Tag: τουρκία

«Για τα τομάρια μας μόνο!»

Κυριακή 6 Δεκέμβρη. Πώς τα φέρνει ο καιρός, ε; Πριν 3 μόνο χρόνια, τον Ιούνη του 2017, ήταν στα high τους! Ήταν τόσο στα high τους ώστε οι δύο τοξικοί (ο ένας του Ριάντ και ο άλλος, ο «μέντορας», του Αμπού Ντάμπι), παρέα με εκείνον του κουβέιτ και τον χασάπη του Καΐρου αποφάσισαν ότι «αρκετά πια!» με την Ντόχα (που είχε περάσει στο μπλοκ της Αστάνα) και ότι «πρέπει να πάρει ένα μάθημα»! Ο εμπορικός και ταξιδιωτικός αποκλεισμός του κατάρ, ακόμα και τα σχέδια του τοξικού του Ριάντ να σκάψει ένα κανάλι για να κάνει το κατάρ αποκλεισμένο νησί, ήταν απόδειξη πυγμής – ή όχι;

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια… Δεκέμβρης του 2020 πια, η Ντόχα ανήκει στο στρατόπεδο των (ως τώρα) νικητών στο δευτερεύον πεδίο μάχης της ευρύτερης μέσης ανατολής, και το Ριάντ σ’ εκείνο των πολλαπλά ηττημένων! Χωρίς προοπτική: οι Huthis προελαύνουν αργά αλλά σταθερά στην υεμένη· και η προστασία του Joνυσταλεάν είναι αμφίβολη (το λιγότερο).

Κι έτσι χτες ο υπ.εξ. του τοξικού Faisal bin Farhan ανακοίνωσε χαρούμενος πως όπου νάναι θα τελειώσει αυτή η παρεξήγηση – με την Ντόχα. Δεν είναι σίγουρο αν θα τελειώσει μονομιάς και για τους υπόλοιπους εκείνης της ένδοξης και ρωμαλέας παρέας του 2017, είναι σίγουρο όμως ότι η πετροχούντα της σαουδικής αραβίας ψάχνει να βρει μια καλή σκιά στην έρημο, και ότι η Ντόχα (και η Άγκυρα) μπορούν να της την προσφέρουν. Απ’ την άλλη μεριά η πετροχούντα των εμιράτων δείχνει “στοχο-προσηλωμένη” (στον άξονα)… ή, ίσως, δεν βιάζεται να παραδεχτεί την ήττα της…

Επί τη ευκαιρία, και “για τα τομάρια μας μόνο”, ο τοξικός του Ριάντ ακύρωσε την επίσκεψη του επικεφαλής της mossad στα παλάτια του. Έχει «στραβώσει» λένε επειδή ο Netanyahu αποκάλυψε την πρόσφατη συνάντησή τους – έχει τα δίκια του: η βιτρίνα του ισραηλινού απαρτχάιντ «τον έδωσε»!

Αν αυτή η τελευταία ακύρωση μπορεί να θεωρηθεί συμβολική (γιατί να μην συνεχίσει η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών των δύο κρατών;) κι αν η πετροχούντα δεν ξέρει τι να κάνει όταν χάνει, απ’ την άλλη μεριά μια συμβολική κίνηση απο ‘δω και μια κάπως πιο ουσιαστική απο ‘κει δείχνει τους φόβους του τωρινού γκουβέρνου του οίκου των Σαούντ. Κι αυτοί οι φόβοι, με τη σειρά τους, εγγράφονται σε μια όξυνση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης στην ευρύτερη περιοχή που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Εκτός, φυσικά, αν κάποιος είναι έλληνας πατριώτης!

Συμβαίνουν, σε κάθε περίπτωση, ενδιαφέροντα πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, ότι το ρωσικό υπ.εξ. (: Lavrov) καλύπτει την Άγκυρα (σε μια περίοδο που άλλοι ίσως αναρωτιούνται τι ακριβώς και πως να κάνουν μαζί της…) τονίζοντας ότι …όποιοι λένε ότι η ρωσία και τουρκία υποστηρίζουν αντίπαλες πλευρές στη λιβυκή σύγκρουση κάνουν υπεραπλουστεύσεις, κάνουν μια πρωτόγονη προσέγγιση στην κατάσταση… (τα λέγαμε!). Και ότι …ρωσία και τουρκία είναι δυο ανεξάρτητες χώρες που δεν κάμπτονται ενώπιον κανενός, δεν θέτουν τελεσίγραφα, δεν υφίστανται εξωτερικές επιρροές… (Βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης καταλαβαίνεις τι λέει ο κύριος Lavrov; Ή να το ξαναπεί;)

Ή ότι γαζώνεται ένα αμάξι στο Τελ Αβίβ και σκοτώνεται ο οδηγός του… Με τις φήμες να υποστηρίζουν ότι ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της mossad, και ότι αυτή ήταν η απάντηση της Τεχεράνης στη δολοφονία του Fakhrizadeh πριν λίγες ημέρες… (Αποκλείεται να γίνονται τέτοια πράγματα!! Μάλλον για τίποτα κληρονομικά έγινε το κακό…)

Ίσως υπάρχει, τελικά, μια παλιά σαουδαραβική παροιμία, χρήσιμη τέτοιες εποχές στην ευρύτερη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο: όποιος φυλάει το τομάρι του, του μένουνε τα ρούχα…

Μέση Ανατολή…

Κυριακή 29 Νοέμβρη. Ποντάροντας στην “αλλαγή φρουράς” στο άσπρο σπίτι, το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε ότι θα είναι υπομονετικό στην απάντηση που θα δώσει στο Τελ Αβίβ για την δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh. …Το έθνος του ιράν είναι πολύ έξυπνο για να πέσει σ’ αυτήν την παγίδα… δήλωσε χτες ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani. … Θα απαντήσουμε γι’ αυτό το έγκλημα την κατάλληλη στιγμή… Οι εχθροί του ιράν προσπαθούν να κάνουν την μέγιστη αξιοποίηση … αυτών των λίγων εβδομάδων, με στόχο να προκαλέσουν χάος στην περιοχή…

Περιμένει κάτι ουσιαστικό απ’ το Joνυσταλεάν το ιρανικό καθεστώς; Υποθέτουμε ότι ενδιαφέρεται για κάποιου είδους μείωση της «στρατιωτικής διαθεσιμότητας» εναντίον του, τουλάχιστον επίσημα. Ίσως και για το «σπάσιμο» της πετροχούντας του Ριάντ, με την έννοια της εγκατάλειψης αυτής της προνομιακής σχέσης Ουάσιγκτον – Ριάντ που είχε προωθήσει το ψοφικουναβιστάν και το σόι του. Ωστόσο, παρότι αυτά δεν είναι αμελητέα, δεν θα πρέπει να υποτιμάει κανείς το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, ειδικά όταν βρίσκεται σ’ ένα είδος «υπαρξιακής» παρακμής.

Εν τω μεταξύ υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε ότι αφορά την τύχη του κεφαλιού του τοξικού του Ριάντ. Γράφαμε πριν 3 ημέρες (Πέμπτη 26 Νοέμβρη, Μέση Ανατολή), σαν εκτίμηση με βάση τις αναλύσεις μας, ότι μπορεί η Άγκυρα να σώσει τον τοξικό και το σόι του, έναντι εύλογων ανταλλαγμάτων… Φαίνεται πως αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό: η Άγκυρα θέλει κατ’ αρχήν λεφτά απ’ το θησαυροφυλάκειο του Ριάντ, και το Ριάντ θέλει σιωπηλή «συγχώρεση» για την δολοφονία του Khashoghi και κάποιου είδους «ειρήνη». Φυσικά βρίσκεται σε θέση αδυναμίας…

Η σχετική διαπραγμάτευση έχει ξεκινήσει ήδη (φωτογραφία πάνω, απ’ την ειδησειογραφία της Hurriyet). Προφανώς το Ριάντ δεν θα προσχωρήσει στο μπλοκ της Αστάνα (ποιος σοβαρός θα ήθελε εκεί την παρακμιακή πετροχούντα;), αλλά το να μαζέψει τα μακριά του χέρια από διάφορα σημεία της εύφορης ημισελήνου και την υεμένη θα είναι ένα μη δολαριακό αντάλλαγμα που θα πρέπει να πληρώσει για να μην γίνει καμμένη γη. Το αν και πότε θα συμβεί αυτό θα φανεί τόσο στο συριακό πεδίο μάχης όσο και στο ιρακινό: σε μια τέτοια περίπτωση το μπλοκ της Αστάνα θα ξεπεράσει τα εμπόδια που έχει ως τώρα σε ότι αφορά τους πρακτικούς συσχετισμούς εντός μέσης Ανατολής. (Ο bin Zayed – ο τοξικός των εμιράτων – είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην παραδοθεί εντελώς στον άξονα και ειδικά στο Τελ Αβίβ, απ’ την στιγμή που δεν θα έχει δίπλα του, σαν buffer zone, το Ριάντ).

Με τέτοιες εξελίξεις υποψιαζόμαστε ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει πλερέζες. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, με την πλούσια συλλογή γκρεμοτσακισμένων «συμμάχων» (Guaido, Haftar, Pashinyan…), μπορεί να το ρίξει στην ποίηση ενόσω θα τους αυξήσει (για όσο μείνει στο πόστο του). Αλλά μιλώντας γενικά για τους ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, φαίνεται πως η ένταξη στον άξονα γίνεται όλο και πιο «ακριβή» επιλογή, με μεγαλύτερο κόστος προοπτικά.

Θα πείτε: Τι πάει να πει «κόστος»; Ποιοί θα πληρώσουν; Ε, αυτό μπορείτε να το βρείτε και μόνοι σας…

Μέση Ανατολή

Πέμπτη 26 Νοέμβρη. Η “μυστική” συνάντηση του Netanyahu και των αρχιασφαλιτών του με τον τοξικό του Ριάντ, με την συμμετοχή και του απερχόμενου αμερικάνου υπ.εξ. Πομπηία, το περασμένο Σάββατο στη σαουδαραβική λουτρόπολη Neom (δίπλα απ’ τα σύνορα με το ισραήλ), δεν ήταν και τόσο «μυστική». Το ίδιο το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ φρόντισε για την «ανεπίσημη διαρροή» της σχετικής είδησης…

Συνήθως τέτοιου είδους ραντεβού κρατιούνται μυστικά. Πρέπει, λοιπόν, να αναρωτηθούμε όχι μόνο γι’ αυτήν την «τριμερή» αλλά και για την δημοσιοποίησή της. Προς ποιούς απευθύνει το Τελ Αβίβ (κι όχι το Ριάντ) το «μήνυμα», και ποιο είναι αυτό;

Υποτίθεται ότι η πετροχούντα της σαουδικής αραβίας «πιέζεται» απ’ το Τελ Αβίβ και τους συμμάχους του να αποκαταστήσει τις σχέσεις της, όπως έχουν κάνει ήδη διάφορα πετροχουντικά παλάτι στην αραβική χερσόνησο. Η «επιχείρηση λεύκανσης» του ποινικού μητρώου του ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος από άραβες βασιλιάδες και όχι μόνο που, παραδοσιακά, δεν αναγνώριζαν το Τελ Αβίβ εξαιτίας όσων υφίστανται οι αιχμάλωτοι παλαιστίνιοι, έχει σκοπό να συγκροτήσει μια κάποια αντι-Αστάνα συμμαχία. Κυρίως εναντίον της Άγκυρας και της Τεχεράνης που, ως τώρα, έχουν κερδίσει πολλά, όχι μόνο στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης, αλλά και στις αραβικές κοινωνίες γενικότερα.

Θα πρέπει ωστόσο να σκεφτεί κανείς ποιοι είναι ακριβώς εκείνοι που συμμαχούν με ποιούς. Απ’ την μια μεριά είναι το ισραηλινό καθεστώς με τεράστια εμπειρία κατασκοπείας, «διείσδυσης», επηρρεασμού, εξαγορών, ακόμα και προβοκατσιών. Και απ’ την άλλη μεριά καθεστώτα που κάθονται πάνω σε υπόγειες λίμνες πετρελαίου (μιας στρατηγικής πρώτης ύλης που οδεύει προς το τέλος της «στρατηγικότητάς» της) και βουνά πετροδολαρίων (που θα αρχίσουν να χαμηλώνουν πολύ γρήγορα), ικανά κυρίως (ως αποκλειστικά) για παλατιανές ίντριγκες και σφαγές διαφωνούντων, λιγότερων ή περισσότερων.

Δεν είναι μια συμμετρική συμμαχία· και οι πετροχούντες δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από λεφτά, δίκτυα πρακτόρων «τρομοκρατών» – και τα άγχη για το μέλλον τους. Το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, που όχι απλά την έχει βγάλει μια χαρά σαν κατοχικός μιλιταρισμός αλλά προχωράει συστηματικά τον αποικιοκρατικό ιμπεριαλισμό του σε βάρος των αυτοχθόνων αράβων / παλαιστίνιων με ή χωρίς διεθνείς κατακραυγές, έχει σαφώς το πάνω χέρι σ’ αυτές τις «συμμαχίες». Έχουμε την εκτίμηση ότι το μόνο που χρειάζεται απ’ τις πετροχούντες είναι επιλεγμένα σημεία του εδάφους τους (ξηρά, θάλασσα, αέρα) για να επεκτείνει τις όποιες δυνατότητές του είτε κατά της Τεχεράνης είτε κατά του μπλοκ της Αστάνα συνολικά· και να μπορεί να διαπραγματευτεί την θέση του στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας ακόμα και χωρίς την Ουάσιγκτον. Για να το πούμε διαφορετικά: το Τελ ΑΒίβ αντιγράφει την ιμπεριαλιστική τακτική της Άγκυρας, με άλλα μέσα… Για παράδειγμα (λέμε τώρα) θα μπορούσε ο Netanyahu να ενδιαφέρεται να εγκαταστήσει «κάτι τις» στα σαουδαραβικά νησιά Tiran και Sanafir (ήταν αιγυπτιακά, αλλά τα χάρισε ο Sisi στον τοξικό με αντάλλαγμα χοντρά δάνεια), στ’ ανοικτά του κόλπου της Aqaba…

Αν έχουμε δίκιο, τότε το να διαρρέει μια «μυστική συνάντηση» τόσο υψηλού επιπέδου με τον τοξικό του Ριάντ τώρα, σε μια περίοδο που αυτός υποτίθεται πως διστάζει να κάνει το επίσημο βήμα της «αποκατάστασης των σχέσεων» με το Τελ Αβίβ επειδή φοβάται (και έχει δίκιο!) ότι θα τον κρεμάσουν γρήγορα οι αντιπολιτευόμενοι στο ίδιο του το κράτος, αυτή η ισραηλινή «διαρροή» λοιπόν μάλλον του σκάβει τον λάκο!

Και γιατί όχι; Το Τελ Αβίβ μπορεί να βασίζεται στον άλλο τοξικό, του Αμπού Ντάμπι, αν χρειάζεται μερικά στρέμματα σταθερότητας σαν hub για τους πράκτορες και την αεροπορία του… Γιατί θα ήταν κόντρα στα συμφέροντά του μια μεγάλη αναταραχή στο βασίλειο των Σαούντ, που θα επεκτεινόταν και έξω απ’ τα σύνορά του; Από στρατιωτική άποψη, εναντίον της Τεχεράνης, όλες αυτές οι πετροχούντες είναι έτσι κι αλλιώς στόχοι για τους ιρανικούς πυραύλους, και τίποτα περισσότερο. Σαν «χάος» όμως θα μπορούσαν να ανανεώσουν τα σχέδια του άξονα για «δημιουργική καταστροφή» στη μέση Ανατολή· ώστε να ανακοπεί η προέλαση του Πεκίνου και της Μόσχας προς τη Μεσόγειο και την αφρική. Και, εν τω μεταξύ, ισραηλινές ή/και αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις θα μπορούσαν να ανθίσουν στην σαουδαραβική έρημο, πάντα για «ειρηνευτικούς» λόγους…

Ακούγεται κυνικό· και είναι. Όμως το Τελ Αβίβ θα ήταν το τελευταίο που θα λυπούνταν για κρεμάλες, εξεγέρσεις, αντάρτικα στην αραβική χερσόνησο! Κι αν αποδειχθεί αλήθεια ότι το Joνυσταλεάν θα προσπαθήσει να ξαναγυρίσει στην πριν το ψοφιοκουναβιστάν «γραμμή» της Ουάσιγκτον «αφήστε τη μέση Ανατολή να καίγεται», ο τοξικός θα μπορούσε να γίνει ένα θαυμάσιο καύσιμο· αφού έχει ηττηθεί πια απ’ το μπλοκ της Αστάνα…

Εκτός; Εκτός αν τον σώσει αυτή η ανεγκέφαλη αλεπού απ’ την Μόσχα, που έχει αποδειχθεί ως τώρα γκραν μετρ της σκακιέρας… (Ή, γιατί όχι; αναλάβει την σωτηρία του ο Erdogan· έναντι εύλογων ανταλλαγμάτων… Υπάρχουν τέτοια…)

Γαλλικά μπατσούνια

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Βαθιά πληγωμένος δηλώνει ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… απ’ την αχαριστία των αφρικανών. Έχει κάνει τόσα πολλά γι’ αυτούς (σαν βασιλιάς και σαν βασίλειο, διαχρονικά)· προσπάθησε τόσο πολύ να τους εκπολιτίσει… κι αυτοί; Τί;

Ο βασιλιάς βγήκε να καταγγείλει την Άγκυρα και την Μόσχα ότι ποντάρουν στην μεταποικιακή μνησικακία! “Μεταποικιακή”; Μα τι κάνει ο γαλλικός στρατός στη ζώνη του Sahel τώρα; Αρμέγει κοτόπουλα βοηθώντας τους ντόπιους να βγάλουν τα προς το ζην τους; «Μνησικακία»; «Μνησικακία» είπε ο βασιλιάς; Εννοεί ότι οι αφρικάνοι είναι ηθικο-συναισθηματικά διαταραγμένοι; Γι’ αυτό θα τους φτιάξει ένα «γαλλικό ισλάμ» για να αποκαταστήσει τις ψυχολογικές τους ισορροπίες;

Θα μπορούσε να αναγνωρίσει την ήττα του· αλλά δεν ταιριάζει σ’ έναν βασιλιά γαλλίας και igonnabe πάσης ευρώπης, που επιπλέον θέλει να ντύσει με την «αγνότητα» μιας σταυροφορίας τον ιμπεριαλισμό του· λες και έχει ξεχαστεί τι ήταν οι σταυροφόροι. «…Όταν αποφάσισα να επιτεθώ στο ριζοσπαστικό ισλάμ…» είπε συντευξιαζόμενος (και κλαψουρίζοντας;) πριν 2 μέρες στο γαλλόφωνο περιοδικό «νέα αφρική» (jeune afrique) αυτός ο real warrior της ελευθερίας «… τα λόγια μου παρερμηνεύτηκαν. Απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα – κυρίως – αλλά επίσης και από την τουρκία, που έχει την δυνατότητα να επηρεάζει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανόμενης της υπο-σαχάριας αφρικής…» Τι να καταλάβουν κυρ βασιλιά μας αυτοί οι υπανάπτυκτοι από διαρκείς «καταστάσεις εξαίρεσης»; Αυτοί μόνο χούντες και στρατιωτικά πραξικόπηματα ξέρουν· καμμία σχέση με την πρωτοκοσμική λεπτότητα στην κατασκευή ορολογιών!

Είναι σίγουρο ότι εκεί, στην υποσαχάρια αφρική πονάει ο βασιλιάς· αν και όχι μόνον εκεί. Πονάει και στη λιβύη, και στην τυνησία, και στη συρία, και στο λίβανο… Γενικά πόνος! Ιμπεριαλιστικά γεράματα; Ποιός ξέρει;…

Το ενδιαφέρον είναι ότι, προς το παρόν, έχει μια κάποια μυωπία: βλέπει την Άγκυρα, βλέπει τη Μόσχα, όμως δεν βλέπει το Πεκίνο (και στην αφρική). Τουλάχιστον δεν είναι αφελής: «… Δεν πρέπει να είμαστε αφελείς σ’ αυτό το θέμα: πολλοί απ’ αυτούς που μιλούν, που κάνουν video, που έχουν παρουσία στα γαλλόφωνα μήντια πληρώνονται απ’ την ρωσία ή την τουρκία για να κάνουν παιχνίδι στην μετα-αποικιακή μνησικακία…»

Οπότε; Οπωσδήποτε μια λογοκρισία, όπου είναι δυνατόν… Ο βασιλιάς Macron θέλει να βάλει την ευρώπη να τιμωρήσει την Άγκυρα – κι αυτός να πάει με ένα μπουκέτο λουλούδια σ’ αυτήν την άπιστη την αφρική… «…Πρέπει να υπάρχει μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στη γαλλία και την αφρική…» είπε ο αγαπησιάρης βασιλιάς, δείχνοντας μεγαλοκαρδία απέναντι στη μνησικακία· και μια καρδούλα σχηματίστηκε πάνω απ’ το κεφάλι του.

Καλά το πάει…

Ο μουτζούρης

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Πώς όμως είναι δυνατόν, ένας βασιλιάς σαν τον Macron, να αντέξει αυτές τις επανωτές αναποδιές (για να μην πούμε «χαστούκια») της ιστορίας;

Δείτε, για παράδειγμα, αυτήν την ατυχή υπόθεση με το Nagorno Karabakh που έφτασε να μοιάζει σαν «αυγό στα μούτρα» του βασιλιά. Το Παρίσι, μαζί με την Ουάσιγκτον και την Μόσχα ήταν οι συμπροεδρεύοντες του “Minsk group”… Στις 7 Νοέμβρη ο βασιλιάς μίλησε με την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) τηλεφωνικά για το θέμα του θύλακα και, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Elysee «υπήρξε αμοιβαία κατανόηση για την συνέχιση των συνδυασμένων προσπαθειών μεσολάβησης για την λήξη της σύγκρουσης, απ’ την ρωσία και την γαλλία, ως μελών του Minsk group». Εκείνη την ημέρα πήγε (ο βασιλιάς) ήσυχος για ύπνο, σίγουρος ότι η επιρροή και η ακτινοβολία του κρατάει καλά στο θέμα αυτό…

Τρεις ημέρες μετά τον ξύπνησαν οι αυλικοί για να το πουν … τι; Ότι οι ρώσοι πεζοναύτες / ειρηνευτές έπαιρναν ήδη θέσεις στον θύλακα! Και σα να μην έφτανε αυτό το σοκ, πέρασαν άλλες έξι ημέρες (έφτασε η 16η Νοέμβρη, παραμονή της επετείου!…) για να θυμηθεί η ανεγκέφαλη αλεπού να πάρει τηλέφωνο τον βασιλιά, και να του εξιστορήσει όλα όσα είχαν συμβεί (!!!) καταλήγοντας ότι «η κατάσταση στην περιοχή έχει σταθεροποιηθεί»!!! Με δυο λόγια ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και, κυρίως, οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του, είχαν φάει ένα ξεγυρισμένο φτύσιμο – και όχι από εξτρεμιστές μουσουλμάνους!!!

Σκουπίστηκε η διεύθυνση του βασιλείου (τι άλλο να κάνει;) και προσπάθησε να περάσει στην αντεπίθεση. Ο γάλλος υπ.εξ. Jean-Yves Le Drian «απαίτησε» (δημόσια και με τον δέοντα αυστηρό τόνο) απ’ την Μόσχα να ξεκαθαρίσει τις «αβεβαιότητες» γύρω απ’ την συμφωνία εκεχειρίας, και οπωσδήποτε τον ρόλο της Άγκυρας σ’ αυτήν (!!!). Άναψαν και τα τηλέφωνα ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον… Είναι παλιό χούι του γαλλικού βασιλείου αυτό: προσπαθώντας να το παίξει «ανεξάρτητος και ανερχόμενος τρίτος πόλος» στους διπολισμούς μετά τον 2ο παγκόσμιο, κάθε φορά που τρώει τάκλιν απ’ τον ένα πόλο σωριάζεται στην αγκαλιά του άλλου… (Και πάλι απ’ την αρχή…)

Πριν 3 ημέρες, και με τον ισχυρισμό ότι η Μόσχα δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στον Καύκασο, ο βασιλιάς ζήτησε την διεθνή επίβλεψη της εκεχειρίας, δηλαδή το να πάρει το Minsk group το Nagorno Karabakh απ’ τα χέρια της Μόσχας, της Άγκυρας και του Baku… Ούτε η ιταλία, ούτε η ολλανδία, ούτε η φινλανδία, ούτε η γερμανία (μέλη του group) έδειξαν διάθεση να κάνουν στρατιωτική επίθεση για να διώξουν τους ρώσους (και τους τούρκους…) πεζοναύτες / ειρηνευτές απ’ το Nagorno, αντικαθιστώντας τους. Επίσης και το (ακόμα) ψοφιοκουναβιστάν δεν διατίθεται… Ο βασιλιάς είναι γυμνός – συγγνώμη, μόνος!

Και τότε, στις 19 Νοέμβρη, ο εκπρόσωπος τύπου του βασιλιά Macron έκανε αυτή τη δήλωση, που μπορεί χωρίς υπερβολή να την πει κάποιος “σπαρακτική”: ..Καταλαβαίνουμε ότι οι ρώσοι κουβεντιάζουν με τους τούρκους για να διαμορφώσουν μια φόρμουλα, την οποία εμείς δεν την θέλουμε· μια φόρμουλα που θα επαναλάβει την διαδικασία της Astana (για την συρία) για να μοιράσουν τους ρόλους τους σ’ αυτήν την ευαίσθητη περιοχή. Δεν γίνεται να έχουμε απ’ την μια μεριά το Minsk group και απ’ την άλλη την διαδικασία της Astana. Κάποια στιγμή οι ρώσοι θα πρέπει να αποφασίσουν…

Oh poor boy! Ω φτωχέ βασιλιά! Αν διάβαζες, μόνο αυτό αν έκανες, ασταμάτητη μηχανή, θα ήξερες απ’ τις 12 Νοέμβρη (: Nagorno), 4 ολόκληρες ημέρες πριν σε πάρει (για να σε φτύσει) η ανεγκέφαλη αλεπού, ότι οι ρώσοι έχουν αποφασίσει!!! Κι όχι μόνο έχουν αποφασίσει, αλλά (μαζί με τους συμμάχους τους, όχι μόνο την Άγκυρα) σε ρίχνουν στο καναβάτσο! Ω πολυχρονεμένε βασιλιά, αν μπορούσες να διαβάσεις… Ξέχνα το Minsk group! (Ξέχνα και διάφορα άλλα…)

Να πόσο χάλια είναι τα πράγματα: σήμερα (και αύριο) ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif θα βρίσκεται στη Μόσχα. Ένα απ’ τα θέματα των συναντήσεων του θα είναι και το Nagorno· αλλά σίγουρα όχι μόνον αυτό. Και κανείς δεν θα σηκώσει το τηλέφωνο για να σε ενημερώσει, ω φτωχέ βασιλιά, τι σκοπεύει να κάνει στην ευρύτερη περιοχή…

Oh poor boy! Άσε τα κορδώματα και κοίτα να μην χάσεις εντελώς και την Τεχεράνη… Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου…

(Υπάρχει ευτυχώς ένας σύμμαχος με καλές ιδέες! Το ρημαδογκουβέρνο έφτιαξε “στρατηγική συμμαχία” με τον τοξικό των εμιράτων. Σαν κράτος του Περσικού κόλπου και του Ινδικού ωκεανού το ελλαδιστάν έχει πολλά να προσφέρει στη σταθερότητα της περιοχής… Αντίστοιχα, σαν σεϊχάτο της Αιγαίου Πελάγους, η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι θα παίξει τον δικό της σημαντικό ρόλο στα φλέγοντα ζητήματα της ανατολικής Μεσογείου.
Κάπως λέγεται αυτό στην αργκώ του πεζοδρομίου. “Αλλαξο…” κάτι…. Ιμπεριαλιστικός είναι πάντως αυτός ο όρος… ε;)

(φωτογραφία: “… Και όποτε βρεθείς σε ανάγκη θα σου στείλω το βασιλικό μου αεροπλανοφόρο…”)

Ενώ ο δυτικός καπιταλισμός τρομάζει τους υπηκόους του για να ζήσει…

Παρασκευή 20 Νοέμβρη. Με δυο πρόσφατες αναφορές μας (Τετάρτη 6 Νοέμβρη: η παγκοσμιοποίηση πάει ανατολικά… / Δευτέρα 16 Νοέμβρη: RCEP) προσπαθήσαμε να φέρουμε τον πραγματικό (καπιταλιστικό) κόσμο στις σκέψεις σας.

Όσο περισσότερα μαθαίνονται για την ασιατική “συμφωνία ελεύθερου εμπορίου” που υπογράφτηκε πρόσφατα, τόσο πιο εύκολα εικάζουμε την οργή των δυτικών αφεντικών. Την κρατούν μακριά απ’ τις μύτες των υπηκόων τους, καθότι αυτοί πλέον πρέπει να μυρίζουν μόνο τον εν δυνάμει θάνατό τους και την εν δυνάμει high tech «σωτηρία» τους. Ωστόσο αυτή η διάσταση, του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της όξυνσής του, έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με «θανάτους» και «σωτηρίες» απ’ ότι νομίζουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια πρωτοκοσμικών αιχμάλωτων. Η πραγματική ιστορία περνάει πίσω απ’ τις πλάτες μας όσο παραμένουμε σε λήθαργο!

Ένα απ’ τα ενδιαφέροντα σημεία της RCEP είναι ότι το εμπόριο μεταξύ των κρατών μελών τους θα γίνεται στα δικά τους νομίσματα· ή στο κινέζικο γουάν και στο ιαπωνικό γιέν. Όχι σε δολάρια. Πρόκειται για μια μαζική αναβάθμιση στην «αποδολαροποίηση» των παγκόσμιων εμπορευματικών συναλλαγών, που θα στριμώξει ακόμα περισσότερο (και πιο έντονα) την παρακμιακή υπερδύναμη τα χρόνια που έρχονται.

Επιπλέον, επειδή ο κινέζικος καπιταλισμός είναι (μακράν) ο πιο μεγάλος ποσοτικά μέσα στην RCEP, το ψηφιακό γουάν θα βρει σ’ αυτή τη ζώνη, σταδιακά αλλά όχι πολύ αργά, ένα καλό μέρος του κόσμου όπου θα γίνει εύκολο και βολικό μέσο ανταλλαγών. Δεν είναι το μόνο. Κατά μήκος των «δρόμων του μεταξιού» και σε σχέση με τις «κινεζικές επενδύσεις», επίσης το ψηφιακό γουάν είναι το διεθνές νόμισμα / μέσο «απ’ το μέλλον».

Αν προσθέσει κανείς σ’ αυτά τον απ’ το 2001 “οργανισμό συνεργασίας της Σαγκάης» (sco) που είναι η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ κίνας, ρωσίας, καζακστάν, κυρκιζίας, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν και πακιστάν (όπως επίσης και της ινδίας, αλλά στην περίπτωσή της πάντα με μεγάλο ερωτηματικό…)· την «ευρασιατική οικονομική ένωση» που με κέντρο της την ρωσία συμπεριλαμβάνει την λευκορωσία, το καζακστάν, την κυρκιζία, και την αρμενία (που βρίσκεται σε μια, ας την πούμε έτσι, «κρίση προσανατολισμού») και την όχι μακρινή προοπτική του ιράν να συμμετάσχει και στα δύο πιο πάνω, μπορεί να έχει κάποιος μια χοντρική ιδέα για την κίνηση των «ανατολικών» τεκτονικών πλακών του καπιταλιστικού πλανήτη – μια επίγνωση που, σχεδόν, απαγορεύεται για τους κοινούς θνητούς στη δύση.

Μπορείτε να βάλετε την νίκη του μπλοκ της Αστάνα κατά της φιλοαμερικανικής κυβέρνησης της Yerevan κάπου μέσα σ’ συτές τις τεκτονικές κινήσεις;

Καλό θα ήταν. Ο «λευκο/χριστιανο/κεντρισμός» στην αντίληψη του τι συμβαίνει στον πλανήτη είναι εδώ και πολύ καιρό μια πολύ σοβαρή παθολογική κατάσταση…

Δυτικότερα της Yerevan…

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Με κάποια καθυστέρηση “ειδικοί” (πανεπιστημιακοί) και δημαγωγοί του εθνικού κορμού ανακάλυψαν τι έγινε στο Nagorno Karabakh… Ο «αιώνιος εχθρός» που εδώ και χρόνια βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης (σύμφωνα μ’ αυτούς τους δημαγωγούς και τους «ειδικούς») νίκησε (και) εκεί!… Και το ακόμα χειρότερο, που αναγκάζονται να παραδεχτούν τα τσιράκια του ελληνικού ιμπεριαλισμού… Nίκησε με τον ίδιο τρόπο που έχει νικήσει και στο συριακό και στο λιβυκό πεδίο μάχης: σε συνεργασία με την Μόσχα…

Ένας τρόπος για να κρυφτεί (;) απ’ το ντόπιο πόπολο ότι το ελλαδιστάν έχει ενταχτεί οργανικά στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό της Ουάσιγκτον και των όποιων συμμάχων τους, είναι να παρουσιάζονται οι νίκες της Άγκυρας περιπτωσιολογικά, δύσθυμα, εμβόλιμα στα όνειρα για την κατάρρευσή της. Επιπλέον η ελπίδα ότι το Joνυσταλεάν θα είναι πιο γενναιόδωρο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν (απέναντι στο ελλαδιστάν) και, κυρίως, πιο αποτελεσματικό απέναντι στην Άγκυρα κρατιέται πάντα ζωντανή: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είναι διασωληνωμένος με τον αμερικάνικο (κυρίως) και με τον ισραηλινό συμπληρωματικά. Ωστόσο μέσα στο 1,5 χρόνο της ως τώρα θητείας του το ρημαδογκουβέρνο έχει εισπράξει μαζεμένες όλες τις ήττες της «εθνικής γραμμής» που είχαν προωθήσει με πάθος και ενθουσιασμό νεοφώτιστου οι φαιορόζ· εκτός από μια: περισσότερες αμερικανικές βάσεις, παντού!

Στο πιο πάνω χάρτη δείχνουμε πολύ χοντρικά και σχηματικά το γιατί κανένας δυτικός ιμπεριαλισμός (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) δεν πρόκειται να επιδιώξει διαζύγιο με τον τουρκικό, εφόσον ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος έχει σαν έναν βασικό πόλο του του ευρασιατικό project. Με πράσινο χρώμα υποδεικνύουμε τις περιοχές επιρροής (ή αυξημένης επιρροής) της Άγκυρας· με κόκκινο εκείνες της επιρροής της Μόσχας· και με μπλε τις κινήσεις / τάσεις του άξονα (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον) στη βαλκανική, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα.

Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, αν «χαθεί οριστικά» για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς ο τουρκικός, κι αν συμμαχήσει αποκλειστικά και μόνο με τον ρωσικό (κάτι που ούτε η Μόσχα ούτε η Άγκυρα θέλουν, για τους λόγους τους ο καθένας – θέματα τακτικής…), το μεγαλύτερο μέρος των βαλκανίων χάνεται! Σ’ αυτήν την περίπτωση το ελλαδιστάν θα γίνει μια ασήμαντη «άκρη χερσονήσου» στην ανατολική Μεσόγειο, πολύ μικρότερης σημασίας απ’ αυτήν που είχε η Σικελία και η νότια ιταλία στον β παγκόσμιο πόλεμο… Κι αν ο ιταλικός καπιταλισμός αναζητήσει μια «καλύτερη τύχη» προσεγγίζοντας το ευρασιατικό project, τότε η ελληνική προεξοχή γίνεται εντελώς άχρηστη.

Ζώντας με τις μεγαλειώδεις φαντασιώσεις τους, τα αφεντικά και οι λακέδες του ελληνικού ιμπεριαλισμού δείχνουν ανικανότητα να αναγνωρίσουν τα πραγματικά δεδομένα. Αν η καλύτερη περίπτωση που μπορούν να φανταστούν είναι ότι το Αιγαίο (και η στεριανή επικράτεια) θα μπορούσαν να ανατιμηθούν γεωπολιτικά (αποφέροντας αντίστοιχες προσόδους) σαν «γραμμή μετώπου» απέναντι στο ευρασιατικό project, τότε να είστε σίγουροι πως όλοι αυτοί έχουν έτοιμες βαλίτσες και άνετα σπίτια αλλού, για να την κάνουν με πρώτη ευκαιρία· αφήνοντας το πόπολο, σαν κρέας, στο έλεος drones, πυραύλων, και όλων των υπόλοιπων… Αν πάλι ελπίζουν στ’ αλήθεια ότι το τουρκικό καθεστώς όπου νάναι καταρρέει, τότε θα ήταν τίμιο εκ μέρους μας να τους πετάξουμε στη θάλασσα με μια μεγάλη πέτρα δεμένη στο πόδι τους. Η καλντέρα της Σαντορίνης έχει αρκετό βάθος έτσι ώστε να μην τους ξαναδούμε ποτέ.

Η νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο Nagorno Karabakh, που ακολουθεί την επίσης πολύ πρόσφατη νίκη της τουρκο-ρωσικής «πένσας» στο λιβυκό πεδίο μάχης, δεν είναι απ’ αυτά τα θέματα που τα ξεπετάνε τα ηλίθια πατριωτικά κωθώνια των μήντια και οι μισθοδοτούμενοι πανεπιστημιακοί «ειδικοί». Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης στην ευρύτερη περιοχή δεν είναι, επίσης, θέμα για κατάρες.

Απ’ την μεριά μας ξέρουμε το σωστό, αν και δεν έχουμε καταφέρει να το διασπείρουμε: εργατική, αντεθνικιστική και αντι-ιμπεριαλιστική ουδετερότητα!

Μόσχα

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Οι δηλώσεις και οι απόψεις του ρωσικού γκουβέρνου είναι “κρατείστε τα μακριά απ’ τα παιδιά” για το ελλαδιστάν; Ποιός ξέρει; Θα άξιζε πάντως να διαβάσει κανείς την γραπτή απομαγνητοφώνηση μιας συνέντευξης πάνω από 2 ωρών που έδωσε προχτές σε ρώσους και μη δημοσιογράφους ο υπ.εξ. Sergey Lavrov. Είναι ξένο για τα ελληνικά καθεστωτικά ήθη (των πολιτικών βιτρινών και των δημοσιογράφων) αλλά ο Lavrov δίνει αναλυτικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που του γίνονται· και επαφίεται ύστερα στον καθένα να τις ερμηνεύσει.

Το πιο ενδιαφέρον ζήτημα που εντοπίσαμε είναι ότι αφού η Μόσχα ανέλαβε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς το Minsk group…) την υλοποίηση των αποφάσεων που είχε πάρει αυτό το Minsk group (με την υπογραφή και της Yerevan) πριν 25 χρόνια, δηλαδή την εκκένωση περιοχών του αζερμπαϊτζάν που κατείχε ο αρμενικός στρατός, αλλά τώρα πια με πόλεμο (στον οποίο δεν συμμετείχε αλλά τον οποίο σαφώς ευνόησε)· αφού επέβαλε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς άλλους «διεθνείς παράγοντες») την εκεχειρία – μέσω – άμεσης κηδεμονίας στο λιβυκό πεδίο μάχης, θα μπορούσε να σκέφτεται κάποια ανάλογη διαχείριση και του «ουκρανικού προβλήματος». Ο Lavrov κατηγόρησε τα ευρωπαϊκά κράτη ότι δεν τιμούν τις υπογραφές τους σε συμφωνίες που αφορούν και την ρωσία· και είναι απίθανο να λέει ψέμματα. Ειδικότερα ανέφερε ότι το Βερολίνο και το Παρίσι έχουν προδώσει δυο φορές τέτοιες συμφωνίες σε ότι έχει σχέση με την ουκρανία. Την πρώτη τον Φεβρουάριο του 2014, όταν (πράγματι) υπογράφτηκε συμφωνία για εκλογές στην Ουκρανία, για να ακολουθήσει το πραξικόπημα των φασιστών («πλατεία maidan») με την αμερικανική υποστηρίξη (Pyatt, Nuland και σια…) απέναντι στο οποίο Παρίσι και Βερολίνο δεν έκαναν τίποτα· και τώρα με τον Zelensky (πρόεδρο στο Κίεβο) που θέλει να υπονομεύσει τις μεταγενέστερες «συμφωνίες του Minsk» (και πάλι η πρωτεύουσα της λευκορωσίας στον τίτλο…).

Πρακτικά ο Lavrov τονίζει ότι η Μόσχα δεν πρόκειται να συνεχίσει να εμπιστεύεται τους ευρωπαίους ή/και τους αμερικάνους «εταίρους» της… Μια κομψή έκφραση για το «βρισκόμαστε με τα όπλα παρά πόδας»… Στη δική μας αντίληψη αυτό σημαίνει ότι θα ενισχύσει τις συμμαχίες της που αποδεικνύονται πρακτικές, λειτουργικές και αποτελεσματικές και θα φέρνει, όπου και όπως μπορεί, το δυτικό μπλοκ (ή τα κομμάτια του) προ τετελεσμένων. Όπως έχει κάνει ήδη τρεις φορές: στο συριακό, στο λιβυκό και στο καυκασιανό πεδίο μάχης…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο καθένας ότι πρόκειται για όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και βρισκόμαστε μόνο στα τέλη του 2020, οπότε όσα έχουν ήδη γίνει φωτίζουν (κάπως αόριστα είναι αλήθεια, αλλά με συγκεκριμένη κατεύθυνση) εκείνα που θα ακολουθήσουν…

(φωτογραφία: Ο νυν αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα και η “fuck EU” Nuland κάνουν έναν γύρο θριάμβου στην πλατεία Maidan, στο κέντρο του Κιέβου… Τον Φλεβάρη του 2014. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε, και ο λογαριασμός παραμένει ανοικτός…)

Υγιεινιστικός πανικός;

Πέμπτη 12 Νοέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο (και η ιερά σύνοδος της υγείας) δείχνουν συμπτώματα ρεταρίσματος. Τα “μέτρα” τους γίνονται όλο και πιο αλλοπρόσαλλα· κυρίως όμως δείχνουν πανικό. “Σήμερα θα κάνετε αυτό”… “όχι, όχι, αύριο απαγορεύονται κι αυτά”… “ντάξει, αυτό θα το αλλάξουμε και θα το κάνουμε αλλιώς”.

Κατά την ταπεινή μας άποψη αυτό είναι αναμενόμενο, συμβαίνει και αλλού – μόνο που στο ελλαδιστάν συμβαίνει με άψογα ελληνικό τρόπο. Το ρημαδογκουβέρνο και το ιερατείο έχουν στριμωχτεί ανάμεσα σε μια γενική κοινωνική διάθεση ανυπακοής που ίσως να μην εξελιχθεί σε ανοικτή εξέγερση, μοιάζει όμως πολύ με αποσπάσματα του θρυλικού “Πεθαίνω σα χώρα”· απ’ την άλλη είναι δέσμιοι της θανατοπολιτικής τους, που έχει εξαχρειωθεί, και την οποία δεν μπορούν να εγκαταλείψουν. Για πολλούς και διάφορους λόγους (φαντάζεσθε η microsoft και η pfizer να αναστείλουν τις επενδυσάρες τους στα μέρη μας για τιμωρία;)

Ένα απλό παράδειγμα: μετά την ενάτη εσπερινή απαγορεύουν την κατ’ οίκον διανομή φαγητού / delivery!… Το σκέφτηκαν καλά; Μπορούν να αποδείξουν ότι είναι «μέτρο κατά της διασποράς του ιού»; (Ας μην πούμε καμμιά χοντρή κουβέντα): κάμποσες χιλιάδες αδελφοί της ασφάλτου πετιούνται στα σκοινιά (και τα αφεντικά τους επίσης, αλλά αυτό δεν μας αφορά), ενώ ταυτόχρονα οι πελάτες είτε θα πρέπει να παραγγέλνουν απ’ το απόγευμα, είτε θα πρέπει να τρώνε τα νύχια τους καθώς θα βουλιάζουν σε κάποιο σήριαλ. Σκατοζωή, σκατόκοσμος και σκατοκοινωνία!

Θα το πάρουν πίσω; Έτσι λέμε. Θα προεκτείνουν τις απαγορεύσεις μέχρι τα μέσα Δεκέμβη; Έτσι λένε. Ποιός θα φταίει; Εμείς – λένε. Όποιος πεθαίνει πια στο ελλαδιστάν για έναν μόνο λόγο πεθαίνει, απ’ τον covid… Αλλά το παραμυθάκι του θανατόμετρου το έχουν πάρει πια χαμπάρι πολλοί.

Πόρκα κυβερνητική μιζέρια: να μας κρατήσουν φυλακισμένους μέχρι να έρθουν οι σωτήρες με τα νανοσωματίδια και την γενετική μετάλλαξη στα μιτοχόνδρια των κυττάρων μας (: mRNA εμβόλια….)…

Μήπως να δώσουν τα κλειδιά των φυλακών μας στον νυσταλέο Jo; Ή μήπως καλύτερα στον φίλο τους τον χασάπη του Καΐρου;

(φωτογραφία: Ή κρύβουν στα χέρια τους το μέλλον της ανατολικής Μεσογείου, ή προσπαθούν να τα καθαρίσουν απ’ το αντισηπτικό…)

Nagorno

Πέμπτη 12 Νοέμβρη. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά της «Nagorno case» είναι η ταχύτητα με την οποία πετάχτηκε έξω απ’ την διαχείρισή της η «ομάδα του Minsk»! Το «Minsk Group» είχε φτιαχτεί το 1992, μετά από πρωτοβουλία του «οργανισμού για την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρώπη» (OSCE) με επίσημο σκοπό να «λύσει το πρόβλημα του Nagorno Karabakh». Όσες / όσοι έχουν εμπειρία ενήλικης ζωής απ’ την δεκαετία του ’90 θα το θυμούνται: ήταν η εποχή της «οριστικής νίκης της δημοκρατίας» (δυτικού τύπου) στον πλανήτη, όπου όλα τα προβλήματα θα «λύνονταν» απ’ τα δυτικά κράτη, κυρίως τις ηπα και την ε.ε. σαν σύνολο. Ήταν η εποχή της διάλυσης της γιουγκοσλαβικής επικράτειας και της σφαγής δεκάδων χιλιάδων βόσνιων μουσουλμάνων υπό πρωτοκοσμική επίβλεψη, ήταν η εποχή κατά την οποία θα έπρεπε να διαλυθεί και η τουρκική, πάντα υπό την ίδια επίβλεψη (το σχέδιο ματαιώθηκε τότε…), ήταν η εποχή του πολέμου κατά του ιράκ (“καταιγίδα της ερήμου”) και των σχεδίων για αλλαγή των συνόρων στη μέση Ανατολή… Ήταν η εποχή της “ελληνοσερβικής φιλίας” και του “ενιαίου αμυντικού δόγματος”… Για να το πούμε διαφορετικά: ήταν η εποχή που κατ’ αρχήν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και, στη συνέχεια, οι ιμπεριαλισμοί των συμμάχων της Ουάσιγκτον αντίκρυζαν τον πλανήτη σαν δικό τους οικόπεδο, για το οποίο απλά θα έπρεπε να βρουν έναν συναινετικό τρόπο μοιρασιάς…

Ποιά ήταν η σύνθεση των κρατών που θα «έλυναν το πρόβλημα του Nagorno Karabakh»; Πρόεδροι του Minsk Group ήταν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Παρισιού, της Ουάσιγκτον και της Μόσχας (η συμμετοχή της δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί, αφού έχει σύνορα στην περιοχή…). Μέλη ήταν η λευκορωσία, η γερμανία, η ιταλία, η πορτογαλία, η ολλανδία, η σουηδία, η φινλανδία, η τουρκία (για τους ίδιους λόγους με την ρωσία…), και φυσικά η αρμενία και το αζερμπαϊτζάν…. Τι δουλειά είχαν η γαλλία, οι ηπα, η ολλανδία, η πορτογαλία, η φινλανδία, η ιταλία, η σουηδία και η γερμανία με τον Καύκασο; Την δουλειά των ψωνισμένων νικητών του 3ου (“ψυχρού”) παγκόσμιου πολέμου: πλιάτσικο!

Προφανώς οι δυτικοί του Minsk Group ήταν ήσυχοι ότι «το πρόβλημα είχε λυθεί» απ’ τα μέσα των ‘90s… Όταν αρχίσαν οι κανονιές, πρώτα με την επίθεση της Yerevan στις 12 του περασμένου Ιούλη, και στη συνέχεια με την οργανωμένη αντεπίθεση του Baku στις 27 Σεπτέμβρη, αυτοί οι δυτικοί ανασηκώθηκαν τρίβοντας τα χέρια τους: δήλωσαν έτοιμοι να αναλάβουν ξανά την «λύση», σαν καλοί και φιλάνθρωποι ιμπεριαλιστές. Ο πιο εκδηλωτικός ανάμεσά τους ήταν (ποιός άλλος;) ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron! Poor boy!

Ήταν αργά πια! Πολύ αργά! Το θέμα το “διαχειρίστηκαν” – προφανώς για λογαριασμό τους – οι αναδυόμενοι ιμπεριαλισμοί της Άγκυρας, της Μόσχας και της Τεχεράνης, χωρίς να ζητήσουν την άδεια ή την βοήθεια κανενός άλλου! Για να το πούμε διαφορετικά: “άλλοι” δεν χωράνε πια!

Κάποιοι στα μέρη μας μιλούν για το “κενό που άφησε η Ουάσιγκτον” λόγω ψόφιου κουναβιού. Πάσχουν από ανίατη (εθνική) μυωπία. Όταν ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στη συρία ήταν το 2015· και ένοικος του άσπρου σπιτιού ήταν ο Obama, όχι το ψόφιο κουνάβι… Όταν η Άγκυρα εγκατέλειψε τα αμερικανο-αγγλο-γαλλικά σχέδια για τη «νέα μέση Ανατολή» για να συνδιαμορφώσει το μπλοκ της Αστάνα ήταν και πάλι 2015 ή αρχές του 2016… Όταν έγινε (και απέτυχε) το πραξικόπημα κατά των ισλαμοδημοκρατών στην τουρκία ήταν Ιούλης του 2016, και πάλι ο Obama ήταν πρόεδρος… Με δυο λόγια την υποχώρηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (το «κενό» για το οποίο κλαψουρίζουν οι ντόπιοι αναλυτές…) δεν την δημιούργησε το ψόφιο κουνάβι! Αυτός ήταν η πολιτική βιτρίνα μιας προσπάθειας διαχείρισης αυτής της υποχώρησης με μη-στρατιωτικά μέσα… Την υποχώρηση την προκάλεσε η ήττα του αμερικανικού στρατού (και του αμερικανικού σχεδιασμού) τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν – στην ιστορική περίοδο που το Πεκίνο τέντωνε τους μύες του! Zero sum λέγεται αυτό το «παιχνίδι», και προκαλεί πανικό σε όποιον χάνει….

Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί Obama απέτυχε στο κέντρο της (στην προσπάθειά της να «δέσει» την ανατολική και τη νοτιοανατολική ασία με μια πολυμερή οικονομική συμφωνία που θα γινόταν η θηλειά για το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο), δηλαδή στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου: τον Ειρηνικό… Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί ψόφιου κουναβιού απέτυχε κι αυτή με τη σειρά της, αφού τα εμπορικά / οικονομικά όπλα, οι τιμωρίες, οι κυρώσεις και τα υπόλοιπα, απέτυχαν να ανασχέσουν αποτελεσματικά το Πεκίνο και να γονατίσουν την Τεχεράνη…

Τώρα, στη «Nagorno case» οι νέοι (και απειλητικοί για τους δυτικούς καπιταλισμούς) συσχετισμοί αναδεικνύονται ακόμα πιο καθαρά. Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο θα επιχειρηθεί να γίνει, και μάλιστα γρήγορα, στο συριακό πεδίο μάχης· παρότι εκεί ο αμερικανικός στρατός κατέχει ήδη, μαζί με τους συμμάχους του, ένα μεγάλο μέρος της επικράτειας: το «συριακό» θα το «λύσουν» οι rivals… Στη λιβύη είναι πιθανό να αφεθεί κάποιος χώρος για τον βασιλιά Macron· αλλά σε καμμία περίπτωση η Μόσχα ή/και η Άγκυρα δεν πρόκειται να είναι «γλάστρες της διεθνούς προσπάθειας»…

Και εκκρεμεί η ουκρανία… Η ουκρανία είναι βρωμοδουλειά και του Biden – να ένας παραπάνω λόγος για να ηττηθεί κι αυτός με όσο πιο εμφατικό τρόπο γίνεται…

(φωτογραφία επάνω: Ο νυσταλέος Jo, αντιπρόεδρος υπό τον Obama τότε, με τον προσωρινό «πρόεδρο» / αχυράνθρωπο Yatsenyuk μετά το πραξικόπημα στην πλατεία Maidan. Κανείς δεν έχει ξεχάσει τον ειδικό ρόλο της οικογένειας Biden στο Κίεβο – και σίγουρα όχι η Μόσχα…)