Tag: πόλεμος

Προδοσία;

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να αχρηστευτεί μια “παραγγελιά” απ’ την κορυφή μιας κάποιας εξουσίας που δεν ελέγχει το κύκλωμα στα πόδια της. Στα μέρη μας είναι κοινοτοπία: “γράφεις” σαν διοίκηση κανονικά την “παραγγελία” (ένα νόμο για παράδειγμα) και βρίσκεις τρόπους για να την ακυρώσεις στην πράξη.

Το ψόφιο κουνάβι υφίσταται τις συνέπειες της αλήθειας πως είναι, απλά, μια βιτρίνα “περιορισμένης ευθύνης” κάθε φορά που αναγγέλει ότι παίρνει τον στρατό του από ‘δω ή εκεί. Αυτό συμβαίνει τώρα με την ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία. Δεν φεύγουμε λένε κάποιοι επί τόπου αμερικάνοι καραβανάδες. Απλά μας είπαν να πάμε πιο κει. (Α, εντάξει. Γιατί νόμισε ο κόσμος ότι…)

Ποιοί τους «είπαν»; Οι ανώτεροί τους. Προφανώς δεν είναι οπαδοί της απαράμιλλης προεδρικής σοφίας που βαριέται αυτούς τους tribal wars… Και επειδή υπάρχει άπλα στα κατεχόμενα εδάφη της συρίας, το “πιο κεί” έχει τα περιθώριά του.

Δεν βρισκόμαστε στο τέλος της συγκεκριμένης ιστορίας. Βρισκόμαστε στην αρχή της…

Ούτε Ουάσιγκτον ούτε Άγκυρα!

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Είναι επιλογή του pkk/ypg να γίνει μισθοφόρος και proxy της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ – όχι κάποια θεόσταλτη μοίρα! Είναι επιλογή αυτής της κομματικής νομεκλατούρας και των υποτακτικών της η γεωπολιτική πρόσοδος – όχι κάποια κατάρα της Ιστορίας. Κι αν αυτή η κουρδική εξουσία πουλάει σε όποιον είναι βολικός (μακριά…) και πρόθυμος να τα αγοράσει διάφορα παραμύθια περί «μπουκτσινισμού» και περί «κομμούνας», τα πλυντήρια στα μέρη μας και στη νότια κύπρο δείχνουν την ωμή πραγματικότητα.

Ας θυμήσουμε λίγα απ’ τα πολλά αυτής της πραγματικότητας. Όταν ο συριακός στρατός ‘n’ friends (δηλαδή: Χεζμπ’ Αλλάχ, ιρανοί των «φρουρών της επανάστασης» αλλά και μισθοφόροι και ρώσοι μισθοφόροι) ξεπέρασαν το εμπόδιο της Palmyra νικώντας τον isis και άρχισαν να προχωρούν προς τα ανατολικά, προς την στρατηγικής σημασίας πόλη Deir ez-Zor στα δυτικά του Ευφράτη, την άνοιξη του 2017, οι ypg βρίσκονταν στην al-Hasakah, πολύ βόρεια, στα εδάφη τους – έχοντας απέναντί τους τον isis σ’ όλη την νότια συρία, στα ανατολικά του Ευφράτη.

H συριακή προέλαση φαίνεται ότι προκάλεσε ηλεκτροσόκ στα αρμόδια κέντρα, που το μετέφεραν στους «πρόθυμους». Κι έτσι, «ξαφνικά», οι ypg άρχισαν έναν αγώνα δρόμου καθόδου προς το νότο, κατ’ αρχήν στο ανατολικό παρόχθιο τμήμα απέναντι απ’ την Deir ez-Zor. Κανονικά, αν έπρεπε να πολεμήσουν τον isis, η βιασύνη των ypg θα ήταν άχρηστη: ο μεν συριακός στρατός ‘n’ friends προέλαυνε στην έρημο, ενώ αυτοί θα είχαν να αντιμετωπίσουν ισχυρή συγκέντρωση πολέμαρχων του isis…

Αμ δε! Εξίσου «μυστηριωδώς» όλοι αυτοί οι πολέμαρχοι του isis, αντί να πολεμήσουν τις ypg και τους αμερικάνους συμμάχους τους, συνθηκολόγησαν χωρίς να ρίξουν ούτε μια σφαίρα. Για να το πούμε απλά: εξαγοράστηκαν (ή διατάχτηκαν). Έτσι οι ypg έφτασαν έγκαιρα στα πετρελαιοπήγαδα της Deir ez-Zor (που βρίσκονται κυρίως στα ανατολικά του Ευφράτη…), τα κατέλαβαν, και εμπόδισαν τον συριακό στρατό να προχωρήσει προς αυτά. Παράξενο; Όχι. Ούτε «κομμούνες» ούτε «εθνικοαπαλευθερωτικός αγώνας». Σκέτη, καθαρή εργολαβία. Και αμοιβή με λαθρεμπόριο του πετρελαίου (εξού και η ανάγκη των πλυντηρίων…)

Η εργολαβία δεν τέλειωσε εκεί. Μη μπορώντας να φτάσει στα ανατολικά σύνορα της επικράτειας (αφού θα έπρεπε να συγκρουστεί με τις αμερικανοκρατούμενες ypg) ο συριακός στρατός ‘n’ friends άρχισε να κατεβαίνει νότια, πάντα στη δυτική όχθη του Ευφράτη, πολεμώντας χωριό χωριό και κωμόπολη κωμόπολη τον isis. Και πάλι έγινε το «θαύμα». Με ένα sprint πρωτοφανές ως προς την άνεσή του, οι ypg «ξεμπέρδεψαν» με τον isis στην απέναντι, ανατολική μεριά του Ευφράτη με τον ίδιο τρόπο όπως πριν, κάλυψαν τα χιλιόμετρα σε χρόνο dt, και έφτασαν στα συρο-ιρακινά σύνορα, απέναντι στην συνοριακή συριακή πόλη Abu Kamal, πριν καταφέρει ο συριακός στρατός ‘n’ friends να περάσει εκεί το ποτάμι.

Αφού δεν ελευθέρωναν κουρδικά χωριά απ’ την κατάρα των “τζιχαντιστών” τι ακριβώς έκαναν σ’ όλη αυτή την επική πορεία τους οι ypg; Κάτι απλό: «Έκοψαν» το 1/3 της συριακής επικράτειας απ’ το μπλοκ της Αστάνα, παραδίδοντάς το στην Ουάσιγκτον. Κι όχι τυχαία. Η πόλη Abu Kamal είναι στρατηγικό σημείο ελέγχου των συνόρων συρίας / ιράκ, πάνω στη βασική διαδρομή που σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το μπλοκ της Αστάνα για να συνδέσει χερσαία την Τεχεράνη και την Βαγδάτη με την Δαμασκό, την Βηρυτό και την Μεσόγειο. Όταν στα τέλη του 2018 ο αμερικανικός στρατός έφτιαξε βάση ακριβώς σ’ αυτό το σημείο απ’ την μεριά των ypg και με την συγκατάθεσή τους, το πράγμα έγινε ωμά ξεκάθαρο ως προς την εργολαβία.

Ούτε αυτή είναι όλη η ιστορία. Στις αρχές Φλεβάρη του 2018, ο συριακός στρατός ‘n friends, σε συνεννόηση με άραβες που βρίσκονταν υπό κουρδική / αμερικανική κατοχή στα ανατολικά της Deir ez-Zor και του Ευφράτη, προσπάθησε να ανακαταλάβει πετρελαιοπηγές που είχαν στην κατοχή τους οι ypg. Τι ακολούθησε; Μιας και οι ypg δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την επίθεση, σηκώθηκαν αιφνιδιαστικά τα αμερικανικά ελικόπτερα και κτύπησαν τους «εισβολείς» σκοτώνοντας δεκάδες σύρους στρατιώτες αλλά και άγνωστο (όχι μικρό) αριθμό ρώσων μισθοφόρων. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η αμερικανική αεροπορία αναλάμβανε να σταματήσει την προέλαση του συριακού στρατού και των συμμάχων του… Ήταν, όμως, η πρώτη φορά που δήλωσε καθαρά την αιτία: «προστασία των ypg» …

Ούτε αυτή είναι όλη η ιστορία! Τους τελευταίους μήνες του 2019 από κοινού οι ιρακινές pmu (πολιτοφυλακές εκπαιδευμένες απ’ τους «φρουρούς της επανάστασης») και ο συριακός στρατός ενισχύουν την φύλαξη του χερσαίου περάσματος ιράκ-συρίας, μεταξύ της ιρακινής al Qaim και της συριακής Abu Kamal. Το Τελ Αβίβ έχει κτυπήσει τουλάχιστον δυο φορές αυτές τις εγκαταστάσεις. Από πού ξεκίνησαν τα αεροπλάνα του ή τα drones του για να μην γίνουν αντιληπτά απ’ τα ρωσικά ραντάρ στα δυτικά; Από αμερικανική βάση στην ypgκρατούμενη βόρεια συρία….

Θα το πούμε λοιπόν, κι ας είναι άχρηστο: ούτε Ουάσιγκτον ούτε Άγκυρα!! Αλλά για να έχει νόημα αυτό θα έπρεπε οι κούρδοι να ξεφορτωθούν χωρίς παζάρια τους «πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες τους», που τους πουλάνε και τους αγοράζουν με το κιλό, εδώ και χρόνια. Οι χθεσινές και αυριανές τρίπλες της ηγεσίας του pkk, που τώρα παρακαλάει για την μεσολάβηση της Μόσχας και για διαπραγματεύσεις με την Δαμασκό δεν είναι ούτε παρηγοριά ούτε εγγύηση.

Ο οππορτουνισμός έχει πάντα στόχο την διάσωση των καπάτσων… Και οι καπάτσοι είναι τόσο ύπουλοι ώστε…

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Κι έτσι στα ξαφνικά χτες οι έλληνες πατριώτες, δεξιοί κι αριστεροί, ξύπνησαν με την “είδηση” πως το ψόφιο κουνάβι είναι πολύ πιο σύμμαχος με τον Erdogan απ’ ότι με το ελλαδιστάν. Είναι τόσο σύμμαχος που επιτρέπει στον τουρκικό στρατό να εισβάλει στην ypgκρατούμενη περιοχή της συρίας, αποσύροντας τον δικό του στρατό… Όμως το τι νομίζουν οι έλληνες είναι τριτεύουσας σημασίας.

Μιας και πριν 10 μέρες (Κυριακή 29 Σεπτέμβρη, η ζώνη) υποστηρίξαμε ότι το σχέδιο του τουρκικού κράτους για την βόρεια συρία είναι από δύσκολο έως αδύνατο να πραγματοποιηθεί (πέρα απ’ το είναι απόλυτα άδικο, αν αυτό έχει κάποια σημασία) πριν απ’ όλα ρίξτε μια ματιά στους δύο χάρτες επάνω.

Στον πάνω χάρτη είναι οι περιοχές που κατοικούνται από κούρδους στη μέση ανατολή – προσέξτε το τμήμα που αφορά την συρία. Στον κάτω χάρτη είναι η περιοχή της συρίας που έχουν καταλάβει οι ypg μαζί με τους αμερικάνους (το κίτρινο χρώμα). Είναι ξεκάθαρο ότι το 1/3 της συριακής επικράτειας, ανατολικά του Ευφράτη, βρίσκεται υπό κουρδική / αμερικανική κατοχή – καμμία σχέση, ούτε καν προσχηματική, με “εθνική απελευθέρωση”.

Και τώρα μερικές ιστορικές υπενθυμίσεις. Ένα μέρος των κουρδικών πληθυσμών της συρίας ανήκαν και ανήκουν στο pkk, ένα κόμμα που τυπικά μεν εμφανίζεται σαν «πατριωτικό / μαρξιστικό / λενινιστικό», όμως ήδη απ’ τα ‘80s άρχισε να μετατρέπεται σε μια προσοδοθηρική οργάνωση, που συμμαχούσε με διάφορα οφέλη με οποιονδήποτε είχε συμφέροντα κατά του τουρκικού καθεστώτος. Σ’ αυτές τις συριακές περιοχές είχε το pkk τις επιμελητειακές του βάσεις στη διάρκεια του πολέμου μέσα στην τουρκία, ως το 1999.

Παρ’ όλα αυτά, απ’ το 2001 (όταν εκλέχτηκε για πρώτη φορά πρωθ. ο Erdogan) και μετά, χάρη στην μη-εθνικιστική πολιτική των ισλαμοδημοκρατών, το «κουρδικό πρόβλημα» – κυρίως στην τουρκία – θεωρούνταν λυμένο. Μ’ αυτή την έννοια ούτε το 2002, ούτε το 2005, ούτε το 2010 υπήρχε ένταση είτε μεταξύ τουρκικού καθεστώτος και κούρδων της συρίας, είτε μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού. Το αντίθετο: Άγκυρα και Δαμασκός είχαν αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις.

Οι συρο-τουρκικές σχέσεις άλλαξαν δραματικά μετά το 2011, όταν το τουρκικό καθεστώς εντάχτηκε στο αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο περί «νέας μέσης Ανατολής», το οποίο περιλάμβανε την δημιουργία ενός καθαρά σουνιτικού κράτους στη συρία και στο ιράκ: ήταν η επιχείρηση isis. Ωστόσο ούτε το 2012 ή το 2013 υπήρχε ένταση μεταξύ Άγκυρας και κουρδικών περιοχών της συρίας. Το 2014, όταν ο isis κατέλαβε το κουρδικό Kobani, οι κούρδοι ολόκληρης της περιοχής βρήκαν καταφύγιο στη γειτονική τουρκία. Και, παρότι το τουρκικό καθεστώς υποστηρίζε ακόμα τότε τον isis, επειδή οι σύριοι κούρδοι δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, επέτρεψε σε αρκετές εκατοντάδες ένοπλους κούρδους του ιράκ (πεσμεγκρά) να περάσουν απ’ το εδαφός του, για να ανακαταλάβουν το Kobani. Με την βοήθεια του τουρκικού πυροβολικού και αμερικανικών βομβαρδισμών, το Kobani απελευθερώθηκε… Οι κούρδοι κατοικοί του επέστρεψαν στα σπίτια τους…

Μέση Ανατολή 3

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Με αυτά τα δεδομένα το γεγονός ότι ο Erdogan θέλει να «ασφαλίσει» τα συρο-τουρκικά σύνορα δεν είναι ανεξήγητο. Εκείνο που είναι γκροτέσκο είναι ο τρόπος με τον οποίο λέει ότι θα το κάνει (η «ζώνη», η στρατιωτική απομάκρυνση των κούρδων απ’ τις περιοχές στις οποίες ζούν εδώ και πάμπολλες γενιές, η εγκατάσταση εκεί ενός ή δύο εκατομμυρίων σύρων αράβων προσφύγων, δηλαδή η αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης με την βία). Ισχύουν όλα αυτά;

Η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές επιφυλάξεις. Αν ξαναδείτε τον χάρτη με τις κατεχόμενες απ’ τις ypg και τον αμερικανικό στρατό εκτάσεις της συρίας, μπορείτε να σκεφτείτε ότι το πραγματικό πρόβλημα της Άγκυρας (και, από άλλες αφετηρίες, της Δαμασκού, της Τεχεράνης και της Μόσχας· δηλαδή του μπλοκ της Αστάνα) δεν είναι αυτή καθεαυτή η “στρατιωτική δύναμη” των ypg, αλλά η υποστήριξή τους απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο. Πράγματι: χωρίς την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην συριακή επικράτεια, ούτε τα λεφτά του Ριάντ ούτε η καθοδήγηση και η εκπαίδευση από το Τελ Αβίβ είναι ικανά άμεσα ή μεσοπρόθεσμα να κάνουν τους κούρδους της συρίας μη αντιμετωπίσιμη απειλή για οποιονδήποτε. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η ψευδής αίσθηση δύναμης που προσφέρει ο αμερικανικός στρατός στις ypg· με αντάλλαγμα τις βάσεις του σε συριακό έδαφος.

Μια απαραίτητη παρένθεση εδώ. Όταν οι εκπρόσωποι του μπλοκ της Αστάνα συμφώνησαν με τον γ.γ. του οηε, στην πρόφατη συνέλευση του θεσμού στη Ν. Υόρκη, την έναρξη της διαδικασίας για την δημιουργία καινούργιου συριακού συντάγματος, στην «επιτροπή» που συμφωνήθηκε να φτιαχτεί υπήρχαν αντιπρόσωποι του Άσαντ, αντιπολιτευτικών οργανώσεων και οργανώσεων της «κοινωνίας των πολιτών» – όχι, όμως, αντιπρόσωποι των κούρδων της συρίας. (Δείτε εδώ: Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη, Νικητές). Αυτή η εξαίρεση (του pkk/ypg) συμφωνήθηκε από το μπλοκ της Αστάνα παρότι τόσο η Μόσχα όσο και η Τεχεράνη ήταν μέχρι σχετικά πρόσφατα «φιλικές» προς τις ypg ως προς το θέμα της συμμετοχής τους σε μια τέτοια διαδικασία.

Το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα έχει σοβαρούς λόγους να συμφωνεί ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να τα μαζέψει απ’ την συρία. Στο βαθμό, όμως, που βρίσκεται εκεί με την «άδεια» των ypg, το «μάζεμα» μεταφέρεται τελικά στην κουρδική οργάνωση. Που σημαίνει: μόνο αν το pkk / ypg αναγκαστεί να συμφωνήσει με το καθεστώς Άσαντ ότι επιστρέφει όλες τις εκτάσεις που παράνομα κατέχει ανατολικά του Ευφράτη και ότι επιστρέφει στις «πατρώες εστίες»· μόνο αν το άτυπο κράτος του pkk/ypg διαλυθεί και τα συρο-τουρκικά σύνορα επανέλθουν στην ευθύνη του κεντρικού συριακού κράτους (αντί των κουρδικών πολιτοφυλακών, όπως ισχύει τώρα)· μόνο τότε οι κούρδοι της συρίας μπορούν να γίνουν μέτοχοι της πολιτικής ανασυγκρότησης του συριακού κράτους. Και μόνον τότε το τουρκικό κράτος μπορεί να θεωρήσει ότι ελέγχει την κατάσταση στα νότιά του.

Αυτό είναι ένα ζήτημα που απασχολεί το μπλοκ της Αστάνα εδώ και περίπου 2 χρόνια. Και φαίνεται πως, μετά από διάφορες προσπάθειες «διαλόγου» (τις οποίες ακύρωσε είτε το σαουδαραβικό χρήμα είτε η ισραηλινή / αμερικανική στήριξη προς τις ypg, είτε και τα δύο μαζί), τώρα η «λύση» (πιθανή αλλά και επικίνδυνη) που έχει επιλεγεί είναι η στρατιωτική πίεση προς το pkk/ypg.

Αν οι συλλογισμοί και οι εκτιμήσεις μας είναι σωστά, τότε η εισβολή του τουρκικού στρατού ανατολικά του Ευφράτη είναι το plan B και όχι το plan A του μπλοκ της Αστάνα. Προτιμότερο θα ήταν το pkk να λογικευτεί και να «χειραφετηθεί» απ’ τους προστάτες και χρηματοδότες του. Δύσκολο βέβαια για μια οργάνωση που εδώ και πολλά χρόνια δωροδοκείται, σίγουρα στην κορυφή της… Αν όχι…

(φωτογραφία πάνω: Στα τέλη του 2018 το ψόφιο κουνάβι ξαναήθελε να πάρει τον στρατό του απ’ την συρία… φωτογραφία κάτω: χθεσινό ρεπορτάζ· μένει να δείξει…)

Τί γνώμη έχει ο σύμμαχος;

Παρασκευή 4 Οκτώβρη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αχαριστία. Αλλά στις κρατικές πολιτικές τα κριτήρια είναι πολύ πιο ωμά. Συνεπώς «κάποιος» που έχει αρχίσει να συσσωρεύει λόγους υπέρ της αντικατάστασης του ψόφιου κουναβιού απ’ τον Pence-του-σκότους είναι … το Τελ Αβίβ!

Η πολιτική βιτρίνα του απαρτχάιντ καθεστώτος, ο Νetanyahu, θορυβήθηκε όταν τηλεφώνησε και ξανατηλεφώνησε στο ψόφιο κουνάβι όσο αυτό βρισκόταν στο Biarritz της γαλλίας, προς τα τέλη (24 με 26) του περασμένου Αυγούστου… και έσκασε εκεί και ο ιρανός υπ.εξ. Zarif… αλλά το ψόφιο κουνάβι αρνήθηκε να σηκώσει το τηλέφωνο… – Γιατί δεν το σηκώνει; Παίζει κάτι; Η πρόσφατη διάθεση του ψόφιου κουναβιού να φωτογραφηθεί, έστω, με τον Rouhani είναι μαχαιριά για το Τελ Αβίβ…

Οι «ανασφάλειες» του ισραηλινού φασιστικού καθεστώτος απέναντι σ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που το ίδιο έχει χαρακτηρίσει «το καλύτερο από ποτέ»· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που του «έδωσε» την Ιερουσαλήμ / al Quds και τα υψώματα του Golan· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που προσπάθησε φιλότιμα να του «δώσει» σχεδόν όλη την κατεχόμενη δυτική Όχθη, θα μπορούσαν να θεωρηθούν καραμπινάτη αχαριστία. Ωστόσο το πρόβλημα βρίσκεται σ’ αυτό που ξέρει καλά το στελεχικό δυναμικό του ισραηλινού φασισμού: ο διεθνής γεωπολιτικός ρόλος αυτού του αποικιοκρατικού καθεστώτος, αυτής της πρωτοκοσμικής αποικίας, έχει ξεπεραστεί ιστορικά· μαζί με τον στρατηγικό ρόλο των αραβικών πετρελαίων… Κι αυτό σημαίνει ότι μέσα στους μηχανισμούς εξουσίας της Ουάσιγκτον υπάρχουν πράγματι «δεύτερες σκέψεις» για το πόσο αξίζει πραγματικά και πόσο αμερικανικό κόστος σε αίμα δικαιολογεί και επιτρέπει η απ’ ευθείας υπεράσπιση αυτού του ξεπερασμένου «προκεχωρημένου φυλακίου». Η ασταμάτητη μηχανή το έχει ξαναπεί: στο μυαλό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι το Πεκίνο, η Μόσχα, η ευρασία, το Βερολίνο· όχι η Γαλιλαία…

Εκεί ακριβώς βρίσκεται η πιο πρόσφατη ισραηλινή «ανατριχίλα», που γέρνει πια την προτίμηση του Τελ Αβίβ σ’ έναν οριτζινάλ φασίστα, έναν ευαγγελιστή οπαδό της δευτέρας παρουσίας, κλπ κλπ, σαν τον Pence: το ψοφιοκουναβιστάν δεν αντέδρασε βίαια, κατά του ιράν, μετά την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις της σαουδαραβικής aramco. Αντίθετα ο καλύτερος από ποτέ πρόεδρος τιτίβισε ότι, κατ’ αρχήν, αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά το Ριάντ. Για την μιλιταριστική λογική του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ ένας αμερικάνος πρόεδρος που του χαρίζει μεν έδαφος αλλά «κολώνει» να κάνει έναν πόλεμο (υπέρ της σαουδικής αραβίας και, ακόμα χειρότερα ίσως στο μέλλον, υπέρ του ισραήλ) είναι «λίγος».

Το Τελ Αβίβ χρειάζεται οπωσδήποτε την πετροχούντα του Ριάντ… Και να που η «ατολμία» του ψόφιου κουναβιού άφησε την πετροχούντα και, κυρίως, αυτό το χρήσιμο κάθαρμα, τον τοξικό, μόνο πάνω στα αποκαΐδια της aramco.

Όπως το αμερικανικό original φασισταριό έτσι και το ισραηλινό τρέμει με την ιδέα ότι οι αντίπαλοί τους όχι μόνο τώρα είναι ισχυρότεροι απ’ όσο νομίζουν αλλά και ότι αύριο, μεθαύριο, σε έξι μήνες ή σε ένα χρόνο θα είναι ακόμα πιο ισχυροί.

Στο Τελ Αβίβ ψάχνουν ακόμα την «εθνική ενότητα» του φασισμού / μιλιταρισμού τους. Αυτό επιτρέπει στις βιτρίνες του να μην κάνουν δηλώσεις, να μην μιλάνε. Αν όμως εκδήλωναν τις μύχιες σκέψεις και προθέσεις τους, το ψόφιο κουνάβι θα ήταν ήδη έξω απ’ το λογιστήριο για την απόλυση…

Ένα + τέσσερα χρόνια ακόμα μ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που λέει ότι «του αρέσουν τα δύσκολα» και, γι’ αυτό, προτιμάει την ειρήνη απ’ τον πόλεμο; Ωωωωω! Αυτό είναι «άνω ποταμών»!!!

Πίσω απ’ τα τιτιβίσματα χασμουριούνται οι ύαινες

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. …Ο εκτελεστικός διευθυντής του twitter με αρμοδιότητα την μέση Ανατολή είναι επίσης μερικής απασχόλησης αξιωματικός της μονάδας ψυχολογικού πολέμου του αγγλικού στρατού.

Ο Gordon MacMillan, που προσλήφθηκε στα γραφεία της εταιρείας social media πριν 6 χρόνια, υπηρετεί εδώ και χρόνια στην 77η ταξιαρχία, μια μονάδα που δημιουργήθηκε το 2015 για να αναπτύξει «μη φονικά» μέσα πολέμου.

Η 77η ταξιαρχία χρησιμοποιεί τις πλατφόρμες των social media όπως το twitter, το instagram και το facebook, όπως επίσης εκπομπές video στο διαδίκτυο, ανάλυση δεδομένων και έρευνες διαφόρων ειδών, για να κάνει αυτό που ο επικεφαλής του αγγλικού στρατού στρατηγός Nick carter περιγράφει σαν «πληροφορικό πόλεμο».

Ο Carter λέει ότι η 77η ταξιαρχία δίνει στον αγγλικό στρατό «την δυνατότητα να ανταγωνιστεί τους λόγους περί πολέμου σε επίπεδο τακτικής», που σημαίνει να διαμορφώσει το πως γίνεται αντιληπτή η σύγκρουση. Μερικοί στρατιώτες που έχουν υπηρετήσει σ’ αυτή τη μονάδα λένε ότι συμμετείχαν σε επιχειρήσεις που είχαν στόχο να αλλάξουν την συμπεριφορά των κοινωνικών ομάδων που επιλέγονταν σαν στόχοι…

Μπορεί να ξεμείνει από κωλόχαρτα ο βρετανικός λέων· από μιλιταρισμό όχι! Η ενοποίηση κρατικών υπηρεσιών και ιδιωτικών επιχειρήσεων είναι ο ορισμός του φασισμού – το είχε δηλώσει ο καθ’ ύλην αρμόδιος, γνωστός σαν Μουσολίνι. Αλλά, προφανώς, δεν ιδρώνουν τα αυτιά (ή τα δάκτυλα) των χρηστών.

Μήπως, αφού δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται σε βάρος τους, να το ρίξουν στην dark ποίηση; Τι όμορφα αγάπη μου που τιτιβίζουμε μέσα στο ναρκοπέδιο! Ας πάμε παρακάτω και στο νεκροταφείο!…

Οι έγνοιες της παρακμής

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Είναι εύλογο ότι αν (οποιαδήποτε) κρατική πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) διαμορφώνεται με βάση τα συμφέροντα ομάδων αφεντικών, καπιταλιστικών κλάδων και την πρόβλεψη για τις αντιδράσεις όσων θίγονται, αυτή η διαμόρφωση μπορεί να εμφανιστεί σαν εξαιρετικά σύνθετη. Κάποιος που, ακολουθώντας την θεωρία του χάους, θα κατέγραφε συμφέροντα, συμπεριφορές, επιλογές, σχεδιασμούς, ακόμα και αυταπάτες ως την πιο μικρή κλίμακα, την κλίμακα του ατόμου (του ατόμου αφεντικού, ceo, μετόχου, πολιτικού, παρατρεχάμενου, ανώτερου ασφαλίτη, κατώτερου ασφαλίτη, αρχικαραβανά, μεσαίου καραβανά, ειδικού κοινωνιολόγου, ειδικού οικονομολόγου, κλπ κλπ) θα κατέληγε ίσως στο συμπέρασμα ότι είναι πρακτικά αδύνατο να υπάρξει σύνθεση συμφερόντων και, άρα, σταθερή διαμόρφωση κρατικής πολιτικής.

Παρότι, ωστόσο, μια τέτοια εξονυχιστική καταβύθιση στις «ατομικές» τροχιές των αφεντικών και των λακέδων τους θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον πέρα απ’ την αναπαράσταση του «χάους και της τυχαιότητας», στην πραγματικότητα η διαμόρφωση κρατικής πολιτικής είναι λιγότερο σύνθετη. Το παράδειγμα της αμερικανικής παρακμής είναι χαρακτηριστικό.

Καθώς το ένα μετά το άλλο τα διάφορα «όχι ανοικτά πολεμικά μέσα» της Ουάσιγκτον αχρηστεύονται (ή έχουν πολύ μικρότερη αποτελεσματικότητα απ’ την επιδιωκόμενη) τα αφεντικά στην Ουάσιγκτον βρίσκονται όλο και πιο κοντά σ’ ενα σημείο «κρίσης» του διλήματος: να προχωρήσουμε σε στρατιωτικά μέσα ή όχι; Το «όχι» ήταν αυτό που εκπροσωπούσε (χρησιμοποιούμε παρελθόντα χρόνο…) το ψόφιο κουνάβι, σαν τακτική αντιμετώπισης των αντιπάλων, που έχουν προσδιοριστεί με ακρίβεια προ πολλού: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη – και Βερολίνο… Το «όχι στρατιωτικά μέσα» ήταν / είναι οι «κυρώσεις», οι «τιμωρίες», οι δασμοί· ακόμα και οι απειλές για στρατιωτικά μέσα.

Μετά από 3 πυκνά και εντατικά χρόνια εφαρμογής αυτών των «εναλλακτικών» (2017, 2018, 2019) είναι ξεκάθαρο πως είτε απέτυχαν εντελώς, είτε δεν είχαν τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Οι οικονομικές «κυρώσεις» κατά της Τεχεράνης δεν προκάλεσαν την εξέγερση της ιρανικής μεσαίας τάξης και την ανατροπή του καθεστώτος, ούτε μια μόνιμη αποσταθεροποιητική ένταση στο ιράν – όπως ήταν ο στόχος. Οι οικονομικές «κυρώσεις» και οι δασμοί κατά του Πεκίνου γυρίζουν εν πολλοίς μπούμεραγκ· και σε κάθε περίπτωση απλά «φρενάρουν λίγο και για λίγο» την κινεζική καπιταλιστική επέκταση – ο στόχος, όμως, ήταν και παραμένει πολύ μεγαλύτερος. Οι οικονομικές «κυρώσεις» κατά της Μόσχας δεν την εμπόδισαν να αυξάνει την επιρροή της στη μέση Ανατολή και όχι μόνο…

Απομένουν, όλο και πιο καθαρά, τα «στρατιωτικά μέσα»… Εκεί, φυσικά, ανοίγονται διάφορα ενδεχόμενα, ανάλογα με την επιλογή στόχων. Για παράδειγμα η βόρεια κορέα σαν στόχος θα ήταν μια επιλογή all out πολέμου. Το ίδιο προκύπτει και με το ιράν, παρότι η Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) θα ήθελε κάτι «μέτριο», που να μην μοιάζει (και να μην είναι) «κανονικός πόλεμος», αλλά να έχει σίγουρα αποτελέσματα. Αντίθετα η βενεζουέλα μπορεί να μοιάζει μια πιο «εύκολη» και «φτηνή» υπόθεση: ένας στρατιωτικός θαλάσσιος αποκλεισμός και μια εισβολή «μυστηριωδών οπαδών της δημοκρατίας» απ’ την κολομβία (η cia τους εκπαιδεύει έτσι κι αλλιώς) θα μπορούσε να είναι μια επιλέξιμη (προς το παρόν) «επίδειξη πυγμής». Και, κυρίως, μια κάποια διαχείριση του πετρελαϊκού προβλήματος που απασχολεί έντονα την αμερικανική ηγεμονία. (Γι’ αυτό περισσότερα προσεχώς – δεν είναι μόνο όσα φαίνονται…).

Αν τα «στρατιωτικά μέσα», κατ’ αρχήν σε μια κάπως περιορισμένη έκταση και ένταση, είναι ο μόνος τρόπος που έχει απομείνει στην Ουάσιγκτον για να εμποδίσει (;) ή να μετριάσει (;) την παρακμή της, τότε είναι εύλογο ότι το «διάλειμμα μη πολέμου» του ψόφιου κουναβιού έχει φτάσει στο τέλος του. (Πράγματι, το ψόφιο κουνάβι δεν ξεκίνησε κάποιον επιπλέον πόλεμο σε σχέση μ’ αυτούς που κληρονόμησε απ’ την διοίκηση Ομπάμα· ούτε, όμως, σταμάτησε κανέναν, παρότι στα λόγια ήταν σκέτος ειρηνοποιός. Το ότι δεν τα κατάφερε δείχνει όχι μόνο το όριο που είχε πίσω απ’ τις πλάτες τους, αλλά και την ιμπεριαλιστική «μέθοδο», τον «τρόπο», που παρέμενε αυτά τα τρία χρόνια σαν εφεδρεία).

Κι αν αυτό το «διάλειμμα» τέλειωσε, τέλειωσε μαζί και η βιτρίνα του: το ψόφιο κουνάβι. Ο Pence είναι πιο κατάλληλος. Όχι μόνο για τους μήνες της προεδρίας που απομένουν ως τις εκλογές, αλλά και σαν υποψήφιος των συντηρητικών, με βάσιμες ελπίδες εκλογής του τον Νοέμβρη…

Θα αναρωτιόταν κάποιος αν τα πράγματα έχουν γίνει τόσο επείγοντα ώστε το ψόφιο κουνάβι να πρέπει να σχολάσει το γρηγορότερο. Ναι, έχουν γίνει επείγοντα – το δείχνουν διάφορες εξελίξεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, σε όλα τα επιμέρους μέτωπα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Εξίσου σημαντικό μπορεί να είναι, ωστόσο, και το ότι αν το ψόφιο κουνάβι φτάσει ως τις εκλογές του Νοέμβρη έχει πιθανότητες επανεκλογής· πράγμα που (φαίνεται ότι) πρέπει να αποφευχθεί…

Τόσους πρόλαβε να απολύσει στα 3 χρόνια της «βασιλείας» του· φαίνεται ότι έρχεται η δική του η σειρά!

Υεμένη

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Δεν είναι του γούστου της ασταμάτητης μηχανής η αναμετάδοση εικόνων πολέμου. Ωστόσο μεταφέρουμε στη συνέχεια ένα απ’ τα (προφανώς προπαγανδιστικά) video των Houthis (Ansar Allah το όνομα της οργάνωσης) για δύο λόγους.

Πρώτον, επειδή τα καθεστωτικά μήντια στον δυτικό κόσμο έχουν αντιδράσει με τον τρόπο που ταιριάζει στην μόνιμη παραπληροφόρηση / αποπληροφόρηση που υπηρετούν: με την σιωπή. Σε αντίθεση με την επίθεση στην aramco, που μπορούσε να αποδοθεί στην Τεχεράνη (υποδαυλίζοντας τον 4ο παγκόσμιο) η επίθεση στη Najran και στη Saadah, καταστροφική για τους σχεδιασμούς του Ριάντ και όχι μόνο, είναι “σα να μην έγινε”. Τουλάχιστον ως αργά το βράδυ Δευτέρας προς Τρίτη.

Δεύτερον, σε συνάρτηση με τον προηγούμενο λόγο, αυτή η συγκεκριμένη επίθεση και επιτυχία των Houthis κρίνουμε ότι θα πάρει σημαντική θέση στην ιστορία της μέσης Ανατολής. Η δυτική απώθησή της είναι, απλά, μια επιπλέον απόδειξη του ότι έτσι θα συμβεί. Γι’ αυτό καλό είναι να υπάρχει στα σχόλια της ασταμάτητης μηχανής και ένα οπτικό ντοκουμέντο.

Μέση Ανατολή

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Οι ιρακινές πολιτοφυλακές είναι βέβαιες ότι οι επιθέσεις που γίνονται με drones εναντίον τους απ’ τα μέσα Αυγούστου και μετά, είναι ισραηλινή υπόθεση· με την χρήση (και την υποστηρίξη) μιας συγκεκριμένης αμερικανικής βάσης στην ypgκρατούμενη συρία. Κατά συνέπεια χαίρονται ιδιαίτερα για την επιτυχία της επίθεσης των Houthis στις εγκαταστάσεις της aramco: ήταν ένα είδος διαφήμισης των ικανοτήτων των drones, τα οποία (θεωρούν ότι) θα τους χρειαστούν εναντίον των αμερικανικών βάσεων. Τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία. Αν και εφόσον το πράγμα χοντρύνει: ο αμερικανικός στρατός δεν έχει (έχει όμως ο ισραηλινός) τρόπο αντιμετώπισης των drones.

To «αν και το εφόσον» θα μπορούσε να είναι παρηγοριά: δεν επίκειται κάτι για αύριο. Ωστόσο ο τρόπος που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το τελευταίο να είναι στη κατάσταση που καταλαβαίνετε…) αρθρώνει τον ιμπεριαλισμό και τον μιλιταρισμό του στη μέση Ανατολή, πρώτα μέσω proxies και ύστερα «αυτοπροσώπως» αλλά χωρίς ανάληψη καμμία ευθύνης, αυτή η «ανεπισημότητα» για να το πούμε έτσι του πολέμου που συνεχίζουν να κάνουν, είναι εν τέλει στα μέτρα τέτοιων πολιτοφυλακών. Όσο εύκολα τα ρομποτικά ιπτάμενα κτυπάνε στη μία μεριά άλλο τόσο κτυπάνε και στην άλλη – κι αφήνουν πίσω τους το «μυστήριο» για τους δράστες…

Πρακτικά τίποτα δεν κρύβεται. Κυρίως δεν κρύβονται οι προθέσεις. Ενόσω το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ συνεχίζει να σκοτώνει και να σακατεύει παλαιστίνιους διαδηλωτές (αυτά δεν σταματούν ούτε όταν υπάρχει «κενό» πολιτικής διεύθυνσης…) έχει επιλέξει να εμπλακεί σ’ έναν πόλεμο εκτός συνόρων, που αρχίζει απ’ το λίβανο και φτάνει προς το παρόν ως το ιράκ. Έναν πόλεμο που είναι αόρατος στην επικράτειά του…

Ως τώρα δεν δέχεται επιθέσεις / αντίποινα ούτε απ’ το συριακό έδαφος, ούτε απ’ το ιρακινό, ούτε από πουθενά αλλού. Πιθανότατα ο συνδυασμός μιλιταρισμού και ακροδεξιάς παράνοιας που επικρατεί πλέον στο Τελ Αβίβ να οδηγεί τους εκεί καθεστωτικούς στο συμπέρασμα ότι μπορούν να δρουν ανενόχλητοι, ατιμώρητοι, κατά βούληση.

Είναι έτσι; Θα μπορούσε να είναι έτσι; Η σιγουριά της ατιμωρησίας στηρίζεται σε μια βαθιά υποτίμηση των αράβων και των μουσουλμάνων, ταιριαστή με τον ρατσισμό (και) του ισραηλινού κράτους. Αλλά οι κατασκευές του ιμπεριαλιστικού οριενταλισμού έχουν αρχίσει να ραγίζουν – δεν είναι φανερό;

Υεμένη

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Πώς το είπαν; «Οι Huthis δεν είχαν την τεχνική δυνατότητα να κάνουν την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ»; Έτσι το είπαν; Αν εκείνη η επίθεση ήταν «ανεξήγητη έκπληξη», τι μπορούν να πουν γι’ αυτό που έγινε το Σάββατο και την Κυριακή;

Σε μια αιφνιδιαστική, καλά οργανωμένη (οι ίδιοι μιλούν για μήνες προετοιμασίας) επίθεση, που ξεκίνησε με πετυχημένη ενέδρα σε μια πολύ μεγάλη φάλαγγα «θωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού», οι Houthis πέτυχαν εντυπωσιακή συντριβή των μισθοφόρων και του σαουδαραβικού στρατού στη Najran και στη Saadah, πολύ κοντά στα βόρεια σύνορα της υεμένης αλλά και μέσα στο σαουδαραβικό έδαφος. Τα video που δημοσιοποίησαν χτες, με τα καμένα και τα αναποδογυρισμένα θωρακισμένα, τους νεκρούς στις άκρες των δρόμων και τις εκατοντάδες των ζωντανών που πετάνε τα όπλα τους, προκαλούν οίκτο για τον τοξικό (ακόμα είναι στο απυρόβλητο…), αφού πέρα απ’ τα υπόλοιπα, το πεζικό του (πολλοί μισθοφόροι και σαουδάραβες στρατιώτες) φαίνεται να παραδίδεται με χαρά στους Houthis. Αξιοθρήνητοι, πανηγυρικά, είναι επιτέλους και οι μεγάλοι σύμμαχοί του σ’ αυτόν τον πόλεμο: η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, πέρα απ’ την πολύ μεγάλη περιοχή που καταλήφθηκε (άγρια βουνά που δεν φυτρώνουν ούτε θάμνοι…), καταστράφηκαν εντελώς τουλάχιστον 3 ταξιαρχίες πεζικού του τοξικού. Περισσότεροι από 500 σαουδάραβες στρατιώτες και μισθοφόροι σκοτώθηκαν, τουλάχιστον 2.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι (συμπεριλαμβανόμενων σαουδαράβων αξιωματικών) ενώ καταλήφθηκαν εκατοντάδες apc, εξοπλισμένα pick up και λοιπά στρατιωτικά οχήματα· πέρα απ’ τα ατομικά όπλα, τα πυρομαχικά, και τα υπόλοιπα σχετικά.

Το γεγονός ότι η επίθεση των Hοuthis και τoυ συμμαχικού τους στρατού της υεμένης έγινε ταυτόχρονα με πεζικό, πυραύλους και αεροπορικούς βομβαρδισμούς δείχνει, όπως και το δει κανείς, αυξημένες δυνατότητες. Η επιτυχία της δείχνει, επιπλέον, εξαιρετική αποτελεσματικότητα.

Ποτέ δεν ήταν σοφό να υποτιμάει κανείς τον αντίπαλό του. Ποτέ! Ακόμα χειρότερα αν αυτός λέγεται Soleimani… (Τι απάντησε ο Rouhani στους ευρωπαίους τις προάλλες; Δεν ξέρετε τίποτα για τις δυνατότητες των Houthis… Που ερμηνεύεται: έχετε μαύρα μεσάνυχτα για τις δυνατότητες τις δικές μας και των συμμάχων μας…)

(φωτογραφία: Μια μακριά πομπή εκατοντάδων αιχμαλώτων μετά την επίθεση των Houthis. Κάποιοι είναι μισθοφόροι απ’ το σουδάν…)