Tag: πόλεμος

Το ουκρανικό πεδίο μάχης (ή τι να τους κάνεις τους εχθρούς όταν έχεις τέτοια αφεντικά;)

Δευτέρα 30 Γενάρη>> Ωωωω η αγαπημένη Annalena! Υπουργός εξωτερικών του γερμανικού γκουβέρνου: κήρυξε πόλεμο κατά της ρωσίας, εκ μέρους φυσικά εκείνων που εκπροσωπεί. Και στο κόμμα της, και έξω απ’ αυτό (το γερμανικό κεφάλαιο), κι ακόμα παραέξω, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ολόκληρη η σκέψη αυτής της γενναίας γυναίκας (αν και απατεώνισσας, αλλά το έχουμε πει: το ‘ελληνικό μοντέλο’ σκαρφαλώματος στην πολιτική σκηνή έχει γίνει διεθνές πρότυπο…), καθώς μιλούσε στην κοινοβουλευτική συνέλευση του συμβουλίου της ευρώπης πριν λίγες μέρες, ήταν η εξής:

… Το έχω ξαναπεί τις τελευταίες μέρες, ναι, πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να υπερασπίσουμε την Ουκρανία. Ναι, πρέπει να κάνουμε περισσότερα και με τα τανκς. Αλλά το πιο σημαντικό και κρίσιμο σημείο είναι ότι το κάνουμε μαζί, και ότι δεν κατηγορούμε ο ένας τον άλλο στην Ευρώπη […blame game in Europe…] γιατί κάνουμε πόλεμο στη Ρωσία κι όχι ο ένας στον άλλο…

Υπάρχουν κατά συνέπεια δύο και μόνο δύο ενδεχόμενα. Το ένα είναι να μην την πάρει κανείς στα σοβαρά. Τότε όμως δεν παίρνει σοβαρά το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών βιτρινών στο Βερολίνο, που φυσικά είναι εκπρόσωποι του γερμανικού κεφάλαιου ή, έστω, κάποιων δυναμικών τμημάτων του. Οπότε ξανά υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: είτε τα γερμανικά αφεντικά έχουν ξεμείνει από βιτρίνες και εκπροσωπούνται (επικίνδυνα!) από κάθε περαστικό, είτε το εννοούν ότι η αγαπημένη Annalena «καλά τα λέει».

Αυτό είναι έτσι κι αλλιώς το δεύτερο ενδεχόμενο. Είτε επειδή η κρίση / αναδιάρθρωση μικραίνει τα περιθώρια (παγκόσμιας) κερδοφορίας του γερμανικού κεφάλαιου, είτε επειδή η κατανάλωση παραισθησιογόνων βλάπτει σοβαρά (ίσως και για τους δύο λόγους μαζί), η αγαπημένη Annalena ΟΝΤΩΣ ετοιμάζεται (ή θα ήθελε) να εισβάλει στη ρωσία, ξεμπερδεύοντας επί τη ευκαιρία με τις εκκρεμότητες 1943. Ακόμα, βέβαια, δεν λέει στους ψηφοφόρους της ότι το δικό τους τομάρι θα καεί∙ αφήνει την δουλειά σε ουκρανούς και διάφορους άλλους μισθοφόρους.

Ως πότε;

Ο πειρασμός είναι μεγάλος. Αν αυτό θέλει το Βερολίνο, αυτό θα λάβει: ερείπια και μια σημαία στο reichstag. Είναι δυστυχώς αφέλεια ή απώθηση να νομίζει κάποιος ότι η υπ.εξ. του γερμανικού κράτους λέει, απλά, μαλακίες: κανείς δεν την απέλυσε προχτές, συνεπώς ακόμα και σε post-post-modern συνθήκες, εκδηλώνει προθέσεις, μεθοδεύσεις, σκοπούς.

Προβλέπεται: οι ώριμες (μέχρι σαπίλας) κοινωνίες του θεάματος προκαλούν και διεξάγουν full παγκόσμιους πολέμους ξεκινώντας τους «στα λόγια».  Οι σχολαστικοί βέβαια υποστηρίζουν ότι «οι υπουργοί εξωτερικών δεν έχουν αρμοδιότητα να κηρύσσουν πολέμους»… οπότε «άστη να λέει»…

Ποιοι την έχουν αυτήν την αρμοδιότητα; Μήπως οι πρωθυπουργοί; Τότε ξέρουμε, απ’ τον περασμένο Σεπτέμβρη:

Όμως και η αγαπημένη, και το ρημαδογκουβέρνο, και οι προηγούμενοι που έτρεχαν παρακαλώντας το ψόφιο κουνάβι να φτιάξει καμιά βάση παραπάνω στα μέρη μας (θυμάστε άραγε το δίδυμο των ογκόλιθων υπεξ και υπαμ της «πρώτης φοράς»;) είναι – για να το πούμε απλά – «εκτελεστικά όργανα». Ουσιαστικά δευτερεύουσας σημασίας…

Η «γραμμή» είχε προηγηθεί κατά μερικά χρόνια – και είχε ανακοινωθεί αρμοδίως:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 30 Γενάρη>> Σε συνθήκες tribal διανοητικής παρακμής είναι αμφίβολο αν μπορούν να εννοηθούν πραγματικά ατράνταχτες (άρα καθολικά αποδεκτές) αποδείξεις. Η πιο πάνω παρουσίαση του Freidman (το 2015, το τονίζουμε!) είναι ωστόσο ακριβώς αυτό: η ατράνταχτη απόδειξη των σχεδίων των αφεντικών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού όχι μόνο για την ουκρανία αλλά για το σύνολο των ευρωπαϊκών καπιταλισμών. Κι αυτά τα σχέδια είναι η «λογική συνέχεια» εκείνου που είχε δηλώσει ξεκάθαρα o τότε αμερικάνος υπ.αμ. Rumsfeld, στις αρχές του 2003, τις παραμονές της εισβολής της «συμμαχίας των προθύμων» στο ιράκ, περί διάκρισης και πόλωσης μεταξύ «παλιάς» και «νέας» ευρώπης…

Πρέπει να προσθέσουμε, για χάρη της ιστορικής ακρίβειας, ότι ο Freidman ξεδίπλωσε τους αμερικανικούς σχεδιασμούς ένα χρόνο μετά το υποστηριγμένο και χρηματοδοτημένο απ’ την Ουάσιγκτον φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο (που κορυφώθηκε στις 22 Φλεβάρη του 2014)∙ ότι «ο στρατός του στρατηγού Hodges» τον οποίο παρασημοφορούσε στις αρχές του 2015 ήταν οι φασίστες που πολιορκούσαν το Donbass εκπαιδευμένοι κυρίως στην πολωνία∙ και ότι οι «συμφωνίες του Μινσκ» (2014, 2015) όπως και η «φόρμουλα Steinmeier» (2019) ήταν οι δειλές, μετέωρες, απελπισμένες και τελικά αποτυχημένες όπως αποδείχθηκε στην πράξη προσπάθειες της «παλιάς» ευρώπης να φρενάρει τις αμερικανικές κινήσεις «παγώνοντας» το πραξικόπημα στο Κίεβο και εξασφαλίζοντας μια λίγο πολύ ειρηνική συνύπαρξη με τη Μόσχα, έτσι ώστε να περιοριστεί / ελεγθεί η στρατιωτικοποίηση της γραμμής Βαλτική – Μαύρη Θάλασσα. Φυσικά (επίσης έχει αποδειχθεί) η περιβόητη «παλιά ευρώπη» δεν ήταν αυτά τα σχεδόν 10 χρόνια συμπαγής απ’ την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων και, κατά συνέπεια, των μεθοδεύσεων. Το αντίθετο. Για παράδειγμα εκείνο που σημειώνει βιαστικά ο Freidman περί «γερμανικών εξαγωγών» δείχνει το βάρος που είχαν οι αμερικανικές απειλές για «κυρώσεις» ή και οι «κυρώσεις» οι ίδιες εναντίον τμημάτων του γερμανικού κεφάλαιου (και των σημαντικών εξαγωγών του στις ηπα…), ήδη απ’ την εποχή του ψόφιου κουναβιού.

Επιπλέον: το ότι στις αρχές του 2015 ο Friedman μπορούσε αβίαστα να πει ότι «οι τούρκοι θα έβαζαν βέτο για πλάκα» (σε οποιαδήποτε καθαρά νατοϊκή «διαχείριση» της ουκρανίας) είχε συνέχεια: την αφετηρία της δημιουργίας του «μπλοκ της Αστάνα» το φθινόπωρο του 2015 στο συριακό πεδίο μάχης∙ το χάρη στη λαϊκή κινητοποίηση αποτυχημένο πραξικόπημα στην τουρκία τον Ιούλη του 2016 (πραξικόπημα στο οποίο μπορούμε πια να πούμε ότι και το ελλαδιστάν είχε κάποιο ρόλο «βάσης»…)∙ την προέκταση της συνεργασίας Άγκυρας, Μόσχας και Πεκίνου σε διάφορες θέσεις στην Αφρική∙ και άλλα. (Εδώ και καιρό η Άγκυρα είναι ό,τι πιο «αντινατοϊκό» και «αντιαμερικανικό» θα μπορούσε να υπάρχει μέσα στο νατο!!! Εξ ου και όσα ακούτε εναντίον του «σουλτάνου» στα μέρη μας και όχι μόνο… Τι κρίμα για τους εντόπιους «αντιαμερικάνους» και «αντινατοϊκούς» δεξιάς κι αριστεράς! Είναι αθεράπευτα εθνικιστές αντιτούρκοι κυρίως αν όχι αποκλειστικά!!! Και, κατά συνέπεια και αναγκαστικά, φίλοι του άξονα…)

Εν τέλει μόλις τώρα η «παλιά» ευρώπη δηλώνει ότι καταλαβαίνει τον κανιβαλισμό της απ’ την «μεγάλη σύμμαχο», εξαιτίας της πρόσφατης ψευδεπίγραφης αμερικανικής νομοθεσίας περί δήθεν «αντιμετώπισης του πληθωρισμού». Αλλά δεν δείχνει ικανή να τον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ουκρανικό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 23 Γενάρη>> Ενώ οι εξελίξεις στο χώμα και στη λάσπη δεν δείχνουν ευοίωνες για τον τοξικό κλόουν του Κιέβου και τους νατοϊκούς συμμάχους του, η σχετική διεθνής φλυαρία / δημαγωγία ασχολείται με το αν το Βερολίνο θα δώσει μερικά απ’ τα Leopard 2 τανκς του για να σωθεί ότι μπορεί να σωθεί απέναντι στη μοχθηρή ανεγκέφαλη αλεπού.

Το σχετικό θέαμα είναι υπερβολικά γκροτέσκο∙ η απήχησή του σώζεται μόνο απ’ την αδιαφορία και τα απανωτά διανοητικά βραχυκυκλώματα των υποτελών. Οι πρώτοι, ωμά και δημόσια αντίθετοι με ένα τέτοιο δώρο στο Κίεβο, είναι οι γερμανοί καραβανάδες – αυτό στα μέρη μας δεν λέγεται… Καθόλου παράξενο το ίδιο αντίθετοι (για την παραχώρηση αγγλικών τανκς) είναι οι καραβανάδες στο Λονδίνο∙ και για την παραχώρηση αμερικανικών οι ανάλογοι στην Ουάσιγκτον. Φοβούνται. Φοβούνται πως κάποιο ή κάποια απ’ τα πολύτιμα φονικά τους εργαλεία θα πέσει / πέσουν στα χέρια της Μόσχας, που έτσι θα μάθει τα μυστικά τους – για κακό σκοπό.

Εντελώς ρεαλιστικός φόβος∙ έτσι ακριβώς θα συμβεί!! Στο πεδίο οι ρώσοι τεχνολόγοι κάνουν διαρκώς βελτιώσεις, αναβαθμίσεις και εφευρέσεις ακυρώνοντας τα πλεονεκτήματα διάφορων δυτικών όπλων (π.χ. “penicillin”, χωρίς περισσότερα…). Πράγμα που έμμεσα αλλά καθαρά σημαίνει ότι οι δυτικοί καραβανάδες το έχουν πάρει απόφαση: είτε ό,τι έχει απομείνει απ’ τον ουκρανικό στρατό είτε οι μισθοφόροι των ουκρανών μαφιόζων δεν πρόκειται να νικήσουν και, αντίθετα, εδώ κι εκεί θα αναγκάζονται να υποχωρούν εγκαταλείποντας πολύτιμα γκάτζετς στα χέρια των μοχθηρών αλλά και τεχνολογικά ικανών της ρωσίας.

Πριν σχολιάσουμε γι’ αυτά γυρίζουμε λίγο πίσω, σ’ ένα video και μια φασιστο-περσόνα που παρουσίασε στις 21 του περασμένου Μάρτη. Πρόκειται για τον «πολύ» Oleksiy Arestovych, δεξί χέρι και εξ απορρήτων του κλόουν, που ακούστηκε πρόσφατα κάπως περισσότερο απ’ ότι συνήθως, όταν πριν καμιά 10αριά μέρες δήλωσε ότι η έκρηξη που κατέστρεψε μια πολυκατοικία στο Dnipo θάβοντας στα ερείπιά της 40 τουλάχιστον αμάχους οφειλόταν στην ανάσχεση ρωσικού πυραύλου απ’ την ουκρανική αεράμυνα, και όχι στην ρωσική βολή την ίδια. Έφτασε μάλιστα να δηλώσει ότι «οι ρώσοι δεν κτυπούν αμάχους», καταστρέφοντας (εξαιτίας και της θέσης του δίπλα στον κλόουν) το μόνιμο κατηγορητήριο των δυτικών και του τοξικού κατά της Μόσχας. Ύστερα ανακάλεσε και παραιτήθηκε απ’ το πόστο του «συμβούλου»∙ ύστερα ανακάλεσε την ανάκληση…. Ίσως φταίνε οι ουσίες, ίσως κάτι άλλο που δεν ξέρουμε. (Εκείνο που επίσης δεν ξέραμε ήταν ότι τον περασμένο Αύγουστο είχε δηλώσει υποψήφιος για την προεδρία του Κιέβου αν ο κλόουν δεν επιδιώξει δεύτερη θητεία… Χμμμμ…. Ενδιαφέρον…) Φαίνεται ότι είχε δίκιο για το Dnipo: μετά από κανά δυο μέρες οι δυτικές δημαγωγικές καταγγελίες για την ρωσική βαρβαρότητα εξαφανίστηκαν.

Σε κάθε περίπτωση και με την πρόσφατη σκανδαλώδη παραδοχή του για την πολυκατοικία στο Dnipo ο Arestovych έδειξε ότι «ξέρει πολλά»∙ και ότι μερικές φορές τα λέει. Υπό το φως των ως τώρα εξελίξεων αξίζει λοιπόν να ξαναεκτιμήσουμε τι θα μπορούσε να ξέρει τότε, στις 18 Μάρτη του 2019, όταν ο κλόουν δεν είχε εκλεγεί ακόμα, και τι είπε συντευξιαζόμενος όχι στο κανάλι των φασιστών του right sector αλλά στο cnn (μετά το διάρκειας ενάμισυ λεπτού video ακολουθεί η μετάφραση των αγγλικών υπότιτλων):

Ερ.: Αν η Ουκρανία δεχτεί μια ασαφή πρόσκληση για το νατο τότε σ’ αυτήν την περίπτωση… μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιες ημερομηνίες τερματισμού του πολέμου στα ανατολικά. [Το cnn μιλούσε για «πόλεμο στα ανατολικά» το 2019… Για το Donbass δηλαδή…]

Απ.: Όχι, δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε για οποιεσδήποτε ημερομηνίες τερματισμού του πολέμου. Το εντελώς αντίθετο, είναι πιο πιθανό [μια τέτοια πρόσκληση] να σπρώξει την Ρωσία να εξαπολύσει μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση κατά της Ουκρανίας. Επειδή θα πρέπει να μας υποβαθμίσουν απ’ την άποψη των υποδομών και να κάνουν τα πάντα εδώ πέρα μια αποσταθεροποιημένη περιοχή έτσι ώστε το νατο να διστάσει να μας δεχτεί.

Ερ.: Εννοείτε ότι η Ρωσία θα τολμήσει να συγκρουστεί κατευθείαν με το νατο;

Απ.: Φυσικά, η Ρωσία… όχι, όχι με το νατο. Αυτό θα το κάνουν πριν ενταχθούμε στο νατο έτσι ώστε να μας κάνουν αδιάφορους για το νατο. Έτσι ώστε να είμαστε αδιάφοροι σαν μια αποσταθεροποιημένη περιοχή. [Αυτό] είναι πιθανό κατά 99,9%. Το τίμημα για την ένταξή μας στο νατο θα είναι ένας μεγάλος πόλεμος με την Ρωσία. Κι αν δεν ενταχτούμε στο νατο [θα γίνει] η απορρόφησή μας απ’ την Ρωσία μέσα σε 10 με 12 χρόνια. Αυτή είναι η κλειστή στροφή που αντιμετωπίζουμε τώρα.

Ερ.: Αλλά… δυο λεπτά… αν τα συγκρίνουμε αυτά τα δύο, τι είναι το καλύτερο σ’ αυτήν την περίπτωση;

Απ.: Φυσικά ένας μεγάλης κλίμακας πόλεμος με τη Ρωσία και η ένταξη στο νατο σαν αποτέλεσμα της ήττας της Ρωσίας. [Αυτό είναι] το πιο cool.

Ερ.: Και πως θα είναι ένας «μεγάλης κλίμακας πόλεμος» με τη Ρωσία;

Απ.: Λοιπόν θα είναι αεροπορική επίθεση, εισβολή των 4 ρωσικών στρατιών που έχουν δημιουργήσει στα σύνορά μας, πολιορκία του Κιέβου, προσπάθεια να περικυκλωθεί ο στρατός που βρίσκεται στη «ζώνη επαφής» [ο «αντιτρομοκρατικός» στρατός που πολιορκεί το Donbass], διέλευση του Ισθμού του Perekop στην Κριμαία και προέλαση προς την λίμνη της Kakhovka ώστε να υδροδοτηθεί η Κριμαία. Επίθεση απ’ την μεριά της Λευκορωσίας, δημιουργία νέων λαϊκών δημοκρατιών, ενέργειες σαμποτάζ, επιθέσεις σε κρίσιμες υποδομές, τέτοια. Εισβολή από τον αέρα. Αυτό είναι ένας πλήρης πόλεμος. Και η πιθανότητά του είναι 99%.

Ερ.: Πότε;

Απ.: Το 2020… μετά το ’20… Το 2021-2022 είναι η πιο κρίσιμη περίοδος, το διάστημα 2020-2022 είναι το πιο κρίσιμο.

Τώρα, προχτές συγκεκριμένα, ο ίδιος ακριβώς τύπος, «απαλλαγμένος απ’ τα αξιώματα άρα σε θέση να μιλήσει ελεύθερα» δήλωσε ότι «πολύ δύσκολα θα νικήσει η ουκρανία» και ότι για να λέει ο πολωνός πρωθυπουργός ότι αμφιβάλλει αν θα συνεχίσει να υπάρχει ουκρανία, «κάτι θα ξέρει»…

Χμμμμ… Περίεργος τύπος… Όχι; Να θυμίσουμε λοιπόν δύο πράγματα. Πρώτον, ότι τα του πιο πάνω videο ο φασίστας Arestovych τα δήλωνε με σιγουριά τρία χρόνια πριν την ρωσική εισβολή!… Και δεύτερον ότι για 4 τουλάχιστον χρόνια, απ’ το 2005 ως το 2009, ήταν ανοικτά και δημόσια «φιλορώσος» φασίστας! Εναντίον της ένταξης του Κιέβου στο νατο και στην εε., στέλεχος της ακροδεξιάς οργάνωσης «αδελφότητα» του Dmytro Korchynsky, φίλος και συνεργάτης του λεγόμενου «φιλόσοφου» εθνικιστή ρώσου Aleksandr Dugin. Μετά κάπου χάθηκε, για να εμφανιστεί μετά το φασιστικό πραξικόπημα του 2014 πλέοντας με το ρεύμα: ανακατεύτηκε ενεργά στην βίαιη καταστολή στο Donbass…

Χμμμ… Θα μπορούσε να είναι οπορτουνιστής… Αλλά «καλά ενημερωμένος»; Τόσο καλά ώστε να προβλέπει και το timing και σχεδόν το σύνολο των χαρακτηριστικών της ρωσικής εισβολής τρία ολόκληρα χρόνια νωρίτερα;

Αφού δεν έχουμε στέρεα απάντηση για τις ικανότητες του Arestovych, ας ξαναδούμε τα λεγόμενά του όπως τα ξεστόμισε το 2019, σαν «αντιρώσος ουκρανός» (ρωσικής / λευκορωσικής καταγωγής και ανατροφής…) φασίστας.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ουκρανικό πεδίο μάχης 2

Παραισθησιογόνα για όλους!!!

Δευτέρα 23 Γενάρη>> Πώς είναι η σύγκρουση μεταξύ πραγματικότητας και εικονικής πραγματικότητας; Θα ήταν φιλολογική ερώτηση αν δεν συνέβαινε να ζούμε ήδη μέσα σ’ αυτήν! Ο πόλεμος στην ουκρανία είναι αυτή τη στιγμή μια αιματηρή πλευρά αυτής της σύγκρουσης∙ βρισκόμαστε, εδώ, σε απόσταση ασφαλείας (ως τώρα). Επίσης όμως βρισκόμαστε λίγο πολύ στην επικράτεια της εικονικής πραγματικότητας. Που παράγεται από εντελώς πραγματικούς λόγους: ειδικά τις συμμαχίες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου και γενικά το δυτικό σύστημα δημαγωγίας.

Θα ακούσετε λοιπόν ξανά και ξανά για τους «γερμανούς που δεν δίνουν τανκς στους ουκρανούς να νικήσουν τους ρώσους». Οι «γερμανοί είναι κακοί» (εδώ και χρόνια, με κάθε ευκαιρία…) για έναν απλό λόγο: επειδή η Αθήνα είναι σύμμαχος της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου – τελεία και παύλα!

Και η Βαρσοβία επίσης το ίδιο. Νοιώθει κι αυτή «ανερχόμενη δύναμη». Και ο πρωθ. Morawiecki έστειλε πρόσφατα τελεσίγραφο στο Βερολίνο: «Θα φτιάξουμε μια μικρότερη συμμαχία ευρωπαϊκών κρατών / στρατών αν δεν στείλετε leopard 2… H ουκρανία και η ευρώπη θα νικήσουν με ή χωρίς την γερμανία!» Ώπα: έτσι λέγεται το «μόλις μας δοθεί ευκαιρία θα ‘απελευθερώσουμε’ την (ουκρανική σήμερα) Γαλικία» – έτσι δεν είναι;

ΔΕΝ θα σας πουν πάντως σε καμία περίπτωση ότι για τον τοξικό του Κιέβου τα χειρότερα στο πρόσφατο (την περασμένη Παρασκευή) «ραντεβού» στην αμερικανική / νατοϊκή βάση του Ramstein στη γερμανία («ραντεβού» υψηλού επιπέδου νατοϊκό + friends για τα όπλα που είναι δυνατό να προωθηθούν στον κλόουν) ακούστηκαν όχι από γερμανικό αλλά αμερικανικό στόμα!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ουκρανικό πεδίο θανάτου

Πάνω κει που περιμέναμε να ξεμείνει η ανεγκέφαλη αλεπού από πυρομαχικά (σύμφωνα με τις δυτικές εκτιμήσεις αυτό έπρεπε να έχει γίνει απ’ τον περασμένο Μάρτη – και έκτοτε οι ίδιες εκτιμήσεις το αναγγέλλουν κάθε βδομάδα…) μπας και ησυχάσει ο πλανήτης, έρχεται ο κυρ Wolfgang Ischinger και μας τα γυρίζει. Πρώην πρόεδρος του «συμβουλίου ασφαλείας του Μονάχου» ο γερμανός κυρ Wolfgang λέει προχτές ότι «η ουκρανία χρησιμοποιεί τόσα πυρομαχικά καθημερινά όσα παράγουμε σε μισό χρόνο», οπότε βλέπει να τελειώνουν τα αποθέματα… “Τι απομένει” αναρωτιέται; Να γίνουμε «πολεμική οικονομία»! Εννοεί άραγε ότι αυτή η “ευρωπαϊκή πολεμική οικονομία” πρέπει να παράγει καθημερινά τα πυρομαχικά που τώρα παράγει σε 180 ημέρες κι αυτό μόνο για να ταϊζει τους τοξικούς του Κιέβου;

Να δείτε κυρ Wolfgang μας ότι αυτός ο φύλακας-της-δημοκρατίας στο Κίεβο, ο κλόουν, κάνει επίτηδες αυτήν την σπατάλη για να σας αφήσει ρέστους και ξεβράκωτους. Κι αν εσείς αυξήσετε την παραγωγή και τις παροχές αυτός θα διατάξει τους πιστούς του να βαράνε στον γάμο του καραγκιόζη, για να σας στεγνώσει πάλι. Ρε μπας και είναι πράκτορας της ανεγκέφαλης αλεπούς και δεν το έχετε πάρει χαμπάρι;

Δευτέρα 16 Γενάρη>> Η κατάληψη (απελευθέρωση την ονομάζει η Μόσχα) του Soledar, μιας μικρής μεν αλλά στρατηγικής σημασίας πόλης στην επαρχία του Donetsk μπορεί να αποδειχθεί σημείο καμπής για τον πόλεμο στην ουκρανία. Το καθεστώς του Κιέβου και οι δυτικοί σύμμαχοί του (ή μπορεί η σειρά να είναι διαφορετική: πρώτα οι σύμμαχοι…) απαξιώνουν το γεγονός παρουσιάζοντας την Soledar σαν μια ασήμαντη περίπτωση. Οριακά αρνούνται ότι την έχουν χάσει. Αδύνατο φυσικά να εξηγήσουν γιατί ο κλόουν «θυσίασε» χιλιάδες στρατιώτες εντόπιους και μισθοφόρους εδώ και μήνες (μαζί με μεγάλες ποσότητες οχημάτων, τανκς, κλπ) για την υπεράσπιση δρόμο δρόμο μιας «ασήμαντης θέσης»… Οι νεκροί και οι τραυματίες είναι τόσοι πολλοί ώστε ο κλόουν κομπιάζει να πει «το Soledar χάθηκε» – κινδυνεύει να τον πνίξει το αίμα τους…

Το Soledar δεν είναι ασήμαντο. Είναι στη μέση της καλά οχυρωμένης «δεύτερης γραμμής άμυνας» του Κιέβου, σε τέτοια θέση ώστε η κατάληψή του βολεύει την Μόσχα στο σταδιακό ξεδόντιασμα όλου αυτού του μετώπου∙ αναγκάζοντας τον ουκρανικό στρατό και τους μισθοφόρους του να υποχωρήσουν κάμποσα χιλιόμετρα δυτικότερα, με άγνωστο το αν θα τα καταφέρουν να το κάνουν με συγκροτημένο τρόπο ή άτακτα.

Την ίδια στιγμή Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Βερολίνο (μέσω Βαρσοβίας) σχεδιάζουν να σπρώξουν στο Κίεβο τα καλύτερα διαθέσιμα τανκς τους. Όχι πολλά κομμάτια. Όμως 50 ή 100 ή 150 δυτικά τανκς (όχι όλα τοις μετρητοίς…), 3 διαφορετικών τύπων, με 3 διαφορετικές κατηγορίες ανταλλακτικών, με 3 διαφορετικά know how συντήρησης και επισκευών, με γνωστά τρωτά σημεία (εφόσον έχουν πουληθεί σε διάφορους πελάτες ανά την υφήλιο), με 3 διαφορετικά συνεργεία εκτός ουκρανίας για λόγους ασφαλείας και, φυσικά, με 3 διαφορετικά know how χειρισμού αυτών των αρκετά σύνθετων μηχανών-με-ερπύστριες είναι συνταγή καταστροφής: δεν θα το ονειρευόταν κάποιος ούτε για τον χειρότερο εχθρό του. Είναι γνωστό ότι η πολυτυπία των όπλων και της επιμελητείας που τους αντιστοιχεί «σκοτώνει» και τον καλύτερο αρχικαραβανά∙ ωστόσο αυτή εμφανίζεται σα συμμαχική βοήθεια. Και μάλιστα εναντίον των μάλλον θρυλικών και σίγουρα μυστηριωδών για τους δυτικούς ρωσικών Τ-90Μ (υπάρχει η φήμη ότι παράγονται ήδη με ρυθμό τουλάχιστον 100 τον μήνα), για τα οποία κανείς μη ρώσος δεν ξέρει τι μπορούν (και τι δεν μπορούν) να κάνουν.

Λίγο πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος απ’ την ρωσική εισβολή, η κατάσταση δεν εμπνέει αισιοδοξία ότι οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί αναγνωρίζουν (ή θα αναγνωρίσουν σύντομα) την ουκρανική ήττα τους. Αντίθετα

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Soylent grey (2)

Δευτέρα 9 Γενάρη>> Ίσως νοιώθετε μια κάποια στομαχική αναταραχή με τα πιο πάνω, και η «έξοδος» είναι γνωστή. Απώθηση. Αυτά είναι περιθωριακά, παρανοϊκά και αποκλείεται να γενικευτούν. Δεν θα σας (μας) παρηγορήσουμε. Επί δύο (τουλάχιστον) χρόνια, με τρόπο όσο πιο φρικτά παρανοϊκό θα μπορούσε να διανοηθεί (;) ο ανθρώπινος εγκέφαλος (σίγουρα στη δύση…), ο τσαχπίνης ανακηρύχτηκε ικανός να επιζεί επ’ αόριστον επί πτωμάτων… Κι όχι μόνο αυτό: ανακηρύχτηκε ικανός να πετάει απ’ την θέση τους τα καπάκια των φερέτρων και να ξεχύνεται με λύσσα στη γύρα… Για να αποφευχθεί λοιπόν από το «κακό», οι νεκροί positive συσκευάζονταν μέσα σε χοντρές, μαύρες σακούλες σκουπιδιών και το καπάκι το κολλούσαν με σιλικόνη – εννοείται πως όσοι μετάφεραν τα φέρετρα ήταν ντυμένοι κατάλληλα όχι για κηδεία αλλά για βιολογικό πόλεμο… Όλα αυτά ήταν οδηγίες, ντιρεκτίβες, μέτρα υποχρεωτικά… Και κανέναν (εκτός απ’ τους επαγγελματίες της ταφής) δεν απασχόλησε το γεγονός ότι αν τυλίξεις ένα νεκρό σώμα με πλαστικό αυτό δεν θα λιώσει∙ κι όταν έρθει η ώρα της εκταφής και της περισυλλογής-των-οστών, συνήθως μετά από μια 5ετία, μέσα στους τάφους θα υπάρχουν μουμιοποιημένα πτώματα. (Κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο γενικά, κι ακόμα περισσότερο για τους πιστούς χριστιανούς…)

Θέλουμε να πούμε: τις εξετάσεις μαζικής παράνοιας σε σχέση ακόμα και με τους νεκρούς (τι να πούμε για τους ζωντανούς;) οι δυτικές κοινωνίες τις πέρασαν ήδη με άριστα. Επειδή (υποψιαζόμαστε) το ανθρώπινο έχει ξεπέσει, επειδή υπάρχει πολύ human minus… Δείτε λοιπόν την Καλιφόρνια με πιο εξονυχιστικό τρόπο – ίσως (μέσα στην γενικευμένη παράνοια) δεν είναι τόσο περιθωριακή όσο ξορκίζετε…

Δεν είναι, επίσης, αν-ιστορική! Οι επαγγελματίες ιστορικιστές δεν τα λένε αυτά, κοσκινίζουν το παρελθόν, ακόμα και το πρόσφατο. Αλλά ολόκληρο τον 19ο αιώνα γινόταν

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Μια εποχή με κέρατα 1

Το Normandy Format δημιουργήθηκε στις 6 Ιούνη του 2014, απ’ τις κεντρικές πολιτικές βιτρίνες του Παρισιού, του Βερολίνου, της Μόσχας και του Κιέβου (αργότερα προσκλήθηκε κι εκείνη του Μινσκ) για να βρεθεί μια ειρηνική λύση στην «ουκρανική κρίση». Σ’ αυτή την αναμνηστική φωτογραφία δεν φαίνεται οι τρεις  στα δεξιά να κάνουν «κερατάκια» πίσω απ’ το κεφάλι των άλλων δύο…

(Από αριστερά προς τα δεξιά: Λουκασένκο, Πούτιν, Μέρκελ, Ολάντ, Ποροσένκο)

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Δεν ήταν αρκετή η παραδοχή της κυρίας Μέρκελ. Ξεφύτρωσε κι ο γάλλος Francois Hollande, πρόεδρος της 5ης γαλλικής δημοκρατίας (καλύτερα να διαβαστεί σε εισαγωγικά) απ’ το 2012 ως το 2017. Ο σοσιαλδημοκράτης Hollande είναι βέβαια πολιτικός νάνος σε σύγκριση με την κυρία Μέρκελ. Ωστόσο συνυπέγραψε τις 2 «συμφωνίες του Μινσκ» το 2014 και το 2015, συνεπώς έχει γνώση για το που έβαλε την υπογραφή του.

Συνεντευξιαζόμενος πριν λίγες μέρες στην Kiev Independent ρωτήθηκε αν συμφωνεί με την γερμανίδα πρώην πρωθ. ότι οι συμφωνίες είχαν στόχο να «παγώσουν» την σύγκρουση στην ουκρανία και όχι να λύσουν τα προβλήματα. Ο παρακμιακός κυρ Francois απάντησε:

Ναι, η Angela Merkel έχει δίκιο. Οι συμφωνίες του Minsk σταμάτησαν για κάποιο διάστημα την ρωσική επίθεση… Ήταν σημαντικό να δούμε το πως η Δύση θα επωφελούνταν από αυτό το διάλειμμα…. Ήταν χάρη σ’ αυτές τις συμφωνίες που ο ουκρανικός στρατός μπόρεσε να εκπαιδευτεί και να εξοπλιστεί καλύτερα…

Είναι μια πρόκληση για την ανάλυση το να αναρωτηθούμε τι θα πουν αυτές οι τόσο σπουδαίες πολιτικές βιτρίνες των δύο τόσο σπουδαίων «ευρωπαϊκών δυνάμεων» στην περίπτωση που η Μόσχα νικήσει αμετάκλητα στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Μπορεί να υποθέσει κάποιος, χωρίς αυτό να είναι ελαφρυντικό για καμία από δαύτες, ότι λένε αυτά που λένε τώρα επειδή οτιδήποτε άλλο θα έβγαζε-στη-σέντρα (με μεγάλη καθυστέρηση) τόσο το κλόουν του Κιέβου όσο και τον προκάτοχό του, αποδίδοντάς τους την ευθύνη για το σκίσιμο εκείνων των συμφωνιών. Σ’ αυτούς και σε Ουάσιγκτον – Λονδίνο. Συνεπώς μιλούν … καθεστωτικά ουκρανικά επειδή είναι πολύ αργά για να μιλήσουν οποιαδήποτε άλλη γλώσσα!

Όμως αυτές οι «κρίσεις ειλικρίνειας» (ή «κρίσεις προσαρμογής στο τώρα»…) έχουν ήδη μια συνέπεια και μία προϋπόθεση.

Η συνέπεια είναι πως όλο και λιγότερες πολιτικές βιτρίνες στον πλανήτη γη θα εμπιστεύονται τους ευρωπαίους ομοίους τους σε οποιαδήποτε συμφωνία∙ οι αμερικάνοι έχουν «καεί» ήδη, απ’ την εποχή του ψόφιου κουναβιού και της ακύρωσης της συμφωνίας για τα πυρηνικά του ιράν. Να θυμίσουμε ότι οι «συμφωνίες του Minsk» έγιναν αποφάσεις του οηε, πράγμα που σημαίνει ότι Βερολίνο και Παρίσι δείχνουν τώρα το μεσαίο δάκτυλο όλων των χεριών τους στον «διεθνή οργανισμό» για το κύρος του οποίου μέχρι χτες κόπτονταν. Τίνος τ’ αυτί θα τραβήξουν απο ‘δω και στο εξής ότι “δεν σέβεται τον οηε”;

Η προϋπόθεση είναι ότι το Κίεβο θα καταφέρει να νικήσει, έτσι ώστε το «διάλειμμα» που επέτρεψε την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό του στρατού του να «βγάλει τον κόπο» του Βερολίνου και του Παρισιού στα ψέματα. Αν, αντίθετα, αποδειχθεί πως αυτό το «διάλειμμα» ήταν μόνο προετοιμασία για την καταστροφή μεγάλου μέρους της ουκρανίας (και οπωσδήποτε των ουκρανών γένους αρσενικού), ή, ακόμα χειρότερα, αν τελικά ο πολωνικός στρατός αξιοποιήσει αυτήν την εξελισσόμενη καταστροφή και εισβάλει για να «πάρει πίσω» ένα καλό κομμάτι της βορειοδυτικής ουκρανικής επικράτειας, τότε αυτές οι δυτικές πονηρούτσικες πολιτικές βιτρίνες (και οι τωρινοί αντικαταστάτες τους…) θα είναι βαριά συνένοχες, και μάλιστα αναδρομικά και με δόλο.

Θα πείτε: και ποιοι θα αποδώσουν τις ευθύνες σε συνταξιούχους πολεμοκάπηλους; Θα πρέπει να τελειώσει ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος για να στηθούν τα μεγάλα δικαστήρια… Κι ως τότε…

Σωστά.

Μια εποχή με κέρατα 2

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Όταν το κινεζικό καθεστώς επιβάλλει τα πιο παράλογα (στην αυστηρότητά τους) μέσα «περιορισμού της διάδοσης» του τσαχπίνη, κάνοντας μια ποσοτική (και οργανωτική) αναβάθμιση εκείνων που έκαναν άλλοι για μήνες στην άλλη μεριά του πλανήτη, είναι (για τους δυτικούς) απάνθρωπο, ανελεύθερο, τυραννικό… Όταν ξεσηκώνονται οι πληβείοι σε διάφορες πόλεις στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη εναντίον αυτών των μαζικών κατ’ οίκον φυλακίσεων, πάλι οι δυτικοί χειροκροτούν, αναγγέλλουν άλλη μια φορά το «τέλος του Xi», και διαφημίζουν την «αποτελεσματικότητα» των δυτικής κατασκευής mRNA πλατφορμών γενετικής μηχανικής σε σχέση με τα κινεζικά παραδοσιακά εμβόλια… Κι όταν το κινέζικο καθεστώς αίρει, σχεδόν ακαριαία, όλες τις απαγορεύσεις, δηλώνοντας ότι ο τσαχπίνης είναι πολύ ήπιος και δεν συνιστά πρόβλημα, και πάλι οι ίδιοι δυτικοί το κατηγορούν ότι θα μολύνει όλο τον πλανήτη∙ και ειδικά την δύση, με τα «αποτελεσματικά και ασφαλή», που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Με δυο λόγια ό,τι και να κάνει το Πεκίνο είναι χρεωμένο∙ πράγμα που μπορεί να θεωρηθεί λογικό μόνο υπό την προϋπόθεση ενός (παγκόσμιου) πολέμου χαμηλής (ως τώρα…) έντασης, και πάντως άσχετα με οποιοδήποτε ζήτημα δημόσιας υγείας.

Ή μήπως όχι άσχετα;

Η δυτική δημαγωγία δεν ασχολείται με το να δώσει εύλογες εξηγήσεις τόσο για την αυστηρότητα των απαγορεύσεων στην κίνα απ’ την άνοιξη του 2021 και μετά (αλλά όχι το 2020, μετά το τέλος της «επιχείρησης Wuhan»!!!), όσο και για την ξαφνική άρση τους στο τέλος του 2022… Δεν υπάρχει καν εξήγηση για το γεγονός ότι ενώ οι κινέζοι βιοτεχνολόγοι έφτιαξαν mRNA πλατφόρμες (εργαστηριακά, για χάρη του know how) ΔΕΝ τις χρησιμοποίησαν, ούτε τις πούλησαν σε τρίτους, θεωρώντας τες επικίνδυνες… Οι λογικές εξηγήσεις είναι πολυτέλεια, κι εξάλλου οι δυτικοί υπήκοοι είναι (ή πρέπει να είναι) «παιδιά», που αναλώνονται στις εντυπώσεις, στη συγκινησιακή πανούκλα και στο οργανωμένο Θέαμα…

Θα το θυμάστε: έχουμε υποστηρίξει α) ότι η λεγόμενη «πανδημία» κατασκευάστηκε (μέσα από συστηματικές αλλαγές / διαστρεβλώσεις ορισμών και εννοιών) απ’ τους δυτικούς και με σοβαρές γεωπολιτικές διαστάσεις / στοχεύσεις∙ και β) ότι το κινεζικό καθεστώς, με πλήρη γνώση της πολύ μικρής επικινδυνότητας του τσαχπίνη ήδη απ’ την άνοιξη του 2020, δεν πήρε κανένα σπουδαίο μέτρο ολόκληρη εκείνη την χρονιά (το 2020), ούτε καν έκανε υποχρεωτικό τον εμβολιασμό του πληθυσμού με τα δικά του, τρία κλασσικά, κανονικά εμβόλια∙ άλλαξε όμως «γραμμή» στις αρχές της άνοιξης του 2021 (όταν άρχισαν να απλώνονται οι μεταλλάξεις του τσαχπίνη…) για να κάνει μαζικές ασκήσεις αντιμετώπισης επίθεσης βιολογικού πολέμου. Χωρίς να το πουν ποτέ ανοικτά, οι άρχοντες του Πεκίνου έκαναν έναν σχεδιασμό να κρατήσουν αυτές οι ασκήσεις μεγάλης κλίμακας κάτι παραπάνω από ένα χρόνο∙ θα τελείωναν πριν το καλοκαίρι του 2022… Τράβηξαν παραπάνω, πιθανόν επειδή παρατηρήθηκαν αρκετές δυσλειτουργίες στις επιμελητειακές δομές που θα έπρεπε να διορθωθούν. Η πυρκαγιά σε πολυκατοικία στην Xinjiang στα τέλη του Νοέμβρη και ο θάνατος 10 ατόμων απ’ τους πολλούς σε «υγιειονομική» κατ’ οίκον φυλάκιση ενοίκους του συγκροτήματος, σηματοδότησε (κατά την άποψή μας) το τέλος αυτών των παρατεταμένων ασκήσεων. Οι διαδηλώσεις και οι (περιορισμένης έκτασης) οδομαχίες προσέθεσαν απλά μια διάσταση «διαλόγου με την κοινωνία» στην απόφαση του καθεστώτος…

Είναι όμως βάσιμη η εξήγησή μας περί ασκήσεων αντιμετώπισης βιολογικού πολέμου; Είναι εύλογο να φοβάται το Πεκίνο ότι μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο με τέτοια επίθεση απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον ή κάποιου συμμάχου της; Η απάντηση είναι πέρα για πέρα ΝΑΙ! Η ανακάλυψη / αποκάλυψη των αμερικανικών εργαστηρίων βιολογικού πολέμου στο ουκρανικό έδαφος και των «ερευνών» που γίνονταν εκεί απασχολεί πολύ σοβαρά όχι μόνο τη Μόσχα αλλά και το Πεκίνο (κι άλλους που είναι υποψήφιοι στόχοι…) – μόνο τους δυτικούς υπηκόους δεν απασχολεί… Αλλά είπαμε: εμείς είμαστε (ή πρέπει να είμαστε) «παιδιά»…

Η αμερικανική επιλογή υπέρ των επιθέσεων με «έξυπνα» βιολογικά όπλα είναι κατατεθειμένη δημόσια, όσο κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατόν! Αναφέρεται ρητά εδώ:

Για όσες / όσους δεν αναγνωρίζουν περί τίνος πρόκειται είναι το 90 σελίδων σχέδιο για την «αναδιοργάνωση» του αμερικανικού μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η full spectrum dominance των ηπα στον 21ο αιώνα. Δημοσιοποιήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2000, γραμμένο απ’ τους σκληροπυρηνικούς, πολεκάπηλους «νεοσυντηρητικούς», που σύντομα θα αναλάμβαναν το γκουβέρνο στις ηπα (Μπους ο Β) και κυβερνούν και τώρα σε πλήρη συνεργασία με τους «δημοκρατικούς» του νυσταλέου Jo. Δίκαια, καθόλου υπερβολικά, εκείνο το σχέδιο θεωρήθηκε το πολιτικό ευαγγέλιο της «τρομοκρατικής επίθεσης» της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 (ένα χρόνο μετά την δημοσιοποίησή του…) και του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» που ακολούθησε:

Δεν θα ασχοληθούμε όμως εδώ με την «αντιτρομοκρατία» ως μέσο κυριαρχίας. Θα ασχοληθούμε με την …. αντι-βιολογία! Στη σελίδα 60 του σχεδίου αναφέρονται ανοικτά τα εξής:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Μέση Ανατολή: το μπλοκ της Αστάνα κινείται

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Μπορεί οι εθνικιστές όλων των αποχρώσεων να ξημεροβραδιάζονται στα μέρη μας με το τι είπε ο «σουλτάνος» ή οι υπουργοί του… Μπορεί η εντόπια εθνικιστική δημαγωγία να παίζει μόνιμα τον σκοπό «η πατρίς κινδυνεύει»… Όταν, όμως πρόκειται για σοβαρά νεώτερα απ’ τον «αιώνιο εθνικό εχθρό» τότε ή μούγκα, ή ξεπέτα.

Μόλις πριν 2 βδομάδες (Το μπλοκ της Αστάνα ξανά – 19 Δεκέμβρη 2022) αντιπληροφορούσαμε σχετικά με επικείμενες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Το κείμενο είναι «ανοικτό», συνεπώς δεν χρειάζεται να το αναπαράγουμε στο σύνολο του∙ όποιος ενδιαφέρεται το βρίσκει εύκολα. Για χάρη, όμως, της σημερινής αναφοράς θυμίζουμε την προτελευταία παράγραφο:

…Ο Assad έχει αποδεχθεί (ανεπίσημα) αυτήν την προοπτική [της ανοικτής συνεννόησης με την Άγκυρα] , χωρίς να το φωνάζει. Το να είναι σε πρώτη φάση τριμερής (και να γίνει, ίσως, σε ρωσικό έδαφος) θα τον εξυπηρετούσε ιδιαίτερα. Υποτίθεται πως η μόνη του αντίρρηση είναι ότι θέλει να συναντηθεί με τον Ερντογάν μετά τις προεδρικές εκλογές στην τουρκία (18 Ιούνη 2023). Ωστόσο το «πότε» μιας τέτοιας γεωπολιτικά εντυπωσιακής συνάντησης δεν μπορεί να εξαρτηθεί απ’ τις τουρκικές εκλογές: θα επισφραγίσει μια κοινή μεθόδευση, έναν κοινό σχεδιασμό μεταξύ Άγκυρας, Δαμασκού και Τεχεράνης (με την Μόσχα σε πιο διακριτική θέση) κατά της κατοχής της ανατολικής συρίας∙ κι αυτό δεν μπορεί παρά να ταράξει τόσο την Ουάσιγκτον όσο και τους ypg συμμάχους της. Συνεπώς εγγράφεται στα χρονοδιαγράμματα, στους συσχετισμούς, στις εξελίξεις σε περισσότερα του ενός πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου – και οπωσδήποτε στο ουκρανικό (όπου επίσης η «συνεργασία πένσας» μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας είναι σημαντική…)

Το πρώτο αξιοσημείωτο έως εντυπωσιακό βήμα αυτής της «ανοικτής συνεννόησης» έγινε, και είναι σίγουρο ότι στο Τελ Αβίβ, στην Αθήνα, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον ταράχτηκαν κάπως. Η ταραχή όλων αυτών των αφεντικών, ανομολόγητη βέβαια, είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα γεγονότα του 4ου παγκόσμιου πολέμου στην ευρύτερη περιοχή για το 2022∙ μετά απ’ τον πόλεμο στην ουκρανία.

Στις 28 Δεκέμβρη συναντήθηκαν (σε ρωσικό έδαφος, στη Μόσχα) οι υπ.αμ. της ρωσίας (Shoigu), της τουρκίας (Akar) και της συρίας (Abbas) – μαζί με τον «επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών» της Άγκυρας (MIT) Hakan Fidan και τον αντίστοιχο της Δαμασκού (χασάπη) Ali Mamlouk. Οι δύο τελευταίοι σίγουρα δεν έχουν πάψει να έχουν μυστικές (ή όχι και τόσο μυστικές…) συναντήσεις ήδη απ’ το 2016, αν όχι νωρίτερα∙ ας πούμε λοιπόν ότι πέρα απ’ τα κυρίως καθήκοντά τους σ’ αυτό το ραντεβού η παρουσία τους ήταν απαραίτητη για τις σημαντικές λεπτομέρειες του όποιου κοινού σχεδιασμού.

Είπαμε για ταραχή. Kανείς δεν αγνοεί προθέσεις, προσανατολισμούς και μεθοδεύσεις σχετικά με την αμερικανική (plus proxies) κατοχή του 1/3 της συριακής επικράτειας και εναντίον της… Όμως, στη ζυγαριά των κινήσεων και των ελιγμών των αντιπάλων του 4ου παγκόσμιου πολέμου στο συριακό πεδίο μάχης και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο, το να εμφανίζεται ανοικτά μια συμμαχία (που κατά την δική μας άποψη είναι ενεργή εδώ και χρόνια) έχει ένα πραγματικό και καθόλου συμβολικό βάρος. Το να δηλώνει μ’ αυτόν τον έμπρακτο τρόπο το μπλοκ της Αστάνα ότι «θα καταπολεμήσει την τρομοκρατία στη συρία» (και στο ιράκ), που σε πρώτο χρόνο αφορά τους proxies της Ουάσιγκτον αλλά, στην ουσία, αφορά τον δικό της στρατό κατοχής, δεν μπορεί παρά να συνεπάγεται κινήσεις και δράσεις εκ μέρους των μελών του:

… Η συριακή κρίση, το ζήτημα των προσφύγων και οι προσπάθειες για τον κοινό πόλεμο εναντίον όλων των τρομοκρατικών οργανώσεων στο συριακό έδαφος συζητήθηκαν σ’ αυτήν την εποικοδομητική συνάντηση. Οι υπουργοί άμυνας της τουρκίας, της συρίας και της ρωσίας, καθώς και οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, συμφώνησαν να συνεχίσουν με τριμερείς συναντήσεις για να διασφαλίσουν την σταθερότητα της Συρίας και του συνόλου της περιοχής…

Αυτό ήταν το κοινό περιεχόμενο των ανακοινώσεων της Μόσχας και της Άγκυρας∙ η Δαμασκός κράτησε ένα ελαφρά πιο χαμηλό τόνο: η Άγκυρα φέρεται να συμφώνησε στην απόσυρση του στρατού της απ’ το συριακό έδαφος (κάτι σημαντικό για τον Άσσαντ), αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται χρόνος, αντικατάστασή του από συριακό στρατό, και φυσικά ο αποτελεσματικός έλεγχος των αντι-Άσσαντ ενόπλων στο Idlib, κάτι που προς το παρόν δεν φαίνεται να έχει επιτευχθεί.

Η συγκεκριμένη εκστρατεία αναστροφής των σχεδιασμών του «άξονα» για την «Νέα Μέση Ανατολή, που ουσιαστικά άρχισε το φθινόπωρο του 2015 με την εμφάνιση στης Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης και την δημιουργία της συμμαχίας που έχουμε ονομάσει «μπλοκ της Αστάνα» (Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός… με βοήθειες απ’ την Ντόχα και το Πεκίνο), έχει αρχίσει μεν να κλιμακώνεται όλο και περισσότερο ανοικτά αντιαμερικανικά, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. (Να θυμίσουμε ότι για κάποια χρονική περίοδο γύρω στο 2018 το μπλοκ της Αστάνα προσπάθησε να «τραβήξει» κάποια ευρωπαϊκά κράτη (κυρίως το Βερολίνο) σ’ αυτήν την «απαγκίστρωση» τόσο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής όσο ειδικά του συριακού πεδίου μάχης απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα», μέσα απ’ την προώθηση μιας πολιτικής λύσης στο «συριακό πρόβλημα», με διεθνείς εγγυήσεις. Η προσπάθεια εκείνη απέτυχε, όπως άλλωστε απέτυχε κάτι ανάλογο για το ουκρανικό πεδίο μάχης, με τις συμφωνίες Minsk1, Minsk2 και formula Steinmeyer…)

Με το φτωχό της μυαλό η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι: η άσκηση όλο και πιο έντονης στρατιωτικής «πίεσης» σε βάρος της Ουάσιγκτον και των βασσάλων της στη συρία (: ypg αλλά και κάποια τμήματα των ενόπλων στο Idlib) είτε απ’ την μεριά της Άγκυρας (: ypg) είτε απ’ τη μεριά της Μόσχας και της Δαμασκού (: Idlib)∙ η άσκηση όλο και εντονότερης «πίεσης» σε βάρος των αμερικανικών βάσεων στη συρία απ’ την Τεχεράνη (από τους «φρουρούς της επανάστασης» και τους σύριους πολιτοφύλακές τους)∙ σε συνδυασμό με τον έλεγχο της αμερικανικής βουλής απ’ τους ρεπουμπλικάνους απ’ την αρχή του 2023 θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση (στην Ουάσιγκτον) του ρεύματος που εκπροσωπούσε το ψόφιο κουνάβι: πάμε να φύγουμε από ‘κει, τι δουλειά έχουμε πια στη συρία; Η αμερικανική εξήγηση «φυλάμε τους ypg για να κλέβουν το συριακό πετρέλαιο, να κάνουν λαθρεμπόριο, να πληρώνουν μισθούς στους πολλές δεκάδες χιλιάδες ‘δημόσιους υπαλλήλους’ τους και να είναι μαζί μας, οπότε μας έρχεται πολύ φθηνότερα απ’ το να τους πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι» μπορεί να περνάει απαρατήρητη όσο η δημαγωγική προσοχή είναι στραμμένη στην ήττα της ρωσίας. Αν, όμως, εμφανιστούν κάποια εύστοχα drones;

Αν το φτωχό μυαλό μας δεν λαθεύει, θα πρόκειται για μια σύνθετη τακτική απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, με όχι σίγουρα αποτελέσματα. Θα δημιουργήσει όμως προβλήματα στον κατοχικό σχεδιασμό των πιο ακραία πολεμοκάπηλων του άξονα («δημοκρατικών» και νεοσυντηρητικών στις ηπα), ειδικά αν ενταθούν και γίνουν πιο εύστοχες οι επιθέσεις των ιρακινών πολιτοφυλακών στις αμερικανικές βάσεις που έχουν απομείνει στο ιράκ.

Και να τώρα τα προβλήματα που προκύπτουν (ή θα προκύψουν) για τον ελληνικό κρίκο του «άξονα»:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ο πόλεμος των νομισμάτων

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις στον θολό κόσμο της γεωπολιτικής που αξίζει να αναφερθούν. Ο πόλεμος των νομισμάτων ανεβαίνει και μοιάζει όλο και πιο πιθανό ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να φεύγει απ’ το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα – ο χρυσός ή τα κρυπτονομίσματα είναι στην πρώτη γραμμή να το αντικαταστήσουν…

Έτσι ξεκινούσε στις αρχές Δεκέμβρη ένα άρθρο σε γνωστή αγγλόφωνη οικονομική ιστοσελίδα στις αρχές Δεκέμβρη. Δεν έχει σημασία ποια: η σχετική με το μέλλον του δολαρίου αρθρογραφία μπορεί να εντοπιστεί διάσπαρτη εδώ κι εκεί επί πολλούς μήνες. Κι έτσι θα συνεχίσει.

Η αφορμή (αν και όχι η αιτία…) είναι τα διαδοχικά κύματα «κυρώσεων» κατά της Μόσχας∙ με πιο πρόσφατη την απόφαση περί ορίου τιμής στο ρωσικό πετρέλαιο. Φημολογείται πως ανάλογα με το αν και πως θα «περπατήσει» αυτή η απόφαση, ίσως δοκιμαστεί μια ακόμα για την τιμή του ρωσικού φυσικού αερίου. Και έπεται συνέχεια.

Το λιγότερο σχολιασμένο σε σχέση με τέτοιου είδους «ποινές» είναι ότι προέρχονται από κράτη / κεφάλαια που θεσμοθέτησαν εδώ και δεκαετίες και έχουν στο έδαφός τους τα σημαντικότερα χρηματιστήρια πρώτων υλών (συνεπώς και υδρογονανθράκων) ανοίγοντας και στρώνοντας τις λεωφόρους για το ατέλειωτο τζογάρισμα πάνω σ’ αυτές τις τιμές, και κατά συνέπεια για την άκρατη λογιστική (και συχνά εικονική) κερδοφορία του «το χρήμα – γεννάει – χρήμα». Έχει μείνει λοιπόν ανεξήγητο το τι είδους «μετάνοια» είναι αυτή απ’ την μεριά των δυτικών κρατών / κεφαλαίων, όταν σαν οι κατ’ εξοχήν ειδικοί του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού βλέποντας ότι χάνουν την επιρροή τους αποφασίζουν να δράσουν ανάποδα σαν αγορανομία εναντίον των βασικών κρατών / κεφαλαίων πρώτων υλών και εμπορευμάτων. Ο γρίφος (καθόλου τέτοιος…) της «μοίρας» ενός νομίσματος που θεμελίωσε την παγκόσμια επιρροή του σαν ο «γενικός μεσολαβητής» στην αγορά στρατηγικών πρώτων υλών (: «πετροδόλαρο») για να εξελιχθεί και να εκτοξευτεί σαν ο «γενικός μεσολαβητής» του αντίθετου καπιταλιστικού είδους, του χρηματοπιστωτισμού δηλαδή, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτήν την παράξενη (και ανομολόγητη…) αντινομία.

Το πράγμα αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως αν βγάλουμε απ’ την μέση τον πόλεμο στην ουκρανία και τις αντιρωσικές κυρώσεις, και δούμε από κάποια απόσταση αυτό το κρίσιμο γεγονός: τα κράτη / κεφάλαια που είναι κατά κύριο λόγο καπιταλισμοί υλικών εμπορευμάτων (στρατηγικών πρώτων υλών αλλά καθόλου μόνο) δείχνουν πια ότι μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ τα κράτη / κεφάλαια (: τα δυτικά) που έχουν εξελιχθεί σε καπιταλισμούς τζογαρίσματος – και, κατά συνέπεια, μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ όλους τους μηχανισμούς «ελέγχου των τιμών» και εκμετάλλευσής τους, συμπεριλαμβανομένων των διεθνώς ηγεμονικών νομισμάτων (: δολάριο…), των θεσμών εκκαθάρισης των διεθνών συναλλαγών (: swift), των με global αξιώσεις δυτικο- και αμερικανο-ελεγχόμενων θεσμών του Bretton Woods (δντ, παγκόσμια τράπεζα) κλπ. (Το ενδιαφέρον είναι ότι οι δυτικοί καπιταλισμοί χρησιμοποιούν όλα αυτά τα μέσα σαν «όπλα» πιστεύοντας ότι έχουν ακόμα ισχύ∙ και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιταχύνουν την εις βάρος τους αναδιάρθρωση. Είναι σα να δίνεις όπλα στους τοξικούς του Κιέβου για να διαλύσουν την ρωσία, και ύστερα να λες στον κλόουν «δεν μπορώ να σου δώσω τα καλύτερα απ’ το οπλοστάσιό μου, γιατί αν το κάνω θα διαλυθεί το νατο»!…)

Ο αποφασιστικός παράγοντας γι’ αυτήν την χειραφέτηση, που αγκαλιάζει το μεγαλύτερο μέρος των ασιατικών, των αφρικανικών και των λατινοαμερικάνικων κρατών / κεφαλαίων είναι βέβαια το Πεκίνο. Πρέπει όμως εντελώς τηλεγραφικά να θυμίσουμε ότι το κρίσιμο θέμα αυτής της ενδοκαπιταλιστικής πόλωσης ανάμεσα στους παραγωγούς πρώτων υλών και εμπορευμάτων και στους διαχειριστές του χρήματος, των νομισμάτων και των διεθνών τιμών δεν είναι καθόλου καινούργιο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ο ισχυρά ανερχόμενος γιαπωνέζικος καπιταλισμός που προσπάθησε (σαν «εκφραστής» του πρώτου καπιταλιστικού είδους) να αντιπαρατεθεί με τους εκφραστές του δεύτερου, κυρίως την Ουάσιγκτον∙ ηττήθηκε με ταπεινωτικό τρόπο όταν εξαπολύθηκαν εναντίον του γιεν τα «χρηματοπιστωτικά πυρηνικά» της δύσης… Στα τέλη των ’00, ειδικά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης 2008 – 2009, ήταν ο γερμανικός καπιταλισμός (τα βιομηχανικά αφεντικά του) που προσπάθησε να θέσει, πολύ διακριτικά και προσεκτικά είναι η αλήθεια, το ίδιο ζήτημα, που σχηματικά εστίαζε στις διεθνείς ισοτιμίες των νομισμάτων∙ εισπράττει τώρα την απάντηση του άξονα, όχι τόσο με όρους νομισμάτων (: η ισοτιμία ευρώ / δολαρίου) όσο με κτυπήματα κατευθείαν στην παραγωγική καρδιά του (: «κρίση ενέργειας»).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.