Tag: πόλεμος

Ταϊβάν

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Δεν βλέπουμε κάποιον ιδιαίτερο λόγο το Πεκίνο να προτιμάει το ψόφιο κουνάβι απ’ τον νυσταλέο Jo ή το ανάποδο. Το ανέβασμα της (στρατιωτικής) έντασης με κέντρο την taiwan η Ουάσιγκτον το έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες (όπως είχαμε προβλέψει έγκαιρα, την εποχή που η βόρεια κορέα ήταν το επίκεντρο). Η Ουάσιγκτον προετοιμάζεται, το ίδιο κάνει και το Πεκίνο.

Πριν 2 ημέρες έγινε ταυτόχρονα στην Πγιονγκγιάνγκ και στο Πεκίνο ένα σετ τελετών στις οποίες ειδικά φέτος και τα δύο κράτη έδωσαν αισθητά μεγαλύτερη έμφαση απ’ ότι άλλες χρονιές: εορτασμοί για την επέτειο των 70 χρόνων απ’ την είσοδο του Πεκίνου στον κορεατικό πόλεμο – στο πλευρό των κορεατών κομμουνιστών. O Xi βρήκε την ευκαιρία να θυμίσει στην Ουάσιγκτον πως ούτε τότε νίκησε:

… Η αλαζονεία, το να κάνει κάποιος ό,τι τον ευχαριστεί, οι ενέργειες ηγεμονίας, ο εκφοβισμός δεν θα οδηγήσουν πουθενά, και σίγουρα θα καταλήξουν σε αδιέξοδο στον σημερινό κόσμο. Αυτό είναι ένα μάθημα που μερικοί πολιτικοί στη Δύση πρέπει να κρατήσουν στο μυαλό τους όταν προσπαθούν να εκβιάσουν, να εμποδίσουν και να ασκήσουν μέγιστη πίεση στην Κίνα…

Το ψόφιο κουνάβι είχε εγκρίνει δυο μέρες νωρίτερα, στις 20 Οκτώβρη, την πώληση δυο πυραυλικών / αντιαεροπορικών συστημάτων και ενός συστήματος αισθητήρων / ραντάρ στην ταϊβάν, αξίας 1,8 δις δολαρίων, ενώ επίκειται η έγκριση πώλησης 100 συστοιχιών και 400 πυραύλων cruise για παράκτια άμυνα, καθώς και drones, αξίας πάνω από 2 δις. Η κινεζική απάντηση απ’ τον εκπρόσωπο του υπ.εξ. της ήταν λακωνική: …η κίνα θα έχει την νόμιμη και απαραίτητη αντίδραση ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης…

Το κινέζικο καθεστώς διαφημίζει ότι ετοιμάζεται για πόλεμο – με τις ηπα. Είναι αναμφίβολα μια τακτική αποτροπής. Είναι όμως ένα ερώτημα για πόσο καιρό μπορεί να «αποτραπεί» η Ουάσιγκτον όταν έχει αποτύχει (και δεν προβλέπεται κάτι διαφορετικό στο κοντινό μέλλον) να σταματήσει το τραίνο υψηλών ταχυτήτων που λέγεται κινεζικός καπιταλισμός.

Τεχεράνη

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Το ιρανικό καθεστώς απ’ την μεριά του πώς να βλέπει τις αμερικανικές εκλογές; Ο νυσταλέος Jo κατηγορεί το ψόφιο κουνάβι ότι αποχωρώντας απ’ την 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν απομόνωσε την Ουάσιγκτον απ’ τους συμμάχους της – πράγμα που αυτός θα διορθώσει….

Είναι κάτι αισιόδοξο; Σε ένα άρθρο του στις 13 Σεπτέμβρη του 2020, με τίτλο υπάρχει εξυπνότερος τρόπος για να είμαστε σκληροί με το ιράν, ο νυσταλέος Jo δηλώνει ότι θα επιστρέψει μεν στην συμφωνία, αλλά με μόνο σκοπό να «διαπραγματευτεί» μια άλλη, που δεν θα περιορίζεται στο πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Θα περιλαμβάνει και πολλά άλλα, απ’ τα ανθρώπινα δικαίωματα ως το πυραυλικό δυναμικό της Τεχεράνης.

Για ποιόν λόγο το ιρανικό καθεστώς θα έμπαινε σε μια τέτοια διαδικασία; Ίσως για χάρη της άρσης των οικονομικών κυρώσεων, τιμωριών και αποκλεισμών σε βάρος του: θα έθετε αυτήν την άρση σαν προϋπόθεση. Όμως ο νυσταλέος Jo δεν προτίθεται να κάνει κάτι τέτοιο· αντίθετα βάζει αυτός (σαν μελλοντικός πρόεδρος) προϋποθέσεις για … να επιστρέψει!

Όπως και απέναντι στο Πεκίνο ή στη Μόσχα έτσι και απέναντι στην Τεχεράνη το motto του νυσταλέου Jo είναι το ίδιο: να κινηθούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ξαναβρούμε συμμάχους. Όμως κανένας απ’ τους rivals δεν πρόκειται να δεχτεί το να βρει η παρακμιακή αμερικανική αυτοκρατορία συμμάχους με δικά του έξοδα, άσχετα σε ποια θέση βρίσκεται. Ειδικά η Τεχεράνη, που έχει χρεωμένο το ψόφιο κουνάβι για την δολοφονία του Soleimani και έχει υποφέρει οικονομικά απ’ τις τιμωρίες και τις κυρώσεις της κυβέρνησής του, δεν βρίσκεται σε τόσο κακό σημείο ώστε να παρακαλάει για την αντικατάστασή του υπό οποιουσδήποτε όρους. Η συμμαχία της με την Μόσχα έχει προχωρήσει πολύ, όπως επίσης και οι συμφωνίες της (οικονομικές και στρατιωτικές) με το Πεκίνο. Θα μπορούσε κάποιος να εκτιμήσει ότι απ’ την στιγμή που τέλειωσαν οι περιορισμοί στις αγορές και στις πωλήσεις όπλων (που προβλέπονταν απ’ την συμφωνία 5 + 1) η Τεχεράνη δεν έχει κανένα λόγο να διαπραγματευτεί οτιδήποτε με μια επιθετική Ουάσιγκτον· και σίγουρα όχι μια καινούργια συμφωνία χειρότερη απ’ την προηγούμενη. Αν την ενδιαφέρει κάτι είναι η σταθεροποίηση (και) των οικονομικών σχέσεών της με το Βερολίνο και το Παρίσι, στη βάση της παλιάς συμφωνίας.

Και, οπωσδήποτε, το να μην υπάρξει καινούργια αμερικανο-ισραηλινή προβοκάτσια σε βάρος της. Αλλά με τους νεοσυντηρητικούς να στηρίζουν τον νυσταλέο Jo δεν έχει άδικο αν αντιλαμβάνεται την «αμερικανική εξωτερική πολιτική» όπως αρκετοί ακόμα: μία η άλλη…

High tech όξυνση

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το περασμένο Σάββατο δύο καθεστωτικά αμερικανικά media, η wall street journal και οι financial times δημοσιοποίησαν μια εντολή του αμερικανικού υπουργείου προς τις κατασκευάστριες ηλεκτρονικών chips: απαγορεύεται η πώληση στην κινεζική smic (semicodnuctor manufacturing international corp) χωρίς κρατική άδεια. Η smic είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής chips στην κίνα, και παρότι έχει βελτιώσει και την τεχνολογική της βάση και την παραγωγή, εξαρτιέται ακόμα από εισαγωγές τόσο μηχανών (παραγωγής chips) όσο και ποσοτήτων chips. Αυτή τη φορά η αμερικανική απαγόρευση δεν χρησιμοποιεί τις δικαιολογίες του είδους εναντίον της Huawei («θα μας κατασκοπεύουν οι κινέζοι») αλλά δείχνει το κέντρο της σύγκρουσης: τα chips χρησιμοποιούνται και για δημιουργία όπλων…

Αν η επίθεση στην Huawei ήταν η πρώτη μετωπική σύγκρουση του ψοφιοκουναβιστάν με το Πεκίνο, η επίθεση στην smic είναι επίθεση στην καρδιά της κινεζικής τεχνολογίας. Με δεδομένο ότι το Πεκίνο διαθέτει ακόμα τρεις επιλογές για εισαγωγές (νότια κορέα, ιαπωνία και ισραήλ) έχει κάποια «παράθυρα» – υπο την προϋπόθεση ότι η Ουάσιγκτον δεν θα απειλήσει με κυρώσεις και τις εταιρείες αυτών των κρατών αν συνεχίσουν τις δοσοληψίες με την smic.

Αλλά η σύγκρουση πλησιάζει (αν δεν έχει φτάσει ήδη) στο σημείο «ο κόμπος στο χτένι». Παρότι αυτή η αμερικανική επιθετικότητα έχει, σαν παράπλευρη συνέπεια, την επιτάχυνση της τεχνολογικής αυτάρκειας του κινέζικου καπιταλισμού (αυτό που ήταν η ουσία του σχεδίου «made in china 2025» και προκάλεσε εφιάλτες στη δύση), άμεσα του δημιουργεί σοβαρά προβλήματα.

Ως τώρα το κινεζικό καθεστώς απέφευγε να απαντήσει σ’ αυτό το είδος πολέμου. Θα το κάνει και τώρα; Το ψηφιακό γουάν είναι έτοιμο για την διεθνή χρήση του, αλλά οι συνέπειες που θα έχει στη διεθνή κυκλοφορία του δολαρίου δεν θα είναι ακαριαίες. Το Πεκίνο εξάγει και επεξεργάζεται το 80% των «σπάνιων γαιών», των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται σε όλες τις ψηφιακές συσκευές / κατασκευές· μια απαγόρευση εξαγωγών προς τις ηπα θα πονέσει αμέσως. Υπάρχουν κι άλλα, «ενδιάμεσης έντασης» μέτρα, που θα συμβάλλουν κυρίως στην αποτελεσματικότερη θωράκιση των κινεζικών εταιρειών υψηλής τεχνολογίας. Και, last but not least, υπάρχει πάντα η apple, που έχει ζωτική εξάρτηση απ’ τα εργοστάσιά της στην κίνα. Θα μπορούσε να βρεθεί μπροστά σ’ έναν εκβιασμό, του είδους «ή θα μεταφέρετε στην κίνα την κατασκευή των chips σας ή θα σας απαγορεύσουμε».

Πέρα απ’ αυτά, ωστόσο, η διαρκής κλιμάκωση απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον λιγοστεύει, διαρκώς, τα «οικονομικά μέτρα» που έχει στη διάθεσή της. Για να χρησιμοποιήσουμε κοινότυπη mainstream διατύπωση: η αμερικανική φαρέτρα αδειάζει. Ως τώρα έχει αποτύχει να φρενάρει τον κινέζικο καπιταλισμό μ’ αυτόν τον τρόπο· πόσες ανάλογες «επιλογές» διαθέτει ακόμα; Και πόσες ελπίδες επιτυχίας έχουν απομείνει;

Αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα παρά αργά…) πλησιάζει η «ώρα της αλήθειας». Της εκρηκτικής αλήθειας.

Nagorno Karabakh

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Είναι διάφοροι («επώνυμοι» και «ανώνυμοι») και όχι μόνο στο ελλαδιστάν που κατά καιρούς προφητεύουν (δηλαδή εύχονται) έναν πόλεμο ανάμεσα στη Μόσχα και στην Άγκυρα. Τον προφήτευσαν στη συρία… δεν έγινε. Τον προφήτευσαν στη λιβύη… δεν έγινε. Τώρα τον προφητεύουν στον Καύκασο… δεν γίνεται.

Το αντίθετο! Οι μάχες στο Nagorno Karabakh εξελίσσονται «κατ’ ευχήν» για το μπλοκ της Αστάνα (και, άρα, το ευρασιατικό project). Ο αζέρικος στρατός (που έτσι κι αλλιώς είχε την υπεροπλία και έχει το μονοπώλιο στον αέρα) έχει καταλάβει μικρές μεν αλλά καίριες περιοχές στα νοτιοανατολικά και στα βόρεια του θύλακα, ενώ ο στρατός του θύλακα και ο αρμενικός μέσα σ’ αυτόν έχουν αναγκαστεί να υποχωρήσουν, κάτι που παραδέχεται πλέον και η Yerevan.

Το Baku (κατά την γνώμη μας) δεν σκοπεύει να κατακτήσει στρατιωτικά όλο τον θύλακα. Σκοπεύει όμως να αναγκάσει τον φιλο-αμερικάνο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan σε μια ήττα που αφενός θα τον σπρώξει να ζητήσει την βοήθεια της Μόσχας (με τους όρους της…) αφετέρου θα υπονομεύσει την εξουσία του. Ως γνωστόν ο Pashinyan ήταν επικεφαλής κινητοποιήσεων την άνοιξη του 2018 που χαρακτηρίστηκαν «χρωματιστή επανάσταση» (ως τότε ήταν αρχηγός ενός μικρού κόμματος στο αρμενικό κοινοβούλιο), και στη συνέχεια εκλέχτηκε (όχι με μεγάλη άνεση) πρωθυπουργός. Συνεπώς μια ήττα στο Nagorno Karabakh, μετά τις προβοκατόρικες επιθέσεις που έκανε τον περασμένο Ιούλη, θα έχει ασφαλώς σημαντικό κόστος.

Το Baku (και η Άγκυρα με ιδιαίτερο πάθος) σπρώχνουν μέσω Nagorno Karabakh τον Pashinyan στην πτώση, με πιθανό ενδιάμεσο σταθμό την διπλωματική υποστηρίξη της Μόσχας σε μια εκεχειρία που θα επιτρέψει στον θύλακα να την γλυτώσει απ’ τον αζερικό στρατό… Μια κλασσική εφαρμογή της «πένσας» που έχουμε αναλύσει τόσο στη συρία όσο και στη λιβύη (και αποδειχτήκαμε πέρα για πέρα ακριβείς). Η Άγκυρα είναι με το Baku, η Μόσχα (και η Τεχεράνη) είναι με … την ειρήνη, όλοι δε οι υπόλοιποι, που είχαν έναν καλό λόγο υπέρ της ειρήνης και δηλώνουν σύμμαχοι του Pashinyan (η Ουάσιγκτον, το Παρίσι…) είναι πολύ μακριά και δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα πρακτικό υπέρ του. Συνεπώς ο Pashinyan (και όσοι εκπροσωπεί) είναι «ώριμο φρούτο».

Αν θυμάστε (και γιατί θα έπρεπε;) απ’ την αρχή αυτής της σύγκρουσης ο Erdogan ένα πράγμα δήλωσε πάνω από μια φορές: ο λαός της αρμενίας πρέπει να ανατρέψει τον Pashinyan!!! Δεν δόθηκε καμμία σημασία· αλλά το τουρκικό καθεστώς δεν κρύβεται, ειδικά όταν έχει το πάνω χέρι…

Aντικείμενο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης θα είναι ο θύλακας. Μιας και διεθνώς αναγνωρίζεται σαν έδαφος του αζερμπαϊτζάν, η απαίτηση του Baku για αποχώρηση του αρμενικού στρατού από εκεί (έναντι ανταλλαγμάτων και δεσμεύσεων για την ασφάλεια των αρμενίων του θύλακα) θα είναι εύλογη, αν έχει νικήσει. Και θα είναι χαστούκι στον Pashinyan…

Θα φανεί πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Θυμηθείτε πάντως την χρονική “σύμπτωση” και την όχι ασήμαντη γεωγραφική αλληλουχία. Καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εδραιώσει θέσεις στα δυτικά του Εύξεινου (στα ανατολικά βαλκάνια και στο Αιγαίο), το ευρασιατικό project «καθαρίζει» την κατάσταση στα ανατολικά του Εύξεινου… (To Tbilisi, υπό τον Giorgi Gakharia από τον Σεπτέμβρη του 2019, είναι μάλλον φιλικό προς την Μόσχα).

Αν τους επόμενους μήνες ο Pashinyan πληρώσει το Nagorno, το μπλοκ της Αστάνα θα έχει «καθαρίσει» τον Καύκασο και θα προστατεύει τον Εύξεινο απ’ αυτή τη μεριά. Έτσι θα μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή του χωρίς περισπασμούς στην ανατολική Μεσόγειο…

Πατριώτες ο στόλος! (3)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Τα πιο σοβαρά ζητήματα τώρα. Τα οποία δεν δημιουργήθηκαν απ’ τα πήγαινε έλα του Πομπηία μεταξύ Λευκωσίας και Αθήνας· απλά τονίζονται και (εκ)δηλώνονται.

Ευρισκόμενος, λοιπόν, στη Σαλονίκη ο Πομπηίας έκανε διάφορες αντι-ρωσικές δηλώσεις. Τόσο σχετικά με την «ενεργειακή απελευθέρωση της ευρώπης» όσο και για την «χριστιανική απελευθέρωσή της» – εδώ δίνει ρόλο στον αρχιαρχιτράγο του πατριαρχείου. Δεν χρειάζονταν σ’ εμάς, αλλά το ότι αυτές οι δηλώσεις «κάπου χάθηκαν στη μετάφραση» απ’ τα ελληνικά πατριωτικά μήντια, δείχνει ότι το ρημαδογκουβέρνο ΔΕΝ θέλει να αποκαλυφθεί, ούτε κατά λάθος, ότι η «καλύτερη ever συμμαχική σχέση με τις ηπα» για την οποία κοκορεύεται είναι, απλά, η επιλογή της συμμετοχής του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. (Η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα όμως τις άκουσε τις δηλώσεις…)

Θεωρούμε πιθανό ότι τα αφεντικά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ευρισκόμενα σε μια «στριμωγμένη» (αν και όχι οριστικά ηττημένη) θέση στη μέση Ανατολή, κατασκευάζουν μια «δεύτερη γραμμή ανάσχεσης» του ευρασιατικού project, χοντρικά στη μπλε ζώνη που βάλαμε στον χάρτη επάνω. Τα αφεντικά της εντόπιας γεωπολιτικής προσόδου πανηγυρίζουν που η επικράτεια του ελλαδιστάν «αποκτάει βάρος» στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς τοποθετείται, αργά αλλά σταθερά, στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη. Μάλιστα ονειρεύονται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα αποσύρει «δυνάμεις» απ’ την (στην τουρκία ευρισκόμενη και τυπικά νατοϊκή) αεροπορική βάση του Incirlik και θα τις φέρει στην ελληνική επικράτεια…

(Μια τέτοια αμερικανική κίνηση θα είναι ανεπίσημη παραδοχή ήττας στη μέση Ανατολή – πράγμα που σημαίνει ότι τέτοια μετακόμιση θα γίνει με μεγάλο ζόρι (και στεναχώρια). Επίσημα ο αμερικανικός μιλιταρισμός αρνείται τέτοιο σχεδιασμό, αλλά η πραγματικότητα μπορεί μελλοντικά να τον επιταχύνει. Ενδιάμεσα η σημαντική βελτίωση των υποδομών τόσο στη Σούδα όσο και αλλού θα επιτρέπει το “δίπορτο”, το οποίο έτσι κι αλλιώς αξιοποιεί εδώ και κάτι χρόνια.)

Αν η πιο πάνω άποψή μας είναι βάσιμη, τότε φαίνεται καθαρά το γιατί Μόσχα και Άγκυρα φρόντισαν να αποκτήσουν έγκαιρα στρατιωτικά ερείσματα στο κέντρο της Μεσογείου, στη λιβυκή επικράτεια.

Το επόμενο ζήτημα είναι το τι σκοπεύουν (και τι μπορούν) να κάνουν οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί σε σχέση τόσο με το ευρασιατικό project όσο και με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς σ’ όλη αυτήν περιοχή (μέση Ανατολή, κεντρική και ανατολική Μεσόγειος, βόρεια αφρική). Ο βασιλιάς Macron, με το παρορμητικό, «νεανικό» και κυρίως γαλλικό ιμπεριαλιστικό «πάθος» του, εμφανίστηκε για μια σύντομη μονάδα ιστορικού χρόνου σαν υποψήφιο αφεντικό· προσπαθεί να ξαναφυτευτεί στον λίβανο άλλωστε. Και σαν «ο καινούργιος μάγκας» θεώρησε σκόπιμο να εκδηλώσει έχθρα απέναντι στην Άγκυρα. Το Βερολίνο, η Ρώμη, η Μαδρίτη και το Λονδίνο (άντε και η Βαλέτα) έχουν διαφορετική προσέγγιση, που είναι μακράν ρεαλιστικότερη απ’ αυτή του βασιλιά Macron: για τον έναν ή τον άλλο λόγο χρειάζονται την Άγκυρα μάλλον και όχι το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» ελλαδιστάν, το οποίο άλλωστε μόνο σε κάποια μικρά (συμφεροντολογικά) διαλείματα προσπαθεί να παραστήσει το «ευρωπαϊκό».

Απ’ την μεριά τους διάφοροι «ανατολικοί» είναι τόσο αντι-ρώσοι ώστε προτιμούν να βουλιάξουν το Βερολίνο παρά να συμβιβαστούν με την γεωγραφική θέση και την ιστορία τους (η Βαρσοβία είναι το ιδανικό παράδειγμα εδώ και 2 αιώνες του “αλλού βρίσκομαι κι αλλού νομίζω ότι”…) Απ’ αυτήν άποψη δηλωμένοι σύμμαχοι του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού ως την Βαλτική (και, κατά συνέπεια, αναγκαστικά και του ελληνικού) είναι οι 4 του Visegrad και τα 3 βαλτικά κράτη – που ποτέ όμως δεν είδαν έστω με ελάχιστη συμπάθεια την παρακλητική παλάμη στο τεντωμένο χέρι του “έλληνα ζητιάνου”.

Εσωτερικός και εξωτερικός εχθρός

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη. Παρότι αυτή η συστράτευση των οπαδών της «σκληρής» αντιμετώπισης των αμφισβητιών της αμερικανικής ηγεμονίας α λα Μπους ο Β με τον νυσταλέο Jo σερβίρεται σαν μια ευγενής προσπάθεια να ξεφορτωθεί το άσπρο σπίτι έναν νάρκισσο κτηματομεσίτη, οι διακυβεύσεις είναι πολύ πιο σοβαρές.

Κατ’ αρχήν έχει διαμορφωθεί ένα μεγάλο αγκάθι στα πλευρά των καθεστωτικών δημοκρατικών, η αριστερή αντιπολίτευση, που στοιχήθηκε στο πλευρό του Sanders όσο ήταν υποψήφιος. Πρόκειται για υποκείμενα που αμφισβητούν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αν και με όχι επεξεργασμένο και ολοκληρωμένο τρόπο. Οι νεοσυντηρητικές «μεταγραφές» λοιπόν έχουν στόχο να ενισχύσουν τον πολεμοκάπηλο «κορμό» των δημοκρατικών, απέναντι σ’ αυτήν την εσωτερική αμφισβήτηση, που είναι πολύ πιθανό να εκδηλωθεί με αποχή απ’ τις εκλογές.

Σε ότι αφορά την «εσωτερική πολιτική» είναι αναμενόμενο ότι ένας νυσταλέος Jo ως πρόεδρος θα ακολουθήσει μια «σοσιαλίζουσα» στάση, μακριά απ’ τις ακροδεξιές απόψεις του ψόφιου κουναβιού σε ότι αφορά ζητήματα ισότητας, δικαιωμάτων, ρατσισμού. Αλλά είναι αμφίβολο αν αυτή η «καλοπροαίρετη» στάση θα χρηματοδοτηθεί με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι κάνει ήδη το ψόφιο κουνάβι: μέσω της θηριώδους αύξησης του δημόσιου χρέους. Με ότι αυτό συνεπάγεται…

«Μισό βήμα προς τα αριστερά» στο εσωτερικό, «δύο βήματα προς τα δεξιά» στο εξωτερικό: σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» η σύμπραξη mainstream δημοκρατικών με τους νεοσυντηρητικούς βρωμάει μια σαφώς πιο επιθετική αμερικανική στάση απέναντι στους «αναθεωρητές», δηλαδή το ευρασιατικό μπλοκ – σίγουρα έναν τέτοιο προσανατολισμό. Θα λέγαμε πως όντως γίνεται η προσπάθεια για αλλαγή γραμμής που είχαμε προβλέψει, αλλά δεν γίνεται στο εσωτερικό των συντηρητικών… γίνεται με μετακόμιση αρκετών σκληροπυρηνικών στο αντίπαλο στρατόπεδο, που γενικά είναι σαφώς ευνοϊκότερο σε πιο βίαιες ενέργειες σε σχέση με το «δειλό» ψόφιο κουνάβι, που νοιαζόταν για την υστεροφημία του και για το νόμπελ ειρήνης που του οφείλει η ιστορία….

Το ψόφιο φωτοστέφανο

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη. Επί 4 χρόνια προσπαθούσε να πουλήσει την ειρηνοποιό διάθεσή του, πότε με την βόρεια κορέα, πότε με το αφγανιστάν, πότε με την συρία, και πότε με το ιράκ. Πάντα υπήρχαν πίσω του σωματοφύλακες που μάζευαν τα γκέμια, και έκαναν τον αμερικάνο πρόεδρο από γελοίο να φαίνεται γελοιοδέστερος. Αλλά ήταν σαφές, ειδικά από ένα χρονικό σημείο και μετά, ότι ο συνδυασμός οικονομικού πολέμου και ειρηνοποιών εμμονών όχι μόνο δεν ήταν αποτελεσματικός, αλλά χειροτέρευε την διεθνή «υπόληψη» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Στην πράξη η επόμενη τετραετία δεν αφήνει κανένα περιθώριο στην Ουάσιγκτον. Αν μαθαίνατε ότι το Πεκίνο προετοιμάζεται για πόλεμο (κανονικό πόλεμο… όχι τιμωρίες και κυρώσεις…) μπορεί να σφιγγόταν το στομάχι σας. Αλλά το κινεζικό καθεστώς δεν έχει ψευδαισθήσεις. Όπως και κανένα άλλο απ’ αυτά που βρίσκονται στο στόχαστρο εδώ και κάμποσα χρόνια.

Δεν θα κάνουμε προβλέψεις για τα αποτελέσματα των επερχόμενων αμερικανικών εκλογών. Είναι όμως σαφές ότι η αδυναμία διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας έχει «εσωτερικευτεί» με διάφορους τρόπους στο ψοφιοκουναβιστάν, κι έτσι γίνεται ακόμα χειρότερη. Αν έχει ένα πλεονέκτημα η συμμαχία οπαδών του “αμερικανικού 21ου αιώνα” και δημοκρατικών δεν είναι επειδή έχει σίγουρη απάντηση για το πως θα κατατροπώσει τους εξωτερικούς εχθρούς. Αλλά μόνο για το ενδεχόμενο (κάτι που όμως μένει να φανεί) να καταφέρει να μειώσει τις εσωτερικές κοινωνικές και ιδεολογικές εντάσεις.

Ένα πιο πειστικό «η πατρίδα σε χρειάζεται» έχει αποδειχθεί στο παρελθόν χρήσιμο και σ’ αυτή την αρένα…

Μέση Ανατολή

Σάββατο 29 Αυγούστου. …Τι έχει να προσθέσει το Αμπού Ντάμπι στον λογαριασμό του Τελ Αβίβ; Τα λεφτά; Δεν έχει ανάγκη το ισραηλινό κράτος… Την επιρροή του στους άραβες; Αστεία πράγματα! Μπορεί όμως να του προσφέρει έδαφος. Στρατιωτικές βάσεις – ναι, αυτό είναι σοβαρό!

… Ο ισραηλινός μιλιταρισμός προωθείται επίσημα και “αυτοπροσώπως” στην αραβική χερσόνησο και στον Περσικό, επειδή – υποθέτουμε… – δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον “αμερικανικό παράγοντα”.

Αυτά γράφαμε μεταξύ άλλων πριν δυο βδομάδες (: φτηνό θέατρο, αιμοβόρα παράσταση). Και να που τελικά «παραβιάσαμε ανοικτή πόρτα»… Οι προετοιμασίες μεταξύ ειδικών της πετροχούντας και του απαρτχάιντ έχουν ξεκινήσει – για την εγκατάσταση δύο ισραηλινών βάσεων ηλεκτρονικής κατασκοπείας στο νησί Socotra….

Το νησί έχει στρατηγική θέση – το δείχνει ο πάνω χάρτης. Μια λεπτομέρεια μόνο: δεν ανήκει στον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Ανήκει στην υεμένη… Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι οι μισθοφόροι του ενός τοξικού (των εμιράτων) αφού συγκρούστηκαν κάμποσες φορές με τους μισθοφόρους του άλλου τοξικού (του Ριάντ) αν και είναι σύμμαχοι στην κατοχή ενός τμήματος της υεμένης, κατέλαβαν το Socotra· και τώρα το «νοικιάζουν» επίσημα στους καινούργιους συμμάχους του bin Zayed… Προφανώς οι φύλακες του διεθνούς δικαίου βγάζουν τον σκασμό – έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια…

Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν για την πανηγυρική είσοδο των εμιράτων στον άξονα; Χμμμ… Προκύπτουν ορισμένα ζητηματάκια. Πρώτον, ότι το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ δεν προσάρτησε μεν προς το παρόν την δυτική Όχθη (την οποία θεωρεί πάντως ότι έχει στο πιάτο), «προσαρτά» όμως έμμεσα έδαφος άλλου κράτους, του υεμενίτικου. Απο εδώ και στο εξής οι Houthis έχουν νόμιμο δικαίωμα να κτυπούν ισραηλινούς στόχους…

Βέβαια στην υεμένη γίνεται πόλεμος. Από εδώ αρχίζει το δεύτερο ζητηματάκι. Οι Houthis (υποστηριζόμενοι απ’ την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ Αλλάχ) έχουν αρχίσει εδώ και μήνες αντεπίθεση, και προχωρούν σταθερά ανακαταλαμβάνοντας εδάφη απ’ τους κατοχικούς των δύο μισθοφόρων. Κτύπησαν και κτυπάνε βαθιά μέσα στην σαουδαραβική επικράτεια· έχουν δηλαδή ένα κάποιο know how τηλε-κτυπημάτων, που μπορεί να βελτιωθεί…

Έτσι ερχόμαστε στο τρίτο ζητηματάκι. Το Τελ Αβίβ θέλει το Socotra εναντίον ποίου; Εναντίον της χιλής ίσως; Ή μήπως εναντίον της βόρειας κορέας; Όχι. Εναντίον του ιράν σίγουρα. Και εναντίον των θαλάσσιων «δρόμων του μεταξιού» του Πεκίνου….Εκείνοι που υποστηρίζουν το ευρασιατικό project τι θα κάνουν άραγε; Θα σταυρώσουν τα χέρια;

Και τώρα η ερώτηση του ενός δισεκατομυρίου ή του μισού ευρώ, ανάλογα πόσο κοστολογείται το τομάρι σας: πώς σας φαίνονται τέτοιες εξελίξεις; Αν η ιδέα που έχετε περί παγκοσμίου πολέμου είναι οι epic σχετικές ταινίες του β παγκόσμιου, δεν έχετε πιάσει τίποτα. Η ισραηλινή εισβολή στην υεμένη (περί αυτού πρόκειται!) δεν μοιάζει με την γερμανική εισβολή στην πολωνία… Όμως «αθόρυβα» ή όχι και τόσο οι «τεκτονικές πλάκες» κινούνται. Με θέαμα και ιδεολογία, με παραπληροφόρηση ή σιωπές, η συγκρουσιακή κίνηση προχωράει.

Πώς σας φαίνονται αυτά; Προτροπή για λούφαγμα; Νηστεία και προσευχή;

(Υ.Γ. Για άγνωστους λόγους η Μόσχα «φορτώνει» τις τελευταίες ημέρες τις βάσεις της στη συρία. Όταν λέμε «φορτώνει» το εννοούμε: δεκάδες στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα, με άγνωστο (σ’ εμάς τους περιθωριακούς) φορτίο, πηγαινοέρχονται απ’ τη ρωσία στη συρία μέσω τουρκικού εναέριου χώρου.

Τί είναι αυτά που ξεφορτώνονται στη ρωσική βάση στο Khmeimim; «Κοιτάνε» προς το εσωτερικό της συρίας; «Κοιτάνε» προς την θάλασσα, προς την ανατολική Μεσόγειο; Όταν και αν μάθουμε θα σας πούμε.

Γίνονται και μερικά ακόμα «πραγματάκια» στο ξεχασμένο (;) συριακό πεδίο μάχης· γι’ αυτά προσεχώς.

Πού είχαμε μείνει; Αν ναι: σε ακριβές ή φτηνές ερωτήσεις…)

Το μαργαριτάρι

Τετάρτη 19 Αυγούστου. Στις 17 Ιούνη του 2020 η κινεζική πρεσβεία στη Βηρυττό παρουσίασε τα σχέδια επενδύσεων στις υποδομές του λιβάνου. Την κατασκευή μιας σιδηδρομικής γραμμής μεγάλων ταχυτήτων κατά μήκος των ακτών, που να συνδέει την Τρίπολη με την Βηρυττό και την Naquora το νότο· την κατασκευή τριών καινούργιων εργοστασίων ρεύματος 700 MW το καθένα· ένα καινούργιο ηλεκτρικό δίκτυο σε όλο το λίβανο· και την αναβάθμιση του λιμανιού της Τρίπολης. Ενάμισυ μήνα μετά, στις 4 Αυγούστου, μια μεγάλη έκρηξη αχρήστευε το λιμάνι της Βηρυττού καταστρέφοντας και το «καλό» κέντρο της πόλης.

Η ασταμάτητη μηχανή δεν υιοθετεί διάφορες υποψίες για σαμποτάζ. Δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, και επιπλέον αρκούν οι πολιτικά προσοδικοί κρατικοί μηχανισμοί για να αφήσουν 2.700 τόνους «ευαίσθητου υλικού» αποθηκευμένο σχεδόν σωρηδόν επί χρόνια, έτοιμο να εκραγεί από οποιοδήποτε λάθος. Εν τέλει δεν είναι βέβαιο πως οι εξελίξεις θα ωφελήσουν οποιονδήποτε πιθανό ή απίθανο, πραγματικό ή φανταστικό σαμποτέρ.

Η πρώτη ένδειξη έρχεται απ’ το λιμάνι της Τρίπολης. Η cosco έχει εγκατασταθεί εκεί εδώ κι ένα χρόνο τουλάχιστον, και έχει προχωρήσει σε έργα αναβάθμισής του ώστε να γίνει hub για κοντέινερ στην ανατολική Μεσόγειο. Μετά την καταστροφή του λιμανιού της Βηρυττού, με κάποιες επιπλέον βελτιώσεις, θα είναι η Τρίπολη που θα αναλάβει τα φορτία του κεντρικού λιμανιού του λιβάνου. Είναι εύλογο ότι κερδισμένοι απ’ αυτήν την εξέλιξη θα βγουν η cosco και το Πεκίνο.

Εντελώς συμπτωματικά (ή και όχι τόσο, απ’ την μεριά του Πεκίνου…) η ανακοίνωση της κινεζικής πρεσβείας για την γενναία αναβάθμιση των λιβανέζικων υποδομών έγινε την ίδια ημέρα με την ανακοίνωση, στην Ουάσιγκτον, του νόμου «Caesar Syria Civιlian Protection» μέσω του οποίου το ψοφιοκουναβιστάν αυτο-νομιμοποιείται να επιβάλει κυρώσεις σε οποιονδήποτε έχει εμπορικές σχέσεις με την συρία. Ένας απ’ αυτούς είναι ο εντόπιος λιβανέζικος καπιταλισμός, εφόσον το 90% των όποιων συριακών εξαγωγών γίνονται μέσω των λιβανέζικων λιμανιών.

Αμέσως μετά τις κινεζικές ανακοινώσεις ο επικεφαλής της Χεζμπ’ αλλάχ Nasrallah, με τηλεοπτικό διάγγελμά του, πανηγύρισε υποστηρίζοντας ότι το μέλλον του λιβάνου δεν είναι τα δάνεια και οι όροι του δντ αλλά οι κινεζικές επενδύσεις. Χρειάστηκαν ελάχιστες ημέρες για να εκδηλωθεί το “ενδιαφέρον” του ψοφιοκουναβιστάν για τον λίβανο.

Στις 23 Ιούνη ο αμερικάνος υφυπουργός εξωτερικών για θέματα μέσης Ανατολής David Schenker, συνεντευξιαζόμενος στη λιβανέζικη al-Hadeel, δεν μπορούσε να συγκρατηθεί:

… Δεν πρέπει ο λίβανος να πέσει στην παγίδα της κίνας… Βλέπουμε όλοι τι κάνει η κίνα σε όποιο κράτος δεν μπορεί να την ξεχρεώσει… Τι προσέφερε η κίνα στον λίβανο για να αντιμετωπίσει τον κορονοϊό; Οι ηπα προσέφεραν 25 εκατομύρια δολάρια σε ανθρωπιστική βοήθεια…

Εννοείται πως και ο Nasrallah είχε την τιμητική του – αλλά αυτό είναι αναμενόμενο. Ο Πομπηίας, που είχε περάσει απ’ την Βηρυττό τον Μάρτη του 2019, είχε προειδοποιήσει ανάλογα, αποφεύγοντας απλά να αναφέρει την λέξη «κίνα»: «Ο λίβανος και ο λαός του αντιμετωπίζουν ένα δίλημα: με γενναιότητα να προχωρήσουν σαν ανεξάρτητο και υπερήφανο έθνος, ή να αφήσουν τις σκοτεινές φιλοδοξίες του ιράν και της Χεζμπ’ αλλάχ να καθορίσουν το μέλλον τους».

Ποιός ανησυχεί άραγε περισσότερο για την «παγίδα της κίνας» και τον κίνδυνο «να πέσει σ’ αυτήν» ο λιβανέζικος καπιταλισμός; Η Ουάσιγκτον; Ή το Τελ Αβίβ;

(φωτογραφία: Χάρτης με τις χερσαίες, οδικές και σιδηροδρομικές, διασυνδέσεις των νότιων δρόμων του μεταξιού… Αυτές οι συνδέσεις έχουν στόχο να ενώσουν τις “5 θάλασσες”: Μεσόγειο, Εύξεινο, Κασπία, Ερυθρά θάλασσα, Περσικό κόλπο, μετατρέποντας μεγάλο μέρος της ρημαγμένης σήμερα μέσης Ανατολής σε κρίκο της σχέσης του ευρασιατικού project με την Αφρική. Αυτό εξηγεί ως ένα βαθμό και την ελληνική ιμπεριαλιστική λύσσα στο χαμένο παιχνίδι με την “αοζ Καστελορίζου” και τα παρεπόμενα: όσο περισσότερες χερσαίες διαδρομές / μεταφορές, τόσο λιγότερες θαλάσσιες…)

Καπιταλισμός και καπιταλισμός

Τετάρτη 19 Αυγούστου. Όπως συμβαίνει και με άλλες εθνικότητες (π.χ. την ελληνική) υπηκοότητα λιβανέζικη έχουν μερικοί απ’ τους πιο βαθύπλουτους ανθρώπους του καπιταλιστικού πλανήτη. Ο πλουσιότερος τραπεζίτης του κόσμου, για παράδειγμα, ονόματι Joseph Safra, έχει (και) λιβανέζικο διαβατήριο. Οι μεγάλες τραπεζικές αλυσίδες που ελέγχει βρίσκονται στη λατινική αμερική (βραζιλία και μεξικό) ενώ έχει μια βάση και στην ελβετία. Ελέγχει επίσης το 50% της γνωστής chiquita…

Ή η οικογένεια Mikati, που «έβγαλε λεφτά» στη διάρκεια του εμφύλιου στο λίβανο (με τους γνωστούς τίμιους τρόπους που γίνονται οι καλές μπάζες σε τέτοιες περιπτώσεις), επίσης οίκος δισεκατομυριούχων, έχει μεγάλες μπίζνες με τηλεφωνικές εταιρείες σε διάφορα μέρη του κόσμου, real estate στις πιο ακριβές γωνιές του, χρηματιστηριακά παιχνίδια (ξεπλύματα οπωσδήποτε) κλπ κλπ. Ή η οικογένεια Hariri, που έχει την δική της συστηματική «επιρροή» στη λιβανέζικη κοινωνία και κατά περιόδους κυβερνάει (ή το παριστάνει) έχει πολύ μεγάλες μπίζνες με ακίνητα και κατασκευές, οπωσδήποτε και στη μέση Ανατολή (: και ειδικές σχέσεις με τον τοξικό του Ριάντ).

Ο κατάλογος είναι μεγάλος, αλλά δεν θα βοηθούσε να τον ξεδιπλώσουμε αναλυτικά. Το γεγονός είναι πως το μεγαλύτερο μέρος της λιβανέζικης ελίτ (δεν μιλάμε ούτε γι’ αστείο για «αστική τάξη»!) είναι διεθνοποιημένο ως προς τις μπίζνες και τα είδη της καπιταλιστικής συσσώρευσης που πετυχαίνει. Αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζει την επικράτεια και τις δομές κρατικής εξουσίας του λιβάνου σαν αποικία, σαν σημαία ευκαιρίας, σαν οτιδήποτε άλλο εκτός από την οργανική βάση της ύπαρξής της μέσα στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό (το ίδιο ακριβώς κάνει και το 1 εθνικό κεφάλαιο του ελλαδιστάν, οι εφοπλιστές).

Όταν η οικονομική / καπιταλιστική ελίτ μιας «εθνικής ταυτότητας» δεν είναι εδαφικοποιημένη (ούτε καν ιστορικά) στην κρατική επικράτεια που αντιστοιχεί σ’ αυτήν την «εθνική ταυτότητα», τότε η μορφή κράτος και οι δομές της δεν συγκροτούνται με τον ιστορικό τρόπο της «αστικής εξουσίας». Κι αν εμφανιστούν οποιεσδήποτε σοβαρές αντιθέσεις στο εσωτερικό της κρατικής επικράτειας, οι όποιοι εξουσιαστές τις διαχειρίζονται σαν μαφιόζοι παρά σαν μια ενιαία τάξη που οφείλει να βάλει στην άκρη τις εσωτερικές της διαφωνίες για να προστατέψει την βάση της συσσώρευσής της και τον δικό της πολιτικό και ιδεολογικό ρόλο μέσα και πάνω σ’ αυτήν. Και πάλι για καπιταλισμό πρόκειται. Δεν είναι όμως του είδους που διάφοροι αγαπούν να νομίζουν ότι ξέρουν το τρόπο της λειτουργίας του… (Η «κρατικοποίηση του εγκλήματος» θα τους βοηθούσε να ξεστραβωθούν – αλλά δεν θέλουν…)

Στην ιστορική περίοδο της ριζικής Αλλαγής (καπιταλιστικού) Παραδείγματος σαν αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη, με πολλές, κρίσιμες και αναπόφευκτες γεωπολιτικές αλλαγές / ανατροπές επίσης, τέτοιου είδους κράτη / κοινωνίες, στηριγμένα/ες στον πολιτικό και στον γεωπολιτικό προσοδισμό, εκδηλώνουν πολύ εντονότερα τους «κρισιακούς» σπασμούς της απώλειας προσανατολισμού. Η Χεζμπ’ αλλάχ έχει σχέδιο: την υπαγωγή του λιβανέζικου καπιταλισμού στους «δρόμους του μεταξιού», στο ευρασιατικό project δηλαδή. Υποθέτουμε ότι συμπεριλαμβάνει σ’ αυτήν την υπαγωγή και την αναδιάρθρωση (υπέρ της) των συσχετισμών μέσα στον λίβανο, παρότι είναι (αν δεν κάνουμε λάθος) το μεγαλύτερο κόμμα. Αντίθετα οι παραδοσιακοί νταβάδες της Βηρυτού, σαν την οικογένεια Hariri, προτιμούν το “ανήκουμε εις την δύση” που τους έχει επιτρέψει τον άγριο πλουτισμό. Τον Μάρτη του 2019, σαν πρωθ. ακόμα ο Hariri, προτίμησε να διαπραγματευτεί συμφωνία για δάνειο 10 δις δολαρίων με το δντ – με την ελπίδα ότι τα μέτρα του διεθνούς ταμείου ήταν στα μέτρα της δικής του ηγεμονίας. Ωστόσο λίγους μήνες αργότερα, στα τέλη Οκτώβρη, αναγκάστηκε να παραιτηθεί εξαιτίας των μαζικών διαδηλώσεων ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος…

Οι καταστροφές που προκάλεσε η έκρηξη στη Βηρυττό είναι ευκαιρία για «επενδύσεις» – ή ευκαιρία για χάος. Το δίλημα που με εκβιαστικό τρόπο (ή μ’ εμάς ή χάος) περιγράφουν οι αξιωματούχοι του ψοφιοκουναβιστάν έχει κάποια βάση, αν και το πόπολο δεν το αντιλαμβάνεται. Η Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρεται (και δεν μπορεί) να συμβάλει στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση του λιβάνου – ενδιαφέρεται μόνο να μην φτάσει το Πεκίνο ως εκεί. Και μπορεί να κάνει οτιδήποτε εύκολο και φτηνό για να το πετύχει. Το Πεκίνο, απ’ τη μεριά του (όπως και οι σύμμαχοί του) ενδιαφέρεται για μια κάποια δημιουργική ανασυγκρότηση και εκεί, όπως στη συρία και στο ιράκ. Αλλά δεν μπορεί να την επιβάλει με στρατιωτικά μέσα. Ασύμμετρος (προς το παρόν) πόλεμος…

Σαν σφήνα, ενδιάμεσα, προσπαθεί να χωθεί ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Αλλά αίφνης έχει καινούργιους πονοκέφαλους…