Tag: πόλεμος

Διαλέγοντας «αρχιστράτηγο»…

Δευτέρα 29 Μάη>> Όσες / όσοι ασχολούνται με την ασταμάτητη μηχανή θα το ξέρουν: κάμποσες φορές έχουμε υποδείξει ότι μια απ’ τις βασικές διακυβεύσεις στο ουκρανικό πεδίο μάχης είναι η Μαύρη Θάλασσα∙ την οποία ο άξονας έχει χάσει, όχι μόνο επειδή η Μόσχα έχει καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας ακτογραμμής της μαζί με την ενδοχώρα της, αλλά και επειδή η Άγκυρα συμφωνεί: yankees out!!

Αυτή η θέση μας επιβεβαιώθηκε πρόσφατα από εντελώς αρμόδια χείλη – αλλά αυτό είναι για κακό.

H Mara Karlin, υφυπουργός άμυνας των ηπα για ζητήματα στρατηγικής και σχεδιασμού, τηλε-μιλώντας πριν μια βδομάδα στο Black Sea and Balkans Security Forum (παραπαμάγαζο του νατο) στο Βουκουρέστι, θύμισε ότι:

«…Πρωτ’ απ’ όλα η περιοχή της Μαύρης Θάλασσας είναι μια περιοχή με σημαντική γεωπολιτική σημασία. Ενώνει την Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή κι ακόμα μακρύτερα, οπότε είναι ένα σημείο κλειδί για τις υποδομές των μεταφορών και τις ενεργειακές πηγές… Είναι επίσης βασικό μέτωπο για την διατλαντική συμμαχία. Και σήμερα είναι τμήμα της μεγαλύτερης σύγκρουσης στην Ευρώπη απ’ τον Β παγκόσμιο και μετά…. Συνεχίζουμε να ενθαρρύνουμε την βαθύτερη συνεργασία μεταξύ των συμμάχων μας στη Μαύρη Θάλασσα, για να αντιμετωπιστεί η σε εξέλιξη επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία και στην ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να εργάζονται με το νατο και τους συμμάχους τους για την στρατιωτική αναβάθμιση που θα αντιμετωπίσει την ρωσική στρατιωτική απειλή και σ’ αυτήν την περιοχή…»

Οι πιο ψύχραιμοι (ή αδιάφοροι) θα πουν «ε, και τι περιμένατε να πει;». Σωστά. Αλλά δεν υπάρχουν (ακόμα) αποδείξεις ότι αυτά είναι λόγια του αέρα και ότι η Ουάσιγκτον και ο άξονας συνολικά (άρα και το Λονδίνο) έχουν συμβιβαστεί με την ήττα τους σε ότι αφορά τη Μαύρη Θάλασσα. Επειδή δε η Μαύρη Θάλασσα σχετίζεται με διάφορα κράτη (μεταξύ των οποίων, οπωσδήποτε, ο «αιώνιος εχθρός»…) αλλά και το Αιγαίο, το τι και πως συμβαίνει και θα συμβεί εκεί σχετίζεται άμεσα και με τον ελληνικό ιμπεριαλισμό και τις συμμαχίες του (αλλά ας τα αφήσουμε αυτά: ο λαός ψηφίζει και εκλέγει τον Λάμαχο σαν αρχιστράτηγό του – «είμαστε σε πόλεμο» αλλά «θέλουμε σταθερότητα»…)

Τι δείχνει να μεθοδεύει ο άξονας για να αμφισβητήσει την ως τώρα ήττα του στη Μαύρη Θάλασσα;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Κλιμάκωση;

Δευτέρα 29 Μάη>> Κάτι ανάλογο ισχύει και με τα f-16 που πρόκειται να παραχωρηθούν στο φασιστοκαθεστώς του Κιέβου. Τις δυνατότητες και τις αδυναμίες τους τις ξέρουν όλοι όσοι ασχολούνται με τέτοια «gadgets»∙ όπως και τον σοβαρό κίνδυνο «δυσφήμισής» τους αν αρχίσουν να … πέφτουν, πράγμα που είναι εξαιρετικά πιθανό. Υποθέτουμε ότι ο άξονας θα ήθελε να τα προστατέψει από τέτοια κακή τύχη, κι ένας τρόπος είναι να ρίχνουν τους πυραύλους τους χωρίς να μπαίνουν στον ουκρανικό εναέριο χώρο (ή μπαίνοντας ελάχιστα)∙ και να χρησιμοποιούν αεροδρόμια εκτός ουκρανικού εδάφους.

Είναι προβοκατόρικο ενδεχόμενο, αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί στην κατάσταση που έχει περιέλθει ο άξονας. Η πολωνία είναι ο «ύποπτος» να δώσει τέτοια «φιλοξενία», αλλά είναι γεωγραφικά στη χειρότερη θέση για να γίνει τέτοιου είδους «αεροπορικό καταφύγιο»…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Αδιέξοδα;

Δευτέρα 29 Μάη>> Η επανεκλογή του κάτα-κάτα-καταρρέει «σουλτάνου» στην Άγκυρα έχει δυσαρεστήσει πολλούς, συμπεριλαμβανόμενου και του ελληνικού καθεστώτος, ό,τι κι αν λένε τα «ειδικά» παπαγαλάκια του, οι «γεωπολιτικοί αναλυτές» και το κακό συναπάντημα. Το πόσες φορές στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας (πριν τον πρώτο γύρο) τόσο ο ίδιος ο Erdogan όσο και διάφοροι αξιωματούχοι του κατήγγειλαν έως έβρισαν την Ουάσιγκτον έχει «ξεχαστεί» απ’ τους εντόπιους δημαγωγούς, παρότι η Ουάσιγκτον είναι κάτι παραπάνω από σύμμαχος της Αθήνας. Δεν έχει ξεχαστεί όμως απ’ αυτούς που κάνουν ιμπεριαλιστικά σχέδια και παίρνουν αποφάσεις.

Η νίκη των ισλαμοδημοκρατών (ήδη απ’ τις εκλογές του 14 Μάη για το κοινοβούλιο και χτες για την προεδρία) φέρνει πονοκέφαλο σε πολλούς. Δεν έχουν όμως όλοι ούτε το ίδιο κεφάλι ούτε τον ίδιο πόνο. Το ελλαδιστάν έχει τα σεκλέτια των συμμάχων του, έχει όμως και τα δικά του.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Παρατηρήσεις για την υπνοβασία

Ξεκίνησε την παγκόσμια τουρνέ του εδώ και δυό βδομάδες, και δείχνει να μην θέλει να γυρίσει πίσω στο γραφείο του… Ποιος ξέρει γιατί; Φοβάται μην και τον χρεώσουν; Ξέχασε πάντως τα γυαλιά του, κι ο ήλιος της Jeddah τον πειράζει. Τουλάχιστον υπάρχει κάτι καλό: δεν τα βλέπει όλα μαύρα, όπως οι τύποι που τον κοιτάνε από πίσω…

Δευτέρα 22 Μάη>> Ενώ ο λαός ψέκασε δεξιά κι αριστερά (εκλογικά πάντα) για να διώξει το κακό (και ίσως ο αγέρας φέρει ανάποδα το ψέκασμα…), η τύχη του δουλεύει. Βρίσκεται σε πόλεμο κατά της ρωσίας (κοτζάμ στρατηγός ρημαδοΚούλης τον έχει κηρύξει και, γιατί όχι; θα συνεχίσει!), ποιος ξέρει εναντίον και ποιών ακόμα, το έχει ξεχάσει (εφόσον, όπως θάλεγε μια ψυχή, «δεν πέφτουν βόμβες στο Σύνταγμα») αλλά ο πόλεμος («της πολιτισμένης και δημοκρατικής δύσης κατά της ευρασιατικής βαρβαρότητας»…) συνεχίζεται. Κι ίσως να έχει μπει σε κρίσιμη διασταύρωση. Ίσως.

Μετά από πολύμηνη όχι μάχη αλλά σφαγή, το Bakhmut έπεσε στους μισθοφόρους της Wagner. Ο αρχιστράτηγος τοξικός κλόουν του Κιέβου είχε δώσει σ’ αυτό το μη υπερασπίσιμο σημείο του μετώπου μυθική αξία παρουσιάζοντας την πόλη σαν απόρθητο φρούριο, με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες ουκρανοί (πολλοί επιστρατευμένοι με το ζόρι…) να σκοτωθούν μέσα στις λάσπες των χαρακωμάτων και τα μπάζα των βομβαρδισμένων κτιρίων. Ο αρχιστράτηγος και το επιτελείο του έχουν όλο το αίμα στα χέρια τους για το Bakhmut, αλλά δεν είναι σίγουρο ακόμα ότι φτάνει στο λαιμό τους, όπως πρέπει…

Η κατεστραμμένη πόλη θα λέγεται από ‘δω και στο εξής με το σοβιετικό όνομά της, Artyomovsk∙ ωστόσο δεν είναι αυτή η εξέλιξη που θα μπορούσε να ενδιαφέρει ιδιαίτερα το εμπόλεμο ελλαδιστάν. Ούτε το γεγονός ότι ο ουκρανός αρχιστράτηγος Zaluzhnyi κατά πάσα πιθανότητα χαροπαλεύει σε νοσοκομείο του Κιέβου εδώ και 2 βδομάδες, κτυπημένος από ρωσικό πύραυλο στο Dnipropetrovsk (άλλοι υψηλόβαθμοι καραβανάδες σκοτώθηκαν) –  φίλος μας είναι;

Ρωσικά drones κτύπησαν αποθήκες πυρομαχικών στο Khmelnytski πριν καμιά βδομάδα∙ μόνο που δεν ήταν οποιαδήποτε πυρομαχικά. Εκεί ήταν αποθηκευμένες πολλές εκατοντάδες οβίδες με κεφαλή απεμπλουτισμένου ουρανίου που το γενναιόδωρο Λονδίνο παραχώρησε στον τοξικό κλόουν. Η Μόσχα είχε προειδοποιήσει: «μην το κάνετε, θα τις τινάξουμε!» Αυτοί το έκαναν, οι άλλοι τις τίναξαν, και το “μανιτάρι” που άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό του Khmelnytski δεν ήταν συμπτωματικό…

Ήταν ραδιενεργό. Ελαφρότερα από έκρηξη ατομικής βόμβας, αλλά πάντως ραδιενεργό. Και με μεσοπρόθεσμα καταστροφικές συνέπειες. Το σύννεφο που δημιουργήθηκε παρασέρνεται απ’ τους ανατολικούς ανέμους και έχει φτάσει στα σύνορα ουκρανίας – πολωνίας αν δεν τα έχει περάσει ήδη. Οι αιχμάλωτοι του πολωνικού καθεστώτος δεν χαίρονται καθόλου (και δεν μπορούν να κατηγορήσουν την Μόσχα, ο στόχος ήταν νόμιμος…  – οι ένοχοι βρίσκονται στο Λονδίνο και στο Κίεβο)∙ οι δυτικοί «φίλοι του περιβάλλοντος» με ή χωρίς στολή το έχουν βουλώσει πανηγυρικά… Παρ’ όλα αυτά ούτε αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να αγγίξει την μακαριότητα ή την ανία του εμπόλεμου ελλαδιστάν. «Είμαστε μακριά» από το ραδιενεργό σύννεφο…

Εκείνο που είναι βέβαιο ότι έχει προκαλέσει ανατριχίλα και στην Αθήνα και σ’ όλα τα νατοϊκά επιτελεία είναι άλλο:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Παρατηρήσεις (σκέτες)

Δευτέρα 22 Μάη>> Για όσο καιρό ο us army (και το νατο συνολικά) βομβάρδιζε γάμους και βαφτίσια στα υψίπεδα του Ινδοκούς, όλα τα όπλα του ήταν φοβερά και τρομερά. Το ίδιο έγινε όταν εισέβαλε στο ιράκ, το 2003 – και στην κατοχή έκτοτε. Ήταν «πόλεμοι εκ του ασφαλούς» (μόνο 4,5 εκατομμύρια νεκροί ως τώρα…), με την έννοια ότι οι αντίπαλοι δεν είχαν (ταλιμπάν) ή είχαν παλιάς τεχνολογίας (ιράκ) όπλα-στον-αέρα. Έχοντας εκεί το μονοπώλιο, ο us army και οι κατά καιρούς «πρόθυμοι» σύμμαχοί του μπορούσαν να παριστάνουν τους παντοδύναμους. Η ας την πούμε έτσι «ώρα της κρίσης» θα ερχόταν όταν και αν έπρεπε να αντιμετωπίσουν έναν αντίπαλο επιπέδου ανάλογου με το δικό τους.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η σωστή μεριά της ιστορίας…

Και στο κατάστρωμα ήταν μια χαρά, και στα αμπάρια πάλι εντάξει. Αρκεί να έλειπε εκείνο το παλιοπαγόβουνο…

Δευτέρα 22 Μάη>> Μεγάλη και βαριά κουβέντα το να προδικάζει κάποιος το «ιστορικά σωστό»! Ή καθαρή αλαζονεία: υποθέτουμε ότι το «σωστό» το ανεμίζει ο κάθε φορά νικητής. Πράγμα που σημαίνει, για παράδειγμα, ότι η σφαγή των δεκάδων χιλιάδων αμάχων στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι ήταν «σωστή». Και πολλές ακόμα σφαγές ήταν «σωστές»: αυτή η δυτική ιστορική ορθότητα και δικαίωση είναι αιμοσταγής εδώ και 5 αιώνες.

Το ελλαδιστάν έχει ταχθεί «ολόψυχα» στο πλευρό του άξονα∙ όχι επειδή είναι μέλος του νατο! Μέλος του νατο είναι και η Άγκυρα (γράφτηκε μαζί με την Αθήνα, το 1952) ή η Βουδαπέστη (από το 1999). Μέλος του νατο ήταν η Αθήνα και το 1978 όταν ο δεξιός Καραμανλής, ο «εθνάρχης», ξεκινούσε μια αντιτουρκική ost politik ανοίγοντας παρτίδες με τον κομμουνιστή Todor Zhivkov, πρόεδρο της βουλγαρίας, κράτους μέλους του (αντίπαλου!) συμφώνου της Βαρσοβίας. Συνεπώς όποιος αποδίδει τις επιλογές των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις πάγιες «συμμαχικές δεσμεύσεις» τους απλά κοροϊδεύει. Και απαλλάσσει το «νο 1 εθνικό κεφάλαιο» απ’ τις δικές τους πολεμοκάπηλες μεθοδεύσεις.

Το πόπολο (κι αυτό δεν πρέπει να είναι ελληνική ιδιαιτερότητα) αντιλαμβάνεται τους παγκόσμιους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους με μεταφυσικό τρόπο – όσο γίνονται «μακρυά». Και με λιγότερη ή περισσότερη «πατριωτική» μοιρολατρεία όταν σκάνε πάνω του. Αυτά που συμβαίνουν όχι μόνο στο ουκρανικό πεδίο μάχης αλλά, με διάφορες μορφές, σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, είναι «μακρυά». Οπότε δεν υπάρχει λόγος να ζητήσει (το πόπολο) λογαριασμό απ’ τις πολιτικές του βιτρίνες που μας σέρνετε κύριοι; Ούτε υπάρχει λόγος να βάλει αυτό το πολεμικό σούρσιμο στην πρώτη θέση των κριτηρίων του για το τι πρόκειται να του συμβεί κοντοπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα. Σαν τους στραβούς στον άδη…

Υπάρχουν σοβαροί, πολύ σοβαροί λόγοι (καπιταλιστικότατοι) που το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, είτε μιλάμε για κράτη, είτε για αφεντικά, είτε για πληθυσμούς και κοινωνίες, θέλει να ξεφορτωθεί τα 500 χρόνια δυτικής ηγεμονίας – και εκτιμάει ότι τώρα μπορεί να το κάνει. Όπως στο ουκρανικό πεδίο μάχης υπάρχουν, αναμετριούνται, δύο εντελώς διαφορετικά σχέδια, δύο εντελώς διαφορετικές μεθοδολογίες εκμετάλλευσης και ελέγχου, έτσι και στην παγκόσμια κλίμακα συγκρούονται δύο διαφορετικά «είδη» καπιταλισμού. Δύο διαφορετικά Παραδείγματα,  δύο διαφορετικά Μοντέλα. Δεν είναι το ένα «δημοκρατικό» και το άλλο «αυταρχικό» – όπως διαδίδουν οι δυτικοί! Αυτά είναι επιφαινόμενα, που αλλάζουν προς το χειρότερο (ειδικά στις δυτικές «δημοκρατίες»…) μέσα σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο. Το ένα είναι χρηματοπιστωτικό∙ το άλλο είναι παραγωγικό – αν μπορούμε να συνοψίσουμε μονολεκτικά τα χαρακτηριστικά τους.

Οι υποτελείς της καθεστωτικής «σωστής μεριάς» αγνοούν καν και καν το βάθος αυτής της σύγκρουσης! Αλλά ακόμα κι αν το καταλάβαιναν, το πιθανότερο είναι ότι θα έμπαιναν στον πειρασμό να διαλέξουν μοντέλο – παραμένοντας πάντα υποτελείς! Το ζητούμενο για εμάς εδώ τους περιθωριακούς, ζητούμενο επίμονο και αδιαπραγμάτευτο μεν απ’ τη μεριά μας, αλλά «μάταιο και φαντασιακό» όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία 12 χρόνια (απ’ την στιγμή που το χρηματοπιστωτικό μοντέλο στο οποίο ανήκει σε μεγάλο βαθμό και το ελλαδιστάν, άρχισε να «σκάει»…) είναι το κατά πόσον η οργανωμένη και συνειδητή εργατική τάξη (η ποιά;) μπορεί να αξιοποιήσει τα κενά που σημαδεύουν αναπόφευκτα αυτή τη σύγκρουση επιβάλλοντας τους όρους της! Εν γνώσει και των 2 μοντέλων εκμετάλλευσης και ελέγχου, και εναντίον τους…

Το 2010 είπαμε ότι ο δυτικός καπιταλισμός μας δείχνει επιτέλους τα βρώμικα σωθικά του! Είπαμε ότι για μια σύντομη χρονική διάρκεια δεν μπορεί να κρύψει το τι είναι πραγματικά μέσα από «ψίχουλα και θεάματα» – αρκεί να μην αποστρέψουμε το βλέμμα!… Το ξανάπαμε, το δείξαμε, μερικές φορές ακόμα έκτοτε. Είναι αλήθεια ότι ζούμε την Ιστορία-καθώς-γίνεται με εντελώς μειοψηφικά μυαλά. Αλλά έχουμε δίκιο! Τα τελευταία 13 χρόνια (μετράμε απ’ τις αρχές του 2010) υπήρξαν τουλάχιστον 4 ή 5 σημαντικές εκφάνσεις της δομικής κρίσης / αναδιάρθρωσης των δυτικών καπιταλισμών σε διάφορα επίπεδα (απ’ την χρηματοπιστωτική «κρίση» του 2008 – 2010 ως τις εξεγέρσεις των αράβων και τις σφαγές των Παλαιστίνιων στη Γάζα, και απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ως την πόλεμο στο ουκρανικό πεδίο μάχης) που απαιτούσαν, «βοούσαν» θα λέγαμε, για την επικαιρότητα και την ανάγκη της σύγχρονης θεωρητικής και πρακτικής εργατικής κριτικής και δράσης. Σ’ όλο το δυτικό στρατόπεδο γενικά και στο ελληνικό τμήμα του ειδικά. Ούρλιαζε η Ιστορία… εν τη ερήμω! Για την ακρίβεια: έχει ιδιωτικοποιηθεί / tribalοποιηθεί πια ακόμα και η ιστορία σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι λέξεις “εργατική τάξη” σε διάφορα φιλολογήματα να ακούγεται σαν βαρετό “αλληλούια” της μιας ή της άλλης σέχτας.

Εκείνοι που έχουν στοιχεία λένε ότι οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες έχουν γίνει πια «κοινωνίες Xanax». Κοινωνίες υπό χημική καταστολή. Λέμε ότι οι μεταφυσικές των εξουσιών ποτίζουν όλο και πιο βαθιά σώματα και μυαλά. Αυτό μόνο καταστροφή και αυτο-καταστροφή μπορεί να φέρνει.

Κι αν λοιπόν η αναμονή μιας κάποιας «σωτηρίας» είναι το μόνο που έχει απομείνει, τότε όχι. Δεν είναι η περίπτωσή μας.

Ποιες εκλογές; (1)

Τελευταία ενημέρωση (1.00 π.μ. Δευτέρα 15/5)

Οι τρεις επόμενες αναφορές γράφτηκαν σκόπιμα ΠΡΙΝ τις χτεσινές εκλογές στην τουρκία, το Σάββατο 13 Μάη, χωρίς «εκτιμήσεις» για το αποτέλεσμα. Κάτι που, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, δεν είναι του γούστου μας. Ας το έχετε λοιπόν στα υπόψη: ΔΕΝ πρόκειται για μετεκλογικές σοφίες, εκ του ασφαλούς… (Μεταφέρουμε αυτούσια, χωρίς την ελάχιστη διόρθωση ή αλλαγή, όσα είχαμε να πούμε πριν την «ετυμηγορία»…)

Σ’ ότι αφορά τα ίδια τα αποτελέσματα το μόνο που θα σημειώσουμε είναι ότι πέρα απ’ το ότι το AKP ήρθε μακράν πρώτο σε αριθμό βουλευτών (267), έχει μαζί με τα συμμαχικά του κόμματα (MHP, τους ακροδεξιούς του Μπαχτελί) άνετη πλειοψηφία στην καινούργια βουλή (600 βουλευτές συνολικά) με λίγο πάνω από 320 βουλευτές. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ακόμα κι αν στον δεύτερο γύρο νικούσε ο εκλεκτός της δύσης, είναι εξαιρετικά αμφίβολο το τι θα μπορούσε να αλλάξει απ’ το ισχύον σύνταγμα αλλά και από την τρέχουσα καθεστωτική πολιτική στην Άγκυρα…

Δευτέρα 15 Μάη>> Αν επί μήνες εξελισσόταν ένα μπαράζ «δημοσιευμάτων και αναλύσεων» των πιο γνωστών πρωτοκοσμικών media, εκείνων που δημοσιοποιούν την θέληση των πολιτικο-οικονομικών αφεντικών τους, με γενική ιδέα το «Μητσοτάκη ξεκουμπίσου!» ή «Τσίπρα τον πούλο!» τι θα λέγατε άραγε; «Ανεπίτρεπτη, προβοκατόρικη ανάμιξη στα εσωτερικά της χώρας» ίσως; Το λιγότερο. Θα βγάζατε αφρούς!…

Εντάξει. Αλλά όταν αυτό συμβαίνει κατά του «αιώνιου εχθρού», είναι μια χαρά! Όχι;

Στο κάτω κάτω δεν ήταν το ελλαδιστάν (η «πρώτη φορά…» αυτοπροσώπως… η πώς την είπαν;) που έκανε ήρωες 8 χουντοκαραβανάδες που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Erdogan το 2016 και, αφού απέτυχαν, ζήτησαν «πολιτικό άσυλο» εδώ; Το ενιαίο, διακομματικό, εθνικόφρον ελλαδιστάν δεν τους έδωσε και χαρτιά, και πλαστά διαβατήρια, για να εξαφανιστούν / κρυφτούν κάπου στον πλανήτη; Γιατί να μην χαίρεται ο λαός και οι ταγοί του με την δηλωμένη πρόθεση της «δύσης» να ξεφορτωθεί τους ισλαμοδημοκράτες, το ΑΚP, στην τουρκία;

Ο εντόπιος «αντιαμερικανικός / αντιαμερικανισμός» κουνάει με χάρη τ’ αυτάκια του. Κάνει το κουνέλι εδώ και πολλά χρόνια. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο από μασκαρεμένος εθνικισμός του χειρίστου είδους. Το βολικό παραμύθι, με το οποίο προσπαθούσε να κουκουλώσει την αλήθειά του, το ότι «η τουρκία είναι το αγαπημένο παιδί της Ουάσιγκτον» (οπότε το να είσαι κατά της πρώτης είναι απλά το αθώο, εύλογο, «anti-imp» υποσύνολο του να είσαι κατά της δεύτερης…) έχει γίνει κουρέλι εδώ και μια εικοσαετία: απ’ το 2003, όταν ο καινούργιος στη δουλειά Erdogan απαγόρευσε (κάτι πρωτοφανές!) στους αμερικάνους να χρησιμοποιήσουν τουρκικό έδαφος για την εισβολή στο ιράκ απ’ τον βορρά, δυσκολεύοντας την «σοκ και δέος» επίθεση στη Βαγδάτη σε μεγάλο βαθμό.

Ακόμα και οι εντόπιοι φίλοι του «άξονα της αντίστασης» (: ρωσία, κίνα, ιράν, συρία…) έχουν πάθει vertigo απ’ το γεγονός ότι η Άγκυρα είναι ενεργητικότατο μέρος του ευρασιατικού project και, κατά συνέπεια, αντιστασιακότατη (πάντα με καπιταλιστικούς όρους!). Τι να πουν; Viva Erdogan; Viva Putin, viva Assad, viva Xi εντάξει. Αλλά με το τουρκικό καθεστώς;;;;; Να σε πουν «προδότη»; Α πα πα… (Προφανώς και του τουρκικό καθεστώς είναι ολιγαρχικό! Αλλά ποιο δυτικό καθεστώς δεν είναι πλέον;)

Δυστυχώς ή ευτυχώς η πραγματικότητα δεν ασχολείται με την μελαγχολία και τα αδιέξοδα κανενός. Οι ίδιοι (τα ίδια πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά αφεντικά) που ποντάρουν στη συντριβή και στη διάλυση του ρωσικού καθεστώτος στο ουκρανικό πεδίο μάχης, ποντάρουν και ενισχύουν την διάλυση του τουρκικού. Το πραξικόπημα του 2016 απέτυχε, αλλά μια «light χρωματιστή επανάσταση», μέσω καλπών, θα μπορούσε να τους φέρει κάποιες «επιστροφές για την επένδυση» που έχουν κάνει εδώ και χρόνια. Θα μπορούσε…

Γιατί όμως είμαστε τόσο «κάθετοι»; Δεν είναι, άραγε, ίδιον των δημοκρατιών (των ολιγαρχιών πιο σωστά…) η εναλλαγή των κομμάτων στην διακυβέρνηση; Είναι. Μόνο που δεν πρόκειται γι’ αυτό! Δεν είναι αυτό που επιδιώκει η παρακμιακή «συλλογική δύση» στην τουρκική περίπτωση!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ποιες εκλογές; (2)

Υπενθύμιση της γεωγραφίας. Δεν προσφέρεται για φλυαρίες σε καφενεία, φυσικά ή ηλεκτρονικά, ούτε χωράει στις οθόνες των κινητών. Απλά υπάρχει…

Δευτέρα 15 Μάη>> Απ’ το 2015 – 2016 ως και το τέλος του 2021 η Άγκυρα προσπαθούσε (ανάμεσα στα υπόλοιπα) να «λύσει το πρόβλημα συρία» όπως είχε διαμορφωθεί στο τέλος μετά από 10 χρόνια πολέμου. Οι μισθοφόροι ουαχαβίτες που είχαν συγκεντρωθεί στο Idlib ήταν ένα δύσκολο ζήτημα, αλλά όχι το κυριότερο για την Άγκυρα. Το βασικό ήταν πως οι ypg είχαν γίνει κανονικά μισθοφόροι και ενεργούμενα της Ουάσιγκτον και του υπόλοιπου άξονα, εξασφαλίζοντας μια «οικονομία» λαθρεμπορίου κλεμμένου συριακού πετρελαίου και άλλων παρόμοιων ευεργημάτων που έκανε βιώσιμο και επέβαλε ad hoc ένα μέρος του αμερικανο-αγγλικού «σχεδίου για τη Νέα Μέση Ανατολή»: την δημιουργία ενός τεράστιου σε έκταση κουρδικού κράτους στη συρία, ως αμερικανική (και όχι μόνο) βάση. Το «μπλοκ της Αστάνα» (Άγκυρα, Μόσχα, Τεχεράνη, διακριτικά Δαμασκός και Ντόχα, και ακόμα διακριτικότερα Πεκίνο…) δημιουργήθηκε νωρίς νωρίς, το 2016, για να αντιμετωπίσει με συντονισμό και καταμερισμό αρμοδιοτήτων τις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις του άξονα στη Μέση Ανατολή, άρα και το «κουρδικό πρόβλημα» υπό την αμερικανική κατασκευή και διαχείρισή του. (Προς μεγάλη λύπη των εντόπιων εθνικοφρόνων αλλά και φίλων του «άξονα της αντίστασης» αυτή η συμμαχία θα ήταν αδύνατη χωρίς την Άγκυρα. Χωρίς τους ισλαμοδημοκράτες και τον απαίσιο, αυταρχικό Erdogan).

Η ρωσική εισβολή στην ουκρανία τον Φλεβάρη του 2022 έδωσε καινούργιες αλλά καθόλου απρόσμενες διαστάσεις στη συμμετοχή της Άγκυρας σ’ αυτήν την «αντίσταση» (ιμπεριαλιστική πάντα, σωστά;) Ένα απ’ τα πολλά θέματα συμφωνίας των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και του ρωσικού καθεστώτος στις πολλές δεκάδες συναντήσεις Putin – Erdogan απ’ το 2002 και μετά ήταν πως η Μαύρη Θάλασσα μια χαρά είναι υπό τον έλεγχο Μόσχας και Άγκυρας, και ότι δεν πρέπει να επιτραπεί στον άξονα να αποκτήσει μόνιμη και σοβαρή αεροναυτική παρουσία εκεί. Η «δημιουργικά ασαφής» (μόνο για τους ευκολόπιστους) διπλωματία της Άγκυρας έσπευσε να πουλήσει στον τοξικό του Κιέβου drones (απ’ αυτά που βεβαιωμένα είχε εκπαιδευτεί ο ρωσικός στρατός να καταρρίπτει στο λιβυκό πεδίο μάχης…) αλλά το ουσιαστικό που έκανε ήταν να κλείσει αμέσως τα Δαρδανέλια για οποιονδήποτε στόλο – μαντέψτε ποιους έθιγε έτσι! (Μαντέψτε επίσης τι είναι η αμερικανική βάση της Αλεξανδρούπολης…)

Κατά τα υπόλοιπα οι ισλαμοδημοκράτες έκαναν και κάνουν αυτά τα χρόνια εκείνο που αναλογεί στα καπιταλιστικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα! Υποτίμησαν (με διεθνείς όρους) την εργασία και την εργατική δύναμη στην επικράτειά τους φτιάχνοντας μια «μικρή (αλλά εύρωστη παραγωγικά) κίνα» δίπλα στην ε.ε., μια καπιταλιστική αγροτική και βιομηχανική παραγωγή δηλαδή που έχει εκτοξεύσει τις εξαγωγές. (Έκαναν αυτό που θα έκαναν οι εραστές της δραχμής, αν βέβαια είχαν σοβαρή αγροτική και βιομηχανική παραγωγή). Στις αρχές Μάρτη του 2014 η συναλλαγματική ισοτιμία της τουρκικής λίρας προς το ευρώ ήταν 3:1. Στα τέλη Απρίλη του 2023 ήταν 21,4:1. Τρομακτική υποτίμηση μέσα σε σχεδόν 9 χρόνια, που ωστόσο δεν κτυπάει τόσο την εργατική τάξη και τα πληβειακά στρώματα (στο βαθμό που σχεδόν όλα τα είδη που τους αφορούν παράγονται στην τουρκία) όσο τμήματα της τεράστιας μεσαίας τάξης η οποία δημιουργήθηκε στα χρόνια της «ανάπτυξης» υπό τους ισλαμοδημοκράτες, εφόσον καταναλώνουν και εισαγόμενα. Απόδειξη του γεγονότος ότι ο τουρκικός καπιταλισμός δεν καταρρέει (μόνο στο ελλαδιστάν έχουν τέτοιες φαντασιώσεις) είναι ότι παραμονές των εκλογών, τον περασμένο Μάρτη, υπήρξε μια θεαματική αύξηση της κατανάλωσης αλλά και της βιομηχανικής παραγωγής, σε ετήσια βάση. Οι πωλήσεις λιανικής αυξήθηκαν κατά 28,6% (σε σταθερές τιμές) σε σχέση με τον Μάρτη του ’22, ο βιομηχανικός τζίρος κατά 42% και ο τζίρος των κατασκευών κατά 105% (πάντα σε σταθερές τιμές και σε ετήσια βάση). Όσο για την τουριστική βιομηχανία (που σε καμία περίπτωση δεν είναι η βασικότερη); Ας μην μιλήσουμε…

Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος κτυπάει επίσης τις επιχειρήσεις που έχουν δανειστεί σε ευρώ (ή δολάρια) αλλά εισπράττουν σε τουρκικές λίρες. Είναι αυτή η ταξική διαστρωμάτωση στην εκλογική συμπεριφορά της οποίας ποντάρει η «δύση»;

Υπάρχει όντως (κατά την ταπεινή μας άποψη) «πολιτικό πρόβλημα» στην τουρκική κοινωνία, μόνο που αυτό δεν είναι ούτε οι ισλαμοδημοκράτες ούτε ο Erdogan ο ίδιος.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ποιες εκλογές; (3)

Δευτέρα 15 Μάη>> Εν τω μεταξύ, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη ενδο-μπλοκ (της Αστάνα) συζητήσεις για την επίσημη αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού (και, κυρίως, για την κοινή στόχευση κατά της αμερικανικής κατοχής στην ανατολική συρία…) στην Ουάσιγκτον προωθείται σχέδιο νόμου με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Assad Anti-Normalisation Act”! Ένας απ’ τους εισηγητές του νόμου, ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος της «επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων» Michael McCaul, δήλωσε απερίφραστα:

Ο Assad και οι ρώσοι και ιρανοί υποστηρικτές του συνεχίζουν να κάνουν τρομακτικές πράξεις κατά του συριακού λαού… Πρέπει να δώσουν λογαριασμό γι’ αυτά τα εγκλήματα… και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλες μας τις δυνατότητες για να σταματήσουμε την ομαλοποίηση των σχέσεων με τον Assad…

Το νομοσχέδιο προβλέπει κυρώσεις εναντίον οποιουδήποτε κάνει οποιαδήποτε επένδυση στην ελεγχόμενη απ’ την Δαμασκό συριακή επικράτεια. Αυτό δείχνει (προφανώς!!!) όχι μόνο την Άγκυρα ή την Μόσχα ή την Τεχεράνη αλλά και το σύνολο σχεδόν των αραβικών πετροδικτατοριών που επίσημα αποφάσισαν πρόσφατα να ξαναδεχτούν το συριακό καθεστώς στον «αραβικό σύνδεσμο»∙ άρα να αρχίσουν τις μπίζνες με τον συριακό καπιταλισμό.

Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι η Ουάσιγκτον σπρώχνεται όλο και περισσότερο στα σκοινιά, καταφεύγοντας σε σπασμωδικές επαναλήψεις του κόλπου των «οικονομικών τιμωριών» που έχει αποτύχει πανηγυρικά. Θα ιδρώσει κάποιου τ’ αυτί επειδή η Ουάσιγκτον θέλει να δείρει όλο και μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη; Όχι!

Υπάρχει όμως πάντα ο κίνδυνος των βρώμικων κτυπημάτων. Τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Λονδίνο (για να μην μιλήσουμε για το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ) έχουν την σχετική τεχνογνωσία. Κι όσο περισσότερο στριμώχνονται τόσο περισσότερο θα προσπαθούν να καταφεύγουν σε τέτοια. Όσο μπορούν.

Αλλοίμονο σ’ όσους συνεχίσουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει (και πως γίνεται ο) 4ος παγκόσμιος πόλεμος…

Η τρύπα στον σωλήνα…

Δευτέρα 24 Απρίλη>> Εντάξει: η ασταμάτητη μηχανή έκανε λάθος υποστηρίζοντας ότι στην πρόσφατη «διαρροή» απόρρητων έως απόλυτα απόρρητων εγγράφων του αμερικανικού στρατού και της cia σε σχέση με το ουκρανικό πεδίο μάχης (και όχι μόνο) η Μόσχα είχε βάλει το χέρι της. Όχι λοιπόν∙ όχι, τουλάχιστον, στην πρώτη φάση της διαρροής…

Ένας νεαρός αμερικάνος πεζοναύτης, με πιστοποιητικό κυβερνοασφάλειας και εμπιστοσύνης, βρέθηκε σε κάποιο δωμάτιο μόνος του, είδε κάτι χαρτιά με τα απόρρητα και τα σούπερ απόρρητα, τα φωτοτύπησε (ή τα έκλεψε…), τα δίπλωσε, τα έβαλε στην τσέπη του, τα πήρε στο σπίτι του, τα ξεδίπλωσε, τα φωτογράφισε, και τα ανέβασε σ’ ένα φόρουμ video gamers (όχι περισσότερων από 20…) για να εντυπωσιάσει τους συνομιλητές του… (Οι οποίοι πάντως γενικά δεν εντυπωσιάστηκαν…) Κι όλα αυτά τα εντελώς παράνομα (και «εθνικά επικίνδυνα»…) τα έκανε ο 21χρονος πεζοναύτης Jack Texeira έχοντας στο φόρουμ και το αληθινό του όνομα και την αληθινή διεύθυνσή του… Οπότε οι «ερευνητές της τρύπας στο σωλήνα και του υπεύθυνου της διαρροής» δεν χρειάστηκε να κουραστούν: πήγαν σπίτι του και τον συνέλαβαν… (Όσο νάναι θυμίζει όλες εκείνες τις περιπτώσεις με τους «ισλαμιστές τρομοκράτες» που τους έπεφταν τα διαβατήρια σε μέρη κατάλληλα ώστε να τα βρίσκουν οι «αντιτρομοκράτες» – θυμάστε; Σε επόμενο σχόλιο μερικά φρέσκα νέα σχετικά…)

Πως σας φαίνεται; Σε σχέση με τους 3 – 4 ψαροντουφεκάδες που πήραν ένα κότερο και άνοιξαν με εκρηκτικά τρύπες στους nord stream 1 και 2, αυτό το story με τον Jack-τον-παιχνιδιάρη είναι καλύτερο: έχει happy end (για τις αρχές)… Δείχνει πάντως ότι εκτός απ’ το hollywood και το αμερικανικό σύμπλεγμα-της-ασφάλειας έχει έλλειψη σοβαρών σεναριογράφων.

Οι συνήθεις καχύποπτοι δεν πείστηκαν πάντως.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.