Tag: πόλεμος

Go global 2

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Παρά αυτήν την ακτινοβολία των ισλαμοδημοκρατών της τουρκίας, ή ίσως εξαιτίας της (σε τελευταία ανάλυση, ακόμα και χωρίς στρατιωτικές δράσεις, για ιμπεριαλισμό πρόκειται) το 2011 το τουρκικό καθεστώς βρέθηκε μπροστά σ’ αυτές τις δύο εξελίξεις: πρώτον, στην «τροπή» που πήρε η εξέγερση στη λιβύη (μετατροπή σε εμφύλιο χάρη στην κρυφή και φανερή επέμβαση του Παρισιού, του Λονδίνου και, τελικά, της Ουάσιγκτον)· και στο ότι η εξέγερση στη συρία έμοιαζε να παίρνει τον ίδιο δρόμο, τον δρόμο του εμφυλίου, πάλι με τους ίδιους κρυφούς παράγοντες, plus το Ριάντ και την Ντόχα – κι αυτό παρότι η Άγκυρα (μαζί με την Τεχεράνη και την Μόσχα, το τωρινό μπλοκ της Αστάνα – σημειώστε το…) συμβούλευε μέχρι τέλους τον Άσαντ να κάνει αξιόλογες μεταρρυθμίσεις στο καθεστώς του· και να τις κάνει έγκαιρα και πειστικά… Η προοπτική της ειρηνικής μετάβασης από αυταρχικά καθεστώτα σε δημοκρατίες στον αραβικό / μουσουλμανικό κόσμο τσακιζόταν κάτω απ’ την αντεπίθεση των πρωτοκοσμικών αλλά και, βασικό, των ντόπιων αφεντικών· το τουρκικό παράδειγμα έπρεπε να μείνει εξαίρεση· συνεπώς η σχετικά φρέσκια τουρκική soft power έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει με τον εαυτό της.

Κανείς δεν μνημονεύει εκείνο το ταξίδι του Erdogan στις ηπα τον Σεπτέμβρη του 2011, όπου η διοίκηση Obama του παρουσίασε τα αναθεωρημένα σχέδια για τη «νέα μέση Ανατολή», που υπόσχονταν σημαντική θέση για το τουρκικό καθεστώς αν υποστηρίζε την διάλυση της συριακής επικράτειας. Κάποια στιγμή (μπορεί στο μακρινό μέλλον) οι ιστορικοί θα το θυμηθούν και να το ψάξουν. Η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο δεν ξεχνάει. Αν η πρόταση ήταν η συγ-χρηματοδότηση και η συν-εκπαίδευση των ενόπλων υπέρ της κατασκευής τριών κρατών στη θέση του ενός στη συρία, δίπλα και μαζί με την ουαχαβίτικη σαουδική αραβία (και το κατάρ – τότε...), το γεγονός είναι ότι ο Erdogan την αποδέχτηκε. Την θέωρησε ελκυστική και συμφέρουσα; Δεν μπορούσε να κάνει κάτι αλλο; Αυτοί οι σκαφτιάδες ιστορικοί του μέλλοντος ας μας απαντήσουν.

Κάποιοι πονηροί είπαν, τότε, πως αυτό το επέλεξε ο Erdogan για να στηρίξει την συριακή μουσουλμανική αδελφότητα. Βλακώδες, και πάντως άσχετο με την καπιταλιστική πραγματικότητα. Μουσουλμανική αδελφότητα υπήρχε στη συρία και πριν το 2011! Υπήρχε και το 2002, και το 2005, και το 2007, και το 2010. Όση ιδεολογική συμπάθεια κι αν είχε το akp προς αυτούς, σαν κυβέρνηση, με τον Άσαντ τα είχε καλά· κι ακόμα καλύτερα… Το τουρκικό καθεστώς έκανε το 2011 αυτήν την επιλογή (αλλάζοντας ουσιαστικά την εξωτερική του πολιτική) για να «μείνει μέσα στο παιχνίδι», ιμπεριαλιστικό και καθόλου παιχνίδι, στη μέση Ανατολή – στο βαθμό που έμοιαζε πως αυτό το κινούσαν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ – όχι αμελητέοι παράγοντες δηλαδή. Να μείνει στην ιστορική εξέλιξη της ευρύτερης περιοχής με ιμπεριαλιστικούς στόχους αλλά με όρους εντελώς διαφορετικούς από εκείνους της ιδεολογικής, πολιτισμικής, κοινωνικής ακτινοβολίας ενός δημοκρατικού παραδείγματος. Να μείνει όχι σαν soft power αλλά δια της βίας.

Όταν οι ισλαμοδημοκράτες αποφάσισαν να παίξουν το αμερικανικής και ισραηλινής έμπνευσης «παιχνίδι των proxies» στη συρία, ήξεραν, καταλάβαιναν, ότι γίνονταν «μέρος του προβλήματος». Ήλπιζαν γρήγορα να γίνουν και «μέρος της λύσης» – δηλαδή να κρατήσουν τις επιρροές τους στους αραβικούς (σουνιτικούς) πληθυσμούς της μέσης Ανατολής και της βόρειας αφρικής. Όταν όμως άρχισαν οι πρακτόρικες «βόμβες στο ψαχνό» στην τουρκία, με κορυφαία εκείνη στο Diyarbakir στις 5 Ιούνη του 2015 σε προεκλογική συγκέντρωση του HDP, και, στη συνέχεια, το pkk άρχισε να εφαρμόζει «τακτικές isis» σε τουρκικό έδαφος, οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες το κατάλαβαν: η επικράτειά τους προοριζόταν για το επόμενο «πρόβλημα»!.. Απλά, πολύ απλά και ωμά, η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είχαν τους δικούς τους σχεδιασμούς για την «νέα μέση Ανατολή». Και σ’ αυτούς η τουρκική επικράτεια προοριζόταν για την «τύχη» της ιρακινής και της συριακής: να διαλυθεί. Παλιό, γνωστό σχέδιο των ‘90s, με καινούργια (isis) αλλά και παλιά μέσα…

Το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιούλη του 2016, αποτυχημένο μεν πραξικόπημα δε, ήταν το «καπάκι»… Σου περνάει ξώφαλτσα, και δεν έχεις πια αμφιβολίες…

Go global 3

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Αυτή η αναγκαστικά περιληπτική εξιστόρηση πολύ πρόσφατων γεγονότων και εξελίξεων είναι απαραίτητη (λέμε) για να υποστηρίξουμε την θέση ότι οι ισλαμοδημοκρατικές πολιτικές βιτρίνες της τουρκίας, εκπροσωπώντας ένα πολύ σύγχρονο και δυναμικό κράτος / κεφάλαιο (το έχουμε ξαναγράψει: την θέση στους G20 δεν την πήρε με μέσο η Άγκυρα!) επιχειρούν ως τώρα να ρεφάρουν απ’ την λάθος επιλογή τους το 2011· και τις συνέπειές της. Εξακολουθούν να θέλουν (λέμε…), κι αυτό είναι συνεπές με την εποχή, όχι έδαφος – αλλά επιρροή. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους στον πυρήνα της στρατηγικής της Άγκυρας όταν υποστηρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που εμπνέει την διαχείριση της δολοφονίας του Khashoggi – ενάντια στην ουαχαβίτικη μαφία του Ριάντ. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που στηρίζει την στρατηγική συμφωνία «μοιρασιάς» με την σιιτική Τεχεράνη της ιδεολογικής / πολιτικής διαχείρισης των μουσουλμάνων απ’ το ιράκ ως το μαρόκο κι απ’ το σουδάν ως το… · την υποστηρίξη στην ανατροπή τους αιγυπτιακής χούντας· την υποστηρίξη της «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης» στη λιβύη, ακόμα κι αν πρόκειται για σχεδόν «νομαρχία Τρίπολης»· και την κατά κύματα εισβολή στη βόρεια συρία με την σιωπηλή συγκατάθεση του καθεστώτος Άσαντ, άσχετα απ’ τους ρητορικούς βρυχηθμούς του τελευταίου.

Όλα αυτά έχουν μόνο γενεαλογική σχέση με την ιστορία του 20ου αιώνα στη μέση Ανατολή· με τα σύνορα στις ερήμους· με τις διεθνείς συνθήκες· με αυτά που θα χωρούσαν σε «μια μεσανατολική εξήγηση για ένα μεσανατολικό πρόβλημα». Ο 20ος αιώνας δεν είχε (ή δεν είχε φανερές) συγκρούσεις περιφερειακών αντιπάλων μεταξύ μουσουλμανικών κρατών στη μέση Ανατολή· ο πόλεμος ιράκ – ιράν ήταν στη πραγματικότητα ο πόλεμος της δύσης ενάντια στην χαμένη πετρο-αποικία του.

Στο κάτω κάτω, αν επρόκειτο γι’ αυτό, αν δηλαδή το συριακό πεδίο μάχης ήταν απλά και μόνο αυτό, η Μόσχα θα είχε ίσως και πάλι ένα ρόλο – αλλά το Πεκίνο; Γιατί το Πεκίνο στηρίζει διακριτικά αλλά μάλλον αποτελεσματικά, με επενδύσεις, το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο τώρα; Γιατί έστειλε «ειδικούς» να εκπαιδευτούν στο συριακό πεδίο μάχης; Μήπως επειδή η μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου ένα «τοπικό πρόβλημα»; Και μήπως επειδή η επιρροή ξεπερνάει σ’ αυτήν τη συγκεκριμμένη ιστορική περίοδο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικου ανταγωνισμού, και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνάει κατά πολύ όταν πρόκειται για στρατηγικές των αρχών του 21ου αιώνα, την κατάκτηση εδάφους;

Και μόνη της η μάσκα που φόρεσαν οι ypg/pkk στην αμερικανική κατοχή επί του 1/3 της συριακής επικράτειας θα ήταν αρκετή για να αποδείξει ότι εδώ συγκρούονται global (και περιφερειακοί) ιμπεριαλισμοί – η «τοπική» ιστορία απλά είναι μέρος του ιδεολογικού υλικού της σύγκρουσης. Όχι, όμως, η αιτία της, ούτε η πηγή των βασικών (συχνά δυσδιάκριτων απ’ τους αφελείς και τους καλοπροαίρετους) βασικών χαρακτηριστικών της.

Απο εκεί και πέρα αρχίζουν τα (χειραγωγικά…) «γούστα»: αυτός ο ιμπεριαλισμός μου αρέσει, αυτός δεν μου αρέσει… Λάθος προσέγγιση, μοιραία προσέγγιση σε βάθος χρόνου, τραγική προσέγγιση από εργατική άποψη, το λέμε και το ξαναλέμε – αλλά συμβαίνει.

Έχει τις ευκολίες του…

Το σύνορο

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Από πρακτική άποψη ο αφοπλισμός του ypg/pkk πέρα απ’ την γενική σημασία του έχει και μια ειδική, που αφορά τις μάχες ανάμεσα στο συριακό πεζικό του τουρκικού στρατού και τους κούρδους ένοπλους για τον έλεγχο της συριακής συνοριακής (εντελώς, πιο πολύ δεν γίνεται!) πόλης Ras al Ayn. Αν έχει όρεξη να ανατρέξει κανείς σε λεπτομερειακό χάρτη της περιοχής θα διαπιστώσει ότι η κυρίως συριακή / αραβική (με πληθυσμό γύρω στις 30.000 ψυχές) και με πανάρχαια κατοίκηση Ras al Ayn είναι τόσο κοντά με την τουρκική Ceylanpinar στην άλλη μεριά των συνόρων, ώστε πρακτικά πρόκειται για μια ενιαία πόλη που την διατρέχουν τα σύνορα συρίας – τουρκίας, χωρίζοντάς την στα δύο όπως ο ηλεκτρικός στην Αθήνα χωρίζει την Πεύκη απ’ το Μαρούσι. Μόνο που εδώ πρόκειται για δύο διαφορετικά κράτη.

Για το τουρκικό καθεστώς και τους σύρους πεζικάριούς του η «κατάκτηση» της Ras al Ayn είναι θέμα οριοθέτησης της ζώνης που ελέγχουν· αλλά, επίσης, και θέμα πρεστίζ. Η Ras al Ayn είναι το μόνο μέρος σ’ αυτήν την τουρκική εισβολή όπου οι ypg/pkk έχουν εκδηλώσει σθεναρή (και πετυχημένη) αντίσταση. Αν το τουρκικό καθεστώς ζητάει την συμβολή των Pompeo – Pence για να ολοκληρώσει την κατάκτηση της πόλης χωρίς να την ισοπεδώσει το πυροβολικό του, μπορεί κάποιος να το θεωρήσει «ανθρωπιστική επιλογή». Ή πρόνοια να μην χυθεί πολύ αίμα απ’ την μεριά των συμμάχων του, για κάτι που σε γενικές γραμμές είναι συμφωνημένο «κάπου αλλού».

Αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι που μισούν τα σύνορα, η Ras al Ayn είναι ένα μικρό μεν αλλά χαρακτηριστικό “εδαφικό παράδειγμα”. Μέχρι και οι ιρλανδοί θα το πρόσεχαν τέτοιες μέρες…

Η πίσω όψη

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Μακριά απ’ τις εξελίξεις στην βόρεια συρία (όπου η εισβολή του τουρκικού στρατού και του συριακού πεζικού του λειτουργεί όπως είχε σχεδιαστεί να λειτουργήσει) στα δύο «κεντρικά σημεία» νοτιότερα, στα οποία η ασταμάτητη μηχανή έχει συγκεντρώσει την προσοχή της (Τρίτη 15 Οκτώβρη, Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 1) η κατάσταση είναι ακριβώς αντίστροφη. Στην ανατολική όχθη του Ευφράτη στην Deir ez-Zor και στην Abu Kamal οι ypg εξακολουθούν να «δουλεύουν» σαν το πεζικό της Ουάσιγκτον. Και σε συνεργασία με την αμερικανική αεροπορία κτυπούν τις θέσεις του συριακού στρατού (Άσαντ) προσπαθώντας να τον εμποδίσουν να περάσει το ποτάμι και να προχωρήσει ανατολικά! Εκεί, σε συγκεκριμένες στρατηγικές θέσεις για τον αμερικανικό – ισραηλινό σχεδιασμό να επιτηρείται ή/και να εμποδίζεται η χερσαία / οδική σύνδεση Βαγδάτης – Δαμασκού, οι ypg/pkk εξακολουθούν να είναι η «βιτρίνα» της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.

Το ότι η ηγεσία της κουρδικής οργάνωσης παραμένει ακόμα αρκετά υπάκουη στα αμερικανικά αφεντικά της παραβιάζοντας τις υπογραφές που η ίδια έβαλε (: να παραδώσει τον έλεγχο όλων των συνόρων στο καθεστώς Άσαντ) θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Ειδικά επειδή αυτή η συνεχιζόμενη συνεργασία κουκουλώνεται απ’ την δήθεν «προδοσία» των αμερικάνων γενικά· ή του ψόφιου κουναβιού ειδικά. Είναι αμφίβολο αν το ψόφιο κουνάβι μαθαίνει τι ακριβώς συμβαίνει κατά μήκος του Ευφράτη απ’ την Deir ez-Zor ως τα συρο-ιρακινά σύνορα. Το πιο πιθανό (για την ασταμάτητη μηχανή) είναι ότι οι «σωματοφύλακες» και οι μηχανισμοί του αμερικανικού βαθέος κράτους δρουν με κάποια σχετική «ανεξαρτησία» απ’ το ψόφιο κουνάβι, και κρυφά. Το στρατηγικά κρίσιμο σημείο γι’ αυτούς είναι το να εμποδίσουν το ψόφιο κουνάβι να διατάξει την γενική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Ως τώρα γίνονται επι μέρους αποχωρήσεις / αναδιπλώσεις, από σημεία της βόρειας ζώνης. Αυτό καθόλου δεν εμποδίζει το να συνεχιστεί για άγνωστο διάστημα η ypg/αμερικάνικη κατοχή στο νοτιοανατολικό συριακό τρίγωνο απ’ τον Ευφράτη ως τα συρο-ιρακινά ανατολικά σύνορα (χάρτης κάτω).

Αυτή η περιοχή είναι αρκετά μακρυά απ’ τα συρο-τουρκικά σύνορα· συνεπώς δεν μπορεί να «δουλέψει» η τουρκική εισβολή ή η απειλή της. Λογικά, για να ανακαταλάβει αυτήν την περιοχή το καθεστώς Άσαντ ‘n’ friends (όπως και την άλλη, στα σύνορα με την ιορδανία, που επίσης ελέγχεται απ’ τον αμερικανικό στρατό, εδώ με τζιχαντιστές proxies, όχι κούρδους – ο θύλακας με το πράσινο χρώμα στον πάνω χάρτη) θα χρειαστεί διαφορετική μέθοδος.

Πράγμα που σημαίνει: οι ανακατάξεις στη βόρεια συρία δεν είναι το τέλος αλλά η μέση των κινήσεων του μπλοκ της Αστάνα… Όχι, δεν τέλειωσε ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 1

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Όσο κι αν δυσαρεστούνται οι νεκρόφιλοι πατριώτες που θέλουν οπωσδήποτε σφαγές στη βόρεια συρία (διότι αλλιώς πως να υποστηρίξεις το πόσο εγκληματίας είναι ο Erdogan;) χτες δεν έγιναν ουσιαστικά μάχες στη βόρεια συρία. Έγιναν, όμως, πολλές τελετές παράδοσης – παραλαβής· περισσότερες απ’ αυτές που είχαν ανακοινωθεί προχτές. Ο συριακός στρατός (του Άσαντ) μπήκε στην Manbij, αλλά επίσης στη Raqqah (σημαντική πόλη και σημείο καθότι εκεί υπάρχουν πετρελαιοπηγές), την κωμόπολη Ayn Isa (πάνω στον βασικό δρόμο / όριο M4)· και (σημαντικό) στις ανατολικές πόλεις Hasakah, Tan Hamis, Yaaroubia (στα σύνορα συρίας – ιράκ, πάνω στην οδική και σιδηροδρομική Μοσούλης – Qamishly) και Qamishly (στα σύνορα συρίας – τουρκίας, πάνω στον Μ4). Απ’ την μεριά τους ο τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του έχουν σταθεροποιήσει και επεκτείνει τον έλεγχό τους σε μια έκταση μήκους 100 και πλάτους 30 χιλιομέτρων στη μέση της «ζώνης», σε χωριά και κωμοπόλεις κατοικούμενες κυρίως από άραβες, που ως το 2015 δεν περιλαμβάνονταν στις κουρδο/κατοικούμενες περιοχές στη βόρεια συρία.

Με δυο λόγια ο σχεδιασμός του μπλοκ της Αστάνα και όχι απλά της Άγκυρας (αφήνουμε τους διάφορους ηλίθιους στις φαντασιώσεις τους…) για την βορειοανατολική συρία και την αποκατάσταση του ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ πάνω στο ypg/αμερικανο-κατεχόμενο 1/3 της επικράτειας ανατολικά του Ευφράτη, προχωράει ομαλά και κανονικά ως τώρα.

Πλέον όμως η προσοχή της ασταμάτητης μηχανής στρέφεται σε δύο σημεία αυτής της κατεχόμενης περιοχής που είναι κρίσιμα για το πως και αν θα ολοκληρωθεί η επανακατάκτηση της περιοχής· και ο ρόλος των ypg. Το ένα σημείο είναι η ανατολική όχθη του Ευφράτη απέναντι στην Deir ez Zor. Και το δεύτερο είναι η ανατολική όχθη του ποταμιού απέναντι στην συνοριακή στρατηγική πόλη Abu Kamal (στα σύνορα συρίας – ιράκ).

Αν και ο συριακός στρατός ‘n’ friends έχει ένα μικρό προγεφύρωμα απέναντι απ’ την Deir ez Zor (η πόλη βρίσκεται στη δυτική όχθη) οι ypg και, κυρίως, ο αμερικανικός στρατός έχουν κάνει αρκετά «κτυπήματα» τα δύο προηγούμενα χρόνια για να εμποδίσουν την προώθησή του προς τα ανατολικά σ’ αυτήν την περιοχή. Έχουν βομβαρδίσει ρώσους μισθοφόρους, έχουν καταστρέψει γέφυρες· και με κάθε τρόπο ypg και us army έχουν δείξει ότι θέλουν να είναι τα αφεντικά εκεί. Μπορεί κανείς να πει ότι η Deir ez Zor είναι το βασικότερο έως το μοναδικό σημείο στη συρία που έχει υπάρξει σύγκρουση (και όχι μόνο μία φορά) μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και ypg απ’ την μια μεριά, και συριακού στρατού ‘n’ friends απ’ την άλλη.

Η Abu Kamal είναι εξίσου στρατηγικής σημασίας. Βρίσκεται ελάχιστα χιλιόμετρα βορειότερα απ’ την ιρακινή al Qa’im, στα σύνορα, πάνω στον δρόμο που ενώνει την Βαγδάτη με την Δαμασκό, που έχει ανοίξει πρόσφατα με την ευθύνη και την φύλαξη των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu. Η περιοχή κτυπήθηκε δυο φορές αεροπορικά το καλοκαίρι απ’ το Τελ Αβίβ· για να εμποδιστεί αυτή η οδική σύνδεση. Σε μικρή απόσταση στην ανατολική όχθη ο αμερικανικός στρατός έχει φτιάξει βάση…

Η “τύχη” αυτών των δύο σημείων συνδέεται με την πλήρη και οριστική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Συνεπώς πρέπει να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις πιο συγκεκριμένα.

(φωτογραφίες: Σε δύο κομμάτια η κατάσταση στη βόρεια συρία σήμερα νωρίς το πρωί, 3.00 τα χαράματα ώρα ελλάδας. Ξενάγηση: με σκούρο μπλε είναι οι κουκίδες που αφορούν τον τουρκικό στρατό / το συριακό πεζικό του· με μωβ η περιοχή που ελέγχει· με κόκκινο ο συριακός στρατός (Άσαντ) και με πορτοκαλί οι περιοχές στις οποίες ανακτά τον έλεγχο· με κίτρινο οι ypg και η περιοχή που ελέγχουν· και με πιο ανοικτό μπλε, στο κάτω κομμάτι του χάρτη πάνω δεξιά είναι οι άγγλοι αξιωματικοί / “σύμβουλοι” / πράκτορες που φεύγουν προς ιράκ μεριά…)

Θυματοποίηση;

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Το να αυτο-προβάλλεται κάποιος ατομικά – κι ακόμα χειρότερα συλλογικά – σαν «θύμα» συνωμοσιών, προδοσιών, κλπ είναι εύκολο. Και βαθιά δεξιό, συντηρητικό, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο.

Στην ιστορία τους οι κούρδοι έχουν πολύ αιματηρές εμπειρίες του πως οι «πολιτικές ηγεσίες» τους έδειξαν έπαρση και αλλοφροσύνη – και ύστερα επικαλέστηκαν σαν δικαιολογία την «προδοσία». Συγκεκριμένα των αμερικάνων.

Όταν το αμερικανικό ιμπέριουμ αποφάσισε πως, αξιοποιώντας το τέλος του 3ου («ψυχρού») πολέμου και την εξαφάνιση της εσσδ, μπορεί και πρέπει να εγκατασταθεί στρατιωτικά αυτοπροσώπως στην πετρελαϊκή μέση Ανατολή, οργάνωσε την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» τον Γενάρη του 1991. Ήταν η πρώτη επίθεση κατά του ιράκ, του ως τότε συμμάχου των ηπα Saddam Hussein. Για να διευκολύνει την αποδιάρθρωση του ιρακινού καθεστώτος η Ουάσιγκτον υποδαύλισε μια εξέγερση των κούρδων του βόρειου ιράκ. Όσο κι αν βολεύει η λήθη ήταν ο ίδιος ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Bush ο Α που μέσω δημόσιων ομιλιών του την 15η Φλεβάρη και την 1η Μάρτη του 1991 κάλεσε σε εξέγερση κατά του Hussein στο ιράκ. Όταν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος, αφεντικό της μόνης υπερδύναμης του πλανήτη, σου λέει να εξεγερθείς … κάνεις τι;

Στοιχειώδης λογική και, ας μας επιτραπεί, στοιχειώδης αξιοπρέπεια απ’ την μεριά των «ηγετών» (φεουδαρχών…) των κούρδων του ιράκ (δεν ήταν το pkk) θα επέβαλε μια σειρά απλών συλλογισμών. Ο Hussein είχε υπάρξει για χρόνια στρατηγικός σύμμαχος των ηπα, ειδικά στη διάρκεια του πολέμου κατά του ιράν. Όταν αποφάσισε να εισβάλει στο κουβέιτ ζήτησε πριν την αμερικανική συγκατάθεση – και την πήρε. Μόνο που αμέσως μετά η Ουάσιγκτον τον κήρυξε εχθρό· και του επιτέθηκε…

Όταν βλέπεις την «μόνη υπερδύναμη» να μετατρέπει τους συμμάχους της σε «χαλάκι για να σκουπίσει τα πόδια της», οφείλεις να σκεφτείς (και το οφείλεις πρώτα και κύρια σ’ αυτούς που «καθοδηγείς») ότι είναι ένα κράτος που κάνει τις δουλειές του με όποιον τρόπο το βολεύει, και όχι ο «πρωτοπόρος της ελευθερίας» σου. Η ηγεσία των κούρδων του ιράκ το είδε αλλιώς όμως: ο Μπους της έταζε κράτος. Και εξεγέρθηκε τον Μάρτη του 1991… Ο Houssein έπνιξε την εξέγερση στο αίμα, με χιλιάδες νεκρούς… Χρησιμοποίησε τα χημικά αέρια που του είχαν πουλήσει οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι για χρήση κατά του ιράν· του είχαν περισσέψει ποσότητες… Κανένας αμερικανικός στρατός δεν έτρεξε να βοηθήσει εκείνους που ο Bush ο A είχε αυτοπροσώπως καλέσει να εξεγερθούν.

Ήταν «προδοσία» εκ μέρους των αμερικάνων; Όχι. Ήταν υποδειγματικός τρόπος για το πως τα ιμπεριαλιστικά κράτη, και σίγουρα άλλοτε το Λονδίνο και σαν διάδοχός του η Ουάσιγκτον, κάνουν τις δουλειές τους. Η ηγεσία των ιρακινών κούρδων δεν έπαθε τίποτα· αυτοί που σφάχτηκαν ήταν οι πληβείοι… Θα ήταν ωστόσο αρκετή η αιώνια μνήμη της άνοιξης του 1991 για να «απαγορεύεται» οποιαδήποτε καινούργια συμμαχία κούρδων (και οποιουδήποτε άλλου) με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ – για να μην πούμε τίποτα για την πετροχούντα του Ριάντ…

Όχι όμως: ο καιροσκοπισμός είναι πάντα γλυκός… Και αποδοτικός…

(φωτογραφία: Ιρακινές πετρελαιοπηγές που καίγονται και σε πρώτο πλάνο ένα κατεστραμμένο ιρακινό τανκ, απ’ την «καταιγίδα της ερήμου» το 1991. Ένας παγκόσμιος πόλεμος που ξεκίνησε τότε, αμέσως με την λήξη του 3ου, και συνεχίζεται κλιμακούμενος…

Τότε, το 1991, στα μέρη μας γίνονταν διαδηλώσεις κατά της αμερικανικής επίθεσης στο ιράκ. Τώρα γίνονται σχεδόν υπέρ μιας αμερικανικής επίθεσης στην τουρκία· απλά δεν τολμάει κανείς να το πει καθαρά…

Πέρασε καιρός, ε; Άλλαξαν τα “κόλπα”…)

Συρία

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Πριν 4 ημέρες (Πέμπτη 10), λίγο μετά την εκκίνηση της τουρκικής εισβολής στη βόρεια συρία, γράφαμε:

Αν έχετε απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια χρονική στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να πείσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη:

Α) Παραχώρηση στη Δαμασκό όλων των εδαφών που δεν κατοικούνται από κούρδους, δηλαδή το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του 1/3 της συρίας που ελέγχουν τώρα.

Β) Αφοπλισμός από όλα τα βαριά όπλα, τα οχήματα, κλπ. Πιθανόν να τους επιτραπεί να κρατήσουν αυτό που λέγεται «προσωπικός οπλισμός» στην προοπτική σχηματισμού μελλοντικά μιας «τοπικής αστυνομίας» στις κουρδικές περιοχές.

Γ) Απόδοση όλων των συνοριακών ελέγχων, και προς την τουρκία και προς το ιράκ, στο συριακό καθεστώς.

Δ) Κλπ κλπ.

….

Εν τω μεταξύ (κανείς δεν πρόκειται να το υποδείξει), η Άγκυρα έχει παραλείψει να ασχοληθεί με την ypg/αμερικανοκρατούμενη περιοχή δυτικά του Ευφράτη. Την περιοχή της Manbij, που είχε στο στόχαστρο για πολύ καιρό! Γιατί την «ξέχασε»; Γιατί δεν έκανε επίθεση εκεί, που είναι και ευκολότερο;

Υπάρχουν πληροφορίες ότι ο συριακός στρατός συγκεντρώνεται στα νότια όρια του «θύλακα της Manbij», και ετοιμάζεται να εισβάλει εκεί!!! Φυσικά το «εισβάλει» είναι καταχρηστικό. Θα πρόκειται για μια πρώτη συμφωνία των ypg να παραδώσουν την περιοχή στον συριακό στρατό και τους συμμάχους του, «εναντίον της τουρκίας» (που δεν επιτίθεται εκεί…)

Αν συμβεί αυτό, αν δηλαδή το καθεστώς Άσαντ αποκαταστήσει τον έλεγχό του πάνω στην Manbij (κάτι που από καιρό ζητούσε απ’ τις ypg, οι οποίες απλά αδιαφορούσαν κρυμμένες πίσω απ’ τους αμερικάνους πεζοναύτες) θα έχουμε χειροπιαστό το πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής: την ενδυνάμωση του συριακού καθεστώτος…

Αυτό το «χειροπιαστό πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής» διαγράφεται ήδη καθαρά: μετά από «συμφωνία μεταξύ ypg και Δαμασκού» o συριακός στρατός θα αναλάβει το έλεγχο της Manbij (ίσως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να βρίσκεται ήδη μέσα στην πόλη) και, μαζί, το έλεγχο ολόκληρου του ως χθες ypg/αμερικανοκρατούμενου θύλακα δυτικά του Ευφράτη. Υπάρχουν ορισμένες πληροφορίες πως το ίδιο θα γίνει (με το ίδιο deal) και για το συνοριακό Kobani. Μάλλον πρόκειται για μια επιμέρους συμφωνία· εκκρεμεί η γενική τέτοια…

Αυτό που εμφανίζεται σαν άμεση προοπτική στη κεντρική / δυτική μεριά της «ζώνης» που είχε παρουσιάσει ο Erdogan, είναι μια μοιρασιά μεταξύ του επίσημου συριακού στρατού και του «εθνικού συριακού στρατού» (πρώην free syrian army) που είναι το συριακό πεζικό της Άγκυρας στη συγκεκριμένη εισβολή. Καθώς ο ε.σ.σ. έχει κόψει τον βασικό δρόμο (M4) ανατολής / δύσης στη βόρεια συρία (αυτός ο δρόμος είναι το νότιο όριο της «ζώνης») περίπου τα 2/3 αυτής της «ζώνης» θα περάσουν τις επόμενες ημέρες στον έλεγχο της Δαμασκού είτε άμεσα είτε έμμεσα, μέσω Άγκυρας: πρακτικά είναι η αρχή του τέλους της δημιουργίας «κουρδικού κράτους» σε συριακό έδαφος…

Φυσικά είναι πάμπολλοι εκείνοι που περιμένουν (ελπίζουν είναι η πιο σωστή λέξη…) πως ο συριακός και ο τουρκικός στρατός θα αρχίσουν να πολεμούν μεταξύ τους… Poor minds… Μπορεί μερικές κανονιές να πέσουν απ’ την μια και την άλλη μεριά, ίσια για το μελοδραματισμό του πράγματος. Μερικές epic δηλώσεις θα γίνουν επίσης, όπως οι χθεσινές, για παράδειγμα, που προέρχονται από έναν κούρδο καραβανά (στρατηγός;), τον Ismet Sheikh Hasan: συριακός και ρωσικός στρατός θα μπουν στο Kobani και στην Manbij για να προστατέψουν αυτές τις πόλεις απ’ την τουρκική εισβολή…

Σαν περιθώριο, η ασταμάτητη μηχανή οφείλει απλά να θυμίσει πως τουρκικός και συριακός στρατός βρίσκονται ήδη ο ένας απέναντι στον άλλον στον θύλακα του Idlib – και ΔΕΝ πολεμούν μεταξύ τους… Κάνει ο καθένας την δουλειά του, στον καταμερισμό που έχει συμφωνηθεί… Επιπλέον κάπου χρειάζεται να παίξει τον ρόλο της και η Μόσχα: τι καλύτερο απ’ το ότι «μεσολαβεί ανάμεσα στην Δαμασκό και την Άγκυρα (συμμάχους της δηλαδή) για να μην τσακωθούν μεταξύ τους»; Πολύ συγκινητικό… Δυστυχώς ο Putin έχασε το φετεινό νόμπελ ειρήνης…

Εν τω μεταξύ ο αμερικάνος υπ.αμ. Mark Esper ανακοίνωσε ότι θα «αποσύρει ηθελημένα» άλλους 1000 πεζοναύτες του απ’ την βόρεια συρία, για να μην βρεθούν σε διασταυρούμενα πυρά. Δεν είπε που θα τους παρκάρει. Υποθέτουμε νοτιότερα, μέσα στην κατεχόμενη ανατολική συρία.

(Σε κάθε περίπτωση, εκείνο το βλήμα που έσκασε καμμιά 500αριά μέτρα από ένα αμερικανικό φυλάκιο στο Kobani, το οποίο στα μέρη μας παρουσιάστηκε σαν «επίθεση του τουρκικού στρατού στον αμερικανικό» καθότι η βλακεία και η προπαγάνδα δεν έχουν όρια…, αυτό λοιπόν το βλήμα δικαιολόγησε το έξοδό του. Έπεισε το αμερικανικό υπ.αμ. ότι κινδυνεύει από «διασταυρούμενα πυρά»…)

Ένα αδέσποτο ψόφιο κουνάβι;

Κυριακή 13 Οκτώβρη. Η πιθανότητα ένας αμερικάνος πρόεδρος να βγαίνει “εκτός γραμμής” και να συμπεριφέρεται “κατά βούληση” θα ήταν αδιανόητη· εκτός, ίσως, από εκείνη την ιστορική φάση όπου η άλλοτε “μόνη υπερδύναμη” παρακμάζει, δεν έχει σχέδιο συντεταγμένης υποχώρησης, οπότε οι μηχανισμοί του βαθέος κράτους που άλλοτε δούλευαν στοιχειωδώς συγχρονισμένοι έχουν αρχίσει τώρα να “διασπώνται”. Αυτό υπονοεί έμμεσα ο Tom Luongo, ένας απ’ αυτούς τους αμερικάνους δημοσιο-λόγους που είναι μόνιμα εχθρικός με τον αμερικάνικο μιλιταρισμό αλλά και, συνήθως, καλά πληροφορημένος.

Μεταφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα προχθεσινού άρθρου του με τίτλο “Pompeo can’t blame iran for attacking itself”, με αφορμή τις μυστηριώδεις εκρήξεις σε ιρανικό τάνκερ στην Ερυθρά Θάλασσα. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσει κανείς (ειδικά η ιδέα της «εξάρτησης» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ τον ισραηλινό μας φαίνεται χοντροκομμένη το λιγότερο)· έχει, όμως, την λογική του. Επιπλέον δεν θα διαβάζετε ποτέ κάτι τέτοιο από ντόπιους «ειδικούς». Ο τονισμός με bold στο πρωτότυπο:

… Η πραγματικότητα είναι ότι η διάλυση της συρίας είναι ένα αμερικανικό νεοσυντηρητικό σχέδιο απ’ την έναρξη του εμφύλιου πολέμου εκεί. Το ισραήλ έδωσε βοήθεια και επιμελητεία στους ένοπλους του isis γύρω απ’ τα υψώματα του Γκολάν. Όμως αυτά δεν είναι καινούργια νέα μάγκες.

Και η αξιοποίηση των κούρδων για να αποσταθεροποιηθεί όχι μόνο η συρία, αλλά και το ιράκ, το ιράν και η τουρκία από εξωτερικούς παίκτες, όπως οι ηπα, η σαουδική αραβία και ΝΑΙ, το ισραήλ, είναι επίσης καλά τεκμηριωμένη.

Ο Pompeo βοήθησε πολύ στέλνοντας στους κούρδους πάνω από 30.000 φορτία όπλων. Ποιός πλήρωσε γι’ αυτά, παρεπιπτόντως;

Εμείς.

Πόσοι απ’ αυτούς τους ένοπλους του sdf είναι κάτι παραπάνω από ξένοι μισθοφόροι που πληρώνονται από εμάς για να κατέχουν στρατηγικές περιοχές της συρίας – τα πετρελαιοπήγαδα και τα συνοριακά περάσματα – ώστε να ρίξουν τον Άσαντ;

Είναι εδώ και καιρό παραδεκτό ότι η αμερικανική παρουσία στη συρία δεν μπορεί να διατηρηθεί. Αλλά ποιός εξακολουθεί να πιέζει τον Trump πολιτικά για να διατηρηθεί αυτή κατάσταση; Το ισραήλ.

Έρχεται λοιπόν μια στιγμή όπου οι αποδείξεις της επιρροής είναι υπερ-αρκετές και όπου η κατάσταση του ταμπλώ όπου παίζονται τα παιχνίδια τόσο διαλυμένη ώστε κάποιος πρέπει να βάλει τις φωνές και να αλλάξει τακτική.

Αν οι νεοσυντηρητικοί και οι οπαδοί του «το ισραήλ πρώτο» στο κογκρέσσο (ακόμα και στο υπουργικό του συμβούλιο) έχουν στραφεί εναντίον του Trump ως το σημείο να αρχίσουν την διαδικασία της καθαίρεσής του επειδή δεν κάνει πόλεμο με το ιράν, τότε ο Trump είναι ελεύθερος να τα τινάξει όλα στον αέρα…. Γεμίζουν το όπλο της καθαίρεσης. Αλλά έτσι δεν εξουδετερώνουν τον Trump· έτσι τον αμολάνε. Επειδή, πολύ απλά, δεν έχει τίποτα να χάσει πια…

Διαλυτικά φαινόμενα;

Κυριακή 13 Οκτώβρη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει εκθέσει και εξηγήσει την άποψή της ότι η διαδικασία καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού (με σκοπό να τον οδηγήσει σε παραίτηση και σε αντικατάστασή του απ’ τον πολύ πιο hard core αντιπρόεδρο Pence), παρότι είναι πράγματι θεμελειωμένη, δείχνει μια «εσωτερική σύγκρουση» στις ηπα, μετά την αποτυχία της μεθόδου «κυρώσεις / δασμοί / τιμωρίες» να φρενάρει το Πεκίνο, την Τεχεράνη και την Μόσχα. Η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι ήταν, το θυμάστε, η επίθεση στην aramco…

Το ψόφιο κουνάβι, για όσο παραμένει στην καρέκλα του, ελπίζει πως μπορεί να επιδείξει επιτυχίες της μεθοδολογίας του, ειδικά στους κοκκινόσβερκους ψηφοφόρους του. Για παράδειγμα είναι αναγκασμένος να δείξει σαν επιτυχία μια μερική εμπορική συμφωνία με το Πεκίνο (στη θέση μιας πλήρους και γενικής την οποία ανέμιζε ως πρόσφατα), μιας συμφωνίας της οποίας το μενού καθόρισε όχι η δική του απαράμιλλη σοφία αλλά οι κινέζικες επιλογές. Πρόκειται για ήττα του ψοφιοκουναβικού μαξιμαλισμού· αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Το ψόφιο κουνάβι πανηγυρίζει με τον γνωστό, αμίμητο τρόπο του: “η μεγαλύτερη συμφωνία ever” – για την σόγια και τα μπιζέλια. (Ευτυχώς θα ανέβουν και τα χρηματιστήρια…)

Θα ήθελε, επίσης, απο κάπου «να φέρει πίσω τον στρατό». Η συρία ήταν πρώτη επιλογή, που την είχε εκφράσει ήδη πέρυσι· τον φρέναραν τότε οι σωματοφύλακες. Το γεγονός πως τώρα την ξανάβαλε στον πάγκο υποστηρίζοντας με κατηγορηματικότητα ότι «νικήσαμε τον isis, τα υπόλοιπα ας τα βρουν μεταξύ τους τα κράτη της περιοχής» είναι, όντως, εντελώς «εκτός γραμμής». Κι ενώ θα έπρεπε να χαιρετιστεί από οποιοδήποτε «αντιπολεμικό / αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα» (αν υπήρχε τέτοιο…) έχει εκνευρίσει αφάνταστα όχι μόνο τους εσωτερικούς υποστηρικτές της «γραμμής» (οι οποίοι, ωστόσο, δεν ξέρουν πως και πότε θα την τραβήξουν ως τα όριά της…) αλλά και τους συμμάχους τους. Το Τελ Αβίβ σίγουρα. Και, απ’ όσο καταλαβαίνουμε, τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Γιατί αν το ψόφιο κουνάβι λέει «βρείτε τα μεταξύ σας» για την συρία, τότε λέει το ίδιο και για όλη τη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο.

Έτσι εξηγούνται οι αφροί που βγάζουν πολλά στόματα στα μέρη μας… Τα οποία, παρεπιπτόντως, ελεεινολογούν τώρα το ψόφιο κουνάβι επειδή θέλει να κάνει στη συρία το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που έκανε ο Κλίντον, τον οποίο επίσης ελεεινολογούσαν σαν «φονιά των λαών», τότε, σχετικά με το κόσοβο…

Δεν βγάζεις άκρη, όμως, με τις θείες Λίτσες…

(φωτογραφία: Πού είναι ο στιβαρός ηγέτης που θα τσακίσει το «κακό»; Μόνο στα παραμύθια; Να γιατί απ’ τo «V for Vendetta» ως το «Joker» τα άλλα παραμύθια, της ατομικής τρομοκρατίας, συγκινούν τόσο πολύ τις μικροαστικές μάζες… Αλλά όχι. Τα σοφά αφεντικά δεν θα αφήσουν ανεκμετάλλευτο αυτό το συσωρευμένο κεφάλαιο θανάτου…)

Περί προδοσίας και παγκοσμίου πολέμου 1

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Η κατηγορία ότι «ο Trump προδίδει τους κούρδους» έχει πιάσει: είναι πολύ βολική και πολύ μελό, ώστε να παρακάμπει συγκινησιακά οτιδήποτε σοβαρό στο συριακό πεδίο μάχης (του 4ου παγκόσμιου). Όποιος πιστεύει πως η καπιταλιστική ιστορία και οι διακρατικές σχέσεις είναι μια αλληλουχία «βαθιών συναισθημάτων» είναι τόσο ηλίθιος ώστε καλύτερα να βρει κάποια τρύπα να κρυφτεί απ’ τις συνέπειες της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Αν υπάρχει κάτι προδοτικό, αυτό αφορά την επιλογή του pkk/ypg να γίνει το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτή η επιλογή επισφραγίστηκε με την μάχη για την ανακατάληψη της Raqqah το καλοκαίρι του 2017.

Οφείλουμε να θυμίσουμε τα πραγματικά περιστατικά, και άρα να φωτίσουμε αυτήν την “συμμαχία”. Γιατί δεν ήταν μια “συμμαχία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας”! Ήταν μια συμμαχία για την κατάληψη εδαφών της συρίας…

Όλα ξεκίνησαν από την πετυχημένη κατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 2016. Ως τότε ο isis (το «κρυφό» παιδί της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) έμοιαζε ανίκητος ή, έστω, πολύ δύσκολος αντίπαλος, ειδικά σε συνθήκες urban πολέμου. Και ήταν. Η τότε κυβέρνηση Obama και όλο το επιτελείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που είχαν ανησυχήσει σοβαρά με την εμφάνιση του ρωσικού στρατού στο συρία τον Σεπτέμβρη του 2015, έτριβαν τα χέρια τους τον Ιούλη του 2016 όταν ξεκίνησε η επίθεση για την ανακατάληψη του ανατολικού Αleppo, που βρισκόταν στα χέρια του isis και άλλων μικρότερων αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Θεωρούσαν (ήλπιζαν) ότι στο Aleppo η Μόσχα (και όλη η συμμαχία…) θα σπάσει τα μούτρα της, θα ηττηθεί, κι έτσι η συρία θα μετατραπεί σε «νέο αφγανιστάν» για την Μόσχα.

Δεν έγινε έτσι… Παρά την σθεναρή αντίσταση των «τζιχαντιστών», χάρη σε τολμηρούς ελιγμούς των επιτιθέμενων, το ανατολικό Aleppo «έπεσε» τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς. Το κυριότερο: έπεσε χωρίς να ισοπεδωθεί αδιάκριτα, χωρίς δηλαδή να δοθεί ευκαιρία για την γνωστή προπαγάνδα περί «αθώων ζωών που χάνονται απ’ την συριακή και την ρωσική βαρβαρότητα». (Είναι πιθανό πως μέσα στους αιχμαλώτους «τζιχαντιστές» που πιάστηκαν μετά την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης, ήταν και κάμποσοι «σύμβουλοι»: γάλλοι, άγγλοι και ισραηλινοί…)

Η νίκη εκείνη ήταν, για τα μέχρι τότε δεδομένα, ένα πολύ δυνατό χαστούκι στους σχεδιασμούς του άξονα για τη «νέα μέση Ανατολή». Η «πτώση του Aleppo» αποδείκνυε ότι εξαιτίας της ρωσικής συμμετοχής και, επιπλέον, της σημαντικής βοήθειας τόσο απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και τους μισθοφόρους τους όσο και απ’ την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, το κόλπο isis θα τέλειωνε αργά ή γρήγορα· και θα τέλειωνε στρατιωτικά και αδιαμφισβήτητα. Κάτι έπρεπε να κάνει ο άξονας.

(φωτογραφία: Αμερικάνος καραβανάς ανάμεσα σε καραβανάδες του pkk, στην Hasakah).