Η εποχή του ξεγλιστρίματος…

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Πριν δυο μέρες (βόρεια κορέα) σημειώναμε ότι ναι μεν είναι δύσκολο να δημιουργηθεί γύρω απ’ την υπόθεση της βόρειας κορέας ένα “διακριτικά αντιαμερικανικό μπλοκ της Αστάνα”, παρατηρούμε όμως ότι εξίσου διακριτικά γίνονται κινήσεις για να βγει η κορεατική χερσόνησος απ’ το στόχαστρο του αμερικανικού (και του ιαπωνικού) μιλιταρισμού.

Ο νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in βρίσκεται σε 4ήμερη επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο. Ο Moon είναι από παλιά οπαδός της συμφιλίωσης με την βόρεια κορέα, και στα νειάτα του έχει διωχθεί για την συμμετοχή του σε δυναμικές διαδηλώσεις υπέρ της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτός και το προεδρικό επιτελείο του είναι οι πιο κατάλληλοι στη νοτιοκορεατική πολιτική σκηνή για να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στο βορειοκορεατικό καθεστώς· έξω και ενάντια στους αμερικανικούς (και τους ιαπωνικούς σχεδιασμούς). Έχει όλα τα προσόντα να είναι «καλός συνομιλητής» του Xi Jinping, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι ιστορικά οι διπλωματικές σχέσεις της Σεούλ με το Πεκίνο δεν ήταν καλές (σε αντίθεση με τις οικονομικές)· αλλά επίσης ότι οι σχέσεις της Σεούλ με το Τόκιο είναι πολύ ανταγωνιστικότερες.

Θα περιμένατε κάποιου είδους «θερμή υποδοχή του» στο Πεκίνο, κοινές πανηγυρικές δηλώσεις των δύο προέδρων, αγκαλιές και φιλιά; Λάθος!!! Γιατί αν πρόκειται να γίνει ουσιαστική δουλειά ώστε να κρατηθεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σε απόσταση, «δεν θα πρέπει να το κάνουν θέμα»! Διαφορετικά, όπως έγινε και στο παρελθόν με την νοτιοκορεατική «πολιτική του ήλιου» (γενναία επαναπροσέγγιση της Σεούλ με την Πγιονγκγιάνγκ, στην οποία συμμετείχε και ο Moon…), η Ουάσιγκτον θα αντιδράσει· και θα αντιδράσει σκληρά. Μια ήττα της στη μέση Ανατολή μπορεί να θεωρηθεί «τακτική». Μια ακόμα ήττα της (διπλωματική / πολιτική) στη θάλασσα της κίνας θα είναι στρατηγική…

Κατά συνέπεια ο Moon δεν έτυχε «θερμής υποδοχής» (μάλλον το αντίθετο) και δεν δόθηκε κοινή συνέντευξη τύπου των δύο προέδρων! Εν τέλει κινέζοι σεκιουριτάδες ξυλοφόρτωσαν νοτιοκορεάτες φωτορεπόρτερ που προσπαθούσαν να ακολουθήσουν μια βόλτα του Moon: η τέλεια παρότρυνση για τα νοτιοκορετικά μήντια να κρίνουν την επίσκεψη του Moon «φιάσκο».

Αυτά σε ότι αφορά τις εντυπώσεις… Χτες (δεύτερη μέρα της επίσκεψης) ανακοινώθηκε η συμφωνία Moon και Jinping: κανένα περιθώριο για πόλεμο στη χερσόνησο· σταθερή επιμονή στην αποπυρηνικοποίησή της· συμφωνία [με την βόρεια κορέα] που θα επιτευχθεί μέσω διαπραγματεύσεων· κοινή αναγνώριση ότι η βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών θα επιταχύνει την τελική ειρήνευση. Καθόλου αμελητέα, ειδικά εφόσον αυτά είναι που θα μπορούσαν να ανακοινωθούν· και όχι, υποχρεωτικά, όλα όσα συζητήθηκαν… Ήδη απ’ τον περασμένο Οκτώβρη (προετοιμάζοντας την επίσκεψή του) ο Moon είχε προσφερθεί να κρατήσει στο τωρινό μέγεθος (που κληρονόμησε απ’ την προηγούμενη πρόεδρο, και για την εγκατάσταση του οποίου ήταν αντίθετος) το αμερικανικό αντιεροπορικό σύστημα THAAD, να μην συμμετάσχει στην αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα, ούτε σε επίσημη στρατιωτική συμμαχία με την Ουάσιγκτον και το Τόκιο – αρνήθηκε ήδη την συμμετοχή της Σεούλ σε κοινά τριεθνικά γυμνάσια. Ούτε κι αυτά είναι αμελητέα αν μετρηθούν με την πολεμοχαρή στάση της Ουάσιγκτον…

(φωτογραφία: Σε εκατό και διακόσια στιγμιότυπα χαιρετισμού ξένων κυβερνητών ο Jinping παίρνει την ίδια ακριβώς στάση και έκφραση. Εδώ συνελήφθη σε κάτι διαφορετικό, πιο τσαχπίνικο. Τελικά έχει κι αυτός αισθήματα…)

Τετράγωνο

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Συνυπολογίζοντας την (στρατιωτική) επίσκεψη μιας ρωσικής αντιπροσωπείας στην Πγιονγκιάνγκ (με άγνωστο ρεπερτόριο), είναι λογικό να υποθέσουμε κινήσεις για να δημιουργηθεί ένα “τετράγωνο” (ρωσία, κίνα, βόρεια κορέα, νότια κορέα) διαχείρισης της “κορεατικής κρίσης” μπροστά στη μύτη της Ουάσιγκτον και του Τόκιο;

Σαν εκτίμηση προθέσεων είναι. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Η πρακτική μιας τέτοιας “αόρατης συμμαχίας” θα πρέπει να εκδηλωθεί με ορατό τρόπο. Ίσως την εντοπίσουμε απ’ την ανάποδη: μέσα απ’ τις αμερικανικές ενέργειες.

Για παράδειγμα: “ξαφνικά” (ή όχι;) τα καθεστωτικά μήντια της Πγιονγκγιάνγκ άρχισαν χτες να φωνάζουν ότι ένας αμερικανικός ναυτικός αποκλεισμός θα θεωρηθεί πολεμική ενέργεια και θα αντιμετωπιστεί ανάλογα. Η εντοπίσιμη αμερικανική ενέργεια είναι σχεδόν 3,5 μηνών παλιά: στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη η Ουάσιγκτον, μέσω της ακροδεξιάς πρέσβειράς της στον οηε Nikki Haley (λειτουργεί σαν άτυπη υπ.εξ. του αμερικανικού βαθέος κράτους και φαίνεται ότι θα ήθελε να διαδεχτεί τον Tillerson, που έφαγε ακαριαία πόρτα για τις ιδέες περί “συζητήσεων χωρίς προϋποθέσεις” με την Πγιονγκγιάνγκ) κατέθεσε στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε σχέδιο ψηφίσματος που θα επέτρεπε στο πολεμικό ναυτικό και την αεροπορία των ηπα να περικυκλώσουν από ανατολή και δύση, από θάλσσα και αέρα την βόρεια κορέα, ψάνοντας κάθε πλοίο που θα έμπαινε ή θα έβγαινε απ’ τα λιμάνια της. Για τα «απαγορευμένα», δηλαδή για τα είδη που υπόκεινται στα εμπάγκο / κυρώσεις…

Εκείνη η απόπειρα διεθνούς κάλυψης δεν πέρασε (δεν θα περνούσε έτσι κι αλλιώς, απλά δημιούργησε «γενεαλογία»…) αλλά το αμερικανικό βαθύ κράτος θα μπορούσε να δράσει μονομερώς. Ή μαζί με το ιαπωνικό. Δεν έχουμε εντοπίσει τέτοιες κινήσεις και μπορεί η Πγιονγκγιάνγκ να φωνάζει προληπτικά. Σε κάθε περίπτωση ο «ναυτικός αποκλεισμός» θεωρείται πράγματι (με βάση τα διεθνή κριτήρια…) πολεμική ενέργεια. Ποιος, όμως, θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά ότι η Ουάσιγκτον αποκλείεται να κάνει κάτι τέτοιο, ειδικά αν θεωρήσει απειλητική εξέλιξη τις ρωσο-σινο-κορεατικές κολεγιές;

Σπασμωδικές κουβέντες;

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Η ρωσία και η κίνα είναι “αναθεωρητικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποσπάσουν συμμάχους των ηπα και υπονομεύουν την διεθνή τάξη”… Το ιράν και η βόρεια κορέα είναι “καθεστώτα εκτός νόμου που υποστηρίζουν την τρομοκρατία και προσπαθούν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής”… Η τουρκία και το κατάρ “είναι υποστηρικτές μιας ριζοσπαστικής ισλαμικής ιδεολογίας που ολοφάνερα αποτελεί απειλή για όλους τους πολιτισμένους λαούς”…

Αυτή είναι η πανοπτική άποψη του αμερικάνου συμβούλου εθνικής ασφάλειας McMaster (του ενός απ’ τους τρεις σωματοφύλακες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας) όπως την διατύπωσε πριν μερικές μέρες αγορεύοντας σε think tank στην Ουάσιγκτον (αναφερθήκαμε και χτες: τρομοκράτες;). Έχει την σημασία του: στην μεν τουρκική επικράτεια (μέλος του νατο…) ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί σαν στρατηγικής σημασίας την αεροπορική βάση του το Incirlik κοντά στα Άδανα, ενώ υπάρχει και ο ναύσταθμος στην Izmir, επίσης νατοϊκής χρήσης· ενώ στην Doha έχει μεγάλη βάση και το αρχηγείο της «κεντρικής διοίκησής» του. Με δυο λόγια: η ανησυχία της Ουάσιγκτον για τις απώλειές της στη μέση Ανατολή εκδηλώνεται επιθετικά και εναντίον συμμάχων της (έστω με την τυπική έννοια).

Τι σημαίνουν αυτά; Η σιωπή των δημαγωγών στην ελλάδα εξηγείται: είναι σύμμαχοι του McMaster και δεν σχολιάζουν. Ωστόσο το ότι η Ουάσιγκτον δείχνει διατεθειμένη να τσακωθεί με τον μισό πλανήτη δεν σημαίνει καθόλου ότι έχει τον άλλο μισό με το μέρος της.

Και what about nato; Η αμφισβήτηση (για να το πούμε κομψά) της αμερικανικής πολιτικής στη μέση Ανατολή απ’ την Άγκυρα δεν θα ήταν για χαμό αν δεν συνέπιπτε με τις (δειλές, εκ των πραγμάτων) προσπάθειες πολλών ευρωπαϊκών κρατών να χειραφετηθούν στρατιωτικά απ’ την Ουάσιγκτον (: «καιρός να τραβήξουν τους δικούς ιμπεριαλιστικούς δρόμους”)· και την επέκταση των ζωνών επιρροής της Μόσχας και του Πεκίνου.

Στο μέρος του κόσμου που συμβαίνει να ζούμε αυτά δεν είναι εντελώς καινούργια. Μ’ ένα τρόπο κυοφορούνται από τότε που το επιτελείο του Μπους του Β χώρισε την ευρώπη σε «παλιά» (και παρακμιακή) και «νέα» (και ρωμαλέα), τοποθετώντας στη δεύτερη τα αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης – πριν την εισβολή στο ιράκ. Τότε, το 2003, ο φρέσκος πρωθ. της τουρκίας Ερντογάν έκανε κάτι χειρότερο απ’ την άρνηση του Παρισιού και του Βερολίνου να συμμετάσχουν στην επίθεση στο ιράκ: εμπόδισε την εισβολή και απ’ το βορρά, απ’ την επικρατειά του, λέγοντας το δικό του «όχι» στο σχετικό αίτημα της Ουάσιγκτον. Κι έτσι δυσκόλεψε σημαντικά την αμερικανική επιχείρηση (που είχε σχεδιαστεί σαν «γρήγορος πόλεμος» με διπλή εισβολή ενώ έγινε τελικά μόνο απ’ το νότο). Εκείνο το «όχι» δεν είχε σαν πρόσχημα ούτε τον Γκιουλέν ούτε το πραξικόπημα. Ήταν το καθαρό «όχι» των τουρκικών γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όπως τα εννοούσαν οι ισλαμοδημοκράτες. Ειπωμένο απλά: η ισλαμοδημοκρατική Άγκυρα δεν σκόπευε να δώσει στην Ουάσιγκτον περισσότερη γη και ουρανό απ’ όσο δικαιολογούσε μια αεροπορική βάση, στο Incirlik.

Τότε η Άγκυρα βρέθηκε αντικειμενικά στο πλευρό της «παλιάς» ευρώπης. Μετά από 15 χρόνια, και πίσω απ’ τους (συχνά «στημένους») καυγάδες, μήπως το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται πάντα κοντύτερα στο Βερολίνο και στα συμφέροντα της κεντρικής ευρώπης απ’ ότι, ας πούμε, η Αθήνα;

Εν τω μεταξύ οι επικηρυγμένοι απ’ την Ουάσιγκτον κάθε άλλο παρά δευτεράτζες είναι…

(φωτογραφία: Τον περασμένο Μάη μια φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα απαιτούσε το κλείσιμο της βάσης του Incirlik. Μοιάζει σαν την “κόντρα”, οπότε την παίρνει ή δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά ανάλογα με την γωνία που την κοιτάει.

Θα θέλαμε ωστόσο να συμβεί (το κλείσιμο), για το απόλυτο χάζι εκείνου που θα ακολουθούσε: οι έλληνες πατριώτες της δεξιάς και της αριστέρας να υπερασπίζονται την αρτιότητα του νατο και τα δικαιώματα της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανής…)

Βόρεια κορέα

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Έχοντας αποκτήσει καλά πατήματα στη μέση Ανατολή (πατήματα που είχε χάσει απ’ τις αρχές των ‘90s…) η Μόσχα αρχίζει να στρέφεται στο κυριότερο τωρινό πεδίο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου: στην κορεατική χερσόνησο.

“Σπάζοντας” την πολεμοχαρή αμερικανική ρητορική (και αδιαφορώντας για τις κυρώσεις της Ουάσιγκτον) η Μόσχα ανακοίνωσε ότι έστειλε χτες στρατιωτική αντιπροσωπεία στην Πγιονγκγιάνγκ, για συνομλίες με το βορειοκορεατικό καθεστώς μέχρι το ερχόμενο Σάββατο. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας είναι ο Viktor Kalganov, υποδιευθυντής του εθνικού κέντρου διαχείρισης κρίσεων του ρωσικού καθεστώτος. «Είμαστε γείτονες. Θέλουμε να αναπτύξουμε σχέσεις μ’ αυτή τη χώρα και ο πολιτικός διάολογος είναι πολύ σημαντικός» δήλωσε ο ρώσος υφ.υπ.εξ. Sergei Ryabkov αιτιολογώντας την επίσκεψη.

Η Μόσχα πατάει μάλλον έξυπνα πάνω στις «αντιφάσεις» (;) των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών. Η συγκεκριμένη αποστολή νομιμοποιείται απ’ τις δηλώσεις του (υπό απόλυση;) αμερικάνου υπ.εξ. Rex Tillerson ότι οι ηπα διατίθενται να ξεκινήσουν απευθείας συζητήσεις με την βόρεια κορέα χωρίς προϋποθέσεις· μια άποψη που είναι διαμετρικά αντίθετη με όσα δηλώνουν και απειλούν το ψόφιο κουνάβι και οι 3 σωματοφύλακές του εδώ και πολλούς μήνες. Είναι διαμετρικά αντίθετη και με τα διαρκή στρατιωτικά γυμνάσια που κάνει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην περιοχή. Είναι, όμως, ακόμα υπ.εξ.· οπότε ποιο είναι το «κακό» αν και η Μόσχα κουβεντιάζει με την Πγιονγκγιάνγκ χωρίς προϋποθέσεις;

Το Πεκίνο έχει μόνιμες σχέσεις με το βορειοκορεατικό καθεστώς, όντας ένα είδος «προστάτη» του. Οι διερευνητικές (;) κινήσεις της Μόσχας έχουν, προφανώς, την κινεζική έγκριση. Ίσως να είναι δύσκολο να δημιουργηθεί κάτι ανάλογο με το «μπλοκ της Αστάνα» για την βορειοκορεατική περίπτωση, σαν πολιτική συμμαχία, εφόσον θα πρέπει να συμπεριλάβει όχι μόνο τη νότια κορέα αλλά και τη νεο-μιλιταριστική ιαπωνία. Όμως θεωρούμε εύλογο ότι Μόσχα και Πεκίνο (με την διακριτική υποστηρίξη της τωρινής κυβέρνησης της Σεούλ) ευχαρίστως θα έσπρωχναν την Ουάσιγκτον στην άκρη αν επρόκειτο το βορειοκορεατικό καθεστώς να συζητήσει…

Ρομποτικοί γερανοί

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Στο μεγαλύτερο λιμάνι ρομποτικής εκφόρτωσης / φόρτωσης κοντέινερ εξελίσσεται στο εμπορικό λιμάνι Yangshan στη Shanghai. Τα δοκιμαστικά ξεκίνησαν προχτες, και στην πλήρη λειτουργία του θα διαχειρίζεται 4 εκατομύρια teu (μονάδα μέτρησης για τα κοντέινερ). Με προοπτική τα 6,3 εκατομμύρια.

Σχεδιασμένο και κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από κινέζους μηχανικούς και ηλεκτρονικούς, το ρομποτικό λιμάνι στη Shanghai είναι μια απ’ τις πολλές υπενθυμίσεις του γεγονότος ότι ο κινεζικός καπιταλισμός πιάνει «πρώτες θέσεις» παγκόσμια σε τεχνολογίες και εφαρμογές αιχμής – προς αγανάκτηση (φανερή ή κρυφή δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) των ανταγωνιστών του.

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Σε περίπτωση απώλειας προσανατολισμού

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Λέγεται BDS ή, πιο αναλυτικά, BeiDou Navigation Satelllite System. Θα μπορούσε να θεωρηθεί το κινέζικο ανάλογο του διάσημου στη δύση GPS… Αλλά: εξελίσσεται γρήγορα σε (μακράν) το πιο ακριβές σύστημα δορυφορικής πλοήγησης στον πλανήτη. Με ακρίβεια χιλιοστού, που κατά τους ειδικούς είναι δέκα φορές μεγαλύτερη απ’ τις πιο προχωρημένες εκδοχές του GPS. Και το Πεκίνο εκτοξεύει δορυφόρους όλο και πιο αναβαθμισμένους τεχνολογικά με τον ρυθμό που άλλοι τιτιβίζουν…

Φυσικά το GPS μοιάζει υπεραρκετό για τις πολιτικές χρήσεις. Για τις στρατιωτικές; Στο πρόσφατο 4ο παγκόσμιο συνέδριο για το internet, στην κίνα, η παρουσίαση των δυνατοτήτων του BDS (εμπορικών ενδεχομένως) συνοδευόταν από μια διακόσμηση, στο φόντο, πολεμικών πλοίων. Με δεδομένο ότι στο ίδιο συνέδριο παρουσιάστηκε και η κινεζική 5G τεχνολογία επικοινωνιών (για κάθε χρήση) μπορούν πολλοί στη δύση να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά με τον αρχικό τους σχεδιασμό: να γίνει η κίνα το παγκόσμιο εργοστάσιο για τα φτηνά και low tech εμπορεύματα για την κοινωνική αναπαραγωγή σε ευρώπη και βόρεια αμερική· και αγορά για τα high tech εμπορεύματα δυτικής παραγωγής.

Κάποιοι υπολογισμοί παραήταν βολικοί για να είναι σωστοί. Αυτό είναι σίγουρο. Και τώρα οι ενδοκαπιταλιστικές «ισορροπίες» του προηγούμενου αιώνα, γέρνουν επικίνδυνα.

Κορέα

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Για προβοκατόρικη δράση μίλησε, πάντως, ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov. Μιλώντας χτες σε δημοσιογράφους στο Minsk κατηγόρησε την Ουάσιγκτον:

Οι αμερικάνοι πρέπει να μας εξηγήσουν αν ψάχνουν να βρουν αφορμή για να καταστρέψουν τη βόρεια κορέα. Ας μας το πουν στα ίσια … ώστε να αποφασίσουμε πως θα αντιδράσουμε… Μοιάζει ότι οι πρόσφατες ενέργειες των ηπα έχουν συνειδητό στόχο να προκαλέσουν την Πγιονγκγιάνγκ να αντιδράσει πιο δυναμικά κάνοντας κάποιο μοιραίο βήμα…

Οι ενέργειες στις οποίες αναφέρεται είναι οι διαρκείς στρατιωτικές ασκήσεις των ηπα με συμμάχους τους· οπωσδήποτε την ιαπωνία· πολλές απ’ τις οποίες είναι “έκτακτες”. Έγινε μία τέτοια τον Νοέμβρη, και έχει ανακοινωθεί άλλη μια, μεγάλης κλίμακας, αεροπορική, για τον Δεκέμβρη.

Θα κάνει, όμως, τέτοιο “μοιραίο βήμα” ο Kim Jong-un; Έχουμε την εντύπωση πως όχι ηθελημένα· όχι, σίγουρα, στο βαθμό που υπάρχει μια κάποια συνεννόηση με το Πεκίνο. Το ζήτημα, που δεν είναι καινούργιο στην αμερικανική ιμπεριαλιστική ιστορία (και όχι μόνο την αμερικανική), είναι ότι γεγονότα που να μοιάζουν σαν «μοιραίο βήμα» κατασκευάζονται κι από εκείνους που θα τα αξιοποιήσουν.

Αν μετράει κανείς τον ιστορικό χρόνο μέρα – μέρα μπορεί να ελπίζει ότι «τίποτα δεν θα γίνει». Αν, όμως, τον υπολογίζει με βάση τις καπιταλιστικές ανάγκες, τότε δεν υπάρχει τίποτα καθησυχαστικό.

Και η μοιρολατρεία είναι η προτεινόμενη στάση…

Τα κόκκαλα;

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Κάποιες πληροφορίες επιμένουν: όπου νάναι θα σκάσουν στο συριακό πεδίο μάχης και “εκλεκτές περικοπές” απ’ τα κινεζικά ειδικά κομμάντα. Κατά τα φαινόμενα η περιοχή δράσης τους (εκπαίδευσής τους καλύτερα) θα είναι η ζώνη του Idlib.

Θα έλεγε κάποιος φίλος των ταινιών δράσης «καλώς τους κι ας αργήσανε»! Όμως, στα σοβαρά, είναι δυνατόν ένα φιλόδοξο, ιμπεριαλιστικό κράτος σαν την κίνα να στέλνει τα κομμάντα του για εκπαίδευση στο συγκεκριμένο είδος πολέμου (καθόλου άχρηστη η εκπαίδευση) στο 90φεύγα; Είναι δυνατόν;

Εκτός αν αυτό το χρονικό σημείο, το 90φεύγα, είναι η κατάλληλη στιγμή για να δείξει ο κινεζικός στρατός, οι «ειδικές δυνάμεις» του έστω, κάποιες ιδιαίτερες έως μοναδικές ικανότητες. Όπως: περπατάμε στα σύννεφα· μετακινούμαστε στον αέρα με το ελάχιστο φύσημα· πετάμε ταυτόχρονα 75 μαχαίρια εκ των οποίων τα μισά ανατινάζουν ισάριθμα τανκς του εχθρού, ενώ τα υπόλοιπα φτιάχνουν στο χώμα το σήμα του «λαϊκού στρατού».

Έχουμε την υποψία ότι το Πεκίνο είχε στείλει ήδη αξιωματικούς του στη συρία να εκπαιδευτούν (μάλλον από ρώσους) χωρίς να εκτίθενται στην πρώτη γραμμή. Αν, τώρα, κατεβάσει όντως και «πρώτη γραμμή», παρακαλούμε ταπεινά για τα εξής δύο: όχι κάτι λιγότερο απ’ τα «ιπτάμενα στιλέτα» (έστω, χωρίς την ντίβα Zhang Ziyi) και όχι στο idlib. Καλύτερα κάπου κοντά στις αμερικανικές βάσεις στη ζώνη των ypg. Να βλέπουν οι κοκκινόσβερκοι live και να ζηλεύουν…

(φωτογραφία πάνω: Αυτό θα συμβεί μέσα στο άσπρο σπίτι, στην τελευταία επική σκηνή. Εννοείται με σπαθιά, αλλά καμμία σχέση μ’ αυτό που νομίζετε… ξεπεσμένοι φίλοι των star wars…

κάτω: το στιγμιότυπο είναι πιο mainstream, αλλά έχετε το νου σας: ο μπερές είναι ΤΟ όπλο!!!)

Ασιατικοί, και βαλλιστικοί, και πύραυλοι…

Τετάρτη 29 Νοέμβρη. Πάλι έκανε την αταξία του το βορειοκορεατικό χουντοπαλιόπαιδο. Εκτόξευσε πιο αναβαθμισμένο ως τώρα βαλλιστικό πύραυλο· και το ψόφιο κουνάβι απάντησε με τους γνωστούς γρίφους του: “θα το κανονίσουμε”.

Τα κακά νέα, ωστόσο, για τις ηπα έρχονται όχι απ’ την Πγιονγκγιάνγκ, αλλά απ’ το Πεκίνο. Στις αρχές της επόμενης χρονιάς το κινεζικό καθεστώς θα “αναπτύξει” τους DF-41 διηπειρωτικούς πυραύλους του. Το είδος θεωρείται το ίδιο καλό με τα πιο advanced του είδους των ηπα και της ρωσίας. Έχει ένα βεληνεκές από 12 μέχρι 15.000 χιλιόμετρα και μπορεί να κουβαλήσει μέχρι 10 πυρηνικές κεφαλές. Πράγμα που σημαίνει ότι απ’ τις αρχές του 2018 το Πεκίνο θα μπορεί να κτυπήσει το αμερικανικό έδαφος με 250 πυρηνικές βόμβες ταυτόχρονα.

Αυτή η «δύναμη πυρός» έχει σχέση και με το «θάρρος» του βορειοκορεάτη Kim Jong-Il. Ειδικά για όσους θυμούνται την δηλωμένη θέση του Πεκίνου για την όξυνση της κόντρας Ουάσιγκτον –Πγιονγκγιάνκ: αν, μεν, επιτεθεί πρώτη η βόρεια κορέα η κίνα θα μείνει ουδέτερη· αν, όμως, επιτεθούν πρώτες οι ηπα, τότε θα «χωθεί».

Το βορειοκορεατικό καθεστώς δεν θα κάνει το πρώτο βήμα· δεν το χρειάζεται, και θα ήταν αυτοκτονία. Οπότε το αμερικανικό έχει (ή νομίζει ότι έχει) και το καρπούζι και το μαχαίρι. Αυτός είναι ένας κόμπος που δεν μπορεί να τον λύσει με «κυρώσεις», ψοφιοκουναβικά τιτιβίσματα και δηλώσεις του είδους «σηκώνω τα μανίκια μου». Μπορεί να χρειάζεται ένα αποφασιστικό τεχνολογικό πλεονέκτημα… Όχι, πάντως, υπομονή.

(φωτογραφία: σχεδόν σαν πίνακας του Magritte…)