Tag: νίγηρας

Sahel 1

Δευτέρα 21 Αυγούστου>> Όπως είναι παγκόσμια γνωστό η φιλάνθρωπη, χριστιανική και, κυρίως, πολιτισμένη Δύση (τα δυτικά αφεντικά αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των υποτελών τους) έχει μεγάλο πάθος με την ελευθερία και την δημοκρατία. Μην ακούσουν όλοι αυτοί, άρχοντες και αρχόμενοι, ότι έγινε κάπου πραξικόπημα: αμέσως θρηνούν (πρώτα) και γίνονται σωτήρες (ύστερα) της χαμένης δημοκρατίας.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χούντα του Καϊρου. Με πάνω από 50.000 πολιτικούς κρατούμενους και εκατοντάδες «εξαφανισμένους» είναι ίσως ό,τι πιο βάρβαρο είναι διεθνώς γνωστό. Έχετε δει τι τραβάει απ’ τους δυτικούς εραστές της δημοκρατίας; Τίποτα! Μια χαρά έχουν σχέσεις μαζί της. Τόσο «μια χαρά» ώστε η μπατσαρία της χούντας μπορεί να σκοτώνει μετά από βασανιστήρια ακόμα και λευκούς αντιχουντικούς, όπως έγινε με την δολοφονία του ιταλού φοιτητή Giulio Regeni, στο Κάιρο, τον Γενάρη του 2016. Έχουν περάσει από τότε πάνω από 7 χρόνια, κι ούτε κατά διάνοια η «φιλελεύθερη και δημοκρατική» δύση δεν τόλμησε να «υψώσει την φωνή» της κατά του χασάπη του Καϊρου. Ούτε κατά διάνοια δεν τόλμησε να τον κατηγορήσει για αυτήν, έστω αυτήν, την δολοφονία…

Το δυτικό πάθος για ελευθερία και δημοκρατία στον πλανήτη είναι λοιπόν πασίγνωστο. Συνεπώς η αντίδραση για το πρόσφατο πραξικόπημα στο νίγηρα ήταν αναμενόμενη. Σωστά; Σωστά – αλλά για τους ακριβώς αντίθετους λόγους απ’ την …. αγάπη για ελευθερία.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν (ακαριαία) οι δυτικοί, τόσο στο Παρίσι όσο και στην Ουάσιγκτον, θα πρέπει να ήταν ότι αυτοί οι παλιάνθρωποι οι  πραξικοπηματίες χρειάζονται μια operation enduring freedom, όπως εκείνη που έκαναν (ως νατο…) στο αφγανιστάν το 2001… Ύστερα θυμήθηκαν ότι στο αφγανιστάν ηττήθηκαν, οπότε θα ήταν καλύτερα την επιχείρηση να την αναλάβουν τίποτα αφρικάνοι, που είναι «πολύ φτηνότεροι». Και πάλι: οι υποψήφιοι (το γειτονικό κράτος της νιγηρίας) απέρριψαν (ως τώρα) την ιδέα μιας τέτοιας εργολαβίας, ειδικά όταν μια σειρά άλλων αφρικανικών κράτων με σημαντικότερο στρατιωτικά εκείνο της αλγερίας, δήλωσαν ότι βρίσκονται στο πλευρό των πραξικοπηματιών της Niamey… Κι ακόμα χειρότερα εφόσον η προοπτική στρατιωτικής εισβολής της νιγηρίας στο νίγηρα θα προκαλούσε εσωτερική κρίση στην πρώτη: οι διαφωνούντες είναι πολλοί και όχι ασήμαντοι.

Τι απέμεινε σ’ αυτή τη φάση; Οι κυρώσεις! Μα βέβαια: οι πλούσιοι πρέπει να τιμωρούν τους φτωχούς όταν γίνονται ανυπάκουοι. Όχι απλά να τους τιμωρούν∙ να τους λιώνουν!!

Η κυρία Emanuela Claudia Del Re είναι «ειδική αποσταλμένη της ε.ε. για το Sahel» – και κοινωνιολόγος. Δεν ξέρουμε αν η υποσαχάρια αφρική διαθέτει κάποιον «ειδικό αποσταλμένο για τα ευρωπαϊκά προβλήματα», μάλλον όχι. Η κυρία Claudia σαν αποικιοκράτης (εκπρόσωπος) είναι σκληρή: αφού δεν θέλουν εμάς και προτιμούν τους ρώσους και τους κινέζους, θα φροντίσουμε να πεθάνουν από πείνα!

Σε όχι και τόσο ανύποπτο χρόνο, το 2019, το αμερικανικό καθεστωτικό ίδρυμα Rand Corporation είχε παρομοιάσει τις κυρώσεις με carpet bombing:

Πιθανόν τα στελέχη του Rand να ήλπιζαν ότι έτσι θα ισοπεδωθεί το ιράν ή και, γιατί όχι, η ρωσία. Αλλά όχι: αυτή η γενοκτονική ισοπέδωση απειλεί τους πιο παρίες του πλανήτη, τους πιο «εύκολους στόχους» του δυτικού έρωτα για την ελευθερία και την δημοκρατία.

Ο νίγηρας είναι κατ’ αρχήν τέτοια περίπτωση:

Προσέξτε την τελευταία φράση στο κάτω μέρος της φωτογραφίας:

Παρότι είναι ο 7ος μεγαλύτερος προμηθευτής ουρανίου στον κόσμο, ο Νίγηρας είναι επίσης 7ος μεταξύ των φτωχότερων χωρών του κόσμου.

Ένας στρατηγικός «προμηθευτής» ουρανίου είναι, σαν κοινωνία, στον πάτο του βαρελιού; Χμμμ… To 75% των εξαγωγών του νίγηρα είναι το ουράνιο, και ο κύριος εισαγωγέας του είναι ο γαλλικός πυρηνικός καπιταλισμός.

Εδώ τα δυτικά αισθήματα γίνονται λιανά. Πολύ λιανά. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα…

Sahel 2

Το καθένα μόνο του δεν χωνεύεται, πόσο μάλλον και τα δύο μαζί: και διαδηλώσεις υπέρ των πραξικοπηματιών, και ρωσικές σημαίες. Αλλά, απ’ την άλλη, όλοι αυτοί οι οργανωτές “χρωματιστών επαναστάσεων” εδώ και χρόνια θα έπρεπε να ξέρουν ότι το μαχαίρι είναι δίκοπο….

Δευτέρα 21 Αυγούστου>> Ο ανατραπείς πρόεδρος του νίγηρα Mohamed Bazoum ήταν πράγματι εκλεγμένος, αλλά όχι και τόσο φίλος-της-δημοκρατίας: είχε απαγορεύσει την αντιπολίτευση, η οποία στις 26 Ιούλη τάχθηκε στο πλευρό του (πραξικοπηματία) στρατηγού Tchiani. Λεπτομέρειες: το μεγαλύτερο προσόν του Bazoum ήταν ότι επέτρεπε στην γαλλική κρατική Orano (πρώην Areva) να λεηλατεί σταθερά το ένα απ’ τα τρία ορυχεία ουρανίου που ελέγχει (τα άλλα δύο είναι «εφεδρικά»), όπως άλλωστε κάνει εδώ και 50 χρόνια.

Και τι σημαίνει πρωτοκοσμική (γαλλική) λεηλασία μιας τόσο στρατηγικής πρώτης ύλης όπως το ουράνιο, πακέτο με την καταδίκη της κοινωνίας σε απόλυτη φτώχια και μιζέρια; Σημαίνει μεταξύ άλλων ότι η Orano έχει ξεφορτωθεί 20 εκατομμύρια τόνους (20.000.000 τόνους…) υπολειμμάτων απ’ την εξόρυξη του ουρανίου σε μια περιοχή κοντά στο ορυχείο, 20 εκατομμύρια τόνους που εκπέμπουν ραδόνιο, μολύνοντας το υπόγειο νερό και 100.000 ντόπιους που ζουν σε κοντινές κοινότητες: αυτό σημαίνει! Συνεπώς η καταδίκη είναι σε θάνατο, είτε έτσι είτε αλλιώς. Τέτοια είναι τα λιανά της πρωτοκοσμικής, δυτικής αγάπης για ελευθερία και δημοκρατία…

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Bazoum ήταν αναίμακτο, έχοντας μεγάλη πληβειακή υποστήριξη (φώτο επάνω). Ούτε είναι παράξενο που οι δυτικοί δημαγωγοί, ως το λαιμό στο αίμα των Άλλων κι αυτοί όπως και τ’ αφεντικά τους, παρέλειψαν να τονίσουν ότι ένα αναίμακτο πραξικόπημα «κάτι σοβαρό σημαίνει».

Ωστόσο το σοβαρό είναι σοβαρότερο. Και είναι γνωστό:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Nannuflay

Δευτέρα 7 Αυγούστου>> Κάτι λένε οι Tuareg Tinariwen σ’ αυτό το τραγούδι τους (και στο σχετικό video), κάπως (αλλά όχι πολύ!) συμβολικά, για την ηλεκτροπαραγωγική εκμετάλλευση του ουρανίου σ’ όλη αυτή τη ζώνη του δυτικού Sahel… Κάτι λένε…

Όσο για την δική μας γνώμη για τις αντιγαλλικές (και αντιδυτικές) ανταρσίες στην Αφρική, η μία μετά την άλλη; Ας περιμένουμε λίγο…

Για να μην κατηγορηθούμε, ωστόσο, για υπεκφυγή, και για να υπάρχει μια γενική ιδέα για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό και τα τωρινά προβλήματά του στην υποσαχάρια Αφρική, να μια μικρή δόση από κάτι δικό μας, «παλιό», τότε που η Αφρική ήταν εντελώς αδιάφορη στα μέρη μας (τώρα δεν είναι;). Μάης 2014, Sarajevo νο 84 (σε χαρτί), τίτλος françafrique: ο γαλλικός στρατός στην αφρική και ιδού μερικά αποσπάσματα:

Το Παρίσι στέλνει στρατό στο μάλι… Το Παρίσι στέλνει στρατό στην κεντροαφρικανική δημοκρατία… Αφού πρόκειται για “μαύρες περιοχές” του κόσμου, και (κυρίως!) αφού πρόκειται για τον στρατό της “δημοκρατίας του πολιτισμού”, το θέμα δεν απασχολεί. Δυστυχώς για τις ήσυχες συνειδήσεις και στην αφρική γίνεται (και ίσως κλιμακώνεται) ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και, πάλι δυστυχώς, οι ιμπεριαλισμοί που συγκρούονται δεν είναι ο εξής ένας (ο αμερικανικός) αλλά πολύ περισσότεροι.

…

Αφού το γαλλικό κράτος, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και μετά, έπρεπε να υφίσταται (ή να παριστάνει πως υφίσταται) την σχετική ανεξαρτησία αποφάσεων των πρώην αποικιών του, έπρεπε να ιεραρχήσει τις ανάγκες του. Για πολλές δεκαετίες (και ώσπου η πληροφορική / ρομποτική να ανοίξει καινούργιες ανάγκες σε μια σειρά “νέων υλικών”, όπως οι σπάνιες γαίες) οι στρατηγικής σημασίας ανάγκες του καπιταλισμού της “πόλης του φωτός” ήταν ενεργειακές. πετρέλαιο και (αφού η γαλλία επέλεξε την μαζική επένδυση στην πυρηνική ενέργεια) ουράνιο. Για κακή της τύχη η “μαύρη ήπειρος” έχει, ανάμεσα σε πολλές άλλες πρώτες ύλες, και αυτές τις δύο. Και οι πρώην γαλλικές κτήσεις της δυτικής αφρικής επίσης. Συνεπώς θα ήταν ένα λεπτό όσο και κρίσιμο ζήτημα για το γαλλικό κράτος (ως εκπρόσωπο των κρατικών εταιρειών ενέργειας) να διευθετήσει, με τους εκάστοτε προέδρους των σχετικών κρατών, τις λεπτομέρειες αφενός περί πειθαρχημένης και φτηνής εργασίας των ντόπιων στην εξόρυξη είτε πετρελαίου είτε ουρανίου, και αφετέρου περί απρόσκοπτης και σε “λογικές τιμές” τροφοδοσίας σ’ αυτές τις πρώτες ύλες (και σε άλλες φυσικά). Κατά συνέπεια η françafrique για δεκαετίες ήταν αυτό που θα έπρεπε να περιμένει κανείς: “μυστική διπλωματία” με επίδοξους φίλους – της – γαλλίας και εγκατάστασή τους στα προεδρικά μέγαρα με πραξικοπήματα ή εκτεταμένες νοθείες στις εκλογές· γενναίες δωροδοκίες αφρικάνων “ηγετών” αλλά και δωροδοκίες όλης της γαλλικής πολιτικής σκηνής από τέτοιους “ηγέτες”· μυστηριώδεις δολοφονίες επικίνδυνων αμφισβητιών του γαλλικού imperium· στρατιωτική ενίσχυση δικτατόρων ή, ανάλογα με την περίσταση, αντικαθεστωτικών ανταρτών· ανθρωπιστικές αποστολές· παράτες, τελετές, συνέδρια, παράσημα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να εντυπωσιάζει (είτε στη μητέρα γαλλία είτε στις αφρικανικές κόρες)· προσανατολισμένες σφαγές που να επιδέχονται (ή όχι) “ανθρωπιστικό ενδιαφέρον”… Και: 30 άμεσες στρατιωτικές εισβολές, καλεσμένες από κάποιον· ή, απλά, απ’ τον γαλλικό ανθρωπισμό. Το αρχικό αρχηγείο της françafrique εγκατάστάθηκε στη γκαμπόν, της οποίας το πολιτικό αφεντικό, ο Omar Bongo, όχι μόνο υπήρξε ο μακροβιότερος στην καρέκλα του, αλλά έχοντας νταραβεριστεί με διάφορες διαδοχικές γαλλικές κυβερνήσεις έφτασε να έχει πολύ καλύτερη γνώση για το πως δουλεύει το πολιτικό σύστημα στο Παρίσι απ’ ότι η πλειοψηφία των εκλεκτών αποφοίτων των École normale supérieure και École nationale d‘administration.

…

Στις αρχές του 2013 το γαλλικό πεντάγωνο, αξιοποιώντας την “έκκληση βοήθειας” μιας διεφθαρμένης και καταρρέουσας χούντας και διάφορα “αντιτρομοκρατικά” προσχήματα, έστειλε στρατιώτες “με όλα τα απαραίτητα” στο μάλι, για να αντιμετωπίσουν μια πρόσκαιρη συμμαχία ισλαμιστικών οργανώσεων και Τουαρέγκ, που είχε καταλάβει την μισή (βόρεια) επικράτεια. Μαντέψτε τώρα τι ελκυστικό είχε αυτό το άνυδρο, ερημικό, εξαιρετικά αραιοκατοικημένο, βόρειο κομμάτι του μάλι, που συγκίνησε το Παρίσι και τον στρατό του… Το βρήκατε: ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα ουρανίου.
Ύστερα, στα τέλη φθινοπώρου της ίδιας χρονιάς, αξιοποιώντας έναν εμφύλιο στην “failed state” κεντροαφρικανική δημοκρατία (επίσης άλλοτε γαλλική αποικία), ο οποίος (εμφύλιος) εμφανίστηκε σαν γενοκτονία, ο γαλλικός στρατός, ως επικεφαλής “αφρικανικής δύναμης”, αποβιβάστηκε στην πρωτεύουσα Bangui. Με “εντολή του οηε” φυσικά, και για ανθρωπιστικούς λόγους. Τώρα την ερώτηση πρέπει να (μας) την κάνετε εσείς: μήπως έχει ουράνιο η κεντροαφρικανική δημοκρατία; Έχει και παραέχει, ανάμεσα σε άλλα (χρυσό, διαμάντια, ψευδάργυρο) και ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα ουρανίου. Επιπλέον είναι δίπλα στο σουδάν, όπου (ως γνωστόν) έχει βάλει πόδι το Πεκίνο.

…

Είναι χαριτωμένο (όσο μπορεί να είναι οτιδήποτε χαριτωμένο με τον ιμπεριαλισμό) ότι τις 2 – 2,5 τελευταίες δεκαετίες, κάθε καινούργια γαλλική κυβέρνηση αναγγέλει “το τέλος της εκμετάλλευσης – την αρχή της ισότητας” στις σχέσεις της με τις πρώην αφρικανικές κτήσεις της. Ακόμα και σαν δημόσιες σχέσεις, αυτό το “τέλος” έχει γίνει βαρετό.
Για παράδειγμα, την άνοιξη του 1997, ο φρεσκοεκλεγμένος “σοσιαλιστής” πρωθυπουργός Lionel Jospin ανήγγειλε τη νέα αφρικανική πολιτική της κυβέρνησής του με 4 λέξεις: “ούτε επεμβάσεις ούτε αδιαφορία”. Αυτό πρακτικά σήμαινε ό,τι τις προηγούμενες δεκαετίες: ούτε τις επεμβάσεις ούτε την “αδιαφορία” θα τις πολυδιαφημίζουμε…
Τον Γενάρη του 2008 ένας καινούργιος και νεωτεριστής γάλλος “υπουργός συνεργασίας” (με τις πρώην αποικίες), ο Jean – Marie Bockel, δήλωσε στη monde: “θέλω να υπογράψω το πιστοποιητικό θανάτου της françafrique”· πράγμα που σήμαινε ότι αυτή ζούσε ακόμα. Αλλά ο Bockel δεν έμεινε πολύ στο πόστο του. Δύο μήνες μετά απολύθηκε· οι φήμες τότε είπαν ότι αυτό ήταν απαίτηση του ισχυρού άνδρα της françafrique, του γκαμπονέζου προέδρου Omar Bongo. Καλά έκανε το Παρίσι: εκείνη την εποχή “δεν αδιαφορούσε” (δηλαδή βοηθούσε…) τον πρόεδρο του τσαντ Idriss Diby να αντιμετωπίσει μια εναντίον του εξέγερση. Το πτώμα του επικεφαλής αυτής της εξέγερσης Ibni Oumar δεν βρέθηκε ποτέ…
Απ’ την άλλη, τον Φεβρουάριο του 2008 το Παρίσι “δεν επενέβαινε” (δηλαδή στήριζε σιωπηλά) το καθεστώς του καμερούν, για να καταστείλει μια εναντίον του απεργία πείνας. Πάνω από 100 απεργοί πείνας πέθαναν, σ’ εκείνη την αδιάφορη υπόθεση.

…

Χάρτης των δυτικών αποικιών στην Αφρική το 1912. Εκτός απ’ την αιθιοπία όλη η υπόλοιπη ήπειρος ήταν σε «λευκά χέρια»… «Χρυσές εποχές, μεγαλεία!!!»

 

Bye bye mali!

Δευτέρα 21 Φλεβάρη>> Το ανακοίνωσε ο ίδιος ο βασιλιάς∙ συνεπώς είναι γεγονός: αποσύρει τον στρατό του απ’ το μάλι! Και μαζί του φεύγουν και διάφοροι ευρωπαίοι «σύμμαχοι» – να μια κάποια ανακούφιση για το ελλαδιστάν, που έπρεπε να τσοντάρει κάτι τις σε αρβύλες εκεί…

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για ένα «μικρό (καθότι γαλλικό) αφγανιστάν». Ύστερα από 9 χρόνια στρατιωτικής κατοχής, συγγνώμη, «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» θέλαμε να πούμε, κάμποσους σκοτωμένους απ’ τον κατοχικό στρατό και άγνωστο πόσους απ’ τους εντόπιους, ο βασιλιάς έκρινε ότι «οι de–facto αρχές του μάλι έχουν κρυφή στρατηγική, την οποία δεν μοιραζόμαστε»… Τους επόμενους 4 με 6 μήνες, αν καταφέρουν αναίμακτα, ο γαλλικός (και ο ευρωπαϊκός) στρατός θα αδειάσουν τις βάσεις στο Gossi, στην Menaka και στην Gao… Ίσως, όμως, όχι για μακριά: υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι θα ξαναπαρκάρουν σε γύρω κράτη.

Το πρόβλημα του βασιλιά δεν είναι η χούντα του Assimi Goita στο Bamako. Η γαλλική δημοκρατία δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις χούντες! Το πρόβλημα είναι ότι το νέο στρατιωτικό καθεστώς (που απλά αναδύθηκε μέσα απ’ το προηγούμενο στρατιωτικό καθεστώς…) είναι «αντιγαλλικό». Έχει απευθυνθεί (για «παροχή υπηρεσιών ασφαλείας») στην ρωσική σ.δ.ι.τ. wagner, που δέχτηκε με χαρά την δουλειά. Όμως πρόκειται για σύνθετη δουλειά.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Sahel

Δευτέρα 8 Μάρτη. Στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη οι πολιτικές βιτρίνες του μάλι, της μπουρκίνα φάσο, του τσαντ, του νίγηρα και της μαυριτανίας συναντήθηκαν στην πρωτεύουσα του τσαντ N’Djamena για να κουβεντιάσουν και να συντονίσουν την αντιμετώπιση των «ισλαμιστών τρομοκρατών» στα κράτη τους. Αυτά τα 5 κράτη της υποσαχάριας Αφρικής είναι ιδιαίτερου ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος για τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, σαν του τωρινού εκπροσώπου των συμφέροντων μεγάλων τμημάτων του γαλλικού καπιταλισμού. Χωρίς κίνδυνο λάθους ή υπερβολής: μετά την απώλεια των ερεισμάτων του στη μέση Ανατολή, μετά τα προβλήματα που δημιούργησε η γαλλική υποστήριξη στην χούντα του Ben Ali στην τυνησία ενώ είχε ξεσπάσει η εναντίον του επανάσταση στα τέλη του 2010 αλλά και την πετυχημένη απόβαση της Μόσχας και της Άγκυρας στη λιβύη, η ζώνη του Sahel είναι το τελευταίο μέρος του πλανήτη όπου ο γαλλικός ιμπεριαλισμός παίζει τα «χαρτιά» της ισχύος του. Η παρουσία 5.000 γάλλων πεζοναυτών και κάμποσων γαλλικών βάσεων σ’ αυτήν την περιοχή είναι αρκετή σαν απόδειξη: ο «αντιτρομοκρατικός πόλεμος στην αφρική» είναι η γαλλική version του «αντιτρομοκρατικού πολέμου παντού» της Ουάσιγκτον. Συνεπώς ο βασιλιάς Macron δεν θα μπορούσε να λείπει απ’ την Ν’Djamena στις 16 Φλεβάρη.

Συμμετείχε, τόσο όσο να δηλώσει την παρουσία του… Αλλά από μακρυά… Απ’ το προεδρικό παλάτι στο Elysee… Tηλέ-…. Χαιρέτισε τις αφρικανικές πολιτικές βιτρίνες και τις συμβούλεψε (ή τις διέταξε): καμμία διαπραγμάτευση με τους τρομοκράτες!.. Δήλωσε αργότερα σε γάλλους δημοσιογράφους ότι θα υπακούσουν…

Αλλά όχι! Δυο μέρες μετά ο προσωρινός πρωθ. του μάλι Mictar Quane ανακοίνωσε ότι έχει δημιουργήσει μια επιτροπή για συνομιλίες με τις ένοπλες οργανώσεις: Όλο και περισσότερες φωνές στο μάλι ζητούν να μιλήσουμε με τα αδέλφια μας που συμμετέχουν στις ριζοσπαστικές ομάδες δήλωσε. Στον ίδιο δρόμο προχωρούν και οι πολιτικές βιτρίνες στη μπουρκίνα φάσο. Ο πρωθυπουργός της Christophe Dabire δήλωσε τον περασμένο Γενάρη ότι …. Αν θέλουμε να τελειώσει η κρίση ασφάλειας θα πρέπει να βρούμε μονοπάτια και τρόπους να μιλήσουμε μ’ αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τρομοκρατικές επιθέσεις έτσι ώστε να ζήσουμε ειρηνικά… Ακόμα και οι μη θρησκευόμενες, «κοσμικές» ελίτ στα κράτη της υποσαχάριας αφρικής βλέπουν τον γαλλικό (και όχι μόνο, αλλά κυρίως αυτόν) στρατό να αυξάνεται χωρίς να πετυχαίνει τους «αντιτρομοκρατικούς» στόχους του. Έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε που οι τότε εκπρόσωποι του γαλλικού κράτους είχαν δηλώσει ότι «η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι υπόθεση λίγων εβδομάδων»· και η κατανόηση των πραγματικών κινήτρων του Παρισιού γίνεται όλο και περισσότερο διαταξική κοινοτοπία πια κάτω απ’ την Σαχάρα.

Η ιδέα μυστηριωδών οργανώσεων «ισλαμικής τρομοκρατίας» που, σαν Λερναίες Ύδρες βγάζουν κεφάλια οπουδήποτε συμφέρει δυτικούς ιμπεριαλισμούς είναι εδραιωμένη στις δυτικές κοινωνίες – χωρίς το δεύτερο σκέλος, το συμφέρον. Κι όπως πολλές άλλες δυτικές ιδέες έτσι κι αυτή δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, ειδικά με την πραγματικότητα στη ζώνη του Sahel. Αυτό που συμβαίνει εκεί είναι η ταυτόχρονη εξέγερση των Τuareg και κοινοτήτων φτωχών αγροτών – κατά των κρατών και των κυβερνήσεων που, όπως καταλαβαίνετε, ζουν και υπάρχουν μέσα στις πολιτικές και τις γεωπολιτικές προσόδους. Ειδικά οι Τuareg εξεγείρονται τακτικά και πάντα για τους ίδιους λόγους – άσχετους με θρησκεία ή «τρομοκρατία». Η προηγούμενη εξέγερσή τους στο μάλι τελείωσε το 2015 με μια συμφωνία που η κεντρική κυβέρνηση δεν τήρησε.

Εννοείται πως η διάδοση / εξάπλωση του θρησκευτικού συντηρητισμού / εξτρεμισμού που χρηματοδοτούσαν επί δεκαετίες οι ουαχαβίτικες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου έπαιξε κάποιο ρόλο (ή προσπάθησε να εγκατασταθεί) και στο Sahel, αν όχι στους Tuareg σίγουρα στις φτωχές αγροτικές κοινότητες. Αλλά η προσπάθεια να δημιουργηθεί «isis» σ’ αυτήν την περιοχή πνίγηκε απ’ τους ίδιους τους εξεγερμένους, μια απόδειξη πως από ιδεολογική άποψη η θρησκευτική ακρότητα είναι ξένη προς τους ντόπιους πληθυσμούς. Ουσιαστικά η εξέγερση εκεί, που έχει απλωθεί μετά την ενοποίηση διάφορων οργανώσεων υπό τον Iyad Ag Ghali (επικεφαλής των εξεγερμένων Tuareg), είναι μια μορφή κοινωνικού / ταξικού πολέμου, με βαθιά αίτια και μια λεπτή θρησκευτική επικάλυψη – όπως είναι της μόδας διεθνώς.

Τι ρόλο έχει παίξει, παίζει και θα παίξει η παρουσία των rivals (της Άγκυρας, της Μόσχας, του Πεκίνου) στην αναζήτηση (απ’ τις πολιτικές βιτρίνες των κρατών του Sahel) ενός άλλου δρόμου που απομακρύνεται απ’ τον γαλλικό (και τον πρωτοκοσμικό ευρύτερα) μιλιταρισμό, ενός δρόμου συζήτησης και διαπραγματεύσεων με τους εξεγερμένους; Δεν έχουμε ακόμα αποδείξεις, αλλά μπορούμε να το συμπεράνουμε λογικά. Στο βαθμό που «κι άλλες πορτοκαλιές κάνουν πορτοκάλια» είναι εύλογο ότι οι τοπικές ελίτ δεν έχουν λόγο πια να στηρίζονται αποκλειστικά, κυρίως ή έστω και λίγο στον βασιλιά Μacron και τον στρατό του. Επιπλέον τόσο τα τουρκικά όσο και τα κινεζικά αφεντικά ενδιαφέρονται για «δουλειές» και στο Sahel. «Δουλειές» σημαίνουν λεφτά, και μάλιστα από μεριές που είτε ευνοούν την απελευθέρωση των μουσουλμανικών πληθυσμών απ’ τους σχεδιασμούς των τοξικών και των συμμάχων τους (: Άγκυρα) είτε ευνοούν την υπέρβαση των εσωτερικών αντιθέσεων σε κάθε κράτος μέσω καπιταλιστικής ανάπτυξης (: Πεκίνο).

Αν και είναι νωρίς ακόμα για να υπάρξουν οριστικά αποτελέσματα, δεν είναι καθόλου νωρίς στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό και σε ότι αφορά την Αφρική. Ο βασιλιάς Macron προσπάθησε πρόσφατα να παραστήσει τον φιλάνθρωπο προτείνοντας να δώσουν τα ευρωπαϊκά κράτη το 5% των εμβολίων τους στην αφρική· … διαφορετικά η ρωσία και η κίνα θα αμφισβητήσουν αποτελεσματικά την επιρροή μας… Αν δεν κάνουμε λάθος πήρε ήδη μια απάντηση απ’ τη Ρώμη που, μην έχοντας πρώην αποικίες στη δυτική αφρική, δεν έχει λόγους φιλανθρωπίας· οπότε ζητάει την απαγόρευση της εξαγωγής «εμβολίων» που παράγονται από εργοστάσια εντός ευρώπης…

Με ή χωρίς εμβολιαστική καλωσύνη τι θα κάνει με την «φιλοδημοκρατική» απόβαση του στρατού του στο Sahel ο βασιλιάς Macron αν, στην προοπτική σοβαρών «επενδύσεων» από μη πρωτοκοσμικούς, οι εκεί ελίτ βρούν σημεία ισορροπίας με τους εξεγερμένους; Εκτός από προβοκάτσιες (στις οποίες οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες έχουν την δική τους μεγάλη ιστορία…) δεν μπορεί να κάνει πολλά.

Η αναγνώριση της πραγματικότητας και ο συμβιβασμός μαζί της είναι πάντα μια κάποια έξοδος κινδύνου· που δεν αρέσει όμως στους μεγάλους βασιλιάδες και στους μεγάλους «απελευθερωτές»…

(φωτογραφία: Ο βασιλιάς έτοιμος να πυροβολήσει με το χέρι (;) στην αεροπορική βάση του στη Niamey, στον νίγηρα, στις 22 Δεκέμβρη του 2017. Τότε νόμιζε ότι θα κατακτούσε τον “άγριο Νότο”…).

Ο αιώνιος εχθρός 3

Πέμπτη 30 Ιούλη. Το δεύτερο θέμα λέγεται… Sahel! Στις 21 Απρίλη (όταν στο ελλαδιστάν ήταν σίγουροι ότι το αιμοβόρικο τουρκικό καθεστώς θέλει το κακό της φτωχής πλην τίμιας…) ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu βρισκόταν στο νίγηρα. Προφανώς κανείς δεν πρόσεξε ότι ο μοχθηρός Erdogan απεργαζόταν τόσα κακά στην ανατολική Μεσόγειο ώστε … ο βασικός υπουργός του για τέτοια θέματα, ο των εξωτερικών, να βρίσκεται far far away, στην αφρική (!!!).

Στο νίγηρα ο Cavusoglu συνάντησε όλη την ιεραρχία (τον πρόεδρο Mahamadou, τον πρωθυπυργό Rafini, τον υπ.εξ. Ankourao) υπέγραψε οικονομικές (γεωργία, ορυχεία, κατασκευές, μεταφορές…), εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες… και απο κοινού ανακοίνωσαν την «αντιτρομοκρατική» συνεργασία τους! Αυτό σημαίνει, πρακτικά, την εκπαίδευση τμημάτων του νιγηριανού στρατού απ’ τον τουρκικό. Πριν το νίγηρα ο Cavusoglu είχε πάει στο τόνγκο. Μετά τέλειωσε την μίνι περιοδεία του στην ισημερινή γουινέα.

Η Άγκυρα έχει ισχυρή παρουσία και σχέσεις με διάφορα αφρικανικά κράτη, μέσω διάφορων κρατικών και ημικρατικών οργανισμών («τουρκική υπηρεσία συνεργασίας», ίδρυμα Maarif, ινστιτούτο Yunus Emre), κάνει πλούσιες δωρεές για υποδομές (την κατασκευή των οποίων αναλαμβάνουν τουρκικές κατασκευαστικές) και δίνει υποτροφίες σε εκατοντάδες αφρικάνους νεαρούς και νεαρές για να σπουδάσουν σε τουρκικά πανεπιστήμια.

Αλλά στο νίγηρα; “Αντιτρομοκρατική” συμφωνία με τη Niamey; Στρατιωτική συνεργασία; Ωιμέ!! Ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού φαίνεται ότι η Άγκυρα έχει αρκετή αυτοπεποίθηση και χρήμα (πιθανόν και της Doha…) ώστε να χώνεται στα ίσια στο Sahel – την υποσαχάρια αφρικανική ζώνη που ο γενναίος βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θεωρεί «χωράφι» του!!! Καρφί στο μάτι του! Ωιμέ! (στα γαλλικά…)

Τι γίνεται πια σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο; Ο τύραννος Erdogan αντί να κάνει πετροτρύπες στην “ελληνική ψυχή” που είναι θαμμένη στο βυθό κάπου βόρεια της Αλεξάνδρειας αμφισβητεί την γαλλική ηγεμονία στην αφρική; Και το Παρίσι επιστρατεύει σαν ρελάνς την Yerevan; Η ασταμάτητη μηχανή δεν τολμάει καν να σκεφτεί ότι είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον καπιταλισμό – και να μην μας το λένε!

Ύστερα όμως συνέρχεται (η ασταμάτητη μηχανή). Θυμάται πως έχει ήδη υποστηρίξει ότι η αφρική είναι από καιρό πεδίο / πεδία του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, του 4ου παγκόσμιου. Θυμάται πως στην ήπειρο έχουν φτάσει προ πολλού, με σχέδια και αξιώσεις, όχι μόνο η Άγκυρα αλλά και άλλοι εταίροι του ευρασιατικού project. Το Πεκίνο και η Μόσχα. Και είναι σαφές εναντίον ποίων…

Έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα. Ο τουρκικός (περιφερειακός) ιμπεριαλισμός, στηριγμένος είτε άμεσα είτε έμμεσα όχι μόνο στις δικές του (σημαντικές πάντως) δυνάμεις αλλά και σ’ εκείνες των συμμάχων του στο ευρασιατικό project, ίσως ίσως βλέπει με κάποια ιστορική κατανόηση και συμπάθεια τα μόνιμα ελληνικά (αντιτουρκικά) δράματα… Πιθανόν να προτιμούσε ένα λογικό yunanistan, ένα yunanistan που να ξέρει τα όρια των δυνατοτήτων του.

Όμως αν έχεις έναν γείτονα τόσο αδύναμο και μαζί τόσο ψωνισμένο τι τον κάνεις; Απλά φροντίζεις να μην σου τα σπάει!.. (Πολύ «αντεθνικές» οι απόψεις μας αλλά το ξέρετε: ο Αλκιβιάδης έγινε διάσημος… γιατί ακριβώς; Μα για τον πατριωτισμό του!!! Από τότε το πρότυπο του ελληνικού εθνικισμού έχει στην ούγια το όνομά του!)

(φωτογραφία: Ο πρόεδρος του νίγηρα Issoufou Mahamadou υποδέχεται τον Cavusoglu στη Niamey, στις 21 Ιούλη. Είναι βέβαιο: αν η έγνοια του Erdogan είναι το ελλαδιστάν, τότε ο Cavusoglu έχει πέσει σε μεγάλη δυσμένεια!!!
Αλλιώς…)

Ο ελευθερωτής της αφρικής (επιχείρηση Barkhane)

Τετάρτη 1 Ιούλη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron μπορεί να έχει πελαγώσει κάπως στο λιβυκό πεδίο μάχης (φήμες τον θέλουν να έχει αποκηρύξει κι αυτός τον «τζενεράλ» – υποθέτουμε πως αυτός είναι ένας βασικός όρος για να βρει μια κάποια θέση στις όποιες «διαπραγματεύσεις»). Αλλά αυτά συμβαίνουν πάνω απ’ την έρημο. Κάτω απ’ την Σαχάρα λέει ότι τα πάει καλά.

Χτες πετάχτηκε μέχρι την πρωτεύουσα της μαυριτανίας, για να μιλήσει με τους «ηγέτες» της μπουρκίνα φάσο, του τσαντ, του μάλι, της μαυριτανίας και του νίγηρα, της μισής ζώνης του Sahel δηλαδή, όπου ο γαλλικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός έχει σοβαρές και κρίσιμες μπίζνες. Απ’ την Nouakchott ο Macron ανακοίνωσε πως «όλα πάνε καλά» στον πόλεμο που κάνει κατά της τρομοκρατίας… Και ότι για να πάνε ακόμα καλύτερα οι αντιτρομοκρατικές στρατιές των 5 + του βασιλιά θα ενοποιηθούν διοικητικά· υπό γάλλο στρατηγό φυσικά.

Έντεκα φορές στις δέκα τέτοιες «διοικητικές ενοποιήσεις», κλασσικά αποικιακές, σημαίνουν μεταξύ άλλων ότι ο αποικιοκράτης (στην προκειμένη περίπτωση το Παρίσι) έχει απώλειες σε «δικούς του» που τις θεωρεί υπερβολικές· οπότε θέλει να στέλνει τους «άλλους» (τους αφρικάνους…) να σκοτώνονται, για να γλυτώνουν την φθορά οι λευκοί.

Παρά το «μια χαρά πάμε» του βασιλιά γαλλίας, πιο κοντά στην πραγματικότητα στο Sahel είναι μια ανακοίνωση του οηε και οργανώσεων ανθρωπιστικής βοήθειας, που δηλώνουν ότι τους τελευταίους μήνες έχουν οξυνθεί οι συγκρούσεις σ’ όλη την περιοχή. Με δεδομένη αυτήν την όξυνση είναι που ο Macron ψάχνει τρόπο για να έχει λιγότερα φέρετρα πίσω. Και ίσως τον βρήκε. (Θα φανεί).

Αλλά κάπου στη γύρα πρέπει να νοιώθει την ανάσα κάποιων ανταγωνιστών: της Μόσχας, του Πεκίνου…

(φωτογραφία: Να δείτε που τελικά ο μόνος υποστηρικτής του «τζενεράλ» θα απομείνει το ρημαδογκουβέρνο και ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας…)

Τρώγοντας έρχεται η όρεξη

Σάββατο 9 Νοέμβρη. …Η «soft power» δεν είναι αρκετή αν η ευρώπη θέλει να γίνει αισθητή στην παγκόσμια σκηνή… Η ευρώπη πρέπει να μάθει τη γλώσσα της δύναμης… Απ’ την μια αυτό σημαίνει να κτίσουμε τα μούσκλια μας εκει που για καιρό βασιζόμασταν σε άλλους, για παράδειγμα στην ασφάλεια. Επίσης αυτό σημαίνει να ασκήσουμε την υπάρχουσα δύναμή μας με πιο στοχευμένο τρόπο στις περιοχές ευρωπαϊκών συμφερόντων…

Αυτά δήλωσε χτες η καινούργια πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής (και πρώην υπ.αμ. στο Bερολίνο) Ursula von der Leyen. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ηχώ των δηλώσεων του Macron, βασιλιά γαλλίας (και πάσης ευρώπης), ότι το νατο είναι κλινικά νεκρό… Αν είναι έτσι δεν θα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κληρονόμοι;

Κάποτε η στρατηγική φιλία Παρισιού – Βερολίνου είχε αναγγελθεί σαν η σπονδυλική στήλη του «ευρωστρατού»…. Αλλά όπως είναι γνωστό ποτέ των ποτών δεν πρόκειται το Παρίσι να βάλει τον στρατό του (μαζί με τα πυρηνικά του όπλα) υπό τις διαταγές άλλου πέραν των εκπροσώπων του γαλλικού κεφάλαιου και του γαλλικού ιμπεριαλισμού – αυστηρά. Το Βερολίνο κάτι διαθέτει ακόμα από στρατό· περιγράφεται σε χάλια κατάσταση απ’ την άποψη των υποδομών. Ισχύει πάντως ότι ποτέ δεν θα έβαζε αυτά τα μιλιταριστικά χάλια ή μη χάλια του υπό τις διαταγές γάλλων καραβανάδων· και γιατί να το έκανε άλλωστε;

Συνεπώς τα «μούσκλια της ευρώπης» που ονειρεύεται η κυρά von der Leyen μόνο σαν διακρατικές στρατιωτικές συμφωνίες μπορούν να υπάρξουν· εφόσον, φυσικά, είτε συμπίπτουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, είτε μπορούν να γίνουν κάποιες (και συγγνώμη για την έκφραση) «αλλαξοκωλιές».

Υπάρχει ωστόσο κι ένα επιπλέον ζήτημα. Η μόνη περιοχή του κόσμου (εκτός ευρώπης) που φαίνεται να προσφέρεται ακόμα για «ευρωπαϊκά μούσκλια» είναι η αφρική. Κι αυτό επειδή δεν είναι δίπλα στο Πεκίνο ή στη Μόσχα, δεν είναι ούτε κεντρική ασία ούτε μέση Ανατολή (όπου τα «ευρωπαϊκά μούσκλια» δεν χωράνε πια)· και επειδή τα ήδη υπάρχοντα «μούσκλια» στην αφρική (αμερικανικά, ρωσικά, κινέζικα) δεν έχουν αποκτήσει ακόμα καθολικό έλεγχο εδώ ή εκεί.

Αλλά στην αφρική, ειδικά στη ζώνη του Sahel, υπάρχουν ήδη αρκετά «γαλλικά μούσκλια» – με το «δικαίωμα της γαλλοφωνίας» (δηλαδή της ιστορικής γαλλικής αποικιοκρατίας…). Στο μάλι υπάρχουν ήδη (εκτός απ’ τα αμερικανικές και τις γαλλικές αρβύλες) και γερμανικές· με «αντιτρομοκρατική» αποστολή πάντα… Συνεπώς τι θα την κάνει την επιπλέον χακί ευρωβαρβατίλα που πεθύμησε η κυρά Leyen; Άγνωστο.

Η διάγνωση, πάντως, του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης για τον κλινικό θάνατο του νατο, δεν άφησε αδιάφορη την Μόσχα. Υποψιαζόμαστε ότι ο κυρ Lavrov θα ήθελε να πει φωναχτά «στην κηδεία να μας φωνάξετε – θα στείλουμε και στεφάνι!». Αλλά επειδή είναι έμπειρος κρατήθηκε και δήλωσε μόνο τα εξής ειρωνικά:

… Δεν μπορώ να παρασυρθώ σε μια συζήτηση για την ιατρική πλευρά του θέματος. Αν ο Macron νοιώθει ότι η διάγνωση που έκανε είναι τόσο προφανής, έχει κάθε δικαίωμα να την κάνει δημόσια. Ξέρει το νατο καλύτερα από εμένα, αφού εκπροσωπεί ένα κράτος μέλος της συμμαχίας… Εμείς εξακολουθούμε να ελπίζουμε σε αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με το νατο. Συνεπώς όταν συνέλθει θα είμαστε διαθέσιμοι…

Ναι, ακριβώς: όταν συνέλθει!… Αχ αυτοί οι ειρηνιστές!!! Πόσο χιουμορίστες γίνονται…

(φωτογραφία πάνω: Πριν ένα χρόνο, στα μέσα Νοέμβρη του 2018, η φράου von der Leyen, σαν υπ.αμ. του Βερολίνου, επιθεωρεί το «γερμανικό εκστρατευτικό σώμα» στο μάλι. Υπάρχει μια κάποια γελοιότητα στις πόζες· αλλά όταν η γελοιότητα κρατάει πολυβόλο καλύτερα να κρατάει κανείς το στόμα του κλειστό…

Κάτω: Επί τη ευκαιρία εγκαινιάζει κι ένα καινούργιο γερμανικό στρατόπεδο δίπλα, στο νίγηρα. Στόχος της «αντιτρομοκρατίας» στη ζώνη του Sahel είναι το απελευθερωτικό κίνημα των Tuareg, που αμφισβητεί την εκμετάλλευση των πρώτων υλών της περιοχής απ’ τα γαλλικά αφεντικά…

Φυσικά υπάρχει και κάτι σαν «isis» – αυτό φυτεύεται εντέχνως παντού και όσο πρέπει…)

Sahel 1

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. Ίσως, λέμε «ίσως», ο τοξικός πρίγκηπας του Ριάντ και ο εξίσου τοξικός όμοιός του των εμιράτων, να μην είναι τόσο κακοί άνθρωποι… Ή, εν πάσει περιπτώσει, έχουν την «οικονομική επιφάνεια» να αγοράζουν την φιλία πιο δυνατών από δαύτους.

Πριν καμιά δεκαριά μέρες ανακοινώθηκε απ’ το Ριάντ ότι θα δώσει 100 μύρια δολάρια στο ταμείο μιας διεθνούς αντιτρομοκρατικής συμμαχίας που δρα στο Sahel, μια μεγάλη ζώνη νότια της Σαχάρας, που διατρέχει το μάλι, τον νίγηρα και το τσαντ. Τα εμιράτα ανακοίνωσαν με την σειρά τους ότι θα τσοντάρουν με άλλα 30 μύρια. Ποιος έφερε τέτοια χαρμόσυνα νέα; Αυτοπροσώπως ο γάλλος πρόεδρος Macron, που είχε πάει στα μέρη για δουλειές. Ήταν ο αρμοδιότερος: το Παρίσι έχει φτιάξει μια «αντιτρομοκρατική συμμαχία» με στρατό απ’ την μαυριτανία, το μάλι, τον νίγηρα, την μπουρκίνα φάσο και το τσαντ, την οποία (εννοείται!) ότι διοικεί. Είναι οι G5: καμμία σχέση με άλλα “g”! Εντελώς συμπτωματικά τα μέλη της «συμμαχίας» ανήκουν από παλιά στη σφαίρα της γαλλικής ιμπεριαλιστικής «επιρροής».

Τα 130 αραβικά εκατομμύρια, μαζί με άλλα 80 που έχει υποσχεθεί η Ουάσιγκτον για την ίδια «πολυεθνική δύναμη» είναι 210 στο σύνολο· ο Macron υπολόγισε ότι χρειάζονται άλλα 40· ίσως τα βάλει το Παρίσι, ίσως τα βρει από αλλού.

Χρειάζεται να το υπενθυμίσουμε; Το Παρίσι (μαζί με την Ουάσιγκτον μεν, αλλά αλλά κινούμενο στον ιστορικά «ζωτικό χώρο» του) κυνηγάει τρομοκράτες στην υποσαχάρια Αφρική… Αλλοίμονό τους των παλιοτρομοκρατών!!!

Operation Barkhane

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. Αυτό που γενναιόδωρα χρηματοδοτεί ο τοξικός (με τα ανάλογα ανταλλάγματα…) έχει σκοπό, σύμφωνα με τον Jean-Yves Le Drian, πρώην (ως το 2017) υπ.αμ. της γαλλίας και τώρα υπουργό “ευρωπαϊκών και διεθνών υποθέσεων” της κυβέρνησης Macron, να περιφρουρήσει την “ασφάλεια” της γαλλίας. Μεγάλο κράτος η γαλλία, τα σύνορά της απλώνονται…

…Σκοπός [της “επιχείρησης Barkhane”: barkhane είναι ένα είδος αμμόλοφων της Σαχάρα…] είναι να εμποδίσουμε να μονιμοποιηθεί αυτό που αποκαλώ highway όλων των ειδών μεταφορών, επιτρέποντας στις τζιχαντιστικές ομάδες ανάμεσα στη λιβύη και στον Ατλαντικό να ανασυγκροτούνται… έχει δηλώσει πριν 3 χρόνια. Με λίγη προσοχή (και μια βοήθεια απ’ το τετράδιο για εργατική χρήση 2…) μπορεί κανείς να προσέξει ότι (και) η γαλλική αντιτρομοκρατική καραβανίλα δεν διακηρύσσει καν και καν ότι σκοπεύει να «εξαλείψει την τρομοκρατία». Απλά να την ελέγχει θέλει. Να μην μονιμοποιηθεί… Εικονική «νομιμότητα»; Ακριβώς!

Η «αντιτρομοκρατία» του Παρισιού είναι απ’ το ίδιο καλούπι με την αντιτρομοκρατία της Ουάσιγκτον ή/και της Μόσχας (και όποιου άλλου), το ίδιο εικονική και το ίδιο ιμπεριαλιστική. Συνεπώς ποια είναι η πραγματική διακύβευση;

Αυτή: στην «μαύρη ήπειρο» βρίσκεται το 89% των παγκόσμια γνωστών κοιτασμάτων πλατίνας, το 81% των παγκόσμια γνωστών κοιτασμάτων χρωμίου, το 61% των κοιτασμάτων μαγγανίου και το 60% των κοιτασμάτων κοβαλτίου. Το 2015, όταν η operation Barkhane είχε ήδη εγκαινιαστεί (σαν διάδοχος και ενοποίηση των γαλλικών operation serval στο μάλι και operation epervier στο τσάντ) απ’ την αφρική εξορύχθηκε το 78% της παγκόσμιας ποσότητας πλατίνας εκείνης της χρονιάς, το 60% κοβαλτίου, το 57% μαγγανίου και διαμαντιών, το 34% του παλλάδιου, το 22% του χρυσού και ουρανίου, το 15% του βωξίτη, το 9% του χαλκού και το 7% του ψευδαργύρου. Μπορείτε να ψάξετε (και εύκολα να βρείτε) που χρησιμοποιούνται αυτά τα υλικά· πόσο πολύ έχουμε τα περισσότερα μέσα στα σπίτια μας… Και πόσο πολύ χρειάζεται το αφρικανικό ουράνιο η γαλλική πυρηνική βιομηχανία…

Αυτή είναι η διακύβευση: στρατηγικές πρώτες ύλες. Οπότε πίσω απ’ την εικονική διακήρυξη του στρατιωτικού ελέγχου «των ροών τρομοκρατών» στην υποσαχάρια Αφρική βρίσκεται ο ουσιαστικός στόχος: ο στρατιωτικός και πολιτικός έλεγχος και της εξόρυξης και της διακίνησης (των “ροών”) στρατηγικών πρώτων υλών…

Καθότι στην Αφρική γυροφέρνει με αξιώσεις και η κίνα. Που έχει «αποβιβαστεί» ήδη στη δυτική Αφρική, κλείνοντας μεγάλα project (όχι μόνο με οικονομικό αλλά και πολιτικό βάρος) με διάφορα καθεστώτα: στην κένυα το νέο αεροδρόμιο του Nairobi· στην αιθιοπία τον εκσυγχρονισμό των τηλεπικοινωνιών και την εγκατάσταση του «επενδυτικού στρατηγείου» της στην Addis Ababa· στην τανζανία την κατασκευή του μεγάλου λιμανιού του Bagamoyo…