Δευτέρα 21 Αυγούστου>> Όπως είναι παγκόσμια γνωστό η φιλάνθρωπη, χριστιανική και, κυρίως, πολιτισμένη Δύση (τα δυτικά αφεντικά αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των υποτελών τους) έχει μεγάλο πάθος με την ελευθερία και την δημοκρατία. Μην ακούσουν όλοι αυτοί, άρχοντες και αρχόμενοι, ότι έγινε κάπου πραξικόπημα: αμέσως θρηνούν (πρώτα) και γίνονται σωτήρες (ύστερα) της χαμένης δημοκρατίας.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χούντα του Καϊρου. Με πάνω από 50.000 πολιτικούς κρατούμενους και εκατοντάδες «εξαφανισμένους» είναι ίσως ό,τι πιο βάρβαρο είναι διεθνώς γνωστό. Έχετε δει τι τραβάει απ’ τους δυτικούς εραστές της δημοκρατίας; Τίποτα! Μια χαρά έχουν σχέσεις μαζί της. Τόσο «μια χαρά» ώστε η μπατσαρία της χούντας μπορεί να σκοτώνει μετά από βασανιστήρια ακόμα και λευκούς αντιχουντικούς, όπως έγινε με την δολοφονία του ιταλού φοιτητή Giulio Regeni, στο Κάιρο, τον Γενάρη του 2016. Έχουν περάσει από τότε πάνω από 7 χρόνια, κι ούτε κατά διάνοια η «φιλελεύθερη και δημοκρατική» δύση δεν τόλμησε να «υψώσει την φωνή» της κατά του χασάπη του Καϊρου. Ούτε κατά διάνοια δεν τόλμησε να τον κατηγορήσει για αυτήν, έστω αυτήν, την δολοφονία…
Το δυτικό πάθος για ελευθερία και δημοκρατία στον πλανήτη είναι λοιπόν πασίγνωστο. Συνεπώς η αντίδραση για το πρόσφατο πραξικόπημα στο νίγηρα ήταν αναμενόμενη. Σωστά; Σωστά – αλλά για τους ακριβώς αντίθετους λόγους απ’ την …. αγάπη για ελευθερία.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν (ακαριαία) οι δυτικοί, τόσο στο Παρίσι όσο και στην Ουάσιγκτον, θα πρέπει να ήταν ότι αυτοί οι παλιάνθρωποι οι πραξικοπηματίες χρειάζονται μια operation enduring freedom, όπως εκείνη που έκαναν (ως νατο…) στο αφγανιστάν το 2001… Ύστερα θυμήθηκαν ότι στο αφγανιστάν ηττήθηκαν, οπότε θα ήταν καλύτερα την επιχείρηση να την αναλάβουν τίποτα αφρικάνοι, που είναι «πολύ φτηνότεροι». Και πάλι: οι υποψήφιοι (το γειτονικό κράτος της νιγηρίας) απέρριψαν (ως τώρα) την ιδέα μιας τέτοιας εργολαβίας, ειδικά όταν μια σειρά άλλων αφρικανικών κράτων με σημαντικότερο στρατιωτικά εκείνο της αλγερίας, δήλωσαν ότι βρίσκονται στο πλευρό των πραξικοπηματιών της Niamey… Κι ακόμα χειρότερα εφόσον η προοπτική στρατιωτικής εισβολής της νιγηρίας στο νίγηρα θα προκαλούσε εσωτερική κρίση στην πρώτη: οι διαφωνούντες είναι πολλοί και όχι ασήμαντοι.
Τι απέμεινε σ’ αυτή τη φάση; Οι κυρώσεις! Μα βέβαια: οι πλούσιοι πρέπει να τιμωρούν τους φτωχούς όταν γίνονται ανυπάκουοι. Όχι απλά να τους τιμωρούν∙ να τους λιώνουν!!
Η κυρία Emanuela Claudia Del Re είναι «ειδική αποσταλμένη της ε.ε. για το Sahel» – και κοινωνιολόγος. Δεν ξέρουμε αν η υποσαχάρια αφρική διαθέτει κάποιον «ειδικό αποσταλμένο για τα ευρωπαϊκά προβλήματα», μάλλον όχι. Η κυρία Claudia σαν αποικιοκράτης (εκπρόσωπος) είναι σκληρή: αφού δεν θέλουν εμάς και προτιμούν τους ρώσους και τους κινέζους, θα φροντίσουμε να πεθάνουν από πείνα!
Σε όχι και τόσο ανύποπτο χρόνο, το 2019, το αμερικανικό καθεστωτικό ίδρυμα Rand Corporation είχε παρομοιάσει τις κυρώσεις με carpet bombing:
Πιθανόν τα στελέχη του Rand να ήλπιζαν ότι έτσι θα ισοπεδωθεί το ιράν ή και, γιατί όχι, η ρωσία. Αλλά όχι: αυτή η γενοκτονική ισοπέδωση απειλεί τους πιο παρίες του πλανήτη, τους πιο «εύκολους στόχους» του δυτικού έρωτα για την ελευθερία και την δημοκρατία.
Ο νίγηρας είναι κατ’ αρχήν τέτοια περίπτωση:
Προσέξτε την τελευταία φράση στο κάτω μέρος της φωτογραφίας:
Παρότι είναι ο 7ος μεγαλύτερος προμηθευτής ουρανίου στον κόσμο, ο Νίγηρας είναι επίσης 7ος μεταξύ των φτωχότερων χωρών του κόσμου.
Ένας στρατηγικός «προμηθευτής» ουρανίου είναι, σαν κοινωνία, στον πάτο του βαρελιού; Χμμμ… To 75% των εξαγωγών του νίγηρα είναι το ουράνιο, και ο κύριος εισαγωγέας του είναι ο γαλλικός πυρηνικός καπιταλισμός.
Εδώ τα δυτικά αισθήματα γίνονται λιανά. Πολύ λιανά. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα…