Tag: ιράν

Ο εχθρός

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Για παράδειγμα το αγγλικό καθεστώς, που προσπαθεί να βρει την «γραμμή» του στις διαπραγματεύσεις για την έξοδό του απ’ την ε.ε., σίγουρα θα ήθελε να ξέρει πως μπορεί να αξιοποιήσει τις πιθανολογούμενες εμπορικές κυρώσεις κατά γαλλικών και γερμανικών εταιρειών που έχουν δουλειές στο ιράν…

Ο άγγλος υπουργός οικονομικών, συνεντευξιαζόμενος την περασμένη Παρασκευή στο κανάλι sky news, ήταν κάπως ωμός, μεταφέροντας το «κλίμα» αυτών των διαπραγματεύσεων:

Καταλαβαίνω ότι τα πάθη είναι έντονα, καταλαβαίνω ότι ο κόσμος έχει πολύ ισχυρές απόψεις για το θέμα [: αναφέρεται στις διαφορετικές απόψεις εντός αγγλίας…] αλλά είμαστε όλοι απ’ την ίδια μεριά, έχουμε την ίδια ατζέντα. Ο εχθρός, οι αντίπαλοι, είναι εκεί, στην άλλη μεριά του τραπεζιού. Μ’ αυτούς είναι που πρέπει να διαπραγματευτούμε, να διαπραγματευτούμε σκληρά για να πετύχουμε την καλύτερη δυνατή συμφωνία για την βρετανία.

Αυτό το «ο εχθρός είναι εκεί» μιλώντας για την ε.ε., δεν ακούστηκε σαν «πολιτικά σωστό»… Μετά από μερικές ώρες ο Philip Hammond αναγκάστηκε να το μαζέψει. Ήταν όμως ακριβές…

Γλώσσα λανθάνουσα…

Τα κοινωνικά ζητήματα

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Η εντατικοποίηση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά του ιράν θα ενισχύσει στο εσωτερικό του τα πιο συντηρητικά στοιχεία, όχι μόνο στις δομές εξουσίας αλλά στην κοινωνία. Είναι η αξιοποίηση του «η πατρίς κινδυνεύει» που απ’ το 1980 και μέχρι πρόσφατα κρατούσε παγωμένη την όποια κοινωνική εξέλιξη.

Οι απειλές ήταν απόλυτα πραγματικές. Απ’ τον πόλεμο που εξαπέλυσε ο τότε σύμμαχος της δύσης Σαντάμ Χουσεΐν την δεκαετία του ’80, με την πλήρη υποστηρίξη ηπα, ευρώπης και (τότε) σοβιετικής ένωσης, μέχρι το πολεμόκαβλο «όλοι πάνε στη Βαγδάτη, οι αληθινοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη» του αμερικανικού στρατού μετά την εισβολή στο ιράκ το 2003, το ιρανικό καθεστώς ήταν πράγματι σε πολιορκία. Η Ουάσιγκτον έκανε ένα σπουδαίο δώρο στις υπερσυντηρητικές φράξιες της ιρανικής εξουσίας: τους προσέφερε εδώ και δεκαετίες έναν σημαντικό «λόγο ύπαρξης» – και κυριαρχίας.

Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μετά την συμφωνία 5+1, που έδωσε στην Τεχεράνη τον ορίζοντα ενός «τέλους της πολιορκίας», οι ιρανοί μεταρρυθμιστές άρχισαν να ξανα-αναπνέουν. Αυτό μπορεί κανείς να το δει στους δρόμους: στην σταδιακή (ανεπίσημη μεν αλλά σαφή) «χαλάρωση» της θρησκευτικής αυστηρότητας και του θεολογικού correct.

Οι δυνατότητες να τροποποιηθούν και μεσοπρόθεσμα να αλλάξουν οι ιδεολογικοί συσχετισμοί μέσα στην ιρανική κοινωνία, σε ότι αφορά την καθημερινότητα, υπάρχουν και είναι έντονες. Όμως κάτω απ’ τις αμερικανικές απειλές (και προβοκάτσιες) τέτοιες αλλαγές εμποδίζονται…

Ακονίζει τα νύχια του…

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Σύμφωνα με νόμο που κατάφεραν και πέρασαν οι αμερικάνοι αντίπαλοι της συμφωνίας 5+1 (αγγλία, γαλλία, ρωσία, κίνα, ηπα, γερμανία, ιράν) για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, ενώ τα υπόλοιπα κράτη την υπέγραψαν μια κι έξω, στην Ουάσιγκτον ο κάθε φορά πρόεδρος πρέπει να την ανανεώνει ανά τρίμηνο. Βαρετό; Γραφειοκρατικό; Και βάλε. Αλλά «το αφεντικό έχει το νου του». Δεν ψωνίζει γουρούνι στο σακί. Δεν κάνει συμβόλαιο αορίστου χρόνου.

Το ψόφιο κουνάβι την έχει ανανεώσει ήδη δυο φορές από τότε που έκατσε στην προεδρική καρέκλα· αλλά τώρα αρνείται. Ο λόγος είναι προφανής: η επιδείνωση (σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων) της κατάστασης στο συρο-ιρανικό πεδίο μάχης. Οπότε το ψόφιο κουνάβι λέει «όχι», και η ανανέωση της συμφωνίας περνάει στο κογκρέσο, που έχει κατ’ αρχήν δύο μήνες στη διάθεσή του να δει το θεματάκι. Προς το παρόν δεν υπάρχουν εκεί συσχετισμοί για να ακυρωθεί η αμερικανική υπογραφή. Όμως:

Είναι καιρός για όλο τον κόσμο να ενωθεί μαζί μας στην απαίτηση να σταματήσει η κυβέρνηση του ιράν την ενασχόλησή της με τον θανάτο και την καταστροφή. Πρόεδρος Donald J. Trump.

Ο πρόεδρος Donald J. Trump, σε συνεργασία με την ομάδα εθνικής ασφάλειας, έκανε δεκτή τη νέα στρατηγική για το ιράν. Είναι η κατάληξη 9 μηνών διαβουλεύσεων με το κογκρέσσο και τους συμμάχους μας πάνω στο πως θα προστατευτεί καλύτερα η αμερική.

Έτσι ξεκινάει το χτεσινό (πολεμικό) δελτίο τύπου του αμερικανικού λευκού οίκου. Και αμέσως μετά συνεχίζει:

Η νέα στρατηγική των ηπα απέναντι στο ιράν εστιάζει στην εξουδετέρωση της αποσταθεροποιητικής επιρροής της κυβέρνησης του ιράν, και στον περιορισμό της επιθετικότητάς του, ειδικά της υποστήριξης του προς τρομοκράτες και ενόπλους…

Μη μπορώντας να προχωρήσει (προς το παρόν…) στην άμεση και κατά μέτωπο αμφισβήτηση της συμφωνίας 5+1 για τον έλεγχο των πυρηνικών του ιράν (καθώς θα απομονωνόταν διεθνώς) η Ουάσιγκτον ανοίγει (το έχετε διαβάσει ήδη στην ασταμάτητη μηχανή) καινούργιους καυγάδες. Στη συγκεκριμένη ανακοίνωση / δελτίο τύπου «η αντιμετώπιση των φρουρών της επανάστασης» αναγορεύεται σαν κύριος στόχος. Ήδη, πριν καν στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης, το αμερικανικό υπ.οικ. ανακοίνωσε ότι τοποθέτησε τους “φρουρούς” στη λίστα των “τρομοκρατικών οργανώσεων απέναντι στις οποίες απαιτούνται κυρώσεις”, με την κατηγορία ότι παρέχει βοήθεια σε τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η Hamas, η Hesbollah, (αλλά και) οι Taliban… Για να μην μείνει στα λόγια, το αμερικανικό υπ.οικ. έβαλε κυρώσεις σε 4 “οντότητες”, οι 3 ιρανικές και η άλλη κινεζική, με τον ισχυρισμό ότι “στηρίζουν τους φρουρούς ή/και τον ιρανικό στρατό”. Αυτό είναι η αρχή…

Είναι το Τελ Αβίβ και το συρο-ιρακινό πεδίο μάχης που μιλάνε· σε μεγάλο βαθμό και εκείνο της υεμένης: οπουδήποτε οι στρατοί (ή/και οι proxies) της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ ηττώνται, υπάρχει (λέει η «νέα στρατηγική») μια τρομοκρατική οργάνωση: οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης». Αυτοί στήριξαν το καθεστώς Άσαντ (αυτό το αναφέρει επι λέξει το δελτίο τύπου…).

Αυτοί φταίνε για όλα: οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις (λέει η ανακοίνωση) έδωσαν μονόπλευρη προτεραιότητα στην αντιμετώπιση του σουνίτικου εξτρεμισμού· και αδιαφόρησαν για τον σιιτικό. Αυτό αλλάζει. Δόξα και τιμή στο αμερικανικό βαθύ κράτος που κατάλαβε ότι η (σουνιτική) «αλ-Κάιντα» ήταν δουλειά των σιιτών…

Μέχρι τώρα μεμονωμένα άτομα καθώς και κάποιες «οντότητες» που έχουν σχέση με τους ιρανούς «φρουρούς» είχαν τοποθετηθεί στην αμερικανική λίστα «τρομοκρατών». Όχι, όμως, το σύνολο του στρατιωτικού σώματος, που αποτελεί και τον βασικό στρατό του ιράν.

Φαίνεται ότι τα επιτελεία του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, σε ότι αφορά τη μέση Ανατολή, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ιράν είναι ο σχετικά πιο αδύνατος μεν αλλά απ’ την άλλη μεριά βολικός κρίκος του μπλοκ της Astana. Ο Άσαντ και το καθεστώς του είναι ήδη στόχος· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι μικρή για να απασχολήσει την Ουάσιγκτον (ανήκει στις άμεσες αρμοδιότητες του Τελ Αβιβ)· η Μόσχα, απ’ την άλλη μεριά, είναι πολύ μεγάλη για να χαρακτηριστεί ο στρατός της «τρομοκράτης». (Αν και ποτέ δεν ξέρεις…)

Ελπίζει πραγματικά η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ότι «θα σπάσουν τη ραχοκοκαλιά» του μπλοκ της Astana σημαδεύοντας τους ιρανούς «φρουρούς»; Μάλλον όχι. Σε πρώτο χρόνο, κι αυτό είναι το σχετικά εύκολο κομμάτι, θα μπορούν να επιβάλλουν κατά βούληση νέες κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, προσπαθώντας να τραβήξουν με το ζόρι σ’ αυτές και την ευρώπη· απ’ την μεριά της Μόσχας ή/και του Πεκίνου θα ήταν απόλυτα ηλίθιο να περιμένουν ότι θα συμφωνήσουν.

Το πιο ζόρικο είναι ότι με βάση τη «νέα στρατηγική» τα αμερικανικά βομβαρδιστικά ή οι πεζικάριοι proxies των ηπα και του ισραήλ θα μπορούν να κτυπούν θέσεις του μπλοκ της Astana στο συριακό και στο ιρακινό έδαφος με την δικαιολογία ότι «χτυπάμε τρομοκράτες». Πρόκειται για ένα είδος επισημοποίησης εκ των υστέρων ορισμένων επιθέσεων που έχουν γίνει, εναντίον και ρώσων αξιωματικών…

Είναι τυχοδιωκτισμός. Αλλά… Θα ήταν δυνατόν να παραδεχτούν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ την ήττα τους;

4ος παγκόσμιος πόλεμος

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Την προηγούμενη Κυριακή 8 Οκτώβρη, περιμένοντας ότι κάπως έτσι θα ήταν η καινούργια «γραμμή» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο επικεφαλής των «φρουρών της επανάστασης» αρχικαραβανάς Mohammad Ali Jafari είχε δηλώσει:

… Αν τα νέα που μαθαίνουμε είναι σωστά σχετικά με την βλακεία [: stupidity] της αμερικανικής κυβέρνησης στο να θεωρήσει τους φρουρούς της επανάστασης τρομοκρατική οργάνωση, τότε οι φρουροί της επανάστασης θα θεωρήσουν τον αμερικανικό στρατό σαν μια εκδοχή του ισλαμικού κράτους [: isis] σε όλο τον κόσμο… Για να συμπληρώσει ότι οι αμερικάνοι θα πρέπει να μετακομίσουν όλες τις βάσεις τους στην περιοχή, ώστε να βρίσκονται έξω απ’ την ακτίνα δράσης των πυραύλων των «φρουρών»: 2.000 χιλιόμετρα μακριά απ’ τα ιρανικά σύνορα.

Είναι φτηνοί λεονταρισμοί και εύκολοι βερμπαλισμοί απ’ την μεριά της Τεχεράνης: δεν έχει κανένα συμφέρον να κτυπήσει πρώτη αμερικανικές θέσεις. Έχει όμως την δυνατότητα να κτυπήσει εκεί που οι αμερικανικοί σχεδιασμοί πραγματικά πονούν, τόσο στη συρία – ιράκ και την υεμένη όσο και στο αφγανιστάν (όπου έχει μια ορισμένη επιρροή): στο έδαφος. Να ενισχύσει την συμμετοχή της και, σε συνεργασία με την Μόσχα και το Πεκίνο, να επιταχύνει τις απελευθερώσεις περιοχών απ’ τον isis και τις υπόλοιπες (λίγες) φιλοαμερικανικές / φιλοϊσραηλινές «τζιχαντιστικές» οργανώσεις.

Θα απομένει όμως το κουρδικό μέτωπο, πίσω απ’ το οποίο ο αμερικανικός στρατός οχυρώνεται διαρκώς, όλο και περισσότερο, κάθε ημέρα που περνάει, με διαρκείς αποστολές όπλων, πυρομαχικών· και συμβούλων. Μπορεί και μισθοφόρων.

Σε κάθε περίπτωση: τόσο η «νέα στρατηγική» κατά του ιράν όσο και η γενεαλογία της (ειδικά το γεγονός ότι ήταν η ρωσική επέμβαση και όχι οι “φρουροί”, πριν από 2 χρόνια, που στραπατσάρισε τα σχέδια για την μέση Ανατολή) επιβεβαιώνουν πεντακάθαρα αυτό που υποστηρίζουμε: το συριακό (και το ιρακινό) πεδίο μάχης είναι του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Ο μοχλός

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Είναι γνωστό ότι επί χρόνια το ρατσιστικό / απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ προσπαθεί να πείσει το αμερικανικό να επιτεθεί στην Τεχεράνη· με άλλοθι το πυρηνικό πρόγραμμά της. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του (Ιούλης 2017, ynetnews) ο Ehud Barak, πρωθ. του ισραήλ απ’ το 1999 ως το 2001, επικεφαλής των «εργατικών» ως το 2011 και υπ.αμ. σε κυβέρνηση του νυν πρωθ. Netanyahu (ήταν στο πόστο, άρα επικεφαλής, στη σφαγή στη λωρίδα της Γάζας στα τέλη του 2008 και στις αρχές του 2009, που έμεινε γνωστή σαν “επιχείρηση καυτό μολύβι”…) δεν το κρύβει: …αυτό που ζητούσαμε απ’ τους αμερικάνους ήταν να εντείνουν τις κυρώσεις και να επιτεθούν.

Ούτε ο Μπους ο Β ούτε ο Ομπάμα συμφωνούσαν· αν και δεν θα εμπόδιζαν το ίδιο το ισραήλ να δράσει. Αλλά η στρατιωτική μηχανή του ισραηλινού καθεστώτος δεν θα μπορούσε να δράσει με επιτυχία από μόνη της. Ειδικά ο Ομπάμα, χωρίς να εκτείθεται πολύ, δεν έβλεπε με καλό μάτι τις ισραηλινές φιλοδοξίες στη μέση Ανατολή. Προχώρησε, τελικά, στη συμφωνία 5+1, χαλαρώνοντας (αν και όχι διαγράφοντας) τον κλοιό στο ιράν.

Το ψόφιο κουνάβι και η διοίκηση των συντηρητικών είναι πια αρκετά διαθέσιμοι να “ξανασφίξουν τα λουριά”. Όμως το τζίνι (και το ιρανικό, αλλά όχι μόνο αυτό) έχει βγει απ’ το μπουκάλι. Μια κατευθείαν αμερικανική επίθεση στο ιράν ίσως δεν είναι αυτή τη στιγμή “στο τραπέζι”. Μια ένταση των τριβών στη μέση Ανατολή είναι· με αβέβαια, όμως, αποτελέσματα. Τι θα κάνει, λοιπόν, ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός στο καινούργιο, ευρύτερο “πλαίσιο” της νέας αμερικανικής στρατηγικής;

Θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να “κάτσει ήσυχα”! Στο Τελ Αβίβ άναψαν αμέσως πυροτεχνήματα μετά την ανακοίνωση της αμερικανικής “στρατηγικής”. Ο υπουργός ασφάλειας και μεταφορών Yisrael Katz χέστηκε απ’ τη χαρά του, πηγαίνοντας σε χρόνο dt το πράγμα εκεί που θα ήθελε το καθεστώς του: η αμερικανική στάση (είπε) θα ολοκληρωθεί με στρατιωτική σύγκρουση, δεδομένης της αναμενόμενης ιρανικής αντίδρασης… Καθότι το ιράν είναι η καινούργια βόρεια κορέα. 

Μέση ανατολή 3

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Ο isis δεν «νομιμοποιήθηκε» ποτέ επίσημα, ούτε επεδίωξε να το κάνει, σαν εκφραστής κάποιου μελλοντικού «σουνιστάν». Ο συγκερασμός του τυπικού και του πραγματικού αμερικανικού (και ισραηλινού) σχεδιασμού είχε αυτήν την αναπόφευκτη συνέπεια: κάποιοι, εκεί, στη συρία και στο ιράκ, έπρεπε να είναι «κακοί» – για να δικαιολογείται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία γύρω.

Η ήττα του isis μετά την ρωσική επέμβαση, και ειδικά μετά την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo (είναι κομβική στιγμή…) άρχισε να βγάζει απ’ τους χάρτες (και την σπέκουλα) την προοπτική, έστω μεσοπρόθεσμη, ενός «σουνιστάν». Όσο αυτή η προοπτική ξεθώριαζε, τόσο περισσότερο το τρίτο σκέλος του σχεδιασμού, το «κουρδιστάν», σπρωχνόταν στο κέντρο της σκηνής. Κι όχι μόνον αυτό: το «κουρδιστάν», ειδικά το συριακό τμήμα του (αφού στη συρία δρα ο ρωσικός και ο ιρανικός στρατός και η Χεζμπ’ αλλάχ) θα έπρεπε να είναι φανερά «αμερικάνικο», και όχι υπόγεια όπως ο isis ή άλλες αντι-Άσαντ ένοπλες ομάδες. Για πρακτικούς (επιχειρησιακούς) αλλά και συμβολικούς λόγους. Γι’ αυτό και εξοπλίζεται ανοικτά και συστηματικά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο: τα convoy με τις νταλίκες, φορτωμένα με κάθε τι που χρειάζονται οι ypg, περνάνε κάθε τρεις και λίγο απ’ το ιρακινό κουρδιστάν προς την συρία· κι όχι για να ενισχύουν την επιχείρηση ανακατάληψης της Raqqa που προχωράει με βήμα σημειωτόν· αν δεν έχει σταματήσει…

Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Το «κουρδιστάν» είναι η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα κατακερματισμού της ιρακινής και της συριακής επικράτειας. Αλλά και κάτι παραπάνω. Είναι σ’ αυτή τη φάση η μόνη δυνατότητα να κρατηθεί κοντά στο τραπέζι, να μείνει ανοικτή, η προοπτική μελλοντικής επανεμφάνισης διεκδικητών ενός «σουνιστάν»: αν οι κούρδοι έχουν δικαιώματα κρατικής οντότητας, γιατί να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα και οι σουνίτες του ιράκ και της συρίας;

Συνεπώς η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ (το Ριάντ δεν το υπολογίζουμε…) προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό τους αυτή τη φορά μέσω του κουρδικού εθνικισμού· αφού το project isis έχει αποτύχει. Μάλιστα, η τοποθέτηση του «κουρδιστάν» στην αιχμή της αποσταθεροποίησης (και) της μέσης Ανατολής έχει ένα πλεονέκτημα: απειλεί τόσο την Τεχεράνη όσο και την Άγκυρα.

Μέση ανατολή 4

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Αυτά τα ξέρουν όλοι. Τα ξέρει οπωσδήποτε το «μπλοκ της Astana»: Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός – και η Βαγδάτη. Η Μόσχα δεν μπορεί μεν να στραφεί ανοικτά κατά των ypg αυτή τη στιγμή, βλέπει όμως το πόσο «αμερικανικά» δρουν. Οι υπόλοιποι, και ειδικά Άγκυρα, Τεχεράνη και Βαγδάτη, έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων (ή/και δηλώσεων), ειδικά μετά το «ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα» στο ιρακινό κουρδιστάν, στις 25 Σεπτέμβρη. Σε πρώτο χρόνο κανένα απ’ αυτά τα κράτη δεν φαίνεται να θέλει έναν (ακόμη) πόλεμο. Εκείνο που οπωσδήποτε θέλουν είναι να εξασφαλίσουν ότι ένα μισο- (ή ψευτο-) ανεξάρτητο ιρακινό κουρδιστάν δεν θα είναι στους αμερικανικούς και ισραηλινούς στάβλους. Πράγμα που σημαίνει: δεν θα είναι safe heaven για αμφισβητήσεις ή/και επιχειρήσεις εναντίον τους. Είναι εύκολο κάτι τέτοιο; Όχι…

Την περασμένη Τετάρτη η αραβική (με έδρα το Λονδίνο) εφημερίδα Asharq al-Awsat δημοσίευσε συνέντευξη με τον ρώσο υπ.εξ. Sergei Lavrov. Ο οποίος τα έχωσε· όχι στους proxies ypg αλλά κατευθείαν στην Ουάσιγκτον:

… Σε μερικές περιπτώσεις οι ελεγχόμενες απ’ τις ηπα δυνάμεις έμμεσα ενθαρρύνουν άλλους τρομοκράτες να επιτίθενται σε στρατηγικά σημεία που δίκαια επανακαταλήφθηκαν απ’ την Δαμασκό, ή ηθελημένα εμπλέκονται σε αιματηρές προβοκάτσιες σε βάρος των δικών μας δυνάμεων…

Αναφερόταν στην Deir ez-Zor. Και συνέχισε:

… Καλώ όλους τους «παίκτες» στη συρία να εγκαταλείψουν τις γεωπολιτικές τους φιλοδοξίες και συμβάλλουν πλήρως στην αποκατάσταση της σταθερότητας και της ασφάλειας στην περιοχή… Η πρακτική μας συνεργασία με την τουρκία και το ιράν σε όλα τα επίπεδα δείχνει, με την πλήρη σημασία των λέξεων, τον κεντρικό ρόλο που έχουν στη σταθεροποίηση της κατάστασης στη συρία και το ιράκ…

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας σ’ αυτές οι κουβέντες, έτσι δεν είναι;

Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας στο περιεχόμενο της επίσκεψης του Ερντογάν στην Τεχεράνη πριν 2 ημέρες (4/10). Για «βάθεμα της συμμαχίας» μίλησε ο Ερντογάν, για προσπάθεια «ξένων δυνάμεων» και ειδικά του ισραήλ να κρατήσουν τα δύο κράτη στο περιθώριο των εξελίξεων στη μέση Ανατολή μίλησε ο Χαμενεΐ (ο αρχιπαπάς του ιράν)…

Συρία 3

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Πράγματι, σύριοι and friends έχουν ξεκινήσει αυτήν την αργή προέλαση. Θα πρέπει να ανακαταλάβουν απ’ τον isis μισή ντουζίνα παραποτάμια χωριά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για περίπατο (και σίγουρα όχι για την «θυελλώδη πρόοδο» τύπου «οι πολέμαρχοι του isis τα έχουν κάνει πλακάκια με τους αμερικάνους και τις ypg”). Αυτό είναι το μειονέκτημα: απέχουν αυτή τη στιγμή περίπου 80 χιλιόμετρα, που θα είναι δύσκολα. Το πλεονέκτημα είναι ότι η Δαμασκός κρατάει θέσεις και δυτικά της Abu Kamal, σε απόσταση κάτι παραπάνω από 40 χιλιόμετρα. Μπορεί, λοιπόν, να επιτεθεί από δύο μεριές.

Κάτω απ’ τα σύνορα, στην ιρακινή μεριά, οι περιοχές ελέγχονται απ’ τον isis. Οι ιρανικές / σιιτικές πολιτοφυλακές (PMU) ξεκίνησαν την ανάποδη επιχείρηση, πάντα προς το ίδιο συνοριακό σημείο, και έχουν ανοίξει έναν διάδρομο απέχοντας περίπου 50 χιλιόμετρα απ’ την al Qa’im. Αλλά τις τελευταίες μέρες έχουν σταματήσει, ασχολούμενες σε άλλο μέτωπο. Υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή, όχι αργά, θα γίνει η συνδυασμένη / συντονισμένη επίθεση προς το σημείο Abu Kamal / al Qa’im, από βορρά, νότο και δύση.

Κάποιοι, κοιτώντας τον χάρτη, μπορεί να σκεφτούν: αααα, αυτό είναι deal! Η Ουάσιγκτον «να αφήσει» τελικά το συγκεκριμένο πέρασμα / χερσαία επικοινωνία μεταξύ Βαγδάτης και Δαμασκού, με αντάλλαγμα να έχει παρουσία αρκετά κοντά, στα εδάφη που έχουν καταλάβει οι αδελφοί ypg. (Έχει γραφτεί ότι η Ουάσιγκτον θα δημιουργήσει βάση κάπου εκεί· και η Μόσχα στο αεροδρόμιο της Deir ez Zor). Πράγματι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε μια τέτοια συνεννόηση! Μόνο που, αν ισχύει, την θεωρούμε προσωρινή. Το γιατί θα το εκθέσουμε τις επόμενες ημέρες.

Κάπου εδώ γύρω

Τετάρτη 4 Οκτώβρη.… Στο βόρειο μέτωπο αντιμετωπίζουμε τους Ρώσους, τους Ιρανούς, κι επίσης τους Τούρκους και την Hezbollah. Ο λαός δεν ξέρει τι γίνεται κι αυτό είναι καλό, αλλά πρόκειται για μια προσπάθεια που γίνεται 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την βδομάδα…. Ελπίζουμε ότι οι ΗΠΑ θα δραστηριοποιηθούν περισσότερο στην αρένα της Συρίας και στη μέση Ανατολή γενικά…

Ποιος τα λέει αυτά; Ο σύμμαχος των ελλήνων, ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεντευξιαζόμενος. Δεν ζητάει την ελληνική βοήθεια (όχι περισσότερη απ’ όση απολαμβάνει…) αλλά ζητάει να «καθαρίσει» η Ουάσιγκτον…

Έχουμε παραμελίσει τις αναφορές στο τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή, εξαιτίας όσων έγιναν στην Καταλωνία. Από αύριο θα φροντίσουμε να επανορθώσουμε.

(φωτογραφία: διαδήλωση στο ιρακινό κουρδιστάν, υπέρ του δημοψηφίσματος που έγινε, στις 25 του περασμένου Σεπτέμβρη. Κάποιος δεν μπορεί να κρύψει την συμμαχική χαρά του, αλλά και οι υπόλοιποι γύρω δεν δείχνουν ενόχληση ή δυσφορία.

Οι κούρδοι σύμμαχοι / υποτελείς σε ποιο μέτωπο δρουν κυρ Αβιγκντόρ;)

Η “μάχη του Κιρκούκ”

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Ένα άλλο δημοψήφισμα δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους (ή κάτι τέτοιο…), ανατολικότερα, πριν καμιά 10αριά ημέρες, δεν κηρύχτηκε αντισυνταγματικό· ίσως επειδή στο ιράκ η έννοια “σύνταγμα” είναι σχετική. Ούτε, επίσης, προσπάθησαν ένοπλοι με διαταγές απ’ την Βαγδάτη να κλέψουν τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια. Ο κουρδικός πληθυσμός του βόρειου ιράκ αποφάσισε ότι θέλει κράτος· αλλά είναι πολύ πιθανό ότι (σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον) πρόκειται για “διαπραγματευτικό χαρτί” απέναντι στην κεντρική ιρακινή κυβέρνηση.

Μέχρι τώρα οι κουρδοκρατούμενες περιοχές του βόρειου ιράκ την βγάζουν (οικονομικά) με λαθρεμπόριο. Πετρελαίου. (Το ίδιο ισχύει για τις αντίστοιχες περιοχές της βόρειας συρίας). Το λαθρεμπόριο γίνεται μέσω τουρκίας: το τουρκικό καθεστώς επιτρέπει διακριτικά στα βυτιοφόρα (μέχρι πρόσφατα ανάμεσά τους και σ’ εκείνα του isis) να μεταφέρουν το λαθραίο πετρέλαιο μέσω του εδάφους του επειδή απ’ αυτό επωφελούνται και δικά του αφεντικά. Όσο απομένει αδιάθετο στην τουρκία, φορτώνεται σε τάνκερ από λιμάνια της νότιας τουρκίας (στο σχετικό νταραβέρι διαπρέπουν και έλληνες εφοπλιστές…)

Αυτό το ξέρουν οι πάντες, στην περιοχή και όχι μόνο· το ξέρουν πολύ καλά στο Αρμπίλ. Ό,τι και να διαπραγματευτεί η φεουδαρχικού τύπου πολιτική εξουσία του με την Βαγδάτη, ό,τι και να συμφωνήσει, δεν μπορεί να σταθεί οικονομικά χωρίς την συγκατάθεση της Άγκυρας. Επιπλέον, απ’ την στιγμή που το άλλο μακρύ χέρι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού στη μέση Ανατολή, οι συριακές ypg, έχουν επεκταθεί και εξοπλιστεί δίπλα στο ιρακινό κουρδιστάν (καταλαμβάνοντας εδάφη που δεν έχουν ούτε καν κουρδικές μειονότητες· έχουν όμως πετρέλαιο…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι «φιλοκουρδικές» μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι εκτεθειμένες στο φως της ημέρας, είτε αρέσει στους κούρδους του ιράκ είτε όχι, οι εθνικιστικές κινήσεις (ή ελιγμοί) τους αφορούν όχι μόνο την Βαγδάτη και την Άγκυρα αλλά και την Τεχεράνη και την Δαμασκό.

Έτσι, απέναντι στο «διαπραγματευτικό χαρτί» του δημοψηφίσματος της 25 Σεπτέμβρη, έχει παραταχτεί ένα αντίπαλο «διαπραγματευτικό χαρτί», από βορρά, νότο και ανατολή: στρατοί της Άγκυρας, της Βαγδάτης και της Τεχεράνης. Η απειλή εισβολής είναι πραγματική αλλά όχι άμεση: εξαρτιέται απ’ το πως θα κινηθεί το καθεστώς των Μπαρζανί (που έχει και τις εσωτερικές του κόντρες). Στο βαθμό που δεν έχει την ανοικτή και δημόσια υποστηρίξη της Ουάσιγκτον (την υπόγεια την έχει, όπως έχει την φανερή του Τελ Αβίβ), το γήπεδο των ελιγμών του έχει μικρύνει σημαντικά. Όσο για τους ypg; Έχουν γίνει απόλυτα proxie της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, θεωρούμε μάλιστα πολύ πιθανό μονάδες τους να διοικούνται κατευθείαν από αμερικάνους. Το να γίνεσαι εγκάθετος μιας «μεγάλης δύναμης» προσφέρει σιγουριά… μέχρι να αναποδογυρίσει το τραπέζι και να βρεθείς πλακωμένος στα σίγουρα.

(Το Κιρκούκ είναι απ’ τις βασικές πετρελαιοπαραγωγές περιοχές / πόλεις του ιράκ, που έχει καταληφθεί και ελέγχεται απ’ τους πεσμεγκρά, αν και ο κουρδικός πληθυσμός της πόλης είναι μειονότητα. Αν το Ερμπίλ σκοπεύει να το κρατήσει για καιρό, σε βάρος της Βαγδάτης, – δείχνει απαραίτητο για την οικονομική του επιβίωση – θα χυθεί πολύ αίμα…)