Tag: εξωτερική πολιτική

Ο παράγοντας του χρόνου

Παρασκευή 20 Απρίλη. Μ’ όποια σοβαρά κριτήρια κι αν μετρήσει κανείς την κατάσταση, το συμπέρασμα είναι το ίδιο: το ελλαδιστάν είναι ένα failed state· επειδή είναι μια failed society. Ταξική, ταξικότατη, αλλά με λούμπεν διαταξική “κουλτούρα”. Οι προβολές στο μέλλον απλά κάνουν ακόμα πιο δυσοίωνη την πρόγνωση. Η γνώση της ιστορίας επιβεβαιώνει την «ιστορική συνέχεια». Θα ξαναθυμήσουμε ότι ο 20ος αιώνας, ο αιώνας του φορντισμού που, ειδικά μετά τον β παγκόσμιο, ήταν αλλού στας ευρώπας η εποχή του κεϋνσανιασμού και του κράτους πρόνοιας, στο ελλαδιστάν ήταν κυρίως ένας αιώνας εμφυλίου πολέμου, σε διαδοχικά επεισόδια. Ακριβώς επειδή ο πολιτικός προσοδισμός δεν τους χωρούσε όλους, και πάντα έπρεπε κάποιοι (χιλιάδες) να βρίσκονται εκτός· μέχρι τις επόμενες εκλογές ή το επόμενο πραξικόπημα· μέχρι τους «δικούς τους στο γκουβέρνο».

Όταν ο πολιτικός προσοδισμός σαν υποκατάσταση / παραλλαγή του κράτους πρόνοιας εκδημοκρατίστηκε (επί πασοκ, στα ‘80s) άρχισαν οι χρεωκοπίες, φανερές ή κρυφές, σε λιγότερο από μια δεκαετία. Την παρτίδα έσωσε απ’ τις αρχές των 90s ένας καινούργιος γύρος μαζικών αποκλεισμών απ’ τις πολιτικές προσόδους, σε συνδυασμό με την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας: η πολιτική απαγόρευση ενός μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης, των μεταναστών και μεταναστριών. Αλλά κι αυτό (η “ανάπτυξη”…) είχε ημερομηνία λήξης: η ακόρεστη όρεξη των ντόπιων μικροαστών οδήγησε τελικά σε μια ακόμα χρεωκοπία. Κι αυτή δεν γινόταν να κρυφτεί. Και τι περιμένει κανείς, λοιπόν, από δω και στο εξής; Η «εξαγωγή εργασίας», ειδικευμένης και μη, δεν είναι αρκετή για να ελαφρύνει τους κρατικούς ισολογισμούς. Η νέα “εθνική” μετανάστευση, κυρίως αν και όχι αποκλειστικά, εντός ε.ε. και ευρωζώνης, ανακουφίζει μεν τις πιέσεις για την κατανομή των πολιτικών προσόδων αλλά δεν αλλάζει το μοντέλο.

Αυτά όλα συμβαίνουν σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Ιστορικά, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η όξυνση υπήρξε «ευκαιρία» για τον γεωπολιτικό προσοδισμό του ελλαδιστάν. Αν, όμως, μελετήσει κανείς πιο προσεκτικά την ιστορία του, θα δει ότι οι «επιτυχίες» και οι «αποτυχίες» του συγκλίνουν πάντα στο ίδιο σημείο: στους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, και την έκβαση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης μακριά, πολύ μακριά απ’ τον ελληνικό ορίζοντα. Κάθε φορά που το ελλαδιστάν βρέθηκε στη μεριά των νικητών (π.χ. Β παγκόσμιος πόλεμος), και άρα είχε γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη, ο εσωτερικός ανταγωνισμός για τις καινούργιες πολιτικές προσόδους αγρίευε στον ύψιστο βαθμό, καθοδηγούμενος απ’ την πιο μαύρη και αντιδραστική συμμαχία των αφεντικών και των μικροαστών λακέδων τους: π.χ. «εμφύλιος» 1944 – 1949. Κάθε φορά που το ελλαδιστάν έχανε (π.χ. «μικρασιατική καταστροφή») πάλι την πλήρωναν οποιοιδήποτε άλλοι εκτός απ’ τα ντόπια αφεντικά: άγρια προλεταριοποίηση των προσφύγων, ρατσισμός, κλπ.

Μ’ άλλα λόγια: η ιδέα ότι το ελλαδιστάν θα κερδίσει τώρα πουλώντας σε καλή τιμή, για άλλη μια φορά, την θέση του οικοπέδου σε αμερικάνους, ισραηλινούς και όποιους άλλους απ’ τον «άξονα», έχει αξία μόνο, ΜΟΝΟ, για τα αφεντικά. Ποτέ δεν έγινε αλλιώς, ποτέ δεν θα γίνει αλλιώς!

Είναι όμως η προσμονή γεωπολιτικών κερδών απ’ τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο έστω ρεαλιστική; Δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις για την εξέλιξή του. Πάντως ένα κράτος παρίας δεν μπορεί, ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, να πάρει, σαν γεωπολιτικές προσόδους, τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που αντιστοιχεί στην πραγματική «συμβολή» του· ίσως και κάτι λιγότερο. Και (αυτό μπορούμε να το προβλέψουμε!) σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο που το κύριο πεδίο του (θα) είναι η ευρασία και ο ειρηνικός, η άκρη της χερσόνησου του Αίμου δεν θα προσφέρει πολλά…

Στηρίζοντας ό,τι πιο αιμοβόρο και αντιδραστικό υπάρχει στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή (με την ελπίδα ότι τα «αφεντικά», η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, «θα δώσουν κάτι τις») τα αφεντικά και οι λακέδες του ελλαδιστάν προσπαθούν μάταια να αναβιώσουν τον 19ο και τον 20ο αιώνα της καπιταλιστικής ιστορίας… Ένας Κολοκοτρώνης τους λείπει…

Μην σας φανεί παράξενο ότι τα ντόπια αφεντικά έχουν χάσει την μπάλα. Πρώτον, δεν είναι καθόλου η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στην ντόπια ιστορία. Και δεύτερον, αυτά τα αφεντικά, δεν έχουν καμία ιστορία «αυτοδύναμης ανάπτυξης» άξιας λόγου· ούτε, κατά συνέπεια, την συνείδηση της “τάξης δι’ εαυτήν”. (Την αποκτούν μόνο όταν τους απειλήσουμε εμείς, σαν τάξη…). Η συνείδησή τους είναι κατάλληλα μετατοπισμένη: “τάξη μέσω της νομής του κράτους”.

Με την συζητήσιμη εξαίρεση των εφοπλιστών (που ωστόσο, στην πλειοψηφία τους, έχουν με το ελληνικό κράτος όχι μια σχέση σχεδιασμού και διοίκησης αλλά μόνο εξυπηρέτησης ευκαιριακών και συγκεκριμένων συμφερόντων, και ορισμένες φορές «ευεργεσιών», χωρίς την ευθύνη και τον μπελά κάποιου γενικού σχέδιου διεύθυνσης· κάτι που είναι λογικό με βάση τον global χαρακτήρα των επιχειρήσεών τους… Την διεύθυνση του ελληνικού κράτους την έχουν κάνει απ’ τον 19ο αιώνα outsourcing στους έλληνες κοτσαμπάσηδες…) τα ντόπια αφεντικά έχουν «αναπτυχθεί» στη βάση του πολιτικού προσοδισμού. Των διάφορων νομοθετικών παραθύρων, των εφοριακών παραβλέψεων, των πολεοδομικών εξαιρέσεων, των δημοτικών και νομαρχιακών παρεμβάσεων, των δικαστικών αποφάσεων, κλπ. Και, κατά συνέπεια, αγνοούν τι είναι στρατηγική με μεγάλο βάθος χρόνου. (Έχουμε συγκεκριμένα και πρόσφατα παραδείγματα επ’ αυτού, αλλά θα ασχοληθούμε μαζί τους άλλη φορά).

Η θεία Λίτσα στον ατέρμονα

Τετάρτη 18 Απρίλη. Μέσα σ’ όλα αυτά το ελλαδιστάν παλεύει μόνιμα με τους δικούς του, home made δαίμονες· το μόνο είδος στον πλανήτη που γίνεται «εξαγωγή» ενώ ταυτόχρονα καταναλώνεται αποκλειστικά και μόνο εσωτερικά!

Αξίζει λοιπόν να αναδημοσιεύσουμε (και να σχολιάσουμε σύντομα) τα λεγόμενα κάποιου που μόνο για «κομμουνισμό» και «προλεταριακό διεθνισμό» δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί.

Ο γνωστός καθηγητής (διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής) του Παντείου Άγγελος Συρίγος, στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή», υπό τον τίτλο «στο ίδιο έργο θεατές;», τελειώνει το σύντομο άρθρο του με την εξής παράγραφο (ο τονισμός με bold δικός μας):

…Υπάρχει κι ένα άλλο ζητήμα. Η απομάκρυνση της ελληνικής σημαίας στη νησίδα Ανθρωποφάγος επαναφέρει τις τραγικές μνήμες των όσων συνέβησαν στα Ίμια το 1996. Η κρίση τότε είχε αποδοθεί σε «ανεύθυνους ιδιώτες», που πήραν στα χέρια τους την εξωτερική πολιτική των χωρών τους «παίζοντας» με τις σημαίες. Είκοσι δύο χρόνια μετά, είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τι κάνουν κάποιοι πολίτες. Αυτοί πάντα υπάρχουν. Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις ένα σοβαρό κράτος. Διότι το 1996 στα Ίμια η Ελλάδα ήταν εκείνη που επέλεξε να στρατιωτικοποιήσει το περιστατικό που εξελίχθηκε σε σοβαρότατη κρίση.

Ακριβώς! Το ελληνικό κράτος επέλεξε, επεδίωξε, το 1996 την στρατιωτικοποίηση (μιας πρακτόρικης και όχι αφελούς πρωτοβουλίας) ελπίζοντας ότι θα κερδίσει χαλαρά. Έχασε. Αυτό δεν το λέει ο (καθηγητής) Συρίγος. Δεν πειράζει. Το υπονοεί με την έκφραση «τραγικές μνήμες». Και το έχουν παραδεχτεί πιο καθαρά άλλοι καθεστωτικοί.

Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του, πάλι χθεσινή, στον καθεστωτικό ρ/σ «sky» και στον καθεστωτικό δημοσιογράφο Π. Τσίμα, ο ίδιος καθηγητής επανέλαβε τα πιο πάνω («…επί τρεις ώρες οι τηλεοράσεις κατέγραφαν την αποχώρηση του στόλου απ’ την Σαλαμίνα» είπε για το 1996, διαφωνώντας με την «στρατιωτικοποίηση»…) για να το πάει μισό βήμα παρακάτω. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Συρίγος ομολόγησε αυτό που είναι ταυτόχρονα οφθαλμοφανές αλλά και «κρατικό μυστικό». Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον και την προσοχή της προς τον νότο, προς την συρία, και δεν ασχολείται με τα δυτικά της σύνορα:

… Η τουρκία θεωρεί ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την δύσκολη θέση που βρίσκεται και θα προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες – λέει επί λέξει. Η τουρκία φοβάται ότι επειδή όλος ο στρατός της βρίσκεται προς την συρία, ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να κάνουμε κάποια πράγματα που δεν έχουμε κάνει ως τώρα. Όπως να ορίσουμε αοζ… Ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε θέλει να περάσει το μήνυμα ότι «μη νομίζετε ότι δεν σας βλέπω. Παρακολουθώ τι κάνετε»…

Άρα «κάτι κάνουμε από εθνική άποψη», ε;… Αυτό που δεν λέει καθαρά ο καθηγητής (Συρίγος) είναι ότι στο Αιγαίο ο πάω-γυρεύοντας-για-καυγά (άγαρμπα, αδιέξοδα, παρανοϊκά, σ’ ένα στυλ «αναβίωση των πατριωτικών middle ‘90s»….) αυτούς τους καιρούς είναι ένας, και λέγεται ελλαδιστάν (χαϊδευτικά: θεία Λίτσα). Με ό,τι παρακμιακό / πασοκικό σημαίνει αυτό, απ’ την άποψη της καθοδήγησης των φαιορόζ – θα προσθέταμε… Η τουρκία αντιδρά· «απαντάει»· δεν επιδιώκει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Θα πει κανείς: πρέπει να δώσουμε σημασία σ’ έναν δεξιό προφέσσορα; Ναι, αν σπάει τον μονόλογο της «εθνικής αλήθειας» και των «τουρκικών απειλών». Επειδή δεν το κάνει για να δώσει credit στην Άγκυρα! Δεν είναι προδότης!!! (Προτείνει στη συνέντευξή του ότι θα ήταν καλύτερα να ενταχθούν οι «ανθρωποφάγοι», μεγάλος και μικρός, σ’ ένα «ευρωπαϊκό πρόγραμμα», παρά να στήνονται εδώ κι εκεί σημαίες…) Οπότε, ο συγκεκριμένος καθηγητής (Συρίγος) σπάει την ελληνική εθνικιστική ομερτά επειδή, ίσως, δεν του αρέσει (ή δεν τον συμφέρει) το εμπόριο εθνικοφροσύνης απ’ τον ψεκασμένο σκύλο και το σινάφι του…

Όταν, λοιπόν, εκδηλώνονται μικρά, φευγαλέα (και προφανώς: συμφεροντολογικά…) ρήγματα στην συμπαγή ρητορική των ειδικών του ελληνικού βαθέος κράτους, αξίζει να τα προσέχουμε. Γιατί εκτός από το να είναι συμφεροντολογικά, τέτοια ρήγματα μπορεί να δείχνουν μια βαθύτερη αμηχανία: αφού το τουρκικό καθεστώς δεν διαλύεται αλλά αναβαθμίζεται διεθνώς συνέχεια, τι κάνουμε εμείς;

Έλα ντε; Αν τα εθνοστεντόν δεν πιάνουν, μία λύση είναι να αυξηθεί η δόση! (Η θεία Λίτσα κοντεύει να γίνει «καρτέλας»!!)

(φωτογραφία: Κανείς δεν λέει ότι ο βαθύς ελληνικός αντιτουρκισμός επιδεινώθηκε από τότε που χάθηκε η αστακομακαρονάδα απ’ το τραπέζι του φτωχού πλην τίμιου έλληνα! Κι όμως: η ελληνική ζηλοφθονία αφορά το σοβαρό ενδεχόμενο οι αστακομακαρονάδες να έχουν μετακομίσει ανατολικότερα· και να γίνει το Αιγαίο προμηθευτής της γκουρμεδιάς των αιώνιων εχθρών!!)

Η πίσω σειρά…

Τρίτη 17 Απρίλη. Ενώ ο Uri Avnery, στρατιώτης υπ/ αριθμόν 44410, διαχωρίζει την θέση του απ’ τον μόνιμο ισραηλινό ρατσιστικό και μιλιταριστικό έγκλημα, η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση και οι φαιορόζ της Αθήνας (με πλήρη διακομματική υποστηρίξη) «ενώνουν τα αίματά τους» μ’ αυτόν ακριβώς τον ρατσισμό και μιλιταρισμό. Γίνεται όσο πιο υπόγεια γίνεται, γιατί – ωωωω! – οι συνεταίροι, υποστηρικτές και τροφοδότες του διαρκούς εγκλήματος στην Παλαιστίνη έχουν …. – ωωωωω! – «ανθρωπιστικές ευαισθησίες»….

Αλλοίμονο: το ότι δεν μπορείς να παινεύεσαι για τα εγκλήματά σου ή για την ηθική, στρατιωτική και πολιτική υποστηρίξη στους εγκληματίες, δεν σε κάνει λιγότερο κάθαρμα. Στο αστικό δίκαιο υπάρχει η κατηγορία υπόθαλψη εγκληματία. Στις «εθνικές υποθέσεις» αυτό θεωρείται προσόν…

Είναι εντάξει για την συνείδησή σας; Αν όχι…

Σε πέλαγα ευτυχίας, στα κατσάβραχα της ψυχής της

Τρίτη 17 Απρίλη. Το ότι η θεία Λίτσα έπεσε στη θάλασσα απέναντι απ’ τα τουρκικά παράλια δεν σημαίνει ότι κατέβηκε απ’ τα κεραμίδια του «ονόματος». Ειδικά τώρα που ο μακεδόνας πρωθυπουργός ξεκαθάρισε τα ξεκαθαρισμένα, η θεία Λίτσα έχει όλη την «τροφή» για να σκούζει σαν λυκόπουλο στα βουνά του Αίμου.

Ευτυχώς «οι φύλακες αγρυπνούν». Εξ αρχής, σ’ αυτήν την δήθεν διαπραγμάτευση στην οποία δήθεν όλο χαμόγελα έτρεχε ο ογκόλιθος (και ο ψόφιος κοριός), ένα σκοπό είχε: να χρεωθούν τα Σκόπια την «αδιαλλαξία» και την «αδυναμία λύσης».

Να χρεωθούν ενώπιον τίνος; Όπως έγινε και με την «λύση του κυπριακού» πριν κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, στην ελβετία, έτσι και τώρα τα ντόπια αφεντικά και οι βιτρίνες τους ξέρουν ότι δεν μπορούν να πείσουν κανέναν διεθνώς. Τους αρκεί όμως να αναπαράγουν την εθνικιστική καφρίλα που συντηρεί τον πολιτικό προσοδισμό και άρα την εξουσία τους. Μ’ αλλα λόγια το ελλαδιστάν δεν μπορεί να χρεώσει διεθνώς το μακεδονικό κράτος, ειδικά με την παρούσα σοσιαλδημοκρατική διοίκησή του, με «αδιαλλαξία», αφού αυτά που απαιτεί είναι απλά παράλογα. Το θειαΛιτσαριάτο όμως, κυβερνόν και κυβερνόμενο, μπορεί να ψήνεται μόνο του.

Ο εθνικισμός σαν αιώνιο κοκορέτσι!

(φωτογραφία: Προσάναμμα! Καθαρό προσάναμμα!!! Για να πάρουν τα κάρβουνα!)

Το δράμα

Τρίτη 17 Απρίλη. Σε μια στιγμή ειλικρίνειας, ανάμεσα σε εθνικούς σπασμούς και εθνικότερους λιγμούς, η θεία Λίτσα μονολόγησε μια απ’ τις έγνοιες της. Στον αντιτουρκισμό έχει καταφέρει να μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι. Άλλοι δηλώνουν διατεθειμένοι να ξεκάνουν τον αιώνιο εχθρό σαν φίλοι του pkk… Άλλοι θέλουν κάτι σπουδαιότερο: να ελευθερώσουν τους τούρκους απ’ τον ζυγό του “σουλτάνου”… Άλλοι θέλουν την “κόκκινη μηλιά”… Άλλοι, πάλι, (λιγότεροι και πιο αθόρυβοι), θέλουν “σύνορα με την γεωργία”. Προοπτικά με την ρωσία… Και υπάρχουν και (κάμποσοι) που θέλουν να πολεμήσουν σαν απλοί εργολάβοι της mossad….

Αυτό είναι σπουδαίο θειαΛιτσικό κατόρθωμα, που κεφαλαιοποιεί την ανεπανάληπτη ελληνική εθνική βλακεία. Το θέμα είναι (κατά το παραλήρημα της θείας Λίτσας) ότι το “πρόβλημα του ονόματος” διασπά αυτό το εθνικό μπλοκ. Διότι, μετά από 25 χρόνια, διάφοροι βρίσκουν εύκολο να ξεπλύνουν τον εθνικισμό και τις υπόλοιπες συναφείς αμαρτίες τους διαχωριζόμενοι πάνω σ’ ένα θέμα που έχει πια ξεπεραστεί εκ των πραγμάτων, δεν μυρίζει αίμα (η μυρωδιά του φρέσκου αίματος εξιτάρει κόσμο και κοσμάκη!) και επιτρέπει στους μισούς ντόπιους φασίστες να δείχνουν τους άλλους μισούς (που είναι και “μακεδονομάχοι”) και να λένε: Εμείς μ’ αυτούς; Καμμία σχέση!!

Γι’ αυτό και η θεία Λίτσα θέλει να (μην) λυθεί το γρηγορότερο το θέμα “του ονόματος του μπέμπη”. Για να αφιερωθεί σε θαλάσσια σπορ, φύτεμα σημαιών, καφενειακή άμυνα και επίθεση, και τα λοιπά και τα λοιπά…

(φωτογραφία: εκεί που άνθιζε φλισκούνι κι άγρια μέντα, τώρα φυτρώνουν γομαρόπαιδα…)

Μέσα σ’ όλα αυτά, που πάμε μόνοι μας τόσα εκατομύρια αιχμάλωτοι του ελληνικού κράτους;

Δευτέρα 16 Απρίλη. Σήμερα θα πρέπει να είναι μια μέρα μεγάλου εθνικού πένθους. Κι ίσως μια μέρα δεν φτάνει· μια βδομάδα τουλάχιστον θα χρειαζόταν για να κλάψει το ελλαδιστάν με μαύρο δάκρυ. Δεν χάθηκε ένα mirage (θαύμα). Χάνονται όλα τα θαύματα μαζί! Αυτός ο παλιομπίπ γ.γ. του παλιομπίπ νατο, ο αχώνευτος Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωσε ότι «το νατο δεν ανακατεύεται στις διαφορές σε κάποια ζητήματα ανάμεσα στην τουρκία και στην ελλάδα»!!! Και ότι «καλό θα ήταν να τις λύσουν μεταξύ τους»!!!

Αλί και τρισαλί!!! Σκίστε τις πλεξούδες σας πατριώτες: το παλιομπίπ νατο (εμ, βέβαια, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός είναι, τι να περιμένεις από δαύτον;) δεν είναι υπέρ των «ελληνικών δικαίων»!!! Κι αν δεν είναι το παλιομπίπ νατο δίπλα στον ελλαδιστάν, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ούτε οι παλιομπίπ ηπα, ούτε οι λοιπές παλιομπίπ μιλιταριστικές δυνάμεις που το συναποτελούν…

Έμεινε μόνος του ο άξονας των «εθνικών δικαίων» του ελλαδιστάν, μέσ’ τη μέση της νο 2 πιο «ταραγμένης» περιοχής του κόσμου (η νο 1 εξακολουθεί να είναι η ανατολική Ασία / Ειρηνικός, μην σας παραμυθιάζει η τωρινή κάλμα…), και πάνω στον άξονα μόνη της η «αιώνια εθνική ψυχή»! Σαν κερασάκι, στην κορυφή, κάθεται η θεία Λίτσα· ανεμίζει, ψυχανεμίζεται, και παριστάνει την “σταθερότητα”… Τι να το κάνεις πια; Χωρίς εναλλακτική… Ποια πόρτα να κτυπήσει, που να κλαφτεί, που να ζητήσει το δίκιο της; Στην Μόσχα; Την έχει καπαρώσει κι αυτήν αυτός ο παλιομπίπ «σουλτάνος»… Στο Πεκίνο; Έχουν σοβαρότερες δουλειές αυτοί… Στο Καράκας; Άστο να πάει στο γεροδιάβολο…

Που είναι εκείνα τα μεγαλεία, όταν πάταγε η ελληνική πολιτική σκηνή τα ακριβά πατώματα εδώ κι εκεί και (νόμιζε ότι) έτριζε η ευρώπη και το σύμπαν ολόκληρο; Που είναι η «λίστα Τσίπρα» στην ιταλία; Που είναι οι podemos στην ισπανία; Που είναι η προστάτζα που έδινε ο Πουτινάκος στον καπετάν Παναγιώτη, μαζί με (δώρο;) τον σωλήνα με το γκάζι, να το συσκευάσει το αέριο σε κοφτές πορδίτσες και να τινάξει (ο καπετάν και τα παλληκάρια του) την ευρώπη ολόκληρη; Πούναι ο Γιάνης που τα μαρμαρώνια αλώνια τα έκανε αμμουδιές μόνο με το βλέμμα; Αααααχ και βααχ! Πάμε πίσω, στο ένδοξο παρελθόν: «μοναχή τον δρόμο πήρες, εξανάλθες μοναχή, δεν είν’ εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλή»…

Κοίτα να δεις! Και ήταν τόσο σίγουρο ότι το ελλαδιστάν είναι η «χρυσή βίδα» του πλανήτη (το ξέρετε το ανέκδοτο, έτσι δεν είναι;) και ότι έχει τόσο πολύ δίκιο (για την ακρίβεια: είναι το μόνο κράτος που έχει μόνιμα δίκιο, και μάλιστα απεριόριστα πολύ…) ώστε άλλοι θέλοντας κι άλλοι μη θέλοντας θα αναγκάζονταν να… Αλλά φευ, όχι! Το παλιομπίπ νατο λέει «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας». Με την τουρκία!!! Και τα δυο παληκάρια μας τι θα απογίνουν ωρέ; Και η αοζ μας; Και τα κυπριακά οικόπεδά μας;

Μωρέ να σου πω τι τους χρειάζεται όλων αυτών των ανθελλήνων. Μια ΕΞΟΔΟΣ τους χρειάζεται! Έξοδος απ’ το νατο, την ε.ε., την ευρωζώνη, τον οηε, το ηλιακό σύστημα, τα πάντα. Έξοδος! Να μείνουν μόνοι τους! Να δούνε πόσα απίδια βάζει ο σάκος!!!Να παρακαλάνε να γυρίσουμε κι εμείς ντιπ!!!

Που είχαμε μείνει; Στην “υψηλή γεωπολιτική αξία” του ελληνικού οικοπέδου είχαμε μείνει, έτσι δεν είναι; Σωστά….

(Πάντως μια οριστική και όχι “σου κρατάω μούτρα” έξοδο απ’ το νατο, την στηρίζουμε ανεπιφύλακτα. Μαζί με την “επίλυση” ΟΛΩΝ των “διαφορών” με ΟΛΑ τα γειτονικά κράτη, ακόμα και με “παραχωρήσεις”…

Για να το πούμε μ’ έναν άλλο τρόπο, να το καταλάβουν και κάποιοι φίλοι της ασταμάτητης μηχανής με ιδιαίτερες γνώσεις: η συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ τέτοια εποχή πριν 100 χρόνια ήταν μεγαλοφυής απ’ την μεριά των μπολσεβίκων γενικά και ειδικά του Λένιν. Ακόμα κι αν η επανάσταση στη ρωσία είχε άλλα 100 προβλήματα… Παραμένει πηγή έμπνευσης…… Όχι;

Μην μας πει κανείς κρυφοπατριώτης ότι «η ρωσία είχε εδαφικά περιθώρια…» Έτσι κι αλλιώς οι «εδαφικές» και μη εδαφικές «διαφορές» του ελλαδιστάν με όλους σχεδόν τους γύρω είναι στοιχεία της ελληνικής εθνικής παράνοιας, και μόνον αυτής! Θεία Λίτσα φάση…)

Πρόσεχε τι εύχεσαι: μπορεί να το πάθεις…

Παρασκευή 13 Απρίλη. Πόσο καιρός έχει περάσει; Από τότε που Λευκωσία και Αθήνα εύχονταν, παρακαλούσαν πιο σωστά, να σκάσει κανά αμερικανικό πολεμικό για να προστατεύει τις ερευνητικές γεωτρήσεις για γκάζι, εναντίον της Άγκυρας… πόσος καιρός πέρασε; Όχι πολύς…

Ε, να λοιπόν!!! Γεμίζει η ανατολική Μεσόγειος από αμερικανικά πολεμικά (και αγγλικά υποβρύχια, τσόντα…)!!! Κι όμως, τι κακό; Όχι μόνο γεωτρήσεις δεν μπορεί να κάνει η Λευκωσία, αλλά ούτε κουμπότρυπες δεν μπορεί ν’ ανοίξει!!!

Και σαν μην έφτανε αυτό, όλο το νταβαντούρι, είτε σαν πόλεμος είτε σαν απειλή πολέμου, απειλεί να κάνει σμπαράλια μια βασική χερσαία φάμπρικα: εκείνη του τουρισμού! Μόλις που άρχισε η σαιζόν!

Έτσι είναι, όμως: οι συμμαχίες απαιτούν θυσίες! Κι αν η Λευκωσία και η Αθήνα έχουν αντιρρήσεις ας κάνουν μήνυση στο ψοφιοκουναβιστάν. Για διαφυγόντα κέρδη…

Ελληνοαμερικανική συμμαχία

Παρασκευή 13 Απρίλη. Απ’ τα σχόλια διάφορων παραδοσιακών ντόπιων φερεφώνων και μόνιμων υπηρετών του ελληνικού ιμπεριαλισμού συμπεραίνουμε ότι το ελληνικό βαθύ κράτος «δαγκώνεται» με την πιθανότητα να γίνει η ανατολική Μεσόγειος «θερμό μέτωπο». Η ελληνική ιδέα περί «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Καΐρου, κάτω απ’ τα φτερά της Ουάσιγκτον, είχε και έχει πολύ συγκεκριμένο στόχο: την Άγκυρα, και την ακύρωση της α.ο.ζ. της στη Μεσόγειο.

Όμως τώρα συμβαίνει σχεδόν το αντίθετο απ’ ότι θα ονειρευόταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός. Ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Τελ Αβίβ πάει να βάλει φωτιά στην ανατολική Μεσόγειο εναντίον όχι μόνο της Δαμασκού αλλά και της Μόσχας και της Τεχεράνης· ενώ ο «αιώνιος εχθρός» είναι έξω απ’ το κάδρο, ασφαλέστατος στη θέση του. «Δεν θα υποστηρίξουμε ούτε τις ηπα ούτε τον Άσαντ» δήλωσε η τουρκική κυβέρνηση – λες και το συριακό καθεστώς ζήτησε την τουρκική βοήθεια… Συνεπώς, οτιδήποτε κι αν συμβεί στην αναμέτρηση έτσι όπως έχει σχηματιστεί, η τουρκία δεν χάνει!! Βγαίνει ατσαλάκωτη…

Πάει κατά διαόλου ο ελληνικός σχεδιασμός; Τόσος αντιτουρκικός κόπος πότε με την «κυπριακή αοζ» και πότε «με τα δυο παληκάρια μας…» πάει χαμένος; Ακριβώς αυτό! Για τώρα και για τους επόμενους μήνες. Απόδειξη ότι ο ψεκασμένος σκύλος που είχε αναλάβει τις verbal assaults και την «δημιουργία κλίματος» κάπου λούφαξε και κάνει τον κοιμισμένο. Κοτζάμ μιράζ έπεσε στη θάλασσα, κι αντί να βγει να ξανακαταγγείλει την «τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο» αναγκάζεται να δεχτεί σιωπηλά τα γρήγορα συλλυπητήρια του τούρκου πρωθ. Γιλντιρίμ και του Ερντογάν στον κολλητό του τον ψόφιο κοριό· και να αφήνει τον μπάρμπα Φώτη να διαχειριστεί τις επίσημες ελληνικές δηλώσεις: ούτε καν «αναχαίτιση» τουρκικών πολεμικών δεν είχε προηγηθεί του ατυχήματος… (Α, ο ψεκασμένος σκύλος κάτι έκανε: κήρυξε τριήμερο πένθος στον στρατό…)

Δεν είναι ζωή αυτή!!! Η Σούδα να είναι πάντα το ορμητήριο του 6ου στόλου, και η Αθήνα να εύχεται «επι γης ειρήνη»!! Όχι από καλωσύνη, αλλά επειδή δεν μπορεί να βγάλει το κάτι τις… Ίσα ίσα, μπορεί εύκολα να χάσει: πολλές χιλιάδες τουρίστες, από κρουαζιέρες και όχι μόνο…

(φωτογραφία: Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει οποιοδήποτε κάπως σχετικό μάτι, οι γραμμές σ’ αυτόν τον χάρτη – χθεσινός – δεν είναι ούτε τα αγαπημένα κυπριακά «οικόπεδα», ούτε τρυπάνια έτοιμα για όλα. Αφορούν πτήσεις πολεμικών, ακτίνες στρατιωτικών ραντάρ ή εμβέλειες όπλων· ενώ το μπλε σχήμα ψηλά στο κέντρο είναι η περιοχή των ασκήσεων που ξεκίνησε ο ρωσικός στρατός χτες, με προοπτική να κρατήσουν τουλάχιστον τις δέκα επόμενες ημέρες.

Χάλια φάση! Και μόνο να πει κάποιος την λέξη «βυθός» στη νότια κύπρο όλοι θα σκεφτούν ναυάγια, πτώματα… Μόνο στο γκάζι δεν θα πάει το μυαλό τους…)

Το πυροβολικό συγκεντρώνεται…

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μια σειρά κράτη (με πρώτες και καλύτερες τις ηπα) «μαζεύουν» όπλα στην ανατολική Μεσόγειο. Χτες το συμβούλιο ασφαλείας του οηε (τα 5 μόνιμα μέλη και τα επιπλέον 10 περιστασιακά) έπρεπε να αποφασίσει τι αποστολή να αναθέσει στους ειδικούς που θα μπορούσαν να πάνε στη Douma για πραγματογνωμοσύνη. Η Ουάσιγκτον είχε μια καλή ιδέα: οι ειδικοί να πάνε, να βρουν τα ίχνη των χημικών (σε τίποτα πόρτες…), και να αποφανθούν ποιος τα έριξε – πράγμα που κανονικά, κάθε τίμιος Aitkenhead (δες χθεσινό σχόλιο: χημικά τέρατα, η δηλητηριασμένη πόρτα) θα απέρριπτε λέγοντας “δεν είναι αυτή η δουλειά μας”. Μόσχα και Λα Παζ έβαλαν βέτο, το Πεκίνο απείχε – πάρτην κάτω την αμερικανική ιδέα. Ύστερα η Μόσχα είχε αντιπρόταση: να πάνε οι ειδικοί, αλλά τα πορίσματά τους να τα διαβιβάσουν στο συμβούλιο ασφάλειας, ώστε να αποφασίσει αυτό για την ενοχή ή μη του οποιουδήποτε. Αυτή η ιδέα δεν έπιασε καν τη βάση· πάρτην κάτω κι αυτήν.

Έτσι η διαδικασία τέλειωσε χτες «χωρίς σκορ» – πράγμα που, όπως είχε δηλώσει έγκαιρα η ύαινα αμερικανίδα πρέσβειρα Nikki Haley, δεν θα εμποδίσει τις ηπα απ’ το να δράσουν (το έχουν ξανακάνει, το 2003, στο ιράκ, με την «συμμαχία των προθύμων»).

Με μία διαφορά. Τότε ο Χουσεΐν ήταν μόνος του από στρατιωτική άποψη. Τώρα ο Άσαντ δεν είναι. Κι αυτό περιπλέκει τα πράγματα. Είναι έτοιμη η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της…) να σκοτώσουν τακτικό ρωσικό στρατό; Ή θα ρίξουν κανά δυο πυραύλους στο (έγκαιρα εκκενωμένο) προεδρικό μέγαρο στη Δαμασκό και σε κάποιο εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο του Άσαντ, λέγοντας μετά «είδατε τι έπαθε;» – δηλαδή «τους κάναμε τα μούτρα κρέας»;

(φωτογραφία: Χρειάζονται και τα λιμάνια, τι νομίζετε; Να ξεμουδιάσει το προσωπικό, να γίνουν τίποτα «ψιλά» σέρβις, να γίνουν ψώνια… Ε, και η νότια κύπρος προσφέρεται… Προς μεγάλη δόξα της “ειρήνης”…)

Η όαση στην πολεμική έρημο…

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μπορείτε να θυμηθείτε πότε ακούσατε για τελευταία φορά ότι στη συρία γίνεται «ένας πόλεμος της πολιτισμένης ανθρωπότητας κατά της απάνθρωπης τρομοκρατίας»; Μην κουραστείτε. Είναι πολύ καιρό τώρα που η μαζική λέξη “isis” έχει εξαφανιστεί απ’ τα σχετικά πολεμικά ανακοινωθέντα· ή, αν αναφέρεται, είναι παρεπιπτόντως. Τώρα συμβαίνει αυτό που έγκαιρα και λογικά σημειώσαμε εδώ πριν κάτι καιρούς: λιγότερο proxy και αρκετά πιο άμεση αντιπαράθεση μεταξύ πρωτοκοσμικών κρατών / συμμαχιών…

Αυτήν την εξέλιξη την προκάλεσε η νίκη του μπλοκ της Αστάνα, στρατιωτική αλλά όχι μόνο. Συνεπώς ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και η υπόλοιπη παρέα που τρέχει να «χωθεί στη φάση» άμεσα, τύπου Παρίσι και Λονδίνο) κινείται «αναγκαστικά» – και δεν έχει σπουδαία περιθώρια να υποχωρήσει κρατώντας κάποια προσχήματα. Δεν είναι αδύνατο να κάνει πίσω. Είναι δύσκολο, και με κόστος.

Τι κάνει, λοιπόν, αυτή η «όαση σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή όπως θεωρεί τον εαυτό του το ελλαδιστάν; Είναι επιβάτης του «άξονα», και καθόλου όαση! Είναι “ορμητήριο”, είναι “αποθήκη”, είναι και “ξεκούραση των πολεμιστών” – αν χρειαστεί. Είναι ο παρακμιακός καραβανιέρης που has already eaten the camels and the “queue”, και τώρα ψάχνει δουλειά για τα σκυλιά του που γαυγίζουν…

Όλο το γκουβέρνο, τόσο οι φαιορόζ όσο και το υπόλοιπο «πολιτικό φάσμα», με όλη την δημαγωγία του, κάνει ό,τι μπορεί να περάσει απαρατήρητη στο πόπολο η ελληνική συμμαχία με τον «άξονα (διαρκώς και σαφέστερα συμμετοχή στον 4ο παγκόσμιο), μιας και – είναι η αλήθεια – δεν διαθέτει κάποια ιδεολογία που να εμπνεύσει την «συστράτευση» με ό,τι πιο φασιστικό διαθέτει η μέση Ανατολή.

Πως γίνεται το ξεκάρφωμα; Με πολύ κλάμα!!! Σ’ αυτή τη φάση παίζει το έργο «τα δύο παληκάρια μας που…» Ψοφάει το πόπολο για μελόδραμα, ψοφάει και για αντιτουρκισμό, οπότε η δουλειά του ξεκαρφώματος πάει σφαίρα. Προϋπόθεση (και κρυφή ευχή των αφεντικών και των διαχειριστών του ντόπιου γεωπολιτικού προσοδισμού); Να μείνει ψύχραιμη η Άγκυρα και να συνεχίσει να ασχολείται μ’ αυτά που ασχολείται πραγματικά ως τώρα…

Μορφή «ψόφιου κοριού» έχει σ’ αυτή τη φάση ο ελληνικός ιμπεριαλισμός! Δίνει τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ ό,τι χρειάζονται (γη, θάλασσα, αέρα, υποδομές…) και δεν θέλει να το φωνάζει.

Θα αφήσουμε, λοιπόν, αυτήν την βρώμικη, κρατική και καπιταλιστική ελληνική εθνική σιωπή / συνενοχή, να γίνει ο επιτάφιος πολλών ακόμα, αρχίζοντας απ’ την Παλαιστίνη και φτάνοντας ως τα μέρη μας;

(φωτογραφία: Αποκλειστικότητα της ασταμάτητης μηχανής: τουρκικό ελικόπτερο πλησιάζει την ελληνική «όαση σταθερότητας»… Δύο είναι τα ενδεχόμενα: είτε μεταφέρει 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, οπότε θα γίνει δεκτό με τιμές· είτε πεθύμησε την δροσιά της όασης σταθερότητας, οπότε ο ελληνικός στρατός – που δεν υπάρχει πουθενά στα Δωδεκάνησα, σύμφωνα με τις διεθνείς συμφωνίες… – θα του ρίξει στον αέρα για να του τον κόψει… Τον αέρα…)