Το βίντεο είναι μια παραγωγή του bbc, και προβλήθηκε τον Μάρτη του 2003, με τίτλο “το κρυφό όπλο του ισραήλ”. Δείχνει τι σημαίνει προκεχωρημένο πρωτοκοσμικό φυλάκιο στη μέση Ανατολή / κράτος μπάτσος.
Μόλις βρούμε χρόνο για το υποτιτλίσουμε στα ελληνικά. Όμως ως τότε θα πρέπει να βασιστείτε στα αγγλικά σας…
Κυριακή 6 Μάη. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Netanyahu δεν απέτυχε, απλά, να πείσει με το πρόσφατο show του με τις δήθεν αποδείξεις του δήθεν «κρυφού» πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης… Γελοιοποιήθηκε διεθνώς! Έγινε ρεζίλι. Έχοντας παρακολουθήσει το show και, βλέποντας τις επόμενες ημέρες τις αντιδράσεις εκτός (αλλά και εντός) ισραήλ, κρίνουμε ότι μπήκε πανάξια στη διάσημη κατηγορία ελλήνων «αντιμνημονιακών» πολιτικών, την εποχή της ακμής τους. Στην κατηγορία «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».
Όμως θα πρέπει να δώσουμε περισσότερη και κάπως πιο απρόσωπη σημασία στο ζήτημα. Σε μια σειρά κρατών (που «τυχαίνει» να είναι συμμαχικά…) συμβαίνει ταυτόχρονα το ίδιο: πολιτικές βιτρίνες – καραγκιόζηδες, στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Ουάσιγκτον, Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ· και σε κάποιο βαθμό Λονδίνο. Αν οι πολιτικές βιτρίνες αποτελούν εκπρόσωπους του κεφάλαιου σε κάθε κράτος (ολόκληρου ή της ηγεμονικής μερίδας του), πράγμα που θεωρούμε ότι ισχύει πάντα, τι σημαίνει το να έχουν αυτές οι πολιτικές βιτρίνες στοιχεία (συχνά έντονα) γελοιότητας; Μήπως έτσι εκφράζεται δημόσια κάποιου είδους υπόγεια «σύγχιση» στις τάξεις αυτών των «εθνικών» κεφαλαίων; Κι αν αυτό ισχύει, τι είδους είναι αυτή η «σύγχιση», και ποια είναι τα ιστορικά της χαρακτηριστικά;
Δεν θα ήταν σωστή κάποια ενιαία απάντηση. Τα μεγέθη είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ώστε δεν επιτρέπουν μια συνολική γενίκευση. Ωστόσο πρέπει να υποδειχθεί ότι υπάρχει ένα τουλάχιστον κοινό ανάμεσα σ’ αυτούς τους «συμμάχους», με τις όποιες ιδιαιτερότητες ανά περίπτωση: σύγχιση μεσομακροπρόθεσμου προσανατολισμού σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που οι συσχετισμοί αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ή, για να το πούμε διαφορά: τακτικισμός χωρίς ουσιαστικό στρατηγικό ορίζοντα και βάθος.
Ας πάρουμε το ελληνικό παράδειγμα, αφού είμαστε υποχρεωμένοι να το τρώμε στα μούτρα. Το εντόπιο «εθνικό κεφάλαιο», τα ντόπια αφεντικά όλων των κατηγοριών και μεγεθών, αρνήθηκαν κατηγορηματικά το 2009 και το 2010 ότι έχουν σοβαρό, δομικό πρόβλημα συγκρότησης και «λειτουργίας» (με κριτήρια ορθολογισμού), παρότι η χρεωκοπία τόσο του κράτους όσο και των τραπεζών ήταν δεδομένη. Έπεισαν εύκολα τους υποτελείς ότι «φταίνε οι ξένοι» (άλλο που δεν ήθελε η μικροαστική μάζα) και προώθησαν διαδοχικά στο κέντρο της σκηνής διάφορες πολιτικές βιτρίνες που εκπροσωπούσαν αυτό ακριβώς το ελληνικό, εθνικό, καπιταλιστικό. μελοδραματικό δόγμα: «εμείς δεν φταίμε».
Χάρη σ’ αυτό το δόγμα πέρασαν 8 γεμάτα χρόνια, κατά τα οποία το ελληνικό «εθνικό» κεφάλαιο (και, κατά συνέπεια, οι πολιτικοί του εκπρόσωποι) απέδειξε σ’ όλο τον κόσμο πως ούτε έχει ούτε μπορεί να φτιάξει ένα δικό του σχέδιο για την δική του διάσωση / διεθνή αναβάθμιση. Οκτώ γεμάτα χρόνια κατά τα οποία η μόνη δραστηριότητα ήταν ο «λομπισμός» μέσα στις γραμμές των «σχεδίων διάσωσης» που ήρθαν απ’ έξω, η προσπάθεια δηλαδή να διασωθούν οι πολιτικές πρόσοδοι για το ένα ή το άλλο «υποκείμενο»: αφεντικά της μεσαίας τάξης, «μεγάλα» αφεντικά, μικροαστικά αφεντικά διάφορων κατηγοριών.
Μετά από 8 γεμάτα χρόνια πολιτικού δανεισμού και επιτήρησης οι πολιτικές βιτρίνες (σαν εκπρόσωποι του «εθνικού» κεφάλαιου που έχει αποτύχει όχι στο να «βγάζει» φράγκα, ξύγκι κι απ’ την μύγα – άγρια υποτίμηση της εργασίας – αλλά στο να σχεδιάζει μεσο-μακροπρόθεσμα) μιλάνε στα σοβαρά για «έξοδο». «Έξοδο» από που; Απ’ την ανυποληψία δεν φεύγεις έτσι!!! Μια (κινέζικη;) παροιμία, με γενική αξία, λέει ότι η εμπιστοσύνη είναι κάτι που φεύγει γρήγορα καβάλα σε άλογο, και έρχεται δύσκολα κι αργά, περπατώντας με πολύ μικρά βήματα.
Η ελληνική κρατική και καπιταλιστική ανυποληψία, πεταμένη πάνω στον πάγκο του διεθνούς εμπορίου χρήματος, ήταν που εκτόξευσε τα επιτόκια δανεισμού στα τέλη του ’09 και στις αρχές του ’10. Έκτοτε, το μόνο που έκανε το «εθνικό κεφάλαιο» και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι μ’ αυτήν την ανυποληψία, ήταν να την βάλουν να χορεύει κάνοντας στριπτίζ. Ακόμα κι εκείνοι (διεθνώς) που στις αρχές αυτής της οκταετίας δεν ήξεραν τώρα ξέρουν.
Τρίτη 1 Μάη. Μένουμε για λίγο ακόμα στα ισραηλινά κατορθώματα: το Τελ Αβίβ έχει συμμαχία με την Αθήνα, και αργά ή γρήγορα αυτή η τελευταία θα κληθεί να κάνει περισσότερα απ’ το να είναι ένα φιλόξενο πεδίο άσκησης ισραηλινών πιλότων.
Την Κυριακή το βράδυ ο ισραηλινός στρατός είχε πράγματι μια επιτυχία στην συριακή επικράτεια. Είτε με ειδικούς «μικροπυραύλους», είτε με χερσαίο σαμποτάζ, είτε με άλλον τρόπο κατάφερε να κτυπήσει στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο εσωτερικό της συρίας· στην Hama και, πιθανόν, στο Aleppo. Επρόκειτο για αποθήκες πυρομαχικών· και σε μία τουλάχιστον περίπτωση η εγκατάσταση ήταν σε χρήση «ιρανών» (ή και της Χεζμπ’ αλλάχ). Αναφέρθηκαν νεκροί «ιρανοί», που θα μπορούσαν να είναι και μισθοφόροι απ’ το αφγανιστάν ή αλλού. Η Τεχεράνη αρνείται ότι υπήρξαν νεκροί «φρουροί της επανάστασης» (όμως θα είχε λόγο να το αρνηθεί ακόμα κι αν υπήρχαν: για να μην πιεστεί να απαντήσει…)
Για το τι καταστράφηκε απ’ αυτές τις επιθέσεις δεν έχουμε σχηματίσει ακόμα σχετικά ασφαλή γνώμη. Γράφονται διάφορα, αντιθετικά, από διαφορετικές μεριές. Όμως το γεγονός είναι ότι η επίθεση «διέφυγε» της προσοχής του συριακού συστήματος αεράμυνας· άγνωστο τι εντόπισαν τα ρωσικά, στις βάσεις. Αυτή η επίθεση ήταν, λοιπόν, μια πετυχημένη ρελάνς στα όσα υποστηρίζει η Μόσχα για τις αναχαιτίσεις των αμερικανικών, γαλλικών και αγγλικών πυραύλων στις 14 Απρίλη.
Το άλλο γεγονός είναι ότι το Τελ Αβίβ έχει ξεκινήσει τον πόλεμο κατά της Τεχεράνης· επί συριακού εδάφους. Κανονικά, και τον εννοεί. Το πλεονέκτημα τέτοιων επιθέσεων είναι ότι η συρία μόνο τυπικά παραμένει «ανεξάρτητο κράτος». Επι της ουσίας θεωρείται εδώ και χρόνια πολεμικό play ground, όπου όποιος θέλει και μπορεί…
Αυτό περιορίζει αισθητά τις δυνατότητες ιρανικής ανταπόδοσης – είτε απ’ το συριακό έδαφος είτε απ’ το ιρανικό. Το ισραήλ απολαμβάνει πλήρως το καθεστώς «ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους». Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κτυπάει στη συρία κατά βούληση, χωρίς να έχει κηρύξει «επίσημα» πόλεμο· όμως όποιος του αντεπιτεθεί θα είναι υπόλογος για «επιθετικότητα», «παραβίαση εθνικής κυριαρχίας», κλπ.
Είναι και αυτή η ασυμμετρία ένα απ’ τα στοιχεία του συριακού πεδίου μάχης· του 4ου παγκόσμιου.
Δευτέρα 30 Απρίλη. Θα μπορούσε να είναι θέμα συμβολισμών. Αλλά οι έλληνες, που πεθαίνουν για σύμβολα, δεν θα έπρεπε να το κάνουν τόσο εύκολα γαργάρα (εκτός αν το ελληνικό βαθύ κράτος ελέγχει γερά όλα όσα πρέπει, οπότε ας πούμε ότι παίζει “εθνικό τουμπεκί”…). Πολύ απλά: δεν γίνεται κοτζάμ πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου να μιλάει μια γλώσσα ανύπαρκτη!
Κι όμως, έτσι ακριβώς έγινε! Αυτός ο ανθέλληνας ο Donald Tusk, επισκεπτόμενος τα Σκόπια (τελευταίο σταθμό της βαλκανικής τουρνέ του) είχε το θράσος να μιλήσει σε μια ανύπαρκτη γλώσσα: τα μακεδονικά. Με φόντο ένα ταμπλώ που έγραφε «δημοκρατία της μακεδονίας», στα αγγλικά αλλά και σ’ αυτήν την ανύπαρκτη γλώσσα. Αυτά, την ώρα που ένας έλληνας ογκόλιθος, ένας μαχητής υπουργός εξωτερικών, φυσάει και ξεφυσάει για να πουλήσει (στο εσωτερικό, μόνο εκεί υπάρχει αγορά) την εθνική επιμονή στην ανυπαρξία μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας, και την ελληνική απαίτηση για διαγραφή απ’ το σύνταγμα της republic of macedonia οποιασδήποτε αναφοράς σε οτιδήποτε «μακεδονικό».
Αυτό έγινε πριν 3 ημέρες. Και, σ’ αντίθεση με την ελληνική εθνική ευαισθησία ακόμα και στα φταρνίσματα του «αιώνιου εχθρού» Erdogan (για το ποιος έκαψε την Σμύρνη το ’22 μια άλλη φορά· πάντως όχι οι τούρκοι, μαλάκες δεν ήταν!!!) τα μακεδονικά του Tusk δεν στάθηκαν αιτία προετοιμασιών για κήρυξη πολέμου στην ε.ε.! Γιατί; Επειδή δεν έχει το ελλαδιστάν τις δύο γαλλικές φρεγάτες; Επειδή ο άγιος Προφύριος ο καψοκαλυβίτης δεν έχει εκτινάξει ακόμα το ελληνικό διαστημικό πρόγραμμα;
Το ότι ο Tusk επέλεξε να πει μερικά πράγματα και στα μακεδονικά, την συγκεκριμένη στιγμή, δεν είναι άσχετο με τις άοκνες προσπάθειες του ελληνικού κράτους / παρακράτους να επιβάλει ότι δεν υπάρχει τέτοια γλώσσα… Η κολακευτική δήλωσή του (απευθυνόμενος στον Zaev) …Οι προσπάθειές σας έχουν εντυπωσιάσει πολλούς στην Ευρώπη… (ένα είδος «καλώς ξεκινάτε τις ενταξιακές σας διαπραγματεύσεις στην ε.ε.»…) δεν είναι άσχετη με την ήδη ειλημμμένη απόφαση για το «πλησίασμα» τόσο του μακεδονικού κράτους όσο και τους αλβανικού στους μηχανισμούς χρηματοδότησης και ελέγχου της ε.ε.· κι ας «διαπραγματεύεται» ο ογκόλιθος όσο θέλει…
Δείτε όμως τι πρόσθεσε ο αλιτήριος: …Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει απ’ το 2015. Τότε ήρθα εδώ εξαιτίας της προσφυγικής κρίσης. Από τότε, αυτός ο προσφυγικός δρόμος έκλεισε, και έτσι θα μείνει…
Είχαμε σχηματίσει τότε την εντύπωση ότι το δήθεν «προσφυγικό πρόβλημα» ήταν απλά μια γενική γεωπολιτική / αστυνομική δοκιμή για το που τελειώνει το ευρωπαϊκό project στα βαλκάνια, που βρίσκονται τα νότια βαλκανικά του σύνορα. Τα σύνορα που έχει, τέλος πάντων, ένα (όχι αποκλειστικά αλλά κυρίως) χερσαίο μπλοκ. Το ότι ο άθλιος αυτός ευρωπαίος / πολωνός γραφειοκράτης το υπενθύμισε προχτές αξίζει να το κρατήσετε κάπου στην μνήμη σας (καλύτερα όχι την ψηφιακή). Ίσως (ίσως λέμε…) το αμερικανόφιλο και αγγλόφιλο ελλαδιστάν, παρ’ όλη την μεγάλη γεωπολιτική ιδέα που έχει για τον εαυτό του, δεν είναι για τον 21ο αιώνα τίποτα περισσότερο από μια buffer zone μεταξύ του project europe και της μέσης Ανατολής… Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πτωτική τάση της γεωπολιτικής του κερδοφορίας…
Θα δείξει…
(Πολύ κορδώνεται ο ογκόλιθος απέναντι στο μακεδονικό κράτος, ότι «αν δεν μας κάτσετε δεν θα μπείτε στο νατο»!!! Δεν το ξέρει ότι τα Σκόπια θα μπουν στο νατο όχι απ’ την κεντρική είσοδο αλλά απ’ την αυλή;
Ασφαλώς και το ξέρει. Αλλά κάτι πρέπει να πουλήσει ο φουκαράς σαν επιτυχία, μη χαθούν τα κουκιά των μακεδονομάχων…
Και ενώ ο φιλοκυβερνητικός ευρωβουλευτής Κούλογλου υποστηρίζει, όχι λαθεμένα, ότι “στην ευρώπη όλοι γελάνε μαζί μας” – και για “το όνομα μας είναι η ψυχή μας” – και ότι πρέπει οπωσδήποτε να λυθεί το θέμα του “ονόματος” για να δείξουμε ότι εκτός απ’ το να δημιουργούμε προβλήματα μπορούμε να λύνουμε και κανένα, πότε πότε, ο ογκόλιθος εξελίσσεται σε πετυχημένο συλλέκτη καταστροφών οποιασδήποτε λύσης… )
Δευτέρα 30 Απρίλη. Στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης «Μεσόγειος – Ειρηνικός», κάπου εδώ δίπλα, ο φρεσκοδιορισμένος αμερικάνος υπ.εξ. και πρώην αρχιασφαλίτης (διευθυντής της cia) Mike Pompeo συσκεύασε το πρώτο διεθνές ταξίδι του με το νέο του αξίωμα σε ένεση τόνωσης του ηθικού – του μιλιταριστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Μετά από την δίωρη συνάντησή του με τον (δεν έχει πάει φυλακή ακόμα;) πρωθ. Netanyahou, ο Pompeo δήλωσε στην κοινή συνέντευξη τύπου:
Παραμένουμε βαθιά ανήσυχοι απ’ την επικίνδυνη ιρανική κλιμάκωση των απειλών κατά του Ισραήλ και της περιοχής, και την φιλοδοξία του Ιράν να ελέγξει την μέση Ανατολή. Οι ηπα είναι στο πλευρό του Ισραήλ σ’ αυτήν την μάχη…
«Σ’ αυτήν την μάχη»; Σε ποια μάχη ακριβώς κυρ Mike Πομπηία; Πείτε μας, γιατί έχουμε την ατυχία (δεν το διαλέξαμε) να υπαγόμαστε σ’ ένα κράτος που επίσης βρίσκεται στο «πλευρό του ισραήλ».
Και μάλλον δεν προλάβουμε να το ανατρέψουμε πριν αρχίσει το «πλευρό του πλευρού» να ξερνάει «καυτό μολύβι»…
(φωτογραφία: Together we stand…)
Κυριακή 29 Απρίλη. Ενδιαφέρεται καμιά Ουάσιγκτον, κανά Παρίσι, κανά Λονδίνο, να ρίξει καμιά 100αριά πυραύλους στο Τελ Αβίβ, για να σταματήσει τις συστηματικές δολοφονίες αμάχων (με α-χημικά όπλα); Όχι δα! Εκπρόσωπός τους είναι, εργολάβος τους…
Μήπως μας αναλογεί κάτι, σε ότι αφορά την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία; Μήπως;
Κυριακή 29 Απρίλη. Το ξέρουν, δεν χρειάζεται σοφία. Το ξέρουν οι τεχνοκράτες του καταραμένου δντ, που επιμένουν σε «γενναία μείωση του ελληνικού χρέους», όπως το ξέρουν και οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες που δεν σηκώνουν κουβέντα για τέτοια χουβαρνταλίκια: η ελληνική «εθνική οργανωτική αρχή», ο πολιτικός προσοδισμός, είναι χειρότερη από πρεζοκατάσταση. Δεν διορθώθηκε όταν τα περιθώρια «κρατικών παροχών» μειώθηκαν σημαντικά, μετά το 2010: αντίθετα εξαγριώθηκε, και εν μέρει πέρασε στην μαύρη οικονομία και στο έγκλημα. (Υπάρχει ένας Λυμπερόπουλος κι ένας Ιερώνυμος που ανεμίζουν πάντα σα σημαίες· και δεν είναι καθόλου οι μόνοι).
Συνεπώς, το να αποφασίσουν το πως θα διαχειριστούν την «μικρή ασθενή» είναι το ένα ερώτημα. Το αν θα συνεχίσουν να παριστάνουν ότι ανήκει στο ευρωκλάμπ είναι το άλλο, ίσως το σημαντικότερο.
Γιατί το ότι αν παραμείνει εκεί θα ξανακτυπήσει σύντομα την πόρτα ζητώντας ξανά πολιτικό δανεισμό είναι το μόνο σίγουρο. Το ξέρουν και οι διεθνείς έμποροι χρήματος, η «αγορά»…
(Φυσικά παίζει και «η αλλαγή παραγωγικού μοντέλου». Παίζει μόνο επειδή κάποιοι την εννοούν σαν αλλαγή πλευρού στο καλοπληρωμένο θεσμικό ντιβάνι τους…)
Παρασκευή 27 Απρίλη. Όπως σωστά το μαντεύετε, “απώλειες” έχουν μόνο οι παλαιστίνιοι. Για τον ισραηλινό στρατό (και το καθεστώς πίσω του) πρόκειται για κάτι σαν “κυνήγι αλεπούς”… Με δίποδα σκυλιά…
Πέμπτη 26 Απρίλη. Τα παπαγαλάκια διάφορων υπηρεσιών, και πολλοί περισσότεροι ρηχοί, αφελείς ή αδιάφοροι για το τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή γενικά και στην Παλαιστίνη ειδικά εδώ και δεκαετίες, κατηγορούν όσους καταγγέλουν τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, μιλιταρισμό, ρατσισμό για «αντισημιτισμό». Δηλαδή σαν σχεδόν «νεοναζισμό». Πρόκειται για ένα ιδεολογικό σχέδιο που δημιούργησαν οι ισραηλινές υπηρεσίες στα ‘90s (ως τότε το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα και οι διεθνείς συμπαραστάτες του ΔΕΝ κατηγορούνταν για «αντισημιτισμό», αφού τέτοια θα έπρεπε να θεωρούνται και πάμπολλα ψηφίσματα του οηε κατά του ισραήλ…) και έχει ξαναζεσταθεί (και πάλι απ’ την mossad) διεθνώς τα τελευταία χρόνια, επειδή το αποικιοκρατικό, λευκό και πρωτοκοσμικό ισραηλινό κράτος χάνει την διεθνή γεωπολιτική χρησιμότητά του.
Στις 4 Δεκέμβρη του 1948, στις σελίδες των New York Times, δημοσιεύτηκε ένα κείμενο εναντίον της επίσκεψης του ισραηλινού Menachem Begin (έγινε και πρωθυπουργός του ισραήλ το 1977). Τότε, το 1948, ήταν επικεφαλής μιας παραστρατιωτικής ισραηλινής οργάνωσης / κόμματος. Μεταξύ άλλων η επιστολή εκείνη έγραφε:
Ανάμεσα στα πιο ανησυχητικά πολιτικά φαινόμενα της εποχής μας είναι η άνοδος στο καινούργιο κράτος του ισραήλ του «κόμματος ελευθερίας» (tnuat haherut), ενός πολιτικού κόμματος που είναι πολύ κοντά ως προς τον τρόπο οργάνωσής του, τις μεθόδους του, την πολιτική του φιλοσοφία και την κοινωνική του απεύθυνση με τα ναζιστικά και τα φασιστικά κόμματα. Δημιουργήθηκε απ’ τα μέλη και στα βήματα του πρώην irgun zvai leumi, μιας τρομοκρατικής, ακροδεξιάς, σωβινιστικής οργάνωσης στην παλαιστίνη… Θα είναι απαράδεκτο αν αυτοί που είναι αντίθετοι στον φασισμό σ’ όλο τον κόσμο, εφόσον πληροφορηθούν σωστά για τον πολιτικό βίο και τις προοπτικές του κυρίου Begin, συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον ίδιο και το κίνημα που αντιπροσωπεύει.
Ένα συνταρακτικό παράδειγμα ήταν η συμπεριφορά αυτής της οργάνωσης στο αραβικό χωριό Deir Yassin. Αυτό το χωριό, μακριά από κεντρικούς δρόμους και περικυκλωμένο από εβραϊκή γη, δεν πήρε μέρος στον πόλεμο [σ.σ.: εννοούν τον πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο, του 1948] και μάλιστα έδιωξε τους άραβες που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το χωριό σαν βάση τους. Στις 9 Απρίλη ομάδες τρομοκρατών επιτέθηκαν σ’ αυτό το ειρηνικό χωριό, που δεν είχε στρατιωτική αξία για την εξέλιξη του πολέμου, σκότωσαν τους περισσότερους απ’ τους κατοίκους του (240 άνδρες, γυναίκες και παιδιά) και κράτησαν ζωντανό έναν μικρό αριθμό για να τους περιφέρουν σαν αιχμαλώτους στους δρόμους της Ιερουσαλήμ.
Την επιστολή / καταγγελία την υπέγραφαν ανάμεσα σε άλλους και δύο απ’ τους πιο γνωστούς παγκόσμια εβραίους. Ο Albert Einstein και η Hannah Arendt. Το γεγονός ότι εξ αρχής το νεοδημιούργητο ισραηλινό κράτος επιδιδόταν σε μαζικούς φόνους / εθνοκάθαρση προκειμένου να διώξει τους αυτόχθονες άραβες / παλαιστίνιους δεν ήταν ούτε συμπτωματικό ούτε στιγμιαίο. Συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το γεγονός, ωστόσο, ότι τόσο κοντά στο Ολοκαύτωμα, με τόσο φρέσκια την μνήμη του ναζισμού και των εγκλημάτων του, εβραίοι μπορούσαν να καταγγείλουν χωρίς αναστολή τις «ανεπίσημες» πρακτικές του «νέου ισραηλινού κράτους» σαν ναζιστικές / φασιστικές, όπως ήταν και είναι πάντα, έχει την κεφαλαιώδη σημασία του.
Να γιατί. Οι ντόπιοι φασίστες, για παράδειγμα, προσπαθώντας να ενσωματώσουν την αντιφασιστική κριτική αντιστρέφοντάς την, οχυρώνονται πίσω απ’ το δόγμα «πρώτα οι έλληνες», και κατηγορούν τους αλληλέγγυους των μεταναστών και των προσφύγων για «ρατσισμό»· επειδή (λένε) «βάζουν σε δεύτερη μοίρα τους έλληνες»….
Με εντελώς ανάλογο τρόπο (αυτές οι «ιδέες» είναι διεθνείς…) το ισραηλινό κράτος, οι υπήκοοι και οι σύμμαχοί του, οχυρωμένοι πίσω απ’ το «πάνω απ’ όλα το ισραήλ», κατηγορούν όσους υπερασπίζονται τους αγώνες και το δίκαιο των παλαιστινίων για «αντισημιτισμό». Είναι αντιστροφή της πραγματικότητας, μέσα σ’ έναν όλο και πιο παραμορφωμένο καπιταλιστικό κόσμο. Γι’ αυτό ακριβώς οι καταγγελίες του Einstein, της Arendt και άλλων, τότε, στο μακρινό 1948, έχουν μεγάλη σημασία: προέρχονται από καθαρή σκέψη και όχι απ’ την postmodern θολούρα, σύγχιση, βλακεία – ή έμμισθη απασχόληση…
Το 1948 τέτοιες παραστρατιωτικές φασιστικές / ναζιστικές οργανώσεις υπηκόων του νέου ισραηλινού κράτους (σαν εκείνη του μετέπειτα πρωθ. του ισραήλ Begin) κατέστρεψαν 531 αραβικά / παλαιστινιακά χωριά, σκότωσαν πολλές εκατοντάδες αμάχους, και εξανδραπόδισαν περισσότερες από 700.000 ντόπιων: ήταν η εκκαθάριση και η δημιουργία του «ζωτικού χώρου» που είχε ανάγκη το ισραηλινό κράτος για την πρώτη φάση της βίαιης εδαφικής επέκτασής του. Κι αφού οι παλαιστίνιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται, εδώ και εφτά δεκαετίες, το μιλιταριστικό, ρατσιστικό κράτος του ισράηλ συνεχίζει να τους δολοφονεί, συνεχίζει να επεκτείνεται εδαφικά εναντίον τους. Αυτός είναι ο εκλεκτός σύμμαχος του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους! Δεν μπορείτε να πείτε: για να διαλέγει τέτοιους συμμάχους πάει να πει ότι τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών “κουμπώνουν” μ’ εκείνα των ισραηλινών…
Κάθε χρόνο οι παλαιστίνιοι σ’ όλο τον κόσμο θυμούνται την «ημέρα της καταστροφής». Nakba λέγεται στη γλώσσα τους: αφορά εκείνη η περίοδος της πρώτης φάσης της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη. Στις 15 Μάη φέτος, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, στις διαδηλώσεις για την Nakba, ο σύμμαχος του ελλαδιστάν θα ξανακάνει το μόνο που ξέρει καλά…
(φωτογραφία: Αν δεν σφάξεις δεν κτίζεις ούτε κράτος ούτε πολιτική καριέρα σ’ αυτό. Τα κορμιά στη φωτογραφία είναι ό,τι άφησαν πίσω τους οι ισραηλινοί φασίστες του Begin, το 1948, όταν έφυγαν απ’ το Deir Yassin…)
Τετάρτη 25 Απρίλη. Τι κρίμα! Τελικά δεν περισσεύουν δυο φρεγάτες στον Macron! Ούτε, καν, μία… Ούτε προβλέπει η γαλλική νομοθεσία την ενοικίαση πολεμικών πλοίων (ποιος το σκέφτηκε στην Αθήνα;). Ίσως η κινδυνεύουσα πατρίς πρέπει να γυρίσει πίσω, στις δοκιμασμένες και home made τριήρεις… (Το θέμα είναι ότι παρόμοια φαντασίωση με γαλλικές φρεγάτες είχε ξαναπαίξει, με την προηγούμενη πρασινόμαυρη κυβέρνηση…)
Όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού. Μάθαμε δυο πράγματα απ’ αυτό το σύντομο στρατιωτικό όνειρο. Πρώτον: οι ντόπιοι δημαγωγοί, θεωρώντας σα γεγονός δεδομένο την χαρμόσυνη ανακοίνωση του υφ.υπ.αμ περί γαλλικών φρεγατών, όχι μόνο προχώρησαν σε λεπτομέρειες για το θέμα (τις οποίες κατασκεύασαν εκ των ενόντων…) αλλά και σε αναλύσεις για το «πολιτικό νόημα» του γαλλικού στρατιωτικού «δανείου». Για το ενδιαφέρον του Παρισιού για το νοτιοκυπριακό γκάζι… για τον αυτοτελή προσανατολισμό του προς την ανατολική Μεσόγειο… κλπ κλπ. Θα μπορούσε η λαϊκή φαντασία να φανταστεί τις δύο (νοικιασμένες…) γαλλικές φρεγάτες να έρχονται προς τα μέρη μας συνοδεύοντας μια δωδεκάδα τρυπάνια (της total κατά προτίμηση…), ανάμεσα σε πυροτεχνήματα και κωλοδάκτυλα προς τη μεριά του αιώνιου εχθρού. Ευτυχώς οι εθνικές φαντασιώσεις χρεωκοπούν πια μέσα σε ώρες…
Το δεύτερο που μάθαμε είναι ότι το Παρίσι δεν έκανε καν κάποια προσπάθεια να μην ξεφτιλιστεί το ελλαδιστάν, συνεννοούμενο υπόγεια να γίνει μια κομψή διάψευση απ’ την Αθήνα (για το νοίκι…) και να τελειώσει εκεί η ιστορία. Αντίθετα βρήκε η γαλλίδα υπ.αμ. να κόψει την κουβέντα. Σχεδόν γαύγισε “τι μαλακίες είναι αυτές;”
Τσαντίστηκε ο κυρ Macron; Και τόσο γλύψιμο που του είχε ρίξει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό όταν μας τίμησε με την επίσκεψή του στην Αθήνα στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη; Χαμένο πήγε;
(φωτογραφία: να, λοιπόν, τι τιμωρία επεφύλαξε στον Macron το ψόφιο κουνάβι, που είναι φιλαράκι με τον ψόφιο κοριό: άρχισε να τον σέρνει απο δω κι απο κει…)