Τετάρτη 13 Ιούνη. Η κινητοποίηση του φασιστικού «λαϊκού παράγοντα» που έγινε εσκεμμένα και έγκαιρα απ’ τους ροζ (σύμφωνα με τις οδηγίες του ελληνικού βαθέος κράτους) έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά, πάντα χρήσιμα.
Πρώτον, είναι «υπερκομματική», πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να εμφανίζεται σαν αντι-συστημική. Η καθαρόαιμη εθνική συμπύκνωση των «αγανακτισμένων» (κι εκείνο το φαινόμενο του 2011 εθνικιστικά υποκινούμενο ήταν, απλά οι ηλίθιοι δεν το καταλάβαιναν, ούτε το κατάλαβαν μετά).
Δεύτερο, αυτός ο φασιστικός «λαϊκός παράγοντας» έχει πιο αόρατα «σκοινιά» που τον καθοδηγούν: υπάγεται κατευθείαν στους μηχανισμούς του βαθέος κράτους, χωρίς την μεσολάβηση των κομμάτων. Το παπαδαριό είναι πιο φανερός τέτοιος μηχανισμός, αλλά καθόλου ο μοναδικός…
Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά κάνουν τον φασιστικό «λαϊκό παράγοντα» πολύτιμη εφεδρεία. Γενικά. Το γεγονός, όμως, ότι του προσφέρθηκε το «μακεδονικό» εν έτει 2018 σαν «αφύπνιση» και «επανα-νομιμοποίηση», όταν πια το “αντι-μνημόνιο” είχε τινάξει τα πέταλα, προσφέρει στα πραγματικά αφεντικά αυτού του φασιστικού «λαϊκού παράγοντα» την πολιτική ευκαιρία της «επικαιρότητας». Όχι μόνο αύριο ή μεθαύριο. Αλλά και σε έναν χρόνο ή δύο. Όποτε και αν χρειαστεί, ακόμα και άσχετα με την τότε φάση του «μακεδονικού».
Να γιατί το γκουβέρνο χρειαζόταν 5 ή 6 μήνες για την (ψευτο) «λύση» και όχι μισή ώρα αν ενδιαφερόταν ειλικρινά: έπρεπε, με την αφορμή, να κουρντιστεί το ιδεολογικό κατακάθι της ελληνικής κοινωνίας.
Για τα χρόνια που έρχονται… Για κάθε χρήση…