Tag: εξωτερική πολιτική

Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται

Τρίτη 13 Μάρτη. Το θυμάστε; Θα έπρεπε: γινόταν πριν μόλις 3 χρόνια. Μόνο που δεν πρέπει να το θυμάστε “αχνά” (αυτό μπορεί να είναι σοβαρό πρόβλημά σας). Πρέπει να το ανακαλέσετε με όλη την δραματικότητα και την ελπίδα που κουβαλούσε.

Πριν, λοιπόν, μόλις 3 χρόνια, το “ξανθό γένος” των ρώσων και ο Πούτιν προσωπικά ήταν “η μεγάλη ελπίδα του έθνους”, την ώρα που ετοιμαζόταν να τινάξει την ευρωζώνη στον αέρα, με “μπουρλοτιέρη” τον κυρ Γιάνη. Ήταν η εποχή που ο κυρ Παναγιώτης ο ελευθερωτής έλεγε ότι έχει κλείσει το deal του αιώνα: να φτιάξει η gazprom αγωγό φυσικού αερίου που να διατρέχει την βόρεια ελλάδα, πληρώνοντας μια γερή προκαταβολή για το έργο πριν πιάσει δουλειά ο πρώτος τοπογράφος… Λεφτά που θα τα έτριβε στη συνέχεια ο κυρ Παναγιώτης στα μούτρα των καταραμένων δανειστών, για να καταλάβουν ότι για τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια!

Κι αν χαζογελάτε τώρα που θυμηθήκατε αυτό το κατόρθωμα, υπάρχει κι άλλο, που ήταν δουλειά του ίδιου του ψόφιου κοριού (του πολυχρονεμένου πρωθυπουργού): η ένταξη στις θρυλικές BRICS! Χάρη στην προσωπική γοητεία που άσκησε στον ρώσο πρόεδρο (Πούτιν) αλλά και στις καλές γνωριμίες του άλλου “άσσου στο μανίκι” του ελληνικού βαθέος κράτους, του ογκόλιθου Nick the greek, και του σταλινομουλαρέ πολιτικού παρελθόντος του.

Σ’ εκείνον τον όχι-και-τόσο-παλιό ελληνορωσικό έρωτα δεν ήταν πρωταγωνιστής μόνο ο παροπλισμένος πια από κοινοβουλευτική άποψη κυρ Παναγιώτης. Αλλά και οι ακμαίοι νυν πρωθ και υπ.εξ. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ελληνική εκδίκηση (απέναντι στους πάνκακους) που κάλπαζε τότε στις ρωσικές στέπες, οι BRICS θα δέχονταν το ελλαδιστάν σαν ισότιμο μέλος στην τράπεζά τους χωρίς να βάλει λεφτά αλλά, αντίθετα, για να το δανείσουν σα συνεταίρο! Μάλιστα ο ίδιος ο ψόφιος κοριός είχε ενημερώσει για τον επερχόμενο «σεισμό» στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό γαλαξία (κάποιος γίνεται συνεταίρος στην τράπεζα χωρίς να βάλει λεφτά και μετά η τράπεζα στην οποία είναι συνιδιοκτήτης τον δανείζει… Κάτι σαν «σκάνδαλο Κοσκωτά / τράπεζα Κρήτης» αλλά στο global του!!..), μετά απ’ την θερμή υποδοχή που του έγινε σε μια συνάντηση των brics στην αγία Πετρούπολη (αν δεν κάνουμε λάθος)…

Αααααάχ… Τι ωραία εποχή; Σαν χτες φαίνεται….

(Η φωτογραφία είναι πρόσφατη. Μόλις τον περσινό Μάη: ο δεξιά λέει στον αριστερά ένα απ’ τα αγαπημένα του ανέκδοτα. “Ξέρεις τι είναι πολυ-διάστατη πολιτική; Μια καμήλα με πολλές ουρές! Χο χο χο!!!”

… Για “να σπάσει τον πάγο” που θάλεγε κι ο θρυλικός Γκουσγκούνης… Δεν πρέπει να έπιασε· ο αριστερά ξέρει από πάγους…)

Οι εχθροί; Κι αυτοί στα δύσκολα….

Τρίτη 13 Μάρτη. Πριν μόλις 3 χρόνια το ίδιο γκουβέρνο με το σημερινό είχε πιάσει τον παπά απ’ τα αρχίδια! Μετά από βαθυστόχαστη ανάλυση (τίποτα δεν γίνεται χωρίς αυτήν!) ήταν σίγουρο (το γκουβέρνο) ότι ο Πούτιν ήταν έτοιμος να διεμβολίσει την ε.ε. και την ευρωζώνη με δούρειο ίππο το ελλαδιστάν. Του οποίου θα αγόραζε την φιλία και την αφοσίωση, πρώτον με 5 δισεκατομύρια ευρώ (θυμόμαστε καλά το ποσό;) προστάντζα για ένα μελλοντικό σωλήνα, και δεύτερον με την ένταξη της καραχρεωκοπημένης Αθήνας στη διεθνή τράπεζα των brics – έτσι ώστε να μπορεί να φεσώνει και την βραζιλία, και την κίνα, και τη νότια αφρική, και την ρωσία…

Τρία χρόνια μετά, και υπό το φως του εθνικού δράματος «των δυο παληκαριών που είναι όμηροι στις τουρκικές φυλακές» (για το Εξπρές του μεσονυχτίου δεν έχουμε ακούσει κάτι ακόμα, αλλά που θα πάει; κυκλοφορούν στο βαθύ κράτος διάφοροι σινεφίλ…) ένα όνομα δεν ακούγεται πουθενά στην επικράτεια, ούτε κατά λάθος: Πούτιν! Ο σύμμαχος του Ερντογάν και της Άγκυρας δεν είναι άραγε ο άνθρωπος τον οποίο θα άξιζε να καλέσει τηλεφωνικά ένας κοτζαμάν ψόφιος κοριός, στο όνομα «μιας παλιάς σχέσης» βρε αδερφέ, και να του ζητήσει (όχι ρούβλια, όχι γκάζια, όχι τραπεζικές μετοχές αλλά) να πει μια καλή κουβέντα σ’ αυτόν τον άρπαγα τον «σουλτάνο»; Θα άξιζε…

Πού πήγε ο Πούτιν, οέο, απ’ το ελληνικό εθνικό φαντασιακό; Πού πήγε ο Πούτιν «τώρα που τον χρειαζόμαστε»; Χάθηκε ο Πούτιν – και, κατά έναν παράξενο μόνο από πρώτη ματιά τρόπο, χάθηκε ταυτόχρονα και για το γκουβέρνο και για το πόπολο (λες και υπάρχουν αόρατοι ιμάντες μεταφοράς της «εθνικής γραμμής» απ’ τα πάνω προς τα κάτω, απ’ τις υπηρεσίες του κράτους και του παρακράτους στα ταξικά κοθόνια). Ίσως επιζεί στα γκάλοπ, αλλά μόνο αν οι δημοκόποι τον θυμίσουν…

Ναι, δεν υπάρχει Πούτιν πια: το ελλαδιστάν είναι τόσο φιλοαμερικάνικο, φιλοαγγλικό, και φιλοϊσραηλινό, που δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για τις αναμνήσεις (του έρωτα με τον «τσάρο» – ουπς! Αυτόν δεν τον λέμε ακόμα έτσι…). Μέχρι και απ’ το Βουκουρέστι ζήτησε το ψεκασμένο κήτος βοήθεια (ίσως επειδή η Ουάσιγκτον έχει κάτι βάσεις εκεί) – όχι, όμως, απ’ τη Μόσχα. Πφφφφφφφ!

Κρίμα!!! Γιατί ο «αιώνιος εχθρός» έχει καλύτερη μνήμη. Ένα απ’ τα τελευταία επιχειρήματα του Ερντογάν, υπέρ της παραγγελίας των S 400 απ’ τα ρωσικά πολεμικά εργοστάσια, είναι: γιατί μας τα ζαλίζετε ω αμερικάνοι; Όταν οι έλληνες ψώνισαν τους S 300 δεν κάνατε το ίδιο…

Ω ναι… Ήταν λίγο μετά το «Ορλωφικά», έτσι δεν είναι;

(φωτογραφία: Εδώ πρόκειται συνάντηση τον Απρίλη του ’15, όταν ο ψόφιος κοριός ήταν ακόμα το “άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενο πολιτικό υποκείμενο” και θεωρούσε ότι έψηνε την κατάσταση με τον σωλήνα. Για εύκολα κατανοητούς λόγους, όταν οι έλληνες πολιτικοί κάνουν δουλειές με γκάζι, παίρνουν αυτή την στάση – και το ανάλογο ύφος – ατομικής εξαέρωσης. Είναι, μάλλον, για να τονίσουν το “ξέρουμε από αέριο”…)

Οι φίλοι είναι οι ίδιοι όπως πριν…

Τρίτη 13 Μάρτη. Όχι πως είχαμε αμφιβολία. Όταν, όμως, ένα απ’ τα βασικότερα στελέχη του ελληνικού βαθέος κράτους, ένας κομματικός που έχει διατρέξει την ελληνική πολιτική ιστορία απ’ την κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’73 μέχρι σήμερα, άλλοτε στο προσκήνιο και άλλοτε στο παρασκήνιο (το δεύτερο ασφαλώς του ταιριάζει περισσότερο) έρχεται να θυμίσει ποιοι είναι όχι απλά οι “φίλοι” του ελλαδιστάν αλλά το πρέπον Παράδειγμα του, τότε θα πρέπει η ελληνική “εθνική γραμμή” (η “γραμμή” του εφοπλιστικού κεφάλαιου πριν απ’ όλα!) να τινάξει την ψωραλέα γούνα της και να προσπαθήσει να γρυλίσει· με τρόπο που να μιμείται τον εξίσου ψωραλέο βρετανικό λέοντα.

Ο Κώστας Λαλιώτης δεν χρειάζεται συστάσεις… Και δεν γράφει τακτικά. Το τελευταίο του πολυσέλιδο πόνημα δεν μοιάζει καθόλου με το προτελευταίο του, το οποίο αγνοείτε (ενώ δεν θα έπρεπε!…). Τώρα κάνει κάτι σαν “κριτική κινηματογράφου” στην ταινία Η πιο σκοτεινή ώρα, για να διαφημίσει, σαν εθνικό οδηγό του ελλαδιστάν, τον …. Τσώρτσιλ…

Ιδού ένα μικρό απόσπασμα, ένα απ’ τα “κουκούτσια” σε μια κατά τα άλλα γηραλέα αναπαραγωγή της άποψης του Ιωάννη Μεταξά (ναι, του γνωστού δικτάτορα)· μιλάει ο άνθρωπος που στο δεύτερο μισό των ‘80s σχεδίασε την “αποενοχοποίηση του πλούτου”:

…

– Στις επίμονες επικλήσεις του λόρδου Χάλιφαξ για προώθηση μιας διπλωματικής προσπάθειας για συμβιβασμό με τη Γερμανία και συνθηκολόγηση με τον Χίτλερ και το ναζιστικό – φασιστικό  άξονα του,  ο Τσόρτσιλ εξαγριωμένος απαντούσε αφοπλιστικά και κατηγορηματικά, «… Δεν διαπραγματεύεσαι με μια τίγρη, έχοντας το κεφάλι σου στο στόμα της…».

 Αυτή η φράση με τη συνακόλουθη νικηφόρα και ελπιδοφόρα εξέλιξη για τον Κόσμο, την Ευρώπη, τη Μεγάλη Βρετανία έχει πάντα μια αντιστοιχία διαχρονική και αφορά κάθε χώρα, κάθε λαό και κάθε κοινωνία σε κάθε ιστορική φάση με παρόμοια διλήμματα, με αναφορά στο Δίκαιο και την Ισχύ, με αναφορά στην Ειρήνη και τη Δημοκρατία.

Για το λόγο αυτό (τηρουμένων των αναλογιών) προτείνουμε και συνιστούμε η ταινία «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα», όπως και οι συμπληρωματικά αναφερόμενες ταινίες για τη Βρετανία και τον Τσόρτσιλ κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο:

– να προβληματίσουν σοβαρά για την απαιτούμενη εγερτήρια εγρήγορσή μας, τόσο την πολιτική-πνευματική-κοινωνική και οικονομική «Ελίτ» της χώρας, όσο και τον Ελληνικό λαό στο σύνολό του, για τις υπαρκτές απειλές, τις πολεμικές ιαχές και τις κλιμακούμενες επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας μιας «φίλης και σύμμαχης χώρας», για τα πολλαπλά ισοδύναμα του Ελληνισμού (γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, αμυντικά και αποτρεπτικά, πολιτικά και διπλωματικά, τεχνολογικά και αναπτυξιακά, εκπαιδευτικά και πολιτισμικά, πληθυσμιακά και δημογραφικά ισοδύναμα),

– να αφυπνίσουν τις εθνικές ευαισθησίες μας και τον πατριωτισμό μας, την ομόθυμη και ομόψυχη ενότητά μας, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας, για το κοινό μας παρόν και το κοινό μας μέλλον και να ενεργοποιήσουν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες όλα τα δίκτυα του Ελληνισμού και του Φιλελληνισμού σε κάθε γωνιά του Κόσμου…

Καθόλου τυχαία ο “γκουρού” του ελληνικού σοσιαλεθνικισμού θυμίζει πως αυτό που έγινε και στα μέρη μας απ’ τις αρχές των ‘90s (αν και όχι μόνο σ’ αυτά, μιλώντας για τα βαλκάνια), δηλαδή η στρατηγική συμμαχία των σοσιαλεθνικιστών (τύπου πασοκ και διάφορες παραλλαγές της “αριστέρας” και όλοι οι επίγονοι από τότε μέχρι τον … συριζα και όχι μόνο) με τους φασίστες, δεν ήταν ούτε κατά λάθος ούτε τυχαίο. Στο πρώτο μισό των ‘90s η συμμαχία είχε το τίτλο «ελληνοσερβική φιλία». Στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου μισού είχε τον τίτλο «ενιαίο αμυντικό δόγμα» (: «στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας»). Και τώρα, στο κατώφλι της εξελισσόμενης όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ο «γκουρού» λέει το κατά τη γνώμη του επίκαιρο όνομα της συμμαχίας των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών μερίδων με τις κυρίαρχες ελληνικές «εθνικές» καπιταλιστικές φράξιες: «φιλοαγγλισμός / φιλοαμερικανισμός».

Για χάρη της «δικαιολόγησης» αυτής της συμμαχίας ο Τσώρτσιλ δεν είναι, πια, το κάθαρμα του αγγλικού ιμπεριαλισμού, που έκαψε (μαζί με τους ντόπιους φασίστες συμμάχους του) την Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’44 – και στη συνέχεια όλη την επικράτεια, εξοντώνοντας τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα… Όχι!!! Ο Τσώρτσιλ δεν είναι εκείνο το κάθαρμα / εκπρόσωπος του αγγλικού ιμπεριαλισμού που κήρυξε τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο (καθόλου ψυχρό) πριν καν τελειώσει ο 2ος εδώ, στα μέρη μας, για να διασώσει τα βασιλικά παράσιτα, τους δοσίλογους και τους συνεργάτες των ναζί… Όχι, η αγγλική (και μετά η αμερικανική) συμμαχία των πιο αντιδραστικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας αλλά και των συμφερόντων του προσοδικού και του γεωπολιτικά προσοδικού κεφάλαιου (εννοημένου σαν σχέση εκμετάλλευσης / συσσώρευσης) δεν ήταν η συνέχεια και η πολιτική ολοκλήρωση της ίδιας δουλειάς που έκανε ο γερμανικός στρατός στην κατοχή…

Όχι – λέει ο «γκουρού»… Ο Τσώρτσιλ και η Μεγάλη Βρετανία είναι Το Παράδειγμα – που πρέπει να υιοθετήσει η πατρίς… Ειδικά τώρα που το Λονδίνο προσπαθεί να βγει απ’ την ε.ε. (θα προσθέταμε, έχοντας ζήσει στο τομάρι μας την πολιτική διορατικότητα του ανδρός, όταν ήταν πολύ νεώτερος…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα είμαστε, πλέον απόλυτα σίγουροι: τα ντόπια αφεντικά, κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο / οργανωμένο έγκλημα, δεν θα βάλουν το κεφάλι τους στο στόμα καμίας «τίγρης» και κανενός «δράκου». Θα δώσουν εμάς (αφού συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους άσχετους) στα νύχια του βρετανικού λέοντα και του αμερικανικού φαλακρού αετού….

Μην έχετε αυταπάτες! Βρισκόμαστε ήδη πάνω στον πάγκο του χασάπη. Έχουμε λίγο χρόνο ακόμα να σηκωθούμε και να τον αναποδογυρίσουμε· όμως είναι λίγος. Και περνάει γρήγορα· γρηγορότερα απ’ όσο δείχνει η μικρο-καθημερινότητα…

(Η κατά το ελληνικό βαθύ κράτος και τον εκπρόσωπό του “αγγλική ελπιδοφόρα εξέλιξη” στην Αθήνα, τον Δεκέμβρη του ’44. Πάνω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει καταλάβει γραφεία του ε.α.μ. Κάτω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει συλλάβει έλληνες αντιστασιακούς.

Ακόμα την πληρώνουμε εκείνη την “ελπιδοφόρα εξέλιξη”…)

Ελλαδιστάν

Κυριακή 11 Μάρτη. Το πρόβλημα με την μαζική ελληνική παράνοια δεν χρειάζεται καμία τουρκία για να αναδειχθεί. Φτάνουν και περισσεύουν τα 8 χρόνια διαχείρισης της κρίσης. Πρόκειται για ένα μοναδικό παγκόσμια φαινόμενο, όπου ένα καπιταλιστικό κράτος ουσιαστικά χρεωκοπεί (την άνοιξη του 2010), και έκτοτε οι ιθαγενείς υποστηρίζουν με φανατισμό ότι “δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα”, ότι “όλα πήγαιναν μια χαρά”, και ότι τα προβλήματα τα δημιούργησαν κάτι αχώνευτοι “εταίροι” της ευρωζώνης, που αναγκάστηκαν να κάνουν πολιτικό δανεισμό (δηλαδή: με αυστηρούς όρους) στο χρεωκοπημένο κρατίδιο – για παραπάνω από έναν λόγους.

Το γεγονός ότι οι έλληνες ανακάλυψαν “εχθρούς” βολικούς για τον εθνικισμό τους, δεν προσδιορίστηκε από καμία Άγκυρα. Το όνομα “Βερολίνο” και “Βρυξέλες” είχαν οι οχτροί, και δείχνονταν με όλη την ιερή λύσσα που τους αρμόζει. Έτσι, όλοι όσοι δήλωναν ορκισμένοι και αδιάλλακτοι εχθροί του “νεοφιλευθερισμού” και της “ευρωπαϊκής νομενκλατούρας” συνέβαλαν με όση δύναμη είχαν (και είχαν αρκετή!) ώστε να επιτευχθεί το εξής μοναδικό και παγκόσμια αξιοσημείωτο έως πρωτοφανές: τα μόνα “μέτρα” που πάρθηκαν και εφαρμόστηκαν στη α λα ελληνικά “διαχείριση της κρίσης” όχι απλά μέχρι κεραίας αλλά δέκα φορές τόσο, ήταν εκείνα που αφορούσαν την άγρια υποτίμηση της εργασίας και της αξιοπρέπειας της τάξης μας· εξυπηρετούσαν δηλαδή τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών κάθε μεγέθους!

Θα τολμούσε κανείς να παρατηρήσει: τέτοια διαύγεια στον εντοπισμό του εχθρού και τέτοια ακρίβεια στην αντιμετώπισή του, απ’ την εποχή του Γουλιέλμου Τέλλου είχαμε να δούμε!!! Μ’ αυτήν την εντελώς απαραίτητη σημαντική διευκρίνιση: ενώ οι πανέλληνες μικροαστοί έδειχναν προς τη μια μεριά (τους τρισκατάρατους δανειστές) σημάδευαν και “καθάριζαν” προς την ακριβώς αντίθετη! Το γεγονός ότι σ’ αυτό το κόλπο έπαιξε, ενεργητικό ή παθητικό ρόλο δεν έχει σημασία, και μεγάλο μέρος της ίδιας μας της εντόπιας τάξης, έχει όνομα· καθόλου κολακευτικό: μικροαστισμός… Σκοτώνει, και δεν πληρώνει…

Φαίνεται πως τώρα το μαζικό, συλλογικό εθνικό ασυνείδητο (παρακαλούνται οι φροϋδιστές να μιλήσουν!…) μπροστά στον κίνδυνο να ξεμείνει από εχθρούς – καθότι όπου νάναι ξεφορτωνόμαστε τους τρισκατάρατους, λέμε τώρα… – και να στρέψει την παρανοϊκή βουλιμία του στις ίδιες του τις σάρκες, ξαναθυμάται τους “πατροπαράδοτους”, τους “προαιώνιους” τέτοιους. Μπορεί να είναι φάρσα της ιστορίας (αν και, σας διαβεβαιώνουμε, η Ιστορία δεν έχει καμία όρεξη να ασχολείται με το ελλαδιστάν) αλλά αφού οι ντόπιες αγέλες του μικροαστισμού βρίσκουν ότι είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αναστήσουν την “εποχή της αφθονίας” των ‘90s, ανασταίνουν απ’ την ίδια δεκαετία το άλλο της μισό, την ψυχωτική αυταρέσκεια των «εθνικών απειλών»: απ’ την μακεδονία και απ’ την τουρκία.

Κάπου ο Μαρξ έγραψε ότι η επανάληψη της ιστορίας την πρώτη φορά γίνεται σαν τραγωδία και την δεύτερη σαν φάρσα. Οι ελληνες βιάζονται, οπότε προσπαθούν να ζήσουν δύο σε ένα: μια φαρσοτραγωδία… Σίγουροι ότι δεν τους παίρνει μάτι κανένας Μαρξ…

(φωτογραφία πάνω: Η τελευταία φάση της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής ελληνικής ιστορίας εν τω γεννάσθαι: «αγανακτισμένοι»... Jam καταμεσής στη φαιορόζ συνύπαρξη, 2011, τότε που ήταν “αίσθημα”, πριν γίνει “γάμος”… Και επειδή, είμαστε σίγουροι, θα βιαστείτε: δεν ξεμπερδεύετε με σχόλια του είδους «α, τους μαλάκες» ή «α, τους πουλημένους»… Η εντιμότητα μιας βαθιάς και ανελέητης αυτοκριτικής δεν θα έβλαπτε – αλλά είναι ανθελληνική! Το ξέρουμε.

«Ο αγώνας συνεχίζεται» – πιο βολικό, ε;….

φωτογραφία κάτω: Κοίτα να δεις με τι γεμίσαμε το κέντρο της πόλης τον Ιούνη του 2011! Κοίτα να δεις αναίδεια που την είχαμε (και την έχουμε)!!! Κόντρα σε διάφορους αετονύχηδες της “απελευθέρωσης της τάξης μας” που ψάρευαν στον βούρκο του μικροαστισμού, κόντρα στο “μα γιατί δεν πάτε κι εσείς; τόσο κόσμο έχει!”, κόντρα στους εκβιασμούς της συγκινησιακής πανούκλας… Ε, ρε εχθρούς που κάναμε και τότε!!…)

Φίλε έφυγε ο Στράτος και παρέλυσε το κράτος!

Κυριακή 11 Μάρτη. Είναι παλιά η κουβέντα, αλλά φαίνεται ότι απ’ τον Μάη του 1990, όταν πέθανε ο Στράτος Διονυσίου, το ελληνικό κράτος συνέρχεται βασικά στα διαλείματα που μυρίζει ανθρώπινη σάρκα. Πως αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός της απελευθέρωσης των δύο γερμανών δημοσιογράφων που πιάστηκαν κάπου εκεί κοντά (απ’ την ελληνική μεριά) όπου πιάστηκαν και οι δύο έλληνες καραβανάδες;

Γιατί έχει ξελαρυγκιαστεί ο ψεκασμένος να λέει «είναι όμηροι!!» – «είναι όμηροι!!!» – «είναι όμηροι!!!!» οι δύο «ευρωπαίοι στρατιωτικοί»; Μήπως επειδη σκοπεύει να δώσει βάσεις σε ελληνικό έδαφος στους γερμανούς, στους ισπανούς, στους γάλλους, στους ιταλούς και στους εσθονούς αντί για τους αμερικάνους; Όχι.

Αυτό που προσπάθησε να πει η βαθιά σκέψη του εθνοψεκασμένου πατριώτη ήταν αυτό: ρε, δεν τσιμπάμε και ‘μεις τίποτα γερμανούς, ας είναι και τουρίστες, ας είναι και μπαχαλάκηδες, να τους κρατήσουμε όμηρους μπας και μας δώσει το Βερολίνο κανά ψιλό από εκείνες τις αποζημιώσεις; Ααααχχχχχ! Κανείς δεν καταλαβαίνει την σοφία του εθνικού asset / κήτους!!!

Κι έτσι, ενώ έκατσε η «κέντα» με τους δύο δημοσιογράφους, η και καλά ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη τους έκρινε αθώους και τους άφησε ελεύθερους. Αααααχχχχ! Δεν θα πάμε μπροστά έτσι!!!

(φωτογραφία: Ποιος φταίει, δηλαδή, που η μηχανή αναζήτησης έβγαλε την τουρκική στρατοχωροφυλακή, την Jandarma, με τους δύο καραβανάδες “όμηρους”, ανάμεσα στις φωτογραφίες του Στράτου; Ε;; Η μηχανή είναι «έξυπνη»! Καταλαβαίνει!! Νοιώθει!!!

Αλλοίμονο από κάτι άλλους, κάτι της εξουσίας απο ‘δω κι απο ‘κει, που ούτε για κούρεμα του γκαζόν δεν κάνουν…)

Πάει κι ο (6ος) στόλος…

Σάββατο 10 Μάρτη. Τελικά η διάψευση της σχέσης 6ου στόλου και του ερευνητικού πλοιάριου που έχει ναυλώσει η exxonmobil στα νότια της κύπρου έγινε επίσημα, απ’ τον εκπρόσωπο τύπου της «ευρωπαϊκής διοίκησης» του αμερικανικού στρατού (eucom) Johnny Michael. Αν το ελληνικό και το ελληνοκυπριακό καθεστώς σκόπευαν να κάνουν ενέσεις “ελληνο-αμερικανικής φιλίας” στο λαό, πέτυχαν μεν· αλλά μόνο λόγω γενικής αποβλάκωσης. Απ’ την σχετική φιλολογία (και τα πανηγύρια) των δημαγωγών απέμεινε ουσιαστικά μόνο ένα (ακόμα) δείγμα των τερατωδών ψεμμάτων που σερβίρουν. Ο Γκέμπελς θα τους ζήλευε – αλλά ο “λαός” γουστάρει.

Εν τω μεταξύ οι φαιορόζ, γνήσιοι απόγονοι και συνεχιστές της αιώνιας εθνικής γραμμής, έχουν πέσει θύμα της! “Φούσκωσαν” όσο δεν πήγαινε την υπόθεση με τους δύο καραβανάδες (τι ε.ε., τι οηε – μόνο στον πάπα δεν απευθύνθηκαν!) υποθέτοντας ότι έτσι θα (ξανα)”εκθέσουν” τον Ερντογάν· για να εισπράξουν είτε την “συμπάθεια” (φιλικό κτύπημα στην πλάτη, “ευχόμαστε τα καλύτερα”) είτε και την διακριτική αδιαφορία. Όχι επειδή ο Ερντογάν έχει παντού φίλους! Αλλά επειδή η μόνιμη ελληνική μελο-δραματοποίηση έχει γίνει πασίγνωστη διεθνώς τα τελευταία 8 χρόνια, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να την παίρνει κανείς στα σοβαρά. Ειδικά για τόσο απλά ζητήματα, όπως δύο καραβανάδες που χάνονται στα σύνορα… Εντέλει η “διεθνοποίηση του ζητήματος” έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που θα ήθελε η Αθήνα: έχει δώσει στο τουρκικό καθεστώς ένα ανέλπιστο (;) μέσο να κουρντίζει αυτούς που κάνουν “μαγκιές”…

Οι φαιορόζ (αλλά και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του ελλαδιστάν, αφού η “εθνική γραμμή” είναι κοινή, και την υπηρετούν όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του και απ’ την θέση του) εκτιμάμε ότι έχουν πέσει στους λάκους που προσπάθησαν να ανοίξουν για άλλους:

Α) Τα θρυλικά “οικόπεδα” της νοτιοκυπριακής αοζ δεν είναι κανένας διατεθειμένος να τα φυλάει στρατιωτικά· ούτε φαίνεται κανένας διατεθειμένος να ξεχάσει τα κόλπα που κάνουν εδώ και δεκαετίες Αθήνα και Λευκωσία για να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Β) Τα Ίμια δεν είναι ελληνικά, όπως δεν είναι ούτε τουρκικά· και πιθανότατα η ίδια ιδιοκτησιακή ασάφεια ισχύει και για άλλους βράχους, που δεν αναφέρονται ρητά σε καμία διεθνή σύμβαση: το είπε και το ξανάπε ένας απ’ τους πιο αρμόδιους και καλούς γνώστες του θέματος (ο Πάγκαλος), κανείς δεν τόλμησε να το διαψεύσει, έγινε γαργάρα· όμως αυτό που είναι “εθνικό μυστικό” είναι πασίγνωστο σε “φίλους και εχθρούς”. Συνεπώς, το να επιδεικνύει η Αθήνα “τσαμπουκά” (απέναντι σ’ έναν αντίπαλο πολλαπλάσιας στρατιωτικής ισχύος) γύρω από βράχια ελπίζοντας ότι θα σκάσουν και κάποιοι αρχιμαφιόζοι για να την αβαντάρουν, αντιμετωπίζεται με θυμηδία. Η συμβουλή (λογική…) είναι “βρείτε τα”…

Γ) Η δημοκρατία της μακεδονίας δεν πρόκειται να αλλάξει σύνταγμα, και δεν υπάρχει κανένας (εκτός απ’ την Αθήνα) που να της ζητάει κάτι τέτοιο. Το θρυλικό “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” έχει κακοφορμίσει, και “κάνει παιχνίδι” μόνο στο εσωτερικό του ελλαδιστάν, ενισχύοντας κάθε εκδοχή της μαύρης αντίδρασης. Οι φαιορόζ “φούσκωσαν” κι αυτό το θέμα, στην αρχή, ελπίζοντας να πλαγιοκοπήσουν την αξιωματική αντιπολίτευση, με έναν τυπικά πασοκικό υπολογισμό: “ενισχύουμε την άκρα δεξιά για να κόψει ψήφους απ’ τη νέα δημοκρατία”. Μόνο που ένα μέρος της άκρας δεξιάς είναι πάντα κυβερνητικός εταίρος…

Δ) Ούτε η θρυλική “έξοδος απ’ τα μνημόνια” θα είναι “είσοδος στη γη της επαγγελίας”!!! Έχουμε ξαναμιλήσει επ’ αυτού: οι μεταφυσικές υποσχέσεις των φαιορόζ κινδυνεύουν να στραφούν εναντίον τους, αν ξαναγίνουν διαψευσμένες προσδοκίες, πράγμα που είναι το πιθανότερο… Απλά να θυμίσουμε ότι ήταν οι διεθνείς έμποροι χρήματος και όχι οι “εταίροι της ευρωζώνης” που πέταξαν στα σκοινιά το ελλαδιστάν, στις αρχές του 2010… Αυτά που έμαθαν έκτοτε (οι παλιο έμποροι χρήματος) για το ελλαδιστάν δεν το έκαναν πιο αξιόπιστο δανειζόμενο… Το αντίθετο.

Πως βγαίνει κανείς απ’ αυτήν την δίνη με τις μικρότερες κατά το δυνατόν απώλειες σε βουλευτές, δηλαδή σε φράγκα; Υπάρχει ένας τρόπος, παλιός και δοκιμασμένος: πρόωρες εκλογές, πριν το καλοκαίρι! “Εθνικό θέμα” ή “εθνικά θέματα” σαν (απαραίτητη συνταγματικά) δικαιολογία υπάρχουν άφθονα! Πριν από το καλοκαίρι (και όχι μετά) θα μπορούν να μοιραστούν εύκολα υποσχέσεις για την “μεταμνημονιακή” φάση της διαχείρισης της μόνιμης ελληνικής κρίσης / παρακμής. Πριν από το καλοκαίρι (και όχι μετά) δεν θα έχει πάρει τον οριστικό της δρόμο η ένταξη του μακεδονικού κράτους στην ε.ε. (και ενδεχομένως στο νατο). Πριν το καλοκαίρι (και όχι μετά) θα είναι ευκολότερο για το ντόπιο βαθύ κράτος να ανασυντάξει τις κοινοβουλευτικές συμμαχίες “πολιτικής διεύθυνσης”.

Αυτά προκύπτουν από μια ορισμένη ανάλυση· αλλά δεν είναι η δουλειά μας τέτοιου είδους προβλέψεις… Ε;

Αυτό δεν είναι ένα τρυπάνι!

Παρασκευή 9 Μάρτη. Είναι το σκάφος που θα έπρεπε να θορυβήσει την Άγκυρα (αλλά «δεν»): λέγεται “ocean investigator”, είναι ελληνικής ιδιοκτησίας και σημαίας παναμά, και το έχει νοικιάσει η exxonmobil, να ρίξει μια ματιά τι παίζει με τον πάτο της θάλασσας στο οικόπεδο 10, στα ανοικτά της νότιας κύπρου. Με το σουλούπι που έχει θα μπορούσε να είναι και αλιευτικό, αλλά δεν μας νοιάζει.

Η τουρκική καθεστωτική daily sabah υποστηρίζει ότι εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού διαψεύδει πως τα αμερικανικά πολεμικά θα βρίσκονται τις επόμενες μέρες μεταξύ νότιας κύπρου και ισραήλ για να το προστατέψουν…

Θα προτιμούσαμε να μην είναι έτσι. Θα προτιμούσαμε να το βάλουν στη μέση, και να το φυλάνε απ’ όλες τις μεριές: με προσοχή, μην το βουλιάξουν με τα απόνερά τους… Θα ήταν μια χρήσιμη εικόνα για το πως μπορούν να γίνουν γεωτρήσεις στην ανατολική Μεσόγειο..

Το κλαδί

Παρασκευή 9 Μάρτη. Τι σαρδόνια που είναι η ειρωνεία της Ιστορίας!!! Ο πρόεδρος των “μικρομεσαίων” αφεντικών (είναι αυτά που πουλάνε χαρτομάντηλα στα φανάρια, κάνουν τράκα στα κτελ, κλπ…), χάρισε χτες στον ψόφιο κοριό ένα γλυπτό κλαδί ελιάς, στη διάρκεια ενός συνεδρίου στην Αθήνα. Κι εκείνος, δήλωσε χαρούμενος:

…Ας ελπίσουμε αυτός ο κλάδος ελιάς να έχει έναν ευρύτερο συμβολισμό στις μέρες τις κρίσιμες που διανύουμε. Ας συμβολίζει την ειρήνη, τη συνεννόηση και τη συνεργασία τόσο των κοινωνικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας όσο όμως και όλων των πλευρών που συναπαρτίζουν αυτή την εύθραυστη γειτονιά στα νοτιοανατολικά της Ευρώπης. Αρα είναι χρήσιμο αυτό το δώρο και συμβολικό…

Χα!! “’Olive branch” είναι το όνομα της τουρκικής στρατιωτικής επιχείρησης / εισβολής στον θύλακα της Afrin!!!

(Ενημερωμένοι όλοι οι ντόπιοι, ε;)

Να τα πάρει!

Παρασκευή 9 Μάρτη. Κάπου μας είχε λείψει ο τοξικός πρίγκηπας του Ριάντ, αλλά να που επέστρεψε δριμύτερος. Ευρισκόμενος στο Κάιρο (πριν το Λονδίνο) για επαφές με τον χουντοΣίσι (πριν από εκείνες με την μεγαλειοτάτη και αρχαιοτάτη βασίλισσα της Αγγλίας και λοιπά και λοιπά) έβαλε τα πράγματα στη θέση τους:

Η τουρκία, το ιράν και διάφορες ισλαμικές οργανώσεις είναι το “τρίγωνο του κακού” – είπε. Θα μπορούσε να θεωρηθεί διανοητική φτώχεια το να αντιγράφει τον “άξονα” (του κακού) που είχε κηρύξει ο τότε άρχοντας της Ουάσιγκτον Μπους ο Β όταν αυτός (ο τοξικός πρίγκηπας) ήταν στην ηλικία που ασχολείται κανείς (σχεδόν αποκλειστικά) με διάφορα μέρη του σώματός του, το 2002.  Απ’ την άλλη μεριά το ότι πήρε μια ευθεία γραμμή (έναν «άξονα») και την έκανε τρίγωνο δείχνει ότι έχει ιδέες. Ειδικά αν εκείνοι απ’ το διευρυμένο σόι του που κρέμασε ανάποδα για να αδειάσουν οι τσέπες τους συνεχίσουν να τον ανέχονται.

Σε κάθε περίπτωση, το παληκαράκι είναι γνήσιος φιλέλληνας! Έβαλε στην Άγκυρα σ’ ένα σχήμα «κακού», κι αυτό είναι που χρειάζεται στο ελλαδιστάν. (Λογικό, αφού μαζί με την Ντόχα του έχει φάει τις επιρροές στο συριακό πεδίο μάχης!) Συνεπώς: εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα να τα πάρει ο τοξικός! Τσάμπα βρε αδερφέ! Να τα πάρει και να τα χαρεί!!!

Τα αξίζει!

Στριμώγματα

Πέμπτη 8 Μάρτη. Αν παρακολουθεί κανείς συστηματικά τα ισραηλινά καθεστωτικά μήντια (τα αγγλόφωνα ισραηλινά site μπορούμε εμείς), ειδικά μάλιστα αυτά που είναι πατενταρισμένα δεξιά / ακροδεξιά, το ξέρει: θέλουν (και ειδησειογραφικά / σχολιαστικά το προσπαθούν) να είναι «η τουρκία στριμωγμένη στην Afrin», «η ρωσία στριμωγμένη στη συρία», και τα λοιπά. Καταλαβαίνουμε: η πραγματικότητα δεν αρέσει καθόλου στο ισραηλινό καθεστώς και προσπαθεί να την ξορκίσει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ακροδεξιός πρωθυπουργός Netanyahu (φίλος αδελφικός του ψόφιου κουναβιού και της αμερικανικής συντηρητικής κυβέρνησης, αλλά και των ελλήνων, αρχίζοντας απ’ τους φαιορόζ) είναι βουτηγμένος τόσο πολύ σε διάφορες βρωμιές ώστε τα στοιχήματα για το αν θα καταλήξει φυλακή είναι 3:1 – δεν είναι, άραγε, στρίμωγμα αυτό; Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι η ισραηλινή ηγεσία πετάγεται κάθε τρεις λίγο στη Μόσχα και όχι το ανάποδο· ποιος να είναι, άραγε, ο στριμωγμένος;

Αυτό που για την ισραηλινή καθεστωτική προπαγάνδα είναι «αχ πόσο θα θέλαμε!» (να έχουν στριμωχτεί η Άγκυρα και η Μόσχα) για την ελληνική καθεστωτική προπαγάνδα είναι απόλυτα βέβαιο!!! Ο ελληνικός εθνικισμός (σε όλες τις παραλλαγές του…) είναι άλλη κλάση. Ακούει κανείς τους ειδικούς «γεωπολιτικούς αναλυτές», επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, πανεπιστημιακούς ή μη, που έχουν αναλάβει την τόνωση του ντόπιου ηθικού (ή απλά της παράνοιάς τους) και ανακαλύπτει ότι βρίσκεται όχι σε άλλο μέρος του κόσμου, αλλά σε άλλον πλανήτη. Η «πειστικότητα» των θεωρημάτων τους, π.χ., για τo στρίμωγμα της Άγκυρας, οφείλεται σ’ αυτό το αμίμητο, μοναδικό αλλά βαθιά ελληνικό: τον συνδυασμό εθνικής μικροαστικής έπαρσης («να σου πω εγώ!!!» “ξέρεις ποιος είμαι ρε; έλα να σου δείξω!!!”) και αμάθειας / ημιμάθειας· ποιος ξέρει τι είναι το χειρότερο απ’ τα δυο;

Το πως επικοινωνούν μεταξύ τους η ισραηλινή, η ελληνική, η αμερικανική και δεν ξέρουμε ποια άλλη προπαγάνδα δεν είναι δύσκολο να το βρει κανείς. Το ότι η Άγκυρα, όμως, δρα σπασμωδικά, επειδή είναι ένα «στριμωγμένο κράτος ταραξίας» (που έχει συμμαχήσει με κάτι χρεωκοπημένους σαν την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Πεκίνο, την Ντόχα…) αυτό σα σύλληψη είναι, πράγματι, στα όρια του ακατόρθωτου! Όχι τίποτα άλλο, αλλά: την ίδια ώρα που η Άγκυρα είναι υποτίθεται στριμωγμένη (στην Afrin, όπως θέλει η ελληνικότατη παράνοια με ισραηλινή και αμερικανική υποστήριξη..), όπου ας το θυμίσουμε, ο τουρκικός στρατός έχει κάνει εισβολή και πόλεμο, με αίμα, όχι μόνο των αντιπάλων, την ίδια στιγμή λοιπόν που υποτίθεται ότι η τουρκία “την πατάει στο Afrin”, ο μεν Ερντογάν κάνει τουρνέ σε διάφορα αφρικανικά κράτη (όπου υπογράφει συμφωνίες για επενδύσεις του τουρκικού κεφάλαιου…), ο δε υπ.εξ. Νταβούτογλου πετάγεται ως το Βερολίνο για τις λεπτομέρειες της πλήρους (και οικονομικής) αποκατάστασης των σχέσεων τουρκίας – γερμανίας. Αν αυτό είναι το στρίμωγμα ενός κράτους / περιφερειακής δύναμης που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, τότε ποιο είναι το αντίθετο, το “ξεστρίμωγμα”;  Μήπως είναι το πόσα κιλά επιτήρηση θα έχει το ελληνικό κράτος όταν τελειώσει η προηγούμενη, επειδή παραμένει σταθερά failed state; Χμμμμ… Αυτό θα πρέπει να είναι το αληθινό “ξεστρίμωγμα”! (Χα – χα – χα!!!)

Θα ρωτούσαμε τι πίνουν όλοι αυτοί οι ντόπιοι βαθυστόχαστοι αναλυτές, αλλά είναι γνωστό. Διατίθεται απλόχερα στην αγορά… (Μπορεί και να πληρώνονται για το σνιφάρισμα εθνικίνης, ας πούμε απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών ή απ’ τις υπηρεσίες – δεν θάναι η πρώτη φορά…)

Πάντως, εντελώς πληροφοριακά, ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του φαίνεται να βρίσκεται (διασταυρωμένα…) 8 με 12 χιλιόμετρα σε ευθεία έξω απ’ την πόλη της Afrin. Έτσι ώστε η σχετική συζήτηση διεθνώς να μην είναι το «αν» αλλά το «πότε» θα πέσει η πόλη. Μπορεί να γίνει σφαγή· αλλά έχει τέτοια διεθνή κάλυψη (ο καθένας για δικούς του λόγους, συχνά αντίθετους μεταξύ τους…), ώστε τον τουρκικό ιμπεριαλισμό μόνο για «στριμωγμένο» δεν τον λες…