Tag: εξωτερική πολιτική

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Ευτυχώς που υπάρχουν φίλοι / ες της ασταμάτητης μηχανής που τους κόβει περισσότερο! Και μας βάζουν στη θέση μας. Πήραμε αυτό το mail – και το κοινοποιούμε με χαρά!

Σας είχα για εξυπνότερους! Ψάχνετε τις «καμήλες» και τις «ουρές» στις δηλώσεις του κυρίου πρωθυπουργού, και δεν βλέπετε το νόημα (υπάρχει νόημα!) που είναι μπροστά σας. Ας προσπαθήσω να σας ξεστραβώσω.

Πρώτα το βασικό: οι «πολιτικές βιτρίνες» που λέτε κι εσείς, στους μεταμοντέρνους καιρούς, είναι υποχρεωμένες να μιλάνε συχνά με αλληγορίες. Με τρόπους, δηλαδή, που να επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες· ακόμα και άσχετες μεταξύ τους. Γιατί το κάνουν αυτό; Πρώτον, επειδή έτσι κι αλλιώς είναι φελοί (από λειτουργική άποψη). Δεύτερον, για να ασχολείται μαζί τους ο λαός, προσπαθώντας να καταλάβει. Τρίτον, γιατί πρέπει να παριστάνουν ότι βρίσκονται σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο σκέψης. Σε επίπεδο «σοφίας». Έχετε ακούσει, σίγουρα, για την απειλή που πλανιέται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ότι δηλαδή «οι έξυπνες μηχανές» και τα «έξυπνα ρομπότ» θα μας αχρηστέψουν όλους. Ακούσατε ποτέ ότι θα αντικαταστήσουν τους βουλευτές, τους υπουργούς, τους προέδρους ή τους πρωθυπουργούς; Μήπως τους παπάδες; Όχι. Αυτοί εξαιρούνται απ’ την αντικατάσταση! Γιατί; Επειδή είναι «πολύ έξυπνοι», είναι «σοφοί»…

Πάμε τώρα στην περιβόητη ατάκα στο Brookings. Σας παραθέτω ένα μικρό λεξικό αποκωδικοποίησης:

Έρημος: η απεριόριστη ελευθερία κινήσεων (του κεφάλαιου, των «επενδυτών»)

Καμήλα: η συμφωνία / οι συμφωνίες για επενδύσεις. Ο όρος εμπνέεται, προφανώς, απ’ το οικοσύστημα των πιο τρανών επενδυτών, των φίλων σεΐχηδων.

Ουρά (αναμονής): Η γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης.

Δάσος: Τα προσκόμματα που βάζει το «παλιό μοντέλο» (το οποίο, λέει, το ξεπεράσαμε…) στην επενδυτική ελευθερία (: έρημος).

Πάμε τώρα να μοντάρουμε / ερμηνεύσουμε:

We have already eaten the camel – που σημαίνει: έχουμε κάνει ήδη επιχειρηματικά deal με σαουδάραβες ή τα εμιράτα, κλπ

— (πονηρό γελάκι) – που σημαίνει: είναι και δικοί σας φίλοι, έτσι δεν είναι;

… now there is the queue! – που σημαίνει: τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την διοικητική γραφειοκρατία (που βάζει εμπόδια, αναγκάζοντας τους επενδυτές να περιμένουν για χρόνια).

Έτσι έχουν τα πράγματα! Αν πείτε ότι αυτές οι “αλληγορίες” είναι υποκοσμιακές, θα συμφωνήσω. Προφανώς και η εξουσία γίνεται όλο και πιο υποκοσμιακή! Εσείς τα λέτε άλλωστε!!! Θα μπορούσα να φανταστώ τον εξής τηλεφωνικό διάλογο:

Ντριιιιιιν

– Έλα ρε ψηλέ. Πεταλούδας εδώ.
– Λέγε, τι τρέχει;
– Τι θα γίνει; Θα την φάμε την καμήλα;
– Μην ανησυχείς. Είναι κανονισμένο. Τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι έρχεται…
– Μη πέσουμε σε κανά δάσος, ε;
– Σούπα. Ο μεσαίος θα τους παίξει θάνατο!
– Ντάξει, ντάξει… Και με την ουρά τι κάνουμε;
– Θα πάρει ό,τι της αξίζει. Στο φούρνο με πατάτες! (Πονηρό γελάκι…)
– Ο.Κ…. Και πούσαι; Για τα χρόνια πολλά μιλήσαμε!
– Έεεεγινεεεε…

Δύο υστερόγραφα. Α) Όταν κάνει δηλώσεις ο Τραμπ όλοι ψάχνουν να βρουν τι εννοεί (αν εννοεί…) Γιατί ο Τσίπρας θεωρείται δευτεράντζα; Επειδή δεν έχει καροτί μαλλί;

Β) Κανείς δεν συνέδεσε την επίσκεψη στας αμερικάς με την πτήση με f-16 που έκανε μια δυο μέρες πριν. Κι αυτή μια αλληγορία ήταν… Αλλά γιατί κανείς δεν το παραδέχεται ότι έχουμε έναν «σοφό ηγέτη»; Για τον οποίο ισχύει απόλυτα (κι αυτό σας το δίνω για homework…): Take him to your wedding to tell you and the year!

Μετά τιμής… (Και άλλη φορά να προσέχετε!!!)

Τι να πούμε; Προσκυνάμε!!!

(φωτογραφία: πάω για αναβάθμιση!…)

Σάββατο 21 Οκτώβρη. Κι αυτός καλός φίλος του ελληνικού βαθέος κράτους είναι· γι’ αυτό και είναι προστατευμένος από τυχόν αδιάκριτα και “ευαίσθητα” βλέμματα της ντόπιας κοινής γνώμης… Πρόκειται για τον καραβανά / δικτάτορα / χασάπη της αιγύπτου στρατηγό Sisi, τον οποίο οι φαιορόζ πολιτικές βιτρίνες (ειδικά ο ψεκασμένος και ο ογκόλιθος) έχουν προστατέψει όποτε χρειάστηκε σε διεθνείς οργανισμούς. Με διάφορα βέτο και άλλα παρόμοια. Επειδή, όπως το έχει πει ο Nick the greek, με την μέθοδο του Sisi θα ωριμάσει κάποια στιγμή και ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων. (Ξέρει αυτός… Έχει υμνήσει από μικρός χούντες και χούντες…)

Ευτυχώς (και για τους έλληνες επιχειρηματίες που έχουν «επενδύσει» στην άγρια εκμετάλλευση του αιγυπτιακού προλεταριάτου) τέτοια στιγμή δεν έχει έρθει ακόμα. Ούτε πρόκειται να έρθει, αν δεν ξαναγίνει μια καινούργια επανάσταση. Πριν σχεδόν 10 ημέρες, στις 12 Οκτώβρη, ο Sisi διέταξε μια ακόμα τρίμηνη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Στην περίπτωση της αιγύπτου αυτό σημαίνει απλά και καθαρά στρατιωτικό νόμο: απαγορεύσεις στις συγκεντρώσεις, στις συναντήσεις ακόμα και στις απλές μετακινήσεις· ασφυκτικός έλεγχος σε όλα τα μέσα επικοινωνίας, απ’ τα μήντια μέχρι τα τηλέφωνα και τα όποια “social media”· κλείσιμο καταστημάτων και οποιουδήποτε άλλου σημείου μπορεί να μαζευτούν άνθρωποι, κατά πως γουστάρει η στρατοαστυνομία· απαγόρευση κυκλοφορίας μετά την δύση του ήλιου σε περιοχές πόλεων που οι υφιστάμενοι του Sisi θεωρούν «επικίνδυνες»· έκτακτα δικαστήρια με αρμοδιότητες στρατοδικείων και χωρίς δυνατότητα έφεσης κατά της ποινής. Αυτά είναι μερικά απ’ τα προσόντα της δικτατορίας του Sisi που την κάνουν εξαιρετικά αγαπητή στο Τελ Αβίβ, στη Λευκωσία και, φυσικά, στην Αθήνα.

Υπάρχουν κι άλλα, εξίσου αγαπητά διεθνώς: συλλήψεις κατά βούληση και χωρίς καν επίσημο κατηγορητήριο, έρευνες σε σπίτια και άλλους ιδιωτικούς χώρους επίσης κατά βούληση· και εξαφανίσεις. Εκατοντάδες εξαφανίσεις: συλληφθένες εξαφανίζονται για μήνες, καθώς απαγορεύεται οποιαδήποτε επικοινωνία τους με δικηγόρους ή οικείους, καθώς και οποιαδήποτε αναφορά στην κατάστασή τους… Καμιά φορά οι εξαφανισμένοι βρίσκονται πεταμένοι σε χαντάκια, νεκροί, γεμάτοι τα σημάδια των βασανιστηρίων…

Το αιγυπτιακό σύνταγμα του 2014 περιορίζει την διάρκεια της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» στους 3 μήνες, και επιτρέπει την ανανέωσή της μόνο μια επιπλέον φορά, και πάλι για 3 μήνες. Κανένα πρόβλημα! Ο Sisi κάθε εξάμηνο κηρύσσει καινούργια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για 3 μήνες, την ανανεώνει μια φορά για άλλους 3, και ύστερα ξανά καινούργια… Αυτό δεν το απαγορεύει το σύνταγμα… Συνεπώς είναι «εντός νομιμότητας».

Μήπως θα πρέπει τα ντόπια μήντια που υποστηρίζουν τις φαιορόζ προσπάθειες να τονίσουν την σημαντική συμβολή της Αθήνας στην “ανάπτυξη” και την “δημοκρατία” της αιγύπτου; Και μήπως θα πρέπει το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο και οι τωρινές πολιτικές τους βιτρίνες, στα πλαίσια της «πολυδιάστασης εξωτερικής πολιτικής» τους, να στολίσουν την προς νότο διάστασή της με κατά μετάλλιο, κανά μεγαλόσταυρο κάποιου χριστιανικού τάγματος, περασμένο στον λαιμό του δικτάτορα; Έστω κάποιο πανεπιστήμιο, το Πάντειο για παράδειγμα, να τον ανακηρύξει “επίτιμο διδάκτορα”; Ε;

Σαν ψυχολογική υποστηρίξη: φαίνεται ότι παρά την βία και την τρομοκρατία του στρατιωτικού καθεστώτος, τα προβλήματά του πολλαπλασιάζονται: η διαχείριση της κρίσης του αιγυπτιακού καπιταλισμού (με τους γνωστούς τρόπους) αυξάνει την ήδη πολύ μεγάλη φτώχια, και επιπλέον χτυπάει τα «χαμηλότερα» από οικονομική άποψη στρώματα της λεγόμενης «μεσαίας τάξης». Που στην αίγυπτο ξεκινάει απ’ τους μισθωτούς που έχουν σταθερή δουλειά (οπουδήποτε) και εκτείνεται μέχρι διάφορους πολύ φραγκάτους ελεύθερους επαγγελματίες, ανώτερα στελέχη του δημόσιου τομέα και του στρατού, κλπ.

Ένα παράσημο απ’ την «κοιτίδα της δημοκρατίας»!!! Επειγόντως!!!

Σάββατο 21 Οκτώβρη. Την έχουν πει “αεροπλανοφόρο της Μεσογείου”, χαρακτηρίζεται η πιο σπουδαία αμερικανική βάση των ηπα στο εξωτερικό, ήταν η κυριότερη βάση των αμερικανικών επιχειρήσεων στο ιράκ και στον πόλεμο στο αφγανιστάν και στο πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα θέματα στις συνομιλίες του με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο λόγος για την αμερικανική βάση στη Σούδα της Κρήτης, για την οποία, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός ρωτήθηκε στην κοινή – με τον αμερικανό πρόεδρο – συνέντευξη τύπου, είπε: “Είναι σε όλους γνωστό ότι έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία την οποία την αξιολογήσαμε από κοινού και πιστεύω ότι ήδη γίνεται μια πολύ σημαντική δουλειά εκεί, η οποία μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί”.

…

Η αμερικανική πλευρά δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα για το χρονικό όριο της παράτασης της συμφωνίας, καθώς θεωρεί τη συνέχιση των ανανεώσεών της δεδομένη. Ίσως γι’ αυτό συνεχίζει απρόσκοπτα τις εργασίες επέκτασης της βάσης, ενώ πληροφορίες από στρατιωτικές πηγές θέλουν τους αμερικανούς να σχεδιάζουν την περαιτώρω παρουσία τους στη χώρα μας, αφού ήδη αναζητούν χώρο για να εγκαταστήσουν βάση για τα μη επανδθρωμένα αεροσκάφη (uav) τους…

Αυτά ανάμεσα σε άλλα αναφέρει ένα απ’ τα ρεπορτάζ της καθεστωτικής / φιλοκυβερνητικής «εφημερίδας των συντακτών» (20 – 22/10), σε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα, που περιλαμβάνει δισέλιδη συνέντευξη του εξοχότατου πρωθ. και ηγέτη Alex – του – ψόφιου – κοριού, και διαπνέεται από την ιδέα «σιγά και τι έγινε; πολυδιάσταση εξωτερική πολιτική κάνουμε…»

Παρότι το ταξίδι του εξοχότατου στην Ουάσιγκτον τράβηξε δίκαια την προσοχή, πρέπει να το αναγνωρίσουμε: ο βασικότερος λόγος της «ελκυστικότητάς» του σε τέτοιες «διεθνείς επαφές», εντός ή εκτός συνόρων,  είναι επειδή δεν μπορεί να κρυφτεί όταν «γλύφει» – γινόμενος λίγο ή πολύ καραγκιόζης (με την πολιτική / εξουσιαστική έννοια, πάντα). Ο άνθρωπος που κατασκευάστηκε από τα αρμόδια συνεργεία, επιτελεία και γραφεία δημόσιων σχέσεων σαν ο «κατηγορώ όλους τους ανθέλληνες» και σαν ο ultra «αγανακτισμένος» συμπεριφέρεται με την ουρά στα σκέλια όταν φιλάει εκεί που έφτυνε. Δεν τον εκπαίδευσαν αρκετά επ’ αυτού και δεν τόχει να το παίζει αγέρωχος.

Κι έτσι ξεστομίζει πράγματα που μετά παλεύει να τα κουκουλώσει με άλλες εξυπνάδες. Όπως παντού όπου νοιώθει σπουδαίος, έτσι και στην Ουάσιγκτον τον έτρωγε η γλώσσα του: «σημαντική δουλειά» γίνεται απ’ τους αμερικάνους μέσω Σούδας (τι άραγε δουλειά; θερμοκήπια;) και: όχι μόνο «μπορεί» (να αναβαθμιστεί η αμερικανική βάση και η δουλειά που κάνει), αλλά …ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ… Πρέπει; «Πρέπει»; Γιατί εξοχότατε;

Κατά τα άλλα, ο μόνιμος φιλοαμερικανισμός (και φιλοαγγλισμός, μην ξεχνιόμαστε) του ελληνικού βαθέος κράτους δεν εκδηλώθηκε τώρα. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. παρέα με τον ογκόλιθο υπ.εξ. την ε.ε. απειλούσαν με εκτόξευση εκατοντάδων «τζιχαντιστών» την άνοιξη του 2015· όχι τις ηπα. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. στις ηπα πουλούσε «το πετρέλαιο του Αιγαίου», και στον αμερικανικό στρατό έδινε έξτρα βάση στην Κάρπαθο την ίδια εποχή· όχι στην κίνα. Ο ογκόλιθος υπ.εξ. με τους χάρτες της περιοχής παραμάσχαλα (μαζί με τα μεγαλεπήβολα ελληνικά σχέδια «τάξης και ασφάλειας» στην ανατολική Μεσόγειο) στην Ουάσιγκτον έτρεξε, όχι μία αλλά δύο φορές, μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού· όχι στο Βερολίνο ή στο Παρίσι. Το φαιορόζ κυβερνητικό τσούρμο, όπως και οι προηγούμενοι, στο Τελ Αβίβ δίνουν αέρα και γη για επιθετική στρατιωτική εκπαίδευση· όχι στην Λισαβώνα. Με τον Sisi κάνουν deal, όχι με τον Χαμενεΐ. Εν τέλει τα θρυλικά «έξω απ’ το ευρώ» και «έξω απ’ την ε.ε.», μαζί με την μνημειώδη επίθεση με αρχιστράτηγο τον υπ.οικ. Γιάνη στο πρώτο εξάμηνο του 2015, δεν απειλούσαν με «διάλυση» το νατο… Την ευρωζώνη είχαν στο στόχαστρο… Τα αμερικανικά και αγγλικά καθεστωτικά μήντια (συμπεριλαμβανόμενων διάσημων και λιγότερο διάσημων αμερικανοάγγλων οικονομολόγων…) ήταν που στήριζαν την επίθεση, όχι τα τουρκικά…

Για να μην το βασανίζουμε: αν η Ουάσιγκτον έλεγε στην Αθήνα «έλα να σε δανείσω εγώ και να κάνουμε ένα δικό μας μνημόνιο» το ελληνικό βαθύ κράτος, ρυμουλκούμενο απ’ αυτούς που ξέρουν από αξιοποίηση ναυαγίων και λοιπά λαθρεμπόρια, θα είχε εξοκείλει προ πολλού απροκάλυπτα στην ανατολική ακτή των ηπα…

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν δίνει σέντσι για το ελληνικό δράμα. Με οποιαδήποτε διοίκηση. Όχι επειδή δεν έχει. Αλλά επειδή η διεθνής (γεωπολιτική) αξία του ελληνικού οικοπέδου σαν σύνολο έχει πέσει δραματικά αυτούς τους καιρούς. Δεν υπάρχει «σοβιετικό μπλοκ» στα βόρεια ελληνικά σύνορα πια… Το νότιο ευρωπαϊκό μέτωπο έχει μετατοπιστεί στην ουκρανία… Και σ’ ότι αφορά την Άγκυρα, όσο κι αν χτυπιέται ο ελληνικός εθνικισμός εδώ και χρόνια, δεν συμφέρει ούτε την ίδια ούτε την Ουάσιγκτον να γίνουν ανοικτά εχθροί. Όχι, σίγουρα, με τα τωρινά δεδομένα. Συνεπώς το «τελευταίο ανάχωμα της σταθερότητας πριν το χάος» ηχεί ηλίθιο προσόν στ’ αυτιά των πραγματιστών αφεντικών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αν το ελλαδιστάν ήταν κοντά στα στενά της Malacca κάτι θα γινόταν. Αλλά δεν είναι. Οπότε συμβαίνουν αυτές οι υπερβολικές εκδηλώσεις αφοσίωσης απ’ την μεριά της Αθήνας. “Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω…” Μπας και βγει κανά δολάριο παραπάνω…

Σαν «αναξιοπρεπής επαίτης» – ο Κονδύλης το είπε… (Sarajevo 114B, Φλεβάρης 2017).

Σάββατο 21 Οκτώβρη.  Εκεί που ο εξοχότατος ψόφιος κοριός κινδυνεύει να αποκτήσει ένα μικρό μεν αλλά φανατικό κοινό (ίσως κι εμάς μέσα!) είναι όταν ξεστομίζει διάφορες βλακείες, είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά· και το κάνει συχνά.

Το τελευταίο του επίτευγμα ήταν στο ινστιτούτο Brookings (!!!) όταν ερωτώμενος για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας επέλεξε να απαντήσει βουκολικά με την γνωστή ελληνική παροιμία «φάγαμε τον γάιδαρο, στην ουρά θα κολλήσουμε;» μεταφρασμένη λέξη προς λέξη. Επειδή δεν μπορεί ακόμα να σκέφτεται στα αγγλικά (όταν τα μιλάει…) μπέρδεψε την «ουρά»: αντί για ουρά ζώου (tail) κόλλησε την ανθρώπινη «ουρά» (queue) – ήταν το τελικό κτύπημα στο κοινό του! Σε μια φράση που κανείς δεν θα καταλάβαινε το νόημά της, έτσι κι αλλιώς…

Όμως δεν αναφέρθηκε καν σε γαΐδαρο. Τον αντικατέστησε με … καμήλα. Βρυκολάκιασε ξαφνικά στο μυαλό του το «καραβάνι» (που συνεχίζει παρότι τα σκυλιά – ή, ίσως, τα γαϊδούρια – αλιχτάνε), ε; Λέμε πως όχι. Το γαιδούρι είναι το ιστορικό σήμα των δημοκρατικών στις ηπα. Συνεπώς το «φάγαμε τον γάιδαρο…» θα ερμηνευόταν σαν «φάγαμε τον Ομπάμα…». (Ίσως γι’ αυτό απορρίφθηκε στην προετοιμασία, αν έπεσε τέτοια, και η ιδέα «φάγαμε τον ελέφαντα»: είναι το σήμα των συντηρητικών… )

Αυτό, είμαστε σίγουροι, δείχνει ότι είχε προηγηθεί συζήτηση στο επιτελείο του, και προετοιμασία για να πετάξει το We have already eaten the camel… now there is the queue! Κάποιο τσακάλι πρόσεξε τον “γάιδαρο” και μετά από ανταλλαγή απόψεων αποφασίστηκε να αλλάξει με καμήλα (-“και γιατί καμήλα; θα νομίζουν ότι είμαστε άραβες” – “και τι να βάλουμε;” – “άλογο” – “μπααα, μπορεί να κάνει κανένας ιππασία και να στραβώσει”… κλπ).

Χέσε ψηλά κι αγνάντευε…

(φωτογραφίες: Πάνω, ο γάιδαρος των δημοκρατικών, στο παραδοσιακό logo και σε μια πρόσφατη γραφιστική εξέλιξη, kicking…

Κάτω: ο εξοχότατος μόλις έχει εκτοξεύσει το πρώτο μισό της παροιμίας, με την καμήλα, και ετοιμάζεται να ρίξει το δεύτερο, ότι οι έλληνες θα φάνε μετά την καμήλα και τις ουρές στους γκισέδες…

Οι διπλανοί του ίσως αναρωτιούνται μήπως το δντ θα πρέπει να αναγκάσει τους έλληνες να γίνουν χορτοφάγοι – πριν κατασπαράξουν τον πλανήτη… )

Παρασκευή 20 Οκτώβρη. …Είναι μια συμφωνία που σταμάτησε μια κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών στη Μέση Ανατολή, δίπλα μας. Αυτό έφερε ασφάλεια στην περιοχή και στους νέους στη χώρα. Αυτός ήταν ο ευρωπαϊκός δρόμος και ήταν χάρη σε εμάς επειδή είμαστε ο διαμεσολαβητής…

Αυτά είπε, ανάμεσα σε άλλα, η (ας πούμε) “υπ.εξ. της ε.ε.” Μογκερίνι, μιλώντας πριν δυο μέρες σε εκδήλωση των σοσιαλδημοκρατών στο ευρωκοινοβούλιο. Αναφερόταν στη συμφωνία 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ρίχνοντας διάφορες μπηχτές προς την μεριά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Το ποια είναι η άποψη του ελληνικού βαθέος κράτους (και άρα της φαιορόζ κυβέρνησης) για το θέμα δεν το ξέρουμε. Το γεγονός όμως ότι ευλογεί τις αμερικανικές στρατιωτικές υποδομές στα μέρη μας, “διαπραγματευόμενη” την αναβάθμισή τους, όταν η Ουάσιγκτον έχει σχεδόν κηρύξει πόλεμο στην Τεχεράνη και όχι μόνο, είναι de facto άποψη. Και κανείς δεν θα ασχοληθεί ούτε θα δώσει ιδιαίτερη σημασία σε μελλοντικά ελληνικά «λόγια παχιά» υπέρ της «ειρήνης» κλπ κλπ.

Δεν είναι υποχρεωτικό να εκστρατεύσει «εθνικός στρατός» για να παίρνει μέρος ένας κράτος στην τωρινή φάση του 4^ου παγκόσμιου πολέμου. Μπορεί να προσφέρει επιμελητειακή υποστήριξη, ενδεχομένως κρίσιμη, σε κάποιον απ’ τους άμεσα εμπόλεμους.

Τα ελληνικά αφεντικά έχουν διαλέξει: υποστηρίζουν τον κυρίως επιτιθέμενο. Τις ηπα. Αυτό είναι συνέπεια της κεντρικής θέσης που έχουν στην «τεχνική» σύνθεση του ελληνικού καπιταλισμού τα «πλωτά εργοστάσια», δηλαδή οι εφοπλιστές. Στο βαθμό που η Ουάσιγκτον εμφανίζεται ακόμα (και προς το παρόν είναι) «θαλασσοκράτειρα», τα συμφέροντα των εφοπλιστών (και ενός ευρύτερου κύκλου αφεντικών που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τις θαλάσσιες μεταφορές) βρίσκουν στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό τον «φυσικό προστάτη» τους. (Αυτό δεν σημαίνει ότι η ε.ε., ειδωμένη σαν σύνολο, δεν είναι επίσης ιμπεριαλιστική. Είναι, με διαφορετικούς τρόπους.)

Τα υπόλοιπα, περί ενδιαφέροντος για την «σταθερότητα στην περιοχή» κλπ κλπ, είτε τα λέει ο ψόφιος κοριός είτε τα λέει το ψόφιο κουνάβι, είναι φτηνά προπαγανδιστικά παπατζιλίκια.

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Το τι πήρε (αν πήρε) ο μεγάλος ηγέτης Alex – ο – ψόφιος – κοριός απ’ το βαρυσήμαντο ταξίδι του στην πρωτεύουσα του ψοφιοκουναβιστάν δεν το ξέρουμε. Άλλωστε σήμερα έχει άλλο ραντεβού, ίσως με τον επόμενο αμερικάνο πρόεδρο. Τον τωρινό αντιπρόεδρο Pence… Οι κακοπροαίρετοι θα τον κατηγορήσουν πάντως ότι έδωσε: «δουλειά στις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες», όπως άλλωστε τόνισε και το ψόφιο κουνάβι. Δεν είναι η πρώτη φορά…

Ανακαλύψαμε ωστόσο μια ενδιαφέρουσα συγγένεια ανάμεσα στους δύο ηγέτες. Ένας συντηρητικός γερουσιαστής απ’ το Tennessee, ο Bob Cocker, που είναι και ο πρόεδρος της «επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων» της αμερικανικής γερουσίας, κατηγόρησε πριν μια βδομάδα το ψόφιο κουνάβι ότι έχει κάνει το άσπρο σπίτι «παιδική χαρά για ενηλίκους». Και σε μια συνέντευξή του στους καθεστωτικούς new york times τον ξανακατηγόρησε ότι «κυβερνάει σα να πρόκειται για reality show».

Παρόμοιες «εκτιμήσεις» έχουν γίνει, αν δεν κάνουμε λάθος, και για την φαιορόζ κυβέρνηση. Όχι μόνο από «εχθρούς» αλλά και από «φίλους». Όπως ο τιτανοτεράστιος Γιάνης.

Μήπως αυτό που ονομάστηκε πριν δεκαετίες «Κόσμος του Θεάματος» μέσα στην απανθρωπιά του έχει και κωμικά διαλείμματα; Μήπως οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν για να προσφέρουν μια κάποια διασκέδαση στους εαυτούς τους και σε τρίτους; Μήπως έπαιξαν με τα στρατιωτιάκια τους;

Το ελληνικό βαθύ κράτος τι λέει; Θα βάλει πλάτη στην Ουάσιγκτον για να συνεχίσει και να κλιμακώσει την αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής μπας και εισπράξει την γεωπολιτική πρόσοδο της «σταθερότητας», του “βράχου”;

(φωτογραφία: Θαυμάσιο πλάνο. Όλοι «ήταν εκεί»! Τρώνε, πίνουν και σκοτώνουν….)

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Θάχουμε να τα λέμε για τις ελληνικές ονειρώξεις γεωπολιτικής προσόδου – δεν υπάρχει βιασύνη. Πρόκειται για «θέμα εθνικό», κι αυτά τα θέματα δεν πεθαίνουν ποτέ. Υπάρχει όμως κάτι τόσο συχαμερό ώστε πρέπει να το θυμίσουμε εδώ. Είναι η ελληνική φασιστική ιδέα της «ελλάδας σαν σύνορο της δύσης». Την ξαναξεστόμισε ο ηγέτης Alex και τα φερέφωνά του, κι αυτό είναι όλο κι όλο που έχει στο κεφάλι του. Κι αυτός, και το συνεργείο του, κι όλο το ντόπιο εθνοφασισταριό, άσχετα με το τι ψηφίζει.

Το τι σημαίνει και το τι συνεπάγεται η ιδέα του «συνοριακού κράτους», που δουλεύει σαν μπάτσος (ή στρατόμπατσος) όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τρίτους, και που θέλει να αμείβεται αδρά γι’ αυτήν την διεθνή προσφορά του, φαίνεται καθαρά στην μεταχείριση των μεταναστών / προσφύγων. Πρόκειται για την πιο χειροπιαστή εφαρμογή της.

Χωρίς καν f-16 και Σούδες…

Τρίτη 17 Οκτώβρη. … Η εντεινόμενη δυναμική της στρατηγικής μας σχέσης με τις ηπα, ειδικά στην οικονομία, την ενέργεια και την άμυνα / ασφάλεια είναι κρίσιμη. Με τον πρόεδρο Τραμπ θα έχω την ευκαιρία να κουβεντιάσω όλα αυτά τα θέματα…

… Είναι καθαρό ότι με δεδομένο το ενδιαφέρον τους για την σταθερότητα στην περιοχή, καθώς και την εξαιρετικά σημαντική [: extremely important] αμυντική συνεργασία μας με τις ηπα – συμπεριλαμβανόμενου του κόλπου της Σούδας – οι ηπα έχουν ειδικό ενδιαφέρον να δουλέψουν προς αυτήν κατεύθυνση. Βρισκόμαστε σε μια φάση όπου οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της ελλάδας έχουν κοινά σημεία με την στρατηγική των ηπα στην περιοχή…

Τάδε έφη Alex – ο – ηγέτης – ο ψόφιος – κοριός, μεταξύ άλλων, πριν 3 ημέρες σε συνέντευξή του στην ελληνοαμερικανική εφημερίδα του Σικάγο “greek news”. Δεν εκφράζει απλά τον εαυτό του και τις ονειρώξεις του. Εκφράζει τους προσανατολισμούς και τους καϋμούς όλου του ελληνικού βαθέος κράτους, με όποια εκδοχή πολιτικής βιτρίνας κι αν εκφράζεται αυτό.

Ευτυχώς το ελλαδιστάν δεν είναι το μόνο κράτος που βροντοφωνάζει ότι «οι στόχοι του στην εξωτερική πολιτική» ταιριάζουν με την στρατηγική των ηπα στην περιοχή· οπωσδήποτε στη «νέα στρατηγική» που σημαδεύει το ιράν, την συρία, το ιράκ, τον λίβανο, σε κάποιο βαθμό την τουρκία, αλλά όχι μόνον αυτά. Εκτός απ’ το Τελ Αβίβ, ο άλλος φανατικός οπαδός αυτής της αμερικανικής στρατηγικής είναι το χουντοσεϊχάτο του Ριάντ (ο αδελφός Σίσι δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα, καθότι στραβώνει όταν πριμοδοτείται η σαουδική αραβία).

Πριν σφίξουν χέρια και αγκαλιαστούν στο άσπρο σπίτι στην Ουάσιγκτον το ψόφιο κουνάβι και ο ψόφιος κοριός, σήμερα, με κάθε τιμή, ο «βασιλιάς Salman», με το ένα πόδι στον τάφο και τα δύο στη σύνταξη, πρόλαβε να συγχαρεί το περασμένο Σάββατο τον Τραμπ για την ανανέωση της επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης, και όχι μόνο. Το ψόφιο κουνάβι ανταπόδωσε με θέρμη και αναγνώρισε την υποστήριξη του Salman στις κοινές προπάθειες για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Για την σταθερότητα δηλαδή.

Συνεπώς σήμερα ο Alex – ο – ηγέτης και το συνεργείο του θα είναι οι τρίτοι στη σειρά που θα αναγνωρίσουν τις άοκνες αμερικανικές προσπάθειες για το καλό του πλανήτη και, ειδικά, της περιοχής. Με χρονική σειρά, έχουμε και λέμε: ισραήλ, σαουδική αραβία (plus εμιράτα), ελλαδιστάν. Το χάλκινο … αλλά, επιτέλους, μια θέση στο βάθρο! (Μπορεί να είναι κάπως τελειωμένοι όλοι τους, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, αλλά το βά(ρα)θρο έχει άλλη χάρη.)

Δεν φαίνεται να υπάρχουν άλλοι στον πλανήτη που να συμμερίζονται αυτήν την αμερικανική «σταθεροποιητική στρατηγική» στη μέση Ανατολή περιμένοντας ότι θα φάνε κάτι απ’ τα πτώματα που σπέρνει και θα σπείρει. Δεν φαίνεται, επιπλέον, να υπάρχουν κάποιοι απ’ τους «μεγάλους» της ε.ε. και της ευρωζώνης, που να βλέπουν με συμπάθεια την λιγούρα της ελληνικής ύαινας. Δεν πειράζει. Ας εγκατασταθεί εδώ μόνιμα ο 6^ος στόλος, ας γεμίσει η Σούδα με αμερικανικά uav, ας φάμε δολάρια με χρυσά κουτάλια – κι ας πάνε να πηδηχτούν όσοι διαφωνούν…

Θα «πιάσει» αυτός ο εκδηλωμένος πια postmodern έρωτας της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον; Επιτρέψτε μας: όσοι σκέφτονται με δεδομένα 20^ου αιώνα είναι ήδη «στο χρονοντούλαπο της ιστορίας» – για να θυμηθούμε και κάποιον που θα ήθελε να αντιγράφει ο εξοχότατος Alex.

(φωτογραφία: την επόμενη φορά κρατήστε μια θέση και για τον έλληνα…)

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Που είχαμε μείνει χτες; Α, ναι: στην επικείμενη επίσκεψη του Alex – του – ηγέτη – ψόφιου – κοριού και του επιτελείου του στο ψόφιο κουνάβι. Τι επίσκεψη; «Επίθεση γοητείας» θα είναι… Για να μην πούμε κατάκτηση!

Πάει, λοιπόν, κούτσα κούτσα, αλλά ταυτόχρονα με το μεγαλείο του ανδρός που διαφεντεύει μια χερσόνησο στην ανατολική Μεσόγειο, να πουλήσει καμιά εκδούλευση, εκδουλευσούλα, κάτι τις τέλος πάντων.

Να, όμως, πως έχουν ήδη τα πράγματα πριν καν πατήσει το πόδι του στο τιμημένο αμερικανικό έδαφος.

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Ενώ, λοιπόν, το ντόπιο πόπολο πιπιλάει τα δάκτυλά του, «οι εκπρόσωποι του έθνους», σαν ενιαίο μπλοκ, οδηγούν το κοπάδι, ανεπαισθήτως, στο σφαγείο του.

Δεν χρειάζονται πολλά προς το παρόν. Ίσα ίσα να σφίξει ο Alex – ο – ψόφιος – κοριός εγκάρδια, μ’ εκείνο το αυτοκόλλητο πλαστικό χαμόγελό του, το χέρι του ψόφιου κουναβιού.

Η διαδρομή των ηλίθιων προς την κόλαση είναι χαρούμενη έως πανηγυρική…