Μέδουσα…

Παρασκευή 11 Αυγούστου. Στα απόνερα των «μεγάλων ιμπεριαλιστικών στιγμών» ούτε και τα πλάσματα της θάλασσας, ακόμα και τα ενοχλητικά, δεν γλυτώνουν τον αναπτυσσόμενο μιλιταρισμό. Μακριά απ’ τα φώτα της δημοσιότητας (και για πιο λόγο, δηλαδή, οι “πατριώτες” έλληνες υπήκοοι και, ακόμα περισσότερο, οι “πατριώτες” της όποιας «αριστέρας» θα έπρεπε να ξέρουν; Για κανέναν!) medusa είναι το όνομα κοινών στρατιωτικών (αεροναυτικών) ασκήσεων που κάνει ο ελληνικός στρατός με τον στρατό του δικτάτορα μακελλάρη Σίσι. Της αιγύπτου. Απ’ το 2015.

Οι φετεινές έγιναν ανάμεσα στις 31 Ιούλη και στις 3 Αυγούστου. Στα αιγυπτιακά χωρικά ύδατα. Το ενδιαφέρον είναι ότι την medusa 2017 την χαιρέτησε… ποιος νομίζετε; Το ισραηλινό πεντάγωνο… Νοιάζεται για την μαχητικότητα των συμμάχων του… Αλλοίμονο.

Και επειδή το «δεν ξέρω» είναι άθλιο έως δολοφονικό, να μερικά στοιχεία απ’ αυτήν την συνεργασία, που απ’ την μεριά της Αθήνας έχει φαρδιά την υπογραφή της φαιορόζ διοίκησης. Μπας και εμποδίσουμε, στα όρια των δυνατοτήτων μας, αυτό το κλαψοκακόμοιρο «δεν ήξερα»… Οπότε μην παραλείψουν οι κομματικοί «αμφισβητίες» να γράψουν κανά κειμενάκι, να το μοιράσουν στο ερχόμενο συνέδριο του συ.ριζ.α. Μπας και κοροϊδέψουν άλλη μια φορά εαυτούς και αλλήλους.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ισραηλινούς «αδελφούς», η πρώτη medusa έγινε τον Δεκέμβρη του 2015, απ’ τις 9 ως τις 15, στο νότιο Αιγαίο, στη θάλασσα της Κρήτης (νότια απ’ το νησί) και στη λιβυκή θάλασσα. Νωρίτερα, τον Απρίλη του 2015, ο αιγύπτιος υπ.αμ. είχε βρεθεί με τον έλληνα ψεκασμένο υπ.αμ. για να συζητήσουν τις δυνατότητες στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των στρατών τους. Τον Μάη του 2015 ελληνικά πολεμικά συμμετείχαν σε κοινή άσκηση με αιγυπτιακά, στην αεροπορική άσκηση Horus 2015.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρώτη medusa, στις 30 Γενάρη του 2017, ο έλληνας ναύαρχος Μ. Τσούνης συναντήθηκε στο Κάιρο με τον αιγύπτιο αρχιστράτηγο Mahmoud Hegazy, για να προωθήσουν την στρατιωτική συνεργασία τους. Στις 24 Απρίλη του 2017, ο αιγύπτιος υπ.εξ. Sameh Shoukry συναντήθηκε στην Αθήνα με τον ψεκασμένο υπ.αμ. στο περιθώριο ενός συνεδρίου με τίτλο «Φόρουμ Αρχαίων Πολιτισμών», για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες… (Όπως οι μαφιόζοι που συναντιούνται σε γάμους και βαφτίσια για ξεκάρφωμα…). Η κουβέντα μεταξύ φίλων ήταν γόνιμη, κι έτσι μετά από ένα μήνα, στις 17 Μάη του 2017, υπογράφτηκε μεταξύ Αθήνας και Καΐρου «πρόγραμμα στρατιωτικής συνεργασίας». Κατ’ αρχήν για το 2017.

Έχει ενδιαφέρον το τι λέει το Τελ Αβίβ για τα «κοινά ενδιαφέροντα» ανάμεσα στην Αθήνα και το Κάιρο. Σημειώστε: οι πρόσφυγες (;;;), η «τρομοκρατία» (;;;), η λιβύη (ο.κ.) και … η τουρκία. Ω ναι! Ο ελληνικός μιλιταρισμός έχει βρει φιλαράκια τον ισραηλινό και τον αιγυπτιακό… εναντίον της τουρκίας…

Όλα αυτά είναι εντελώς φαιορόζ, και δείχνουν ακόμα μια φορά γιατί ο ψεκασμένος και το κόμμα του συγκυβερνούν: είναι μέρος του συμβόλαιου που υπέγραψε η Κουμουνδούρου (όχι με τον διάολο, αλλά με το βαθύ κράτος…) προκειμένου να παίρνουν τα στελέχη της τους μισθούς που παίρνουν.

Ηθικό δίδαγμα; Το τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία – οικογένεια έχει πλάκα, επειδή προσφέρεται για «κόντρες». Φάτε το απεριόριστα, συμφέρει το βαθύ κράτος / κεφάλαιο… Αντίθετα, το τρίπτυχο στρατός – χούντες – εθνικά συμφέροντα είναι σοβαρό. Και δεν προσφέρεται ούτε για δημοσιότητα ούτε για αμφισβητήσεις…

(φωτογραφίες: πάνω, η μεγάλη στιγμή της υπογραφής της στρατιωτικής συνεργασίας με το αιγυπτιακό φασισταριό, στις 17 Μάη του 2017. Δεξιά ο ταξίαρχος Μιλτιάδης Γρυλλάκης, επικεφαλής της διεύθυνσης διεθνών σχέσεων του ελληνικού γεεθα. Αριστέρα ο ομόλογός του, της χούντας του Καΐρου Ahmed Fahmy Ahmed Mohamed.

Κάτω: ελληνικό πολεμικό κατά τη διάρκεια της medusa 2017. Στο βάθος το ένα απ’ τα δύο ελικοπτεροφόρα mistral που αγόρασε απ’ τη γαλλία, και κατέχει ακόμα, η αιγυπτιακή χούντα…)

Υδρογονάνθρακες ντόπιοι

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Σε κάθε περίπτωση θα έχετε καταλάβει ήδη πάνω σε τίνος το ιμπεριαλιστικό σχέδιο ελπίζουν οι έλληνες, σαν τσόντες, με τα δικά τους ιμπεριαλιστικά  ξεφτισμένα σχέδια (αυτήν την εποχή), να πουλήσουν “ενέργεια”, απ’ τα πλούσια κοιτάσματά τους (λέμε τώρα… ακόμα δεν τα είδανε και Γιάνη τα βαφτίσανε…).

Μόνο που αυτό το σχέδιο το καταλαβαίνουν όπως τους βολεύει: άλλο που δεν θέλουν οι αμερικανικές εταιρείες υγροποιημένου αερίου απ’ το να πουλάνε διάφορα ζαγάρια, ελληνικά και κυπριακά, τρεχούμενο γκάζι… Άλλο που δεν θέλουν…

Βαλκάνια 1

Τρίτη 8 Αυγούστου. Αφού ξεμπέρδεψε με το «κυπριακό» ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek ετοιμάζεται να ξεμπερδέψει και με το «μακεδονικό». Με την ίδια ελληνική εθνική γραμμή: η καλύτερη λύση είναι η παράταση της εκκρεμότητας. Βέβαια η εξωτερική πολιτική της ε.ε. (όσο και όπου υπάρχει τέτοια) δεν ευνοεί τα ελληνικά κόλπα. Επιπρόσθετα η Αθήνα έχει φτιάξει ένα φανταστικό όνομα έντιμου και αξίοπιστου εταίρου, σοβαρού διαπραγματευτή και καλοπροαίρετου ρεαλιστή εδώ και 7 χρόνια, όπως είναι γνωστό· ταλέντα που κάνουν τους ευρωπαίους να κοιτάνε με θαυμασμό τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες (ή κάνουμε λάθος;).

Έτσι, παρότι δεν επίκειται σύντομη είσοδος του μακεδονικού κράτους στην ε.ε. για λόγους εντελώς άσχετους με την «διένεξη για το όνομα» (την οποία οι πάντες στον πλανήτη θεωρούν γελοία), και ακριβώς επειδή δεν επίκειται κάτι τέτοιο, η ευρωενωσιακή διπλωματία θα πρέπει να υποστηρίξει τον σοσιαλδημοκράτη Zaev με άλλους τρόπους. Για λόγους ανταγωνισμού το ίδιο είναι πιθανό να ψάχνει και η Ουάσιγκτον. Αυτά υποδεικνύουν ότι ο ογκόλιθος και η ελληνική «εθνική γραμμή» θα νοιώσουν κάποια «πίεση». Δεν υπάρχει θέμα, όμως. Εδώ κατάφεραν να πετάξουν έξω τον οηε απ’ το «κυπριακό», στο «μακεδονικό» θα κολλήσουν οι πανέλληνες;

Βαλκάνια 2

Τρίτη 8 Αυγούστου. Φυσικά, τους άυπνους φύλακες αυτής της γραμμής, τους ανησυχεί λίγο (ή πολύ· σιωπηλά πάντως…) η «συμφωνία φιλίας και καλής γειτονίας» που υπέγραψαν πριν μια βδομάδα, στις 1 Αυγούστου, ο Zaev (πρωθ. της μακεδονίας) και ο Borissov (πρωθ. της βουλγαρίας) στη Σόφια. Την συμφωνία την χειροκρότησε ο Johannes Hahn (μικρό το κακό: είναι ο αρμόδιος επίτροπος για την διεύρυνση της ε.ε., μια διεύρυνση που έχει παγώσει εδώ και πολύ καιρό, λίγο πολύ άεργος δηλαδή – στην Αθήνα κάτι τέτοιους τους κάνει μια μπουκιά ο αντ’ αυτού, στον “πρωϊνό καφέ”… ) και ο Sigmar Gabriel (εδώ το κακό είναι αισθητά μεγαλύτερο: πρόκειται για τον υπ.εξ. της ανθελληνικής γερμανίας…). Εννοείται ότι στην Αθήνα δεν χάρηκε κανείς…

Από τότε που η άνοιξε η εθνική ελληνική όρεξη για την διάλυση της μεταγιουγκοσλαβικής επικράτειας του μακεδονικού κράτους και την μοιρασιά του, στις αρχές των ‘90s, η Αθήνα ποτέ δεν ήθελε να μπει σ’ αυτόν τον λογαριασμό η Σόφια. Στις κορυφαίες στιγμές του πρώτου μισού εκείνης της δεκαετίας, όταν η λεηλασία της μακεδονικής επικράτειας ήταν δημόσιο θέμα και κουβεντιαζόταν με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, η Αθήνα έκανε deal με το Βελιγράδι. Μπορούσε να ανεχτεί και τα Τίρανα (στη μοιρασιά), υπό την προϋπόθεση βέβαια κάποιων «ανταλλαγμάτων»: εδάφη της νότιας αλβανίας. Όμως η Σόφια ποτέ δεν περιλαμβανόταν στους επιτρεπόμενους διεκδικητές και υποψήφιους καταπατητές. Η Αθήνα ήταν η πλέον «κάθετη» σ’ αυτόν τον αποκλεισμό. Στο συγκεκριμένο χασάπικο δεν χωρούσαν τέσσερεις… Και σε καμία περίπτωση δεν χωρούσε η Σόφια – για λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ.

Το σχέδιο του πλιάτσικου απέτυχε. Το ’95 ήρθαν αυτοπροσώπως οι αμερικάνοι να βάλουν τάξη στα δυτικά βαλκάνια σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Το ελληνικό βαθύ κράτος και ο σοσιαλεθνικιστής Παπαντρέου ο Β κατάπιαν με πίκρα το σάλιο τους, και αναγκάστηκαν να υπογράψουν την περιβόητη “ενδιάμεση συμφωνία”, υπό την επιτήρηση της Ουάσιγκτον, που αναγνώριζε κάπως την ύπαρξη μακεδονικού κράτους. Οι ελληνικοί εθνικιστικοί / στρατόκαβλοι τόνοι έπεσαν, οι μπίζνες άρχισαν να γίνονται αλλιώς, το μακεδονικό κράτος έμεινε για την Αθήνα “fyrom”, “πρώην γιουγκοσλαβικό κάτι”, κάτι που με τον καιρό απέμεινε σαν ελληνικό καραγκιοζιλίκι. Πάντως για την Αθήνα η Σόφια παρέμεινε ο εν δυνάμει ανταγωνιστής στο «μακεδονικό». Και ποτέ σύμμαχος ή συνεταίρος.

Το βουλγαρικό κράτος, ακόμα και στην περίοδο της μετασοσιαλιστικής παρακμής του (‘90s), αν και σε αδυναμία, κράτησε μια γραμμή αντίθετη με εκείνη του ελληνικού. Αφενός αναγνώρισε αμέσως το μακεδονικό κράτος με το συνταγματικό όνομά του: δημοκρατία της μακεδονίας. Αφετέρου δεν αναγνώρισε την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας», όπως υποστηρίζει η εθνική μυθολογία των Σκοπίων, θεωρώντας το “μακεδονία” και τα παράγωγά του, συμπεριλαμβανομένης της σλαβικής διαλέκτου, de facto, γεωγραφικό προσδιορισμό – με τον οποίο δεν έχει κανένα πρόβλημα. Θεωρεί όσους αυτοπροσδιορίζονται “εθνοτικά” σαν «μακεδόνες» βουλγαρικό φύλο. Κι αυτό το στηρίζει στο γεγονός ότι ένα μέρος της γεωγραφικής μακεδονίας (και άρα της, ας πούμε, εδαφικής μήτρας των «μακεδόνων»), η μακεδονία του Πιρίν, είναι βουλγαρικό έδαφος. Και οι κάτοικοί της θεωρούνται, φυσιολογικά, βουλγαρικής εθνικότητας. Έχει έτσι η Σόφια την άνεση (αυτό ειπώθηκε απ’ τον Borissov μετά την υπογραφή της φιλίας) να δηλώνει “το πως αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας είναι δικό του θέμα – δεν μας αφορά”. Αβυσσαλέα απόσταση απ’ την ελληνική γραμμή που θέλει να “αυτοπροσδιορίσει” τους άλλους σύμφωνα με τα συμφέροντά και τις εθνικές παράνοιές της.

Προφανώς υπάρχει μια καλή δόση εθνικιστικής βουλγαρικής αυθαιρεσίας σε κάποια απ’ αυτά. Που έχει, όμως, ένα τακτικό (ίσως και στρατηγικό) πλεονέκτημα: η Σόφια δεν τρομάζει με τους μακεδόνες έξω απ’ τα δυτικά σύνορά της. Γιατί δεν καβαλάει έναν Βουκεφάλα… Οπότε δεν χρειάζεται να κρύβει τα τανκς της πίσω από μπακάλικα και τα γαλανόλευκα μπακάλικα πίσω απ’ τον μεγΑλέκο. Απλούστατα δεν χρειάζεται τίποτα απ’ αυτά – οπότε δεν γελοιοποιείται! Δεν ασχολείται με τα “π.Χ.” – έχει μεταγενέστερα και πιο στέρεα επιχειρήματα…

Απ’ τα τέλη των ’90s και μετά, όταν το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο έκανε την επέκτασή του στα βαλκάνια με «οικονομικά μέσα», το βουλγαρικό δεν είχε τέτοιες δυνατότητες. Έκανε, όμως, κάτι καλύτερο: άρχισε να δίνει αφειδώς βουλγαρικά διαβατήρια σε όσους κατοίκους του μακεδονικού κράτους ήθελαν να ταξιδεύουν χωρίς περιττές διατυπώσεις στην ευρώπη. Αρκετές χιλιάδες υπηκόων του μακεδονικού κράτους έχουν πια τέτοια διαβατήρια· και αντίστοιχα η Σόφια έχει, αν θα ήθελε να το χρησιμοποιήσει, ένα καλό επιχείρημα για το ότι «μα ιδού, είναι βούλγαροι!».

Μ’ άλλα λόγια: η Σόφια έχει εδραιώσει την επιρροή της στην μακεδονική επικράτεια, αφήνοντας την Αθήνα να βγάζει αφρούς…

Βαλκάνια 3

Τρίτη 8 Αυγούστου. Η βουλγαρική πολιτική είναι, λοιπόν, ένα μόνιμο αγκάθι στα πλευρά της ελληνικής, σε ότι αφορά τις συμμαχίες στα βαλκάνια, τους «άξονες» και, οπωσδήποτε το «μακεδονικό». Σε αντίθετη με την Αθήνα που προσπαθεί να κρατήσει τα Σκόπια έξω από διεθνείς συμμετοχές (είτε στο νατο είτε στην ε.ε.) βάζοντας σαν τρικλοποδιά την «εκκρεμότητα του ονόματος», η Σόφια υποστηρίζει όντως το μακεδονικό καθεστώς για τέτοιες αναβαθμίσεις. Η υπογραφή της πρόσφατης συμφωνίας φιλίας και καλής γειτονίας ανήκει σ’ αυτήν την πολιτική γραμμή. Μια μέρα μετά, στις 2 Αυγούστου, οι δύο υπ.εξ., η Ekaterina Zaharieva (Σόφια) και ο Nikola Dimitrov (Σκόπια) συμμετείχαν μαζί στο μνημόσυνο του Goce Delchev, ηγέτη μιας συνωμοτικής μακεδονικής οργάνωσης (“εσωτερική μακεδονική επαναστατική οργάνωση”), που τιμάται και στα δύο κράτη σαν οργανωτής της επανάστασης του Ilinden, το 1903, εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο τάφος του βρίσκεται στην Banitsa, στη βουλγαρία.

Είναι εύλογο ότι η ελληνική δημαγωγία τσίνισε και τα έκρυψε αυτά. Δεν ήταν σα να πηγαίνει ο ψεκασμένος υπ.αμ., πάνω σε χαλί και τάβλες στην αμμούτσα, άκρη άκρη στη θάλασσα, να τιμήσει τους πεσόντες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, κάτι που αξίζει προβολής! Όχι!!!

Τέτοιες ενέργειες έχουν βέβαια περισσότερο συμβολισμό παρά ουσία. Τα δύο κράτη έχουν τις διαφορές τους, όχι σπουδαίες ή άλυτες πάντως. Για τους ελληνικούς πονοκέφαλους σημαντικό είναι, επίσης, ότι ο αντίπαλος που θα έχει απέναντί του, στον όποιο “γύρο διαπραγματεύσεων για το όνομα” ο Nick the greek, ο 45χρονος μακεδόνας υπ.εξ. Nikola Dimitrov, θεωρείται έμπειρος διπλωμάτης, έχοντας κάνει ήδη θητείες σαν πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον, στο Άμστερνταμ και στη Μόσχα. Δεν έχει βέβαια, απ’ την άλλη, το βάρος και διεθνές κύρος (;) ενός εθνικιστή λεγεωνάριου “διανοούμενου” που κατάφερε να βουλιάξει τις τελευταίες διαπραγματεύσεις για το “κυπριακό”, επειδή γι’ αυτό πληρώνεται, λέγοντας ασύστολα ψέμματα όπου μπορούσε…

Αλλά με τέτοιο διπλωματικό εκτόπισμα ο Nick the greek θα είναι, πράγματι, σκέτη απόλαυση. Περιμένουμε (υπομονετικά) εθνικές δάφνες μεγάλες σα μπανανόφυλλα! Η χορτάτη απ’ τα ελληνικά καμώματα «διεθνής κοινότητα» θα χειροκροτήσει επίσης – δίχως άλλο…

Αλλοίμονο: ποιος τολμάει να τα βάλει με την “χρυσή βίδα” του πλανήτη;

Απορία

Τρίτη 8 Αυγούστου. Μια που πλησίασε στη κουβέντα: σας παρακαλούμε να δώσετε οποιαδήποτε βοήθεια / εξήγηση γι’ αυτό το γεγονός: ότι ο ακροδεξιός Σαμαράς, πρώην καραμπίνα αποτυχημένος πολιτευτής και μετά πρώην πρωθυπουργός, με δυο λόγια “ο άνθρωπος που βγήκε απ’ τη ναφθαλίνη” του βαθέος κράτους για να παίξει τον ρόλο του στη α λα ελληνικά διαχείριση της κρίσης, επισκέφτηκε το Πεκίνο και έγινε δεκτός (στις 27 του περασμένου Ιούλη) με τιμές σχεδόν «αρχηγού κράτους»… Επαφές και συζητήσεις με τον κινέζο πρωθ. Li Keqiang, επίσημο δείπνο μετά των συζύγων…. Με ποια ιδιότητα ακριβώς; Το κινεζικό καθεστώς δεν χαλάει την ζαχαρένια του εύκολα, ούτε ο κινέζος πρωθ. τεμπελιάζει, οπότε για να δικαιολογήσει τον μισθό του φωτογραφίζεται τρώγοντας με έναν παλιόφιλο. Ας αφήσουμε την αυστηρή κινεζική εθιμοτυπία, αυτοκρατορικής προέλευσης…

Ρωτάμε λοιπόν, και κάθε λογική απάντησή σας κατ’ αρχήν δεκτή: ως τι πήγε ο απλός βουλευτής Σαμαράς στο Πεκίνο στα τέλη του προηγούμενου μήνα; Και γιατί κάποια απ’ τις ντόπιες βαθυκρατικές φράξιες πρόβαλε την επίσκεψη; Ήταν σε αποστολή; Ποιος του την ανέθεσε; Εντός συνόρων η παραγγελία; Εκτός; Για ποιους δουλεύει;

Βοηθείστε μας τους αόμματους….

(φωτογραφία: το ότι συναντήθηκαν για να παίξουν μπιρίμπα, ένα παιχνίδι που ο κινέζος πρωθ. έμαθε από έλληνες ναυτικούς, ρεμάλια (με την καλή έννοια), στη Σαγκάη, και το αγάπησε ιδιαίτερα, είναι μια κάποια εξήγηση… Δεν δικαιολογεί βέβαια την επισημότητα της συνάντησης και την επίδειξή της… Σε ποιούς απευθύνονταν αυτά τα χαϊλίκια;)

Οι κλεφτοκοτάδες πατριώτες

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Όσο περνάνε οι μέρες αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο υπ.εξ. Nick the greek, εκπροσωπώντας επάξια τα διαχρονικά συμφέροντα του ελληνικού βαθέος κράτους, μαζί με τον «αδελφό» Αναστασιάδη, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του ελληνοκυπριακού βαθέος κράτους, βούλιαξαν συνειδητά και μεθοδικά τις τελευταίες «διαπραγματεύσεις για το κυπριακό». Αποδεικνύεται επίσης ότι την διαίωνιση της τριπλής στρατιωτικής κατοχής της κύπρου (ελληνικός, τουρκικός, αγγλικός στρατός) την συντηρεί η ελληνική πλευρά, σε συνεργασία προφανώς με την αγγλική.

Τα στοιχεία που βγαίνουν (όχι στην ελλάδα αλλά) στη νότια κύπρο είναι υπεραρκετά. Θα μεταφέρουμε εδώ, ενδεικτικά, τα αποσπάσματα «ανοικτής επιστολής» του Δ. Χριστόφια. Γιατί ειδικά αυτός; Επειδή είναι κι αυτός αρκετά βαθυκρατική περσόνα! Διετέλεσε πρόεδρος της (νότιας) κύπρου (απ’ το 2008 ως το 2013) και γ.γ. του ακελ· που αν δεν κάνουμε λάθος έχει «συντροφικές σχέσεις» με την Κουμουνδούρου. Ε, λοιπόν, ακόμα κι αυτός αναγκάζεται να παραδεχθεί μασημένα (μέσα στο μικρο-πολιτικό εσωτερικό παχνίδι των ελληνοκυπρίων, έρχονται και εκλογές…) τα εξής:

… Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία συνεχίζει να είναι αδιάλλακτη και προωθεί δικούς της στόχους στο Κυπριακό. Στο παιχνίδι, όμως, επίρριψης ευθυνών φαίνεται ότι ελίχτηκε καλύτερα από εμάς, κάλυψε τα νώτα της και όντως βρέθηκε βήματα μπροστά. Αυτό μαρτυρεί η δυσφορία των Ηνωμένων Εθνών, που είναι εμφανής και φαίνεται ότι δεν στρέφεται αποκλειστικά προς την τουρκική πλευρά ή δεν στρέφεται καν προς την τουρκική πλευρά, αλλά δαχτυλοδείχνει μάλλον τη δική μας πλευρά…

… Ο Τσαβούσογλου καλύφθηκε σύμφωνα με τα πρακτικά ακόμα και της δικής μας πλευράς, με τη θέση «ξέρει ο Γενικός Γραμματέας». Τι υπονοείται ότι ξέρει ο Γενικός Γραμματέας; Θα δώσω μιαν αυθαίρετη δική μου ερμηνεία. Πιστεύω ότι ο Τσαβούσογλου διαβεβαίωσε τον Γενικό Γραμματέα, ότι η Τουρκία δέχεται την ακύρωση των εγγυήσεων όπως τη γνωρίζαμε, καθώς και το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης. Ζήτησε 15 χρόνια ισχύος της παραμονής 650 Τούρκων στρατιωτών και 950 Ελλαδιτών, δηλαδή αυτά που προβλέπονται στη συνθήκη Συμμαχίας και αναθεώρηση – όχι ακύρωση – σε 15 χρόνια. Αυτό ηχεί απαράδεκτο στα αυτιά μας. Και είναι. Το ερώτημα, όμως, είναι το εξής: Δεν θα μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε αλλαγή ή διαφοροποίηση αυτής της θέσης της Τουρκίας, ώστε μετά από ένα χρονικό διάστημα, το οποίο θα εκαθορίζετο μέσα από τις συνομιλίες και με τη βοήθεια το Γενικού Γραμματέα, ακύρωση της παρουσίας των όποιων στρατευμάτων;

Σύμφωνα με δικές μου αξιόπιστες πηγές τόσο η Μογκερίνι, όσο και υψηλά ιστάμενοι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών, ένα σκαλί κάτω από τον Γενικό Γραμματέα, είναι χολωμένοι μαζί μας.

Ο πρώην γ.γ. παραδέχεται αυτό που θα έπρεπε να μείνει κρυφό. Ότι, δηλαδή, τουρκοκύπριοι και Άγκυρα συζητούν την αποστρατιωτικοποίηση, αλλά «όχι εδώ και τώρα» – αυτόν τον δήθεν αντιμιλιταρισμό που λάνσαρε από πέρυσι (παρουσιάζοντάς τον σαν τακτική την άνοιξη του 2016 στους άγγλους κατ’ αρχήν) ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. Και γιατί αυτή η τουρκική προσέγγιση θα έπρεπε να βαφτίζεται «αδιαλλαξία»; Μα για να δικαιώνεται η «εθνική γραμμή». Μόνο στο εσωτερικό του ελλαδιστάν και του ελληνοκυπριστάν… Κανείς άλλος δεν αγοράζει την “ελληνική πολιτική”.

Γκραν σουξέ, λοιπόν, για τον βαθυκρατικό άξονα Αθήνας – Λευκωσίας: όταν κρίνεται με βάση την «λύση του κυπριακού» βγαίνει σκάρτος, και έχει γίνει ρόμπα διεθνώς. Αλλά το μέτρο είναι λάθος! Η επιδίωξη είναι η διαιώνιση της διαίρεσης! Και η παραμονή τόσο του ελληνικού στρατού όσο και των αγγλικών βάσεων! Αν κριθεί με βάση αυτόν τον πραγματικό σκοπό, τότε «μεγάλη επιτυχία»!

Γερά!!!

Η φαγούρα έξω τους

Κυριακή 30 Ιούλη. Εκτός απ’ το εθνικά κακό υπάρχει και το εθνικά χειρότερο. Το πρώτο είναι να επιστρέψουν οι τουρκοκύπριοι την έρημη επί 43 χρόνια Αμμόχωστο («Βαρώσια») στους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της κρατώντας οι ίδιοι την διοίκηση της περιοχής. Το χειρότερο είναι να την επιστρέψουν παραχωρώντας την διοίκηση στον οηε· κι αυτός να δεχθεί!

Η αφωνία ή/και διάφορα παραμιλητά των εκπροσώπων της «εθνικής γραμμής» εκτός από διασκεδαστική έχει και αποδεικτική ισχύ: όπως και σε άλλα «κεντρικά ζητήματα» η μόνη σχέση της με την σύγχρονη διεθνή (καπιταλιστική) πραγματικότητα είναι οι εκβιασμοί. Δεν είναι αμελητέα τακτική. Αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Συνεπώς δουλεύει (ή μπορεί να δουλέψει) μόνο εκεί που υπάρχουν πραγματικά πιο αδύνατοι απ’ το ελλαδιστάν.

Υπάρχουν τέτοιοι στη γειτονιά; Χμμμμ… Μπορεί και όχι…

(Που εκείνα τα χρυσά ‘90s, ε; Τότε που είχε αναβιώσει, κι αυτό λεγόταν ανοικτά και επίσημα, το όνειρο για την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών»!…)

Λευκωσία, over!

Σάββατο 29 Ιούλη. Είπαμε αυτή τη φορά να μην γράψουμε κάτι. Αλλά να μεταφέρουμε ένα χτεσινό «επώνυμο» άρθρο γνώμης απ’ την ελληνοκυπριακή καθεστωτική εφημερίδα «ο πολίτης», στην ηλεκτρονική της έκδοση. (Ο συγγραφέας λέγεται Κώστας Κωνσταντίνου, και είναι ελληνοκύπριος δημοσιογράφος).

Και γιατί να το κάνουμε αυτό; Για να πάρετε μια μικρή γεύση απ’ αυτά ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΕΔΩ! Είναι απαγορευμένα, γιατί όπως καταλαβαίνετε τα «εθνικά θέματα είναι ευαίσθητα». Γιατί η κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί την εθνική γραμμή έχει απεριόριστη ασυλία: και τα μήντια το ίδιο αφεντικό με δαύτες τις κυβερνήσεις έχουν, το βαθύ στρατοαστυνομικό κράτος. Και στην τελική μπορεί ο κολοσσός υπ.εξ. να τραβήξει και καμιά μήνυση άμα θεωρηθεί ότι προσβάλεται (το έχει αυτό το χούι…) Όπως, για παράδειγμα, αν χαρακτηριστεί «φαιδρός»….

(Δεν συμφωνούμε με όλα όσα γράφονται πιο κάτω, ειδικά με την προεκλογική ερμηνεία. Ωστόσο έχουν την αξία τους…)

Τίτλος: Τελικά στριμώξαμε την Τουρκία ή μόνο την εκθέσαμε;

Κείμενο: Με τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων, αυτό σίγουρα δεν είναι το πιο σοβαρό. Μια επιγραμματική αναφορά όμως επιβάλλεται για να καταλάβουμε πώς αλλά και πόσο μπορεί να παίξει κανείς με τα γεγονότα για να θολώσει την κοινή γνώμη. Και είναι κρίσιμο κυρίως για τη συνέχεια.

Μιλάμε για τη θεαματική κωλοτούμπα του Προέδρου το βράδυ της Τετάρτης ως προς τη δημοσιοποίηση (δικών μας) πρακτικών του δείπνου στο Κραν Μοντανά. Σερβιρίστηκε ως «ανταπόκριση σε έκκληση του γ.γ. του ΟΗΕ». Ήταν άραγε;

Φυσικά και όχι. Καμία… έκκληση δεν υπήρξε. Τουναντίον, αυτό που έγινε ήταν μια υπόδειξη και μάλιστα αυστηρή, από τον αναπληρωτή εκπρόσωπο του κυρίου Γκουτέρες, ότι τα Ηνωμένα Έθνη θεωρούν πως οι διπλωματικές ανταλλαγές και συνομιλίες πρέπει να παραμένουν ιδιωτικές.

Ερωτηθείς, δε, για την πρόθεση της Λευκωσίας να δώσει στη δημοσιότητα τις (δικές της) καταγραφές διαλόγων στις συνομιλίες, ο εκπρόσωπος του Γκουτέρες απάντησε: «Από δικής μας πλευράς παίρνουμε τη διπλωματική διαδικασία πολύ σοβαρά». Και αυτό δεν ήταν έκκληση, ήταν μια αιχμή η οποία άλλαξε το μοτίβο του Προεδρικού από βρυχηθμό σε… εξαερισμό. Και συγχωρέστε με.

Σημειωτέον πως, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας η είδηση ήταν η κίνηση της άλλης πλευράς με τα χωριά των Μαρωνιτών, το Προεδρικό δεν ασχολήθηκε καν παρά μόνο στις 19:44 το βράδυ, όταν πλέον είχε λήξει το κρίσιμο για τη διάσωση της προεκλογικής εικόνας Αναστασιάδη θέατρο με τα πρακτικά – πάντα με την κωλοτούμπα.

Την επομένη έσκασε η άλλη ιστορία, με το άνοιγμα των Βαρωσίων. Η πολύ σοβαρότερη. Η κυβέρνηση συνέστησε… ενότητα και ψυχραιμία (!). Για να υπάρξει όμως ενότητα πρέπει να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.

Η τραγική κατάληξη στο Κραν Μοντανά δεν ήταν κάτι το ξαφνικό. Ήταν η προσπάθεια η οποία ξεκίνησε από το πρώτο Μοντ Πελεράν και η οποία είχε ως στόχο ένα και μοναδικό πράγμα: την αποφυγή της κατάληξης σε λύση πριν τις εκλογές, έτσι που το θέμα να προχωρήσει μεν αλλά να μετατεθεί για μετά και ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος είχε αρχίσει να μεταλλάσσεται σε φουστανελά, να επανεκλεγεί.

Αρχικά, τα όσα έκαναν φορτώνονταν στον Νίκο Κοτζιά ή καλύτερα εκείνος πρόθυμα τα αναλάμβανε, με τους δικούς μας να παίζουν τους ανήξερους και να μας λένε εδώ στα ΜΜΕ – off the record – ότι ο Πρόεδρος ήταν έξαλλος με τον ΥΠΕΞ της Ελλάδας! Αυτό έγινε και στη Γενεύη. Από εκεί και μετά, η ανάγκη Αναστασιάδη να περιμαζέψει τη φυλλορροούσα ακροδεξιά του κόμματός του και όχι μόνο, εν όψει προεδρικών, τον έκανε ακόμη πιο έντονο. Τόσο που νόμιζε κανείς ακούγοντάς τον ότι εμείς είχαμε το πάνω χέρι στο Κυπριακό.

Αυτό έγινε και στο Κραν Μοντανά, με πολλές άλλες παλινδρομήσεις και ανεξήγητους (πέραν του προεκλογικού λαϊκισμού) κομπασμούς να είχαν προηγηθεί. Ήταν σαφές πως ο Πρόεδρος συρόταν στις συνομιλίες και πως Αθήνα και Λευκωσία αναζητούσαν έναν τρόπο για να απεμπλακούν για ένα διάστημα, φορτώνοντας όμως την πλήρη ευθύνη στην Τουρκία.

Θεώρησαν ότι το κατάφεραν. Για αυτό και γύρισαν πίσω διαλαλώντας ότι εκθέσαμε την Τουρκία, όπως δήλωνε και στην Αθήνα με απίστευτη φαιδρότητα ο Κοτζιάς. Άφηναν δε, παράλληλα, να νοηθεί ότι οι συνομιλίες θα ξαναξεκινούσαν (όταν κανείς άλλος δεν βλέπει ούτε σήμερα πώς μπορεί να γίνει αυτό) και μάλιστα με αφετηρία τις δικές μας θέσεις, οι οποίες, σε ένα παράλληλο προεκλογικό σύμπαν είχαν δικαιωθεί, ακόμα και από τον γ.γ. του ΟΗΕ, όπως έλεγαν!

Κανείς δεν συμμεριζόταν όμως τη δική μας εκδοχή, διότι όπως διαφαίνεται τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και η ανάγκη να… στριμώξουμε την Άγκυρα ώστε να γυρίσει πίσω οπλαρχηγός ο Αναστασιάδης και να επανεκλεγεί, υπερίσχυσε της όποιας θέλησής μας να πετύχουμε τη λύση.

Η δε Τουρκία, «εκτεθειμένη» μόνο εδώ και στα μυαλά και τον λαϊκισμό ορισμένων, όχι μόνο ανασυντάχθηκε και κατάφερε να κρύψει τις δικές της ευθύνες πίσω από τους δικούς μας χειρισμούς αλλά παράλληλα έβαλε μπρος το σχέδιο Β το οποίο μπορεί όχι μόνο να αλλάξει το Κυπριακό μια για πάντα αλλά και να το ενταφιάσει.

Η Λευκωσία, τώρα που οι κομπασμοί και οι λεονταρισμοί κόπηκαν απότομα και τα σχέδια απέτυχαν παταγωδώς, φαίνεται πως δεν ξέρει και πάλι πώς να αντιδράσει. Απλούστατα διότι δεν μπορεί να αντιδράσει. Να κάνει τι; Να πει στους Μαρωνίτες να μην πάνε; Γιατί να μην πάνε; Να αφήσουν τα χωριά τους εκεί, ενώ μπορούν στη χειρότερη περίπτωση να ζουν όπως οι άλλοι Μαρωνίτες, χωρίς λύση έστω, σε Κορμακίτη και Καρπάσια;

Να πει στους Βαρωσιώτες να μην πάνε στο Βαρώσι, όταν μάλιστα οι πληροφορίες λένε πως θα δοθεί συγκεκριμένος χρόνος για την αίτηση του καθενός για να του επιστραφεί το σπίτι του; Και να κάνουν τι; Να τα αφήσουν να εποικιστούν και αυτά και να χαθούν; Για ποιο λόγο; Για να μπορούν άραγε οι Νίκαροι, οι Κοτζιάδες και όσοι ακολουθήσουν να συνεχίσουν να τους εξαργυρώνουν σε εκλογές στο μέλλον με πολλές πατριωτικές φανφάρες;

Κι αν αύριο, λέω, εκτός από αυτά οι Τούρκοι ανοίξουν και πέντε χωριά στην Καρπασία; Τι θα κάνουν όλοι αυτοί τότε; Θα πουν και στους Καρπασίτες να μην πάνε; Γιατί; Θυμάται κανείς τη συμφωνία της Γ’ Βιέννης;

Αυτά και πολλά άλλα που θα έρθουν είναι τα αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησε για άλλη μια φορά η αντίληψη πολλών ανάμεσά μας, πολιτικών και πολιτών, ότι είμαστε τόσο έξυπνοι που μπορούμε να ξεγελάσουμε τους πάντες και να φτιάχνουμε κάθε φορά ένα νέο φοβερό σχέδιο.

Το ζήσαμε ξανά και ξανά. Και τόσες φορές φάγαμε τα μούτρα μας. Αλλά, δυστυχώς, δεν μάθαμε ποτέ κάτι. Και ούτε πρόκειται. Στο κάθε Βατερλώ, το δούλεμά μας πάει σύννεφο. Μέχρι να πάρουμε και τον επόμενο χαμπάρι. Και να έρθει ο άλλος και να μας γεμίσει τα μυαλά μας αέρα, έτσι που να νομίζουμε ότι είμαστε υπερδύναμη.

Κάνουν εκείνοι τις δουλειές τους μια χαρά, πάνε σπίτια τους και πληρώνουμε εμείς. Ξανά και ξανά. Αλλά, δυστυχώς, όσο το ανεχόμαστε και το χάφτουμε δεν μας αξίζει και τίποτα καλύτερο.

Υστερόγραφο ηλεκτρονικής έκδοσης: Μιλώντας για το τι χάφτουμε και πού μας οδηγεί αυτό, ο μεν ψευτοΝικόλας «ήρτεν πό’σσω του» σήμερα και ανακάλυψε… επικίνδυνες πρόνοιες στο ψήφισμα για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, ο δε Σιζόπουλος ζήτησε διεθνή διάσκεψη για το Κυπριακό! Ακόμα και μετά την αποκάλυψη του «νέου» Αναστασιάδη, αυτοί οι τύποι καταφέρνουν να ανεβάσουν τον βλακώδη, τον ανεύθυνο αλλά και κυρίως τον αδίστακτο και χάριν προσωπικής ατζέντας λαϊκισμό σε πρωτόγνωρα ύψη.

Πώς; Είπατε τίποτα;

Μείνετε σ’ επαφή. Υπάρχουν Βατερλώ δραματικά και άλλα που βγάζουν γέλιο. Όλα όμως έχουν πολιτική σημασία!

Χέστηκαν! Δεν σας μυρίζει;

Παρασκευή 28 Ιούλη. Παράπονο δεν θα πρέπει να έχετε απ’ την ασταμάτητη μηχανή και απ’ το Sarajevo. Σας έχουμε ενημερώσει ότι η Άγκυρα έχει αποκτήσει μεγάλα περιθώρια κινήσεων και σταθεροποίησης ενός «πολιτικού / ηθικού πλεονεκτήματος» σε ότι αφορά την κατάσταση στην κύπρο – κι αυτό χάρη στην ελληνική εθνικιστική / φιλοαγγλική γραμμή. Ξέρετε, υποθέτουμε, την εκτίμησή μας, ότι είναι σε θέση να αρχίσει την αποχώρηση μέρους του στρατού της απ’ τον βορρά· κι ας κάθονται έλληνες και ελληνοκύπριοι να βρίζουν τον οηε και να απειλούν.

Ε, λοιπόν, φαίνεται ότι ένα πρώτο διακριτικό βήμα αποσύρσης του τουρκικού στρατού ξεκίνησε! Οι τούρκοι στρατιώτες αποχωρούν από τρία μαρωνίτικα (χριστιανικά) χωριά και, σε συνεννόηση με την μαρωνίτικη κοινότητα, οι παλιοί κάτοικοι θα επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι αφρούς βγάζει το ελληνοκυπριακό καθεστώς. «Είναι σατανικό σχέδιο» λέει, «για να διαιωνιστεί το απαράδεκτο καθεστώς της κατοχής». Α, μπα; Αλήθεια; Δηλαδή η «περήφανη διαπραγμάτευση» του ελληνικού και ελληνοκυπριακού εθνοφασισμού τι διαιωνίζει εδώ και δεκαετίες; Το νόμο της επιτάχυνσης της βαρύτητας;

Εκεί που πραγματικά όμως έχουν φάει τις γραβάτες και τα παπούτσια τους οι έλληνες και ελληνοκύπριοι φασίστες, ξεκινώντας απ’ το σύνολο της ελληνικής πολιτικής σκηνής (και τους φαιορόζ) και φτάνοντας μέχρι τους πιο τελειωμένους ελληνοκύπριους παπάδες και το κοπάδι τους, είναι οι φήμες, που δείχνουν αρκετά πιθανές, ότι η Άγκυρα και οι τουρκοκύπριοι θα ανοίξουν την Αμμόχωστο, επιτρέποτας στους ελληνοκύπριους να γυρίσουν στην πόλη!

Αν συμβεί αυτό, υποθέτουμε καταλαβαίνετε, οι ελληνοφασιστικοί αφροί θα σκεπάσουν όλη την ανατολική Μεσόγειο – κι ούτε τρυπάνια θα μπορούν να δουλέψουν, ούτε τράτες! Ήδη, χεσμένοι μέχρι τις ρίζες των μαλλιών τους με μια τέτοια πιθανή εξέλιξη, οι ελληνοφασίστες ψάχνουν τρόπο να κάνουν το άσπρο μαύρο. Ο ελληνοκύπριος υπ.εξ. Κασουλίδης (είναι άραγε καλύτερος απ’ τον Nick the greek;) δήλωσε κιόλας ότι η κυβέρνηση του ψάχνει νομικά τερτίπια για να υποστηρίξει ότι αν η Άγκυρα επιστρέψει την Αμμόχωστο και την γύρω περιοχή στους ελληνοκύπριους κατοίκους της, αυτό θα σημαίνει επέκταση της κατοχής! Προφανώς αυτό που θα επιχειρήσουν οι ελληνοφασίστες θα είναι ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΝ τους παλιούς κατοίκους της Αμμοχώστου να γυρίσουν στα σπίτια τους, κατηγορώντας τους ότι έτσι θα «νομιμοποιήσουν» τους τουρκοκύπριους και την Άγκυρα!

Λαμπρά! Μόνο που αυτά, εκτός απ’ το ότι μυρίζουν σκατίλα, είναι καταγέλαστα διεθνώς!!!

Σε κάθε περίπτωση έπεται συνέχεια.