Tag: ε.ε.

Πόλεμος, αλλά όχι και τόσο “εμπορικός”

Σάββατο 12 Γενάρη. Είναι γνωστό (σε όσους ασχολούνται με τέτοια θέματα) ότι εδώ και λίγα χρόνια διάφορες ευρωπαϊκές υπηρεσίες, μυστικές ή όχι, προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι κινεζικοί “κολοσσοί” που εμφανίζονται σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι στην πραγματικότητα “μασκαρεμένες” κρατικές. Η λογική αυτής της καούρας είναι πως ενώ οι δραστηριότητες των ιδιωτικών εταιρειών καλύπτονται απ’ τον ποε, δεν ισχύει το ίδιο με τις κρατικές, και ακόμα λιγότερο γι’ αυτές που είναι κρυφά τέτοιες. Συνεπώς η αποκάλυψη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ότι το κινεζικό κράτος είναι μέτοχος σε τέτοιες επιχειρήσεις (ακόμα κι αν δεν είναι ο μεγαλύτερος) θα επέτρεπε στα ευρωπαϊκά αφεντικά να πετάξουν έξω απ’ την αγορά της ε.ε. τους κινέζους ανταγωνιστές τους.

Δεν αποκλείεται να είναι έτσι τα πράγματα· αλλά οι ντέτεκτιβ δεν μπορούν να το αποδείξουν. Δεν μπορούν να μπουν στα άδυτα της μετοχικής σύνθεσης των κινεζικών εταιρειών, εφόσον αυτές δεν είναι εισηγμένες σε ευρωπαϊκά (ή αμερικανικά) χρηματιστήρια.

Δοκιμάζονται, κατά συνέπεια, άλλες τακτικές. Προς το παρόν στόχος νο 1 είναι η huawei, που θεωρείται ήδη η (μακράν) πρώτη παγκόσμια στην τεχνολογία 5G – την τεχνολογία επικοινωνιών που πάνω της βασίζεται το internet of things, για πολιτική αλλά και στρατιωτική χρήση. Η αρχή έγινε με την σύλληψη της Meng Wanzhou στο αεροδρόμιο του Βανκούβερ, στον καναδά, με αμερικανική εντολή. Η Wanzhou είναι ceo της huawei και κόρη του ιδρυτή και ιδιοκτήτη της εταιρείας. Η κατηγορία εναντίον της είναι ότι η huawei «παραβίασε τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν»…

Χτες η πολωνική αστυνομία έκανε ένα ακόμα βήμα. Έδεσε ένα στέλεχος της huawei στην Βαρσοβία (καθώς και έναν πολωνό στέλεχος της εταιρείας πληροφορικής orange polska) με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της κινεζικής κυβέρνησης. Είναι ένα βήμα ακριβώς προς την “επιθυμητή κατεύθυνση”, έστω και μέσω παράκαμψης: “υποδεικνύεται σχέση” μεταξύ μιας κινεζικής ιδιωτικής εταιρείας (της huawei) και του κινεζικού κράτους…

Δεν είναι αυθαίρετο να υποθέσει κανείς ότι η πολωνική ασφάλεια ανέλαβε να κάνει μια «βρώμικη δουλειά». Οι συμμαχίες της Βαρσοβίας είναι, άλλωστε, γνωστές…

Όχι παιχνίδια με σπίρτα δίπλα στο γκάζι!

Κυριακή 16 Δεκέμβρη. Κι όμως. Αυτή η συμβουλή δεν ισχύει για τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

Πριν 5 μέρες, την περασμένη Τρίτη (11 Δεκέμβρη) η αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων ψήφισε με απόλυτη ομοφωνία και δια βοής (αυτό κι αν είναι εθνική ενότητα!) τον νόμο 1035, με τίτλο «έκφραση αντίθεσης στην ολοκλήρωση του Nord Stream 2, και για άλλους σκοπούς». Ο (άλλες εποχές θα ονομαζόταν «αποικιακός») νόμος δίνει στον οποιοδήποτε αμερικάνο πρόεδρο (το ψόφιο κουνάβι ή όποιον το διαδεχτεί) το δικαίωμα να επιβάλει ποινές, κυρώσεις, ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή εταιρεία συμμετέχει στην κατασκευή του Nord Stream 2…

Το ότι τα ελληνικά καθεστωτικά φανερά ή κρυφά παλιά και νέα μήντια δεν ασχολήθηκαν με το θέμα, είναι λογικό. «Εμείς» (ποιοί δηλαδή;) «αγοράζουμε αμερικανικό σχιστολιθικό»… Επιπλέον «κοροϊδεύουμε όποιον μπορεί να κοροϊδευτεί, παριστάνοντας ότι μας ενδιαφέρει η προέκταση του turkstream προς την ελληνική επικράτεια» – ενώ θα είναι ο επόμενος που το ψοφιοκουναβιστάν θα εμποδίσει να πάει προς βαλκάνια μεριά. Αλλιώς τι σκατά μέλλον θα είχε η ιδέα ενός εργοστασίου εξαέρωσης (υγροποιημένου και μεταφερμένου απ’ τα ένδοξα ελληνόκτητα γκαζάδικα) αμερικανικού ή/και ισραηλινού γκαζιού στην Αλεξανδρούπολη;

Ο νόμος 1035 συνιστά κήρυξη πολέμου (ενεργειακού κατ’ αρχήν…) προς το Βερολίνο και τα κράτη της κεντρικής ευρώπης! Δεν είναι crystal clear, σαφές; Η αυστριακή OMV (που συμμετέχει στην κατασκευή) και ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas απάντησαν ότι το έργο θα συνεχίσει…

Παρότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα το ψοφιοκουναβιστάν να ρίχνει ετοιμοπόλεμες απειλές στον πάγκο για να πετύχει σοβαρές υποχωρήσεις των ευρωπαϊκών καπιταλισμών σε άλλα ζητήματα, το να κυκλοφορεί ένας μαφιόζος «με προτάσεις που δεν μπορείς να αρνηθείς» δεν είναι αυτό που θα ονομαζόταν «διεθνής σταθερότητα». Ε; Το ακριβώς αντίθετο. Το εμπόριο – μέσω – εκβιασμών (η τακτική της Ουάσιγκτον για να σπρώξει το ακριβό LNG της) δεν περιλαμβάνεται σαν θέμα σε κανένα εγχειρίδιο οικονομικής θεωρίας. Όχι τυχαία: είναι, απλά, μια ενδιάμεση φάση, την οποία οι θιγόμενοι έχουν συμφέρον να συντομεύσουν το γρηγορότερο. Που σημαίνει ότι θα απαντήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…

Η ηγεμονία – μέσω – εκβιασμών, απ’ την άλλη μεριά, περιλαμβάνεται σ’ όλα τα εγχειρίδια ιμπεριαλισμού. Αλλά εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο σκληρά (για εμάς…)

Το ελλαδιστάν (τα αφεντικά, οι δημαγωγοί και ο λαός) παριστάνει το κουνελιστάν… Αυτοί που έκαναν δόγμα το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» τι πουλούσαν είπαμε;

Κάρβουνα;

Poor britain!

Κυριακή 16 Δεκέμβρη. … Η ε.ε. δεν μπορεί να κουβεντιάζει μια συμφωνία με κάποιον που έρχεται εδώ κάθε δύο βδομάδες μετά από συζητήσεις με το κοινοβούλιό του, ζητώντας κάτι έξτρα… Δεν μπορούμε να χειριστούμε τις διεθνείς σχέσεις με τέτοιον τρόπο…

Αυτό ήταν που αποκόμησε η κυρα May απ’ την τελευταία της προσπάθεια να αποσπάσει «διευκρινίσεις» (ή και κάτι παραπάνω) απ’ την ε.ε. έτσι ώστε να πείσει τους «σκληρούς» στο κόμμα (και στις συμμαχίες) της να εγκρίνουν το soft brexit που έχει συμφωνήσει. Και δεν το έφαγε (το χαστούκι) απο κανάν Macron, για να πει «ε, είχε τα νεύρα του με τα φωσφοριζέ μπάχαλα». Την κουβέντα την είπε ο ιρλανδός πρωθυπουργός Leo Varadkar, που δεν θέλει να ακούσει κουβέντα γι’ αυτό που είναι ο «κάλος» των πιο φανατικών brexiters: τα «σκληρά σύνορα» μεταξύ βόρειας ιρλανδίας και ιρλανδίας.

Αν η συμφωνία (το μόνο υπαρκτό συμφωνημένο με την ε.ε. brexit ) δεν εγκριθεί απ’ το αγγλικό κοινοβούλιο (και οι γνώστες λένε ότι “δεν”) απομένουν δυο μόνο εκδοχές, ασύμμετρες μεταξύ τους. Είτε μια κουτρουβαλιαστή έξοδος, χωρίς συμφωνία, που δεν θα είναι καθόλου εορταστική για τον αγγλικό καπιταλισμό· είτε ένα καινούργιο δημοψήφισμα με την ελπίδα ότι η απόφαση του περήφανου λαού θα είναι «δε γαμιέται; ας κάτσουμε…».

Θα πρέπει να συγκρατήσει κανείς, πάντως, αυτό: όταν πριν 2,5 χρόνια η στραβωμένη αγγλική επαρχία ψήφισε να ελευθερωθεί απ’ τα δεσμά της παλιοηπείρου, πολλοί «φίλοι της αλήθειας και της ιστορίας», Ηρόστρατοι τρίτης διαλογής, βγήκαν στο μεϊντάνι για να διαλαλήσουν (με χαρά) το τέλος της ε.ε… Αποδείχθηκε το ανάποδο, που ήταν το λογικά πιθανότερο. Ότι, δηλαδή, τα προβλήματα του αγγλικού καπιταλισμού θα επιδεινωθούν αν δεν του αρέσει αυτή η συμφωνημένη ήπια «έξοδος», που κατά τους φανατικότερους του brexit είναι, απλά, συνέχιση του δεσμού (με την ε.ε.).

Εν ολίγοις η αγγλική πολιτική σκηνή (σαν εκπρόσωπος του αγγλικού κεφάλαιου) έχει αναγκαστεί να σπάσει αυτό που ήταν ελληνικό μονοπώλιο: τα σκατώνει…

Και δεν είναι εποχή για τέτοια…

Fantasy pistols

Πέμπτη 29 Νοέμβρη. Είναι μύθος ότι οι «φλεγματικοί» βρετανοί είναι ορθολογικοί και πραγματιστές. Δεν είναι, και (έχουμε τα στοιχεία μας επ’ αυτού, αλλά αφήνουμε την δουλειά στους ιστορικούς) ποτέ δεν ήταν. Ειδικά από τότε που έπαψαν να είναι η αυτοκρατορία – που – ο – ήλιος – δεν – δύει – ποτέ. (Porky υλικές συνθήκες!).

Πριν 2 και κάτι χρόνια, στις 23 Ιούνη 2016, η πλειοψηφία του «λαού» της αυτού μεγαλειότητας (και λοιπά και λοιπά) ψήφισε ότι θέλει να φύγει απ’ την ε.ε…. Προφανώς και ήταν δικαίωμά τους – μόνο που πολύ γρήγορα, μπορεί και απ’ την επόμενη μέρα, άρχισε να φανερώνεται μια πικρή αλήθεια για τον «λαό» της πρώην αυτοκρατορίας: ένα ικανό, άγνωστου μεγέθους αλλά οπωσδήποτε κρίσιμο ποσοστό των brexiters δεν είχε ιδέα τι ήταν το «όχι» που είχε ρίξει δαγκωτό. Απλά είχε «παρασυρθεί» από δημαγωγούς και τα ψέμματά τους. Είχε «παρασυρθεί» σε μια εποχή (και σε μια κοινωνία) με άφθονο και γρήγορο internet, με μια global παρακαταθήκη στοιχείων και δεδομένων στη δική του γλώσσα… Μ’ άλλα λόγια αρκετοί και αρκετές είχαν «ξεγελαστεί» απ’ τα εθνικιστικά επιχειρήματα μιας δράκας κοινών απατεώνων (ή, απλά, εκπροσώπων των λαχανιασμένων τμημάτων του βρετανικού κεφάλαιου) – «εξαπατήθηκαν» σε πολλά εισαγωγικά μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκαν να ασχοληθούν περισσότερο (και σοβαρά) με το θέμα «σχέσεις Λονδίνου – ε.ε.» για το οποίο έπρεπε να σχηματίσουν γνώμη και να ψηφίσουν.

Δύο και κάτι χρόνια μετά, ύστερα από μια «διαπραγμάτευση για τους όρους της αποχώρησης» που ήταν όπως αναμενόταν, άνιση, οι εκπρόσωποι του «λαού» και ο «λαός» ο ίδιος έχουν μπροστά τους μια «συμφωνία αποδέσμευσης» απ’ την ε.ε… Ξέρουν περισσότερα επ’ αυτού απ’ όσα ήξεραν (ή νόμιζαν ότι ξέρουν) τον Ιούνη του 2016; Σίγουρα όχι.

London calling

Πέμπτη 29 Νοέμβρη. Το προφανές ενός δικαιώματος (οποιουδήποτε) συνεπάγεται και άλλα προφανή. Για παράδειγμα την γνώση του πως (με ποιον τρόπο) και πότε (υπό ποιους όρους) θα το ασκήσεις. Όμως είναι άλλο πράγμα το δικαίωμα να φύγεις απ’ το σπίτι των γονιών σου (βάζεις τα απαραίτητα σε μια βαλίτσα και ορμάς…) και άλλο το δικαίωμα να φύγεις από μια πέρα για πέρα καπιταλιστική συμφωνία· για το καλό του δικού σου «εθνικού» καπιταλισμού…

Συνεπώς, μετά από 29 μήνες, οι «εκπρόσωποι του λαού» και ο «λαός» της αυτού μεγαλειότητας ο ίδιος, βρίσκονται πάντα μπροστά στους ίδιους δαίμονες, όπως κι εκείνον τον όχι μακρινό Ιούνη. Κυρίως βρίσκονται μπροστά στο φάντασμα μιας ξεπερασμένης προ πολλού αυτοκρατορικής αυτοδυναμίας, ενός ξεπεσμένου μεγαλείου, μιας «φλεγματικής» ψύχωσης: θέλουμε καλύτερους όρους λένε οι εθνικιστές του brexit, θα ξαναδιαπραγματευτούμε – δεν μας κάνει αυτή η συμφωνία.

Το ότι η άλλη πλευρά με κωδικό «Βρυξέλλες» λέει take it or leave it· λέει ότι «δεν υπάρχει άλλη συμφωνία ή άλλη διαπραγμάτευση» δεν λαμβάνεται υπόψη. Γιατί; Επειδή κοντράρει τις εθνικές φαντασιώσεις (του λαού της αυτού μεγαλειότητας, κλπ κλπ). Δεν είμαστε παντοδύναμοι; Αποκλείεται!!!

Να πως μένουν στέρεες αυτές οι φαντασιώσεις: άγνοια της ιστορίας. Το βασίλειο της αγγλίας, της σκωτίας, της ουαλίας και της βόρειας ιρλανδίας ήταν αδύναμο ήδη όταν κτύπησε την πόρτα της τότε εοκ, το ’63. «Έφαγε (γαλλική) πόρτα»… Ξανακτύπησε το ’67. «Ξαναέφαγε (γαλλική) πόρτα»… Κτύπησε τρίτη φορά, το ’69 – η αίτηση έγινε δεκτή. Πριν 50 χρόνια: το αγγλικό κεφάλαιο παρακαλούσε να μπει (και το Παρίσι το δέχτηκε με τα χίλια ζόρια) σε μια καπιταλιστική ευρωπαϊκή συμμαχία την οποία είχε ανάγκη. Αν όχι οι δημαγωγίες τι είναι εκείνο που κάνει αυτό το αγγλικό κεφάλαιο (ή τα πιο λαχανιασμένα τμηματά του) «ποιο δυνατά», σε θέση να απαιτούν βολικές ρυθμίσεις, επειδή «δεν έχουν ανάγκη» την ε.ε. τώρα πια;

Μήπως η θέληση των σκωτσέζων; Μήπως η θέληση των καθολικών της βόρειας ιρλανδίας; Ή μήπως το γεγονός ότι ξανάεγινε ένας συμπαγής βιομηχανικός και αγροτικός καπιταλισμός που δεν έχει ανάγκη πια τον χρηματοπιστωτισμό;

Υπάρχει ένα (αγγλικό) αστείο που αποδίδει το παραμύθι της «εθνικής υπεροχής» του ενωμένου βασιλείου. Όταν χαλάει ο καιρός στη Μάγχη (λέει το αστείο) η σωστή παρατήρηση των άγγλων μετεωρολόγων είναι «κακοκαιρία αύριο στα στενά… θα αποκλειστεί η ήπειρος»… Απ’ το νησί…

Φαίνεται πως είναι ακόμα αρκετοί εκείνοι που, έτσι, χωρίς σχέδιο και χωρίς σχέση με την πραγματικότητα, είναι βαθύτατα πεπεισμένοι πως «θα καταστραφεί η ήπειρος» αν φύγει το νησί…

Μήπως είναι κι αυτοί έλληνες; Για το ηλιακό σύστημα τι λένε;

Turkstream

Τετάρτη 28 Νοέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή αναγνωρίζει πως έμεινε λίγο πίσω σε ότι αφορά το θέμα. Ενώ, πράγματι, εκκρεμεί μια τυπική έγκριση από την ε.ε. προκειμένου το ρωσικό γκάζι (και οι αγωγοί της gazprom) να ανηφορίσουν απ’ την Αδριανούπολη προς τα βαλκάνια σαν προέκταση του turkstream, η ρωσική εταιρεία έχει κάνει τις «σωστές κοινοπραξίες» με ευρωπαϊκές ενεργειακές εταιρείες (ακολουθώντας το μοντέλο του nord stream 2) έτσι ώστε το project να είναι συμβατό με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Απόδειξη της προετοιμασίας που έχει γίνει (κι αυτό που αγνοούσαμε…) είναι ότι η gazprom έχει υπογράψει ήδη 7ετή σύμβόλαια τροφοδοσίας (με αφετηρία τον Οκτώβρη του 2022) με την σλοβακία, για 4,4 δις κυβικά μέτρα, απ’ τα οποία η αυστρία θα λαμβάνει τα 3,8 δις, με την ουγγαρία για 4,7 δις κυβικά, με την σερβία για 2 δις κυβικά και με την βουλγαρία για 4,8 δις. (Σύνολο 15,9 – η δυναμικότητα του δεύτερου σκέλους του turkstream). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έχει γίνει ο σχεδιασμός για την κατασκευή όλων των απαραίτητων αγωγών, ενδιάμεσων σταθμών κλπ, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, σ’ αυτές τις περιοχές που δείχνει ο πιο πάνω χάρτης.

Πέρα απ’ την ασήμαντη λεπτομέρεια ότι πιθανά «ελληνικά όνειρα» για πέρασμα του κυρίως γκαζοσωλήνα για όλο αυτό το δίκτυο από το βορειοελλαδιστάν είναι για γέλια και για κλάματα (η ιταλία δεν θα είναι πελάτης, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα), το ερώτημα είναι η αντίδραση του ψοφιοκουναβιστάν.

Το 2014 ένας παρόμοιος αγωγός στον βυθό της Μαύρης Θάλασσας, που δεν θα «έπιανε» τουρκικό έδαφος αλλά θα περνούσε κατευθείαν στη βουλγαρία, με το όνομα South Stream, «πνίγηκε» απ’ την διοίκηση Ομπάμα. Που άσκησε την «γοητεία της» (δηλαδή τις απειλές της…) κατ’ αρχήν στο βουλγαρικό κράτος και, στη συνέχεια, στους υπόλοιπους δυτικοβαλκάνιους και κεντροευρωπαίους πελάτες του ρωσικού γκαζιού. Ο τρόπος με τον οποίο, τελικά, η ε.ε. ακύρωσε το Νοέμβρη του 2014 τον South Stream ήταν ότι (λόγω της ιδιοκτησίας της gazprom) ήταν αντίθετος με την αντιμονοπωλιακή νομοθεσία της.

Το 2014 είναι το 2014 και το 2018 είναι το 2018. Η εποχή Obama πέρασε, και ήρθε η εποχή Trump. Το ψοφιοκουναβιστάν βρυχάται πια με κάθε αφορμή κατά του project europe (και όχι μόνο) – πράγμα που δεν αρέσει ακόμα και στους ευρωπαίους ομοϊδεάτες των αμερικάνων εθνικιστών – ενώ η Μόσχα φρόντισε εν τω μεταξύ να είναι “τυπικά εντάξει”.

Τώρα η Ουάσιγκτον νοιώθει ακόμα εντονότερο «κόψιμο» (και) στα ενεργειακά πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…

Turkstream – σαν φρένο

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Αλλά υπάρχει κάτι εξίσου ή ακόμα περισσότερο σημαντικό απ’ το γεγονός οτι η gazprom είτε σαν «παραγωγός» αερίου είτε σαν «μεταπωλητής» του γκαζιού άλλων (π.χ. ιράν, κατάρ…) καθιερώνεται σαν πολύ βασικός προμηθευτής της ευρώπης από βορρά (north stream 2) και νότο (turkstream) παρακάμπτοντας τα αναχώματα (πολωνία και ουκρανία) που έχει στήσει η Ουάσιγκτον – «στρατηγικός» σύμμαχος της Αθήνας, για να μην ξεχνιέσθε… Κι αυτό είναι το σε τι νομίσματα θα τιμολογείται (και θα πληρώνεται) όλο αυτό το γκάζι.

Για τον north stream 2 υπάρχει ήδη συμφωνία «όχι δολάριο – ευρώ και ρούβλια». Για την ως την τουρκική επικράτεια παροχή η συμφωνία είναι «όχι δολάριο – ρούβλια και λίρες». Αν προεκταθεί στα βαλκάνια θα είναι πάλι «όχι δολάριο – ευρώ και ρούβλια». Πράγμα που σημαίνει: όσο απλώνεται η gazprom (και οι όχι λίγοι ή αμελητέοι τούρκοι και ευρωπαίοι συνεταίροι της) τόσο περιορίζεται η χρήση του δολαρίου σαν διεθνούς νομίσματος.

Με άλλα λόγια δεν πρόκειται μόνο για την ενεργειακή πρώτη ύλη. Αλλά και για την διεθνή (νομισματική, και όχι μόνο) ηγεμονία. Μπορεί οι υδρογονάνθρακες να μην έχουν την πριν από 30 ή 40 χρόνια απόλυτη κυριαρχία στην παραγωγή ενέργειας· μπορεί η εποχή του πετρελαίου να τελειώνει με πάταγο· αλλά το να γίνεται η τιμολόγηση και η αγοραπωλησία πρώτων υλών ενέργειας «όχι με δολάριο» σημαίνει ότι και για άλλα εμπορεύματα θα αρχίσει να συμβαίνει το ίδιο. Η αντιστροφή του κύκλου των θρυλικών “πετροδολαρίων”.

Κυρίως παίρνει μορφή ένας διεθνής προσανατολισμός που αλλού στρατηγικά και αλλού ευκαιριακά ενώνει πολλά και διάφορα αφεντικά: η απο-δολαριοποίηση είναι η «ασύμμετρη» απάντηση στην αμερικανική τακτική των κυρώσεων, των εμπάργκο, των τιμωριών. Το έχουμε ξαναπεί: όσο περιορίζεται ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας του δολαρίου τόσο θα αποδυναμώνεται «ανεπαισθήτως» η όποια αμερικανική ισχύς. Και όχι μόνο η οικονομική τέτοια…

Στριμωγμένη στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό η Ουάσιγκτον σήκωσε την μεγάλη πέτρα της μονομέρειας, για να την πετάξει στους ανταγωνιστές της. Όμως κάτω απ’ την μεγάλη πέτρα είχε έναν μεγάλο λάκο.

Ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε;

Εξαφανίζοντας τους ενοχλητικούς – και μετά τους υπόλοιπους

https://www.youtube.com/watch?v=08HTBl9omnQ

Παρασκευή 16 Νοέμβρη. Μία απ’ τις πρακτικές συνέπειες της απαγόρευσης των μκο διάσωσης να δρουν στην κεντρική Μεσόγειο διαδραματίζεται αυτές τις μέρες (ή ώρες) σ’ ένα λιβυκό λιμάνι: ένα διερχόμενο απ’ τα ανοικτά κοντεϊνεράδικο διέσωσε 94 πρόσφυγες / μετανάστες απ’ την ερυθραία, την σομαλία, το μπαγκαλντές και το σουδάν, όταν βούλιαξε το καΐκι που τους μετέφερε προς ιταλία.

Η επόμενη ερώτηση του (όποιου) καπετάνιου είναι λογική: που θα τους αποβιβάσουμε; Και η απάντηση είναι κοφτή: στη λιβύη…

Το συγκεκριμένο πλοίο έδεσε πράγματι σε λιβυκό λιμάνι· αλλά οι πρόσφυγες / μετανάστες αρνούνται να κατέβουν. Ένας 19χρονος σουδανός είπε το γιατί: προτιμώ να πεθάνω παρά να γυρίσω πίσω στη λιβύη… είναι φυλακή…

Περί αυτού πρόκειται. Τα πλοία διάσωσης των μκο δεν το συζητούσαν ότι θα γυρίσουν πίσω όσους τραβούσαν απ’ την θάλασσα. Τους μετέφεραν σε ιταλικά ή μαλτέζικα λιμάνια, σαν τα πιο κοντινά. Και, κυρίως, ευρωπαϊκά – απ’ την άποψη των στοιχειωδών εγγυήσεων για την ζωή των προσφύγων / μεταναστών. Αντίθετα τα τυχαία εμπορικά (και ακόμα πιο καθαρά τα πολεμικά ή τα στρατολιμενικά) γυρίζουν πίσω στη λιβύη. Μετά από μια τυπικά καταγραφή από υπηρεσίες του οηε οι πρόσφυγες / μετανάστες κλείνονται σε λιβυκά στρατόπεδα.

Με ότι (είναι γνωστό…) σημαίνει αυτό.

Ανθρωπιστικός μιλιταρισμός; Ούτε καν. Σκέτος: θα πεθάνετε, είτε έτσι είτε αλλιώς…

(Το πιο πάνω πρόσφατο ντοκυμαντέρ (του al jazeera), διάρκειας 25 λεπτών, δείχνει μερικά πράγματα. Αν τα αγγλικά σας το επιτρέπουν δείτε το οπωσδήποτε).

Υπάρχει κανάς Θουκυδίδης στα πέριξ;

Πέμπτη 15 Νοέμβρη. Είναι γεγονός ότι η πλανητική ηγεμονία των ηπα (στο σύντομο διάστημα των ‘90s, όταν ανακηρύχτηκε σαν “η μόνη υπερδύναμη του πλανήτη”…) έχει στριμωχτεί σοβαρά. Και, με την πλάτη στα σκοινιά, η Ουάσιγκτον θέλει να «πιστεύει πραγματικά…» οτιδήποτε την κάνει να νοιώθει πιο δυνατή.

Υπάρχει, όμως, ένας βασικός παράγοντας στις ενδοκαπιταλιστικές / διακρατικές αντιθέσεις και εντάσεις, που παίζει μεγάλο ρόλο στις τακτικές, στις στρατηγικές και στα «πραγματικά πιστεύω…» της κάθε πλευράς. Θα τον λέγαμε υποκειμενικό. Δεν αναφερόμαστε στην προσωπικότητα του όποιου ψόφιου κουναβιού ή του όποιου Pence. Αναφερόμαστε στον γενικό ιστορικό υποκειμενισμό των υποτελών και των αρχόντων κάθε κράτους / κεφάλαιου, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα στην ιστορία.

Η ιστορία των ηπα είναι ιστορία διαρκούς επέκτασης (της ισχύος της). Απ’ τον εποχή του “let’s go west”… Απ’ τον 19ο αιώνα και σ’ όλον τον 20ο (δηλαδή επί αρκετές γενιές) το αμερικανικό imperium απλωνόταν: νίκησε σε 3 παγκόσμιους πολέμους, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό στο πως «γράφει» στην όποια συλλογική «εθνική συνείδηση» η ιδέα της «ακαταμάχητης ισχύος». Προφανώς η επανάληψη διαμορφώνει μεταφυσική πίστη…

Ο αμερικανικός ηγεμονισμός δεν έχει στριμωχτεί ποτέ πραγματικά. Ούτε καν στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (του λεγόμενου «ψυχρού») πολέμου, τον οποίο ο πολεμοκάπηλος Pence νομίζει ότι μπορεί να επαναλάβει. Γιατί όταν η Ουάσιγκτον, μαζί με το Λονδίνο, ξεκίνησε εκείνον τον 3ο παγκόσμιο (αμέσως μετά το τέλος του 2ου…) η εδαφική επικράτεια / επιρροή του αντίπαλου «ανατολικού μπλοκ», του οποίου τα «σύνορα» ο ακροδεξιός Τσώρτσιλ ονόμασε «σιδηρούν παραπέτασμα», ήταν ήδη διαμορφωμένη· σίγουρα σε ότι αφορούσε το βόρειο (καπιταλιστικό) ημισφαίριο.

Υπήρχαν, φυσικά, «θερμές» (θερμότατες!!!) περιφερειακές αναμετρήσεις μεταξύ των δυο μπλοκ στο «νότο», στην ασία, στην αφρική και στη λατινική αμερική. Ωστόσο, παρά τις πολεμοκάπηλες ρητορικές, ούτε η ήττα στο βιετνάμ (και στην υπόλοιπη νοτιοανατολική ασία), ούτε η επαναστατημένη κούβα έθεταν υπαρξιακά ζητήματα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτό που θα μπορούσε να του θέσει τέτοια ζητήματα ήταν ένας κανονικός και πλήρης πόλεμος με την εσσδ· και πάλι μόνο λόγω των διηπειρωτικών πυραύλων που θα έφερναν τον πυρηνικό όλεθρο εντός ηπα. Κατά τα άλλα η ευρώπη θα πλήρωνε το μάρμαρο…

Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Κατ’ αρχήν είναι πολύ πιο ρευστά τα «σύνορα», εφόσον άλλωστε δεν υπάρχουν οριστικά διαμορφωμένα μπλοκ. Κατά δεύτερον η ευρώπη (ή διάφορα κράτη σ’ αυτήν) δεν είναι καθόλου «δεδομένη» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τρίτο και σημαντικότερο: ο τρόπος που επεκτείνεται και ηγεμονεύει ο κινέζικος καπιταλισμός είναι «η αγορά», το ιερό και όσιο της άλλοτε αμερικανικής (οικονομικής και γεωπολιτικής) κυριαρχίας!

Αυτό είναι, πράγματι, πρωτάκουστο!!! Απ’ την Μόσχα, επί εσσδ, η Ουάσιγκτον μπορεί να κινδύνευε από πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές· με κανέναν τρόπο, όμως, δεν κινδύνευε απ’ την επέκταση ενός «υπό κομμουνιστικό έλεγχο» πανομοιότυπου καπιταλιστικού «συστήματος αιμοδοσίας», όπως είναι το εμπόρευμα και η αγορά!!! Μ’ άλλα λόγια δεν κινδύνευε η υλική βάση της αμερικανικής (και συνολικά της «δυτικής») υπεροχής. Αντίθετα: μπορούσε να υπάρχει η σιγουριά ότι το «δυτικό σύστημα» είναι ανώτερο από κάθε άποψη και ότι, κατά συνέπεια, δεν μπορεί παρά να νικήσει· εκτός απ’ την περίπτωση ολικής καταστροφής της ζωής στον πλανήτη.

Τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο κινεζικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός μπορεί να κρατάει κόκκινες σημαίες με σφυροδρέπανα, αλλά δεν κτυπάει εξάγωντας «την ανατροπή του καπιταλισμού». Κτυπάει εξάγοντας καπιταλισμό, εμπορεύματα, και μάλιστα όλο και πιο ανώτερης ποιότητας – και σε καλύτερες τιμές!!!

O tempora o mores!!!

Όχι…

Πέμπτη 15 Νοέμβρη. Πρόκειται, λοιπόν, για δύο «πράγματα» που συμβαίνουν ταυτόχρονα. Πρώτον, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός / καπιταλισμός / μιλιταρισμός αμφισβητείται στην πράξη και στριμώχνεται. Δεύτερον, δεν στριμώχνεται με ένα τρόπο όμοιο με κάτι άλλο του παρελθόντος (έτσι ώστε να υπάρχει κάτι σαν manual στη συλλογική αμερικανική μνήμη υποτελών και αρχόντων…) αλλά μ’ έναν ολωσδιόλου διαφορετικό και, κυρίως, ριζικό τρόπο: στην καρδιά της καπιταλιστικής πραγματοποίησης της υπεραξίας, στο εμπόρευμα (επιπλέον και εξίσου σημαντικό: και στο νόμισμα…).

Είναι δυνατόν ένα κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα που ποτέ ως τώρα δεν είχε στριμωχτεί-μέσω-της-παρακμής του να αντιδράσει «ορθολογικά» σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση; Ειπωμένο διαφορετικά: ένα τέτοιο σύμπλεγμα έχει τις «εφεδρείες», σαν ιδεολογία, σαν στελέχη διοίκησης, σαν ιστορική εμπειρία, σαν «εναλλακτικές» (ακόμα και σαν «ψυχραιμία», σαν ψυχοδιανοητικές σταθερές) να παράξει μια ορθολογικά συντεταγμένη στάση που, είτε θα αντιστρέψει την παρακμή/στρίμωγμα είτε, στην χειρότερη περίπτωση, θα ελέγξει και θα περιορίσει τις συνέπειές της; (Κάποιος θα μπορούσε να το διατυπώσει και ως εξής: είναι δυνατόν οι ηπα να διαπραγματευτούν την δεύτερη ή την τρίτη θέση στον πλανήτη γη;)

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι πως όχι, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά απίθανο (στα όρια του αδύνατου)!! Ειδικά για τον αμερικανισμό: είναι (από ιστορική άποψη) πολύ πρόσφατος και πολύ ρηχός σα know how ηγεμονίας. Είναι και μονοκόμματος: κανόνια, αρβύλες – και γαυγίσματα. Δεν ξέρει τι σημαίνει να ήσουν κάποτε βασιλιάς και να γίνεσαι νομάρχης. Και δεν πρόκειται να ακούσει τις συμβουλές του Λονδίνου – που ξέρει…

Απόδειξη είναι όχι αυτά που απειλεί ο Pence το Πεκίνο, αλλά το γεγονός πως η Ουάσιγκτον έχει κηρύξει, πρακτικά, τον (οικονομικό ως τώρα) πόλεμό της απέναντι στους πάντες!!! Απ’ τη μια μεριά αυτό είναι ένας αταβίστικος αυτοματισμός: όσοι αμφισβητούν την καπιταλιστική / εμπορευματική της υπεροχή είναι εχθροί!!! Απ’ την άλλη είναι «αυτοκτονία σε αργή κίνηση»: αν πραγματικοί «πιστοί» σύμμαχοι είναι το Τελ Αβίβ, το Τελ Αβίβ, το Τελ Αβίβ, ο τοξικός, ο τοξικός, ο τοξικός, και η Αθήνα με την Λευκωσία (υπερδυνάμεις!!!), τότε… Που ακούστηκε ότι αν μαζευτούν οι παρακμιακοί και οι ξεπερασμένοι απ’ την ιστορία θα επιβληθούν;

Είναι χαρακτηριστικό της σπασμωδικότητας της Ουάσιγκτον όχι το τι «πιστεύει πραγματικά…» κατά του Πεκίνου αλλά το τι «πιστεύει πραγματικά…» κατά ευρωπαϊκών κρατών, όπως η γερμανία ή η γαλλία. Τα οποία μπορεί να μην είναι «υπολογίσιμοι αντίπαλοι» στρατιωτικά, είναι όμως οικονομικά / εμπορευματικά· ειδικά το πρώτο. Τι κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον; Απειλές, προσβολές, τιμωρίες, είτε με την μορφή δασμών («θάνατος στα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα»!!) είτε με την μορφή κυρώσεων («θάνατος στο ρωσικό αέριο»!).

Συμβαίνει το εξής: καθώς ο αμερικανικός καπιταλισμός χάνει έδαφος στην παγκόσμια αγορά, (χάνει, σα να λέμε, την υλική, καπιταλιστική βάση της ηγεμονίας του) προσπαθεί να βγάλει στην παρανομία μεγάλα τμήματα αυτής της παγκόσμιας αγοράς!!! Απίστευτο – αλλά αληθινό!!! Παράλογο και ανιστόρητο – αναμενόμενο, όμως, από μια «αυτοκρατορία» λίγων μόνο δεκαετιών, που δεν τα πάει καθόλου καλά με την ιστορία…

Ακόμα κι αν μόνο αυτό ήταν η διαφορά της τωρινής ιστορικής φάσης από εκείνη ανάμεσα στο 1945 και το 1990 (3ος παγκόσμιος…), η διαφορά δηλαδή ότι τότε η αναμέτρηση πουλιόταν σαν ιδεολογική («ελευθερία εναντίον κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού») ενώ τώρα είναι καθαρά και ξάστερα αγοραία, είναι τόσο καίρια αυτή η διαφορά, τόσο δομική, τόσο καθοριστική, ώστε μόνο φασίστες σαν τον Pence, οπαδοί της ιδέας ότι η μορφή κράτος μπορεί να πάει κόντρα στις καπιταλιστικές λειτουργίες, μόνο τέτοιοι ξεπεσμένοι χριστιανοφασίστες θα «πίστευαν πραγματικά…» ότι μπορούν να γυρίσουν στο παρελθόν, στα γνωστά και πεπατημένα, και ότι οι ηπα μπορούν να ρεφάρουν κατά της κίνας επαναλαμβάνοντας την τακτική τους εναντίον της εσσδ… (Αφού το έκαναν μια φορά μπορούν να το ξανακάνουν.. ε;)

Ωστόσο το ότι είναι φασίστας και εκτός πραγματικότητας ο Pence δεν τον κάνει λιγότερο «αντιπροσωπευτικό» για το τι κάνει η Ουάσιγκτον. Κι αυτό που κάνει το αμερικανικό κράτος / παρακράτος είναι το μοναδικό που ξέρει να κάνει: αν οι Ινδιάνοι τολμούσαν να νικήσουν σε κάποια μάχη τους λευκούς αποίκους της «νέας γης», η τύχη τους ήταν προδιαγεγραμμένη: θα καιγόταν όλη η περιοχή τους, με κάθε μέσο.

Γι’ αυτό έκαιγαν τα δάση στην ελλάδα εναντίον του δημοκρατικού στρατού, και ύστερα στο βιετνάμ εναντίον των βιετκόνγκ: επειδή αν φτιάχνεις βόμβες όλα λύνονται με βομβαρδισμούς… Επειδή αν μεγαλουργείς σα σφυρί όλοι οι αντίπαλοί σου είναι πρόκες.

Αμ δε!!!