Tag: ε.ε.

Ο εξοχότατος και η κρίση

Τετάρτη 12 Σεπτέμβρη. Το να δίνει κανείς διαλέξεις επιπέδου φοιτητικού συνδικαλισμού είναι εύκολο. Και δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς τίποτα παραπάνω απ’ τον εξοχότατο ντενεκεδένιο έλληνα πρωθυπουργό. Κατά τα υπόλοιπα τόσο ο ίδιος, όσο και το κόμμα του, αλλά και τα (υποτιθέμενα) “think tanks” τους, είναι οι τελευταίοι που θα έπρεπε να εμπιστευτεί κανείς, αν στα σοβαρά ενδιαφερόταν να καταλάβει όχι μόνο την πιο πρόσφατη φάση της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης, αλλά και το πως θα εξελιχθεί. Ας μην το ξεχνάμε: το φαιορόζ γκουβέρνο ξεπήδησε απ’ το ντόπιο θέαμα της “εθνικά σωστής διαχείρισης της κρίσης” που είχε σαν αιχμή του 3 γενναίους και ευφυέστατους οικονομολόγους: Βαρουφάκη, Λαπαβίτσα, Καζάκη. Και μια σημαία: το “εθνικό νόμισμα”, σαν “απελευθέρωση”. Τόσα καταλάβαιναν τόσα έλεγαν… (Ή αυτά τους συνέφεραν…)

Κατά τον εξόχοτατο, στην ενώπιον των ευρωκαθισμάτων χθεσινή απαγγελία του, «η αποτυχία της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης τροφοδότησε τελικά το τέρας του σοβινισμού και του ακροδεξιού λαϊκισμού». Τρία ψέμματα (ή τρεις τερατώδεις βλακείες) σε 17 λέξεις· όχι άσχημα για ρεκόρ!

Ας αρχίσουμε απ’ το ευκολότερο, το τελευταίο: Τα λέει αυτά ο κυβερνητικός εταίρος του ψεκασμένου; «Καταγγέλει», ακόμα, ο συ.ριζ.α. τους φασίστες, τον «σοβινισμό» και τον «ακροδεξιό λαϊκισμό»; Ναι, ναι: εξάλλου δεν «τροφοδοτεί» αλλά αγκαλιάζει το «τέρας»…

Μόνο η διανοητική διαστροφή επιτρέπει τέτοια «αριστεροσύνη» – αλλά, δυστυχώς, υπάρχει πολλή από δαύτη.

(φωτογραφίες: Ο έλληνας πρωθυπουργός έχει πάψει προ πολλού να είναι ένα enfant terrible της ευρωπαϊκής καθεστωτικής σκηνής, που μάλιστα θα ηγούνταν και της «ευρωπαϊκής αριστεράς» Τα πλάνα απ’ την χθεσινή του ευρω-περφόρμανς είναι σκέτη θλίψη… Ούτε οι όποιοι ομοϊδεάτες της ευρω-σοσιαλδημοκρατίας δεν πήγαν…

Ο ομιλητής είναι κάτω απ’ το κόκκινο σημάδι. Στα δεξιά του κάθεται ο «κόκκινος Κατρού»)…

Το χρέος! (1)

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Άλλες εποχές αυτός ο σωρός διεθνών δηλώσεων κάθε προέλευσης (δημοσιογραφικής, οικονομολογικής, πολιτικής) του είδους «ναι μεν αλλά» για το τέλος του πολιτικού δανεισμού του ελλαδιστάν, θα είχε αντιμετωπιστεί όπως αξίζει σε κάθε εχθρό του έθνους: με φλογερές καταγγελίες για «εκβιασμούς απ’ τις ύαινες», «συνωμοσία της ευρωπαϊκής νομεκλατούρας», κλπ κλπ.

Τώρα; Σιωπή. Όχι μόνο απ’ το γκουβέρνο, αλλά και από κάθε άλλο «αντιμνημονιακό» λαρύγγι αυτής της οκταετίας. Μπορεί να υπάρχουν πολλές εξηγήσεις γι’ αυτή τη σιωπή, αλλά θα πρέπει να συμβαίνει κι αυτό: η θρυλική «έξοδος» δεν είναι προς «τη γη της Χαναάν» (και δεν θα μπορούσε να είναι). Αόριστα, ασυνείδητα, ασυναίσθητα, το μέλλον δείχνει γκρίζο…

Το διεθνές «ναι μεν αλλά» συνοψίζεται σ’ αυτόν τον απολογισμό: ναι, μεν, το ελλαδιστάν κατάφερε να συμμαζέψει το κρατικό του λογιστήριο, αλλά το έχει πετύχει με τρόπο ανορθόδοξο και έωλο στο χρόνο (φορολογία, «υψηλά πλεονάσματα»)· ενώ, απ’ την άλλη μεριά, δεν διόρθωσε τα σοβαρά δομικά προβλήματα της λειτουργίας κράτους και (καπιταλιστικής) «αγοράς». Σημαντικότερο, σαν ο κοινός παρονομαστής αυτών των δύο: καμία κυβέρνηση (και καμία κοινωνική τάξη με ηγεμονικές φιλοδοξίες) δεν αναγνώρισε ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα: αυτό εκφράζεται κωδικά με την «μη υιοθεσία» των όποιων διορθωτικών μεταρρυθμίσεων.

Σαν επιτομή αυτού του γενικευμένου διεθνους «ναι μεν αλλά» αναδημοσιεύουμε τη γνώμη του αμερικανο-αυστριακού Thomas Wieser (χτεσινή συνέντευξη στην καθεστωτική “καθημερινή”), που διετέλεσε εκτός των άλλων και επικεφαλής των τεχνοκρατών του eurogroup working group (ο Γιάνης τον είχε κατηγορήσει σα συμμέτοχο “σ’ όλα τα πραξικόπηματα που έγιναν κατά της ελλάδας”):

Ερώτηση: Κοιτώντας πίσω, μπορείτε να εξηγήσετε ποια ήταν τα προβλήματα που οδήγησαν στην ελληνική κριση και αν μπορούμε να πούμε ότι έχουν λυθεί πλέον έπειτα από τόσα χρόνια μεταρρυθμίσεων;

Απάντηση: Πολλοί πιστεύουν ότι η ελλάδα ήταν θύμα μιας κρίσης που είχε τις ρίζες της στη δημοσιονομική σπατάλη και μόνο εκεί. Άλλοι εντοπίζουν τους λόγους στη χαμηλή και φθίνουσα παραγωγικότητα της οικονομίας. Πιστεύω ότι αυτοί είναι σημαντικοί λογοι, αλλά αποτελούν μόνο τα συμπτώματα και όχι την αιτία. Για μένα η ρίζα της κρίσης ήταν η αδυναμία ή η απροθυμία του πολιτικού συστήματος να εξελιχθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του τέλους του 20ου αιώνα. Ο ρόλος της πολιτικής δεν μπορεί να αφήνει φίλους, πελάτες και ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος να δεσμεύουν το κράτος έτσι ώστε να επωφελούνται από μια ειδική σχέση.

…

Αυτό έχει αλλάξει; … Ο στόχος ενός προγράμματος δεν μπορεί να είναι να βουτήξει βαθια στα πολιτικά και συνταγματικά θεμελιώδη μιας κοινωνίας…. Αυτά είναι θέματα που η κοινωνία πρέπει να λύσει μόνη της, και αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό μέσω εκλογών… Ο έντονα ανταγωνιστικός χαρακτήρας της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν έχει αλλάξει αισθητά τα τελευταία οκτώ χρόνια, κι αυτό συνήθως οδηγεί σε μια πελατειακή σχέση στην οποία βασίζεται το πολιτικό σύστημα και επηρεάζει τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης και την ανεξαρτησία τους…

Είναι λογικό κι αναμενόμενο ότι αφού η δομή του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / κοινωνίας (αυτό που εμείς σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε «πολιτικό προσοδισμό») υπό το βάρος της (φαινομενικής όπως αποδείχθηκε τελικά) αποτυχίας της να αγοράζει ταξική ειρήνη και να πουλάει «τακτοποιήσεις» δεν κατέρρευσε, το 2010 ή το 2011, αφού διέφυγε τον κίνδυνο του ξεπεράσματός της, είναι, ξανά, «στ’ άρματα»! Τα εκατόν ογδόντα χρόνια «εθνικής ιστορίας και ιδεολογίας» θα συνεχίσουν ένδοξα…

Το χρέος! (2)

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Αν, λοιπόν, οι διεθνείς έμποροι χρήματος έχουν καταλήξει σε συμπέρασμα παρόμοιο μ’ αυτό του Wieser (και πολλών άλλων), το ελλαδιστάν είναι πιθανό να «επιστρέφει στις αγορές» με χειρότερα δεδομένα απ’ ότι το 2009 ή στις αρχές του 2010, όταν αυτές οι «αγορές» το πέταξαν έξω. Γιατί ναι, τότε, οι δείκτες ήταν κάποια νούμερα και κάποια μεγέθη. Τώρα όμως έχει γίνει ευρύτατα γνωστό το πως παράγονται οι (μόνιμες) «ελληνικές δυσλειτουργίες», η μήτρα των σχέσεων (κοινωνικών, ιδεολογικών, πολιτικών) που αναπαράγει και συντηρεί αυτές τις «δυσλειτουργίες» (με τα δυσοίωνα νούμερα και μεγέθη τους) σταθερά και κυκλικά. Μ’ άλλα λόγια: το «θα σας παρακολουθούμε από κοντά μη και τολμήσετε να…» είναι ένας άλλος τρόπος για να πει κανείς «είστε αναξιόπιστοι». Επιστροφή στο κουτάκι νο 1, με μόνο κατόρθωμα τα (ματωμένα, που θα έλεγε και η Κουμουνδούρου σαν αντιπολίτευση) «πλεονάσματα»…

Το τέλος του πολιτικού δανεισμού έχει το (γεμάτο καχυποψία) νόημα: «να δούμε αν μπορείτε να τα βγάλετε πέρα μόνοι σας». Η απάντηση είναι ιστορικά γνωστή: υπό κανονικές συνθήκες όχι, δεν το ελλαδιστάν δεν μπορεί! Πάντα επωφελούνταν από γεωπολιτικές προσόδους – το χαρτί που προσπάθησε να παίξει, μέχρι την τελευταία στιγμή (τα μέσα του ’15) το φαιορόζ γκουβέρνο, για να αποτύχει πανηγυρικά. Τώρα όλα δείχνουν (και η σύγκριση με το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο και το ποιοί έχουν συμφέροντα να βάλουν πλάτη εκεί είναι εξαιρετικά κατατοπιστική) πως ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Όχι, όμως, για ένα remake του 2010…

Το χρέος! (3)

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Σύμφωνα με τον ντόπιο σχεδιασμό το ελλαδιστάν έχει στ’ αμπάρια του μια μεγάλη κονσέρβα χρήματος, έναν κουμπαρά, για να τον «τρώει» αν δεν μπορεί να δανειστεί απ’ τις αγορές με λογικό για μέλος της ευρωζώνης (δηλαδή γύρω στο 2,5%) επιτόκιο. Αυτός ο κουμπαράς είναι, υποτίθεται, «διετούς διάρκειας». Πράγμα που σημαίνει πως όχι μέσα σε δύο αλλά το πολύ μέσα σε ένα χρόνο (το 12μηνο ως το επόμενο φθινόπωρο) θα πρέπει να έχει «πείσει» (η όποια κυβέρνηση…) πως έχει όχι απλά διακηρύξεις αλλά σοβαρές μεταρρυθμιστές δυνατότητες και αποτελέσματα, σ’ ότι αφορά τον εξορθολογισμό της δομής διοίκησης / καπιταλιστικής συσσώρευσης. Σ’ αυτό το προεκλογικό 12μηνο θα πρέπει να αποδειχθεί ότι «το ελληνικό πολιτικό σύστημα (δηλαδή οι κοινωνικές / ταξικές σχέσεις και ιδεολογίες) μπορούν να σηκώσουν τις καπιταλιστικές απαιτήσεις του 21ου αιώνα»… Σας φαίνεται πιθανό; Όχι, είναι αδύνατο…

Αντίθετα, πολύ πιθανότερο είναι ότι σε 2 ή σε 3 χρόνια η Αθήνα θα ξανακτυπάει την πόρτα «ακριβών» διεθνών εμπόρων χρήματος, όχι λόγω ελλειμάτων αλλά για διάφορους άλλους λόγους. Γενικά μιλώντας η περίοδος που ζούμε θα σημαδευτεί από «μεγάλες αναταραχές» λόγω της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και δεν μπορεί κανείς να περιμένει ήρεμα και καλοκάγαθα νερά στον διεθνή χρηματοπιστωτισμό! Οι «αγορές», που ο ψόφιος κοριός Τσίπρας αντικρύζει σαν «Ιθάκη» στα παραμύθια του, δεν είναι υπομονετικές «Πηνελόπες»….

Συνεπώς; Ο ντόπιος πολιτικός προσοδισμός κέρδισε τον 8ετή γύρο του πολιτικού δανεισμού, αλλά… την ώρα που θα ξανακτυπήσει την πόρτα για ανανέωσή του, ευγενικά θα τον περιμένει το ευρωπαϊκό σχέδιο επιστροφής του στο «εθνικό νόμισμά του»…. Κανείς στην ευρωζώνη δεν θα θέλει (ούτε θα μπορεί) να «ξανασώσει την ελλάδα»…

Μπορεί ο πατερναλισμός να είναι εθνικό ιδεώδες, αλλά δεν είναι εξαγώγιμο είδος. Όχι, σίγουρα, στην ελληνική συσκευασία του.

Σκέτη γκρίνια

Τετάρτη 22 Αυγούστου. …Η ευρώπη δεν πρέπει να επιτρέπει στις ηπα να δρουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας και με δικό μας κόστος. Γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να ενισχύσουμε την αυτονομία της ευρώπης δημιουργώντας κανάλια πληρωμών ανεξάρτητα απ’ τις ηπα, δημιουργώντας το ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο και ένα ανεξάρτητο σύστημα swift…

Αυτό δήλωσε χτες με άρθρο του στην γερμανική καθεστωτική Handelsblatt ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas. Το “swift” είναι κλειδί στην αμερικανική τακτική επιβολής κυρώσεων: είναι ένα ηλεκτρονικό σύστημα διακανονισμού (συμψηφισμού) των πληρωμών μέσω τραπεζών, με έδρα το βέλγιο. Ωστόσο, στο βαθμό που συμμετέχει, ελέγχεται (και) απ’ την αμερικανική κεντρική τράπεζα, με την έννοια της κατασκοπείας. Το 2012, για παράδειγμα, η fed κατέσχεσε ένα ποσό που πλήρωσε ένας δανός επιχειρηματίας σε γερμανική τράπεζα για να αγοράσει μια ποσότητα κουβανικών πούρων που ήταν «κάτω από κυρώσεις». Κι αν αυτή είναι μια ενδεικτική περίπτωση, πολύ περισσότερα καταλαβαίνει ο καθένας όταν πρόκειται για εμπόριο με «απαγορευμένες οντότητες», ιρανικές, κινεζικές, ρωσικές, νοτιοκορεάτικες, βορειοκορεάτικες, τουρκικές, κλπ.

Στα λόγια το Βερολίνο επιδιώκει τον περιορισμό της νομισματικής ηγεμονίας της Ουάσιγκτον. Ωστόσο αυτό το «άλλο swift» δεν φτιάχνεται απ’ την μια μέρα στην άλλη, και δεν φτιάχνεται με λόγια του αέρα. Η Μόσχα έχει φτιάξει κάτι αντίστοιχο για τις τράπεζές της, και ενδεχομένως αυτό να έχει γίνει σε συνεργασία με το Πεκίνο. Η ε.ε. εξακολουθεί να ελπίζει ακόμα σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με την Ουάσιγκτον. Μόλις πριν λίγες βδομάδες ο Pompeo (υπ.εξ.) και ο Mnuchin (υπ.οικ.) έδειξαν την πόρτα σε μια ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία (των αντίστοιχων υπουργών από γερμανία, γαλλία και αγγλία και αξιωματούχους της ε.ε.), που ζήτησαν εξαίρεση συγκεκριμένων ευρωπαϊκών βιομηχανιών απ’ τις κυρώσεις για δουλειές με το ιράν.

Όταν κι αν υπάρξουν χειροπιαστά αποτελέσματα σ’ αυτήν την καπιταλιστική «ανεξαρτητοποίηση» του project europe (ή της ευρωζώνης) απ’ τις ηπα, ο όποιος Haas δεν θα μιλάει με «πρέπει να»…

Ως τότε μπορεί να είναι σκληρός – στα λόγια…

Απ’ την Πγιονγκγιάνγκ στην Τεχεράνη με αγάπη

Παρασκευή 10 Αυγούστου. Μέσα στα συστηματικά βήματα συμπεριφοράς σαν «κανονικό κράτος» (και σαν «κανονική πυρηνική δύναμη» θα προσθέταμε) το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει επιδοθεί σε έναν ασυνήθιστο (για τα ως πρόσφατα δεδομένα του) γύρο διεθνών επισκέψεων και επαφών. Απ’ τις αρχές της άνοιξης ο υπ.εξ. της βόρειας κορέας Ri Yong Ho έχει κάνει επίσημα ταξίδια σε ρωσία και κίνα (ο.κ.: ως εδώ είναι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ…) αλλά και αζερμπαϊτζάν, τουρκμενιστάν, τατζικιστάν – και σουηδία…

Κάπως έτσι, πριν 3 ημέρες, τα βήματά του τον έφεραν στην Τεχεράνη. Όπου κουβέντιασε τόσο με τον ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif όσο και τον πρόεδρο Hassan Rouhani, για τις διμερείς σχέσεις και την ανάπτυξή τους.

Έτσι όπως το γράφουμε το ζήτημα είναι απλό. Τι άλλο θα κουβέντιαζαν, δηλαδή; Αλλά δεν είναι καθόλου απλό! Μέχρι πριν την υπογραφή της 5+1 συμφωνίας για τα πυρηνικά (το 2015), η Ουάσιγκτον κατηγορούσε επί χρόνια την Τεχεράνη ότι έχει «κρυφές σχέσεις» με την Πγιονγκγιάνγκ, απ’ την οποία παίρνει τεχνολογία για πυρηνικά όπλα!!! Μέχρι πριν από 3 ή 4 μήνες, η Πγιονγκγιάνγκ (με την βοήθεια των φίλων της) προσπαθούσε να βγει απ’ την γωνία όπου την είχε στριμώξει η Ουάσιγκτον και το Τόκιο, σαν «παράνομη πυρηνική δύναμη» που κάνει και «εξαγωγές know how» σε άλλους “διεθνείς ταραξίες” – δηλαδή στο ιράν…

Και τώρα να: Όσο κι αν γρυλίζει η Ουάσιγκτον, όσες «κυρώσεις» κι αν επιβάλλει ή απειλεί, οι πρώην «παράνομοι» έως «ελεεινοί», αυτοί οι καραμπινάτοι “τρομοκράτες του πλανήτη” (κατά την Ουάσιγκτον), ο άξονας του κακού όπως τον είχε ονομάσει η κυβέρνηση Μπους του Β (που θα έπρεπε να ισοπεδωθεί), συναντιούνται κανονικά, επίσημα, στο φως της ημέρας, με όλο το τυπικό (συμπεριλαμβανομένων των φωτογραφήσεων)… Για να συζητήσουν την «ανάπτυξη των μεταξύ τους σχέσεων».

Είτε αυτές οι σχέσεις περιλαμβάνουν και οπλική πυρηνική τεχνολογία (λογικό) είτε όχι, συνιστούν ροχάλα στα μούτρα της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης»!!! Μοιάζει συμβολικό αλλά μην το υποτιμήσετε καθόλου: είναι δείκτης παγκόσμιων συσχετισμών στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό… Το πιο ήπιο που εκφράζουν τέτοιες ανοικτές συναντήσεις είναι μια αυτοπεποίθηση (που έχει πίσω της σίγουρα το Πεκίνο και την Μόσχα αλλά ίσως και κάτι από ε.ε.), του είδους: Ωωωω μωρέ αμερικάνοι…. Δεν μας παρατάτε κι εσείς με τα κολλήματά σας;

Μια αυτοπεποίθηση που εκδηλώνεται δημόσια, για να γίνει ευρύτερο παράδειγμα…

Χμμμμμ… Δεν θα τα αντέξει αυτά το πληγωμένο θηρίο…

Όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού 2

Τρίτη 7 Αυγούστου. Από σήμερα η ε.ε. (συμπεριλαμβανόμενου, σ’ αυτή τη φάση, και του Λονδίνου!) βάζει σε εφαρμογή το «αντι-sanctions» («αντι-usa» δηλαδή) σχέδιό της σε ότι αφορά τις οικονομικές της σχέσεις με την Τεχεράνη. Στα χαρτιά, και από «πολεμική άποψη», αυτή η κίνηση δείχνει ενδιαφέρουσα:

– Οι ευρωπαϊκές εταιρείες καλούνται να αδιαφορήσουν για τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον τους·

– Κατά κάποιον τρόπο τους απαγορεύεται να σταματήσουν τις δουλειές τους με το ιράν, χωρίς την έγκριση της ε.ε.: αν το κάνουν πιθανόν να αντιμετωπίσουν μηνύσεις από ευρωπαϊκά κράτη·

– Δημιουργείται ένας μηχανισμός που θα επιτρέπει σε όσες εταιρείες «κτυπηθούν» από αμερικανικές κυρώσεις να μηνύουν το αμερικανικό κράτος στα εθνικά δικαστήρια των κρατών μελών. Τυχούσες καταδικαστικές (κατά των ηπα) αποφάσεις θα έχουν ενδιαφέρουσες πρακτικές συνέπειες: π.χ. κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του αμερικανικού κράτους…

Η Τεχεράνη δηλώνει ευχαριστημένη απ’ αυτήν την εξέλιξη. Η Ουάσιγκτον δηλώνει ότι αδιαφορεί. Μένει να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα αυτής της «ομπρέλλας», που κρίνεται απ’ αυτό: πόσες και ποιες ευρωπαϊκές εταιρείες έχουν δουλειές (και τι κλίμακας) εντός της αμερικανικής επικράτειας. Γιατί είναι αυτές κυρίως που φοβούνται τις αμερικανικές απειλές.

Ωστόσο θα πρέπει να δει κανείς αυτήν την συγκεκριμένη εξέλιξη του «εμπορικού πολέμου» στις δυο μεριές του Ατλαντικού μόνο σε μια ενδιάμεση φάση, έναν κρίκο σε μια αλυσίδα που κατασκευάζεται τώρα, σήμερα, αύριο.

Με την υπενθύμιση ότι οι «κυρώσεις» είναι το προτελευταίο όπλο που διαθέτουν οι ηπα· πριν τις κανονικές κανονιοφόρους…

(Εκείνη την θρυλική «παγκοσμιοποίηση» ελπίζουμε να την έχετε θάψει, ε; Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει!!!)

Ένα πεδίο μάχης δίπλα σ’ ένα άλλο

Σάββατο 4 Αυγούστου. Ναι μεν, προς το παρόν, και καθόλου εύκολα, το μπλοκ της Αστάνα (με το Πεκίνο στο βάθος) απέκρουσε τους αμερικανικούς – ισραηλινούς – σαουδαραβικούς σχεδιασμούς για την συρία και, κατά συνέπεια, για την ζώνη της μέσης Ανατολής / κεντρικής ασίας που αρχίζει απ’ τις ακτές του λιβάνου και φτάνει ως τα ανατολικά σύνορα του ιράν (απ’ όπου αρχίζει το επόμενο πεδίο μάχης, αυτό του ινδοκούς / αφγανιστάν)… Όμως τι σημασία θα είχε η αποκατάσταση των «δρόμων του μεταξιού» προς την (ανατολική) Μεσόγειο αν το project europe έπεφτε σε μόνιμη διαλυτική κατάσταση, κι αν η Ουάσιγκτον κατάφερνε να του αποσπάσει μερικά (κρίσιμα) κομμάτια; Μπορεί εδώ, στην ε.ε., να μην πέφτουν βόμβες. «Πέφτουν» όμως Orban και Bannon: η ευρώπη είναι ήδη πεδίο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, αν και με όχι στρατιωτικά μέσα!

Αυτή η καθόλου ευχάριστη (για τους πρωτοκοσμικούς ευρωπαίους) πραγματικότητα απωθείται, ή καταναλώνεται σαν το θέαμα ενός «εμπορικού πολέμου», που μπορεί ωστόσο (υποτίθεται) να αποφευχθεί. Και τα δύο είναι λάθος. Τίποτα δεν μπορεί να αποφευχθεί ουσιαστικά (ειδικά «δια μαγείας»). Και δεν πρόκειται καν και καν για «εμπορικό πόλεμο».

Το ιράν δεν είναι στην ευρώπη, αλλά…

Σάββατο 4 Αυγούστου. Μία εκδήλωση αυτού του καθόλου (απλά και ανώδυνα) «εμπορικού πολέμου» ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο απ’ την μια μεριά, και το Βερολίνο με τους δικούς του συμμάχους απ’ την άλλη, είναι το ζήτημα των κυρώσεων κατά του ιράν· που πρόκειται να μπουν σε ισχύ (απ’ τις ηπα) τις επόμενες ημέρες.

Είναι γνωστό (ελπίζουμε, σ’ εσάς…) ότι ο στόχος της Ουάσιγκτον δεν είναι κυρίως η Τεχεράνη. Αυτή είναι ο βασικός στόχος του Τελ Αβίβ και του Ριάντ. Για την Ουάσιγκτον, εν προκειμένω, ο στόχος είναι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός. Και η διασύνδεσή του με το ρωσο-κινεζικό μπλοκ, έστω κι αν κρατήσει αυτή η διασύνδεση μόνο όσο χρειάζεται για να επισφραγιστεί η «οικονομική ήττα» του αμερικανικού καπιταλισμού, και η μοιρασιά των ιματίων του…. Μόνο μ’ αυτή την έννοια είχε αξία η (σχετικά φτηνή) αμερικανική προσπάθεια να «κατακτηθεί» η συρία και το ιράκ μέσω των μισθοφόρων του Ριάντ. Μόνο μ’ αυτή την έννοια έχει αξία να «τιμωρούνται» οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις για τις συναλλαγές τους με την Τεχεράνη. Μόνο μ’ αυτήν την έννοια ξεκαθαρίζει ότι οι αμερικανικές απειλές κατά της ε.ε. σε ότι αφορά την συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα είναι «ζευγάρι» με τις αμερικανικές απειλές για τον nord stream 2, και το ρωσικό φυσικό αέριο.

Εν τέλει, και για να υποδείξουμε επιγραμματικά αυτό το ζήτημα: μόνο μ’ αυτήν την έννοια η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί αυτό που η ίδια φρόντισε να δημιουργηθεί, δηλαδή τα κύματα των προσφύγων απ’ την μέση Ανατολή, σαν «όπλο» κατά όχι μόνο του Βερολίνου, αλλά κυρίως κατά του χαρακτήρα που θα μπορούσαν να πάρουν μελλοντικά τα όποια (αν υπάρξουν) «ενιαία ευρωπαϊκά σύνορα», σαν έκφραση μιας κάποιας γεωπολιτικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ένας πόλεμος διαφορετικός απ’ τους προηγούμενους (1)

Σάββατο 4 Αυγούστου. Στους προηγούμενους 3 παγκόσμιους πολέμους η αμερικανική στρατηγική είχε γνωστά χαρακτηριστικά. Στον πρώτο, σημαία ήταν η διάλυση των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών (μέσω της «αυτοδιάθεσης των λαών») αλλά και η ανάσχεση της εξάπλωσης της σοβιετικής επανάστασης: τα «14 σημεία» του τότε αμερικάνου προέδρου Ουίλσον. Αυτή ήταν μια διαδικασία εδραίωσης της αμερικανικής επιρροής στην γηραιά ήπειρο… Στο δεύτερο παγκόσμιο, σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία (κατά του γερμανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του) που πρακτικά επισφράγισε την οριστική ήττα της παγκόσμιας αγγλικής επιρροής, και την αντικατάστασή της απ’ την αμερικανική (ανάλογα και στον Ειρηνικό, σε ότι αφορούσε τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό)… Στο τρίτο παγκόσμιο και πάλι σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία, αυτή τη φορά εναντίον της εσσδ αλλά, κυρίως, των αριστερών ή/και επαναστατικών εθνοαπελευθερωτικών κινημάτων σ’ όλη τη ζώνη της αμερικανικής επιρροής. Παρά την ήττα στο βιετνάμ, στην κούβα, στη νικαράγουα και σε διάφορες περιοχές της αφρικής, η Ουάσιγκτον κατάφερε να κρατήσει σε γενικές γραμμές την ισχύ και την επιρροή της, ειδικά στην ευρώπη…

Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει καμία σημαία «ελευθερίας και δημοκρατίας». Η Ουάσιγκτον βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να πολεμάει ταυτόχρονα ένα πλήθος «αναθεωρητών» (όπως ονομάζει μερικούς απ’ αυτούς το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της), από ιμπεριαλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, όπως το κινεζικό και το ρωσικό, ως τους εν δυνάμει συμμάχους τους, όπως η νότια κορέα, το ιράν και ο λίβανος· ακόμα και «μη κρατικούς πρωταγωνιστές», όπως οι ταλιμπάν, οι διάφορες Χεζμπ’ αλλάχ της μέσης Ανατολής, ή ο στρατηγός Khalifa Haftar στη λιβύη. Κι όλα αυτά με μια ευρώπη (ή κάποια δυναμικά κράτη/κεφάλαια σ’ αυτήν) με έντονη διάθεση έως ανάγκη οικονομικής και γεωπολιτικής χειραφέτησης απ’ τις ηπα.

Τι έχει, λοιπόν, να προτείνει η Ουάσιγκτον στην γηραιά ήπειρο για τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Ελευθερία; Δημοκρατία; Αυτοδιάθεση; Όχι!!! Ένα, και μόνο ένα: εθνικισμό! Ενίσχυση, δηλαδή, του ιστορικά ξεπερασμένου ευρωπαϊκού εθνοκρατικού μικρομεγαλισμού, έτσι ώστε ακόμα και η ε.ε. (πολύ περισσότερο η ευρωζώνη) να παραμείνει ένα ξεχαρβαλωμένο όχημα, που θα σούρνεται, κι απ’ το οποίο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα ψωνίζει «πρόθυμους συμμάχους» – και πελάτες. Όχι επειδή τους έχει ανάγκη στρατιωτικά (εκτός, φυσικά, απ’ τις βάσεις και την επιμελητεία), αλλά επειδή τους χρειάζεται ιδεολογικά: για να πείθεται το πόπολο του ψοφιοκουναβιστάν ότι ο ένας ή ο άλλος πόλεμος «αξίζει τον κόπο γιατί είναι ηθικά δίκαιος».