Δευτέρα 27 Αυγούστου. Σύμφωνα με τον ντόπιο σχεδιασμό το ελλαδιστάν έχει στ’ αμπάρια του μια μεγάλη κονσέρβα χρήματος, έναν κουμπαρά, για να τον «τρώει» αν δεν μπορεί να δανειστεί απ’ τις αγορές με λογικό για μέλος της ευρωζώνης (δηλαδή γύρω στο 2,5%) επιτόκιο. Αυτός ο κουμπαράς είναι, υποτίθεται, «διετούς διάρκειας». Πράγμα που σημαίνει πως όχι μέσα σε δύο αλλά το πολύ μέσα σε ένα χρόνο (το 12μηνο ως το επόμενο φθινόπωρο) θα πρέπει να έχει «πείσει» (η όποια κυβέρνηση…) πως έχει όχι απλά διακηρύξεις αλλά σοβαρές μεταρρυθμιστές δυνατότητες και αποτελέσματα, σ’ ότι αφορά τον εξορθολογισμό της δομής διοίκησης / καπιταλιστικής συσσώρευσης. Σ’ αυτό το προεκλογικό 12μηνο θα πρέπει να αποδειχθεί ότι «το ελληνικό πολιτικό σύστημα (δηλαδή οι κοινωνικές / ταξικές σχέσεις και ιδεολογίες) μπορούν να σηκώσουν τις καπιταλιστικές απαιτήσεις του 21ου αιώνα»… Σας φαίνεται πιθανό; Όχι, είναι αδύνατο…
Αντίθετα, πολύ πιθανότερο είναι ότι σε 2 ή σε 3 χρόνια η Αθήνα θα ξανακτυπάει την πόρτα «ακριβών» διεθνών εμπόρων χρήματος, όχι λόγω ελλειμάτων αλλά για διάφορους άλλους λόγους. Γενικά μιλώντας η περίοδος που ζούμε θα σημαδευτεί από «μεγάλες αναταραχές» λόγω της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και δεν μπορεί κανείς να περιμένει ήρεμα και καλοκάγαθα νερά στον διεθνή χρηματοπιστωτισμό! Οι «αγορές», που ο ψόφιος κοριός Τσίπρας αντικρύζει σαν «Ιθάκη» στα παραμύθια του, δεν είναι υπομονετικές «Πηνελόπες»….
Συνεπώς; Ο ντόπιος πολιτικός προσοδισμός κέρδισε τον 8ετή γύρο του πολιτικού δανεισμού, αλλά… την ώρα που θα ξανακτυπήσει την πόρτα για ανανέωσή του, ευγενικά θα τον περιμένει το ευρωπαϊκό σχέδιο επιστροφής του στο «εθνικό νόμισμά του»…. Κανείς στην ευρωζώνη δεν θα θέλει (ούτε θα μπορεί) να «ξανασώσει την ελλάδα»…
Μπορεί ο πατερναλισμός να είναι εθνικό ιδεώδες, αλλά δεν είναι εξαγώγιμο είδος. Όχι, σίγουρα, στην ελληνική συσκευασία του.