Tag: ε.ε.

Κάτω ο EuroAsian!!

Τετάρτη 27 Φλεβάρη. Αμ δε!!! Τους τελευταίους μήνες του 2018 παρακολουθούμε την υπονόμευση αυτού του ευρωπαϊκού (και ευρωπαϊκά χρηματοδοτούμενου) big project – απ’ το ελλαδιστάν. Αρμόδιος είναι ο κυρ Σταθάκης, αλλά προφανώς η απόφαση είναι κυβερνητική (και, εικάζουμε, «εθνική»…).

Τι έκανε (και συνεχίζει να κάνει) το φαιορόζ γκουβέρνο; Αποφάσισε ότι το τμήμα του έργου Κρήτη – ηπειρωτική ελλάδα δεν θα το διαχειριστεί (ως προς την κατασκευή, άρα και όλα τα υπόλοιπα) ο ευρωπαϊκός υπερ-εργολάβος, ο EuroAsian interconnector, αλλά το ελληνικό κράτος αποκλειστικά. Μέσω του αδμηε το φαιορόζ γκουβέρνο έφτιαξε μια θυγατρική, την «Αριάδνη», που με τη σειρά της θα έκανε το κουμάντο (τον διαγωνισμό) για την εργολαβία της κατασκευής. Το 100% της «Αριάδνης» θα το είχε ο αδμηε… Ο EuroAsian interconnector, αν ήθελε, θα μπορούσε να παρακαλέσει για να πάρει ένα μειοψηφικό πακετάκι – και πάντως όχι τόσο ώστε να ελέγχει σε ποιον θα πάει η κατασκευαστική εργολαβία, και σε πόσα χρόνια θα τελειώσει αυτό το θαλάσσιο γεφύρι της Άρτας, με πόσες υπερκοστολογήσεις, κλπ κλπ…

Ξεκίνησε πόλεμος! Ανάμεσα στους ευρωπαίους σχεδιαστές και διαχειριστές του σχεδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης της ανατολικής Μεσογείου, και του ελληνικού υπουργείου ενέργειας… Ενδεικτικά ένα ηλεκτρονικό δημοσίευμα με ημερομηνία 9 Νοέμβρη 2018:

… Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέρριψε εμμέσως πλην σαφώς και την τελευταία προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, που ήταν να γίνουν ξεχωριστοί διαγωνισμοί για τις εργολαβίες κατασκευής του τμήματος αυτού, από τον υπόλοιπο αγωγό, με πρόφαση το επείγον για διασύνδεση της Κρήτης πριν το 2020.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω της Διεύθυνσης Ενέργειας, ήταν κατηγορηματική προς τους εκπροσώπους των προσπαθειών για να αναλάβει ξεχωριστά άλλος φορέας (η «Αριάδνη» που συστάθηκε στην Ελλάδα) το τμήμα του αγωγού μεταξύ Κρήτης και ηπειρωτικής Ελλάδας: Αν δεν εντάσσεται στο σχήμα του έργου EuroAsian Interconnector, ξεχάστε τη συγχρηματοδότηση του τμήματος Κρήτης – ηπειρωτικής Ελλάδας του υποθαλάσσιου ηλεκτρικού καλωδίου. Κάτι που θα σήμαινε ότι θα γινόταν πολύ δύσκολη η χρηματοδότηση του τμήματος αυτού του αγωγού, αλλά και ότι θα ανέβαζε σημαντικά το κόστος ηλεκτρισμού για τους καταναλωτές στην Ελλάδα ώστε να γίνει απόσβεση της επένδυσης.  

Μάλιστα, οι Βρυξέλλες υπενθύμισαν στους εκπροσώπους της πρωτοβουλίας για «σπάσιμο» του αγωγού ότι η διασύνδεση Αττική – Κρήτη – Κύπρος είναι ένα έργο που κατατάσσεται ψηλά στις προτεραιότητες της Ε.Ε. για ενεργειακές υποδομές και μπορεί να εξασφαλίσει συγχρηματοδότηση έως και 60% στο συνολικό κόστος του έργου. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι σχεδόν στο ποσοστό αυτό η Ε.Ε. ενέκρινε και τη χρηματοδότηση των υποδομών για αποθήκευση υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) με €114 εκατ. στην Κύπρο για σκοπούς ηλεκτροπαραγωγής. Επίσης, σε σχέση με τον EuroAsian Interconnectror, η στήριξη από πλευράς Βρυξελλών βοηθά αισθητά και στην εξασφάλιση χρηματοδότησης με συγκριτικά πολύ ευνοϊκούς όρους, χρηματοδότησης για το υπόλοιπο της συνολικής επένδυσης, μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, αλλά και μέσω κονδυλίων από το λεγόμενο πακέτο Γιούνκερ.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με διάφορες πηγές, το ύψος της συγχρηματοδότησης από πλευράς Ε.Ε. (μέχρι και 60%) μπορεί να φτάσει τα €600 εκατ. και να απαιτηθεί χρηματοδότηση για ακόμα €300 εκατ. έως €400 με ευνοϊκούς όρους. Για να εξασφαλιστεί τέτοια συγχρηματοδότηση, το έργο θα πρέπει να παραμείνει ως διασυνοριακό, δηλαδή να είναι ενιαίο από το πρώτο μέτρο του ηλεκτρικού καλωδίου μέχρι το τελευταίο, περιλαμβανομένων και των χερσαίων υποδομών υποστήριξης.

Επίσης, οι διαγωνισμοί ανάθεσης του έργου πρέπει να είναι ενιαίοι και να διεξαχθούν υπό την ευθύνη του φορέα υλοποίησης του έργου για το σύνολο του έργου, δηλαδή του EuroAsian Interconnector, όπως ξεκαθάρισε η Ε.Ε. σε ερωτήματα του υπουργείου Ενέργειας της Ελλάδας.

Συγκρατείστε, παρακαλούμε, το γεγονός ότι μέσα στην ευρωχρηματοδότηση του EuroAsian interconnector περιλαμβανόταν και η χρηματοδότηση αποθηκών φυσικού αερίου στη νότια κύπρο… Αυτό ενώ η Λευκωσία έχει υπογράψει (προκαταρκτική) συμφωνία με το Κάιρο για μεταφορά του αερίου απ’ του κοίτασμα “Αφροδίτη” (όταν αρχίσει η άντλησή του…) κατευθείαν στα αιγυπτιακά εργοστάσια υγροποίησης, μέσω υποθαλάσσιου αγωγού…

Σα να λέμε: αυτοί στις Βρυξέλες κοιμούνται; Ή ελπίζουν;

Του έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!

Τετάρτη 27 Φλεβάρη. Αύριο, τέλος του μήνα, τελειώνει η προθεσμία που έβαλε η ε.ε. στον κυρΣταθάκη υπ. ενέργειας να σταματήσει την μεθόδευσή του. Δεν πρόκειται! Η ζαριά έπεσε: ο κυρ Σταθάκης είναι Χανιώτης, και δεν καταλαβαίνει από ευρωπιέσεις: η ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης – κυρίως ελλάδας θα γίνει με εργολαβίες που θα αποφασιστούν αποκλειστικά στην Αθήνα· και όχι στις ανθελληνικές Βρυξέλες… Είναι έργο εθνικό…

Η χθεσινή καθεστωτική “καθημερινή” είχε τα τελευταία νέα απ’ το μέτωπο:

… Ο επίτροπος ενέργειας [σ.σ.: Μικαέλ Αρίας Κανιέτε] κάλεσε με την επιστολή του τον κ. Σταθάκη να αποφασίσει εάν το έργο θα υλοποιηθεί εντός του PCI [σ.σ.: το ευρωπαϊκό project της ευρύτερης ηλεκτρικής διασύνδεσης] ή ως εθνικό, επισημαίνοντας ότι στη δεύτερη περίπτωση θα πρέπει να λάβει υπόψη τις γεωπολιτικές, οικονομικές και ρυθμιστικές συνέπειες. Οι γεωπολιτικές συνέπειες συνδέονται με την ηλεκτρική απομόνωση της κύπρου από την ευρωπαϊκή αγορά ηλεκτρισμού, αφού το κόστος της διασύνδεσης με την Κρήτη ως αυτόνομο έργο κρίνεται μη βιώσιμο….

Αυτά που απορρίπτει έτσι το φαιορόζ γκουβέρνο δεν είναι καθόλου αμελητέα, αν πάρει κανείς σαν μέτρο την εθνικιστική / ιμπεριαλιστική ρητορική των προηγούμενων χρόνων:

Α) Η ευρωχρηματοδότηση του έργου της ηλεκτρικής διασύνδεσης Κρήτης – στερέας ελλάδας, πάνω απ’ το μισό του κόστους· με εύλογες συνέπειες στη μείωση της τιμής του ρεύματος που θα διανέμεται έτσι·

Β) Το «καλώδιο – θηλεία» στις τουρκικές φιλοδοξίες (αοζ…)·

Γ) Η ηλεκτρική διασύνδεση της νότιας κύπρου με την ευρώπη·

Δ) Η ηλεκτρική διασύνδεση του συμμαχικού ισραήλ με την ευρώπη…

Απέναντι σ’ αυτά τα «μείον» υπάρχει ένα μόνο «συν»: θα δώσουμε εμείς τις πατριωτικές εργολαβίες, εκεί που πρέπει. (Ακόμα κι αν δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη πια η χρηματοδότηση του έργου…). Είναι τόσο ισχυρός ο καπιταλιστικός πατριωτισμός του φαιορόζ γκουβέρνου ώστε να «φτύνει» γεωπολιτικές επενδύσεις (την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου») που παρουσιάστηκαν επί χρόνια σαν εθνικά πολύτιμες; Ή, μήπως, έχουν πάψει να είναι τέτοιες, οπότε ο ελληνικός ιμπεριαλισμός υποχρεώνεται με τα μούτρα κατεβασμένα να συμβιβαστεί, και άρα στο ζύγι απομένουν τα καθαρά εσωτερικά οφέλη, δηλαδή οι εθνικοί εργολάβοι «μαζί μας»;

Αν βάλετε τα πιο πάνω δίπλα στο Sarajevo 135a θα έχετε μια πρώτη (βασική) απάντηση.

Απο εδώ θα επανέλθουμε όταν υπάρχουν νέωτερα…

Καϋμένη βρετανία…

Δευτέρα 25 Φλεβάρη. Αν ένας μήνας στη λατινική αμερική μπορεί να περάσει και άπραγος (αλλά οι μέρες σου είναι μετρημένες…) ένας μήνας στην πολιτική ζωή της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας μπορεί να είναι το ίδιο άσφαιρος;

Το Λονδίνο βρίσκεται μόλις 4 μέρες και ένα μήνα απόσταση απ’ την ημερομηνία της εξόδου του απ’ την ε.ε.. 29 Μάρτη – αυτό ισχύει ως τώρα, και θα συνεχίσει να ισχύει εκτός αν η κυρά May ζητήσει μια παρατασούλα (έχουν γίνει όλοι έλληνες εκεί;). Αν υπάρχει κάποια τακτική απ’ την μεριά της (κι αυτό θα κριθεί απ’ το αποτέλεσμα) αυτή είναι να φέρει μια ακόμα ψηφοφορία για την αποδοχή ή την απόρριψη της συμφωνίας που έχει κάνει ήδη με την ε.ε. τόσο κοντά στο σφύριγμα της λήξης, ώστε οι αντιρρησίες και οι hardcore απ’ το κόμμα της να κάνουν πίσω.

Πετώντας χτες προς το αιγυπτιακό θέρετρο Sharm el-Sheikh (όπου θα γίνει η σύνοδος ε.ε. – αραβικής λίγκας) μετατόπισε την ημερομηνία που είχε υποσχεθεί «για να το ξαναδούμε». Απ’ τα τέλη Φλεβάρη, στις 12 Μάρτη. Η αντιπολίτευση απ’ τη μεριά της προωθεί νόμο που θα δίνει στο κοινοβούλιο το δικαίωμα να επιβάλλει στην May να ζητήσει παράταση εξόδου αν στις 13 Μάρτη δεν υπάρχει συμφωνία στην μία και μοναδική υπαρκτή συμφωνία. Αυτός ο νόμος θα ανατρέπει βέβαια προηγούμενη κοινοβουλευτική απόφαση πως «ότι και να γίνει, στις 30 Μάρτη έχουμε φύγει». Τι να κάνεις όμως; Κάπως θα πρέπει να λέγεται στα αγγλικά το «βλέποντας και κάνοντας» (αλλά μην ρωτήσετε τον π.ε.τ.!)

Το (εγγλέζικο) χιούμορ των απο κάτω συνοψίζεται σε σχόλια του είδους “συνεχίστε να κλωτσάτε το τενεκάκι, και στο τέλος θα χειροκροτήσουμε αυτό!” Πράγματι, μετά από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων για την ηρωϊκή απελευθέρωση απ’ τις αλυσίδες της ε.ε., τι άλλο έχει μείνει για χειροκρότημα;

Ίσως η αγωνία των φασιστών διαφόρων ειδών και προελεύσεων μήπως στις αναπόφευκτα κοντινές επόμενες εκλογές γίνει πρωθυπουργός ο Corbyn…

Κρίση αλαζονείας

Παρασκευή 22 Φλεβάρη. Αν εξαιρέσει κανείς τέτοιες μικρολεπτομέρειες …η Αμερική είναι δυνατότερη από ποτέ, και είναι ξανά ο ηγέτης στην παγκόσμια σκηνή… Αυτό δήλωσε όλο καμάρι ο όπουναναιηΑποκάλυψη αντιπρόεδρος Mike Pence στη “συνδιάσκεψη ασφαλείας του Μονάχου” (την γνωστή…). Κι αυτό αφού … απ’ την πρώτη ημέρα ο πρόεδρος Trump αποκατέστησε την αμερικανική ηγεσία στην παγκόσμια σκηνή…

Είναι το ίδιο σύνδρομο μ’ εκείνο του άγγλου υπ.αμ., που ονειρεύεται όπου νάναι την “global britain”, στρατιωτικά βεβαίως. Ή του έλληνα π.ε.τ. (παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος) που βλέπει το ελλαδιστάν να έχει εκτοξευτεί προς την κορυφή της «καπιταλιστικής επιτυχίας». Η αυτοϊκανοποίηση σε συνδυασμό με την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα κάποιο όνομα πρέπει να έχει…

Η υπεροχή και η παγκόσμια ηγεσία του ψοφιοκουναβιστάν επιστρατεύτηκαν σαν πολιτικό επιχείρημα· απέναντι στην «γηραιά ευρώπη»: Είναι καιρός (απαίτησε ο όπουναναιηΑποκάλυψη) οι ευρωπαίοι εταίροι μας να αποχωρήσουν απ’ την καταστροφική συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν. Διότι εκείνο που αυτοί ονομάζουν «όχημα ειδικού σκοπού» για τις εμπορικές τους σχέσεις εμείς το ονομάζουμε προσπάθεια να σπάσουν τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον του ιρανικού φονικού επαναστατικού καθεστώτος.

Αν η ε.ε. πειθαρχήσει στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό σε ότι αφορά την Τεχεράνη (και την μέση Ανατολή)· αν διακόψει τις σχέσεις της με τις κινεζικές τεχνολογικές εταιρείες (περιμένοντας υπομονετικά την πρόοδο των αμερικανικών)· αν ακυρώσει την κατασκευή του nord stream 2 (εξαρτώμενη όσο περισσότερο γίνεται απ’ το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο)· κι αν αναγνωρίσει συνολικά τον Guaido σαν «πρόεδρο» (στη βενεζουέλα), τότε η παγκόσμια αμερικανική ηγεσία κάπως θα παρηγορηθεί. Ο μαγικός της καθρέφτης θα πει, μέσα απ’ δόντια: αμέρικα είσαι η first.

Αλλά η κυρία Μέρκελ δεν ψήνεται: Γεωστρατηγικά είπε στην ίδια συνδιάσκεψη η ευρώπη δεν έχει συμφέρον να κόψει όλες τις σχέσεις της με την ρωσία. Δεν είπε ότι το Βερολίνο και το Παρίσι ενδιαφέρονται να πάρουν επιχειρήσεις τους μερίδια απ’ την ανοικοδόμηση της συρίας· ενόσω η Ουάσιγκτον σκέφτεται να επιβάλει κυρώσεις σε όσες εταιρείες τολμήσουν να… Δεν είπε ούτε ότι τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά σχέδια για την βόρεια αφρική μπορεί και να μην είναι συμπληρωματικά με τα αμερικανικά σε βάθος χρόνου… Δεν είπε, τέλος, ότι οποιοσδήποτε ευρωπαϊκός επανεξοπλισμός θα γίνει με όπλα ντόπιας κατασκευής και όχι αμερικανικής.

Ευτυχώς που υπάρχουν πολλές πραγματικότητες, και ο καθένας διαλέγει όποια τον βολεύει. Δυστυχώς όμως για μας που αυτές οι «πολλές πραγματικότητες» συγκρούονται, και θα συγκρούονται όλο και περισσότερο… Μέχρι να νικήσει μία…

(φωτογραφία: Δεν είναι μπασκετική πεντάδα. Είναι η αντανάκλαση της δύναμης του πυρός της ηγέτιδας δύναμης του πλανήτη…)

Smart europe

Τετάρτη 20 Φλεβάρη. …. Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα πιο βλακώδες απ’ την ευρωπαϊκή νομοθεσία… Αυτοί οι νόμοι εφευρέθηκαν τον 20ο αιώνα, και οδηγούν σε οικονομικά και πολιτικά λάθη….

Όχι, δεν είναι κάποιος “ευρωσκεπτικιστής” που τράβηξε το σπαθί του απ’ το θηκάρι εν όψει των ευρωεκλογών του Μάη και τα χώνει… Είναι ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire που εκπροσωπώντας την κυβέρνησή του τα «έχει πάρει», όπως και η γερμανική κυβέρνηση, επειδή η ε.ε. έχει επιτροπή ανταγωνισμού. Που εμπόδισε την συγχώνευση των σιδηροδρομικών εταιρειών Alstom (γαλλική) και Siemens (γερμανική). Στο χθεσινό κοινό μανιφέστο τους οι Bruno Le Maire και Peter Altmaier βάρεσαν συναγερμό: μόνο 5 ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι μέσα στις 40 μεγαλύτερες του κόσμου. Και η κυρία Merkel σχολίασε χωριστά: «Η ευρωπαϊκή πολιτική για τον ανταγωνισμό μου δημιουργεί αμφιβολίες για το κάτα πόσο μπορούμε πραγματικά να δημιουργήσουμε παγκόσμιους παίκτες μ’ αυτόν τον τρόπο».

Μήπως την φτιάξατε εσείς (ή εμείς) αυτήν την «βλακώδη» ευρωπαϊκή πολιτική; Όχι. Υπήρξε συνεπές τέκνο του ορντοφιλελευθερισμού, που στη λίστα με τους εχθρούς της οικονομικής ανάπτυξης (ναι, ακριβώς αυτής!) είχε ψηλά την δημιουργία καρτέλ! Κι αν, λοιπόν, η ευρωπαϊκή επιτροπή ανταγωνισμού απαγόρευσε την συγχώνευση των Alstom και Siemens ήταν ακριβώς γι’ αυτό: στο όνομα του ανταγωνισμού, στο όνομα της προστασίας της (ευρωπαϊκής) αγοράς από τα καρτέλ, στο όνομα της προστασίας του «ευρωπαΐου καταναλωτή».

Αυτά, όμως, ήταν ζωτικά ζητήματα υπέρ της «ανάπτυξης» όταν δεν υπήρχε ο τόσο απειλητικός κινεζικός καπιταλισμός! Τώρα οι «ελευθερίες» (οι επιχειρηματικές και όχι μόνο…) και η «ευγενής άμιλλα» μεταξύ των ευρωπαϊκών αφεντικών σε στρατηγικούς τομείς είναι ξεπερασμένες. Τώρα ο προστατευτισμός (το ανάθεμα του ορντοφιλελευθερισμού μέχρι και πριν ελάχιστα χρόνια) παίρνει διάφορες μορφές. Μία απ’ αυτές είναι η δημιουργία επιχειρήσεων τέτοιου μεγέθους που να μην μπορούν να τις εξαγοράσουν οι αντίπαλοι (τα κινεζικά αφεντικά)· και να μπορούν να σταθούν αξιόπιστα απέναντι τους. Μια άλλη είναι η εξαγορά μετοχικού μεριδίου στρατηγικών επιχειρήσεων απ’ τα «μητρικά» κράτη, ώστε να κάνουν κουμάντο στη διοίκηση και να απορρίπτουν τις προτάσεις εξαγορών… Όχι με «οικονομικά» αλλά με «πολιτικά» κριτήρια…

Όσοι έχουν γνώση της καπιταλιστικής ιστορίας ξέρουν: η συγκέντρωση κεφαλαίου και η κρατική εμπλοκή στα ιδιοκτησιακά καθεστώτα στρατηγικών επιχειρήσεων, ειδικά μετά από μια περίοδο «έξω το κράτος απ’ το επιχειρείν» και «ζήτω η ελευθερία στην κίνηση του χρήματος και των εμπορευμάτων» είναι πολεμική συγκέντρωση και κεντρική διαχείρηση πυρός.

Καθώς στα «οικονομικά στρατεύματα» αναδιπλώνονται και σηκώνουν τις σημαίες είτε εθνικών στρατηγών είτε στρατηγών μιας ορισμένης μισο-τελειωμένης ολοκλήρωσης (όπως η ε.ε.), κινούνται κάτω από έναν όλο και πιο βαρύ ουρανό: η καπιταλιστική πολιτική οικονομία είναι αδιάλλακτη…

Και οι κατάσκοποι έχουν ψυχή!

Κυριακή 10 Φλεβάρη. Υπάρχει κάτι σαν «υπηρεσία ασφαλείας» της ε.ε., που την μαθαίνουμε μέσα απ’ την ανακοίνωσή της ότι «υπάρχουν περίπου 250 κινέζοι και 200 ρώσοι κατάσκοποι στις Βρυξέλες». Και επειδή συχνάζουν σε συγκεκριμένα φαγάδικα και καφέ της πόλης (αλήθεια; τόσο πολύ καρφώνονται;) η υπηρεσία ασφαλείας συμβουλεύει τους ευρωδιπλωμάτες και τους νατοκαραβανάδες να μην πηγαίνουν εκεί…

Τι σόι αυτοσαρκασμός είναι αυτό το «γεμίσαμε κινέζους και ρώσους κατασκόπους· να, τους βλέπετε που τρώνε εκεί;». Οποιαδήποτε σοβαρή πρωτεύουσα σοβαρού κράτους έχει τους κατασκόπους της· ακόμα και οι πρωτεύουσες των faled states (σαν την Αθήνα) έχουν τέτοιους, ίσως μάλιστα αναλογικά περισσότερους… Κι αν είναι τόσο ορατοί (όσο υπονοεί η ευρωπαϊκή υπηρεσία ασφαλείας) μάλλον σαν ατραξιόν θα έπρεπε να προβάλλονται παρά προς αποφυγήν! Ποιος δεν θα ήθελε να κάνει παρέα με έναν κατάσκοπο, να τον ρωτήσει για την δουλειά, να φωτογραφηθεί μαζί του; Δεν είναι όλοι Τζειμς Μποντ, αλλά σίγουρα είναι μορφωμένοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι – έτσι δεν προκύπτει απ’ την τεράστια αστυνομική φιλολογία;

Αντί να παιδιαρίζει η ευρωπαϊκή ασφάλεια, καλύτερα να προβάλει αυτήν την συγκέντρωση των κατασκόπων σαν απόδειξη της σημασίας των Βρυξελών. Γιατί κατά τα υπόλοιπα θα πρέπει να είναι μια βαρετή πόλη…

(φωτογραφία: Αν όχι όλοι / όλες σίγουρα κάποιοι ανάμεσά τους είναι κατάσκοποι – που τους ξεβράκωσαν τα ευρωλαγωνικά. Στις μαγικές Βρυξέλες φυσικά!)

Κόλαση…

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Σίγουρα δεν θα περιληφθεί στην «βίβλο των καλών τρόπων» μεταξύ αξιωματούχων υψηλού κύρους. Ωστόσο η απορία του (πιστού καθολικού) προέδρου του ευρω-συμβουλίου Donald Tusk, μέσα στη ρητορική υπερβολή της, έχει βάση:

…Αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι η ιδιαίτερη θέση που υπάρχει στην κόλαση για όλους αυτούς που προώθησαν την έξοδο της βρετανίας απ’ την ε.ε. χωρίς να έχουν ούτε καν ένα χοντρικό σχέδιο για το πως θα την πετύχουν με ασφάλεια…

Κόλαση – ξεκόλαση, το «δράμα» του Λονδίνου είναι (για τους παγκόσμιους ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς) εκατό φορές σοβαρότερο απ’ την οπερέτα του Καράκας – και αντιμετωπίζεται με διακριτικότητα σχεδόν «ιερού». Η κυρα May βρίσκεται ακόμα στην αποστολή να αλλάξει την συμφωνία εξόδου (που έχει δεχτεί η ίδια) τόσο όσο χρειάζεται (σε ότι αφορά την «μοίρα» της βόρειας ιρλανδίας) ώστε να πεισθούν οι ακροδεξιοί βουλευτές της να την εγκρίνουν. Και οι συνομιλητές της στην ε.ε. της απαντούν πέντε φορές την ημέρα (σε ρυθμό φαρμακευτικής αγωγής) ότι αποκλείεται να αλλάξουν οτιδήποτε· έτσι ώστε ακόμα κι αν αλλάξουν κάτι (ας πούμε μια ή δυο λέξεις) αυτοί οι προς πειθώ ακροδεξιοί θα απαντήσουν «μας κοροϊδεύετε»!!!

Αν είναι ρεαλιστική η ιδέα της κυρα May να τους φέρει, στο «παρά ένα», μπροστά στο δίλημμα «ή αυτό ή γκρεμοτσακίδια», ώστε με βαριά καρδιά να ψηφίσουν «αυτό», τότε προϋποτίθεται μια ικανή ποσότητα ρεαλισμού σ’ αυτούς τους σκληροπυρηνικούς. Ως τώρα, όμως, δεν την έχουν δείξει. Για την ακρίβεια συμπεριφέρονται σαν γνήσιοι έλληνες (πράγμα που μπορεί να δικαιολογήσει εδαφικές αξιώσεις του ελλαδιστάν στο «νησί», πέρα απ’ τα ελγίνεια…): απειλούν την ε.ε. ότι θα πάθει μεγάλο κακό αν αυτοί πηδήξουν απ’ την κορυφή του Big Ben!

Και η ε.ε. λέει (όλο και πιο φωναχτά): Πήδα! Πήδα!

Το asset των asset

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Μπορεί η πολιτική σκηνή στο Λονδίνο (και αυτοί που εκπροσωπεί) να έχει σοβαρές δυσκολίες να κάνει ορθολογική διαχείριση της πριν από 2,5 χρόνια θέλησης του λαού (: «πα’ να φύγουμε!»). Ωστόσο το κράτος σαν τέτοιο έχει τα σχεδιά του· και είμαστε σίγουροι ότι θα αποδειχθούν αποτελεσματικά: για την φυγάδευση της αυτού μεγαλειότητας της πολύτιμης (θεσμικά και συμβολικά) γραίας, σε περίπτωση που η εφαρμογή της «θέλησης του λαού» οδηγήσει αυτόν τον λαό σε έκτροπα… Αυτό, δηλαδή, που κομψά λέγεται “σκληρό brexit”.

Θαυμάζουμε την οργανωτικότητα που έχει απομείνει στο Λονδίνο απ’ την εποχή της αυτοκρατορίας – όπου – δεν – έδυε – ποτέ – ο – ήλιος· μια οργανωτικότητα που απ’ ότι φαίνεται δεν αποδίδει πλέον για τα (φανερά) τρέχοντα και φλέγοντα, κάνει όμως την δουλειά της αν πρόκειται για παλατιανές μετακομίσεις, μεταφορές, κλπ. Έτσι η 92χρονη αυτού μεγαλειότης Ελισάβετ η Β, ανάλογα με τον κίνδυνο, μπορεί να μεταφερθεί σε πολλά ασφαλή μέρη του πλανήτη. Θα θυμίσουμε ότι εκτός από βασίλισσα του καναδά, της αυστραλίας και της νέας ζηλανδίας (δεν το ξέρατε;) παραμένει βασίλισσα της τζαμάικα, των μπαρμπάντος, της γρανάδας, της παπούα νέα γουϊνέα, των νήσων του Σολομώντα, του τουβαλού, της αγίας Λουκίας, του αγίου Βικέντιου, του μπελίζ, της αντίγκουα και της μπαρμπούντα.

Υπάρχει μια φήμη (κακοπροαίρετη και ευρωπαϊκή φυσικά) ότι έχει αρχίσει να αμφισβητείται (υπέρ της Μαδρίτης) η απόλυτη κυριότητά της βασίλισσας στο γιβραλτάρ. Αλλά πάνω σ’ αυτό βράχο θα πήγαινε να γλυτώσει η her majesty, in case of emergency; Δεν φαίνεται τόσο βολικός για την τέταρτη ηλικία.

Κι ας αφήσουμε το ότι οι υποτελείς εκεί είναι φανατικά bremainers…

Σαβούρα

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Ο Μαδούρο (και το καθεστώς του) έχουν σοβαρές ευθύνες για πολλά σε βάρος των πληβείων της βενεζουέλας (που, παρόλα αυτά, ακόμα τον στηρίζουν σε μεγάλο μέρος τους), όπως είναι υπεύθυνα όλα τα καθεστώτα του πλανήτη για την βίαιη εκμετάλλευση (κάτω από οποιαδήποτε σημαία…) της εργασίας και της ζωής των προλετάριων.

Αλλά αυτός ο Guaido τι ακριβώς είναι ώστε να «αναγνωρίζεται» σαν «πρόεδρος» απ’ διάφορους καλοθελητές, πέρα – φυσικά – απ’ το ψοφιοκουναβιστάν και τους στενούς συμμάχους του; Απο που ως που οι υποτιθέμενοι θεματοφύλακες της θεσμικής νομιμοποίησης και της «δημοκρατίας», εκλεγμένοι (μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες) ευρωβουλευτές, αναγνωρίζουν θεσμική υπόσταση και εξουσία «αρχηγού κράτους» σε κάποιον ο οποίος βγήκε και είπε «είμαι πρόεδρος» αφού πριν λίγες ώρες είχε πάρει την σχετική διαταγή απ’ την Ουάσιγκτον; Ποιόν ρώτησαν; Ποια, ακριβώς, θεσμική, νομιμοποιητική διαδικασία αναγνώρισαν, σαν τέτοια, οι 439 ευρωπατέρες; Το ότι βγήκε σε μια εξέδρα μπροστά στους οπαδούς του και είπε «είμαι ο πρόεδρος»; Το τηλεφώνημα; Τα πετρέλαια της βενεζουέλα;

Τι εννοούν; Χρειάζονται, μετά απ’ αυτό, οι ευρωεκλογές στα τέλη του ερχόμενου Μάη; Όχι, δεν χρειάζονται! Μετά την χθεσινή «έγκριση του ευρωκοινοβουλίου» προεδρικής εξουσίας στη βενεζουέλα σε μια μαριονέτα ονόματι Guaido, όποιος βγει σε όποιο μπαλκόνι βρει πρόχειρο και φωνάξει δυνατά «είμαι ευρωβουλευτής», είναι αυτόματα τέτοιος. Εννοείται πως το ίδιο πρέπει να ισχύει για όλα τα αξιώματα. Απ’ τους δήμαρχους και τους κοινοτάρχες μέχρι τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους.

Καταλαβαίνουμε πως όταν πληρώνεσαι αδρά μπορείς να κάνεις ότι σε διατάξουν τα αφεντικά σου (παρότι δεν είναι αυτά που σε πληρώνουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ωστόσο η χθεσινή μαζική απόφαση του ευρωκοινοβουλίου δείχνει ότι δεν υπάρχει όριο στην εξαπάτηση της δημοκρατίας, εκτός εισαγωγικών: αυτοκαταστρέφεται καμαρώνοντας σαν πρωτοκοσμικό σκεπάρνι… Αν η Le Pen έβγαινε σ’ ένα μπαλκόνι και έλεγε «είμαι η πρόεδρος της γαλλίας» μάλλον δεν θα την αναγνώριζαν. Όχι ακόμα, τουλάχιστον…

Όμως άνοιξαν τον δρόμο… Αν όχι σ’ αυτές τις εκλογές στις επόμενες οι φασίστες δεν θα κατέβουν με ψηφοδέλτια. Θα ανέβουν ως τις Βρυξέλες, θα καταλάβουν το ευρωκοινοβούλιο, και απλά θα πουν: με βάση μια απόφαση της 31 Γενάρη του 2019, αρκεί να το φωνάζουμε δυνατά· και είμαστε η εξουσία στην ευρώπη. Μπορούν να το κάνουν και κράτος – κράτος. Και είναι βέβαιο: θα τύχουν αναγνώρισης απ’ την Ουάσιγκτον, ή και άλλους…

Λένε πως άλλες εποχές τελειώνουν με μια κραυγή και άλλες μ’ έναν λιγμό. Είναι μερικές που τελειώνουν με πορδές· ίσως επειδή δεν αξίζουν παραπάνω. Χτες 439 τέτοιες πορδές έγραψαν Ιστορία…. Προφανώς, όμως, τα ανάλογα στομάχια έχουν εξασφαλίσει άσυλο απ’ την συνέχεια αυτής της ρημάδας της Ιστορίας…

Ή αυτό ελπίζουν.

Διαφορές οπτικής

Πέμπτη 31 Γενάρη. Όταν ο απλός αλλά γενναίος αγγλικός λαός, κατά πλειοψηφία, αποφάσιζε εκείνη την 23η Ιούλη του 2016, ότι θέλει να ξεφορτωθεί την ήπειρο (δηλαδή την ε.ε.) απ’ την καμπούρα του, δεν ήταν λίγοι εκείνοι εκτός της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας που άναψαν καπνογόνα. Κατά την γνώμη τους “άρχιζε η διάλυση της ε.ε.”…

Υπήρχε ένα θεώρημα βασικό σ’ αυτήν την (χαρούμενη) εκτίμηση, που δεν ειπώθηκε ποτέ ρητά. Όχι από σεμνότητα, αλλά επειδή (οι αρμόδιοι περίμεναν) να το δουν να ξεδιπλώνεται στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Έχοντας το Λονδίνο μια παλιά “ζώνη επιρροής” στη βόρεια ευρώπη (στη δανία και στην σκανδιναβία) και μια ιστορική σχέση με την Βαρσοβία, ο υπολογισμός πήγαινε ότι οι διαπραγματεύσεις εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. θα τραβούσαν προς την μεριά του αυτές τις επιρροές, και έτσι η ε.ε. θα δυσκολευόταν απεριόριστα να διαπραγματευτεί σαν ενιαίο μπλοκ. Πράγμα που θα σήμαινε την αρχή του τέλους της…

Ίσως απ’ την πρώτη βδομάδα μετά από εκείνον τον Ιούλη άρχισε να διαφαίνεται το ανάποδο. Για λόγους καπιταλιστικής αυτοσυντήρησης (και όχι “ιστορικής φιλίας” ή έχθρας) κανένα απ’ τα μέλη της ε.ε. δεν πήρε το μέρος του Λονδίνου, σε καμμιά στιγμή αυτών των πάνω από 2 χρόνια διαπραγματεύσεων. Μάλλον το αντίθετο. Όταν το Δουβλίνο έβαζε αυστηρά το ζήτημα της βόρειας ιρλανδίας ή όταν η Μαδρίτη έβαζε εξίσου αυστηρά το ζήτημα του γιβραλτάρ, κανένας “εταίρος” στην ε.ε. δεν είπε (όχι φανερά, σίγουρα) “ε, ας μην το παρακάνουμε”. Η πιθανότητα “βέτο” είτε απ’ το ιρλανδικό κράτος είτε απ’ το ισπανικό αντιμετωπίστηκε (στο εσωτερικό της ε.ε.) μάλλον με κατανόηση. Και, πάντως, χωρίς διάθεση διευκόλυνσης του Λονδίνου.

Στα μέρη μας, με την (διακριτική;) “συμπάθεια” προς το Λονδίνο (όπως αυτή επιβάλλεται απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές) ναι μεν δεν μπήκε ζήτημα (και με τι κότσια άλλωστε;), αλλά η προπαγάνδα προβάλει πάντα το ζήτημα με μια φιλοαγγλική κλήση. Π.χ.: η έρμη η κυρά May πήρε εντολή να ξαναδιαπραγματευτεί με την ε.ε., ειδικά το θέμα των συνόρων μεταξύ ιρλανδίας / βόρειας ιρλανδίας.

Κανονικά οι σχετικοί ντόπιοι τίτλοι θα έπρεπε να είναι του είδους «εντολή για χορό του Ζαλόγγου στην May». Οι δηλώσεις κάθε είδους αξιωματούχων της ε.ε. ότι η συμφωνία που έχει επιτευχθεί είναι αδιαπραγμάτευτη αναφέρονται βέβαια. Αλλά μ’ έναν τρόπο που να υπονοεί κάποια συμμετρία δυνάμεων ανάμεσα σε Λονδίνο και Βρυξέλες – και κάποιου είδους ανατολίτικο παζάρι, ακόμα πιθανό…

Εκείνο που βρίσκεται εκτός συζήτησης (κι όχι μόνο στα μέρη μας) είναι αυτό: ότι τα μέλη της ε.ε. (κι όχι μόνο το Παρίσι ή το Βερολίνο) έχουν σοβαρά συμφέροντα να αναγκάσουν την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας είτε σε μια έξοδο μαλλιοκούβαρα με αποτέλεσμα το στραπάτσο της· είτε σε μεταμέλεια και συγγνώμη – αν δεν αρέσει η υπάρχουσα συμφωνία (που δεν αρέσει ούτε στο ψόφιο κουνάβι). Ή, για να το πούμε αλλιώς: έχει αποδειχθεί εδώ και δυό χρόνια ότι παρά τις φαντασιώσεις μεγαλείου του Λονδίνου, η διαπραγμάτευση της συντεταγμένης εξόδου ήταν άνιση· και ότι ο δυνατός πόλος (η ε.ε.) είχε σαφώς περισσότερη ισχύ για να προστατέψει τα συμφέροντά του σε σχέση με τον αδύνατο (το Λονδίνο).

Όπως δεν υπήρχε ισορροπία δυνάμεων στην διαπραγμάτευση, έτσι και δεν υπάρχει περίπτωση για κάποια αλλαγή (στην συμφωνία) που να ταιριάζει με τα γούστα των άγγλων εθνικιστών brexiters. Όλοι ετοιμάζονται για τα μαλλιοκούβαρα, που μπορούν να αποφευχθούν είτε με νέο δημοψήφισμα, είτε με γονάτισμα των σκληρυρηνικών του βρετανικού μεγαλείου ώστε να αποδεχθούν αυτό που μισούν: την αδυναμία τους.

Μέσα στους επόμενους μήνες, με ή χωρίς αγγλική έξοδο απ’ την ε.ε., το σύμπαν θα έχει καταλάβει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του Λονδίνου – εν έτει 2019…