Tag: ε.ε.

Η “πολιτική ευθύνη” σαν μπουρμπουλήθρες

Παρασκευή 8 Μάρτη. Είναι πολύ μπανάλ να γίνεται λόγος περί “διαχρονικής πολιτικής ευθύνης” σε καταστάσεις σαν την περσινή καταστροφή στο Μάτι… Και είναι πολύ μπανάλ επειδή γίνεται σαν “συνώνυμο” της μοιραλατρείας: Τι τα θες; Αν δεν είχαν σκοτώσει τον Καποδίστρια το 1831… ίσως κατάφερναν να συνεννοηθούν η πυροσβεστική, η αστυνομία, το λιμενικό και η πολιτική προστασία το 2018…

Όπως, υποθέτουμε, είναι γνωστό το ελληνικό κράτος (πιο περιγραφικά: η ελληνική δημόσια διοίκηση) για τρία πράγματα είναι ικανό: για την οργάνωση της καταστολής, την οργάνωση του παρακράτους (: κρατικοποίηση του εγκλήματος) και την οργάνωση του πολιτικού προσοδισμού. Αυτός είναι ο “σκληρός πυρήνας” (όχι ελληνική αποκλειστικότητα πάντως) που διαθέτει ένα “μοντέλο αποτελεσματικότητας”, και μάλιστα υψηλής. Από κει και πέρα…

Το γιατί συμβαίνει έτσι “απο συστάσεως ελληνικού κράτους” έχει αναλυθεί τόσο εξονυχιστικά, σε διάφορες δόσεις εδώ και δεκαετίες, ώστε δεν χρειάζεται εδώ να υπενθυμίσουμε οτιδήποτε. Εκτός απ’ το ότι ενώ αυτό είναι βαρετή κοινοτυπία για τον ντόπιο πληθυσμό (που στην συντριπτική πλειοψηφία του ακριβώς μια τέτοια δημόσια διοίκηση θέλει να έχει – και την έχει…) εκπλήσσει τους “ξένους” κάθε φορά που αυτό το κράτος χρεωκοπεί, αναγκάζεται σε πολιτικό δανεισμό / σωτηρία, οπότε αυτοί οι “ξένοι” πλησιάζουν πιο κοντά τους ντόπιους μηχανισμούς και τα κυκλώματα εξουσίας.

Το ίδιο έγινε και με τους πιο πρόσφατους τρισκατάρατους. Είτε το υποψιάζονταν είτε όχι, το διαπίστωσαν με απτό τρόπο ότι αυτό που ονομάζεται “δημόσια διοίκηση” στην ελλάδα είναι τοξικά απόβλητα. Πριν απολυθεί οριστικά (και φυσικά θα απολυόταν με τέτοιες πρωτοβουλίες!) ο καψοπρωθυπουργός Παπαντρέου ο Γ, το 2011, ζήτησε την βοήθεια των «ευρωπαίων εταίρων» για την παροχή συγκεκριμένου know how με σκοπό την ριζική αναδιάρθρωση της ντόπιας δημόσιας διοίκησης – κάτι που το υπόσχονταν όλες οι πολιτικές βιτρίνες επί δεκαετίες, αλλά φυσικά δεν συνέφερε κανέναν να κάνουν.

Οι καταραμένοι εταίροι ανταποκρίθηκαν, συγκροτήθηκαν ανά διοικητικό τομέα ομάδες τεχνοκρατών από πολλές ευρωπαϊκές δημόσιες διοικήσεις, ένα είδος «μικτής ευρώπης για την δημιουργία διοίκησης στην ελλάδα», τον Ιούλιο του 2011 συγκροτήθηκε η Task Force for Greece (TFGR) σαν project ανεξάρτητο απ’ τον πολιτικό δανεισμό και την «τρόικα», και στις 12 Οκτώβρη του 2011 έγινε η πρώτη επίσημη συνάντηση μεταξύ «καταραμένων ξένων» μεταρρυθμιστών και ντόπιων εκπροσώπων της δημόσιας διοίκησης. Για να αρχίσει η δουλειά, κατ’ αρχήν την καταγραφής της υπάρχουσας κατάστασης.

Χρειάζεται να το θυμήσουμε; Αυτή η «task force» ανακηρύχτηκε αμέσως σαν ο νο 2 (με νο 1 την «τρόικα») εχθρός του ελληνικού έθνους!

(φωτογραφία: Δεν είναι ότι το ελληνικό κράτος έχει γενική αλλεργία με τα “task” και με τις “forces”. Να, για παράδειγμα, μια αγαπημένη task force των φαιορόζ: νατοϊκή, δηλαδή αμερικάνικη… Οι προτιμήσεις του είναι στη “φύση” του – αν μπορούμε να το πούμε έτσι…)

Του έλληνος ο τράχηλος…

Παρασκευή 8 Μάρτη. O γερμανός σοσιαλδημοκράτης / τεχνοκράτης Horst Reichenbach διορίστηκε επικεφαλής αυτής της «μικτής ευρώπης»· και εύλογα έγινε ο νο 3 εθνικός εχθρός των ελλήνων, μετά την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Εννοείται σαν «κατοχικός» κλπ κλπ.

Αι ημέτεραι δυνάμεις μαχόμεναι του πατρώου εδάφους δεν μπορούσαν να «φτάσουν» την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. «Έφτασαν» όμως τον Reichenbach: στις 15 Μάη του 2012 άγνωστοι (με την υπογραφή “οι φίλοι του Λουκάνικου”…) έκαψαν το αυτοκίνητο της συζύγου του στο Potsdam, και πέταξαν μπογιές στο σπίτι. Για λόγους προφανείς (τα άθλια υποκείμενα «γερμανοί»!) ο εμπρησμός θεωρήθηκε τρομοκρατική ενέργεια… Ενώ ήταν, απλά, message in a bottle… Μιας και ο Reichenbach ούτε δάνεια έδινε ούτε προγράμματα δομικής προσαρμογής επέβλεπε, η “προειδοποίηση” ήταν σαφής: Κάτω τα χέρια απ’ την ελληνική δημόσια διοίκηση! Μια χαρά είναι!!! Ουστ κωλοευρωπαίοι!!!

Είναι βέβαιο ότι εκτός απ’ τους δραστήριους “φίλους του Λουκάνικου” και η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων δημόσιων υπαλλήλων, μαζί με όλα τα κόμματα εξουσίας (τα κόμματά τους σε κάθε περίπτωση…) αντιμετώπισαν την “μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης στην ελλάδα” όχι απλά σαν θανάσιμη απειλή αλλά σαν εθνική προσβολή χωρίς προηγούμενο! Τι είναι όλοι αυτοί οι φινλανδοί, οι σουηδοί, οι ολλανδοί, οι γάλλοι και οι γερμανοί που ήρθαν να μας πουν πως οργανώνονται οι δημόσιες υπηρεσίες; Όταν κτίζαμε Παρθενώνες αυτοί ήταν στα δέντρα!

Σε τέτοιους “αντικατοχικούς αγώνες”, όταν δεν είναι εφικτή μια κατά μέτωπο μάχη με προοπτικές νίκης, υπάρχει κι άλλο μονοπάτι: το αντάρτικο. To αντάρτικο (υπέρ του πολιτικού προσοδισμού, του παρακράτους και της καταστολής, υπέρ δηλαδή του μόνου υπαρκτού ελληνικού κράτους) εκτός απ’ τα προφανή πλεονεκτήματά του (π.χ.: μπορεί να σύρει τον εχθρό σε μακρόχρονη και αδιέξοδη «τριβή») είχε κι αυτό: τα τότε (2012, 2013, 2014) κυβερνητικά κόμματα, που συμμερίζονταν απόλυτα τις ανησυχίες του λαού, δεν ήταν υποχρεωμένα να δηλώνουν δημόσια την «αντίστασή» τους. Μπορούσαν ντροπαλά – ντροπαλά να το παίζουν «φιλικά» προς την «μικτή ευρώπης»…

Αποκαΐδια…

Παρασκευή 8 Μάρτη. Αντίθετα, το αντιπολιτευτικό ροζ “τσούρμο” (σύμφωνα με τον Gianis, εκ των υστέρων…) που ετοιμαζόταν ήδη για υπουργικούς μισθούς, μπορούσε να εκδηλωθεί. Τρεις βδομάδες μετά την προειδοποίηση των «φίλων του Λουκάνικου», στις 7 Ιούνη 2012, ο εξοχότατος Τσίπρας δήλωσε ότι «δεν χρειάζεται task force…». Είχε δίκιο αφού είχε το μαγικό ραβδί: αξιοκρατία!

Πες τα χρυσόστομε!!! Αξιοκρατία: τα δικά μας (άξια) παιδιά!

Έπρεπε, όμως, το δημοσιο-υπαλληλικό αντάρτικο να συνεχιστεί ώσπου νάρθει η ελπίδα. Και ήρθε. Νωρίς νωρίς, στις 14 Απρίλη του 2015, στη σκιά της εποποιίας που βρισκόταν σε εξέλιξη υπό τον Γιάνη προκειμένου να γονατίσει η ευρωζώνη ώστε να «μας παρακαλάει για να μας δανείσει» (όπως το είχε προβλέψει έγκαιρα και σωστά ο σοφός τενεκεδένιος και οι σοφότεροι καθοδηγητές του), η task force for greece απαλλάχτηκε απ’ τα καθήκοντά της… «Κούνισε μαντήλι» όπως θριαμβολόγησε τότε η καθεστωτική «εφημερίδα των συντακτών». Και κανείς δεν σκέφτηκε ότι το μαντήλι μπορεί να χρειαστεί…

Όπως το ξεκαθάρισε με αποφασιστικότητα ο τότε «υπουργός εσωτερικών και διοικητικής ανασυγκρότησης» Νίκος Βούτσης ανακοινώνοντας την απόλυση της «μικτής ευρώπης», αυτά τα ζητήματα είναι πολιτικά. Που σήμαινε, στην αργκώ της εξουσίας: “σιγά μην δεν ξέρουμε εμείς τι θα κάνουμε με την δημόσια διοίκηση. Αξιοκρατία ρεεεε!”

Προφανώς και ήξεραν. Όλο το πόπολο ήξερε και ξέρει: αργά αλλά σταθερά τα «πολιτικά ζητήματα» (για την «διοικητική ανασυγκρότηση» του ελλαδιστάν…) προχώρησαν τον δρόμο τους, απαλλαγμένα απ’ τον τεχνοκρατισμό των τρισκατάρατων ευρωπαίων, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Τα πράγματα κύλισαν όπως έπρεπε να κυλίσουν: γνήσια ελληνικά και απελευθερωμένα απ’ τον ευρωπαϊκό ζυγό…. Σ’ όλη την ιστορία του ελληνικού κράτους το «περί τίνος πρόκειται» γι’ αυτό το κράτος κι αυτή την δημόσια διοίκηση δεν φαίνεται καθαρά στις ρουτίνες τους. Σ’ αυτές άλλοι στενάζουν κι άλλοι βελάζουν, αλλά η μπίλια κυλάει. Το πράγμα ξεκαθαρίζει ολόλαμπρα στις περιπτώσεις έκτακτης κοινωνικής ανάγκης. Ακόμα κι όταν είναι μικρής, ελάχιστης κλίμακας – πόσο μάλλον αν η ανάγκη είναι μεγάλη. Και δεν έχουν υπάρξει καθόλου λίγα τέτοια αποκαλυπτήρια. Ευτυχώς ακόμα περισσότερο είναι το χώμα (με την ιδεο-πολιτική έννοια…) που τα σκεπάζει γρήγορα.

Η 23η Ιουλίου του 2018, ο κόσμος που κάηκε ζωντανός σε ξηρά και θάλασσα, δεν ήταν το Βατερλώ της ελληνικής δημόσιας διοίκησης… Ήταν το Αούστερλιτς της!! Δεν ήταν, απλά, το «απαύγασμα των χρόνιων παθογενιών»… Το να πετυχαίνεις μέσα σε λίγες ώρες τους περισσότερους νεκρούς από φωτιά στην ευρώπη εδώ και έναν αιώνα, και το δεύτερο σκορ καμμένων σ’ όλον τον πλανήτη και πάλι εδώ και ένα αιώνα, θέλει μεγάλη προσπάθεια και κόπο. Ήταν, κι αυτό θα έπρεπε να αναγνωριστεί (αλλά με τόση ατιμία αποκλείεται) το μεταπολεμικό («αντι-μνημονιακό»…) κατόρθωμα της πετυχημένης απώθησης της πιο πρόσφατης επίθεσης των εχθρών του έθνους, εκείνων των γελοίων που υπέβλεψαν το υπαρκτό ελληνικό κράτος νομίζοντας ότι μπορούν να το φτιάξουν αλλιώς· αλλά δεν ήξεραν με ποιους έχουν να κάνουν! Γατάκια! Ήταν τα ρέστα του εθνικού έπους, ο θρίαμβος του ελληνικού λαού και των διακομματικά φωτισμένων, γενναίων, πανέξυπνων, πουλιαστοαεραπιάνω εκπροσώπων του!

Για να το πούμε πολιτικοποιητικά: ο «στρατηγός άνεμος» πήρε μια μικρή φωτιά από ένα ι.χ. σ’ ένα δρόμο του Πότσδαμ, και την έφερε μετά από 6 χρόνια σ’ ένα παραθεριστικό κέντρο της Αττικής…. Κάποιος τρίτος θα έλεγε «πολύ πετυχημένος ο στρατηγός». Πώς να τον παρασημοφορήσεις όμως που δεν κάθεται;

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε κανέναν να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη γι’ αυτό το ελληνικό, αυθεντικά κρατικό Αούστερλιτς. Αλλά, απ’ την άλλη μεριά, δεν υπάρχει κάποια άλλη πολιτική ευθύνη να αναληφθεί… Οτιδήποτε άλλο είναι τα μυξοκλαψουρίσματα της εξουσίας. Τα τόσο αγαπημένα…

Ας μείνει, λοιπόν, κι αυτή στην ορφάνια που βολεύει το λαό, ακόμα και πάνω απ’ τους τάφους… Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε η τελευταία.

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Ο Tusk (πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου) προειδοποίησε ότι «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» σκοπεύουν να επηρεάσουν τις ερχόμενες ευρωεκλογές. Ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Pyatt (ένας απ’ τους μακελάρηδες της Maidan του Κιέβου, για να μην ξεχνιόμαστε…) έγινε πολύ πιο συγκεκριμένος: η Μόσχα θα επέμβει στις ελληνικές εκλογές. Είπαν και οι δύο το ίδιο πράγμα;

Έχουμε την εντύπωση πως όχι. Ο Tusk ανέφερε σαν παράδειγμα επηρεασμού από «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» το δημοψήφισμα για το Brexit… Εννοεί προφανέστατα τον αμερικάνο φασίστα Steve Bannon (κι αυτούς απ’ την Ουάσιγκτον που βρίσκονται πίσω του) και την «λέσχη» ονόματι «the movement» που έχει στήσει με σκοπό να στηρίξει οικονομικά και οργανωτικά τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, εν όψει των ευρωεκλογών. Το δήλωσε, άλλωστε, ο ίδιος ο Bannon: ότι σκοπεύει να αρχίσει προεκλογική τουρνέ στην ευρώπη, και να οργανώσει ένα μεγάλο ακροδεξιό συνέδριο στις Βρυξέλες το αργότερο στις αρχές Μάη. Έχει τις φιλοδοξίες του. Τον περασμένο Σεπτέμβρη είχε δηλώσει στο politico ότι ελπίζει «τα λαϊκίστικα κόμματα να κερδήσουν το 30% των ψήφων». Σε χθεσινή δήλωσή του ανέβασε το ποσοστό στο 50%…

Ο Tusk, φυσικά, δεν είναι ανόητος. Έκανε την προειδοποίηση επειδή τα ακροδεξιά «λαϊκίστικα» μορφώματα έχουν ένα προβληματάκι σχετικά: απ’ την μια μεριά θέλουν τα αμερικάνικα λεφτά, απ’ την άλλη όμως δεν μπορούν να πουν ανοικτά ότι ακολουθούν την αντιευρωπαϊκή «γραμμή Bannon», αφού αυτό τους ξεβρακώνει στο εμπόριο εθνικισμού που κάνουν…

Ο Pyatt τι είναι, όμως; Έκανε ρελάνς στη δήλωση Tusk (που αφορά τις ευρωεκλογές και το σύνολο της ευρώπης) και στα υπονοούμενά του για την αμερικανική ακροδεξιά δείχνοντας το ελλαδιστάν και την Μόσχα σαν προβοκάτορα;

Ή νοιώθει σαν στο σπίτι του στα μέρη μας (οπότε λέει και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα) ή έχει αρχίσει να ανεβάζει πυρετό…

Τα υπερτροφικά Εγώ 1

Τρίτη 5 Μάρτη. Αν διαβάσατε τα αποσπάσματα απ’ την κινεζική λαϊκή ημερησία που δημοσιεύσαμε το περασμένο Σάββατο θα καταλάβατε ποιο είναι το δίπολο πολιτικής εξουσίας που παρουσιάζει η καθεστωτική εφημερίδα. Απ’ την μια μεριά ο “σοφός ηγεμόνας” (εν προκειμένω το κράτος / κόμμα) που φροντίζει σχεδιασμένα και αποτελεσματικά για το καλό του λαού· το κινεζικό μοντέλο. Απ’ την άλλη η δημοκρατία των υπετροφικών Εγώ που θεωρούν ότι έχουν άποψη για τα πάντα· ή, οπωσδήποτε, για οτιδήποτε κληθούν να “απαντήσουν” μέσω ψήφου· το δυτικό μοντέλο…

Το ότι ένα καθεστωτικό «μέσο» υπερασπίζεται το καπιταλιστικό καθεστώς που του αναλογεί δεν είναι περίεργο. Το γεγονός, όμως, ότι είναι εύκολο να περιγελάσει την δημοκρατία των ψηφοφόρων, το απαύγασμα δηλαδή της ιστορικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας που ονομάστηκε «δημοκρατία», είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα. Επειδή μπορεί (ένα κινεζικό «μέσο») να υποδείξει πράγματι την παρακμή. Και μάλιστα στους ναούς αυτής της «δημοκρατίας»: το αγγλικό και το αμερικανικό πολιτικό σύστημα.

Δεν είναι μυστικό ότι οι ηπα και η αγγλία υπήρξαν πρωτοπόροι του νεοφιλελευθερισμού, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 – αρχές του ’80. Όχι απλά και μόνο σαν «οικονομική διαχείριση» των προβλημάτων που είχαν προκαλέσει οι εργατικές αρνήσεις λίγο νωρίτερα. Αλλά και σαν ιδεολογία γενικής χρήσης. Οι ύμνοι στο άτομο και στην ατομικότητα έγιναν στον ύψιστο πολιτικά βαθμό απ’ το στόμα της Θάτσερ, νωρίς νωρίς στην πρώτη της πρωθυπουργία: δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνον άτομα είπε θριαμβολογώντας…. Οι “γιάπηδες” ήταν το πρώτο ανθρωπολογικό είδος που ο Θατσερισμός έκανε πετυχημένη εξαγωγή στα ’80s και στα ’90s…

Ο «τουρμπο – ατομικισμός» υπήρξε ο κινητήρας και η νομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, και απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 το μόνο «ιερό» στο οποίο θα άξιζε να προσφέρει ο καθένας θυσίες (των άλλων κατά προτίμηση…) – ένα ιερό με παγκόσμια ακτινοβολία. Η ένταση και η έκταση στις οποίες τα μυθοποιημένα Εγώ και τα «ατομικά συμφέροντα» κάθε είδους έγιναν η κυρίαρχη νόρμα διέφεραν φυσικά ανάλογα με την ιστορία κάθε κοινωνικού σχηματισμού. Ως το 2008 – 2009 πάντως, μέσα από διαδοχικές «κρίσεις» και «ανακάμψεις», καπιταλισμός και νεοφιλελευθερισμός έμοιαζαν οι δύο όψεις του ενός, μοναδικού και παγκόσμιας αξίας νομίσματος.

Στην πράξη βέβαια η μορφή κράτος όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε απ’ τις δυτικού τύπου «δημοκρατίες», αλλά ακόμα και στον «αναρχοφιλελευθερισμό» των ηπα κράτησε τα στρατηγικά του καθήκοντα. Δημόσιας τάξης σε μεγάλο βαθμό (το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» έχει αμερικανική καταγωγή…), αλλά και διεξαγωγής «προληπτικών» πολέμων…

Οι εξελίξεις στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας (και η διακριτική ανανέωση της σύμφυσης ανάμεσα σε κράτη, αφεντικά «εθνικούς πρωταθλητές» και μήντια) φαινόταν ικανή να προχωράει παράλληλα με το μαζικό νεοφιλελεύθερο ντοπάρισμα των Εγώ. Η πραγματική κρίση άρχισε να εκτυλίσσεται υπόγεια, σαν «αύξηση της δυσπιστίας» ή «κρίση εμπιστοσύνης» (της κοινωνικής βάσης απέναντι στις εξουσιαστικές κορυφές) όταν, στην πρώτη δεκαετία του ’00, η ιδέα πως κάθε επόμενη γενιά υπετροφικών Εγώ θα ανεβαίνει ψηλότερα (κοινωνικά, οικονομικά, συμβολικά) απ’ την προηγούμενη (τους γονείς) άρχισε να σκοτεινιάζει διεθνώς: δεν υπήρχε, πια, χώρος για όλους…

Θυμάστε την «γενιά των 700 ευρώ»; Δεν ήταν ελληνική αποκλειστικότητα…

Τα υπερτροφικά Εγώ 2

Τρίτη 5 Μάρτη. Οι επικλήσεις προς την μορφή κράτος να “λύσει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων” (νέων πτυχιούχων και πολυπτυχιούχων, άρα με εξαιρετικές ατομικές φιλοδοξίες) άρχισε να ξαναγίνεται κοινοτοπία, σε μια θεαματική μεν αλλά απαρατήρητη στροφή 180 μοιρών: ήταν αυτό ακριβώς το κράτος που λίγο νωρίτερα, στα ‘90s, είχε δοξαστεί επειδή δεν θα ανακατευόταν στρατηγικά στην «αγορά εργασίας»· και περιοριζόταν μόνο στο να μην ξαναγίνουν οι εργατικές οργανώσεις (τα συνδικάτα δηλαδή) «καρτέλ» κρατώντας ψηλά μισθούς και μεροκάματα, εμποδίζοντας έτσι (όπως έλεγε το manual…) τα αφεντικά να κάνουν τις «νέες επενδύσεις» τους … που θα περιόριζαν την ανεργία…

Υπερτροφικά και φιλόδοξα Εγώ, έτοιμα να αλληλοκατασπαραχτούν στην «αγορά εργασίας» και, κυρίως, να «φάνε» τους πιο αδύναμους· αλλά και αναζήτηση εκ νέου ενός κάποιου (ασαφούς) κρατικού πατερναλισμού… Αυτός ο συνδυασμός εκδηλώθηκε «πολιτικά / ιδεολογικά»: μια σταδιακή και σταθερή στροφή προς τα «δεξιά», όχι στην «ορθόδοξη» νεοφιλελεύθερη εκδοχή της αλλά σε μια επιμειξία της με κάποιον α λα καρτ (;) κρατισμό. Αυτό το κράμα, με τη νοσταλγία του κρατισμού, αποτέλειωσε το θόλωμα του βούρκου της πάλαι ποτέ κρατικίστικης αριστέρας· με αποτέλεσμα οπαδοί και ψηφοφόροι να πηδούν εύκολα και χαριτωμένα απ’ τη μια μεριά στην άλλη…

Κι ενώ ο δυτικός καπιταλισμός υποχρεώνεται να περιορίσει τα «μερίσματα» που μπορεί να μοιράζει στους υποτελείς επειδή υποχωρεί η παγκόσμια ηγεμονία του / λεηλασία του πλανήτη, ο δυναμικά και, κυρίως, θεαματικά, αστραπιαία και ηγεμονικά ανερχόμενος κινεζικός καπιταλισμός εμφανίζεται σαν αντι-παράδειγμα. Όχι ιδεολογικά (όπως ο καταναλωτικός ασκητικός του σοβιετικού, γραφειοκρατικού καπιταλισμού) αλλά πραγματιστικά: ανερχόμενα επίπεδα κατανάλωσης plus κόμμα – κράτος.

Είναι ένα αντι-παράδειγμα που δεν απέχει τόσο πολύ όσο φαίνεται απ’ την τρέχουσα κατάσταση των «αγωνιών» της δύσης· έχει, όμως, ακόμα διαφορές ιστορικού χαρακτήρα με κάποιο βάρος. Το κινεζικό μίγμα επιδεικνύει φανερά και με αυτοπεποίθηση τον συγκεντρωτισμό της πολιτικής (και οικονομικής) εξουσίας που στην δύση κρύβεται πίσω … απ’ τα «likes» των ψηφοφοριών – και της δημαγωγίας. Απ’ την άλλη όχι απλά αναγνωρίζει αλλά αξιοποιεί δυναμικά την «δημοκρατία της κατανάλωσης» – το πεδίο δηλαδή που τα υπετροφικά Εγώ των υποτελών μπορούν να αναζητούν την ικανοποίησή τους.

Το πλεονέκτημα του κινεζικού κρατικού / καπιταλιστικού μοντέλου είναι ότι εφαρμόζεται και λειτουργεί σε (εκτεταμένες) περιοχές του κόσμου που δεν έχουν ιστορική παράδοση «φιλελευθερισμού» με την δυτική έννοια: είναι γνωστό ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ότι μπορούσε επί αιώνες για να κρατήσει την όποια «δημοκρατία» σαν αποκλειστικά δικό του προνόμιο. Και τα κατάφερε.

Απ’ την μεριά τους όμως τώρα αρκετά απ’ τα δυτικά αφεντικά και ένα ικανό μέρος των δυτικών υπηκόων έχουν αρχίσει να «ζηλεύουν» (ομολογημένα ή ανομολόγητα μικρή σημασία έχει) αυτήν την δυναμική, αποτελεσματική καπιταλιστική απολυταρχία που έρχεται απ’ την Ανατολή… Και δεν μπορούν να διανοηθούν ότι η δική τους “δημοκρατία” (ολιγαρχία στην πράξη) μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν φράγμα…

Χρηματοδότηση “τρομοκρατών”;

Δευτέρα 4 Μάρτη. Είναι παραπάνω από μήνας που η ευρωπαϊκή επιτροπή, φτιάχνοντας τον κατάλογο των κρατών που κατά την άποψη των εμπειρογνωμόνων της χρηματοδοτούν τρομοκράτες ή/και είναι έδρες πλυντηρίων (χρήματος), στη λίστα (μαζί με το ιράκ, την συρία, το ιράν, το αφγανιστάν, τη βόρεια κορέα, τις μπαχάμες, την μποτσουάνα, την αιθιοπία, την γκάνα, την λιβύη, τη νιγηρία, το πακιστάν, το (αμερικανικό) πουέρτο ρίκο, την τυνησία, την (αμερικανική) σαμόα, τις (αμερικανικές) παρθένες νήσους, την υεμένη, το τρινιτάντ και τον παναμά) πρόσθεσε το Ριάντ. Το Ριάντ είπατε; Ναι, το Ριάντ…

Αμ δε! Όλα τα υπόλοιπα εντάξει. Αλλά το Ριάντ; Το Ριάντ είπατε; Η λίστα της commission θα έπρεπε να εγκριθεί απ’ τα 28 κράτη μέλη της ε.ε. (η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εξακολουθεί να είναι μέλος). Ε, λοιπόν, όλα κι όλα! Όχι και ο τοξικός χρηματοδότης της τρομοκρατίας! (Άλλο να το λέμε μεταξύ μας κι άλλο μια επίσημη απόφαση που θα βάλει φρένο σε διάφορες δουλειές). Εδώ εκπροσωπείται στην «επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων» του οηε – θα τον πούμε και τρομοκράτη;

Οπότε η πρόταση «κόλλησε». Με επικεφαλής το Λονδίνο και το Παρίσι μια ομάδα κρατών / μελών (δεν ξέρουμε ποια αλλά υποψιαζόμαστε πως αυτοί που ήθελαν να πουλήσουν τις 300 (χιλιάδες) βλήματα στον τοξικό και τους proxies του ανήκουν σ’ αυτήν) αρνείται να δεσμευτεί σ’ αυτό που ξέρει (για το σαουδαραβικό καθεστώς).

Γι’ αυτόν, και για μερικούς ακόμα λόγους, η δολοφονία του Khashoggi μπορεί να έχει ξεχαστεί αλλά δεν είναι καθόλου μια υπόθεση που μπήκε στο αρχείο…

Διαστημικές φιλοδοξίες 2

Δευτέρα 4 Μάρτη. Πιθανότατα να συνεχίζετε να τα θεωρείτε όλα αυτά fiction. Έστω. Μπορείτε όμως, σαν «άσκηση σκέψης» έστω, να βάλετε στο ίδιο περίγραμμα τα εξής:

Α) Την σαφώς δύσκολη τεχνικά προσεδάφιση κινεζικού ρομποτικού διαστημικού οχήματος plus στη «σκοτεινή» πλευρά του φεγγαριού (για να το πούμε διαφορετικά: στο μισό φεγγάρι το Πεκίνο έχει ήδη ένα τεχνικό προβάδισμα, είτε πρόκειται για εξορύξεις είτε πρόκειται για σχολικές εκδρομές…)

Β) Την «εμμονή» του γνωστού κυρίου Elon Musk στο ιδιωτικά χρηματοδοτούμενο «διαστημικό πρόγραμμα» Space X. Κάποιοι μπίζνεμεν δεν ξεπλένουν απλά χρήμα. Κινούνται στρατηγικά. Βάζουν τον «ιδιωτικό τομέα» μπροστά απ’ τα κρατικά προγράμματα της αμερικανικής nasa – επειδή «εκεί» (ή «από εκεί») έχει εξασφαλιστεί η ιδιωτική ιδιοκτησία…

Γ) Ο ευρωπαϊκός οργανισμός διαστήματος (esa) ανακοίνωσε πριν ένα μήνα «επιστημονικό πρόγραμμα» ερευνών και εφαρμογών ώστε να αρχίσουν εξορύξεις στη σελήνη το 2025 (μια χρονιά που, το ευχόμαστε, είναι μέσα στο προσδόκιμο της ζωής σας). Το ευρωπαϊκό, διαστημικό, σεληνιακό 2025 (που σαν χρονολογία έχει γίνει διάσημο απ’ το «made in china 2025»…) μπορεί να μην ευδοκιμήσει με την ακρίβεια που υπονοεί. Η πρόθεση, πάντως, δείχνει την τάση.

Το «πολύτιμο» πέτρωμα προς μεταφορά και αξιοποίηση λέγεται γερόλιθος – (και τα αστειάκια περισσεύουν, ε;…). Ο γερόλιθος είναι ένα στρώμα χώματος, σκόνης, βότσαλων και μικρών πετρών που σκεπάζει την επιφάνεια της σελήνης, σε πάχος έως και 4 μέτρα. Στο οποίο (οι γήινοι) έχουν εντοπίσει όχι χρυσάφι ή διαμάντια (όπως τότε, στις «μεγάλες κατακτήσεις»…) αλλά μεγάλες συγκεντρώσεις του ισότοπου ήλιον-3. Το ήλιον-3 παρουσιάζεται σαν το άγιο δισκοπότηρο της μελλοντικής παραγωγής ενέργειας: το απόλυτο (καθαρό) υλικό για πυρηνικές σχάσεις.

Να σας προσγειώσουμε; Με ήλιον-3 ή χωρίς το φεγγάρι μια χαρά δείχνει για εγκαταστάσεις ρομποτικών βάσεων πυραύλων. Μην βάλετε, λοιπόν, το χέρι σας στη φωτιά ότι θα πεθάνετε σε βαθιά γεράματα και το φεγγάρι θα είναι ακόμα αυτό που ξέρετε…

Απλά, όπως μερικά απολιθώματα προσπαθούν να κουκουλώσουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς τους πίσω από «κοινά καλά» (όπως το φυσικό αέριο…) έτσι και οι προπορευόμενοι «οραματιστές» κουκουλώνουν ανάλογους μεγασχεδιασμούς με εξωτικά «κοινά καλά»: με σκόνη από γερόλιθο.

Απομένει (για όχι απεριόριστο χρόνο!) να φανεί ποιοι γήινοι παραμυθιάζονται με τι – με ότι σημαίνει αυτό.

(φωτογραφία: Αυτή θρυλική πρώτη πατημασιά ανθρώπου στην επιφάνεια της σελήνης έγινε πάνω στον γερόλιθο. Θα μπορούσε να είναι και οικοδομικό υλικό εκεί· εδώ, όμως, δεν λείπουν τέτοια…)

Turkstream 2

Παρασκευή 1 Μάρτη. H Σόφια δηλώνει έτοιμη για την προέκταση του ρωσο-τουρκικού αγωγού turk stream 2 στο έδαφός της· κατά το βουλγαρικό υπ.ενέργειας θα διατεθούν για το θέμα 1,4 δις ευρώ. Το Βελιγράδι επίσης έχει δηλώσει έτοιμο για επιπλέον προέκταση…

Η βουλγαρία ανήκει στην ε.ε. (η σερβία όχι), και με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία το έργο πρέπει να εγκριθεί από διάφορες αρχές και επιτροπές. Όμως υπάρχει ήδη το νομικό προηγούμενο του nord stream 2: στις 8 Φλεβάρη η ευρωπαϊκή επιτροπή αναγνώρισε στο κράτος «πρώτης σύνδεσης» με ρωσικούς αγωγούς το δικαίωμα να πάρει τις σχετικές αποφάσεις, και αφαίρεσε απ’ τα υπόλοιπα κράτη (και την επιτροπή) τις σχετικές αρμοδιότητες· υπό κάποιους όρους και προϋποθέσεις φυσικά. Που η Μόσχα καλύπτει ήδη και στην περίπτωση του nord stream 2 και του turk stream 2.

Με δεδομένο ότι ο βουλγαρικός καπιταλισμός εισάγει έτσι κι αλλιώς τα 2/3 των αναγκών του σε φυσικό αέριο απ’ την ρωσία, υπάρχουν ήδη οι απαραίτητοι κρατικοί (και παρακρατικοί) μηχανισμοί εκεί για να στηρίξουν την προέκταση του turk stream 2. Εννοείται πως Μόσχα και Άγκυρα έχουν κάθε συμφέρον σ’ αυτήν την βαλκανική διαδρομή (με προορισμό την κεντρική ευρώπη).

Και γι’ αυτόν τον λόγο: θα κάνει οικονομικά ασύμφορο το αμερικανικό σχέδιο για εργοστάσιο εξαέρωσης LNG στην Αλεξανδρούπολη και αμερικανοελεγχόμενο αγωγό προς τον βορρά…

Πέρα απ’ τον east med

Τετάρτη 27 Φλεβάρη. Ενδιαφέρουσες (για την εργατική μας κριτική) εξελίξεις στο πως και τι του ελλαδιστάν στην ανατολική Μεσόγειο. Δεν ήταν δυνατό να συμπεριληφθούν στο εκτενές Sarajevo 135a, δεν πρέπει όμως να μείνουν ασχολίαστες.

Πέρα απ’ τον θρυλικό αγωγό east med (που θα μετέφερε προς στη νότια ευρώπη τα γκάζια της Λευκωσίας και τα περισσεύματα απ’ τα γκάζια του Τελ Αβίβ, για χιλιάδες χιλιόμετρα, μέσα απ’ τα βάθη της ανατολικής Μεσογείου – πολύ συγκινητικό!) και περίπου στην ίδια διαδρομή, επρόκειτο να φτιαχτεί κι ένα άλλο μεγάλο έργο. Η ηλεκτρική διασύνδεση ισραήλ – νότιας κύπρου – κρήτης – ελλάδας – και βλέπουμε. Σε αντίθεση με τον east med το project EuroAsia interconnector το είχαμε θεωρήσει σοβαρό. Όχι άδικα. Πρώτον, επειδή η πόντιση ενός (μεγάλου) καλωδίου μεταφοράς ρεύματος είναι μεν δύσκολο έργο, αλλά όχι τόσο όσο η πόντιση ενός αγωγού φυσικού αερίου. Υπάρχει μεγάλη διεθνής εμπειρία σχετικά, μιας και τέτοιου τύπου καλώδια ρεύματος (για διάφορες χρήσεις) περνάνε και ξαναπερνάνε ωκεανούς. Δεύτερον, επειδή η ε.ε. το είχε συμπεριλάβει στα έργα στρατηγικής σημασίας, προβλέποντας την χρηματοδότηση του κόστους του σε υψηλό ποσοστό. Φυσικά το ελληνικό κέρδος (ή όχι) απ’ το καλώδιο είχε κάτι κοινό με τον γκαζοσωλήνα: θα αναγνωριζόταν τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο (οπότε το καλώδιο, όπως και ο αγωγός, θα περνούσε υποχρεωτικά απο εκεί) ή όχι;

Η μελέτη του έργου είχε τελειώσει το 2013. Εννοείται ότι απ’ την μελέτη ως την κατασκευή υπάρχουν πολλά στάδια. Και ω του θαύματος: αυτό το ευρωχρηματοδοτούμενο καλώδιο, που επαινέθηκε στα μέρη μας σαν μεγάλο γεωπολιτικό όπλο (κατά τη τουρκίας), αυτός λοιπόν ο «ηλεκτρικός east med» υπονομεύεται εδώ και μήνες υποδειγματικά, ως το σημείο να οδεύει προς ακύρωση. Από ποιον υπονομεύεται; Απ’ το ελλαδιστάν!!!

Ας τα πάρουμε επιγραμματικά με τη σειρά. Το project EuroAsian interconnector μετά από μερικά μπρος πίσω, διαμορφώθηκε σαν ενιαίο κατασκευαστικό project, υπό την αιγίδα της ομώνυμης εταιρείας (EuroAsian interconnector) που θα έπαιζε τον ρόλο του αρχιεργολάβου. Αυτή θα έκανε χωριστούς διαγωνισμούς για την κατασκευή των επιμέρους τμημάτων του έργου (ισραήλ – κύπρος, κύπρος – κρήτη, κρήτη – κυρίως ελλάδα) κρατώντας την ενιαία διαχείριση του budget και των προδιαγραφών της κατασκευής. Το σκεπτικό του να υπάρχει ενιαία υπερ-εργολαβία (και μετά τμηματικές εργολαβίες, μέσω διεθνών διαγωνισμών) είχε νόημα: άλλα μέρη του έργου είναι ευκολότερα και φτηνότερα, και άλλα το ανάποδο. Για ένα έργο με ενιαία λογική, το να γίνει κεντρικά η διαχείριση του κόστους κατασκευής (και, κατά συνέπεια, του κόστους του παρεχόμενου ρεύματος εδώ ή εκεί) δεν είναι καθόλου παράλογο.

Το project αυτό σχετιζόταν (δεν το φανταστήκατε, ε;) με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που έχουν βρεθεί ήδη ή θα βρίσκονταν μελλοντικά είτε στην ισραηλινή είτε στη νοτιοκυπριακή αοζ. Απλός ο λόγος: το φυσικό αέριο είναι στάνταρ πρώτη ύλη για την παραγωγή ρεύματος. Εν όψει αυτού του σοβαρού ενδεχόμενου (: το Τελ Αβίβ και η Λευκωσία είτε να εξάγουν ηλεκτρισμό, είτε να εισάγουν περιοδικά λόγω μεγαλύτερων αναγκών) ο EuroAsian interconnector εμφανιζόταν σαν ένας εξορθολογισμός μεγάλης κλίμακας – κι ας είχε κόστος κατασκευής 3,5 δισεκατομύρια ευρώ.

Ως εδώ, και με βάση τις δηλώσεις των βιτρινών των εμπλεκόμενων κρατών απ’ το 2012 και μετά, δεν ήταν αυθαίρετο το ότι η ασταμάτητη μηχανή θεώρησε αυτό το project (και όχι τον east med) σοβαρή δουλειά… (Δεν είχε το καλώδιο, βέβαια, 6ο στόλο για προστασία… Όσες / όσοι είστε στις αόρατες πόλεις καταλαβαίνετε…)

(φωτογραφία: Η εθνική μεγαλοπρέπεια του ηλεκτρικού καλωδίου φαίνεται όταν σχεδιαστεί η διαδρομή του πάνω στον χάρτη με τις αοζ της ελληνικής ψυχής.

Ουάου!….)