Κυριακή 13 Οκτώβρη. Καθώς οι μέρες του Οκτώβρη περνάνε, το σφήνωμα του βρετανικού λέοντα πρόκειται να ξαναβγεί στον αφρό. Η τελευταία “αντι-πρόταση” του BorDuk για τα σύνορα/μησύνορα/περίπουσύνορα μεταξύ ιρλανδικού κράτους και της βόρειας ιρλανδίας δεν έχει μέλλον. Τυπικά εκείνο που απομένει είναι να ζητήσει μια τρίμηνη «παράταση», ώστε… ώστε άγνωστο. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν θέλει να το κάνει, αλλά είναι υποχρεωμένος μετά από σχετική απόφαση του κοινοβουλίου. Θα τον βόλευε να την ζητήσει μεν, αλλά το αίτημα του να απορριφθεί. Είναι πιθανό κάτι τέτοιο;
Μια ισχυρή υποψηφιότητα για ένα τέτοιο βέτο είναι του Macron. Η γαλλική πολιτική βιτρίνα ευχαρίστως θα έβλεπε την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας να ξεκουμπίζεται απ’ την ε.ε. Θεωρεί που μια τέτοια αποχώρηση θα αύξανε το «ειδικό βάρος» του Παρισιού στη λήψη αποφάσεων απέναντι, ειδικά, στο Βερολίνο) καθώς η γαλλία θα απέμενε το μόνο κράτος μέλος της ένωσης με ψήφο στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε· και πυρηνικά όπλα. Είναι σπουδαίο αυτό; Ο οηε βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής χρεωκοπίας, και σαν «ρύθμιση ισορροπιών εξουσίας» σε πλανητική κλίμακα έχει χρεωκοπήσει πολιτικά προ πολλού. Όσο για τα γαλλικά πυρηνικά; Αν, ποτέ, χρησιμοποιηθούν «έχετε γεια βρυσούλες» σ’ όλη την γαλλική επικράτεια. Συνεπώς τα «πλεονεκτήματα» του Παρισιού μέσα στην ε.ε. δεν είναι στ’ αλήθεια σπουδαία.
Εννοείται πως τα επιχειρήματα ενός τέτοιου βέτο δεν θα ήταν αυτά! Το πολύ πραγματικό γεγονός είναι ότι αυτή η παράταση θα είναι η τρίτη ή η τέταρτη στη σειρά· αλλά με αναβολές και παρατάσεις δεν ξεμπλέκεται ο βρετανικός λέων. Ακόμα και οι εκλογές, εκτός απ’ το να κάνουν τον BorDuk πρωθυπουργό, δεν φαίνεται να αλλάξουν κάτι στην δυνατότητα της κεντρικής πολιτικής σκηνής να «λύσει το πρόβλημα» με λογικό τρόπο. Συνεπώς το «άντε να τελειώνουμε μ’ αυτή την ιστορία» θα μπορούσε να είναι μια στάση ανάμεσα στις πολιτικές βιτρίνες της ε.ε.
Εν τω μεταξύ οι δειγματοληψίες (αν έχουν οποιαδήποτε σημασία) δείχνουν ότι μετά από 3 χρόνια φαγούρας, και με δεδομένο ότι σ’ αυτό το διάστημα απέκτησαν δικαίωμα ψήφου επιπλέον πολλές χιλιάδες νεαρών βρετανών (που, γενικά, διάκεινται φιλικά προς αυτό που θεωρούν «ευρώπη») δείχνουν πως η άποψη υπέρ της παραμονής στην ε.ε. κρατάει πλέον μια σταθερή πρωτιά. Αυτό σημαίνει πως ένα δεύτερο δημοψήφισμα έχει ισχυρές πιθανότητες να ανατρέψει το αποτέλεσμα του πρώτου, το 2016 – και να ξεμπερδέψει την κατάσταση.
Όμως αρκετοί εξακολουθούν να επικαλούνται, με τυπικά βρετανικό τρόπο, την «τήρηση των κανόνων» – ακόμα κι αν, στην προκειμένη περίπτωση, αυτό έχει αποδειχθεί αδύνατο. Αν (λένε) ένα δεύτερο δημοψήφισμα ανατρέψει το αποτέλεσμα του πρώτου, τότε οι ηττημένοι μπορεί να αρχίσουν να ζητάνε και τρίτο… Καλύτερα να σεβαστούμε την ετυμηγορία του λαού το 2016.
Σαν επιχείρημα ακούγεται προβληματικό – το λιγότερο. Απ’ το καλοκαίρι του 2016 ως τώρα έχουν μεσολαβήσει πολλά στην προσπάθεια «σεβασμού της λαϊκής ετυμηγορίας». Και κανονικά, εκτός απ’ το φασισταριό, ο υπόλοιπος πληθυσμός θα έπρεπε να έχει γίνει σοφότερος ως προς τι ζητάει και ως προς το πως αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί. Στο δημοψήφισμα του 2016 η «τύχη» της βόρειας ιρλανδίας δεν ήταν ζήτημα, επειδή σκόπιμα οι προπαγανδιστές του brexit το είχαν αφήσει απ’ έξω· και οι remainers το υποτίμησαν. Τώρα είναι και παραείναι – και δεν υπάρχει «τεχνικός τρόπος» που θα αναγκάσει το Δουβλίνο να παραιτηθεί απ’ τις σχέσεις του με τους καθολικούς της βόρειας ιρλανδίας για χάρη του βρετανικού εθνικού μεγαλείου.
Εν τω μεταξύ η ντρόγκα των πλουσίων έχει πολύ και καλή πελατεία στην αγγλία· πράγμα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη στις συμπεριφορές, συμπεριλαμβανόμενων των πολιτικών τέτοιων. Οκτώ τόνοι κόκας καταναλώνονται κάθε χρόνο μόνο στο Λονδίνο, που με 500.000 δόσεις καθημερινά είναι μακράν η «πρωτεύουσα της κόκας» στην ευρώπη.
Θα μπορούσε η κόκα να είναι ένας απροσδόκητος λόγος «αυτάρκειας» και «εθνικής υπερηφάνειας»;