Tag: ε.ε.

Βρετανικά μεγαλεία

Τετάρτη 31 Ιούλη. Το φασιστόμουτρο Nigel Farage είχε εξαφανιστεί μετά τη νίκη (και δική του) των brexiters στο δημοψήφισμα στις 23 Ιούνη του 2016. Και πώς αλλιώς; Τα ψέμματα και τα παραμύθια που είχε πουλήσει ήταν τόσα και τέτοια ώστε σιγά μην αναλάμβανε την ευθύνη για τις συνέπειες του «έξω».

Ξαναεμφανίστηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές (που με το ζόρι έγιναν στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, αφού μετά από σχεδόν 3 χρόνια συνέχιζε να είναι μέλος της ε.ε.) με ειδική αποστολή: να «σκουπίσει» τις ψήφους των συντηρητικών brexiters σε βάρος του επίσημου συντηρητικού κόμματος – και της δόλιας κυρά May.

Χτες, ανεβασμένος απ’ την πρωθυπουργία Bor-Duk, του έκανε (μέσω άρθρου στην καθεστωτική telegraph) μια πρόταση: έλα να συνεργαστούμε να τσακίσουμε τους εργατικούς στις εκλογές (που θα πρέπει να κάνεις κάπου τον Σεπτέμβρη). Τι «συνεργασία» ζητάει το ένα φασιστόμουτρο απ’ το άλλο; Ένα καλό πόστο την εικαζόμενη μετεκλογική κυβέρνηση συντηρητικών / φασιστών.

Ο.Κ… Και με την «έξοδο» τι θα γίνει; Αυτό θα γίνει: ο Bor-Duk θα πάρει πάνω από 100 εκατομμύρια λίρες απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό για να οργανώσει την μεγαλύτερη κυβερνητική προπαγανδιστική πλύση εγκεφάλου (υπέρ της «εξόδου» με κάθε μέσο…) απ’ την εποχή του Β παγκόσμιου. Θα αξιοποιηθεί, άραγε, και κάποια “cambridge analytica” που έχει και το know how;

Προφανώς το αγγλικό κυβερνοφασισταριό θεωρεί τον «λαό» του αποβλακωμένο. Δεν θα αργήσουμε να μάθουμε αν έχει δίκιο…

Monty Python rule o.k.!

Δευτέρα 29 Ιούλη. Ενώ η δεξιά / ακροδεξιά κυβέρνηση της αυτού μεγαλειότητας πιστεύει ότι διαθέτει ακόμα «υψηλό» ιμπεριαλιστικό δυναμικό, τουλάχιστον τόσο ώστε να κάνει τον θαλασσόμπατσο στα στενά του Ορμούζ, θα πρέπει να αυξάνονται παγκόσμια εκείνοι που βάζουν στοιχήματα για το αν αυτό που είναι γνωστό σαν «μεγάλη βρετανία» θα υπάρχει ή θα έχει διαλυθεί ως το τέλος του 2019 – αν ο νέος πρωθυπουργός κάνει αυτά που λέει.

Ο Bor-Duk μπορεί να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, και μπορεί να πιστεύει ότι είναι θεόσταλτος για «να κάνει την βρετανία ξανά μεγάλη» – κατά το ψοφιοκουναβικό μοντέλο. Ωστόσο είναι επικεφαλής ενός κόμματος που είναι μειοψηφία στο αγγλικό κοινοβούλιο, κυβερνάει χάρη στους φασίστες του βορειοϊρλανδικού dup, κι αυτό το κόμμα είναι διασπασμένο ακόμα και ως προς το ζήτημα της εξόδου απ’ την ε.ε. Αυτός ο τύπος υποστηρίζει ότι τους επόμενους 2,5 – 3 μήνες θα επιβάλλει στην ε.ε. μια “νέα συμφωνία” εξόδου (είναι ο μόνος που φαντάζεται κάτι τέτοιο!) ή, διαφορετικά, θα ξεσφηνώσει μόνος του τον βρετανικό λέοντα και θα τον αμολήσει ελεύθερο, χωρίς τα ευρωεμπόδια, να κατακτήσει και πάλι τον κόσμο… Το ότι αυτή η “τσαμπουκαλίδικη απελευθέρωση” θα σημάνει ανεξαρτητοποίηση της σκωτίας και, πιθανόν, έναν καινούργιο πόλεμο στη βόρεια ιρλανδία δεν τον απασχολεί.

Μπορεί όμως να προβλέψει κανείς διαφορετικά τις εξελίξεις το επόμενο διάστημα. Ο Bor-Duk είναι γνωστός απατεώνας (από πολιτική άποψη) και θα μπορούσε κάλλιστα η αποστολή του να μην είναι το «άγριο brexit» αλλά εκλογές σύντομα με τέτοια «διλήματα» ώστε να μην γίνει πρωθυπουργός ο Jeremy Corbyn. Σ’ αυτό (στο να μην γίνει ο Corbyn πρωθυπουργός) συμφωνούν πολλοί πέρα απ’ τους συντηρητικούς: η δεξιά των εργατικών (οι «μπλερικοί»), το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς, και το ψοφιοκουναβιστάν – παράγοντες καθόλου αμελητέοι στην «καϋμένη βρετανία». Οι άγγλοι εργατικοί είναι μεν κατά πλειοψηφία remainers, έχουν όμως και την brexit μειοψηφία τους. Συνεπώς ο Bor-Duk θα μπορούσε πράγματι να είναι ο έσχατος εντολοδόχος του αγγλικού βαθέος κράτους: εκλογές με κεντρικό ζήτημα το brexit ώστε να στριμωχτεί ο Corbyn. Εκλογές με αντι-ε.ε. πόλωση: αυτό φαίνεται να είναι η δουλειά που έχει αναλάβει να κάνει ο Bor-Duk.

Και η νηοπομπή προς το ιράν; Δείχνει εμφατικά ποιοί είναι οι προσανατολισμοί του αγγλικού βαθέος κράτους. Έτσι ώστε να είναι λάθος το να το θεωρεί κανείς «απόν» στις εσωτερικές εξελίξεις…

Ζήτω ο Bor-Duk!

Πέμπτη 25 Ιούλη. …Ο Μπόρις Τζόνσον, για τον οποίον το ψεύδος αποτελεί δεύτερη φύση, ανακηρύχθηκε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, έρχεται αντιμέτωπος με την πλέον περίπλοκη και ανεξέλεγκτη πολιτική κρίση που πλήττει τη χώρα από το 1945 και εντεύθεν. Ο Τζόνσον, του οποίου ο πολιτικός οπορτουνισμός είναι περιλάλητος και η φυγοπονία παροιμιώδης, αποτελεί έναν επιδέξιο δημαγωγό, που ποδηγετεί το ακροατήριό του με νύξεις που αναδεικνύουν στενόμυαλες προκαταλήψεις με αποκλειστικό σκοπό το πολιτικό όφελος. Η προσωπική του ζωή διέπεται από αμετροέπεια, ενώ η πολιτική του σταδιοδρομία χαρακτηρίζεται από ασημαντότητα…

Αυτός ο δημοσιογράφος (των new york times) που έγραψε τα πιο πάνω θα πρέπει να είναι πολύ κακός άνθρωπος – που δεν φοβάται τις μηνύσεις. Έτσι που τον στόλισε τον Bor-Duk τον έκανε χριστουγεννιάτικο δέντρο μέσα στο ντάλα καλοκαίρι!

Ψεύτης, καιροσκόπος, τεμπέλης, δημαγωγός, ακροδεξιός… Χμμμμ! Ιδανικός δηλαδή!! Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Bor-Duk θα παριστάνει μεν τον πρωθυπουργό, αλλά θα είναι περιορισμένης νομιμοποίησης: δεν έχει βγει τέτοιος από εκλογές, αλλά μόνο μέσω κομματικού δημοψηφίσματος, μετά την παραίτηση της δόλιας κυρά May. Το να παριστάνει ότι είναι ο «απελευθερωτής» του βρετανικού λέοντα απέναντι στη μισητή ε.ε. γίνεται έτσι διπλά γελοίο. Όχι μόνο επειδή η ε.ε. δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει οτιδήποτε στην συμφωνία που υπέγραψε η κυρά May, αλλά επειδή κι αυτός δεν είναι καν «ο εκλεγμένος εκπρόσωπος του αγγλικού λαού» – για να του δώσουν παραπάνω σημασία.

Τους επόμενους τρεις γεμάτους μήνες η φαρσοτραγωδία της άλλοτε ένδοξης επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας θα εξελιχθεί σε νέα θεατρικά ύψη. Μετά την δόλια κυρά May που οι αντίπαλοί της την χαρακτήριζαν από άγευστη και αδύναμη έως κρυφοremainer (καθόλου «κρυφό»!), το καθαρόαιμο θηρίο Bor-Duk θα φάει σίδερα! Το πιθανότερο να τα τρώει με πολύ κόσμο εναντίον του στους δρόμους…

(Προφορικά το Bor-Duk έχει τουρκικό ηχόχρωμα. Δεν το διαλέξαμε τυχαία: ο νέος άγγλος πρωθ. έχει μια τουρκική ρίζα, από κάποιον παππού του.)

Νομισματική παράκαμψη

Παρασκευή 19 Ιούλη. Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός παράκαμψης του ελέγχου διασυνοριακών συναλλαγών, μια υπόσχεση Λονδίνου, Παρισιού και Βερολίνου προς την Τεχεράνη έχει φτιαχτεί. Και, υποτίθεται είναι λειτουργικός εδώ και δύο μήνες. Η Τεχεράνη δηλώνει απαγοητευμένη απ’ την ως τώρα χρήση του· αλλά δεν χρειάζεται να την πάρουμε τοις μετρητοίς. Με την Ουάσιγκτον να βγάζει αφρούς που δεν τον ελέγχει, το καλύτερο για όσους τον χρησιμοποιούν είναι να λένε «εεεεε, κούτσα κούτσα…».

Τι είναι ο instex (το όνομά του) και πως παρακάμπει το αμερικανικό / δολαριακό πανοπτικό; Σε αντίθεση με τον swift, που λειτουργεί σαν παγκόσμιος εκκαθαριστής πληρωμών, ο instex δεν διαχειρίζεται ροή χρημάτων αλλά ροή τιμών. Η Τεχεράνη παραγγέλνει στο Βερολίνο το εμπόρευμα Α που κάνει 1000 ευρώ, και το Βερολίνο παραγγέλνει στην Τεχεράνη το εμπόρευμα Β που κάνει 800 ευρώ. Κανένας δεν πληρώνει. Γίνεται μια αφαίρεση, και η Τεχεράνη χρωστάει στο Βερολίνο την διαφορά, δηλαδή 200 ευρώ. Και έτσι συνεχίζει.

Επειδή δεν υπάρχουν ροές χρημάτων (μέσω τραπεζών), και επειδή οι τιμές δεν είναι σε δολάρια, το άγρυπνο μάτι της τιμωρού Ουάσιγκτον δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Για την ακρίβεια δεν ξέρει καν τι πάρε δώσε έχουν γίνει, αφού δεν συμμετέχουν αμερικάνοι στον instex. (Μπορεί να δοκιμάσει την κατασκοπεία ή το χακάρισμα…).

Προς το παρόν – είπε η απερχόμενη επιτρόπος εξωτερικών Mogherini – ο instex χρησιμοποιείται για την πώληση στην Τεχεράνη «ανθρωπιστικών ειδών» (που πάντως δεν εμπίπτουν στις αμερικανικές τιμωρίες). Αν λέει αλήθεια, ας πούμε ότι είναι στη φάση της δοκιμαστικής χρήσης του.

Ωστόσο το πραγματικό δεδομένο είναι ότι το κύριο εξαγώγιμο προϊόν του ιρανικού καπιταλισμού προς την ευρώπη (και άρα το κύριο έσοδό του) είναι το πετρέλαιο. Αν η Τεχεράνη μπορούσε να πουλάει στην ευρώπη πετρέλαιο (περίπου όπως πριν) όλα θα ήταν καλά. Κι εδώ μπορεί μεν ο instex να είναι το αναγκαίο εργαλείο παράκαμψης των αμερικανικών κυρώσεων, δεν είναι όμως και ικανό. Ο instex δεν μπορεί να μεταφέρει πετρέλαιο. Μόνο τα πετρελαιοφόρα. Αλλά το πετρέλαιο, σαν μεταφερόμενο δια θαλάσσης εμπόρευμα και όχι σαν λογαριασμός, υπόκειται όχι στον έλεγχο του swift (ώστε ο instex να είναι η απάντηση) αλλά του αμερικανικού πολεμικού στόλου. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι κάτι λείπει στην εξίσωση.

Αυτό το «κάτι» δήλωσε χτες ότι είναι διατεθειμένο να μπει (στον instex). Λέγεται ρωσία· σαν καπιταλισμός και σαν έδαφος. Ο εκπρόσωπος του Putin Dmitry Peskov δήλωσε:

Παρακολουθούμε τις εξελίξεις σχετικά μ’ αυτό [σ.σ. τον instex]. Αν δεν κάνω λάθος έχουμε δηλώσει ήδη ότι λαμβάνοντας υπόψη την πρώτη εμπειρία του συστήματος μόλις ενεργοποιηθεί δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την σχέση μας μ’ αυτό. Είναι σημαντικό σχέδιο. Έχει σκοπό να προστατέψει τους ευρωπαϊκούς οικονομικούς οργανισμούς απ’ τις παράνομες προσπάθειες τρίτων κρατών να εμποδίσουν τις δραστηριότητές τους… Η πλήρης ανάπτυξη του instex θα επιτευχθεί αν είναι ανοικτό στη συμμετοχή και κρατών που δεν είναι μέλη της ε.ε…

Η Mogherini τον είχε προλάβει: …Ο μηχανισμός είναι πάντα ανοικτός σε τρίτες χώρες… και βλέπουμε ήδη το ενδιαφέρον κάποιων να συμμετάσχουν…

Η Μόσχα προφανώς και ενδιαφέρεται: πουλάει φυσικό αέριο σε ευρωπαϊκά κράτη, κάτι που κατά την Ουάσιγκτον είναι «παράνομο» (δηλαδή δεν ταιριάζει με τα αμερικανικά συμφέροντα) και πρέπει να εμποδιστεί με τιμωρίες: σε εταιρείες, σε τράπεζες που μεσολαβούν τις πληρωμές, κλπ. Αυτό ενδιαφέρει και μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Αλλά η Μόσχα είναι επίσης ο γεωγραφικός ενδιάμεσος μέσω του οποίου το ιρανικό πετρέλαιο μπορεί να φτάνει στην ευρώπη όχι μέσα απ’ τους ελεγχόμενους απ’ το αμερικανικό ναυτικό θαλάσσιους δρόμους. Το έχει δηλώσει ήδη ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να διευκολύνει την κατάσταση. Μεταφορά με τραίνα; Γιατί όχι;

Είναι θέμα χρόνου λοιπόν…

Απειλές, απειλές, απειλές

Δευτέρα 3 Ιούνη. Αν λάβει κανείς υπόψη του την ιστορία των “διατλαντικών” σχέσεων τα τελευταία 75 χρόνια, τότε μπορεί να συμπεράνει με σιγουριά: το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο είναι πολύ στριμωγμένο, και συμπεριφέρεται με τον μόνο τρόπο που ξέρει, τον «τρόπο του colt».

Δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλιώς τα διαδοχικά τελεσίγραφα που στέλνει σχεδόν με κάθε σημαντική ευκαιρία η Ουάσιγκτον προς την «γηραιά ήπειρο» – ο χαρακτηρισμός εχθρικά είναι ήπιος, μιας και επιπλέον είναι «αναιδή».

Σύμφωνα με την ισπανική καθεστωτική εφημερίδα el Pais πριν 10 ημέρες σε «συνάντηση εργασίας» στην Ουάσιγκτον οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι προειδοποιήθηκαν να διαμορφώσουν έτσι τη νομοθεσία των κρατών τους και την «αμυντική πολιτική» τους ώστε να αγοράζουν αμερικανικά όπλα. Αλλιώς; Αλλιώς «αν απειληθούν απ’ την ρωσία θα την πατήσουν»…

Είναι μάλλον πρωτόγονος αυτός ο εκβιασμός. Πρώτον, η Μόσχα δεν έχει κανένα λόγο να κατακτήσει (σίγουρα όχι στρατιωτικά) την δυτική ευρώπη! Δεύτερον, η Ουάσιγκτον έχει εξασφαλίσει σταθερές συμμαχίες με τα περισσότερα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ (βαλτικά κράτη, πολωνία) και έχει φτιάξει εκεί μόνιμες ή ημιμόνιμες βάσεις «για να προστατέψει την ευρώπη»… Μήπως σκοπεύει να αποσύρει τα στρατά της; Αν εξαιρέσει εκείνους που βγάζουν λεφτά (και γαλόνια) απ’ την συνεργασία τους με τον u.s. army, κανείς άλλος δεν θα στεναχωρηθεί.

Είναι γεγονός ότι Βερολίνο και Παρίσι προσπαθούν να εξελίξουν τις πολεμικές τους τεχνολογίες. Είναι γεγονός ότι αυτό γίνεται και υπέρ των συμφερόντων των αντίστοιχων βιομηχανιών, αλλά και σαν σχετική απεξάρτηση απ’ το αμερικανικό στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Είναι γεγονός ότι η ευρωπαϊκή αγορά όπλων είναι πολύτιμη για τους αμερικάνους κατασκευαστές…

Αλλά τι σόι εκβιασμός είναι αυτός που κάνει η Ουάσιγκτον; Αν τον ψάξει ελάχιστα κάποιος θα καταλάβει ότι είναι, περίπου, «ή θα αγοράζετε δικά μας όπλα ή θα σας φάει ο … μπαμπούλας!» Πράγμα που σημαίνει πως όχι μόνο ο εκβιασμός σαν τέτοιος αλλά και το περιεχόμενό του δείχνουν ολοφάνερα την αδυναμία και την παρακμή του αμερικανικού imperium.

Το θέμα δεν είναι μόνο πως θα αντιδράσουν σ’ αυτούς τους διογκούμενους αμερικανικούς εκβιασμούς τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια (πλην του ελλαδιστάν, που έχει καταλήξει). Το θέμα είναι επιπλέον το πως διαβάζουν στον υπόλοιπο πλανήτη μια κατάσταση που είναι πολύ χειρότερη από «καυγάδες μεταξύ φίλων»…

Και μπινελίκια

Δευτέρα 3 Ιούνη. Εν τω μεταξύ, λίγο πριν προσγειωθεί (σήμερα) στο Λονδίνο για να συναντήσει την ουσιαστικά πρώην May (και την νυν βασίλισσα – long life!), το ψόφιο κουνάβι φρόντισε αφενός να την χαρακτηρίσει άχρηστη (την δόλια κυρά  May, επειδή δεν άκουσε τις συμβουλές του…) αφετέρου πρότεινε για επόμενο πρωθυπουργό τον φασίστα Farage, που είναι φίλος του, πολύ έξυπνος… Και επιπλέον, θα κέρδιζε άνετα το πόστο, αφού όποιον υποστηρίζω εγώ κερδίζει.

Αν άλλα ευρωπαϊκά κράτη (γερμανία, γαλλία, ισπανία…) είναι ακόμα τυπικά σύμμαχοι του ψοφιοκουναβιστάν, η αγγλία θεωρείται ουσιαστικά τέτοια. Τι κομψότητα όμως στην αντιμετώπισή της απ’ το ψόφιο κουνάβι, ε; Κάτι σαν επαρχία των united states…

Καιρός είναι, τώρα, να αρχίσει ο μέσος άγγλος κοκκινόσβερκος ακροδεξιός να ανεβάζει «εθνικό πυρετό» κατά της παλιάς αποικίας, που επαναστάτησε και διαχωρίστηκε… Καιρός είναι…

Οι υπόλοιποι άγγλοι θα διαδηλώνουν – και τις 3 ημέρες της ψοφιοκουναβικής επίσκεψης. Όχι απλά εναντίον του Trump όπως εξήγησε η αγγλο-πακιστανή Shaista Aziz, μέλος μιας απ’ τις οργανώσεις που ετοιμάζουν την υποδοχή. Αλλά και εναντίον της πολιτικής του μίσους, των εταιρικών κερδών, της άρνησης της κλιματικής κρίσης, του αποκλεισμού μεταναστών και προσφύγων, της αύξησης του ανοικτού ρατσισμού, της άρνησης των δικαιωμάτων των γυναικών, των επιθέσεων στα trans και gay άτομα…

Έχουν όλα αυτά σχέση με το ψόφιο κουνάβι; Ένας απ’ τα μέρη μας, που τον γνώρισε από κοντά (you know who) συμπέρανε με βεβαιότητα ότι «μπορεί να φαίνεται διαβολικός αλλά αυτά που κάνει είναι για καλό». Η ασταμάτητη μηχανή εμπιστεύεται τον εξοχότατο π.ε.τ…. Μήπως πρέπει να πεταχτεί στα γρήγορα ως το Λονδίνο να μιλήσει τους παραπλανημένους διαδηλωτές;

“Σας βλέπουμε!”

Πέμπτη 30 Μάη. Το αμερικανικό καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων bloomberg αποκάλυψε χτες ότι στις 7 Μάη η γραμματεία του αμερικανικού υπ.οικ. που είναι υπεύθυνη για την τρομοκρατία και την οικονομική κατασκοπεία έστειλε ένα τελεσίγραφο στις Βρυξέλες, με θέμα το (χρηματοπιστωτικό) «όχημα ειδικού σκοπού» που έχει κατασκευαστεί (Instex) για να παρακάμπτονται οι αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν στις συναλλαγές ευρωπαϊκών εταιρειών ή/και κράτων με την Τεχεράνη.

«Σας προειδοποιώ να λάβετε σοβαρά υπόψη τις πιθανές κυρώσεις για το Instex” έγραψε η γραμματέας Sigal Mandelker. «Η συμμετοχή σε δραστηριότητες που αντιτίθενται στις αμερικανικές κυρώσεις μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, συμπεριλαμβανόμενης της απώλειας της πρόσβασης στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Σύμφωνα με ανώνυμο αμερικάνο αξιωματούχο, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να προχωρήσει σ’ αυτό το τελεσίγραφο (- «Τι είναι αυτό; Απειλή;» – «Όχι. Προειδοποίηση» – «Α!») επειδή μέσω κατασκοπείας συμπέρανε ότι ενώ επίσημα διάφοροι ευρωπαίοι καθησυχάζουν το ψοφιοκουναβιστάν ότι «ντάξει μωρέ, δεν είναι τίποτα σπουδαίo», εννοούν πολύ σοβαρά να χρησιμοποιήσουν – το Instex.

Όντως, λένε ψέμματα οι ευρωπαίοι… Προσανατολίζονται κι αυτοί στο να παρακάμψουν την χρήση του δολαρίου (αλλά, κυρίως, τους αμερικανοκρατούμενους μηχανισμούς διεθνών πληρωμών) σε εμπόριο με «τιμωρημένα» κράτη – πράγμα που σημαίνει αυτό που ξέρετε ήδη (αν παρακολουθείτε σταθερά αυτές τις γραμμές): περιορισμό του διεθνούς κύκλου κυκλοφορίας / αξιοποίησης του νομίσματος που «κόβει» η αμερικανική κεντρική τράπεζα. Το εμπόριο και οι ευρωπαϊκές επενδύσεις στο ιράν είναι βέβαια ένα θέμα· αλλά είναι και case study για τις τεχνικές παράκαμψης (στην «παρανομία»…) του δολαρίου και των μηχανισμών του.

Τα αμερικανικά αφεντικά, και οπωσδήποτε οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στρίψουν το λαρύγγι των ευρωπαίων ομοίων τους. Απ’ την μια μεριά δασμοί και απειλές δασμών, κυρώσεις και απειλές κυρώσεων στις δι-ατλαντικές οικονομικές σχέσεις. Απ’ την άλλη απαγόρευση συναλλαγών με όποιον δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον.

Πρόκειται για ασφυξία – που δεν γίνεται να λυθεί «συναινετικά»… Τα ήξεραν αυτά οι προχτεσινοί ψηφοφόροι για την ευρωβουλή;

(φωτογραφία: Τι να σου κάνει και η δόλια κυρά Mogherini τώρα που έχουν βγει τα πιστόλια;)

Κάλπες

Kυριακή 26 Μάη. Μέσα σ’ όλα αυτά οι ευρωπαίοι ψηφίζουν· σήμερα είναι η τελευταία ημέρα. Θυμίστε μας, βοηθείστε μας please: για ποιο σοβαρό θέμα εκφράζουν την άποψή τους μέσω εξουσιοδότησης;

Για ποιό είπαμε;

Με δάκρυα στα μάτια…

Σάββατο 25 Μάη. Το αστείο δεν είναι η με κλάματα παραίτηση της δόλιας κυρά May. Αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και μήνες. Το αστείο είναι που στην παρακμιακή επικράτεια της αυτού εξοχότητας υπάρχουν τόσοι πολλοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι αρκετό να ρίξουν (ας μας επιτραπεί η έκφραση) “νέφτι στον κώλο” του σφηνωμένου στην πόρτα της εξόδου βρετανικού λέοντα για να εκτοξευτεί και να ορμήσει μπροστά. Μ’ άλλα λόγια υπάρχουν τόσοι πολλοί που πιστεύουν ότι το πρόβλημα με το brexit ήταν η διαπραγματευτική τακτική της δόλιας κυρά May (τώρα την κατηγορούν για κρυφο-remainer…) και όχι η ίδια η απόφαση εξόδου… Έτσι ώστε αυτό που χρειάζεται (έτσι νομίζουν οι μπαϊλντισμένοι brexiters) είναι ένας Farage που βρυχάται…

Ο υπεροπτικός εθνικισμός είναι βαθιά ριζωμένος σε μεγάλο μέρος της αγγλικής κοινωνίας: μετά από 3 χρόνια κάμποσα εκατομμύρια υπηκόων εκεί εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το θέμα του διαζυγίου με την ε.ε. σαν κάτι που θα κανονιστεί όπως βολεύει την brexit αγγλική πλευρά. Δεν φαίνεται να απασχολεί τους brexiters ούτε καν το γεγονός ότι όσοι είναι αυτοί, άλλοι τόσοι είναι οι bremainers (δεν υπάρχει κίνδυνος εμφυλίου…)· ούτε καν το γεγονός ότι οι βορειοϊρλανδοί καθολικοί είναι φανατικά bremainers (και φανατικά ιρλανδοί)· ούτε καν το γεγονός ότι ο βράχος του γιβραλτάρ είναι στο ρουθούνι της Μαδρίτης. Μιλώντας γενικά αλλά όχι αυθαίρετα είναι αμφίβολο αν η μάζα των άγγλων “να σηκωθούμε να φύγουμε” είναι κάτι παραπάνω από μια μάζα ελλήνων “να σηκωθούμε να φύγουμε”: εντελώς εκτός πραγματικότητας όχι για το “αν” αλλά για το “πως” και το “γιατί”…

Όλα δείχνουν εύκολα απ’ την βόρεια πλευρά της Μάγχης – το πρόβλημα είναι (ήταν…) η δόλια κυρά Μay που δεν διαπραγματεύτηκε σωστά… (!!) Το ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο οι κυβερνο-συντηρητικοί του Westminster είναι αναγκασμένοι να εσωτερικεύσουν τον (ιστορικά) “σχίζο” χαρακτήρα του αγγλικού εθνικισμού απέναντι στα κράτη της ηπειρωτικής ευρώπης (κυρίως την γαλλία και την γερμανία) σε μια ιστορική περίοδο που ο “μεγάλος προτεστάντης αδελφός” (η Ουάσιγκτον) είναι πολύ αδηφάγος και καθόλου φερέγγυος, αυτό ξεπερνάει κατά πολύ τις ικανότητες ή τις αδυναμίες της δόλιας κυρά Μay. Αλλά και την σκέψη των υπηκόων.

Το αστείο του αστείου της (διαχείρισης της) βρετανικής παρακμής είναι αυτό: η ήδη παραιτημένη πρωθ., δυο-τρεις μέρες πριν να γυρίσει σπίτι της, στις αρχές Ιούνη, θα υποδεχθεί το ψόφιο κουνάβι στο Λονδίνο – εν μέσω αντιψοφιοκουναβικών διαδηλώσεων και μπινελικιών…

Με δηλωμένα τα αισθήματα συμπάθειας προς την κυρά Μay, η ασταμάτητη μηχανή κοντεύει κι αυτή να βάλει τα κλάματα: πως κατάντησε έτσι η αγέρωχη βρετανία;

Πόρκα μιζέρια…

Παρασκευή 24 Μάη. Ήταν απ’ τις “ηγετικές φυσιογνωμίας” της εκστρατείας υπέρ της βρεταννικής εξόδου απ’ την ε.ε., σαν επικεφαλής του UKIP, ακροδεξιός όσο και απατεώνας (κλασσικός συνδυασμός). Το brexit κέρδισε το δημοψήφισμα κι αυτός εξαφανίστηκε, αφενός επειδή δεν ήταν καθόλου διατεθειμένος να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη για την εφαρμογή της απόφασης, και αφετέρου επειδή τα τερατώδη ψέμματά του άρχισαν να αποκαλύπτονται – κατόπιν εορτής.

Ο φασιστοκαραγκιόζης Nigel Farage κούρνιασε μετά την 23η Ιούνη του 2016 – και θα έμενε στη φωλιά του αν δεν έβλεπε την ευκαιρία που του άνοιξε η αποτυχία της αγγλικής πολιτικής σκηνής να καταλήξει ρεαλιστικά για το πως θα φύγει (ή δεν θα φύγει) απ’ την ε.ε., ύστερα από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων και την διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης συμφωνίας.

Τώρα, επικεφαλής ενός καινούργιου κόμματος με τον απλό και κατανοητό τίτλο “brexit”, ο φασίστας Farage απειλεί να οργώσει την χέρσα πολιτική γη που έχουν αφήσει πίσω τους οι υπόλοιποι – με αφορμή τις ευρωεκλογές. Brexiters εκλέγουν ευρωβουλευτές; Δεν είναι γελοίο οι οπαδοί του πλήρους, ακόμα και με ξύλο, διαζυγίου με την ε.ε. να εκλέγουν εκπροσώπους για έναν βασικό θεσμό της;

Γελοίο είναι, αλλά και κάτι χειρότερο. Είναι παρανοϊκό. Ένα καλό κομμάτι των υπηκόων της αυτού μεγαλειότητας θέλει οπωσδήποτε να φύγει απ’ την ε.ε., αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιστρέψει σ’ αυτήν, όχι σαν βρετανοί αλλά σαν φασίστες.

Υπάρχει πάντως και δεύτερος στόχος. Ο Jeremy Corbyn και οι «εργατικοί» του, που κατάφεραν (περί κατορθώματος πρόκειται!) να γίνουν μέρος του προβλήματος του σφηνωμένου λέοντα – προς μεγάλη χαρά όλων εκείνων (you know who) που έχουν παλέψει για να μην γίνει πρωθυπουργός ο υποστηρικτικός στην παλαιστινιακή αντίσταση Corbyn.

Ο Nigel Farage το έχει αποδείξει, είναι άνθρωπος προβοκατόρικων αποστολών. Το να πετύχει ανέξοδα να εμφανιστεί σαν «πρώτη δύναμη» στη (χθεσινή…) βρετανική ευρω-ψήφο, έχει ελάχιστη σημασία για το αν και πότε θα καταφέρει να ξεσφηνώσει ο λέοντας. Από μια άποψη δείχνει κιόλας ότι οι brexiters είναι πλέον μειοψηφία – ας όψονται όσοι αποφεύγουν ένα δεύτερο δημοψήφισμα, μην τυχόν και θιχτούν οι δημοκρατικές ευαισθησίες των «κοκκινόσβερκων» άγγλων μικροαστών.

Η δουλειά που έχει αναλάβει ο Farage είναι άλλη: να ανακατέψει τους εσωτερικούς ιδεολογικούς συσχετισμούς με τέτοιον τρόπο ώστε οποτεδήποτε γίνουν εθνικές εκλογές οι οπαδοί του να στείλουμε το περήφανο ναυτικό μας να ανακαταλάβει τον κόσμο (στη σκιά των αμερικανικών αεροπλανοφόρων) να γίνουν αποφασιστικοί παράγοντες.

Ένοπλη πόρκα!