Tag: αίγυπτος

Ο αμερικάνος φίλος

Παρασκευή 23 Νοέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο – σε ιμπεριαλιστική κίνηση – συνεχίζουν, φυσικά, την συμμαχία τους με την Ουάσιγκτον. Αυτήν την Ουάσιγκτον. Όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου, και χωρίς να έχουμε αποδείξεις, είναι βάσιμο να εκτιμάμε ότι κάνει «υπόγειο» παιχνίδι και με το σαουδαραβικό καθεστώς. Και με τα εμιράτα, των οποίων το αφεντικό, ο Mohammed bin Zayed al-Νahyan (ΜΒΖ) είναι συνεταίρος του τοξικού σ’ όλα τα κόλπα, και κάθαρμα περιωπής. Το ότι δεν ξέρουμε ακριβώς την ελληνική εμπλοκή ας μην θεωρηθεί μειονέκτημα: είναι το ελληνικό γεωπροσοδικό «άγριο ένστικτο» που αποκλείει οποιαδήποτε αποστασιοποίηση από σκατά που μυρίζουν χρήμα. Χωρίς πολλές φανφάρες.

Χωρίς πολλές φανφράρες ξεκινάει σήμερα και η έβδομη (7η) κοινή στρατιωτική άσκηση ανάμεσα στον χουντικό στρατό του Sisi, τον ελληνικό, και κάτι νοτιοκυπριακές τσόντες. Για μια βδομάδα. Για κάποιο λόγο που από πρώτη ματιά (και μόνο) διαφεύγει, το όνομα της άσκησης είναι «Μέδουσα 7 – Αλεξανδρούπολη 18». Πρώτη φορά μπαίνει η Αλεξανδρούπολη στον τίτλο αυτής της άσκησης. Επειδή κάποτε θα φτάνει εκεί αιγυπτιακό (υγροποιημένο) γκάζι;

Υπάρχει κάτι σαν «ενιαίο ελληνο-αιγυπτιακό αμυντικό δόγμα» απ’ την Αλεξανδρούπολη ως το Πορτ Σάιντ, μια γραμμή τομής της ανατολικής Μεσογείου; Τυπικά – απ’ όσα λίγα ξέρουμε – η άσκηση αυτή θα γίνει στην Κρήτη και στα νότιά της· η Αλεξανδρούπολη πέφτει μακρυά. Όμως τίποτα δεν είναι μακριά για τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα που θα κάνουν παιχνίδι στη «μέδουσα 7». Θεωρούμε ότι χωρίς πολλές φανφάρες η Αθήνα θέλει να «τραβήξει» την αιγυπτιακή χουντική στρατοεκπαίδευση σε μια ξεκάθαρα αντιτουρκική γραμμή, ακόμα κι αν από πρακτική άποψη φαίνεται άκυρη: αιγυπτιακή αεροπορία στο Αιγαίο; Ποτέ δεν ξέρεις… (Έχει κι ένα «πάτημα» στην Καβάλα το Κάιρο…)

Όλα αυτά, φυσικά βγάζουν ένα κάποιο νόημα (ωστόσο μην βιαστείτε για το πιο είναι αυτό!… υπάρχουν «εναλλακτικές πραγματικότητες» και εδώ…) μόνο στο βαθμό που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ είναι ακμαίος και ακέραιος σε κάθε του κρίκο. Ή στο βαθμό που με σπασμένο τον κρίκο του Ριάντ θα αναλάβει τις δουλειές του το Κάιρο…

Να γιατί λέμε ότι ένα κάποιο «υπόγειο παιχνίδι» με το Ριάντ είναι εντελώς μέσα στις προδιαγραφές του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Θα μπορούσε να είναι, ακόμα ακόμα, και ένα τηλεγράφημα / οδηγία του υπ.εξ. – τενεκεδένιο – προς τις ελληνικές πρεσβείες σε διάφορα μέρη του κόσμου: όταν σας ρωτάνε να λέτε ότι «ο κόσμος είναι ένα πολύ επικίνδυνο μέρος» και ότι «ίσως ποτέ δεν μάθουμε την πλήρη αλήθεια»…

(φωτογραφία: Το δημοσίευμα αφορά την περσινή «μέδουσα», το ισραηλινό ενδιαφέρον όμως είναι διαχρονικό. Και μην ρωτήσετε «γιατί»! Θα είναι σα να δείχνετε τον κώλο σας σε σκηνοθέτη πορνό…)

Ο κυνισμός στα καλύτερά του

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Γίνεται να «τιμά» κανείς μια εξέγερση εναντίον μιας δικτατορίας και, μαζί και ταυτόχρονα, μια δικτατορία; Αυτόν τον βρώμικο συνδυασμό δεν τον κάνουν αυθεντικά βοθρολύματα. Τον κάνουν «δημοκράτες», κι ακόμα πιο πετυχημένα «αριστεροί». Είναι πιο πετυχημένος ο δικός τους συνδυασμός γιατί έχει αυτό το πολύτιμο προσόν: βαθύ αμοραλισμό.

Δεν θα ήταν δυνατόν να αναφέρουμε τα ονόματα των δολοφονημένων, των φυλακισμένων, των βασανισμένων, των εξαφανισμένων, απ’ την χούντα του στρατηγού Sisi στην αίγυπτο, απ’ το καλοκαίρι του 2013 ως σήμερα. Είναι χιλιάδες. Θεωρείται – και είναι – μια απ’ τις πιο αιμοσταγείς χούντες στην ιστορία όχι μόνο της αιγύπτου αλλά του πλανήτη.

Κι ωστόσο αυτή ακριβώς η χούντα έχει ανακηρυχτεί, απ’ την πρώτη της στιγμή, σύμμαχος και «εταίρος ειρήνης και σταθερότητας» απ’ το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Και τους εκπροσώπους του· οι τωρινοί έχουν δείξει μεγάλη επιμέλεια.

Υπάρχουν δικαιολογίες; Ναι. Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες που μια χούντα είναι χρήσιμη – και για την ελληνική υπήρχαν τέτοιες. Τα οικονομικά συμφέροντα (οι μπίζνες των ελληνικών αφεντικών στην αίγυπτο)· τα «εθνικά συμφέροντα»· η φαντασίωση κοινού ναυτικού αποκλεισμού της Άγκυρας απ’ την ανατολική Μεσόγειο· και πάει λέγοντας.

Ο κυνισμός λοιπόν, αυτή η ικανότητα του να παριστάνει κάποιος τον «αγωνιστή» ενώ είναι κάθαρμα, αυτός είναι που γιορτάζει σήμερα. Ίσως, συμβολικά, ακόμα περισσότερο απ’ ότι κάθε μέρα.

Θα τρίζουν τα κόκκαλα των δολοφονημένων στη διάρκεια της εξέγερσης του ’73. Αλλά τι σημασία έχει; Για ποιόν;

Μερικοί δρόμοι οδηγούν στη Μόσχα 2

Σάββατο 10 Νοέμβρη. Τον καραβανά με τα γυαλιά στη μέση της πάνω φωτογραφίας θα πρέπει να τον αναγνωρίσετε: είναι ο ρώσος υπ.αμ. στρατηγός Sergei Shoigu· (τα είπε ένα χεράκι, πρόσφατα, στον ψεκασμένο).

Αυτόν με το μουστάκι και τον μπερέ στη μέση της κάτω φωτογραφίας δεν τον ξέρετε. Είναι ο στρατηγός Khalifa Belqaim Haftar. Ο στρατός του ελέγχει περίπου τα δύο τρίτα της λιβυκής επικράτειας (κόκκινο χρώμα στον χάρτη). Είναι σύμμαχος της Μόσχας (και των εξής: Καΐρου, Ντόχα, Παρισιού) αλλά καθόλου ο εκλεκτός του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Το αντίθετο… Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεται την Μόσχα· όμως αυτή τη φορά έγινε δεκτός με την δημοσιοποιημένη επισημότητα αρχηγού κράτους… Χωρίς να είναι πράγματι τέτοιος…

Τι συμβαίνει, λοιπόν, στη λιβύη; Ένα ακόμα πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, αυτό συμβαίνει! Αν και η αμερικανική / νατοϊκή επιδρομή που έριξε τον Καντάφι ήταν, κυρίως, απαίτηση του Λονδίνου και του Παρισιού προς την σύμμαχο Ουάσιγκτον (τα έχει πει αυτά ο Obama…), o κερδισμένος προς το παρόν είναι ο δεύτερος (το Παρίσι). Μέσω μιας τακτικά αναγκαίας συνεργασίας με την χούντα του Καΐρου και την Μόσχα. Κι έτσι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός έχει αποκτήσει έρεισμα (κάποιοι μιλάνε και για άτυπες βάσεις, καθόλου απίθανο…) στη μέση της Μεσογείου. Απέναντι απ’ την Πελοπόννησο…

Εννοείται ότι το θέμα «λιβύη» ενδιαφέρει έντονα πλέον και την Ρώμη.

Μερικοί δρόμοι οδηγούν… άγνωστο που

Σάββατο 10 Νοέμβρη. Αυτή η συμμαχία μεταξύ Καΐρου και Μόσχας σε σχέση με την λιβύη θα πρέπει να προκαλεί μια κάποια αμηχανία στο ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Θα ήθελε να έχει το Κάιρο στο πλευρό του (στη δημαγωγία για τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο), και πράγματι η αιγυπτιακή χούντα έχει αντιπαλότητα με το τουρκικό καθεστώς. Όχι όμως για τον βυθό της Μεσογείου, αλλά για την επιρροή και τον έλεγχο επί των σουνιτών, ειδικά αν η πετροχούντα του Ριάντ κλατάρει. Εφόσον, όμως, Άγκυρα και Κάιρο έχουν τον ίδιο «εταίρο» (την Μόσχα), αυτή η αντιπαλότητα δεν πρόκειται να πάρει στο ορατό μέλλον την ένταση που θα βόλευε την Αθήνα.

Το πράγμα προχωράει ακόμα μακρύτερα. Η Ουάσιγκτον ονειρεύεται μια «αραβική στρατιωτική συμμαχία» που θα περιλαμβάνει το αιγυπτιακό καθεστώς και όλα τα αραβικά νότια του ιράκ, εναντίον του ιράν. Και το Τελ Αβίβ γουστάρει πολύ· (για να μην το ξεχνάτε: το Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον και το Ριάντ είναι στον ίδιο άξονα με την Αθήνα και τη Λευκωσία). Η Ουάσιγκτον έχει προγραμματίσει για τον ερχόμενο Γενάρη μια πρώτη «σύνοδο» αυτής της υπό διαμόρφωση συμμαχίας…

Όμως…. Πρώτον, η Ντόχα (και το Κουβέιτ…) αποκλείεται να στραφούν κατά της Τεχεράνης (έμμεσα και κατά της Άγκυρας, της Μόσχας, της Δαμασκού και της Βαγδάτης…). Δεύτερον, το Ριάντ τραβάει κάτι ζόρια – με την δολοφονία του Khashoggi. Τρίτον, απ’ όλα τα υποψήφια αραβικά κράτη αυτής της αμερικανο-ισραηλινο εμπνευσμένης συμμαχίας το μόνο που έχει κανονικό μαζικό στρατό (μαζικό αλλά κακής ποιότητας, εφόσον το κύριο καθήκον του είναι η χούντα…) είναι η αίγυπτος. Αλλά το Κάιρο μόνο δευτερεύον πρόβλημα έχει με την Τεχεράνη· το βασικό του είναι η Άγκυρα. Απ’ την άλλη μεριά, πέρα απ’ την de facto συμμαχία του με την Μόσχα σε ότι αφορά τη λιβύη, θέλει οπωσδήποτε γενικά καλές σχέσεις με το ρωσικό καθεστώς…

Συνεπώς, σ’ αυτό το «τουρλουμπούκι» περιφερειακών ιμπεριαλισμών στη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο η Μόσχα δείχνει σαφώς καλύτερα τοποθετημένη (ως προς τις συμμαχίες της) σε σχέση με την Ουάσιγκτον, που έχει – μαζί με το Τελ Αβίβ – εξαιρετικά «φλογερά» όνειρα. Όμως το ελλαδιστάν στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ έχει βάλει τους ιμπεριαλιστικούς παράδες του. Προσπαθεί να βγάλει τα γεωπολιτικά προσοδικά κέρδη του καβάλα σε ένα κόλπο (τον αμερικανικό έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου) που δεν έχει τα ατού που θα ήθελε…

Κι ακόμα χειρότερα: εκκρεμούν οι κινήσεις του ιταλικού ιμπεριαλισμού σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου, που με κάποια καθυστέρηση προσπαθεί να ελιχθεί μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Παρισιού.

Πολλοί και πεινασμένοι καρχαρίες στην ίδια θάλασσα… Δεν θα χορτάσουν με μετανάστες / πρόσφυγες· αυτοί κι αυτές είναι το «ορεκτικό» τους…

Χορεύουν τα zombie?

Τετάρτη 24 Οκτώβρη. … Ο τούρκος πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan προσπαθεί να μετατρέψει ένα φρικτό έγκλημα στην Istanbul σε καταλύτη για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στη σαουδική αραβία, ώστε να κερδίσει επιρροή σ’ όλη τη μέση Ανατολή…

Πρόκειται για «θείο δώρο» για τον Erdogan είπε ένα ανώτερος δυτικός διπλωμάτης στην τουρκία που μίλησε υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας, εκφράζοντας την άποψη αρκετών άλλων…

Αυτά (μεταξύ άλλων) δεν είναι από ισραηλινή σκοπία αλλά από αμερικανική (παρότι δεν υπάρχει μόνο μία τέτοια)· απ’ το bloomberg χτες. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο / αρχιστέλεχος του πρακτορείου (Benjamin Harvey) η Άγκυρα θέλει η Ουάσιγκτον να αναγκάσει τον 82χρονο (ακόμα) βασιλιά Salman να καθαιρέσει και να αντικαταστήσει τον γυιό του (τον τοξικό). Και, για να επιβεβαιωθούν αυτά που γράφαμε:

… “Ο Erdogan έβαλε όλα τα λεφτά του στη [μουσουλμανική] αδελφότητα στη διάρκεια των αραβικών εξεγέρσεων και τα έχασε όλα” λέει ο Soner Cagaptay, διευθυντής του ερευνητικού προγράμματος για την τουρκία στο Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον για την Πολιτική στην Εγγύς Ανατολή. “Αλλά κέρδισε πλήθος εχθρών: ο MBS [ο τοξικός] είναι ένας απ’ αυτούς”…

Ο Erdogan έχει τώρα την δυνατότητα να στριμώξει ταυτόχρονα τον MBS και τον Trump, αλλά το κρατάει για το τέλος. Τώρα αξιοποιεί την ευκαιρία να υπονομεύσει την αντι-Erdogan και αντι-αδελφότητα συμμαχία MBS – MBZ [το αφεντικό των εμιράτων Mohammed bin Zayed, που θεωρείται ο καθοδηγητής του τοξικού] – Sisi, αφού ο MBS έγινε ο αδύναμος κρίκος…

Γράψαμε απ’ την αρχή ότι ο Khashoggi δεν είναι ο αρχιδούκας Φερδινάνδος. Η δολοφονία του (και ο διαμελισμός του) έχουν γίνει ωστόσο το κέντρο μιας επιταχυνόμενης περιστροφής στο δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, που είναι η μέση Ανατολή και η ανατολική Μεσόγειος – και δεν είναι μόνος του ο Erdogan στη μια μεριά, όσο κι αν οι δημαγωγοί της απέναντι μεριάς προσπαθούν να τον παρουσιάσουν έτσι. Στη πράξη η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (συμπεριλαμβανομένου του ελλαδιστάν) θα ήθελαν το τουρκικό καθεστώς να αποδειχθεί ο “αδύναμος κρίκος” του ευρασιατικού project· αλλά οι ως τώρα προσπάθειες απέτυχαν.

Με δυο λόγια: οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και συγκρούσεις (και) στην περιοχή, που έχουν περάσει από έναν πολύχρονο πόλεμο ο οποίος, σε ότι αφορά την συρία, έχει σχεδόν-κερδηθεί απ’ την μια μεριά (το μπλοκ της Αστάνα) ακροβολίζονται γύρω απ’ την δολοφονία του Khashoggi οι μεν για να βελτιώσουν ακόμα πιο σταθερά και σε βάθος τις θέσεις τους και οι δε για να περιορίσουν όσο μπορούν τις απώλειές τους.

Σε λίγες ημέρες θα συναντηθούν στην τουρκία Erdogan, Putin, Merkel και Macron – με θέμα «το μέλλον της συρίας». Ενδιαφέρων τίτλος αφού, είναι ολοφάνερο αυτό, το συριακό μέλλον είναι το πέρασμα για συζήτηση (και «ανίχνευση των γερμανο-γαλλικών προθέσεων») για την ευρύτερη περιοχή…

Και να σκεφτεί κανείς ότι το ελλαδιστάν, που ανήκει στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, ήταν να πουλήσει κάτι χιλιάδες (βλήματα) στον τοξικό (και στους proxies του)· και η δουλειά τσάκισε. Τι άλλο να έχει πουλήσει άραγε σ’ αυτόν τον πελάτη; Ή μήπως όταν ο τοξικός έβρεχε ντάλαρς το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος κρατούσε ομπρέλλα;

Τα αφεντικά του ψεκασμένου (και των φαιορόζ συνολικά) ξέρουν…

Ιστορία 8 χρόνων – και όχι μόνο

Τρίτη 23 Οκτώβρη. Η παρατήρηση είναι σωστή αλλά άχρηστη: αν το μακελάρισμα του Kashoggi στο σαουδαραβικό προξενείο της Istanbul είχε γίνει πριν δέκα χρόνια, το 2008, το τότε τουρκικό καθεστώς θα δεχόταν την επίσημη σαουδαραβική εκδοχή (ότι ο Kashoggi έφυγε απ’ την πίσω πόρτα του προξενείου), και το ζήτημα θα τέλειωνε πριν καν προκύψει…. Και (θα προσθέταμε εμείς) ο κουτσομπολίστικος τύπος στην τουρκία θα έγραφε ιστορίες για το πως ο σατανικός Kashoggi ξεφορτώθηκε την μνηστή του, αφήνοντάς την να περιμένει στην κύρια είσοδο του προξενείου ενώ αυτός εξαφανίστηκε απ’ την πίσω πόρτα. Τα υπόλοιπα θα ήταν φήμες.

Ίσως να γίνονταν αυτά το 2008. Αλλά το 2018 έχουν αλλάξει πολλά. Οι ισλαμοδημοκράτες στην Άγκυρα ξέρουν (και οι πάντες ξέρουν) ότι βρέθηκαν μεν στη «σωστή μεριά της ιστορίας» στη διάρκεια των εξεγέρσεων / επαναστάσεων το 2010 – 2011 που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη», αλλά στη συνέχεια κέρδισε (ως τώρα) η «λάθος μεριά της ιστορίας»: ο σκληροπυρηνικός άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – (Παρισιού) – Τελ Αβίβ – αραβικών πετροδικτατοριών.

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του είναι οι τελευταίοι που θα δέχονταν ότι η «αραβική άνοιξη» ήταν εκσυγχρονιστική (με βάση την δυτικοκαπιταλιστική / «δημοκρατική» ορολογία) και πως ήταν γνήσια απαίτηση τόσο των ανάλογων κοινωνιών όσο και της Ιστορίας. Το γεγονός είναι πως η έστω σχετική πολιτική χειραφέτηση των αραβικών εργατικών ή/και «μεσαίων» τάξεων εννοήθηκε απ’ τον πρώτο κόσμο με τον πιο αυτόματο τρόπο που θα μπορούσε: σαν θανάσιμος κίνδυνος απώλειας αποικιών τόσο για εργασία και πρώτες ύλες όσο και για γεωπολιτικές θέσεις, σε μια εποχή παγκόσμιων ανακατατάξεων…

Η ιδεολογική ηγεμονία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις μετεπεναστατικές αραβικές κοινωνίες (κάποιοι την ονομάζουν ηγεμονία της «μουσουλμανικής αδελφότητας» επειδή θέλουν να την απο-πολιτικοποιήσουν απ’ την μια και να την υπερ-θρησκευτικοποιήσουν απ’ την άλλη) υποχώρησε σημαντικά μετά το πραξικόπημα του στρατού / Sisi στην αίγυπτο το καλοκαίρι του 2013, και την ανατροπή του πρώτου μετά από δεκαετίες εκλεγμένου (σε καθαρές και ελεύθερες εκλογές) προέδρου Mohamed Morsi. Είναι πασίγνωστο πως εκείνο το πραξικόπημα το στήριξαν εκτός απ’ την ηπα / αγγλία τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ, μαζί με τα λοιπά εμιράτα. Όπως στηρίζουν έκτοτε, κατά περιόδους, με δανεικά «πετροδόλαρα» την χούντα του Sisi (που είναι σύμμαχος και της Αθήνας, για να μην ξεχνιόμαστε…).

Ωστόσο, ο πυρήνας του κοινωνικού / πολιτικού αιτήματος των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2010/11 ξεπερνούσε τότε κατά πολύ ακόμα και τις βλέψεις του τουρκικού ιμπεριαλισμού. Απλά, πολύ απλά, οι ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας ήταν οι πιο κατάλληλοι πολιτικά / ιδεολογικά και να τον καταλάβουν και να τον υποστηρίξουν (υπέρ και των δικών τους οικονομικών / γεωπολιτικών συμφερόντων). Μετά από μισό αιώνα (τον 20ο) «ψυχρού πολέμου» και, ουσιαστικά δικτατορικής αποικιοποίησης αυτών των κοινωνιών απ’ την συμμαχία πρωτοκοσμικών κρατών και τοπικών (γεωπολιτικο/προσοδικών) ελίτ, οι διαταξικές συμμαχίες που πυρπόλησαν μια σειρά «σταθερά καθεστώτα» στη βόρεια αφρική και στη μέση Ανατολή το 2010/11, αυτήν την απλή αλλά βασική απαίτηση είχαν: μια θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας / εξουσίας στον 21ο αιώνα με βάση τις «δικές τους δυνατότητες» και όχι τους σχεδιασμούς και τις μοιρασιές του 20ου – και την αγριότητά τους. (Αυτό, ενδεχομένως το κατάλαβαν κάποιοι διανοούμενοι απ’ το επιτελείο του Obama…)

Ούτε «σοσιαλισμός», ούτε «κομμουνισμός», ούτε «εργατικά συμβούλια», ούτε «αταξική κοινωνία»… Απλά: δημοκρατία με την ιστορική, «δυτική» έννοια. Τόσο λίγο για τα μάτια των πρωτοκοσμικών «υπεραπαναστατών»· τόσο πολύ για την καπιταλιστική πραγματικότητα! Στην πράξη αυτό ακριβώς ήταν και ο στόχος του σαουδάραβα “αποστάτη” bin Laden, παρότι (ξέροντας αυτά που είχαν γίνει στα ‘90s απ’ την βοσνία ως την αλγερία και την τουρκία) είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ένα «αντάρτικο πόλης» θα ήταν απαραίτητο…

Απ’ την δική μας, καθαρά και αδιαπράγματευτα εργατική οπτική, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι τις εξεγέρσεις / επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο δεν τις υποστήριξε κανένας πρωτοκοσμικός, «επαναστάτης», «διεθνιστής» (όλα αυτά έχουν γίνει κενόδοξες ιδεολογίες) αλλά ένα κράτος: το ισλαμοδημοκρατικό καθεστώς της τουρκίας. Είναι ένα υλικό, χειροπιαστό μέτρο απόλυτης απώλειας προσανατολισμού στον κόσμο μας! (Το ότι σαν αυτόνομοι εργάτες στην Αθήνα κάναμε τότε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας είναι “αισχρή εξαίρεση”!)

Τελευταίο αλλά πάντα σημαντικό: σ’ αυτήν την καινούργια πολιτική γεωγραφία που επιδίωξαν οι αραβικές κοινωνίες σε μεγάλη έκταση το 2010, μέσα απ’ την ταξική συμμαχία αραβικής εργατικής τάξης και «πεφωτισμένης» αστικής, κομβικό ζήτημα ήταν (και παραμένει) η Παλαιστίνη. Γιατί η Παλαιστίνη είναι η «σημαία» της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στον αραβικό κόσμο και στη μέση Ανατολή.

Αυτό είναι πασίγνωστο…

(φωτογραφία: Όταν οι “αγανακτισμένοι” μικροαστοί συναδελφώνονταν στο Σύνταγμα, εργάτες με τα αφεντικά τους, φασίστες με ακροαριστερούς και αναρχικούς, πανεπιστημιακοί και οικονομολόγοι – σωτήρες – με κάθε είδους εξαίσιο θύμα, εμείς δεν είμασταν εκεί.

Είμασταν αλλού. Μάης του 2011: η Ιστορία δεν γράφεται στις χωματερές του μικροαστισμού!!)

Η “εθνική γραμμή” και οι εκπροσωποί της 2

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Εντελώς επιγραμματικά τα πράγματα έχουν ως εξής. Στη Λευκωσία ξέρουν (προφανώς και στην Αθήνα ξέρουν) ότι η νότια κύπρος αποκλείεται να εκμεταλλευτεί κοιτάσματα που αυθαίρετα έχει χαρακτηρίσει σαν τμήματα της δικής της αοζ (εφόσον βρεθούν με εκμεταλλεύσιμο γκάζι) πηγαίνοντας κόντρα στην Άγκυρα. Απλά, πολύ απλά, επειδή κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κοντράρει το αναβαθμισμένο στρατιωτικά και γεωπολιτικά τουρκικό καθεστώς για να χαρίσει ποσοστά απ’ το γκάζι στη Λευκωσία. Ούτε η τριγωνική συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ προσφέρει «κάλυψη»: το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς είναι να προσθέσει στο λογαριασμό του αντίπαλους στρατούς (και στόλους).

Η ιδέα για ένα «βελούδινο διαζύγιο» στην κύπρο γυροφέρνει πάνω από ένα χρόνο· όχι από τίποτα περιθωριακούς, αλλά απ’ το ίδιο το νοτιοκυπριακό καθεστώς και προσωπικά τον Αναστασιάδη. Είναι ο μόνος τρόπος για να «λυθούν τα χέρια» της Λευκωσίας να αξιοποιήσει ό,τι υπάρχει στη δική της αοζ, χωρίς τουρκικές «ενοχλήσεις» και χωρίς αβεβαιότητες για τις εταιρείες εκμετάλλευσης φυσικού αερίου.

Δεν είναι μεν μια απλή τεχνικά διαδικασία (η αλληλοαναγνώριση δύο κρατών στην κύπρο, ειδικά σε ότι αφορά την σχέση του βορρά με την ε.ε.), είναι όμως η μόνη λογική (και από καπιταλιστική άποψη) εξέλιξη. Ωστόσο παρεμβάλλονται οι ιδεολογικοί παράγοντες, ιδιαίτερα ισχυροί σε πρωτόγονες κοινωνίες σαν την ελληνική ή την ελληνοκυπριακή. Αν το «βόρεια μακεδονία» είναι μια φορά ανάθεμα, το «δύο κυπριακά κράτη» είναι εκατό!!!

Να γιατί θα χρειαζόταν ένας ταχυδακτυλουργός (ή ένας μεγΑλέκος) σαν τον τενεκεδένιο, για να πάρει το κόψιμο του «γόρδιου δεσμού» πάνω του!!! Κρίμα που δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο στη διάθεσή του…

(Δεν είναι ικανός; Μα γιατί το λέτε; Αφού πρόσφατα ξανα-ανακοίνωσε ότι με τον φίλο του τον χασάπη Sisi θα χαράξουν τα σύνορα των δύο αοζ, ελληνικής και αιγυπτιακής, μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Το πολύ πολύ κάτω απ’ την Κρήτη. Ανατολικότερα… ως την κυπριακή αοζ; Δεν έχει!!!)

Μέση Ανατολή 2

Σάββατο 13 Οκτώβρη. Ακόμα σημαντικότεροι είναι οι αντίπαλοί του Ριάντ εκτός συνόρων: Τεχεράνη, Ντόχα, Άγκυρα. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομύριο να αφήσουν ανεκμετάλλευση τόσο την (βέβαιη) ενοχή του υπό τον τοξικό σαουδαραβικού καθεστώτος, όσο και οποιαδήποτε αναταραχή διαδοχής του «πρίγκηπα» στα κυβερνητικά πόστα. Και είναι κυρίως η Άγκυρα και η Ντόχα που μπορούν να κρατήσουν το ζήτημα της δολοφονίας ανοικτό διεθνώς, ακόμα κι αν τα βαθέα κράτη στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο προσπαθήσουν, για τους δικούς τους λόγους (: εμπόριο όπλων…) να το σπρώξουν κάποια στιγμή κάτω απ’ το χαλί…. «λόγω αμφιβολιών».

Στον ειδικό πόλεμο για τον έλεγχο των σουνιτών (κατ’ αρχήν της συρίας) η Άγκυρα και η Ντόχα νίκησαν καθαρά το Ριάντ, αυτό είναι βέβαιο. Απο ‘δω και στο εξής, με μοχλό την δολοφονία του Khashoggi, έχουν αποκτήσει πολλές δυνατότητες να «επιτεθούν» (όχι με όπλα) στην ίδια την σαουδαραβική πρωτεύουσα, στην «καρδιά» της χούντας εκεί. Να κάνουν, κατά κάποιον τρόπο, εξαγωγή της νίκης τους στη συρία…

Η πολιτική αναβάθμιση και των δύο καθεστώτων (ειδικά όμως την Άγκυρας), όχι μόνο σε ότι αφορά τους σουνίτες αλλά γενικότερα στους σχεδιασμούς για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, είναι μια απ’ τις συνέπειες της τόσο brutal δολοφονίας του Khashoggi σε τουρκικό έδαφος και της αναμενόμενης «καταβαράθρωσης» του Ριάντ. Το σαουδαραβικό καθεστώς, που είχε ήδη πολλά και σοβαρά προβλήματα, μοιάζει όλο και περισσότερο με dead man walking. Με ή χωρίς τον τοξικό…

Ενδεχομένως να αναβαθμιστεί και η χούντα του Καΐρου… Θα ήταν μια ελπίδα για το Τελ Αβίβ, που δεν πρέπει να νοιώθει καλά με το μέλλον του συμμάχου του στο Ριάντ.

(Κατά το cnn και άλλα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια κάποιες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ήξεραν, μέσω τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, τα σαουδαραβικά σχέδια, σίγουρα για απαγωγή του Khashoggi, και βίαιη μεταφορά του στο Ριάντ… Όμως δεν τον ειδοποίησαν…

Έχει προκύψει έτσι μια αμιγώς αμερικανική «ουρά» στο ζήτημα της δολοφονίας, που λογικά θα γίνει προσπάθεια να κουκουλωθεί…)

Ψοφιοκουναβιστάν αγάπη μου!

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Δεν είναι η καλύτερη εποχή για τους τσάτσους του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, και πιο συγκεκριμένα (για την περίπτωση που μιλάμε) για τους τσάτσους των ελλήνων εφοπλιστών και τους λακέδες τους. Πάνω που θεώρησαν ότι ξεμπέρδεψαν με τον «δογματικό αντι-αμερικανισμό» οι αρμόδιοι τσατσορούφιανοι, τους προέκυψε για άλλη μια φορά ένας ψεκασμένος που μοιράζει βάσεις στους αμερικάνους όπως θα μοίραζε φιλάκια στους οπαδούς του. Μόνο Σούδα και Αλεξανδρούπολη; Πάρτε και Βόλο, πάρτε και Λάρισα, πάρτε και Κάρπαθο. Όντως: η ελληνική προσπάθεια για γεωπολιτική αναβάθμιση (σαν τρίχες στ’ αρχίδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) είναι εντελώς αδογμάτιστη!

Ωστόσο θα ήταν άδικο να ανατριχιάζει κανείς με την απλοχεριά ενός ψεκασμένου που, στο κάτω κάτω, ποτέ δεν έκρυψε ποιος είναι, τι αντιπροσωπεύει και που το πάει. Γιατί περισσεύουν εκείνοι που έχουν Τσίπρα αλλά δεν έχουν τσίπα, κι αυτοί είναι άξιοι απεριόριστης χλεύης (στην καλύτερη των περιπτώσεων): ο Sisi είναι ο πολιτικός και ηθικός αυτουργός της δολοφονίας 816 διαδηλωτών στην πλατεία Rabaa al-Adawiya, τον Αύγουστο του 2013, μόνο για να εγκαθιδρύσει την χούντα του. Κι από τότε το καθεστώς του δεν έχει σταματήσει να σκοτώνει.

Αρνούνται να το παραδεχτούν οι “ευαίσθητοι”, γιατί τότε θα αναρωτηθούν “τι σκατά κάνουμε τόσα χρόνια”. Είναι αλήθεια πάντως. Υπάρχει κάτι πιο ελεεινό, ακόμα και απ’ τους κυβερνοφασίστες των ψεκασμένων: είναι οι κυβερνοφασίστες του συ.ριζ.α.

Ο ρεαλισμός των “εθνικών συμφερόντων” σκοτώνει. Σκοτώνει εντός συνόρων, στα κάτεργα φυσικής, ηθικής και συναισθηματικής εξόντωσης των προσφύγων / μεταναστών. Σκοτώνει και εκτός συνόρων: στην Παλαιστίνη, στο Κάιρο, στη συρία…

Όταν αυτό που λέγεται “αριστερά” αγκαλιάζει στιγνούς εγκληματίες σαν τον Sisi και τον Netanyahou, γιατί να μην χαρίζει βάσεις στους αμερικάνους η συγκυβερνητική “άκρα δεξιά”; Κι ακόμα χειρότερα: όταν τα κυβερνοπαραμύθια αυτής της “αριστεράς” τελειώσουν, πόσο νόμιμη θα αφήσουν την όποια διάδοχο κυβερνοδεξιά για να συνεχίσει την αιμοβόρα “εθνική γραμμή”;

(φωτογραφία πάνω: Ο μεσαίος ούτε κατουράει ούτε κάνει την προσευχή του. Σκέφεται ότι δεν κάλεσε τους φίλους του στο φεστιβάλ “sputnik”, να ακούσουν για τον Μαρξ…

Κάτω: Ο Sisi δεν παίρνει μαζί του, στα ταξίδια του, ούτε τα πτώματα όσων δολοφονεί ούτε, καν, φωτογραφίες απ’ τα έργα του. Ίσως επειδή κάποιοι φίλοι του είναι ευσυγκίνητοι…

Ακόμα πιο κάτω: Ο ογκόλιθος με τους συναδέλφους τους απ’ το χουντικό Κάιρο και τη Λευκωσία, σε ραντεβού πριν λίγο καιρό.)

Μεσόγειος νεκροταφείο τους!

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Η αγγλική b καθεστωτική εφημερίδα sun αποκάλυψε ότι οι ρώσοι δεν έχουν κατέβει μόνο στην ανατολική, αλλά έχουν πιάσει πόστα και στην κεντρική Μεσόγειο: στη λιβύη. Έχουν ήδη δύο βάσεις (λέει η sun) στο Tobruk και στην Benghazi….

Δεν θα δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι οι special σχέσεις που έχει (και) η Μόσχα με τον στρατηγό Khalifa Haftar, αφεντικό του μεγαλύτερου μέρους της λιβύης στα ανατολικά και στο κέντρο, μεταφράζονται και σε «στρατιωτική παρουσία» στα μέρη του. (Να θυμίσουμε ότι φίλοι του Haftar εκτός απ’ την Μόσχα είναι το Παρίσι, το Κάιρο και η Ντόχα)… Δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα να δεχτούμε ότι αυτή η ρωσική «στρατιωτική παρουσία» στη λιβύη γίνεται μέσω της ΣΔΙΤ εταιρείας μισθοφόρων “wagner group”, μια κρατικά ελεγχόμενη αλλά τυπικά ιδιωτική ρωσική blackwater…

Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι άλλο. Τα κίνητρα που αποδίδει η αγγλική καθεστωτική πατσαβούρα στη ρωσική στρατοπέδευση στη λιβύη. Και είναι σημαντικό επειδή (άθελά της) η sun επιβεβαιώνει την “εξτρεμιστική” θέση της ασταμάτητης μηχανής εδώ και πολύ καιρό.

Τι δουλειά έχει, λοιπόν, η Μόσχα στις όχθες της λιβύης, απέναντι απ’ την Πελοπόννησο, σύμφωνα με την sun; Δεν θα το φανταστείτε: επιδιώκει να βάλει στο χέρι τις “μεταναστευτικές ροές”, για να τις εξαπολύει κατά της ευρώπης!!!

Ναι, είναι εντελώς ηλίθιο από κάθε πλευρά εκτός από μία: δείχνει (με άγαρμπο τρόπο, αλλά ποιος προσέχει τέτοιες λεπτομέρειες πια;) ότι οι μετανάστες / πρόσφυγες έχουν τοποθετηθεί απ’ την πρωτοκοσμική φασιστορατσιστική ευρώπη (τα αφεντικά της δηλαδή) στη θέση βασικού στοιχείου του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, σε πρώτο πλάνο… Προβάλλονται σαν το “πιασάρικο στοιχείο”, εκείνο που αναμοχλεύει τον μικροαστικό εθνικισμό: ο ρατσισμός “γαλβανίζεται” για να γίνει “απόδειξη” του γιατί το ρωσικό κράτος είναι απειλή…

Θα μπορούσε η sun να πει άλλα πράγματα, κοντύτερα στην πραγματικότητα. Ότι, για παράδειγμα, η Μόσχα προσπαθεί να ελέγξει τις θαλάσσιες μεταφορές στη Μεσόγειο (όπως, αυτό είναι ευκολάκι, το Πεκίνο στο δυτικό Ειρηνικό). Ή ότι θέλει να αποκτήσει στρατιωτικό έρεισμα στην Αφρική, απειλώντας του πρωτοκοσμικούς «επενδυτές» εκεί.

Όμως δεν αποδίδει τέτοια κίνητρα στην ρωσική «απόβαση στη λιβύη». Επειδή, αν το κάνει, η αποκάλυψή της θα βρωμάει 4ο παγκόσμιο, και το κοινό της ίσως θορυβηθεί – όχι ειδικά για την ρωσία αλλά μάλλον σ’ ένα στυλ «τι γίνεται ρε μαλάκες; που πάμε;». Προτιμάει να πει κάτι βλακώδες (η Μόσχα στέλνει τους πρόσφυγες / μετανάστες στην ευρώπη!) συνεπές με το IQ του κοινού της. Συνεπές, όμως, κυρίως με τους επίσημους κρατικούς χειρισμούς: στέλνουμε τους θαλασσόμπατσους και τα πολεμικά μας να «περιορίσουν τις μεταναστευτικές ροές» (αυτό σας το λέμε) για να πιάσουμε πόστα στη Μεσόγειο λόγω εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου (αυτό δεν σας το λέμε).

(φωτογραφία πάνω: Έτσι εικονογραφεί η sun την «ρωσική απειλή» από λιβύη μεριά. To μπλε βέλος είναι η απειλή των προσφύγων / μεταναστών…

Κάτω: Το ροζ κομμάτι είναι του στρατηγού Haftar…)