Tag: αίγυπτος

“Ελλάς – Γαλλία – Ναυμαχία”

Παρασκευή 31 Γενάρη. Να το πρώτο καλό της «στρατηγικής σύσφιξης» μεταξύ του γαλλικού πολεμικού ναυτικού και του ελλαδιστάν: Το κόσμημά του, το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, καθώς επέστρεφε απ’ την αραβική θάλασσα, αρχικά έδωσε λαβή για εθνικόφρονες (ελληνικές), δηλαδή βολικές παρεξηγήσεις. Ότι τάχα ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron στέλνει τη ναυαρχίδα του να φυλάει την νοτιοκυπριακή αοζ· ενώ ίσχυε το αντίθετο: το Charles de Gaulle γυρνούσε σπίτι απ’ την θαλάσσια περίμετρο της αραβικής χερσονήσου, πέρασε κανονικά το Σουέζ, κι έτσι βγήκε στην ανατολική Μεσόγειο… Τι στο διάολο; Από πού θα πήγαινε δήλαδη;

Κανείς εκτός απ’ τους υπήκοους δεν έδωσε σημασία. Μετά όμως, πάντα στο δρόμο για το σπίτι, εκεί ανάμεσα στην ιταλική μπότα και στον κόλπο της Σύρτης, ανακάλυψε (το Charles de Gaulle, η ναυαρχίδα του βασιλιά) τί νομίζετε; Όχι, αν μπορείτε βρείτε το!

Ας το πάρει το ποτάμι: ανακάλυψε μια τουρκική φρεγάτα!… Ουάου!! Κρίμα μωρέ μωρέ! Κρίμα τον κόπο της ναυαρχίδας! Αν το Παρίσι (;) ή οι έλληνες φίλοι του φρόντιζαν να ενημερώνονται, θα είχαν βρει και τις φωτογραφίες των φρεγατών στα ανοικτά της λιβύης – πριν ανακαλύψει μία ο καπετάνιος της ναυαρχίδας.

Δεν πειράζει. Κατανοητή είναι η σύγχυση ιμπεριαλισμών (των εκπροσώπων τους) που ζορίζονται. Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή, με εντελώς κακές προθέσεις (αντι-μιλιταριστικές και αντι-ιμπεριαλιστικές) μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση, με τις δύο πιο πάνω φωτογραφίες.

Η μεσαία δείχνει ένα τουρκικό πολεμικό «δεμένο» στο λιμάνι της Tripoli: βασιλιά Macron, please, ΜΗΝ στείλεις τη ναυαρχίδα σου να ανακαλύψει ΚΑΙ αυτό! Άσε… Iσχύει…

Η κάτω είναι από ένα άρθρο μιας βδομάδας παλιό· το φυλάγαμε για έκπληξη. Εκεί, λοιπόν, στη χούντα του Καΐρου, φαίνεται ότι κάνουν δεύτερες σκέψεις σχετικά με τον ευνοούμενό τους, τον «τζενεράλ». Δεν θα εκπλαγείτε: αυτές οι δεύτερες σκέψεις έχουν αποστολέα με όνομα και διεύθυνση: Putin, Μόσχα. Η ανεγκέφαλη αλεπού Putin «πιέζει» τον χουντοκαραβανά Sisi να συμμαζέψει τον «τζενεράλ» που είναι κάπως ατιθασούλης στα βαθιά του γεράματα, και σηκώθηκε να φύγει στη ζούλα απ’ τη Μόσχα ενώ τον είχαν να υπογράψει εκεχειρία· προσβάλοντας τους οικοδεσπότες του. Δεν φεύγεις έτσι κύριε!

Mετά την τσογλανιά του «τζενεράλ» ο Putin είπε δυο κουβέντες στον Sisi. Κι εκείνος επ’ ευκαιρία ανακάλυψε, όχι χωρίς πόνο ψυχής, ότι ο «τζενεράλ» απέτυχε στην αποστολή του (να καταλάβει την Tripoli), ότι δηλαδή είναι αποτυχημένος σαν «τζενεράλ» παρά την πλουσιοπάροχη βοήθεια που πήρε, και ότι αφού δεν κατέλαβε την πρωτεύουσα και, κατά συνέπεια, δεν εμπόδισε την τουρκική στρατιωτική βοήθεια / παρουσία στη λιβύη, το μόνο πράγμα που κάνει (αν κάνει κάτι…) είναι να σέρνει το αιγυπτιακό καθεστώς σε στρατιωτική αναμέτρηση με το τουρκικό· κάτι που ακόμα και οι χασάπηδες (του Καΐρου) καθόλου δεν θα ήθελαν να τους συμβεί! (Με μια εκτεταμένη και έτοιμη να εκραγεί κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση να σημαδεύει την πλάτη τους δεν έχουν άδικο…)

Ο εχθρός του φίλου μου είναι και δικός μου εχθρός…

Κυριακή 26 Γενάρη. Κάθε φορά που τα ντόπια πολιτικά καθάρματα, τα νυν και τα προηγούμενα, υπηρετώντας την ίδια ακριβώς «εθνική γραμμή», σφίγγουν τα χέρια του χουντοκαραβανά Sisi και των υπόλοιπων της συμμορίας του, δίνουν από μια κλωτσιά στο στομάχι στους χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους της αιγυπτιακής χούντας. Το κάνουν εντελώς συνειδητά: γιατί εκτός απ’ το «διεθνές δίκαιο» φλέγονται, ως γνωστόν, και για την «δημοκρατία»…. Όπως είχε υποστηρίξει, άλλωστε, ο ογκόλιθος Nick the greek υπ.εξ. Κοτζιάς «δεν πρέπει να επιβάλλονται στον Sisi διεθνείς κυρώσεις για την δικτατορία, γιατί έτσι στερεώνεται η δημοκρατία…».

Έτσι, «όμορφα κι ωραία», πετώντας πότε εδώ και πότε εκεί ξεροκόματα στους πληβείους, εξασφαλίζουν την μαζική συνενοχή στους φασίστες της ανατολικής Μεσογείου…

Οι πολιτικοί κρατούμενοι (και) στην αίγυπτο έχουν πρόσωπα, έχουν ιστορία· κι είναι χίλιες φορές πιο σημαντικοί σαν άνθρωποι απ’ τα πολιτικά καθάρματα και τους γιάπηδες της «αριστεράς» και της «δεξιάς» του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Να μερικά απ’ αυτά τα πρόσωπα.

Η 41χρονη Israa Abdelfattah βρίσκεται στα κάτεργα της χούντας απ’ τις 12 Οκτώβρη του 2019. Την έδεσαν για συμμετοχή στις διαδηλώσεις κατά του Sisi που έγιναν απ’ τις 20 ως τις 22 του περασμένου Σεπτέμβρη (υπάρχουν σχετικές αναφορές της ασταμάτητης μηχανής), για «διασπορά ψευδών ειδήσεων», κλπ. Βασανίστηκε απ’ την στρατοαστυνομία, και στις 8 Δεκέμβρη άρχισε απεργία πείνας ζητώντας να ερευνηθούν οι καταγγελίες της για τα βασανιστήρια.

Η Israa είναι απ’ τα αρχικά, ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης «6 Απρίλη», που άρχισε να δρα το 2008 σαν υποστήριξη σε εργατικούς αγώνες. Η ίδια οργάνωση έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην επανάσταση της 25ης Γενάρη του 2011…

Η 60χρονη Hoda Abdelmonem είναι δικηγόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και βρίσκεται σε απομόνωση απ’ την 1 Νοέμβρη του 2019. Είναι απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες τόσο των αγώνων των γυναικών εναντίον της χούντας, όσο και της υπεράσπισης των πολιτικών κρατούμενων. Ήταν απ’ τις βασικές που οργάνωσαν την γυναικεία διαδήλωση προς την πλατεία Tahrir στις αρχές Φλεβάρη του 2011, μια απ’ τις πρώτες διαδηλώσεις που έσπασαν τον στρατοαστυνομικό κλοιό γύρω απ’ τους συγκεντρωμένους στην πλατεία…

Ο 37χρονος Alaa Abdel Fattah, είναι προγραμματιστής και ενταγμένος στην εκτός νόμου αιγυπτιακή αριστερά, ψυχή του blog “mada masr”, και «παλιά» καραβάνα του αντιχουντικού κινήματος. Μετά από δύο χρόνια προφυλάκισης, τον Φλεβάρη του 2015 καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλακή για την «οργάνωση παράνομης πολιτικής διαμαρτυρίας». Αποφυλακίστηκε στα τέλη Μάρτη του 2019, υπό τον όρο για τα επόμενα 5 χρόνια να παραμένει σε αστυνομικό τμήμα επί 12 ώρες καθημερινά, απ’ το απόγευμα ως το επόμενο πρωί· να κοιμάται σε κελί, δηλαδή… Στις 29 Σεπτέμβρη, μερικές ημέρες μετά τις περσινές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις, συνελήφθη με την κατηγορία ότι «αθέτησε τους περιοριστικούς όρους». Μετά την σύλληψη αυτή βασανίστηκε απ’ την στρατοαστυνομία· παραμένει αιχμάλωτος…

Η 34χρονη Mahienour el-Massry, είναι δικηγόρος και συμμετέχει σε ομάδα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Έχει φυλακιστεί δύο φορές, το 2015 και το 2017 για τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Την έδεσαν στις 24 Σεπτέμβρη έξω απ’ την εισαγγελία του Καΐρου, στη διάρκεια συνάντησής της με συγγενείς διαδηλωτών που είχαν συλληφθεί ήδη. Από τότε παραμένει αιχμάλωτη…

Σοφά λόγια μεγάλων ανδρών

Τρίτη 7 Γενάρη. … Κύριε Νέδο, οι διεθνείς σχέσεις στη σύγχρονη εποχή διέπονται από το διεθνές δίκαιο, όχι από «κανονιοφόρους»…

Θα ήθελε η ασταμάτητη μηχανή να σας παιδέψει λίγο, να μαντέψετε από τίνος το στόμα βγήκαν αυτές οι ώριμες, μεστές κουβέντες. Δεν θα το κάνει. Πριν όμως πρέπει να νοιώσετε κάτι απ’ την ιερή αγανάκτηση του πολιτικού άνδρα, που ο δημοσιογράφος του αφήνει υπονοούμενα με «κανονιοφόρους» επειδή δεν έχει καταλάβει ο έρμος ότι οι καιροί έχουν αλλάξει· έτσι ώστε ο σοφός αυτός άνδρας να αναγκάζεται να του απευθυνθεί, στη μέση της παρλάτας του, με το όνομά του, όπως ο δάσκαλος βάζει τις φωνές επώνυμα στον άτακτο μαθητή την ώρα που παραδίδει το μάθημα. Σε ένα στυλ: Ρε Νέδο τόσο πίσω έχεις μείνει; Για πρόσεχε λιγάκι!!

Είναι ο γύπας ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας που μιλάει, αυτός ο Όλυμπος της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για τον ίδιο γύπα που σήμερα, μαζί με τον προϊστάμενο ρημαδοΚούλη, σφίγγει με χαρά και περηφάνεια τα χέρια των αμερικανικών κανονιοφόρων (αν και δεν αποκλείεται να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτα, και να βγει απ’ τη χειμάρια νάρκη τον Μάη, οπότε θα του πουν ότι το ψόφιο κουνάβι σκότωσε τον Soleimani και κάμποσους ακόμα· και τότε μπορεί να αναρωτηθεί “εκείνος ο Guaido τι να γίνεται”;…)

Παίζουμε κρυφτούλι όμως. Περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι ρημαδο-, περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι γύπας, ο υπε.ξ. είναι έλλην! Πολύ του αρέσουν οι «κανονιοφόροι», αρκεί να είναι δικές του ή συμμάχων του – εξ ού και η συνέχεια της θερμής σχέσης / συμμαχίας με κάθε διαθέσιμο φασισταριό. Και δεν του αρέσουν αν είναι των οχτρών· τότε το παίζουμε «διεθνές δίκαιο»… Και λέμε ότι θέλουμε v.a.r….

Τι δεν καταλαβαίνεις ρε Νέδο;

Η ρημαδο-αρμάδα 2: ο πυλώνας κι ο σωλήνας

Τρίτη 7 Γενάρη. Ακόμα χειρότερα το φοβερό δήθεν «προσόν» για το οποίο καμαρώνουν τα τελευταία χρόνια οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες όταν πρόκειται να το πουλήσουν, ότι δηλαδή το ελλαδιστάν είναι «πυλώνας σταθερότητας» στη μέση Ανατολή, έχει μια και μόνο μία εμπορική (γεωπολιτική) αξία: να είναι βάσεις και επιμελητειακά κέντρα για τους στρατούς των συμμάχων τους – που παράγουν οργανωμένα και συστηματικά αστάθεια. “Δημιουργική καταστροφή” όπως ονομάζεται η καμμένη γη…

Από τότε, όμως, που τα ντόπια αφεντικά επέλεξαν να διαφημίζουν έναν «ομφάλιο λώρο» τους με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ (τον σωλήνα που ονομάζεται east med), και από τότε που ανέλαβαν το καθήκον να δίνουν γη και αέρα για να εκπαιδεύονται οι ισραηλινοί πιλότοι (αυτοί που βομβαρδίζουν στην συρία και στο ιράκ «ιρανικούς στόχους» – κι αύριο ποιός ξέρει πού θα φτάσουν;), το να διαφημίζεται το ελλαδιστάν σαν «πυλώνας», δηλαδή πολύ απλά σαν αμερικανικές και ισραηλινές βάσεις και υποδομές, γίνεται όλο και περισσότερο «ζόρικη δουλειά».

Εννοείται ότι τα ντόπια αφεντικά δεν έχουν κανένα μα κανένα πρόβλημα αν αυτή η «παροχή υπηρεσιών» (και ό,τι άλλο ζητήσουν ή απαιτήσουν οι σύμμαχοι) στοιχίσει ζωές δεκάδων, εκατοντάδων ή χιλιάδων υποτελών. Για τα genitals τους μας έχουν, είτε οι φαιορόζ είτε οι ρημαδο-. Εκείνο που τους απασχολεί είναι οι ανταμοιβές που ορέγονται και δεν τις βλέπουν στον ορίζοντα. Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, θέλουν δουλειές θαλάσσιων μεταφορών, «άσπρες» ή «μαύρες». Οι ντόπιοι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (δηλαδή το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού) θέλουν άλλα ανταλλάγματα. Θέλουν έδαφος· θέλουν «μπαξίσια» διαφόρων ειδών.

Παρότι οι κίνδυνοι του να παριστάνεις τον πυλώνα ενώ είσαι απλά ένα γρανάζι του άξονα μεγαλώνουν, τα «αντίδωρα» δεν φαίνεται να αυξάνονται ανάλογα. Έφτασε έτσι αυτό το κάθαρμα της εντόπιας αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου, ο π.ε.τ. Τσίπρας, που έκανε ό,τι μπορούσε για την ελληνο-αμερικανική συμμαχία (μόνο με τον Pyatt δεν κοιμήθηκε…) να μουρμουρίζει τώρα (συνέντευξη την περασμένη Κυριακή στο μαγαζί του asset 1…) ότι «αν τα αμερικανικά συμφέροντα … δεν συγκλίνουν πια με τα δικά μας … τότε κι εμείς πρέπει να επανεξετάσουμε την πολιτική μας…»

Πια; Πια; Τι λες ρε παγκόσμιε; Να κρατήσει δηλαδή το ντόπιο σύστημα εκμετάλλευσης και καταστροφής μούτρα και στον Νetanyaju; Και στον Sisi;

Ανατριχιαστικό!

Λιβύη

Παρασκευή 3 Γενάρη. …Την ώρα που θα φτάσει στη λιβύη η πρώτη δόση τούρκων στρατιωτών, η μάχη θα τελειώσει, και θα βρείτε τους στρατιώτες του Erdogan στα σύνορά σας… Αυτό το μελοδραματικό δήλωσε ο «τζενεράλ» Haftar στο σύμμαχό του Sisi στη διήμερη (χτες και προχτές) επίσκεψή του στο Κάιρο. Προσπάθησε να πείσει τον χουντοκαραβανά να στείλει αιγυπτιακό στρατό στη λιβύη, υποσχόμενος ότι αν γίνει αυτό, θα καταλάβει την Tripoli μέσα σε λίγες ώρες. Αυτό το τελευταίο ήταν epic.

Δεν ξέρει η ασταμάτητη μηχανή τι σκατά μπορεί να έχει στο κεφάλι του ένας χασάπης χουντικός. Υποθέτει όμως ότι κάποιον ρεαλισμό τον διαθέτει. Ο στρατός του ένα πράγμα μπορεί μόνο να κάνει: να καταστέλλει τον «εσωτερικό εχθρό». Ο τελευταίος πόλεμος που έκανε ήταν συμβατικός, το 1973 (πριν 45 και βάλε χρόνια), με προέλαση στην έρημο του Σινά. Συνεπώς είναι εντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσει ακόμα και τους πρώην “free syria” και νυν “free libya”… Κι ας μην μιλήσει κανείς για μάχη σε urban περιβάλλον… Κατά συνέπεια, το να αρχίσουν να φτάνουν φέρετρα φαντάρων και αξιωματικών στο Κάιρο (ο αιγυπτιακός στρατός είναι παραδοσιακός, με υποχρεωτική στράτευση…) είναι το τελευταίο που θα ήθελε ο χουντοκαραβανάς: την εξέγερση που θα τον στείλει στην κρεμάλα δεν θα την γλυτώσει…

Αν ο «τζενεράλ» γουστάρει έναν τουρκο-αιγυπτιακό πόλεμο στο λιβυκό πεδίο μάχης, ο σφάχτης του Καΐρου θα μπορούσε να έχει λόγους σοβαρούς να τον αποφύγει. Απ’ την άλλη δεν πρέπει να δείξει ότι φοβάται…

Αν δυσκολεύεται να αποφασίσει ας κάνει ένα τηλέφωνο στην ανεγκέφαλη αλεπού Putin, να ζητήσει μια γνώμη…

Πολυδιάστατες παρτίδες

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Όσο η Μόσχα υποστήριζε τον Haftar κι αυτό ήταν όλο, μπορούσε μεν να το δείχνει, αλλά δεν μπορούσε να επικαλεστεί (στο όνομα του και στο δικό της) την «διεθνή νομιμότητα». Φυσικά αυτή η «διεθνής νομιμότητα» είναι ένα κουρελόχαρτο. Αλλά πότε εδώ και πότε εκεί έχει ακόμα μια χρησιμότητα, ειδικά σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που τα λιγότερο δυνατά κράτη / κεφάλαια (ας πούμε στην αφρική…) ξαναψάχνουν τις συμμαχίες τους.

Η Μόσχα εγκαινίασε πρόσφατα (στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη) μια πολυεπίπεδη (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική) εκστρατεία «γοητείας» των αφρικανικών κρατών. Ακολουθώντας τα βήματα του Πεκίνου που ήδη βρίσκεται πιο μπροστά, η Μόσχα εμφανίζεται στην αφρική σαν ηγεμονική – δύναμη – για – το καλό. Για την καπιταλιστική ανάπτυξη· και την «ασφάλεια» (εδώ συμπληρώνει την κινεζική επέλαση)… Στη «δύση» αυτά υποτιμώνται ή και γίνονται αντικείμενο ειρωνείας: οι αμερικάνοι (και οι γάλλοι, άντε και λίγο οι γερμανοί) έχουν στρατό και βάσεις στην αφρική· ποιος θα τους εμποδίσει;

Εντάξει… Πέραν του ότι και αυτή η ήπειρος γίνεται γρήγορα πεδίο σύγκρουσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου (έχει πάμπολλες και πολύτιμες πρωτές ύλες για την 4η βιομηχανική επανάσταση) κανείς δεν αναρωτήθηκε: αν η Μόσχα σκοπεύει να «κάνει δουλειές» διαφόρων ειδών με τις τωρινές αφρικανικές κυβερνήσεις πόσο κι ως πιο σημείο ταιριάζει να υποστηρίζει έναν παράνομο σαν τον Haftar στην λιβύη; Πόσο πειστικό είναι κάτι τέτοιο όταν τα περισσότερα αφρικανικά κράτη έχουν ή είναι εύκολο να αποκτήσουν «αντάρτικες δυνάμεις» που θα υποστηρίζει πότε το Παρίσι, πότε η Ουάσιγκτον και πότε το Λονδίνο;

Αφήνουμε σ’ εσάς τον προβληματισμό… Γιατί αν οι συσχετίσεις της ασταμάτητης μηχανής είναι σωστές (κάτι που είτε θα αποδειχθεί είτε όχι…) έχει ισχυρή γεωπολιτική βάση το να θέλει η Μόσχα την Άγκυρα στην «άλλη πλευρά» της «λιβυκής εξίσωσης». Αυτό που γράφαμε χτες για τους «πόλους ενός μαγνητικού πεδίου»… Με έναν στρατό της προκοπής στην Tripoli, και με τα όνειρα του Haftar για κατάληψή της να καταρρέουν, η Μόσχα μπορεί να βγει απ’ το ημίφως της υποστήριξής του, και να σταθεί στο κέντρο της σκηνής σαν βασικός ειρηνοποιός. (Άσχετα με το πόσο πραγματική θα είναι η ειρήνη στην κινούμενη λυβική άμμο… Υποθέτουμε όχι περισσότερο απ’ ότι στο Donbass…)

Αυτό είναι πράγματι θεαματική αλλαγή δεδομένων! Όχι απλά στη λιβύη αλλά στη λιβύη σαν Παράδειγμα – στην – αφρική (ίσως και πιο πέρα). Εκεί που πριν γινόταν ένας εμφύλιος ο οποίος σιγά μην μας απασχολεί (όπως θα έλεγε κι ένας διάσημος ισραηλινός: «σκουρόχρωμοι σκοτώνουν σκουρόχρωμους· και τι μας νοιάζει εμάς;»), ένας απ’ τους πολλούς που γίνονται στην αφρική, τώρα διαγράφονται οι βασικές γραμμές μιας σύνθετης και επίσημης απόβασης δύο «αναθεωρητικών» δυνάμεων: της Άγκυρας και της Μόσχας… Φωτιά στα μπατζάκια διάφορων!!

Αν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε δεν είναι όλα τα τηλεφωνήματα ίδιας αξίας! Οι κουβέντες του Putin με τον Conte έχουν εντελώς διαφορετική αξία απ’ τις κουβέντες του Sisi με τον Trump. Οι πρώτοι προσπαθούν να διαμορφώσουν το «μπλοκ της Σύρτης», που έχει (θέλει βάσιμα να έχει) την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ο χουντοκαραβανάς της αιγύπτου αντίθετα (όπως και τα φιλαράκια του στην Αθήνα, στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ) αμύνονται· για να μην πούμε ότι έχουν βρεθεί ξαφνικά στα σκοινιά. (Αυτό δεν τους κάνει καθόλου λιγότερο επικίνδυνους!!). Όπως στην Αθήνα έτσι και στο Κάιρο παρακαλάνε για την πιο άμεση εμπλοκή του ψοφιοκουναβιστάν στο λιβυκό πεδίο μάχης… Έχουν πέσει, βέβαια, στην περίπτωση: όντας υπό εξέταση για καθαίρεση το ψόφιο κουνάβι δεν θα μπορούσε να πουλήσει «στρατό στη λιβύη» – ούτε καν «ειρηνευτικό» – στα μέτρα που θέλουν η Αθήνα, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ… Κι άλλωστε Αθήνα ‘n’ friends τον Haftar υποστηρίζουν: θα έστελνε το ψόφιο κουνάβι στρατό υπέρ του, όπως έχει κάνει με τους ypg στη συρία; Για να προστατέψει τα πετρέλαια απ’ … τον isis; Τολμηρό, πολύ τολμηρό σαν προσδοκία…

Προς το παρόν, λοιπόν, η Άγκυρα (και, επιμένουμε, η Μόσχα πίσω της) έχει στείλει το «μήνυμα»: η Tripoli δεν θα πέσει στον Haftar και, φανερά, επίσημα, με τις σημαίες του, ένα κράτος – μέλος του νατο (ακόμα μέλος…) φυτρώνει εκεί που δεν το σπείρανε. Διαμορφώνει κι ένα χρονοδιάγραμμα: «Θα συζητήσουμε και θα αποφασίσουμε οριστικά για το θέμα… (λέει το τουρκικό καθεστώς) … της αποστολής στρατιωτικής βοήθειας στην αναγνωρισμένη κυβέρνηση της λιβύης στις 7 Γενάρη, που θα ανοίξει απ’ τις διακοπές το κοινοβούλιό μας. Δεν βιαζόμαστε, εσείς βιαζόσαστε…»

Σα να λέει: ειρηνοποιοί, έχετε κατ’ αρχήν 10 μέρες να τηλεφωνηθείτε, να τα πείτε (αν θέλετε υπογράψτε και καμμιά συμφωνία για eastmed σωλήνες…). Και τα λέμε…

(φωτογραφία: Άποψη της ρωσο-παναφρικανικής διάσκεψης στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη…)

Ντέφια, νταούλια, κρόταλα

Τετάρτη 25 Δεκέμβρη. Προχτές αγόραζαν «ιταλία» – μπας και πουλήσουν τον eastmed σαν ρεαλιστικό. Χτες, όμως, αγόραζαν «γαλλία»: το πιθανότερο είναι ότι τώρα πρόκειται για ιδέα του χασάπη του Καΐρου. Μάλιστα, επειδή το ρεπερτόριο είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένο, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron σερβίρεται σαν ο plus one του τριγώνου Αθήνας – Λευκωσίας – Καΐρου, όπως ο Πομπηίας σερβιρίστηκε σαν ο plus one του τριγώνου Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ… (Το τι ανταγωνιστική σχέση έχουν μεταξύ τους η Ρώμη και το Παρίσι σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης το διαβάσατε χτες…)

Αυτό που το ρημαδογκουβέρνο θέλει να παρουσιάσει σαν «θύελλα συμμάχων», σα να έγινε το ελλαδιστάν το πιο πολύτιμο asset στον πλανήτη, είναι ουσιαστικά θόρυβος. Η ευκολία με την οποία οι δημαγωγικοί μηχανισμοί λανσάρουν σ’ ένα θεόστραβο, άσχετο και εθνικιστικό πόπολο πότε τον ένα σύμμαχο και πότε τον άλλο προδίδει (προπολεμική) αβεβαιότητα· ίσως και πανικό για το πως και που θα αποσπαστεί η μεγαλύτερη γεωπολιτική πρόσοδος.

Μετά την κατάρρευση του σχεδίου για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου υπήρχε (και εξακολουθεί να υπάρχει λέμε) ένα «κενό εθνικής γραμμής». Η ασταμάτητη μηχανή είχε έγκαιρα αναρωτηθεί για το πως το ρημαδογκουβέρνο θα διαχειριστεί την αποτυχία της «ανάσχεσης» της τουρκίας. Αυτό που συμβαίνει τελικά είναι η λαχανιασμένη υιοθέτηση όλων των αποτυχημένων βημάτων του προηγούμενου φαιορόζ γκουβέρνου. Δηλαδή: ακόμα μεγαλύτερες δόσεις απ’ την προηγούμενη συνταγή.

Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή διακυνδυνεύει την διαπίστωση ότι οι όποιες εξελίξεις στο λυβικό πεδίο μάχης (το οποίο το ελλαδιστάν έχει επιλέξει σαν κύρια εθνική έγνοια αυτήν την περίοδο) θα κριθούν πολύ λιγότερο απ’ το Κάιρο, και πολύ περισσότερο από εκεί που η Αθήνα δεν τολμάει να αγγίξει: την Μόσχα. Και, στο βάθος μακριά, το Πεκίνο. Όχι, βέβαια, επειδή ο ρωσικός ιμπεριαλισμός είναι ανίκητος… Αλλά επειδή έχει δείξει τα τελευταία χρόνια πως όταν μπλέκεται κάπου έχει μηχανισμούς να ζυγίζει διαρκώς τα δεδομένα με ωμό (και ωμά ρεαλιστικό) τρόπο.

Οι διαρκείς επαφές και συνεννοήσεις των τελευταίων ημερών ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα, σε διάφορα επίπεδα αξιωματούχων και ειδικών, με θέμα ταυτόχρονα την συρία και τη λιβύη, γίνονται αθόρυβα – ειδικά αν συγκριθούν με τον θόρυβο που προσπαθεί να προκαλεί η «ελληνική διπλωματία». Αλλά είναι σταθερά όλο και πιο σαφές ότι Άγκυρα και Μόσχα έχουν «τοποθετηθεί» στο λιβυκό πεδίο μάχης με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν, υπό τους τωρινούς συσχετισμούς, να σταθούν σαν οι δύο πόλοι ενός «μαγνητικού πεδίου» προς όφελός τους. Μ’ αυτή την έννοια ο ελληνικός θόρυβος λειτουργεί και σαν “διαφήμιση” του ενός πόλου…. Πιθανόν (και λογικά) χωράνε και μερικοί ακόμα στο υπό διαμόρφωση (;) «μπλοκ της Σύρτης». Αλλά όχι οποιοιδήποτε· και σίγουρα όχι αυτοί που φυτεύουν αμερικάνικη βάση στην Αλεξανδρούπολη – και ίσως (;) ισραηλινή στην Κρήτη…

Πρέπει να τονίσουμε (βιαστικά προς το παρόν) πως αν η εκτίμησή μας είναι σωστή, τότε η ελληνική καούρα για τα στρέμματα της αοζ κάτω απ’ την Κρήτη είναι αμελητέο ζήτημα σ’ αυτό το μαγνητικό πεδίο – όσο κι αν αυτό προσβάλει την ελληνική ιδέα ότι είναι η «χρυσή βίδα» του πλανήτη… Στο λιβυκό πεδίο μάχης συγκρούονται, με διαφορετικές αναλογίες ίσως αλλά με παρόμοιους σκοπούς, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που συγκρούονται στη μέση Ανατολή, σ’ όλη αυτή τη ζώνη που αρχίζει απ’ τον λίβανο και φτάνει ως το ιράν και το αφγανιστάν. Η λιβύη δεν είναι μόνο πετρέλαια· είναι κι αυτά. Η λιβύη είναι επίσης αραβικός κόσμος· είναι μουσουλμανικός κόσμος· είναι και Αφρική.

Μπορεί να μην φαίνεται από πρώτη ματιά· και επίσης η ντόπια δημαγωγία μπορεί να παρουσιάζει το «λιβυκό πρόβλημα» σαν ξαφνικό πάτημα του εθνικού κάλου. Αλλά το λιβυκό πεδίο μάχης είναι προέκταση και διασταύρωση δύο άλλων πεδίων μάχης του 4ου παγκόσμιου: του μεσανατολικού («ευρασιατικού») και του αφρικανικού.

Το πόσους plus one θα λανσάρει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σαν «φίλους» του είναι δευτερεύον – μπροστά στο γεγονός ότι είναι το ευρασιατικό project που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων…

(φωτογραφία: Αυτός ο επικός χάρτης της “ελληνικής κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο” αναπαριστά κάτι που οι δημιουργοί του δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν να διανοηθούν: την σύνδεση ανάμεσα στη μέση Ανατολή και το Μάγκρεμπ…)

Κλακάζ

Τρίτη 17 Δεκέμβρη. Είτε έξω απ’ τα δόντια είτε μέσα απ’ τα δόντια το ελλαδιστάν ζει στη δίνη μιας, κατά κάποιον τρόπο, «εθνικής κατάθλιψης». Οι πιο πονηροί δημαγωγοί το διατυπώνουν ως εξής: μια φορά κι έναν καιρό είχαμε μια κάποια στρατηγική για την τουρκία, που βασιζόταν στο ότι ήθελε να μπει στην ε.ε… Τώρα που δεν θέλει, στρατηγική δεν έχουμε – και πρέπει να βρούμε μία… Άλλοι, κάπως πιο ωμοί (αλλά συμπληρωματικοί στους προηγούμενους) λένε (με δικά μας λόγια): μα καλά, τι μαλακία είναι αυτή να ζητάμε απ’ τον οηε να μην κοινοποιήσει την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli, αφού αποκλείεται να το κάνει, οπότε με την γκρίνια μας που θα απορριφθεί δίνουμε πόντους στον Erdogan; Οι πολλοί, σιωπηλά, σκέφτονται: μωρέ σιγά μην πάω να σκοτωθώ για τα ψάρια… Σωστά. Πολύ σωστά!

Θα είχαν κάποιο ενδιαφέρον αυτοί οι εθνικοί νταλκάδες, αν δεν είχε μεσολαβήσει το colpo grosso της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Για το οποίο όσες / όσοι διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές ξέρετε ήδη αρκετά. Όταν, για παράδειγμα, ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, του φαιορόζ γκουβέρνου, βούλιαζε μεθοδικά και προαποφασισμένα τις πιο πρόσφατες «συνομιλίες για την επίλυση του κυπριακού» στο ελβετικό θέρετρο Κραν Μοντανά τον Ιούλη του 2017, στην Αθήνα υπήρχε τόσο συμπαγής «εθνική ενότητα» ώστε (υπολογίζουμε ότι) οι και καλά «διαφωνούντες» εκείνης της εθνικής εποποιίας θα εκδηλωθούν περίπου το 2030 – εκ του ασφαλούς και του μακρόθεν.

Ήταν ένα βούλιαγμα που θα δικαιωνόταν από δεκάδες τρύπες γκαζιού στη νοτιοκυπριακή αοζ. Δεκάδες τρύπες που θα τις φύλαγαν γαλλικά, ιταλικά και αμερικανικά πολεμικά, των οποίων οι κυβερνήσεις θα πλήρωναν για την χάρη που θα τους έκανε η Αθήνα και η Λευκωσία να τις αφήσει να κινούνται στα «τρίγωνα» πότε με το Τελ Αβίβ και πότε με το Κάιρο. Ήταν ένα βούλιαγμα, επιπλέον, που το ευλόγησε ο Πομπηίας, ο plus one του τριγώνου με το ισραηλινό απαρτχάιντ.

Η ασταμάτητη μηχανή, σαν εργάτρια της εργατικής κριτικής, είχε περιγράψει έγκαιρα τόσο το ελληνικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο, όσο και το πως θα αποτύχει: όταν η Άγκυρα αποφασίσει ότι θα επιδείξει την δική της κυριότητα (αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο, με όλα τα απαραίτητα. Αυτά τα γράψαμε μήνες πριν από τώρα – σοφία δεν χρειαζόταν. Πρακτικά ήδη απ’ την περασμένη άνοιξη το τότε φαιορόζ γκουβέρνο «το είχε δει το έργο»… Απλά, όπως και το διάδοχο ρημαδογκουβέρνο, ήθελε να ελπίζει ότι η Άγκυρα θα μείνει στις γεωτρυπανικές βόλτες γύρω απ’ την κύπρο, και δεν θα ανοίξει την «βεντάλια».

Ε, την άνοιξε, και μάλιστα μόνο την μισή. Κι έτσι συμβαίνουν αυτές οι ομορφιές: με την «εθνική γραμμή» για αποκλεισμό της τουρκίας απ’ την Μεσόγειο ναυάγιο, και χωρίς καμμία άλλη, το ρημαδογκουβέρνο προσπαθεί να πουλήσει εκδούλευση στον βασιλιά Macron (βασικά…) αγκαλιάζοντας τα genitals του «στρατάρχη Haftar».

Οπότε συμβαίνουν κι αυτά (φωτογραφία επάνω): η αρμόδια επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου ζητάει απ’ την διεθνή κοινότητα να καταδικάσει τον Haftar για την επίθεσή του στην Tripoli… (Εντάξει, έσταξε η ουρά του γαϊδάρου – αλλά αν η επιτροπή καταδίκαζε το καταραμένο «μνημόνιο» μεταξύ Άγκυρας και Tripoli, o ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα άναβε πυροτεχνήματα στο Σύνταγμα). Επιπλέον, αυτή η ανεγκέφαλη αλεπού, ο Putin, αφού τα είπε με τον Erdogan, έκανε και μια κουβέντα με την Merkel, για την προοπτική μιας «εκεχειρίας» στη Λιβύη… Ξέροντας βέβαια ότι ο Erdogan θα στείλει στρατό (ή, μπορεί, μερικές εκατοντάδες απ’ τους free syrian army, αν του περισσεύουν, που θα μετονομαστούν σε free libyan army…) στον Sarraj…

Να σας πούμε και μια εντελώς “φλου” εκτίμηση; Μεσοπρόθεσμα τον ελληνικό ιμπεριαλισμό και τα ναυαγισμένα σχέδια του για την κατάκτηση της ανατολικής Μεσογείου θα τους κυνηγάει αυτή η έγνοια: μπας και ο σύμμαχος σφαγέας της αιγύπτου, ο Sisi, κρίνει ότι τον συμφέρει να υπογράψει με την εχθρική Άγκυρα την οριοθέτηση της αοζ του – μιας και η τουρκική προσφορά είναι πολύ πιο ορθολογική και πολύ πολύ καλύτερη απ’ την ελληνική. (Θα πρέπει βέβαια να έχει υπάρξει πριν ένα momentum στη λιβύη… Ας το αφήσουμε στη ρωσική διπλωματία το να καθησυχάσει τον χουντοκαραβανά για τους κινδύνους απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα…)

Το φαντάζεσθε;

Εθνική αποπληροφόρηση

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Αν και είναι αναμενόμενο ότι η εθνική δημαγωγία έχει «πιάσει δουλειά» για τα καλά γύρω απ’ το θέμα της συμφωνίας Άγκυρας – Τρίπολης (για τις αοζ τους), δεν είναι κάτι που πρέπει να το ανεχτούμε. Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή έχει καθήκον να πολεμήσει αυτήν την εκστρατεία, όσο περισσότερο και καλύτερα μπορεί.

Να λοιπόν δύο «ειδήσεις» απ’ αυτές που οι εθνικοί δημαγωγοί κρύβουν (σε άλλες περιπτώσεις απλά λένε ψέμματα). Η πρώτη αφορά το ψόφιο κουνάβι και την άποψή του για την (κατά τον ελληνικό ιμπεριαλισμό από «ανύπαρκτη» έως «μειωμένης σημασίας και αρμοδιοτήτων») κυβέρνηση του Sarraj στην Τρίπολη:

Ακόμα και με τα μετριότερα των αγγλικών (ας πούμε «αγγλικά επιπέδου Αλέξη») καταλαβαίνει κανείς ότι το ψόφιο κουνάβι τα «χώνει» στο νέο ελληνικό έρωτα, τον στρατηγό Haftar, για τις συμμαχίες του. Δεν είναι σαφές αν το ψόφιο κουνάβι ενοχλείται απ’ το Παρίσι ή την Μόσχα… Είναι όμως σαφές ότι υποστηρίζει αυτόν που η Αθήνα έχει «διαγράψει»… Τον Sarraj.

Η δεύτερη αφορά την συμμαχία της Αθήνας με την χούντα του Καΐρου. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έτρεξε αμέσως μόλις ανακοινώθηκε η υπογραφή του «αντεθνικού μνημονίου», για να πέσει στην αγκαλιά του αιγύπτιου χουντο-υπ.εξ. Sameh Shukry, να παρηγορηθεί από δαύτον, να πάρει τα πάνω του, και να τρίψει τα μούτρα τόσο του Erdogan όσο και του Sarraj. Γυρνώντας τόσο αυτός όσο και οι εθνικοί δημαγωγοί είπαν τουλάχιστον ένα ψέμα, στο οποίο αναφερθήκαμε πριν μέρες: δήλωσε ότι θα επιταχυνθεί η οριοθέτηση αοζ μεταξύ ελλαδιστάν και αιγυπτιακής χούντας – ενώ απ’ τις αιγυπτιακές ανακοινώσεις και τα ρεπορτάζ δεν προέκυπτε κάτι τέτοιο.

Στις 2 Δεκέμβρη (...και ταξίδι στις όχθες του Νείλου) μεταξύ άλλων γράφαμε:

…Όπως και νάχει, τους σφάχτες του Καΐρου το memorandum Τρίπολης – Άγκυρας τους ενοχλεί μεν· αλλά για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι η Αθήνα… Συνεπώς το μέγιστο που θέλει και μπορεί να κάνει η χούντα του Καΐρου είναι proxy πόλεμο με την Άγκυρα. Σε λιβυκό έδαφος, όπου έχει καλούς συσχετισμούς, αφού στην ίδια πλευρά βρίσκονται Παρίσι και Μόσχα (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Τον ελληνικό αντι-τουρκισμό η αιγυπτιακή χούντα τον κτυπάει φιλικά στην πλάτη. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να οξύνει κάποια κόντρα· είπαμε, κοιτάει διαρκώς πίσω της. Χρειάζεται μεν την Αθήνα (που μπλοκάρει διάφορα αντιχουντικά μέτρα της ε.ε.) αλλά εκτιμάμε ότι δεν πρόκειται να θυσιάσει αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» της υπογράφοντας τώρα μια οριοθέτηση που αρνείται να υπογράψει εδώ και χρόνια…

Αν νομίσατε ότι η ασταμάτητη μηχανή είναι «αυθαίρετη», να στη συνέχεια ένα δυνατό στοιχείο. O ίδιος χουντο-υπ.εξ. Shukry που «παρηγόρησε» τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, πετάχτηκε στις 7 Δεκέμβρη στη Ρώμη. Και δήλωσε καθαρά και ξάστερα αυτό που είναι προφανές για όποιους μπορούν να διαβάσουν στοιχειωδώς χάρτες: ότι η συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης για τις αοζ τους ΔΕΝ θίγει τα συμφέροντα του Καΐρου!

Όλοι οι καπιταλισμοί έχουν «εθνικά συμφέροντα»!

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Και όλοι κάποια ερμηνεία του «δικαίου» (διεθνούς; φυσικού;) επικαλούνται για να τα υπερασπιστούν…

Πράγματι, το Κάιρο δεν ανησυχεί για την αοζ του… Για άλλο πράγμα ανησυχεί: για την πιθανότητα να πάει στην Τρίπολη ανοικτά και επίσημα τουρκικός στρατός (ή μισθοφόροι του δοκιασμένοι στο συριακό πεδίο μάχης…) σε ικανή ποσότητα (η «αμοιβαία ασφάλεια» Άγκυρας και Τρίπολης είναι το άλλο σκέλος του «μνημονίου»…) Ανησυχεί γι’ αυτό επειδή α) ο ευνοούμενός του Haftar θα βρεθεί σε δύσκολη θέση (ειδικά εφόσον υπάρχουν «κανάλια επικοινωνίας» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας)· β) η κατάληψη της Τρίπολης μοιάζει τώρα πολύ δυσκολότερη, και γ) επειδή η παρουσία τουρκικού στρατού «τόσο κοντά» στην αιγυπτιακή επικράτεια θα μπορούσε να εμψυχώσει την απαγορευμένη μουσουλμανική αδελφότητα μέσα στην αίγυπτο (και μέσα στον αιγυπτιακό στρατό…).

Αυτή η σοβαρή ανησυχία της χούντας του Καΐρου δίνει ένα επιπλέον «χαρτί» στον Erdogan. Που μπορεί να το χρησιμοποιήσει “αόρατα”, μέσω Μόσχας: να συμφωνήσει με τον Sisi ότι δεν θα στείλει στρατό (ή θα στείλει σχετικά μικρό αριθμό) στον Sarraj, με κάποια ανταλλάγματα απ’ την μεριά της αιγυπτιακής χούντας. Όπως, για παράδειγμα, κάτι που είναι εύκολο για την δεύτερη: να μην συμφωνήσει οριοθέτηση αοζ με την Αθήνα…

Με τον κίνδυνο να γίνουμε μονότονοι θα το επαναλάβουμε: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός υπέστη στρατηγική (ευτυχώς αναίμακτη!) ήττα στο μεγαλεπήβολο και εντελώς «αιθεροβάμον» σχέδιό του για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, παρέα με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, και με την «υψηλή υποστηρίξη» της Ουάσιγκτον. Υπέστη στρατηγική ήττα επειδή η όλη σύλληψη στηριζόταν στον αδιαπραγμάτευτο αντιτουρκισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Υπήρχε η πεποίθηση ότι (για άγνωστους λόγους…) το τουρκικό καθεστώς θα παρακμάσει, θα ηττηθεί, θα διαλυθεί, θα πάθει κάτι χοντρό σίγουρα· κι έτσι δεν θα τολμήσει να διεκδικήσει τα δικά του «εθνικά συμφέροντα» στην ανατολική Μεσόγειο κόντρα σε «υπερδυνάμεις» σαν το ελλαδιστάν, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα. (Εξου, άλλωστε, και η ασυλία στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

Η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει έγκαιρα και σωστά: τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα στην ανατολική Μεσόγειο ήταν επικίνδυνα, γελοία, και επικίνδυνα γελοία. Ήταν συνεταιρισμός παρακμιακών κρατών των οποίων τα αφεντικά μπορεί να πουλάνε διάφορες φαντασιοπληξίες στους υποτελείς (όπως, π.χ., ο east med….) αλλά ουσιαστικά προσπαθούν να «επιβιώσουν» μέσα στις σεισμικές αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων.

Η Άγκυρα «βγήκε» στην ανατολική Μεσόγειο, και «βγήκε» με τσαμπουκά αλλά και μέθοδο· κυρίως «πολιτική» και λιγότερο «στρατιωτική». Σε πρώτο χρόνο βραχυκύκλωσε τα νοτιοκυπριακά όνειρα για μια αοζ «ως εκεί που φτάνει το μάτι»… Αυτά τα όνειρα ήταν, άλλωστε, εξ αρχής ο πιο αδύνατος κρίκος της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Ήταν τόσο πετυχημένο αυτό το βραχυκύκλωμα ώστε ο νοτιοκυπριακός εθνικισμός απλά «κρέμασε» από πολιτική άποψη. Και ακόμα ψάχνεται…

Τώρα το τουρκικό καθεστώς πέρασε στο επόμενο βήμα: βρακυκλώνει επιδεικτικά και τα ελληνικά γκαζο-όνειρα, και την γκαζο-πλευρά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Αυτό που επιδιώκει ο Erdogan είναι απλό: να παραδεχτούν τα ελληνικά αφεντικά την ήττα τους, και να στρώσουν τον κώλο τους να ολοκληρώσουν αυτά που ήταν σε μεγάλο βαθμό έτοιμα στις αρχές του 2004 (μετά από διακρατικές και αθόρυβες «τεχνικές διαπραγματεύεις» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας), στα τελευταία της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά πετάχτηκαν ύστερα στα σκουπίδια απ’ τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις.

Αν η ανατολική Μεσόγειος ήταν σκακιέρα, θα έλεγαν οι γνώστες του αθλήματος ότι με το «μνημόνιο» Άγκυρας – Λιβύης ο Erdogan «έπιασε» το κέντρο της… Με λίγες τσίφρες σε μερικές κόλες χαρτί· πράγμα που του δίνει πλεονεκτήματα και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οι ελληνικές προσπάθειες για έστω φραστική διεθνή «συμπάθεια για την Αθήνα» λειτουργούν σαν αγγελιοφόρος του. Αυτό που οι άμεσα εμπλεκόμενοι ήξεραν ήδη, τώρα το μαθαίνει όλος ο πλανήτης: η Άγκυρα έχει λόγο και συμμάχους και το λιβυκό πεδίο μάχης – στην αραβική λιβύη, για να μην ξεχνιόμαστε…