Αυτή είναι η «εθνική απειλή»;

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Η καθεστωτική «καθημερινή» αναδημοσίευσε χτες έναν επίσημο (τουρκικό) χάρτη, που δείχνει την οριοθέτηση εκείνου που η Άγκυρα εννοεί σαν δική της αοζ στην ανατολική Μεσόγειο… φωτογραφία επάνω. Ε, δεν είναι desperado και outlaw όπως επιμένει η δημαγωγία του βαθέος κράτους! (Είναι απορίας άξιο το τι μπορούν να καταλάβουν πλέον οι υποτελείς…).

Να και το «υπόμνημα» του τουρκικού χάρτη: Η γραμμή Α – Β – C είναι η ιδέα της Άγκυρας για την οριοθέτηση της αοζ της με εκείνη της κύπρου – αν, φυσικά, λυθεί το κυπριακό… Η γραμμή C – D – E είναι η προτεινόμενη οριοθέτηση της τουρκικής με την αοζ της αιγύπτου, σαφώς πιο γενναιόδωρη απ’ αυτή που προτείνει το ελλαδιστάν στη χούντα του Καΐρου. Το Καστελόριζο (που δεν φαίνεται στο χάρτη, λόγω κλίμακας) δεν έχει καμμία αοζ, ενώ η γραμμή Ρόδος – Κάρπαθος – Κάσος – ανατολική Κρήτη έχουν αοζ (μάλλον) ως τα χωρικά ύδατα (6 μίλια). Ο χάρτης είναι φτιαγμένος με βάση την θέση της Άγκυρας ότι αυτά τα νησιά δεν δικαιούνται αοζ.

Η μικρή γραμμή E – F είναι το σύνορο μεταξύ τουρκικής και λιβυκής αοζ· με βάση το «προσύμφωνο» Άγκυρας – Τρίπολης, που τόσα ελληνικά αίματα έχει ανάψει! Αυτό είναι όλο κι όλο: απ’ το σημείο E ως το σημείο F! (To E εμφανίζεται σαν αντικρυστό του σημείου κάτω αριστερά στον χάρτη, με τις 4 τελίτσες, που είναι η βόρεια άκρη του χερσαίου συνόρου αιγύπτου – λιβύης).

Προσέξτε όμως την θέση του σημείου F. Σύμφωνα με τις απόψεις τόσο της Άγκυρας όσο και της Τρίπολης, απ’ αυτό το σημείο θα ξεκινάει μια γραμμή παράλληλη με τις νότιες ακτές της Κρήτης, προς τα δυτικά, που θα είναι το όριο των αοζ πρώτα της αιγύπτου και μετά της λιβύης απ’ την μια μεριά και της ελλάδας απ’ την άλλη. Είναι σαφές απ’ την θέση του σημείου F, ότι το «προσύμφωνο» ΔΕΝ καταργεί τη (νότια) αοζ της Κρήτης, στο λιβυκό πέλαγος· ούτε όμως δέχεται την «μέση γραμμή». Δίνει σαφώς λιγότερο βυθό στην Κρήτη και σαφώς περισσότερο στη λιβύη – πράγμα που ούτε πρωτάκουστο είναι ούτε παράλογο… Με βάση «το διεθνές δίκαιο»…

Οποιοσδήποτε που δεν είναι φασίστας θα έλεγε ότι αυτός ο τουρκικός χάρτης, σαν αφετηρία μιας «έντιμης» διαπραγμάτευσης μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας (τιιιι;;;;), είναι η αφετηριακή θέση της πρώτης. Μια λογική αφετηριακή θέση, με δεδομένο ότι μιλάμε για κράτη, κρατικές επικράτειες, κλπ. Μια αφετηριακή θέση, τέλος, που θα μπορούσε να επιδέχεται «βελτιώσεις» για την Αθήνα σε σχέση με το εύρος της όποιας αοζ των νησιών Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος, ανατολική Κρήτη. Θα μπορούσε η γραμμή να μετακινηθεί κάπως προς νοτιοανατολικά, δίνοντας κανά μίλι παραπάνω στο ελλαδιστάν… Αλλά έτσι κι αλλιώς οι δίκαιοι αγώνες των ντόπιων θα εμποδίζαν τις εξορύξεις (αν βρίσκονταν κοιτάσματα) – κι αυτό είναι το σωστό!!! Τελικά «περί όνου σκιάς» ο εθνικός πυρετός…

Αλλά…. Όπως και οι προηγούμενοι και οι πιο προηγούμενοι, έτσι και οι τωρινοί ρημαδογκουβέρνοι είναι πολύ «σκληροί»… Ο χάρτης «είναι ανυπόστατος» δήλωσε ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας – λες και οι χάρτες έχουν «υπόσταση» σαν τέτοιοι, έξω απ’ το υλικό που χρησιμοποιούν για να υπάρξουν σαν χάρτες… Είναι και «ανεδαφικός» είπε – σίγουρα, αφού αφορά θάλασσα! Τι άλλο; Ας ορίσει λοιπόν κι αυτός την ελληνική αοζ με την αοζ του Guaido!!!

Πώς θα μπορούν να πουλήσουν αντιτουρκική «εθνική ενότητα» στους υποτελείς αν παραδεχτούν ότι υπάρχει μια λογική βάση για διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό»; Πώς θα πείσουν τους υποτελείς να ξεπεράσουν την εθνικιστική / ιμπεριαλιστική μεγαλομανία ότι «όλα δικά μας είναι» που οι ίδιοι έχουν καλλιεργήσει, για καθόλου ασήμαντους λόγους;

Τι θα κάνει το κοπάδι και οι βοσκοί του αν δεν υπάρχουν «βάρβαροι»; Αυτοί είναι Η «λύση»!…

(φωτογραφία: Ο χάρτης κάτω είναι “υποστατικός” (;) και “εδαφικότατος” – σύμφωνα με τα εθνικά μούτρα σαν τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα…. Κυρίως είναι εθνικά χορταστικός! Πιάνεις έναν διαβήτη που στην κλίμακα του χάρτη τον ανοίγεις στα 200 μίλια, καρφώνεις το ένα σκέλος του στη Ρόδο ή στην Κάρπαθο, και χαράζεις ελληνική αοζ! Μετά πιάνεις το νότο, τραβάς μια “μέση γραμμή” με τις αφρικανικές ακτές, και επειδή είσαι “ωραίος σαν έλλην” λες στους αφρικανούς (αν είναι χουντικοί θα είναι οπωσδήποτε φίλοι σου) να πάνε και λίγο πιο κάτω, “να σου κάνουν την χάρη” όπως λέγεται, επειδή είσαι φίλος τους.

Έτσι, όμορφα κι ωραία, μαζί με τη Λευκωσία, μετατρέπεις την ανατολική Μεσόγειο σχεδόν σε ελληνική λίμνη… Πώς να μην σε εκνευρίζουν όσοι σε αμφισβητούν;)

Νεύρα…

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ευτυχώς που το ρημαδογκουβέρνο θύμωσε. Έχουν και τα καλά τους αυτά τα νευράκια: οι δημαγωγοί, είτε επίτηδες είτε κατά λάθος, κοινοποιούν και κάποια πράγματα που αν τα προσέξει κανείς δεν είναι και τόσο ευοίωνα (από «εθνική άποψη»).

Απ’ την πλούσια αρθρογραφία της χθεσινής καθεστωτικής «καθημερινής» μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι … Η λιβύη, τόσο επί Καντάφι όσο και επί Σαράζ, είχε επεκτατικές βλέψεις επί των νομίμων ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας… Και ότι …. Η Τρίπολη δεν αναγνώριζε ποτέ ότι, για παράδειγμα, η Γαύδος έχει κάποια επήρεια στην οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, ούτε όμως και την πρακτική της μέσης γραμμής…

Το ότι η Γαύδος δεν δικαιούται αοζ θα μπορούσε να επικυρωθεί και απ’ το διεθνές δικαστήριο, αν ποτέ έφτανε το ζήτημα εκεί: είναι οι περιπτώσεις των μικρών νησιών που, όπως γράφαμε χτες, χάνουν αυτό το δικαίωμα προκειμένου να ξεμπερδέψει μια διένεξη οριοθέτησης αοζ. Όσο για την «μέση γραμμή» που πάντα αρνούνταν το λιβυκό καθεστώς, ακόμα και στις ένδοξες εποχές της “λαϊκής τζαμαχιρίας”, που υπήρχε σαν ενιαία επικράτεια; Πιθανότατα οφείλεται στο ότι η Αθήνα εννοεί σαν αφετηρία της «μέσης γραμμής» την Κρήτη, ένα νησί δηλαδή (μεγάλο αλλά νησί)· ενώ απέναντι υπάρχει η ακτή μιας ολόκληρης ηπείρου… Οι χερσαίες ποσότητες είναι ολοφάνερα άνισες. Όμως τα δικαιώματα στους βυθούς αναγνωρίζονται σαν προεκτάσεις των χερσαίων φλοιών· και όχι σαν επεκτάσεις των κάθε φορά χωρικών υδάτων. Αυτό είναι, κατά κάποιον τρόπο, το πλεονέκτημα της τουρκικής επικράτειας: είναι συμπαγές ασιατικό έδαφος…

Μάθαμε επίσης ότι … Η Αθήνα αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες και στις αργόσυρτες και κατά καιρούς διακοπτόμενες διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται από το 2009 με την αίγυπτο για την οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στη βορειοαφρικανική ακτή και τα Δωδεκάνησα (στη γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου)…

Γιατί η Αθήνα «αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες» σ’ αυτό το θέμα, ειδικά όταν έχει απέναντι έναν τόσο καλό φίλο και σύμμαχο σαν τον φασίστα Sisi, δεν μας το λένε οι δημαγωγοί. Υποθέτουμε ότι μπορεί να είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο ανέκαθεν η Τρίπολη δεν δεχόταν την «μέση γραμμή»: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο αντιμετωπίζει το θέμα ως εάν το Αιγαίο να είναι μια συμπαγής στεριά και όχι ένα αρχιπέλαγος με μικρότερα και μεγαλύτερα νησιά – και έτσι προτείνει «μέση γραμμή» και στο Κάιρο, σα να είναι η Κρήτη και η γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου το χείλος της στεριάς του Αιγαίου και όχι μια αλυσίδα νησιών που εξέχουν απ’ τον βυθό.

Είτε η ελληνική (βολική) άποψη δεν αντέχει νομικά, είτε σηκώνει πολλή διαπραγμάτευση, το αποτέλεσμα είναι ότι ούτε ο δικτάτορας Μουμπάρακ ούτε ο δικτάτορας Sisi έχουν «ψηθεί»…

Φαίνεται πως το μονότονα επαναλαμβανόμενο «διεθνές δίκαιο» δεν έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το «αλληλούια»… Με δεδομένη την μορφολογία της ευρύτερης περιοχής μόνο αν συμφωνούσαν η Τρίπολη με την Αθήνα και την Άγκυρα· η Άγκυρα με την Αθήνα, την Τρίπολη και το Κάιρο· το Κάιρο με την Αθήνα και την Άγκυρα, και η Αθήνα με τους άλλους τρεις, θα έβγαινε άκρη.

Θα ήταν λογικό, αλλά δεν φαίνεται ρεαλιστικό. Ειδικά για ένα κράτος (το ελληνικό) που έχει σαν «εθνική στρατηγική» την συντήρηση εκκρεμοτήτων – μέχρι να ξεπαγώσει ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»…

(φωτογραφία: Πατριωτάκι!!!! Ε, Τάκη! Τάκη ακούς τι σου λέω; Μην πας στα βαθιά! Βγες έξω παιδάκι μου! Όχι στα βαθιά!! Έχει σκυλόψαρα εκεί!!! Αααχ… Θα με πεθάνει αυτό το παιδί…  Τάκη!!! Τάκη ακούς τι σου λέω;)

… και ταξίδι στις όχθες του Νείλου

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας είναι ευαίσθητος άνθρωπος. «Ευαίσθητος» με την έννοια ότι αρπάζει εύκολα τα κρυώματα και τους ιούς της εξωτερικής πολιτικής του κράτους που τον τιμά με το πόστο του υπ.εξ. Κάπως έτσι αναγνώρισε τον Guaido σαν «πρόεδρο της βενεζουέλα» – όταν τον είχε ξεχάσει και η μάνα του. Επωαζόταν εντός του (του ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα) το μικρόβιο· και εκδηλώθηκε ετεροχρονισμένα…

Τώρα, πηγαίνοντας θυμωμένος στο Κάιρο για να τα πει με το φιλαράκι του, τον χουντικό υπ.εξ. Shoukry, έφυγε βιαστικά. Κι ήταν αναμενόμενο να αρπάξει μια ειδική version του «ιού του Νείλου». Βγάζει πυρετό: όπως δήλωσε αμφιβάλλει αν η κυβέρνηση του Fayez al-Sarraj έχει την αρμοδιότητα να υπογράψει συμφωνία με την Άγκυρα… Α χα! Ε, ας της κάνει μήνυση!!!

Αυτό το δήλωσε πρώτη η χούντα του Καΐρου· είναι δική της εφεύρεση. Αλλά γι’ αυτήν το νόημα της «αμφιβολίας» είναι σαφές. Θέλει ο στρατηγός Haftar (τον οποίο υποστηρίζει) να γίνει πρόεδρος της λιβύης ή, αν πάσει περιπτώσει, “συμ-πρόεδρος” – οπότε «αμφιβάλει»… Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και το ρημαδογκουβέρνο του τι θέλουν; Κι αυτοί ανακάλυψαν την γοητεία του Haftar; Ας φρόντιζε να κάνει κανά εμβόλιο ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας: ακόμα και στην περίπτωση που ο Haftar καταλάμβανε την Τρίπολη (αρκετά μακρινό κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση) δεν θα σκεφτόταν τίποτα διαφορετικό για την λιβυκή αοζ απ’ όσα σκέφτονταν οι προκατοχοί του… Διάβολε! Σε μια θάλασσα που λέγεται επίσημα λιβυκό πέλαγος αυτός θα έκανε πίσω;

Πιθανότατα ο Haftar σαν πρόεδρος μπορεί να μην έκανε συμφωνία με την Άγκυρα. Ούτε με την Αθήνα θα έκανε πάντως!!! Και, παρά την επιμόλυνση αυτού του ένδοξου έλληνα πολιτικού άντρα και πατριώτη, στο χτεσινό ρεπορτάζ της αιγυπτιακής καθεστωτικής al-Ahram δεν αναφέρει πουθενά ότι θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την οριοθέτηση των αοζ ελλάδας αιγύπτου… Φυσικά εκεί έχουν χούντα κι εδώ έχουμε δημοκρατία· οπότε εκεί μπορεί να κρύβουν απ’ τον λαό τα μεγάλα κόλπα ενώ εδώ τα διαλαλούν…

Όπως και νάχει, τους σφάχτες του Καΐρου το memorandum Τρίπολης – Άγκυρας τους ενοχλεί μεν· αλλά για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι η Αθήνα. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα έχουν ένα πρόβλημα που οι γενναίοι έλληνες δεν έχουν: η μουσουλμανική αδελφότητα παραμένει ισχυρή και αντι-χουντική στην αίγυπτο· και την στηρίζουν κάθε άλλο παρά αμελητέα κράτη. Πρώτη και καλύτερη η Άγκυρα, αλλά πιθανότατα ακόμα και (διακριτικά…) το Βερολίνο… Η χούντα φοβάται την στιγμή που η «αδελφότητα» θα έχει πετύχει αρκετή επιρροή στον στρατό, οπότε ένα στρατιωτικό κίνημα υπέρ της δημοκρατίας να στείλει τον Sisi και όλο το φασιστο-τσουρμό του οριστικά στο απόσπασμα.

Συνεπώς το μέγιστο που θέλει και μπορεί να κάνει η χούντα του Καΐρου είναι proxy πόλεμο με την Άγκυρα. Σε λιβυκό έδαφος, όπου έχει καλούς συσχετισμούς, αφού στην ίδια πλευρά βρίσκονται Παρίσι και Μόσχα (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Τον ελληνικό αντι-τουρκισμό η αιγυπτιακή χούντα τον κτυπάει φιλικά στην πλάτη. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να οξύνει κάποια κόντρα· είπαμε, κοιτάει διαρκώς πίσω της. Χρειάζεται μεν την Αθήνα (που μπλοκάρει διάφορα αντιχουντικά μέτρα της ε.ε.) αλλά εκτιμάμε ότι δεν πρόκειται να θυσιάσει αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» της υπογράφοντας τώρα μια οριοθέτηση που σταθερά αρνείται να υπογράψει εδώ και χρόνια. Υπογράφοντας μια οριοθέτηση αοζ μεταξύ Αθήνας και Καΐρου που θα είναι υποχρεωτικά λειψή αν δεν συνοδευτεί α) απ’ την οριοθέτηση της αοζ Αθήνας – Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο, και β) την οριοθέτηση της αοζ Καΐρου – Άγκυρας…

Από ένα σημείο και μετά η “ελληνο-αιγυπτιακή” φιλία και συμμαχία είναι, απλά, πηγή προβλημάτων για το Κάιρο…

 

Ζόρια – αλλά όχι ζάρια

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ τις μέρα – μέρα ή βδομάδα – βδομάδα εξελίξεις, όταν και αν υπάρχουν τέτοιες, το γεγονός είναι ένα: το «κεφάλαιο λιβύη» δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη γύρω απ’ τη νότια κύπρο – και απέτυχαν. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη μέσω east med και “τριμερών”, και απέτυχαν (αν και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να καταθέσουν τον αιματηρό / μιλιταριστικό τους οβολό σε κάποιον σύμμαχο). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα δεδομένα ήταν σαφή και καθαρά – αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δουλεύει σε «παράλληλη πραγματικότητα». Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, ειδικά όταν νομίζει ότι τον «παίρνει»…

Η λιβύη, όπως – τελικά – και το σύνολο της Μεσογείου (και της Αφρικής) είναι παγκόσμιο ζήτημα· με όχι ξεκαθαρισμένα ακόμα τα μέτωπα, και με κινούμενη άμμο συμμαχιών στη «δύση». Αντίθετα απ’ αυτά που διαδίδουν (και ενδεχομένως πιστεύουν) τα εθνικά μεγάφωνα ο Sarraj δεν είναι «διεθνώς απομονωμένος»! Βρίσκεται στρατιωτικά σε μειονεκτική θέση, αυτό είναι γεγονός· όπως επίσης είναι γεγονός ότι η Άγκυρα τον έχει βοηθήσει πρακτικά / στρατιωτικά. Όμως απ’ την στιγμή που ο Haftar έφτασε στα περίχωρα της Τρίπολης, όσοι δεν είναι μαζί του ξανατράβηξαν τον Sarraj στο κέντρο του «ενδιαφέροντός» τους. Το να αποκτήσει η Μόσχα (πολύ περισσότερο απ’ το Παρίσι ή την Άγκυρα) βάσεις στη λιβύη θεωρείται, όντως, επικίνδυνα too much τόσο απ’ το Λονδίνο όσο και απ’ την Ουάσιγκτον. Ακόμα και το Παρίσι, που βρίσκεται επίσης πίσω απ’ τον Haftar, μάλλον δεν θα ήθελε να έχει στα πόδια του ρώσους πολλών ειδών και ικανοτήτων…

Είναι πιθανό ότι σε μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες θα γίνει ένα συνέδριο στο Βερολίνο, για να βρεθεί μια «ειρηνική λύση» στο θέμα της λιβύης. Ένα παρόμοιο που έγινε στο Παλέρμο, υπό την αιγίδα του ιταλικού γκουβέρνου, πριν ένα χρόνο (12 και 13 Νοέμβρη του 2018) απέτυχε. Τότε απέτυχε επειδή ο Haftar με ένα μόνο πράγμα συμβιβάζεται: να γίνει στρατηγός / πρόεδρος της λιβύης. Είναι πιθανό ότι θα αποτύχει και το τωρινό, στο Βερολίνο (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι μπιστικοί του Haftar), αν και το γερμανικό κράτος έχει περισσότερα εχέγγυα απ’ το ιταλικό για να κάνει πειστικά «κονέ». Αν αποτύχει, πάντως, θα είναι για τον ίδιο λόγο. Επειδή ο Haftar λέει «έχω χάσει 7.000 στρατιώτες – δεν πέθαναν για το τίποτα»… Συγκινητικό!!! Και οι γάλλοι έχουν χάσει πεζοναύτες τους στη λιβύη – αλλά δεν το κάνουν θέμα!

Εκτός αν… συχνά υπάρχει ένα «εκτός αν». Ο ίδιος ο Haftar δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, αλλά εφόσον η επίθεσή του για την κατάληψη της Τρίπολης απέτυχε όταν είχε (για να το πούμε έτσι) τον αιφνιδιασμό και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς με το μέρος του, δεν θα τα καταφέρει μελλοντικά – χωρίς την ακόμα μεγαλύτερη και πιο φανερή βοήθεια των συμμάχων του. Συνεπώς ο λόγος και η βαρύνουσα γνώμη βρίσκεται στη δική τους αυλή· και όχι στη στολή του Haftar. Κι ας έχει “χάσει” ότι έχει… (Στο κάτω κάτω, όταν αρρώστησε βαριά, οι γάλλοι γιατροί τον έσωσαν… Έχει υποχρεώση…)

Η Μόσχα, το Παρίσι, ακόμα και το Κάιρο μπορεί (μπορεί όμως και όχι, αυτό θα φανεί στην εξέλιξη των πραγμάτων) να εκτιμήσουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν αυτή τη στιγμή· ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν όλη τη λιβύη με τον Haftar για πρόεδρο· ότι δεν τους συμφέρει να δουν στην Τρίπολη άγγλους ή αμερικάνους μισθοφόρους μαζί με τους τούρκους· και πως, κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει ένας κάποιος συμβιβασμός (απ’ αυτούς που κρατάνε χρόνια μέχρι και αν διαμορφωθούν…). Συνήθως δείγμα για την αναγνώριση τέτοιων πιθανοτήτων (συμβιβασμού) είναι κάποια «κατάπαυση του πυρός», κάποια «εκεχειρία» – που ποτέ δεν τηρείται απόλυτα, ωστόσο θεωρείται «βάση για παραπέρα συζητήσεις»… Το Βερολίνο έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα συγκροτηθεί ειδική διεθνής επιτροπή για «ό,τι χρειαστεί»… Μένει να φανεί τι και πότε.

Όπως και να εξελιχθούν πάντως οι καταστάσεις, βρίσκονται άμεσα ή/και έμμεσα τόσες «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και διακυβεύονται τόσα στον παγκόσμιο πόλεμο στην αφρική, ώστε το ρημαδογκουβέρνο (όπως, άλλωστε, και οι προηγούμενοι, οι φαιορόζ) δεν είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι: γελοίοι (και γι’ αυτό επικίνδυνοι) μέσα στον ιμπεριαλιστικό μικρομεγαλισμό τους…

«Ας πούμε κάτι που όλους μας ενώνει»…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Σημαίνουν τα πιο πάνω, και ειδικά το ότι η Άγκυρα και η Μόσχα υποστηρίζουν αντίπαλα στρατόπεδα στη λιβύη, ότι αμφισβητείται η μεταξύ τους στρατηγική σχέση; Καθόλου! Ποιός θα είχε αντίρρηση, για παράδειγμα, με μια de facto διάσπαση του λιβυκού εδάφους; Πάντως όχι η Μόσχα, όχι και η Άγκυρα, που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μουσουλμανική αδελφότητα η οποία είναι σύμμαχος του Sarraj.

Απ’ την άλλη μεριά κανείς τους δεν θα χαλιόταν αν αυτές οι δύο πλευρές τα «έβρισκαν» κάποια στιγμή (πράγμα αδύνατο ως τώρα, λόγω των απαιτήσεων του Haftar). O Sarraj έχει το πλεονέκτημα της «αναγνώρισης» της κυβέρνησής του απ’ τον οηε – και το μειονέκτημα της εξαιρετικά μειωμένης εδαφικής επικράτειας. Ο Haftar έχει το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης επικράτειας και του ελέγχου των περισσότερων πετρελαιοπήγαδων και λιμανιών φόρτωσης – και το μειονέκτημα ότι θεωρείται «αντάρτης». Είναι αμφίβολο αν χρειάζεται πια την αμερικανική βοήθεια για οτιδήποτε – αλλά ας περιμένουμε…

Υπάρχει κάτι που, παραδόξως, ενώνει τους διεθνείς υποστηρικτές και των δυο πλευρών: ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε η Άγκυρα, ούτε το Παρίσι, ούτε το Κάιρο, ούτε το Λονδίνο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) δεν θα ήθελαν να μπαστακωθεί ο αμερικανικός στρατός στη λιβύη! Θα είναι ένα «αγκάθι» που κανείς δεν θέλει…

Μήπως η Τρίπολη είναι ελληνική;

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Οι δύο συμφωνίες που υπέγραψαν χτες στην Istanbul ο Erdogan και ο «επικεφαλής του προεδρικού συμβουλίου της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης στη λιβύη» (GNA) Fayez Al Sarraj, μπορεί να πουλιούνται (με αρκετή δόση σύγχισης) στο εσωτερικό σαν «αιφνιδιασμός» αλλά μόνον τέτοιος δεν είναι.

Η πρώτη συμφωνία αφορά την στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Άγκυρας και GNA – μια συνεργασία που είναι γνωστή από καιρό. Η δεύτερη είναι προκαταρκτική για την οριοθέτηση της αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την κυβέρνηση της Τρίπολης. Κι αυτό, επίσης, είναι γνωστό από καιρό.

Ο μακράν ισχυρότερος «παράγοντας» στον λιβυκό πόλεμο δεν είναι ο Sarraj αλλά ο στρατηγός Haftar. Οι μισθοφόροι του, με την βοήθεια της Μόσχας, του Παρισιού, του Καΐρου και της Ντόχα ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της λυβικής επικράτειας (κόκκινο χρώμα στον χάρτη). Ο Haftar έκανε πριν μερικούς μήνες μια τελική προσπάθεια για να καταλάβει και την πρωτεύουσα. Παρότι ο στρατός του παραμένει κοντά, η εκστρατεία απέτυχε. Και, αντίθετα, ο στρατός του Sarraj επεξέτεινε κάπως τα εδάφη που ελέγχει, νότια και ανατολικά της Misrata (μπλε στον χάρτη). Σύμμαχοι του Sarraj; Η Ρώμη, το Λονδίνο – και η Άγκυρα.

Σε ποιο αδύναμη θέση αλλά με διεθνή αναγνώριση ο Sarraj μπορεί να συμπεριφέρεται σαν «αρχηγός του λιβυκού κράτους» – αλλά μόνο στα χαρτιά. Μπορεί επίσης να οριοθετήσει όση αοζ θέλει· μόνο που το μεγαλύτερο μέρος των λιβυκών ακτών (άρα και της αοζ) ελέγχει ο Haftar. Και δεν φαίνεται στο κοντινό μέλλον πιθανότητα να ηττηθεί. Συνεπώς, ενώ η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Άγκυρα έχει πρακτικές συνέπειες, τα περί «θαλάσσιων συνόρων» συμβολική σημασία έχουν μόνο προς το παρόν. Δεν θα κοπούν οικόπεδα, ούτε θα σκάσουν τρυπάνια…

Αυτό που ενοχλεί ανομολόγητα τα ντόπια αφεντικά είναι ότι ενώ «το κουβεντιάζουν» εδώ και χρόνια δεν κατάφεραν να κάνουν μια αντίστοιχη οριοθέτηση με την χούντα του Καΐρου. Ο λόγος είναι απλός: όσο χασάπης κι αν είναι ο Sisi δεν θέλει να υπογράψει με την Αθήνα «κάτι» που θα παραβιάζει ολοφάνερα τα δικαιώματα της Άγκυρας. Δεν είναι καθόλου «φίλος» του Erdogan. Το αντίθετο. Αλλά δεν είναι ηλίθιος.

Ακόμα και συμβολική επί του πρακτέου η προκαταρκτική συμφωνία Τρίπολης – Άγκυρας περιπλέκει το θέμα των αοζ στην ανατολική Μεσόγειο. Ή, για την ακρίβεια, το φέρνει εκεί που βρίσκονται οι πραγματικές του διαστάσεις. Τα ενδιαφερόμενα κράτη πρέπει είτε να συμφωνήσουν μεταξύ τους (όλα!) είτε να κάνουν κόλπα με φρεγάτες, υποβρύχια, αεροπλάνα και drones· για την χαρά της επίδειξης δύναμης.

Ευτυχώς που ο χασάπης του Καΐρου είναι αληθινός φίλος και σύμμαχος της Αθήνας! Διαμαρτυρήθηκε σχεδόν με την ίδια ορολογία για το deal Sarraj – Erdogan… Αν έχει όρεξη και για ναυμαχίες δεν το ξέρουμε.

Άλλωστε υπάρχει πάντα και η Μόσχα. Έχει αποκτήσει λόγο και ερείσματα στη βόρεια Αφρική, τόσο στην χούντα του Sisi όσο και στον Haftar… (Και είναι πάντα σύμμαχος της Άγκυρας – γενικά).

(φωτογραφία: Όταν φυσάει βοριάς στο Αιγαίο, τα φουσκωτά στρώματα των παραθεριστών στη νότια Κρήτη τα παίρνει και τα πάει στη λιβύη… Ίσως ποτέ να μην το σκέφτηκαν, αλλά είναι αλήθεια: υπάρχουν και τέτοια «θαλάσσια σύνορα των αοζ». Ελληνολιβυκά…)

Μήπως η Μεσόγειος μικραίνει;

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Η γειτνίαση με τη λιβύη (και την αίγυπτο) έχει και πιο επιθετικές μορφές· δυστυχώς ο γνωστός ελληνικός ηρωϊσμός δεν μπορεί να κάνει τίποτα σαν «εθνική άμυνα»….

Ως γνωστόν (γνώσεις σχολείου) η αφρικανική πλάκα κινείται σταθερά προς βορρά, πιέζοντας άμεσα ή έμμεσα διάφορες πλάκες που βρίσκονται βορειότερα. Μια σειρά μεγάλων βουνών, απ’ τις Δειναρικές Άλπεις, στη συνέχεια την Πίνδο, στα νότια τα βουνά της Κρήτης και τέλος το όρος Ταύρος στην τουρκία, αποτελούν γεωλογική συνέχεια («δειναροταυρικό τόξο»), μια πτύχωση του εδάφους που έχει προκληθεί κάποτε πολύ παλιά απ’ αυτήν την σύγκρουση των πλακών. Επιπλέον, το γεγονός ότι στη διπλανη θαλάσσια γραμμή «Ιόνιο – λιβυκό πέλαγος (κάτω απ’ την Κρήτη – Καρπάθιο» υπάρχουν πολύ μεγάλα βάθη, οφείλεται και στο ρήγμα μεταξύ των πλακών. Που «γεννάει» και θα γεννάει μεγάλους σεισμούς.

Καθώς η αφρική πλησιάζει στα μέρη μας με ταχύτητα 4 με 5 πόντους κάθε χρόνο, η Μεσόγειος, όσο νάναι, μικραίνει ανάλογα. Απ’ την μια μεριά αυτό το πλησίασμα είναι θετικό: απ’ την αφρική κατάγεται το είδος μας. Back home… Απ’ την άλλη προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός για τα «θαλάσσια σύνορα»; Μεσο-μακροπρόθεσμα θα τα ξεπεράσει ο ίδιος ο πλανήτης… Η ευρώπη θα βυθιστεί κάτω απ’ την αφρική, και όλα θα είναι όπως παλιά…

(Χμμμ… Αν η αφρικανική πλάκα δεν έχει μεγαλύτερη ταχύτητα – λένε οι επιστήμονες – αυτό οφείλεται ότι την φρενάρει η τουρκική… Που σημαίνει ότι ο αιώνιος εχθρός προστατεύει όσο μπορεί το ελλαδιστάν – από γεωλογική άποψη.

Μήπως, λέμε «μήπως», επειδή οι αοζ προσδιορίζονται (ή νομιμοποιούνται) και απ’ αυτές τις βυθισμένες στη θάλασσα γεωλογικές πλάκες, θα έπρεπε να δοθεί ένα κάποιο bonus στη μισητή Άγκυρα – για τα «έξοδα προστασίας»;)

Μέδουσες και σκυλόψαρα

Πέμπτη 7 Νοέμβρη. Για να μην χάνει την φόρμα του ο στρατός της αιγυπτιακής χούντας, εκπαιδεύεται μαζί με τον ελληνικό (άντε, και κάτι χωροφύλακες της νότιας κύπρου).

Και μετά, φορμαρισμένος ο ελληνικός στρατός, θα στείλει τους εκλεκτούς τους να εκπαιδευτούν με τον ισραηλινό (και τον αμερικανικό, γερμανικό και ιταλικό) στρατό – στην επικράτεια του απαρτχάιντ καθεστώτος.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την «εθνική γραμμή» ότι δεν έχει φονική συνέχεια… Ούτε απ’ την άλλη μπορεί να κατηγορήσει την «επαναστατική» ύπνωση πως έχει έστω κι ένα μάτι ανοικτό…

Όλα γίνονται κανονικά.

The favorite

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Ο ρημαδοΚούλης είχε επιτέλους την χαρά να σφίξει (για πρώτη φορά) το χέρι του ευνοούμενου χασάπη της μέσης Ανατολής. Του Sisi. Είχε επίσης την χαρά της εν χορώ κατάρας στην «έκνομη» Άγκυρα: με πάνω από 2000 συλλήψεις μόνο μετά τις πιο πρόσφατες διαδηλώσεις εναντίον του, ο χουντοκαραβανάς του Καΐρου είναι πράγματι ο κατάλληλος να μιλήσει για «νόμο». «Νόμος» και «έκνομοι» – όχι αστεία… Αυτός ξέρει!

Πολλά και διάφορα θα κουβεντιάστηκαν απ’ το τρίο (συμμετείχε στα φωνητικά και ο Αναστασιάδης). Υπήρξε, όμως, και κάτι που δεν ειπώθηκε· κάτι που ήταν το μόνιμο ρεφραίν όλων των συμμαχικών δηλώσεων των φαιορόζ με τον Sisi και τους υπουργούς του, τα προηγούμενα χρόνια: το «προχωράμε στην οριοθέτηση των αοζ μεταξύ των δύο κρατών»…

Το παραμυθάκι ότι το ελλαδιστάν έχει αοζ που συνορεύει με εκείνη της αιγύπτου έχει τελειώσει. Σιωπηλά, στα μουγκά… αλλά τέλος! Που σημαίνει ότι έχει τελειώσει για την Αθήνα (σιωπηλά, στα μουγκά…) το παραμυθάκι για την θρυλική αοζ του Καστελόριζου… Κι αφού τέλειωσε αυτό, λογικά έχει τελειώσει (σιωπηλά, στα μουγκά…) και το αδελφό παραμυθάκι, εκείνης της (νοτιο)κυπριακής αοζ που επεκτεινόταν προς τα δυτικά τόσο όσο χρειαζόταν για να συνορεύει με την θηριώδη ελληνική.

Να μια κάποια χρησιμότητα των ευνοούμενων χουντικών: σερβίρουν δείπνο δολοφόνων, που μπορεί να δείξει τα όρια του ιμπεριαλισμού μερικών δημοκρατιών…

(φωτογραφίες: Ο καθένας είναι το κάθαρμα που πρέπει.)

Ο ευνοούμενος

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Βρισκόμαστε στο γαλλικό Biarritz, στο περιθώριο της συνόδου των G7. Είναι 24 Αυγούστου, και στο Hotel du Palais πρόκειται να γίνει η συνάντηση του ψόφιου κουναβιού με τον αιγύπτιο δικτάτορα και χασάπη Sisi. Σε μια μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου αμερικάνοι και αιγύπτιοι αξιωματούχοι κάνουν «ψιλή κουβέντα» περιμένοντας την άφιξη του Sisi.

Και τότε μια δυνατή φωνή αντηχεί στο δωμάτιο: Where’s my favorite dictator? Σιωπή, που ακαριαία γίνεται πάγος. Η φωνή είναι αναγνωρίσιμη. Πρόκειται για το ψόφιο κουνάβι που ρωτάει, και ρωτάει δυνατά για να ακουστεί. Ο Sisi είναι «favorite» αλλά είναι δικτάτορας. Ή ανάποδα: είναι δικτάτορας αλλά είναι «favorite». Χύμα, χωρίς διπλωματικές ευγένειες.

Θα μπορούσε εξίσου εύκολα το ψόφιο κουνάβι να αποκαλεί «favorite» τον τοξικό. Μπορεί η ωμότητά του να τον κάνει κάπως punk σε σχέση με τις διπλωματικές ευγένειες, αλλά απ’ την άλλη μεριά χρειάζονται ακόμα οι κορδελίτσες και οι προσεγμένες συσκευασίες στις διακρατικές σχέσεις;

Η καπιταλιστική ιστορία δεν βάλει το ψόφιο κουνάβι στο ράφι με τις γκουρμεδιές. Θα τον βάλει στα ράφια των απορρυπαντικών. Ακόμα κι έτσι όμως έχει μια θέση…

(φωτογραφία: Ο ευνοούμενος και ο ευνοούμενος του ευνοούμενου…)