Τρίτη 17 Δεκέμβρη. Είτε έξω απ’ τα δόντια είτε μέσα απ’ τα δόντια το ελλαδιστάν ζει στη δίνη μιας, κατά κάποιον τρόπο, «εθνικής κατάθλιψης». Οι πιο πονηροί δημαγωγοί το διατυπώνουν ως εξής: μια φορά κι έναν καιρό είχαμε μια κάποια στρατηγική για την τουρκία, που βασιζόταν στο ότι ήθελε να μπει στην ε.ε… Τώρα που δεν θέλει, στρατηγική δεν έχουμε – και πρέπει να βρούμε μία… Άλλοι, κάπως πιο ωμοί (αλλά συμπληρωματικοί στους προηγούμενους) λένε (με δικά μας λόγια): μα καλά, τι μαλακία είναι αυτή να ζητάμε απ’ τον οηε να μην κοινοποιήσει την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli, αφού αποκλείεται να το κάνει, οπότε με την γκρίνια μας που θα απορριφθεί δίνουμε πόντους στον Erdogan; Οι πολλοί, σιωπηλά, σκέφτονται: μωρέ σιγά μην πάω να σκοτωθώ για τα ψάρια… Σωστά. Πολύ σωστά!
Θα είχαν κάποιο ενδιαφέρον αυτοί οι εθνικοί νταλκάδες, αν δεν είχε μεσολαβήσει το colpo grosso της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Για το οποίο όσες / όσοι διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές ξέρετε ήδη αρκετά. Όταν, για παράδειγμα, ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, του φαιορόζ γκουβέρνου, βούλιαζε μεθοδικά και προαποφασισμένα τις πιο πρόσφατες «συνομιλίες για την επίλυση του κυπριακού» στο ελβετικό θέρετρο Κραν Μοντανά τον Ιούλη του 2017, στην Αθήνα υπήρχε τόσο συμπαγής «εθνική ενότητα» ώστε (υπολογίζουμε ότι) οι και καλά «διαφωνούντες» εκείνης της εθνικής εποποιίας θα εκδηλωθούν περίπου το 2030 – εκ του ασφαλούς και του μακρόθεν.
Ήταν ένα βούλιαγμα που θα δικαιωνόταν από δεκάδες τρύπες γκαζιού στη νοτιοκυπριακή αοζ. Δεκάδες τρύπες που θα τις φύλαγαν γαλλικά, ιταλικά και αμερικανικά πολεμικά, των οποίων οι κυβερνήσεις θα πλήρωναν για την χάρη που θα τους έκανε η Αθήνα και η Λευκωσία να τις αφήσει να κινούνται στα «τρίγωνα» πότε με το Τελ Αβίβ και πότε με το Κάιρο. Ήταν ένα βούλιαγμα, επιπλέον, που το ευλόγησε ο Πομπηίας, ο plus one του τριγώνου με το ισραηλινό απαρτχάιντ.
Η ασταμάτητη μηχανή, σαν εργάτρια της εργατικής κριτικής, είχε περιγράψει έγκαιρα τόσο το ελληνικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο, όσο και το πως θα αποτύχει: όταν η Άγκυρα αποφασίσει ότι θα επιδείξει την δική της κυριότητα (αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο, με όλα τα απαραίτητα. Αυτά τα γράψαμε μήνες πριν από τώρα – σοφία δεν χρειαζόταν. Πρακτικά ήδη απ’ την περασμένη άνοιξη το τότε φαιορόζ γκουβέρνο «το είχε δει το έργο»… Απλά, όπως και το διάδοχο ρημαδογκουβέρνο, ήθελε να ελπίζει ότι η Άγκυρα θα μείνει στις γεωτρυπανικές βόλτες γύρω απ’ την κύπρο, και δεν θα ανοίξει την «βεντάλια».
Ε, την άνοιξε, και μάλιστα μόνο την μισή. Κι έτσι συμβαίνουν αυτές οι ομορφιές: με την «εθνική γραμμή» για αποκλεισμό της τουρκίας απ’ την Μεσόγειο ναυάγιο, και χωρίς καμμία άλλη, το ρημαδογκουβέρνο προσπαθεί να πουλήσει εκδούλευση στον βασιλιά Macron (βασικά…) αγκαλιάζοντας τα genitals του «στρατάρχη Haftar».
Οπότε συμβαίνουν κι αυτά (φωτογραφία επάνω): η αρμόδια επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου ζητάει απ’ την διεθνή κοινότητα να καταδικάσει τον Haftar για την επίθεσή του στην Tripoli… (Εντάξει, έσταξε η ουρά του γαϊδάρου – αλλά αν η επιτροπή καταδίκαζε το καταραμένο «μνημόνιο» μεταξύ Άγκυρας και Tripoli, o ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα άναβε πυροτεχνήματα στο Σύνταγμα). Επιπλέον, αυτή η ανεγκέφαλη αλεπού, ο Putin, αφού τα είπε με τον Erdogan, έκανε και μια κουβέντα με την Merkel, για την προοπτική μιας «εκεχειρίας» στη Λιβύη… Ξέροντας βέβαια ότι ο Erdogan θα στείλει στρατό (ή, μπορεί, μερικές εκατοντάδες απ’ τους free syrian army, αν του περισσεύουν, που θα μετονομαστούν σε free libyan army…) στον Sarraj…
Να σας πούμε και μια εντελώς “φλου” εκτίμηση; Μεσοπρόθεσμα τον ελληνικό ιμπεριαλισμό και τα ναυαγισμένα σχέδια του για την κατάκτηση της ανατολικής Μεσογείου θα τους κυνηγάει αυτή η έγνοια: μπας και ο σύμμαχος σφαγέας της αιγύπτου, ο Sisi, κρίνει ότι τον συμφέρει να υπογράψει με την εχθρική Άγκυρα την οριοθέτηση της αοζ του – μιας και η τουρκική προσφορά είναι πολύ πιο ορθολογική και πολύ πολύ καλύτερη απ’ την ελληνική. (Θα πρέπει βέβαια να έχει υπάρξει πριν ένα momentum στη λιβύη… Ας το αφήσουμε στη ρωσική διπλωματία το να καθησυχάσει τον χουντοκαραβανά για τους κινδύνους απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα…)
Το φαντάζεσθε;