Tag: αίγυπτος

Απανωτά κτυπήματα

Πέμπτη 23 Ιούλη. Το να ξανακάνει ο καταραμένος Erdogan τζαμί την «αγιασοφιά», όπως ήταν και πριν δηλαδή, είναι λογικό. Το να γίνει όμως το «κίτρινο τζαμί» (σύμφωνα με την ως τώρα προπαγάνδα «αγιασοφιά» επίσης) της Ν. Φιλαδέλφειας opap arena, αυτό τι είναι; Δεν πρέπει να παρέμβει ο οηε, η δεη, η ευδαπ, η ε.ε., κάποιος τέλος πάντων να απειλήσει με κυρώσεις; Όσοι είναι ακόμα χάνουμοι δεν πρέπει να το δεχτούν αυτό το όνομα. Κίτρινο τζαμί – να τρέμουν οι εχθροί!

Ο καταραμένος Erdogan δικαιώνεται τελικά στην υπόθεση των αγιασοφιών… Δικαιώνεται (κάπως διαγώνια) και η ασταμάτητη μηχανή (χτες: Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 1,2). Νοιώθοντας την ιστορική του ευθύνη (δεν νοιώθει και τίποτα άλλο!) ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έλληνας υπ.εξ. έτρεξε να τηλεφωνήσει χτες στον χουντο-όμοιό του στο Κάιρο – για τις ελεεινές ενέργειες της Άγκυρας εκεί που θα έπρεπε να πλέουν μόνο ελληνο-αιγυπτιακές φελούκες. Στην ανατολική Μεσόγειο. Ελλάδα – χούντα – συμμαχία, αυτά είναι γνωστά.

Ο Shoukry (ο χουντο-υπεξ της αιγύπτου) έχει το μυαλό του στη λιβύη. Απ’ την άλλη μεριά επειδή ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας είναι καλός φίλος και ακροατής, μπορεί ο Shoukry να του ξανάπε τηλεφωνικά για το πρόβλημα με την αιθιοπία και το φράγμα στο Νείλο.

Δυστυχώς τα αιγυπτιακά καθεστωτικά media που «συμβουλεύεται» η ασταμάτητη μηχανή δεν είχαν καμμία αναφορά στο χθεσινό τηλεφώνημα του ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα… (είχαν, όμως, εκτενή αναφορά στο τηλεφώνημα του Shoukry στον Lavrov). Προκύπτει άρα προς το παρόν ότι ο γενναίο αιγυπτιακό ναυτικό δεν θα βοηθήσει το ελληνικό αν αυτό αποφασίσει να ναυμαχήσει με το τουρκικό…

Πώς θα τα αντέξουν όλα αυτά οι θείες Λίτσες και οι θείοι Λίτσοι του εθνικού στερεώματος; Σε λίγο δεν θα μπαίνουν στη θάλασσα για να μην πέσουν πάνω σε τουρκικό υποβρύχιο…

(Τι ωραία όμως κι αυτή η σαβουροκαθεστωτική γερμανική bild, ε; Το Βερολίνο (λέει…) πρόλαβε στο “τσακ” τον ελληνοτουρκικό πόλεμο! Πολύ αρέσει αυτό στο ρημαδογκουβέρνο… αλλά στο “τσακ”; Δεν θα προλαβαίναμε, δηλαδή, να πάρουμε ούτε πατατάκια ούτε και καμμιά μπύρα να θρονιαστούμε να τον απολαύσουμε;)

Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 1

Τετάρτη 22 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι τα ντόπια καραβανοεπιτελεία το ξέρουν. Και υποθέτουμε ακόμα πιο βάσιμα ότι δεν πρόκειται να το διαλαλήσουν: αν το τουρκικό καθεστώς ξαναβγάζει αυτήν την εποχή ένα καλό τμήμα του στόλου του στην ανατολική Μεσόγειο, ας πούμε χοντρικά μεταξύ Κρήτης και Κύπρου, δεν είναι βέβαια για να προσέχει το ωκεανογραφικό Oruc Reis, το οποίο άλλωστε είχε ξανακάνει βόλτες στην περιοχή σκάνδαλο κατά το ελλαδιστάν (νότια του Καστελόριζου) πριν 6 μήνες…. Τι θα του έκανε, δηλαδή, το ελλαδιστάν του Oruc Reis για να χρειάζεται τέτοια προστασία;

Όχι. Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Είτε το έχετε υπόψη σας είτε όχι ο χασάπης του Καΐρου παριστάνει τον γενναίο: «μαρσάρει» ότι θα μπει με τον στρατό του στη λιβυκή επικράτεια, και τρέχοντας θα καλύψει εκατοντάδες χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σύρτη· αν τολμήσει ο στρατός του Sarraj ‘n’ friends (: Άγκυρα) να προσπαθήσει να την καταλάβει.

Τέτοιο ζήτημα δεν υπάρχει. Αν ο Sarraj ‘n’ friends επρόκειτο να ανακαταλάβει στρατιωτικά την Σύρτη, θα το είχε επιχειρήσει όταν οι ένοπλοι του Haftar είχαν βάλει τα πόδια στους ώμους και υποχωρούσαν τρέχοντας. Τώρα πια, που και οι δύο πλευρές έχουν συγκεντρώσει γύρω απ’ την πόλη πολλά ντουφέκια (και όχι μόνο)· τώρα που οποιαδήποτε «μάχη της Σύρτης» θα είναι σφαγείο σε παγκόσμια live μετάδοση, ο τελευταίος που θα αναλάμβανε την ευθύνη για κάτι τέτοιο θα ήταν ο Sarraj και οι σύμμαχοί του. Συνεπώς η «γενναιότητα» του Sisi και του στρατού του περιττεύει – σε ότι αφορά την συγκεκριμένη υπόθεση. Το πιθανότερο παραμένει ότι στη Σύρτη θα βρεθούν διαφόρων εθνικοτήτων στρατοί για να «φυλάνε την εκεχειρία», όταν και όποτε συμφωνηθεί…

Αλλά ούτε ο Sisi είναι ηλίθιος. Δεν θέλει πόλεμο κατά της Άγκυρας (των μισθοφόρων αλλά και των πολεμικών αεροπλάνων της, των πυραύλων της, κλπ). Ότι και να αποφασίσει το χουντοκοινοβούλιό του, η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη λιβύη είναι του Sarraj – και απέναντι σ’ αυτήν θα είναι εισβολέας.

Αυτό που θέλει είναι να «κατοχυρώσει θέση» στην ανατολική λιβύη. Γι’ αυτό ο ρεαλισμός της Άγκυρας απλώνεται ακριβώς απέναντι (και σε απόσταση) απ’ την αιγυπτιακή ακτή: ό,τι και να θέλει να κατοχυρώσει η αιγυπτιακή χούντα στο ανατολικό τμήμα της λιβυκής επικράτειας ας ξεχάσει ότι μπορεί να κατοχυρώσει ρόλο στη θάλασσα της ανατολικής Μεσογείου! Που σημαίνει – πάντα κατά το τουρκικό καθεστώς – ας ξεχάσει δύο συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, κάποιο μόνιμο πρακτικό αντίκρυσμα κάτι αεροναυτικών γυμνασίων που έκανε μια φορά και έναν καιρό με το ελλαδιστάν (την εποχή της “πρώτης φοράς”…). Και δεύτερον, οποιαδήποτε σύμπλευση με τον βασιλιά της γαλλίας…

Δε νομίζεται πως αυτά (και όχι η βόλτα του Oruc Reis!) αξίζουν την τουρκική κινητοποίηση; Να το νομίζετε! Η Άγκυρα έχει εξασφαλίσει ως τώρα «ελευθέρας» και στον αέρα και στο νερό της ανατολικής Μεσογείου, ως την Tripoli. Και οφείλει να θυμίζει στρατιωτικά αυτό που λέει μόνιμα πολιτικά: ανατολική Μεσόγειο χωρίς εμάς; Ξεχάστε την!

Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 2

Τετάρτη 22 Ιούλη. Τα ντόπια καραβανοεπιτελεία αυτά τα καταλαβαίνουν – ξαναϋποθέτουμε… Και το βαθύ ελληνικό κράτος επίσης, όποιο γκουβέρνο κι αν κάνει τις δημόσιες σχέσεις του. Μετά την παταγώδη αποτυχία του στο λιβυκό πεδίο μάχης, οι “ειδικοί” καθόλου δεν αγνοούν ότι η θάλασσα και ο αέρας (διεθνούς χρήσης έτσι κι αλλιώς) νοτιότερα του 35ου μεσημβρινού έχουν γίνει “Λαμία – Βόλος” για το τουρκικό πεντάγωνο.

Εν τω μεταξύ προσπαθούν, με τον χοντροκομμένα γελοίο τρόπο που συνηθίζεται εδώ και χρόνια απ’ τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού, να πουλήσουν κάποια εκδούλευση στον φίλο και αδελφό σφαγέα Sisi. Μπας και συμφωνήσει σε μια οριοθέτηση αοζ (η πρόταση της Άγκυρας προς το Κάιρο είναι καλύτερη!). Παρότι το ελλαδιστάν δεν έχει κι ούτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσει στρατιωτική ισχύ τέτοια που να μπορεί στ’ αλήθεια να αμφισβητήσει την τουρκική στην ευρύτερη περιοχή (αυτό είναι καλό για όλους μας!) παριστάνει τώρα το θιγμένο και το «ετοιμοπόλεμο»… μπας και στάξει η ουρά του γαϊδάρου νότια του Καστελόριζου… Θα βγάλει και ο Sisi τα (γαλλικής κατασκευής) mistral του να κόψουν βόλτες μπροστά απ’ την Αλεξάνδρεια; Η ασταμάτητη μηχανή έχει πάντα τις αμφιβολίες της για το αν είναι πράγματι δικά του αυτά τα πλοία… (Μια άλλη ιστορία…). Πέρα απ’ αυτό όμως δεν ενδείκνυνται για ναυμαχίες – ούτε καν εικονικές.

Συνεπώς, την ώρα που ο αδελφός Sisi κάνει τον ψευτοτσαμπουκά κατά της Άγκυρας (του Sarraj) στη λιβύη, το ελλαδιστάν έχει την ιδέα να κάνει τον ψευτοτσαμπουκά και πάλι κατά της Άγκυρας … στα ντόπια δελτία ειδήσεων! Το ρημαδογκουβέρνο κτίζει εύκολα την πάγια αντιτουρκική «εθνική ενότητα», αφού άλλωστε και το εθνικιστικό τσούρμο της Κουμουνδούρου συνεχίζει να ονειρεύεται ότι είναι αναβίωση του παλιού, καλού πασοκ. Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (πρώην πρωθ….) με το ζόρι κρατιέται για να μην φωνάξει «βυθίσατε το Oruc Reis!»… O καϋμένος…

Και μετά, το ίδιο ρημαδογκουβέρνο, θα θέλει να «αναδιαρθρώσει» το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο!!! Δεν θα είναι, δηλαδή, γεωπολιτικά προσοδικό πια όπως εδώ και 190 χρόνια;

Χα!

Χαρταετοί…

Κυριακή 19 – Δευτέρα 20 Ιούλη. Στις φτωχογειτονιές των αιγυπτιακών πόλεων (στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και των πόλεων δηλαδή) ο κόσμος περνούσε τις ώρες του στο δρόμο. Τα παιδιά θα έπαιζαν, οι μεγαλύτεροι θα χάζευαν ή θα έπαιζαν παιχνίδια ενηλίκων, οι γυναίκες επίσης θα χάζευαν ή/και θα τα έλεγαν μεταξύ τους. Η καθημερινή ζωή είναι ζόρικη στους κλειστούς χώρους των σπιτιών, πάντα πολύ μικρότερων απ’ τα απαραίτητα με βάση τους ενοίκους. Απ’ την άλλη οι δρόμοι των γειτονιών ήταν οι αυλές – η κοινή αυλή…

Και ύστερα ήρθε ο κατ’ οίκον εγκλεισμός λόγω covid-19. Για τους πλούσιους υπάρχουν εναλλακτικές (εκτός απ’ τα μεγάλα διαμερίσματά τους): τα «υγιεινομικά προστατευόμενα» club ή resort ή… Για τους πληβείους; Πώς να την βγάλεις στην κλεισούρα; Οι ανήλικοι (αλλά και οι ενήλικοι) ανακάλυψαν έναν τρόπο διασκέδασης στις δυνατότητές τους: το πέταγμα homemade χαρταετών! Είναι φτηνό, είναι διασκεδαστικό, και μπορείς να περάσεις ώρες…

Μέχρι που η χούντα του φίλου κι αδελφού των ελλήνων Sisi την είδε αλλιώς: οι χαρταετοί είναι κοινωνική ανευθυνότητα δήλωσε ένας εκπρόσωπος της χούντας – δεν είναι δυνατόν να σε διατάζει το κράτος σου να γίνεις «γυμνή ύπαρξη» και συ να βρίσκεις ανεξέλεγκτο τρόπο διασκέδασης!!! Κι όχι μόνο «κοινωνική ανευθυνότητα» δήλωσε ο Khaled Abu Talib, βουλευτής και μέλος της «επιτροπής άμυνας». Απειλούν την εθνική ασφάλεια! Γιατί; Επειδή μπορεί κάποιος να δέσει επάνω σ’ έναν χαρταετό μια κάμερα… Ή, ίσως, ο επιτροπάριος άμυνας θυμήθηκε πως χρησιμοποιούσαν τους χαρταετούς οι παλαιστίνιοι στη Γάζα, στη διάρκεια της «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής»: σαν τα drones των αδυνάτων… Κατά του κατοχικού ισραηλινού στρατού. Μια χούντα σαν την αιγυπτιακή τί είναι; Στρατός κατοχής είναι… Άρα; Προφανώς μπορεί να κινδυνέψει απ’ αυτούς τους δήθεν αθώους χαρταετούς!

Δεν μπορεί η πατρίδα να τρίζει τα δόντια της στην Άγκυρα στο λιβυκό πεδίο μάχης και το πόπολο να χαζολογάει με τα πετούμενα χαρτιά!!! Οπότε η χούντα βρήκε ένα επιπλέον λαμπρό πεδίο άσκησης δημόσιας τάξης: στην Alexandria, στο Cairo, στο Suez και σε άλλες πόλεις η αστυνομία άρχισε να δένει τους πιτσιρικάδες (ή τους όχι και τόσο πιτσιρικάδες). Πολλές εκατοντάδες σ’ έναν πρώτο γύρο. Τους περισσότερους τους άφησε μετά από «αυστηρές συστάσεις» (του είδους «την επόμενη φορά θα…») Κάποιοι που δεν έδειχναν τόσο μετανοιωμένοι όσο έπρεπε έκατσαν και κανά δυο βράδια στο κελλί. Επιπλέον οι άνω των 18 καταδικάστηκαν σε πρόστιμο, καθόλου αμελητέο για τις τσέπες τους. Από 20 έως 65 δολάρια· «ανάλογα με την περίπτωση». Μη εγκεκριμένη χαμηλή πτήση – κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν η κρατική κατηγορία…

Καλά το πάει η αιγυπτιακή χούντα. Φτιάχνει καινούργιους υποστηρικτές, εξ απαλών ονύχων… Ή όχι;

Οι πονοκέφαλοι ενός χασάπη

Τετάρτη 24 Ιούνη. Ο φίλος κι αδελφός του ελλαδιστάν Sisi απειλεί ότι θα εισβάλει στη λιβύη (απ’ την μεριά που κατέχει ακόμα ο «τζενεράλ») αν η συμμαχία Άγκυρας – Τρίπολης καταλάβει την Σύρτη. Είναι πάρα πολύ γενναίος: ο στρατός του έχει να πολεμήσει απ’ το 1973· ενώ οι αντίπαλοι που θα συναντήσει είναι «μπαρουτοκαπνισμένοι» χτες και προχτές. (Εκτός αν τα γυμνάσια με τον ελληνικό στρατό έχουν πιάσει!!…) Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: δεν έχει κανένα μα κανένα περιθώριο είτε σοβαρών απωλειών είτε, ακόμα χειρότερα, ήττας. Γιατί όπως όλες οι χούντες έτσι και η αιγυπτιακή είναι μισητή απ’ το μεγαλύτερο μέρος των πληβείων. Πράγμα που σημαίνει ότι ένα στρατιωτικό στραπάτσο θα ανοίξει το δρόμο για την θύελλα που θα τον ανατρέψει… Με δυο λόγια: είναι τόσο εύκολο να χάσει όχι μόνο την επιρροή του στη λιβύη αλλά και το κεφάλι του (προς μεγάλη χαρά της μουσουλμανικής αδελφότητας όπου γης) ώστε οι πάντες βάζουν στοίχημα… όχι υπέρ του!

Έχει, πάντως, κι άλλον πονοκέφαλο, πιο οργανικό. Είναι αυτός που ανέλυσε ο χουντικός υπ.εξ. Shoukry στον (βαριεστημένο) ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα τις προάλλες, όταν πήγε στο Κάιρο μπας και σπρώξει το θέμα με τις αοζ. Το «φράγμα της μεγάλης αιθιοπικής αναγέννησης» (gerd) είναι μια τεράστια κατασκευή μήκους 1,8 χιλιομέτρων και ύψους 145 μέτρων, πάνω στο μπλε Νείλο. Πρόκειται να τροφοδοτεί το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στην αφρική, παράγοντας 6.000 μεγαβάτ για τον αιθιοπικό καπιταλισμό· τόσο τους πάμφτωχους αγρότες, όσο και την επιχειρηματική ελίτ. Το φράγμα είναι έτοιμο, και η Addis Abeba έχει ανακοινώσει ότι θα αρχίσει να το γεμίζει την περίοδο των βροχών, που αρχίζει τον Ιούλη…

Η αίγυπτος δεν έχει σύνορα με την αιθιοπία. Μεσολαβεί το σουδάν, απ’ το οποίο διέρχονται αρχικά οι δύο κλάδοι του νείλου («λευκός» και «μπλε») και ύστερα το ενιαίο ποτάμι. Το αιγυπτιακό καθεστώς φοβάται όμως ότι αν η ροή του μπλε κλάδου κοπεί για να γεμίσει αυτό το τεράστιο αιθιοπικό φράγμα, το νερό που θα φτάνει στην αίγυπτο θα είναι πολύ λιγότερο· δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα στους φτωχούς (ή και όχι τόσο φτωχούς) αγρότες, αλλά και στο αιγυπτιακό φράγμα (στο Ασσουάν).

Τι μπορεί να κάνει τώρα ο Sisi; Παρακαλεί τον οηε και οποιονδήποτε άλλον να πείσει την Addis Abeba να μισογεμίσει το φράγμα… Αλλιώς, λέει, θα «πάρει την υπόθεση στα χέρια του», πράγμα που (λέει) ότι δεν θέλει… Μπορεί να φανταστεί κανείς τι σημαίνει αυτό (έναν βομβαρδισμό του φράγματος για να καταστραφεί ίσως;….) αν και όχι το πως ακριβώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο.

Με τούτα και τ’ άλλα είναι σε θέση η αιγυπτιακή χούντα να μπλέξει σ’ έναν πόλεμο κατά της τουρκίας στο λιβυκό πεδίο μάχης; Μάλλον όχι. Για λεονταρισμούς πρόκειται, απ’ τη μεριά των ηττημένων.

Ο Shoukry

Παρασκευή 19 Ιούνη. Ο Sameh Shoukry είναι υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας· άνθρωπος του χασάπη Sisi δηλαδή. Αυτόν πήγε να συναντήσει χτες ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, στην πρώτη του έξοδο απ’ την εθνική καραντίνα. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ανακοίνωση του υπουργείου του κυρ Shoukry μετά την συνάντηση με τον έλληνα φίλο του, το πρώτο ζήτημα ενδιαφέροντος ήταν ότι του επέστησε την προσοχή στην ανάγκη να αυξήσουν τα ελληνικά αφεντικά τις επενδύσεις τους στον αιγυπτιακό καπιταλισμό, αξιοποιώντας τις ευκαιρίες που υπάρχουν. Τα χαμηλά μεροκάματα και την χούντα – δηλαδή. Αυτό σημαίνει ότι το Κάιρο ψάχνει ότι και η Αθήνα: επενδυτές. Μόνο που ο κυρ Shoukry θέλει (και) έλληνες τέτοιους, δηλαδή (κανονικά) αυτό που δεν θα ήθελε να χάσει το ρημαδογκουβέρνο στο οποίο ανήκει (ακόμα) ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας. Μπορεί να γίνει συζήτηση έτσι;

Εκεί που ο κυρ Shoukry «έστειλε» κανονικά τον έλληνα εταίρο του (πάντα σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του αιγυπτιακού υπ.εξ.) ήταν όταν άρχισε να του εξηγεί τα προβλήματα που υπάρχουν μ’ ένα φράγμα που θέλει να φτιάξει η αιθιοπία πάνω στο Νείλο – κάτι που δεν αρέσει καθόλου μα καθόλου στο Κάιρο…

Φυσικά οι δυο τους συζήτησαν και για τα υπόλοιπα. Για την κατάσταση στην Παλαιστίνη (καίγεται διακομματικά η καρδιά του ελλαδιστάν για τους παλαιστινίους, απλά δεν το δείχνει), για την πανδημία, για την λιβύη (… καλά…) … και για τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις για τις αοζ των δύο κρατών. Εκεί το αιγυπτιακό υπ.εξ. δεν ήταν ιδιαίτερα πανηγυρικό: ξεκίνησε ο 12ος γύρος τεχνικών διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο χωρών…. η δουλειά συνεχίζεται για να επιτευχθεί μια συμφωνία πάνω σ’ αυτό το θέμα σύμφωνα με τα συμφέροντα των δύο φιλικών χωρών έλεγε το ανακοινωθέν. «Λιτό» θα το έλεγε κανείς. “Βαριεστημένο” θα το έλεγε κάποιος άλλος. Μάλλον το αιθιοπικό φράγμα πήρε περισσότερη ώρα στην κουβέντα…

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν. Το ελλαδιστάν έχει έναν σπουδαίο σύμμαχο, την αιγυπτιακή χούντα (κάμποσα ελληνικά αφεντικά εκμεταλλεύονται άγρια την αιγυπτιακή εργατική τάξη…), που αυτήν την εποχή έχει τα δικά του προβλήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, που έφυγε για το Κάιρο υπο τις ιαχές του «μετά την ιταλία κλείνουμε αοζ και με την αίγυπτο – τούρκοι φάτε τη σκόνη μας!» γύρισε με άδεια χέρια. Καθόλου. Πρώτα πρώτα έμαθε για το Νείλο, το πόσο σημαντικός ήταν πάντα για την αίγυπτο, και γιατί φράγματα σ’ αυτόν επιτρέπεται να φτιάχνει μόνο το αιγυπτιακό καθεστώς.

Αν πήγαινε για τουρισμό ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας χειρότερα θα τα κατάφερνε; Όχι. Όπως συμβαίνει με την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία και φιλία έτσι και η ελληνο-αιγυπτιακή είναι ασύμμετρη. Η αιγυπτιακή χούντα ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά την «ενεργειακή περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», εκτός – εν μέρει από περιέργεια – απ’ το αντιτουρκικό της σκέλος. Αλλά οι έγνοιες της αιγυπτιακής χούντας είναι άλλες: απ’ την εσωτερική καταστολή της κοινωνικής / πληβειακής αντιπολίτευσης ως τους ένοπλους βεδουΐνους του Σινά· απ’ την Ερυθρά Θάλασσα και τις σχέσεις «αγάπης και μίσους» με τον τοξικό ως, φυσικά, τη λιβύη – μάλλον, πια, χωρίς τον Haftar.

Όσο για την αοζ; Η πικρή αλήθεια είναι ότι η πρόταση που υπονοεί η τουρκο-λυβική συμφωνία για την αιγυπτιακή αοζ στη Μεσόγειο είναι αισθητά καλύτερη απ’ τις ελληνικές ιδέες! Μπορεί τώρα (ή και στο κοντινό μέλλον) η χούντα του Sisi να μην θέλει να κάνει επίσημη συμφωνία με την Άγκυρα με βάση την τουρκο-λυβική συμφωνία (βολεύεται πάντως με μια τέτοια εκκρεμότητα), αλλά οπωσδήποτε δεν έχει κανένα λόγο να χάσει βυθό για χάρη των ματιών του κάθε έλληνα υπ.εξ…

(φωτογραφία: Ενώ στη μέση διακρίνεται ο χασάπης Sisi, στα αριστέρα, με την μάσκα, είναι ο γύπας… Το παρακάνουν με το distancing εκεί στην αίγυπτο, ε; Χρειάζεται ευρυγώνιος φακός για να μπουν και οι τρεις στο πλάνο… )

Στήριξε τον αληθινό φίλο και με τα δύο χέρια

Παρασκευή 19 Ιούνη. Αυτή είναι μια νιγηριανή παροιμία. Και μ’ αυτήν ξεκίνησε ο αυτοκράτορας Xi την έκτακτη (μέσω video) σύνοδο σινοαφρικανικής αλληλεγγύης κατά του covid-19 την περασμένη Τετάρτη.

Το κινέζικο καθεστώς υπήρξε ιδιαίτερα γενναιόδωρο σχεδόν στο σύνλο των αφρικανικών κρατών σχετικά με την αντιμετώπιση του τσαχπίνη. Έστελνε πάνω από 30 εκατομμύρια τεστ, 10.000 αναπνευστήρες, και 80 εκατομμύρια μάσκες κάθε μήνα· έστειλε ιατρικές ομάδες σε πάνω από 10 κράτη· και ανέλαβε την εκπαίδευση γιατρών και νοσοκόμων σε διάφορες περιοχές μέσω video μαθημάτων.

Eίτε επειδή αυτή η βοήθεια ήταν αποτελεσματική, είτε επειδή έχει υπάρξει και άλλη (θεραπευτική) βοήθεια που θα μαθευτεί προσεχώς, είτε για άλλους λόγους (μεταξύ των οποίων ότι δεν έφτιαξαν «κοινές δεξαμενές»…), το σύνολο των νεκρών σ’ όλη την ήπειρο (55 κράτη) ήταν ως χτες 7.103… Στην ευρώπη δηλώθηκαν 25 φορές περισσότερα… (Το πρώτο κρούσμα εντοπίστηκε στην αίγυπτο στις 14 Φλεβάρη). Απ’ τους νεκρούς πάνω απ’ τους μισούς είναι στην αίγυπτο (1.938) και στη νότια αφρική (1.737). Με συνολικό πληθυσμό λίγο πάνω από 1,2 δισεκατομύρια, και μετρημένα κρούσματα 264.807, μετά από 4 μήνες «επίσημων μετρήσεων» ο covid-19 έχει θνησιμότητα στο σύνολο της αφρικής 2,6% επί των διαπιστωμένων κρουσμάτων, και 0,00059% επί του συνόλου του πληθυσμού.

Κάποιοι λυσσάνε, βγάζουν αφρούς, προσπαθώντας να κρύψουν τον εκνευρισμό τους. Απ’ τους πιο απλούς φίλους της καραντίνας, μέχρι τους διάφορους global Άρχοντες. Δεν είναι δυνατόν να είναι τόσο λίγοι οι νεκροί σ’ όλόκληρη ήπειρο! Η αφρική ήταν ιδανικό πεδίο επίδειξης «φιλανθρωπίας», με τέτοιο τρόπο ώστε να επιβεβαιωθεί η ηγεμονία των δυτικών κράτων και των εταιρειών τους. Με έωλα συστήματα υγείας, πληθυσμιακές συγκεντρώσεις τρομακτικές (σε πόλεις και παραγκουπόλεις), με επιβεβλημένη ιμπεριαλιστικά φτώχια επί πολλές γενιές, και καθεστώτα αυταρχικά, οι αφρικάνοι θα έπρεπε «κανονικά» να πεθαίνουν ήδη σαν τις μύγες. Το κατά πόσον είναι κινεζική (ιατρική…) δουλειά το ότι δεν έχει συμβεί αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε τώρα. Εκείνοι που λυσσάνε για θάνατο – θάνατο – θάνατο, και έχουν εξουσία / δύναμη, ελπίζουν στο δεύτερο εξάμηνο…

Θα φανεί.

(φωτογραφίες: Ιατρικό υλικό ξεφορτώνεται στο αεροδρόμιο της Dakar, στη σενεγάλη (πάνω) και στην Accra, στη γκάνα (κάτω). Προέρχεται από δωρεές του ιδρύματος του Jack Ma και της Alibaba. Όχι, για να μη νομίζετε ότι μόνο οι δυτικοί μεγιστάνες είναι φιλάνθρωποι! Οι κινέζοι, τουλάχιστον, δεν είναι οχυρωμένοι πίσω απ’ τα εμβόλια: επ’ αυτών οι δωρεές θα γίνουν κατευθείαν από τον αυτοκράτορα…)

Λιβύη

Τρίτη 16 Ιούνη. Με δύο στρατιωτικές βάσεις στη δυτική λιβύη ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αποδεικνύεται (αν υπήρχε ερώτημα) πολύ ικανότερος απ’ τον ελληνικό – παρά τα όνειρα των ντόπιων εθνικοφρόνων. Μια αεροπορική βάση στην al Watiya και μια ναυτική στη Misrata είναι, προς το παρόν, «άτυπες». Αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην γίνουν επίσημες. Και δεν υπάρχει τρόπος να εμποδιστεί αυτό: η κυβέρνηση του Saraj είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, συνεπώς κάνει ότι συμφωνίες θέλει.

Είναι η τρίτη θέση στον αραβικό κόσμο που η Άγκυρα έχει στρατό (ή και μισθοφόρους), μετά το ιράκ και την συρία. Υπάρχει επίσης και το παλιό, ιστορικό (για τους μουσουλμάνους προσκυνητές) σουδανέζικο λιμάνι του Sawakin, στην Ερυθρά Θάλασσα, που η Άγκυρα έχει «νοικιάσει» για 99 χρόνια, με σκοπό αρχικά να το ανακατασκευάσει. Είναι άγνωστο αν προορίζεται για στρατιωτική ή εμπορική χρήση· βρίσκεται πάντως απέναντι απ’ την σαουδική αραβία, με την Μέκκα και την Μεδίνα στο βάθος…

Προκύπτει πως η τουρκολιβυκή «οριοθέτηση αοζ» ήταν δευτερεύουσα κίνηση τόσο για το τουρκικό καθεστώς όσο και για εκείνο του Saraj. Κάτι μεταξύ αντιπερισπασμού και «άστο να υπάρχει κι αυτό», εναντίον όχι μόνο του ελλαδιστάν – αλλά του άξονα συνολικά. Ακόμα κι αν εμφανιστούν σεισμογραφικά είτε στην τώρα ορισμένη τουρκική είτε στην λιβυκή αοζ, θεωρούμε εξαιρετικά αμφίβολο το ότι είτε η Άγκυρα είτε η Τρίπολη θέλουν στα σοβαρά να ψάξουν για πετρέλαιο στη μέση της Μεσογείου. Η δυτική λιβύη (υπό τον Saraj) έχει αρκετό απ’ αυτό κι ακόμα περισσότερο (ανεκμετάλλευτο) φυσικό αέριο· σε μια εποχή που η ζήτηση πετρελαίου είναι καταδικασμένη να πέφτει, μαζί με την τιμή του, τα επόμενα χρόνια.

Είναι σαφές ότι η Άγκυρα αντέστρεψε το δόγμα της «ενεργειακής περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» που έστησε το ελλαδιστάν για να αποκτήσει γεωπολιτική αξία στα μάτια της Ουάσιγκτον, και χρησιμοποιεί τα «θαλάσσια οικόπεδα» σαν προπέτασμα καπνού. Η απόκτηση στρατιωτικής έδρασης στη λιβύη, σε συνδυασμό με τις καλές σχέσεις της Άγκυρας με την Τύνιδα κι ως ένα βαθμό το Αλγέρι, είναι πολύ πιο σημαντικά για την αναβάθμιση της επιρροής του τουρκικού καπιταλισμού στον αραβικό κόσμο – σε σχέση με μερικά πετελαιοπήγαδα εδώ ή εκεί. Το ΑΚP απέκτησε μεγάλη αίγλη στους σουνίτες μετά τις αραβικές εξεγέρσεις· η χούντα του Sisi στην αίγυπτο και το επιθετικό «σχέδιο ISIS» του άξονα στο ιράκ και στη συρία προκάλεσαν σοβαρή ανάσχεση. Τώρα, με πολιτικοστρατιωτικά (και οικονομικά) μέσα και σε συνεργασία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, το τουρκικό καθεστώς ξανακερδίζει. Όχι απλά «πόντους», όχι μόνο «μέτρα». (Τα όποια «κοιτάσματα», όπου υπάρχουν, είναι bonus).

Κυνηγώντας το δικό του παραμύθι (την απεριόριστη ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο!) ο ντόπιος ιμπεριαλισμός έπεσε στο λάκο που έσκαβε για τον «αιώνιο εχθρό». Η συμφωνία με τη Ρώμη είναι έτσι κι αλλιώς αδιάφορη για το ζήτημα του ποιος κάνει κουμάντο στην ανατολική Μεσόγειο· δυσκολεύονται να την αγοράσουν ακόμα και ντόπιοι «ειδικοί» της εθνικοφροσύνης. Μια «μερική» οριοθέτηση αοζ με τον φίλο χασάπη του Καΐρου Sisi θα έχει επίσης μικρή σημασία από γεωπολιτική άποψη: κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τα τουρκικά πολεμικά να πλέουν στην επιφάνεια της Μεσογείου (ή κάτω απ’ αυτήν) κάνοντας δρομολόγια ή και ασκήσεις σ’ όλη τη ζώνη ως τον κόλπο της Σύρτης: τα νερά παραμένουν διεθνή για τέτοιες πλεύσεις, άσχετα απ’ τις αοζ…

(φωτογραφίες: Δεν δείχνουν να είναι μαλωμένοι η Ρώμη με την Άγκυρα. Και οι τρεις πιο πάνω ασκήσεις έχουν γίνει το διάστημα που το τουρκικό καθεστώς στηρίζει φανερά και στρατιωτικά τον Saraj. Τον οποίο στηρίζει και η Ρώμη…)

Φίλος; Ναι. Σύμμαχος; Ναι.

Τρίτη 9 Ιούνη. Ελπίδα; Μάλλον όχι. Ο χασάπης του Καΐρου Sisi έχει τα δικά του προβλήματα με την άτακτη υποχώρηση του «τζενεράλ» στη λιβύη. Έχει ωστόσο και κάποιες δυνατότητες.

Το κυριότερο πρόβλημα της αιγυπτιακής χούντας είναι το ότι είναι χούντα. Μια αιματοβαμμένη χούντα σε βάρος των πάντων που διαφωνούν μαζί της, οπωσδήποτε όμως και της μουσουλμανικής αδελφότητας. Το κύκλωμα του Sisi (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι βαθύπλουτοι αιγύπτιοι) τρέμει με την πιθανότητα η μουσουλμανική αδελφότητα, που έχει πολύ μεγάλη επιρροή μεταξύ των αιγύπτιων πληβείων αλλά και μικροαστών (όπου «μικροαστός» στην αίγυπτο συνήθως σημαίνει λίγο πάνω απ’ το όριο επιβίωσης…) να εξεγερθεί, έχοντας αυτή τη φορά μαζί της και ένα τμήμα του στρατού.

Η βασική επένδυση της αιγυπτιακής χούντας στον «τζενεράλ» ήταν και είναι ότι στην απέναντι μεριά, στον συνασπισμό που στηρίζει τον Saraj, βρίσκεται και το λιβυκό τμήμα της μουσουλμανικής αδελφότητας. Δεν είναι τόσο ισχυρό από μόνο του· έχει ισχυροποιηθεί όμως απ’ την στρατιωτική εμπλοκή της Άγκυρας. Η οποία, δεν είναι κρυφό, υποστηρίζει και την αιγυπτιακή μουσουλμανική αδελφότητα…

Σε τι μπορεί να ελπίζει ο Sisi μετά το ξεδίπλωμα της ρωσο-τουρκικής τακτικής στο λιβυκό πεδίο μάχης; Αν αυτή η τακτική συνεπάγεται μια άτυπη μεν αλλά σταθερή μοιρασιά του λιβυκού εδάφους (η δύση και η πρωτεύουσα στον Saraj, η ανατολή με την Benghazi στους διαδόχους τους Haftar) θα μπορούσε να είναι σίγουρος για τα σύνορά του. Όχι, όμως, και για την επιρροή της νίκης Saraj – Erdogan στην υπόδουλη μουσουλμανική αδελφότητα εντός αιγύπτου. Αυτό την ώρα που και στο τυνησιακό καθεστώς η μουσουλμανική αδελφότητα είναι το μεγαλύτερο (κυβερνητικό) κόμμα.

Πριν 3 μέρες ο Sisi υποδέχτηκε τον σαν βρεγμένη γάτα «τζενεράλ» στο Κάιρο – και μαστόρεψε μια «πρωτοβουλία της αιγύπτου για την ειρήνευση στη λιβύη», προκειμένου να τον σώσει. Εννοείται ότι ο Saraj την απέρριψε: βρίσκεται έξω απ’ την Σύρτη, και έχει σημασία να ανακαταληφθεί αυτή η πόλη. Aυτό επειδή «παραχωρήθηκε» κατά κάποιον τρόπο στον Haftar, προκειμένου να υπογράψει την συμφωνία που πρότειναν οι Putin και Erdogan τον περασμένο Γενάρη. Ο «τζενεράλ» τότε νόμιζε ότι είναι παντοδύναμος, έβγαλε γλώσσα στον Putin – συνεπώς η Σύρτη πρέπει να επιστραφεί.

Την «πρωτοβουλία» του Sisi την απέρριψε όμως και κάποιος ακόμα: η ε.ε. Βρίσκεται εκτός των κατευθύνσεων της «διαδικασίας του Βερολίνου» δηλώθηκε – και το Βερολίνο δεν έχει καμμία συμπάθεια για τον δικτάτορα του Καΐρου…

Φήμες θέλουν τον Sisi να μετακινεί στρατό στα αιγυπτιο-λιβυκά σύνορα. Μήπως σκοπεύει να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον τουρκικό στρατό, τους μισθοφόρους του, και τους λίβυους του Saraj; Το να ρισκάρει ο αρχιχουντικός έναν απευθείας πόλεμο με το τουρκικό καθεστώς σε λιβυκό έδαφος μπορεί να ευχαριστούσε τους έλληνες φίλους του, αλλά είναι μια πάρα πολύ κακή ιδέα. Όπως πολύ κακή ιδέα είναι να εκτεθεί τόσο πολύ υπέρ του «τζενεράλ» την ώρα που οι μισθοφόροι της ρωσικής wagner group φεύγουν απ’ τα «μέτωπα», έχοντας πάρει σχετικές οδηγίες απ’ το ρωσικό υπ.εξ.

Το πιο λογικό είναι να υπογραφτεί μια εκεχειρία αφού πρώτα ο Saraj πάρει πίσω την Σύρτη. Όσο για τα εσωτερικά προβλήματα του Καΐρου; Η αιγυπτιακή χούντα αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει. Είναι τέτοια η βία και η καταστολή που ασκεί ώστε δεν έχει άλλο μέλλον. Η ανατροπή (και τελικα η δολοφονία) του πρώτου αυθεντικά εκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου, του Morsi, στοιχειώνει πάντα…

Μπορεί να αργούν οι αιγύπτιοι πληβείοι. Αλλά όταν επαναστατούν ξέρουν να το κάνουν καλά!

Λιβύη

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Χαμένος για χαμένος ο αγαπημένος του ελλαδιστάν «τζενεράλ» πριν κανά μήνα προσπάθησε να κάνει κάτι που θα ονομαζόταν πραξικόπημα αν στη λιβύη είχαν ισχύ οι κλασσικοί όροι περί «πολιτικής νομιμότητας». Ενώ, τυπικά, ο Haftar είναι απλά ο στρατηγός του «αυτοεξόριστου κοινοβουλίου της λιβύης» που έχει έδρα το Tobruk (τα περισσότερα μέλη του οποίου έχει διορίσει ο ίδιος ο Haftar…) και άρα, πάλι τυπικά, θα έπρεπε να υπακούει στις εντολές του, ο “τζενεράλ” ακύρωσε την όποια ύπαρξη αυτού του κοινοβουλίου, και αυτοανακηρύχτηκε “ηγέτης της λιβύης”.

Αν νικάς μπορείς να αυτοανακηρυχτείς ακόμα και αυτοκράτορας της Ρώμης (που λέει ο λόγος…) Αν χάνεις όμως δεν έχεις πολλά περιθώρια. Ο ηλικιωμένος εκπρόσωπος των ελληνικών συμφερόντων στο συνέδριο του Βερολίνου για την λιβύη (το θυμάστε; έγινε μόλις στις 19 του περασμένου Γενάρη!!!) δεν πρόκειται να δει τον εαυτό του στο θρόνο του άλλοτε πανίσχυρου Καντάφι, στην πρωτεύουσα Tripoli, όπως ονειρευόταν… (Θα είναι τυχερός αν επιζήσει σαν συνταξιούχος…).

Ελλείψει καλύτερης εναλλακτικής, το άστρο του συνομίλικου με τον «τζενεράλ» (76 χρονών) Aguilla Saleh Issa έχει αρχίσει να αναδύεται (μπορεί το ρημοδογκουβέρνο να προσπαθήσει να τον διπλαρώσει κι αυτόν…). Ο Issa είναι πρόεδρος αυτού του «κοινοβουλίου» που κατάργησε ο «τζενεράλ». Και αυτοσυστήνεται σαν «άνθρωπος της Μόσχας» – πράγμα που είναι στα όρια του βέβαιου. Εμφανίζεται σαν πιστός οπαδός της (ρωσικο-τουρκικής) ιδέας για μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με τον Saraj (αυτή που δεν υπέγραψε ο Haftar τον περασμένο Γενάρη, αλλά τώρα, φυσικά, με πολύ χειρότερους όρους για το Tobruk).

Για να φανεί πόσο χάλια έχουν πάει τα πράγματα για το ρημαδογκουβέρνο, τον ιμπεριαλισμό που εκπροσωπεί και για τον αγαπημένο μας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, την περασμένη Πέμπτη (ενόσω ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα…) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov συναντήθηκε στη Μόσχα με δύο υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους του … Saraj! Τον υπ.εξ. Mohammed Sayala και τον τουρκο-λίβυο επιχειρηματία Ahmed Omar Maiteeq, που είναι αντιπρόεδρος του «προεδρικού συμβουλίου» του Saraj. Επίσημα η συζήτηση ήταν για δουλειές – “μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση” όπως δήλωσε ο Lavrov.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η στρατιωτική κατάρρευση του «τζενεράλ» και η «πολιτική συνταξιοδότησή» του είναι το κερασάκι της επιτάχυνσης των μεθοδεύσεων Άγκυρας, Μόσχας (αλλά και κάποιων ευρωπαίων συμμάχων τους) στη λιβύη. Μιλάμε για «ευρωπαίους συμμάχους» επειδή: α) η Ρώμη δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με αυτές τις εξελίξεις· β) το Παρίσι, που υποστηρίζε τον Haftar, έχει αρκετό ρεαλισμό για να συμβιβαστεί και να επωφεληθεί απ’ αυτές· γ) το Βερολίνο, διακριτικά, συμφωνεί επίσης, για παραπάνω από έναν λόγους.

Αυτοί που έχουν μείνει απ’ έξω είναι … ο άξονας… Η Ουάσιγκτον (που τρέχει μπας και προλάβει να χωθεί, αν και ο τρόπος που διαθέτει, ο στρατιωτικός, είναι ο πιο ακατάλληλος πια), το Λονδίνο, και η Αθήνα… Υποψιαζόμαστε όμως ότι κανένας απ’ το «μπλοκ της Σύρτης» δεν στεναχωριέται για τις δυσκολίες του ψοφιοκουναβιστάν και των συμμάχων του στη Μεσόγειο…

Τι έχει απομείνει στο ελλαδιστάν; Χμμμ…. Τα εμιράτα. Αν δεν κάνουμε λάθος είναι απ’ τις πιο παλιές και γνωστές δυνάμεις της Μεσογείου… Ε;

Μια σύντομη δόση μνήμης απ’ τα ντόπια μεγαλεία της pro covid-19 εποχής εδώ: