Τρίτη 18 Αυγούστου. … Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, στην τηλεδιάσκεψη της περασμένης Παρασκευής που έγινε πρωτίστως για τη Λευκορωσία ο Νίκος Δένδιας ζήτησε από το Ζοζέπ Μπορέλ τρία πράγματα προκειμένου να συμφωνήσει σε μια κοινή δήλωση (statement). Να εκφράζεται ικανοποίηση για την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. Να είναι σκληρότερη απ’ όσο σχεδιαζόταν η γλώσσα για την Τουρκία. Και να μην υπάρχει αναφορά στον ελληνοτουρκικό διάλογο.
Η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από άλλες χώρες αρνήθηκε. Και οι λόγοι είναι προφανείς: έχει ενοχληθεί από το timing της υπογραφής της συμφωνίας με το Κάιρο και εξακολουθεί να επιδιώκει να καθίσουν στο τραπέζι Αθήνα και Άγκυρα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά κατ’ ανάγκη ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε λάθος που υπέγραψε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή τη συμφωνία. Έτσι θεώρησε ότι εξυπηρετείται καλύτερα το εθνικό συμφέρον. Η επιμονή της όμως να σύρει το Βερολίνο σε μια αυτοαναιρετική διατύπωση πρέπει να οφειλόταν είτε στην υπερτίμηση των δυνάμεών της είτε στον υπολογισμό ότι η «αντίσταση» στους Γερμανούς θα αποβεί χρήσιμη στο εσωτερικό μέτωπο.
Το αποτέλεσμα ήταν, αντί για statement που απαιτεί ομοφωνία, να εκδοθεί δελτίου Τύπου (press release). Πολιτικά, η διαφορά δεν είναι μεγάλη. Η ουσία όμως είναι ότι σε αυτό το press release όχι μόνο δεν υπάρχει αναφορά στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αλλά τονίζεται τόσο η ανάγκη επανάληψης του διαλόγου (που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξεκινήσει μετά τις 23 Αυγούστου), όσο και η υποστήριξη των υπουργών στις προσπάθειες του Μπορέλ να διευκολυνθεί η επαναπροσέγγιση με την Τουρκία.
Τίποτα από αυτά δεν έχει εξηγηθεί επισήμως στην κοινή γνώμη που, αφού παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα τις βόλτες του «Ορούτς Ρέις» στην «ελληνική υφαλοκρηπίδα», περίμενε για μέρες το μαγικό τηλεφώνημα της Μέρκελ και ένιωσε εθνική υπερηφάνεια με τον «εξευτελισμό» του «Κεμάλ Ρέις» από την ελληνική φρεγάτα, συμπέρανε τελικά ότι ο μόνος αληθινός σύμμαχός μας είναι ο Μακρόν, οι μόνοι ηγέτες που μας καταλαβαίνουν είναι ο Σίσι και ο Νετανιάχου, ενώ όλοι οι άλλοι παίζουν βρώμικα φιλοτουρκικά παιχνίδια.
Είναι κι αυτό μια ανάλυση της πραγματικότητας. Ή ενός παράλληλου σύμπαντος.
Τάδε έφη χτες στα καθεστωτικά «νέα» ο Μιχάλης Μητσός. Αναφέρεται σ’ αυτήν την θρυλική «τηλεδιάσκεψη» που κατά τους έμμισθους εντόπιους δημαγωγούς ήταν «μεγάλη ελληνική επιτυχία»: θα την φάτε εδώ ή να σας την τυλίξω για το σπίτι;
Δεν βγάζει πολιτικά συμπέρασματα ο αρθρογράφος – απλά περιγράφει μερικά «κρατικά μυστικά» που μόνο μυστικά δεν είναι για τους παρατηρητικούς…. Αν το επιχειρούσε θα παραδεχόταν ότι υπάρχουν συγκεκριμένα κίνητρα και για την ελληνική (ιμπεριαλιστική) πολιτική και για την συστηματική παραπληροφόρηση / εθνική αποβλάκωση στο εσωτερικό. Ούτε κατά λάθος γίνονται, ούτε από βαρεμάρα…
Χτες τελειώναμε την «ωραία Ελένη» γράφοντας:
… Κι αυτό είναι ένα ζήτημα απ’ την μεριά της τάξης μας και της ανταγωνιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής κριτικής: αν υπάρχει περίπτωση «πολεμικού ατυχήματος» αυτό δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από εκείνους που έχουν εθνικιστικές φαντασιώσεις· κόντρα στην πραγματικότητα.
Απ’ τους εφαψίες, δηλαδή, που κάνουν «επακουμβήσεις»…
Ωστόσο το ζήτημα παραμένει ότι την πραγματικότητα (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ή ίσως έναν αντικατοπτρισμό που να πουλιέται για πραγματικότητα, την / τον κατασκευάζουν τελικά στα μέτρα τους και την / τον επιβάλλουν τα αφεντικά – όταν δεν βρίσκουν οργανωμένη αντίσταση.
(φωτογραφία: Όταν σου γλέφει η Ιστορία, από μακριά την χαιρετάς και από κοντά της λες….)