Ο ιδανικός σύμμαχος

Παρασκευή 23 Οκτώβρη. … Είναι μεγάλη η χαρά μου που συναντιόμαστε για πρώτη φορά μετά τη σημαντικότατη υπογραφή της συμφωνίας μερικής οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών, για την οποία και οι δυο μας εργαστήκαμε πολύ… Θέλω και πάλι να σας ευχαριστήσω για τον τρόπο με τον οποίον και εσείς, αλλά και οι συνεργάτες σας, συνεργαστήκαμε για να μπορούμε να πετύχουμε αυτήν την πολύ σημαντική συμφωνία…

Μες το μέλι ο ρημαδοΚούλης πριν δυο μέρες στη Λευκωσία με τον φασίστα Sisi. (Η δημοκρατία του είναι “αντιφασιστική”, ε;) Το σχετικό ρεπορτάζ (του καθεστωτικού σκάι) τόνισε το εύρος αυτής της μεγάλης ελληνικής χαράς (χωρίς να αναφερθεί, φυσικά, στις ελληνικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στην αίγυπτο, που επωφελούνται τα μέγιστα απ’ τον στρατιωτικό νόμο στην εκμετάλλευση των αιγύπτιων εργατών):

… Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Αιγύπτου για τις τελευταίες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα. Υπήρξε δε σύμπτωση απόψεων για την αυξανόμενη επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας και τονίστηκε η ανάγκη σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου. Επίσης, επιβεβαιώθηκε η κοινή αντίληψη όσον αφορά στην επίτευξη μιας πολιτικής λύσης στη Λιβύη… Διαπιστώθηκε, επίσης ταύτιση απόψεων όσον αφορά τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία στη Λιβύη…

Δέκα μέρες πριν αυτήν την μεγάλη ελληνο-αιγυπτιακή χαρά, στα μέσα Οκτώβρη, ο χασάπης του Καΐρου είχε ολοκληρώσει την εκτέλεση 15 πολιτικών κρατουμένων – είναι γι’ αυτόν μια «μέτρια σοδειά» αφού πολλές εκατοντάδες άλλοι ζουν περιμένοντας το απόσπασμα. Η εκτέλεση των συγκεκριμένων επιταχύνθηκε μετά από μια εξέγερση στις τρομακτικές φυλακές υψίστης ασφαλείας Scorpion στα μέσα Σεπτέμβρη, στη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν 4 κρατούμενοι αλλά (κατά την χούντα) και τέσσερεις δεσμοφύλακες. Οι 13 απ’ τους 15 πολιτικούς κρατούμενους είχαν δει τι έγινε στην επιχείρηση καταστολής της εξέγερσης, και η χούντα απλά τους έκλεισε το στόμα για πάντα.

Αυτός είναι ο φίλος και σύμμαχος του τενεκεδένιου πολιτικού παγκόσμιας εμβέλειας Τσίπρα και του εξίσου παγκόσμιου ρημαδοΚούλη. Αυτό το βουλιαγμένο στο αίμα καθεστώς είναι ένας πολύ καλός τους σύμμαχος.

Πώς λέγεται η με κάθε τρόπο και απ’ το 2013 σταθερή υποστηρίξη μιας τέτοιας χούντας; Στα ελληνικά λέγεται “σεβασμός του διεθνούς δικαίου”…

Η “περήφανη”!

Πέμπτη 22 Οκτώβρη. Αυτή κι αν είναι «εξωτερική πολιτική» μεγάλου βεληνεκούς! Την ώρα που στη Λευκωσία ο ρημαδοΚούλης, συνεχίζοντας την εθνική παράδοση που έφτιαξαν οι φαιορόζ, αγκαλιαζόταν, χαριεντιζόταν και συμμαχολογούσε με τον χασάπη της αιγύπτου Sisi, 222 βουλευτές απ’ το ευρωπαϊκό και επτά εθνικά κοινοβούλια (γαλλίας, γερμανίας, ιταλίας, βελγίου, πορτογαλίας…) κατάγγελναν τον αιγύπτιο καραβανά έμμεσα αλλά καθαρά σαν χουντικό. Το κείμενό τους ζητάει την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων (τουλάχιστον 60.000…) – η ύπαρξη ακόμα και πολύ λιγότερων σημαίνει νέτα σκέτα χούντα.

Η καταγγελία δεν θα έχει αποτέλεσμα, αν και είναι η πιο ηχηρή ως τώρα ευρωπαϊκή καταγγελία υψηλού επιπέδου εναντίον της αιγυπτιακής χούντας. Κάνει όμως τον ρημαδοΚούλη και τον Αναστασιάδη να φαίνονται σαν δύο περιττώματα στη λευκότητα της Σαχάρας. Δεν είναι τα μοναδικά, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι τέτοια· όπως ήταν οι προκάτοχοι του ρημαδογκουβέρνου.

Ελπίζουν – τα εθνικά κακάκια – στην ισχύ του μεγάλου συμμάχου τους… Ελπίζουν στην ανθεκτικότητα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας στην οποία ανήκουν… Αλλά θα πετύχουν αυτό που είναι το αναπόφευκτο: θα μαζεύουν και θα ταΐζουν τις μύγες.

Δεν είδα εγώ τους βασιλιάδες

να γκρεμίζονται απ’ τους θρόνους τους;

(Προμηθέας, Γκαίτε)

Αίγυπτος

Παρασκευή 25 Σεπτέμβρη. Οι διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών / νυχτών (συνεχίζονταν ως και χτες) σε 17 αιγυπτιακές πόλεις μεγαλύτερες και μικρότερες, κατά της χούντας του Sisi, παρά τα δρακόντια μέτρα καταστολής, ήταν μεν μαζικές όχι όμως στο μέγεθος της έκρηξης στις 25 Γενάρη του 2011. Όχι ακόμα – πρέπει να προσθέσουμε.

Ωστόσο, μετά τις περσινές διαδηλώσεις και την καταστολή τους (περίπου τέτοια εποχή) το γεγονός ότι φέτος αρκετές χιλιάδες βρήκαν στους δρόμους («προκαλώντας φθορές» σε μπάτσικα οχήματα σε λίγες περιπτώσεις) δείχνει ότι η χούντα ισορροπεί αβέβαια πάνω σε μια υπόγεια αντίδραση μεγάλης κλίμακας, που μπορεί να εκδηλωθεί οποιαδήποτε στιγμή.

Πέρα απ’ την φτώχια και την αθλιότητα στην οποία είναι καταδικασμένοι εκατομμύρια αιγύπτιοι πληβείοι, υπάρχει ίσως τώρα ένας επιπλέον παράγοντας που μπορεί να αποκτήσει χωριστή δυναμική. Η (απαγορευμένη) μουσουλμανική αδελφότητα. Η χούντα του Sisi έχει εμπλακεί πια ανοικτά στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς στην ανατολική Μεσόγειο. Η τυχοδιωκτική εισβολή στη λιβύη, στο πλευρό του «τζενεράλ» Haftar, δεν έγινε μεν. Αλλά το κατ’ αρχήν αντι-ιρανικό και, ουσιαστικά, διευρυμένα αντι-ευρασιατικό μπλοκ / άκρη του άξονα, που εμφανίζεται σα συμμαχία διάφορων πετροχουντικών καθεστώτων της αραβικής χερσονήσου με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, δεν είναι τυχαία εξέλιξη.

Σ’ αυτές τις συνθήκες η (αιγυπτιακή) μουσουλμανική αδελφότητα δεν θα μπορέσει να μείνει ουδέτερη και αμέτοχη για πολύ καιρό. Έχει σημαντική επιρροή σε κατώτερα στελέχη του στρατού και, φυσικά, στους φαντάρους. Φυγάδες στελέχη της βρίσκονται σαν πολιτικοί πρόσφυγες στην τουρκία, και οι επαφές με το τουρκικό καθεστώς είναι δεδομένες. Αν η χούντα του Sisi πέσει, τότε θα ακολουθήσουν ανάλογες αντι-αυταρχικές εξεγέρσεις και σ’ άλλες πετροχούντες.

Αν συμβεί έτσι δεν θα είναι remake των εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2011 που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη». Θα είναι μάλλον απογονοί τους μέσα σε διαφορετικά δεδομένα…

Ζόρια και συμμαχίες 1

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η αυξανόμενη επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και των αράβων συμμάχων τους σ’ αυτό που λέγεται «ο δρόμος» των σουνιτικών αραβικών κοινωνιών, δηλαδή η «κοινή γνώμη» έχει αρχίσει να προκαλεί τρόμο στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και στη χούντα του Καΐρου. Στην πρόσφατη «σύνοδο των αραβικών κρατών» το Αμπού Ντάμπι και το Κάιρο έλυσαν τα ζωνάρια τους – με φραστικές απειλές και κατάρες. Η «εμπλοκή της τουρκίας στις αραβικές υποθέσεις είναι απαράδεκτες» δήλωσε ο υπ.εξ. των εμιράτων Anwar Gargash – επίσημος φίλος πια του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ.

Το πρόβλημα των πετροδικτατοριών που νοιώθουν το έδαφος να γλυστράει κάτω απ’ τα πόδια τους (αφού πλέει πάνω σε λίμνες ενός όλο και πιο περιττού ενεργειακού εμπορεύματος, του πετρελαίου) είναι απ’ την μια μεριά ότι βλέπουν τον τουρκικό ιμπεριαλισμό αλλά όχι τον ρωσικό ή τον κινέζικο· και απ’ την άλλη μεριά, έχοντας χάσει απ’ τον ορίζοντα τις εγγυήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, βρίσκουν αποκούμπι … στον γαλλικό. Αλλά το να συμμαχείς με ένα φασιστικό αντιαραβικό καθεστώς σαν το ισραηλινό και το να περιμένεις την βοήθεια μιας παλιάς αποικιοκρατικής δύναμης στη μέση ανατολή σαν την γαλλία, δεν είναι αυτό που θα φέρει τον «δρόμο» στα πόδια σου· έτσι δεν είναι;

Μάλλον το αντίθετο.

Ένοπλοι υπνοβάτες

Τρίτη 18 Αυγούστου. … Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, στην τηλεδιάσκεψη της περασμένης Παρασκευής που έγινε πρωτίστως για τη Λευκορωσία ο Νίκος Δένδιας ζήτησε από το Ζοζέπ Μπορέλ τρία πράγματα προκειμένου να συμφωνήσει σε μια κοινή δήλωση (statement). Να εκφράζεται ικανοποίηση για την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. Να είναι σκληρότερη απ’ όσο σχεδιαζόταν η γλώσσα για την Τουρκία. Και να μην υπάρχει αναφορά στον ελληνοτουρκικό διάλογο.

Η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από άλλες χώρες αρνήθηκε. Και οι λόγοι είναι προφανείς: έχει ενοχληθεί από το timing της υπογραφής της συμφωνίας με το Κάιρο και εξακολουθεί να επιδιώκει να καθίσουν στο τραπέζι Αθήνα και Άγκυρα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά κατ’ ανάγκη ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε λάθος που υπέγραψε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή τη συμφωνία. Έτσι θεώρησε ότι εξυπηρετείται καλύτερα το εθνικό συμφέρον. Η επιμονή της όμως να σύρει το Βερολίνο σε μια αυτοαναιρετική διατύπωση πρέπει να οφειλόταν είτε στην υπερτίμηση των δυνάμεών της είτε στον υπολογισμό ότι η «αντίσταση» στους Γερμανούς θα αποβεί χρήσιμη στο εσωτερικό μέτωπο.

Το αποτέλεσμα ήταν, αντί για statement που απαιτεί ομοφωνία, να εκδοθεί δελτίου Τύπου (press release). Πολιτικά, η διαφορά δεν είναι μεγάλη. Η ουσία όμως είναι ότι σε αυτό το press release όχι μόνο δεν υπάρχει αναφορά στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αλλά τονίζεται τόσο η ανάγκη επανάληψης του διαλόγου (που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξεκινήσει μετά τις 23 Αυγούστου), όσο και η υποστήριξη των υπουργών στις προσπάθειες του Μπορέλ να διευκολυνθεί η επαναπροσέγγιση με την Τουρκία.

Τίποτα από αυτά δεν έχει εξηγηθεί επισήμως στην κοινή γνώμη που, αφού παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα τις βόλτες του «Ορούτς Ρέις» στην «ελληνική υφαλοκρηπίδα», περίμενε για μέρες το μαγικό τηλεφώνημα της Μέρκελ και ένιωσε εθνική υπερηφάνεια με τον «εξευτελισμό» του «Κεμάλ Ρέις» από την ελληνική φρεγάτα, συμπέρανε τελικά ότι ο μόνος αληθινός σύμμαχός μας είναι ο Μακρόν, οι μόνοι ηγέτες που μας καταλαβαίνουν είναι ο Σίσι και ο Νετανιάχου, ενώ όλοι οι άλλοι παίζουν βρώμικα φιλοτουρκικά παιχνίδια.

Είναι κι αυτό μια ανάλυση της πραγματικότητας. Ή ενός παράλληλου σύμπαντος.

Τάδε έφη χτες στα καθεστωτικά «νέα» ο Μιχάλης Μητσός. Αναφέρεται σ’ αυτήν την θρυλική «τηλεδιάσκεψη» που κατά τους έμμισθους εντόπιους δημαγωγούς ήταν «μεγάλη ελληνική επιτυχία»: θα την φάτε εδώ ή να σας την τυλίξω για το σπίτι;

Δεν βγάζει πολιτικά συμπέρασματα ο αρθρογράφος – απλά περιγράφει μερικά «κρατικά μυστικά» που μόνο μυστικά δεν είναι για τους παρατηρητικούς…. Αν το επιχειρούσε θα παραδεχόταν ότι υπάρχουν συγκεκριμένα κίνητρα και για την ελληνική (ιμπεριαλιστική) πολιτική και για την συστηματική παραπληροφόρηση / εθνική αποβλάκωση στο εσωτερικό. Ούτε κατά λάθος γίνονται, ούτε από βαρεμάρα…

Χτες τελειώναμε την «ωραία Ελένη» γράφοντας:

… Κι αυτό είναι ένα ζήτημα απ’ την μεριά της τάξης μας και της ανταγωνιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής κριτικής: αν υπάρχει περίπτωση «πολεμικού ατυχήματος» αυτό δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από εκείνους που έχουν εθνικιστικές φαντασιώσεις· κόντρα στην πραγματικότητα.

Απ’ τους εφαψίες, δηλαδή, που κάνουν «επακουμβήσεις»…

Ωστόσο το ζήτημα παραμένει ότι την πραγματικότητα (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ή ίσως έναν αντικατοπτρισμό που να πουλιέται για πραγματικότητα, την / τον κατασκευάζουν τελικά στα μέτρα τους και την / τον επιβάλλουν τα αφεντικά – όταν δεν βρίσκουν οργανωμένη αντίσταση.

(φωτογραφία: Όταν σου γλέφει η Ιστορία, από μακριά την χαιρετάς και από κοντά της λες….)

Ζήτω η θεία Λίτσα με τα μοιραία της! (3)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Υπάρχει ωστόσο ένα ακόμα θέμα. Το ρημαδογκουβέρνο έχει μία «γραμμή» (μία και αλλοπρόσαλλη) ή δύο (με την μία να βάζει τρικλοποδιές στην άλλη), ε;

Είτε το παραδέχονται είτε όχι όλες οι βιτρίνες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους διακομματικά, μας έχουν «χώσει» σε παγκόσμιο πόλεμο. Μπορεί η εξέλιξή του να είναι σχετικά αργή – αλλά είναι παγκόσμιος. Και το πότε θα επιταχυνθεί δεν εξαρτιέται ούτε απ’ τις κατάρες ούτε απ’ τις ευχές μας. (Θα είχε την σημασία του ο αντι-εθνικιστικός αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνα μας… Αλλά δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα…)

Στη μέση Ανατολή, στη βόρεια Αφρική, στο Sahel, σ’ ολόκληρη σχεδόν τη Μεσόγειο, στην ανατολική Ευρώπη, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο και στον Ινδικό ωκεανό (δεν υπάρχουν σύνορα στις ζώνες των παγκόσμιων αναμετρήσεων!) συγκρούονται άμεσα ή έμμεσα «μεγάλοι» και «μεσαίοι» καπιταλισμοί. Και οι «μικροί», αν ψοφάνε για αίμα, μπορούν να βρουν μια θέση… Όπως κάνει πάντα έτσι και τώρα το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, που διαμορφώνει τις βασικές γραμμές του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις περισσότερες (αν και όχι σε όλες) απ’ τις «περιπέτειες» του ελληνικού κράτους από τότε που φτιάχτηκε), θεωρεί ότι έχει «ευκαιρίες». Μαζί του θεωρούν πως έχουν «ευκαιρίες» όλοι οι ντόπιοι κύριοι οφελούμενοι απ’ τον γεωπολιτικό προσοδισμό: κοτσαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες.

Οι αιώνιες «ελληνοτουρκικές διαφορές» έχουν πάψει προ πολλού να είναι «ελληνοτουρκικές διαφορές» – είναι το μόνο στο οποίο έχουν δίκιο οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες. Έπαψαν να είναι τέτοιες από τότε που οι ροζ εθνικόφρονες (της Κουμουνδούρου), παρέα με τους οριτζινάλ του ψεκασμένου, ξεκίνησαν να πουλήσουν στην Ουάσιγκτον (στο ψόφιο κουνάβι – η προηγούμενη διοίκηση δεν αγόραζε…) το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Έπαψαν από τότε που όλα αυτά τα κυβερνοκαθάρματα, με σχεδόν πλήρη διακομματική συναίνεση (εξαιρείται το κκε) παρακαλούσαν το ψοφιοκουναβιστάν να φτιάξει βάσεις κι άλλες βάσεις στην ελληνική επικράτεια…

Το να κρατιέται το εθνικό κοπάδι σε κατάσταση υπνοβασίας είναι εύκολη δουλειά. Δεν χρειάζεται πολλά. Οι εθνο-ντρόγκες του είναι φτηνές. Τι επιδιώκει όμως το ρημαδογκουβέρνο; Την επιτάχυνση της πολυμερούς όξυνσης στην ανατολική Μεσόγειο και «ό,τι γίνει έγινε»; Σε τι ελπίζει άραγε; Ή ένα pause μπας και συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα στο εσωτερικό του παρακμιακού ελληνικού καπιταλισμού; Αν θέλει το δεύτερο θα έπρεπε να κάνει το αντίθετο απ’ ότι τώρα: να ξανάκανει τις “ελληνοτουρκικές διαφορές” διμερείς, να τις τραβήξει δηλαδή έξω απ’ το διεθνές μπλέντερ που βρωμάει μπαρούτι, και να συνεννοηθεί “αυτοπροσώπως” με το τουρκικό καθεστώς… Ο πολύ πιο έμπειρος Erdogan του το λέει εδώ και καιρό: άμα θες να πολεμήσεις πολέμα, άμα θες να μιλήσεις μίλα, να γκρινιάζεις μόνο πάψε!

Να το αναρωτηθούμε αλλιώς. Θέλει όντως ο ρημαδοΚούλης μια ρεαλιστική προσέγγιση με το τουρκικό καθεστώς, δηλαδή κάποια διαπραγμάτευση που θα καταλήξει στη Χάγη, διαπραγμάτευση βασισμένη ίσως στην έτοιμη συμφωνία επ’ αυτού που υπάρχει σε κάποια συρτάρια απ’ τις αρχές του 2004;

Αν η απάντηση είναι «όχι», αν η απάντηση είναι πως «παριστάνει τον ρεαλιστή αλλά είναι σκληροπυρηνικός εθνικιστής», τότε θα κρατήσει ίσως το κόμμα του αλλά θα χάσει όλα τα υπόλοιπα. Αν η απάντηση είναι «ναι», αν η απάντηση είναι ότι «όντως αποβλέπει σε κάποια λύση / εκτόνωση των τριβών», τότε ο υπουργός του επί των εξωτερικών (και όχι μόνον αυτός) τον υπονομεύει έως τον ρεζιλεύει.

Ως τώρα ο ρημαδοΚούλης εμφανίζεται στα λόγια μεν «ρεαλιστής» πρακτικά δε – σαν πρωθυπουργός – πυροβολημένος εθνικόφρονας (δεν υπάρχουν και άλλου είδους). Σε κάθε περίπτωση, είτε ισχύει το ένα (ο ρημαδοΚούλης είναι καμουφλαρισμένος φασίστας) είτε ισχύει το άλλο (είναι όμηρος του βαθέος ελληνικού κράτους) έχει ήδη «καεί» σε σχέση μ’ αυτό που λέγεται «εξωτερική πολιτική» – ή βρίσκεται πολύ κοντά σ’ αυτήν την απανθράκωση, που σημαίνει ότι σύντομα κανείς εκτός συνόρων δεν θα τον παίρνει στα σοβαρά. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες πρωθυπουργίας έχει υπογράψει τρεις «φόλες» υψηλού επιπέδου:

Πρώτον, έφαγε την ιδέα του Netanyahu, και υπέγραψε πανηγυρικά στις αρχές του 2020 για την κατασκευή του θρυλικού σωλήνα east med – που δεν θα φτιαχτεί ποτέ! Το ξέρουν και οι ξιφίες της Μεσογείου…

Δεύτερον, έκανε χαρούλες και αγκαλιές με έναν τελειωμένο καραβανά, τον Haftar, ελπίζοντας ότι αυτός θα ισοπεδώσει την Tripoli, και μαζί της τον Sarraj και το τουρκο-λιβυκό «σύμφωνο».

Τρίτον, ανέλαβε απέναντι στο Βερολίνο την ευθύνη συζητήσεων με τον Erdogan, και στη συνέχεια αθέτησε ξετσίπωτα τον λόγο του αμολώντας (;;) τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα στο Κάιρο.

Αν ήταν ποδοσφαιριστής θα έψαχνε ομάδα. Στα εμιράτα…

(φωτογραφία: Τώρα αγαπιούνται με αγκωνιές…)

Ζήτω τα βάθη και τα πλάτη!

Τρίτη 11 Αυγούστου. Το σίγουρα σημαντικό με την συμφωνία Αθήνας – Καΐρου για μια τσόντα οριοθέτηση μεταξύ τους αοζ είναι ότι την υποστηρίζουν δύο παγκόσμιοι κολοσσοί: το μπαχρέιν και ο τοξικός των ενωμένων αραβικών εμιράτων. Αυτό είναι σημαντικό γιατί υπάρχουν ελληνικές κατασκευαστικές με δουλειές στα εμιράτα…

Το κάπως ζόρικο είναι αυτό που είπε ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, ο εθνικός γύπας υπ.εξ., όταν ρωτήθηκε αν για την υπογραφή αυτής της συμφωνίας είχε ενημερώσει έγκαιρα το Βερολίνο: Έγινε ξαφνικά, δεν το περίμενα, οπότε δεν πρόλαβα να ενημερώσω… Αχ μωρέ τον γλυκούλη: του κόλλησαν ένα περίστροφο στο κεφάλι αυτοί οι χοντοκαραβανάδες και δεν πρόλαβε…

Υπάρχει ένα θεματάκι εδώ, που κουμπώνει με το γεγονός ότι η Αθήνα δεν δημοσιοποίησε από μόνη της ούτε την τριμερή συνάντηση στο Βερολίνο ούτε την γερμανική εμπλοκή στη συμφωνία για το ξεκίνημα των «διερευνητικών επαφών» – το έκανε μόνο αφού πρώτα τις είχε ανακοινώσει η Άγκυρα. Και το θεματάκι υπάρχει επειδή δεν φαίνεται να υπήρχε κάποια ελληνική βιασύνη για να υπογραφτεί αυτή η τζόντα συμφωνία: θα μπορούσε να γίνει μετά από δύο, τρεις ή έξι μήνες, (και να είναι λιγότερο τσόντα). Συνεπώς το «εεε, ήταν νύχτα, είχαμε πιει και δυο ποτά παραπάνω, η μουσική ήταν γλυκειά, δεν κατάλαβα πως έγινε» είναι κοροϊδία – απέναντι στο Βερολίνο και στην μεσολάβησή του.

Υπάρχει και κάτι ακόμα. Ο φασιστικαραβανάς Sisi είναι μεν χασάπης αλλά δεν είναι ηλίθιος. Η συμφωνία που «ξάφνιασε» τον πανέξυπνο και πανέμορφο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα είναι μια γραμμή που σταματάει ακριβώς εκεί που αρχίζει η τουρκική αοζ έτσι όπως την έχει μορφοποιήσει η Άγκυρα (και την έχει υπογράψει με την Τρίπολη).

Με άλλα λόγια το Κάιρο δεν μπήκε άμεσα στη μύτη της Άγκυρας. Μπήκε έμμεσα: ορίζοντας την δική του επικράτεια νότια της γραμμής «άφησε» στο ελλαδιστάν τον βορρά – ζήτημα το οποίο είναι, όμως, ελληνο-τουρκική διαφωνία προς επίλυση, όπου δεν ανακατεύεται το Κάιρο… H «μερικότητα» και το ελάχιστο μήκος αυτής της γραμμής (δείτε τον μεσαίο χάρτη πριν 4 ημέρες) έχει το ενδιαφέρον ότι μόνο έμμεσα, δηλαδή μέσω της Αθήνας, το Κάιρο αμφισβητεί την αοζ της τουρκίας (της λιβύης την αμφισβητεί άμεσα σε πολύ μικρό βαθμό) όπως την έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους. Όμως αυτή η έμμεση αμφισβήτηση δεν φορτώνει οποιοδήποτε νομικό βάρος την χούντα του Καΐρου.

Το ρημαδογκουβέρνο πανηγυρίζει επειδή, λέει, το Κάιρο αναγνωρίζει “σημαντική αοζ” στη Ρόδο, στην Κάρπαθο, στην Κάσο μ’ αυτήν την οριοθέτηση. Αλλά το Κάιρο, οποιαδήποτε στιγμή του χρειαστεί, μπορεί να πει κάτι εντελώς διαφορετικό: πως αναγνώρισε την τουρκική αοζ ή πως αναγνώρισε πως υπάρχει ελληνοτουρκική διαφορά βορειότερα της γραμμής!

Η δήλωση του Cavusoglu (που δεν είναι καθόλου «φιλoSisi»!) είναι ενδιαφέρουσα ως χαρακτηριστική: Το αιγυπτιακό ηπειρωτικό κέλυφος [σ.σ.: η αοζ] μπαίνει κάπως στις λιβυκές γραμμές, αλλά δεν μπαίνει στο τουρκικό ηπειρωτικό κέλυφος. Οι ελληνικές γραμμές, ωστόσο, παραβιάζουν εντελώς το δικό μας ηπειρωτικό κέλυφος. Επιπλέον, η δηλωση του έλληνα υπ.εξ. που λέει ότι «η τουρκική συμφωνία πήγε στα σκουπίδια» είναι καθαρή παραδοχή των φιλοδοξιών τους. Αν το τουρκικό καθεστώς θεωρούσε ότι η αιγυπτιακή χούντα παραβίασε την αοζ του δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το φωνάξει. Αλλά “δεν”…
Είναι αυτό «εθνική επιτυχία» για το ελλαδιστάν; Άβυσσος η ψυχή του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Έχει πάντως το ενδιαφέρον του το γεγονός πως όταν το Oruc Reis ήταν δεμένο στην Antalya, στην προηγούμενη «κρίση», τα λιοντάρια του διακομματικού εθνικού κορμού όλου του πολιτικού φάσματος δεν είχαν σταματήσει να βρυχώνται. Τώρα που πράγματι έχει βγει για (συμβολικές) έρευνες οι γενναίοι της «ελληνικής λίμνης» το έχουν ρίξει στις καταγγελίες και στα τηλεφωνήματα: τίποτα παραπάνω δεν μπορούν να κάνουν σ’ αυτές τις περιοχές, κι αυτό το ξέρουν εδώ και κάτι χρόνια.

Απ’ την άλλη μεριά, με δεδομένο ότι το Βερολίνο θεωρεί την χούντα του Καΐρου σαν αυτό που είναι, χούντα δηλαδή, και με δεδομένο επίσης ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας «δεν πρόκανε» πηγαινοερχόμενος εκεί, η ασταμάτητη μηχανή αναρωτιέται αν το κατόρθωμα της τσόντας οριοθέτησης είναι, πρακτικά, περισσότερο «φιλογαλλικό» (και «αντιγερμανικό») απ’ ότι φαίνεται.

Σε κάθε περίπτωση τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού και οι πολιτικές βιτρίνες τους έχουν πετύχει όχι τα όνειρά τους για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου αλλά το να κάνουν την επικράτειά τους μαζί με τους ιθαγενείς της (εμάς δηλαδή) μέρος του προβλήματος της παγκόσμιας σύγκρουσης σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου.

Ακόμα και μόνο γι’ αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι!

Βουτιά στα ρηχά…

Παρασκευή 7 Αυγούστου. Ασφαλώς και είναι νόμιμες οι διακρατικές συμφωνίες! Μπορεί ένα κράτος να λέγεται τουρκία ή ελλάδα, και ο εταίρος του που λέγεται λιβύη ή αίγυπτος να υπογράψουν ό,τι θέλουν. Είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό ζήτημα ποιές υπογραφές έχουν μεγαλύτερη αξία απ’ το μελάνι που χρειάστηκαν.

Ο χουντοκαραβανάς του Καΐρου είτε βρίσκεται σε μεγάλη απελπισία είτε έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η υπογραφή του στη “μερική οριοθέτηση αοζ” με το ελλαδιστάν δεν έχει σπουδαία σημασία. Αν προσέξετε τους χάρτες είναι σαφές ότι η Άγκυρα του δίνει πολύ μεγαλύτερη αοζ απ’ ότι η Αθήνα. Πράγμα που σημαίνει ότι είτε ανοιχτά είτε υπόγεια βρίσκεται ήδη κατηγορούμενος στο εσωτερικό του για “εθνική μειοδοσία”.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνει αυτό ο Sisi. To 2016 αποφάσισε να χαρίσει δυο αιγυπτιακά νησιά στην Ερυθρά Θάλασσα, το Tiran και το Sanafir, στην πετροχούντα του Ριάντ – με αντάλλαγμα (τι άλλο;) λεφτά. Έγινε ο σχετικός χαμός (όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σ’ ένα φασιστικό καθεστώς σαν αυτό του Sisi), ένα δικαστήριο τόλμησε να κρίνει ότι η παραχώρηση ήταν παράνομη, αλλά τελικά το κοινοβούλιό του την ενέκρινε – τα λεφτά ήταν πολλά.

Σε τι ανταλλάγματα ελπίζει τώρα, και μάλιστα απ’ το ελλαδιστάν, παραχωρώντας βυθό; Κάτι απ’ τους έλληνες εφοπλιστές; Δεν ξέρουμε. Το εντόπιο ρημαδογκουβέρνο πανηγυρίζει με όλο του το δίκιο για την «εθνική επιτυχία». Το γεγονός, ωστόσο, ότι η συμφωνία είναι τόσο επί μέρους ώστε να είναι αποκλειστικά και εντελώς αντιτουρκική, δείχνει βιασύνη. Που σημαίνει ότι η αιγυπτιακή χούντα θεωρεί πως κινδυνεύει σοβαρά. Απ’ την Άγκυρα (και απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα) υποθέτουμε… Γι’ αυτό και προσπαθεί να “κλέψει” και απ’ την λυβική αοζ· της ανατολικής λιβύης φυσικά…

Αν είναι έτσι, η «νόμιμη» ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία είναι απλά κρεμασμένη στο έλεος εξελίξεων που δεν θα αρέσουν στον ρημαγοΓου(αϊ)δοΝικόλα… Συμβαίνουν κι αυτά…

(φωτογραφίες: Πάνω είναι η ονειρική ελληνική – και ελληνοκυπριακή – αοζ, που θα έκανε την μισή ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη». Στη μέση Ε – Α είναι η γραμμή της χθεσινής οριοθέτησης, που η μισή είναι ελαφρά βορειότερα απ’ ότι στον ονειρικό χάρτη.

Κάτω είναι η συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολη. Είναι ολοφάνερο ότι οι ορέξεις της Άγκυρας στην περιοχή είναι σαφώς μικρότερες απ’ τις ελληνικές, και ότι η αιγυπτιακή αοζ με βάση την Άγκυρα είναι σαφώς μεγαλύτερη… Ε, σε όσα εγκλήματα χρεώνουν την χούντα Sisi οι αιγύπτιοι πληβείοι χωράει και η «εθνική προδοσία»… Γιατί όχι;)

Παρένθεση

Κυριακή 26 Ιούλη. Οι διαδικασίες εκδημοκρατισμού στις αραβικές κοινωνίες σταμάτησαν στις περισσότερες περιπτώσεις δια της βίας. Με πραξικοπήματα, μαζικές δολοφονίες, άπειρες φυλακίσεις και βασανιστήρια. Η υποτιθέμενα “υπερασπίστρια των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων” δύση (συμπεριλαμβανόμενων διάφορων “επαναστατικών οργανώσεων”) συναίνεσε απόλυτα με μια βαθιά και βρώμικη σιωπή – και άφθονο πρωτοκοσμικό ρατσισμό. Δέχτηκε κάθε βλακεία, απ’ το ότι «οι επαναστάσεις έγιναν απ’ το twitter» μέχρι ότι «τις οργάνωσε η cia» – για να έχει ήσυχη την συνείδηση της συνενοχής στις σφαγές, στα διαρκή εγκλήματα των βολικών καθεστώτων.

Η αίγλη της “δυτικής φιλελεύθερης κοσμικότητας” πέθανε μαζί με τους εκατοντάδες αιχμάλωτους στο Κάιρο, στη Μανάμα και αλλού. Ξαναπέθανε στη λωρίδα της Γάζας, στην «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής». Είχε πεθάνει ήδη πριν στη βοσνία… Είναι αδύνατο να πείσεις κάποιον που τον πυροβολούν στο κεφάλι οι «πελάτες της δυτικής ελευθερίας», ή κάποιον που τον εξαφανίζουν για πάντα σε κάποιο μπουντρούμι, ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν την «δυτική ελευθερία» που να αξίζει να επενδύσει για να κρατηθεί αξιοπρεπής. Εμείς οι περιθωριακοί αντί-θεοι είμαστε αναγκασμένοι να σκύψουμε το κεφάλι ντροπιασμένοι. Αν δεν έχουμε τίποτα της προκοπής να πράξουμε από που θα πέρναμε το «δικαίωμα» να κάνουμε υποδείξεις; Επειδή γεννηθήκαμε από πρωτοκοσμικό γαμίσι; Είναι αρκετό αυτό λέτε;

Δυστυχώς δεν έχουμε, δεν μπορούμε να έχουμε με πειστικότητα την κομμουνιστική, εργατική απάντηση στο ερώτημα όχι μόνο της ελευθερίας και της δέσμευσης αλλά και της αξιοπρέπειας – όπως θα έπρεπε. Λόγια παχιά και θεωρίες, αααα, τέτοια υπάρχουν πολλά! Έργο πρακτικό, με συνοχή; Σπανίζει. Το ότι κάποιες θρησκευτικές απαντήσεις βρίσκουν, άρα, τον χώρο και τον χρόνο να σταθούν και να απλωθούν είναι δείκτης των δικών μας (συλλογικών) αποτυχιών. Της δικής μας ήττας εδώ και κάτι δεκαετίες. Και επ’ αυτού δεν χωράνε ούτε κατάρες ούτε εξυπνάδες.

Ένας τούρκος κομμουνιστής ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ, μας έμαθε ότι … το πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουμε… Kαι ότι πρέπει να βγάζουμε τη γλώσσα στ’ άστρα – ίσως, λέμε, πρέπει να κάνουμε κάτι πιο δυναμικό σ’ όσους μας τα δείχνουν, είτε τα άστρα είτε τις εθνικές σημαίες τους…
Έτσι είναι πάντα. Αρκεί να μπορείς να το νοιώσεις. Κι όταν το νοιώθεις… δεν κουνάς εύκολα το δάκτυλο στην Ιστορία! Γιατί αυτή σου κουνάει το έδαφος…

(φωτογραφία. Το ατέλειωτο ακόμα και σήμερα νεκροταφείο των σφαγμένων στη Srebrenica. Οι δολοφόνοι ξεχνούν, κουκουλώνουν τα ίχνη τους. Όσοι επέζησαν και όλοι όσοι συμμερίστηκαν στον πόνο δεν ξεχνούν. Ούτε συγχωρούν. Και είναι πολλά εκατομμύρια…)

Βορειοανατολικά της Σύρτης 3

Παρασκευή 24 Ιούλη. Δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους 6 μήνες που οι επαγγελματίες της εθνικής δημαγωγίας έβαλαν δυνατά στα μεγάφωνά τους “τα τύμπανα του πολέμου”, έτσι, μόνοι τους, χωρίς (φανερό) λόγο! Είναι η δεύτερη ή τρίτη… Απλά αυτά τα εθνικιστικά overdose σκοτώνουν αργά και σταθερά· οπωσδήποτε το μυαλό, τις αισθήσεις και την μνήμη.

Το ότι τις προάλλες έκαναν το ίδιο, μερακλώνοντας το εντόπιο φασισταριό, και πάλι “στον αέρα”, η ασταμάτητη μηχανή το ήξερε – έχει τους τρόπους της. Γι’ αυτό και χτες ειρωνευόταν:

(Τι ωραία όμως κι αυτή η σαβουροκαθεστωτική γερμανική bild, ε; Το Βερολίνο (λέει…) πρόλαβε στο “τσακ” τον ελληνοτουρκικό πόλεμο! Πολύ αρέσει αυτό στο ρημαδογκουβέρνο… αλλά στο “τσακ”; Δεν θα προλαβαίναμε, δηλαδή, να πάρουμε ούτε πατατάκια ούτε και καμμιά μπύρα να θρονιαστούμε να τον απολαύσουμε;)

Εκείνο που είναι πιο σοβαρό και ενδιαφέρον είναι η 2η (μέσα σε λίγες ημέρες) εμφάνιση του Βερολίνου, διπλωματική / πολιτική φυσικά, στην ευρύτερη ανατολική Μεσόγειο, σαν «ειρηνοποιού» μεταξύ της Αθήνας και της Άγκυρας… (Παίζει ρόλο και η έξτρα ευθύνη: εξάμηνη προεδρία της ε.ε…. Αλλά αυτό είναι η συσκευασία· όχι τα κίνητρα). Την έκανε ακόμα πιο σοβαρή και ενδιαφέρουσα αυτήν την διπλή εμφάνιση η κωμικογελοία έως ψωραλέα προσπάθεια ρελάνς απ’ τον βασιλειά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron!!! (φωτογραφία στη μέση).

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε σε σχέση με την εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους είναι ότι ΔΕΝ «συμπαθεί» (για να το πούμε κομψά) την χούντα της αιγύπτου – άλλη μια (καθόλου) σύμπτωση του Βερολίνου με την Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο… Το Βερολίνο είχε εξαρχής δηλώσει ότι η ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Morsi (της μουσουλμανικής αδελφότητας) απ’ τον Sisi ήταν πραξικόπημα· είχε ζητήσει επίσημα την απελευθέρωση του Morsi· κι όταν ο τότε γερμανός υπ.εξ. Guido Westerwelle πήγε στο Κάιρο στα τέλη Ιούλη του 2013, λίγο μετά το πραξικόπημα, και ζήτησε να δει τον φυλακισμένο Morsi, ο Sisi του το απαγόρευσε· οπότε ο Westerwelle έφυγε κακήν κακώς. Με άλλα λόγια ο Sisi έδειξε την απέχθειά του προσβάλοντας το Βερολίνο…

Το δεύτερο αφορά τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού, τώρα που είναι στα σκοινιά. Πέρα απ’ την σταθερή συμμετοχή του στον άξονα είναι σαφές ότι το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει κάποια ευρωπαϊκά «στηρίγματα».* Υποτίθεται πως έχει βρει ένα – τον βασιλιά γαλλίας – το οποίο όμως δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον… Απ’ την άλλη μεριά δεν (μας) είναι καθόλου σαφές το πως αντιμετωπίζει τις γερμανικές πρωτοβουλίες: ούτε την συνάντηση στο Βερολίνο ούτε τα τηλέφωνα της Μέρκελ τα ανακοίνωσε η Αθήνα. Η Άγκυρα ήταν που τα δημοσιοποίησε, αναγκάζοντας την Αθήνα να έρθει δεύτερη…

Το τρίτο είναι η αντίδραση του βασιλιά Macron στις κινήσεις του Βερολίνου. Αυτό το «μήνυμα στα ελληνικά» ήταν πολύ συγκινητικό! (Ο Αναστασιάδης το έγραψε;). Και γεμάτο σπόντες. Η πιο κραυγαλέα; Ότι ο βασιλιάς Macron θα συγκαλέσει (λέει…) «διάσκεψη των χωρών του Νότου» της ε.ε. – για να μην αφήσει την ασφάλειά του στη Μεσόγειο «στα χέρια άλλων παραγόντων»… Απλή γνώση γεωγραφίας δείχνει ότι μιας και η γερμανία δεν είναι «χώρα του νότου», ο βασιλιάς Macron τα πήρε στο κρανίο που το Βερολίνο εμφανίστηκε εκεί που θεωρεί πως κάνει μόνος του παιχνίδι… και δεν θα την καλέσει για να πει τη γνώμη της για την Μεσόγειο· ίσως ίσως, μάλιστα, να την θεωρεί «άλλο παράγοντα»!! Γιατί όχι;

Αλλά ο καϋμένος ο βασιλιάς Macron φαίνεται πως ρετάρει όταν θυμώνει. Η Ρώμη έχει εντελώς αντίθετη άποψη απ’ το Παρίσι για την λιβύη· βρίσκεται πρακτικά μαζί με την Άγκυρα· το έχει δείξει ξανά και ξανά· συνεπώς αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά τα καπιταλιστικά της συμφέροντα (: κωδικός «τα ενεργειακά θέματα και τα ζητήματα ασφάλειας»). Μήπως ούτε η ιταλία είναι «χώρα του νότου»;

Μήπως ο βασιλιάς να καλέσει σε σύσκεψη μόνο τις υπερδυνάμεις του νότου; Την μάλτα, τη νότια κύπρο, και φυσικά το ελλαδιστάν; Μήπως;

* Σε συνθήκες παρακμής της άλλοτε υπερδύναμης είναι εύλογο ότι οι περιθωριοποιημένοι reallos του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα αναζητήσουν ευρύτερη βάση πολιτικής και ιδεολογικής στήριξης – στο εσωτερικό. Αυτό θα οδηγήσει (αν δεν οδηγεί ήδη) σε μια διπολική σύγκρουση, ανάμεσα στους εθνικιστές / προσοδικούς / αγγλόφιλους / αμερικανόφιλους / οπαδούς του άξονα και τους ρεαλιστές / εκσυγχρονιστές / ευρώφιλους / γαλλό- ή γερμανό-φιλους. Σ’ όλο το πολιτικό φάσμα…

Δεν ξέρουμε αν υπάρχει ήδη μια τέτοια υπόγεια σύγκρουση μέσα στο ίδιο το ρημαδογκουβέρνο. Πρέπει να σημειώσουμε ωστόσο ότι οι εθνικιστικοί αντιτουρκικοί συναγερμοί, τα «ετοιμαζόμαστε για πόλεμο» και τα λοιπά εμβατήρια μοιάζουν έντονα ως προς την μεθοδολογία τους με τα «συλλαλητήρια για την μακεδονία». Τα βασικά εσωτερικά συστατικά εκείνης της εποχής (ένας φιλογερμανός / φιλοευρωπαίος Μητσοτάκης και ένας φιλοαμερικάνος Σαμαράς) μπορεί να υπάρχουν ακόμα, εξελιγμένα κάπως· και σε πολύ πιο ζόρικους συσχετισμούς.

Αν (a big “if”…) οι reallos θεωρούν τώρα σκόπιμη μια διαπραγμάτευση με την Άγκυρα (ή και μια προσφυγή στη Χάγη), τα τύμπανα των εθνικιστών για την … αοζ του Καστελόριζου (π.χ….) ή το «βυθίσατε το Oruc Reis» που τελικά μισοξεστόμισε χτες ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (πρώην πρωθ., νυν κοινοτάρχης Κουμουνδούρου) είναι σαφέστατες τρικλοποδιές και ανανέωση της ιδεολογικής υπεροχής στο πόπολο του ορίτζιναλ εθνικισμού «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».

Θα φανεί αν είναι έτσι, αργά ή γρήγορα…

(φωτογραφία πάνω: Στις 10 Ιούλη του 2012, δέκα μόλις μέρες μετά την ορκωμοσία του νεοεκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου Mohamed Morsi, ο γερμανός υπ.εξ. βρισκόταν στο Κάιρο. Για να εκδηλώσει την υποστήριξη του Βερολίνου τόσο στον ίδιο όσο και στην διαδικασία εκδημοκρατισμού της αιγύπτου.

Το ότι το Βερολίνο αντιμετωπίζει την μουσουλμανική αδελφότητα σαν παράγοντα εκδημοκρατισμού και όχι σαν “υποψήφιους τρομοκράτες” είναι μια σταθερά στην εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους…

Φωτογραφία μέση και κάτω: Τρικλοποδιές στο Βερολίνο και χαβάς διακρατικού επιπέδου…

Γυρίστε όμως 2 μέρες πίσω. Τί γράφαμε; …Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Μήπως τώρα φαίνονται καθαρότερα τα βασικά;)