Παρένθεση

Κυριακή 26 Ιούλη. Οι διαδικασίες εκδημοκρατισμού στις αραβικές κοινωνίες σταμάτησαν στις περισσότερες περιπτώσεις δια της βίας. Με πραξικοπήματα, μαζικές δολοφονίες, άπειρες φυλακίσεις και βασανιστήρια. Η υποτιθέμενα “υπερασπίστρια των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων” δύση (συμπεριλαμβανόμενων διάφορων “επαναστατικών οργανώσεων”) συναίνεσε απόλυτα με μια βαθιά και βρώμικη σιωπή – και άφθονο πρωτοκοσμικό ρατσισμό. Δέχτηκε κάθε βλακεία, απ’ το ότι «οι επαναστάσεις έγιναν απ’ το twitter» μέχρι ότι «τις οργάνωσε η cia» – για να έχει ήσυχη την συνείδηση της συνενοχής στις σφαγές, στα διαρκή εγκλήματα των βολικών καθεστώτων.

Η αίγλη της “δυτικής φιλελεύθερης κοσμικότητας” πέθανε μαζί με τους εκατοντάδες αιχμάλωτους στο Κάιρο, στη Μανάμα και αλλού. Ξαναπέθανε στη λωρίδα της Γάζας, στην «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής». Είχε πεθάνει ήδη πριν στη βοσνία… Είναι αδύνατο να πείσεις κάποιον που τον πυροβολούν στο κεφάλι οι «πελάτες της δυτικής ελευθερίας», ή κάποιον που τον εξαφανίζουν για πάντα σε κάποιο μπουντρούμι, ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν την «δυτική ελευθερία» που να αξίζει να επενδύσει για να κρατηθεί αξιοπρεπής. Εμείς οι περιθωριακοί αντί-θεοι είμαστε αναγκασμένοι να σκύψουμε το κεφάλι ντροπιασμένοι. Αν δεν έχουμε τίποτα της προκοπής να πράξουμε από που θα πέρναμε το «δικαίωμα» να κάνουμε υποδείξεις; Επειδή γεννηθήκαμε από πρωτοκοσμικό γαμίσι; Είναι αρκετό αυτό λέτε;

Δυστυχώς δεν έχουμε, δεν μπορούμε να έχουμε με πειστικότητα την κομμουνιστική, εργατική απάντηση στο ερώτημα όχι μόνο της ελευθερίας και της δέσμευσης αλλά και της αξιοπρέπειας – όπως θα έπρεπε. Λόγια παχιά και θεωρίες, αααα, τέτοια υπάρχουν πολλά! Έργο πρακτικό, με συνοχή; Σπανίζει. Το ότι κάποιες θρησκευτικές απαντήσεις βρίσκουν, άρα, τον χώρο και τον χρόνο να σταθούν και να απλωθούν είναι δείκτης των δικών μας (συλλογικών) αποτυχιών. Της δικής μας ήττας εδώ και κάτι δεκαετίες. Και επ’ αυτού δεν χωράνε ούτε κατάρες ούτε εξυπνάδες.

Ένας τούρκος κομμουνιστής ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ, μας έμαθε ότι … το πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουμε… Kαι ότι πρέπει να βγάζουμε τη γλώσσα στ’ άστρα – ίσως, λέμε, πρέπει να κάνουμε κάτι πιο δυναμικό σ’ όσους μας τα δείχνουν, είτε τα άστρα είτε τις εθνικές σημαίες τους…
Έτσι είναι πάντα. Αρκεί να μπορείς να το νοιώσεις. Κι όταν το νοιώθεις… δεν κουνάς εύκολα το δάκτυλο στην Ιστορία! Γιατί αυτή σου κουνάει το έδαφος…

(φωτογραφία. Το ατέλειωτο ακόμα και σήμερα νεκροταφείο των σφαγμένων στη Srebrenica. Οι δολοφόνοι ξεχνούν, κουκουλώνουν τα ίχνη τους. Όσοι επέζησαν και όλοι όσοι συμμερίστηκαν στον πόνο δεν ξεχνούν. Ούτε συγχωρούν. Και είναι πολλά εκατομμύρια…)

Comments are closed.