Το τούνελ 2

Παρασκευή 20 Απρίλη. Πρέπει να θυμίσουμε ότι πολύ πρόσφατα, το 2015, οι φαιορόζ ανέλαβαν απ’ τα ντόπια αφεντικά το καθήκον να πουλήσουν «γεωπολιτική αξία» σε οποιονδήποτε θα ήταν διατεθειμένος να πληρώσει καλά, και μάλιστα να κάνουν αυτό το νταραβέρι in extremis. Με τσαμπουκά. (Οι προηγούμενοι είχαν προσπαθήσει το ίδιο, αλλά πιο light). Η Αθήνα απείλησε τους πάντες στην ευρώπη (την ε.ε., την ευρωζώνη, το Βερολίνο, την ε.κ.τ….) – ψεκασμένος υπ.αμ, ογκόλιθος υπ.εξ. και Γιάνης υπ.οικ. ήταν η «επιθετική τριπλέτα» – ενώ έγλυψε όλους τους υπόλοιπους: Μόσχα, Πεκίνο, BRICS, Ουάσιγκτον… ακόμα και το Καράκας.

Δεν βρέθηκε κανείς, ΚΑΝΕΙΣ, διατεθειμένος να πληρώσει ούτε μισό σέντσι πάνω απ’ την «εμπορική αξία» των δουλειών που είχε, ή δεν είχε, στα μέρη μας! Δεν βρέθηκε κανείς, ΚΑΝΕΙΣ, διατεθειμένος να δανείσει ένα κράτος ξωφλημένο. Εκτός, φυσικά, απ’ την ε.ε., που μετά την απαλλαγή των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών και δεκάδων ασφαλιστικών ταμείων απ’ τα ελληνικά ομόλογα, είχε όλο τον χρόνο να αναρωτηθεί αν περιμένει κάτι παραπάνω απ’ την «μικρή ασθενή» εκτός απ’ το να πληρώνει τα χρέη της προς τα κράτη. Που την έσωσαν απ’ την καταστροφή.

Κι έτσι πέρασε ο καιρός. Ωστόσο από πιο τούνελ νομίζουν οι πολιτικές βιτρίνες ότι θα «βγάλουν την χώρα»; Το κουβαλάει επάνω του ο ντόπιος καπιταλισμός / το ντόπιο κράτος, είναι είναι ένα μόνιμο τούνελ – «δημόσιο έργο» που υπερκοστολογείται και μένει διαρκώς ατελείωτο για να επεκτείνεται, είναι η «καμπούρα» τους… Αλλά, τελικά, και η δική μας «καμπούρα». Της τάξης μας.

Αν νομίζουν ότι αυτό δεν το έχουν καταλάβει οι πάντες στον πλανήτη, και ειδικά οι έμποροι χρήματος, δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Πράγμα που δεν μας εκπλήσσει. Αν πιστεύουν ενδόμυχα ότι πάλι εμείς θα πληρώσουμε την «έξοδο» και τον «δρόμο προς την γη της επαγγελίας» έχουν δίκιο. Ούτε αυτό μας εκπλήσσει.

Εφόσον συνεχίσουμε στον ίδιο μαλακισμένο μικροαστισμό, φυσικά και έχουν δίκιο…

Ασταμάτητες αμαρτίες 1

Πέμπτη 19 Απρίλη. Η ασταμάτητη μηχανή γιόρτασε τα δύο χρόνια της πριν σχεδόν δυο μήνες σιωπηλά και «ιδιωτικά». Θα ήταν λάθος αν για μια σύντομη μονάδα χρόνου έλεγε δυο τρία πράγματα γι’ αυτήν που, ίσως, δεν αφορούν μόνον αυτήν; Αν η απάντηση είναι «ναι», θα το κάνουμε (αυτό το λάθος).

Η ασταμάτητη μηχανή αντι-πληροφορεί. Αυτό δεν είναι μια κουβέντα· είναι τουλάχιστον έξι ώρες σύνθετης δουλειάς κάθε μέρα. Δεν περιμένει επαίνους γι’ αυτό – τους συχαίνεται! Ας πούμε: διακατέχεται από μια συγκεκριμένη αντίληψη για το εργατικό καθήκον που της αναλογεί. Σε πρώτο ενικό, και πρώτο πληθυντικό – ό,τι είναι εφικτό ανά πάσα στιγμή, χωρίς διαπραγματεύσεις και χωρίς συμβιβασμούς ως προς τι είναι «ιστορικό εργατικό καθήκον», και τι (ακόμα και απροσδόκητες) απαιτήσεις μπορεί να έχει. Όπου το «εργατικό» δεν είναι ούτε ιδεολογία ούτε «παράσημο». Είναι δουλειά. Σκέτη δουλειά. Έργο. Αυτό μπορεί να το καταλάβει, αν θέλει, οποιοσδήποτε σύγχρονος εργάτης / εργάτρια. Είναι έργο, δουλειά αντι-ηρωϊκή· και η ασταμάτητη μηχανή το ξέρει αυτό, πριν καν υπάρξει σαν τέτοια. Το βλέπει (και) απ’ την απέναντι μεριά, εκείνη των αφεντικών και του δικού τους κόσμου.

Το ζήτημα της αντι-πληροφόρησης είναι εντελώς διαφορετικό απ’ τα «εύγε». Η επιδίωξη των «μπράβο» είναι public relations. Για παράδειγμα, η ασταμάτητη μηχανή δεν κατάλαβε ποτέ γιατί (όσοι / όσες των “υψηλών διακηρύξεων”) δεχόμαστε μεν (υποχρεωτικά) να παραχωρούμε χρόνο και ποιότητα εργασίας στα αφεντικά, προς εκμετάλλευση εναντίον μας, αλλά αρνούμαστε να διαθέσουμε (“εθελοντικά”) πολλαπλάσιο χρόνο και, επιπλέον, πολλαπλάσια ποιότητα για την εργασία της απελευθέρωσής μας. Δεν κατάλαβε ποτέ γιατί επιτρέπεται να είμαστε κουρασμένοι και κουρασμένες μετά τις γαμωδουλειές, και όχι το αντίθετο: λυσσασμένοι! Το καθήκον της εργατικής λύσσας είναι στον αντίποδα του να μας απορροφούν την ζωτικότητα τα αφεντικά· και, κυρίως, να παραδεχόμαστε, στην πράξη, ότι τα καταφέρνουν! Στις καλύτερες στιγμές της ιστορίας της η τάξη μας, αυτό ακριβώς έκανε: ανακτούσε την ζωτικότητα, την ευφυία και το γούστο της έξω και μετά τις γαμωδουλειές, ακόμα κι αν ήταν 10 επίπονες ώρες την ημέρα, στρεφόμενη εναντίον! Ανασυγκροτούνταν, σα να λέμε, σαν “άνθρωποι” (και όχι “δούλοι”) ακόμα και στους αρμούς της εκμετάλλευσής της· σαν τα αγριολούλουδα που τολμάνε και καταφέρνουν να φυτρώνουν και να ανθίζουν στα τσιμέντα.

Το καθήκον, πιο συγκεκριμένα, αφορά (μιλώντας για το project της ασταμάτητης μηχανής) την κοινωνική κατάσταση της γνώσης (και άρα της συνειδητοποίησης) με την αρχική έννοια της λέξης: συν–ειδέναι. Σε συνθήκες μεταμοντερνισμού (όπου, μας το είπαν εκατό φορές, δεν υπάρχει πραγματικότητα, υπάρχουν μόνο «πραγματικότητες», δηλαδή αυτο-νομιμοποιούμενες αντιλήψεις για τον κόσμο, «κατά βούληση») η αντι-πληροφόρηση έχασε την μοντέρνα ανταγωνιστικότητά της. Σε συνθήκες παγκόσμιου post modern πολέμου (του 4ου…) κινδυνεύει να χάσει και τα εχέγγυα της αυθεντικότητας των κινήτρων της – ας πούμε των κινήτρων της ασταμάτητης μηχανής. Όπως το έθεσε κάποτε (όχι για καλό…) ένας σύντροφος: και πως αποδεικνύεται πως όλα αυτά (η αντι-πληροφόρηση και η εργατική κριτική) δεν είναι μια ακόμα συνωμοσιολογία;

Πράγματι, όχι μόνο αυτό αλλά και τίποτα άλλο δεν μπορεί να αποδειχθεί σ’ ένα κόσμο χωρίς λογική συνοχή, στον οποίο – και μόνον σ’ αυτόν – οι αποδείξεις θα είχαν αυστηρές προδιαγραφές και, έτσι, ισχύ. Έχοντας επίγνωση η ασταμάτητη μηχανή ότι έτσι έχουν τα πράγματα (θλιβερό αλλά τέτοια είναι η μία και μοναδική πραγματικότητα!) ανέβασε ψηλά τις προδιαγραφές της· μεταξύ άλλων αυξάνοντας, εντατικοποιώντας και κάνοντας πιο σύνθετη την εργασία της κριτικής που της αναλογεί.

Και μπορεί πια να αποδείξει, μετά από δυο plus χρόνια λειτουργίας, ότι η εντατικοποίηση της κριτικής εργασίας και ο διαρκής έλεγχος και η εξέλιξη της μεθοδολογίας της (γιατί, ναι, η ασταμάτητη μηχανή έχει μια πολύ συγκεκριμένη μέθοδο στην αναζήτηση των στοιχείων της μίας και μοναδικής πραγματικότητας που μελετάει, όπως και στην επεξεργασία τους) έχει αποτελέσματα. Όχι πολιτικά – δυστυχώς! Μόνο (τόσο λίγο – τόσο πολύ) απ’ την άποψη της συνοχής: μπορεί να κάνει έγκαιρες προβλέψεις με υψηλό βαθμό αξιοπιστίας, και μπορεί να έχει λογική συνέχεια και συνέπεια.

Δεν το λέμε με καμάρι. Το λέμε με θλίψη. Η πρόγονος Rosa μας έμαθε ότι η επιτυχημένη ανάλυση των τάσεων του καπιταλιστικού κόσμου (άρα το διεισδυτικό βλέμμα που αναλύει το μέλλον και όχι το παρελθόν) είναι βασική προϋπόθεση του ταξικού ανταγωνισμού! Δεν είμαστε ούτε τρίχα απ’ τα μαλλιά της. Όμως τι κρίμα; Ακόμα κι αν μπορούμε να αποδείξουμε – η ασταμάτητη μηχανή, ας πούμε – ότι μια τέτοια ανάλυση είναι πάντα εφικτή, με την κατάλληλη ανανέωση «παλιών» εργαλείων κριτικής και την εφεύρεση και διαρκή φροντίδα για την βελτίωση καινούργιων, χωρίς προκαταλήψεις, στερεότυπα και συμβιβασμούς, η τάξη μας έχει ξεχάσει τον ανταγωνισμό.

Έχει μάθει όμως, και ασκεί στη θέση του, τον μικροαστικό εγωϊσμό! Τι κρίμα για την ασταμάτητη μηχανή, τι κρίμα για τον «μηχανικό» πίσω της… Τι κρίμα που αυτό το ανακαλύπτει διαρκώς ένα γύρω…

Ασταμάτητες αμαρτίες 2

Πέμπτη 19 Απρίλη. Μπορεί να υπάρξει οποιοσδήποτε σύγχρονος εργατικός ανταγωνισμός με «συμβιβασμούς», «συνδικαλισμούς» και συναισθηματικούς εκβιασμούς; Η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει – πρακτικά, με την δουλειά της – ότι αυτά και άλλα παρόμοια είναι απόλυτος εχθρός της τάξης μας και των δυνατοτήτων της. Αυτά είναι που «προσφέρουν» χουχούλιασμα σε δύσκολους καιρούς· τις παντόφλες στα «κουρασμένα πόδια» της εργατικής κριτικής! Τα αστάλινα (και «καλωδιωμένα») σκουφιά / κράνη για τα κεφάλια της….

Όμως η ασταμάτητη μηχανή δεν θέλει να πείσει κανέναν! Αδιαφορεί απόλυτα για τις τεχνικές της «πειθούς», δηλαδή για εκείνα τα κόλπα γλυψίματος και κολακείας που λέγονται «δημόσιες σχέσεις», και είναι η νόρμα παντού πια. Αδιαφορεί από εργατική κακοήθεια. Η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει ότι εκείνα τα τμήματα της τάξης μας, εκείνα τα άτομα / πρόσωπα, που θα αποτελέσουν ατομικά και συλλογικά το πραγματικό μέλλον του ταξικού ανταγωνισμού, θα είναι αφενός υψηλής νοημοσύνης, «διανοητικής» και «συναισθηματικής», αφετέρου θα αναγνωρίζουν έγκαιρα όλες τις παγίδες του σύγχρονου κομφορμισμού, ατομικού και συλλογικού. Θα έχουν πλήρη διαύγεια που θα αποδεικνύεται στην πράξη του ταξικού πολέμου (και όχι στις απρέες τους…), αλλά και αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Με άλλα λόγια: αυτά τα υποκείμενα θα ξεπεράσουν την τωρινή ασταμάτητη μηχανή.

Πράγμα που σημαίνει ότι η ασταμάτητη μηχανή έχει σαν προϋπόθεση το να μην υποτιμάει την νοημοσύνη κανενός, αλλά, αντίθετα, να εργάζεται για το ξεπέρασμά της. Ακόμα κι αν ξέρει, από πρώτο χέρι, πως στην παρούσα ιστορική φάση είναι πολλοί και πολλές εκείνοι κι εκείνες που βολεύονται να αυτο-υποτιμούν τη νοημοσύνη τους (κρατώντας, πάντα, σε υψηλή εκτίμηση τα Εγώ τους…) και την συνείδησή τους, ώστε να προφυλάσσονται απ’ τις συνέπειες της σκέψης: την αυστηρή δέσμευση, και την δράση που αυτο-ελέγχεται διαρκώς.

Αυτό λέγεται: μικροαστικός καιροσκοπισμός.

Ασταμάτητες αμαρτίες 3

Πέμπτη 19 Απρίλη. Μ’ αυτά τα δεδομένα η ασταμάτητη μηχανή δεν δουλεύει «για να δουλεύει»! Δεν είναι «πληρωμένη απασχόληση», δεν είναι «βίτσιο», δεν είναι «εισιτήριο κοινωνικότητας», δεν είναι «ταυτότητα», δεν είναι «κόλπο εξασφάλισης κοινωνικότητας», ψηφιακής ή «φυσικής»!! Όσο κι αν φαίνεται παράξενο (και έτσι φαίνεται, πράγμα κακό – αν και όχι για την ασταμάτητη μηχανή…) είναι ένας μέρος της εργατικής έριδας που θεωρούμε όρο ζωής. Κοπιαστικό μέρος, χωρίς ανταπόδοση, τι άλλο; Αλλά μόνο ένα μέρος. Που «βγάζει νόημα» όταν τροφοδοτεί τα υπόλοιπα μέρη της ίδιας έριδας.

Αν αυτά τα «υπόλοιπα μέρη» αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν· αν τα «υπόλοιπα μέρη» καταναλώνουν την αντιπληροφόρηση και την κριτική από εργατικές θέσεις (για οποιονδήποτε λόγο κι αν τον κάνουν· δυσκολευόμαστε να βρούμε έστω έναν στοιχειωδώς ανεκτό…)· αν, δηλαδή, ακυρώνουν την αιτία ύπαρξης της ασταμάτητης μηχανής, τότε κι αυτή η μεριά της, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να λάβει υπόψη της αυτόν τον βούρκο.

Γιατί, προφανώς, δεν σκοπεύει να εργάζεται για να τον ανακατεύει, και μάλιστα παρά και ενάντια στη σκοπιμότητά της. Δεν είναι “εξωλέμβια”!

Εν τω μεταξύ (κι ως τότε): το καθήκον καθήκον! Που σημαίνει: όταν οι απαιτήσεις των καιρών μας ξεπερνάνε, ορμάμε ακριβώς εκεί: στο ξεπέρασμα των εαυτών μας, ξανά και ξανά. Ώσπου να γίνουμε άξιοι / άξιες των καιρών μας, χωρίς να είμαστε σίγουροι ποτέ ότι αξιοθήκαμε.

Οτιδήποτε άλλο…. (τελίτσες!)

Συρία 1

Τετάρτη 18 Απρίλη. Την Παρασκευή 30 Μάρτη, κάτω απ’ τον τίτλο «Ουάου!», γράφαμε:

Τα μάθατε τα νέα; Το ψόφιο κουνάβι το ανακοίνωσε χτες, μπροστά σε κοινό (όχι τιτιβίζοντας): Φεύγουμε σύντομα, πολύ σύντομα, απ’ την συρία! Ας αναλάβουν άλλοι!!!

Το υπουργείο των εξωτερικών του (υπό νέα διεύθυνση) ρωτήθηκε και απάντησε ότι “δεν ξέρει τίποτα”… Το υπουργείο της άμυνάς του (υπό την παλιά διεύθυνση του “τρελού σκύλου”) έχει απαντήσει πριν λίγες ημέρες: δεν πρόκειται να φύγουμε απ’ την συρία – όχι πριν οριστικοποιηθούν οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Δηλαδή: εκεί θα κάτσουμε…

Βγαίνει άκρη; Αφού θυμηθείτε τα περί “εναλλακτικών πραγματικοτήτων” τα οποία έχει επίσημα υποστηρίξει το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού μετά τις αμερικανικές εκλογές, βάζετε σε ένα μπλέντερ τα πάντα… και θα πάρετε ένα ρεαλιστικό κοκτέιλ: κάποιοι αμερικάνοι πεζοναύτες (απ’ τους επίσημα 2.000, ανεπίσημα άγνωστο πόσους) θα επαναπατριστούν απ’ την συρία, θα πάνε όμως άλλοι, μπορεί και περισσότεροι, σαν “ιδιωτικά συμβόλαια” (που θα πληρώνει, πιθανόν, ο τοξικός… Γιατί όχι; Μπίζνες είναι…).

Έτσι, στις μεταμοντέρνες εποχές μας, θα ισχύουν όλα: και ο αμερικανικός στρατός θα έχει φύγει εν μέρει απ’ την συρία· και θα είναι εκεί σε ικανή ποσότητα και ποιότητα για να φυλάει τις αμερικανικές βάσεις· και θα μειωθούν τα επίσημα έξοδα του αμερικανικού υπ.αμ.· και θα αυξηθούν τα έξοδα του αμερικανικού υπ.εξ. αλλά και του Ριάντ…

 

Αυτά απ’ την ασταμάτητη μηχανή πριν 19 ημέρες. Πριν δυο μέρες, η αμερικανική καθεστωτική wall street journal (επικαλούμενη ανώνυμους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του καθεστώτος) άρχισε να μιλάει γι’ αυτό που προβλέπαμε σαν “αποχώρηση του αμερικανικού στρατού” απ’ την συρία: την αντικατάστασή του από μισθοφόρους πληρωμένους απ’ το Ριάντ!

Το ρεπορτάζ της w.s.j. αναφέρει ότι ο «σύμβουλος ασφαλείας» του ψόφιου κουναβιού John Bolton έχει αρχίσει «τηλεφωνικές επαφές» με διάφορους άραβες καθεστωτικούς / δικτάτορες της μέσης Ανατολής για να χρηματοδοτήσουν (αντί για την Ουάσιγκτον) αφενός το pkk/ypg και αφετέρου την αποστολή στρατού για να καλύψει το «κενό ασφαλείας» που θα αφήσει η αποχώρηση (μέρους εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε) του αμερικανικού στρατού απ’ την βορειοανατολική συρία.

Στη συνέχεια το ίδιο ρεπορτάζ αναφέρει ότι αυτά τα καθεστώτα (κυρίως το Ριάντ και τα εμιράτα) έχουν απευθυνθεί στον Erik Prince, ιδιοκτήτη της πρώην blackwater και νυν academi – για να μαζέψει τα απαραίτητα «νοικιασμένα όπλα»…

Κατά το σχέδιο (αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό σίγουρα) θα ήταν προτιμότερο αυτά τα «νοικιασμένα όπλα» να είναι σε ικανό βαθμό άραβες· πράγμα που (κατά την ταπεινή μας άποψη) θα μπορούσε να περιλαμβάνει και αρκετά απ’ τα μέλη του isis, αρκεί να υπακούουν πλέον σε αμερικανικές διαταγές. Οπωσδήποτε θα μείνει και ένας αριθμός επίσημων «αμερικάνων συμβούλων», ας πούμε λίγες εκατοντάδες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και οι αμερικανικές βάσεις θα περιφρουρούνται, και το pkk/ypg θα είναι «ευχαριστημένο», και θα πουλιέται διεθνώς η ιδέα ότι ο κατοχικός στρατός στην βορειοανατολική συρία δεν είναι τέτοιος, αφού πρόκειται για … “ντόπιους”!

Ο υπ.εξ. του σαουδάραβα τοξικού πρίγκηπα Adel al-Jubeir επιβεβαίωσε χτες ότι «η σαουδική αραβία είναι πρόθυμη να στείλει στρατό στη συρία αν της το ζητήσουν οι ηπα». Προθυμότατη: θα ξαναγυρίσει ο isis απ’ την πίσω πόρτα και με άλλες στολές…

Συρία 2

Τετάρτη 18 Απρίλη. Τώρα που οι σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της δεν είναι μόνο εκτιμήσεις της ασταμάτητης μηχανής αλλά πολύ πιο «χειροπιαστοί», μπορούμε να βάλουμε στις πυραυλικές επιθέσεις της 14ης Απρίλη μέσα στα «πολιτικά» τους συμφραζόμενα.

Η Ουάσιγκτον και οι υπόλοιποι, μ’ αυτήν την επίθεση, διεκδίκησαν (και θεωρούν ότι κατέκτησαν) το «δικαίωμά» τους να έχουν «λόγο», δηλαδή νομιμοποίηση πολεμικών ενεργειών, για το σύνολο της συριακής επικράτειας· ενόσω κρατούν στον μονοπωλιακό δικό τους αποκλειστικά έλεγχο το 25% του εδάφους της. Η πρόφαση (τα «χημικά» στην Douma) τους ήταν τόσο αδιάφορη ώστε την έφτιαξαν όσο πιο πρόχειρα γινόταν. Η βασική «λογική» είναι ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της σκοπεύουν να κρατήσουν το 25% της συρίας για λογαριασμό τους απευθείας (μετά την αποτυχία του κόλπου isis) και, προκειμένου να μην έχουν σοβαρές ενοχλήσεις σ’ αυτήν την ζώνη, σκοπεύουν να κρατήσουν το υπόλοιπο 75% σε ομηρία. Υπό το πρόσχημα της «χρήσης χημικών», που είναι η μόνη δικαιολογία προς το παρόν που μπορεί να παίξει το ρόλο της (διάτρητης) μάσκας του ιμπεριαλισμού τους.

Μπορεί να δουλέψει αυτό το κόλπο; Η αλήθεια είναι ότι έχει μερικά «υπέρ» του. Η ριζική αντιμετώπιση, η απόλυτη αρνησικυρία απέναντι σε μελλοντικές ενδεχόμενες «τιμωρίες» του Άσαντ, με παρόμοιες «χημικές» προφάσεις, τιμωρίες «αβλαβείς» ίσως όπως εκείνη της 14ης Απρίλη αλλά πάντως ισχυρές ως προς το ποιος αποφασίζει και κάνει τι, δεν περνάει απ’ τα χέρια (και τα όπλα) της Δαμασκού, ούτε καν απ’ τα χέρια της Τεχεράνης. Θέλουμε να πούμε ότι το ζήτημα δεν είναι απλά θέμα ανάσχεσης πυραύλων από αντιαεροπορικά συστήματα. Γιατί ακόμα και δεν ξαναφτάσει κανένας αμερικανικός, γαλλικός, αγγλικός ή ισραηλινός πύραυλος στο στόχο του (ας πούμε λόγω αρκετών S-300…), κάτι που θα χρειαστεί αρκετό καιρό για να συμβεί, θα βρεθούν άλλες «λύσεις».

Απ’ το μπλοκ της Αστάνα είναι μόνο (ή κυρίως) η Μόσχα που θα μπορούσε να επιβάλλει το να ξεχάσουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της αυτό το πολεμικό «laissez passer» που επιδιώκουν για το 75% της συριακής επικράτειας. Για να το πούμε διαφορετικά: έχοντας βγάλει «αυτοπροσώπως» τα μαχαίρια τους η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, μόνο αν ξέρουν πως οτιδήποτε κι αν κάνουν θα αντιμετωπίσουν τον ρωσικό στρατό, άμεσα, σαν αντίπαλο, κι όχι σαν παριστάμενο παρατηρητή, μόνο τότε θα σταματήσουν – σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου… Όμως για να το πετύχει αυτό η Μόσχα θα έπρεπε να κουβαλήσει στη συρία (και να διασπείρει) πολύ περισσότερα όπλα, «συμβούλους» αλλά και στρατό απ’ ότι ως τώρα· πράγμα που με τα ως τώρα δεδομένα δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει. Η ρωσική γραμμή «αν κτυπήσετε δικόν μας θα απαντήσουμε» ξεπεράστηκε ήδη, στις 14 Απρίλη: ο.κ., κάνουμε τις δημόσιες σχέσεις μας και τις ασκήσεις μας χωρίς να πειράξουμε ούτε τρίχα… Υπάρχει αρκετός χώρος για ‘μας…

Απ’ την αντίθετη μεριά, αυτό το 25% της pkk/ypgκρατούμενης βορειοανατολικής συρίας δεν είναι εξασφαλισμένο για την Ουάσιγκτον. Και θα μας φαινόταν λογικό αντί το μπλοκ της Αστάνα να επιδιώξει μια ακριβή και δύσκολη λύση (του είδους να διώξει οριστικά τα αμερικανικά κλπ αεροπλάνα και πυραύλους απ’ την δυνατότητά τους να στοχοποιούν το 75% της συρίας) να δοκιμάσει έναν φτηνότερο (αλλά και πιο μακρόχρονο) σταδιακό περιορισμό της κατοχής του 25% απ’ το pkk/ypg. Πάντως, το μακελιό στα ανατολικά της Deir ez-Zor πριν λίγο καιρό, δείχνει ότι αυτός ο περιορισμός μπορεί να γίνει ίσως μόνο με «ανορθόδοξα» μέσα (με αντάρτικο δηλαδή) και όχι με τακτικό στρατό και αυτό το είδος πολέμου που δεν έχει άμαχους γύρω γύρω. Υπέρ της μια τέτοια εκστρατεία θα έχει το γεγονός ότι θα αντιμετωπίζει μισθοφόρους διαφόρων ειδών. Κατά της θα έχει το γεγονός ότι θα είναι αμφίρροπη.

Συμπέρασμα της ασταμάτητης μηχανής; Το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει πεπερασμένες δυνατότητες έμμεσης αναμέτρησης. Και τείνει να τις εξαντλήσει, απ’ την στιγμή που «τέλειωσε ο isis». Το αφγανικό πεδίο μάχης, στην ίδια γραμμή αντιπαράθεσης, δεν τις έχει εξαντλήσει όμως. Δεν θα μας ξαφνιάσει αν η «απάντηση» για τα όσα συμβαίνουν και μεθοδεύονται στη συρία δουλευτεί αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα….

Στο ινδοκούς. Ή ακόμα και πιο ανατολικά… (Αντίστροφα η Ουάσιγκτον μπορεί να προσπαθήσει να «κτυπήσει» στην ουκρανία…)

(φωτογραφία: Σ’ έναν απ’ τους ερειπωμένους δρόμους της Douma…)

Συρία 3

Τετάρτη 18 Απρίλη. Εν τω μεταξύ οι αποδείξεις ότι στη Douma δεν έγινε καμία χημική επίθεση πληθαίνουν. Η πιο πρόσφατη έρχεται πάλι από εκεί που δεν χωράει αμφιβολία περί «ρωσοφιλίας»: απ’ την Ουάσιγκτον. Τώρα που οι οηέδες ειδικοί του οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων έφτασαν στην πόλη, το αμερικανικό καθεστώς άρχισε το καινούργιο παραμύθι: Αααααα, τώρα; Πέταξε το πουλάκι! Τώρα οι ρώσοι θα έχουν εξαφανίσει τα στοιχεία!… Πράγμα που σημαίνει: το ξέρουμε ότι δεν θα βρουν τίποτα οι ειδικοί. Απλά θα ξανακατηγορήσουμε τους «συνήθεις ύποπτους» για πλύσιμο του χώματος, των κτιρίων, των πάντων, ώστε να εξαφανιστούν τα ίχνη του εγκλήματος… Ταμάμ.

Το άλλο στοιχείο είναι ρεπορτάζ του γνωστού βετεράνου άγγλου δημοσιογράφου Robert Fisk – δημοσιεύτηκε στην καθεστωτική independent προχτές. Ο Fisk έχει αρκετές «άκρες» ώστε να μπει πριν λίγες μέρες στην Douma (μαζί με μερικούς ακόμα δημοσιογράφους) και να κάνει την δική του, δημοσιογραφική (και όχι «χημική») έρευνα για το θέμα.

Τι βρήκε; Αυτό που υποστηρίζει η Μόσχα. Αναφέρεται σ’ έναν 58χρονο σύριο γιατρό, τον Assim Rahaibani, του νοσοκομείου όπου γυρίστηκε απ’ τους “white helmets” η σύντομη υπερπαραγωγή «χημική επίθεση τώρα!», που υποστηρίζει ότι όσοι νοσηλεύτηκαν εκεί δεν είχαν υποστεί επίθεση με χημικά, αλλά έπασχαν από υπο-οξυγόνωση, εξαιτίας της παραμονής τους σε κακά αεριζόμενα τούνελ και υπόγεια στη διάρκεια των βομβαρδισμών εκείνης της ημέρας, σε συνδυασμό με άνεμους σκόνης που «μπούκωσαν» τον αέρα. Ο μάρτυρας του Fisk επαναλαμβάνει αυτά που είπαν (βιντεοσκοπούμενοι από ρώσους καραβανάδες) δύο άλλοι παρόντες στο περιστατικό: πως ενώ γινόταν η περίθαλψη των συγκεκριμμένων περιπτώσεων, κάποιοι “white helmets” άρχισαν να φωνάζουν «χημικά, χημικά…» με αποτέλεσμα να πέσει πανικός στο νοσοκομείο – που βιντεοσκοπήθηκε. Και βαφτίστηκε πειστήριο του εγκλήματος…

Ο Fisk καταγράφει ότι μίλησε με δυο δεκάδες κατοίκους της Douma και κανείς δεν είχε ακούσει κάτι περί «χημικής επίθεσης» στις 7 Απρίλη. Συνάντησε μάλιστα ανθρώπους που δεν είχαν ακούσει για κάτι τέτοιο ούτε μια βδομάδα μετά, όταν έγινε η αμερικανο-γαλλο-αγγλική πυραυλική επίθεση. Δύο απ’ τους 20 δεν έκαναν καν και καν καμία συσχέτιση μεταξύ της υποτιθέμενης «χημικής επίθεσης» και της «τιμωρίας»…

Εννοείται πως αυτό το ρεπορτάζ ήταν αρκετό για να κατηγορηθεί (στα social media) ο Fisk σαν «πράκτορας του Άσαντ» ή/και σαν «πράκτορας του Πούτιν».

(φωτογραφία: Τουλάχιστον ο Fisk δεν θα κατηγορηθεί ότι δεν πήγε ποτέ στην Douma και τα έβγαλε όλα απ’ το μυαλό του. Εδώ φωτογραφίζεται μπροστά σε μια απ’ τις εισόδους της υπόγειας πόλης που είχαν φτιάξει οι αιχμάλωτοι των αντικαθεστωτικών, στρατιώτες του συριακού στρατού, σε συνθήκες ναζιστικού στρατόπεδου συγκέντρωσης…)

Η θεία Λίτσα στον ατέρμονα

Τετάρτη 18 Απρίλη. Μέσα σ’ όλα αυτά το ελλαδιστάν παλεύει μόνιμα με τους δικούς του, home made δαίμονες· το μόνο είδος στον πλανήτη που γίνεται «εξαγωγή» ενώ ταυτόχρονα καταναλώνεται αποκλειστικά και μόνο εσωτερικά!

Αξίζει λοιπόν να αναδημοσιεύσουμε (και να σχολιάσουμε σύντομα) τα λεγόμενα κάποιου που μόνο για «κομμουνισμό» και «προλεταριακό διεθνισμό» δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί.

Ο γνωστός καθηγητής (διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής) του Παντείου Άγγελος Συρίγος, στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή», υπό τον τίτλο «στο ίδιο έργο θεατές;», τελειώνει το σύντομο άρθρο του με την εξής παράγραφο (ο τονισμός με bold δικός μας):

…Υπάρχει κι ένα άλλο ζητήμα. Η απομάκρυνση της ελληνικής σημαίας στη νησίδα Ανθρωποφάγος επαναφέρει τις τραγικές μνήμες των όσων συνέβησαν στα Ίμια το 1996. Η κρίση τότε είχε αποδοθεί σε «ανεύθυνους ιδιώτες», που πήραν στα χέρια τους την εξωτερική πολιτική των χωρών τους «παίζοντας» με τις σημαίες. Είκοσι δύο χρόνια μετά, είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τι κάνουν κάποιοι πολίτες. Αυτοί πάντα υπάρχουν. Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις ένα σοβαρό κράτος. Διότι το 1996 στα Ίμια η Ελλάδα ήταν εκείνη που επέλεξε να στρατιωτικοποιήσει το περιστατικό που εξελίχθηκε σε σοβαρότατη κρίση.

Ακριβώς! Το ελληνικό κράτος επέλεξε, επεδίωξε, το 1996 την στρατιωτικοποίηση (μιας πρακτόρικης και όχι αφελούς πρωτοβουλίας) ελπίζοντας ότι θα κερδίσει χαλαρά. Έχασε. Αυτό δεν το λέει ο (καθηγητής) Συρίγος. Δεν πειράζει. Το υπονοεί με την έκφραση «τραγικές μνήμες». Και το έχουν παραδεχτεί πιο καθαρά άλλοι καθεστωτικοί.

Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του, πάλι χθεσινή, στον καθεστωτικό ρ/σ «sky» και στον καθεστωτικό δημοσιογράφο Π. Τσίμα, ο ίδιος καθηγητής επανέλαβε τα πιο πάνω («…επί τρεις ώρες οι τηλεοράσεις κατέγραφαν την αποχώρηση του στόλου απ’ την Σαλαμίνα» είπε για το 1996, διαφωνώντας με την «στρατιωτικοποίηση»…) για να το πάει μισό βήμα παρακάτω. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Συρίγος ομολόγησε αυτό που είναι ταυτόχρονα οφθαλμοφανές αλλά και «κρατικό μυστικό». Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον και την προσοχή της προς τον νότο, προς την συρία, και δεν ασχολείται με τα δυτικά της σύνορα:

… Η τουρκία θεωρεί ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την δύσκολη θέση που βρίσκεται και θα προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες – λέει επί λέξει. Η τουρκία φοβάται ότι επειδή όλος ο στρατός της βρίσκεται προς την συρία, ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να κάνουμε κάποια πράγματα που δεν έχουμε κάνει ως τώρα. Όπως να ορίσουμε αοζ… Ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε θέλει να περάσει το μήνυμα ότι «μη νομίζετε ότι δεν σας βλέπω. Παρακολουθώ τι κάνετε»…

Άρα «κάτι κάνουμε από εθνική άποψη», ε;… Αυτό που δεν λέει καθαρά ο καθηγητής (Συρίγος) είναι ότι στο Αιγαίο ο πάω-γυρεύοντας-για-καυγά (άγαρμπα, αδιέξοδα, παρανοϊκά, σ’ ένα στυλ «αναβίωση των πατριωτικών middle ‘90s»….) αυτούς τους καιρούς είναι ένας, και λέγεται ελλαδιστάν (χαϊδευτικά: θεία Λίτσα). Με ό,τι παρακμιακό / πασοκικό σημαίνει αυτό, απ’ την άποψη της καθοδήγησης των φαιορόζ – θα προσθέταμε… Η τουρκία αντιδρά· «απαντάει»· δεν επιδιώκει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Θα πει κανείς: πρέπει να δώσουμε σημασία σ’ έναν δεξιό προφέσσορα; Ναι, αν σπάει τον μονόλογο της «εθνικής αλήθειας» και των «τουρκικών απειλών». Επειδή δεν το κάνει για να δώσει credit στην Άγκυρα! Δεν είναι προδότης!!! (Προτείνει στη συνέντευξή του ότι θα ήταν καλύτερα να ενταχθούν οι «ανθρωποφάγοι», μεγάλος και μικρός, σ’ ένα «ευρωπαϊκό πρόγραμμα», παρά να στήνονται εδώ κι εκεί σημαίες…) Οπότε, ο συγκεκριμένος καθηγητής (Συρίγος) σπάει την ελληνική εθνικιστική ομερτά επειδή, ίσως, δεν του αρέσει (ή δεν τον συμφέρει) το εμπόριο εθνικοφροσύνης απ’ τον ψεκασμένο σκύλο και το σινάφι του…

Όταν, λοιπόν, εκδηλώνονται μικρά, φευγαλέα (και προφανώς: συμφεροντολογικά…) ρήγματα στην συμπαγή ρητορική των ειδικών του ελληνικού βαθέος κράτους, αξίζει να τα προσέχουμε. Γιατί εκτός από το να είναι συμφεροντολογικά, τέτοια ρήγματα μπορεί να δείχνουν μια βαθύτερη αμηχανία: αφού το τουρκικό καθεστώς δεν διαλύεται αλλά αναβαθμίζεται διεθνώς συνέχεια, τι κάνουμε εμείς;

Έλα ντε; Αν τα εθνοστεντόν δεν πιάνουν, μία λύση είναι να αυξηθεί η δόση! (Η θεία Λίτσα κοντεύει να γίνει «καρτέλας»!!)

(φωτογραφία: Κανείς δεν λέει ότι ο βαθύς ελληνικός αντιτουρκισμός επιδεινώθηκε από τότε που χάθηκε η αστακομακαρονάδα απ’ το τραπέζι του φτωχού πλην τίμιου έλληνα! Κι όμως: η ελληνική ζηλοφθονία αφορά το σοβαρό ενδεχόμενο οι αστακομακαρονάδες να έχουν μετακομίσει ανατολικότερα· και να γίνει το Αιγαίο προμηθευτής της γκουρμεδιάς των αιώνιων εχθρών!!)

Κάθε κατοχή με τις δυσκολίες της

Τρίτη 17 Απρίλη. Μπορεί να αποδειχθεί «μεμονωμένο περιστατικό», μπορεί και όχι. Οφείλουμε να το σημειώσουμε ωστόσο: έχει την σημασία του.

Αμέσως μετά την αμερικανο-αγγλο-γαλλική πυραυλική παρέλαση στη συρία, ένοπλοι της ιρακινής Hezb’allah («λαϊκές δυνάμεις αντίστασης», Hashd al-Shaabi), μιας μαζικής ένοπλης παραστρατιωτικής οργάνωσης που θεωρείται τμήμα του επίσημου στρατού του ιράκ, έχει εκπαιδευτεί απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και έχει μπαρουτακαπνιστεί σε διάφορες επιχειρήσεις κατά του isis στο ιράκ, εξοπλισμένοι με τανκς, αντιαρματικούς πυραύλους και αντιαεροπορικά, περικύκλωσαν την αμερικανική βάση στην al-Zahra, βορειοδυτικά της Βαγδάτης. Απειλώντας ότι θα επιτεθούν αν η βάση και τα αεροπλάνα της χρησιμοποιηθούν για επιθέσεις κατά της συρίας.

Το συγκεκριμένο περιστατικό έληξε αναίμακτα (η βάση δεν χρησιμοποιήθηκε έτσι κι αλλιώς)· ωστόσο εγκαινιάζει κάτι που έχει θορυβήσει τον αμερικανικό στρατό κατοχής στο ιράκ. Είναι ασφαλείς οι βάσεις εκεί; Δεν μπορεί να απαντήσει κανείς τώρα μ’ ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι». Αλλά σε βάθος χρόνου θα μπορούσε να απαντήσει «όχι»: είναι σαφές ότι το μοντέλο των αμερικανικών βάσεων στο αφγανιστάν είναι «βιώσιμο» μόνο στο βαθμό που υπάρχει «ντόπιος στρατός» να τις προστατεύει, απ’ έξω. Αν τέτοιος δεν υπάρχει, είναι δύσκολο να προστατευτούν από οποιουδήποτε είδους επίθεση.

Αυτή η πραγματικότητα υπενθυμίζει την ευρύτερη τέτοια: για να τροφοδοτούνται (κι αυτό είναι όρος ύπαρξης) οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ και στην ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία είναι απόλυτα απαραίτητοι διάδρομοι: χερσαίοι και ενάεριοι. Στο αφγανιστάν ήδη η Ουάσιγκτον ψάχνει εναλλακτικές τέτοιων δρόμων, στη θέση των πακιστανικών που χρησιμοποιεί τώρα, ενώπιον του ενδεχόμενου να κοπούν. Στο ιράκ δεν υπάρχουν εναλλακτικές αν η Άγκυρα «κατεβάσει ρολά». Όσο για την συρία; Ισχύει το ίδιο, με πιο κοντινό (αλλά όχι διπλανό) «φιλικό έδαφος» την ιορδανική επικράτεια.

Η γεωγραφία προσδιορίζει τα «χαρτιά» της Άγκυρας απέναντι στην Ουάσιγκτον. Προσδιορίζει όμως και τα όρια εκείνου που έχει ονομαστεί, απ’ την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, «υπερεπέκταση». Οι επιμελητειακές γραμμές είναι το ίδιο σημαντικές (αν όχι σημαντικότερες) με τα «προκεχωρημένα φυλάκια» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Κι όπως έχει αποδείξει η ιστορία εδώ και δύο αιώνες, η «τύχη» των τέτοιων επιμελητειακών γραμμών μπορεί να κρίνει την έκβαση ενός πολέμου ακόμα και χωρίς ανοικτές και καθαρές μάχες, απώλειες, κλπ…

(φωτογραφία: Η αμερικανική σημαία με καλή παρέα στην τυπικά ypgκρατούμενη Manbij, δυτικά του Ευφράτη, στη συρία. Σύμφωνα με μια άποψη πρόκειται για το ανώτατο σημείο της «επανάστασης»… Η περιοχή έχει και άγγλους και γάλλους καραβανάδες – “λεγεώνα των ξένων” υποψιαζόμαστε. Προφανώς πρόκειται, επίσης, για οπαδούς της “παγκόσμιας ένοπλης σοσιαλιστικής αυτοδιεύθυνσης”…)

Eyeless in Gaza

Τρίτη 17 Απρίλη. Εγώ, ο Uri Avnery, στρατιώτης του ισραηλινού στρατού με αριθμό 44410, από τώρα και στο εξής διαχωρίζω τον εαυτό μου απ’ τους σκοπευτές που σκοτώνουν άοπλους διαδηλωτές στη λωρίδα της Γάζας, και απ’ τους αξιωματικούς που τους δίνουν τις σχετικές διαταγές, μέχρι τον επικεφαλής του επιτελείου.

Δεν ανήκουμε στον ίδιο στρατό, ούτε στο ίδιο κράτος. Μετά δυσκολίας ανήκουμε στο ίδιο ανθρώπινο είδος….

Έτσι ξεκινάει μια ανοικτή επιστολή του ένας φαντάρος του ισραηλινού στρατού, με ανάρτησή του στο facebook. Είναι πιθανό να είναι πιτσιρικάς. Η ανακάλυψη, εκ μέρους του, του τι είναι «ο πιο ηθικός στρατός του κόσμου» (κατά τους αρχικαραβανάδες του και τον αρχιφασίστα υπουργό του Lieberman) είναι απόλυτα σεβαστή. Υπάρχει μια στιγμή της αλήθειας που περιμένει στη γωνία τον καθένα. Από ιστορική σκοπιά όμως ο νεαρός Uri Avnery θα μπορούσε να ξέρει ήδη. Υπάρχει κίνημα αρνητών στράτευσης στα μέρη του – και μια βαριά ιστορία αίματος και καταστροφής.

Παρότι σε ατομική, προσωπική κλίμακα ο διαχωρισμός του στρατιώτη υπ. αριθμόν 44410 έχει την αξία του, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην «τύχη» των εκατομυρίων αιχμάλωτων παλαιστινίων, είτε βρίσκονται κάτω απ’ την κάνη και την μπότα του ισραηλινού στρατού, είτε είναι πρόσφυγες διάσπαρτοι γύρω απ’ την ισραηλινή απαρτχάιντ επικράτεια, είτε βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, και πάλι σαν εξόριστοι / φυγάδες.

Όχι, θα ήταν ελεεινή δειλία απ’ την μεριά μας να αφήσουμε την έκβαση αυτής της ιστορίας στον στρατιώτη υπ. αριθμόν 44410 και σε μερικούς τέτοιους ακόμα: αφορά ολόκληρο τον πλανήτη, κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Το ισραηλινό κράτος, αυτό το πρωτοκοσμικό, αποικοκρατικό «προκεχωρημένο φυλακίο» στη μέση Ανατολή, κατασκευασμένο στα μέσα του 20ου αιώνα μ’ έναν και μόνο έναν σκοπό, την επιτήρηση των πετρελαϊκών ροών απ’ την μέση Ανατολή στον πρώτο κόσμο, προκαλεί εδώ και δεκαετίες εντάσεις, που είτε καταλήγουν σε «περιφερειακούς πολέμους» είτε μπορούν να «μυρίσουν» ακόμα και παγκόσμιο τέτοιο. Εννοείται ότι ο ιμπεριαλισμός του δρα πάντα σε συγχρονισμό με μείζονες ευρωπαϊκούς και αμερικάνικους ιμπεριαλισμούς.

Τα εκατομύρια των προσφύγων απ’ το ιράκ και την συρία είναι συνέπεια και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Το γεγονός ότι το ελλαδιστάν, σύμμαχος του Τελ Αβίβ στοιβάζει αυτούς τους ανθρώπους σαν σωρούς κρέατος στα νέα «νησιά εξορίας» δεν πρέπει να αποκοπεί και απ’ την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία: η απανθρωπιά συνδέει πάντα με τους δεσμούς του αίματος και του πόνου των Άλλων τους χασάπηδες, ακόμα κι αν αυτοί οι χασάπηδες έχουν διαφορετική θέση και ειδικότητα στην ιεραρχία του εγκλήματος.