Καμπάνια Μ15 +

> Στο ελλαδιστάν η υποστηρίξη στην παλαιστινιακή αντίσταση θεωρείται, ακόμα, κάτι «εκκεντρικό» (ενδεχομένως και «ύποπτο»…) – καθόλου τυχαία! Αλλού είναι στοιχειώδες πολιτικό καθήκον.

Στο Μπέλφαστ υπάρχει μια μακριά παράδοση πολιτικής τοιχογραφίας – δεν το λέμε graffiti, γιατί μάλλον δεν ανήκει σ’ αυτήν την urban τέχνη. Είναι (πέρα απ’ τα άλλα) και πολύ παλιότερη η πολιτική τοιχογραφία.

Εκεί, τον 30χρονο παλαιστίνιο Fadi Hassan Abu Sallah, που σακατεύτηκε απ’ τις ισραηλινές βόμβες στη διάρκεια της “επιχείρησης καυτό μολύβι” στα τέλη του 2008 και στις αρχές του 2009 αλλά έμεινε όρθιος στον αγώνα, και τελικά εκτελέστηκε από ελεύθερο σκοπευτή στη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων στη Γάζα, θέλουν να τον θυμούνται…

> Το διεθνές κίνημα BDS (boycott, divestment, sanctions) είναι μια κινηματική εκστρατεία πολλών χιλιάδων ανθρώπων, σε δεκάδες κράτη του πλανήτη, σε δύση και ανατολή, βορρά και νότο, που ξεκίνησε το 2005 και συνεχίζεται όλο και πιο μαζικά, εναντίον του μιλιταριστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος, απαιτώντας: την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού απ’ όλες τις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές, την κατάργηση των «τειχών» στη δυτική Όχθη και γύρω απ’ τη λωρίδα της Γάζας, πλήρη ισότητα για τους άραβες υπηκόους του ισραηλινού κράτους και την αναγνώριση της επιστροφής στα σπίτια τους για τους εκατοντάδες χιλιάδες παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Τίποτα «επαναστατικό», άρα και τίποτα που θα μπορούσε να ενδιαφέρει τους πάμπολλους «απο κούνια επαναστάτες και ανατροπείς» στα μέρη μας…. Ως γνωστόν κάθε έλληνας μικροαστός επαναστάτης συχαίνεται οτιδήποτε «ρεφορμιστικό» – (στις διακηρύξεις του…)

Ωστόσο αυτό το κίνημα, το BDS, που ογκώνεται διαρκώς, είναι πράγματι εξαιρετικά επικίνδυνο για τον ισραηλινό μιλιταρισμό και ρατσισμό, επειδή τον υποδεικνύει σαν αυτό που πραγματικά είναι: μια «βελτιωμένη» και ακόμα πιο αιμοβόρα εκδοχή του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ. Την διεθνή αντιμετώπιση του BDS έχει αναλάβει σαν βασική του δραστηριότητα το ισραηλινό υπουργείο στρατηγικών υποθέσεων, το οποίο συντονίζει τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες και διάφορα ενεργούμενά τους διεθνώς.

Η μέθοδος που χρησιμοποιεί το ισραηλινό υπουργείο στρατηγικών υποθέσεων (και οι υπηρεσίες) είναι η συλλογική ή/και ατομική δυσφήμιση / συκοφάντηση / προβοκάτσια. Το βασικό εργαλείο είναι η κατηγορία (και προς το κίνημα BDS αλλά και προς άτομα ή οργανώσεις που στρέφονται κατά του ισραηλινού φασισμού) του αντι-σημιτισμού: οι ισραηλινές υπηρεσίες αλλά και οι συνεργαζόμενες παρόμοιες διαφόρων κρατών, κυρίως μέσω των media (παραδοσιακών ή social, κυβερνοχώρο κλπ) προσπαθούν να ταυτίσουν τους υποστηρικτές της παλαιστινιακής αντίστασης με τους … ναζί. Παράδοξο ή όχι ΔΕΝ κατηγορούνται οι ίδιοι οι παλαιστίνιοι για «αντισημιτισμό» (!!!). Κατηγορούνται οι συμπαραστάτες τους, κυρίως στον πρώτο κόσμο. Η τακτική αυτή (εύκολα μπορεί να βρει κανείς παρόμοιες psyops, «επιχειρήσεις» αντιπερισπασμού, στα manual κάθε σοβαρής μυστικής υπηρεσίας και κάθε στρατού…) έχει στόχο να προκαλέσει μαζική σύγχιση και, τελικά, αποστροφή απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση, ειδικά στις ρηχές από πολιτική άποψη postmodern πρωτοκοσμικές κοινωνίες.

Εννοείται ότι σαν «υποκείμενο» τέτοιου είδους «καταγγελιών» (για «αντισημιτισμό») δεν εμφανίζεται ούτε το ισραηλινό κράτος, ούτε κάποιο ισραηλινό υπουργείο, ούτε οι κατά τόπους πρεσβείες, ούτε οτιδήποτε άλλο «επίσημο». Οι «φορείς» αυτών των «καταγγελιών» είναι διάφορες ομάδες, οργανώσεις, δημοσιογράφοι, δημαγωγοί, ακόμα και bots, που εμφανίζονται σαν «ανεξάρτητοι» και άσχετοι με το ισραηλινό κράτος, αν και ελέγχονται με διάφορους τρόπους απ’ αυτό.

Είναι η κεντροαριστερή ισραηλινή εφημερίδα Haaretz που κατά καιρούς αποκαλύπτει «απ’ τα μέσα» τις διεθνείς προβοκατόρικες τακτικές του Τελ Αβίβ. Σε ένα τέτοιο πρόσφατο ρεπορτάζ η Haaretz αποκάλυψε ότι προκειμένου να «μην πολυφαίνεται» το ισραηλινό υπουργείο στρατηγικών υποθέσεων στην διεθνή προβοκατόρικη δράση (και μέσω των κατά τόπους πρεσβειών) δημιούργησε μια «ιδιωτική εταιρεία» την Kella Shlomo. Για την δημιουργία της (πάντα κατά την Haaretz) και την δράση της, το ισραηλινό υπουργείο εκταμίευσε τα τρία τελευταία χρόνια 36 εκατομμύρια δολάρια. Ενώ βασικοί «μέτοχοί» της είναι στελέχη του υπουργείου και του ισραηλινού κράτους: ο Yossi Kyperwasser (πρώην διευθυντής του υπουργείου στρατηγικών υποθέσεων), ο Dore Gold (πρώην πρεσβευτής του Τελ Αβίβ στον οηε και πρώην σύμβουλος του Natanyahu) και ο Ron Prosor (πρώην πρεσβευτής στον οηε και αυτός). Εννοείται ότι στα βασικά πόστα είναι «πρώην» στελέχη της mossad…

Η δημιουργία μίας (ή και περισσότερων) “ιδιωτικών εταιρειών” πέρα απ’ τα υπόλοιπα επιτρέπει στο Τελ Αβίβ κι αυτό: επειδή μέρος της δουλειάς γίνεται μέσω social media ακόμα και με «υποκλοπές» ή ψευδείς λογαριασμούς (λογικό…), αν κάποτε γίνει κάποια αποκάλυψη, δεν θα βρεθεί το κράτος χρεωμένο σαν τέτοιο… Για παράδειγμα (αποκαλύπτει η Haaretz) η Kella Shlomo έφτιαξε μια «θυγατρική», την “israel cyber shield” η οποία είναι κατηγορούμενη επειδή εντοπίστηκε να έχει στήσει μια εκστρατεία συκοφάντησης της αμερικανίδας Linda Sarsour (και της οικογένειάς της) που μετέχει σε μια αμερικανική οργάνωση του BDS.

> Αν και δεν μας φαίνεται καθόλου παράλογο ένα κράτος (οποιοδήποτε τέτοιο) να απλώνει τα δίκτυά του και τις διάφορες βρώμικες μεθόδους του προκειμένου να υποστηρίξει τα συμφέροντά του (κι όποιος λέει ότι το ισραήλ είναι «ιερό κράτος» και προορισμένο απ’ τον … θεό σε μόνιμη «αθωώτητα» είναι απλά φανατικός τσατσορούφιανός του…) έχει σημασία το γεγονός ότι αυτή η ισραηλινή κρατική φανερή ή/και «συγκεκαλυμένη» δράση ΔΕΝ απασχολεί στα μέρη μας. Κι όταν λέμε ΔΕΝ απασχολεί δεν αναφερόμαστε, βέβαια, σε ντετεκτιβίστικες έρευνες, αλλά στην κατανόηση της δομής και της πραγματικότητας της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Αυτή η συμμαχία εδράζεται σε πολύ συγκεκριμένα καπιταλιστικά συμφέροντα και απ’ τις δύο μεριές (οικονομικά, στρατιωτικά, γεωπολιτικά) και σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία (τον «αντιτουρκισμό») που είναι έντονη κυρίως στην ελληνική πλευρά. Είναι, επίσης (ο άξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ) τμήμα του ευρύτερου άξονα, στη μία άκρη του οποίου είναι η Ουάσιγκτον και στην άλλη το Ριάντ.

Για τα ελληνικά πολιτικά ιστορικά δεδομένα αυτή η συμμαχία (και, κυρίως, η ευρύτερη νομιμοποίησή της) είναι σχετικά πρόσφατο γεγονός (ας πούμε: χοντρικά μιας δεκαετίας). Το σημαντικό είναι ότι έκατσε πάνω σε μια παλιότερη (και πιο μακρυά) υποστηρικτική προς την Παλαιστίνη στάση, όχι μόνο του επίσημου κράτους αλλά και της πολιτικής (και κοινωνικής) αριστέρας.

Θα άφηνε, λοιπόν, το Τελ Αβίβ τη νομιμοποίηση αυτής της συμμαχίας (και άρα την δική του νομιμοποίηση στο ελλαδιστάν…) στην «τύχη», ενώ ξέρει ότι έχει προϋπάρξει ένα πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον αντίθετο; Δεν θα φρόντιζε να δημιουργήσει σταθερούς μηχανισμούς «αντιμετώπισης» οποιασδήποτε κριτικής ή και εναντίωσης σε βάρος του; Δεν θα είχε σε «ετοιμότητα» την γενικής χρήσης κατηγορία του «αντισημιτισμού», για οποιονδήποτε «τολμούσε», στα «νέα δεδομένα» (της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας) να στηρίξει την παλαιστινιακή αντίσταση;

Ας μην παριστάνει κανένας ότι «πέφτει απ’ τα σύννεφα»: τα πιο πάνω συμβαίνουν και παρασυμβαίνουν, γιατί (πολύ απλά) τέτοια είναι η δράση των κρατών και των μηχανισμών τους!!! Κι αν η ρηχή, επιφανειακή, μικροαστική «πολιτικοποίηση» γίνεται παιχνίδι στα χέρια τέτοιων μηχανισμών (που, αν μη τι άλλο, διαθέτουν έμπειρους «ειδικούς»…) και πάλι δεν υπάρχει τίποτα παράξενο. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι είχαν πάντα μια θέση στην ιστορία! Αν και καθόλου τιμητική για τους ίδιους…

Είναι η θεία σκούπα ηλεκτρική;

Παρασκευή 1 Ιούνη. Πολλά έχει πει η ασταμάτητη μηχανή για τους καϋμούς της θείας Λίτσας (Θειειείααααα! Γυυύρνααααα πίιισωωωω!) Ανάμεσα τους και τα εξής (για να μην κουραστείτε να ψάχνετε), σε ανάποδη χρονολογική σειρά:

Κυριακή 25 Μάρτη, ο νονός:

…Ενόσω η ελληνική τακτική του “σε κατηγορώ ως υπεύθυνο” δεν πιάνει, κι ενώ (θεωρούμε ότι) δεν έχει εγκαταλειφθεί οριστικά, ίσως παραφυλάει να αρπάξει κάποια ευκαιρία, μοιάζει σα να υπάρχει μια “εναλλακτική”: κάτι που θα μπορεί να σερβιριστεί στο εσωτερικό σαν “ρεαλιστικός εθνικισμός”, δηλαδή και λίγο “μακ” να υπάρχει δεν πειράζει, γιατί εμείς σημαδεύουμε ψηλά, στο σύνταγμά τους… Αυτό το “κάτι” δεν είναι ούτε θα μπορούσε να είναι πραγματική συμφωνία· θα μπορούσε όμως να είναι κάτι παρελκυστικό, κάτι που να μοιάζει με ελληνικό δημόσιο έργο, με “work in progress σε εθνική οδό”, νάχει να λέει το φαιορόζ γκουβέρνο, χωρίς να πολυκινδυνεύει απ’ τα εθνικιστικά φίδια που εκτρέφει στον κόρφο του….

Σάββατο 24 Φλεβάρη, ένα εθνικό σφίξιμο:

…Θέλει λοιπόν όντως ο ψόφιος κοριός και το κόμμα του να δείξουν στοιχειώδη ρεαλισμό ακόμα κι αν αυτό τους κολλήσει for ever την ρετσινιά του «εθνοπροδότη» και δεν ξαναδούν ποτέ ξανά γκουβέρνο (ή ακόμα και αρκετοί βουλευτική καρέκλα;) Μας φαίνεται απίθανο: δεν δείχνουν ρεαλισμό σε τίποτα άλλο, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο θα είχε μικρότερο κόστος για τους ίδιους. Επιμένουν ότι η δημοκρατία της μακεδονίας πρέπει να εξαφανίσει την μακεδονική εθνότητα και γλώσσα σαν συνταγματικές αναφορές, καθώς και οποιαδήποτε κουβέντα για μακεδονική μειονότητα (στην ελλάδα) παρότι ξέρουν ότι αυτές οι απαιτήσεις είναι, απλά, παρανοϊκές.

Έχοντας την μικροαστική, «επαρχιώτικη» και μίζερη αντίληψη περί «πολιτικής ηγεμονίας στο εσωτερικό», και ξέροντας ότι ακόμα κι αν δεν υπάρξει «λύση» (στο ελληνικό «εθνικό» πρόβλημα) τους επόμενους μήνες δεν θα αλλάξει τίποτα στην προοπτική ένταξης του μακεδονικού κράτους είτε στο νατο είτε στην ε.ε., είμαστε σίγουροι ότι το μόνο που «ειλικρινά θέλουν» και το μόνο που «προσπαθούν» είναι να μην εκνευρίσουν την θεία Λίτσα.

Είχαν στο μυαλό τους την ελπίδα μπας και φορτώσουν την όποια «αδυναμία», «αποτυχία λύσης» κλπ, στον Zaev. Όμως αυτό το blame game το έχουν χάσει ήδη. Απομένουν τα εθνοπατριωτικά για εσωτερική κατανάλωση. Συνεπώς η εθνοφασιστική τακτική όπως την δουλεύουν οι φαιορόζ συμπυκνώνεται στη ρήση του ψόφιου κοριού “εμείς δεν βιαζόμαστε” (για την “λύση”)…

Σάββατο 27 Γενάρη, Kill’ em all: τότε και… (3):

… Όμως, φοβόμαστε, προορίζεται για μελλοντική χρήση: στην πολύχρονη διαδικασία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της δημοκρατίας της μακεδονίας, όποτε το ελληνικό καθεστώς κρίνει ότι έχουν διαμορφωθεί συσχετισμοί (ξανά) υπέρ του, θα ξαναθυμάται ότι «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», απ’ την μια μεριά κινητοποιώντας τις αντιδραστικές μάζες, και απ’ την άλλη μπλοκάροντας το Α ή το Β «κεφάλαιο ένταξης». Ενδεχομένως έτσι να ζητάει ανταλλάγματα απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη· ή να κάνει εκβιασμούς στα Σκόπια για «δουλειές», «δουλίτσες», κλπ. Τα γνωστά δηλαδή…

 

Σα να το είχε δει το έργο η ασταμάτητη μηχανή εδώ και πάνω από 4 μήνες… Ενόσω η θεία Λίτσα είναι ακόμα χαμένη (Θειειείααααα! Γυυύρνααααα πίιισωωωω! Οι Πρέεεσπες δεν έχουν τίποτα πιααααααά!) φαίνεται ότι αφού απέτυχε το ελληνικό blame game (χώθηκαν σοβαρά Ουάσιγκτον και Βερολίνο, οπότε δεν γινόταν…) το ελληνικό plan b είναι όπως το είχε προβλέψει: κάτι που θα μοιάζει με «συμφωνία» (αλλά δεν θα είναι, ώστε να μην εκτεθεί το παρόν γκουβέρνο), θα επιτρέπει μεν στη δημοκρατία της μακεδονίας να ξεκινήσει τις ενταξιακές κουβεντούλες της τόσο με το νατο όσο (κυρίως) με την ε.ε. (αυτό είναι που ενδιαφέρει το Zaev: έχει μεταρρυθμιστικές κινήσεις αλλά και φράγκα)· θα επιτρέπει όμως και στην Αθήνα να τσινάει και να «κόβει κεφάλαια διαπραγμάτευσης» όποτε νομίζει ότι….

Σ’ αυτό το τελευταίο έχει μεγάλη εμπειρία, απ’ τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Άγκυρας. Μπορεί να μην είναι το ίδιο ακριβώς, αλλά το σούρσιμο στο χρόνο είναι το αγαπημένο της ελληνικής μαφιόζικης / γεωπροσοδικής πολιτικής.

Οπότε: κάτι λέει (αν πει…) ο ψόφιος κοριός, αλλά δεν είναι συμφωνία, επειδή πρέπει να εγκριθεί με δημοψήφισμα στη μακεδονία· και μετά έρχεται και στην ελληνική βουλή· αλλά μέχρι τότε…

(- Θειειείααααα! Γυυύρνααααα πιιίσωωωω! Δεν έχει τίποτα να κάψεις στις Πρέσπες!!! Ότι ήταν, το έκαψε ο στρατός σου το ’49!… Θειειείααααα Λίτσαααααα! Πουουουουού είειειεισαιαιαιαι;

– Τι γκαρίζεις μωρέ; Κουφή είμαι;

– Θεία Λίτσα που είσαι; Εδώ;

– Κάτω απ’ το κρεβάτι!

– Και τι κάνεις εκεί τόσες μέρες κρυμμένη ώρε θεία Λίτσα;

– Τρώω την σκόνη σας!!!

– Τρως την σκόνη μας; Γιατί μωρέ γαλανόλευκη;

– Για να φάτε εσείς τo ξερατό μου!!!!

Ταμάμ!)

(φωτογραφία. Τι την βάλαμε ε; Τι νομίζετε; Ότι στο πλάνο είναι μόνο Εκείνος; Ότι δεν είναι Εκείνη; Χα!!! Φτωχά παιδιά!!!)

Διατλαντικές φιλίες

Παρασκευή 1 Ιούνη. Δεν είναι η εποχή όπου μια υπερδύναμη (;) όπως οι ηπα, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντά της, θα κάνει φίλους ή, έστω, πειθαρχημένους υποτακτικούς – έτσι δεν είναι;

Η αποχώρηση της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν και οι οικονομικές κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στην Τεχεράνη αλλά ετοιμάζονται και για όσες ευρωπαϊκές εταιρείες κάνουν δουλειές εκεί… Οι κυρώσεις (και οι απειλές) σε όσες εταιρείες σχετίζονται με την κατασκευή του αγωγού nord stream 2… Και, πλέον, οι δασμοί στις εισαγωγές χάλυβα (25%) και αλουμινίου (10%) απ’ την ευρωπαϊκή παραγωγή (αλλά και το μεξικό, τον καναδά και την ιαπωνία): είναι πολλά για να αποτελούν ιδιοτροπίες ενός ψόφιου κουναβιού!

Άνοιξη του 2018, λοιπόν, και η «οικονομική» επιθετικότητα του σε παρακμή ευρισκόμενου αμερικανικού καπιταλισμού αναγκάζει την ε.ε. (και την ευρωζώνη) να προσπαθήσουν να αποκτήσουν ενιαία εξωτερική πολιτική! Μοιάζει να αφορά επιμέρους ζητήματα, αλλά αφορά έναν μέχρι σχετικά πρόσφατα «σύμμαχο». Αφορά, δηλαδή, μια σχέση που είχε ήδη αρχίσει να πολώνεται, πριν την προεδροποίηση του ψόφιου κουναβιού· όμως τώρα πια η πόλωση δεν μπορεί να κρυφτεί.

Οι εξελίξεις επηρεάζουν πολλά ζητήματα· επηρεάζουν, όμως, κι αυτό: το «ιταλικό δράμα» (και όποιο μελλοντικό παρόμοιο). Παρ’ όλα που ο εσωτερικός καταμερισμός οικονομικής ισχύος και εξουσίας στην ε.ε. (και στην ευρωζώνη) δεν είναι αυτός που θα ήθελαν διάφορα αφεντικά, έχουν (αυτά τα αφεντικά) περιθώρια να γίνουν «φίλοι» της Ουάσιγκτον αποχωρώντας απ’ την ευρωπαϊκή ένωση (ή/και την ευρωζώνη);

Εδώ κοτζάμ βασίλειο της αυτού εξοχότητας και βλέπει την σκιά του brexit του να μεγαλώνει διαρκώς σε βάρος του…

(Τα παραπάνω δεν αφορούν το δεσποτάτο του ελλαδιστάν. Εδώ τα «μεγάλα αφεντικά», οι εφοπλιστές, είναι φίλοι και σύμμαχοι της Ουάσιγκτον – αυτό δεν παίζεται…)

Φιλίες και στον Ειρηνικό

Παρασκευή 1 Ιούνη. Οι (αναμενόμενοι πάντως…) δασμοί στο ατσάλι και στο αλουμίνιο ανακοινώθηκαν δυο μέρες μετά την ανακοίνωση επιβολής δασμών 25% σε τεχνολογικές εισαγωγές απ’ την κίνα, μέχρι ύψους 50 δις. Αυτή η δεύτερη ανακοίνωση έγινε ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνο, κι ενώ (υποτίθεται) αυτές οι διαπραγματεύσεις συνοδεύονταν από ντε φάκτο «εκεχειρία» – σύμφωνα με δήλωση στις 20 Μάη του αμερικάνου υπ. εμπορίου Steven Mnuchin.

Οι σφαίρες του ενός απαντιούνται από σφαίρες του άλλου· αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Δεν (μας) είναι σαφές πως σκοπεύει να αναρρώσει ο αμερικανικός καπιταλισμός (που έχει πάψει εδώ και σχεδόν έναν αιώνα να είναι καπιταλισμός «εσωτερικής κατανάλωσης») αν τον «πυροβολούν» ταυτόχρονα οι μεγαλύτερες αγορές εμπορευμάτων του πλανήτη. Μπορεί οι σεΐχηδες να αγοράζουν αμερικανικά όπλα, αλλά δεν φτάνει.

Παρότι ο «προστατευτισμός» αναφέρεται στα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας, έχει σαν προϋπόθεση η όποια «εσωτερική αγορά» να είναι επαρκής τόσο ως προς τις πρώτες ύλες και την εργασία όσο και ως προς την κατανάλωση των τελικών εμπορευμάτων, για την καπιταλιστική ανάπτυξη / ανασύνταξη. Έτσι ώστε, στη συνέχεια, μετά από μια γερή στρατιωτική νίκη, να αρχίσει η επέκταση. Όμως βρίσκεται ο αμερικανικός καπιταλισμός σ’ εκείνο το σημείο που η οχύρωσή του σε μια αγορά 300 εκατομυρίων (και οι πολύ μεγαλύτερες απώλειές του διεθνώς εξαιτίας των εμπορικών αντιποίνων) θα τον αναστήσουν;

Η τωρινή αμερικανική τακτική μοιάζει περισσότερο σαν κινήσεις πανικού παρά σαν ορθολογικός σχεδιασμός. Συμπίπτει (ίσως όχι τυχαία, όμως για να κάνει τα δεδομένα για τον αμερικανικό καπιταλισμό ακόμα πιο μίζερα) αφενός με την προσπάθεια να επιβληθεί δια της βίας η αγορά αμερικανικής προέλευσης υδρογονανθράκων, αφετέρου με το αντίμετρο (απ’ τους ανταγωνιστές) του περιορισμού της διεθνούς χρήσης / κυκλοφορίας του δολαρίου.

Ποια είναι η συνεισφορά, για παράδειγμα (υπέρ των στόχων του αμερικανικού προστατευτισμού) η εκ νέου επικήρυξη της Τεχεράνης, που έχει μετατραπεί σ’ ένα απ’ τα σημεία σύγκλισης όλων των υπόλοιπων «μεγάλων δυνάμεων» (εκτός ηπα); Γίνεται για χάρη και μόνο 2 περιφερειακών συμμάχων (του τελ Αβίβ και του Ριάντ με τα εμιράτα) που είναι ήδη σε παρακμή, και είναι αμφίβολο το πως και αν θα διασωθούν μέσα από την όξυνση των ήδη οξυμένων διεθνών σχέσεών τους, σε μια εποχή που χάνουν την άλλοτε γεωπολιτική τους συμμαχία.

Αυτά (και άλλα) στον συνδυασμό τους δείχνουν ότι υπάρχει κάτι σαν ανομολόγητος πανικός στις γραμμές των εκπροσώπων του αμερικανικού κεφαλαίου (και σε πολλά αφεντικά του). Εν τέλει, το “america first” του ψόφιου κουναβιού έχει σοβαρές πιθανότητες να αποδειχθεί επιμνημόσυνη δέηση, μετά την πραγματική προσπάθεια εφαρμογής του, απ’ το 2001 και μετά…

Και την αποτυχία της.

(φωτογραφία: Ήταν όταν το ψόφιο κουνάβι εντυπωσίασε τον καλεσμένο του στην Ουάσιγκτον ανακοινώνοντάς του ότι μόλις τιμώρησε τον Άσαντ που “σκοτώνει όμορφα μωρά”, ρίχνοντάς του κατακέφαλα πυραύλους. Είναι το πιο όμορφο κομμάτι κέικ σοκολάτας που έχεις φάει ποτέ… του είπε.

Ήταν 12 Απρίλη του ’17, και ο Xi Jinping κατάλαβε με τι έχει να κάνει…)

Εμπορική δεοντολογία

Παρασκευή 1 Ιούνη. Υπάρχει η άποψη πως όλα αυτά μπορεί να είναι, τελικά, μια διαπραγματευτική τακτική της Ουάσιγκτον απέναντι στους ανταγωνιστές της. Το ενδιαφέρον (άλλο ένα δείγμα της διανοητικής παρακμής) είναι ότι οι, ας πούμε, «εμπορικές διαπραγματεύσεις» παρουσιάζονται σαν κάτι ουδέτερο. Κι όχι σαν συγκρούσεις δύναμης, όπως είναι.

Οι τακτικές είναι τακτικές, και πάντως ποτέ και πουθενά δεν εξαφάνισαν απ’ τον λογαριασμό τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Μπορεί κάποιος να κάνει πίσω (εν όψει μιας επερχόμενης επίθεσής του) και μπορεί ο απέναντι να θεωρήσει ότι κάτι κέρδισε… Ωστόσο τόσο στις επιχειρηματικές όσο και στις διακρατικές σχέσεις η οποιαδήποτε «διαπραγμάτευση» όχι μόνο δεν είναι άμοιρη των πραγματικών συσχετισμών, αλλά μόνο στην δική τους βάση μπορεί να έχει νόημα.

Συνεπώς, ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον γαυγίζει για να μαλακώσει αν «πάρει κάτι», τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι αναγκασμένη να γαυγίζει. Διακινδυνεύοντας να δαγκώσει την ουρά της – αν «δεν πάρει κάτι» ή αν «πάρει κάτι λιγότερο απ’ αυτό που θα ήθελε».

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Παρασκευή 1 Ιούνη. Εκτός απ’ την επίσημη πρόκληση να επισκεφτεί την Μόσχα (το είπαμε: ο little rocket man είναι περιζήτητος!) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov είχε και κάτι ακόμα να κάνει απ’ την Πγιονγκγιάνγκ χτες. Την υπενθύμιση ότι δεν μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα με τις ηπα όσο ισχύουν οι κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας.

Ευτυχώς – η ασταμάτητη μηχανή είχε αρχίσει να αναρωτιέται μήπως έχουν αρθεί… Να, λοιπόν, κάτι που θα μπορούσε να κάνει το ψόφιο κουνάβι αν, τελικά, γίνει το ραντεβού του με την ιστορία (δηλαδή με τον Kim): σε ένδειξη καλής αμερικανικής θέλησης (το είδος σπανίζει…) να ζητήσει απ’ τον οηε την άρση διάφορων κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτό, μαζί με τον περιορισμό των στρατιωτικών γυμνασίων, θα ήταν το «πάτσι» με τις κινήσεις που έχει κάνει ήδη το βορειοκορεατικό καθεστώς.

Αλλά φαίνεται σαν fiction. Το ψόφιο κουνάβι θα ήθελε το «νόμπελ κορυφαίου μονομάχου» απλά και μόνο μπαίνοντας στο Κολοσσαίο – χωρίς μάχη. Οι “σωματοφύλακές” του δεν θέλουν νόμπελ· θέλουν αίμα. Απ’ την άλλη η στρατηγική των δύο κορεών (και όχι μόνο) εδράζεται σ’ αυτό: στο ότι η Ουάσιγκτον πρέπει να μένει στον πάγκο των διευθετήσεων, χωρίς όμως να έχει φάει κόκκινη κάρτα και να βρίζει απ’ τα αποδυτήρια.

Παρακαλουθούμε και διδασκόμαστε…

Step by step

Πέμπτη 31 Μάη. Καθ’ οδόν προς την Πγιονγκγιάνγκ (θα βρίσκεται σήμερα) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δεν έχασε την ευκαιρία (χτες) να θυμήσει κάτι που στην Ουάσιγκτον θα προτιμούσαν να ξεχαστεί. Ότι, δηλαδή, οι κινήσεις που έχει κάνει ως τώρα το βορειοκορεατικό καθεστώς (σε συνεργασία και συνεννόηση με την Σεούλ) περιλαμβάνονται στο σχέδιο που πέρυσι το φθινόπωρο είχαν καταθέσει από κοινού Μόσχα και Πεκίνο (call me «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ») για να το δεχτούν μεν Παρίσι και Βερολίνο, να το απορρίψει δε μετά βδελυγμίας η Ουάσιγκτον: την επίλυση βήμα – βήμα.

Εκείνο το σχέδιο πρότεινε σαν πρώτη φάση το «διπλό πάγωμα». Η βόρεια κορέα θα πάγωνε τις δοκιμές πυρηνικών και βαλιστικών πυραύλων, και οι ηπα με τη νότια κορέα θα πάγωναν τις στρατιωτικές τους ασκήσεις. Αυτό που έχει συμβεί ως τώρα είναι ότι η μεν Πγιονγκγιάνγκ προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, δηλαδή εκτός απ’ το «πάγωμα» κατέστρεψε και τις εγκαταστάσεις πυρηνικών δοκιμών της, ενώ η «άλλη μεριά», κυρίως οι ηπα, είναι δύο βήματα πίσω: έχουν μετριάσει το μέγεθος και την διάρκεια της επίδειξης στρατιωτικής δύναμης μόνο επειδή το απαιτεί η Σεούλ…

Επιμένει ο Lavrov: Θα χρειαστούν βήμα – το – βήμα ενέργειες, συνέπεια και υπομονή… Η αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου θα πρέπει να υποστηριχτεί από μηχανισμούς εξασφάλισης της ειρήνης και της σταθερότητας στην βορειοανατολική Ασία.

Η Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το περσινό σχέδιο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, χρωστάει – λοιπόν… Φυσικά δεν είναι ένα σχέδιο “αμερικανικής αναγνώρισης” – όμως ο, ας πούμε, μισός πλανήτης το έχει υπόψη του… Και, για να μην χαθεί κανείς, ο κυρ Lavrov είναι ένας ακόμα (εκτός απ’ τον κυρ Moon…) που μιλάει για «αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου»· όχι για «αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας» μόνο…

Για να συμπληρώσει, προς γνώση κάθε ενδιαφερόμενου:

Στην τελική φάση της διαδικασίας, πολυμερείς συζητήσεις που θα εμπλέκουν και τα 6 κράτη [βόρεια και νότια κορέα, ρωσία, κίνα, ιαπωνία, ηπα] θα είναι απαραίτητες, όπως προέβλεπε ο οδικός χάρτης Ρωσίας – Κίνας.

Εννοεί το περσινό σχέδιο… Βρε επιμονή!…

Ραντεβού στη Σιγκαπούρη;

Πέμπτη 31 Μάη. Οι 12 ημέρες ως την (εικαζόμενη…) ημερομηνία του ραντεβού του ψόφιου κουναβιού με τον little rocket man είναι αρκετές για να αναβληθεί και ξε-αναβληθεί κανά δυο φορές. Ωστόσο, η σοβαρότητα του πράγματος φαίνεται απ’ την σύγκλιση και άλλων στην ασιατική (άλλοτε ) «τίγρη».

Πρώτα απ’ όλα, αν το ραντεβού γίνει, θα είναι εκεί και ο Moon. Ο αίρων τις παλιές αμαρτίες της Σεούλ: ο Moon, έχοντας αναλάβει να λέει και να κάνει εκείνα που δεν πρέπει να κάνει ή να πει ο Kim, δεν πρόκειται να αφήσει το ψόφιο κουνάβι να γυρίσει στην Ουάσιγκτον χωρίς να υποστεί την μεγαλύτερη δυνατή «πίεση». Έτσι προωθεί την ιδέα μιας «τριμερούς συνάντησης» (βόρεια και νότια κορέα και ηπα) μετά την διμερή συνάντηση. Καταλαβαίνουμε (χοντρικά) τι θέλει να αποφύγει.

Υπάρχει, όμως, και η αντίθετη μεριά. Το Τόκιο και ο ακροδεξιός πρωθυπουργός του έχει προφανώς επικοινωνία με το αμερικανικό βαθύ κράτος. Έτσι ο ιάπωνας υπ.εξ. Taro Kono πρόκειται να πάει στη Σιγκαπούρη στις 9 Ιούνη, για να τα πει τετ α τετ με τους αμερικάνους του Bolton και του Pompeo που θα βρίσκονται ήδη εκεί. Αν χρειαστεί, θα κάτσει περισσότερες ημέρες ώστε να τα πει με τον ίδιο τον Pompeo που θα συνοδεύει το ψόφιο κουνάβι – πριν το ραντεβού με τον Kim.

Δρώντας σαν λόμπυ το Τόκιο θέλει να πιέσει το ψόφιο κουνάβι (μέσω των «σωματοφυλάκων» του) για σκληρή στάση απέναντι στον Kim. Που σημαίνει: να βάλει ζόρικους όρους. Η ακροδεξιά μιλιταριστική κυβέρνηση του Abe βρίσκεται σ’ αυτήν την δύσκολη θέση: ενώ για τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό, μεσομακροπρόθεσμα, ο περιορισμός του αμερικανικού πατερναλισμού θα ήταν ευλογία, ο Abe δεν μπορεί να πουλήσει κάτι τέτοιο τοις μετρητοίς: μια υποχώρηση των ηπα εξαιτίας των ελιγμών του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και η προοπτική «ειρήνης στην κορεατική χερσόνησο» θα στερούσε άμεσα τα ιδεολογικά και πολιτικά του στηρίγματα στην ιαπωνική κοινωνία. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση, με τον «σύμμαχο» σε υποχώρηση, θα έπρεπε να διαπραγματευτεί με τις κορέες (έχουν διάφορα θέματα, συνοριακές διαφορές και όχι μόνο) από θέση αδυναμίας.

Προσπαθεί το Τόκιο, λοιπόν, να κρατήσει τον γυμνό βασιλιά (το ψόφιο κουνάβι) στην δική του τροχιά…

(Εν τω μεταξύ μεθαύριο θα γίνει άλλη μια υψηλόβαθμη συνάντηση αντιπροσωπειών των δυο κορεών… Μα τι κουβεντιάζουν τώρα που δεν υπάρχει το μείζον θέμα με τα καλτσάκια των αθλητριών για τους χειμερινούς ολυμπιακούς; Μπας και παίζουν κανά παραδοσιακό κορεατικό επιτραπέζιο;)

Ω αιώνια πόλη! (1)

Πέμπτη 31 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι αδιάφορη απέναντι σ’ αυτό που παρουσιάζεται σαν «ιταλικό δράμα». Και τι δεν έχουν δει τα ντουβάρια στη Ρώμη / αιώνια πόλη: συνωμοσίες, προδοσίες, συγκλητικούς, Καίσαρες, Κλεοπάτρες, μαχαιρώματα, φασίστες, πραξικοπήματα, εξεγερμένους δούλους, κομμουνιστές εργάτες, Βάνδαλους, ακόμα και τον Αννίβα (ad portas!)…. Που σημαίνει: κοιτώντας το πράγμα στο ιστορικό του βάθος έχουμε μια κάποια εμπιστοσύνη στο “ιταλικό σύστημα”. Θα τα καταφέρει (το άλλοτε “εργαστήριο της ευρώπης”) κι αυτή τη φορά!!!

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ο ιταλικός καπιταλισμός έχει προβλήματα – και δεν είναι ο μόνος στην ευρωζώνη. Αν ήταν πριν 70 και βάλε χρόνια, θα προσπαθούσε να τα λύσει κάνοντας μια εκστρατεία στην αιθιοπία και ύστερα μια στην ελλάδα· θα αποτύγχανε και στις δύο· και ύστερα η μαφία του νότου θα συμμαχούσε με τους αμερικάνους διευκολύνοντας μια εισβολή από Σικελία μεριά. Δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί πρόοδος το γεγονός ότι τώρα η Ρώμη δεν στέλνει (όχι, σίγουρα, σε ικανή ποσότητα) στρατό εκτός συνόρων και, αντίθετα, για να λύσει τα προβλήματά του ο ιταλικός καπιταλισμός μοιάζει σα να τρώει τα ρούχα του. Πρόοδος και επιτυχία της ευρωζώνης – το λέμε για διάφορους “πατριώτες” που θα προτιμούσαν να μην υπάρχει αυτή η ρημαδοζώνη (και να πλέκει η μανούλα τους κάλτσες για τα ποδαράκια τους στο μέτωπο της αλβανίας 2.0…)

Ποια είναι τα προβλήματα του ιταλικού καπιταλισμού; Θα το πούμε το μυστικό: την έννοια της πολιτικής προσόδου, την δημιουργία δηλαδή ενός συστήματος καταμερισμού “ωφελημάτων” στη βάση της απόστασης απ’ τις δομές εξουσίας (κι εδώ, εκτός απ’ το “κράτος των κομμάτων” θα πρέπει να συμπεριλάβει κανείς την εκκλησία και την μαφία) ιταλοί αυτόνομοι την συνέλαβαν και την επεξεργάστηκαν! (Thank you Tony!). Και πολιτική προσόδος σημαίνει μόνιμο σφετερισμό του πλούτου που παράγει η εργασία επιπλέον του “τυπικού” καπιταλιστικού. Δεν θα μας έκανε εντύπωση αν μαθαίναμε για κτηνώδη ποσά παρκαρισμένα σε διάφορους φορολογικούς παραδείσους.

Παρότι το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο έχει ιστορική μπουρζουαζία εσωτερικού (σε αντίθεση με το ελληνικό) και κατάφερε να σταθεί καλά (απ’ την άποψη του διεθνούς καταμερισμού) στη διάρκεια της 2ης βιομηχανικής επανάστασης, άρχισε να χάνει λάδια στη διάρκεια της 3ης. Και αγνοείται το μέλλον του στην 4η. Έχασε σε διάφορους τομείς την θρυλική μάχη της «ανταγωνιστικότητας» (μια σειρά πρωτοκλασσάτες φίρμες, απ’ την olivetti ως τις αυτοκινητοβιομηχανίες και τις φαρμακοβιομηχανίες έχουν στριμωχτεί σοβαρά) αν και κρατάει καλά στην πετροχημική βιομηχανία (eni) , στη μόδα και αλλού. Αλλά ως πότε; Για να το πούμε διαφορετικά: απέναντι στην κινεζική / ασιατική επέλαση που τόσο φοβάται όλος ο ιστορικός ευρωπαϊκός καπιταλισμός και την αμερικανική “προστατευτική” επίθεση, τι θα καταφέρει να αντιπαρατάξει το ιταλικό κεφάλαιο / κράτος; Αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις; Όχι δα!!…

Αυτά είναι για καμμένους και ψεκασμένους…

Ω αιώνια πόλη! (2)

Πέμπτη 31 Μάη. Όχι, δεν πάει για φούντο συνολικά!!! Ο πολιτικός (και ο γεωπολιτικός) προσοδισμός είναι το μόνο “στοιχείο” της Αθήνας· όχι, όμως, της Ρώμης. Απ’ την άλλη μεριά ο φανερός τρόπος με τον οποίο η άγρια συσσώρευση (μαφίες) είναι συστατικό στοιχείο του (μαύρου) ιταλικού αεπ, και η εν μέρει κατάρρευση της “δημόσιας διοίκησης” (πάλι υπέρ της άγριας εκμετάλλευσης της εργασίας των μεταναστών / μεταναστριών, ειδικά αν και όχι μόνο στο νότο) δείχνει αυτήν την πόλωση των αντιθέσεων ανάμεσα στο (κατά Gramsci) «παλιό που έχει πεθάνει» και στο «καινούργιο που δεν έχει γεννηθεί ακόμα»: εδώ και σχεδόν 3 δεκαετίες η «πολιτική» έκφραση της ιταλικής κοινωνίας χαροπαλεύει ανάμεσα σε διάφορα φασισταριά («επιστροφής στο ηρωϊκό παρελθόν») και σ’ έναν κοινωνισμό / εναλλακτισμό (με την καλή έννοια) που δεν μπορεί να γίνει γενικό σχέδιο.

Για τον ιταλικό καπιταλισμό και την ιστορία του η «επιστροφή στη λιρέττα» είναι εκατό φορές πιο γελοία απ’ την ελληνική «επιστροφή στη δραχμή». Όμως κι εδώ κι εκεί ο αποφασιστικός παράγοντας που έχει εκλείψει (για διαφορετικούς λόγους) είναι ο μεγάλης κλίμακας εργατικός ανταγωνισμός. Κι αν στην ελλάδα αυτός υπήρξε μόνο σποραδικά τα τελευταία 40 χρόνια, χωρίς μνήμη και χωρίς την δική του ιστορία, στην ιταλία τα πράγματα είναι διαφορετικά (αν και χειρότερα από κάποιες απόψεις).

Δεν είναι μόνο ότι εργατικός ανταγωνισμός πετάει όλο αυτό το σκυλολόι των δεξιο-φασιστο μικροαστών που τώρα ψηφίζουν – ψηφίζουν – ψηφίζουν bring back the good old days στα σκουπίδια. Είναι, κυρίως, (στην χειρότερη για εμάς περίπτωση) ότι αναγκάζει τα αφεντικά να σταθούν ενώπιον των θεμελειωδών καπιταλιστικών αντινομιών μέσα στο πεδίο της «εθνικής συσσώρευσής» τους χωρίς τα γιατρικά και τα προσχήματα του πολιτικού προσοδισμού.

Επειδή τα ιταλικά αφεντικά (και όχι μόνο) είναι υποχρεωμένα να αποκλείσουν το ενδεχόμενο του ανταγωνισμού της τάξης μας, «προσφέρουν» ιδεολογικά: το όνειρο μιας ψεύτικης και εικονικής «νομισματικής» / λογιστικής ανατίμησης της ντόπιας (στην ιταλία) εργασίας (με ένα πληθωριστικό «εθνικό νόμισμα») ΚΑΙ την όξυνση του πολέμου κατά των μεταναστών εργατών. Τα ξέρουμε αυτά τα κόλπα – παίζουν κι εδώ. Αυτό, βέβαια, είναι σχέδιο καταστροφής της εργατικής τάξης· με ροζ κορδέλες· και «σωτηρίας» της συσσώρευσης μέσω πραγματικής (έως ακόμα πιο άγριας) υποτίμησης.

Ναι, λοιπόν, η ασταμάτητη μηχανή παρακολουθεί το «ιταλικό δράμα», και θα επανέλθει. Εκείνο που δυσκολεύεται να εντοπίσει είναι το ιταλικό εργατικό αντι-παράδειγμα. Την έφαγε κι εκεί την τάξη μας η «αυτο-πραγμάτωση μέσω τέχνης» – ή «τα ζώα μου αργά»;

Ναι, φαίνεται πως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα…

Παράδοξο ή όχι, είναι οι παρακμιακές ηπα όπου η τάξη μας δίνει μαθήματα ανταγωνισμού – υπό δύσκολες συνθήκες…

(φωτογραφία: Κοιτάξτε την γρήγορα – είναι παλιά! Και δεν είναι απ’ τη Ρώμη…)