America first

Σαββάτο 26 Μάη. Αν τα πιο πάνω φαίνονται «προσωποποιημένα», υπάρχουν άλλες πλευρές που δεν είναι τέτοιες. Υπάρχει, άραγε, κάποια αμερικανική φράξια, κάποια κατηγορία αφεντικών, κάποιο λόμπυ, που θα είχε συμφέροντα υπέρ της ειρήνης στην κορεατική χερσόνησο; Όχι – αυτό είναι βέβαιο!

Αν μια συνάντηση του ψόφιου κουναβιού με τον little rocket man είχε νόημα, θα ήταν σαν κορύφωση κάποιων διαπραγματεύσεων «αποστρατιωτικοποίησης». Όμως η Ουάσιγκτον – είναι βέβαιο αυτό – δεν έκανε καμμία προετοιμασία για τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις. Πρώτον, έχει σταματήσει αυτό το «είδος» συζητήσεων και συνθηκών απ’ την δεκαετία του ’80, όταν είχε απέναντί της την ε.σ.σ.δ. Είναι προφανές όχι μόνο γιατί σταμάτησε τέτοια deal, αλλά και γιατί άρχισε να παραβιάζει τις υπογραφές που είχε βάλει στα ‘70s και στα ‘80s – έτσι δεν είναι; Όμως ακόμα κιαν, για έναν μυστηριώδη και άγνωστο σ’ εμάς λόγο, κάποιο τμήμα της αμερικανικής γραφειοκρατίας ήθελε ντε και καλά να κάνει τώρα τέτοιες διαπραγματεύσεις με την βόρεια κορέα, απλά δεν ξέρει πως γίνονται. Το know how, που ήταν προϊόν της «ισορροπίας τρόπου» του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου, έχει χαθεί.

Ειδωμένη απ’ την μεριά του αμερικανικού βαθέος κράτους (και όχι του ψοφιοκουναβικού ναρκισσισμού!) τι θα σήμαινε μια συνάντησή του με τον Kim; Κατέβασμα των βρακιών; Όχι βέβαια! Το μόνο που θα είχε νόημα υπό τις σημερινές πραγματικές συνθήκες, θα ήταν μια σκηνοθεσία κόντρα στην ειρηνευτική εκστρατεία των δύο κορεών (και των υπόλοιπων του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ), όπου το ψόφιο κουνάβι θα έβαζε τους αμερικανικούς όρους στη διάρκεια της συνάντησης, και θα έφευγε απ’ αυτήν με δηλώσεις του είδους «η βόρεια κορέα δεν είναι διατεθειμένη», κλπ. Όμως οι «σωματοφύλακες» θα πρέπει να σκέφτηκαν (όχι λανθασμένα) ότι είναι risky business να αφεθεί το ψόφιο κουνάβι χωρίς επί τόπου επιτήρηση σε τέτοια συνάντηση: θα μπορούσε να αγοράσει το φωτοστέφανο του «ειρηνοποιού» με τίμημα που μάλλον δεν θα συνειδητοποιούσε.

Ο βαθιά φίλος της ισραηλινής «τελικής λύσης» κατά των παλαιστινίων· ο υποστηρικτής του «bomb ‘em» κατά της Τεχεράνης· ο υποστηρικτής της ακόμα μεγαλύτερης «ανάπτυξης» της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας· ο εκφραστής του αμερικανικού «εμπορικού / οικονομικού» πολέμου, δεν θα μπορούσε να αφεθεί να τα κάνει σκατά στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου (υπονομεύοντας πολλά συμφέροντα) μόνο και μόνο επειδή του κρέμασαν ένα νόμπελ ειρήνης μπροστά απ’ τη φράτζα!!

Κατά τα υπόλοιπα «δεν ξέρει», «θα δούμε», κλπ. Μπας και είναι έλληνας; Μπας και κάποιος πρόγονός του λεγόταν Τραμπάκουλας;

Do you remember Catalunya; 1

Σαββάτο 26 Μάη. Θυμάστε την καταλωνία; Προσέξατε τις καταδίκες 29 μελών του δεξιού / ακροδεξιού “partito populare” του Rajoy για «διαφθορά»; Θα μπορούσε η ιστορία των τελευταίων μηνών (απ’ την 1η του περασμένου Οκτώβρη) να είναι διαφορετική αν οι πολιτικές βιτρίνες στην καταλωνία (και οι ψηφοφόροι τους) δεν ήταν αυτοί που είναι; Πράγματι: με τα «αν» δεν γράφεται η ιστορία…

Πρώτα μια αναγκαστική επανάληψη από τα σχόλια εδώ:

Κυριακή 22 Οκτώβρη: … Σα συνέπεια του πρώτου ήρθε το δεύτερο χρήσιμο λάθος, και πάλι υπέρ της Μαδρίτης: μια «ανακήρυξη της ανεξαρτησίας» ένα βήμα μπροστά ένα πίσω, στο όνομα των «διαπραγματεύσεων», δηλαδή της καλής θέλησης των ισπανών δεξιών και των συμμάχων τους. Εκεί που θα έπρεπε η Βαρκελώνη να κόψει κάθε κουβέντα απέναντι στο ισπανικό καθεστώς απαιτώντας την απολογία και την συγγνώμη του Rajoy για την αστυνομική βία της 1ης Οκτώβρη (αλλιώς την παραίτησή του) βρέθηκε στη θέση (ας μας επιτραπεί η διασκευή της έκφρασης) και δαρμένοι και ζήτουλες. Ελπίζοντας, προφανώς, ότι το ισπανικό καθεστώς θα φάει το «ναι μεν αλλά» της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας και θα δείξει «καλωσύνη». Μα αν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο, «καλωσύνης μετά το ξυλοφόρτωμα», γιατί να θέλουν οι καταλανοί το δικό τους κράτος;…

 

Σάββατο 28 Οκτώβρη: …Για εμάς είναι πολύ καθαρό. Κάνοντας το ένα τραγικό λάθος μετά το άλλο, οι ανεξαρτησιακές πολιτικές βιτρίνες της Βαρκελώνης, ξεκινώντας απ’ τον Puigdemont (αλλά, τελικά, και οι οπαδοί τους), πέτυχαν αυτό που βολεύει τον Rajoy και το ισπανικό καθεστώς: έδωσαν μεγάλη βοήθεια στο να δημιουργηθούν συνθήκες πόλωσης μέσα στην Καταλωνία, και όχι ανάμεσα στην Καταλωνία και τη Μαδρίτη. Το μεγάλο πολιτικό και ηθικό όπλο που είχαν οι καταλανοί εθνικιστές το βράδυ της 1ης Οκτώβρη δεν ήταν το αποτέλεσμα του μισο-δημοψηφίσματος· ήταν η παγκόσμια κατακραυγή για την βία της guarda civil, που το τσάκισε. Αντί να πιάσουν τον ταύρο απ’ τα κέρατα, αντί δηλαδή να αξιοποιήσουν την φασίζουσα πρακτική της Μαδρίτης υπέρ τους, προτίμησαν την ουρά του: να κηρύξουν μετά από 8 ημέρες (!!!!) την ανεξαρτησία για να την παγώσουν αμέσως μετά, υπέρ διαπραγματεύσεων (με το ισπανικό καθεστώς)….

 

Τετάρτη 1 Νοέμβρη: …Μετά από μια σειρά φρικαλέων πολιτικών λαθών, τόσο η «πολιτική ηγεσία» όσο και οι ίδιοι οι οπαδοί της κρατικής ανεξαρτησίας της Καταλωνίας (η γενίκευση μπορεί να αδικεί κάποιους, δεν το θέλουμε…) αποδεικνύονται πολύ μικρότεροι των διακηρύξεών τους. Το πολύ άσχημο είναι ότι αυτό δεν είναι οικογενειακή τους υπόθεση: δίνει αντίστοιχα πολλούς πόντους σε μπόι στα στελέχη ενός καθεστώτος (την κυβέρνηση του ισπανικού «λαϊκού κόμματος») που θα έπρεπε να προβάρουν στολές με ρίγες και επιβίωση μέχρι τα βαθιά γεράματα σε μπουντρούμια. Ειδικά αυτός ο ακροδεξιός Rajoy, που παριστάνει τον ανήξερο για τις σχέσεις του κόμματός του με διάφορους ισπανούς καπιταλιστές / βαρώνους, φαίνεται να βγαίνει τόσο κερδισμένος, ώστε θα πρέπει να ανάψει για χάρη του Puigdemont, της κυβέρνησής του και των πολιτικών / κομματικών συστατικών της, μια λαμπάδα ίσια με το μπόι της Sagrada Familia…

 

Δευτέρα 6 Νοέμβρη: … Για πολιτική βιτρίνα που θα μπορούσε να κάνει βόλτες στο προαύλιο κάποιας φυλακής ο Rajoy καλά τα έχει καταφέρει: έβγαλε απ’ την «αντιμετώπιση της καταλανικής παρανομίας» κάμποσο πολιτικό κέρδος. Η «ανεξαρτησιακή» πολιτική ελίτ της Καταλωνίας και οι οπαδοί της, ήθελαν δεν ήθελαν, ανέστησαν κάποιον που θα έπρεπε να είναι (πολιτικά) νεκρός.

Δυο ή τρεις μήνες πριν, εκείνο που είχε μπροστά του ο Rajoy ήταν τα πάνω από 60 «σκάνδαλα» στα οποία εμπλέκονται υψηλόβαθμα στελέχη του «λαϊκού κόμματος». Πρόκειται για συστηματικές «μαύρες» χρηματοδοτήσεις από διάφορες εταιρείες για να παίρνουν δουλειές του δημοσίου – πράγμα τόσο γνωστό διαχρονικά και στα μέρη μας.

Μία απ’ αυτές τις εταιρείες λέγεται Indra, και είναι ένας τεχνολογικός κολοσσός, μισοκρατικής – μισοϊδιωτικής ιδιοκτησίας, που αναλαμβάνει την διοργάνωση κάθε είδους εκλογών στην ισπανία. Η Indra φέρεται να έσπρωξε στο κόμμα του Rajoy 600.000 ευρώ, μέσα από ένα πολύπλοκο δίκτυο off shore μαγαζιών. Τώρα η Indra πρόκειται να οργανώσει τις εκλογές στην Καταλωνία, στις 21 Δεκέμβρη…. Είναι κι αυτό μια απόδειξη του τι αγνόησαν (;) στη Βαρκελώνη εδώ και μήνες…

 

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη: …Σημαίνουν κάτι όλα όσα έχουν γίνει (ή δεν έχουν γίνει) απ’ το δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη μέχρι σήμερα στην καταλωνία; Για την ασταμάτητη μηχανή ναι. Το καθεστώς Rajoy αποδείχθηκε τριπλά νικητής. Πρώτον, έκανε επίδειξη καταστολής την 1η Οκτώβρη χωρίς να το πληρώσει. Δεύτερον, «έπαιξε» τον ρόλο του «πατέρα / σωτήρα» της ισπανίας γλυτώνοντας, ως τώρα, απ’ τα σοβαρά προβλήματα των «σκανδάλων» στα οποία θα έπρεπε να έχει βουλιάξει – σε βαθμό όχι χειροπέδας αλλά σιδερένιας μπάλας στα πόδια. Και τρίτον επιβεβαίωσε την ισχύ του ισπανικού συντάγματος (μέσω της εφαρμογής του άρθρου 155) όταν απ’ την καταλανική μεριά (και όχι μόνο) το αντίθετο θα έπρεπε να είναι το αδιαπραγμάτευτα ζητούμενο: η συνταγματική αναθέωρηση….

Do you remember Catalunya; 2

Σαββάτο 26 Μάη. Τι έγινε, λοιπόν; Μετά την καταστολή στο δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη στην καταλωνία οι εκεί βιτρίνες είχαν μια μοναδική ευκαιρία να «παγώσουν» τις κινήσεις υπέρ της αυτονομίας, και να στραφούν κατά του ήδη υπόδικου τότε κόμματος και της κυβέρνησης μειοψηφίας του Rajoy, ζητώντας: «συγγνώμη», εκλογές στην ισπανία, και αλλαγή του συντάγματος.

Μόνο αυτό δεν έκαναν! Κι έτσι, μετά από 8 μήνες, το κυβερνητικό κόμμα αναδεικνύεται επίσημα «κόμμα ποινικών»· ο Rajoy κατάφερε να την γλυτώσει· και ζητούν εκλογές οι πάντες. Αλλά οι καταλανοί αναλώνονται γύρω από εξόριστους ή μισοεξόριστους πρωθυπουργούς και υπουργούς.

Όταν ο αντίπαλός σου κάνει την κίνηση που θεωρεί ότι τον παίρνει (την καταστολή) αλλά εσύ, αντί να τον αναγκάσεις να ξεράσει κοιτάς αλλού και του επιτρέπεις να γίνει μάγκας σε βάρος σου, είσαι άξιος της «μοίρας» σου.

Πόλεμος είναι και η πολιτική, ακόμα και σαν τεχνική της εξουσίας – απλά με άλλα μέσα… Οι «ψευτοστρατηγοί» ξεχωρίζουν εκεί απ’ την αθλιότητα των δήθεν «επιτυχιών» τους…

Ένας αμερικάνος φίλος

Παρασκευή 25 Μάη. Είναι ακροδεξιός με τσαρούχια εδώ και δεκαετίες. Έχει διεθνές παρατσούκλι: «bomb ‘em!». Για τον πιο πρόσφατο «σύμβουλο εθνικής ασφάλειας» των ηπα και του ψόφιου κουναβιού αυτοπροσώπως, ο κόσμος είναι ένα πεδίο όπου υπάρχουν μερικά εμπόδια για την αμερικανική ηγεμονία, μέχρι να πάψουν να υπάρχουν. Η δήλωσή του (πριν 24 χρόνια, το 1994) έχει μείνει αξέχαστη:

Δεν υπάρχουν Ηνωμένα Έθνη. Υπάρχει μια διεθνής κοινότητα που κατά περίπτωση μπορεί να καθοδηγείται απ’ την μόνη πραγματική δύναμη που έχει μείνει στον κόσμο, κι αυτή είναι οι ΗΠΑ, όταν βολεύει τα συμφέροντά μας κι όταν μπορούμε να τραβήξουμε κι άλλους μαζί μας.

Τα χρόνια πέρασαν, ο John Bolton γέρασε, τα εμπόδια πολλαπλασιάζονται, και ο «bomb ‘em!» συνεχίζει να αγναντεύει το πεδίο, ελπίζοντας σε ακόμα περισσότερες φωτιές και ερείπια. Σίγουρα στο ιράν και στη βόρεια κορέα. Και βλέπουμε…

Τι είχε να κουβεντιάσει, λοιπόν, μ’ αυτόν που θέλει να δει τον κόσμο να ισιώνει in an american way πριν κλείσει τα μάτια του, ο έλληνας ογκόλιθος Nick the greek; Πολλά. Κυρίως για την «στρατηγική συμμαχία» Αθήνας – Ουάσιγκτον, κι ακόμα περισσότερα για την ασφάλεια των πηγών φυσικού αερίου των κρατών που έχουν τέτοιες όπως η κύπρος, η αίγυπτος και το ισραήλ – όπως ενημερώνει ο ελληνοαμερικανικός “greek reporter”.

Η ανατολική Μεσόγειος και τα γκάζια λοιπόν – εναντίον ρωσίας, γερμανίας, τουρκίας, ιράν… Γαρνιρισμένη με την μονότονη «ενημέρωση» των αμερικάνων ακροατών του για την επιθετικότητα και την επικινδυνότητα της Άγκυρας.

Μόνον αυτά; Υπάρχουν κι άλλα. Ας πούμε ο Άραξος, ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο στην βορειοδυτική Πελοπόννησο, στο νομό Αχαΐας…

Ο Άραξος στα χρόνια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου ήταν στις δόξες του: είχε αποθηκευμένες ατομικές βόμβες του νατο, που προορίζονταν, in case of emergency, κατά της βουλγαρίας… Στα ‘90s, και μετά την νίκη του «δυτικού κόσμου», τα συγκεκριμένα πυρηνικά αποσύρθηκαν (προς γερμανία μεριά, σε πρώτη φάση, αν δεν κάνουμε λάθος). Όμως καθώς ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος οξύνεται, φαίνεται πως ο Άραξος ξαναγίνεται χρήσιμος (για την Ουάσιγκτον). Οι παλιές εγκαταστάσεις αποθήκευσης πυρηνικών είναι εκεί και περιμένουν. Με λίγο ξεσκόνισμα…

Το χοντραίνει ο «άξονας» Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ και ο «υποάξονας» Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ… Και οι φίλοι των κανίβαλλων προτείνουν να κλείσουμε τα μάτια για τα εγκλήματα των «συμμάχων», αυτά που γίνονται ήδη κι αυτά που σχεδιάζονται, και να στρατευτούμε στην «εθνική γραμμή»…

Καθάρματα.

Άσυλα

Παρασκευή 25 Μάη. Τελικά ο μόνος σίγουρος τρόπος για να πάρει κανείς πολιτικό άσυλο στην «δημοκρατική» ελλάδα είναι να είναι χουντικός καραβανάς! Φυσικά είναι προτιμητέοι χουντικοί καραβανάδες εναντίον του Erdogan, από τουρκία μεριά: κάτι παθαίνει η «ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη» στην περίπτωσή τους και δουλεύει ρολόι!!! Αν είσαι πρόσφυγας θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι. Αν, όμως, είσαι χουντικός καραβανάς μέσα σε 20 μήνες τα δικαστήρια θα έχουν κάνει το ένα πίσω απ’ το άλλο κάθε τι που χρειάζεται για να πάρεις το «πολιτικο άσυλο» και ότι σημαίνει αυτό. Εν τω μεταξύ θα σε προσέχουν διμοιρίες, θα τρως και θα πίνεις με έξοδα του ελληνικού δημοσίου, και μόλις φταρνιστείς θα έχεις τα καλύτερα νοσοκομεία…

Δυστυχώς γι’ αυτούς, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που αργοπεθαίνουν στα ελληνικά κάτεργα δεν μπορούν να κάνουν πραξικοπήματα, να κλέψουν ελικόπτερα, και να σκάσουν κύριοι κι ωραίοι. Απ’ την άλλη μεριά κάτι άλλοι χουντικοί και σφάχτες φίλοι των ελλήνων θα χαίρονται.

Αν, λέμε «αν», ο Sisi και η συμμορία του βρεθούν στα δύσκολα, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στην ελλάδα. Τώρα που υπάρχει νομικό προηγούμενο, το έχουν στο τσεπάκι τους!

Αυτήν την “πλέρια διακομματική ευαισθησία” οι πρώτοι που θα την πληρώσουν θα είναι κάποιοι από εμάς. Γιατί κανείς δεν προσέχει πόσο φασιστικές είναι αυτές οι “εθνικές κινήσεις”. Εκτός, βέβαια, απ’ τους σχεδιαστές τους.

Κορέες 1

Παρασκευή 25 Μάη. Μόλις προχθές γράφαμε:

… Καθώς τώρα είναι που ξεδιπλώνεται ολόκληρη η αντίθεση ανάμεσα στο σχεδιασμό του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και στον χωρίς προσχήματα αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το σημείο Χ, δηλαδή η θηλειά του πρώτου και η συνάντηση ψόφιου κουναβιού – Kim χωρίς προϋποθέσεις, μοιάζει (σ’ εμάς) στην κόψη του ξυραφιού. Θα ξεκαθαριστεί τις αμέσως επόμενες ημέρες – άλλωστε ως τις 12 Ιούνη δεν υπάρχουν περισσότερες από 3 εβδομάδες.

Ωστόσο φαίνεται ότι υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και ειδικά οι δύο κορέες θα πρέπει είτε να κάνουν κάποιες (λίγο πολύ θεαματικές) προσθήκες στην ως τώρα μεθόδευσή τους για να ανασχέσουν την «δουλειά» του βαθέος αμερικανικού κράτους, είτε να κινηθούν παράλληλα σε κάποια «εκδοχή 2», χωρίς αμερικανο-βορειοκορεατική συνάντηση κορυφής στις 12 Ιούνη…

Τελικά οι «σωματοφύλακες» χαλιναγώγησαν τον ναρκισσισμό του ψόφιου κουναβιού, και το ραντεβού της 12 Ιούνη ακυρώθηκε απ’ την Ουάσιγκτον. Είναι αυτή η εξέλιξη μια αποτυχία της μεθόδευσης του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ; Ναι, απ’ την άποψη της επένδυσης που είχε γίνει στο ψόφιο κουνάβι. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τα δεδομένα όπως τα διαμόρφωσε το αμερικανικό βαθύ κράτος, αφού αφήνουν ανοικτά διάφορα ενδεχόμενα.

Α) Προφανώς το ψόφιο κουνάβι είναι «δεμένο» απ’ το αμερικανικό βαθύ κράτος, από πολλές και διάφορες μεριές, και η σχετική αυτονόμησή του μόνο προσωρινή θα μπορούσε να είναι. Υποθέτουμε ότι αυτό το καταλαβαίνουν στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· γι’ αυτό, άλλωστε, ο Moon προσπάθησε προχτές αυτοπροσώπως να «ξαναμαζέψει» το ψόφιο κουνάβι κρατώντας το στις ράγες της συνάντησης της 12ης Ιούνη.

Β) Παρότι η απόφαση της ακύρωσης μόνο σαν ο απαραίτητος πρόλογος για ένα καινούργιο κύμα αμερικανικής όξυνσης απέναντι στο βορειοκορεατικό καθεστώς θα μπορούσε να θεωρηθεί (και, πράγματι, ξεκίνησε αμέσως με φρέσκιες ψοφιοκουναβικές απειλές περί «ετοιμότητας του αμερικανικού στρατού») ο πραγματικός στόχος της Ουάσιγκτον δεν είναι σ’ αυτή τη φάση η Πγιονγκγιάνγκ. Είναι η Σεούλ!!!

Απ’ την αρχή της «επίθεσης ειρήνης» κι απ’ τις δυο μεριές της κορεατικής χερσονήσου, στις αρχές του χρόνου, διάφορα σκληροπυρηνικά αμερικανικά think tank ένα πράγμα έλεγαν και ξανάλεγαν: θα χάσουμε τη νότια Κορέα έτσι! Εννοούσαν ότι “θα την χάσουμε σαν βάσεις και καταναγκαστικό πελάτη της προστασίας μας… Και μαζί θα χάσουμε τον έλεγχο του δυτικού Ειρηνικού…”

Δεν θεωρούμε συμπτωματικό το ότι η ανακοίνωση της ακύρωσης της συνάντησης έγινε αμέσως μετά την επίσκεψη Moon στην Ουάσιγκτον. Όχι το ψόφιο κουνάβι, αλλά η μιλιταριστική τριανδρία πίσω του ήθελε να σχηματίσει μια «τελευταία γνώμη» για το πόσο κοντά βρίσκονται στο να χάσουν την Σεούλ. Πείστηκαν (υποθέτουμε) ότι σχεδόν την έχουν χάσει. Κατά συνέπεια όχι μόνο θα έπρεπε να σταματήσουν αμέσως την «επικίνδυνη τροπή» που είχαν πάρει οι ειρηνευτικές εξελίξεις για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ηπα· αλλά να ετοιμαστούν για μια «επιθετική διαχείριση» που θα προσπαθήσει να ξανα-απομακρύνει την Σεούλ απ’ την Πγιονγκγιάνγκ δένοντας την στα αεροπλανοφόρα και τα πυρηνικά των ηπα.

(φωτογραφία: Ίσως η Ιστορία κρατήσει μια θέση γι’ αυτόν τον ευγενικό τρόπο να πει ένας αμερικάνος πρόεδρος «άντε γαμηθείτε» στους αντιπάλους του στο κύριο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…. Sincerely yours!!! Ουάου! Really?)

Κορέες 2

Παρασκευή 25 Μάη. Γ) Ενώ, λοιπόν, η ακύρωση της συνάντησης ήταν εύκολη δουλειά, τα υπόλοιπα είναι από δύσκολα έως εξαιρετικά δύσκολα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό· και υποθέτουμε ότι κάποιοι «ειδικοί» του το καταλαβαίνουν. Ενώ, δηλαδή, η συνάντηση ψόφιου κουναβιού – little rocket man ήταν απαραίτητη για το οριστικό «ξέπλυμα» του βορειοκορεατικού καθεστώτος, ο τρόπος που την χάλασε η Ουάσιγκτον (και οι γελοίες δικαιολογίες που επικαλέστηκε στο «γράμμα» του το ψόφιο κουνάβι), χρεώνει τις ηπα, και προσθέτει μια ακόμα «μαύρη σελίδα» στην πρόσφατη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ και στην ακύρωση της συμφωνίας 5+1 για τα πυρηνικά του ιράν… Εγγράφεται, δηλαδή, σαν επιβεβαίωση ότι η άλλοτε «μόνη υπερδύναμη» είναι πλέον ένα κράτος – διεθνής ταραξίας.

Αυτό είναι το συν που αποκομίζει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ γενικά (και τα δύο κορεατικά καθεστώτα ειδικά) απ’ το «απότομο φρενάρισμα» του ψόφιου κουναβιού: την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι ενώ έκανε ό,τι μπορούσε (την στιγμή της ακύρωσης η Πγιονγκγιανγκ κατέστρεφε τις υποδομές πυρηνικών δοκιμών της!!!) η Ουάσιγκτον δεν είναι διατεθειμένη για καμία «ειρήνη», ποτέ και πουθενά.

Δεν πρόκειται για «ιδεολογικό ζήτημα». Δεν είναι όμως, απ’ την άλλη, ένα «συμπεράσμα σε παγκόσμια θέα» που μπορεί να μετατραπεί αύριο ή μεθαύριο σε πρακτικές κινήσεις και οφέλη. Ειδικά όταν η Ουάσιγκτον έχει βάσεις και στρατό στη νότια κορέα.

Τώρα πέφτει ένα κάπως μεγαλύτερο βάρος (αν και όχι ασήκωτο) στις πλάτες του Moon: ως τώρα ζήτησε και πέτυχε μειωμένες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τους αμερικάνους στο όνομα του “καλού κλίματος” εν όψει της συνάντησης… Τώρα θα πρέπει να βρει τρόπους να κρατήσει σε απόσταση τους (στην πραγματικότητα εξοργισμένους με την πάρτη του) αμερικάνους με άλλα “συμμαχικά” επιχειρήματα… Και, ταυτόχρονα (αυτό είναι προφανώς ευκολότερο) θα πρέπει να συνεχίσει τις ενδοκορεατικές διαδικασίες ειρήνευσης με τρόπο ακόμα πιο κατηγορηματικό.

Πως θα μπορέσουν να σεγοντάρουν οι υπόλοιποι δύο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, δηλαδή το Πεκίνο και η Μόσχα; Δεν ξέρουμε. Όμως το ρωσικό αφεντικό δεν άφησε την ευκαιρία της «έκλειψης των ηπα» να πάει χαμένη:

… Ο βορειοκορεάτης ηγέτης Kim Jong-un έκανε ό,τι υποσχέθηκε· ακόμα ακόμα ανατίναξε τα τούνελ στο πεδίο πυρηνικών δοκιμών του Punggye-ri· και μετά μάθαμε την ακύρωση της συνάντησης με τις ηπα… Ελπίζουμε ότι ο διάλογος θα ξαναρχίσει… και ότι η συνάντηση θα γίνει. Ο Putin «δεσμεύτηκε» ότι η Μόσχα και άλλοι διεθνείς παίκτες «θα εργαστούν από κοινού για να φέρουν πιο κοντά τις θέσεις των ηπα και της βόρειας κορέας». Που πρακτικά το μεταφράζουμε σε «όσο η Ουάσιγκτον κάνει αναγκαστικά πίσω τόσο εμείς θα κάνουμε μπροστά».

Θα φανεί. Σε 6 ημέρες (αν όχι νωρίτερα…), στις 31 Μάη, ο Lavrov θα βρίσκεται στην Πγιονγκγιάνγκ…

Από άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός

Παρασκευή 25 Μάη. Ανεβείτε, τώρα, σ’ ένα αερόστατο, να σας ξεναγήσουμε γρήγορα και περιληπτικά στις εξελίξεις σ’ όλη αυτή την γραμμή.

Πρώτο σημείο: Κίνα. Παρότι η σινο-αμερικανική σύγκρουση εμφανίζεται σαν «εμπορικός / οικονομικός πόλεμος» που προς το παρόν έχει παγώσει, το Πεκίνο ναυπηγεί αεροπλανοφόρα. Έχει δύο, αλλά ο στόχος είναι τα έξι, εκ των οποίων τα δύο πυρηνοκίνητα. Επιπλέον το κινέζικο καθεστώς έχει σχέδιο ως το 2025 (σε λιγότερο από 7 χρόνια) να είναι παγκόσμια και καπιταλιστικά πρωτοπόρο σε οτιδήποτε σχετικό με τις «νέες τεχνολογίες». Το θέμα είναι πως οι πάντες έχουν πεισθεί ότι θα τα καταφέρει· ίσως και νωρίτερα… Και έτσι θα συμβεί υπό όχι πολεμικές συνθήκες…

Δεύτερο σημείο: Αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν επεκτείνουν σταθερά τα εδάφη τους, σε βάρος του τυπικού αφγανικού στρατού, παρότι αυτός το τελευταίος υποστηρίζεται απ’ την αμερικανική αεροπορία. Το ψόφιο κουνάβι σκέφτεται να ξανα-αυξήσει τον αμερικανικό στρατό στα υψίπεδα (σιγά που θα έφευγε…) και η Ουάσιγκτον κατηγορεί την Τεχεράνη ότι ενισχύσει και εκπαιδεύει τους Ταλιμπάν. Στην φωτογραφία πάνω δεν είναι αμερικανικά κομμάντο αλλά οι «ειδικές δυνάμεις των ταλιμπάν» – είτε το πιστεύετε είτε όχι!!! Πράγμα που σημαίνει ότι τους ντύνουν, τους εξοπλίζουν και τους εκπαιδεύουν γνώστες των σύγχρονων πολεμικών δεδομένων. Κάτι μας λέει ότι δεν είναι μόνο ιρανοί…

Τρίτο σημείο: Ιράν. Οι εξελίξεις είναι ανοικτές, αλλά μεσοπρόθεσμα – φοβόμαστε – δεν θα είναι απλά «οικονομικές». Εκτός αν η Τεχεράνη ενταχθεί στο «σύμφωνο της Σαγκάης», δηλαδή στη στρατιωτική συμμαχία με την Μόσχα και το Πεκίνο….

Τέταρτο σημείο: Ιράκ. Το πρώτο σε δύναμη κόμμα στις τελευταίες εκλογές είναι του αντι-αμερικάνου ιρακινού σιΐτη Muqtadar al-Sadr – σε συμμαχία με το κομμουνιστικό κόμμα του ιράκ και διάφορες μικρές κοσμικές οργανώσεις. Το δεύτερο σε δύναμη κόμμα είναι του αντι-αμερικάνου ιρακινού σιΐτη Hadi al-Amiri. Ο “στρατός του Mahdi” του πρώτου υπήρξε βασικός στην αντίσταση στην αμερικανική κατοχή απ’ το 2004 και μετά. Έχει «φάει» πολλούς αμερικάνους… Ο δεύτερος είναι επικεφαλής των «λαϊκών δυνάμεων δράσης» (pmu) που, εκπαιδευμένοι απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης», είναι το πιο αξιόπιστο μαζικό στρατιωτικό σώμα στο ιράκ σήμερα. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να τους θεωρεί «τρομοκράτες», αλλά υπάγονται επίσημα στον ιρακινό στρατό. Οπότε απλά γρυλίζει για «την επιρροή του ιράν»… Too late!

Οι σειρήνες ακούγονται δυνατά: με την κυβέρνηση που θα σχηματίσουν οι νικητές των εκλογών στο ιράκ οι 100.000 αμερικάνοι στρατιώτες (και μισθοφόροι) που έχουν στρογγυλοκαθήσει στην Μεσοποταμία θα πρέπει να τα μαζέψουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να πάρουν τα κουβαδάκια τους και να ψάξουν άλλη παραλία…

Πέμπτο σημείο: Συρία. Παρότι ο αμερικανικός (και ο γαλλικός, και ο αγγλικός) στρατός δείχνει να έχει εδραιωθεί στις ypg/pkk κρατούμενες περιοχές της βορειοανατολικής συρίας, ο «πόλεμος φθοράς» εναντίον τους έχει αρχίσει να κλιμακώνεται. Με διάφορες αιτίες κι αφορμές (είτε επειδή οι ypg δεν είναι καθόλου «δημοκράτες» όπως νομίζουν διάφοροι υποστηρικτές τους, το εντελώς αντίθετο· είτε επειδή διάφορα αραβικά κλαν σ’ αυτή τη ζώνη πληρώνονται από «αλλού»…) το αντάρτικο κατά της «κατοχής», κάτω απ’ τις συριακές σημαίες, κλιμακώνεται. Αναφέρονται ήδη νεκροί αμερικάνοι μισθοφόροι από «νάρκες δρόμου», καθώς και εξεγέρσεις – εν μέρει ένοπλες – σε διάφορες πόλεις και κωμοπόλεις. Η Raqqa είναι ήδη πεδίο αυτού του ανορθόδοξου πολέμου.

Έκτο σημείο: Λίβανος. Η Χεζμπ’ αλλάχ και οι χριστιανοί και σουνίτες συμμαχοί της είναι η βεβαιωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά τις τελευταίες εκλογές. Άσχετα με το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός, η λιβανέζικη κοινωνία έχει πάρει κατά πλειοψηφία θέση – στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

Έβδομο σημείο: Παλαιστίνη. Δεν ξέρετε;

Όγδοο σημείο: Ο «μικρός άξονας» Τελ Αβίβ – Λευκωσίας – Αθήνας… Θέλετε να κάνουμε εν χορώ τους μαλάκες για το τι κουβεντιάζει ο ογκόλιθος με τους “bomb ‘em” στην Ουάσιγκτον; Την τρέχουσα γεωπολιτική τιμή / πρόσοδο του οικοπέδου που εκπροσωπεί κουβεντιάζει· εσείς κι εμείς είμαστε το κρέας για οποιαδήποτε χρήση!!!! Οι χρήσιμοι ηλίθιοι, αν συνεχίσουμε να το επιδιώκουμε…

Την ελληνική συμβολή στο χασάπικο κουβεντιάζει ο εντεταλμένος του ελληνικού βαθέος κράτους, για λογαριασμό αυτών που κερδίζουν απ’ τα τσιγκέλια· πως και γιατί νομίζετε ότι χαλαλίζει τις ώρες του ο κάθε Bolton; Σε κουβέντες για την φροντίδα των προσφύγων ή για τα νηπιαγωγεία;

Λοιπόν; Τόχετε; Βάζετε το χέρι σας στη φωτιά; Να κάνουμε ότι κοιμόμαστε μπας και μας περάσει ξώφαλτσα;

Όχι δα!! Όχι δα!!!!!!!

Συρία

Πέμπτη 24 Μάη. Ενώ στο Ριάντ προσπαθούν να αποδείξουν ότι ο τοξικός πρίγκηπας ζει και βασιλεύει μέσα από … φωτογραφίες (προφανώς άγνωστης χρονολογίας), στη νοτιοδυτική συρία συμβαίνει κάτι που ίσως (ίσως λέμε) σχετίζεται και με την (ας το πούμε κομψά για να μην πληγώσουμε και πληγωθούμε) «απουσία» του. (Αααχ τοξικέ! Γύρνα πίσω!!! Τόσα έχουν στηριχτεί πάνω σου!!!)

Η ασταμάτητη μηχανή είχε την εκτίμηση ότι η επαρχία της Dara’a, δίπλα ακριβώς απ’ τα κατεχόμενα παράνομα απ’ τον ισραηλινό στρατό υψώματα του Γκολάν (απ’ το 1967), θα μείνει υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών (των πλέον σκληροπυρηνικών και «πιστών» στο Ριάντ), επειδή αυτό βολεύει το Τελ Αβίβ. Όμως το συριακό καθεστώς, μετά την εκκαθάριση όλων των υπόλοιπων ανταρτοκρατούμενων θυλάκων γύρω απ’ την Δαμασκό, συγκεντρώνει τον στρατό του στα όρια των ανταρτοκρατούμενων ζωνών της Dara’a.

Υπάρχει μια φήμη ότι στην πρόσφατη επίσκεψή του στη Μόσχα ο σχεδόν υπόδικος πρωθ. του Τελ Αβίβ Netanyahu εξασφάλισε μεν την ρωσική άδεια να ρίξει μερικούς πυραύλους σε συριακούς στόχους που θεωρεί «απειλή», με αντάλλαγμα όμως να μην παρέμβει στην ανακατάληψη της Dara’a. Στις φήμες δεν μπορεί να στηριχτεί κανείς… Όμως στην Dara’a οι τελευταίοι hard core μισθοδοτούμενοι του Ριάντ και του Ντουμπάι εκδηλώνουν ασυνήθιστη συμπεριφορά: η μία ομάδα μετά την άλλη δηλώνουν διατεθειμένες να διαπραγματευτούν την παράδοση των όπλων τους και την αποχώρησή τους…

Ήδη το ρωσο-συριακό επιτελείο που έχει κάνει με επιτυχία τις προηγούμενες παρόμοιες διαπραγματεύσεις βρίσκεται στις πόλεις Nahij και Mohaja, για να εξασφαλίσει ότι στη Dara’a οι αντικαθεστωτικοί θα φύγουν «ήσυχα». Και χωρίς, ας πούμε, «video για χρήση χημικών απ’ τον Άσαντ» – με όλες τις γνωστές συνέπειες… Το ζήτημα είναι ότι όπως έγινε με πολλές εκατοντάδες άλλους ως τώρα, δυο επιλογές έχουν. Είτε να ζητήσουν και να πάρουν αμνηστία και να ενταχτούν στον συριακό στρατό· είτε να πάνε στο Idlib και να υπαχθούν στον τουρκικό έλεγχο. Προφανώς το ξέρουν. Και θα διαλέξουν ένα απ’ τα δύο…

Τίποτα δεν θα μείνει στον τοξικό («καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται….») ή/και στο καθεστώς του απ’ την βαριά, τεράστια επένδυση στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου…

Ίσως μόνο φωτογραφίες…

Ζητήματα ανάλυσης και πρακτικής 1

Πέμπτη 24 Μάη. Ο φίλος της ασταμάτητης μηχανής ήταν λιτός στο μήνυμά του: Θέλετε να εξετάσετε και την περίπτωση να μην ξέρουν τι κάνουν; Αναφερόταν στις γιουνάιτεντ στέιτς οφ αμέρικα, αλλά όχι μόνο.

Η σκέψη δεν είναι καινούργια – αλλά έχει σοβαρές προκλήσεις, ένα μέρος απ’ τις οποίες (αλλά όχι όλες) η ασταμάτητη μηχανή τις αντιμετωπίσει ήδη. Σύμφωνα με το ορθόδοξο manual, επικεφαλής καθε κράτους είναι η αντίστοιχη «εθνική αστική τάξη» (τα εισαγωγικά είναι με αιτία…) που, στις επιλογές, στις κατευθύνσεις και στις μεθοδεύσεις της πολιτικής εκφράζει και υπηρετεί τα γενικά καπιταλιστικά συμφέροντα στον εθνοκρατικό σχηματισμό που της αναλογεί· χωρίς παραπάνω διευκρινίσεις για το τι σημαίνει «γενικά συμφέροντα» και πως διαμορφώνονται.

Το σχήμα είναι βολικό, επειδή δείχνει να έχει μια τυπική επάρκεια, στη βάση της ταξικής διαστρωμάτωσης των καπιταλιστικών κοινωνιών. Κι ενώ αυτή η διαστρωμάτωση είναι (για εμάς) αναμφισβήτητη, το προβοκατόρικο ερώτημα είναι το εξής: Κι αν δεν υπάρχει πλέον «εθνική αστική τάξη» εδώ ή εκεί; Κι αν στη θέση της, εκ των πραγμάτων, υπάρχει «κάτι άλλο», επιφορτισμένο με τις αρμοδιότητές της ή έχοντας κάνει πειρατεία στο πόστο; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο – και η εργατική ανάλυση δεν πρέπει να είναι συντηρητική, κομπλεξική, ώστε να αποκλείει το ενδεχόμενο – τότε πως ακριβώς διεκπεραιώνεται η διακυβέρνηση των καπιταλιστικών κοινωνιών, στο πέρασμα απ’ την 3η στην 4η βιομηχανική επανάσταση;

Η δική μας εργατική ανάλυση σηκώνει αυτό το γάντι, επειδή το θεωρεί πολύ σοβαρό τόσο από θεωρητική όσο και από πρακτική άποψη. Την υπόδειξη της (σταδιακής ή ακαριαίας;) μείωσης της σημασίας της τάξης των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής (: ιστορική αστική τάξη…) δεν την έκανε προχτές κάποιος κομμουνιστής. Αλλά στη δεκαετία του 1930 ένας φιλελεύθερος, που έμεινε να αφήσει το όνομα και τις απόψεις του στην ιστορία: ο Κέυνς. Ήταν αυτός που εισήγαγε στην ανάλυση της «καπιταλιστικής οικονομίας» την πραγματικότητα της πολυμετοχικής καπιταλιστικής επιχείρησης και του στρώματος των διευθυντών (: managers), που τυπικά δεν είναι ΟΙ ιδιοκτήτες (ακόμα κι αν είναι μέτοχοι) αλλά είναι έμμισθοι υψηλόβαθμοι γραφειοκράτες – κι ωστόσο αυτοί είναι που αποφασίζουν. Ενημερώνοντας (ή κοροϊδεύοντας), ανάλογα με τα ειδικά συμφέροντά τους, τους «μετόχους» – τυπικά ιδιοκτήτες. Αυτό ισχύει στις επιχειρήσεις. Ισχύει και στο κράτος; Γιατί όχι;

Παρότι στα ‘60s (και σε σχέση με την τότε σοβιετική ένωση) δημιουργήθηκε μια αναλυτική βάση για τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό, που τοποθετούσε τους «διαχειριστές» της καπιταλιστικής συσσώρευσης σε μια θέση “ad hoc μπουρζουαζίας» αν και χωρίς την τυπική ιδιοκτησία, το πράγμα ξεχάστηκε στη συνέχεια. Παρότι, ούτε η «πολυμετοχική» καπιταλιστική επιχείρηση εξαφανίστηκε (το αντίθετο), ούτε οι managers και οι ceo…