Ζητήματα ανάλυσης και πρακτικής 2

Πέμπτη 24 Μάη. Αν και το θέμα είναι απ’ αυτά που μας ενδιαφέρουν σαν αυτόνομους εργάτες, ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της ασταμάτητης μηχανής. Μην περιμένετε εδώ την στοιχειωδώς επαρκή ανάλυσή μας!

Ωστόσο κρατάμε το εξής: η ιμπεριαλιστική πολιτική της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης», μπορεί πράγματι να αναλυθεί με τα εργαλεία της straight ταξικής διαστρωμάτωσης α λα αρχές του 20ου αιώνα (με “αστική τάξη” και τα συμφέροντά της) ή πρέπει να ενσωματωθούν σ’ αυτήν την ανάλυση (και όχι μόνο για τις ηπα) στοιχεία δομικών μετασχηματισμών στις διαδικασίες μεσολάβησης / αντιπροσώπευσης / επικύρωσης, που δεν είναι καθόλου καινούργια για το “νεοφιλελεύθερο κράτος” (ήδη απ’ τα ‘80s) αλλά έχουν αγνοηθεί συστηματικά επειδή προσθέτουν πολυπλοκότητα σε αναλυτικά σχήματα που θα ήταν βολικό να μείνουν απλά (ακόμα κι αν η απλότητά τους είναι άχρηστη)… Ε;

Το καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο associated press, πριν δυο μέρες, κάτω απ’ τον τίτλο The princes, the president and the fortune seekers παρουσίασε τεκμηριωμένα στοιχεία (από υποκλοπές mails – αυτό είναι κοινότοπο πια!) που ρίχνουν ένα διαγώνιο φως στην πραγματικότητα του αμερικανικού συστήματος πολιτικής / κρατικής διεύθυνσης: επώνυμοι ποινικοί με φράγκα και αρχινταβάδες ιδιωτικών στρατών, που κάνουν deal με σαουδάραβες και εμιριτιανούς πρίγκηπες (με σκοπό ακόμα περισσότερα φράγκα) και έχοντας πρόσβαση στον, ας πούμε «κεντρικό πυρήνα εξουσίας» στην Ουάσιγκτον, διαμορφώνουν σχεδιασμένα κατά τα συμφέροντά τους, σε συνεργασία με τον «βασιλικό γαμπρό» της Ουάσιγκτον (“clown prince” τον αποκαλούν, ωστόσο!), αυτό που λέγεται «εξωτερική πολιτική των ηπα», για λογαριασμό των πελατών τους: του Ριάντ, του Ντουμπάι, του Τελ Αβίβ. Με άλλα λόγια σχεδιάζουν ακόμα κι έναν πόλεμο επειδή αυτός τους βολεύει· χωρίς “αστική τάξη”….

Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτουν στην αντίληψή μας τέτοιου είδους στοιχεία· κι όχι μόνο για τις ηπα (αλλά και για την ψωροκώσταινα ελλάδα). Η πρώτη λογική (και αποδεκτή απ’ την ασταμάτητη μηχανή σαν αφετηρία) ένσταση θα ήταν κάπως έτσι: δεν μπορούμε (και δεν πρέπει) να αντιμετωπίσουμε τις όποιες καπιταλιστικές διαδικασίες σαν «προσωπικές ιστορίες». Συμφωνούμε κατ’ αρχήν… Όμως:

Ζητήματα ανάλυσης και πρακτικής 3

Πέμπτη 24 Μάη. Η συγκρότηση της αστικής τάξης σαν συλλογικό υποκείμενο (κρατικής) διεύθυνσης, μετά την όποια επαναστατική φάση της (κατά της φεουδαρχίας) έχει συμβεί ΜΟΝΟ όταν είχε να αντιμετωπίσει ένα επίσης συλλογικά οργανωμένο και αποφασισμένο ταξικό υποκείμενο / αντίπαλο: την εργατική τάξη, την τάξη μας. Χωρίς σοβαρή εργατική απειλή γιατί θα έπρεπε να περιμένει κανείς είτε απ’ την αστική τάξη (όταν υπήρχε) είτε απ’ τους διαχειριστές των επιχειρήσεων σαν τέτοιους να συμπεριφερθούν με ενιαίο τρόπο, σαν «εκ των πραγμάτων» τάξη; Μια τέτοια «ελπίδα» θα ήταν μεταφυσική. Θα αγνοούσε ότι ο καπιταλισμός είναι σκληρά ανταγωνιστικός όχι μόνο με όρους «τάξης εναντίον τάξης» όταν, και μόνο τότε, η δική μας τάξη επιβάλει μια τέτοια αναμέτρηση, αλλά και με όρους «κλάδος εναντίον κλάδου», «εθνικοί επιχειρηματίες εναντίον εθνικών επιχειρηματιών», «αφεντικό εναντίον αφεντικού» ή και “γιάπης εναντίον γιάπη”.

Αυτών δοθέντων, και με δεδομένο ότι ήδη απ’ τα ‘80s o νεοφιλελευθερισμός σαν σχέδιο των αφεντικών είχε διπλή ατζέντα, απ’ την μια την διάλυση της όποιας εργατικής απειλής και αφετέρου την αναδιαμόρφωση της «αντιπροσώπευσης» στο πολιτικό τμήμα του κράτους, ούτε παράξενη ούτε εκτός πραγματικότητας θεωρούμε την εξέλιξη και την κεντρικότητα του λομπισμού. Την διαμόρφωση, δηλαδή, ενός πλέγματος εξουσίας όπου τα συμφέροντα δεν μεταφέρονται στην κορυφή με όρους «γενικού ταξικού συμφέροντος» αλλά κυρίως (ή, συχνά, μόνο) με όρους επιμέρους συντεχνιακής οργάνωσης και διείσδυσης. (Προφανώς είναι μάταιο, αλλά έτσι, «για την ιστορία», μπορείτε να  διαβάσετε σχετικά: Sarajevo νο 78, Νοέμβρης 2013 κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος – νο 80 Γενάρης 2014, κοινοβουλευτισμός, εξουσία κράτος 2 – και νο 90, Δεκέμβρης 2014, κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος 3).

Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράδοξο αυτό που εμφανίζεται σαν «δημοσιογραφικές αποκαλύψεις» για την ως πρόσφατα αιχμή της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης – και του νεοφιλελευθερισμού –, τις ηπα, που (δεν θα γινόταν διαφορετικά, αυτό το ξέρει η γενική αντικαπιταλιστική ανάλυση!) εμφανίζει πιο καθαρά την διαμόρφωση του λομπίστικου κράτους· του κράτους, δηλαδή, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται από κυκλώματα «υψηλής συνάφειας» με τις πολιτικές βιτρίνες. Ένα είδος πολιτικού προσοδισμού ανώτερης τάξης (απ’ αυτόν που μελετάμε στο ελλαδιστάν).

Ενώ, λοιπόν, η ανάλυση με κριτήρια «γενικών καπιταλιστικών συμφερόντων» εξακολουθεί να είναι ισχυρή και αποτελεσματική, η σημασία των «ειδικών» (λομπίστικων) συμφερόντων στη διαμόρφωση της κατεύθυνσης και της επιθετικότητας των «γενικών….» δεν πρέπει να υποτιμηθεί απ’ την εργατική ανάλυση. Γιατί μπορεί να εξηγήσει τις οφθαλμοφανείς αστοχίες / αποτυχίες στην ιμπεριαλιστική διάπραξη των «γενικών…». Καθώς και την διαφορά ανάμεσα στις καπιταλιστικές περιπτώσεις όπου το «γενικό» εμφανίζεται ισχυρά προσωποποιημένο και στιβαρό (π.χ. ρωσία ή κίνα) και τις άλλες όπου εμφανίζεται σαν αναιμικό, ακριβώς επειδή δεν έχει γίνει δυνατόν να σχηματιστεί και άρα να εκπροσωπηθεί κεντρικά (π.χ. αγγλία ή ηπα).

Θέλουμε να πούμε, και το αφήνουμε έτσι για το μέλλον: εκεί που κάποιος περιμένει την ακρίβεια και την επεξεργασία του «στρατηγικού» καπιταλιστικού συμφέροντος (εννοημένου σαν έκφραση κάποιας διαμορφωμένης γενικότητας στα καπιταλιστικά συμφέροντα) μπορεί να βρίσκεται αμήχανος μπροστά στις «τακτικές» διαφορετικών «εθνικών» (ή «εθνικά γαλβανισμένων») συμφερόντων, οππορτουνιστικές απ’ την αρχή ως το τέλος. Που παράγουν υποχρεωτικά ασυνέχειες, αντιφάσεις, καραμπινάτες αστοχίες και αποτυχίες… Έτσι ώστε στο τέλος ο παρατηρητής που αναζητεί την συμπαγή έκφραση του γενικού να αναρωτιέται: ξέρουν τί κάνουν;

Δεν ξέρουν και δεν ενδιαφέρονται για τίποτα παραπάνω από μια γρήγορη αρπαχτή – είναι, όμως, ενεργούμενα της γενικής καπιταλιστικής ιστορίας που τους ξεπερνάει. Για καλό και για κακό όμως η τάξη μας (αν βρισκόταν στη θέση που πρέπει) θα έπρεπε να αποφύγει το να να ξεπεραστεί / αλεστεί απ’ την εξέλιξη του καπιταλισμού. Που σημαίνει ότι θα έπρεπε να τα έχει 400…

(Ώφου!!!!! Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, η ασταμάτητη μηχανή κάτι θυμάται!! Προτιμότερο, πιο καταπραϋντικό, το αντίθετο: μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, λήθη…)

Καμπάνια Μ15 +

Μην πείτε τίποτα – το απαγορεύει ο σύμμαχος!!  Υποτίθεται ότι ακόμα και στα πεδία των πιο φονικών πολέμων, εκεί που οι αντίπαλοι είναι ένοπλοι έως τα δόντια, οι νοσοκομειακές παρεμβάσεις, υπέρ των τραυματιών, προστατεύονται. Από μια κάποια ηθική, κοινά αποδεκτή, υπέρ της ιατρικής φροντίδας και περίθαλψης, μια έσχατη αναγνώριση ότι ανήκουμε στο ίδιο ζωϊκό είδος, μια στάση που θεωρείται ανώτερης τάξης. Αυτά υποτίθενται.

Δεν ισχύουν, όμως, για το φασιστικό, μιλιταριστικό, ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Επειδή είναι «ιερό κράτος», «ιερός στρατός», «ιερός φασισμός», κι όποιος τολμήσει να στραφεί εναντίον του… μαύρο φίδι που τον έφαγε! Και επειδή εφαρμόζει με απόλυτη ακρίβεια το πρωτοκοσμικό, χριστιανικό manual, που στο εξώφυλλό του γράφει “Αυτοί δεν είναι άνθρωποι”. Οι παλαιστίνιοι εν προκειμένω…

Ενώ, λοιπόν, το ψιλοκομμένο τουμπεκί για τα ισραηλινά εγκλήματα συνεχίζεται στα μέρη μας, σε τέλεια σύμπτωση (καθόλου τέτοια!) με την ντόπια «εθνική γραμμή», όπως ακριβώς συνέβαινε στα ‘90s για την σφαγή των βοσνίων, κάπου εδώ δίπλα, ΕΚΕΙ, συμβαίνουν αυτά…

Δείτε το διάρκειας 1,5 λεπτού βίντεο στο τέλος του κειμένου του Gideon Levy (το οποίο μπορείτε να διαβάσετε, αν το lower που πήρατε κάποτε σας το επιτρέπει…). Αφορά στιγμές της 12ης Μάη, όχι στη Γάζα («δεν είναι πράκτορες της Χαμάς» τόσο οι τραυματισμένοι απ’ τις σφαίρες όσο και οι διασώστες, ε; ντάξει παπαγαλάκια;), αλλά στη δυτική Όχθη, στην πόλη al-Bireh.

Κι αν το αντέχει η συνείδησή σας, ότι «ντάξει μωρέ…», τι να πούμε; Αν η συνειδήσή σας συμβουλεύει «δεν με αφορά» ή «δεν ξέρω / δεν απαντώ» ή «είναι και η Χαμάς» τι να πούμε; Δική σας είναι μια τέτοια πατσαβούρα, την βράζετε και την τρώτε!!!

Θυμηθείτε μόνο: ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΚΑΝ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΤΡΑΤΩΝ! ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ!!! Καταστολή διαδηλώσεων! Έχετε υπόψη περί τίνος πρόκειται; Σας θυμίζει κάτι; (Οι αντισεξιστές / αντισεξίστριες του «λαού και του τόπου» θα έχουν μια επιπλέον ευκαιρία να δοκιμάσουν την αντοχή των πρωτοκοσμικών θεωρημάτων τους: την μεταχείριση της παλαιστίνιας γυναίκας διασώστριας απ’ τον ισραηλινό «κομμάντο» – και την στάση της… Συμβαίνει σε δεύτερο πλάνο (μπροστά ένας “ιερός φασίστας” έχει ρίξει κάτω έναν άντρα διασώστη): πίσω ένας άλλος “ιερός φασίστας” του Τελ Αβίβ σέρνει απ’ τα μαλλιά την διασώστρια, αλλά αυτή δεν μασάει. Προφανώς η παλαιστίνια δεν έχει αποκτήσει τα πρωτοκοσμικά βίτσια.

Γιατί, ωωω!!!, εδώ το πρωτοκοσμικό ψιλοκομμένο τουμπεκί σπάει παγκόσμια ρεκόρ, το ένα μετά το άλλο…  Ποιο φαλλοκρατική στάση απ’ αυτό το τουμπεκί δεν έχουμε δει ποτέ…)

Κορέες 1

Τετάρτη 23 Μάη. Η «επίθεση γοητείας» του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και ειδικά των Kim και Moon βρίσκεται σε σταυροδρόμι ως προς τα αποτελέσματά της: ο σκληρός πυρήνας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού έχει ανασυνταχτεί μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό της ανακοίνωσης του ψόφιου κουναβιού ότι θα συναντηθεί με τον Kim χωρίς προϋποθέσεις· και η η τακτική του είναι σαφής στις δηλώσεις του Bolton. Η «γραμμή» που προσπαθούν να περάσουν οι «σωματοφύλακες» στο ψόφιο κουνάβι και στον ναρκισσισμό του είναι ότι η βόρεια κορέα θα πρέπει να διαλύσει τα πυρηνικά και τους πυραύλους της πριν πάρει οποιαδήποτε αμερικανική «ανταμοιβή»… Πράγμα που κάνει την συνάντηση του ψόφιου κουναβιού με τον Κίμ στις 12 Ιούνη πρακτικά άχρηστη. Και σημαίνει επιστροφή στην περσινή αμερικανική τακτική…

Ο Moon κολάκεψε όσο μπορούσε – αυτή ήταν η αποστολή του στην χθεσινή του συνάντηση με το ψόφιο κουνάβι. Αλλά, δυστυχώς, δεν ήταν μια κουβέντα ένας μ’ έναν. Οι «σωματοφύλακες» της Ουάσιγκτον δεν εμπιστεύονται το ψόφιο κουνάβι· στη συνάντηση (την επίσημη) ήταν παρών και ο πρώην αρχιασφαλίτης και νυν υπ.εξ. Pompeo.

Οι επίσημες δηλώσεις του Moon ήταν αξιοθρήνητες επί της ουσίας, πλην όμως απαραίτητες και ταιριαστές με την περίσταση:

Χάρη στην δική σας οπτική του να επιτευχθεί ειρήνη μέσα απ’ την δύναμη και χάρη στην στιβαρή σας ηγεσία, ελπίζουμε ότι θα γίνει η πρώτη συνάντηση ΗΠΑ-Βόρειας Κορέας, και ότι χάρη σ’ αυτήν να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά στο όνειρο της επίτευξης της πλήρους αποπυρηνικοποίησης της κορεατικής χερσονήσου και της παγκόσμιας ειρήνης… Όλα αυτά έγιναν πιθανά χάρη σ’ εσάς κύριε Πρόεδρε, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα αποδειχθείτε ικανός να συμπληρώσετε και να ολοκληρώσετε ένα ιστορικό έργο που κανέας δεν μπόρεσε να πετύχει τις προηγούμενες δεκαετίες…

Απεριόριστο γλύψιμο, με τον τόνο εκεί που το ψόφιο κουνάβι λαχταράει: “να πετύχετε κάτι που κανείς άλλος – αμερικάνος πρόεδρος – δεν πέτυχε”. Λεπτομέρεια: η “αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου” σημαίνει όχι μόνο την διάλυση των βορειοκορεατικών πυρηνικών, αλλά και την απομάκρυνση όλων των αμερικανικών πυρηνικών, μαζί με τα όπλα που μπορούν να τα “αξιοποιήσουν”…

Κορέες 2

Τετάρτη 23 Μάη. Όμως στις δικές του δηλώσεις το ψόφιο κουνάβι έδειξε την “αβεβαιότητα” κάποιου που “ακούει φωνές” – και όχι τυχαίες:

Προχωράμε. Θα δούμε τι θα γίνει. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που θέλουμε να γίνουν. Νομίζω ότι θα το πετύχουμε. Κι αν δεν το πετύχουμε δεν θα γίνει η συνάντηση… Υπάρχει πολύ σοβαρή πιθανότητα να μην δουλέψει, αλλά είναι Ο.Κ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δουλέψει γενικά, αλλά μπορεί να μην δουλέψει για τις 12 Ιούνη. Αλλά υπάρχει και μια καλή πιθανότητα να γίνει η συνάντηση”. Μπορεί να βρέξει, μπορεί νάχει λιακάδα: σαφές…

Αυτό σημαίνει ότι το αμερικανικό ιμπεριαλιστικό βαθύ κράτος είναι ήδη έτοιμο (και σχεδόν έχει πείσει το ψόφιο κουνάβι) να βάλει προϋποθέσεις για το ραντεβού του με τον Kim· προϋποθέσεις που δεν είχε βάλει όταν το δέχτηκε. Οι αναβολές (το ραντεβού είχε προγραμματιστεί αρχικά για τα τέλη Μάη) έχουν δώσει το περιθώριο στην «βαθιά» Ουάσιγκτον να ανασυνταχτεί. Πρακτικά οι αναβολές είναι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ανασύνταξης απέναντι στην βορειο-νοτιο-κορεατική «επίθεση γοητείας» Έτσι, ενώ απ’ την μεριά το ψόφιο κουνάβι έχει μπροστά του το δέλεαρ ενός «νόμπελ ειρήνης» (έστω, της σοβαρής υποψηφιότητας γι’ αυτό) απ’ την άλλη έχει ήδη τους σωματοφύλακές του. Που έχουν αγριέψει – όχι τυχαία απ’ την μεριά τους.

Το αξιοσημείωτο των δηλώσεων του ψόφιου κουναβιού είναι αυτή η λεπτομέρεια: δασκαλεμένος απ’ τις «φωνές πίσω του» αποδίδει στο Πεκίνο την «σκλήρυνση» του καθεστώτος της Πγιονγκγιάνγκ με τις δηλώσεις για τις αμερικανο-νοτιοκορεατικές ασκήσεις αλλά και για την «λύση λιβύης» που πρότεινε ο Bolton. Μ’ αυτόν τον τρόπο “ανοίγει η βεντάλια” για το ποιοι είναι απένατι απ’ την Ουάσιγκτον, κάτι όχι τυχαίο ή λανθασμένο:

…Μετά την επίσκεψή του στο Πεκίνο, και την συνάντησή του με τον Xi Jinping στις 8 Μάη, σκλήρυνε την θέση του. Δημιουργήθηκε ένα πολύ δύσκολο κλίμα με τους βορειοκορεάτες μετά απ’ αυτή τη συνάντηση… οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω χαρεί μ’ αυτό… Ο Xi είναι παγκόσμιας κλάσης παίκτης πόκερ…

Ο αντιπρόεδρος Pence ήταν μια απ’ τις «φωνές που ακούει» το ψόφιο κουνάβι. Σε προχθεσινή του συνέντευξη στο fox news, έτριξε τα δόντια του:

Έγινε κάποια κουβέντα για το λιβυκό μοντέλο την περασμένη βδομάδα, και ξέρετε, όπως ξεκαθάρισε και ο πρόεδρος, η ιστορία αυτή θα τελειώσει όπως τελείωσε το λιβυκό μοντέλο αν ο Kim Jong-un δεν φροντίσει να κάνει συμφωνία. Όταν σχολιάστηκε ότι αυτό που λέει ακούγεται σαν απειλή, ο Pence απάντησε ωμά: Εντάξει, νομίζω ότι βασικά είναι γεγονός.

Πέτυχε λοιπόν κάτι ο Moon στην χθεσινή του συνάντηση; Σύμφωνα με τις απόψεις νοτιοκορεατών ειδικών «κοντά» στην κυβέρνησή του: …Πρέπει να φρενάρουμε στις προσπάθειες των ηπα να επεκτείνουν την ατζέντα περιλαμβάνοντας τα χημικά και βιολογικά όπλα και ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Βόρεια Κορέα και οι Ηπα πρέπει, επίσης, να συμφωνήσουν στις λεπτομέρειες της αποπυρηνικοποίησης, και πρέπει να πείσουμε τις ΗΠΑ τουλάχιστον να σταματήσουν την ανάπτυξη στρατηγικών πυρηνικών όπλων στην κορεατική χερσόνησο…

Καθώς τώρα είναι που ξεδιπλώνεται ολόκληρη η αντίθεση ανάμεσα στο σχεδιασμό του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και στον χωρίς προσχήματα αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το σημείο Χ, δηλαδή η θηλειά του πρώτου και η συνάντηση ψόφιου κουναβιού – Kim χωρίς προϋποθέσεις, μοιάζει (σ’ εμάς) στην κόψη του ξυραφιού. Θα ξεκαθαριστεί τις αμέσως επόμενες ημέρες – άλλωστε ως τις 12 Ιούνη δεν υπάρχουν περισσότερες από 3 εβδομάδες.

Ωστόσο φαίνεται ότι υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και ειδικά οι δύο κορέες θα πρέπει είτε να κάνουν κάποιες (λίγο πολύ θεαματικές) προσθήκες στην ως τώρα μεθόδευσή τους για να ανασχέσουν την «δουλειά» του βαθέος αμερικανικού κράτους, είτε να κινηθούν παράλληλα σε κάποια «εκδοχή 2», χωρίς αμερικανο-βορειοκορεατική συνάντηση κορυφής στις 12 Ιούνη…

(φωτογραφία: στο βάθος… ο Bolton….)

Απ’ άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης

Τετάρτη 23 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πρόσφατα ότι οι μέχρι τώρα διαφορές της αμερικανικής “διαχείρισης” του μετώπου της μέσης Ανατολής (με κεντρικό σημείο το ιράν) και του κυρίως μετώπου στην ανατολική ασία (με κεντρικό σημείο την βόρεια κορέα) είναι, απλά, διαφορά φάσης – ο όρος προέρχεται απ’ την φυσική.

Όσο παιρνούν οι μέρες αποδεικνύεται ότι έτσι συμβαίνει. Η Ουάσιγκτον ανεβάζει διαρκώς τους “τόνους” τόσο σε σχέση με το ιράν (και άρα, σε σχέση τόσο με την ευρώπη όσο και την ρωσία), όσο και σε σχέση με την βόρεια κορέα (εδώ, “πιάνοντας” και την κίνα).

Θα μπορούσε να είναι ρηχός βερμπαλισμός. Κρίνουμε το αντίθετο: ότι δεν είναι μια κενή πρακτικών ρητορική. Είναι αρκετά πιθανό ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν έχει αποφασίσει “κανονικά” την κήρυξη ενός all out πολέμου· ότι δεν είναι καν και καν έτοιμο για κάτι τέτοιο· και ότι βρυχάται τείνοντας προς τα εκεί με την ελπίδα ότι οι αντίπαλοί του θα φοβηθούν και θα κάνουν πίσω. Όμως, έχουμε την εκτίμηση, ότι δεν θα γίνει έτσι· σίγουρα δεν θα γίνει έτσι ουσιαστικά. Οι αντίπαλοι δεν θα κάνουν πίσω· είναι too late (με όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) για κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ούτε αυτοί θα είχαν σαν πρώτη επιλογή έναν all out πόλεμο.

Το είδος της «εξωτερικής πολιτικής» που ακολουθεί πια σταθερά η Ουάσιγκτον, σε όλες τις εκφάνσεις της, ένα μόνο πράγμα δείχνει, και μ’ έναν τρόπο μόνο εξηγείται: στρίμωγμα, σοβαρό στρίμωγμα. Με βάση την ιστορία, την ιδεολογία και την μεθοδολογία της ηγεμονίας του, το αμερικανικό καθεστώς δεν έχει plan b για να αντιμετωπίσει το στρίμωγμά του: μια μόνο ιδέα επιβολής έχει, κι αυτή είναι στρατιωτική / μιλιταριστική.

Στον μικρό καπιταλιστικό πλανήτη γη κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω. Μπορεί να διαφέρουν οι τακτικές, μπορεί να διαφέρουν οι μέθοδοι ιμπεριαλιστικής προώθησης, αλλά για κανέναν δεν υπάρχει «πίσω». Το γεγονός είναι σαφές και καθόλου πρωτοφανές: δεν χωράνε όλοι! Γιατί είναι όλοι το ίδιο καπιταλιστές, το ίδιο “πεινασμένοι”. Η ξαναμοιρασιά του πλανήτη (της εργασίας, των πρώτων υλών, της κατανάλωσης) απαιτεί, όλο και πιο έντονα, την εξουδετέρωση «κάποιου» ή «κάποιων».

Δείτε το έτσι: ούτε η συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν όπως εφαρμόστηκε ως τώρα, ούτε και η αμερικανική αναγνώριση της πυρηνικής πραγματικότητας της Πγιονγκγιάνγκ θα ήταν κάποιου είδους άμεση καταστροφή για την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα αφεντικά της βλέπουν έτσι τα πράγματα, κι αν δρουν με τον τρόπο που δρουν, θα έχουν τους σοβαρούς λόγους τους. Είναι μάταιο να ελπίζει κανείς ότι «με λίγη βοήθεια απ’ τους φίλους τους θα αλλάξουν μυαλά».

Γιατί, είναι φανερό αυτό, η Ουάσιγκτον υπερασπίζεται κάτι που κατακτήθηκε (και) με τα όπλα, και πράγματι αμφισβητείται σοβαρά: την παγκόσμια ηγεμονία της, ειδικά όπως αυτή διαμορφώθηκε πολύ πρόσφατα, στα ‘90s. Και είναι στοιχειώδες από ιστορική άποψη ότι οι “αυτοκρατορίες” δεν γκρεμίζονται αθόρυβα…

Ζήτω!!

Τρίτη 22 Μάη. Ζήτω οι επετειακοί εορτασμοί για τον Μάη του ’68!!! (Δεν λέμε τίποτα άλλο!! Βλέπετε; Δεν λέμε!!! Κρατιόμαστε! Σφίγγουμε τα δόντια!!! )

Ζήτω η πτωμαΐνη των χρεωκοπημένων πολιτικών επιγόνων!!!

Ουρλιαχτά για χάρη του buck

Τρίτη 22 Μάη. Σύμπτωση είναι, προφανώς. Τι «τύχη» όμως; Ο διάσημος στις ηπα Nick the Greek ογκόλιθος, υπ.εξ. βγαλμένος απ’ την αγκαλιά του ελληνικού βαθέος κράτους, συναντήθηκε χτες με τον ομόλογό του Mike Pompeo στην Ουάσιγκτον· μια μέρα μετά τις απειλές του τελευταίου, στην πρώτη εμφάνισή του σαν υπ.εξ., εναντίον της Τεχεράνης. Του είδους ότι «ή θα κάτσε να σας… ή θα σας….» Όχι, όμως, μόνο εναντίον της Τεχεράνης. Αλλά και των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που θα τολμήσουν να…

Και τι θα είπε, άραγε, ο ογκόλιθος στον αμερικάνο big brother του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους; Να μην είναι τόσο επιθετικός; Να συγκρατήσει την γενετήσια ορμή του; Τα νεύρα του; Όχι δα! Τα ελληνικά προβληματάκια θα του εξέθεσε, πράγμα που – είμαστε σίγουροι – η ύαινα Pompeo εκτίμησε.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, με την άδεια, υποθέτουμε, του Πομπηία: θεία Λίτσα ξάπλωσε ξανά! Καμία «δημοκρατία του Ίλιντεν» (το άλλο, το «μακεδονία», δεν το λέμε καν) δεν θα ταράξει τον ύπνο σου! Το είπε και ο υφυπουργός αμερικανικού Βεζούβιου, ο Μίτσελ….

Δεύτερον: …Οι δύο υπουργοί Εξωτερικών συζήτησαν τα προβλήματα της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της Μέσης Ανατολής. «Υπογράμμισα την ανάγκη να διασφαλιστούν η ασφάλεια και η σταθερότητα στην περιοχή και αναφέρθηκα αναλυτικότερα στη συμπεριφορά της Τουρκίας και στην ανάγκη στήριξης της Κύπρου στα δικαιώματα που έχει διεθνώς, ότι η Κύπρος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα «πρόβλημα» απλώς του ΟΗΕ, αλλά ως ένα κυρίαρχο κράτος με συγκεκριμένους ρόλους και δυνατότητες στην περιοχή», δήλωσε ο κ. Κοτζιάς έπειτα από τη συνάντηση. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Για να ισχύει είναι απόλυτα απαραίτητο το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς να σφάζει τους παλαιστίνιους (: υπόσχεται πολύ περισσότερα) και το ελλαδιστάν να καταγγέλει “την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται”…. Ουάου!!! Σταθερότητα παγετώνα που επιπλέει στο αίμα!!!

Τρίτον: τα δύο παλληκάρια μας, που τα κρατάνε αιχμάλωτα οι παλιότουρκοι. Εκεί οι δύο συνεταίροι, ο έλληνας ογκόλιθος και ο αμερικάνος αρχιασφαλίτης, φαίνεται ότι διαπίστωσαν ότι “κρατάνε αιχμάλωτους και αμερικάνους”. Οπότε… Υπομονή! Κάποτε θα τελειώσει ο 4ος παγκόσμιος, οπότε θα γίνει ανταλλαγή αιχμαλώτων…

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα; Ασφαλώς. Το ελλαδιστάν είναι πιστό στην αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία του (αμφιβολία δεν είχαμε!), και προσπαθεί όχι να παζαρέψει αλλά να διερευνήσει αν υπάρχει (και σε τι μέγεθος) “κομμάτι απ’ την αμερικανική πίτα”.

Το σκίτσο του Αλτάν το έχετε υπόψη;  Ε, Αυτό!

Κορέες 1

Τρίτη 22 Μάη. Η σημερινή επίσκεψη του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon στην Ουάσιγκτον έναν στόχο έχει: να σιγουρέψει ότι στις 12 Ιούνη, στη Σιγκαπούρη, το ψόφιο κουνάβι θα ικανοποιηθεί με το φωτοστέφανο του «Μεγάλου Ειρηνοποιού» (και μερικές καλοδιατυπωμένες υποσχέσεις) και δεν θα ακολουθήσει την εμπρηστική γραμμή που έχουν ετοιμάσει οι Bolton και σία. Στην πράξη ο Moon θα πρέπει να αξιοποιήσει το σχετικό «βάθος ελιγμών» που του προσέφερε ο Kim με τις τελευταίες διαμαρτυρίες του, και να εμφανιστεί στο ψόφιο κουνάβι σαν το «δεξί του χέρι»… Όλα αυτά καλλιεργώντας πάντα τον ψοφιοκουναβικό ναρκισσισμό.

Υπάρχει θέμα – και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ θα ήταν ανόητο αν δεν το περίμενε. Οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού, ξεκινώντας απ’ τον Bolton, αφού αιφνιδιάστηκαν απ’ την ψοφιοκουναβική ευκολία να συμφωνήσει ένα ραντεβού με τον Kim χωρίς προϋποθέσεις, κάνουν ό,τι μπορούν για να μπει ο «little rocket man» στη θέση του. Δηλαδή στη γωνία. Η ιδέα και η  μεθόδευση είναι ότι το ψόφιο κουνάβι στις 12 Ιούνη θα πρέπει να απαιτήσει ξεβράκωμα του βορειοκορεατικού καθεστώτος, πριν (και για να) προσφέρει κάτι σαν «εγγυήσεις ασφάλειας»: ο ορισμός της αποτυχίας της συνάντησης.

Παρότι (υποθέτουμε) το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει τις εναλλακτικές του αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, θα προτιμούσε να μην γίνει έτσι. Οι κινήσεις στην ανατολική ασία γίνονται γρήγορα· αλλά το μάτι του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι στο Τόκιο. Μια πετυχημένη έκβαση του ραντεβού στις 12 Ιούνη στη Σιγκαπούρη, θα έδειχνε στο ιαπωνικό καθεστώς ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να βραχυκυκλωθεί (έστω: τώρα…) και, κατά συνέπεια, ότι το Τόκιο θα πρέπει να απεξαρτηθεί απ’ την αμερικανική στρατιωτική ομπρέλα και να επιδιώξει μια “ομαλή συνεργασία” στην ανατολική ασία. Αντίστροφα, η αποτυχία θα ξανάφερνε στην ημερήσια διάταξη τις αμερικανικές απειλές· και τις αμερικανικές στρατιωτικές περιπολίες. Με όλα τα συνακόλουθα.

Αυτό πρέπει να αποφευχθεί, για όσο περισσότερο γίνεται.

Κορέες 2

Τρίτη 22 Μάη. Σαν ένα δείγμα αυτής της διαδικασίας που καθώς εξελίσσεται μοιάζει σαν «ένα βήμα μπροστά και μισό στον αέρα», μετά τις διαμαρτυρίες της Πγιονκγγιάνγκ για χρήση «στρατηγικών όπλων» εκ μέρους της Ουάσιγκτον στις στρατιωτικές ασκήσεις με τη Σεούλ, αυτή (η Σεούλ) απαίτησε – και πέτυχε – να μην γίνουν κοινά γυμνάσια νότιας κορέας – ηπα – ιαπωνίας (όπως είχαν προγραμματιστεί) και, κατά συνέπεια, τα αμερικανικά βομβαρδιστικά B-52 να παίξουν μόνο στα γυμνάσια ηπα – ιαπωνίας, και μόνο στο ιαπωνικό ενάεριο χώρο.

Ούτε λόγος ότι ο Κιμ ξελάσπωσε, με τον τρόπο του, τον Moon! Αν ο Kim θέλει μια φορά τον περιορισμό της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη κορεατική χερσόνησο, ο Moon την θέλει τουλάχιστον άλλη μία. Όμως αφού είναι (τυπικά…) σύμμαχος της Ουάσιγκτον, θα χρειαζόταν μια «έξωθεν πίεση» για να ζητήσει – να επιβάλλει – αυτό που το ίδιο το νοτιοκορεατικό καθεστώς θέλει: να μειωθούν ξανά και ξανά σε έκταση και ένταση οι κοινές ασκήσεις με τον αμερικανικό στρατό· και να σταματήσουν οι στρατιωτικές κολεγιές με το Τόκιο. Να, λοιπόν, ποιο είναι το «βάθος ελιγμών» που το ένα κορεατικό καθεστώς προσφέρει στο άλλο.

Εν τω μεταξύ, λες και η ασταμάτητη μηχανή είχε καταλάβει το έργο (λες;), πολυμελής αντιπροσωπεία του βορειοκορεατικού καθεστώτος πήγε χτες στο Πεκίνο, με θέμα ποιο λέτε; Να της γίνουν φροντιστήρια για το «κινεζικό μοντέλο σοσιαλιστικής ανάπτυξης»! Ή, για να το πούμε πιο ρεαλιστικά, για να διευθετηθούν οι τομείς δυναμικής «οικονομικής συνεργασίας» της Πγιονγκγιάνγκ με το Πεκίνο, πάνω σε ένα αναθωρημένο και μεσομακροπρόθεσμο μοντέλο «ανάπτυξης» απ’ την πρώτη.

Ας μην είναι μυστικό πια! Το βορειοκορεατικό καθεστώς θέλει χρόνο (όχι πολύ) ώστε με την βοήθεια των υπόλοιπων μελών του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, πέρα από το να καθιερωθεί σαν «πλήρης πυρηνική δύναμη» (αυτό δεν θα λέγεται) να αποκαταστήσει μια οικονομική / καπιταλιστική δυναμική για τον 21ο αιώνα. Να διαμορφώσει, δηλαδή, ένα εσωτερικό μοντέλο καπιταλιστικής συσσώρευσης / ανάπτυξης και μερικές βασικές συμμαχίες που θα ακυρώνουν τις όποιες (μελλοντικές) «οικονομικές κυρώσεις» των ηπα.