Δαντελωτά ακρογιάλια

Τρίτη 16 Απρίλη. … Η γεωγραφία της ελλάδας είναι ιδανική για ασκήσεις [είπε ο αμερικάνος καραβανάς Jamie LaValley, του οποίου η ταξιαρχία πήρε μέρος στις ασκήσεις]. «Μπορούμε να κάνουμε επιχειρήσεις πάνω απ’ το Αιγαίο και σε μεγάλο ύψος πάνω απ’ τον Όλυμπο, που είναι πολύ κοντά… Είναι το μόνο μέρος στα 18 χρόνια που είμαι στον στρατό που τα συνδυάζει όλα: βουνά, πεδιάδες και θάλασσα».

Η πατρίς σε ευχαριστεί κυρ LaValley!!! Χρόνια τώρα ψάχνει τι άλλο μπορεί να προσφέρει προς τέρψη πέρα απ’ τη θάλασσα και τον ήλιο… Να που το βρήκε – και πρέπει να πούμε ένα μεγάλο «εύγε» στο φαιορόζ γκουβέρνο γι’ αυτό: συνδυασμός βουνού, κάμπου, κοιλάδων και θάλασσας για να εκπαιδεύονται τα αμερικανικά πολεμικά. Σε συγκεκριμένες (και κλιματικές…) συντεταγμένες – αυτό εννοείται.

Και για πού εκπαιδεύονται οι yankees και οι φίλοι τους απ’ το Τελ Αβίβ, για νάχουμε καλό ερώτημα; Ποιός ξέρει; Ο φιλόξενος χορηγός των βουνών, των κάμπων και των θαλασσών παριστάνει τον ανήξερο. Για πού να εκπαιδεύονται άραγε; Μήπως για την Αρκτική; Μήπως για να περνάνε γιαγιάδες στο δρόμο;

Όποιος υποψιαστεί ότι οι μεσημβρινοί της εκπαίδευσης στο γραφικό ελλαδιστάν συμπίπτουν με εκείνους του βόρειου ιράν είναι σκέτο αντεθνικό στοιχείο…

(Σε ποιές περιπτώσεις, είπαμε, η «υπόθαλψη εγκληματία» είναι κακούργημα;)

Το ψόφιο κουνάβι του Αμαζόνιου

Τρίτη 16 Απρίλη. Φταίει η φασιστική ιδιοσυγκρασία του· όμως αυτή ακριβώς τον έκανε αξιαγάπητο στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – φίλο κι αδελφό. Ο Netanyahou έτρεξε να του σφίξει με εγκαρδιότητα το χέρι μετά την εκλογή του· αφού θα μετέφερε κι αυτός την πρεσβεία του στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Αλλά ο Bolsonaro, πρόεδρος της βραζιλίας, το εννοεί αυτό που είναι.

Μιλώντας στους φασίστες ηγέτες των ευαγγελιστών της βραζιλίας (που τον ψήφισαν με χέρια και πόδια), και ίσως γνωρίζοντας ποια είναι ακριβώς η ιδεολογική συγγένεια των ευαγγελιστών φασιστών χριστιανών με τους ισραηλινούς φασίστες, ο Bolsonaro το πέταξε, μιλώντας για το Ολοκαύτωμα:

… Μπορούμε να συγχωρήσουμε, αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Αυτό το σχόλιο είναι δικό μου… «Να συγχωρήσουμε τους δράστες του Ολοκαυτώματος» εννοούσε.

Κάποιοι στο Τελ Αβίβ (όχι ο Netanyahou….) βγήκαν απ’ τα ρούχα τους. Συνεπώς μια τόσο αυθεντικά και κραυγαλέα ναζιστική / αντισημιτική δήλωση από έναν φίλο κι αδελφό χρειάζεται γρήγορη διαχείριση. Για παράδειγμα ο Dani Dayan, ισραηλινός πρέσβης στη Μπραζίλια, έτρεξε να υπερασπιστεί τον Bolsonaro, λέγοντας (μέσω social media) ότι τα λόγια του παρεξηγήθηκαν:

… Σε κανένα σημείο του λόγου ο πρόεδρος δεν έδειξε ασέβεια ή αδιαφορία για όσα υπέφεραν οι εβραίοι… δήλωσε.

Σωστά κατάλαβε ο ανώατατος κρατικός υπάλληλος του Τελ Αβίβ. Γιατί όταν αξιοποιείς σαν κράτος τις τακτικές και την ιδεολογία των ναζί, κατά κάποιον τρόπο «τους συγχωρείς»….

Η διεθνής νομιμότητα πάνω απ’ όλα!

Τρίτη 16 Απρίλη. Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά τριανταεφτά πρώην υπ.εξ. (και κάποιοι more) ευρωπαϊκών κρατών αποφάσισαν (με ανοικτή επιστολή τους) να συμβουλέψουν την ε.ε. να απορρίψει το ψοφιοκουναβικό «deal του αιώνα» αν δεν είναι δίκαιο για τους Παλαιστίνιους…. Και να υπερασπιστούν «την λύση των δύο κρατών».

Η παλιά κουβέντα «πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα» σε νέα αιματηρά μεγαλεία – έστω και από «πρώην»!! Όλοι αυτοί εδώ και δεκαετίες, κάποτε σε πόστα (δύο από δαύτους γ.γ. του νατο…) δεν εμπόδισαν την εξέλιξη του ισραηλινού απαρτχάιντ…. Δεν ήθελαν. Τώρα, μέσα σ’ ένα κείμενο που υπερασπίζεται «την δημιουργία δύο κρατών στα σύνορα πριν απ’ το 1967, με την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα και των δύο κρατών», σε μια μόνο πρόταση αναφέρουν:

… Το ισραήλ και οι κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές γλυστρούν στην πραγματικότητα ενός κράτους με ανισότητα δικαιωμάτων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Για του ισραηλινούς, για τους παλαιστίνιους, ή για εμάς στην Ευρώπη…

Πράγματι, απ’τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη έκαναν ό,τι μπορούσαν (το πιο ήπιο ήταν να σφυρίζουν αδιάφορα και να κάνουν τις δουλειές τους) γι’ αυτό το «γλύστρημα»… Και τώρα, που το ψοφιοκουναβιστάν σκοπεύει να επικυρώσει το απαρτχάιντ, αυτοί οι πρώην του ευρωπαϊκού καπιταλισμού παριστάνουν τους «άγιους», με “ηθικό πλεονέκτημα”. Νοσταλγούν τα «δύο κράτη»….

Είναι μια τελευταία βρώμικη και ύπουλη βοήθεια στο ρατσιστικό Τελ Αβίβ. Γιατί, διαφορετικά, αντί να κάνουν τον σταυρό τους λέγοντας «απεταξάμην» μπροστά σε κάτι που και οι ίδιοι βοήθησαν να γίνει, θα έπρεπε να σταθούν ενώπιον των ευθυνών τους: την χρήση κάθε διαθέσιμου μέσου (και υπάρχουν πολλά και αποτελεσματικά) για να ανατραπεί το απαρτχάιντ καθεστώς! Ένα κράτος; Ναι, ένα – αλλά με πλήρη ισότητα δικαιωμάτων· και, φυσικά, ανεμπόδιστη την επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστίνιων προσφύγων. Αυτό που οι ίδιοι εύκολα θα αποκαλούσαν ένα δημοκρατικό κράτος…

Αλλά όχι. Αν θέλεις να σεγοντάρεις την τωρινή κατοχή και το τωρινό απαρτχάιντ «θυμάσαι» μια κάποια, κάποτε, κάπως «λύση δύο κρατών»…. Είναι σα να θες να ξορκίσεις το σωματεμπόριο ορκιζόμενος στην ιερότητα της οικογένειας….

Ωστόσο αυτό που προσπαθούν να απωθήσουν οι ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) πολιτικές βιτρίνες μέσα απ’ την δήθεν «ευαισθησία» τους μπαίνει σταθερά στην ημερήσια διάταξη του αγώνα. Κι όχι μόνο στην κατεχόμενη Παλαιστίνη· παγκόσμια.

Απ’ τα κάτω…. Είναι στο δικό μας χέρι να το επιβάλλουμε!

Βαριές κατασκευές

Τρίτη 16 Απρίλη. Για καθαρά πληροφοριακούς λόγους: αυτό στη φωτό είναι ένα όχημα που στρώνει τις ράγες μιας σιδηροδρομικής γραμμής. Κινέζικο (φαίνεται), όμως ίσως υπάρχει κι αλλού.

Με δεδομένο πως έχει ολοκληρωθεί η υποδομή (οι βάσεις, με άλλα παρόμοιου είδους μηχανήματα…) το θηρίο στρώνει 4 χιλιόμετρα ράγες την ημέρα – μαζί με τους σχετικούς ελέγχους.

Ας πούμε ότι ανήκει στην κατηγορία «2η βιομηχανική επανάσταση plus». Όπου στο plus δεν συμπεριλαμβάνονται τα ζόρια των «εθνικών εργολάβων» α λα γκρέκα, το καρτέλ των κτελ και των οδικών μεταφορικών εταιρειών, και άλλα νόστιμα.

 

Κορέες

Τρίτη 16 Απρίλη. …Θέλω να το ξεκαθαρίσω για μια ακόμα φορά ότι είμαι απόλυτα αποφασισμένος να εργαστώ με την κυβέρνηση της νότιας κορέας για να γράψουμε ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία των λαών μας, ένα κεφάλαιο ειρήνης και αμοιβαίας ευημερίας… Οι ηπα πιέζουν την κυβέρνηση της νότιας κορέας για να καθυστερήσουν τις εξελίξεις και να εμποδίσουν την εφαρμογή των ενδο-κορεατικών συμφωνιών… Η κυβέρνηση της νότιας κορέας πρέπει να γίνει συνήγορος των συμφερόντων του κορεατικού λαού αντί να ενεργεί σαν «μεσάζοντας»…

Αυτά, μεταξύ άλλων, δήλωσε ο βορειοκορεάτης Kim μιλώντας πριν λίγες μέρες στο συνέδριο του κόμματός του. Με δεδομένο ότι στην ίδια ομιλία ξεκαθάρισε ότι ενδιαφέρεται μεν για μια ακόμα συνάντηση με το ψόφιο κουνάβι αλλά «όχι με τα ίδια μυαλά» όπως στο Hanoi, η Πγιονγκγιάνγκ φαίνεται διατεθειμένη να κάνει όσα της αναλογούν για να παρακαμφθεί η Ουάσιγκτον σε ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο. Αλλά αυτά που της αναλογούν είναι το σχετικά πιο εύκολο κομμάτι της ιστορίας.

Τα δύσκολα πέφτουν στον νοτιοκορεάτη Moon…

Les Filles de Illighadad

Δευτέρα 15 Απρίλη. Η tuareg Fatou Seidi Ghali ζει στο Illighadad, ένα μικρό χωριό στον κεντρικό νίγηρα. Έμαθε κιθάρα μόνη της, παρατηρώντας σχολαστικά τον αδελφό της και παίζοντας κρυφά με την κιθάρα του όταν αυτός έλειπε απ’ το σπίτι. Ακολουθώντας τους μουσικούς δρόμους που εγκαινίασαν οι Tinariwen, έφτιαξε μια μπάντα με συνομίληκές της απ’ το χωριό (τις Les Filles de Illighadad), και έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο το 2014. Ήδη από μουσική άποψη δίνουν την δική τους διάσταση στα desert blues.

Ποιός ξέρει; Αν φέτος οι Tinariwen και ο Bombino παίξουν στην Αθήνα, μπορεί σε καμιά δεκαριά χρόνια να δούμε τις κόρες του Illighadad από κοντά…

Ελεύθερη Παλαιστίνη!

Δευτέρα 15 Απρίλη. Κάπου ανάμεσα στα σιδερικά, στ’ άρβυλα, στα αλεξίσφαιρα γιλέκα και στα κομμάντο ραφτά, διακρίνεται ένα πρόσωπο – στο πεζοδρόμιο. Στο πλάνο κυριαρχεί ο ένοπλος ισραηλινός φασισμός / ρατσισμός: ο «ένοχος», απ’ την άλλη, πήγε προς το τζαμί του al-Aqsa παρότι είχε περικυκλωθεί. Στις 12 του περασμένου Μάρτη τόλμησε να κάνει τέτοιο πράγμα ο «τρομοκράτης»….

Θα μπορούσαν και να τον σκοτώσουν. Τώρα απλά θα το φυλακίσουν. Μπορεί επ’ αόριστον.

Στη μέση: ισραηλινοί στρατιώτες μοστράρουν ένα ισραηλινό πιτσιρίκι που έχει ντυθεί «παλαιστίνιος βομβιστής αυτοκτονίας»… Δείγμα της διαρκούς μαύρης προπαγάνδας του καθεστώτος….

Κάτω: Οι περισσότεροι εκεί είναι φασίστες· αλλά όχι όλοι. Υπάρχουν λίγοι / λίγες, υπάρχει ο «εσωτερικός εχθρός», τον οποίο το απαρτχάιντ καθεστώς έχει ακόμα το περιθώριο να αγνοεί.

Λίγες εκατοντάδες ισραηλινών διαδηλώνουν στις 30 Μάρτη έξω απ’ το ισραηλινό πεντάγωνο την αλληλεγγύη τους στην παλαιστινιακή αντίσταση.

Σ’ όλο τον κόσμο το ίδιο: Ελεύθερη Παλαιστίνη!

Υπόθεση Assange 1

Δευτέρα 15 Απρίλη. Ας ξεκαθαριστεί απ’ την αρχή: δεν είναι καθόλου του γούστου μας οι «περσόνες», οι «μηντιακές» περσόνες, κι ακόμα λιγότερο οι μηντιακές περσόνες που υποστηρίζουν ότι συμμετέχουν σε κάποιου είδους «πληροφοριακό αντάρτικο» εναντίον κρατών, επιχειρήσεων, κλπ. Ο αυστραλός Julian Assange είναι τέτοια περίπτωση (όχι, όμως, ο άλλοτε αμερικάνος στρατιώτης Chelsea Manning). Στον Assange ευθέως θα καταλογίζαμε ότι έκανε το “θανάσιμο αμάρτημα” που θα εύχονταν οι όποιοι εχθροί του (στην Ουάσιγκτον ή οπουδήποτε αλλού): προσωποποίησε με μια δόση αλαζονείας τα wikileaks (που, προφανώς, είναι συλλογικό έργο) και, στο τέλος, κατέφυγε σε κρατική προστασία – έστω εκείνη του μικροσκοπικού εκουαδόρ…

Σε συνάρτηση με αυτή την «αλυσίδα» γεγονότων στην αφετηρία των οποίων ήταν / είναι η (αλαζονική) προσωποποίηση («τα wikileaks είμαι Εγώ!») ήρθε και το τελικό του λάθος: η ιδέα (εντελώς λανθασμένη) πως η «κρατική προστασία» μπορεί να είναι αιώνια και άφθαρτη… Ήταν αρκετό να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 στο εκουαδόρ ο Lenin Moreno (ο προηγούμενος πρόεδρος Rafael Correa δεν μπορούσε να ξαναεκλεγεί μετά από 2 θητείες) για να μετατραπεί η μισο-φυλακή / μισο-άσυλο πρεσβεία του εκουαδόρ στο Λονδίνο σε κάτεργο απομόνωσης. Και ο ίδιος ο Assange σε «διαπραγματευτικό asset» μεταξύ Ουάσιγκτον και Quito.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, και λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ψοφιοκουναβιστάν (και όχι μόνο), η «διαχείριση του Assange», και ειδικά η προοπτική έκδοσής του στις ηπα για να δικαστεί σαν κατάσκοπος του εχθρού, εγείρει ζητήματα γενικότερης σημασίας.

Υπόθεση Assange 2

Δευτέρα 15 Απρίλη. Δεν θα πέσουμε στις γραφικότητες περί «ιερής ελευθερίας του τύπου». Όπως και κάθε άλλη ελευθερία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στον καπιταλιστικό πρώτο κόσμο, έτσι κι αυτή ήταν πάντα σχετική. Αυτή η σχετικότητα δεν ορίζεται ποτέ από αφηρημένα ιδεώδη· μόνο από πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης.

Αυτό που δεν θα γινόταν εναντίον του Assange πριν 10 χρόνια, γίνεται τώρα. Τώρα, για παράδειγμα, μια (προφανώς προπληρωμένη…) πρωτοκοσμική δημαγωγική εκστρατεία δυσφήμισης (έως γελοιοποίησής) του είναι εφικτή. «Αρρώστησε», «παρανόησε», «έβαζε σκατά στους τοίχους» (του δωματίου στην πρεσβεία), «δεν πρόσεχε την γάτα του»: αυτά είναι τα tips μιας εκστρατείας με στόχο το μην ασχολείστε με δαύτον, δεν αξίζει τον κόπο… Μπορεί αυτή η διαχείριση να προέρχεται απ’ τα καλύτερα manual του μοντέρνου ολοκληρωτισμού (όπου οι διαφωνούντες έπρεπε να επιδεικνύονται σαν «άρρωστοι», “ψυχικά διαταραγμένοι”, κλπ), ωστόσο έχει πιθανότητες να δουλέψει και στον μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο – για μια persona. Μια persona που αυτο-φυλακίστηκε στην υπόγεια αντινομία: αν η “ψηφιακή αποκαλυπτική δημοσιογραφία” (τα wikileaks) είναι – και πρέπει να είναι – απρόσωπη, δεν γίνεται να είναι ταυτόχρονα και ισχυρά προσωποποιημένη· παρά μόνο σαν κάποια “διαταραχή”…

Δεν πρόκειται, λοιπόν, απλά για την ελευθερία (ποιά ελευθερία;) του τύπου (ποιού τύπου;) στην εποχή της γενικευμένης ψηφιακής παραπληροφόρησης / αποπληροφόρησης / χειραγώγησης. Πρόκειται, ταυτόχρονα, για την επιστράτευση των “παλιών” εξουσιατικών, κρατικών και παρακρατικών μεθόδων, άλλοτε δαιμονοποίησης και άλλοτε γελοιοποίησης του “εχθρού”, κατά προτίμηση σαν προσώπου / ατόμου.

Στην κατασκευή των “παράλληλων πραγματικοτήτων” δεν επιπλέει η ανοχή, αφού μία και μοναδική είναι η επιτρεπόμενη πραγματικότητα: η εξουσιαστική θέληση της εκμηδένισης οποιουδήποτε εμποδίου…. Πρωτόγονη αλλά πάντα ισχυρή (πραγματικότητα). Που ενισχύεται απ’ την μαζική εγωϊκή κενοδοξία των υπηκόων.

(Το ότι αυτό επιβεβαιώνεται στο Λονδίνο και όχι στην Καμπούλ – για παράδειγμα – κρατείστε το…)

(φωτογραφία: Ο Lauri Love, ηλεκτρολόγος μηχανικός στην αγγλία, κατηγορήθηκε απ’ την Ουάσιγκτον σαν μέλος των anonymus, και πιο συγκεκριμένα ότι συμμετείχε σε χακαρίσματα που έγιναν το 2012 και το 2013 με στόχους το fbi, τη nasa, τον αμερικανικό στρατό, το υπουργείο άμυνας και το υπουργείο οικονομικών. Το ψοφιοκουναβιστάν ζήτησε την έκδοσή του, πράγμα που σήμαινε ότι κινδύνευε με καταδίκη 100 χρόνων φυλακή.

Τον Φλεβάρη του 2018 αγγλικό δικαστήριο απαγόρευσε την εκδοσή του – με αιτιολογία, ωστόσο, τους κινδύνους για την υγεία του: ο Love έχει διαγνωστεί για το σύνδρομο Aspreger. Αυτή ήταν μια καλή για τον Love αλλά μεσοβέζικη στάση του αγγλικού κράτους..)

Υπόθεση Assange 3

Δευτέρα 15 Απρίλη. Ο Assange και η «τύχη» του, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτήν την προσωπική διάσταση, είναι ένας δείκτης. Ο βετεράνος John Pilger, ρεπόρτερ μιας «άλλης εποχής», σωστά το θυμίζει σ’ ένα προχθεσινό του άρθρο με αφορμή την σύλληψη του «κυρίου wikileaks»:

… Στη δεκαετία του ’70 συνάντησα την Leni Reifenstahl, στενή φίλη του Χίτλερ, της οποίας τα φιλμ βοήθησαν σημαντικά τη ναζιστική προπαγάνδα στη γερμανία.

Μου είπε ότι το μήνυμα των ταινιών της, η προπαγάνδα, δεν εξαρτιόταν από «εντολές απ’ τα πάνω» αλλά απ’ αυτό που η ίδια ονόμαζε «η υπάκουη κενότητα» του κοινού.

– «Περιλαμβανόταν σ’ αυτήν την υπάκουη κενότητα και η φιλελεύθερη, μορφωμένη διανόηση;» την ρώτησα.

– «Φυσικά» μου απάντησε, «ειδικά η διανόηση… Όταν ο κόσμος σταματάει να κάνει σοβαρές ερωτήσεις, γίνεται υπάκουος και χειραγωγήσιμος. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί έτσι».

Και έτσι έγινε. Τα υπόλοιπα, θα μπορούσε να προσθέσει, είναι ιστορία.

Ο κόσμος έχει ξανασταματήσει να κάνει σοβαρές ερωτήσεις. Τρέφεται με σκατά (όχι του Assange στους τοίχους ενός δωματίου σε μια πρεσβεία!) και νομίζει ότι κάνει κάτι πολύ σοβαρό.

Αυτή η ναρκισσιστική πρωτοκοσμική κοπρολαγνεία είναι που έχει αλλάξει δραματικά τους συσχετισμούς δύναμης σε ότι αφορά πολλά, μεταξύ των οποίων και οι μυθικές “ελευθερίες”… Αυτό είναι που κάνει σήμερα εφικτό εκείνο που χθες έμοιαζε αδιανόητο…