Category: Ασταμάτητη μηχανή

Όχι το νερό! (3)

Δευτέρα 3 Απρίλη>> Η πιο συνηθισμένη (και επιτρέψτε μας: αφελής) ιδέα για το τι είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού, προέρχεται από την ιδιωτικοποίηση της ρευματοδότησης και της τηλεφωνίας: διαφορετικές ιδιωτικές εταιρείες, με διαφορετικά πελατολόγια, που πουλάνε το εμπόρευμα και στέλνουν τους λογαριασμούς με το logo τους…

Αυτό συμβαίνει ήδη με το νερό, μαζικά – και όταν γίνεται λόγος περί «ιδιωτικοποίησης» είναι σα να μην υπάρχει! Λέγεται εμφιαλωμένο! Οι λογαριασμοί και οι ιδιωτικές κερδοφορίες καμαρώνουν στα ποτήρια, αλλά αυτό δεν απασχολεί…

Σημειώστε, παρακαλούμε, τις ημερομηνίες των παρακάτω πανηγυριών:

18 Φλεβάρη 2023

8 Φλεβάρη 2022

28 Φλεβάρη 2023

Να και πιο περιφραστικά απ’ το τελευταίο (πιο πάνω) ρεπορτάζ:

Με την εγχώρια κατανάλωση να ανεβάζει ρυθμούς ξεπερνώντας το 2022 τα μεγέθη του 2019 και την τάση για αντικατάσταση των αναψυκτικών με ζάχαρη από καθαρό πόσιμο νερό, η αγορά του εμφιαλωμένου νερού εξελίσσεται σε μια άκρως ανταγωνιστική και δυναμικά αναπτυσσόμενη αγορά.

… Οι οικογένειας Σεπετά (Βίκος) και Χήτος (Ζαγόρι) αποτελούν τους αδιαμφισβήτους ηγέτες της αγοράς του εμφιαλωμένου νερού, ενώ ισχυρό έρεισμα στην αγορά έχουν οι Αύρα (Coca–Cola 3E) και το Κορπή (Nestle), όπου σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία έρευνας της ICAP και οι τέσσερεις καταλαμβάνουν μερίδια που υπερβαίνουν το 55% της συνολικής εγχώριας κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού για το 2021. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα το μεγαλύτερο μέρος της εγχώριας παραγωγής εμφιαλωμένων νερών είναι συγκεντρωμένο σε μικρό αριθμό επιχειρήσεων, αφού επτά επιχειρήσεις υπολογίζεται ότι κάλυψαν το 80% περίπου επί της συνολικής παραγόμενης ποσότητας το 2021.

Η αγορά παρουσιάζει έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον, καθώς αρκετές επιχειρήσεις έχουν προβεί τα τελευταία έτη στο σχεδιασμό και την υλοποίηση αξιόλογων επενδυτικών πλάνων.

Εξαιρετικά! Θαυμάσια!!! Πουθενά «ιδιωτικοποίηση του νερού»… Μόνο συγκέντρωση κεφαλαίου, επενδυτικά πλάνα… αλλά τι σχέση έχουν αυτά;

Κι από κέρδη; Τι γίνεται μ’ αυτά;

Δεν θα διαβάσετε πουθενά εκείνο που γράφαμε σ’ ένα τρίπτυχο αντιπληροφόρησης που μοιράστηκε σαν προκήρυξη το φθινόπωρο 2013, στη διάρκεια εκστρατείας κατά της (σχεδιαζόμενης από τότε!!) ιδιωτικοποίησης του νερού (οι τονισμοί στο πρωτότυπο):

Το εμπόριο εμφιαλωμένου πόσιμου νερού ήταν το πρώτο μεγάλο κύμα εκμετάλλευσης και κερδοφορίας, που έχει γίνει πια απόλυτα αποδεκτό…. Έγινε μια τεράστια παγκόσμια μπίζνα, της οποίας αφεντικά είναι (όπως και στα ιδιωτικά δίκτυα ύδρευσης) μια χούφτα μεγάλες εταιρείας: οι γαλλικές Suez, Vivendi και Saur, η αγγλογερμανική RWE–Thames, η αμερικανική Bechtel και η Nestle. Οι δύο πρώτες ελέγχουν περισσότερο από τα 2/3 της παγκόσμιας αγοράς και δραστηριοποιούνται σε περισσότερες από 150 χώρες με περισσότερους από 200 εκατομμύρια καταναλωτές.

Πόσο μεγάλα είναι τα κέρδη στο εμπόριο εμφιαλωμένων; Μια απλή συγκριτική έρευνα το καλοκαίρι του 2013 (στην Αθήνα) έδειξε ότι:

– το δημόσια παρεχόμενο νερό του δικτύου έχει 0,4138 ευρώ το κυβικό (τα 1.000 λίτρα) για κατανάλωση έως 16,5 κυβικά, και 0,6471 ευρώ το κυβικό απ’ τα 16,5 κυβικά και πάνω. Αυτό σημαίνει: από 0,0004138 ευρώ έως 0,0006471 ευρώ το λίτρο, τιμή για το νερό της βρύσης.

– οι τιμές του εμφιαλωμένου κυμαίνονται από 0,5 ευρώ το μισό λίτρο (στα περίπτερα) έως κατώτατη τιμή 1,5 ευρώ η συσκευασία των 9 λίτρων (6Χ1,5) στα σούπερ μάρκετ. Που σημαίνει από 1 ευρώ (περίπτερο) έως 0,166 ευρώ το λίτρο (κατώτατη σούπερ μάρκετ).

Αυτές οι τιμές δείχνουν ότι το εμφιαλωμένο πουλιέται (στην καλύτερη των περιπτώσεων) 256,5 φορές ακριβότερα έως (στη χειρότερη) 2416 φορές ακριβότερα απ’ το νερό της βρύσης! Εάν αρέσουν οι επί τοις εκατό αναγωγές: το εμφιαλωμένο είναι από 25.650% έως 241.600% ακριβότερο απ’ το νερό της βρύσης!!!

Αυτό συμβαίνει ελεύθερα, δημόσια, με την αποδοχή των πελατών, και χωρίς κανείς να διαμαρτύρεται για την ληστεία ή, έστω, να την αμφισβητεί!!! Κι όμως: μια τόσο απίστευτη κερδοφορία μέσω του εμφιαλωμένου προδιαγράφει το μέγεθος των κερδών που επιδιώκουν εκείνοι (οι ίδιες παγκόσμιες εταιρείες ή θυγατρικές τους) που θέλουν να βάλουν στο χέρι και τα δίκτυα ύδρευσης (Θεσσαλονίκης και Αθήνας προς το παρόν).

Σε μια στιγμή ειλικρίνειας ο πρόεδρος της Perrier (της γνωστής γαλλικής εταιρείας νερού) είχε δηλώσει:

… Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν … ότι αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι απλά να βγάλεις το νερό απ’ το έδαφος… Και ύστερα μπορείς να το πουλήσεις ακριβότερα απ’ το κρασί, το γάλα ή το πετρέλαιο…

Ακριβώς: το εμπόριο νερού έχει εκατοντάδες φορές πολλαπλάσια κερδοφορία απ’ το εμπόριο πετρελαίου!­

(Εκείνο που εντυπωσιάζει εμάς είναι το πόσο μεγάλη άγνοια και ανοησία μακροημερεύει σ’ αυτήν την κοινωνία και σ’ όλες τις παρόμοιες «ανώτερες πολιτισμικά και διανοητικά»…)

Όχι το νερό! (4)

Δευτέρα 3 Απρίλη>> Πίσω στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων ύδρευσης / αποχέτευσης: το αστρονομικό «ποσοστό κέρδους» που έχει η ιδιωτικοποίηση του νερού μέσω εμφιάλωσης είναι αδύνατον να επιτευχθεί με το νερό της βρύσης! Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου απαραίτητο για τους βαρώνους-του-νερού να σημαδεύουν κατευθείαν εκεί, στις βρύσες.

Όταν το ρημαδογκουβέρνο (και οι φανεροί ή κρυφοί πολιτικοί του σύμμαχοι…) ορκίζεται ότι «δεν θα ιδιωτικοποιηθεί το νερό» με τον πρόσφατο νόμο περί υπαγωγής των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στη «ρυθμιστική αρχή» λέει μια ελάχιστη αλήθεια μέσα σ’ ένα τεράστιο ψέμα. Εννοεί: οι λογαριασμοί δεν θα σας έρχονται από ιδιωτικές φίρμες. Πράγματι. Τα αφεντικά της μπίζνας των δικτύων νερού και αποχέτευσης ενδιαφέρονται για τις εργολαβίες των υποδομών! Μέσω αυτών των εργολαβιών θα προκύπτουν και οι τιμές που θα εξασφαλίζουν τα κέρδη τους. Απ’ τα δίκτυα τα ίδια ως τις εγκαταστάσεις αφαλάτωσης και επεξεργασίας λυμάτων∙ απ’ τις ενεργειακές υποδομές άντλησης και καθαρισμού του πόσιμου νερού ως τις υποδομές «εξοικονόμησης» του νερού για αγροτική άδρευση…

Να ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα για το τελευταίο.

Στη γαλλική Sainte-Soline στα δυτικά γίνεται απ’ τον περασμένο Οκτώβρη «πόλεμος για το νερό»… Ένα κλαμπ μεγάλων αγρο-ιδιοκτητών και αγρο-βιομηχάνων της περιοχής, χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα την «κλιματική κρίση» (ιδού ένα ακόμα επιχείρημα υπέρ του ιδιωτικού ελέγχου του νερού!! Κρατείστε το κι αυτό…) προσπαθούν να φτιάξουν έναν χερσαίο μεγα-ταμιευτήρα, που θα χωράει έως και 650.000 κυβικά νερού∙ που θα αντλείται τον χειμώνα απ’ τις υπόγειες υδροφόρες συγκεντρώσεις για να χρησιμοποιείται για άδρευση το καλοκαίρι… Έτσι λένε…

Από πρώτη ματιά πρόκειται για ηλίθια ιδέα: το νερό του μεγα-ταμιευτήρα θα εξατμίζεται, σε ποσοστό από 20% έως 60% (όπως έχουν δείξει σχετικές μελέτες). Αλλά όχι. Πρόκειται για την δόλια ιδέα κατασκευής σπανιότητας του νερού! Με μικρότερες ποσότητες, αποθηκευμένες για χρήση πρώτα και κύρια των ίδιων των ιδιωτών ιδιοκτητών του μεγα-ταμιευτήρα, όσοι είναι εκτός του κλαμπ των ιδιοκτητών είτε θα ποτίζουν τα χωράφια τους πολύ πολύ ακριβότερα είτε θα τα παρατήσουν / πουλήσουν…

Αυτοί οι μικρότεροι ιδιοκτήτες γης και πολλές οικολογικές ομάδες και οργανώσεις έχουν στραφεί κατά της «ιδέας» και της κατασκευής της. Το περασμένο Σάββατο 25 Μάρτη οι συγκρούσεις οξύνθηκαν καθώς ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα έστειλε στην περιοχή όση στρατοαστυνομία του περίσσευε (απ’ τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά του «ασφαλιστικού») κατάλληλα εξοπλισμένη και αποφασισμένη. Γιατί στην εξοχή η «αποκατάσταση της τάξης» (της ιδιοκτησίας επί του νερού) μπορεί να γίνει πολύ βίαιη: δύο διαδηλωτές βρίσκονται από τότε σε κώμα…

Παρακάτω ένα 12λεπτο βίντεο, τραβηγμένο απ’ την μεριά των διαδηλωτών. Είναι στα γαλλικά, αλλά οι εικόνες είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικές σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Μπορεί να είναι ακόμα και «εικόνες απ’ το μέλλον» στις δυτικές καπιταλιστικές μητροπόλεις…

Όχι το νερό! (5)

Resort στην Πάρο…

Δευτέρα 3 Απρίλη>> Ως τώρα ο κατάλογος των εξόδων που πρέπει να πληρώνονται απ’ τους χρήστες των δικτύων σύμφωνα με τα ιδιωτικοοικονομικά ήθη και συμφέροντα περιλαμβάνει αυτά:

– συντήρηση υποδομών (urban ύδρευσης / αποχέτευσης)…

– αντικατάσταση παλιών ή κατασκευή καινούργιων…

– αντιμετώπιση κινδύνων τρομοκρατίας («ασφάλεια»)…

– ενεργειακό κόστος…

– κλιματική αλλαγή…

– «ορθολογική» χρήση του νερού για άδρευση…

– «ορθολογική» βιομηχανική χρήση (υπέρ των data centers ας πούμε – τι, θα αφήσουμε την τεχνητή νοημοσύνη και θα γυρίσουμε στις σπηλιές;)

Είναι αρκετά αυτά σαν αιτίες και «επιχειρήματα» ιδιωτικοποίησης και, εν τέλει ΣΔΙΤ «τιμολόγησης»; Είναι αρκετά για την αναγκαιότητα μιας «ρυθμιστικής αρχής»;

Όχι! Αφήσαμε τελευταίο το πιο αγαπημένο ενός καπιταλισμού προσόδων: τον τουρισμό. Η «μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας» είναι, επίσης, ο μεγαλύτερος προαγωγός της σπατάλης και άρα της σπανιότητας του νερού. Άρα μπορεί να αξιοποιηθεί μια χαρά και αυτός σαν «επιχείρημα». (Τι; Δεν θέλετε μαζικό τουρισμό, πολλά εκατομμύρια, ακόμα περισσότερα εκατομμύρια;)

Στο Νερό υπό πίεση σημειώναμε:

… Ο τουριστικός νομαδισμός ανθρώπων με υψηλή εκτίμηση των αναγκών και των επιθυμιών τους, εκτός απ’ όλα τ’ άλλα επηρεάζει και την χρήση / κατανάλωση νερού. Οι τουριστικές υποδομές που πουλάνε φύση κατασκευάζονται σε αγροτικές περιοχές. Που κατά τεκμήριο δεν είχαν νωρίτερα ούτε υποδομές μαζικής ύδρευσης / αποχέτευσης, ούτε έχουν κατ’ ανάγκην αντοχές για μαζική, συντονισμένη, αστικού τύπου χρήση νερού. Επιπλέον ο τουρισμός είναι συμβολικά και κυριολεκτικά ταυτισμένος με κάποιου είδους σπατάλη. Υπολογίζεται έτσι για παράδειγμα ότι η ατομική χρήση νερού για κάποιον που κάνει διακοπές σε ξενοδοχείο στη νότια Ευρώπη, μπορεί να είναι και 30% παραπάνω από την ατομική χρήση που κάνει στο ίδιο μέρος ο ντόπιος. Η ετήσια κατανάλωση νερού μιας εγκατάστασης γηπέδων γκολφ ισοδυναμεί με τις ανάγκες μιας πρωτοκοσμικής πόλης 12.000 κατοίκων. Ας μην προσθέσουμε εδώ πόσο νερό χρειάζεται η συντήρηση στρεμμάτων με γκαζόν σε ξερά κλίματα γεμάτα sunshine, ή η ανανέωση του νερού στις πισίνες σε βίλες και ξενοδοχεία.

Για παράδειγμα, το 1994 η Τζιακάρτα κτυπήθηκε από έντονη ανομβρία, και τα πηγάδια των κατοίκων της ξεράθηκαν. Αλλά οι εγκαταστάσεις γκολφ της πόλης, μια από τις απολαύσεις των πελατών της τουριστικής βιομηχανίας της Ινδονησίας, συνέχισαν να υδροδοτούνται με 1.000 κυβικά ανά γήπεδο την ημέρα. Το 1998, στην κορύφωση μιας τρίχρονης ξηρασίας που στέγνωσε τα ποτάμια και σχεδόν στέρεψε τα υπόγεια αποθέματα νερού, η νοτιοκυπριακή κυβέρνηση έκοψε την παροχή νερού στους αγρότες κατά 50%, διασφαλίζοντας ότι τα 2 εκατομμύρια τουριστών της ανθηρής βιομηχανίας της θα έχουν όλο το χρόνο το νερό που χρειάζονταν.

… Περιβαλλοντικές οργανώσεις υποστηρίζουν πως ήδη η τουριστική βιομηχανία στην περίμετρο της Μεσογείου συμβάλει δυναμικά στην ερημοποίηση ευρύτατων περιοχών καθώς λεηλατεί τα υδάτινα αποθέματά τους. Και πως επιπλέον, όπου και να αναπτύσσεται, η τουριστική βιομηχανία οξύνει τις τοπικές ανισότητες στη χρήση νερού: ενώ για τους πελάτες της είναι υποχρεωμένη να είναι απλόχερη, επιβάλλει στερήσεις σε όλους τους υπόλοιπους…

Ερημοποίηση; Μα τι είναι αυτά που λέτε;;; Το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» φταίει – όχι η τουριστική βιομηχανία!!!

 

Όχι το νερό! (6)

Δευτέρα 3 Απρίλη>> Τα πιο πάνω, σύντομα και σε αδρές γραμμές οπωσδήποτε, δείχνουν δύο τουλάχιστον πράγματα.

Πρώτον, ότι στο «ιδιωτικοποίηση του νερού» περιλαμβάνονται πολλά «επίπεδα», πολλά και διαφορετικά «επιχειρήματα» και «κρίσεις», μια γκάμα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και θεσμίσεων (τύπου ΣΔΙΤ ή και όχι) και μια σημαντική γεωγραφική διασπορά των σημείων «επιχειρηματικού ενδιαφέροντος». Που όλα καταλήγουν στην άνοδο των τιμών και σε καινούργιες «αυστηρότητες», «κανονικότητες» κλπ. Ας μην ξεχνάμε ότι το περασμένο φθινόπωρο, στην κραταιά καπιταλιστική γερμανία, κάποιος υψηλόβαθμος αξιωματούχος είχε συμβουλέψει τους υπηκόους ότι λόγω «ενεργειακής κρίσης» δεν θα πρέπει να κάνουν πολύ μπάνιο, θα πρέπει να πλένονται μόνο «τοπικά» ή, ακόμα καλύτερα, να καθαρίζονται με μια βρεγμένη πετσέτα! Αυτά τα είπε γερμανική πολιτική βιτρίνα σε γερμανούς υπηκόους (!!!) χωρίς να φοβάται ότι θα τον περιλάβουν με βρεγμένες σανίδες…. Μια χαρά θα λέγονταν αν η «κρίση» δεν ήταν «ενεργειακή» αλλά … «υδροδοτική» – και όχι μόνο στη γερμανία – για να δικαιολογηθεί το «αν δεν το πληρώνετε καλά δεν το εκτιμάτε».

Δεύτερον, ότι οι αγώνες ενάντια στην εμπορευματοποίηση αυτού του «κάτι» που κανένας έμπορος δεν φτιάχνει, του νερού, θα έπρεπε να έχουν ξεκινήσει ήδη – με το μόνιμο μποϋκοτάζ της «αγοράς εμφιαλωμένου». Είναι ζήτημα τόσο πολιτικής όσο και ηθικής ακεραιότητας: αν αφήσεις τους πειρατές να αλωνίζουν ενισχύονται σε βάρος σου∙ κάποια στιγμή θα σκαρφαλώσουν στην πλάτη σου.

Πέρα απ’ αυτό οι αγώνες ενάντια στην οποιασδήποτε μορφής ιδιωτικοποίηση των δικτύων θα είναι υποχρεωτικά μακρόχρονοι και γεωγραφικά διάσπαρτοι. Η σοβαρότητα, η αποφασιστικότητα και η διάρκεια της αντίθεσης απαιτεί σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και διάρκεια στις υποδομές τέτοιων αγώνων∙ το ακριβώς αντίθετο με την ευκαιριακότητα και την προχειρότητα που ανήκουν στα «χαρίσματα της φυλής»…

Sarajevo 178a – “τελική λύση” για τους Παλαιστίνιους;

Η συγκεκριμένη settler colony δημιουργήθηκε απ’ τα δυτικά καπιταλιστικά καθεστώτα μετά το τέλος του β παγκόσμιου, όταν οι απευθείας δυτικές αποικίες στη μέση Ανατολή και στην αραβική χερσόνησο «τέλειωσαν», ως προκεχωρημένο φυλάκιο για την επιτήρηση και τον έλεγχο της ομαλής ροής των αραβικών πετρελαίων προς τις δυτικές βιομηχανίες. Τι θα μπορούσε όμως να συμβεί αν αυτή η ιστορική γεωπολιτική αναγκαιότητα, η αναγκαιότητα του χωροφύλακα έχανε την σημασία της; Τι θα μπορούσε να συμβεί αν η δυτική χρήση υδρογονανθράκων περιοριζόταν σταδιακά ή, ακόμα πιο σημαντικό, αν το κέντρο του καπιταλιστικού πλανήτη (άρα και η ανάγκη για υδρογονάνθρακες) μετατοπιζόταν προς την ασία, την κίνα και όχι μόνο;

[ Συνδεθείτε για να διαβάσετε ή κατεβάσετε το pdf αρχείο ]

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Alexi Murdoch

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Μια μπαλάντα από έναν (μισοάγγλο – μισοέλληνα) μουσικό που επιμένει να τραβάει την τέχνη του λιγότερο ή περισσότερο σε DIY μονοπάτια. Δεν τον ξέραμε, ίσως τον ξέρετε: ο Alexi Murdoch. (Ψάξτε τον):

Κι εδώ live πάλι σε μια μπαλάντα, δυο κιθάρες και πιάνο, με τον Pete Townshend και την Rachel Fuller (: The Who – & Co):

Τρικυμία…

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Καθώς ετοιμάζουμε μια πιο αναλυτική αναφορά σε σχέση με τον (δυτικού ελέγχου) χρηματοπιστωτισμό και το σκοτεινό μέλλον του, ειδικά μετά την τελική «οπλοποίηση» βασικών μηχανισμών του και την ουσιαστική κατάσχεση των δολαριακών και σε ευρώ αποθεμάτων της Μόσχας (σε ευρωπαϊκές τράπεζες), εδώ μόνο νύξεις θα κάνουμε για το θέμα.

Η κυριότερη υπόδειξη: αυτή τη φορά είναι διαφορετικά∙ σε σχέση με την περίοδο 2008 – 2009. Δεν θα μιλήσουμε (ακόμα) για «κρίση» – η λέξη είναι χιλιοπαιγμένη και χάνει το νόημά της. Θα μιλήσουμε για την «ιδιοσυχνότητα» του δυτικού χρηματοπιστωτισμού (όρος αινιγματικός εκτός αν έχετε γνώσεις μηχανικής) και για «ταλάντωση» του συστήματος.

Για παράδειγμα χρεωκοπίες τραπεζών δεν είναι υποχρεωτικό να συμβούν: τα κράτη θα δανειστούν για να τις «σώσουν» αν δεν υπάρχει άλλος σωτήρας, κρατικοποιώντας τες ουσιαστικά. Και παρότι τα παράγωγα παίζουν και πάλι τον αποσταθεροποιητικό τους ρόλο, αυτή τη φορά καίρια θέση φαίνεται να κατέχουν τα παράγωγα του εμπορίου νομισμάτων. Αυτό είναι διαφορετικό∙ και σχετίζεται άμεσα με την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Δείτε επ’ αυτού, ενδεικτικά, τον παρακάτω πίνακα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το μεσανατολικό μέτωπο (: συρία)

Παρέλαση κάπου κοντά στην Hasakah…

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Πριν σχεδόν 3 μήνες, στις 2 Γενάρη 2023 («Μέση Ανατολή: το μπλοκ της Αστάνα κινείται») ανάμεσα σ’ άλλα γράφαμε:

…

Με το φτωχό της μυαλό η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι: η άσκηση όλο και πιο έντονης στρατιωτικής «πίεσης» σε βάρος της Ουάσιγκτον και των βασσάλων της στη συρία (: ypg αλλά και κάποια τμήματα των ενόπλων στο Idlib) είτε απ’ την μεριά της Άγκυρας (: ypg) είτε απ’ τη μεριά της Μόσχας και της Δαμασκού (: Idlib)∙ η άσκηση όλο και εντονότερης «πίεσης» σε βάρος των αμερικανικών βάσεων στη συρία απ’ την Τεχεράνη (από τους «φρουρούς της επανάστασης» και τους σύριους πολιτοφύλακές τους)∙ σε συνδυασμό με τον έλεγχο της αμερικανικής βουλής απ’ τους ρεπουμπλικάνους απ’ την αρχή του 2023 θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση (στην Ουάσιγκτον) του ρεύματος που εκπροσωπούσε το ψόφιο κουνάβι: πάμε να φύγουμε από ‘κει, τι δουλειά έχουμε πια στη συρία; Η αμερικανική εξήγηση «φυλάμε τους ypg για να κλέβουν το συριακό πετρέλαιο, να κάνουν λαθρεμπόριο, να πληρώνουν μισθούς στους πολλές δεκάδες χιλιάδες ‘δημόσιους υπαλλήλους’ τους και να είναι μαζί μας, οπότε μας έρχεται πολύ φθηνότερα απ’ το να τους πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι» μπορεί να περνάει απαρατήρητη όσο η δημαγωγική προσοχή είναι στραμμένη στην ήττα της ρωσίας. Αν, όμως, εμφανιστούν κάποια εύστοχα drones;

…

Και πριν δυο βδομάδες (13 Μάρτη, «Οι ανοικτές φλέβες της μέσης Ανατολής 3»):

…

Το μπλοκ κινείται στον δύσκολο δρόμο της απώθησης του αμερικανικού στρατού απ’ το 1/3 της συριακής επικράτειας (και, στη συνέχεια, της επιστροφής του ρεαλισμού στους βασάλους της Ουάσιγκτον, τους ypg…):

Η Ουάσιγκτον νοιώθει την «πίεση»: οι επιθέσεις με ρουκέτες κατά των αμερικανικών βάσεων στα ανατολικά του Ευφράτη πληθαίνουν. Σε μια κίνηση «συμβολικής επίδειξης» έστειλε (προφανώς απροειδοποίητα…) στις 4 Μάρτη σ’ αυτό το κατεχόμενο τμήμα της συρίας τον κοτζάμ αρχιστράτηγο Mark Milley, επικεφαλής του αμερικανικού γενικού επιτελείου… Για να δηλώσει «δεν πρόκειται να φύγουμε από δω».

Την Δευτέρα 6 Μάρτη το τουρκικό υπ.εξ. κάλεσε τον πρεσβευτή των ηπα στην Άγκυρα Jeff Flake για να του επιδώσει την «δυσφορία και διαφωνία» του μ’ αυτήν την επίσκεψη, θεωρώντας την κάλυψη των «τρομοκρατών» ypg (κάτι που ισχύει…). Και στις 10 Μάρτη το κινεζικό υπ.εξ. κατήγγειλε την Ουάσιγκτον για «την ωμή παραβίαση της κυριότητας και της εδαφικής ακεραιότητας της συρίας», ζητώντας «τον άμεσο τερματισμό της κατοχής, της υποστηρίξης σε αποσχιστικές ένοπλες ομάδες και της λεηλασίας του πλούτου της συρίας».

…

Αυτό που εκτιμούσαμε ως αναμενόμενο, «τα εύστοχα drones», εμφανίστηκε στις 23 Μάρτη: ένα τέτοιο ξέφυγε απ’ τα αμερικανικά ραντάρ και κτύπησε την βάση του u.s. army στην πόλη Hasakah, στα βορειοανατολικά της συρίας, κοντά στα σύνορα με το ιράκ, σκοτώνοντας (βεβαιωμένα) έναν αμερικάνο πεζοναύτη και τραυματίζοντας άλλους έξι, συμπεριλαμβανόμενου ενός μισθοφόρου.

Η Ουάσιγκτον εκτίμησε (μάλλον σωστά) ότι το drone ήταν ιρανικό. Απάντησε την ίδια μέρα με πυραύλους στην πόλη Deir Ez Zor, στη δυτική όχθη του Ευφράτη, σε θέσεις είτε των ιρανών φρουρών της επανάστασης είτε εντόπιων αράβων συμμάχων τους – σκοτώνοντας 11. Την επόμενη μέρα, στις 24 Μάρτη, 10 ρουκέτες κτύπησαν στην απέναντι όχθη τα «κεντρικά» της αμερικανικής κατοχής της ανατολικής συρίας και μια εγκατάσταση εξόρυξης φυσικού αερίου που βρίσκεται μέσα στη βάση, τραυματίζοντας τουλάχιστον έναν πεζοναύτη. Οι ένοπλοι στη συρία που «πιέζουν» τους κατοχικούς ανακοίνωσαν ότι «θα απαντάμε στις επιθέσεις εναντίον μας»∙ ο νυσταλέος Jo απ’ την Οττάβα δήλωσε «δεν θέλουμε σύγκρουση με το ιράν, αλλά προστατεύουμε τους ανθρώπους μας».

Όλοι σε άμυνα λοιπόν, και η αναμέτρηση τελείωσε… Ή μήπως όχι;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Θεωρία της αποκτήνωσης 1

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Παρακολουθείστε παρακαλούμε αυτά τα μικρά, διδακτικά ντοκουμέντα – με όσο πιο κρύο αίμα γίνεται. Όχι εύκολες προσωποποιήσεις, όχι παραπλανητικές στοχοποιήσεις∙ μην ξεπέσετε σε έτσι κι αλλιώς ελεγχόμενες εκτονώσεις!

Πράξη μία

Εδώ έχουμε έναν πρωθυπουργό / στρατηγό / γενικό επιτελάρχη, ο οποίος απαντάει στον εαυτό του που συντευξιάζονται και οι δύο (και ο ρημαδοΚούλης και ο εαυτός του) στις 28 Νοέμβρη 2020 στο σαλονικιώτικο ραδιόφωνο status fm 107.7…  Ο οποίος (εαυτός του) γίνεται στιγμιαία (;) και φαντασιακά κυνηγός, κυνηγός θηραμάτων (τι άλλο;), με όπλο σύριγγες∙ αλλά τον προλαβαίνει (ο νεοφιλελεύθερος εαυτός του…) πριν λαχανιάσει, μπουρδουλωθεί κυνηγώντας, και λέει «όχι, εγώ δεν πρόκειται να κυνηγάω με το εμβόλιο στο δρόμο ανθρώπους που δεν θέλουν να εμβολιαστούν (: χλιμίντρισμα κατάφασης απ’ τους ρεπόρτερ∙ είναι το ιππικό…) αλλά…» Αλλά; … Η ίδια η αγορά, η ελεύθερη οικονομία … θα τους τσακώσει!

Χμμμ… Ο κυνηγός δεν θα ιδρώσει. Έχει κι άλλο σχέδιο για τα θηράματα! Η παγίδα σα να λέμε θα κάνει την δουλειά… Πού πάτε να ξεφύγετε ρε αλαφιασμένα ζώα απ’ τα ασφαλή και τα αποτελεσματικά μας; Σας έχουμε στήσει παντού παγίδες!!! Ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω! (και τα χειροκροτήματα άπειρα απ’ όλη την εξέδρα των caradinieroi / pfizeroi τότε… Και μετά… Ε;)

Εδώ έχουμε εν χορώ (δημοσιογραφικό, συνδικαλιστικό, άρα εκπροσώπων εξουσιών) την ολοκληρωμένη πεποίθηση (σε σχέση με τον όχι-κυνηγό-πρωθυπουργό) ότι σε πρώτη και τελευταία ανάλυση είστε (είμαστε) ζώα (ζώα-σε-κλουβί θα ήταν το ιδανικό για τους πιο πάνω θεωρητικούς…). Τα κλουβιά είναι στη θέση τους, δεν χρειάζεται πια κυνήγι στους δρόμους… Και κατά συνέπεια «το καλό μας» (με την μορφή «ενέσεων» ή και όποια άλλη θεωρηθεί κατάλληλη) θα πρέπει να μας βρει υπνωτισμένους…. Αν η παγίδα της αγοράς δεν αποδώσει, θα πρέπει να μας πιάσουν στον ύπνο! Προσέξτε παρακαλούμε το ότι η συγκεκριμένη δήλωση γίνεται μέσα σε γενική ευωχία ατόμων που, αναμφίβολα, έχουν τοποθετήσει εαυτούς και εαυτές στη θέση είτε των «θηριοδαμαστών» είτε των «φυλάκων» – γενικά μιλώντας…

Σε κάθε περίπτωση: πάνδημα χειροκροτήματα για την μεταχείριση των «ζώων δεν κάθονται φρόνιμα…» Σα να λέμε: ζώα είναι μεν, αλλά δεν έχουν γίνει ακόμα pets, όπως θα έπρεπε…

Πράξη 2

Εδώ έχουμε και πάλι εν χορώ την βεβαιότητα πως οι ανθρωποθυσίες προάγουν το «καλό» (του έθνους, της πατρίδας, πείτε το όπως θέλετε) και πως «τι να κάνουμε; έτσι είναι τα πράγματα». Πρόκειται για μια «ολιστική προσέγγιση» της αξίας των ανθρωποθυσιών από άτομα που κρατούν-το-μαχαίρι της δημαγωγίας κι όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Και όχι μόνο.

Κι εδώ έχουμε την «πολιτική ενίσχυση» (στο ανώτερο δυνατό σημείο) αυτής της «ολιστικής προσέγγισης», που μπορεί μεν να προκάλεσε (η ενίσχυση…) κάποιες λίγο πολύ προεκλογικές ενστάσεις, επιφανειακότατες όμως εφόσον τα-μαχαίρια βρίσκονται σε πάρα πολλά χέρια: το «η πατρίς χρειάζεται θυσίες» είναι ένα δόγμα με πάμπολλους γονείς, για πάμπολλες χρήσεις. (Εκτός απ’ την πατρίδα και η βιομηχανία-της-υγείας χρειάζεται θυσίες, και η 4η βιομηχανική επανάσταση χρειάζεται θυσίες, και η τεχνολογική πρόοδος χρειάζεται θυσίες, και είναι σαφές ότι τα θυσιαστήρια είναι μπίζνα με προοπτικές… αλλά μην σας μπερδεύουμε. Μπερδευόσαστε;)

Θεωρία της αποκτήνωσης 2

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Απ’ τον μύθο της θυσίας της Ιφιγένειας (και τον λίγο πολύ ανάλογο μύθο της θυσίας του Ισαάκ) έχουμε την ιστορική προειδοποίηση περί ανθρωποθυσιών όπου (την τελευταία στιγμή;) τα ανθρώπινα σφακτάρια ανταλλάσονται στον βωμό με κάποιο ζώο. Η Άρτεμις βάζει ελάφι στη θέση της Ιφιγένειας, ο ιουδαϊκός θεός βάζει ένα αρνί στη θέση του μονάκριβου Ισαάκ.

Οι μύθοι αυτοί (και άλλοι παρόμοιοι) έχουν διαχρονική αξία. Τοποθετούν το ανθρώπινο πάνω στον πάγκο του χασάπη να αιωρείται ανάμεσα στο «ιερό» και στο ζωώδες: ΑΥΤΟ το εκκρεμές είναι η «θυσία», και γι’ αυτό ό,τι βαπτίζεται «θυσία» δεν είναι θάνατος ή πόνος αλλά πάντα κάποιου είδους παροχή υπηρεσιών∙ προκαταβολή θανάτου σε αναμονή κάποιου ανταλλάγματος.

Ένα στοιχειωδώς απροκατάληπτος ανθρωπολόγος θα μας πληροφορούσε ότι οι πιο πάνω συγκεκριμένοι μύθοι αναφέρονται σ’ ένα είδος μετάβασης: απ’ την τελετουργική σφαγή ανθρώπων για να αποκτηθεί η εύνοια (ή η συγχώρεση) του / των θεού / ών, στην τελετουργική σφαγή ζώων για τους ίδιους λόγους. Κάποια σοβαρή αλλαγή στην πολιτική οικονομία των κοινωνιών θα πρέπει να συνέβη για να γίνει αυτή η μετάβαση∙ ίσως και κάποιες κοινωνικές εξεγέρσεις κατά των ανθρώπινων σφαγείων. Ωστόσο πάντοτε στο ματωμένο σώμα, στο σώμα που θυσιάζεται, αποδιδόταν κάτι αντεστραμμένα (και διεστραμμένα) «ανώτερης τάξης», «θεϊκό» ίσως: η αιτία της σφαγής του. Δεν πέθανε, δεν σκοτώθηκε, δεν τον σκότωσαν: θυσιάστηκε… Αυτό είναι “κάτι άλλο”…

Κι ενώ ο κανιβαλισμός έμοιαζε ξεπερασμένος, η τελετουργική βρώση του «για χάρη του θεϊκού θελήματος» ζώου κράτησε τις σημασίες αυτής της μεσολάβησης: ανθρώπινο όπως ζωώδες, ζωώδες όπως ανθρώπινο. Εν τέλει, στο επίσημο δόγμα του χριστιανισμού, η θυσία (και ο κανιβαλισμός) επέζησαν συμβολικά, με την λεγόμενη «θεία μετάληψη».

Η αλήθεια είναι ωστόσο πως οι ανθρωποθυσίες δεν σταμάτησαν ποτέ! Άλλαξαν, απλά, «δικαιολόγηση». Οι χριστιανοί, οι κατ’ εξοχήν σφαγείς της ανθρωπότητας σ’ όλη την ιστορία, έχουν υπάρξει ιδιαίτερα επιμελείς στο να σφάζουν άπιστους, ειδικά στις περιοχές του πλανήτη που καταλάμβαναν / καταλαμβάνουν, δηλαδή στο μεγαλύτερο μέρος του (όταν δεν σφάζονταν μεταξύ τους) για να «σώσουν τις ψυχές» τους. Τις ψυχές των Άλλων – που ήταν (ανθρωπόμορφα) ζώα. Επιπλέον η ανθρωποθυσία αποκτούσε κατά καιρούς κι ένα «πολιτικό νόημα» (για την «πατρίδα»…) μέχρις ότου με την δημιουργία του έθνους κράτους αυτή η ανθρωποεξόντωση ημών, υμών και αλλήλων όχι απλά μαζικοποιήθηκε και έχασε εντελώς τα παλιά τελετουργικά χαρακτηριστικά της (εν τέλει βιομηχανοποιήθηκε), αλλά σημάδεψε ανεξίτηλα την εκκοσμίκευση της εξουσίας: δεν είναι κάποιος θεός που ζητάει (και απολαμβάνει) θυσίες, δηλαδή ανθρώπινα σφακτάρια∙ είναι κάποια πρακτική αναγκαιότητα.

Αυτός ακριβώς είναι ο «λόγος περί θυσίας» στα στόματα δημαγωγών και πολιτικών βιτρινών χτες, σήμερα, αύριο. Πανινδρομούν μεταξύ του ελέγχου της γυμνής ζωής (του ανθρώπινου ζωντανού…) και του ελέγχου των κοινωνικών σχέσεων προσφεύγοντας σε μια «παλιά ιερότητα»: του «χρήσιμου», του αξιοποιήσιμου θανάτου – των Άλλων. Αν πνίγουν μετανάστες και πρόσφυγες είναι επειδή υπάρχει μια ανώτερη «αξία», η «εθνική ασφάλεια» ας πούμε… Αν δολοφονούνται χιλιάδες και σακατεύονται ακόμα περισσότεροι απ’ την γενετική μηχανική είναι επειδή υπάρχει ένα ανώτερο «όφελος»… Κι αν σκοτώνονται εδώ ή εκεί μερικές δεκάδες από εγκληματική αδιαφορία ατόμων και θεσμών, αναλαμβάνουν «να μην πάει χαμένος» ο θάνατός τους… Τον τοκίζουν, ή αποσπούν κάποια υπεραξία απ’ αυτόν: “δεν θα ξαναγίνει”.

Μ’ έναν τρόπο που τους διαφεύγει αλλά τον απολαμβάνουν, μέσα απ’ το στόμα τους και την συγκατάβαση στη θυσία (των άλλων…), μιλάει η εξουσία. Και η (εχθρική) σχέση της με την ζωή.