Month: May 2019

Όλα πάνε καλά 1…

Σάββατο 11 Μάη. Δεν ξέρουμε που και πότε, η ασταμάτητη μηχανή είναι όμως σίγουρη ότι φαινόμενα σαν το χθεσινό θα καταταγούν απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος στην κατηγορία «υποδειγματικά προπέτασμα καπνού».

Ενόσω η κινεζική αντιπροσωπεία βρισκόταν στην Ουάσιγκτον για συνέχεια των (υποτιθέμενων) διαπραγματεύσεων για τις οικονομικές / εμπορικές διαφορές τους, το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε έναν νέο κύμα δασμών στις κινεζικές εισαγωγές. Επειδή, είπε, η κίνα «έκανε πίσω» σε υποτίθεται συμφωνημένα σημεία.

Η αμερικανική κίνηση ήταν προσβλητική – με την έννοια της διαπραγματευτικής δεοντολογίας. Το «έλα να διαπραγματευτούμε, έχω ένα πιστόλι στο τραπέζι» είναι too much από μόνο του· το να αρχίζεις να πυροβολείς κιόλας σημαίνει «ροντέο». Κανονικά το Πεκίνο θα έπρεπε να ακυρώσει το ταξίδι της αντιπροσωπείας του…

Παραδόξως, όμως, δεν έκανε αυτό. Ο Liu He πήγε κανονικά… Κι όχι μόνο πήγε, όχι μόνο (όπως δήλωσε) «έκανε εποικοδομητικές συζητήσεις» (που δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα…), αλλά επιπλέον άφησε ανοικτή την συνέχεια των «διαπραγματεύσεων». Αυτά την ώρα που κανονικά όλη η δομή εξουσίας στο Πεκίνο πρέπει να βγάζει αφρούς.

Κάνουμε την εκτίμηση ότι το Πεκίνο, σ’ αυτήν την ιστορική φάση όξυνσης της αντιπαράθεσης με την Ουάσιγκτον (που περιλαμβάνει εκτός απ’ το νέο γύρο δασμών τις στρατιωτικές παρελάσεις του αμερικανικού στόλου στη θάλασσα της κίνας και την προσπάθεια εξοπλισμού της ταϊβάν) έχει επιλέξει να δείχνει όσο το λιγότερο γίνεται το τι σκέφτεται. Υπηρετώντας αυτόν τον στόχο, δηλαδή το να «μην εξωτερικεύει φραστικά ή συμβολικά την αντίδρασή του» σ’ αυτή τη φάση, το κινεζικό καθεστώς έστειλε τον Liu He «κανονικά» στην Ουάσιγκτον για τον «11ο γύρο διαπραγματεύσεων».

Όμως η έλλειψη έντονης (και όχι μόνο φραστικής) αντίδρασης σημαίνει το ανάποδο απ’ το «ηρεμία στο μέτωπο του Ειρηνικού»…

(φωτογραφία: Ο κινέζος αντιπρόεδρος Liu He αποχαιρετά τον αμερικάνο υπ.οικ. Steven Mnuchin – στο κέντρο – και τον αμερικάνο εκπρόσωπο στις διαπραγματεύσεις Ουάσιγκτον / Πεκίνου Robert Lighthizer, μετά το γρήγορο τέλος ενός ακόμα γύρου, χτες, στην Ουάσιγκτον…)

Όλα πάνε καλά 2…

Σάββατο 11 Μάη. Πριν μήνες η ασταμάτητη μηχανή είχε εκθέσει την εκτίμησή της: κάθε πόντο νομιμοποίησης της μιλιταριστικής της δράσης στον Ειρηνικό που χάνει η Ουάσιγκτον εξαιτίας της διαχείρισης που κάνει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ στο ζήτημα της βόρειας κορέας, θα επιχειρήσει να τον κερδίσει τραβώντας το χαρτί της ταϊβάν. Και είναι σαφές ότι αυτό κάνει.

Η πρόσφατη διακομματική υπερψήφιση του «νόμου για την βοήθεια στην ταϊβάν 2019» και του «νόμου επιβεβαίωσης της προσήλωσης των ηπα στην ταϊβάν 2019» απ’ τη αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων (με ψήφους 414 υπέρ και μηδέν κατά…) είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο παλιών (και επανειλημμένων) δεσμεύσεων της Ουάσιγκτον ότι (θα) τηρεί την «πολιτική της μίας κίνας» και ότι δεν θα ανακατεύεται στα ζητήματα της ταϊβάν με τρόπο που να προκαλεί το Πεκίνο. Η τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση του νησιού στηρίζεται πολύ στην Ουάσιγκτον· στην απέναντι μεριά ο Xi δήλωσε ήδη απ’ τον περασμένο Γενάρη ότι δεν αποκλείει την «στρατιωτική λύση» αν η επανένωση της ταϊβάν με την κίνα (στο μοντέλο «ένα κράτος δύο συστήματα» δεν γίνει ειρηνικά). Ακόμα κι αν το κινεζικό καθεστώς έχει την υπομονή να περιμένει την αλλαγή κυβέρνησης στην ταϊβάν στις επόμενες προεδρικές εκλογές (στις 20 Μάη του 2020), δεν έχει σίγουρα την διάθεση να παρακολουθεί το ψοφιοκουναβιστάν να προσπαθεί να το κυκλώσει με διαρκώς επιθετικότερες «πρωτοβουλίες».

Σ’ ένα τέτοιο γενικό ταμπλώ, αυτό το κινεζικό καλάααααααα… στους νέους δασμούς θα έπρεπε να ανησυχεί τους ψοφιοκουναβικούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…

Όλα πάνε καλά 3…

Σάββατο 11 Μάη. Η τακτική του Πεκίνου μοιάζει με την ως τώρα τακτική της Τεχεράνης. Και έχει επίσημο όνομα. Λέγεται «στρατηγική υπομονή» (strategic patience). Αστεία ή σοβαρά μπορεί να έλκει την καταγωγή της απ’ τις παλιές ασιατικές πολεμικές τέχνες: αποφεύγεις τα κτυπήματα του αντιπάλου προσδοκώντας να καταβληθεί απ’ την αποτυχία της δύναμής του.

Αλλά η Ουάσιγκτον έχει ακόμα περιθώρια να ασκεί την δύναμή της. Και η Τεχεράνη δεν έχει αντίστοιχα περιθώρια να αποφεύγει τα κτυπήματα. Οι διαδοχικές αμερικανικές «κυρώσεις» που ξεκίνησαν απ’ τον πετρελαϊκό τομέα και προχωρούν τώρα στην μεταλλουργία έχουν μεν σαν αντίβαρο τις εμπορικές σχέσεις της Τεχεράνης με το Πεκίνο, την Μόσχα, την Άγκυρα και την Ντόχα· έχουν όμως πραγματικές συνέπειες στον ιρανικό καπιταλισμό. Ειδικά εφόσον το Παρίσι και το Βερολίνο, είναι μεν (στα λόγια) εναντίον της αμερικανικής μονομέρειας, δεν φαίνεται όμως να κάνουν τα πρακτικά βήματα που θα αναλογούσαν στην περίσταση.

Η Τεχεράνη, στα πλαίσια της «στρατηγικής υπομονής» έχει φτάσει στο σημείο να υιοθετήσει την τακτική της Μόσχας: Ο Trump; Μωρέ ο Trump είναι καλούλης, και δεν θέλει πόλεμο – η «ομάδα B» είναι που τον σπρώχνει δήλωσε πρόσφατα ο ιρανός υπ.εξ…. Η «ομάδα B» είναι ο Bolton, o Netanyahou (“Bibi” χαϊδευτικά…) και οι δύο «bin», ο τοξικός και ο μέντοράς του στο Ντουμπάι.

Αυτά, όμως, είναι δευτερεύοντα. Βασικότερο είναι ότι οι αμερικάνοι πολεμοκάπηλοι, υπό την ηγεσία των συντηρητικών, έχουν σηκώσει τις ίδιες σημαίες που ανέμιζε ο Μπους ο Β το 2001 και το 2003 – σε διαφορετικό όμως περιβάλλον, και με χειρότερους σε βάρος τους συσχετισμούς. Κάτω απ’ τις ίδιες σημαίες βρίσκεται και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός / φασισμός. Του οποίου οι πολιτικές βιτρίνες ξέρουν καλά ότι αν στις αμερικανικές εκλογές του Νοέμβρη του 2020 κερδίσουν οι «δημοκρατικοί» (και μάλιστα όχι απλά οι «δημοκρατικοί» του Obama αλλά μια νέα γενιά ριζοσπαστικοποιημένων προς τα αριστέρα ψηφοφόρων) τα σχέδια τους για περιφερειακή ηγεμονία θα βουλιάξουν.

Αυτό σημαίνει πως τόσο για το ψοφιοκουναβιστάν όσο και για το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς υπάρχει ήδη μια «στενότητα χρόνου»: αυτά που θέλει να κάνει ο άξονας στη μέση Ανατολή πρέπει να τα κάνει μέσα στους επόμενους μήνες· και πάντως πριν τις εκλογές του 2020. (Ας θυμήσουμε επί τη ευκαιρία πως ούτε στις εκλογές του 2016 οι συντηρητικοί πήραν την πλειοψηφία. Κέρδισαν το άσπρο σπίτι λόγω των ιδιομορφιών του συστήματος, και επειδή η Clinton εμφανιζόταν σαν πιο πολεμοκάπηλη απ’ το ψόφιο κουνάβι…)

Αυτή η «στενότητα χρόνου» αφήνει ήδη μια μυρωδιά μπαρουτιού πολύ έντονη στη μέση Ανατολή, παρότι πρόκειται για δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, επειδή εδώ συντίθενται δύο μείζονες ιμπεριαλισμοί (ο αμερικανικός και ο ισραηλινός) που ο καθένας χωριστά και οι δύο μαζί βρίσκονται κάτω από μεγάλη πίεση μετά την αποτυχία των σχεδιασμών τους για την συρία και το ιράκ.

Όμως δεν μπορούν πια να κάνουν ό,τι θέλουν. Μέσα απ’ την αλληλουχία των «μπλοκ» που έχουν στον πυρήνα τους τον ρωσικό και τον κινεζικό ιμπεριαλισμό, ίσως δεν υπάρχει πια «αδύναμος κρίκος» στην αλυσίδα της παγκόσμιας ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης…

Ισχύει ωστόσο κι αυτό: όταν τέτοιες αναμετρήσεις οξύνονται δεν λαμβάνονται πάντα αποφάσεις «τετράγωνης λογικής»…

Για το καλό της ειρήνης

Σάββατο 11 Μάη. …Μερικοί στην κυβέρνηση Trump πιστεύουν ότι «ωραία, αυτό που θα φέρει την ειρήνη είναι να σπάσουμε τα πόδια των Παλαιστίνιων, να τους σπάσουμε επιπλέον ένα χέρι και τα δόντια, και ύστερα, όταν θα έχουν πέσει κάτω, θα έρθουν έρποντας έτοιμοι να δεχτούν ό,τι τους προσφέρουμε». Αυτοί που το βλέπουν έτσι δεν ξέρουν τους Παλαιστίνιους.

Αυτό δήλωσε προχτές ο Riyad Mansour, πρεσβευτής της “παλαιστινιακής αρχής” στον οηε, σχολιάζοντας τις “διαρροές” για το «deal του αιώνα». Σωστά. Ακόμα περισσότερο επειδή μαζί διέρρευσαν και οι πολύ αυστηρές «ποινές» σε βάρος των παλαιστίνιων, αν τολμήσουν να μην πάνε έρποντας να φιλίσουν το χέρι του βασιλογαμπρού, του ψόφιου κουναβιού, των φασιστών του ισραήλ και όποιου άλλου στηρίζει την «τελική λύση» σε βάρος τους.

Αν, λοιπόν, το σχέδιο το απορρίψει η «παλαιστινιακή αρχή» και η Χαμάς, τότε η Ουάσιγκτον θα φροντίσει να μην πηγαίνουν λεφτά από κανέναν στον πλανήτη στα ταμεία της, έτσι ώστε οι Παλαιστίνιοι να πεθάνουν από πείνα… Αν, πάλι, είναι μόνον η Χαμάς αρνητική, τότε η Ουάσιγκτον θα στηρίζει το Τελ Αβίβ σε οποιοδήποτε πόλεμο κάνει κατά της λωρίδας της Γάζα, για πάντα – μέχρι να γίνει η λωρίδα έρημος…

Το χαρακτηριστικό της εποχής είναι ότι η ωμότητα και ο κυνισμός της εξουσίας και του ιμπεριαλισμού (εν προκειμένου του ψοφιοκουναβιστάν και του απαρτχάιντ καθεστώτος του ισραήλ) νοιώθουν πια τέτοια άνεση ώστε δημοσιοποιούν και τέτοια σχέδια και τις «τιμωρίες» σε όποιον τολμήσει να τα απορρίψει.

Δεν έχουν υπολογίσει όμως πως όταν κουρντίζεις συνέχεια ένα ελατήριο, αυτό σπάει – και πετάγεται στα μάτια σου…

Ποιά επέτειος;

Παρασκευή 10 Μάη. …Ο ιστορικός υλιστής αφήνει τους άλλους να εξαντληθούν με την πόρνη που ονομάζεται “Μια φορά κι ένα καιρό” στο μπουρδέλο του ιστορικισμού…

Αυτό είπε ο Walter Benjamin τότε. Κάποτε. Προειδοποίησε, μπορεί μάταια, μπορεί όχι. Αν υπήρχε ιστορικός υλιστής σήμερα (υπάρχει;) θα σιχαινόταν τους ιστορικιστές κάθε είδους και ιδεολογικής ταυτότητας που χτες “γιόρτασαν” (τα εισαγωγικά απαραίτητα: ρουτινιάρικες στιγμές) την “νίκη κατά του φασισμού” στα show του συστήματος. Του Μάη στις 9, έτος 1945: το τρίτο ράιχ υπέγραψε την ήττα του στον Β παγκόσμιο. Νίκη κατά του φασισμού; Όχι δα! Νίκη κατά του τότε γερμανικού ιμπεριαλισμού στην ευρώπη; Ναι. Ως εκεί.

Ο ιστορικός υλιστής δεν πρέπει να λαθέψει για το “τότε”, για να μην λαθεύει στο κάθε “τώρα”. Πώς, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι “ήττα του φασισμού” η συνθηκολόγηση της ναζιστικής γερμανίας όταν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιοδυτικότερα το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο, στην ισπανία, καθεστώς αδελφό του χιτλερικού, εκείνη την ημέρα, στις 9 Μάη του 1945, και την επόμενη και την μεθεπόμενη, ήταν ακμαίο, και κράτησε τα στρατόπεδα μαζικής συγκέντρωσης / εξόντωσης κομμουνιστών και αναρχικών ως την δεκαετία του 1970; Πώς θα μπορούσε να είναι “ήττα του φασισμού” το γεγονός πως ήδη πριν την 9η Μάη οι γνώσεις και οι τακτικές των ναζί έμπαιναν εθελοντικά στην υπηρεσία των “νικητών”, ειδικά των ηπα; Πώς θα μπορούσε να είναι “ήττα του φασισμού” οι χούντες που πολλαπλασιάστηκαν σ’ όλο τον κόσμο στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα;

Οι ιστορικιστές στην πραγματικότητα γιόρτασαν χτες, σαν “νίκη κατά του φασισμού”, την ενσωμάτωσή του στη “δημοκρατική τάξη”! Ο ιστορικός υλιστής μπορεί και πρέπει να παρακολουθήσει τα βήματα αυτής της ενσωμάτωσης απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα ως τις μέρες μας. Δεν ξαφνιάζεται με την επιστράτευση του φασισμού (με τις αναγκαίες προσαρμογές, αλλοίμονο) στις τακτικές κυριαρχίας του μεταμοντέρνου καπιταλισμού. Ξέρει ότι οι επιτυχίες του, το know how του, ούτε μια στιγμή δεν υποτιμήθηκαν απ’ τους σφετεριστές του πλούτου που δημιουργεί η εργασία.

…Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει…

Κι αυτό ο Benjamin το έγραψε. Και άλλα πολλά. Ποιός καταλαβαίνει; Ποιός έχει τα κότσια να κάνει πράξη το αστραποβολητό της ιστορικής συνείδησης;

Ποιός ζει την ιστορική στιγμή του κινδύνου; Ποιός ανταλλάσσει τον φόβο με την άγνοια;

Η αμερικανική νομιμοποίηση του ισραηλινού απαρτχάιντ

Παρασκευή 10 Μάη. Η διαρροή απ’ την «συνδεδεμένη με τον Netanyahou» ισραηλινή εφημερίδα israel hayom των βασικών σημείων του «deal του αιώνα», του σχεδίου δηλαδή της Ουάσιγκτον για την επέκταση του ισραηλινού φασιστικού κράτους, προφανώς έχει σκοπιμότητα όχι απλά δημοσιογραφική. Όποιος διαβάσει αυτά τα σήμεία καταλαβαίνει:

– Οι κατοχικοί, απαρτχάιντ εποικισμοί στη δυτική Όχθη (το 62% του εδάφους) όχι απλά θα νομιμοποιηθούν, αλλά θα επεκταθούν ώστε να ενοποιηθούν με άλλους στην «γειτονιά» τους.

– Οι Παλαιστίνιοι θα φτιάξουν κάτι που θα λέγεται «κράτος» επειδή οι αποικιοκράτες έχουν χιούμορ (χωρίς στρατό και όπλα, αλλοίμονο, «ζήτω η άρνηση στράτευσης!»), το οποίο θα είναι γκαλερί από περικυκλωμένους θύλακες («μπαντουστάν» λέγονταν στο νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ), με τον ισραηλινό στρατό να τους επιβλέπει…

– Η χούντα της αιγύπτου θα παραχωρήσει στη λωρίδα της Γάζα μερικά στρέμματα αιγυπτιακού εδάφους μόνο για την δημιουργία «βιομηχανικής ζώνης», στην οποία θα δουλεύουν παλαιστίνιοι εργάτες. Θα είναι μια «ειδική οικονομική ζώνη», όπου οι εργάτες της Γάζα θα πηγαινοέρχονται μόνο για δουλειά, καθότι «η εργασία εξανθρωπίζει» – όπως θα έλεγαν τα ισραηλινά φασιστόμουτρα και οι σύμμαχοί τους αν δεν είχαν προλάβει να το πουν οι ναζί. Α, αυτή η βιομηχανική ζώνη θα έχει και αεροδρόμιο… Λούσα δηλαδή.

– Για να μην νοιώθουν απομονωμένοι μεταξύ τους οι παλαιστίνιοι της λωρίδα της Γάζας και των μπαντουστάν της δυτικής Όχθης θα φτιαχτεί ένας highway που θα επιτρέπει την κυκλοφορία, με τον όρο να είναι 30 μέτρα πάνω απ’ το ισραηλινό έδαφος. Αυτήν την ρατσιστική υπεραερογέφυρα θα την χρηματοδοτήσει (λέει το deal) κατά 50% το Πεκίνο…

– Η Ιερουσαλήμ / al Quds θα είναι μεν «πρωτεύουσα» και των δύο κρατών, αλλά υπό τον έλεγχο μόνο του ισραηλινού στρατού και της αστυνομίας. Οι παλαιστίνιοι της ανατολικής Ιερουσαλήμ θα έχουν λόγο μόνο για τα σχολεία – κι αν τους αρέσει. Αλλιώς…

– ‘Οποιος τολμήσει να απορρίψει τη νομιμοποίηση του ισραηλινού απαρτχάιντ θα έχει να αντιμετωπίσει την δίκαιη αμερικανική οργή, που χάλασε τόση φαιά ουσία για να φτιάξει αυτόν τον επί της γης παράδεισο και δεν σηκώνει αμφισβητήσεις.

Αυτή είναι η «τελευταία προσφορά» που κάνει ο πολεμικός άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ στους παλαιστίνιους. Ακόμα κι αν δεν μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει ότι για να πάει κάποιος απ’ το Παγκράτι στο Περιστέρι θα περνάει από 3 έως 4 μπλόκα (όπως τώρα, δηλαδή) με κάθε ενδεχόμενο «απαγόρευσης» (για λόγους ασφαλείας διάολε!), μπορείτε να καταλάβετε τουλάχιστον αυτό: το «deal του αιώνα» σημαίνει (παλαιστινιακή) εργατική τάξη με μια κάνη τανκ στον κρόταφο. Επίσημα και κανονικά…

Είναι ο.κ. ότι το «αριστερό» ελληνικό γκουβέρνο υπογράφει με χέρια και πόδια το έγκλημα; Αντίρρηση;Έχετε κάποια αντίρρηση;

Η αμερικανική νομιμοποίηση του ισραηλινού απαρτχάιντ 2

Παρασκευή 10 Μάη. Το ψοφιοκουναβιστάν είναι ιμπεριαλιστικό, εντελώς ηλίθιο όμως δεν είναι. Ακόμα. Ούτε ο βασιλογαμπρός, που μοστράρεται σαν ο εμπνευστής και προαγωγός του πιο πάνω σχεδίου, είναι εντελώς ηλίθιος. Ο σκοπός του σχεδίου δεν είναι η αποδοχή του απ’ τους Παλαιστίνιους· ακόμα κι αυτή η τσατσορουφιάνικη «παλαιστινιακή αρχή» του Αμπάς δεν μπορεί να το φάει και να το χέσει με τρόπο αποτελεσματικό. Ζητούμενο είναι η απόρριψή του – εξού και η «διαρροή». Για να γίνει από τώρα. Έτσι ώστε ύστερα το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς (και ολόκληρος ο άξονας) να μπορεί να λέει: ε, αφού τίποτα δεν τους αρέσει, θα κάνουμε εμείς τα κουμάντα μας.

Επειδή, όμως, δεν πρόκειται για ιδιωτικό προικοσύμφωνο αλλά για ζήτημα διεθνούς σημασίας, το «θα κάνουμε εμείς τα κουμάντα μας» έχει πλέον νόημα μόνο σαν βατήρας του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Για να το κάνουμε λιανά: «γιατί οι Παλαιστίνιοι απορρίπτουν αυτό το σοφό σχέδιο; Επειδή η Χαμάς είναι όργανο της Τεχεράνης». «Ποιός είναι αυτός που προκαλεί προβλήματα στην ειρήνη στη μέση Ανατολή; Η Τεχεράνη». «Ποιός έχει τρομοκράτες; Η Τεχεράνη, το έχουμε πει ήδη».

Έχει πιθανότητες να δουλέψει ιδεολογικά αυτή η σαπισμένη μπλόφα, έτσι ώστε να αποκτήσει μια κάποια διεθνή νομιμοποίηση τόσο η ολοκλήρωση του ισραηλινού απαρτχάιντ όσο και η συγκεκριμένη στοχοποίηση της Τεχεράνης; Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ούτε μία στις εκατό – με την εξαίρεση της ισραηλινής φασιστικής κοινωνίας φυσικά. Κι ας πέσουν όλα τα καθεστωτικά ενσωματωμένα media στο κόλπο.

Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για τους εμπνευστές και τους υποστηρικτές του «deal του αιώνα». Θα έπρεπε να το ξέρουν: η ιδέα τους δεν έχει να κάνει μόνο με την Τεχεράνη. Έχει να κάνει με την συντριπτική πλειοψηφία του ισλαμικού κόσμου απ’ το μαρόκο ως την ινδονησία, plus το μπλοκ της Αστάνα, plus τους απείθαρχους της λατινικής αμερικής, plus τα κινήματα υποστηρίξης της παλαιστινιακής αντίστασης σε όλο τον πλανήτη.

Αλλά δεν φαίνεται να το ξέρουν. Έχουν υιοθετήσει την τακτική οπτική του φασιστικού Τελ Αβίβ – αντιλαμβάνονται δηλαδή την σημασία της παλαιστινιακής αντίστασης μόνο μέσα απ’ το σκόπευτρο των όπλων τους.

Οι νταβάδες του «deal του αώνα» αναβάλουν διαρκώς την επίσημη ανακοίνωσή του· αλλά τώρα έχει γίνει διεθνώς γνωστό. Ενάντια στους σχεδιασμούς τους πρέπει να κάνουμε αυτή τη γνώση ενισχυτή του δίκαιου στόχου: ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα!

Palestine libre: αυτό είναι το σωστό. Και μας αναλογεί η απαίτησή του, όχι μόνο για λογαριασμό της παλαιστινιακής αντίστασης, όχι μόνο για λογαριασμό της εχθρότητας στις συμμαχίες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, αλλά και για έναν ακόμα λόγο: για να σηκώσουμε το μπόι μας στην αρένα, όχι σαν θύματα αλλά σαν ανταγωνιστικά υποκείμενα· σαν υποκείμενα ζωής.

Είναι αυτή η εργατική εχθρότητα που έχει ξεχάσει την αυτοπεποίθησή της. Όμως όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν έτσι και τώρα είναι ο διεθνισμός που μας δυναμώνει. Είναι ο εργατικός διεθνισμός που μας βάζει μέσα στον πραγματικό Κόσμο υποδεικνύοντας καθήκοντα και δυνατότητες.

Αφήστε τους τσατσορούφιανους, τους λακέδες και τους τζιτζιφιόγκους κάθε είδους να συμβουλεύουν ότι πρέπει να κλείνουμε τα μάτια… Αφήστε τον μεταμοντέρνο βούρκο να φωνάζει «ο καθένας και η κάβλα του»…

Η τύφλωσή μας είναι η δουλειά τους…

Συμπτώσεις;

Παρασκευή 10 Μάη. Επειδή προβλέπεται μια ορισμένη «χρονική σύμπτωση» στις μεθοδεύσεις του άξονα για την Παλαιστίνη και σ’ εκείνες εναντίον του ιρανικού καθεστώτος, οφείλουμε να τονίσουμε κάτι που μπορεί (μπορεί και όχι…) να έχει σημασία.

Στο ψοφιοκουναβιστάν υπάρχει αυτήν την περίοδο ένα κάποιο «κενό εξουσίας», με βάση τα κλασσικά «δημοκρατικά» κριτήρια. Στην Ουάσιγκτον ΔΕΝ υπάρχει κανονικός «υπουργός άμυνας» (υπάρχει ένας υπηρεσιακός), όπως επίσης ΔΕΝ υπάρχουν πρεσβευτές σε διάφορες χούντες της αραβικής χερσονήσου.

Κάποιοι παρατηρούν ότι αυτές οι ελλείψεις διευκολύνουν τις μεθοδεύσεις των αιμοβόρων «σωματοφυλάκων» του ψόφιου κουναβιού, αφού υπάρχουν λιγότεροι αξιωματούχοι που θα μπορούσαν να έχουν αντιρρήσεις στις κινήσεις τους.

Από μόνο του είναι όντως παράδοξο γεγονός αυτές οι ελλείψεις· που κρατάνε ήδη κάποιους μήνες. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν μια ακόμα απόδειξη της παρακμής· ή ότι τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες της έχουν αναλάβει ανεπίσημα κάποια κυκλώματα των υπηρεσιών. Αν εξυπηρετούν και τα «σχέδια Bolton» θα φανεί αργά ή γρήγορα. Με μία ουσιαστική διαφορά: τα αμερικανικά φασιστόμουτρα νομίζουν (θέλουν να νομίζουν) ότι οι συσχετισμοί είναι ίδιοι με το 2003, όταν εισέβαλαν στο ιράκ.

Αν είναι έτσι, έχουν ακόμα ένα “σετ Guaido” στα ράφια τους…

Η επιτάχυνση της καπιταλιστικής βαρύτητας

Πέμπτη 9 Μάη. Η απόφαση του ψόφιου κουναβιού και του γκουβέρνου του να επιβάλλει νέες τιμωρίες στον ανταγωνιστή του απ’ το Πεκίνο από αύριο («Νευράκια στην Ουάσιγκτον», Δευτέρα 6 Μάη) έχει κάνει την αρχή της διαδρομής της σαν απειλή. Είναι τώρα στέρεο το έδαφος να επιβεβαιώσουμε παλιότερες εκτιμήσεις μας και να εκθέσουμε τις νεότερες.

Οι φήμες πως όπου νάναι θα πέσουν οι υπογραφές σε μια εμπορική συμφωνία Ουάσιγκτον – Πεκίνου αποδείχθηκαν αέρας κοπανιστός ως τώρα. Το ψοφιοκουναβιστάν κατηγορεί το Πεκίνο ότι υπαναχώρησε σε όλα τα σημεία όπου είχαν υπάρξει κατ’ αρχήν συμφωνίες στη διάρκεια των πολύμηνων «διπαραγματεύσεων» (όχι καταχρηστικά τα εισαγωγικά) – συνεπώς (λέει η αμερικανική δημαγωγία) το ψόφιο κουνάβι ήταν στην άμυνα όταν ανακοίνωσε ένα καινούργιο μπαράζ κυρώσεων…. Οι παλιοκινέζοι!

Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ο λεγόμενος «εμπορικός πόλεμος» ηπα – κίνας είναι ένας σημαντικός κρίκος, σημαντικός μεν αλλά μόνον ένας κρίκος στην αλυσίδα της οξυνόμενης ενδο-ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης που ονομάζουμε εδώ και χρόνια 4ο παγκόσμιο πόλεμο σε εξέλιξη. Μπορεί, όποιος θέλει, να νομίζει ότι η Ουάσιγκτον και το Πεκίνο διαπραγματεύονται απλά την ισορροπία ανάμεσα στο εμπόριο σόγιας και το εμπόριο πλυντηρίων μεταξύ τους… Όχι! Κάθε ένα απ’ αυτά τα κράτη / κεφάλαια έχει πίσω του το σύνολο του ρεπερτορίου της σύγκρουσης για κυριαρχία, της ιστορίας τους, των δυνατοτήτων και των αδυναμιών τους!

Συνεπώς, όταν ο αμερικανικός στρατός στέλνει τα πολεμικά του να πλεύσουν μέσα στα χωρικά ύδατα που το Πεκίνο θεωρεί δικά του (τα χωρικά ύδατα διάφορων νησίδων και ατολών στη νότια θάλασσα της κίνας)· ή όταν ετοιμάζεται να υπογράψει βαριά συμβόλαια για τον στρατιωτικό εξοπλισμό της ταϊβάν (αυτά τα δύο βρίσκονται σε εξέλιξη…), θα ήταν απίθανο να μην «υπαναχωρήσει» το Πεκίνο στις «εμπορικές διαπραγματεύσεις»…

Αλλά αυτή η «υπαναχώρηση» είναι μέρος μόνο της πραγματικότητας ακόμα και στο οικονομικό πεδίο. Θα μπορούσε να αναιρεθεί προσωρινά ή όχι· αλλά η τάση γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη.

Η αναμέτρηση έχει ξεκινήσει προ πολλού

Πέμπτη 9 Μάη. Όταν το 2001 ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ξεκίνησε την «προληπτική εκστρατεία κατά της τρομοκρατίας», ο τότε πρόεδρος Μπους ο νεώτερος μίλησε για μακρύ πόλεμο. Η «τρομοκρατία» (κατασκευασμένη έτσι κι αλλιώς απ’ τις αμερικανικές υπηρεσίες και τους συμμάχους τους) ήταν το άλλοθι, το μέσο· όχι ο στόχος. Το γεγονός ότι ήδη απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα οι ειδικοί του αμερικανικού ιμπέριουμ μπορούσαν να φανταστούν και να μεθοδεύσουν τον «αμερικανικό 21ο αιώνα» μόνο μέσω μιας διαρκούς προσχηματικής πολεμικής (δήθεν “αστυνομικής”) εκστρατείας σ’ όλο τον πλανήτη δείχνει ότι δεν εμπιστεύονταν την «οικονομική υπεροχή» τους· παρότι τότε δεν φαινόταν κανένας που να την αμφισβητεί – όχι, σίγουρα, στον ορίζοντα των κοινών θνητών. Σχεδόν 2 δεκαετίες μετά, το να κάνει η Ουάσιγκτον και να ελπίζει ότι μπορεί να κερδίσει έναν «εμπορικό πόλεμο» (κατά του Πεκίνου) είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι σα να υποστηρίζουν οι τωρινοί αμερικάνοι συντηρητικοί ότι το 2001 έκαναν λάθος, και ότι η “οικονομική υπεροχή” ήταν πάντα και παραμένει βασικό όπλο του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου… Γελοία παλινδρόμηση, που οφείλεται μόνο (κατά την γνώμη μας) στο ότι αφού ουσιαστικά έχει χάσει τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ο στρατιωτικός βραχίονας του αμερικανικού ιμπέριουμ δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι θα κερδίσει τον κύριως πόλεμο, τον κανονικό πόλεμο κατά των «αμφισβητιών» (της Μόσχας και του Πεκίνου) και των συμμάχων τους.

Όμως ο ίδιος βραχίονας δείχνει να είναι ανομολόγητα σίγουρος πως όσο καθυστερεί αυτόν τον κυρίως πόλεμο, τόσο πιθανότερο είναι να επιδεινώσει την θέση του.

Η ιστορία του 20ου αιώνα δείχνει διάφορα χρήσιμα για όσα συμβαίνουν τώρα. Η «τρομοκρατία» και ο πόλεμος εναντίον της όπως κατασκευάστηκε απ’ τις υπηρεσίες της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της ήδη απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα (Ριάντ και Τελ Αβίβ), η κατασκευή δηλαδή ενός «ανορθόδοξου πολέμου εναντίον ενός μη κρατικού παράγοντα» (πρώτη επιλογή: “αλ Κάιντα”…) προέρχεται απ’ την εμπειρία του 3ου παγκόσμιου και τον ρόλο των αντάρτικων εθνικοαπελευθερωτικών σοσιαλ/κομμουνιστικών εφόδων στον ουρανό σε πολλά μέρη του κόσμου. Κατά ένα τρόπο πρωτότυπο αλλά όχι ανεξήγητο η Ουάσιγκτον επιχείρησε να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία της μετά το 2001 «κάνοντας παιχνίδι» μέσω της «αναβίωσης» εκείνου που φαινόταν «οικείο» στα επιτελεία της, σαν ιστορικά πιο πρόσφατο, την σχεδιασμένη (και προφανώς χαλκευμένη) αναβίωση δηλαδή ενός μέρους της ιστορίας του 3ου παγκόσμιου πολέμου, με τα απελευθερωτικά αντάρτικα και τα καθεστωτικά αντι-αντάρτικα (τύπου «κόντρας»). Ήταν αυτό που ονομάστηκε στις μέρες μας proxie wars – αλλά δεν ήταν καθόλου άγνωστο στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Εμείς το ονομάσαμε έγκαιρα stay in front, σαν εξέλιξη του νατοϊκού stay behind στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου. (Κάποια στιγμή θα δικαιωθούμε γι’ αυτήν την συσχέτιση και την ακρίβειά της· αλλά θα είναι αργά από πολιτική / ανταγωνιστική άποψη…)

Το κόλπο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» σαν η λεωφόρος διατήρησης της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη ηττήθηκε, και ηττήθηκε οριστικά εδώ δίπλα: στο συριακό πεδίο μάχης. Από τότε και μετά (και παρότι η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να τραβάει απ’ τα μαλλιά, όσο μπορεί, το project «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», βαφτίζοντας «τρομοκράτες» τους επίλεκτους του ιρανικού στρατού…) η ενδοκαπιταλιστική αναμέτρηση έχει περάσει στην επανάληψη των μοτίβων της εκκίνησης του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Γυρίζει υποχρεωτικά προς τα πίσω στη γενεαλογία των ενδοκαπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών αναμετρήσεων του 20ου αιώνα, χωρίς τα φτιασίδια των τελευταίων δεκαετιών του. Όσο κι αν η Ουάσιγκτον προσπαθεί να περισπάσει / εκτονώσει / κερδίσει την ηγεμονία της μέσω «περιφερειακών» αναμετρήσεων όπου μπορεί να συντηρηθεί βολικά η ανάμνηση «αντιτρομοκρατικών εκστρατειών» (για παράδειγμα στην υποσαχάρια αφρική), είναι πια υποχρεωμένη να αναμετρηθεί κατά μέτωπο με τον κύριο αντίπαλο, τον οποίο άλλωστε το «δόγμα εθνικής ασφάλειας» έχει ονομάσει. Πεκίνο και Μόσχα…

Ο 2ος παγκόσμιος, που δεν είχε «προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», ξεκίνησε σαν νομισματικός πόλεμος, μέσω των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων των εθνικών νομισμάτων (και οπωσδήποτε εκείνων που ήταν, ή σκόπευαν να γίνουν διεθνούς χρήσης). Προχώρησε σε εμπορικό πόλεμο, μέσω της επιβολής ανταγωνιστικών δασμών στις εισαγωγές. Και κορυφώθηκε υποχρεωτικά σε στρατιωτικό πόλεμο… αφού, σ’ όλες τις προηγούμενες εκδοχές του ήταν ο ίδιος πόλεμος: για την κυριαρχία στις παγκόσμιες αγορές πρώτων υλών, εμπορευμάτων και εργασίας.

Το ίδιο συμβαίνει ήδη. Μπορεί να πληγώνονται οι ηλίθιοι (έχουν υπάρξει άφθονοι) που εδώ και χρόνια μας κούναγαν το δάκτυλο υποστηρίζοντας ότι ο καπιταλισμός δεν είναι πια καπιταλισμός αλλά «κάτι άλλο», αλλά η αλήθεια είναι ωμή: η καπιταλιστική / κρατική μηχανή δεν έχει ιδιαίτερη φαντασία στον βασικό πυρήνα της… Ιδιαίτερη βία έχει.