Tag: τεχνολογία

Ψηφιακή επιτήρηση και φακέλωμα

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> «Δεν έχω κάτι να κρύψω»: αυτή είναι η αφελής, νηπιακή απάντηση του μέσου αιχμάλωτου υπηκόου όταν κάποιος του υποδείξει το εύρος και το βάθος του ψηφιακού ελέγχου. Στην ίδια κατηγορία νηπιακής άγνοιας ανήκουν και τα «τι να τα κάνουν τα στοιχεία μου;» (ξαφνικά ο σπουδαίος Εγώ-Κεφάλαιο γίνεται ασήμαντος!!…), «σιγά μην ενδιαφέρονται για το dna μου» (ναι, δεν είσαι ο Αθάνατος του παλιού σήριαλ…) και άλλα παρόμοια. Η διαρκής επιτήρηση θεωρείται απ’ όλους αυτούς κάτι «κανονικό», «ομαλό», που δεν χρειάζεται να τους απασχολεί. Ούτε να τους ενοχλεί.

Η διάκριση ανάμεσα σε ιδιωτική και δημόσια σφαίρα της ζωής δεν θεσμοθετήθηκε κάποτε ως … νεοφιλελεύθερη πονηριά, όπως διέδιδαν διάφορα τσακάλια του anti-social underground το 2020 και το 2021, όταν τα πραξικοπήματα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος είχαν κορυφωθεί (εννοώντας, προφανώς, πως όποιος είναι κατά του νεοφιλελευθερισμού πρέπει να θεωρεί τέτοιες διακρίσεις από ύποπτες έως αντικοινωνικές…). Όχι! Η διάκριση αυτή θεσμοθετήθηκε με πόνο και αίμα, για να διαφυλάξει ένα καλό μέρος της καθημερινής ζωής απ’ τις ορέξεις και την εξουσία του οποιουδήποτε άρχοντα. Είτε ήταν βασιλιάς, είτε ήταν επίσκοπος, είτε ήταν καραβανάς, είτε ήταν το (αστικό…) κράτος. Οι ιδιωτικοί χώροι / χρόνοι δεν είναι … κρυψώνες – υπάρχουν πολλές τέτοιες στους δημόσιους χώρους! Είναι το όριο πέρα απ’ το οποίο η «περιέργεια της εξουσίας» (και, κατά συνέπεια, οι «γνώσεις» της και ο έλεγχος που στήνει πάνω σ’ αυτές) δεν μπορεί να περάσει. Ή έτσι ήταν…

Τώρα, με ρυθμό άγριου καλπασμού, αυτό το όριο εξαφανίζεται∙ και μάλιστα όχι πάντα μέσω της άσκησης βίας, αλλά συνήθως με χαρά και καμάρι! Σου έδειξα το καινούργιο μου wearable; (Την ηλεκτρονική χειροπέδα δηλαδή που κατ’ ευφημισμό λέγεται «βραχιόλι»… όταν πρόκειται για κρατούμενους… Αλλιώς είναι σπουδαίο αξεσουάρ…)

Η μικρο-υλικότητα των ηλεκτρικών σημάτων που εκπέμπονται από όλο και περισσότερες συσκευές / μηχανές καθημερινής χρήσης (σημάτων που συγκεντρώνονται με συγκεκριμένους τρόπους…) έχει κάνει «αόρατη» αυτήν την «περιέργεια της εξουσίας», είτε είναι επιχειρηματική, είτε κρατική, είτε παρακρατική. Το να ντύνεται ο καθένας και η καθεμιά τα μισοκακόμοιρα κουρέλια του «σιγά μην ασχολούνται μ’ εμένα» δεν είναι απλά ηλιθιότητα μεγάλου βεληνεκούς. Είναι, επίσης, νομιμοποίηση της εξουσίας / γνώσης, εξουσίας και γνώσης που μόνο τα αφεντικά ξέρουν πως και πότε θα αξιοποιούν.

Να τώρα ένας μικρός κατάλογος της μεγάλης ποικιλίας μέσων και τρόπων ψηφιακής επιτήρησης και ελέγχου, αφιερωμένος σ’ όλους αυτούς που «δεν έχουν κάτι να κρύψουν»!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ο πόλεμος των νομισμάτων

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις στον θολό κόσμο της γεωπολιτικής που αξίζει να αναφερθούν. Ο πόλεμος των νομισμάτων ανεβαίνει και μοιάζει όλο και πιο πιθανό ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να φεύγει απ’ το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα – ο χρυσός ή τα κρυπτονομίσματα είναι στην πρώτη γραμμή να το αντικαταστήσουν…

Έτσι ξεκινούσε στις αρχές Δεκέμβρη ένα άρθρο σε γνωστή αγγλόφωνη οικονομική ιστοσελίδα στις αρχές Δεκέμβρη. Δεν έχει σημασία ποια: η σχετική με το μέλλον του δολαρίου αρθρογραφία μπορεί να εντοπιστεί διάσπαρτη εδώ κι εκεί επί πολλούς μήνες. Κι έτσι θα συνεχίσει.

Η αφορμή (αν και όχι η αιτία…) είναι τα διαδοχικά κύματα «κυρώσεων» κατά της Μόσχας∙ με πιο πρόσφατη την απόφαση περί ορίου τιμής στο ρωσικό πετρέλαιο. Φημολογείται πως ανάλογα με το αν και πως θα «περπατήσει» αυτή η απόφαση, ίσως δοκιμαστεί μια ακόμα για την τιμή του ρωσικού φυσικού αερίου. Και έπεται συνέχεια.

Το λιγότερο σχολιασμένο σε σχέση με τέτοιου είδους «ποινές» είναι ότι προέρχονται από κράτη / κεφάλαια που θεσμοθέτησαν εδώ και δεκαετίες και έχουν στο έδαφός τους τα σημαντικότερα χρηματιστήρια πρώτων υλών (συνεπώς και υδρογονανθράκων) ανοίγοντας και στρώνοντας τις λεωφόρους για το ατέλειωτο τζογάρισμα πάνω σ’ αυτές τις τιμές, και κατά συνέπεια για την άκρατη λογιστική (και συχνά εικονική) κερδοφορία του «το χρήμα – γεννάει – χρήμα». Έχει μείνει λοιπόν ανεξήγητο το τι είδους «μετάνοια» είναι αυτή απ’ την μεριά των δυτικών κρατών / κεφαλαίων, όταν σαν οι κατ’ εξοχήν ειδικοί του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού βλέποντας ότι χάνουν την επιρροή τους αποφασίζουν να δράσουν ανάποδα σαν αγορανομία εναντίον των βασικών κρατών / κεφαλαίων πρώτων υλών και εμπορευμάτων. Ο γρίφος (καθόλου τέτοιος…) της «μοίρας» ενός νομίσματος που θεμελίωσε την παγκόσμια επιρροή του σαν ο «γενικός μεσολαβητής» στην αγορά στρατηγικών πρώτων υλών (: «πετροδόλαρο») για να εξελιχθεί και να εκτοξευτεί σαν ο «γενικός μεσολαβητής» του αντίθετου καπιταλιστικού είδους, του χρηματοπιστωτισμού δηλαδή, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτήν την παράξενη (και ανομολόγητη…) αντινομία.

Το πράγμα αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως αν βγάλουμε απ’ την μέση τον πόλεμο στην ουκρανία και τις αντιρωσικές κυρώσεις, και δούμε από κάποια απόσταση αυτό το κρίσιμο γεγονός: τα κράτη / κεφάλαια που είναι κατά κύριο λόγο καπιταλισμοί υλικών εμπορευμάτων (στρατηγικών πρώτων υλών αλλά καθόλου μόνο) δείχνουν πια ότι μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ τα κράτη / κεφάλαια (: τα δυτικά) που έχουν εξελιχθεί σε καπιταλισμούς τζογαρίσματος – και, κατά συνέπεια, μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ όλους τους μηχανισμούς «ελέγχου των τιμών» και εκμετάλλευσής τους, συμπεριλαμβανομένων των διεθνώς ηγεμονικών νομισμάτων (: δολάριο…), των θεσμών εκκαθάρισης των διεθνών συναλλαγών (: swift), των με global αξιώσεις δυτικο- και αμερικανο-ελεγχόμενων θεσμών του Bretton Woods (δντ, παγκόσμια τράπεζα) κλπ. (Το ενδιαφέρον είναι ότι οι δυτικοί καπιταλισμοί χρησιμοποιούν όλα αυτά τα μέσα σαν «όπλα» πιστεύοντας ότι έχουν ακόμα ισχύ∙ και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιταχύνουν την εις βάρος τους αναδιάρθρωση. Είναι σα να δίνεις όπλα στους τοξικούς του Κιέβου για να διαλύσουν την ρωσία, και ύστερα να λες στον κλόουν «δεν μπορώ να σου δώσω τα καλύτερα απ’ το οπλοστάσιό μου, γιατί αν το κάνω θα διαλυθεί το νατο»!…)

Ο αποφασιστικός παράγοντας γι’ αυτήν την χειραφέτηση, που αγκαλιάζει το μεγαλύτερο μέρος των ασιατικών, των αφρικανικών και των λατινοαμερικάνικων κρατών / κεφαλαίων είναι βέβαια το Πεκίνο. Πρέπει όμως εντελώς τηλεγραφικά να θυμίσουμε ότι το κρίσιμο θέμα αυτής της ενδοκαπιταλιστικής πόλωσης ανάμεσα στους παραγωγούς πρώτων υλών και εμπορευμάτων και στους διαχειριστές του χρήματος, των νομισμάτων και των διεθνών τιμών δεν είναι καθόλου καινούργιο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ο ισχυρά ανερχόμενος γιαπωνέζικος καπιταλισμός που προσπάθησε (σαν «εκφραστής» του πρώτου καπιταλιστικού είδους) να αντιπαρατεθεί με τους εκφραστές του δεύτερου, κυρίως την Ουάσιγκτον∙ ηττήθηκε με ταπεινωτικό τρόπο όταν εξαπολύθηκαν εναντίον του γιεν τα «χρηματοπιστωτικά πυρηνικά» της δύσης… Στα τέλη των ’00, ειδικά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης 2008 – 2009, ήταν ο γερμανικός καπιταλισμός (τα βιομηχανικά αφεντικά του) που προσπάθησε να θέσει, πολύ διακριτικά και προσεκτικά είναι η αλήθεια, το ίδιο ζήτημα, που σχηματικά εστίαζε στις διεθνείς ισοτιμίες των νομισμάτων∙ εισπράττει τώρα την απάντηση του άξονα, όχι τόσο με όρους νομισμάτων (: η ισοτιμία ευρώ / δολαρίου) όσο με κτυπήματα κατευθείαν στην παραγωγική καρδιά του (: «κρίση ενέργειας»).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ημι-αυτόματη πάσα (ασίστ που λένε και οι Ινουί…)

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Προλάβαμε να προειδοποιήσουμε την προηγούμενη βδομάδα, αλλά ίσως το πήρατε στον χαβαλέ. Εντάξει, η απώθηση έχει διάφορες εκδοχές, αλλά: ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΣΑΣ ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ!! ΜΟΝΟ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΑΙΣΘΗΤΗΡΕΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!! Κι αν νομίζετε ότι αυτό το δόγμα της «νέας κανονικότητας» αφορά μόνο το ποδόσφαιρο, πλανάσθε πλάνην οικτράν! (Θα το καταλάβετε τα επόμενα χρόνια, έχει αρχίσει ήδη να συμβαίνει – θα προλάβετε όμως να το πολεμήσετε σωστά και αποτελεσματικά;)

Να τώρα η ποδοσφαιρική απόδειξη, και μην ξεχνάτε ότι σαν σπορ μεγάλης κοινωνικής επιρροής το ποδόσφαιρο παίζει συχνά διδακτικό ρόλο. Η περίφημη «ασίστ» στο δεύτερο γκολ της εθνικής ιαπωνίας κατά της εθνικής ισπανίας, στο μουντιάλ του κατάρ: πέρασε η μπάλα την γραμμή ή όχι;

Απ’ τους 1.000 κανονικούς, «φυσικούς» θεατές της φάσης οι 1.020 είπαν «μα φυσικά την πέρασε, το είδα»!

Χα – φτωχά παιδιά!… Η μπάλα ΔΕΝ πέρασε την γραμμή! Διότι (αυτό είναι μια «επιστημονική αλήθεια»!) ανάλογα με την γωνία όρασης μπορεί κάποιος (ακόμα και 1000 ζευγάρια μάτια) να ξεγελαστεί! Ενώ η τεχνοεπιστήμη ποτέ! Να πως ο καθεστωτικός guardian (πάντα στη μάχη υπέρ των «επιστημονικών αληθειών»…) έδειξε αυτήν την μαζική οφθαλμαπάτη:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Τα ρομποτικά σκυλιά δεν γαυγίζουν

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Μπορούμε να είμαστε ήσυχοι, και πάντως όχι επειδή βρισκόμαστε μακριά (: τα καινούργια κόλπα έρχονται γρήγορα και στα μέρη μας, χάρη φυσικά στις συμμαχίες): η αστυνομία του Σαν Φραντσίσκο αποφάσισε ότι θα χρησιμοποιεί ρομποτικά «σκυλιά» για να εξουδετερώνουν επικίνδυνους παραβάτες του νόμου, αλλά δεν θα είναι εξοπλισμένα με πυροβόλα… Θα έχουν μόνο χειροβομβίδες. Εντάξει τότε…

Είναι μια εξέλιξη που την θεωρούμε «αναμενόμενη» – επιεικώς:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ημι-αυτόματο off side

Δευτέρα 28 Νοέμβρη>> Όσες / όσοι παρακολουθούν το μουντιάλ στο κατάρ παρακολουθούν (είτε καταλαβαίνουν τις συνέπειές της είτε όχι) μια ακόμα «επαναστατική τεχνολογία στην υπηρεσία της αλήθειας». Το «ημι-αυτόματο offside» (semi-automated offside) έχει κάμερες, αισθήτηρες, τεχνητή νοημοσύνη, αντικειμενικά και αλάθητα  στοιχεία δηλαδή, πολύ μακριά απ’ την υποκειμενικότητα και τα λάθη διαιτητών και εποπτών… Τι άλλο θέλετε;

Να πως έχουν τα πράγματα. Πρώτα πρώτα η μπάλα στο εσωτερικό της έχει ένα «κουκούτσι»! «Αισθητήρα» τον λένε, περί κάποιου είδους μικροπομπού πρόκειται (λέμε) που δίνει διαρκώς τις «συντεταγμένες» της μέσα στο γήπεδο εκπέμποντας στα 500Hz. Πρώτο τεχνολογικό κατόρθωμα: από ‘δω και στο εξής δεν θα πρόκειται για τόπι, ούτε το σπορ είναι «κλωτσοσκούφι»! Η μπάλα plus δεν είναι μπάλα, και σίγουρα έχει προοπτικές βελτίωσης (παρακαλούμε δώστε βάση στην πρότασή μας στο τέλος). Στην τελική αυτή η κυβερνομπάλα αξίζει περισσότερα από κλωτσιές!!

Δεύτερον, 12 κάμερες τοποθετημένες στο σκέπαστρο του γηπέδου (γήπεδο χωρίς σκέπαστρο είναι «ψέκα» και απαγορεύεται!!!) εκτός απ’ το να λαμβάνουν τα σήματα της μπάλας παρακολουθούν 29 σημεία του σώματος κάθε ποδοσφαιριστή, με ταχύτητα μεταφοράς δεδομένων 50 σκαναρίσματα το δευτερόλεπτο.

Η ασταμάτητη μηχανή δυσκολεύεται να χωνέψει αυτό που μοιάζει «πρωτόγονο», δηλαδή την παρακολούθηση 29 σημείων του κάθε σώματος του κάθε αστέρα ΧΩΡΙΣ αυτός / αυτοί να φορούν μια ειδική στολή «εκπομπής data». Υποθέτουμε ότι είναι θέμα χρόνου τα σώβρακα και οι φανέλες να γίνουν μικροί υπολογιστές, τίγκα στα τσιπ και στους αισθητήρες – για λόγους ακρίβειας και ευκολίας φυσικά.

Τρίτον,

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Αρπακτικά 1

Δευτέρα 21 Νοέμβρη>> Έχει την πλάκα του γεγονός ότι το ελληνικό καθεστώς (και στη λέξη «καθεστώς» να συμπεριλάβετε τους πάντες και τα πάντα, θεσμούς, μηχανισμούς, κυκλώματα, συμφέροντα, εξουσίες μεγαλύτερες και μικρότερες, πολιτικά πρόσωπα, αξιωματούχους, τεχνικούς… ) παριστάνει ότι τα προσπαθήσει να «συμμαζέψει» και να «πειθαρχήσει» όσους / όσες ασχολούνται (μέσα στο υποτιθέμενο «κρατικό μονοπώλιο») με την συλλογή πληροφοριών, τις παρακολουθήσεις, κλπ, στην ιστορική εποχή που ακόμα και τα καθεστώτα που υποτίθεται επιδείκνυαν στο παρελθόν τέτοιου είδους ορθολογισμό και πειθαρχία έχουν χάσει κάθε έλεγχο. Στις ηπα για παράδειγμα, όπου το εκτελεστικό (: κογκρέσσο) είναι ο θεσμικός προϊστάμενος της cia, κανείς δεν ήξερε ότι αυτή η υπηρεσία διαθέτει μυστικό στρατό 70.000 ατόμων (!!), που δρουν έξω και πέρα από κάθε «συνταγματική πρόνοια». Το ποιος παρακολουθεί ποιον και για ποιον σκοπό (μιλώντας πάντα για τις επίσημες, κρατικές υπηρεσίες) έχει ιδιωτικοποιηθεί / εγκληματοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε το μόνο που συμβαίνει πραγματικά στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο ή στη Ρώμη (ενδεικτική η αναφορά) είναι ότι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε διαφορετικές φράξιες των κρατικών / παρακρατικών μηχανισμών «παράγουν αποκαλύψεις και διαρροές»∙ οι οποίες, με την σειρά τους, λειτουργούν σαν de facto «έλεγχος». Ή, πιο σωστά, σαν το θεαματικό υποκατάστατό του.

Η πάγια ιδέα που υπάρχει για την μορφή-κράτος (κι όλα της τα παρακλάδια), η ιδέα μιας συμπαγούς ιεραρχικής πυραμίδας μέσα στην οποία τα επίπεδα της γραφειοκρατίας υπόκεινται σε αυστηρή πειθαρχία και ενότητα στόχων, μεθόδων και σκοπών, είναι αρχαιολογία∙ αν υποθέσουμε ότι ίσχυε άλλοτε. Εδώ και 4 τουλάχιστον δεκαετίες η μορφή-κράτος έγινε σταδιακά ένα αρχιπέλαγος / δίκτυο επιμέρους ομαδοποιήσεων με διαφορετικές (έως και αντίπαλες) ατζέντες, σε διαρκείς λίγο πολύ ρευστές τακτικές συμμαχίες και αντιπαραθέσεις – κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το ελλαδιστάν! Το πιο κοντινό μοντέλο για την πραγματική δομή της μορφής – κράτους στον ύστερο καπιταλισμό (δηλαδή στη διάρκεια της 3ης και ακόμα περισσότερο τώρα, στην 4η βιομηχανική επανάσταση) είναι ο υπόκοσμος∙ κι αυτό το υποστηρίζουμε χωρίς ηθικολογία. Όποιος / όποια έκανε κάποτε τον κόπο να διαβάσει σχετικά με την κρατικοποίηση του εγκλήματος (: τετράδιο για εργατική χρήση νο 2), μια διεξοδική αναλυτική επεξεργασία της οποίας οι βασικές θέσεις παρουσιάστηκαν δημόσια το 2007, καταλαβαίνει.

Απ’ αυτή την σκοπιά η «υπόθεση predator» έχει διδακτικό ενδιαφέρον. Ενώ πρόκειται για διεθνές ζήτημα (με την έννοια ότι οι «πελάτες» είναι υπηρεσίες ή/και κυκλώματα διαφόρων κρατικών προελεύσεων) υπάρχει – διεθνώς – ιδιαίτερη εστίαση στην ελληνική περίπτωση. Κι αυτό καθόλου τυχαία: η δημόσια αποκάλυψη της ύπαρξης και της χρήσης του συγκεκριμένου λογισμικού υποκλοπών έγινε σχεδόν ταυτόχρονα απ’ το (καναδικό) CitizenLab (στις 16 Δεκέμβρη του 2021 με όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες) και απ’ το Meta του Ζούντεμπεργκ (στις 17 Δεκέμβρη του 2021 με κάποια σημαντικά επιπλέον στοιχεία)∙ ανακοινώσεις που περιλάμβαναν καθαρά και το ελλαδιστάν στο «πελατολόγιο» της εταιρείας που διαθέτει το Predator. Μόλις ένα μήνα μετά, στις 11 Γενάρη του 2022, θα μπορούσε κάθε ενδιαφερόμενος (εντός ή εκτός εισαγωγικών) να μάθει αυτά:

Μεταφράζουμε (ο τονισμός με υπογραμμίσεις δικός μας, τα bold στο πρωτότυπο) και τονίζουμε: αυτά γράφονταν στις 11 Γενάρη του 2022….

Τίτλος: Κατασκοπεύει η ελληνική κυβέρνηση τους πολίτες της μέσω του spyware Predator;

Υπότιτλος: Συνεπώς η ελληνική κυβέρνηση ελέγχει παράνομα τις συσκευές των πολιτών της μέσω του spyware Predator και κανείς δεν φαίνεται να κάνει οτιδήποτε επ’ αυτού.

Κείμενο: Το spyware Predator είναι, σύμφωνα με αναφορές ξένων sites, το καινούργιο κατασκοπευτικό εργαλείο της ελληνικής κυβέρνησης κατά των πολιτών της. Αυτό είναι το συμπέρασμα μας διαβάζοντας την πρόσφατη έρευνα του CitizenLab, μιας ομάδας ερευνητών και ειδικών ασφάλειας απ’ τον Καναδά: χρησιμοποιείται από κυβερνήσεις και αστυνομίες για να παρακολουθεί ανυποψίαστους πολίτες σ’ όλο τον κόσμο.

Ανάμεσα στις κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν παράνομα αυτό το μέσο παρακολούθησης είναι η Ελληνική, σύμφωνα με την έρευνα του CitizenLab και του Meta (Facebook). Αλλά η ελληνική σχέση με το spyware φαίνεται να είναι πιο σύνθετη και βαθιά απ’ ότι δείχνει από πρώτη ματιά.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Αρπακτικά 2

Δευτέρα 21 Νοέμβρη>> Απ’ την άλλη μεριά η ασταμάτητη μηχανή είναι σίγουρη ότι οι δημαγωγοί «έπνιξαν» το θέμα για αρκετούς μήνες (στην ελλάδα μέχρι να «σκάσει» η περίπτωση Ανδρουλάκη…) δίνοντας έτσι αρκετό χρόνο στο κύκλωμα να φροντίσει για την όσο το δυνατόν καλύτερη προστασία / διάσωσή του. (Να θυμίσουμε ότι η περίπτωση Ανδρουλάκη δημοσιοποιήθηκε τον Ιούλιο / αρχές Αυγούστου του 2022 κι ενόσω πριν είχε «πνιγεί» με χαρακτηριστική δημαγωγική άνεση, ήδη απ’ τον Απρίλη του 2022, η περίπτωση του δημοσιογράφου Κουκάκη).

Ανάμεσα στα μέσα Δεκέμβρη του 2021 (ανακοινώσεις των CitizenLab και Meta που ξεκάθαρα έδειχναν (και) ελλαδιστάν) και στις αρχές Αυγούστου του 2022 μεσολάβησαν 7,5 μήνες – χρόνος υπεραρκετός για να γίνει οποιοδήποτε deal και να οργανωθεί οποιαδήποτε μεθόδευση μεταξύ διαφορετικών κυκλωμάτων του ενιαίου ελληνικού (κρατικού / ιδιωτικού) υπόκοσμου!!!

Ποια θα μπορούσαν να είναι τα επίδικα αυτών των όποιων deal και των όποιων μεθοδεύσεων σ’ αυτούς τους 7,5 τουλάχιστον μήνες ανάμεσα στο «ααα, δεν ξέρω τίποτα» και στο «ωπ, εδώ έχουμε σοβαρό σκάνδαλο με κέντρο το Μαξίμου»;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Σφαίρες, σφαίρες, σφαίρες

Δευτέρα 14 Νοέμβρη>> …Ένα πρωινό του 1789 ο μηχανικός και εφευρέτης Eli Whitney μπήκε στο αμερικάνικο κογκρέσο κουβαλώντας μαζί του δέκα όπλα. Ο λόγος αυτής της ιδιότυπης εισβολής ήταν η ζωντανή επίδειξη της απάντησης σε ένα κεντρικό πρόβλημα κάθε στρατού εκείνης της εποχής. Μέχρι τότε τα όπλα ήταν κατασκευασμένα από χειροτέχνες μάστορες, το καθένα ήταν μοναδικό και σε περίπτωση βλάβης έπρεπε είτε να επιστραφούν στον αρχικό κατασκευαστή τους για επιδιόρθωση, είτε να πεταχτούν σαν άχρηστα. Ο Whitney μπροστά στα μάτια των γερουσιαστών, διέλυσε τα όπλα, ανακάτεψε τα κομμάτια τους σε ένα κουβά και στη συνέχεια τα επανασυναρμολόγησε, χωρίς ούτε ένα να χάσει σε λειτουργικότητα και αξιοπιστία. Τα όπλα αυτά είχαν κατασκευαστεί με τη χρήση μηχανών από ανειδίκευτους εργάτες που είχαν δουλέψει κάτω από τυποποιημένες οδηγίες και τα εξαρτήματά τους ήταν ταυτόσημα και γι’ αυτό εναλλάξιμα μεταξύ τους. Το κογκρέσο, εντυπωσιασμένο από την καινοτόμο τεχνολογία, ανέθεσε στον Whitney να αναπτύξει ένα πρότυπο μοντέλο παραγωγής βασισμένο σε πρωτόκολλα οδηγιών, την τυποποίηση των ανταλλακτικών, τον διαχωρισμό της κατασκευής από την συναρμολόγηση, και την εκτεταμένη χρήση μηχανών. Δέκα χρόνια αργότερα το “american system of manufacturing” ξεκίνησε να εφαρμόζεται σε κάθε παραγγελία της αμερικάνικης κυβέρνησης και ο Whitney, έχοντας εντωμεταξύ αναπτύξει ένα πλήθος μηχανών με σκοπό τον περιορισμό στο ελάχιστο την ειδικευμένη εργασία, έγινε ο πρώτος που εφάρμοσε έναν νέο καταμερισμό της εργασίας και μια πρωτόλεια μορφή της σύγχρονης παραγωγής σε αλυσίδα.
Στην πραγματικότητα, η αρχική σύλληψη της ιδέας για ένα τέτοιο σύστημα παραγωγής δεν ανήκει στον Whitney, αλλά κατάγεται από την Γαλλία, όπου είχε προταθεί για την κατασκευή των όπλων από τον Honore le Blanc, στα μέσα του 18ου αιώνα. Έμεινε όμως στο στάδιο των σκέψεων και των σχεδιασμών, χωρίς να εφαρμοστεί στην πράξη. Ο Thomas Jefferson, που τότε υπηρετούσε ως πρέσβης των ΗΠΑ στο Παρίσι, είναι που μετέφερε την ιδέα στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, στον Whitney, που την ανέπτυξε και την εφάρμοσε στην πράξη.

…Εκατόν δεκατέσσερα χρόνια μετά τον Whitney και το σύστημά του παραγωγής, την 1η/12ου 1913 μπαίνει σε λειτουργία η πρώτη κινούμενη αλυσίδα συναρμολόγησης. Ο Henry Ford, αγνοώντας πιθανά το ιστορικό βάθος των καταβολών του, επηρεασμένος από την οργάνωση της παραγωγής στα σφαγεία του Σικάγο, οργανώνει την μαζική παραγωγή των εργοστασίων του με τους εργάτες σε σταθερές θέσεις και τις μηχανές σε μια συνεχή κίνηση ανάμεσά τους. Την ίδια εποχή, στα 1911, ένας άλλος αμερικάνος μηχανικός, ο Frederick Winslow Taylor, εκδίδει την μονογραφία The Principles of Scientific Management. Το θέμα που πραγματεύεται είναι επιστημονική μελέτη των χρόνων και των κινήσεων της εργασίας με στόχο την επαναπειθάρχηση των εργατών στις απαιτήσεις της μοντέρνας βιομηχανίας…

… Οι νέες τεχνολογίες -όντας τεχνολογίες που αναπτύσσονται μέσα στη κρίση- είναι και οι ίδιες σε κρίση και ταυτόχρονα είναι παράγοντες όξυνσης της κρίσης. Από την μία γίνονται εργαλεία αποδόμησης του προηγούμενου μοντέλου, επιταχύνοντας την καταστροφή του και τη κατασκευή ενός “καθαρού” πεδίου ώστε να αναπτυχθούν πλήρως. Από την άλλη, ταυτόχρονα, βρίσκουν εμπόδια να αναπτυχθούν “ασφυκτιώντας” μέσα σε κοινωνικές σχέσεις που αντιστοιχούν ακόμη σε ένα παλιότερο μοντέλο οργάνωσης. Η διάχυτη αίσθηση, που διακατέχει ακόμη και τα αφεντικά, της “αφηνιασμένης” τεχνολογίας που τρέχει σε μια δική της κούρσα, εγκαταλείποντας πίσω της όλο και περισσότερους “λειτουργικά αναλφάβητους και τεχνολογικά πρωτόγονους”, είναι σύμπτωμα ακριβώς αυτής της συνθήκης. Του χάσματος, δηλαδή, που χωρίζει την τεχνική από τις κοινωνικές σχέσεις. Ένα χάσμα που δεν θα καλυφθεί με την χαλιναγώγηση των νέων τεχνολογιών, αλλά την (βίαιη αν χρειαστεί) ανατροπή του υφιστάμενου πλέγματος σχέσεων. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η νέα τεχνο-λογική δεν έχει ακόμη πατήσει στέρεα στα μυαλά με την επιβολή του δικού της τρόπου θέασης του κόσμου, σε αντίθεση με το προηγούμενο μοντέλο που είχε την δύναμη να καθορίζει ακόμη και την εργασιακή και καταναλωτική ηθική που του αντιστοιχούσε. Αλλά, όπως ακριβώς στο παρελθόν, έτσι και τώρα τα αφεντικά δεν μπορούν παρά να διαχειριστούν το καινούργιο “χάσμα” με τέτοιο τρόπο ώστε η τεχνολογική αναδιάρθρωση να ολοκληρωθεί με το κατάλληλο “βιο-πληροφοριακό” κοινωνικό υπόδειγμα. Η καταστροφή της γνώσης μέσω της μετατροπής της σε πληροφορία, η αλγοριθμική ανασύνθεση της εργασιακής διαδικασίας, η ανακατασκευή του σώματος, είναι ακριβώς αυτές οι διαδικασίες σύνθεσης που στο όνομα των αφεντικών δοκιμάζουν να κατευθύνουν την ανθρωπότητα στη συνάντηση με το μέλλον της.

Στο επίκεντρο της νέας τεχνολογικής αναδιάρθρωσης (το επαναλαμβάνουμε) δεν βρίσκεται απλά η “εισαγωγή νέων μηχανών”. Η τεχνική επανάσταση των αφεντικών έχει μία μοναδική σκοπιμότητα: να επιβάλλει την πειθαρχία και να επιβεβαιώσει την κυριαρχία τους πάνω στους ταξικούς τους αντιπάλους, τροποποιώντας σχέσεις και περιεχόμενα. Η επινόηση του Turing δείχνει ακριβώς αυτό: η νοητή λογική μηχανή του είναι στην πραγματικότητα μια μηχανή παραγωγής νοημάτων ενσωματωμένη στην λογική. Αγνοούμε αν το μέλλον που προδιαγράφει η επόμενη γενιά των υπολογιστών και η παρέμβαση στο dna ανήκει στους cyborgs ή σ’ οποιοδήποτε άλλο υβρίδιο ανθρώπου και μηχανής, όπως εξάλλου το αγνοούν κι όσοι ήδη προκαταλαμβάνουν τις εξελίξεις μεταφέροντάς τις έξω από το πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού. Αλλά αν έτσι πρόκειται να συμβεί, αν οι νέες τεχνολογίες επιδεικνύουν ήδη με σαφήνεια την δυναμική τους, γνωρίζουμε ήδη καλά πως θα έχουμε να κάνουμε με μια νέα εκρηκτική διαστολή της καπιταλιστικής σχιζοφρένειας. Που σημαίνει ότι η κατασκευή των “υβριδικών καταστάσεων” θα πρέπει έγκαιρα να αναμετρηθεί με την άγρια προλεταριακή κριτική.

Το πιο πάνω είναι απόσπασμα απ’ το 2ο τεύχος του έντυπου δρόμου System Failure Acceleration – έκδοση των εργατών του αρνητικού για τον προλεταριακό ανταγωνισμό, που κυκλοφόρησε τον Μάρτη του 2005 στη Σαλονίκη. Τότε, ακόμα, η εργατική κριτική αναδυόταν μέσα απ’ τον βάλτο του μεταμοντερνισμού και εναντίον του∙ δεν ήταν απαγορευμένη όπως τώρα. Τότε, ακόμα, η εργατική αντι-καπιταλιστική κριτική ήταν έγκαιρη και έγκυρη∙ όχι «καταγέλαστη» και «ψεκασμένη» όπως λένε τώρα οι κάθε είδους λακέδες.

Τότε, ακόμα, τα παρακάτω λόγια του Walter Benjamin άστραφταν σε μια στιγμή κινδύνου και παρακινούσαν σε αντίσταση:

…Οι εκάστοτε κυρίαρχοι είναι οι κληρονόμοι όλων όσων νίκησαν κατά το παρελθόν. Έτσι η ταύτιση με τον νικητή αποβαίνει κάθε φορά προς όφελος των εκάστοτε κυρίαρχων. Ο ιστορικός υλιστής ξέρει τι σημαίνει αυτό. Όποιοι μέχρι σήμερα αναδείχτηκαν νικητές βαδίζουν στη θριαμβευτική πομπή μαζί με τους σημερινούς κυρίαρχους πάνω από τους υποταγμένους. Τα λάφυρα συνοδεύουν, όπως συνέβαινε πάντοτε, τη θριαμβευτική πομπή. Ονομάζονται όλα αυτά πολιτιστική κληρονομιά και στο πρόσωπο του ιστορικού υλιστή θα συναντήσουν έναν αποστασιοποιημένο παρατηρητή. Γιατί, χωρίς εξαίρεση, οτιδήποτε εξετάζει από αυτά έχει μια καταγωγή που δεν μπορεί να τη σκεφτεί δίχως φρίκη. Χρωστάνε την ύπαρξή τους όχι μόνο στον κόπο των μεγαλοφυών που τα δημιούργησαν, αλλά και στην ανώνυμη βαριά δουλική εργασία των συγχρόνων τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα τεκμήριο βαρβαρότητας. Κι όπως ένα τέτοιο τεκμήριο δεν στερείται βαρβαρότητας, το ίδιο ισχύει και για τη διαδικασία μεταβίβασης, με την οποία πέφτει από το ένα χέρι στο άλλο. Γι’ αυτό ο ιστορικός υλιστής απομακρύνεται από αυτό όσο γίνεται περισσότερο. Θεωρεί καθήκον του την κάθαρση της ιστορίας ενάντια στο ρεύμα.

Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Σε κάθε περίπτωση η επικαιροποίηση του «τι», «πως» και «ποιος» της εξέλιξης ακόμα και με άλματα της τεχνοκρατίας και της μαζικής μηχανοποίησης είναι αδιάψευστη:

Τα στόματα ανοίγουν

Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> Αυτά τα σχεδόν 3 χρόνια οι λακέδες και οι δημαγωγοί του συμπλέγματος, οι caradineri/phizeroi κάθε είδους και βεληνεκούς, μπέρδεψαν σκόπιμα την τρομοκρατία με το ενδιαφέρον, την οπαδική ελεεινολογία του αισχίστου είδους με την κοινωνική αλληλεγγύη, την γενετική μηχανική με τα εμβόλια, την τεχνοκρατία με τον ορθολογισμό, τις μαφίες με την επιστήμη. Πρόκειται για μαζική δηλητηρίαση, που έχει βέβαια ιστορική εξήγηση, δεν παύει ωστόσο να έχει επεκτείνει και βαθύνει τον βούρκο∙ εκείνο που ο Γκράμσι ονόμαζε «νοσηρά φαινόμενα ανάμεσα στο τέλος του παλιού και στην αρχή του καινούργιου».

Θα γίνει εφικτή η αποτοξίνωση; Σε ποιά κλίμακα; Δεν ξέρουμε. Αν, ωστόσο, σας ενδιαφέρει να καταλάβετε ακόμα καλύτερα μερικά πράγματα, πέρα απ’ όσα διαβάζετε (ή όχι…) σ’ αυτήν εδώ την σελίδα, σας προτείνουμε να δείτε το παρακάτω video. Είναι επίσημη παραγωγή του γνωστού γαλλο-γερμανικού καναλιού arte, κυκλοφόρησε στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη, είναι μεταφρασμένο και υποτιτλισμένο (δουλειά του Στ.), έχει διάρκεια 1 ώρα και 25 λεπτά, μιλούν «ειδικοί με πολλά γαλόνια»*, και μιλούν … για τα εμβόλια. Γενικά αλλά και ειδικά.

Θα μάθετε… Θα σοκαριστείτε… Θα σκεφτείτε… Καλό θα είναι.

(Για τους υπότιτλους πατήστε οπωσδήποτε κάτω δεξιά το cc και ύστερα το en)

Κάντε το!

*Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: ΔΕΝ πρόκειται για κάτι σχετικό με την δική μας εργατική ανάλυση για τις βασικές γραμμές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και τον ρόλο της «βιομηχανίας της υγείας» σ’ αυτήν. Από την άλλη μεριά όμως πρόκειται στις περισσότερες περιπτώσεις για ειδικούς που είναι οργανικοί του συστήματος. Έχουν αναγνωρισμένα «προσόντα και ειδικότητες» και τα ανάλογα πόστα – αρκεί να προσέξετε τους αριθμούς των επιστημονικών δημοσιεύσεων που εμφανίζονται για τον καθένα χωριστά στην καρτέλα με την ταυτότητά του / της. Συνεπώς δεν θα μπορούσε κανείς απ’ τους γνωστούς λούμπεν “επιστημολόγους” και πιστούς του κάθε απατεώνα να αμφισβητήσει την «επιστημοσύνη» τους όπως αυτή διαμορφώνεται απ’ τον σύγχρονο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, εξουσίας, γνώσεων και κύρους.

‘Εχουν ενδιαφέρον λοιπόν (ηθικό αλλά και πολιτικό) δύο τουλάχιστον ζητήματα, μετά την και μέσα στην συνεχιζόμενη μαζική ανθρωποσφαγή των πλατφορμιασμών. Πρώτον ότι ΤΩΡΑ ΠΙΑ οι περισσότεροι απ’ όσους μιλούν στο video αμφισβητούν την «λογική» των μαζικών εμβολιασμών. Και δεύτερον ότι ΤΩΡΑ ΠΙΑ παραδέχονται δημόσια κάποια εξαιρετικά σοβαρά και επικίνδυνα “ελαττώματα”, ας πούμε για το Gardasil ή για το αλουμίνιο (!!!) στα παιδικά εμβόλια, καταστάσεις και δεδομένα που οι πελάτες / θύματα των φαρμακομαφιών αγνοούν…

Δείτε λοιπόν!

Βάλτο στα πόδια!

Δευτέρα 31 Οκτώβρη>> Τεχνολογική – εμπορική φαντασία; Χιούμορ; Όπως και νάχει δεν το περιμέναμε, αν και θα έπρεπε. Μετά τις ηλεκτρικές κουβέρτες (που κάνουν θραύση), ηλεκτρικές κάλτσες. Υποθέτουμε πως θα ακολουθήσουν ηλεκτρικές πιτζάμες, ηλεκτρικά σκουφιά, ηλεκτρικές φανέλες και σώβρακα… ό,τι χρειάζεται τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες… αν βέβαια υπάρχει ρεύμα και δεν τιμολογείται ο κούκος-αηδόνι…

Και τι γκάτζετ, ε; Με 6 σκάλες, θερμοστάτη (πριν έρθει η στιγμή του «κάτι καμένο μυρίζει αγάπη μου…») και το καλύτερο απ’ όλα: τηλεχειριστήριο! Στην περιγραφή λείπουν μερικές λεπτομέρειες (πως φορτίζει, πόση «αυτονομία» έχει, αν πρέπει να σέρνεις και μια μπαλαντέζα πίσω σου…) αλλά το τηλεχειριστήριο είναι σπουδαίο. Αν αντικατασταθεί με μια app στο κινητό, ακόμα καλύτερα.

Μόνο μην γίνει κανάς πόλεμος… Πώς θα «πλέκονται» οι ηλεκτρικές κάλτσες για τους φαντάρους, πίσω στα μετόπισθεν, να τις φοράνε όπως τότε… στο Τεπελένι;