Tag: νόμοι σχέσεις

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 1

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Σήμερα η ελλάδα θα είναι γεμάτη «αντιφασίστες»… Σήμερα θα αρχίσει η εκφώνηση της δικαστικής απόφασης της δίκης των βοθρολυμάτων… Πολλοί είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι να πανηγυρίσουν, ειδικά αν η οργάνωσή τους θεωρηθεί εγκληματική, ένας νομικός (και όχι πολιτικός) χαρακτηρισμός που αφορά το βάρος των ενοχών και των ποινών. Ακόμα κι αν αυτό συμβεί, είναι όντως ένα «τέλος» που μπορεί να πανηγυριστεί σαν «νίκη» (της δικαιοσύνης, του αντιφασισμού, ότι…) ή μήπως είναι σε μεγάλο βαθμό η επισφράγιση μιας πολύ συγκεκριμένης αλλά και σημαντικής ήττας; Με τον κίνδυνο να αποκτήσουμε μερικούς ακόμα εχθρούς εκτιμάμε ότι συμβαίνει το δεύτερο.

Τα βοθρολύματα, είτε σαν οργάνωση είτε και σαν άτομα, δεν είναι καθόλου άγνωστα σ’ όλους όσους περιμένουν, εν έτει 2020, την τιμωρία τους. Είναι γνωστά εδώ και σχεδόν 30 χρόνια! Κι όχι απλά «είναι γνωστά». Αλλά σε κρίσιμα ζητήματα συνυπήρξαν «πολιτικά» με τους τωρινούς τους κατήγορους!

Τα βοθρολύματα είναι οργανικό τμήμα του ντόπιου εθνικισμού και ρατσισμού απ’ την εποχή της «ελληνοσερβικής φιλίας»! Είναι, φυσικά, μια «δυσάρεστη» αλήθεια, αλλά είναι αλήθεια ότι τα συνθήματά τους για τα «σκοπιανά σκυλιά» και για τους «αδελφούς σέρβους» ήταν αποδεκτά απ’ το σύνολο του εθνικιστικού όχλου, των κομμάτων, των οργανώσεων και των μήντια στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, ακόμα κι αν δεν κέρδισαν την «πολιτική υπεραξία» που θα μπορούσαν: όταν οι πάντες είναι φασίστες, τότε οι «πατενταρισμένοι χάνονται μέσα στο πλήθος».

Τα βοθρολύματα δεν ήταν απλά παρόντα στα μεγάλα «συλλαλητήρια για την μακεδονία»… Ούτε απλά είχαν την ίδια άποψη με ολόκληρο το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο»… Έδρασαν κι όλας, συμμετέχοντας σαν μισθοφόροι («εθελοντές» ήταν ο πατριωτικός χαρακτηρισμός τότε) στις σφαγές στη βοσνία. Και σαν τολμηροί δράστες της «ελληνοσερβικής φιλίας» είχαν τότε το δικό τους σημαντικό μερίδιο στην μηντιακή προβολή. Όλοι οι δημαγωγοί (μερικοί απ’ τους οποίους εξακολουθούν να βρίσκονται στο στερέωμα) είχαν τα καλύτερα λόγια για τα «παληκάρια μας».

Ο πλατύς και βαθύς κρατικός / παρακρατικός μηχανισμός της «ελληνοσερβικής φιλίας» δεν είχε μόνο βοθρολύματα. Αυτά ήταν ένας μόνο κρίκος. Είχε υπηρεσίες, είχε στρατό, είχε δημάρχους και λοιπούς τοπικούς άρχοντες, είχε βουλευτές και υπουργούς, είχε παπάδες, είχε επιχειρηματίες, είχε δικαστές… Αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα που διαμορφώθηκε τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν έσπασε ποτέ! Εμφανίστηκε ξανά, με μικροδιαφοροποιήσεις, την επόμενη φορά που υπήρξε «εθνική κρίση», ειδικά απ’ το 2011 («αγανακτισμένοι»….) και μετά. Ούτε σ’ αυτήν την πιο πρόσφατη εμφάνισή της (στην «εποχή των μνημονίων»…) ούτε και στην αρχική δημιουργία της (στα ‘90s), ούτε σ’ όλο το ενδιάμεσο διάστημα, αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα στην οποία τα βορθολύματα ήταν ένας ελεγχόμενος κρίκος εντοπίστηκε και δείχτηκε σαν εχθρός, σαν αντίπαλος των όποιων ανταγωνιστικών, εργατικών προθέσεων.

Το αντίθετο. Διάφοροι και διαφόρων ειδών «φίλοι των εργατών» ήταν απ’ την αρχή – και παραμένουν – άλλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η δολοφονική δραστηριότητα των βοθρολυμάτων στο πλευρό των «σέρβων αδελφών» όχι μόνο δεν δικάστηκε ούτε δεν καταδικάστηκε ποτέ, αλλά αντίθετα καλύφθηκε απ’ τις κρατικές υπηρεσίες, με την ανοχή (στην καλύτερη των περιπτώσεων) της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια σαν αντιφασίστες…

Γιατί έτσι; Επειδή οι δολοφονημένοι απ’ τα βοθρολύματα ήταν βόσνιοι (μουσουλμάνοι) – άρα «εθνικοί εχθροί»…

Όταν όμως μαθαίνεις στο αίμα και έχεις πλάτες, έτσι θα συνεχίσεις…

(φωτογραφία: Εκλεκτοί εκπρόσωποι του ντόπιου φασισταριού και του ελληνικού κράτους / παρακράτους παρελαύνουν στη Srebrenica το 1995. Τότε ήταν “ήρωες” για τους πάντες…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 2

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Είναι γνωστό πως το «διεθνές δικαστήριο για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πρώην γιουγκοσλαβία» (που συστάθηκε όταν πια είχαν επιτευχθεί όλοι οι γεωπολιτικοί στόχοι των δυτικών ιμπεριαλισμών) με σκοπό να τους ξεπλύνει απ’ την συνενοχή μέχρι και την συνδιοργάνωση των σφαγών στη βοσνία, ήταν υποχρεωμένο να περιορίσει την λίστα των κατηγορούμενων σερβοφασιστών στα πιο υψηλά κλιμάκια της σερβοφασιστικής εξουσίας. Ακόμα κι έτσι όμως εντόπισε την δράση των ντόπιων βοθρολυμάτων («εθελοντών στο πλάι του αδελφού σερβικού λαού»), ειδικά στη σφαγή των πάνω από 7.000 αόπλων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα – τόσο εμφατική ήταν εκεί η συμμετοχή τους!!! Κι αφού τους εντόπισε ήταν υποχρεωτικό το λιγότερο να τους ανακρίνει και πιθανά να δικάσει κάποιους απ’ αυτούς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…

Όχι μόνο μία φορά, όχι μόνο δύο, εκείνο το διεθνές δικαστήριο ζήτησε επίσημα, άλλοτε γραπτά και άλλοτε με επισκέψεις στελεχών του στην Αθήνα την σύλληψη εκείνων των εθελοντών / βοθρολυμάτων, και την παράδοσή τους στη Χάγη. Όλες μα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές συνθέσεις που βρέθηκαν μπροστά σ’ αυτό το εύλογο αίτημα τους προστάτεψαν με κάθε τρόπο – διακινδυνεύοντας να θεωρηθούν συνένοχες στην δράση τους. Προτιμούσαν αυτό παρά να παραδόσουν τα φασιστικά ενεργούμενά τους στο διεθνές δικαστήριο… με τον κίνδυνο να μιλήσουν (για να σώσουν το τομάρι τους), να αποκαλύψουν δηλαδή τους εντολείς και καθοδηγητές τους, το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λογικό…

Όμως αυτό το «λογικό» αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία δύο σημαντικά πράγματα για τα βοθρολύματα, τουλάχιστον σ’ εμάς. Πρώτον, ότι τα συγκεκριμένα (και όχι μόνο…) φασιστόμουτρα ήταν πράγματι assets, “περιουσιακά στοιχεία” των ελληνικών υπηρεσιών και του βαθέος κράτους – κάτι που ήδη είχε αποκαλύψει / τεκμηριώσει ένα πρώην μέλος τους για τον “αρχηγό” τους. Και, δεύτερον, ότι με τέτοια υψηλού επιπέδου προστασία και ασυλία αυτά τα βοθρολύματα θα μπορούσαν να ξανακληθούν σε “υπηρεσία” αν τα αφεντικά τους διέταζαν κάτι τέτοιο. (Εννοείται πως από υποκειμενική άποψη όταν ξέρεις πως έχεις τόσο υψηλή προστασία και ότι εκτελείς “εθνική αποστολή” μπορείς να γίνεις όσο ασύδοτος θες…)

Αυτό έγινε φόρα μόστρα μέσα στην “εθνική κρίση χρέους” και την διαχείρισή της· και ήταν ολοφάνερο, σε όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και να καταλαβαίνουν, απ’ τους “αγανακτισμένους” και μετά. Η οργάνωση που ήταν νεοναζιστική απ’ την κατασκευή της την ίδια και έγινε “εθνική αντιμουσουλμανική πρωτοπορεία” στη δεκαετία του ’90, ξαναέπεσε στην μηδαμινότητα του νεοναζισμού στα ’00… για να ανακληθεί απ’ την εφεδρεία και να «μεταμορφωθεί» και πάλι σε «πρωτοπορεία της λαϊκής οργής» στα ‘10s. Αυτή τη φορά όμως σ’ ένα πολύ ανώτερο, πολύ πιο ενισχυμένο επίπεδο!

Ούτε την μία ούτε την άλλη «μεταμόρφωση» θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει μόνη της – οι παρακρατικοί είναι πάντα παρακρατικοί, και ακολουθούν τις εντολές των ανωτέρων τους. Το αντίθετο συνέβαινε: σε όλο της το εύρος της η κρατική / παρακρατική αλυσίδα που είχε διαμορφωθεί στα ‘90s σαν το «δίκτυο» του ελληνικού ιμπεριαλισμού ξαναβγήκε δολοφονικά στην «πρώτη γραμμή» στις 5 Μάη του 2010 το κέντρο της Αθήνας – και ανέλαβε την «υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων» (όπως τα ξέρει και τα εννοεί κάθε συστατικό της, κάθε κρίκος της) από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, σε σχέση με την «διαχείριση της κρίσης». Είχε μαζί τον λαό και τους ταγούς του…

Τα «ειδικά καθήκοντα» του κρίκου των βοθρολυμάτων ήταν προβλέψιμα (δυστυχώς μόνο από εμάς…)· όμως θα μπορούσαν να αποκοπούν από τις δράσεις των υπόλοιπων κρίκων, του συνόλου της αλυσίδας; Η απάντηση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη, αλλά δεν κρυβόμαστε: σήμερα, αύριο, παραμεθαύριο, όπως και χτες, όπως και πριν ένα χρόνο, όπως και πριν 5 ή 6 ή 8 χρόνια, η απάντηση που έχει επιβληθεί είναι ένα ξερό «ναι»!

Ας κρατήσουμε λοιπόν, κατ’ αρχήν, αυτά: το τι είναι και τι δεν είναι τα βοθρολύματα είναι γνωστό εδώ και 30 χρόνια: ένας απ’ τους κρίκους του ντόπιου παρακράτους, μιας αλυσίδας που έχει πολλούς ακόμα. (Για παράδειγμα: η απίστευτα και προκλητικά μεγάλη διάρκεια της δίκης χρειάζεται μια σοβαρή κι όχι προσχηματική εξήγηση. Κι αυτή η εξήγηση σχετίζεται με «άλλους κρίκους»).

Όσο για τον ελληνικό φασισμό σ’ όλο το εύρος του; Αυτός είναι πολύ πολύ ευρύτερος…

(συνεχίζεται)

(φωτογραφία: Ο επικεφαλής των “λύκων του Δρίνου” και ύστερα στρατηγός των σερβοφασιστών Radislav Krstic – στα αριστερά – ήταν ο επιχειρησιακός επικεφαλής των βοθρολυμάτων και λοιπών ελλήνων φασιστών στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995. Το 2001 καταδικάστηκε απ’ το δικαστήριο της Χάγης σε 46 χρόνια φυλακή, που στη συνέχεια έγιναν 35. Οι υφιστάμενοί του χαίρουν άκρας υγείας, ελευθερίας – και εθνικής υπερηφάνειας…)

Άλλη μια σύγκρουση

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το παρακάτω video αξίζει να το δείτε, παρά την σχετικά μεγάλη διάρκειά του (49 λεπτά) και την γλώσσα του ομιλητή (αγγλικά). Ο Reiner Fuellmich, δικηγόρος ειδικευμένος στις αστικές διαφορές, με επαγγελματική καριέρα στη γερμανία και στην Καλιφόρνια, συστήνεται σαν «φονιάς των ισχυρών». Έχει δικάσει (προφανώς όχι μόνος του) την Deutsche Bank, την Volkswagen (για τους κινητήρες πετρελαίου και τις εκπομπές τους) και την Kuehne + Nagel, μια μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία (την μεγαλύτερη στον κόσμο;).

Μαζί με άλλους τρεις δικηγόρους έφτιαξε μια νομική επιτροπή έρευνας για τα μέτρα της τρομοεκστρατείας. Αυτή η επιτροπή πρόκειται να στραφεί εναντίον της γερμανικής κυβέρνησης και των «ειδικών» της, της γερμανικής ιεράς συνόδου υγείας, που έχει για αρχιερέα τον συζητήσιμο (ως προς το για ποιούς δουλεύει…) κύριο Drosten. Κατά τα λεγόμενά του Fuellmich παρόμοιες επιτροπές έχουν συσταθεί σε διάφορα κράτη, δυτικά / πρωτοκοσμικά και όχι μόνο. Και ετοιμάζονται να προσάγουν κυβερνήσεις και “ειδικούς” με την κατηγορία των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

Για την γερμανική επιτροπή (και τον Fuelmich) το κέντρο αυτής της νομικής αντι-εκστρατείας είναι τα τεστ PCR και τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών και των τεχνολογικών εταιρειών. To συγκεκριμένο PCR «ανίχνευσης του covid-19» είναι δημιούργημα του Drosten, και έχουμε ήδη γράψει για τις όλο και πιο πυκνές καταγγελίες ότι είναι από «ύποπτο» έως άχρηστο από υγιεινομική άποψη· υπερόπλο όμως από πολιτική. Αν αυτό γίνει δεκτό από κάποιο δικαστήριο, τότε αφενός καταρρέει ο πυλώνας της τρομοεκστρατείας (τα «κρούσματα» και ο «κίνδυνος της μόλυνσης») αφετέρου (ο Fuellmich υποστηρίζει) θα αποδειχθεί η δολιότητα και της χρήσης του και της τρομοεκστρατείας.

Ο Fuellmich δεν είναι εργάτης! Είναι μεγαλοδικηγόρος ειδικευμένος σε αστικές διαφορές και αποζημιώσεις με πολλά μηδενικά. Εκφράζει (ή αντιπροσωπεύει) μια σύγκρουση στο εποικοδόμημα των δυτικών καπιταλιστικών κοινωνιών σε σχέση με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Αυτή η σύγκρουση έχει στον ορίζοντά της το θέμα της «κινεζοποίησης» των δυτικών καπιταλισμών· ένα θέμα που κανονικά η δική μας τάξη θα έπρεπε να παίζει στα δάκτυλα… αν δεν ήταν απασχολημένη με ασήμαντα ή τόσο φοβισμένη, μικροαστικοποιημένη και αυτο-ακρωτηριασμένη ώστε να την σέρνουν απ’ τη μύτη διάφοροι αδίστακτοι.

Η πλευρά του έχει όχι μόνο επιχειρήματα ή/και αποδείξεις, αλλά και κάποια «εσωτερικά έγγραφα» του γερμανικού κράτους, που αφήνουν ανοικτή την ερμηνεία ότι ήξεραν πως οι απαγορεύσεις δεν ήταν απαραίτητες. Και είναι πιθανό πως ανάλογα συμβαίνουν σε άλλα κράτη (όχι στο ελλαδιστάν, ας μην ανησυχούν οι ντόπιοι caradinieri!) όπου η υπεράσπιση των δυτικών συνταγμάτων και των προβλέψεών τους για ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα επανακάμπτει – αφού πια είναι σαφές ότι την περασμένη άνοιξη ξεκίνησε τεράστια επιχείρηση παραπληροφόρησης / psyop (αυτό που έχουμε ονομάσει δημαγωγικό carpet bombing) με σκοπό όχι βέβαια την δημόσια υγεία αλλά την κερδοφορία συγκεκριμένων κλάδων.

Δεν μπορούμε παρά να παρακολουθήσουμε αυτές τις εξελίξεις. Και να τις ερμηνεύσουμε την κατάλληλη στιγμή.

(Το βιβλίο που προφανώς καθόλου τυχαία έχει ο Fuellmich σαν φόντο στην βιβλιοθήκη του είναι του αμερικάνου δικηγόρου Gerry Spence. Ο Spence είναι διάσημος στις ηπα για διάφορες υποθέσεις που ανέλαβε. Έχει φτιάξει ένα μη κερδοσκοπικό κολλέγιο για δικηγόρους και εισαγγελείς, για την εκπαίδευσή τους (όπως δηλώνεται) ενάντια στην επιχειρηματική και κυβερνητική καταπίεση, και για τη νομική υποστηρίξη εκείνων που περιγράφονται σαν οι φτωχοί, οι κτυπημένοι, οι ξεχασμένοι, εκείνοι που δεν έχουν φωνή, που δεν έχουν τρόπο να αμυνθούν, εκείνοι που ζουν καταδικασμένοι… )

Αραβικές νύχτες (1)…

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Ή 1000 και 1 ιστορίες για το πως οι φαρμακευτικές εταιρείες ικανοποιούν τις υλικές ανάγκες των γιατρών. Μια περιπτωσιολογική έκθεση. Δημοσιεύτηκε στη British Medical Journal, στις 23 Δεκεμβρίου του 2000. Με τις υπογραφές των Γιάννη Γιαννακάκη (τότε γενικός γιατρός, τμήμα ιγιεινής και επιδημιολογίας στην ιατρική σχολή Ιωαννίνων) και Γιάννη Ιωαννίδη (τότε πρόεδρος του τμήματος υγιεινής και επιδημιολογίας στην ίδια ιατρική σχολή).

Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που, αφού απειλήθηκε η ζωή του απ’ το ελληνικό μαφιόζικο ιατρικό κύκλωμα έφυγε… και βρίσκεται εδώ και κάτι χρόνια στο Stanford… Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που σε σχέση με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία του covid 19 πήρε εξ’ αρχής μια τίμια και τεκμηριωμένη ιατρική θέση· μόνο για να ελεεινολογηθεί απ’ τους κάθε είδους φίλους της καραντίνας (δηλαδή των φαρμακοβιομηχανιών…), τόσο στις ηπα όσο και στο ελλαδιστάν…

Η ιστορία που ακολουθεί αναφέρεται σε απόλυτα πραγματικά περιστατικά (και υπήρξε ένας απ’ τους πρώτους λόγους των απειλών της ελληνικής ιατρικής μαφίας κατά των 2 που την δημοσιοποίησαν…) Δεν την αναδημοσιεύουμε για να διασκεδάσετε, αν και προσφέρεται. Την αναδημοσιεύουμε επειδή θα την ανακαλέσουμε όταν έρθει η στιγμή να μιλήσουμε για τον “εσωτερικό πόλεμο μέσα στην ιατρική”· και την ανεκτίμητη υποστηρίξη που έχουν προσφέρει όλοι οι φίλοι όλων των καραντινών και των πραξικοπημάτων στα καθάρματα που θα τους ξεκάνουν ακόμα κι αυτούς.

(Ευχαριστούμε την Ε. για την μετάφραση).

1000 και μία ιστορίες…

Μια ζεστή νύχτα στα τέλη Μαΐου, ο ουρανός γεμάτος αστέρια. Επιπλέω ανάσκελα στη Νεκρά Θάλασσα. Δεν χρειάζεται να κινώ τα μπράτσα ή τα πόδια μου, δεν χρειάζεται να προσπαθώ να κολυμπήσω· απλώς χαλαρώνω. Η άνωση του νερού αρκεί· είναι σαν να αιωρείσαι στο διάστημα χωρίς βαρύτητα. Ωραία αίσθηση· νιώθω ευχάριστα.

Θα μπορούσε αυτή η εμπειρία να έχει σχέση με τον τρόπο που ασκώ την ιατρική; Μπορεί πράγματι να επηρεάσει και να αλλάξει τον τρόπο που κάνω διαγνώσεις και θεραπεύω ασθενείς στην καθημερινή πρακτική μου; Διαβάστε απλώς την ιστορία.

Δεν είμαι μόνος εδώ και δυο μέρες. Μένω σ’ ένα πολυτελές ξενοδοχείο με άλλους 200 γιατρούς από την Ελλάδα. Όταν φθάσαμε, βρήκαμε λουλούδια, αβοκάντο, ανανάδες και λευκές κελεμπίες να μας περιμένουν στα δωμάτιά μας. Από τότε φοράμε όλοι λευκά – όχι τις ιατρικές μπλούζες όπως ίσως υποθέτετε, αλλά την παραδοσιακή Αραβική φορεσιά, τη μακριά κελεμπία με τα φαρδιά μανίκια και την Αραβική καφίγια για το κεφάλι. Οι γυναίκες φορούν λευκά μεταξωτά φορέματα με υπέροχα κεντήματα.

Βγαίνω από τη θάλασσα για να κάνω ντους. Το αλάτι καίει τις αισθήσεις μου. Ώρα για φαΐ. Στην παραλία υπάρχουν τέντες. Κάτω από τις τέντες, χαμηλά τραπέζια είναι φορτωμένα με νοστιμότατα Αραβικά πιάτα. Το κρασί ρέει. Γέρνουμε σε μαξιλάρια, όπως κάνουν οι Βεδουίνοι, και τρώμε. Διακόσιοι άνθρωποι τρώνε, πίνουν, λένε αστεία ο ένας στον άλλο και διασκεδάζουν. Όταν τελειώνει το δείπνο, πολλοί συνάδελφοί μου προσπαθούν να καπνίσουν την παραδοσιακή Οθωμανική πίπα με τον καθαρό καπνό, που καίγεται στον πάτο ενός μεγάλου γυάλινου μπουκαλιού. “Κάτω οι αντικαπνιστικές προσπάθειες! Η ζωή είναι μικρή, είπε ο Ιπποκράτης· χαρείτε τη” αναφωνεί ένας συνάδελφός μας της προληπτικής ιατρικής, μανιώδης καπνιστής ο ίδιος, κουνώντας το επιστόμιο στο χέρι του.

Από παντού γύρω ακούγεται εξωτική μουσική, απαλά στην αρχή, μετά δυνατότερα, ακόμη πιο δυνατά, ασυγκράτητα. Είναι ένα πραγματικό πάρτι στην παραλία. Σχεδόν όλοι χορεύουν, τραγουδούν, πίνουν και είναι χαρούμενοι. Αλλά μετά φθάνει η μεγάλη στιγμή. Εμφανίζεται μια πανέμορφη μικρή χανούμισσα, ένα κορίτσι γύρω στα 18, το τέλειο μισόγυμνο κορμί της στραφταλίζει απ’ τα στολίδια και το ημιδιάφανο μετάξι, τα μακριά μαύρα μαλλιά της κυματίζουν στους ώμους της καθώς παρουσιάζει το χορό της κοιλιάς υπό τον ήχο κρουστών και φλάουτων. Ένας πραγματικός πειρασμός. Ποιος μπορεί να αντισταθεί;

Όχι ο έρμος μεσήλικας γιατρός που έχει ζήσει όλη του τη ζωή σε μια μικρή ελληνική πόλη στο βορρά, με περισσότερη βροχή από το Λονδίνο και περισσότερη ομίχλη από το Σαν Φρανσίσκο. Εργάζεται ατέλειωτες ώρες – σκληρά και χωρίς να το απολαμβάνει. Ο κόσμος λέει πως είναι από τους πιο επιτυχημένους γιατρούς κρίνοντας από τον όγκο της πελατείας του, ένας γιατρός πολύ καλά διασυνδεδεμένος. Χρόνια έχει να κάνει κανονικές διακοπές. Λένε πως είναι λακωνικός, αφοσιωμένος και επαγγελματίας. Και τώρα μοιάζει σαν να βρίσκεται μπροστά στο πεπρωμένο του, τη μικρή χανούμισσα. Τον πλησιάζει λικνίζοντας το κορμί της. Στην αρχή πετρώνει με μάτια ορθάνοιχτα. Αυτή δεν φεύγει και τον κυκλώνει με τα χέρια της χωρίς να τον αγγίζει. Του κόβεται η ανάσα και μετά, αργά, προσπαθεί να ακολουθήσει στο χορό της. Έχει χάσει το μυαλό του. Έχει βυθιστεί μέσα στην έκστασή του. Είναι μεθυσμένος, χαμογελαστός και ευτυχισμένος.

Τελικά τινάζεται όρθιος απ’ τα μαξιλάρια του και, σε μια έκρηξη συναισθημάτων, αναφωνεί σε μια γλώσσα που το κορίτσι δεν μπορεί να καταλάβει αλλά όλοι εμείς μπορούμε, “Συνέχισε να χορεύεις ψυχή μου, συνέχισε να χορεύεις βασίλισσά μου και θα συνταγογραφώ όποιο φάρμακο θέλει η εταιρεία, συνέχισε να χορεύεις γοργόνα μου, οπτασία μου, και θα γεμίσω όλες τις συνταγές μου με το ΧΧΧΧ, συνέχισε να κουνάς την αλαβάστρινη κοιλίτσα σου, συνέχισε να χορεύεις πιτσουνάκι μου …” Βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια τη γέννηση ενός ποιητή, ακόμη κι αν αυτός ο ποιητής είναι μεθυσμένος – όπως άλλωστε λένε και οι θρύλοι για πολλούς από τους μεγάλους αλκοολικούς ποιητές της Ανατολής (αλλά και της Δύσης).

Αραβικές νύχτες (2)…

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Επί τη ευκαιρία, το ΧΧΧΧ είναι ένα καινούργιο αντι-υπερτασικό φάρμακο που πρόσφατα διατέθηκε στην αγορά από τον οικοδεσπότη μας. Καλύτερα όμως να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Η εταιρεία είχε πληρώσει προφανώς όλα τα έξοδά μας. Ναι, μας συνοδεύουν αντιπρόσωποι της εταιρείας, οι ίδιοι που επισκέπτονται εμένα και άλλους στα ιατρεία μας. Στην πραγματικότητα είναι αυτοί που κάθονται επτά και δέκα μαξιλάρια πιο πέρα, με τον έναν από αυτούς να χειροκροτεί το ποιητικό ξέσπασμα. Παρ’ όλα αυτά, σε αυτό το ταξίδι δεν έχουμε ακούσει ούτε μία λέξη για το ΧΧΧΧ ή οποιοδήποτε άλλο φάρμακο – ούτε στο αεροπλάνο, ούτε στο ξενοδοχείο, ούτε στις εκδρομές μας στην έρημο, πουθενά. Ούτε μια κουβέντα δεν ειπώθηκε για φάρμακα, καμιά επιμόρφωση δεν προσφέρθηκε, καμιά ιατρική διάλεξη δεν έγινε, ο στόχος ήταν απλώς η διασκέδαση. Όταν πριν ένα μήνα με πλησίασε ένας από τους αντιπροσώπους, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: “θέλουμε να σας προσφέρουμε ένα δωρεάν πενθήμερο εξωτικό ταξίδι. Δεν θα περιλαμβάνει τίποτα σχετικό με φάρμακα, μην ανησυχείτε, μόνο σκέτη διασκέδαση”.

Εκείνη η υπόσχεση κρατήθηκε. Είναι αλλιώς όταν οι εταιρείες πληρώνουν τα έξοδά σου για να παρακολουθήσεις μια επιστημονική συνάντηση.

Όλοι γνωρίζουμε το καθοριστικής σημασίας 27ο ή οποιοδήποτε άλλο διεθνές συνέδριο της ΥΥΥΥ, όπου το ΥΥΥΥ αντιστοιχεί σε κάποια πολύ σημαντική ιατρική υποειδικότητα και είναι η συνάθροιση όπου παρευρίσκονται οι περισσότεροι από τον τομέα. Οι εταιρείες στέλνουν στη συνάθροιση εκατοντάδες γιατρούς και τις οικογένειές τους (συμπεριλαμβανομένων σκυλιών κ.ά. μερικές φορές) για την προώθηση της ιατρικής τους εκπαίδευσης. Δυσκολεύεσαι να βρεις την ενημερωτική συνάντηση με τις ανακοινώσεις σε μορφή αφίσας, αλλά είναι κρυμμένη σε μια γωνία πίσω από μια παγόδα ύψους 10 μέτρων που στήθηκε προς τιμή των νέων φαρμάκων “που αποτελούν επανάσταση για τη θεραπευτική πρακτική στην ειδικότητά σου”, όπως λέει το μόττο στην κάρτα σου.

Όταν βρίσκεις επιτέλους τη σχετική ανακοίνωση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθείς στο κομμάτι της μεθοδολογίας καθώς ένας διάλογος με δυνατές φωνές γίνεται πίσω από την πλάτη σου. “Πού πήγες χθες το βράδυ;” “Περάσαμε υπέροχα στο καζίνο· η εταιρεία πλήρωνε τα πάντα. Μετά μας πήγαν αλλού για χορό”. “Πήγαμε στη δεξίωση της εταιρείας στο παλιό κάστρο· πολύ βαρετή, αλλά το δείπνο ήταν καλό”. “Πέρασα τη χθεσινή μέρα στη σάουνα. Κάναμε επίσης μερικά καλά ψώνια. Βρήκα μια ωραία δερμάτινη τσάντα, αλλά δεν είχα αρκετά χρήματα μαζί μου και θα ξαναπάω σήμερα για να την αγοράσω. Θέλεις να πάμε μαζί;” “Δεν μπορώ δυστυχώς, περιμένω ένα φίλο να με πάει στην παραλία. Ρώτα τον αντιπρόσωπο, είμαι σίγουρος πως μπορούν να σου αγοράσουν αυτοί την τσάντα σου”. Μετά κοιτάς τριγύρω και καταλαβαίνεις ότι το μόνο άλλο άτομο εκεί είναι κάποιος που περιμένει αγχωμένος να τον πάνε στην παραλία.

Όχι, δεν μιλάω για το είδος των συναντήσεων που προάγουν την αιχμή της ιατρικής επιστήμης και εκπαίδευσης και όπου ακόμη και τα πεπόνια στη δεξίωση της εταιρείας έχουν χαραγμένο πάνω τους το όνομα του “παγκόσμια πιο ισχυρού αναστολέα της ινσταμίνης στον υποδοχέα H1”, ή όπου βρίσκεις ένα φυλλάδιο με τα ίδια λόγια κάτω από το μαξιλάρι σου όταν πας για ύπνο – για να σου υπενθυμίσει ότι “συγκρινόμενος με άλλους, δεν προκαλεί νωθρότητα και υπνηλία”. Όχι, αυτή ήταν μια γενναιόδωρη, αφιλοκερδής προσφορά στη σκληρά εργαζόμενη ιατρική κοινότητα. “Ένας απλός τρόπος για να σας πούμε ευχαριστώ”, όπως μου είχε πει ένας αντιπρόσωπος. Η εταιρεία και τα συμφέροντά της σίγησαν για να περάσουμε καλά.

Λοιπόν, για να είμαι ειλικρινής, είδαμε πράγματι το όνομα της εταιρείας σε ένα-δυο μικροσκοπικά σημεία. Για παράδειγμα, είχε νοικιάσει ένα τρένο και όταν επιβιβαστήκαμε, αντιληφθήκαμε ότι όλο το τρένο είχε πάρει το όνομα της εταιρείας. Μας είπαν ότι ήταν το ίδιο τρένο που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Λώρενς της Αραβίας κι έφτανε ως τη Μέκκα.

Το τοπίο ήταν γαλήνιο και συναρπαστικό, η έρημος ήταν υπέροχη. Κι ύστερα είδαμε σκόνη πάνω από τους λόφους. Δεν ήταν καταιγίδα. Εμφανίστηκαν δέκα Βεδουίνοι πολεμιστές πάνω σε μαύρα Αραβικά άλογα, με τουφέκια στα χέρια. Κάποιοι από εμάς βγήκαμε στην ανοικτή πλευρά των βαγονιών για να τους δούμε καλύτερα και να βγάλουμε φωτογραφίες. Το τρένο προχωρούσε σχετικά αργά και τα άλογα δεν άργησαν να αρχίσουν να καλπάζουν πλάι μας. “Ακριβώς όπως στην ταινία!” αναφώνησε μία γιατρός συνεχίζοντας να τραβάει φωτογραφίες. Πριν τελειώσει καλά-καλά τη φράση της, ο επικεφαλής των Βεδουίνων πλησίασε, την άρπαξε από τη μέση και, παρά τις στριγκλιές της, την έβαλε να κάτσει μπροστά του. Ένας άλλος πολεμιστής με μακριά μαύρα γένια άρπαξε μια φίλη της. Χωρίς να χολοσκάμε με το τι θα είχε κάνει ο Λώρενς της Αραβίας, εμείς κοιτούσαμε με δέος την απαγωγή, προσπαθώντας να σκεφτούμε τι θα είχε κάνει ο Ποπάϋ αν αυτό είχε συμβεί στην Ολίβια. Κι ύστερα κάποιοι από εμάς άρχισαν να τραβάνε φωτογραφίες τούς Βεδουίνους καθώς απομακρύνονταν. Οι αντιπρόσωποι μας εξήγησαν ότι οι γυναίκες θα ήταν μια χαρά και ότι θα τις ξαναβλέπαμε στο ξενοδοχείο, εκτός κι αν στο ενδιάμεσο ξεκινούσε κάποια αληθινή ιστορία αγάπης.

Ευχαριστίες

Χορηγοί: Οι ιδέες αυτής της ιστορίας ανήκουν στις ανώνυμες ιδιοφυΐες που εργάζονται στα τμήματα προώθησης και διαφήμισης μιας πανίσχυρης φαρμακευτικής εταιρείας – χωρίς τη δική τους γελοία επινοητικότητα, αυτό το γελοίο άρθρο δεν θα είχε γραφτεί ποτέ. Δεν θα αναφέρουμε το όνομα της εταιρείας – έτσι κι αλλιώς το βλέπετε παντού, αν και είναι αλήθεια πως το όνομά της δεν έχει δοθεί ακόμη στον υπόγειο του Λονδίνου. Μόνον ο πρώτος απ’ τους υπογράφοντες είχε το προνόμιο να ζήσει την Αραβική εμπειρία, κι έγραψε ένα προσχέδιο συνεισφέροντας το υλικό. Η ιδέα να εξελιχθεί αυτό σε επιστημονική αυτοβιογραφική περιπτωσιολογική έκθεση ανήκει στον δεύτερο απ’ τους υπογράφοντες· ο οποίος, πέρα από το ύφος της γραφής, έγραψε τη σύνοψη, επέκτεινε το προσχέδιο και σκέφτηκε τον τίτλο.

Δεν είναι απλός βασιλιάς!

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Επιτυχίες και μόνο επιτυχίες σε όλα όσα καταπιάστηκε, ένας «πολιτικός Μήδας του 21ου αιώνα» θα έλεγαν οι θαυμαστές του (;;;), ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης ανήγγειλε χτες την πιο προωθημένη (ως τώρα) ιδέα / πρωτοβουλία του. Την δημιουργία (στη γαλλία) ενός «ισλάμ του διαφωτισμού»! Καλά διαβάσατε: ένα ισλάμ του διαφωτισμού θέλει να φτιάξει ο βασιλιάς Macron, κατ’ αρχήν για γαλλική χρήση…

Τι είναι αυτό; Νοιώθει ο καινούργιος Μωάμεθ; Θέλει να φτιάξει μια αίρεση για να την κάνει εξαγωγή; Κατά τα λεγόμενα του βασιλιά αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί ο «ισλαμικός ριζοσπαστισμός»: μια «φωτισμένη παραλλαγή της θρησκείας», που θα την φτιάξει το γαλλικό κράτος εκπαιδεύοντας κατάλληλα ιμάμηδες (παπάδες) και στέλνοντάς τους ύστερα στα τζαμιά για κήρυγμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (λέει ο βασιλιάς) θα σταματήσει η εισαγωγή ιμάμηδων απ’ τις ισλαμικές χώρες, και οι μουσουλμάνοι στη γαλλία θα γίνουν cool άτομα.

Παρότι στην ισλαμική θρησκεία δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με τον πάπα ή τον πατριάρχη του χριστιανισμού, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης φαίνεται ότι θέλει να αναβιώσει τον «καισαροπαπισμό» του Καρλομάγνου, εξελιγμένο σε «καισαρο-ιμαμισμό»: το γαλλικό κράτος θα εκπαιδεύει και θα διορίζει τους μουσουλμάνους παπάδες του γούστου του και νομίζει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο (μαζί με την αστυνομία του πάντα…) θα πείσει τους πληβείους μετανάστες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς απ’ την αφρική ή/και απ’ την ασία να τον αγαπήσουν.

Μήπως, σαν μέγας εφευρέτης του «ισλάμ του διαφωτισμού», θα κόψει κάθε σχέση με τις ουαχαβίτικες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που είναι καλοί πελάτες της πολεμικής βιομηχανίας του; Μήπως θα αποσύρει τους συμβούλους που έχει στείλει εναντίον των υεμενιτών Huthis; Μήπως θα αποσύρει τους κατάσκοπους που έχει στείλει προς υποστήριξη των ypg στην χρηματοδοτούμενη απ’ τα κράτη του “ριζοσπαστικού ισλάμ” κατοχή της ανατολικής συρίας;

Όχι βέβαια: άλλο ο διαφωτισμός και άλλο ο ιμπεριαλισμός….

Ω τι κόσμος!

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. Σε καμμία περίπτωση η ασταμάτητη μηχανή δεν θα πρότεινε σε κανέναν … netflix! Ή οτιδήποτε παρόμοιο. (Κανά βιβλίο ναι…) Αλλά με αφορμή το ντοκυμαντέρ «the social dilemma», όπου διάφορα «μετανοιωμένα» στελέχη / εφευρέτες εφαρμογών και τεχνολογιών που έχουν αποδειχθεί τεράστιες εμπορικές επιτυχίες και πολιτιστικοί / διανοητικοί / ηθικοί τυφώνες (σχετικά με τα antisocial media) γίνονται κατήγοροι των ίδιων τους των έργων, σκεφτείτε αυτό: θα εμπιστευόσασταν ποτέ έναν φετιχιστή (της τεχνολογίας, της θρησκείας, του εμπορεύματος) ακόμα κι αν με κάθε ειλικρίνεια ήθελε να σας απελευθερώσει από έναν φετιχισμό;

Πριν 9 χρόνια η κυρίαρχη σοφία στη δύση ήταν πως οι επαναστάσεις / εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο (η αραβική άνοιξη) έγιναν … χάρη στο twitter! Ήταν ένας τρόπος να υποτιμηθούν οι πληβειακοί αγωνίες και οι αγώνες στο νότο, και να αποθεωθεί η τεχνολογία του βορρά. Κανείς δεν είχε διανοηθεί να αποδώσει την συγκρότηση της 1ης σοσιαλιστικής εργατικής διεθνούς στους σιδηροδρόμους· αν και η μετακίνηση μέσω αυτών έπαιξε ρόλο στο να συγκεντρωθούν κάμποσοι ριζοσπάστες στη Γενεύη το 1866. Αλλά θεωρήθηκε “αυτονόητο” ότι μερικές επικοινωνιακές τεχνικές, το 2011, μπορούν να κάνουν ακόμα και επαναστάσεις … με εκατοντάδες δολοφονημένους, χιλιάδες βασανισμένους στα κρατητήρια…

Αυτή η φετιχιστική πεποίθηση διαπνέει ακόμα τους “μετανοιωμένους”. Ιεραπόστολοι ήταν όταν δούλευαν για τα αφεντικά της ψηφιακής επικοινωνίας / ενσωμάτωσης· ιεραπόστολοι παραμένουν και σαν “πρώην”.

Μπορεί ίσως ο καθένας να μάθει / καταλάβει μερικά πράγματα απ’ τις εξομολογήσεις τους· αλλά όχι τα βασικά. Γιατί αυτά τα βασικά προέρχονται όχι απ’ τα έργα του καπιταλισμού και των τεχνολογιών του, όχι απ’ τις μηχανές του αυτές καθ’ αυτές, αλλά κατ’ αρχήν απ’ τις προϋποθέσεις τους. Κι αυτές οι πολιτικές / κοινωνικές προϋποθέσεις βρίσκονται, διαφοροποιημένες και πιο σύνθετες, εκεί που βρίσκονταν εδώ και 30 χρόνια: παντού.

Ναι, η μηχανική των συμπεριφορών (και η μηχανοποίησή τους) βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Ναι, η με κάθε αφορμή τρομοκρατία, η πρόκληση διαρκών καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, είναι στην πρώτη γραμμή. Αλλά…

Απ’ τις ρωγμές μπαίνει πάντα το φως… Κι οι ρωγμές δεν είναι ευχάριστες. Τρομάζουν…

Χάσαμε την ιταλία, stop!

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Ήταν η σημαία του θανάτου, αυτή που κρατούσαν όλοι οι πειθαρχημένοι στρατιώτες του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού: η ιταλία και τα φέρετρα. Δεν ήταν βέβαια η ιταλία στην πραγματικότητα· ήταν το Bergamo, το νοσοκομείο του οποίου είχε παλιά, κακή ιστορία απ’ την άποψη της υποστελέχωσης και των θανάτων (συνήθως ηλικιωμένων) από παρενέργειες της γρίπης. Τι σημασία είχαν όμως αυτές οι λεπτομέρειες; Το «μήνυμα πέρασε»…

Τι γίνεται πια με την ιταλία; Η ιταλία έχει απλά ξεχαστεί… Αναφέρονται (απ’ τα τέλη Ιούνη) ελάχιστοι θάνατοι, κι αν δουλεύει κι εκεί η «κοινή δεξαμενή» τότε για τους τρεις τελευταίους μήνες μπορεί να πει κάποιος ότι πρακτικά το θανατικό λόγω covid έχει μηδενιστεί. Φυσικά έχουν πολλαπλασιαστεί οι έλεγχοι / τεστ, και μαζί τους τα «κρούσματα», αυτοί κι αυτές που φέρονται να κουβαλάνε τον ιό ή κάποια απομεινάρια του. Ωστόσο η ιταλία δεν βολεύει αυτή την εποχή την εντόπια τρομοκρατία part 2.

Ούτε η αποτυχημένη σουηδία βολεύει – εννοείται. Το σουηδικό κράτος απέτυχε στο να προστατέψει τους ηλικιωμένους με σοβαρά προβλήματα υγείας· δεν απέτυχε όμως καθόλου στη «λογική» της επιδίωξης γενικής ανοσίας πληθυσμού. Και στη σουηδία γίνονται περισσότερα τεστ, και ανιχνεύονται αρκετές cases, αν και αισθητά λιγότερες απ’ τον περασμένο Μάη ή Ιούνη. Ωστόσο, απ’ τις 26 Σεπτέμβρη ως χτες έχει καταχωρηθεί 1 (ένας) νεκρός λόγω covid 19…

Δεν βολεύει ούτε η γερμανία. Απ’ τον Ιούνιο και ως τώρα η κατάσταση είναι σταθερή, και είναι η στατιστική εμμονή που καταγράφει ακόμα «νεκρούς του covid» – από 1 (έναν) ως 15 (δεκαπέντε) καθημερινά…

Η ισπανία; Η ισπανία είναι το αντιπαράδειγμα για όλα τα θεωρήματα των φίλων της καραντίνας και των επικεφαλής τους, ο αντίποδας της σουηδίας. Το ισπανικό κράτος εφάρμοσε τις πιο σκληρές απαγορεύσεις στην ευρώπη και για μεγάλο διάστημα: ακόμα και τα παιδιά έμειναν κλεισμένα στα σπίτια για 2 ολόκληρους μήνες! Απαγορευόταν ακόμα και η ελάχιστη βόλτα!! Εννοείται ότι επρόκειτο για την απόλυτη μπατσοκρατία στους δημόσιους χώρους…

Αν τέτοιου είδους φυλακίσεις αντιμετώπιζαν πράγματι την διάδοση του τσαχπίνη, τότε η ισπανία (και όχι η σουηδία, η κούβα ή η νικαράγουα) θα έπρεπε να έχει νικήσει οριστικά. Δεν συμβαίνει έτσι όμως, δυστυχώς για τους ισπανούς. Από την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου και μετά υπάρχουν μέρες με πάνω από 150 νεκρούς χρεωμένους στον covid-19.

Δεν είναι της αρμοδιότητάς μας να δώσουμε κάποια συμπαγή εξήγηση. Θυμόμαστε όμως τους αιρετικούς ειδικούς που έλεγαν απ’ την αρχή ότι αν εμποδιστεί η φυσιολογική εξάπλωση του τσαχπίνη στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που δεν πρόκειται να αρρωστήσει καν και καν (ή θα αρρωστήσει ελαφριά), αυτό δηλαδή που με καμάρι ονομάστηκε “ισοπέδωση της καμπύλης”, τότε απλά δεν θα επιτευχθεί η απαραίτητη φυσική γενική ανοσία του πληθυσμού, και – αντίθετα – θα επιμηκυνθεί η νοσηρή (έως και φονική) επίδρασή του στους ευάλωτους.

Πληρώνει ένα μέρος της ισπανικής κοινωνίας την σκληρότητα του κράτους της την περασμένη άνοιξη; Πληρώνει ένα μέρος της ισπανικής κοινωνίας την σχεδιασμένη μεθόδευση για παράταση του φόβου (μέχρις ότου οι big pharma ετοιμάσουν τα high tech καλούδια τους) που στα μέρη τους εφαρμόστηκε με τρόπο αντάξιο του Φράνκο;

Σε ότι αφορά το ελλαδιστάν: πριν το καλοκαίρι γίνονταν από 600 ως 800 τεστ κάθε μέρα. Απ’ το καλοκαίρι και μετά γίνονται από 12.000 έως 18.000. Συνεπώς η τρομοεκστρατεία με τα «κρούσματα» είναι η απόλυτη απάτη: τα 20 φορές παραπάνω τεστ δεν βγάζουν σε καμμία περίπτωση 20 φορές περισσότερα «κρούσματα» σε σχέση με την περασμένη άνοιξη! (Σε ότι αφορά τους νεκρούς που χρεώνονται στον τσαχπίνη θεωρήστε εξαιρετικά πιθανό να εφαρμόζεται η ίδια «γενναιόδωρη» τακτική όπως την περασμένη άνοιξη: της «κοινής δεξαμενής»)

Ας πούμε λοιπόν ότι γίνονται κατά μέσο όρο 15.000 τεστ και ότι βρίσκονται κατά μέσο όρο 500 positive κάθε μέρα (γίναμε κι εμείς γενναιόδωροι). Πρόκειται για μόλις το 3,3% όσων ελέγχονται – και, εννοείται, δεν είναι άρρωστοι / ες, όσο κι αν η εντολή προς τους πάντες του ρημαδοΚούλη και της ιεράς συνόδου εξ αρχής («δεν είστε υγιείς… θα συμπεριφέρεστε σαν άρρωστοι») τηρείται πιστά απ’ τους δημαγωγούς που συνεχίζουν να στήσουν την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω…

Τώρα φαίνεται ότι ετοιμάζονται για την «διδημία»! Ξέρετε τι είναι η «διδημία»; Όχι μόνο μια καινούργια λέξη που μπορεί να γίνει carpet bombing. (Έχουμε προειδοποιήσει: 24 Αυγούστου, the next option…)

(φωτογραφία: Καλοκαιρινή Ρώμη…)

Ποιά ιατρική (1); Η καταραμένη…

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Αυτή είναι μια εξομολόγηση στηριγμένη σε μια συζήτηση με τον David Sackett, το 2004, όταν μοιράτηκα μαζί του μερικές προσωπικές περιπέτειες που είχα στην στηριγμένη σε αποδείξεις ιατρική [evidence-based madicine / EBM], το κίνημα που αυτός διέδωσε. Η πρωτοβουλία του έχει επεκταθεί με όλα τα συνακόλουθα τα 12 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε. Η EBM είναι πια πολύ περισσότερο αναγνωρίσιμη και έχει υιοθετηθεί σε πολλά μέρη, αλλά όχι παντού. Για παράδειγμα ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη επιρροή στις ΗΠΑ.

Καθώς αυξανόταν η επιρροή της ΕΒΜ, υπέστη πειρατεία για να υπηρετήσει ατζέντες διαφορετικές απ’ αυτές που σκόπευε στην πραγματικότητα. Σημαντικές τυχαιοποιημένες δοκιμές γίνονται σε μεγάλο βαθμό από, και προς όφελος της βιομηχανίας. Οι μετα-αναλύσεις και τα πρωτόκολλα έχουν γίνει επίσης φάμπρικα, που εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τα κατεστημένα συμφέροντα. Εθνικές και ομοσπονδιακές χρηματοδοτήσεις για έρευνες κατευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά σε έρευνες που έχουν μικρή σχέση με την ιατρική αποτελεσματικότητα. Έχουμε υποστηρίξει την αύξηση των αρχι-επιθεωρητών που συμπεριφέρονται βασικά σαν μάνατζερς ρουφώντας ακόμα περισσότερα χρήματα.

Οι έρευνες για διάγνωση και πρόγνωση και οι προσπάθειες να εξατομικευτούν οι θεραπείες τροφοδοτούν κατά καιρούς ψεύτικες προσδοκίες. Η επιδημιολογία κινδύνου έχει ξεπέσει σε άρθρα με σαλαμοποιημένα στοιχεία που δίνουν κύρος, και μ’ αυτόν τον τρόπο έχει φτάσει να καθορίζει την πολιτική με ψεύτικες αποδείξεις. Κάτω απ’ την πίεση της αγοράς η κλινική ιατρική έχει μετατραπεί σε χρηματιστική ιατρική. Σε πολλά μέρη η ιατρική και η φροντίδα υγείας σπαταλούν τα κοινωνικά αποθέματα και γίνονται απειλή για την ανθρώπινη ευημερία. Η άρνηση της ιατρικής και οι απατεώνες περνάνε καλά και οδηγούν περισσότερους ανθρώπους να παίρνουν τον λάθος δρόμο σε σχέση με τις επιλογές της ζωής τους, συμπεριλαμβανόμενης της υγείας.

Η ΕΒΜ παραμένει ένας στόχος στον οποίο δεν φτάσαμε, αλλά αξίζει να συνεχίζουμε να τον παλεύουμε.

Αυτά γράφτηκαν (και ειπώθηκαν) το 2016. Όχι τώρα. Πριν 4 χρόνια. Δεν θα πούμε ακόμα ποιος τα είπε – είναι πάντως κάποιος «ξεσκολισμένος» απ’ τους φίλους της καραντίνας. Που, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι είναι φίλοι εκείνων που το πιο πάνω απόσπασμα καταγγέλει.

Δεν υπάρχει «μία ιατρική», όπως δεν υπάρχει «μια επιστήμη»! Θα προσπαθήσουμε (αν και δεν ξέρουμε με ποια μορφή) να περιγράψουμε την σύγκρουση που γίνεται εδώ και πολλά χρόνια μέσα στο «ιατρικό σώμα»· την σύγκρουση που κορυφώθηκε απ’ την περασμένη άνοιξη αλλά κρατήθηκε σκόπιμα όσο πιο μακριά γινόταν απ’ την αντίληψη των υποτελών. Έτσι ώστε σαν τους τυφλούς στον Άδη να πάρουν θέση υπέρ της πλευράς εκείνης που λέγεται βιομηχανία υγείας.

Όσοι / όσες ξέρουν περι τίνος πρόκειται ας δώσουν ένα χέρι!

Ποιά ιατρική (2); Η αλγοριθμική…

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Ερώτηση: Εξακολουθεί η επιστημονική κοινότητα να μην καταλαβαίνει πώς λειτουργεί ο ιός;

Απάντηση: Φοβάμαι πως ναι, σε μεγάλο βαθμό. Σε όλες τις έρευνες που έχουμε πραγματοποιήσει για τον κορωνοϊό στο Χάρβαρντ, έχουμε αποτύχει. Σε όλες! Από την αρχή της κρίσης, για να μην κάνουν όλα τα εργαστήρια του πανεπιστημίου την ίδια δουλειά και αλληλοκαλυπτόμαστε, χωριστήκαμε σε ομάδες: άλλη είχε αντικειμένο έρευνας το εμβόλιο, άλλη τα διαγνωστικά τεστ, άλλη τα φάρμακα κ.ο.κ. Εμείς συνεργαστήκαμε με επιστήμονες του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης και του Πανεπιστημίου της Βοστώνης – πολύ δυναμικός συνδυασμός -, που ειδικεύονται στις προγνώσεις βάσει μαθηματικών μοντέλων. Προσπαθήσαμε να προβλέψουμε ποιοι είναι πιθανό να νοσήσουν, ποιοι να διασωληνωθούν, ποιοι να πεθάνουν. Σε κανένα συμπέρασμα δεν οδηγηθήκαμε. Αυτός ο ιός μας κοροϊδεύει!…

Αυτά γράφτηκαν στις 27 Σεπτέμβρη του 2020 (πριν μια βδομάδα). Στην καθεστωτική «καθημερινή». Λεγόμενα του καθηγητή χειρουργικής τραυμάτων στο πανεπιστήμιο Harvard Γιώργου Βελμάχου. Ο τσαχπίνης κοροϊδεύει κοτζάμ Harvard και όχι μόνο; Μήπως κοροϊδεύει και μαγαζιά σαν το Imperial College του Λονδίνου (υπάρχουν μικρότερες και μεγαλύτερες απομιμήσεις του σε διάφορα μέρη του κόσμου, και στο ελλαδιστάν)· ή μήπως το Imperial College κοροϊδεύει εμάς;

Όχι λοιπόν. Κανένας κορωνοϊός (και κανένας ιός) δεν «κοροϊδεύει»! Η αποτυχία που αναγνωρίζει ο κυρ Βελμάχος είναι, απλά, η αποτυχία μιας ολόκληρης άποψης που θέλει να εμφανίζεται σαν «ιατρική» ενώ δεν έχει καμμία σχέση, μιας άποψης που υποστηρίζει ότι είναι αρκετό να «παραμετροποιήσει» κανείς τις κοινωνικές συμπεριφορές (τα όποια γεγονότα), να φτιάξει ένα σύστημα εξισώσεων (έναν αλγόριθμο), να το «τροφοδοτήσει» με την παραμετροποίηση (data) και αυτό θα του βγάλει το «σωστό» αποτέλεσμα! Είναι η αποτυχία της αλγοριθμικής πρόγνωσης / αναπαράστασης, που είναι το πιο πρόσφατο «παιχνίδι στις πόλεις» (απ’ την μεριά των αφεντικών), είτε αφορά την δημόσια υγεία, είτε την δημόσια τάξη, είτε οτιδήποτε άλλο για το οποίο μπορεί να πουληθεί «πρόβλεψη».

Όλη σχεδόν η δημαγωγία της υγιεινιστικής τρομοκρατίας στηρίχτηκε σε τέτοιου είδους «προβλέψεις» (περί επερχόμενου Αρμαγεδώνα), οι οποίες συνεχίζονται. Οι τεχνικοί που φτιάχνουν αυτούς τους αλγόριθμους (που στην προκείμενη περίπτωση πουλιούνται σαν «ιατρική») είναι συνήθως άσχετοι με οτιδήποτε σχετικό με ιατρική. (Πελάτες τους μπορεί είναι τυχάρπαστοι «γιατροί» και «καθηγητές» που βρίσκονται στο pay roll των φαρμακοβιομηχανιών, όσο και πολιτικοί). Για παράδειγμα, ο πολύς Ferguson που έχει γίνει συνώνυμος του επαγγελματία τρομοκράτη για επιδημίες μέσω Imperial College χάρη στις εκρηκτικές (και ολοφάνερα δόλιες) αλγοριθμικές προβλέψεις του, είναι πυρηνικός φυσικός (!)

Το είδος αυτών των καλοπληρωμένων παρασίτων δεν είναι καθόλου καινούργιο. Όταν τα χρηματιστήρια ήταν στις δόξες τους υπήρχε μεγάλη ζήτηση για δουλειά εκεί, από εταιρείες εμπορίου μετοχών χοντρική / λιανική. Δεν ζητούσαν όμως οικονομολόγους. Ζητούσαν μηχανικούς, μηχανολόγους, πληροφορικάριους. Επειδή όλο το νταραβέρι στα χρηματιστήρια γινόταν και γίνεται από «έξυπνους αλγόριθμους»… Πότε πότε, από κάποιο «λάθος» του αλγόριθμου, γινόταν και κανά κραχ – ας πούμε στη Ν. Υόρκη… αλλά διορθωνόταν μετά… Σε κάθε περίπτωση εκείνη η παραγωγή «έξυπνων αλγορίθμων» που αγόραζαν και πουλούσαν μετοχές αυτόματα, πουλιόταν προς τους άσχετους σαν «οικονομολογία», και “το χρήμα γεννάει χρήμα”.

Τώρα πουλιέται σαν «ιατρική», «επιδημιολογία» κι άλλα παραμύθια. Είναι η πραγματικότητα που περιέγραφε ο πιο πάνω (…) πριν 4 χρόνια: …Η επιδημιολογία κινδύνου έχει ξεπέσει σε άρθρα με σαλαμοποιημένα στοιχεία που δίνουν κύρος, και μ’ αυτόν τον τρόπο έχει φτάσει να καθορίζει την πολιτική με ψεύτικες αποδείξεις…

Ακριβώς αυτό.