Tag: ινδία

SCO

Δευτέρα 8 Σεπτέμβρη (00.15) >> Αποδίδεται στον Vaclav Havel (πρόεδρο της τσεχίας απ’ το 1993 ως το 2003) η φράση «η οικονομική ανάπτυξη της κίνας είναι τόσο γρήγορη ώστε δεν έχουμε προλάβει να εκπλαγούμε». Αν έγινε όντως τέτοια παρατήρηση, ήταν κάπου το 2011. Και έγινε έκτοτε κάτι σαν ρέκβιεμ των δυτικών δυνατοτήτων ακόμα και να εκπλαγούν. Γρήγορα, γύρω στο 2014, προτίμησαν αντί για την δυστυχία της διαρκούς έκπληξης την λύτρωση της απώθησης και έναν μάλλον διεστραμμένο (αν και συνεπή με τον δυτικό μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλισμό) τρόπο για να αντιμετωπίσουν αυτόν τον «υπερηχητικό» ανταγωνιστή: να «τσακίσουν» τον βασικότερο στρατιωτικό του σύμμαχο. Την Μόσχα.

Τους φάνηκε «εύκολη δουλειά», ειδικά αν δινόταν εργολαβικά στο Κίεβο. Το «εύκολο» δεν ήταν μόνο η βεβαιότητά τους ότι το ρωσικό κράτος / κεφάλαιο είναι ετοιμόρροπο. Αλλά και η ιδεολογική προετοιμασία δεκαετιών, πρώτα επί εσσδ και, στη συνέχεια, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’00 όταν (με την κατάκτηση της εξουσίας στη Μόσχα απ’ το πατριωτικό τμήμα των ρωσικών υπηρεσιών: Putin…) σταμάτησε το πλιάτσικο και άρχισε η ανάκαμψη. Χωνεμένος αντισινισμός, δουλεμένος-ως-τις-χοντροειδείς-λεπτομέρειές του δεν υπήρχε διαθέσιμος στη δύση. Αντίθετα ο αντι-Πουτινισμός ήταν καλά δουλεμένος∙ είχε «οπλοποιηθεί» απ’ το 2012 με τον (αμερικανικό) «νόμο Magnitsky» (Magnitsky Act)∙ απ’ το 2018 με την αγγλικής έμπνευσης «υπόθεση Skripal»∙ και απ’ το 2020 με την γερμανικής έμπνευσης «υπόθεση Navalny»…

Ξέρουμε (έχουμε καταλάβει) τώρα πια γιατί σχεδόν το σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών / αφεντικών έτρεξε να κουρνιάσει κάτω απ’ την μιλιταριστική φτερούγα του νατο / usa απ’ τις αρχές του 2022. Όχι επειδή φοβούνταν μήπως ο ρωσικός στρατός πατήσει … τα ιερά τους χώματα!!! Όχι μόνο επειδή ονειρεύονταν έναν υγιεινό περίπατο στο ουκρανικό πεδίο μάχης και, ύστερα, ένα ακόμα πιο υγιεινό πλιάτσικο στην ρωσική επικράτεια (αυτό που είχε σταματήσει ο τρισκατάρατος Putin!). Αλλά και επειδή, μ’ αυτήν την «στρατιωτική συντριβή» και την συνακόλουθη οικονομική λεηλασία, θα έφταναν στα βόρεια σύνορα της κίνας, κυκλώνοντας την (οικονομικά και στρατιωτικά), στερώντας την από πολλά.

Φαίνεται υπερβολική η άποψή μας; Θυμηθείτε. Υπήρξε μια εποχή πολύ πρόσφατη όπου η αγωνία των ευρωπαϊκών αφεντικών δεν ήταν η προστασία τους απέναντι στον Gerasimov αλλά η προστασία τους απέναντι στην Huawei… Την ίδια αυτή εποχή, τα “μέτρα” που έπαιρναν δεν ήταν για να σταματήσουν τα … ρωσικά τανκς… Αλλά για να σταματήσουν τις εξαγορές των επιχειρήσεων που ονόμαζαν “εθνικούς πρωταθλητές” από κινέζους… Υπήρξε τέλος η ίδια εποχή όπου ο δημαγωγικός καϋμός στην ευρώπη δεν ήταν (βέβαια…) τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Donbass αλλά στην Xinjiang…

Και τι πέτυχαν μ’ αυτήν την ιμπεριαλιστική διαστροφή τους; Αυτό στη συνέχεια: όταν ακόμα και η ναυαρχίδα του ανήκομεν εις την Δύσιν ανατριχιάζει (διακριτικά…) τι να πει κανείς;

Το «ανατριχιαστικό» του πιο πάνω ενσταντανέ και, μιλώντας πιο γενικά, των όσων έγιναν στην κινεζική Tianjin στη σύνοδο του SCO (: «Σύμφωνο της Σαγκάης») δεν ήταν βέβαια ο αυτοκράτορας Xi ή η ανεγκέφαλη αλεπού (Putin). Ήταν οι «χαρούλες» του ινδού πρωθυπουργού Narendra Modi μ’ αυτούς.

Γιατί; Η «γενική δύση», τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έχουν ποντάρει πολλά στο Νέο Δελχί ως αντίπαλο του Πεκίνου. Γι’ αυτό μεγαλοποιούν όσο μπορούν (και όσο πιο αφηρημένα γίνεται) την «αξία» του ινδικού κράτους / κεφάλαιου, προβάλλοντάς το περίπου σαν ήδη ισοδύναμο με το κινεζικό.

Ο υπερτονισμός αυτής της «αξίας» είναι … φαντασιακός. Ναι μεν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο είναι σημαντικό, αλλά σε σύγκριση με το κινεζικό είναι … πολύ μακριά. Ενδεικτικά, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην ινδία, μετρημένο σε δολάρια, το 2024 ήταν 2.966. Ενώ το κινέζικο 13.303, πάνω από 4 φορές μεγαλύτερο. Επιπλέον η ινδία είναι μια απ’ τις πιο σκληρά ταξικές κοινωνίες στον πλανήτη (ελέω θρησκείας υποτίθεται: ινδουϊσμός), χωρίς επιρροή οπουδήποτε εκτός συνόρων εκτός απ’ την γειτονική σρι λάνκα, σε μια κατάσταση μόνιμης αντιπαράθεσης με το γειτονικό πακιστάν (σύμμαχο του Πεκίνου), μ’ έναν πρωθυπουργό επικεφαλής ενός εθνικιστικού και αντιμουσουλμανικού κόμματος (εξού και η υποστήριξη στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς…)

Φυσικά το να αποκαλείται η ινδία (λόγω πληθυσμού) η «μεγαλύτερη δημοκρατία στον πλανήτη» είναι ιδιαίτερα κολακευτικό. Στην πραγματικότητα αυτή η «δημοκρατία» περιλαμβάνει ισχυρότατες «δόσεις» φεουδαρχίας / μεγάλης γαιοκτησίας, ενώ ο ψηφιακός έλεγχος πάνω στον ταξικά πολωμένο πληθυσμό, πάνω στους πληβείους, ωχριά μπροστά σε οτιδήποτε μπορεί να αποδοθεί αλλού. Τέλος είναι εδώ και δεκαετίες ένα κράτος εθελοντικά παραδομένο στα βιοτεχνολογικά πειράματα διάφορων Gates και Bayer/Monsanto, τόσο στα χωράφια και στην κτηνοτροφία όσο και στα φάρμακα. Κι αυτό έχει τρομακτικές συνέπειες: σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές του ινδικού καθεστώτος ανάμεσα στο 2014 και το 2022 αυτοκτόνησαν 100.474 φτωχοί αγρότες…

Δεν μπορεί να συγκριθεί λοιπόν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο των τρισεκατομμυριούχων ολιγαρχών και των εκατομμυρίων πάμφτωχων υπηκόων, είτε σαν παρούσα κατάσταση είτε ως καπιταλιστική δυναμική για το μέλλον, με το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Αλλά (για την δύση) «αυτό έχουμε, σ’ αυτό ποντάρουμε»… Γιατί; Επειδή το Νέο Δελχί και το Πεκίνο έχουν κάποιες συνοριακές διαφορές κάπου στα Ιμαλάια (!) και πότε πότε γίνονται και στρατιωτικές συμπλοκές εκεί. Όπως αυτή, του 2021:

Ναι, με λοστάρια!!! Τα δύο πυρηνικά κράτη έχουν συμφωνήσει οι συνοριοφύλακές τους να μην έχουν πυροβόλα ή άλλα βαριά όπλα, οπότε όποτε τσακώνονται για μερικά μέτρα εδώ ή εκεί, το κάνουν με ξύλα και πέτρες… (Η “μάχη της Παιανίας” ήταν πιο σκληρή. Παρ’ όλα αυτά ακόμα κι έτσι, με τα παλούκια, πότε πότε σκοτώνονται κάποιοι…)

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κινέζικος στρατός είναι στη μέση, αυτός που «τις τρώει», και ο ινδικός είναι γύρω γύρω, αυτός που τις «ρίχνει»…

 

 

QUAD

Δευτέρα 8 Σεπτέμβρη (00.09) >> «Αυτό έχουμε, και μας αρέσει». Σίγουρα;

Προσπαθώντας να φτιάξουν ένα «νατο του ειρηνικού» κατά του Πεκίνου, Ουάσιγκτον και Λονδίνο (το δεύτερο είναι το άλλοτε αποικιοκρατικό αφεντικό που ποτέ δεν έπαψε να έχει «ειδικές» σχέσεις με το Ν. Δελχί) ενέταξαν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο στην λεγόμενη QUAD. Μια «τετράδα» κρατών (ιαπωνία, αυστραλία, ηπα και ινδία) με σκοπούς εντελώς αγαθούς και υπεράνω υποψίας: τον έλεγχο του ινδικού και του ειρηνικού ωκεανού. Αυτό ξεκίνησε το 2022, επί νυσταλέου Jo.

Αλλά το Ν. Δελχί δεν θα επέλεγε ποτέ στα σοβαρά να υπαχθεί (στρατιωτικά και γεωπολιτικά) κάτω απ’ τις διαταγές οποιουδήποτε, και σε καμία περίπτωση των ηπα. Το ινδικό κράτος / κεφάλαιο έχει την δική του μακριά και έντονη ιστορία ουδετερότητας, αφού υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «κινήματος των αδεσμεύτων κρατών» απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1960, μέσα στη δίνη του λεγόμενου «ψυχρού» (3ου παγκόσμιου για εμάς) πολέμου. Εκατόν είκοσι (120) κράτη απ’ όλες τις ηπείρους συμμετείχαν σ’ αυτό το «κίνημα», που τυπικά υπάρχει ακόμα (τελευταία φορά συνεδρίασαν οι εκπρόσωποί του το 2019), αν και χωρίς την παλιά του αίγλη.

Στους διαμορφούμενους καινούργιους συσχετισμούς μέσα στον καπιταλιστικό πλανήτη το Ν. Δελχί έχει ακόμα λιγότερους λόγους να γίνει εξάρτημα των δυτικών (αμερικανικών ή ευρωπαϊκών) συμφερόντων και ενεργειών. Κράτησε την εξαιρετική σχέση του με την Μόσχα απ’ την οποία αγοράζει όπλα, με την οποία κατασκευάζει όπλα∙ και τα διυλιστήριά του έγιναν ο (με μεγάλη κερδοφορία) μεσάζοντας στην διακίνηση και προς ευρώπη μεριά του «απαγορευμένου» ρωσικού πετρελαίου και των προϊόντων του: δεν είναι «ρωσικά», είναι «ινδικά»!

Με την QUAD να παραπαίει (η διακριτική αποστασιοποίηση του Ν. Δελχί απ’ τον εντεινόμενο αμερικανοαγγλικό μιλιταρισμό είναι μία αιτία αν και όχι η μοναδική…) η Ουάσιγκτον θυμήθηκε ότι πρέπει …. να τιμωρήσει το Ν. Δελχί. Και να πως βρήκε την αιτία:

O Navarro είναι ένας διαταραγμένος «σύμβουλος» του αλλοπρόσαλλου ψόφιου κουναβιού: αν το Ν. Δελχί «στηρίζει την ρωσία στο ουκρανικό πεδίο μάχης αγοράζοντας το ρωσικό πετρέλαιο» τι κάνει η Ουάσιγκτον που αγοράζει το ρωσικό (επεξεργασμένο) ουράνιο για τους αντιδραστήρες της;

Προφανώς το ινδικό καθεστώς δεν θα μπορούσε να δεχθεί τέτοια «καουμποϋλίκια». Και το έδειξε στην Tianjin – είναι άλλωστε μέλος του SCO. Ως εκεί. Αυτό δεν σημαίνει α) ότι εντάχθηκε σε κάποια ευρασιατική στρατιωτική συμμαχία, και β) ότι από δω και στο εξής θα βρίσκεται στο πλευρό του Πεκίνου. Μάλλον εκείνο που κάνει ο Modi ως πολιτική βιτρίνα είναι να ψάξει αν και που υπάρχει «έξτρα χώρος» σ’ αυτόν τον πλανήτη για τις εξαγωγές του ινδικού κεφαλαίου: για την τεράστια βιομηχανία ρούχων, για την τεράστια βιομηχανία ηλεκτρονικών ανταλλακτικών κλπ κλπ.

Έτσι, αμέσως μετά την επιστροφή Modi στο Ν. Δελχί ο υπ.εξ. του S. Jaishankar είχε κανονίσει επίσκεψη του γερμανού υπ.εξ. Johann Wadephul. Ο οποίος μπορεί να μην έχει το μεγαλείο της προκατόχου του αγαπημένης Annalena, αλλά είναι άξιος εκφραστής της πολεμοκάπηλης ρητορικής του τσουρομαδηΜέρτς. Μόνο που ξέροντας την σχέση Ν. Δελχί – Μόσχας ο υπ.εξ. προτίμησε να πιάσει στο στόμα του το Πεκίνο:

… Συμφωνούμε με την ινδία και πολλές άλλες χώρες ότι πρέπει να υπερασπιστούμε την διεθνή τάξη, και ότι επίσης πρέπει να την προστατέψουμε απ’ την κίνα. Αυτή είναι τουλάχιστον η δική μας προσέγγιση … Βλέπουμε την κίνα σα συστημικό αντίπαλο….

Μετά την συνάντησή του με τον Wadephul ο Modi έριξε ένα τηλέφωνο και στην σπουδαία Ursula για να την καθησυχάσει (;;) επιβεβαιώνοντας την ινδική ουδετερότητα στον πόλεμο στην ουκρανία. Προφανώς δεν χάρηκε η σπουδαία… Αλλά αν ήταν δυνατόν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο να «αγαπήσει» περισσότερο τις Βρυξέλες απ’ την Ουάσιγκτον, αυτό θα μπορούσε ίσως να εκτιμηθεί. Ίσως…

Για το ευρασιατικό project μια έντιμη ουδετερότητα του Ν. Δελχί είναι ευπρόσδεκτη: όσο καλπάζουν οι δυτικές φαντασιώσεις μεγαλείου άλλο τόσο περισσεύει ο ρεαλισμός στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στην Τεχεράνη, στην Ισλαμαμπάντ. Ξέρουν, καταλαβαίνουν, κατανοούν ότι το ινδικό κράτος / κεφάλαιο θα προστατέψει κι αυτό τα δικά του συμφέροντα σ’ έναν ταραγμένο κόσμο. Αρκεί να είναι τα δικά του…

Όμως, θα το επαναλάβουμε, ο πλανήτης γη δεν χωράει όλη την εκρηκτική παραγωγικότητα της εργασίας της 4ης βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης, και – κυρίως – όλες τις παραγωγές-κάτω-από-εθνικές-σημαίες-και-στρατούς. Πράγμα που σημαίνει ότι η καταστροφή κάποιων είναι αναπόφευκτη – άλλωστε η καταστροφή είναι οργανικό τμήμα του καπιταλισμού…

Εν τω μεταξύ, μέσα στην μελαγχολία για «την αλλαγή του κόσμου», διέφυγε της προσοχής των εντόπιων εθνικοφρόνων αυτό, που συνέβη επίσης στην Tianjin:

Αν δεν μας γελούν τα μάτια μας πρόκειται για συνάντηση πολυμελών αντιπροσωπειών του «αιώνιου εχθρού» και του «σου κάνουμε πόλεμο». Τι να συνωμοτούν πάλι αυτοί; Δεν διαλύθηκε το «μπλοκ της Αστάνα» όπως έλεγαν τόσες φήμες κι αναλύσεις; Δεν έχουν καταρρεύσει ακόμα αυτοί οι αλιτήριοι;

BRICS+

Δευτέρα 28 Οκτώβρη  (00.08) >> «Ο Πούτιν δεν είναι απομονωμένος!»… Δεν είναι αποσυνάγωγος, δεν είναι απόβλητος… (αλλά πότε ήταν;): αυτό είναι όλο κι όλο που πρέπει να κρατήσουν οι δυτικοί υποτελείς απ’ την πρόσφατη μάλλον πανηγυρική (και σίγουρα καλά προβεβλημένη οπουδήποτε αλλού εκτός απ’ την δυτική δημαγωγία) 16η σύνοδο της brics+ στο ρωσικό Kazan. Ένα αμφίβολης αποτελεσματικότητας καταπραϋντικό για ένα δυσοίωνο (για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) μέλλον που πλησιάζει με δρασκελιές – ακόμα κι όταν αυτές μοιάζουν αόρατες.

Έγιναν λοιπόν συνταρακτικές, κοσμοϊστορικές ανακοινώσεις στο Kazan; Όχι… Θα λέγαμε μάλιστα ότι η φαντασμαγορία της συνόδου έκρυβε μια εσκεμμένη προσπάθεια να είναι εφικτή η υποτίμησή της από κάθε «πληγωμένο». Το πολυσέλιδο ανακοινωθέν της συνόδου είχε από μια παράγραφο-για-τα-πάντα, χωρίς χρονοδιαγράμματα και πρακτικά βήματα: έμοιαζε περισσότερο με γενική διακήρυξη υπέρ της ειρήνης και της ευημερίας της ανθρωπότητας, με ορατές παντού τις «σπόντες» για την υπάρχουσα (θεωρητικά…) τωρινή «τάξη πραγμάτων» – και ως εκεί. Η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) το διασκέδασε παίζοντας με τους συμβολισμούς: 24 Οκτώβρη ήταν τότε (όπως και τώρα…), το 1945, στο Σαν Φραντσίσκο όμως, που ανακοινώθηκε η ίδρυση του οηε, από 50 κράτη…

Ρωσικό χιούμορ… Στα σοβαρά φαίνεται ωστόσο

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μέση Ανατολή 4

Δευτέρα 21 Οκτώβρη (00.08) >> Κατά την ταπεινή μας άποψη η διάταξη των αρμοδιοτήτων στη μέση Ανατολή απ’ την μεριά του ευρασιατικού project είναι σε αδρές γραμμές η εξής:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ό,τι λάμπει είναι (και) χρυσός – αλλά όχι μόνο

Δευτέρα 29 Ιούλη (00.08)>> Έχετε διαβάσει ξανά και ξανά εδώ (πιθανότατα και αλλού) για την διεθνή διαδικασία που ονομάζεται «αποδολαριοποίηση». Πρόκειται για τον σταδιακό αλλά σταθερό περιορισμό της χρήσης του αμερικανικού νομίσματος (και, σε δεύτερο χρόνο, σχεδόν όλων των πρωτοκοσμικών: ευρώ, στερλίνα, κλπ) είτε ως αποθεματικού νομίσματος, είτε ως γενικού ενδιάμεσου των διεθνών συναλλαγών / εμπορίου / τιμολόγησης. Οι μορφές που έχει πάρει αυτή η (μεσοπρόθεσμα υπονομευτική / καταστροφική για την δυτική ηγεμονία) διαδικασία είναι η καθιέρωση εθνικών νομισμάτων από διάφορα κράτη στις μεταξύ τους συναλλαγές∙ η δημιουργία του ψηφιακού / λογιστικού UNIT∙ και η αντικατάσταση των αποθεματικών νομισμάτων (του δολαρίου κατ’ αρχήν) στις κρατικές, κεντρικές τράπεζες από χρυσό.

Κάποιος θα ρωτούσε εύλογα αν αυτή η διαδικασία αφορά όχι μόνο το Πεκίνο, την Μόσχα, το Καράκας ή μια χούφτα ακόμα κράτη γνωστά για τις … σχέσεις τους με την Ουάσιγκτον, αλλά και κράτη του λεγόμενου «παγκόσμιου νότου», που είναι και τα πιο αδύναμα από καπιταλιστική άποψη, άρα και τα πιο ευάλωτα σε «αλλαγές παραδείγματος». Αν έχετε τέτοιες απορίες σημειώστε λοιπόν:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Brics 4

Δευτέρα 28 Αυγούστου>> Έμεινε η ιδέα, η «φιλοσοφία» αν θέλετε, του bancor καταχωνιασμένη στην ιστορία; Καθόλου! Ειδικά μετά την έκρηξη της δυτικής χρηματοπιστωτικής «φούσκας» το 2007 – 2008 και τα απόνερά της ως και το 2010, καπιταλισμοί που «δεν έπαιζαν» στα μεγάλα ταμπλώ (οι διανοούμενοί τους για την ακρίβεια) είχαν όμως σημαντικό παραγωγικό δυναμικό, βρέθηκαν μπροστά στην ανάγκη αναδιάρθρωσης του ως τότε μοντέλου.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Gazorubles

Δευτέρα 28 Μάρτη>> Σα να μην έφτανε η επίδειξη ακαταμάχητης πολεμικής τεχνολογίας, λίγες μέρες μετά, στις 23 Μάρτη η Μόσχα εκτόξευσε άλλη μια “golden bullet”, διαφορετικού είδους: απαίτησε (απ’ τις «μη φιλικές χώρες»…) να πληρώνουν το ρωσικό γκάζι σε ρούβλια. Ούτε σε ευρώ, ούτε σε δολάρια∙ σε ταπεινά ρούβλια. Αυτή η ενέργεια αφορά την οικονομική διάσταση του 4ου παγκόσμιου πολέμου (και όχι απλά και μόνο το ουκρανικό πεδίο) και γίνεται ελάχιστα αντιληπτή και κατανοητή, εκτός αν μνημονεύεται στρεβλωμένα για να κουκουλωθεί ο χρηματιστηριακός τζόγος στη δύση: δεν έχει ερείπια, δεν έχει παιδιά και μανάδες, δεν κουρντίζει τον φτηνό και επιλεκτικό δυτικό ανθρωπισμό.

Γι’ αυτόν τον οικονομικό πόλεμο η ασταμάτητη μηχανή γράφει σταθερά, αναλυτικά και κριτικά εδώ και αρκετό καιρό. Η πιο πρόσφατη φορά ήταν πριν λίγες ημέρες, την Παρασκευή 18 Μάρτη (swift 1, 2 και 3). Αντιλαμβανόμαστε την ρωσική απαίτηση για πληρωμή σε ρούβλια σα στοιχείο αυτής της γενικότερης νομισματικής αναδιάρθρωσης, που έχει ξεκινήσει με αργούς ρυθμούς εδώ και λίγα χρόνια και τώρα επιταχύνεται: της αποδολαριοποίησης ικανού τμήματος του διεθνούς εμπορίου. Ή, με διαφορετικά λόγια, του (σημαντικού) περιορισμού του διεθνούς κύκλου «αξιοποίησης του δολαρίου» έτσι ώστε να αποσταθεροποιηθεί απ’ τα θεμέλιά της η αμερικανική ηγεμονία (ή το αμερικανικό ιμπεριαλιστικό θράσος).

Πού, λοιπόν, σημαδεύει συγκεκριμένα αυτή η “golden bullet”; Ως τώρα όποιος ήθελε να αγοράσει ρωσικό φυσικό αέριο (είτε μέσω αγωγών είτε υγροποιημένο) πλήρωνε είτε με δολάρια είτε με ευρώ. Τα συμβόλαια ήταν συνήθως μακρόχρονα (ειδικά μέσω αγωγών) και οι τιμές σταθερές. Μέσα στη θύελλα «κυρώσεων» που επέβαλε η ε.ε. σε βάρος του ρωσικού καπιταλισμού, ακριβώς επειδή τα κράτη / μέλη / πελάτες χρειάζονται το φτηνότερο, διαρκούς ροής μέσω αγωγών ρωσικό αέριο (και δεν το αγοράζουν από πονοψυχιά ή επειδή αγνοούν το υγροποιημένο / LNG οποιασδήποτε προέλευσης…) φρόντισαν να αφήσουν την gazprom, την τράπεζά της (gazprombank) και την κρατική sbermank (την μεγαλύτερη στην κεντρική και ανατολική ευρώπη, τρίτη σε μέγεθος σ’ όλη την ευρώπη…) εκτός αποκλεισμού απ’ το σύστημα διατραπεζικών συναλλαγών swift. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να πληρώνουν άρα να αγοράζουν το πολύτιμο φυσικό αέριο.

Το 2020 μερικές απ’ τις «μη φιλικές χώρες» της ευρώπης αγόραζαν ρωσικό φυσικό αέριο στα εξής ποσοστά σε σχέση με τις συνολικές ανάγκες τους: φινλανδία 94% – λετονία 93% – εσθονία 79% – αυστρία 64% – ελλάδα 51% – γερμανία 52% – ιταλία 48% – λιθουανία 46% – πολωνία 40%. Επειδή καινούργιοι αγωγοί (για τροφοδοσία εκτός ρωσίας) δεν φτιάχνονται απ’ τον ένα μήνα στον άλλο, και επειδή το LNG είναι σαφέστερα ακριβότερο (απ’ όπου κι αν έρχεται) και, επιπλέον, απαιτεί ακριβές εγκαταστάσεις εξαέρωσης, φαίνεται ότι τα πιο πάνω κράτη προτίμησαν τώρα να μην «απεξαρτηθούν» απότομα απ’ ρωσικό γκάζι. (Τι βρώμικη ορολογία ε; Αυτό το περί «εξάρτησης»…)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μέση Ανατολή (1)

Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Στην ευρύτερη περιοχή βρίσκονται σε εξέλιξη όχι και τόσο υπόγειες κινήσεις που υποδεικνύουν ότι η μόνη «επένδυση» που έχει απομείνει για το Joνυσταλεάν και τους συμμάχους του είναι η συντήρηση της καταστροφής.

Σχεδόν πριν 2 βδομάδες, στις 18 Οκτώβρη, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να δώσει ώθηση σε μια ακόμα «τετράδα» (quad) στην προσπάθεια ανάσχεσης της επιρροής του ευρασιατικού project, και ειδικά του Πεκίνου. Ο Παρωπίδας (Blinken) τα videoμίλησε με τους υπ.εξ. της άλλης πετροχούντας (των εμιράτων), του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ και του Ν. Δελχί. Το κύριο ενδιαφέρον βρίσκεται στον έλεγχο της Αραβικής και της Ερυθράς θάλασσας∙ των στενών του Hormuz και του Bab el-Mandeb.

Στο Djibouti ο us army έχει βάση, όμως μια ακόμα μεγαλύτερη ναυτική έχει φτιάξει το Πεκίνο. Το πραξικόπημα στο σουδάν είναι κατά πάσα πιθανότητα «φιλοκινέζικο» και «φιλορώσικο» (ή, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τόσο «δυτικόφιλο» όσο η προηγούμενη πολιτικο/στρατιωτική κυβέρνηση). Συνεπώς το νησί Socotra αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημασία.

Εκεί η πετροχούντα των εμιράτων και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς (δηλαδή κυρίως το δεύτερο) έχουν φτιάξει βάση ηλεκτρονικής επιτήρησης. Την προστατεύουν μισθοφόροι του τοξικού του Αμπού Ντάμπι. Επιπλέον ο συγκεκριμένος χρηματοδοτεί την κατασκευή αεροπορικής βάσης σ’ ένα μικρό ηφαιστιογενές νησάκι, στο Perim Island, που βρίσκεται ακριβώς πάνω στο στενό Bad el-Mandeb, σε μικρή απόσταση απέναντι απ’ το Djibouti. Όμως και τα δύο νησιά ανήκουν στην υεμένη, πράγμα που σημαίνει πως αν ποτέ τέλειωνε ο πόλεμος εκεί, οι καταπατητές θα έπρεπε να τα μαζέψουν και να φύγουν. Ταυτόχρονα οι μισθοφόροι του τοξικού του Ριάντ έχουν καταλάβει την υεμενίτικη επαρχία al-Mahrah στα ανατολικά, στα σύνορα με το ομάν, κι έχουν δημιουργήσει καμμιά 20αριά βάσεις εκεί: μ’ αυτόν τον τρόπο η πετροχούντα της σαουδικής αραβίας βγαίνει στην αραβική θάλασσα.

Να λοιπόν γιατί «απαγορεύεται» να νικήσουν οι Huthis. Να όμως και γιατί ο πόλεμος στην υεμένη είναι οργανικό τμήμα του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στο δευτερεύον μεν αλλά σημαντικό (ειδικά μετά τον σχηματισμό του διευρυμένου «μπλοκ του Ινδοκούς» στην κεντρική ασία) μέτωπο της μέσης Ανατολής. Η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ, το Πεκίνο, η Μόσχα, η Ντόχα και η Άγκυρα βρίσκονται απέναντι στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ / Αμπού Ντάμπι.

Με την ένταξη της Καμπούλ (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) στο ευρασιατικό project, διευκολύεται ο σινο-πακιστανικός διάδρομος βορρά / νότου ανάμεσα στην κινεζική επαρχία Xinjiang και το στρατηγικής σημασίας λιμάνι (και βάση) υπό κινεζικό έλεγχο στο πακιστανικό Gwadar, μέσω του οποίου το Πεκίνο δημιουργεί μια εναλλακτική παράκαμψης των στενών της Malacca στην ινδοκίνα. Η κατεχόμενη υεμένη και οι βάσεις εκεί είναι (για τον άξονα) η ελπίδα μιας δεύτερης γραμμής ανάσχεσης του θαλάσσιου σκέλους των δρόμων του μεταξιού, πριν την δυτική Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο.

Ο «πυλώνας σταθερότητας» (το ελλαδιστάν) έχει διαλέξει πλευρά σ’ αυτή τη σύγκρουση, κυρίως επειδή τέτοια είναι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών. Όμως όποιον σπέρνει τέτοιες συμμαχίες θα τον θερίσουν οι θύελλές τους.

Ινδοκούς

Δευτέρα 20 Σεπτέμβρη>> Μακριά απ’ τις παρακμιακές αναμνήσεις, τα μίση και τα πάθη μεταξύ δυτικών ιμπεριαλισμών, στο Dushanbe, πρωτεύουσα του τατζικιστάν, τα κράτη του «συμφώνου της Σαγκάης» είχαν τις δικές τους καλές κι όχι και τόσο καλές στιγμές στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας. Επιπλέον, οι «παλιοί» δέχτηκαν τον καινούργιο: η Τεχεράνη είναι απ’ τις 17 Σεπτέμβρη επίσημο μέλος…

Ένα βασικό θέμα της συνάντησης ήταν η κατάσταση στο αφγανιστάν – και η στήριξη της «νέας κατάστασης» εκεί. Το κοινό ανακοινωθέν είχε ωστόσο μόνο λίγο παραπάνω από 150 λέξεις γι’ αυτό. Η αιτία αναμενόμενη: στο σύμφωνο της Σαγκάης (SCO) συμμετέχει και το Νέο Δελχί. Που όντας βαθύτατα ενοχλημένο για τη νίκη των ταλιμπάν, προτιμάει να ακολουθήσει την Ουάσιγκτον στην «μεταχείριση της νέας κατάστασης», εκτός (ακόμα) απ’ το να επιτρέψει βάσεις / πάρκινγκ του αμερικανικού στρατού στο ινδικό έδαφος… Η στάση του Modi στη διάρκεια της συνόδου ήταν έντονα απορριπτική των προσεγγίσεων των υπόλοιπων μελών, με επικλήσεις στη «διεθνή κοινότητα» – το ψευδώνυμο της δύσης δηλαδή…

No problem… Οι υπ.εξ. του Πεκίνου, της Μόσχας, της Τεχεράνης και της Ισλαμαμπάντ συναντήθηκαν χωριστά, πάντα στο Dushanbe, να τα πουν με την ησυχία τους για το αφγανιστάν. Μπορούμε από εδώ και στο εξής να μιλάμε για το «μπλοκ του ινδοκούς», περιλαμβάνοντας επιπλέον την Άγκυρα, την Ντόχα, την Τασκένδη (ουζμπεκιστάν) και την Αστάνα (Νουρ Σουλτάν, καζακστάν).

Δεν πρόκειται, έτσι απλά, για την τύχη του αφγανιστάν. Πρόκειται για την προσπάθεια ανάκτησης του πλήρους ελέγχου της κεντρικής ασίας σε βάρος των δυτικών. Ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση και με τέτοια χαρακτηριστικά. Με άμεσες προεκτάσεις στην ανατολική Μεσόγειο, στην μαύρη θάλασσα, στον ινδικό ωκεανό, στην ερυθρά θάλασσα, και φυσικά στην αφρική…

Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για μια συμπαγή στρατιωτική συμμαχία σ’ όλη αυτή την ασιατική έκταση (η οποία θα συμπεριλάβει σύντομα και τον λίβανο, και το ιράκ και την συρία, εκτός απ’ το αμερικανο/ypg κρατούμενο τμήμα της) ίσως δεν είναι καν αυτό το ζητούμενο για την Μόσχα και το Πεκίνο. Οι στρατοί τους είναι υπεραρκετοί για να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε συνδυασμό «συμμαχίας των προθύμων» υπό την αμερικάνικη σημαία. Το σημαντικότερο είναι η δημιουργία μιας λειτουργικής ευρασιατικής ζώνης πρώτων υλών, εργασίας, μεταφοράς, επικοινωνιών, νέων τεχνολογιών, εμπορευμάτων.

Αυτό αφήνει τους ιστορικούς δυτικούς ιμπεριαλισμούς με λίγες αλλά δυστυχώς υπαρκτές επιλογές. Εκτός απ’ την πάντα ανοικτή «επίθεση κατά μέτωπο» (που θα μπορούσε να θεωρηθεί “επίθεση αυτοκτονίας”, αλλά ποτέ δεν πρέπει να αποκλείεται, το αντίθετο…) υπάρχει και η δυνατότητα των μόνιμων προβοκατσιών, μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας, έτσι ώστε να υπάρχει πάντα αποσταθεροποίηση και εμπόδια.

Οι γείτονες της Καμπούλ (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ) μιλούν σταθερά για το καθήκον των ταλιμπάν στον έλεγχο του εδάφους τους και στο να εμποδίσουν τους εγκάθετους του isis που έχει μεταφέρει εκεί ο αμερικανικός στρατός να δράσουν. Αλλά η αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου είναι πιο σύνθετη και χρονοβόρα. Οι ταλιμπάν είναι βέβαιο ότι θα καταστείλουν τους γνωστούς πυρήνες του isis στο έδαφός τους, αλλά σημαντικότερο ακόμα είναι οι πληροφορίες που θα συγκεντρώνουν. Επιπλέον το Πεκίνο, που δεν μπορεί να περιμένει θαύματα όταν βάλει μπροστά τις «επενδύσεις» του στο αφγανιστάν (όπου θαύμα θα ήταν η εξαφάνιση των σαμποτάζ και των παρόμοιων επιθέσεων) φαίνεται πως επεξεργάζεται ένα σχέδιο «προχωράμε παρακάπτοντας όσο είναι δυνατόν τις νάρκες». ( Ήδη οι μισθοφόροι των δυτικών υπηρεσιών και των μεσανατολικών συμμάχων τους έχουν αναλάβει δράση εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών – στο πακιστάν.)

Ο u.s army και οι σύμμαχοί του έφυγαν μεν απ’ το αφγανιστάν, είναι σίγουρο όμως ότι έχουν αφήσει πίσω τους πυρήνες πρακτόρων, μισθοφόρων, εν ενεργεία ή «εν υπνώσει». Το κοντινό μέλλον θα δείξει αν το μπλοκ του ινδοκούς θα τους εξουδετερώσει ή όχι.

Αλλά προχωράει.

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την δύση (1)…

Δευτέρα 10 Μάη. Φάντασμα; Ναι! Του κομμουνισμού!!! Αυτό, τουλάχιστον, έχει το μενού κουτόχορτου τις τελευταίες ημέρες. Καθώς το σφυροδρέπανο ανεμίζει πάνω απ’ το αμερικανικό καπιτώλιο (και το ελληνικό κοινοβούλιο…) παθιασμένοι κομμουνιστές σαν τον νυσταλέο Jo και τον ρημαδοΚούλη δίνουν αποφασισμένο αγώνα για να κατεδαφίσουν τους ακρογωνιαίους λίθους της βιομηχανίας υγείας (αυτός είναι πρώτος, «μεταβατικός» στόχος στο δρόμο για την αταξική κοινωνία…): τα «πνευματικά δικαίωματα».

Όχι, δεν είναι πρωταπριλιά! Ή, πιο σωστά, στον κόσμο των ώριμα αντεστραμμένων εννοιών και λέξεων, κάθε μέρα είναι πρωταπριλιά! Είπε, άραγε, κάτι που το εννοούσε ο νυσταλέος Jo όταν μίλησε για «πάγωμα των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας» για τις πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης των αμερικανικών εταιρειών; Ή μήπως έγινε το αντίθετο, εννοούσε κάτι αλλά όχι εκείνο που προκύπτει απ’ την κυριολεκτική, «παλιού τύπου» ερμηνεία της φράσης του; Ας δούμε την απάντηση «πίσω απ’ τις γραμμές».

Πρώτ’ απ’ όλα: το κίνητρο του νυσταλέου Jo είναι, υποτίθεται, «ο τρίτος κόσμος». Συγκινητικό…. αλλά τι ξαφνική ευαισθησία είναι αυτή; Πίσω απ’ τον δήθεν ανθρωπισμό του αμερικάνου προέδρου ένα μόνο όνομα κράτους έχει κυρίως σημασία αυτή την στιγμή: ινδία! Αυτό εξηγεί καθαρά γιατί τον έπιασε τώρα το ανθρωπιστικό του κόψιμο: επειδή τώρα το ινδικό καθεστώς εμφανίζεται να έχει κάποιο πρόβλημα (πάντως πολύ μικρότερο απ’ τις τερατολογίες των δυτικών media).

Να θυμίσουμε ότι το Ν. Δελχί πέταξε την pfizer έξω απ’ την επικράτειά του, στερώντας της μια εν δυνάμει «αγορά» 1,3 δις «πελατών»!!! Ο λόγος ήταν ότι οι ινδοί ειδικοί δεν έχουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη ούτε στις «δοκιμές» που έχει κάνει ως τώρα η συγκεκριμένη φαρμακομαφία, ούτε στις δυτικές (αμερικανική, ευρωπαϊκή) «εγκρίσεις», ούτε στην ίδια την τεχνολογία mRNA. Η επιλογή του Ν. Δελχί δεν πέρασε καθόλου απαρατήρηση από πολλά ακόμα κράτη της αφρικής και της ασίας… Όπως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός πως ήδη 6 (έξι) ιδιωτικές ινδικές φαρμακοβιομηχανίες έχουν υπογράψει συμφωνία με το russian direct investment fund (που προωθεί το sputnikV) για την παραγωγή 750 εκατομυρίων δόσεων της συγκεκριμένης πλατφόρμας για ινδική χρήση.

Αλλά τώρα η pfizer προσπαθεί να αρπάξει την ευκαιρία (την «ανάγκη»…) για να μπει κι αυτή στην ινδία. Η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να αρπάξει τον δεξιό Modi απ’ το λαιμό, τώρα που έχει την ευκαιρία: θέλει «στρατιωτικές διευκολύνσεις» (δηλαδή βάσεις) στην ινδική επικράτεια ενόψει της μισο-αποχώρησης του στρατού της απ’ το αφγανιστάν· θέλει επιπλέον να τραβήξει το ινδικό καθεστώς πιο βαθιά στην αντι-σινική συμμαχία. Οι γενετικές πλατφόρμες είναι όπλο· η pfizer και η moderna είναι «πολεμικές βιομηχανίες»· πως, όμως, θα γίνει «ελκυστική» η εισβολή της πρώτης στην ινδία χωρίς ο Modi να πέσει στα σκοινιά, ειδικά όταν έχει θέσει προ πολλού το ζήτημα των πατεντών;

It’s a good question: μήπως το να μπορέσει η ινδική φαρμακοβιομηχανία (που είναι ο μεγαλύτερος υπ-εργολάβος των δυτικών φαρμακομαφιών) να φτιάξει την mRNA πλατφόρμα της pfizer είναι ένας τρόπος να σωθούν τα προσχήματα;

Πράγματι, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος: μα δεν θα ήταν αρκετό να κλείσει η pfizer μια συμφωνία παραγωγής με κάποια ινδική βιομηχανία όπως έχουν κάνει άλλοι; Η astrazeneca το έχει κάνει ήδη στην ινδία (με το Serum Institute, αλλά η παραγωγή προορίζεται αποκλειστικά για την αγγλία) ενώ η γερμανική biontech (ο «εφευρέτης» της πλατφόρμας που παράγει και πουλάει η pfizer) έχει κλείσει ήδη συμφωνία με την κινεζική fosum pharma για παραγωγή της πλατφόρμας στην κίνα. Και η εταιρεία του ρωσικού sputnik V έχει κάνει αντίστοιχα deal με ιταλικές και άλλες βιομηχανίες, για χρήση εκτός ρωσίας. Που είναι, λοιπόν, το πρόβλημα;

Το πρόβλημα (το αμερικανικό, όχι φαρμακευτικό αλλά γεωπολιτικό…) είναι ότι ακόμα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπεργολαβιών οι «μητρικές» κρατάνε τα μυστικά τους για τους εαυτούς τους και προμηθεύουν οι ίδιες τους υπεργολάβους με το μέρος εκείνο της παραγωγής που κάνουν οι ίδιες. (Είναι κάτι σαν την coca cola: αν και φτιάχνεται σε πολλά μέρη του κόσμου, η βασική συνταγή είναι μυστική και η σχετική πρώτη ύλη έρχεται απ’ τα κεντρικά στις ηπα). Συνεπώς ενώ μια συμφωνία υπεργολαβικής παραγωγής θα μπορούσε θεωρητικά να κλείσει εύκολα, είναι προφανές ότι το ινδικό φαρμακο-κεφάλαιο θέλει περισσότερα απ’ τις ηπα· όλο το know how – για να δελεαστεί.

(Φωτογραφία: Αυτό κι αν λέγεται “αδυναμία προσαρμογής στα δυτικά δεδομένα”! Η φωτογραφία είναι της περασμένης Κυριακής 2 Μάη. Ενώ οι δυτικοί δημαγωγοί έχουν βαφτίσει την ινδία “τεράστιο Bergamo” για να πείσουν τους δικούς τους υποτελείς να τσακιστούν και να πάνε να πλατφορμιαστούν, οι ίδιοι οι ινδοί / ες δεν έχουν καταλάβει ότι πρέπει να πεθαίνουν σαν τις μύγες. Εδώ συνωστίζονται – και βλέπετε πόσο “απερίσκεπτα” – περιμένοντας τα αποτελέσματα τοπικών εκλογών…

Γίνεται δουλειά έτσι; Πότε θα πειθαρχήσουν στην εικονική πραγματικότητα;)