Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Στην ευρύτερη περιοχή βρίσκονται σε εξέλιξη όχι και τόσο υπόγειες κινήσεις που υποδεικνύουν ότι η μόνη «επένδυση» που έχει απομείνει για το Joνυσταλεάν και τους συμμάχους του είναι η συντήρηση της καταστροφής.
Σχεδόν πριν 2 βδομάδες, στις 18 Οκτώβρη, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να δώσει ώθηση σε μια ακόμα «τετράδα» (quad) στην προσπάθεια ανάσχεσης της επιρροής του ευρασιατικού project, και ειδικά του Πεκίνου. Ο Παρωπίδας (Blinken) τα videoμίλησε με τους υπ.εξ. της άλλης πετροχούντας (των εμιράτων), του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ και του Ν. Δελχί. Το κύριο ενδιαφέρον βρίσκεται στον έλεγχο της Αραβικής και της Ερυθράς θάλασσας∙ των στενών του Hormuz και του Bab el-Mandeb.
Στο Djibouti ο us army έχει βάση, όμως μια ακόμα μεγαλύτερη ναυτική έχει φτιάξει το Πεκίνο. Το πραξικόπημα στο σουδάν είναι κατά πάσα πιθανότητα «φιλοκινέζικο» και «φιλορώσικο» (ή, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τόσο «δυτικόφιλο» όσο η προηγούμενη πολιτικο/στρατιωτική κυβέρνηση). Συνεπώς το νησί Socotra αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημασία.
Εκεί η πετροχούντα των εμιράτων και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς (δηλαδή κυρίως το δεύτερο) έχουν φτιάξει βάση ηλεκτρονικής επιτήρησης. Την προστατεύουν μισθοφόροι του τοξικού του Αμπού Ντάμπι. Επιπλέον ο συγκεκριμένος χρηματοδοτεί την κατασκευή αεροπορικής βάσης σ’ ένα μικρό ηφαιστιογενές νησάκι, στο Perim Island, που βρίσκεται ακριβώς πάνω στο στενό Bad el-Mandeb, σε μικρή απόσταση απέναντι απ’ το Djibouti. Όμως και τα δύο νησιά ανήκουν στην υεμένη, πράγμα που σημαίνει πως αν ποτέ τέλειωνε ο πόλεμος εκεί, οι καταπατητές θα έπρεπε να τα μαζέψουν και να φύγουν. Ταυτόχρονα οι μισθοφόροι του τοξικού του Ριάντ έχουν καταλάβει την υεμενίτικη επαρχία al-Mahrah στα ανατολικά, στα σύνορα με το ομάν, κι έχουν δημιουργήσει καμμιά 20αριά βάσεις εκεί: μ’ αυτόν τον τρόπο η πετροχούντα της σαουδικής αραβίας βγαίνει στην αραβική θάλασσα.
Να λοιπόν γιατί «απαγορεύεται» να νικήσουν οι Huthis. Να όμως και γιατί ο πόλεμος στην υεμένη είναι οργανικό τμήμα του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στο δευτερεύον μεν αλλά σημαντικό (ειδικά μετά τον σχηματισμό του διευρυμένου «μπλοκ του Ινδοκούς» στην κεντρική ασία) μέτωπο της μέσης Ανατολής. Η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ, το Πεκίνο, η Μόσχα, η Ντόχα και η Άγκυρα βρίσκονται απέναντι στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ / Αμπού Ντάμπι.
Με την ένταξη της Καμπούλ (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) στο ευρασιατικό project, διευκολύεται ο σινο-πακιστανικός διάδρομος βορρά / νότου ανάμεσα στην κινεζική επαρχία Xinjiang και το στρατηγικής σημασίας λιμάνι (και βάση) υπό κινεζικό έλεγχο στο πακιστανικό Gwadar, μέσω του οποίου το Πεκίνο δημιουργεί μια εναλλακτική παράκαμψης των στενών της Malacca στην ινδοκίνα. Η κατεχόμενη υεμένη και οι βάσεις εκεί είναι (για τον άξονα) η ελπίδα μιας δεύτερης γραμμής ανάσχεσης του θαλάσσιου σκέλους των δρόμων του μεταξιού, πριν την δυτική Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο.
Ο «πυλώνας σταθερότητας» (το ελλαδιστάν) έχει διαλέξει πλευρά σ’ αυτή τη σύγκρουση, κυρίως επειδή τέτοια είναι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών. Όμως όποιον σπέρνει τέτοιες συμμαχίες θα τον θερίσουν οι θύελλές τους.