Tag: ιδεολογία

Η δανία του νότου, part 2

Τρίτη 24 Απρίλη. Όταν, κατά καιρούς, διάφοροι κρατικοί / κυβερνητικοί αξιωματούχοι του ελλαδιστάν ανακοινώνουν ότι «θα αλλάξουν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας», η ασταμάτητη μηχανή νοιώθει πως σύντομα θα πάρει προαγωγή: θα γίνει καφετιέρα.

Πως, άραγε, αλλάζει το εθνικά αιώνιο «παραγωγικό μοντέλο» του ελλαδιστάν; Με προσευχές; Με διατάγματα; Με δικτατορίες; Με ένα άλμα στον ουρανό ή μ’ ένα άλμα στο κενό; Δυστυχώς οι φωστήρες της «νέας αλλαγής» ποτέ δεν διαφωτίζουν την ασταμάτητη μηχανή (ούτε κανέναν άλλον…) γι’ αυτά τα τρία ζητήματα: α) ποιο θεωρούν σαν υπάρχον «παραγωγικό μοντέλο»· β) ποιο σχεδιάζουν να είναι το «άλλο παραγωγικό μοντέλο»· και γ) πως θα γίνει η μετάβαση. Άραγε θα περάσει το ελλαδιστάν απ’ την αλυσίδα airbnb – σουβλατζίδικα – καφέ – κομμωτήρια – μαύρη οικονομία (plus οργανωμένο έγκλημα) σε μια φάση: συνεργεία ποδηλάτων – νευρορομποτικές εφαρμογές – 30ωρο – «όχι άλλοι τουρίστες»; Ο γνήσιος οραματιστής της «δανίας του νότου» πέθανε (από «πολιτική άποψη»): φυτρώνουν κανούργιοι πάνω στον τάφο του (με την «πολιτική έννοια»);

Απάντηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα, και η ασταμάτητη μηχανή δεν πρόκειται να αρχίσει να ζεσταίνει νερό! Εν τω μεταξύ, αν αυτοί οι σκληροί μεταρρυθμιστές έχουν τόση όρεξη όση διακηρύσσουν, μπορούν να κάνουν κάτι λιγότερο και πιο εύκολο απ’ το να αλλάξουν «παραγωγικό μοντέλο»· που ωστόσο θα βοηθήσει. Να αλλάξουν το «εκπαιδευτικό μοντέλο»! Πράγμα που σημαίνει: να πετάξουν έξω απ’ τα σχολεία του παπάδες και τους πρακτορές τους, τους φασίστες, τους διαταραγμένους και γενικότερα όλους όσους πηδάνε τη νεολαία (με το αζημίωτο).

Είναι πολλοί αυτοί, δεν υπάρχει αμφιβολία. Γι’ αυτό το απλό (την «αλλαγή του εκπαιδευτικού μοντέλου») θα γίνουν σκληρές συγκρούσεις. Αλλά την αλλαγή του «παραγωγικού μοντέλου» πως την φαντάζονται; Αναίμακτη;

Και πενταετή πλάνα να είχαν στο μυαλό τους, θα ήταν απαραίτητα τα ένοπλα σοβιέτ…

(φωτογραφία: ελληνικό σουβλατζίδικο στη Βενετία: τόσο πετυχημένο «παραγωγικό μοντέλο», ώστε γίνεται και εξαγωγή…)

Η μεγάλη ροχάλα…

Κυριακή 15 Απρίλη. Είναι κάπως διασκεδαστικό το να βρίσκει κανείς την αλήθεια κρυμμένη μέσα στα ψέμματα. Υπάρχει όμως κάτι που είναι φρικιαστικό: αυτά τα ψέμματα, τα ψέμματα των εξουσίων, δουλεύουν… Δουλεύουν αξιοποιώντας όχι μόνο την «τυφλή εμπιστοσύνη» των υπηκόων προς τους αφέντες (ίσως δεν υπάρχει τέτοια…) αλλά την απλή αδιαφορία, την βαρεμάρα…

Υπάρχει μια δέσμη τεχνικών της εξουσίας που είναι πολύ παλιά: οι συναισθηματικοί εκβιασμοί. Με τερατολογίες, ψέμματα, αντιστροφές της πραγματικότητες, καλλιέργεια φόβων… Επιτυχία αυτών των εξουσιών δεν είναι μόνο η «πίστη». Είναι και η απάθεια: πολύ βολεύει η μαζική απάθεια επειδή είναι κι αυτή υλικό διάδοσης των συναισθηματικών εκβιασμών. Όλοι οι «καλοί άνθρωποι», που «κοιτάνε την δουλειά τους» και «δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε στον κώλο τους», είναι κι αυτοί μια χαρά χειραγωγήσιμοι.

Το 2003 τρεις «ηγέτες», ο αμερικάνος Μπους ο Β, ο βρετανός Μπλερ και ο ισπανός Αθνάρ έπαιξαν αυτό το παιχνίδι, το έπαιξαν με επιτυχία (κρίνοντας απ’ το αποτέλεσμα) και ξεκίνησαν έναν πόλεμο καταστροφής της μέσης Ανατολής που συνεχίζεται κανονικά ακόμα. Ναι, ο Χουσεΐν ή ο Άσαντ είναι καθάρματα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αλλά οι πρωτοκοσμικοί έχουν χειραγωγηθεί και συνεχίζουν να χειραγωγούνται όχι από «τριτοκοσμικούς» δικτάτορες· αλλά απ’ τα δικά τους «πολιτισμένα» αφεντικά, μήντια, social μήντια… Την δική τους ευπιστία, την δική τους συνωμοσιολογία, την δική τους απάθεια… Τον δικό τους μικροαστισμό…

Το 2011 ξέσπασαν στις αραβικές κοινωνίες μια σειρά πραγματικών αντι-χουντικών επαναστάσεων. Στην τυνησία, στην αίγυπτο, στο μπαχρέιν, στη συρία… Αν αυτές οι επαναστάσεις είχαν υποστηριχτεί έστω από σημαντικές μειοψηφίες των πρωτοκοσμικών, αν οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες της «αραβικής άνοιξης» είχαν δικαιωθεί με μια διαρκή πολιτική αλληλεγγύη απ’ την μεριά μας, όχι μόνο θα δυσκολευόταν πολύ το «κόλπο ουαχαβιτισμός» να πιάσει δουλειά· αλλά και πολλά ακόμα θα ήταν διαφορετικά.

Ένα απ’ αυτά; Θα είχαμε την γνώση και την ωριμότητα να μην τρώμε στα μούτρα τη ροχάλα κάθε «τρελού σκύλου» ή «ψεκασμένου σκύλου», αδιάφορο απ’ την ιμπεριαλιστική του «εθνικότητα», και να παριστάνουμε ότι ψιχαλίζει – από φόβο, οκνηρία ή απωθήσεις.

Προσέξτε το, πριν είναι πολύ αργά: αν ο μαζικός βίαιος φυσικός θάνατος είναι η «κορυφαία» στιγμή στη λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής, αυτό που λέγεται «πόλεμος», προηγούνται σχεδόν πάντα μια σειρά άλλοι θάνατοι, αδιόρατοι, ανεπαίσθητοι, «αόρατοι», που προετοιμάζουν τον «τελικό». Θάνατοι ηθικoί, θάνατοι της λογικής, συναισθηματικές απονεκρώσεις…

Αυτοί οι θάνατοι συμβαίνουν ήδη, μαζικά, εδώ και χρόνια. Κι αν συνεχίσουν να συμβαίνουν, το φυτίλι θα καίγεται όλο και πιο γρήγορα…

(Η θέληση να το κόψουμε έγκαιρα είναι πιο ρεαλιστική απ’ την ιδέα κάπου να κρυφτούμε για να μην μας πάρουν τα σκάγια. Αν δεν το πιστεύετε ρωτήστε τους πρόσφυγες να σας εξηγήσουν γιατί δεν κατάφεραν να κρυφτούν…)

Παράκαμψη!

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μην μου πεις!! Δηλαδή στην τουρκία τα καθεστωτικά μήντια δεν ασχολούνται με τον “προ των πυλών πόλεμο τουρκίας – ελλάδας”; Διάολε; Ούτε με το 1821 ασχολούνται; Ούτε με την “έξοδο του Μεσολλογγίου”;

Είναι δειλοί ρε!!! Έχουνε κλάσει μέντες ρε!!! Βλέπουν εφιάλτες με τον άγγλο πράκτορα, τον Κολοκοτρώνη ρεεε!!! Φοβούνται μην ξαναπατήσει την Τριπολιτσά ρεεε!!! (Και τι θα γίνει τότε με τον Αστέρα Τρίπολης; Σε ποιο πρωτάθλημα θα παίζει;)

Ή: ενώ το τουρκικό καθεστώς έχει σοβαρές δουλειές, πετάει στους έλληνες εθνικόφρονες και κάτι απ’ τα αγαπημένα τους, να ζουν στο μελόδραμά τους, να γουστάρουν.

Και γιατί αυτό θα έπρεπε να απασχολεί τα μήντια του “σουλτάνου”; Επειδή ο αντίστοιχος έλληνας πρόεδρος είναι ο “μαρμαρωμένος βασιλιάς” του πολιτικού προσοδισμού;

Όταν ζει κανείς μέσα στον λάκο με τα σκατά – τέτοιος λάκος είναι το ελληνικό ιδεολογικό / δημαγωγικό σύστημα – πρέπει να έχει υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης για να φροντίσει να μάθει αν μια παρόμοια μπόχα σνιφάρουν και οι παραδίπλα. Για τους έλληνες του εθνικού ποιμνίου, δεξιούς κι αριστερούς, η τουρκία είναι το αντίγραφο του εαυτού τους, “κάπως μεγαλύτερο” ίσως, αλλά χωρίς το κλέος και την αυτοπεποίθηση των κληρονόμων του “αρχαίου ελληνικού πολιτισμού”. Δηλαδή; “Για τα μπάζα”. (Αλλά υπάρχει κάτι για τους έλληνες μικροαστούς που δεν είναι “για τα μπάζα”, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των συγγενών τους όταν παίζουν κληρονομικά;)

Είναι ενδιαφέρον ότι χιλιάδες έλληνες πηγαίνουν τουριστικά στην τουρκία κάθε χρόνο. Πηγαίνουν τουριστικά – είναι ακριβέστατο! Πηγαίνουν σαν κριάρια, και σαν κριάρια γυρνάνε: βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν, βλέπουν δηλαδή τις προκαταλήψεις τους. (Αυτό είναι ο “τουρισμός”!)

Αλλά η τουρκική κοινωνία, με τις ταξικές κοινωνικές αντιθέσεις της, με μια ορισμένη πολιτική δυσκολία (λόγω ιστορίας και μόνο…) και με τον πολιτιστικό πλουραλισμό της, όπως επίσης το τουρκικό καθεστώς, με τον απολυταρχισμό, τον ρεαλισμό και την κοινωνική επιρροή του, δεν έχουν σχέση με το ελλαδιστάν. Ποτέ δεν είχαν! Ο κόσμος εκεί αγαπάει τους “γιουνάν” (ενώ εδώ μισεί τους τούρκους…), και επιπλέον είναι πληροφορημένος ώστε να ξέρει ότι είναι “δυστυχισμένοι”: χρωστάνε και της Μιχαλούς και έχουν εδώ και χρόνια ένα σωσίβιο (την ε.ε….) πράγμα που δείχνει ότι δεν ξέρουν να κολυμπήσουν. Ακόμα και οι πιο λαϊκοί τούρκοι, αυτοί που ξέρουν ό,τι δείχνουν τα καθεστωτικά κανάλια, αναγνωρίζουν τον “Tsipras” σαν ένα φασαριόζο «αριστερό» που κάτι θέλει αλλά δεν ξέρει τι – και κυβερνάει μαζί με φασίστες, που κι αυτοί κάτι θέλουν αλλά ποιος ξέρει τι.

Οι έλληνες εθνικόφρονες έχουν ένα μείζον αιώνιο εθνικό πρόβλημα (το οποίο πυρακτώνεται κατά περιόδους…) που είναι το κόμπλεξ τους: η τουρκία. Οι τούρκοι εθνικόφρονες δεν έχουν αιώνιο εθνικό πρόβλημα· και σίγουρα, όταν τους πιάνει φαγούρα εδώ και μια ή δύο γενιές, η αιτία δεν είναι η ελλάδα! Μπορεί να είναι υποτιμητικό αυτό για την ελληνική μεγάλη ιδέα, αλλά ναι: άλλα πράγματα απασχολούν την τουρκική εθνικοφροσύνη· όχι οι ψεκασμένοι έλληνες και οι ψόφιοι κοριοί! Μπορεί να τους απασχολεί το pkk και οι αμερικανικές συμμαχίες του· μπορεί να τους απασχολεί σκέτη η Ουάσιγκτον· μπορεί να τους απασχολούν οριακά ακόμα και τα «κοιτάσματα» περίξ της κύπρου ή και “οι δρόμοι του μεταξιού”. Το ελλαδιστάν; Όχι, δεν τους ενδιαφέρει… Ούτε τα ξερονήσια. Πέρα απ’ την βερμπαλιστική διπλωματία, αυτά δεν είναι θέματα για μαζική κατανάλωση.

Έτσι συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον: οι χιλιάδες έλληνες τουρίστες στην τουρκία είναι καλοδεχούμενοι (σαν τουρίστες), όπως ισχύει και τις χιλιάδες τούρκων τουριστών στα νησιά του Αιγαίου και όχι μόνο. Αν ρωτήσεις τους έλληνες τουρίστες για το «πως είναι η τουρκία» οι 99 στους 100 θα την περιγράψουν με τα μελανότερα χρώματα· συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των ίδιων των τούρκων. Απαντούν σαν εθνικιστές…. Αν ρωτήσεις τούρκους τουρίστες για το πως τους φαίνεται η ελλάδα θα απαντήσουν … σαν τουρίστες! Σαν καταναλωτές….

Οπότε όχι. Δεν ενδιαφέρουν τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια τα .. Ίμια.. Ούτε η … «έξοδος του Μεσολογγίου» ενδιαφέρει… Δεν έχει μπαράκια η συγκεκριμένη “έξοδος” – έτσι δεν είναι;

Καταδίκη

Πέμπτη 22 Μάρτη. Παραλίγο να το ακούγαμε… (Αλλά αυτό το “παραλίγο” ήταν οικτρή παραίσθηση). Μια ανακοίνωση του είδους η ευρωπαϊκή ένωση καταδικάζει την θρησκευτική προκλητικότητα στην ελλάδα… Ή του είδους η ευρωπαϊκή αριστέρα στέλνει ένα τάγμα επίλεκτων ελεύθερων σκοπευτών για να ενισχύσει τον αγώνα του συνασπισμού της ριζοσπαστικής αριστέρας κατά των φασιστοεκκλησιαστικών συμμοριών… Ή, έστω, μετά από αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης η ευρωπαϊκή ένωση απέκλεισε την ελληνική εκκλησία απ’ τις χρηματοδοτήσεις της, επειδή ξεπέρασε σε κατορθώματα την πολωνική και την ουγγρική κυβέρνηση μαζί…

Μπααααα…. Οι ροζ για το μόνο πράγμα που θέλουν διεθνή βοήθεια είναι “κατά της τουρκικής προκλητικότητας”. Τα υπόλοιπα τα καθαρίζουν με μια εκδήλωση δυσαρέσκειας. Μπορεί να κρατήσουν και μούτρα… Δυνατοί!

…Κοτσαμπάσηδες πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα….

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 7

Πέμπτη 8 Μάρτη. Πριν περίπου ενάμισυ μήνα (την Κυριακή 28 Γενάρη για την ακρίβεια) εκθέσαμε όσο περιληπτικά ήταν δυνατόν τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού και τις “ιδέες” του για “περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου”, σε συνεργασία με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο (και την πάντα πρόθυμη για μεγάλα κόλπα Λευκωσία). Σ’ αυτήν την έκθεση περιλαμβάναμε τα αποκαλυπτικά λεγόμενα του Lawrence Wilkerson, (επιτελάρχη του Colin Powell, αρχιστράτηγου και ύστερα υπ.εξ. των ηπα απ’ το 2001 ως το 2005), όχι δευτεράτζας δηλαδή· κάποιους χρήσιμους χάρτες, τους επαναφέρουμε πιο κάτω)· και κάτι δικές μας κουβέντες, του είδους: … Τι θα συνέβαινε αν η Άγκυρα ασκούσε τα αναντίρρητα δικαιώματα που έχει στην ανατολική Μεσόγειο, ξεκινώντας απ’ την αοζ (που επίσης αναντίρρητα της αναλογεί) και προχωρώντας σε μια αεροναυτική συμμαχία με την Μόσχα (και γιατί όχι με το Πεκίνο, σαν τμήμα του project ένας δρόμος – μία ζώνη), ε;

Αυτό έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει, μάλλον διακριτικά απ’ την μεριά της Άγκυρας, μ’ αυτές τις τόσο ενοχλητικές (για τον ελληνικό και όχι μόνο σχεδιασμό) navtex που «απαλλοτριώνουν» για σύντομα διαστήματα χρόνου περιοχές της ανατολικής Μεσογείου. Η Άγκυρα κινείται προσεκτικά, ακόμα, εντός της διεθνούς νομοθεσίας: και απαντάει στα σχέδια για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» εναντίον της και εναντίον των συμμάχων της, με βάση διαθέσιμα διεθνώς εργαλεία…

Καταλαβαίνουμε ότι είναι πολιτικάντικα κολακευτικό να πιστεύει κανείς ότι ζει σ’ ένα κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος που είναι παντοδύναμο (το ελληνικό εν προκειμένω). Επιτρέπει ακόμα και στους (συχνά δήθεν) “αντί” να την ψωνίζουν ότι είναι κι αυτοί κάτι σημαντικό αφού τα βάζουν, στα λόγια, με κάτι “παντοδύναμο”!

Αυτό είναι ο ορισμός της μικροαστικής αντίληψης για το κράτος, το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό, τους θεσμούς, τα πάντα! Η εργατική κριτική δεν πρέπει να κάνει το λάθος του παραμυθιάσματος. Ούτε το άλλο λάθος της καθήλωσης μέσα στον ιστορικό χρόνο. Πρέπει να ελέγχει με την μέγιστη ακρίβεια και χωρίς παρωπίδες ή προκαταλήψεις την τρέχουσα κατάσταση του αφεντικού, είτε πρόκειται για τις δουλειές, είτε για το συλλογικό αφεντικό, το κράτος. Όχι για να “χαριστεί” σε κάτι! Αλλά για να προβλέπει τις κινήσεις του, πάντα συγκεκριμένα· και να ξέρει που θα κτυπήσει, αν μπορεί, σαν εργατικός ανταγωνισμός.

Κανένα φάντασμα δεν βοήθησε ποτέ στην απελευθέρωσή μας. Κι όσο για τα “κολλήματα”; Αυτά είναι χαριτωμένα στις παρέες (αν είναι κι εκεί)…

Εξωτερική πολιτική και εθνική ιδεολογία

Τρίτη 6 Μάρτη. Ο αστικός ορθολογισμός, στη βάση του οποίου δημιουργήθηκαν τα δικαστήρια και σταμάτησε το “όποιος πυροβολεί γρηγορότερα κερδίζει”, συμβουλεύει πως όταν υπάρχουν “κτηματικές διαφορές”, οι αντίδικοι καταφεύγουν στα δικαστήρια· και δεν στήνουν καραούλι οι μεν στους δε. Εκθέτουν τα στοιχεία και τα επιχειρήματά τους, υπερασπίζονται ο καθένας το δίκιο του, και στο τέλος αποδέχονται την δικαστική απόφαση. Όχι επειδή βολεύει και τις δύο πλευρές· αυτό σπάνια θα συμβεί στις “κτηματικές διαφορές”. Αλλά επειδή έχουν αποκτήσει την συνείδηση ότι ακόμα κι αν χάσουν μερικά μέτρα γης λόγω της όποιας δικαστικής απόφασης, αυτό α) είναι προτιμότερο από μια αιώνια βεντέτα που θα γεμίσει νεκροταφεία, χωρίς να είναι σίγουρο ότι δεν θα χαθούν αυτά τα μέτρα γης, και β) ότι η προσφυγή στη δικαστική ρύθμιση των ορίων των οικοπέδων, ακόμα κι αν σήμερα σημαίνει χασούρα για μένα, αύριο θα σημαίνει όφελος· επειδή, πράγματι, θα έχω κάπου αλλού ένα αποδείξιμο και υπέρτερο δίκιο.

Αυτό συμβαίνει στις κοινωνίες όπου η αστική επανάσταση καθιέρωσε (όχι εύκολα και όχι γρήγορα, τα κατάφερε πάντως) θεσμούς και ήθη που δεν επιτρέπουν “φόνους για κτηματικές διαφορές”. Παρότι στις καθημερινές “περιουσιακές διαφορές” (όχι μόνο σε χωράφια αλλά και σε κτίρια) αυτές οι θεσμίσεις φαίνεται να έχουν υπερισχύσει και στα μέρη μας (γενικά μιλώντας έχουν λιγοστέψει οι φόνοι για “κτηματικές διαφορές”…) σ’ ότι αφορά τα εθνικά περιουσιακά ζητήματα…. ααααα!!!! Εκεί είναι άλλο!!!! Εκείνο που ξεπεράστηκε γενικά στα οικογενειακά μικροαστικά ήθη, κεφαλοποιείται σαν “εθνική ταυτότητα” και “εθνική πολιτική”!!! Εκείνο που θεωρείται πρωτογονισμός έναντι των υποθηκοφυλακείων, αποθεώνεται σαν πατριωτισμός έναντι των “απαράγραπτων εθνικών δικαίων” – κι ας είναι αυτά γραμμένα στο χιόνι…

Εκείνο που θα περίμενε κανείς, αν το ελληνικό κράτος ήταν αστικό με την ιστορική σημασία της λέξης, θα ήταν ότι προκειμένου να χάνει ελικόπτερα, πιλότους και οτιδήποτε άλλο διεκδικώντας ξέρες που ποτέ δεν θα κερδίσει, είτε θα έκανε μια διαπραγμάτευση με τον αμφισβητία γείτονα, μπας και βρεθεί συναινετική λύση / μοιρασιά, είτε – αν αυτό αποτύγχανε – θα κατέφευγε σε κάποιο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο, για να βρει το όποιο δίκιο του.

Αμ δε!!!! Ο επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας μαλάκας εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα στήσει καραούλι στον γείτονα ή/και στο συγγενή του και θα τον φάει, μαζί με όλους τους κληρονόμους του· έτσι ώστε να στρογγυλοκαθήσει πάνω στην περιουσία του. Για τους βράχους της θάλασσας· για την “υφαλοκρηπίδα”· για την “αοζ”· για την “κύπρο”… Για όλες τις “κτηματικές διαφορές”, υπαρκές ή φανταστικές. Για όλα τα “κληρονομικά” – απ’ τον Περικλή, τον μεγΑλέκο, και τον γυιό του μεγαλοδύναμου τον ίδιο!

Ο επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας μαλάκας ξυπνάει και κοιμάται βρίζοντας μέσα στο σπίτι του, στην κουζίνα, στη χέστρα, στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα, τον γείτονα, ανακυκλώνοντας το “και τότε μούπε, και μετά τούπα, και μου λέει και του λέω, και ευτυχώς που μας χώρισαν γιατί θα τον είχα φάει” (κατά φαντασίαν). Ακόμα και στο ύπνο του τα ίδια βλέπει. Είναι πορωμένος. Είναι άρρωστος. Είναι ψυχάκιας. Δηλαδή: γνήσιος έλληνας!!!! Μια ανορθολογική φιγούρα που έχει καταφέρει να επιβιώσει (σαν κράτος, κοινωνία και οργανωμένο έγκλημα) με επιδοτήσεις και γεωπολιτικές προσόδους. Μέχρι να τελειώσουν.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, αν αυτός ο καταραμένος γείτονας είναι μακράν περισσότερο (και μακράν πιο πετυχημένος) ορθολογιστής – από καπιταλιστική άποψη; Τι συμβαίνει, αν αυτός ο καταραμένος γείτονας δεν κάνει κινήσεις με βάση το θυμικό του (όπως νομίζει ο εξ ιδίων κρίνων τ’ αλλότρια επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας) αλλά με βάση σχεδιασμό και ψυχρή λογική; Για να το πούμε διαφορετικά: στις όποιες “κτηματικές διαφορές”, όταν συγκρούονται ένας παράφορος έως εθνοπαράφρονας (δηλαδή: παρανοϊκός) τύπος που κάθε τόσο φωνάζει “θα τον σφάξω ρεεεε!!!” και ένας λογικός και μεθοδικός, ποιος περιμένετε ότι θα κερδίσει;

Αν έχετε απορίες θυμηθείτε αυτό: ο τουρκικός καπιταλισμός (και ο Ερντογάν με το γκουβέρνο του είναι εκπρόσωπος του) δεν ανήκει μεν στην ε.ε. και στην ευρωζώνη (όπου το ελλαδιστάν αποτελεί ένα συνοριακό περιθώριο / πρόβλημα) ανήκει όμως στους g20. Όπου δεν μπήκε με μέσο. Όποιος καταλάβει πως είναι δυνατόν ένα κράτος (το τουρκικό) το οποίο, σύμφωνα με τους έλληνες εθνοπαράφρονες πρόκειται να διαλυθεί από Δευτέρα (κάθε Δεύτερα, 52 Δευτέρες τον χρόνο η τουρκία διαλύεται…) πετυχαίνει ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης 5%, 6%, 7% ενόσω κάνει πόλεμο (στη συρία), μπορεί να έχει και απάντηση στο εξής:

Αποφάσισαν, λοιπόν, οι έλληνες να «κυκλώσουν» την ανατολική Μεσόγειο, κάνοντας συμμαχίες στην περιοχή, για να αποκλείσουν την τουρκία… Και τότε κάποιος βγήκε και φώναξε: που πάτε ρε Καραμήτροι;

Μακεδονία

Τρίτη 27 Φλεβάρη. Καθώς περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες σ’ ένα χρονοδιάγραμμα σφικτό, το παντελόνι της φαιορόζ κυβέρνησης στενεύει, και το ζωνάρι της λύνεται. Απαιτώντας συνταγματική αναθεώρηση κι ένα βουνό τεχνογραφειοκρατικές αλλαγές σ’ ένα κράτος ηλικίας ήδη 25 χρονών με πλήρεις διεθνείς σχέσεις, μόνο και μόνο επειδή αυτό συμβουλεύει το φάντασμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού (που όταν ξαποσταίνει απογυμνώνεται εντελώς σαν μόνιμη εθνική ψύχωση και παράνοια) επιβεβαιώνουν ένα πράγμα.

Ότι οι φαιορόζ είναι κατευθείαν πολιτικοί, ιδεολογικοί και ηθικοί απόγονοι και κληρονόμοι της “ελληνοσερβικής φιλίας” του πρώτου μισού των ‘90s, της ελληνικής συμμετοχής στις σφαγές στη βοσνία, και του όνειρου για διάλυση του κράτους της μακεδονίας. Φυσικά είναι πολλά που, εν έτει 2018, δεν θυμίζουν το 1992, το ’93, το ’94 και το ’95…. Αυτό είναι εύκολα κατανοητό. Όμως οι διαφορές δεν είναι αποτέλεσμα της τωρινής, δήθεν «αριστεροσύνης» σε σχέση με τον ωμό μαζικό εθνικό φασισμό των ‘90s. Καθόλου! Οι διαφορές είναι μόνο το προϊόν της ιστορικής συγκυρίας, της ραγδαίας αλλαγής των συσχετισμών στην ευρύτερη περιοχή, και του γεγονότος ότι η δημοκρατία της μακεδονίας δεν είναι, εδώ και πολύ καιρό, «πρώην». Είναι «νυν» – κανονικά, και σύμφωνα με όλα τα διεθνή κριτήρια.

Για να το πούμε διαφορετικά: σε ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους (κι αυτά είναι πραγματικά λίγα, όμως μπορούν να πουλήσουν στην ντόπια εθνικοφροσύνη) οι φαιρόζ, και όχι μόνο οι φαιοί αλλά ειδικά οι ρόζ, είναι οι απευθείας απόγονοι και κληρονόμοι, μετά από 25 χρόνια, της «πολιτικής» του φασίστα Σαμαρά και του σοσιαλεθνικιστικού πασοκ που την διαδέχτηκε και την προέκτεινε.

Δεν μπορούν να σκέφτονται «εμπάργκο κατά των Σκοπίων», ούτε «να στραγγαλίσουν οικονομικά το ενοχλητικό κρατίδιο». Ναι, είναι αλήθεια. Ούτε μιλάνε για «σύνορα με τη σερβία». Ναι, κι αυτό είναι αλήθεια – δεν τους παίρνει. Δεν στέλνουν φασίστες μακελλάρηδες στη βοσνία – δεν υπάρχει τέτοια ευκαιρία. Κι ούτε χειροκροτούν τον «σύντροφο Κάραζιτς» – αυτός είναι (καλο)φυλακισμένος σαν πολυεγκληματίας πολέμου. Με δυο λόγια: η Κουμουνδούρου δεν μπορεί να ξανακάνει αυτά που έκανε ή υποστήριξε τότε – σαν αμελητέα «δύναμη» βέβαια, για ένα διάστημα μάλιστα με το λαιμό της στη θηλεία της έξωσης απ’ το κοινοβούλιο και της άτυπης χρεωκοπίας του κόμματος (απ’ το 1993 ως το 1996).

Κάνει αυτά που μπορεί να κάνει τώρα! Λίγα μεν, αλλά «εθνικά σωστά». Τέτοια είναι η αποστολή της, γι’ αυτό πληρώνεται! «Κρατάει ζεστό» στην πολιτική αγκαλιά της τον βασικό πυρήνα των ελληνικών ορέξεων, που τότε και τώρα (έστω και κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες) είναι ο ίδιος: η εξωτερική, απ’ την ελλάδα, ΕΠΙΒΟΛΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ σ’ένα άλλο κράτος. Με άλλα λόγια: Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ της δημοκρατίας της μακεδονίας.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς «συνταγματολόγος». Αρκεί να θυμηθεί (ή να σκεφτεί) τι συνεπάγεται η παραμικρή συνταγματική αναθεώρηση μέσα στην επικράτεια του ελλαδιστάν. Ύστερα αρκεί να προσθέσει τι θα σήμαινε το ότι μια σειρά κρίσιμες συνταγματικές αλλαγές επιβάλλονται, με εκβιασμούς και απειλές, απ’ έξω: θα έχει έτσι ένα πανόραμα, σε αδρές γραμμές, του τι εμφανίζει κάθε ψόφιος κοριός, κάθε ογκόλιθος, και κάθε άλλο κάθαρμα του είδους «τον βουλευτικό μισθό και τα έξτρα μας να παίρνουμε κι ας πάνε να γαμηθούνε τα πάντα», σαν «εθνικά αυτονόητο» σε σχέση με την δημοκρατία της μακεδονίας. Είναι ο ορισμός του “μικρομεσαίου” ελληνικού ιμπεριαλισμού – έστω και «εν ου παικτοίς», έστω και σαν φαντασίωση, έστω και για εσωτερική κατανάλωση – καταστάσεις αυτές οι τελευταίες που δεν είναι καθόλου καινούργιες στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για «αριστέρα», ούτε σαν κακόγουστο ανέκδοτο! Πρόκειται για φράξια του εθνικού κορμού, τσατσορούφιανους του βαθέος κράτους, φτηνούς υπηρέτες του γεωπολιτικού προσοδισμού (και του πολιτικού προσοδισμού σε κάθε του μορφή), ακόμα κι αν το τελευταίο και αμήχανο χαράκωμα του εθνικού γεωπολιτικού προσοδισμού είναι η ιδέα της «εκκρεμότητας»…

Και παρότι απ’ την αρχή, όταν αυτοί οι τσάτσοι ήταν της μόδας (στο πρώτο μισό του 2015), όταν όλοι τους αποθέωναν και στέκονταν “προσοχή” είμασταν οι μόνοι, σαν Sarajevo, που φωνάζαμε ότι αυτοί είναι καραδεξιοί (με «κεντρώες» πινελιές ευαισθησίας σε μερικά κοινωνικά ζητήματα…) πρέπει να το παραδεχτούμε: και λίγα είχαμε καταλάβει τότε…

Όχι μόνο καραδεξιοί, αλλά και (κακοκρυμμένοι πίσω από “αριστερές” κουρτίνες) αδίστακτοι!

(φωτογραφία: μάχιμοι έλληνες πατριώτες «για το όνομά τους» – και μπροστά, όπως ταιριάζει στους απόγονους του Περικλή, το παπαδαριό: οι “ποιμένες” του κοπαδιού, του κουπαδιού που δεν πάει πουθενά αν δεν τους έχει να το καθοδηγούν. Που; Στην μακρινή αυστραλία.

Αν σκεφτείτε «πάλι οι μυστικές υπηρεσίες στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγωνιών;» καλά θα κάνετε. Αυτό συμβαίνει, έστω και βαριεστημένα. Λεφτά να πέφτουν…

Ύστερα ψάξτε να βρείτε τους σημερινούς «πολιτικούς προϊστάμενους» – των υπηρεσιών. Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσετε την συνέχεια του ελληνικού κράτους / παρακράτους…)

Εθνική ενότητα 2

Πέμπτη 15 Φλεβάρη. Αυτά είναι τα χθεσινά πρωτοσέλιδα 5 καθεστωτικών εφημερίδων (και αντίστοιχη είναι η κατάσταση στα «νέα μήντια»). Θα σκοτώνονταν μεταξύ τους σχεδόν για τα πάντα – εκτός απ’ τον ελληνικό αντιτουρκικό εθνικισμό!!! Ααααααα!  Εκεί είναι τέτοια η ομοφωνία, που θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς: κάνουν τόσο καλή δουλειά οι υπηρεσίες ή αυτοί είναι τόσο λακέδες που και μόνους τους να τους αφήσεις τα ίδια σκατά θα πουλήσουν, γιατί αυτά έχουν στα κεφάλια τους;

Το ότι όλες οι φράξιες των καθεστωτικών, η κάθε μία απ’ τη δική της μεριά, έχουν τα συμφέροντά τους στην “εθνική ενότητα” δεν χωράει αμφισβήτηση. Το ότι είναι πολύ πιο εύκολο να πουλάς “αντιτουρκισμό” παρά “φιλοχουντισμό” (Σίσι) ή “φιλορατσισμό” (Τελ Αβίβ) είναι επίσης προφανές. Το ότι, όμως, όλα αυτά τα “αντι” και τα “φιλο” γράφουν πάνω στο ταμπλώ ενός σε εξέλιξη παγκόσμιου πολέμου με σκοπό να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών, αυτό είναι αόρατο…

«Πρωτοσέλιδα»; Πρωτο- σάλια!!

Ανώτερα ήθη

Τρίτη 13 Φλεβάρη. Μπορείτε να φανταστείτε, τον Γενάρη του 2015 (ή τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς), στη βάση των εκλογικών αποτελεσμάτων, δύο κόμματα διατεθειμένα να συνεργαστούν (συ.ριζ.α. και αν.ελλ….) να διαπραγματεύονται για μερικούς μήνες, να καταλήγουν σ’ ένα αναλυτικό κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα 170 σελίδων το οποίο να το δημοσιοποιούν και, ακόμα περισσότερο, το πρόγραμμα αυτό να τίθεται υπό την αίρεση ενός έκτακτου συνεδρίου του συ.ριζ.α.;

Όχι! Αυτά συμβαίνουν με τους κρυόκωλους τους καθεστωτικούς γερμανούς, δίνοντας τροφή στους έλληνες να σχολιάζουν (και να κοροϊδεύουν) κατά βούληση. Να ένας ακόμα λόγος που οι γερμαναράδες «μας μισούν και μας επιβουλεύονται»: η ελληνική πολιτική σκηνή είναι τόσο «ευέλικτη» που αρκεί ένα τηλεφώνημα και μια αγκαλιά για να συμμαχήσουν κυβερνητικά οι έλληνες «σοσιαλδημοκράτες» με την «εναλλακτική για την ελλάδα»… Και να μοιράσουν τα υπουργεία νύχτα, οπωσδήποτε όμως σύμφωνα με το «εθνικό συμφέρον».

Όμως, να το δείτε. Θα έρθει κάποια στιγμή που τα μέλη του νεο-πασοκ κόμματος, του συ.ριζ.α., θα γυρίσουν και θα πουν με την μεγαλύτερη φυσικότητα του κόσμου, «μα εμείς διαφωνούσαμε με τον Καμμένο…». Όχι ρε, δεν τον αγαπούσα… Για τα λεφτά του τον πήρα! (Πίσω κουφάλες μικροαστοί!!!)

Πως να μην πουλάει χάπια με το κιλό η novartis; Εδώ η πελατεία της δεν είναι θέμα εξαγοράς· είναι απλά και καθαρά θέμα «ελληνικότητας»….

(φωτογραφία: Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το 3015 μ.χ. αυτό το καρέ. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις πρόκειται για το πανηγυρικό τέλος πολύμηνων διαπραγματεύσεων, όταν σχηματίστηκε η πιο εκτρωματική – αλλά με κοινό αφεντικό το βαθύ κράτος – κυβερνητική συμμαχία στην ευρώπη. Η χρονολόγηση με ενεργό άνθρακα δείχνει «2015»… Οι αρχαιολόγοι ψάχνουν να βρουν τι έγινε μετά…)

Necrophilia rules o.k.!

Τρίτη 6 Φλεβάρη. Όσοι νομίζουν ότι ο «σωρισμός», το ρεύμα των οπαδών του κυρίου 600 δισεκατομμύρια (κατά κόσμον: Αρτέμη Σώρρα) είναι μοναδικό, εξαίρεση στους κανόνες του ελλαδιστάν, πλανώνται πλάνην οικτράν. Η μόνη εξαίρεση στην περίπτωση είναι παγκόσμιας ακτινοβολίας. Οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη επιχειρήθηκε η συγκεκριμένη απάτη (στη λατινική αμερική και στη νοτιοανατολική ασία…), απ’ το ίδιο διεθνές κύκλωμα, όταν αποκαλύφθηκε το θέμα έληξε. Οι απατεώνες την έκαναν γρήγορα για να μην τους δέσουν, οι οπαδοί είπαν «μαλάκες πιαστήκαμε», και το αυτό ήταν. Το ελλαδιστάν είναι εξαίρεση: ο απατεώνας το παίζει «αντάρτης στα βουνά» και οι οπαδοί του (ένα μεγάλο μέρος τους) συνεχίζουν απτόητοι.

Υπάρχουν όμως κι άλλα τέτοια «απελευθερωτικά ρεύματα». Όπως ο «Θεοδωρακισμός». Δεν είναι τόσο υποτιμημένος όσο ο «Σωρρισμός», ή αυτός ο τελευταίος θέλει δουλειά ακόμα: ο «Θεοδωρακισμός» (απ’ ότι μαθαίνουμε) έχει γίνει και πανεπιστημιακό course. Διδάσκεται σε κάποια σχολή στο ΑΠΘ!…

Να η ύλη του μαθήματος αυτής της εβδομάδας (αλλά και στο επόμενο εξάμηνο, και στο μεθεπόμενο), όπως το συμπεραίνουμε απ’ το site του «ρεύματος». Κρατάμε τον τονισμό (με bold) για να χωνέψετε την προφητεία του γέροντα Μική-σιου:

Αυτό που συνέβη χθες στο Σύνταγμα ήταν μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες και αυτό που θα συμβεί τις επόμενες μέρες που ακολουθούν το Συλλαλητήριο, είναι οι σπασμοί μιας κυβέρνησης και ενός συστήματος εξουσίας που ψυχορραγεί και σπαρταράει όπως σπαρταράει το ψάρι στην ξηρά, απ’ το μετωπικό και αδυσώπητο χτύπημα που της έδωσε ο Μίκης.

Χμμμμ… Με όλο το σεβασμό στους ψυχολογικά αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας, έχουμε την γνώμη ότι οι σπασμοί και η ψυχορραγία είναι πανεθνικό φαινόμενο. Προς τι, λοιπόν, η αιδημοσύνη του περιορισμού στην κυβέρνηση και στο σύστημα εξουσίας; Γιατί τόσα λίγα ψάρια στην ξηρά (και όχι στη στεριά…), ε;

Απ’ την άλλη ισχύει πάντα και ο 16ος νόμος του Μέρφι:

Το ότι ο γιατρός σου μπορεί να δώσει ένα όνομα στην αρρώστια σου δεν σημαίνει ότι ξέρει από τι πάσχεις.

Ισχύει και το παρακάτω, που είναι αποκλειστική πληροφορία της ασταμάτητης μηχανής και, κατά συνέπεια, δεν σηκώνει αμφισβήτηση:

Εκατοντάδες ομάδες επαγγελματιών αρχαιολόγων αλλά και εθελοντών φοιτητών της σχολής που διδάσκει τον «Θεοδωρακισμό» σκάβουν με λύσσα όλη την επικράτεια. Όπως η ανακάλυψη των τάφων του Φίλιππα εξασφάλισε την ελληνικότητα της μακεδονίας, έτσι και η ανακάλυψη του τάφου του Μίκη Θεοδωράκη θα προσφέρει σημαντική υπηρεσία στο σύμπαν: θα γίνει εφικτό να τον γυρίσουν εκεί…

(φωτογραφία: Επιπόλαιο αντι-zombie σύνθημα σε αθηναϊκό τοίχο. Εξίσου άστοχο όπως «το κράτος παρακράτησε» ή «πίσω κουφάλες μκροαστοί, είσαστε όλοι νεοναζί»….)