Tag: ιδεολογία

Θα προτιμούσαν να το έχουν φάει…

Πέμπτη 24 Αυγούστου. Μικρό κουΐζ: πού θα περιμένατε να διαβάσετε τα πιο κάτω;

Το μίσος που χωρίζει τις ιδεολογίες της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αριστεράς δεν είναι μίσος πολιτικό, ούτε ταξικό. Είναι μίσος θρησκευτικό. Προκύπτει μάλιστα περισσότερο από τις ομοιότητες και λιγότερο από τις διαφορές τους. Οι ιδεολογίες τους στην πραγματικότητα είναι “κοσμικές” θρησκείες. Οι παλιές θρησκείες είχαν στο κέντρο τους τον Θεό, οι νέες θρησκείες του φασισμού και του σταλινικού κομμουνισμού είχαν στο κέντρο τους το κράτος.

… Η άκρα δεξιά ιδεολογία πιστεύει ακράδαντα στο μεγάλο και δυνατό κράτος, και ιδιαίτερα στο εθνικό κράτος. Το εθνικό κράτος πάει αγκαζέ βέβαια με το εθνικό νόμισμα, την εθνική οικονομία και την… αυτάρκεια, τον εθνικό στρατό, τα εθνικά σύνορα και τον αμόλυντο εθνικό πολιτισμό.

… Η άκρα Αριστερά υποκαθιστά τον Θεό στην ιδεολογία της με το κράτος που θα εφαρμόσει την κοινωνική (ταξική) δικαιοσύνη… Αυτή η παιδαριώδης ταξική δικαιοσύνη ναυάγησε στα ρηχά και το μόνο που κατόρθωσε ήταν να δημιουργήσει νέες ανίκανες κυρίαρχες τάσεις, την κρατική και την κομματική νομενκλατούρα που λεηλατούσε τον πλούτο που παρήγαγε ο λαός και οι εργαζόμενες τάξεις. Έτσι οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στη διάλυση, ενώ πρόσθεσαν στα εκατομμύρια θύματα του ναζισμού και του ιμπεριαλισμού και τα εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού.

… Το μίσος για τη δημοκρατία, εξάλλου, είναι το πεδίο όπου συγκλίνουν πρακτικά και οι δύο ακραίες ιδεολογίες, αλλά και το σημείο που προκαλεί την αβυσσαλέα έχθρα μεταξύ τους. Η κάθε ακραία ιδεολογία επιδιώκει την καταστροφή της δημοκρατίας για λογαριασμό της, για να επιβάλει το δικό της καθεστώς: το φασιστικό ή σοβιετικό κράτος. Επειδή ήταν τόσο όμοια μεταξύ τους στη μεταχείριση των λαών, γι’ αυτό είχαν τόσο αβυσσαλέο μίσος μεταξύ τους. Ήθελαν τις εργαζόμενες τάξεις να τις μετατρέψουν σε υπηκόους του δικού τους κράτους! Η κατάργηση της δημοκρατίας ήταν το μέσον για τη δημιουργία του σοβιετικού ή του φασιστικού κράτους…

Που θα το διαβάζατε αυτό; Πιθανότατα στην πρόσκληση για το διάσημο πια (τόση διαφήμιση στην ελλάδα μόνο ηλίθιοι θα την έκαναν!) “συνέδριο” που έκανε χτες η εσθονική προεδρία της ε.ε…

Αμ δε!!! Πρόκειται για αποσπάσματα άρθρου που δημοσιεύτηκε στην κομματική εφημερίδα του συ.ριζ.α., και νυν κυβερνητική, “αυγή”. Πολύ πρόσφατα. Μόλις πριν 1,5 μήνα. Στις 15 του περασμένου Ιούλη. Υπό τον τίτλο “οι ακραίες ιδεολογίες ονειρεύονται μεγάλο, όχι ανεπτυγμένο κράτος”.

Θα πουν κάποιοι: ντάξει, αλλά ήταν ενυπόγραφο άρθρο, “γνώμης”. Σωστά. Από πρώην “σύντροφο” και πρώην αρχισυντάκτη της αυγής, του “κλίματος δημ.αρ.” πια (γι’ αυτό και έχει “πνιγεί” διακομματικά…). Σωστά. Άρα δεν εκφράζει ούτε την εφημερίδα της κυβέρνησης ούτε την ροζ πλευρά της. Μμμμ… αυτό δεν το ξέρουμε.

Όμως ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, η δημοσίευση τέτοιων απόψεων στην “αυγή” σημαίνει αυτό: ότι βρίσκονται μέσα στο “όριο ιδεολογικής και πολιτικής ανοχής” του ροζ κόμματος. Οπότε τις δημοσιεύει επειδή “τις κουβεντιάζει”. (Αν τις υπογράφουν και οι δεξιοί; Και με τα δύο χέρια!)

Τότε γιατί (παριστάνουν ότι) τρώγονται;

Ίσως γι’ αυτό: πριν 5 σχεδόν χρόνια, ο ψεκασμένος επικεφαλής του ακροδεξιού κυβερνητικού συνεταίρου, είχε αποκαλυφθεί. Συνεντευξιαζόμενος στο (φιλοσυριζιακό τότε) unfollow (τ. 10, Οκτώβρης του 2012) το είχε πει έξω απ’ τα δόντια: είμαστε όλοι κομμουνιστές!

Καταλαβαίνετε τώρα: όταν ένας πυλώνας του ελληνικού κράτους / βαθέος κράτους (υπ.αμ., μην το ξεχνάτε) είναι «ακροδεξιός» plus «κομμουνιστής» το ποια πλευρά του είναι (από ιστορική άποψη) «εγκληματική» και ποια όχι, μπορεί να προκαλέσει καυγάδες.

Δεν είναι τόσο απλό…

Ανιχνευτές «κτηνών»

Κυριακή 20 Αυγούστου. Παρότι ιδεολογικά φαίνονται να είναι στους αντίποδες, στην αληθινή του ιστορία ο νεοφιλελευθερισμός ποτέ δεν ήταν πραγματικός αντίπαλος του φασισμού, ειδικά με την παλιά, κλασσική έννοια του. Η «παράνομη σχέση» έχει βαριά ιστορία. Ξεκινάει απ’ τα ‘70s, όταν τα “chigago boys”, η φουρνιά νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων που ήταν μαθητές του γκουρού Milton Friedman στη σχολή οικονομικών του πανεπιστημίου του Σικάγο, διέπρεψαν σε διάφορα κεντρικά κυβερνητικά πόστα στις χούντες της λατινικής αμερικής, με μεγαλύτερη «επιτυχία» τους την χιλή κάτω απ’ την μπότα του μακελλάρη Πινοσέτ. (Πάντως δεν αναμένεται κάποιο διεθνές συνέδριο με θέμα “τα εγκλήματα των νεοφιλελεύθερων”…)

Αλλά και εκτός λατινικής αμερικής, σε «δημοκρατικές συνθήκες», ο ριζικός αντιεργατισμός του νεοφιλελευθερισμού πήγαινε πάντα αγκαλιά με κάθε πιθανή και απίθανη μορφή «έκτακτης ανάγκης» και ενδυνάμωσης του στρατοαστυνομικού συμπλέγματος. Για παράδειγμα οι εφευρέτες και οι εφαρμοστές της «μηδενικής ανοχής», πρώτα στις ηπα και στη συνέχεια αλλού, παινεύονταν για τον «νεοφιλελευθερισμό» τους.

Συνεπώς δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση ότι μία απ’ τις όλο βαθυκρατικό botox περσόνες του ντόπιου νεοφιλελευθερισμού (ποιος τον θυμάται, άραγε, στην υποδοχή του Ντέταρι στον Πειραιά; Ή στα περίεργα πόστα “συμβούλου” στις περί τον Καύκασο “μετασοβιετικές δημοκρατίες”;), ο πολύς, βαρύς κι ασήκωτος κύριος Αδριανόπουλος, πολιτικό ραμόλι, παροπλισμένος και ιδεολογικά άχρηστος πια, «ξέσπασε» σαν γνήσιος φασίστας τιτιβίζοντας με αφορμή το μακελιό στην Βαρκελώνη.

Το θέμα δεν είναι ότι θεωρεί κτήνη τους δολοφόνους στη Βαρκελώνη· όσο το ότι διατείνεται ότι τους ξέρει – ταυτόχρονα με την ισπανική και όλες τις αστυνομίες της ευρώπης…  Το θέμα, επιπλέον, είναι ότι ακόμα κι αν είχε κάποτε συνείδηση, ας πούμε ντεμέκ “οπαδού της ανθρώπινης ελευθερίας”, την έχει θάψει ήδη για να τον περιμένει στο χώμα: το πόσοι άμαχοι έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία 14 χρόνια στο αφγανιστάν, στο ιράκ και στη συρία από πρωτοκοσμικές βόμβες ή «τζιχαντιστές» συνεργάτες / υπαλλήλους της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, αναγκάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες άλλους να ξενιτεύονται για να ζήσουν, αυτό προτιμάει να το αγνοεί. Προφανώς για τον γκουρού αυτοί δεν πρέπει να ζήσουν. Τους απαγορεύεται. Ο βαθμός ελευθερίας τους είναι κάτω απ’ το μηδέν. Αν ήταν στα νεοφιλελεύθερα ντουζένια του ο κυρ Αντρέας θα τους πυροβολούσε από ένα σκάφος του λιμενικού… Ακόμα καλύτερα από το σκάφος μιας ιδιωτικής εταιρείας security…

Κάποιος πριν χρόνια είχε ονομάσει αυτήν την σύγχρονη φασιστική, ρατσιστική μεροληψία πανγουρουνισμό. Αλλά οι νεοφιλελεύθεροι ανιχνευτές κτηνών είναι κλειδωμένοι σε μια θέση· και σίγουρα δεν κοιτάνε κάποιον καθρέφτη. Έχουν στερεωμένο κι έναν ανεμιστήρα επάνω: για να διώχνει την μπόχα των ιδιοκτητών τους.

(πάνω φωτογραφία: μουσουλμάνοι / ες διαδηλώνουν χτες στη Βαρκελώνη… εναντίον (και) κάθε αυλικού του πανγουρουνισμού…)

Ωραία φάση

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Σε περίπτωση που σας έχει διαφύγει, το (επόμενο) «τέλος του κόσμου», σα να λέμε το ως τώρα πιο πρόσφατο live show απόλυτης καταστροφής, έχει αναγγελθεί για τις 23 Σεπτέμβρη. Θα ‘χει… και τι δεν θα ‘χει! Μέχρι και δαίμονες αγγέλους με καραμούζες (ξέρετε που…) θα δείτε!!! ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!! Εισιτήρια προπωλούνται στα γνωστά ticket shops.

(Γιατί αν το χάσετε – το τέλος του κόσμου – θα μετανοιώσετε! Τι θα λέτε με τους φίλους σας; Ούτε selfie θα έχετε, ούτε τίποτα. Γι’ αυτό καλύτερα βρείτε έγκαιρα θέση να το παρακολουθήσετε… Έγκαιρα: μην χάσετε και τα «προσεχώς»!

Και δεν χρειάζεται να πληρώσετε τα ακριβά, μπροστά μπροστά. Αυτά είναι για τα αρρωστάκια. Βρείτε βολικές θέσεις στη γαλαρία, να κάνετε και κανά τσιγάρο στη ζούλα…)

Μα τι και πόση βλακεία δέρνει τον κόσμο;

(φωτογραφία: μόλις τελειώσει το “τέλος του κόσμου” και πέσουν και οι τελευταίες διαφημίσεις, οι ανθισμένες κερασιές θα είναι στη θέση τους…)

Total comeback

Παρασκευή 7 Ιούλη. Έπρεπε να αποφυλακιστεί ο κυρ Άκης για να μάθουμε ότι ψηφίζει συ.ριζ.α.; Μήπως ψήφισε και «όχι» στο προπέρσινο δημοψήφισμα;

Δεν πρέπει να μένει κανείς στις εντυπώσεις. Πρέπει να βλέπει την ουσία: και ο κυρ Γιάννος, αύριο μεθαύριο, γιατί όχι; ψηφοφόρος του συ.ριζ.α. και υποστηρικτής της φαιορόζ κυβέρνησης μπορεί να δηλώσει.

Ή μπορεί να trollάρουν. Να θέλουν να καταστρέψουν αυτή την ροζ εκδοχή του πασοκ…

Οι μοναχοφάηδες!

Οι ξένοι μας κλέβουν τη μαλοτύρα!

Πέμπτη 6 Ιούλη. Η έρμη η ναυαρχίδα των εθνικών εργολαβιών προειδοποίησε στα τέλη Μάη. (Και μετά χρεωκόπησε). Χρειάστηκε πάνω από μήνα για να καταλάβει η πατρίς (τα υπόλοιπα παπαγαλάκια της) την σοβαρότητα του θέματος. Αφού «μας πήραν τις δουλειές», αφού «μας πήραν τα ευρώ», αφού «μας πήραν τον αέρα», οι αθεόφοβοι ρίχνουν το τελικό κτύπημα: μας παίρνουν την ρίγανη, το θυμάρι, τη μαλοτύρα, το αγριοχαμόμηλο, και ποιος ξέρει τι άλλο! Πάνω που οι έλληνες θα ξεχύνονταν αρματωμένοι με επιγονατίδες, επικαλαμίδες και gps να σκύβουν και να μαζεύουν βοτάνια, διαπίστωσαν ότι game over! Αργήσατε!!!

Όμως καμία απογοήτευση! Υπάρχει λύση. Urban gardens! Περιφρουρημένοι! Φυτέψτε αγριομολόχα και σωθείτε!!!

Αρκεί να μην παρκάρετε πάνω στις «νησίδες»… Έλεος!!!! Βάλτε τα ι.χ. εκεί που ξέρετε, κι σκάψτε την άσφαλτο!!! Φλισκούνι και άγρια μέντα στην Πανεπιστημίου!!! (Το ίδιο φυτό είναι, ποιητική αδεία του δίνουμε όγκο με διπλό όνομα…).

(George: δημόσιες ευχαριστίες…)

Μη βρεθείς στην ανάγκη

Τρίτη 4 Ιούλη.  Να κάτι στο οποίο κάναμε λάθος. Και ντόπιος σεισμοπαθής να είσαι, οι επιχειρηματίες του τουρισμού θα σε πετάξουν στο δρόμο. Το παθαίνουν στη Λέσβο, το μαθαίνουν παντού, αλλά ποιος θα στραφεί απέναντι στους επιχειρηματίες και στον κυνισμό τους;

Ίσως η ύπατη αρμοστεία του οηε για τους πρόσφυγες θα πρέπει να αγκαλιάσει και τους λίγους, μια χούφτα άστεγους της Βρίσας. Ή έχουν μια ακόμα εναλλακτική οι άνθρωποι: να ζητήσουν άσυλο και φροντίδα στις απέναντι ακτές, στην τουρκία. Κι εκεί οι ξενοδόχοι τα ίδια μυαλά έχουν· αλλά η νομαρχία σίγουρα θα τους φροντίσει περισσότερο.

Σκουπιδιάρηδες

Πέμπτη 29 Ιούνη. Εντελώς mainstream οι «ερμηνείες»: οι συμβασιούχοι των δήμων έχουν δίκιο· οι συμβασιούχοι των δήμων έχουν άδικο.

Δυο λεπτά ολέθρια «κοινή γνώμη» με τις στερεοτυπικές και αλλοπρόσαλλες γνωματεύσεις σου… δύο λεπτά! Το ζήτημα «σκουπίδια» στο ελλαδιστάν είναι πολύ περισσότερα απ’ την εργασία. Είναι και κεφάλαιο. Είναι και εξουσίες. Και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή, η εργασία, επιστρατεύεται κυριολεκτικά στους λογαριασμούς των αφεντικών. Συνειδητά ή όχι.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι κανένας πατριώτης δεν μπορεί να κατηγορήσει τους γνωστούς (τον Σόιμπλε, την Μέρκελ, τον Τόμσεν, το δντ, το ευρώ) για το θέμα: είναι παμπάλαιο, «πρόβλημα» δεκαετιών! Κάτι είναι κι αυτό: επιστρατεύονται τα προ-μνημονιακά κλισέ. Κανείς δεν θα το αμφισβητούσε, και κανείς δεν το θυμάται: είναι ζήτημα αυθεντικά ελληνικό, ανατομία του κράτους, του παρακράτους, του κεφάλαιου, του κρατικού συνδικαλισμού· κι αυτής της ισχυρής συγκολλητικής ουσίας: του πολιτικού προσοδισμού.

Δεν θα το αναλύσουμε. Θα θυμίσουμε όμως ότι η «γραμμή» ξεκινάει απ’ τα μαζικά μικροαστικά ήθη του τι και πως «ξεφορτωνόμαστε τα σκουπίδια μας» (τις «βρώμικες εκροές» της καθημερινής ζωής μας) και φτάνει ως τις εργολαβίες των χωματερών. Εκεί που τα σκουπίδια (η μεταφορά τους, το θάψιμο, η επεξεργασία, κλπ) είναι κυριολεκτικά χρυσάφι.

Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν τα γραφειοκρατικά συνδικάτα πράγματι θέτουν το ζήτημα της εργασίας… Πως όμως; Με τρόπο που να ταιριάζει στον πολιτικό προσοδισμό: Διορίζεις; Παίρνεις ψήφους. Ο κυρ Σκουρλέτης πάνω σ’ αυτό το μοτίβο έπαιξε, και τα έκανε σκατά. Αλλά ούτε οι εργάτες της καθαριότητας έχουν άλλο μοτίβο. Κι αυτοί στο ίδιο παίζουν. Και οι μεν εργατοπατέρες ξέρουν το γιατί. Οι απλοί, «ανώνυμοι» συμβασιούχοι είναι σίγουροι ότι αυτή η «μονιμότητα» που θα μπορούσε να τους υποσχεθεί οποιαδήποτε πολιτική βιτρίνα είναι στ’ αλήθεια τέτοια; Μ’ άλλα λόγια: η αντίληψή τους για τις εργασιακές σχέσεις είναι τα προσοδικά (αλλά και ξεθωριασμένα) ‘80s; Τόσα καταλαβαίνουν; Μετά από 7 ή 8 χρόνια διαχείρισης της κρίσης ελπίζουν σ’ αυτό που ήλπιζε η προηγούμενη γενιά; Ότι «κάποιος» θα τους βολέψει να «χωθούν κάπου» και, έτσι, θα την βγάλουν καθαρή; Τόσο έξυπνοι είναι;

Κι όμως: και αυτό το τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης στην ελλάδα μέχρι εκεί σκέφτεται! Να την χωθεί κάπου σήμερα «υπό την αιγίδα του δημοσίου»… και αύριο βλέπουμε. Αυτό λέγεται καιροσκοπισμός. Και θα περίμενε κανείς ότι η πιο πρόσφατη 7ετία να ήταν διδακτική για την συντριβή που προκαλεί… Αλλά όχι.

Οπότε; Πρέπει να αποφανθούμε για το αν θα πρέπει να έχουν όλοι και όλες μια αξιοπρεπή δουλειά πληρωμένη κατ’ ελάχιστο σύμφωνα με τις σύγχρονες βασικές ανάγκες μας; Το έχουμε κάνει: 30 ώρες βασικός χρόνος εβδομαδιαίας εργασίας / 900 ευρώ καθαρός κατώτατος μισθός…. Χωρίς «χώσιμο» και «τακτοποίηση» με την εγγύηση των μεν ή των δε πολιτικών βιτρινών. Μόνο με την εγγύηση του ταξικού ανταγωνισμού! Φτάνει και περισσεύει· όταν υπάρχει!

Γιατί οι τωρινοί συμβασιούχοι των δήμων (αύριο οι περισσότεροι πάλι άνεργοι) δεν σκέφτονται σαν εργατική τάξη; Είναι απλό: επειδή σκέφτονται σαν «πελάτες» της μίας ή της άλλης κυβέρνησης, της μιας ή της άλλης εξουσίας.

Κάτι άλλο; Υπάρχει κάτι άλλο;

Κουίζ

Πέμπτη 22 Ιούνη. Τι σχέση έχει η πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) με την ιδεολογία; Όση σχέση έχει ο πόλεμος (με άλλα μέσα) με τα φαντάσματα του «θα τους ξεκοιλιάσουμε!» Η πολιτική ήττα δεν είναι αυτό το καραγκιοζιλίκι που, δήθεν σαν αυτοκριτική, πουλάνε οι πολιτικές βιτρίνες! Η πολιτική ήττα, ειδικά με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας, σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, ότι για απροσδιόριστα πολύ καιρό ο ηττημένος «το βουλώνει»: έχει ηττηθεί στ’ αλήθεια, κι αυτό είναι όλο.

Κάπου είναι γραμμένο (ακόμα και στο “spirit”…):

Αλήθεια είναι πως στους πολέμους δεν υπάρχουν

αναγκαστικά ηττημένοι.

Η ήττα χρειάζεται μια σκληρή απόφαση για να υπάρξει,

και υπάρχει, προπάντων, μετά την σκληρότερη απόφαση

κάποιων να την υποστούν.

Γιαυτό είναι πιο εύκολο να βρει κανείς

(στην άλλη μεριά των θριαμβευτών)

ξεπεσμένους νικητές παρά ηττημένους…

Can’t you smell that smell? The smell of death surrounds you!

Κυριακή 18 Ιούνη. Οι στάβλοι βρωμάνε. Τι άλλο θα έκαναν; Αλλά οι στάβλοι και οι βόθροι της εξουσίας είναι αφόρητοι. Can’t you smell that smell? Η διανοητική, ηθική και αισθητική σαπίλα είναι η εκπνοή της εξουσίας, των βαθμοφόρων της, των μικροαστών λακέδων της.

Απ΄ τα τέλη των ‘80s κι ακόμα εντονότερα στα ελληνικά ‘90s, η θρυλική «απελευθέρωση των μήντια», σε μια κοινωνία συγκροτημένη (και) πάνω στην ανεπίσημη αλλά μαζική πραγματικότητα του κουτσομπολιού, έκανε τους δημοσιογράφους και τους media παραγωγούς γενικά τα αφεντικά της διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης». Και τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτής της «κοινής γνώμης» τους μετέτρεψε σε καλλιεργούμενα ζώα, μέσα στους στάβλους των media.

Αυτό άλλαξε διεθνώς, προς το χειρότερο, με την “απελευθέρωση της απελευθέρωσης των μήντια” – τον κυβερνοχώρο και τα “μέσα κοινωνικής δικτύωσης”. Κάθε καραγκιόζης πολιτική βιτρίνα, απ’ τον ψοφιοκούναβο μέχρι τον αντ’ αυτού και κάθε ψεκασμένο, απ’ τον πλασιέ μέχρι τον πιο τελειωμένο γκρεκοπίθηκο της “αντιπροσώπευσης” ή και όχι, θεωρεί καθήκον του να αφοδεύει σε δημόσια θέα. Είναι must, εξασφαλίζει «ακόλουθους», προκαλεί διαδοχικούς εντερικούς σπασμούς και σκουπιδόφιλη έκσταση στο κοινό· και έτσι πάει το πράγμα.

Οπότε η χαβούζα και οι οσμές της ανεβαίνουν απ’ την κοινωνική βάση προς την κορυφή του πολιτικού θεάματος, και – σε ανταπόδοση – κατεβαίνουν απ’ την κορυφή προς τον βυθό του βούρκου. Απ’ την πουτσογραβάτα του ψεκασμένου υπ.αμ. μέχρι τ’ αρχίδια του αντ’ αυτού (υπουργού επίσης…), με άπειρες ενδιάμεσες αποχρώσεις, πολιτικές βιτρίνες δίνουν διαρκώς εξετάσεις στην αμεσότητα της ξεφτίλας· και τις περνάνε με «άριστα 10»! «Τιτιβίζουν» και «ξετιτιβίζουν» όπως σνιφάρουν, κλάνουν και ρέβονται· επί χίλια.

Τι άλλο είναι οι υπάλληλοι του κεφάλαιου και του βαθέος κράτους αν όχι «άνθρωποι σαν όλους», με την μικρότητα και κάθε διανοητική και ψυχοσυναισθηματική αθλιότητα σαν τον αληθινό εαυτό τους, που επειδή επιδοτούνται φουσκώνουν και γίνονται μεγαλείο;

The smell of decay surrounds you!!!

(φωτογραφία: οι Lynyrd Skynyrd επί σκηνής, τον Σεπτέμβρη του 1977…)

Περί πολέμων…

Κυριακή 28 Μάη. Α) Μην αφήνεις ποτέ, ΠΟΤΕ, τον συναισθηματισμό σου να καθορίζει τις αποφάσεις σου (δύσκολο). Μάθε έγκαιρα τον εαυτό σου και τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις (δυσκολότερο). Αυτο-εκπαιδεύσου στη χαλιναγώγηση του συναισθηματισμού σου (ακόμα πιο δύσκολο). Τα εκ των υστέρων «συγγνώμη» μπορεί να σου δίνουν πόντους για τον «παράδεισο», όχι για τα εγκόσμια. Με κατάρες και προσευχές ποτέ δεν άλλαξαν οι συσχετισμοί δύναμης.

Β) Μην υποτιμάς κανέναν, ΚΑΝΕΝΑΝ αντίπαλο. Ποτέ δεν ξέρεις τον όποιον Άλλο καλύτερα απ’ τον εαυτό σου. Θα μάθεις τον εαυτό σου ύστερα από πολύχρονη και σκληρή άσκηση. Άρα τον οποιονδήποτε Άλλο θέλει ακόμα περισσότερη δουλειά και κόπο: τουλάχιστον για να μην τον παρα-νοείς.

Γ) Αν νικήσεις μην κολακεύσαι. Μην ψωνίζεσαι. Αν χάσεις μην ταπεινώνεσαι. Μάθε τις αιτίες είτε για το ένα είτε για το άλλο, όσο σκληρό κι αν είναι. «Μπες στη θέση» του αντιπάλου σου όσο δύσκολο κι αν είναι. Να θυμάσαι στη νίκη σου, πάντα, ότι θα μπορούσες να είσαι στη θέση του αντιπάλου σου, ηττημένος. Να θυμάσαι στην ήττα σου, πάντα, ότι θέλεις να νικήσεις· κι ότι αυτό θα είναι δύσκολο.

Συμβαίνει οι «λεπτομέρειες» οποιασδήποτε αναμέτρησης δεν μην είναι καθόλου ασήμαντες.

Δ) Μην στρογγυλοκάθεσαι πάνω στο «δίκιο» σου. Όλοι έχουν ένα τέτοιο! Βγες απ’ το φανταστικό οχυρό σου και φρόντισε να μάθεις και να εκτιμήσεις ψυχρά ποιο έχει σαν δικό του «δίκιο» ο αντίπαλός σου. Αποκτάς ικανότητες στον πόλεμο μελετώντας τον «δίκιο» του αντιπάλου σου. Γίνεσαι προπέτης μηρυκάζοντας το δικό σου: οι κόλακες της αυλής σου (της όποιας τέτοιας) θα σε σπρώξουν γρηγορότερα σε αλλεπάλληλα λάθη.

Ε) Μην ταυτίζεται ποτέ, ΠΟΤΕ, με καμία μάχη. Εκτός αν θέλεις άλλοθι ότι «έπεσες ηρωϊκά»… Αν τέτοια είναι η περίπτωσή σου, αυτό ακριβώς θα σου συμβεί: διακίνηση προσχημάτων ηττοπάθειας.