Tag: ιδεολογία

Ο κακός καιρός

Σάββατο 29 Σεπτέμβρη. Γιατί βαφτίζουν τα καιρικά φαινόμενα με ανθρώπινα ονόματα; Είναι ανιμισμός; Είναι υπολογισμός; Μάλλον ένας συνδυασμός τους.

Το να αποκαλείς έναν τυφώνα «Κατερίνα» μπορεί να μην τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο, τον κάνει όμως περισσότερο οικείο – στις καθημερινές κουβέντες. Ένα θηρίο χωρίς όνομα είναι ένα θηρίο που διαφεύγει κάθε «ορισμό». Ένα θηρίο με όνομα έχει, τουλάχιστον, «κατακτηθεί» συμβολικά. Βαφτίζοντας κάτι δηλώνεις μια ορισμενη συμβολική κυριότητα πάνω του…

Ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν πρόκειται για μια διαδικασία απ’ τα κάτω. Το αντίθετο. Τα βαφτίσια γίνονται από ειδικούς· ίσως παρόμοιους μ’ εκείνους που φτιάχνουν τα εμπορικά ονόματα των μοντέλων των αυτοκινήτων, ανάλογα με τις γλωσσικές παραδόσεις (και τις στοματικές κοιλότητες) των εν δυνάμει αγοραστών, ανά αγορά. Πράγμα που σημαίνει ότι η ονοματοδοσία ορισμένων καιρικών φαινομένων είναι psy-op· ψυχοσυναισθηματική επιχείρηση κατευνασμού πιθανών «ακραίων» αντιδράσεων των πληθυσμών. Αμερικανιά μεν, όμως ποιος χρειάζεται κάτι παραπάνω;

Άλλο να ονομάζεται ένας τυφώνας “Ζορμπάς» (γελοίο σαν έμπνευση, αποτελεσματικό ψυχο-πολιτικά) και άλλο VT 602! Ύστερα μπορεί να βαφτίζονται οι εκρήξεις των ηφαιστείων· ίσως και οι σεισμοί. Με ονόματα (πεθαμένων) ποδοσφαιριστών ή άλλων megastars του θεάματος.

Τι άλλο θα απομείνει να βαφτιστεί; Ίσως οι βομβαρδισμοί με ατομικές βόμβες… (Έχει γίνει· έτσι ξεκίνησε το πράγμα…)

Οδηγίες για βόλτα στο σκοτάδι

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη. Θυμίσου, κοίτα τ’ αστέρια κι όχι τα πόδια σου: αυτό συμβουλεύει μια φεστιβαλική αφίσα / πρόσκληση «αντίστασης»…

Θα πρέπει να έχουν περάσει αιώνες, πολλοί αιώνες, από τότε που ένας τούρκος ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ, έγραψε τα παρακάτω (μελοποιήθηκαν στα μέρη μας πριν από αιώνες επίσης, κάπου στα ‘70s συγκεκριμένα, απ’ τον Θάνο Μικρούτσικο· και πρωτοτραγουδήθηκαν απ’ την Μαρία Δημητριάδη):

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο `κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Πράγματι, θα πρέπει να έχουν περάσει αιώνες “φωτός”… Ή, ίσως, πολιτικού σκότους. Αυτού του επιτήδεια φωταγωγημένου σκοταδιού που έκανε τα πάντα σχετικά με τον κοινωνικό / ταξικό ανταγωνισμό να φαίνονται (και να είναι) “PR”. Δημόσιες σχέσεις, διαφήμιση, promotion…

Γιατί να συμβουλέψεις κάποιον να μην κοιτάει μπροστά και γύρω του, να μην κοιτάει τον ορίζοντα, αν δεν θέλεις να τον σέρνεις απ’το μανίκι ενόσω ασχολείται με τα ζώδια;

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (1)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη σε χωριστές τους ανακοινώσεις η “ύπατη αρμοστεία του οηε για τους πρόσφυγες” και οι “γιατροί χωρίς σύνορα” περιέγραφαν την αθλιότητα και την απανθρωπιά που η ελληνική κυβέρνηση είχε επιβάλει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών (αναφέροντας ειδικά εκείνο στη Μόρια). Μέσα στα υπόλοιπα αναφέρθηκαν και σε κάτι που ακουγόταν τόσο επίσημα για πρώτη φορά: σε βιασμούς…

Θα ήταν πανεύκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτοί οι βιασμοί ήταν κατάσταση που είχε επιβληθεί δια της βίας πάνω στους αιχμάλωτους και στις αιχμάλωτες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, μέσα στη γενική, συστηματική, μεθοδική, σχεδιασμένη απανθρωποποίησή τους. Από πολύ νωρίτερα άλλωστε είχαν αναφερθεί και ξαναναφερθεί π.χ. οι “λεπτομέρειες” για τις τουαλέτες και τις ντουζιέρες των στρατοπέδων. Όχι μόνο ήταν ανύπαρκτος ο τόσο αυτονόητος διαχωρισμός ανάμεσα σε “γυναικών” και “ανδρών” αλλά, αντίθετα, μέσα – απ’ – την – βία – της – στέρησης επιβαλλόταν σε όλες / όλους να περιμένουν στην ουρά… Κι αυτό ήταν ένα μόνο απ’ τα στοιχεία του ελληνικού κρατικού εγκλήματος σε βάρος όλων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμα εντονότερα όμως απέναντι στους πιο αδύναμους: τους ανήλικους / τις ανήλικες και τις γυναίκες…

Περιμέναμε ότι οι διεθνείς καταγγελίες θα προκαλούσαν έκρηξη στο εντόπιο κίνημα “αλληλεγγύης στους μετανάστες” αλλά και στις όποιες “φεμινιστικές” και “αντισεξιστικές” ομάδες…

Μάταια περιμέναμε… Μόνο μια παγερή αδιαφορία…

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (2)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Στις 9 Φλεβάρη το κάθαρμα ονόματι Μουζάλας (καθόλου μοναδικό στο φαιορόζ γκουβέρνο), ο ηθικά και πολιτικά υπεύθυνος για την γενική απανθρωποποίηση αλλά και, ειδικά, για τους βιασμούς στα κάτεργα, απάντησε στις διεθνείς καταγγελίες. Με ύφος χιλίων μαφιόζων, το “υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής” δήλωσε: …Θα περιμέναμε από την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες μια εμπεριστατωμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη έκθεση που να βασίζεται και σε συγκεκριμένες καταγγελίες προς τις αρμόδιες αρχές, επίσημα στοιχεία και δεδομένα, χωρίς να περιορίζεται απλώς σε “ανώνυμες βιωματικές εμπειρίες”…. Σε plain ελληνικά: “δεν πα’ να γαμηθείτε;”

Επειδή ήταν ευνόητο πως τόσο οι υπηρεσίες του οηε όσο και οι «γιατροί χωρίς σύνορα» είχαν πολλές μαρτυρίες από πρώτο χέρι μέσα απ’ τα ελληνικά κάτεργα, η απάντηση του ελληνικού «ανθρωπιστικού» ροζ καθάρματος και του υπουργείου του, που μετέτρεπε τους βιασμούς σε «βιωματικές εμπειρίες», ένα νόημα μόνο είχε: σιγά μωρέ, και τι έγινε; – άντε τώρα με τις φαντασιώσεις του καθενός και της καθεμιάς…

Αφού η έκρηξη των κάθε είδους εντόπιων «αλληλέγγυων στους μετανάστες» και «αντισεξιστών / αντισεξιστριών» δεν είχε γίνει μετά τις διεθνείς καταγγελίες, περιμέναμε τουλάχιστον να γίνει πολλαπλάσια μετά την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης (για τους βιασμούς) απ’ το ελληνικό υπουργείο Θανάτου Των Άλλων.

Μάταια περιμέναμε… Μόνο μια παγερή αδιαφορία…

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (3)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Κόντρα σ’ αυτό που μας φαινόταν σαν “το έδαφος φεύγει κάτω απ’ τα πόδια μας” τυπώσαμε και τοικολλήσαμε τότε την πιο πάνω αφίσα· ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε… Μια ελάχιστη ενέργεια, μια ενέργεια στα όρια της ασημαντότητας αν την σύγκρινε κανείς με τις ανάγκες του ζητήματος, που πάνω στα ντουβάρια, καθώς περνούσαν οι μέρες, έμοιαζε όλο και περισσότερο σαν ασήμαντη μύγα μέσα στο γάλα της της πραγματικής, εθνικο-φασιστικής ενότητας… Ειρωνείες (για τους βιασμούς) απ’ τα πάνω· αδιαφορία και σιωπή για την απόλυτη απανθρωποποίηση των προσφύγων / μεταναστών απ’ τα κάτω: τι άλλα συστατικά έχει η πραγματική εθνική ενότητα αν όχι αυτά; Πόσο ψεύτικα είναι τα παχιά λόγια και οι διάφορες “κατάρες” πότε εδώ και πότε εκεί όταν γύρω απ’ τα πραγματικά κάτεργα όπου βασανίζονται χιλιάδες ψυχές έχει δημιουργηθεί, τελικά, μια ζώνη χοντρόπετσης αδιαφορίας· δηλαδή συνενοχής;

Το επιβεβαιώσαμε, τότε: πολύ ψεύτικα, πολύ εγωπαθή, ναρκισσιστικά κι αυτάρεσκα αυτά τα λόγια τα παχιά…

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (4)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Εκείνο που δεν φανταστήκαμε τότε είναι αυτό που συμβαίνει την τελευταία εβδομάδα. Ότι, δηλαδή, την “υπεράσπιση των κολασμένων” της Μόρια (και όχι μόνο) θα την αναλάμβανε … η “δεξιά”, η επίσημη πολιτική “δεξιά” του ελληνικού κράτους και κεφάλαιου!!!! Δεν φανταστήκαμε ποτέ αυτήν την επίσημη “δεξιά” να παριστάνει με άνεση τον δημαγωγικό / μηντιακό “ήρωα της πληροφόρησης” για την κατάσταση στα κάτεργα· δεν φανταστήκαμε ποτέ τον επίδοξο αυριανό πρωθυπουργό να παριστάνει τον “ιππότη πάνω στο άσπρο άλογο” – υπέρ των «ξεγραμμένων»…

Είναι σαφές το γιατί: αξιοποιώντας το τεράστιο και επιβεβαιωμένο κενό η αξιωματική αντιπολίτευση “σκουπίζει” ακόμα και το αίμα των αιχμάλωτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (αίμα που αυτή έχυσε ξανά και ξανά όταν είχε το γκουβέρνο, με τους σχεδιασμένους και παρακρατικά μεθοδευμένους πνιγμούς…) – για προεκλογικούς λόγους. Χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Ή, πιο σωστά: ο αντίπαλος που θα έπρεπε να έχει φρόντισε, (δια της σιωπής; της αδιαφορίας; της συνενοχής;) να ξεπλύνει την δεξιά. Κι αν η συνένοχη σιωπή για την βία στα κάτεργα, την περασμένη άνοιξη, ήταν πρακτικά εναντίον των προσφύγων / μεταναστών αιχμάλωτων, το τωρινό ξέπλυμα είναι ένα ελεεινό “καπάκι” υπέρ ενός συστήματος που δείχνει τα δόντια του (άσχετα αν πολλοί/ες κάνουν ότι δεν βλέπουν…)

Αυτή η “υπεράσπιση – απ’ – τα – δεξιά” και, κυρίως, το ότι της δόθηκε όλος ο χώρος, όλος ο χρόνος κι όλο το περιθώριο να εκδηλωθεί, είναι μια ακόμα ταφόπλακα πάνω σε οτιδήποτε θα μπορούσε να ονομαστεί “ανταγωνιστικά υποκείμενα” στην ελλάδα. Γιατί αν δεν μπορούν (κυρίως: αν δεν θέλουν) αυτά τα υποκείμενα να υπερασπιστούν (για όσο χρειάζεται) εκείνους κι εκείνες που δεν ξέρουν προσωπικά, εκείνους κι εκείνες που δεν είναι φίλοι τους, εκείνους κι εκείνες που δεν είναι “δικοί τους”, εκείνους κι εκείνες που δεν ανήκουν στις “κοινότητές” τους, εκείνους κι εκείνες που η εξόντωσή τους δεν βιντεοσκοπείται· αν δεν μπορούν να διακρίνουν σωστά τις προτεραιότητες του ανταγωνισμού· αν νομίζουν ότι όλα είναι “φάσεις” και “φασούλες” που αξίζουν μόνο όταν υπηρετούν ναρκισσισμούς· αν νομίζουν ότι η μικρο-πολιτική (τύπου φοιτητικού συνδικαλισμού) είναι το νόημα του ανταγωνισμού, τότε…

Τότε… τα υπόλοιπα έπονται “φυσιολογικά”… Όχι μόνο αυτά που έχουν γίνει, αλλά κι εκείνα που θα γίνουν…

(Η ασταμάτητη μηχανή δεν σπέρνει ούτε την μοιρολατρία ούτε την κατάθλιψη… Οφείλει όμως να δείχνει την ιστορικότητα των πράξεων και των παραλείψεων· τις συνέπειές τους. Ειδικά όταν κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος “σκουπίζουν”…

Κάτι ακόμα: η post-post-modern αποχαύνωση υποδεικνύει ότι «δεν τρέχει τίποτα». Καθότι ο Μητσοτάκης junior «δεν απευθύνεται σ’ εμάς, ούτε θα τον ψηφίσουμε»… Μεγαλειωδώς βλακώδες!!! Όταν οι επίσημοι δεξιοί / ακροδεξιοί δηλώνουν «φίλοι των μεταναστών» – και ο κυβερνοψεκασμένος υπ.αμ. είναι ήδη μια ορατή έκφραση του πράγματος – το κάνουν για να αποενοχοποιήσουν τον ρατσισμό και τον μιλιταρισμό τους. Όταν αυτή η αποενοχοποίηση πάρει όγκο, (θα) είναι αργά για τους post-post-modern ηλίθιους να καταλάβουν σε τι πράγμα συνέργησαν, ενεργητικά ή παθητικά…)

Ο καθένας έχει τον ψεκασμό που του αξίζει

Πέμπτη 13 Σεπτέμβρη. Δεν υπάρχουν μόνο στα μέρη μας χιλιάδες ψεκασμένοι. Στην πραγματικότητα είναι σε ισχύ ένα «ενιαίο ψεκαστικό δόγμα» Έβρος – Λευκωσία.

Στις 9 Σεπτέμβρη η καθεστωτική δεξιά νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος», απ’ τις μεγαλύτερες εκεί, κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο θέμα κάτω απ’ τον τίτλο: «Η πυρκαγιά στο Μάτι και ο Άγιος Παΐσιος» (η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Ήταν η στιγμή που η πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου είχε ολοκληρώσει το καταστροφικό για ζωές και περιουσίες έργο της στο Νέο Βουτζά και στο Μάτι (ώρα 7 περίπου το απόγευμα) και άρχισε να επεκτείνεται βορειοανατολικά προς Άγιο Ανδρέα (όπου οι παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων) και νοτιοδυτικά προς Ραφήνα.

Οι παρευρισκόμενοι στο λιμάνι της Ραφήνας (όπου είχαν καταφύγει για να γλυτώσουν) άκουσαν να κτυπά η καμπάνα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται σε ύψωμα ακριβώς πάνω από το λιμάνι. Ήδη οι φλόγες πλησιάζαν απειλητικά το εκκλησάκι. Ορισμένοι ανέβηκαν στον προαύλιο χώρο του, για να δουν μήπως υπάρχει ανάγκη για βοήθεια.

Μεταξύ αυτών και μια κυρία, που πλησιάζοντας παρατηρεί στο παγκάκι του προαύλιου χώρου, δίπλα στο περιτείχισμα όπου προσήγγιζε η φωτιά, τη μορφή ενός ρασοφόρου ιερωμένου, που καθόταν στο παγκάκι μέσα στους καπνούς και είχε στραμμένο το σώμα του προς τις φλόγες.

Εντυπωσιασμένη, τράβηκε από μακριά μια φωτογραφία με το κινητό της. Πλησιάζοντας, τράβηξε άλλη μία. Μόλις, όμως, προσήγγισε το παγκάκι, η μορφή εξαφανίστηκε αναπάντεχα και μυστηριωδώς μέσα στους καπνούς.

Τη στιγμή εκείνη, ο δαιμόνιος θυελλώδης άνεμος στραμάτησε ξαφνικά εντελώς να φυσά, με αποτέλεσμα να μην επεκταθούν οι φλόγες προς τον οικισμό της Ραφήνας. Αντίστοιχο φαινόμενο, ξαφνικής διακοπής του ανέμου που έσπρωχνε τις φλόγες βορειοανατολικά, συνέβη την ίδια στιγμή στην αντίθεση πλευρά, στα όρια μεταξύ Ματιού και Αγίου Ανδρέα…

Η συνέχεια του ρεπορτάζ έχει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, εντελώς ακατάλληλες για άθεους και άθεες σαν εσάς! Μπορείτε να τις φανταστείτε πάντως: Η κυρία, λίγες ημέρες μετά επισκέφτηκε τον πατέρα Δωρόθεο… Ο οποίος αναφώνησε με δέος «μα αυτή είναι η μορφή του Αγίου Παΐσιου!»… Ο πατήρ έστειλε στον αδελφό του, μέσω viber, τις δύο φωτογραφίες…. Ο οποίος τις έστειλε στον Νίκο Κουλούρη, καθηγητή νομικής… Που έγραψε το άρθρο στον “φιλελεύθερο”.

“Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό μου φέρνει τρόμο…” (Πάλι καλά που δεν ήταν στο παγκάκι ο προστάτης της ελληνικής εκτόξευσης στο διάστημα, ο γνωστός Καψοκαλιβίτης!)

Κάτι άθεοι που διάβασαν το αποκαλυπτικό ελληνοκυπριακό ρεπορτάζ θύμωσαν: έπρεπε να σκοτωθεί τόσος κόσμος για να φιλοτιμηθεί ο «άγιος»; Τι έψαχνε; Το μαγικό του κάστανο ή τις παντόφλες του; (Ε, ναι!!!) Πιο ψύχραιμα αργότερα συμπέραναν: μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι…

Μακάριοι; Πάντως αποκλειστικές πληφορορίες της ασταμάτητης μηχανής δείχνουν ότι εκείνη την ημέρα, την ίδια ώρα, ένας τυφλός στην Καλαμαριά βρήκε το φως του!!! Θα πρέπει να οφείλεται στον αέρα, που άλλαξε κατεύθυνση – και ανέβηκε προς τα πάνω. Προσέξτε την σαδιστική άγια σύνδεση: ναι μεν κάηκε το Μάτι, αλλά μετά άνοιξαν τα μάτια ενός συνανθρώπου μας!…

Μακάριοι; Αποκαΐδια διαρκείας – μόνιμο προσάναμμα…

(φωτογραφία: Η φίλη των φωτογραφιών κυρία, μέσα στη φωτιά που ερχόταν πάνω της, δεν σκέφτηκε μήπως ο καλόγερος είχε πάθει καμιά αποπληξία και χρειαζόταν βοήθεια. Να τον φωτογραφήσει σκέφτηκε. Ε, τα πήρε κι αυτός στο κρανίο και εκτοξεύτηκε.

Που είναι το περίεργο; Έχετε δει ποτέ κυρία μέσα σε δασική πυρκαγιά να φωτογραφίζει καλόγερους;

Η μαμά του υιού του αφεντικού ήταν – χαζά!…)

Η χρησιμότητα των ηλιθίων

Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη. … Είναι ηλίθιος. Είναι μάταιο να προσπαθείς να τον πείσεις για οτιδήποτε… Δεν ξέρω καν τι κάνουμε εκεί πέρα. Είναι η χειρότερη δουλειά που ανέλαβα ποτέ…

Αυτά εμφανίζεται να λέει ο γενικός γραμματέας του αμερικανικού άσπρου σπιτιού Τζον Κέλι, σύμφωνα με ένα καινούργιο βιβλίο ενός διάσημου αμερικάνου δημοσιογράφου με τίτλο «Φόβος: ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο». Ο γραμματέας δουλεύει δίπλα στο ψόφιο κουνάβι…

Μισό λεπτό. Το ψόφιο κουνάβι διαφημίστηκε τόσο πριν όσο και μετά την ενθρόνισή του σαν ο πετυχημένος επιχειρηματίας που με τον σκληρό μεν αλλά προσγειωμένο πραγματισμό του θα φρεσκάρει την αμερικανική πολιτική· και τις διεθνείς σχέσεις. Κανείς δεν είπε πως αν είσαι επιχειρηματίας ακινήτων (πλυντήριο δηλαδή) ή χρηματιστής (ξανά πλυντήριο) ή πετυχημένος μαφιόζος, ο «προσγειωμένος πραγματισμός σου» μπορεί να είναι, απλά, ένας ναρκισσισμός με πολλά φράγκα ή/και εξουσία που κάνει τους γύρω να σε θαυμάζουν. (Ήταν ο Γιάνης στις δόξες του ηλίθιος; Όχι. Το 80% του πληθυσμού που τον χειροκροτούσε, ήταν!)

Αν, λοιπόν, πάρεις κάποιον που πυροβολεί με χρήμα και του δώσεις την εξουσία να πυροβολεί με σφαίρες, αυτό ακριβώς θα θελήσει να κάνει! Είναι αυτός ηλίθιος; Είναι οι σωματοφύλακές του;

Γύρω απ’ την άρρωστη (έτσι κι αλλιώς) προσωπικότητα ενός «μεγιστάνα / τηλεπερσόνας που έγινε πρόεδρος», όπως και γύρω απ’ τις προσωπικότητες διάφορων άλλων κεντρικών πολιτικών βιτρινών (του Erdogan, του Putin, της Merkel, κλπ) οι ιδεολογικοί μηχανισμοί των αφεντικών ξαναπαίζουν έντονα ένα παλιό, αγαπημένο τους παιχνιδάκι: της προσωποποίησης της εξουσίας. Το ψόφιο κουνάβι είναι «τρελό», «εντελώς τρελό» – εκτός απ’ όταν μειώνει δραστικά τους φόρους των εταιρειών και των πλουσίων, εκτός απ’ όταν παίρνει επάνω του τον «εμπορικό πόλεμο».

Στην πράξη οι αληθινά ηλίθιοι είναι όσοι κοιτώντας προς τις κορυφές της σύγχρονης καπιταλιστικής εξουσίας ψάχνουν κάποιον βασιλιά… Ίσως αλκοολικό, ίσως τρελό, αλλά πάντως “βασιλιά”…

Ένα σύνθημα…

Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη. Οργή μου προλετάρισσα αν απεργήσεις χάθηκα! γράφαμε κάποτε σε ντουβάρια (τροποποιώντας έναν στίχο του Ρασούλη).

Σε απεργία διαρκείας είναι – εναντίον της… Πως θα σταματήσει να τρώει τις σάρκες της (και τις δικές μας); Τι να αντιπαραθέσουμε στο όλο και πιο μαύρο σκοτάδι του καπιταλιστικού κόσμου;

(Τα σούπερ Εγώ μας;)

Το χρέος! (1)

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Άλλες εποχές αυτός ο σωρός διεθνών δηλώσεων κάθε προέλευσης (δημοσιογραφικής, οικονομολογικής, πολιτικής) του είδους «ναι μεν αλλά» για το τέλος του πολιτικού δανεισμού του ελλαδιστάν, θα είχε αντιμετωπιστεί όπως αξίζει σε κάθε εχθρό του έθνους: με φλογερές καταγγελίες για «εκβιασμούς απ’ τις ύαινες», «συνωμοσία της ευρωπαϊκής νομεκλατούρας», κλπ κλπ.

Τώρα; Σιωπή. Όχι μόνο απ’ το γκουβέρνο, αλλά και από κάθε άλλο «αντιμνημονιακό» λαρύγγι αυτής της οκταετίας. Μπορεί να υπάρχουν πολλές εξηγήσεις γι’ αυτή τη σιωπή, αλλά θα πρέπει να συμβαίνει κι αυτό: η θρυλική «έξοδος» δεν είναι προς «τη γη της Χαναάν» (και δεν θα μπορούσε να είναι). Αόριστα, ασυνείδητα, ασυναίσθητα, το μέλλον δείχνει γκρίζο…

Το διεθνές «ναι μεν αλλά» συνοψίζεται σ’ αυτόν τον απολογισμό: ναι, μεν, το ελλαδιστάν κατάφερε να συμμαζέψει το κρατικό του λογιστήριο, αλλά το έχει πετύχει με τρόπο ανορθόδοξο και έωλο στο χρόνο (φορολογία, «υψηλά πλεονάσματα»)· ενώ, απ’ την άλλη μεριά, δεν διόρθωσε τα σοβαρά δομικά προβλήματα της λειτουργίας κράτους και (καπιταλιστικής) «αγοράς». Σημαντικότερο, σαν ο κοινός παρονομαστής αυτών των δύο: καμία κυβέρνηση (και καμία κοινωνική τάξη με ηγεμονικές φιλοδοξίες) δεν αναγνώρισε ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα: αυτό εκφράζεται κωδικά με την «μη υιοθεσία» των όποιων διορθωτικών μεταρρυθμίσεων.

Σαν επιτομή αυτού του γενικευμένου διεθνους «ναι μεν αλλά» αναδημοσιεύουμε τη γνώμη του αμερικανο-αυστριακού Thomas Wieser (χτεσινή συνέντευξη στην καθεστωτική “καθημερινή”), που διετέλεσε εκτός των άλλων και επικεφαλής των τεχνοκρατών του eurogroup working group (ο Γιάνης τον είχε κατηγορήσει σα συμμέτοχο “σ’ όλα τα πραξικόπηματα που έγιναν κατά της ελλάδας”):

Ερώτηση: Κοιτώντας πίσω, μπορείτε να εξηγήσετε ποια ήταν τα προβλήματα που οδήγησαν στην ελληνική κριση και αν μπορούμε να πούμε ότι έχουν λυθεί πλέον έπειτα από τόσα χρόνια μεταρρυθμίσεων;

Απάντηση: Πολλοί πιστεύουν ότι η ελλάδα ήταν θύμα μιας κρίσης που είχε τις ρίζες της στη δημοσιονομική σπατάλη και μόνο εκεί. Άλλοι εντοπίζουν τους λόγους στη χαμηλή και φθίνουσα παραγωγικότητα της οικονομίας. Πιστεύω ότι αυτοί είναι σημαντικοί λογοι, αλλά αποτελούν μόνο τα συμπτώματα και όχι την αιτία. Για μένα η ρίζα της κρίσης ήταν η αδυναμία ή η απροθυμία του πολιτικού συστήματος να εξελιχθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του τέλους του 20ου αιώνα. Ο ρόλος της πολιτικής δεν μπορεί να αφήνει φίλους, πελάτες και ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος να δεσμεύουν το κράτος έτσι ώστε να επωφελούνται από μια ειδική σχέση.

…

Αυτό έχει αλλάξει; … Ο στόχος ενός προγράμματος δεν μπορεί να είναι να βουτήξει βαθια στα πολιτικά και συνταγματικά θεμελιώδη μιας κοινωνίας…. Αυτά είναι θέματα που η κοινωνία πρέπει να λύσει μόνη της, και αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό μέσω εκλογών… Ο έντονα ανταγωνιστικός χαρακτήρας της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν έχει αλλάξει αισθητά τα τελευταία οκτώ χρόνια, κι αυτό συνήθως οδηγεί σε μια πελατειακή σχέση στην οποία βασίζεται το πολιτικό σύστημα και επηρεάζει τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης και την ανεξαρτησία τους…

Είναι λογικό κι αναμενόμενο ότι αφού η δομή του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / κοινωνίας (αυτό που εμείς σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε «πολιτικό προσοδισμό») υπό το βάρος της (φαινομενικής όπως αποδείχθηκε τελικά) αποτυχίας της να αγοράζει ταξική ειρήνη και να πουλάει «τακτοποιήσεις» δεν κατέρρευσε, το 2010 ή το 2011, αφού διέφυγε τον κίνδυνο του ξεπεράσματός της, είναι, ξανά, «στ’ άρματα»! Τα εκατόν ογδόντα χρόνια «εθνικής ιστορίας και ιδεολογίας» θα συνεχίσουν ένδοξα…