Παρασκευή 18 Γενάρη. Το γεγονός ότι οι φαιορόζ απέφυγαν να αντιμετωπίσουν το “εθνικό θέμα” με τις συνηθισμένες για τέτοια ζητήματα διαδικασίες (ας πούμε με σύγκλιση “συμβουλίου αρχηγών”…) και, αντίθετα, το πήραν “πάνω τους – μόνοι τους”, όπως και το γεγονός ότι κανένας αντιπολιτευόμενος δεν απαίτησε σοβαρά την «εθνική συνεννόηση», δείχνει (κατά την ασταμάτητη μηχανή) πως οι πάντες ήλπιζαν ότι η διαπραγμάτευση θα τσακίσει με ευθύνη των “σκοπιανών”. Την θεωρούσαν “τελειωμένη ιστορία”: τι να κάθονται να συζητάνε για κάτι που θα αποτύγχανε;…
Το δυνατό χαρτί του διακομματικού ελληνικού ιμπεριαλισμού έχει όνομα. Λέγεται vmro. Το δεξιό, εθνικιστικό κόμμα, που κυβερνούσε επί χρόνια στη (βόρεια πλέον) μακεδονία. Κάλλιστα θα μπορούσε (θα έπρεπε κατά το ελλαδιστάν!!) να δημιουργήσει μια σοβαρή εσωτερική κρίση στο μακεδονικό κράτος, αναγκάζοντας τους σοσιαλδημοκράτες να οπισθοχωρήσουν· ή και να τα παρατήσουν…
Απ’ την άλλη μεριά το γεγονός ότι οι φαιορόζ θεώρησαν (και το έδειξαν) πως ο μόνος μη-κυβερνητικός συνομιλητής τους για το «εθνικό θέμα» ήταν οι παπάδες, δηλαδή ο βαθυκρατικός μηχανισμός φασιστοκινητοποιήσεων με «εθνικό κύρος», δείχνει ότι υπήρχε μια ορισμένη συναλλαγή εκεί. Ούτε «πολύ» ούτε «λίγο» απ’ αυτό που μπορεί να προσφέρει το παπαδαριό στην εσωτερική κατανάλωση. Μέτριο, ώστε να είναι διαχειρίσιμο – για το καλό του ψεκασμένου.
Ξέρουμε ότι παρότι πριν ένα ακριβώς χρόνο όλα έμοιαζαν τέλεια και σούπερ, δεν εξελίχθηκαν έτσι. Το ελλαδιστάν αναγκάστηκε να υπογράψει την «συμφωνία των Πρεσπών» με αξιόλογες υποχωρήσεις σε σχέση με την «καθαρή» εθνοφασιστική γραμμή. Τα χαμόγελα και οι γλύκες ήταν, απλά, προσποίηση: το γεγονός ότι στην διαδικασία επικύρωσής της μπήκαν πρώτα τα Σκόπια και τελευταία η Αθήνα κρατούσε ζωντανή την βασική εθνική ελπίδα. Ότι, τελικά, το vmro θα σηκώσει το μπόι του και θα μπλοκάρει την συμφωνία. Οπότε το ελλαδιστάν θα εμφανιζόταν απέναντι στους συμμάχους του σαν «αθώα περιστερά». Εμείς θέλαμε… αλλά αυτοί δεν… (Λυπηρό… Ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά…)
Το ότι αυτός ήταν ο σχεδιασμός αποδεικνύεται απ’ τις ακατανόητες με οποιονδήποτε άλλο τρόπο «τρίπλες» του ψεκασμένου. Συνέχιζε να παριστάνει τον μακεδονομάχο, παραμένοντας όμως στο γκουβέρνο. Γιατί; Επειδή κι αυτός και οι συνεταίροι του περιμέναν ελπίζοντας. Περίμεναν ελπίζοντας σχεδόν ως το τέλος, ότι ο Zaev «δεν θα τα καταφέρει». Οπότε και ο «γλυκομίλητος» τενεκεδένιος και ο αφρίζων ψεκασμένος θα κρατούσαν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Δεν έγινε έτσι. Ο Zaev «τα κατάφερε»… Και ο ψεκασμένος έμεινε με τα πατριωτικά αθλητικά του στο χέρι. Έχοντας την ελπίδα ότι το «αρκετό» (των συνενοήσεων με τους παπάδες) του αφήνει ελπίδες για μια επανεκκίνηση…
Ωστόσο, το έχουμε πει: αυτό το κεφάλαιο θα λήξει όταν το ελληνικό κοινοβούλιο «κάνει το δικό του μέρος» απ’ την συμφωνία: την εγκρίνει. (Έχει κάτι μέρες ακόμα).
Οπότε; Θα επανέλθουμε όταν χρειαστεί.