Tag: ιδεολογία

Ανοικτή επιστολή στη θεία Λίτσα

Πέμπτη 21 Ιούνη. Αγαπητή θεία Λίτσα, σου γράφω για να σε παρηγορήσω. Μη χολοσκάς θεία. Δεν αξίζει!!

Πρώτα πρώτα γι’ αυτόν τον Ηφαιστίωνα δεν ακούς τίποτα στη φλυαρία για τον μεγαΑλέξανδρο. Δυστυχώς θεία Λίτσα ο μακεδόνας αυτοκράτορας ήταν bysexual, είχε διάφορους γκόμενους, κι αυτό είναι κάτι που η ψυχή σου δεν μπορεί να ανεχτεί…

Ήταν, επίσης μάχιμος μεν αλλά και αποτυχημένα φιλόδοξος. Όταν έφτασε στο Hindokush και είδε πόσα βουνά υπάρχουν ακόμα προς τα ανατολικά έκοψε φόρα στο όνειρό του, να φτάσει στην άκρη του κόσμου, αυτό που τον παρακινούσε να προχωράει προς την ανατολή πολεμώντας…. Σήμερα οι φίλοι του θα έπρεπε να είναι οπαδοί της flat earth (πράγμα που θα τους έδινε επιπλέον πόντους βλακείας).

Απ’ την άλλη μεριά: ποιοί τον έφαγαν ω θεία Λίτσα; Οι δικοί του. Τα γνωστά: κληρονομικά. Αλλά δεν ήταν προδοσία αυτό; Ήταν. Και το τελευταίο: πού ήθελε να τον θάψουν; Στην Αίγυπτο… Ποιά «μακεδονία» και μαλακίες; Χωριά βοσκών ήταν… Γιατί ήθελε Αίγυπτο; Επειδή ήξερε (του το είχε πει η μάνα του) ότι ήταν γυιός ενός ιερέα του Άμμωνα (και όχι του Φίλιππου)…. Με δυο λόγια θεία Λίτσα: η Ολυμπιάδα πρώτα ήταν “άπιστη”, και μετά κανόνισε να βγει απ’ τη μέση ο Φίλιππας έγκαιρα, για να πάρει τον θρόνο ο «νέος Άμμωνας» γυιός της….

Καταλαβαίνεις… Προδοσίες επί προδοσιών, παλατιανά πραξικοπήματα, τα γνωστά, στο τέλος δεν έμεινε κανείς. Όχι «απόγονος του μεγΑλέκου» δεν θα ήσουνα … Ούτε οικογενειακός προγραμματισμός σε βάθος 9 μηνών!!!

Θεία Λίτσα κάνε την καρδιά του πέτρα. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας έχεις μια ακόμα επιλογή, εκτός απ’ το «Σκόπγια».

Το πατριωτικά political correct είναι να λες «το γειτονικό κράτος». Όχι «βόρεια μακεδονία». Αλλά «πάνω ρούγα»…

Ειλικρινά δικός σου ο αβάπτιστος «μπέμπης» (για όλους τους υπόλοιπους: «Παναγιώτης»)

H θεία Λίτσα στα κρεμμύδια (ουπς! λάθος… κεραμίδια…)

Κυριακή 17 Ιούνη. Όλα ξεκίνησαν (έτσι νόμιζε το επιτελείο του αντ’ αυτού) σαν έναν μεγαλοφυής «ελιγμός του Sedan»: οι λυμένες εθνικιστικές ταξιαρχίες του ψεκασμένου βγήκαν αιφνιδιαστικά απ’ την χειμωνιάτικη παγωνιά του «βγαίνουμε απ’ το τούνελ» δάσους, στις αρχές της χρονιάς, για να δηλώσουν «εμείς ‘μακεδονία’; ούτε με σφαίρες!» και να πλαγιοκοπήσουν απ’ τα ακροδεξιά το κυρίως σώμα της δεξιάς αντιπολίτευσης.

Κι όλα τέλειωσαν ανάποδα. Η καθαρμαΚουλική νέα δημοκρατία έγινε αρκούντως ακροδεξιά (χωρίς να τσινίσουν τα υποτιθέμενα «κεντρώα στελέχη» της) ώστε όχι μόνο να αντέξει τον κυκλωτικό ελιγμό, αλλά να αντεπιτεθεί με μια «πρόταση μομφής».

Τι σκοπό είχε; Έναν και μοναδικό. Να αποδείξει ότι η ακροδεξιά πτέρυγα του φαιορόζ γκουβέρνου (αυτή που ξεκίνησε την πλαγιοκόπηση) είναι μούφα. Και το πέτυχε, επειδή ήταν εύκολο. Ο ψεκασμένος στριμώχτηκε στα σκοινιά του «ναι μεν διαφωνώ – για το όνομά της – αλλά θα την ρίξω την κυβέρνηση άλλη φορά». Τώρα είναι προδότης. Αυτή είναι μια ρετσινιά που δεν πρόκειται να ξεφορτωθεί. Εν ολίγοις: το σατανικό σχέδιο του ροζ επιτελείου για την κοινοβουλευτική επιβίωση των φαιών συνεταίρων του στις επόμενες εκλογές αποδείχθηκε παροιμιώδες: πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι.

Αυτό είναι για «εσωτερική χρήση»: μην το λουστείτε… Κατά τα υπόλοιπα επιβεβαιώθηκε πόσο γνήσια «πατριωτική» είναι η συμφωνία με την δημοκρατία της (βόρειας) μακεδονίας. Οπότε το πρόβλημα είναι πως θα καλμάρει η θεία Λίτσα (σαν λαός).

Η απάντηση είναι εύκολη: ραντεβού στις Πρέσπες!!! Δηλαδή; Αποτυχία! Παρότι η θεία Λίτσα σαν εθνικός ψυχισμός νοιώθει «προδομένη», σαν μικροαστικός τέτοιος μπορεί να κρατηθεί. Για τις επόμενες εκλογές.

Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι πριν κάτι χρόνια εκείνοι που έχασαν τις περιουσίες τους στο χρηματιστήριο ήταν πολλοί. Πάρα πολλοί… Δεν έκαναν όμως το ίδιο με τους «brutal» αλβανούς, όταν βούλιαξε η δική τους χρηματιστηριακή πυραμίδα (: έσπασαν τις στρατιωτικές αποθήκες και βγήκαν στους δρόμους με όπλα). Γκρίνιαξαν οι έλληνες για την «προδοσία των δηλώσεων του Σημίτη» (που τις είχαν θεωρήσει εγγύηση αέναης κερδοφορίας), τον μίσησαν· και περίμεναν τις επόμενες εκλογές.

Κάπως έτσι και τώρα. Το επιτελείο των αντ’ αυτού, στις αρχές του χρόνου, είχε στο στόχαστρό του να «κόψει τα πόδια» της αξιωματικής αντιπολίτευσης αξιοποιώντας είτε την όποια συμφωνία, είτε την όποια μη συμφωνία με την κυβέρνηση της δημοκρατίας της μακεδονίας. Το «εθνικό φωτοστέφανο» έλειπε απ’ την συλλογή της Κουμουνδούρου· και το ήθελε επειγόντως, απελευθερώνοντας τους ψεκασμένους εταίρους της να κάνουν το δικό τους κουμάντο.

Θα το δικαιούνταν αν ο λαός-θεία Λίτσα είχε όρεξη ν’ ακούσει τον ογκόλιθο χτες στο κοινοβούλιο. Ήταν καταπέλτης: απέδειξε ότι η διαπραγματευτική του δεινότητα ήταν τόσο μέσα στην «εθνική γραμμή», ώστε θα πρέπει να τον παρασημοφορήσουν ο παντραγώτατος και ο Παύλος Μελάς (τον οποίο οι ροζ έχουν υιοθετήσει τόσο ώστε στο τέλος θα πουν ότι ήταν και συριζαίος…).

Ωστόσο, χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία, αυτό το «ολίγον μακ» του εθνικού ρεαλισμού δεν μπορεί να χορτάσει (ή να πείσει) τον μαζικό σωβινισμό – που οι ίδιοι οι ροζ προσκάλεσαν στο τραπέζι τους. Με απλά λόγια ο λαός-θεία Λίτσα δεν καταλαβαίνει ούτε από ιστορία ούτε από γλωσσολογία. Ούτε από επιτόπιες τρίπλες έξω απ’ την μεγάλη περιοχή – κι ας παίζει μουντιάλ.

Το μόνο που καταλαβαίνει είναι ότι «έκλεισε η προδοσία, δεν μας παίρνει τώρα». Καταλαβαίνει, δηλαδή, από σχέσεις δύναμης. Γι’ αυτό και θα παραφυλάξει μπροστά στις κάλπες.

Παρόλα αυτά υπάρχει ηθικό δίδαγμα. Παλιό και γνωστό: όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Απλά ο λαός-θεία Λίτσα (θεωρεί πως) εξαιρείται: είναι στα κεραμίδια…

(Φωτογραφία: η θεία Λίτσα, σα λαός, έκανε το καλύτερο για να καταλάβει το «μπουρδέλο» – και να απελευθέρωσει όλα τα καλομισθοδοτούμενα άτομα αυτού του οίκου απ’ την ταπείνωση της σεξουαλικής κακοποίησής τους.

Απλά οι δυνάμεις των προδοτών ήταν ανώτερες…)

Ο κύριος 600 δις στην παγίδα του νόμου

Κυριακή 17 Ιούνη. Τυχαίο είναι; Πείτε: τυχαίο είναι; Ότι την ώρα που «ξεπουλάνε την πατρίδα στους σκοπιανούς» (ίσως και στους αμερικάνους, που παίρνουν τεφαρίκι πράμα) δένουν και έναν αυθεντικό κυματοθραύστη απέναντι στα σχέδιά τους; Όχι, τυχαίο είναι;

Ο κυρ Αρτέμης, ο καπιταλισμός ας τον συγχωρέσει, βρίσκεται στα χέρια των αρχών. Ένα, ακόμα, θύμα σκευωρίας! Όμως ο λαός-θεία Λίτσα αγρυπνεί. Πρώτη του επιλογή είναι μια «lega nord». Αν δεν κάτσει, ο αιχμάλωτος του κράτους Αρτέμης είναι στις επόμενες επιλογές.

Εσύ πίσω απ’ τα κάγκελα κι αυτοί στους υπονόμους….

Πίσω, και ακόμα πιο βαθιά

Σάββατο 9 Ιούνη. Στο στιγμιότυπο μπορείτε να απολαύσετε (;) μια καλή όψη της ελληνικής παρακμής: είναι το «κρυφό σχολείο», α λα 21ος αιώνας! Παπαδαριό, μαθητές και μαθήτριες γονατιστοί, και στα δεξιά (ένθετη φωτογραφία) ένα πανέρι με ευλογημένα στυλό… Αυτά πριν λίγες ημέρες μόνο, σε διάφορα μέρη του ελλαδιστάν, εν όψει των πανελλήνιων…

Το κόλπο του αγιασμού των υποψηφίων είναι καινούργιο, λίγων μόνο χρόνων. Και εξαπλώνεται. Προφανώς υπάρχει και ένα κάποιο οικονομικό όφελος για το παπαδιαριό· τι να πει κανείς, όμως, για το ιδεολογικό;

Μπορεί επίσης, κάποιος, να υποστηρίξει ότι πρόκειται για στιγμιαίο έγκλημα. Κι ότι «κατά βάθος» οι νεαροί και οι νεαρές δεν ελπίζουν σε κάποια επιφοίτηση για να πετύχουν στις εξετάσεις τους…

Πράγματι, το ιερό πουλί δεν θα κοτσιλίσει κανέναν μέσα στις αίθουσες των εξετάσεων. Στα πόσα, όμως, «στιγμιαία» περιστατικά μπορούν οι εγκληματίες της θρησκοληψίας να καμαρώσουν ότι έχουν νικήσει οριστικά;

Και γιατί να μην καμαρώνουν ήδη;

Amber alert!

Τρίτη 29 Μάη. Άτομο πατριωτικών ιδεωδών, γνωστό ως «θεία Λίτσα», έχει εξαφανιστεί τις τελευταίες ώρες απ’ τους διαδρόμους της συζήτησης για το όνομα του αβάπτιστου Παναγιώτη (κατ’ αυτήν «μπέμπη»). Φορούσε γαλανόλευκη εσάρπα, περικεφαλαία, και σανδάλια με μαίανδρους. Πιθανόν να κατευθύνεται προς βορρά, προς Ευζώνους μεριά, και όχι μόνο λόγω ατυχούς νεανικού έρωτα.

Προσοχή! Ενδέχεται να κρατάει μαχαίρι!!! Όποιος γνωρίζει κάτι γι’ αυτήν ας ψάλλει τον εθνικό ύμνο και ας κάνει δέκα φορές τον σταυρό του!

Ζήτω!!

Τρίτη 22 Μάη. Ζήτω οι επετειακοί εορτασμοί για τον Μάη του ’68!!! (Δεν λέμε τίποτα άλλο!! Βλέπετε; Δεν λέμε!!! Κρατιόμαστε! Σφίγγουμε τα δόντια!!! )

Ζήτω η πτωμαΐνη των χρεωκοπημένων πολιτικών επιγόνων!!!

Καμπάνια Μ15 +

Στις 13 Νοέμβρη του 1974, όταν ο Yasser Arafat, ηγέτης της τότε «οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (μιας οργάνωσης / ομπρέλλα που περιλάμβανε διάφορες ένοπλες οργανώσεις…) μπήκε να μιλήσει στη γενική συνέλευση του οηε, είχε στη μέση του το πιστόλι του. Η αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή ήταν ένοπλη, και απλωνόταν σε διάφορα μήκη και πλάτη του πρώτου κόσμου. Και ήταν ευρύτατα αποδεκτή σαν τέτοια!

Η πολιτική, κινηματική υποστήριξη στον αγώνα των Παλαιστινίων ήταν στα ’70s εξαιρετικά μαζική – στη δύση. Μέρος του γενικότερου πλέγματος αρνήσεων. Και, φυσικά, κανείς δεν τολμούσε, ούτε διανοούνταν καν, να ονομάσει είτε τον αγώνα των παλαιστίνιων είτε την αλληλεγγύη σ’ αυτόν «αντι-σημιτισμό»! Θα ήταν το ίδιο σα να κατηγορούσε τον αγώνα των μαύρων αιχμάλωτων γηγενών της νότιας Αφρικής κατά των λευκών αποικιοκρατών σαν … «ρατσισμό»!! Μόνο φασίστες θα έκαναν τέτοια αντιστροφή…

Στην πραγματικότητα αυτή η «κατηγορία» περί «αντισημιτισμού» εφευρέθηκε απ’ τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του Τελ Αβίβ και προωθήθηκε απ’ τις μυστικές του υπηρεσίες πολύ αργότερα. Μόλις στα ‘90s. Γιατί τότε, ειδικά μετά την πολύχρονη intifada απ’ το 1987 ως το 1992, που έδειξε σ’ όλο τον κόσμο το μιλιταριστικό, φασιστικό πρόσωπο του ισραηλινού κράτους, οι ειδικοί του διαπίστωσαν ότι μπορεί να «κέρδιζαν» στρατιωτικά, έχαναν όμως, απ’ τους άοπλους παλαιστίνιους, τον ιδεολογικό πόλεμο. Σε παγκόσμια θέα. Και χάνοντας αυτήν την ιδεολογική αναμέτρηση, έχοντας γίνει πια ο «Γολιάθ» απέναντι στον παλαιστινιακό «Δαβίδ», καταλάβαιναν πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούν να συνθηκολογήσουν απέναντι στα παλαιστινιακά δίκαια. Έπρεπε, λοιπόν, να εφεύρουν γρήγορα κάτι που να τους θωρακίσει ιδεολογικά. Κάτι που να λειτουργεί σαν αυτόματη ασπίδα…

Έτσι κατασκευάστηκε το ιδεολόγημα ότι «όποιος αντιστέκεται στο ιερό κράτος του ισραήλ είναι ‘απολίτιστος’, κι όποιος του συμπαραστέκεται είναι σχεδόν ναζί»… Το πρώτο ήταν αντιγραφή και ρατσιστική εκλαΐκευση της θεωρίας του Χάντιγκτον περί επερχόμενων “πολέμων μεταξύ πολιτισμών”. Το δεύτερο ήταν μια κτηνώδης αντιστροφή της ιστορίας, εφόσον υποστηρικτές όχι μόνο του παλαιστινιακού αγώνα αλλά των ανάλογων αγώνων διάφορων καταπιεσμένων ήταν οι κομμουνιστές και οι αντιφασίστες· και μόνον αυτοί!

Ωστόσο αποδείχθηκε ότι στην postmodern εποχή της γενικής θεαματικής αποχαύνωσης, όπου η αλήθεια εμφανίζεται σαν μια στιγμή του ψέμματος, σιγά σιγά, με επίμονη «δουλειά», τέτοιες ιδεολογικά χρήσιμες αντιστροφές είχαν και έχουν το περιθώριο να «πείσουν» την απολίτικη πρωτοκοσμική ρατσιστική και αντι-μουσουλμανική μάζα να μένει απαθής (ή και υποστηρικτική) απέναντι στα εγκλήματα σε βάρος των παλαιστινίων.

Να “πείσουν”; Ίσως ούτε καν. Ίσα ίσα να δώσουν μια δικαιολόγηση στην πρωτοκοσμική απάθεια / εγωπάθεια, να ανοίξει διάπλατα στον δρόμο στην κλιμάκωση της “δημιουργικής καταστροφής” που τόσο έχει ανάγκη, και πάλι, ο καπιταλιστικός κόσμος και τα αφεντικά του.

Γιατί, πράγματι, όταν οι λέξεις “εργατικός ανταγωνισμός” και “αντίσταση” είχαν νόημα και δεν ήταν πτώματα που περιφέρονται από στόμα σε στόμα, όπως τώρα, θα μπορούσε κανείς να έχει ορισμένες επιφυλάξεις για τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες… Θα μπορούσε, απ’ την άλλη, να καταλάβει την χωρίς τέλος σημασία της φράσης “γη κι ελευθερία”.

Πλάτες, πάντως, στους πρωτοκοσμικούς δεσμοφύλακες και στις “λευκές φρουρές” δεν διανοήθηκε ποτέ να κάνει κανείς!!!

Οι συνένοχοι 1

Δευτέρα 21 Μάη. Φαίνεται ότι η τσατσορουφιανιά έχει όλα τα προσόντα να γίνει επίσημο «ήθος» ακόμα κι εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς. Οι δολοφονημένοι στην μεγαλύτερη ever εξέγερση αιχμαλώτων – στη λωρίδα της Γάζας – ήταν «μέλη της Χαμάς» λέει ο φρεσκοσιδερωμένος κυνισμός, αντιγράφοντας κατευθείαν τις ανακοινώσεις του καθεστώτος του Τελ Αβίβ… Οπότε; Οπότε καλά κάνει ο ισραηλινός στρατός να γαζώνει άντρες, γυναίκες και παιδιά…

Ώστε έτσι; Από πότε τα κρατικά εγκλήματα κατά άοπλων (διαδηλωτών) δικαιολογούνται ανάλογα με το σε ποια οργάνωση ανήκουν αυτοί; Από πότε η «νόρμα» είναι οι διαδηλωτές να προχωράνε έχοντας στο στόμα δαγκωμένη την «πολιτική ταυτότητά» τους, για να εξετάσουν οι ιατροδικαστές αν σωστά δολοφονήθηκαν ή όχι;

Οι καλοθελητές εκτοξεύονται με ταχύτητα στα βάθη της καπιταλιστικής και κρατικής ιστορίας: στην άγρια, πρωταρχική συσσώρευση… Πηδάνε και βουλιάζουν, επίσης, σε κάτι που θα έπρεπε να το σιχαίνονται όσο τίποτα άλλο: την κρατική ολοκληρωτική ιδέα περί «συλλογικής ευθύνης». Πριν λίγα χρόνια ήταν κάποιοι άλλοι που «καλά τους έκαναν και τους καθάριζαν»: ήταν βόσνιοι και βόσνιες, εντελώς «συμπτωματικά» μουσουλμάνοι. Από περίπτωση σε περίπτωση και από το ένα γεωγραφικό σημείο στο άλλο η απ-ανθρωποποίηση θεωρείται, πλέον, «μαγκιά»…

Τώρα η ιδεολογική και πολιτική συνενοχή στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που λέγεται «κατοχή της Παλαιστίνης» καλπάζει και στα μέρη μας. Για έναν καθόλου παράξενο λόγο, καλπάζει με ακρίβεια πάνω στην εθνική γραμμή: την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία.

Κι ύστερα τι θα συνεχίσουν να πουλάνε όλοι αυτοί οι συνένοχοι; «Αντιφασισμό»; «Αντιμιλιταρισμό»; «Αντιρατσισμό»; Τι;

(Έχουν την ελάχιστη συναίσθηση, όλοι αυτοί, με τι «επιχειρήματα» νομιμοποιήθηκε κάποτε η εξόντωση των εβραίων; Όχι, δεν έχουν. Γι’ αυτό τα ανανεώνουν και τα επαναλαμβάνουν, εναντίον Άλλων…)

Ο καψοκαλύβης στον Δ του Κενταύρου

Παρασκευή 27 Απρίλη. Το ελλαδιστάν, μακριά απ’ όλα αυτά τα ασήμαντα (;;; όχι το βαθύ κράτος, σίγουρα!) ετοιμάζεται να εκτοξευτεί στο διάστημα, όπου είναι και η φυσική του θέση. Ο καινούργιος πρόεδρος του «ελληνικού διαστημικού οργανισμού» είναι αυτός ακριβώς που ταιριάζει να αντιπροσωπεύει αυτήν την ανάδελφη χώρα στο παγωμένο απέραντο άγνωστο. Η ερώτηση «μα που τους βρίσκουν;» είναι λαθεμένη. Υπάρχουν παντού στα μέρη μας, είναι πολλοί, κι έχουν όλοι την ευλογία του μεγάλου αφεντικού (ένα είναι!)

Ο διάδοχος αυτού του μηνπουμετίποτα Κριμιζή έχει όλες τις προδιαγραφές να αφήσει εποχή. Και στο διάστημα – φυσικά. Είναι θρήσκος, είναι φασιστάκος, τι άλλο χρειάζεται το σύμπαν για να μάθει όλη την αλήθεια για το ελλαδιστάν;

Να σας πούμε τι χρειάζεται: τον κύριο 600 δις Σώρρα! Αυτόν χρειάζεται!! Κι αν υπάρχει θεός (που κατά τον νέο διευθυντή του ε.δ.ο. υπάρχει και παραϋπάρχει…) θα πρέπει να φροντίσει ο Αρτέμης να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας. Για πάντα – for ever.

Όσο για τον αντ’ αυτού; Ας γίνει υπασπιστής του Σώρρα. Τα ταλέντα τα έχει.

(Αυτός ο «άγιος της τεχνολογίας» που ανακάλυψε και προσκυνάει ο κύριος Χριστόδουλος (άλλος ένας δούλος…) Πρωτοπαππάς, ο καινούργιος πρόεδρας, που έχει το προσωνύμιο «καυσοκαλιβίτης», τι δουλειά έκανε πριν αγιάσει; Έκαιγε καλύβες; Ήταν υποτακτικός, μπράβος κανενός φεουδάρχη;

Και τι φάση έπαιζε με τις δέκα καλόγριες που «είχε μαζί τους πολύ κέφι», και δεν τις άφηνε να φύγουν απ’ το τσαρδί του, κι ύστερα έκανε για πάρτη τους συστολή του χρόνου για να μην φάνε ποινή που καθυστέρησαν να γυρίσουν στο μοναστήρι τους, κι έπαθε την πλακάρα του ο κυρ πρόεδρας όταν διάβασε για το νταραβέρι μετά το κέφι με τις καλόγριες, επειδή δείχνει την δύναμη της ορθοδοξίας να συστέλει τον χώρο και τον χρόνο… τι φάση ήταν; Με ναρκωτικά ή χωρίς;

Αυτές οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες δεν πρέπει να κρύβονται απ’ το φιλοθεάμον κοινό…)

(φωτογραφία: Αυτή είναι η άποψη του νέου πρόεδρα του ελληνικού διαστημικού οργανισμού για ένα μικρό μόνο μέρος του πλανήτη γη. Αποτελεί εγγύηση ότι ακόμα κι αν τολμήσουν τίποτα εξωγήινοι να πλησιάσουν – τον κυρ πρόεδρα – θα τους βάλει στη θέση τους. Τις κουφάλες…)

Με τα πόδια στον αέρα

Υπάρχει, στα μέρη μας, με την μορφή δήθεν «ανθελληνισμού», ένας αναποδογυρισμένος εθνικισμός, που συναντιέται με τον maistream: η πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι ένα «ισχυρό κράτος», που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί ακόμα και πόλεμο κατά του αιώνιου εχθρού να επιχειρήσει (με βάσιμες ελπίδες να τον κερδίσει φυσικά).

Μια τέτοια προσέγγιση για την ισχύ του ελληνικού κράτους (όπως και οποιουδήποτε άλλου) είναι αν-ιστορική, αντιδιαλεκτική και, τελικά, μεταφυσική. Δεν υπάρχει (στην ανθρώπινη ιστορία) μορφή κρατικής οργάνωσης που να μην πέρασε περιόδους ακμής και περιόδους παρακμής. Το πόσο διαρκούν οι μεν και πόσο οι δε, όπως και οι αιτίες τους, είναι το κάθε φορά συγκεκριμένο καθήκον της ανάλυσης.

Το ελλαδιστάν (και, κατά συνέπεια, ο ιμπεριαλισμός του) πέρασε πράγματι μια περίοδο «δόξας», απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’00 (οι ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα το 2004 δεν έγιναν στην κορύφωση της ακμής αλλά μάλλον στην αρχή της παρακμής). Όμως σ’ αυτήν την δεκαετία έγιναν πράγματα μοναδικά σ’ όλη την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και της ευρύτερης περιοχής:

– μια σειρά κράτη, «παραδοσιακοί εχθροί» του ελλαδιστάν προς τα βόρεια (βουλγαρία, αλβανία) κατέρρευσαν σε ιστορικό χρόνο dt, με αποτέλεσμα την διάλυση των θεσμών, της κοινωνικής συνοχής, την μαζική φτώχια και την μαζική μετανάστευση·

– ο άλλος «αιώνιος εχθρός», το τουρκικό κράτος, σπαρασσόταν από έναν όλο και πιο αιματηρό εσωτερικό πόλεμο· και μάλιστα το pkk υποστηριζόταν τόσο απ’ τους «νικητές» του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου (ηπα, ευρωπαϊκά κράτη), όσο και απ’ τον μεγάλο ηττημένο σ’ αυτόν (ρωσία) – για διάφορους και διαφορετικούς λόγους που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ·

– η συμμετοχή της Αθήνας στην ε.ο.κ/ε.ε. (έστω και με τον τρόπο που γινόταν) εξασφάλιζε διαρκείς ροές χρήματος (μέσω διάφορων ευρωπαϊκών προγραμμάτων) μεταμορφώνοντας τον «παρία» της ευρώπης σε «μικρή αμερική» για τους βαλκάνιους και άλλους “ανατολικούς” μετανάστες / προλετάριους·

– η συμμετοχή της Αθήνας στο νατο έκανε το ελλαδιστάν να δείχνει όχι απλά «νησίδα σταθερότητας» αλλά ακόμα και κορυφή μιλιταρισμού (σε σχέση, ειδικά, με τα βαλκανικά κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ).

Τέτοιος συνδυασμός παραγόντων οικονομικής, στρατιωτικής, γεωπολιτικής και πολιτικής αναβάθμισης του ελληνικού κράτους (χωρίς το ίδιο να κάνει οτιδήποτε) εξαιτίας της ταυτόχρονης κατάρρρευσης ενός αριθμού κρατών στα βόρεια και στα ανατολικά του είναι ιστορικά μοναδικός σε ότι αφορά το νέο ελληνικό κράτος!! Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική παράνοια των ελλήνων, που εκφράστηκε αρχικά με την ελληνοσερβική φιλία, την συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων και το «εμπάργκο» στο καινούργιο κράτος της μακεδονίας, και στη συνέχεια με τις προβοκάτσιες και το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» κατά της τουρκίας, ήταν αντανάκλαση (για άλλους συνειδητά και άλλους ασυνείδητα) αυτής της ιστορικής μοναδικότητας!!! Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο ηγεμονικός μικροαστισμός αντιλήφθηκε την ανέλπιστη υπεροχή του στα περίξ, και την εκδήλωσε με κάθε μορφή βίας και μνησικακίας που διέθετε.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πολιτικές βιτρίνες σαν τον Σημίτη ή τον Πάγκαλο μιλούσαν (στο πρώτο μισό των ‘90s) για την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», ανακαλώντας την «μεγάλη ιδέα» των μέσων του 19ου αιώνα, έδειχνε την ιδεολογική παράκρουση (αλλά και σύγχιση…) που είχε προκαλέσει όχι μόνο στην κοινωνική βάση αλλά και στην «πολιτική κορυφή» αυτή η ξαφνική (και μοναδική) ιστορική «σύμπτωση»…

“Τους πήρε η χαρά από κάτω”…