Πέμπτη 17 Γενάρη. Έχετε κάθε λόγο να καγχάσετε με την απύθμενη βλακεία των πιστών των θρησκειών· και ειδικά του χριστιανισμού. Κι εμείς μαζί σας! Ωστόσο το ενδιαφέρον δεν είναι η απάντηση (“είναι πανηλίθιοι” – κι ωστόσο παράγουν πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) αλλά η ερώτηση: ποιο είναι το ζόρι και για ποιούς ώστε να καταφεύγουν (“για να σωθούν”…) σε τέτοιες Αποκαλυπτικές δοξασίες (παράγοντας, ταυτόχρονα, πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας), ε; Υπάρχει τέτοιο ζόρι;
Ναι, υπάρχει! Και μάλιστα ο βασικός του χαρακτήρας δεν είναι καπιταλιστικός· μπορεί, όμως, θαυμάσια να επενδύσει τις καπιταλιστικές διαδικασίες, γινόμενος έτσι (αυτός ο βασικός χαρακτήρας) από ιδεολογικό λούστρο έως καταλύτης. Το ζόρι είναι δημογραφικό (τόσο κοινότοπο) και κωδικοποιεί μ’ έναν ενιαίο τρόπο τα εξής: την κοινωνική παράνοια της ανωτερότητας των λευκών δυτικών και την παρακμή τους· την μετανάστευση· την καπιταλιστική “άνοδο” της ασίας· την καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και την πορεία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· την “υπογεννητικότητα” στον πρώτο κόσμο· ίσως και άλλα, που μας διαφεύγουν. Το δημογραφικό άγχος φέρνει πολύ κοντά (μ’ έναν πολιτικό αλλά όχι κατευθείαν ορατό τρόπο) ιμπεριαλισμούς σαν τον αμερικανικό, τον αγγλικό και τον ισραηλινό. Και δείχνει γιατί αυτά που σε κάθε ιστορική φάση θεωρούνται (δίκαια) σαν αρχαϊσμός δεν είναι πάντα αμελητέος παράγοντας στην εξέλιξη της ιστορίας.
Τι πάει να πει δημογραφικό ζόρι; Εδώ και πολλά χρόνια οι αμερικάνοι, λευκοί, πιστοί προτεστάντες βομβαρδίζονται με τις (καθόλου αυθαίρετες) στατιστικές προβλέψεις ότι σύντομα (αν όχι ήδη) θα είναι μειονότητα στο αμέρικα, σε σχέση με τους λατίνος, τους έγχρωμους, τους ασιάτες – και τους μιγάδες. Παράλληλα (για να έρθουμε στην ανατολική Μεσόγειο) οι λευκοί, πρωτοκοσμικοί άποικοι του ισραηλινού κράτους ζουν με το μόνιμο φυλετικό άγχος (εθνικοποιημένο / θρησκευτικοποιημένο) αφού αποτελούν μια μικρή κουκίδα μέσα σε μια μουσουλμανική θάλασσα.
Για τους λευκούς, πιστούς, αμερικάνους προτεστάντες το να γίνουν μειοψηφία “μέσα στο κράτος Τους” είναι ένα γεγονός αδιανόητο. Εμείς κι εσείς δεν θα δίναμε/τε δεκάρα. Αλλά για εκείνους που έχουν γαλουχηθεί επί πολλές γενιές (στην εθνική ιστορία / μυθολογία τους) ότι είναι ανώτερη ράτσα και, κατά συνέπεια, δίκαια οι αφέντες μέσα σ’ ένα πληθυσμό, το να γίνουν μειοψηφία σε “δημοκρατικές συνθήκες” (όπου η φανερή εξουσία διαμορφωνεται με κριτήρια πληθυσμιακών μεγεθών) ισοδυναμεί με το να νοιώθουν ότι θα γίνουν δούλοι. Όχι, δεν θα γίνουν – αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν αυτά που νομίζουν.
Κι αυτά που νομίζουν είναι α) ότι η “δημοκρατία” δεν είναι πια καθόλου καλό πολίτευμα· και σίγουρα δεν είναι καθόλου καλό να αναγνωρίζεται, έστω και τυπικά, ισότητα δικαιωμάτων· β) αν πιθανολογείται το τέλος των “ιστορικών”, “πατροπαράδοτων” εξουσιαστικών δικαιωμάτων τους, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει το “τέλος του κόσμου”· γ) το οποίο μπορεί, όμως, να είναι αισιόδοξο αν αναπαρασταθεί σαν η έλευση της οριστικής νίκης τους· δ) η οποία (και σαν φαντασίωση και σαν τελεολογία) προβλέπεται, έχει αναγγελθεί και νομιμοποιείται πως; μα θρησκευτικά! (Πως να τολμήσουν να φανταστούν μια τέτοια νομιμοποίηση σαν “οικονομική” όπως έκαναν επί 5 αιώνες όταν απ’ την μεριά της Ασίας ακούγεται όλο και πιο κατηγορηματικά και δυνατά ότι το διάλειμα που μάθατε να το ξεχάσετε;)