Παρασκευή 28 Δεκέμβρη. Έχουν σημασία όλα αυτά πέρα απ’ την υπεράσπιση των αγώνων των παλαιστινίων; Ναι, έχουν και παραέχουν. Δεν πρόκειται για ένα «τοπικό ζήτημα» – εξάλλου το Τελ Αβίβ και οι συμμαχοί του το έχουν διεθνοποιήσει ήδη.
Αν κρατήσει κανείς τον «σκληρό πυρήνα» της μεθόδευσης, δηλαδή ότι ένα κράτος διαμορφώνει μια ιδεολογία / ασπίδα των εγκλημάτων του και αυτήν προσπαθεί να την επιβάλλει παντού, είτε με την βία των απειλών είτε με την βία των απαγορεύσεων (της εγκληματοποίησης) , τότε θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κράτος στον πλανήτη που να μην μπορεί να κάνει το ίδιο. Δεν υπάρχει ούτε ένα που να μην θέλει να κάνει το ίδιο, εάν μπορεί να επικαλεστεί έναν μείζονα «εθνοκρατικό» κίνδυνο.
Χθες αναφερθήκαμε στο Tallinn. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε σ’ ένα κράτος που το έχει πολύ εύκολο να φτιάχνει «εθνικούς κινδύνους». Και, κατά συνέπεια, ξέρει επειδή το έχει ξανακάνει πολλές φορές αυτό: το να προσπαθήσει να θωρακιστεί μέσα απ’ την (λίγο πολύ γνωστή) ιδεολογία / ασπίδα που διαθέτει – έτσι ώστε απ’ την μια να ομογενοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος του κοπαδιού, και απ’ την άλλη να καταστείλει τους εσωτερικούς του αντιπάλους.
Κι αν αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι τα πράγματα δεν βρίσκονται σε τέτοια φάση, μην κάνετε το λάθος να φανταστείτε πως το ίδιο θα συμβαίνει και τα επόμενα χρόνια. Η εθνική ιμπεριαλιστική γραμμή συναντάει σοβαρά προβλήματα (στους διεθνείς συσχετισμούς) και σε συνδυασμό με την οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική υποτίμηση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου πλην των εφοπλιστών (έχουμε γράψει πολλές φορές γι’ αυτήν, θα ξαναγράψουμε) είναι πιθανό (και πάντως δεν μπορεί να αποκλειστεί) ότι κάποια στιγμή θα επιχειρήσει ένα εσωτερικό «μπετονάρισμα», κάποιου είδους αυταρχική κεφαλαιοποίηση του μικροαστικού δυναμικού (βλακείας και εθελοδουλείας) που υπάρχει διαθέσιμο σε αφθονία.
Αυτά δεν είναι πρόβλεψη, ούτε βέβαια τα λέμε για να σπείρουμε τον πανικό. Θα τα λέγαμε πρόγνωση: παρατηρούμε τι συμβαίνει διεθνώς καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται. Η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση έχει σταματήσει να κρύβεται πίσω από φιλελεύθερες κουρτίνες· προχωράει με όλο και μεγαλύτερη «αυτοπεποίθηση» προς διάφορες μορφές κρατισμού / παρακρατισμού, που είναι παραλλαγές του ίδιου μοντέλου απόλυτου εσωτερικού ελέγχου. Total dominance που θα έλεγαν και οι αμερικάνοι…
Κι όποιος θέλει να πιάσει με τα χέρια του θηρίο για να καταλάβει ότι αυτό υπάρχει, είναι άξιος της μυωπίας του…