Tag: αναδιάρθρωση

αναδιάρθρωση 3…

Μήπως είναι οι βιομήχανοι που μας ταϊζουν;

Δευτέρα 5 Φλεβάρη>> Η συσχέτιση που αναδεικνύουμε ανάμεσα, απ’ την μια μεριά, στην τρέχουσα «κρίση» της ευρωπαϊκής αγρο-κτηνοτροφικής βιομηχανίας, κι απ’ την άλλη στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση (με την αλλαγή τεχνολογιών διατροφής, την υπερ-συγκέντρωση κεφαλαίου και τις ανάγκες των βιο-αφεντικών για «δημιουργική καταστροφή») μπορεί να φανεί εξεζητημένη – σε κάποιους. Στο κάτω κάτω το «κίνημα των τρακτέρ» δεν φαίνεται να εκδηλώνει αντιπαλότητα στις βιοτεχνολογίες και τ’ αφεντικά τους. Ζητάει απλά και άμεσα πράγματα: συνέχιση (ή και ενίσχυση) των επιδοτήσεων… Έστω ένα κάποιο φρένο, μια κάποια καθυστέρηση στην εφαρμογή των «πράσινων» σχεδίων…

Πράγματι. Η εναντίωση, για παράδειγμα, στο ευρωπαϊκό σχέδιο NGT εκδηλώνεται (σε γενικές γραμμές) από διαφορετικά υποκείμενα σε σχέση με την εναντίωση στις περικοπές των ιστορικών κρατικών ενισχύσεων. Υπάρχει βέβαια κάτι συνδετικό: αυτό που η γραφειοκρατεία των Βρυξελών ονομάζει «πράσινη κοινή αγροτική πολιτική». Όμως αυτή η πολιτική εκλαμβάνεται ως κατασταλτική / καταστροφική απ’ την μια μεριά (την υπάρχουσα αγρο-κτηνοτροφική βιομηχανία) και ως ριζικά αναθεωρητική / νοσηρή απ’ την άλλη (όσους είναι πολέμιοι του σχεδίου NGT).Μοιάζουν επιφανειακά για εντελώς διαφορετικά ζητήματα.

Ουσιαστικά η αναδιάρθρωση είναι (υποχρεωτικά) και τα δύο, όπως κάθε καπιταλιστική αναδιάρθρωση∙ οπότε το σχίσμα (αν επιτρέπεται να το ονομάσουμε έτσι) στην κατανόηση του διπλού χαρακτήρα της και των οργανικών σχέσεων ανάμεσα στην καταστροφή και το επιδιωκόμενο Νέο Μοντέλο είναι μάλλον πολιτικό, με την ανταγωνιστική έννοια του όρου, παρά οτιδήποτε άλλο.

Εν τέλει υπάρχει ένας ακόμα παράγοντας, που είτε είναι αόρατος / ανύπαρκτος, είτε εκδηλώνεται πολύ έμμεσα, μεσολαβημένα: οι λεγόμενοι «καταναλωτές» της παραγωγής τροφίμων. Όλοι και όλες εμείς δηλαδή.

Η έλλειψη της ευρύτερης ριζοσπαστικής εργατικής κριτικής και σ’ αυτό το ζήτημα και, κατά συνέπεια, η έλλειψη εκείνης της πρακτικής άποψης που θα έχει εχθρικά στον ορίζοντά της το παρόν και το μέλλον της καπιταλιστικής κυριαρχίας κι όχι βουκολικές νοσταλγίες, βγάζει μάτι. Δεν είναι καθόλου αυτονόητα αυτά τα ζητήματα. Ούτε εύκολα, αρπακολατζίδικα… Χρειάζονται έρευνα και τριβή, κόπο και επιμονή. Αλλά υπάρχει εχθρός, κι αυτό είναι σαφές!

Όμως… Ποιοι είμαστε εμείς που θα βλαστημίσουμε την κοινωνία και, ακόμα χειρότερα, την τάξη μας για την υπνοβασία τους;

«Σύστημα πλημμύρα»: το κράτος επιτελείο

Δευτέρα 11 Σεπτέμβρη>> Τα πιο πάνω δεν αγγίζουν όσους και όσες έχουν χάσει σπίτια, οικοσκευές, καλλιέργειες, ζώα απ’ τον πρόσφατο «κατακλυσμό». Σωστά. Έχουν πολύ πιο άμεσες ανάγκες και προτεραιότητες, ακόμα κι αν αυτές οι άμεσες ανάγκες και προτεραιότητες κεφαλαιοποιούνται (γίνονται κεφάλαιο δηλαδή) πίσω απ’ την πλάτη τους ως «κλιματική κρίση». Εν τέλει έχουν να κάνουν μ’ έναν κοντινό μπελά, έναν παλιό γνώριμο, έναν εταίρο και συμπότη: το ελληνικό κράτος.

Οι προσπάθειες (ή οι διακηρύξεις) για την δημιουργία λειτουργικού κράτους (λειτουργικής δημόσιας διοίκησης) θα πρέπει να χρονολογούνται σχεδόν … απ’ τον καιρό της δημιουργίας του. Στον 19ο αιώνα. Δεν θα κάνουμε τέτοια εξιστόρηση. Η τελευταία περίπτωση «μεταρρυθμιστή» είναι αυτή του νυν don Rico, πρώην (ή μήπως νυν και αεί;) ρημαδοΚούλη.

Ανίδεος ο don Rico για το τι είναι η μορφή κράτος πέρα απ’ το να την θεωρεί λάφυρο, επένδυσε τον μεταρρυθμιστικό του οίστρο τεχνοφετιχιστικά. Η υπόθεσή του (δική του και άλλων στην Co.) ήταν / είναι ότι η ψηφιοποίηση ορισμένων διαδικασιών της δημόσιας διοίκησης θα «αναμορφώσει» το ελληνικό κράτος. Πράγματι η ψηφιοποίηση απλοποίησε ορισμένες πλευρές της κρατικής γραφειοκρατίας, και έκανε ακόμα πιο πολύπλοκες άλλες. Πράγματι η ψηφιοποίηση δημιούργησε έναν καινούργιο εξουσιαστικό γραφειοκρατικό και απρόσωπο μυστικισμό, που λέγεται «σύστημα»: «το σύστημα δεν με αφήνει να μπω∙ το σύστημα με πέταξε έξω…» κλπ., έναν μυστικισμό ιδιαίτερα ικανό και απαραίτητο σε περίπτωση ανάγκης, για να απωθεί τις «ανεπίτρεπτες» απαιτήσεις του πόπολου.

Αλλά όπως ήταν λογικά αναμενόμενο, η ψηφιοποίηση μέρους της κρατικής γραφειοκρατίας ΔΕΝ συνεπάγεται χρήσιμη κοινωνικά αναδιάρθρωση του συνόλου της δημόσιας διοίκησης. Μπορεί να συμβεί (και στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει) το αντίθετο: οτιδήποτε δεν μπορεί να ψηφιοποιηθεί αποδιαρθρώνεται, ακόμα περισσότερο απ’ ότι πριν. Η αποδιάρθρωση τομέων της δημόσιας διοίκησης μπορεί να είναι σκόπιμη, επιδιωκόμενη, επειδή ενισχύει διάφορες εκδοχές ιδιωτικοποίησης, σ.δ.ι.τ., κλπ. Αυτό για παράδειγμα ισχύει για το σύστημα υγείας ή το σύστημα εκπαίδευσης. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι απλά αναπόφευκτη, άχρηστα ή χρήσιμα αναπόφευκτη, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τους διάφορους μηχανισμούς δημόσιας τάξης (π.χ.: η κάθοδος των κροατοφασιστών) ή του δικαστικού συστήματος (Γεωργίου; noor 1;).

Έτσι όλοι και όλες με τις άμεσες, επείγουσες ανάγκες και προτεραιότητες, βρίσκονται μπροστά στον «κοντινό μπελά, έναν παλιό γνώριμο, έναν εταίρο και συμπότη», μόνο που αυτός ρευστοποιείται ήδη. Παριστάνει ότι εγγυάται μόνο την απλή επιβίωση, την γυμνή ζωή (εκτός αν ούτε καν αυτήν…)∙ καλεί σε παραίτηση απ’ ότι θεωρεί «ανέμελα καλοκαίρια» (κάτι ανάλογο με την απαγόρευση των άσκοπων μετακινήσεων…)∙ και διατίθεται μόνο να χατζιλικώνει με διάφορα -pass, που είναι μια καινούργια ορολογία για την δωροδοκία και την εξαγορά συνειδήσεων (κάτι για το οποίο η don Rico & Co ίσως γνωρίζει περισσότερα…) τέτοια ώστε να παριστάνει το άλλοτε «κράτος πρόνοιας». Κουρελαρία, αλλά φτιάχνει (ή επιδιώκει να φτιάξει) «νομιμοποίηση».

Υπάρχει ένας ψευδο-ορθολογισμός που στηρίζει αυτήν την ρευστοποίηση, ο οποίος κατάγεται στην καπιταλιστική δύση απ’ την δεκαετία του ’80 και τα πρώτα βήματα του νεοφιλελευθερισμού: η γνώμη των ειδικών. Στην περίπτωση των πρόσφατων πλημμυρών, η «γνώμη των ειδικών», για παράδειγμα, ξεκίνησε ως το ύψος-της-βροχής για να συνεχίσει με κάτι πιο βαρύ απ’ τα χιλιοστά, πιο εντυπωσιακό, με το πόσοι-τόνοι-νερού-έπεσαν-ανά-στρέμμα∙ ως εάν αυτό να αλλάζει ή να διευκολύνει την εμπειρία του να βρίσκεται κάποιος σκαρφαλωμένος επί ώρες (ή και μέρες) στην ταράτσα ενός σπιτιού που το ισόγειό του (και η έξοδος…) βρίσκεται κάτω απ’ το νερό, μετρώντας το βάθος με βάση το παράθυρό του.

Αλλά η «γνώμη των ειδικών» δεν επιστρατεύεται άσκοπα. Μπορεί να προβλέπει με επιτυχία ή όχι (: “οι δύο επόμενες εβδομάδες θα είναι κρίσιμες” – αυτό κάτι θα σας θυμίζει…), κι αυτό φαίνεται εκ των υστέρων. Κυρίως όμως σκηνοθετεί την σκληρή πραγματικότητα ως μέρος ενός συνόλου σημείων (σημαινόντων και σημαινομένων), εδώ τώρα της «κλιματικής κρίσης» και όχι, ας πούμε, ως συνέπεια της αβελτηρίας του «επιτελείου» και της ασυδοσίας των λίγο πολύ φίλων του (αντιπλημμυρικών) εργολάβων του πρόσφατου παρελθόντος. Ή ως συνέπεια της αδιαφορίας να έχεις (εσύ, το «επιτελείο»…) σχέδια και οργάνωση γρήγορης δημόσιας δράσης για την περίπτωση που το νερό ξεπεράσει τις «οχυρώσεις» σου, εκεί, σε μια περιοχή με μακρύ ιστορικό από πλημμύρες. Με δυο λόγια οι “ειδικοί” δεν κάνουν προβλέψεις του είδους με τόσες ίντσες διατομή σωλήνα σε λίγους μήνες θα πνιγείτε! Ούτε με τέτοια εργολαβία που δώσατε σ’ αυτόν, καλά κρασιά! Οι ειδικοί δεν κάνουν προβλέψεις που θα αμφισβητήσουν το “επιτελείο”. Κάνουν προβλέψεις για λογαριασμό του.

Πόσο απέχει η επίκληση της «κλιματικής κρίσης» απ’ το «θέλημα θεού»; Είπαμε ήδη. Η πλήρης διατύπωση / υπόδειξη είναι: το κεφάλαιο που ανατοποθετείται είναι θέλημα θεού… Μοιρολατρέψτε.

Η φωτιά πάνω απ’ τις φωτιές: financialization of nature

Δευτέρα 4 Σεπτέμβρη>> Πριν λίγες εβδομάδες (Δευτέρα 24 Ιούλη, πυρκαγιές…) ανάμεσα στα υπόλοιπα γράφαμε:

… Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (και) τα δάση θεωρούνται πια «οικονομικός πόρος». Όχι για όσους έχουν μελίσσια ή για τους ρετσινάδες. Γενικά. Κι όταν κάτι γίνεται «οικονομικός πόρος» γενικά, υπάγεται σε καπιταλιστική διαχείριση μεγάλης κλίμακας και υψηλής έντασης. Αυτό ισχύει και για τις πυρκαγιές, εντελώς άσχετα απ’ τις αιτίες τους! «Οικονομικός πόρος» σημαίνει υποχρεωτικά «διαχείριση», «απόδοση» – και στο βάθος «ιδιοκτησία». Ναι: όποιος νομίζει ότι τα δάση, καμένα ή όχι, μπορεί να γίνουν κερδοφόρα στρέμμα – στρέμμα, μια βιλίτσα εδώ και μια μπετονένια βάση ανεμογεννήτριας εκεί, κοιτάει πίσω… Τότε υποδεικνύαμε την προοπτική των «νέων δένδρων», μ’ αλλά λόγια της γενετικής μηχανικής κλίμακας δασών, με γενετικά τροποποιημένα είδη…

Από τότε παρακολουθώντας (θέλοντας και μη) τον «δημόσιο θόρυβο» (κοινοβουλευτικό, μηντιακό, (αντι)socialμηντιακό…) με αφορμή τις φετινές δασικές πυρκαγιές, επιβεβαιώσαμε δυστυχώς πόσο μεγάλο όπλο είναι η σύγχυση, η βλακεία, η (οργανωμένη ή «αυθόρμητη»!) δημαγωγία και, πάντα, η άγνοια του σύγχρονου καπιταλισμού (και) στο ζήτημα «δάση». Δεν είμαστε εμείς που θα σώσουμε-τον-κόσμο, θα κάνουμε όμως το καλύτερο που μας αναλογεί.

Πρώτο θέμα: financialization of nature. Που σημαίνει: χρηματιστικοποίηση της φύσης.

Τι είναι αυτό; Μεταφράζουμε:

Η χρηματιστικοποίηση της φύσης περιλαμβάνει μια μεγάλη γκάμα μηχανισμών, συμπεριλαμβανόμενης της Μείωσης των Εκπομπών εξαιτίας της Αποψίλωσης και της Υποβάθμισης των Δασών, συμψηφισμούς του άνθρακα, τράπεζες βιοποικιλότητας και οικοτόπων, συμψηφισμούς βιοποικιλότητας, μεταξύ άλλων. Αυτοί οι μηχανισμοί μοιράζονται το κοινό χαρακτηριστικό της τιμολόγησης της φύσης, μετατρέποντάς την σε ένα χρηματιστηριακό περιουσιακό στοιχείο, σε κάτι που μπορεί να γίνει εμπόρευμα…

Παρακάτω, ο ίδιος ορισμός, συμπληρώνει:

… Η διαδικασία χρηματιστικοποίησης της φύσης … κάνει εφικτή την κατοχή, αγορά και πώληση ενός ολόκληρου δάσους ή ενός μεμονωμένου δένδρου, ή ακόμα και μιας λειτουργίας του δάσους, όπως για παράδειγμα η ικανότητά του να συγκρατεί το νερό ή να απορροφά διοξείδιο του άνθρακα…

Αν και μπορεί να υπάρξει μια κάποια «υποψία» του τι και πως γίνεται ήδη η χρηματιστικοποίηση της φύσης, οι κάθε φορά συγκεκριμένες μεθοδεύσεις παραπέμπουν περισσότερο σε «οικονομικές σπουδές» και λογιστήρια παρά σε οτιδήποτε φυσικό. Ο παρακάτω πίνακας, που αφορά την «εκτίμηση της οικονομικής αξίας» των δασών στις ηπα, μπορεί να δώσει μια πρώτη πιο καθαρή ιδέα:

Στην αριστερή στήλη παρατάσσονται τα επιμέρους χαρακτηριστικά (ή δυνατότητες) ενός δάσους και στην δεξιά γίνεται η μετάφρασή τους σε δις δολάρια. Κλιματική ρύθμιση, ρύθμιση των υδάτινων υποθεμάτων, προμήθεια νερού, διαμόρφωση του εδάφους, βιολογικός έλεγχος, παραγωγή τροφίμων, πρώτες ύλες, γενετικές πρώτες ύλες είναι μερικά απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά (ή δυνατότητες) που μεταφράζονται σε δις δολαρίων.

Προσέξτε την δεύτερη απ’ τα αριστερά στήλη: NM σημαίνει κυρίως (primarily) εκτός αγοράς απ’ την φύση τους (non market in nature). Η έμφαση βρίσκεται στο «κυρίως»: το νόημα είναι, προφανώς, ότι απ’ την φύση τους δεν είναι εμπορεύματα, αλλά…

Έχουμε μήπως ήδη παραδείγματα φυσικών καταστάσεων ή φαινομένων που απ’ την φύση τους δεν είναι εμπορεύματα, αλλά…; Ναι!!!! Τον αέρα και τον ήλιο! Έχουν μετατραπεί σε «ακατέργαστες πρώτες ύλες» της ιδιωτικής (βιομηχανικής) παραγωγής ρεύματος (με τις ανεμογεννήτριες / φωτοβολταϊκά)∙ κι έτσι ενώ «δεν είναι εμπορεύματα απ’ την φύση τους» μετατράπηκαν σε ουσιαστικούς παράγοντες παραγωγής του εμπορεύματος ηλεκτρική ενέργεια… Μέχρι του σημείου να χρηματιστικοποιηθούν. (Συμβαίνει λοιπόν το εξής: οι αντιδράσεις κυρίως κατά των ανεμογεννητριών εστιάζουν στα προβλήματα που δημιουργούν, παρακάμπτωντας όμως το πιο καίριο και με προεκτάσεις ζήτημα, της ιδιωτικοποίησης / εμπορευματοποίησης φυσικών υποθεμάτων όπως ο αέρας και ο ήλιος που θεωρητικά δεν έχουν ιδιοκτήτη… Μέχρι, ίσως, να αποκτήσουν…)

Financialization of nature 2

Δευτέρα 4 Σεπτέμβρη>> H χρηματιστικοποίηση της φύσης επιδιώκει μεν την ιδιοκτησία επάνω σε διάφορα φυσικά υποθέματα, αλλά μπορεί να γίνει και χωρίς ιδιοκτησία με την στενή έννοια. Μέσω της (ιδιωτικής) διαχείρισης ενός τέτοιου υποθέματος. Μια εταιρεία / ιδιοκτήτρια ενός δικτύου ύδρευσης, για παράδειγμα, δεν έχει την ιδιοκτησία του νερού με την στενή έννοια. Διαχειρίζεται όμως τις ροές του. Αυτό δεν σημαίνει λιγότερη εμπορευματοποίηση. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους ιδιωτικοποιημένους highways: δεν είναι ιδιοκτησία των εταιρειών, αυτές τους διαχειρίζονται / εκμεταλλεύονται.

Με την ίδια έννοια μια εταιρεία που αναλαμβάνει την αναδάσωση μιας καμένης δασικής έκτασης δεν αναγορεύεται αυτόματα σε ιδιοκτήτη της… Ωστόσο, με βάση την υπουργική απόφαση (του 2021…) έχει την πλήρη ευθύνη της αναδάσωσης, με έναν τυπικό έλεγχο από κάποια κρατική υπηρεσία (ότι κι αν σημαίνει τέτοιου είδους «έλεγχος»…)

Ο “ΑνΑΑ” είναι ο ανάδοχος αναδάσωσης…

Με δεδομένο ότι μπορεί να αγοράσει «το απαραίτητο φυτευτικό υλικό» από ιδιωτικά φυτώρια, μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα ότι η εταιρεία / ανάδοχος έχει ουσιαστική, αποφασιστική αρμοδιότητα για το «μελλοντικό δάσος», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό… Επιπλέον, μπορεί να συμπεριλάβει αυτήν την δραστηριότητά της (σαν χρήμα / έξοδο) στο portfolio των δραστηριοτήτων της, να επιδείξει «πράσινο» προφίλ, και να πετύχει άνοδο της μετοχής της χάρη στην επίδειξη «κοινωνικής υπευθυνότητας». Μπορεί ακόμα να συμψηφίσει (σε κάποιο χρηματιστήριο «αποτυπωμάτων άνθρακα»…) αυτήν την «ενάρετη» και «κατά της κλιματικής κρίσης» δραστηριότητά της, με κάποια άλλη όχι και τόσο φιλική, κι έτσι να μειώσει τις «ποινές» της. Επειδή άλλωστε η αναδάσωση δεν είναι μια στιγμιαία πράξη αλλά περιλαμβάνει την παρακολούθηση, την φροντίδα των νέων δέντρων, το πότισμά τους επί χρόνια, συχνά αντιπλημμυρικά έργα και την συντήρησή τους, η ιδιωτική διαχείριση του καμένου δάσους που εμπορευματοποιείται έμμεσα μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και «επένδυση». Η οποία («επένδυση») μπορεί να έχει ανταλλάγματα (απ’ το κράτος για παράδειγμα) σε άλλες επενδύσεις, πιο κλασσικές.

Δεν πρέπει να μπερδευτεί κανείς με τους παλιούς «εθνικούς ευεργέτες»! Εκείνοι ήταν αστοί της διασποράς που ήθελαν να βοηθήσουν τον πληθυσμό της ελληνικής ενδοχώρας παρακάπτοντας το κράτος στο οποίο δεν είχαν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη… Τώρα πρόκειται για «εισηγμένες» στην εποχή του «εμπορίου ρύπων»…

Πέρα απ’ αυτά το δίκτυο της δεη θα μπορούσε να κατηγορηθεί ακόμα και για εμπρησμούς…

Συμβαίνουν μάλιστα και ενδιαφέρουσες (ας πούμε…) συμπτώσεις:

Η «φιλική» προς τα καμένα δάση στη βόρεια Εύβοια EREN Group είναι μια γαλλική εταιρεία που μεταξύ άλλων εγκαθιστά και εκμεταλλεύεται αιολικά πάρκα…

Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του – για την εταιρική καλοσύνη…

Financialization of nature 3

Θα γίνει άραγε και ο us army «ανάδοχος»; Έχουν δημιουργηθεί πολλά στρέμματα ευκαιριών και γι’ αυτόν… στον Έβρο…

Δευτέρα 4 Σεπτέμβρη>> Το ότι «το Ελληνικό Δημόσιο δεν απεμπολεί οποιοδήποτε δικαίωμα του επί των εκτάσεων αυτών» πιθανόν να αφορά την ιδιοκτησία με την στενή έννοια των εκτάσεων που υιοθετούν οι «ανάδοχοι» (νονοί;), αλλά δεν σημαίνει κάτι παραπάνω. Ούτε και στις εκτάσεις των αμερικανικών βάσεων «το ελληνικό δημόσιο απεμπολεί…» – και λοιπόν;

Το ουσιαστικό στη συγκυρία των τελευταίων χρόνων είναι (κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής) το αν γίνεται (και πως γίνεται…) μια «υπόγεια» μετάβαση προς την χρηματιστικοποίηση φυσικών υποθεμάτων (στην προκείμενη περίπτωση δασικών εκτάσεων) στο ελλαδιστάν – και κατά πόσον οι όποιες αδυναμίες προφύλαξης των δασών σχετίζονται («υποκειμενικά» ή «αντικειμενικά» είναι ένα υπο-θέμα) μ’ αυτήν την μετάβαση.

Κομβική κίνηση (για να βγει συμπέρασμα)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Η συντήρηση στοιχίζει

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Κάποιος παλιοχαρακτήρας δημοσιοποίησε τον πιο πάνω χάρτη με τις τιμές του ρεύματος στα ευρωπαϊκά κράτη στις 29 Δεκέμβρη του 2022 – προχτές δηλαδή. Οι τιμές είναι σε ευρώ ανά μεγαβατώρα.

Για έναν περίεργο αλλά και αξιοθαύμαστο λόγο το ρευματάκι στο ελλαδιστάν (τρεχούμενο και γάργαρο) πήγαινε 248 ευρώ (ανά μεγαβατώρα), μακράν το ακριβότερο στη γηραιά ήπειρο – κι αυτό δεν πρέπει να οφείλεται στο κρύο. Ο καιρός δεν έχει βγάλει ακόμα δόντια.

Επειδή χρονιάρες μέρες δεν θέλουμε να πάει ο νους σας στο κακό (σε καρτέλ ας πούμε, ή σε μεταγραφές ceo με πλούσιο βιογραφικό από βαλκανικές μπίζνες-ρημαδιό…) προτείνουμε σαν εξήγηση το γεγονός ότι εδώ είναι το μαιευτήριο της δημοκρατίας.

Δεν είναι και λίγο: βρίσκεται μόνιμα σε θερμοκοιτίδα, αρνείται να ξεμυτίσει, οπότε καίει ρεύμα. Αυξάνοντας δυσανάλογα την ζήτηση τελικά (δεν το είχατε πάρει χαμπάρι, ε;)… Τα υπόλοιπα είναι απλά «ο νόμος της αγοράς» που θάλεγε και κάθε νεοφιλελεύθερος, ρημαδο- ή όχι.

Έτσι δεν είναι;

Η αναδιάρθρωση ως ιδεολογία

Η έλξη του φόβου: μια μετα-ανάλυση της αποτελεσματικότητας και των θεωριών περί έλξης του φόβου… Paper του 2015

(Το fear factory έχει και τους θεωρητικούς του…)

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα∙ σημασία έχει το ποιος κουμαντάρει την συζήτηση: αυτό είναι το κεντρικό δόγμα, το κατά κάποιον τρόπο “there-is-no-alternative” της «εποχής της μετα-αλήθειας» όπως την έχουν ονομάσει, που διογκώνεται όλο και περισσότερο στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Δεν υπάρχουν βέβαια ούτε μετα-αλήθειες, ούτε προ-αλήθειες, ούτε μετα-ψέματα, ούτε προ-ψέματα! Υπάρχει όμως μια συγκεκριμένη ιστορική φάση «μετάβασης» όπου το κεφάλαιο (τα πιο δυναμικά αφεντικά του) κατασκευάζει ήδη «πραγματικότητες»: «επαυξημένες», «ενισχυμένες» (augmented) πραγματικότητες, «εικονικές» (virtual) πραγματικότητες, τα ανάλογα «βιώματα», τις αντίστοιχες «εμπειρίες», την διαρκή ροή και εναλλαγή, κινούμενη άμμο δηλαδή «αληθειών» και διαψεύσεων, και πάει λέγοντας∙ με κάθε σχιζοφρενική αντιφατικότητα ακόμα και στην ίδια τη «νέα» ορολογία… Το colpo grosso της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι ακριβώς αυτό: η ολοκλήρωση του εμπορεύματος, του θεάματος και του ελέγχου μέσα απ’ το εμπόριο ή/και την επιβολή «πραγματικότητας» ή «πραγματικοτήτων» σύμφωνα με τις κάθε φορά κερδοφόρες και αποδοτικές προδιαγραφές.

Στη μορφή-εμπόρευμα, πράγματι, δεν υπάρχει ούτε αλήθεια ούτε ψέμα (ίσως κάτι σαν «ψεμολήθη» ή αληθοφάνεια)∙ υπάρχει όμως σε στρατηγική θέση η διαχείριση της «λειτουργίας» της/του. Όπως σωστά είχε σχολιάσει ο Μαρξ, ο φετιχισμός του εμπορεύματος είναι η εκκοσμίκευση του θρησκευτικού (χριστιανικού) φετιχισμού. Τώρα ο φετιχισμός της «πέρα απ’ την αλήθεια και το ψέμα» κυριαρχίας επιδιώκει να είναι η εκκοσμίκευση της θείας δίκης – που είναι βέβαια άγνωστη και μυστηριώδης. “Πέρα απ’ την αλήθεια και το ψέμα” βρίσκεται η αυθεντία…

Τι πάει να πει «σημασία έχει το ποιος κουμαντάρει την συζήτηση», άρα το ποιος όχι μόνο σκηνοθετεί αλλά επίσης διαλέγει ή/και επιβάλλει τις «διαφορετικές απόψεις» και τα χαρακτηριστικά τους; Πάει να πει σημασία έχει το ποιος κατέχει την εξουσία. Όχι, μόνο, επειδή αυτός λογοκρίνει. Αλλά επίσης (ίσως κυρίως) επειδή αυτός νοηματοδοτεί.

Στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας αυτή η καπιταλιστική στρατηγική έγινε κοινοτοπία. Εκείνα που τώρα (ψευτο…)αναγνωρίζονται σαν «προβλήματα» ή «αδυναμίες» της (όπως, για παράδειγμα, οι συνέπειες της κατ’ οίκον φυλάκισης στο ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών) ρίχνονταν στον Καιάδα ως ψέματα όταν λέγονταν έγκαιρα και ενάντια στα πραξικοπήματα. Είναι μια ήδη χειροπιαστή απόδειξη του «δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα∙ σημασία έχει…».

Το κεφάλαιο-σχέση ως υπερ-νόρμα είναι, αν το σκεφτούμε από μια διαφορετική μεριά, η «συγκέντρωση», η οργάνωση και η αξιοποίηση του γενικευμένου κοινωνικού, ηθικού, διανοητικού, αισθητικού tribalism, της σύγχρονης «φυλετικοποίησης», της κονιορτοποίησης δηλαδή των σημείων προσανατολισμού, των σημείων αναφοράς, στις δυτικές κατά κύριο λόγο κοινωνίες τα τελευταία 30 «νεοφιλελεύθερα» χρόνια. Είναι η οργανωμένη συν-κίνηση, και με τις δύο έννοιες. Της (συνήθως διαλυτικής και πειθαρχικής) συναισθηματικής ταλάντωσης, αλλά και του μαγνητισμού των συμπεριφορών απ’ τον ίδιο πόλο. Καινοφανείς λέξεις που έχουν γίνει της μόδας όπως «συμπερίληψη» απηχούν αυτό ακριβώς: το μάντρωμα των πληθωρισμένων δι-ατόμων, των ναρκισσιστικών, τσακισμένων, παρανοημένων και παρανοούντων Εγώ-Κεφάλαιο που επιπλέουν αναίσθητα πια σε μια ταραγμένη, φουρτουνιασμένη θάλασσα σημείων-παραληρηματικής-εξουσίας∙ σε ένα υπονομευμένο, ναρκοθετημένο, υποθηκευμένο, παραλυτικό, σκοτεινό διαρκές Τώρα με μοναδικό πολικό αστέρα τον φόβο.  

Είναι παλιό, είναι διδακτικό, θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει στην πρώτη σελίδα των έργων των ιστορικών του μέλλοντος, και θα το επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά:

O αξιωματούχος μου είπε ότι τύποι του είδους μου «ανήκουν σ’ αυτό που αποκαλούμε κόσμος – βασισμένος – στην – πραγματικότητα», τον οποίο περιέγραψε σαν αποτελούμενο από ανθρώπους «που πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν απ’ την συνετή μελέτη της πραγματικότητας όπως αυτή εμφανίζεται μπροστά μας». Συμφώνησα και μουρμούρισα κάτι για τις αρχές του διαφωτισμού και του εμπειρισμού.

 Mε έκοψε. «Aλλά ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι» συνέχισε. «Tώρα είμαστε αυτοκρατορία, κι όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Kαι την ώρα που εσείς μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα που δημιουργήσαμε – όσο πιο συνετά μπορείτε – ξαναδρούμε, δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, τις οποίες επίσης μπορείτε να μελετήσετε, κι έτσι προχωράνε τα πράγματα. Eίμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας …. και εσείς, όλοι εσείς, έχετε μείνει πίσω να μελετάτε αυτά που κάνουμε».
(New York Times Magazine, Oκτώβριος του 2004)

Δεν έγιναν αυτοκρατορία, αλλά στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η βασική ιδέα παραμένει….

Ευτυχές το καινούργιο και θαυμαστό 2023, 2024, 2025… – σα να λέμε.

MNHCK

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Ίσως, «ίσως» λέμε, αν κάποιοι ιστορικοί του μέλλοντος θελήσουν να δώσουν ένα τίτλο με όνομα πόλης στην εξελισσόμενη «αναταραχή-στην-ευρώπη», να μην χρησιμοποιήσουν το Kyiv (Κίεβο). Αλλά το Minsk – την πρωτεύουσα της λευκορωσίας. Παρότι το Μινσκ δεν έχει μπει στρατιωτικά στο ουκρανικό πεδίο μάχης, έπαιξε τον ρόλο του σαν οικοδεσπότης των προσπαθειών να μην υπάρξει τέτοιο πεδίο. Ή, ίσως, «ίσως» λέμε, αναρωτηθούν (οι ιστορικοί του μέλλοντος) αν όντως υπήρξαν τέτοιες, ή αν οι προσπάθειες ήταν εικονικές. Σ’ αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο το Βερολίνο θα βρίσκεται πίσω, δίπλα, πολύ κοντά στον τίτλο «Μινσκ».

Την πιο «επεισοδιακή» προτροπή για έναν τέτοιο τίτλο έδωσε η κυρία Μέρκελ, συνεντευξιαζόμενη την περασμένη Τετάρτη 7 Δεκέμβρη στην καθεστωτική εφημερίδα Die Zeit. Να τι είπε σχετικά μ’ εκείνες τις δύο συμφωνίες (Μινσκ 1 το 2014 και Μινσκ 2 το 2015), τις οποίες είχαν προσυγράψει το Κίεβο, οι εκπρόσωποι του Donbass, το Παρίσι και το Βερολίνο, έγιναν αποφάσεις του ΟΗΕ, και προέβλεπαν την τροποποίηση του ουκρανικού συντάγματος προς πιο ομοσπονδιακή μορφή και την απόδοση στις αντάρτισσες επαρχίες του Donbass αρκετής αυτονομίας ώστε να παραμείνουν εντός ουκρανίας – συμφωνίες που είχαν την έγκριση αν και όχι την υπογραφή της Μόσχας (που σωστά θεώρησε ότι αν γίνει επίσημα εμπλεκόμενο μέρος στο ζήτημα αυτό θα πρέπει να παρεμβαίνει συνέχεια):

… Οι συμφωνίες του Μινσκ ήταν μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία. Χρησιμοποίησαν αυτόν τον χρόνο για να δυναμώσουν, όπως φαίνεται σήμερα. Η Ουκρανία του 2014 – 2015 δεν είναι η σημερινή Ουκρανία. Όπως είδαμε στη διάρκεια των μαχών στην περιοχή του Debaltseve στις αρχές του 2015, η Ρωσία θα μπορούσε εύκολα να την έχει καταλάβει. Αμφιβάλω αν οι χώρες του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να έχουν κάνει τότε όσα κάνουν σήμερα για να βοηθήσουν την Ουκρανία. Ήταν καθαρό για όλους μας ότι επρόκειτο για μια παγωμένη σύγκρουση, ότι το πρόβλημα δεν είχε λυθεί. Αυτό έδωσε στην Ουκρανία πολύτιμο χρόνο… 

Εντυπωσιακή πράγματι δήλωση απ’ την μεριά μιας ισχυρής γερμανίδας πολιτικού. Τι κρίση ειλικρίνειας ήταν αυτή; Μήπως είχε πυρετό; Αν πάντως διαβάσει κανείς μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης θα συμπεράνει ότι πρόκειται για δήλωση / συμπέρασμα εκ των υστέρων, με βάση τα τωρινά δεδομένα και τους συσχετισμούς, όχι εκείνα του 2014 και του 2015. Εκ των υστέρων; Όταν η φωτιά έχει ανάψει, κάθε κουβέντα για τα κάρβουνα έχει υποχρεωτικά «καυτή» επικαιρότητα!! Συνεπώς αυτό το αναδρομικό (όχι, ίσως, «σας κοροϊδεύαμε» αλλά σίγουρα) «επιτρέψαμε να σας κοροϊδεύουν οι φασίστες του Κιέβου τόσα χρόνια» (προς την Μόσχα και τους αυτονομιστές του Donbass κατ’ αρχήν) μένει, και δεν είναι αστείο – ακόμα κι αν η Μόσχα το είχε επίγνωση. Οπωσδήποτε την ενισχύει σημαντικά μαζί τα επιχειρήματά της ως προς το γιατί αναγκάστηκε να εισβάλει στην ουκρανία∙ υποθέτουμε όμως ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός της ομολογίας της κυρίας Μέρκελ…

Απ’ την άλλη μεριά δεν ταιριάζει με τα γεγονότα, για όσους θέλουν να τα λαμβάνουν υπόψη τους: το Βερολίνο αγκάλιασε κυριολεκτικά τον κλόουν για όσο καιρό ήταν, σαν πρόεδρος, έτοιμος να τα βρει με την Μόσχα, το 2019∙ και ο τότε γερμανός υπ.εξ. (σήμερα πρόεδρος…) Steinmeier έβαλε τα δυνατά του για να υπογράψει ο Zelensky την «φόρμουλα Steinmeier» τον Σεπτέμβρη του 2019 για την γρήγορη εφαρμογή των συμφωνιών Minsk 1 και 2 – μόνο για να προκαλέσει την εναντίον του έκρηξη των χιλιάδων φασιστών, απειλές για το κεφάλι του, και (γρήγορα) να το γυρίσει. (Περισσότερα γράψαμε στις 14 Μάρτη και στις 18 Απρίλη). Κορόιδευε και το φθινόπωρο του 2019 το Βερολίνο; Ποιόν; Τον εαυτό του; Εν τέλει γιατί ο κλόουν και οι τοξικοί γύρω του δεν χάνουν ευκαιρία να σιχτιρίσουν, ακόμα και σήμερα, το Βερολίνο;

Ή μήπως τώρα το γερμανικό καθεστώς «γλύφει τις πληγές του»; Ποιες πληγές; Ας πούμε το γεγονός ότι ποτέ δεν τόλμησε να εκθέσει δημόσια είτε τον φασίστα Porosenko είτε τον γελοίο Zelensky για το γεγονός ότι υπέγραφαν και ξε-υπέγραφαν – όπως όφειλε να κάνει. Ή: ποτέ δεν κατήγγειλε ανοικτά το φασιστοπραξικόπημα στο Κίεβο στις 22 Φλεβάρη του 2014, που έγινε για να εμποδίσει την συμφωνία που είχε υπογραφτεί την προηγούμενη μόλις μέρα για εκλογές στην ουκρανία με την εγγύηση (και) της γερμανίας. Γιατί το Βερολίνο έμεινε μουγκό; Για τον ίδιο λόγο που έμεινε μουγκό και το Παρίσι: για να μην ενοχλήσουν την Ουάσιγκτον, για να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους. Που ως γνωστόν, απ’ την απέναντι μεριά του Ατλαντικού, συνοψίζονταν σε δύο λέξεις: άντε γαμηθείτε! (Victoria Nuland).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Baerbock

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>>

… Πρέπει να αρπάξουμε αυτήν την διατλαντική στιγμή. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για να κτίσουμε έναν δυνατότερο, μόνιμο διατλαντικό συνεταιρισμό για τον 21ο αιώνα.

Το 1989 ο πρόεδρος των ΗΠΑ George Bush προσέφερε στη γερμανία έναν «συνεταιρισμό για την ηγεσία». Τότε δεν υλοποιήθηκε. Ήταν μια ιδέα πολύ προχωρημένη εκείνη την στιγμή. Στις αρχές των ‘90s η χώρα μου ήταν πολύ απασχολημένη για να κάνει την επανένωση πραγματικότητα για όλους τους πολίτες της. Δούλευε για να θεμελιώσει μια επανενωμένη γερμανία μέσα στην ε.ε.

Αλλά σήμερα, στον κόσμο μιας νέας εποχής, αυτό έχει αλλάξει ριζικά. Το βλέπουμε καθαρά: Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να ασχοληθούμε με τον συνεταιρισμό της ηγεσίας.

(Annalena Baerbock, υπ.εξ. της τρικολόρε γερμανικής κυβέρνησης, σε ομιλία της στο New School της Ν. Υόρκης, στις 2 Αυγούστου 2022)

Το να είσαι ανιστόρητος είναι κακό. Το να είσαι αγεωγράφητος είναι επίσης κακό. Το να είσαι και τα δύο μαζί είναι στα όρια της πολιτικής ηλιθιότητας, τα οποία ξεπερνάει αν είσαι βιτρίνα καπιταλιστικού κράτους πρώτης γραμμής. Φυσικά η αγαπημένη μας Annalena έγινε με αθέμιτα μέσα πρώτα επικεφαλής του πιο φιλομιλιταριστικού, φιλονατοϊκού και πολεμοκάπηλου κόμματος αυτή τη στιγμή στην ευρώπη (των «πράσινων» στη γερμανία) και ύστερα υπ.εξ. Σκαρφάλωσε καριερίστικα σαν στέλεχος λέγοντας ψέματα για το βιογραφικό και τις σπουδές της, κρύβοντας απ’ το «πόθεν έσχες» της μερικές χιλιάδες ευρώ που είχε πάρει σαν έξτρα αμοιβή απ’ το κόμμα της (για άγνωστους λόγους) όταν ήταν βουλευτίνα: αυτά είναι προσόντα για να κάνει κάποιος πολιτική καριέρα στο ελλαδιστάν… αλλά και στο Βερολίνο;

(Έτσι φαίνεται πια…)

Η παρακμή, της παρακμής, ω παρακμή! Όταν το 1989 ο Bush ο Α πρότεινε συνεταιριλίκια στη Βόννη η αγαπημένη Annalena ήταν μόλις 9 χρονών. Δεν γινόταν να ασχοληθεί. Δυστυχώς, μεγαλώνοντας, δεν φρόντισε να μάθει τι είδους πρόταση ήταν εκείνη. Δεν έμαθε λοιπόν ότι η πρόταση έγινε επειδή η Ουάσιγκτον φοβόταν την ενοποιημένη γερμανία. Δεν έμαθε ότι η ενοποίηση ήταν ένα μεγάλο οικονομικό και γεωπολιτικό δώρο του Γκορμπατσώφ προς την Βόννη, που τρόμαξε ταυτόχρονα εκτός απ’ την Ουάσιγκτον τόσο το Λονδίνο όσο και το Παρίσι. Πάλι ενιαία γερμανία στο κέντρο της ευρώπης; Ο συνεταιρισμός ηγεμονίας ήταν, για να το πούμε έτσι, μια σπασμωδική «πρόταση αντιπερισπασμού», που δεν προχώρησε (ούτε αυτό ξέρει η αγαπημένη Annalena) όχι επειδή το ενοποιημένο γερμανικό κράτος ήταν απασχολημένο με τα εσωτερικά του, αλλά επειδή σχεδίαζε την δική του ηγεσία / ηγεμονία (κι όχι μόνο στην ευρώπη) ενάντια στις ψυχροπολεμικές δεκαετίες της αμερικανικής ηγεμονίας! Με την οποία βρέθηκε πολύ σύντομα σε proxy σύγκρουση στα δυτικά βαλκάνια. Πρώτα με την διάλυση της γιουγκοσλαβίας και ύστερα στο κόσοβο…

Ούτε βέβαια θυμάται η πλούσια σε φιλοδοξίες και φτωχή στο μυαλό Annalena πως όταν ήταν 23 χρονών, το 2003

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Schröder

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>>

… Επίσης παράξενο – και σημαντικό – ήταν το ότι στις 15 Σεπτέμβρη, ο πρώην γερμανός καγκελάριος Schroeder μπήκε απρόσκλητος στο γραφείο του Scholtz όπου βρίσκονταν μόνο ο καγκελάριος και ο αντικαγκελάριος Robert Habeck. Ο Schroeder έριξε δυνατά πάνω στο γραφείο μια μακροπρόθεσμη πρόταση προμήθειας φυσικού αερίου απ’ την Gazprom, κάτω απ’ τα μάτια του Scholtz.

O καγκελάριος και ο πρώην καγκελάριος κοιτάχτηκαν για μια στιγμή – χωρίς να πουν κουβέντα. Ύστερα ο Schroeder άπλωσε το χέρι του, πήρε πίσω το ντοσιέ, γύρισε την πλάτη και έφυγε απ’ το γραφείο. Δεν ειπώθηκε τίποτα.

Στις 26 Σεπτέμβρη (11 μέρες αργότερα) έγινε το σαμποτάζ στον αγωγό nordstream. Έκπληξη (ναι ή όχι);

(Μια μικρή λεπτομέρεια της εποχής: απ’ το Necessary Illusions (…) του Alastair Crooke, στις 5 Δεκέμβρη του 2022)

Τι να σκέφεται άραγε ο Schroder για την «κρίση ειλικρίνειας» (;) της κυρίας Μέρκελ ότι υπέγραψε μια, δυο, τρεις συμφωνίες για να δώσει την ευκαιρία στους ουκρανοφασίστες να προετοιμαστούν καλύτερα παραβιάζοντάς τες; Τι θα της πει όταν συναντηθούν στο σύλλογο συνταξιούχων γερμανών πρωθυπουργών; Δεν ξέρουμε. Το γεγονός ωστόσο ότι ο σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος πήρε το πόστο του ceo της εταιρείας του Nord stream 1 μετά την πρωθυπουργική και κομματική αποστρατεία του το 2006 (τυπικά παραιτήθηκε λόγω κατακραυγής τον Μάρτη του 2022) δεν οφειλόταν στο ότι δεν θα εύρισκε αλλού τέτοιου είδους καλοπληρωμένο πόστο. Είχε βρει. Ήταν συνέπεια, μάλλον, της “ostpolitik” του, που κι αυτή ήταν μέρος του γενικού και σταθερού γερμανικού προσανατολισμού προς-τα-ανατολικά ήδη απ’ την εποχή του Willy Brandt, την δεκαετία του 1970. Κατά τη γνώμη του Schroder (και, υποθέτουμε, του συνόλου των γερμανών βιομηχανιών τότε) η μακρόχρονη, σταθερή παροχή φτηνού ρωσικού φυσικού αερίου μέσω υποθαλάσσιων αγωγών, αλλά και άλλων κρίσιμων πρώτων υλών, ήταν μέρος και μαζί απόδειξη της στρατηγικής σχέσης μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας. Αυτό έλεγε…

Η σταθερή ανάπτυξη του ευρασιατικού project (και η θρυλική «μετατόπιση του κέντρου βάρους του παγκόσμιου καπιταλισμού στην ασία») είχε μια καλή θέση για το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, μια θέση την οποία μπορούσε να προτείνει στο Βερολίνο και να διαχειριστεί (και προς το δικό της όφελος) η Μόσχα. Γιατί η Μόσχα; Αν και στρατιωτικά σαφώς πολύ ανώτερη σε σχέση με το Βερολίνο, αυτή η ανωτερότητά της θα μπορούσε να είναι μέρος της «ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας» απέναντι σε πιθανούς αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς-μέσα-στην-παρακμή. Ταυτόχρονα, επειδή το ρωσικό κεφάλαιο δεν ήταν επικίνδυνος βιομηχανικός ανταγωνιστής του γερμανικού, Μόσχα και Βερολίνο θα μπορούσαν να σχηματίσουν ένα συνεργατικό δίπολο μέσα στο ευρασιατικό project, όχι ακριβώς αντίβαρο αλλά σίγουρα «εξισορροπιστή ισχύος» απέναντι στο εκτοξευόμενο καπιταλιστικά, παραγωγικά και τεχνολογικά Πεκίνο. Η γερμανική ostpolitik θα έφτανε έτσι στην ωριμότητά της, αν και όχι υποχρεωτικά σαν «πολιτική της ε.ε.» εφόσον χάρη στον γαλλικό τυχοδιωκτισμό η ε.ε. διευρύνθηκε στα ‘90s (προς τα πρώην κράτη του «ανατολικού μπλοκ», γνωστά τα περισσότερα για τον εθνικιστικό / νεοναζί αντιρωσισμό τους…) πριν εμβαθύνει σοβαρά και αξιόπιστα τους πολιτικούς θεσμούς της προς κάποιου είδους ομοσπονδιοποίηση.

Εννοείται πως η δημιουργία ενός τέτοιου διπόλου μέσα στο ευρασιατικό project θα σήμαινε (και θα επέβαλε) σημαντικό περιορισμό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) ποτέ δεν έκρυψε ότι η αμερικανική κυριαρχία θα φάει τα ψωμιά της και ότι ο καπιταλιστικός πλανήτης θα πάψει να είναι «μονοπολικός» αργά ή γρήγορα. Η διάσημη ομιλία του στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» το 2007 ήταν κάτι παραπάνω από σαφής∙ και, το 2007, το ευρασιατικό project ήταν κάτι που οι δυτικοί υπολόγιζαν ότι θα χρειαστεί καμμιά 50αριά χρόνια το λιγότερο για να ευδοκιμήσει, οπότε ήταν ήσυχοι… Συνάντησε φυσικά τότε τους ειρωνικούς μορφασμούς των αμερικάνων και άλλων δυτικών στις πρώτες γραμμές του ακροατηρίου: η ρωσία (ήταν σίγουροι) θα μείνει για πάντα ένας νάνος-με-πυρηνικά, και μερικές «χρωματιστές επαναστάσεις» θα την αποτελειώσουν.

Ήταν αυτή η άποψη της κυρίας Μέρκελ που ήδη κυβερνούσε στο Βερολίνο; Υποθέτουμε πως όχι. Στην πράξη, τουλάχιστον, έδειχνε κάποιον ρεαλισμό.

Άλλαξε λοιπόν κάτι τα τελευταία χρόνια;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.