Παιδιά το Χάρβαρντ!!!

Μετεμψύχωση του Γουτεμβέργιου; Ή απλά ένας ακόμα τεχνο-βολονταριστής που απέκτησε εξουσία;

Δευτέρα 11 Μάρτη>> Η υπόσχεση πάει ως εξής: αμερικανικά πολεμικά θα δένουν στον Πειραιά (άντε, στη Σούδα…) και θα ξεφορτώνουν … πανεπιστήμια!!! Τι Χάρβαρντ, τι ΜΙΤ, τι Κέιμπριτζ, τι LSE!!! Απ’ το «κορίτσια ο στόλος!!» περάσαμε (επειδή είμαστε και «correct»…) στο «παιδιά το Χάρβαρντ»!!

Δεν είναι μυστικό: το γκουβέρνο don Rico & Co δεν έκανε ούτε μορφωτική, ούτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με τα κατ’ ευφημισμό «μη κρατικά / μη κερδοσκοπικά» ιδρύματα, σε μια επικράτεια που έχει ήδη πλήθος τριτοβάθμιων τέτοιων. (Μπορεί να άνοιξε τον δρόμο για θρησκευτικό πανεπιστήμιο, αλλά αυτό μένει να φανεί). Εκείνο που ενδιαφέρει το γκουβέρνο είναι τα λεφτά. Οι «επενδύσεις» – κι ας είναι ό,τι νάναι, απ’ όπου νάναι. Τελεία και παύλα!

Απ’ αυτήν την άποψη σωστά το φοιτηταριάτο κατάλαβε ότι πρόκειται για ένα ακόμα βήμα (πάντως ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο…) ιδιωτικοποίησης της έτσι κι αλλιώς ΣΔΙΤ τριτοβάθμιας παιδείας. Το από πρώτη ματιά παράξενο αλλά όχι ανεξήγητο είναι όμως πως οι αντίθετοι μ’ αυτό το βήμα δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το ότι μιλώντας (με πραγματικές ιστορικές συντεταγμένες) περί «παιδείας», «εκπαίδευσης», κλπ, στην 3η δεκαετία του 21ου αιώνα, αυτό το ένα-ακόμη-βήμα είναι, ουσιαστικά, απάτη! (Όπως, άλλωστε, και διάφορες άλλες πολυδιαφημισμένες «επενδύσεις» υπό τον σοφό σχεδιασμό του don Rico & Co). Ο σε εξέλιξη ριζικός μετασχηματισμός (ένας ακόμα στην ιστορία του θεσμού…) έως κατεδάφιση εκείνου που ιστορικά έχει ονομαστεί «καθολικότητα της γνώσης» (: university…) είναι βέβαια όχι απλά παρόν αλλά έως και ζήτημα «μοντέρνας» λούμπεν φλυαρίας και στα μέρη μας. Κι ωστόσο μοιάζει ως εάν αυτό να συμβαίνει σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ ένα άλλο σύμπαν – έτη φωτός μακριά απ’ την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων α λα ελληνικά!!!

Να θυμίσουμε πρώτα το ιστορικά δυσάρεστο για την πρωτοκοσμική αλαζονεία. Τα πρώτα αληθινά πανεπιστήμια σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου ήταν αραβικά – όχι ευρωπαϊκά!!! Την εποχή που στην ευρώπη βούλιαζαν στην θρησκοληψία και στις δεισιδαιμονίες του χριστιανισμού και της φεουδαρχίας, στην επικράτεια του κοσμοπολίτικου, καινοτόμου χαλιφάτου των Αββασιδών έφτιαχναν ακαδημαϊκούς θεσμούς υψηλής πνευματικότητας και έρευνας. Το πρώτο πανεπιστήμιο ιδρύθηκε από γυναίκα, την Fatima al-Fahri, στην πόλη Fes (στο τωρινό μαρόκο): ήταν το πανεπιστήμιο του al-Qarawiyyin… Το 859 μ.χ… Αυτό για να θυμούνται όλοι όσοι βρίζουν ή οικτίρουν τους άραβες και το ισλάμ ότι η πρωτοκοσμική κατοχή (αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός) κατέστρεψε σ’ όλο τον πλανήτη και έκλεψε κάθε τι που βρισκόταν μπροστά της, είτε γνώση, είτε κοινωνικές σχέσεις, είτε εργασία, είτε υλικά, είτε γη, θάλασσα και αέρα, καταδικάζοντας τους αντίστοιχους πληθυσμούς στην περιθωριοποίηση, στην ένδεια και στον συντηρητισμό της «απλής» επιβίωσης…

Ας γυρίσουμε στον τωρινό αιώνα. Τι σημαίνει άραγε ότι στα «καλύτερα δυτικά πανεπιστήμια» επιβάλλεται πλέον λογοκρισία; Τι σημαίνει άραγε ότι στα «καλύτερα αμερικανικά πανεπιστήμια» (αυτά που δήθεν θα ανοίξουν περίπτερα στο ελλαδιστάν…) καρατομούνται πρυτάνεις αν τολμήσουν και καταδικάσουν, έστω και διακριτικά, το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς; Τι συνεπάγεται και τι δείχνει η κυριαρχία των ιδιωτικών «χορηγιών» και «χρηματοδοτήσεων» στα πλέον διάσημα «μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά» ιδρύματα; Και, εν τέλει, ποια είναι η οργανική σχέση ανάμεσα στα σύγχρονα ακαδημαϊκά πραξικοπήματα και στη γενική μηχανοποίηση της γνώσης / σκέψης;

Κρατώντας αυτές τις ερωτήσεις (και, κυρίως, τις απαντήσεις!) στο σκοτάδι, κρύφτηκε το ότι οι don Rico & Co είναι κοινοί απατεώνες που οραματίζονται κάτι ανάμεσα σε golden visa και airbnb της «εκπαίδευσης» απλά και μόνο επειδή (και για όσο…) υπάρχουν ακόμα αρκετοί διατεθειμένοι να πληρώνουν για πιστοποιητικά που (κορνιζαρισμένα) θα διακοσμήσουν τα σαλόνια τους!!

Το θέμα είναι σοβαρό, με μεγάλο βάθος και πλάτος, και ξεπερνάει τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής. Θα επανέλθουμε μέσω του Sarajevo.pdf. Εν τω μεταξύ προτείνουμε σα βουτιά-κατευθείαν-στα-βαθιά (ως εισαγωγή σ’ αυτό το θέμα) το τετράδιο για εργατική χρήση νο 3 (Σεπτέμβρης 2018): η μηχανοποίηση της σκέψης. (Μάταιη λίγο πολύ η πρόταση, αφού ποιος έχει τώρα όρεξη να διαβάσει 100 σελίδες για τον Leibniz και τον Frege, τον Taylor και τον Turing και τον Chomsky… «Άσε ρε φίλε, έχουμε να δούμε σήριαλ τώρα, έχουμε και social, σιγά μη βγάλουμε τα ματάκια μας στο χαρτί». Σωστά…)

Για τις ανάγκες αυτού εδώ του σύντομου σημειώματος: chatGPT! Αν οι ακαδημαϊκοί ανησυχούν και ψάχνουν τρόπους για να σταματήσουν μια μηχανή-που-συναρμολογεί-φράσεις απ’ το να παίρνει τα πτυχία το ένα μετά το άλλο, αυτό δεν είναι πρόβλημα της μηχανής!!! Είναι, απλά, καπιταλιστική εξέλιξη!! Και μάλιστα στον θεωρούμενο ως πρόσφατα περιφρουρημένο έως «ιερό» χώρο της διανοητικής παραγωγής, στο χώρο της ιντελιγκέντσιας! Αφού η παραγωγή διαχωρισμένης γνώσης έφτασε σε τέτοιο σημείο ξετσιπωσιάς ώστε ο χαρακτηρισμός των Καταστασιακών περί «ειδικευμένων ηλίθιων» να είναι χάδι, γιατί να μην μηχανοποιηθεί μέσω σύνθετων αλγόριθμων αυτή η διαχωρισμένη γνώση; Ταιηλορισμός, απλά ταιηλορισμός!!!

Οπότε: τι ακριβώς πρόκειται να πουλάνε τα ιδρύματα (γενικά) και τα «μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά» (ειδικά) σε λίγα χρόνια; Εγκεφαλικές φλάντζες για τα neuralinks;

Φύκια για μεταξωτές κορδέλες…

Ριζικές λύσεις

Δευτέρα 16 Γενάρη>> Δύο (ιδιωτικά υποθέτουμε) σχολεία στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασιλιά της αγγλίας κλπ κλπ, το Hylands School στο Chelmsford και το Southchurch High School στο Southhend δείχνουν τον δρόμο για το πολιτικά και υγιειονομικά ορθό μέλλον: απαγόρευσαν πρόσφατα οποιοδήποτε είδος φυσικής επαφής μεταξύ των μαθητών (πιο σωστά: αιχμαλώτων). Don’t touch!!! Κι όταν λένε «μην αγγίζετε» το εννοούν: θα απαγορεύονται αγκαλιές, φιλιά (: κίνδυνος θάνατος!), χειραψίες, φιλικά κτυπήματα στην πλάτη… τα πάντα. Εννοείται θα απαγορεύεται και οποιαδήποτε «romantic relationship» που μεταφράζεται σε «αισθηματική σχέση». Και ο νοών νοείτω.

… Αν το παιδί σας ακουμπάει κάποιον άλλο, είτε με συναίνεση είτε όχι, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Μπορεί να προκύψει τραυματισμός, ή κάποιος να νοιώσει άβολα, ή κάποιος να αγγιχθεί με τον όχι σωστό τρόπο… δήλωσε η Catherine McMillan, προϊστάμενη στο Hylands.

Δεν ξέρουμε αν η καθημερινή ζωή σ’ αυτά (ή και σε άλλα) τα σχολεία της επικράτειας περιλαμβάνει τακτικά γροθιές, κλωτσιές, ή/και μπαλαμουτιάσματα. Μάλλον αποκλείεται. Συνεπώς ο ριζικός τρόπος με τον οποίο απαγορεύεται κάθε σωματική επαφή δένει με «δημιουργικό τρόπο» την χρήσιμη εμπειρία του υγιειονομικού social distancing (που γνώρισε λαμπρές μέρες και νύχτες) με την επιβολή της γενικευμένης ψηφιακής μεσολάβησης σε κάθε δευτερόλεπτο των ανθρώπινων σχέσεων – (εκτός σχολείου προς το παρόν). Ανήκει στη σχολή της μασκοφορίας-παντού-στο-σχολείο.

Συνεπώς αυτή η απαγόρευση δεν θα πρέπει να θεωρηθεί περιθωριακή όπως βολεύει τις απωθήσεις.

Μάλλον είναι ταυτόχρονα πρωτοπόρα και διδακτική: θα τα μάθουμε να συμπεριφέρονται όπως περιμένουν οι μελλοντικοί εργοδότες τους είπαν οι υπεύθυνοι στους θορυβημένους γονείς για τα παιδιά τους. Ας μην αγνοηθεί η φροντίδα για την ένταξη σε κάποια (μελλοντική) «αγορά εργασίας».

(Παρ’ όλα αυτά, μέσα στη μαυρίλα του πολιτικά, παιδαγωγικά και οτιδήποτε άλλο “σωστού” νεοφασισμού,  υπάρχει κάτι αισιόδοξο. Αν οι αγκαλιές και τα φιλιά απαγορευτούν εδώ κι εκεί, τότε ίσως η παρανομία τα κάνει πιο γεμάτα, πιο γλυκά, πιο επιθυμητά – και πιο συνειδητά…).

Καταναγκασμός, βία κι άλλα ωραία

Δευτέρα 14 Ιούνη>> Τα εκατομμύρια των Spectacle Victims νομίζουν ότι η καθεστωτική βία (που υφίστανται και τα ίδια) είναι μόδα. Νομίζουν ότι οι πλατφορμιασμοί είναι tattoo. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι πως μόνο σε μέρη σαν το ελλαδιστάν (μέρη δηλαδή όπου η πρόσφυση στην εξουσία και οι πολιτικές πρόσοδοι είναι η εθνική νόρμα) αυτά τα Victims γίνονται και τα ίδια αναπαραγωγοί της psyop: Έκλεισες ραντεβού για στο αόρατο δικαστήριο της «νέας κανονικότητας». Στην πραγματικότητα όχι για λόγους υγείας, ό,τι παπαριές κι αν λέγονται. Για λόγους πειθαρχίας. (Γινόταν το ίδιο ακριβώς όταν έλεγες ότι δεν πρόκειται να πας στο στρατό: ο άλλος, αγανακτισμένος, απαντούσε «κι εγώ μαλάκας είμαι που πήγα;», εννοώντας ότι αν είναι όλοι μαλάκες τότε ο.κ….)

Οι μικροαστοί ποτέ δεν καταλαβαίνουν, ποτέ δεν βλέπουν τον ορίζοντα! Όταν συστρατεύονται με ολοκληρωτικά καθεστώτα θεωρούν ότι κάνουν κάτι φυσιολογικό: μπαίνουν στον «ρου της ιστορίας», με την ελπίδα πάντα των ωφελημάτων. Τώρα, για παράδειγμα, νομίζουν ότι με τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής αποκτούν «ανοσία» – ούτε που τους περνάει απ’ το μυαλό ότι απλά γίνονται αιώνια πελατάκια του συμπλέγματος… Κι όσο περισσότερο είναι προσανατολισμένοι στην όποια εξουσία, τόσο περισσότερο πιστεύουν ότι κάποια ψίχουλα περισσεύουν και γι’ αυτούς. «Ανοσίας» εν προκειμένω.

Στην γαλλία, στην ισπανία, στη γερμανία ή στην ιταλία όσοι πλατφορμιάζονται είναι τουλάχιστον διακριτικοί. Δεν θέλουν να γίνουν τσιράκια: φταίει η ιστορικη συγκρότηση των σχέσεών τους με την μορφή-κράτος. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο: τα κόμπλεξ και η ανασφάλεια (ακόμα και για τον πλατφορμιασμό) γίνονται επιθετικότητα. Και το σύστημα τρίβει τα χέρια του (δες ενισχυτικά και το τελευταίο σημερινό σχόλιο).

Ποιά είναι η πραγματικότητα; Κατ’ αρχήν, για να μην κουράζονται οι λακέδες και οι τσάτσοι: αυτούς τους υγιειονομικούς καταναγκασμούς, αυτήν την δικτατορία στο όνομα της υγείας (και ό,τι άλλο) θα την πολεμήσουμε όσο δεν πάει!!! Θα την πολεμήσουμε ακόμα και για λογαριασμό τους· όταν κάποιοι από δαύτους αρχίσουν να πνίγονται και καταλάβουν θα είναι αργά. Και δεν είμαστε λίγοι / ες. Αυτό σημαίνει ότι το διακομματικό σύστημα ίσως χρειαστεί να ξανανοίξει τα «ξερονήσια» – εν είδει Σπιναλόγκας…

Δεύτερον, αυτήν την περίοδο το ελληνικό καθεστώς (διακομματικά, μέσα κι έξω απ’ την βουλή, το τονίζουμε) κάνει ψυχολογικό πόλεμο σχετικά με τον «εμβολιαστικό» καταναγκασμό. Είναι του είδους «κάτσε καλά γιατί θα σε δείρω» που λένε διάφοροι γονείς στα παιδιά τους. Κάποιες φορές πιάνει, κάποιες όχι: βλέπετε, ακόμα και τα κανονικά νήπια χαμπαριάζουν διαισθητικά περισσότερα από πολλούς ενήλικες καθηλωμένους στο πρωκτικό στάδιο!

Αν εξαιρέσουμε μια πρωτοβάθμια δικαστική απόφαση στην ιταλία, που επέβαλε τον καταναγκασμό στους υγιειονομικούς (για την οποία δεν ξέρουμε ακόμα την τύχη της σε υψηλότερου βαθμού δικαστήρια), και λαμβάνοντας υπόψη τους υπαρκτούς συσχετισμούς δύναμης σε διάφορες δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, δεν ξέρουμε άλλο μέρος που να γίνεται τέτοια επιθετική ψυχολογική εκστρατεία «υγιειονομικής» βαρβαρότητας όπως στο ελλαδιστάν. Γενικά μιλώντας το ζήτημα του καταναγκασμού είναι τόσο εξώφθαλμα παράνομο σύμφωνα με το τυπικό σύνταγμα των αστικών κρατών ώστε οι πολιτικές βιτρίνες διστάζουν ακόμα να πατήσουν και εκεί (μετά τα συνταγματικά πραξικοπήματα των γενικευμένων απαγορεύσεων)· συν το γεγονός ότι έχουν ήδη διαμορφωθεί σε πολλές κοινωνίες ικανά αναχώματα σε ότι αφορά αυτό ακριβώς το τυπικό σύνταγμα. Στο ελλαδιστάν, απ’ την άλλη, όλα αυτά είναι τόσο σχετικά όσο βολεύει τον γενικευμένο μικροαστισμό και τα αφεντικά του. Ο κάθε καραγκιόζης, «ειδικός» ή όχι, μπορεί να λέει την παπαριά του – and the show (δηλαδή η psyop) goes on.

Εκείνο που καταλαβαίνουμε όμως καλά είναι το εξής: η εστίαση στους υγιειονομικούς και, σε δεύτερο χρόνο, στους εκπαιδευτικούς, αφορά την εκτίμηση του ντόπιου καθεστώτος και των λακέδων του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος για το ποιοί είναι οι «αδύνατοι κρίκοι στην αλυσίδα εργασίας του κοινωνικού εργοστάσιου». Έχοντας αυτοί οι τομείς κρατικά συνδικάτα (της δεξιάς και της αριστεράς του συστήματος…) και χωνεμένη την σκλαβιά του «κλαδικού συμφέροντος» επί δεκαετίες, φαίνεται ότι το διακομματικό γκουβέρνο εκτιμάει πως μπορεί να τρολάρει τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τους εκπαιδευτικούς χωρίς κανένα κόστος. Κι ως τώρα αποδεικνύεται πως πράγματι δεν έχει κόστος…

Αντίθετα, και παρότι το επιχείρημα «της επαφής με πλήθος τρίτων» θα ίσχυε απόλυτα, αυτό το ίδιο διακομματικό γκουβέρνο δεν τολμάει να αγγίξει (με την απειλή και τους εκβιασμούς του καταναγκαστικού πλατφορμιασμού) τους εξής δημόσιους υπαλλήλους: την αστυνομία, τους μόνιμους αξιωματικούς του στρατού, και την εκκλησία. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: δεν εννοούμε ότι θα έπρεπε να το κάνει!!!). Γιατί δεν αγγίζει τον σκληρό πυρήνα των κρατικών μηχανισμών; Γιατί εκεί υπάρχει (όπως παντού) υψηλό ποσοστό απόρριψης της υγιεινιστικής εκστρατείας· και οποιαδήποτε «πίεση» θα προκαλέσει έκρηξη!!!

Τι επιδιώκει, λοιπόν το διακομματικό γκουβέρνο μέσω αυτών των ψυχολογικών εκβιασμών ειδικά απέναντι σε υγιειονομικούς και εκπαιδευτικούς; Δεν θα βρει κανείς την απάντηση αν δεν μελετήσει την «τύχη» που έχει η δημόσια υγεία και η δημόσια εκπαίδευση μέσα στις δεδομένες τάσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης!!! Το φορντικό σύστημα (στη δημόσια υγεία και εκπαίδευση) είναι υπό κατάργηση· και οι μισθωτοί σ’ αυτά (που κοιμούνται τον ύπνο της ρουτίνας και των φόβων τους…) υπό υποτίμηση. Κατά συνέπεια το να αντιμετωπιστούν όλοι και όλες σ’ αυτούς τους τομείς σαν μάζα κρέατος στην οποία μπορεί να ασκηθεί κατά βούληση οποιοσδήποτε καθεστωτικός εκβιασμός είναι η πίσω όψη της άγριας υποτίμησής τους.

Το να αναγορευτούν ΑΥΤΟΙ σε «κρέας» για την συγκεκριμένη εκστρατεία και όχι οι μισθωτοί της δημόσιας τάξης, του στρατού ή του θρησκευτικού μηχανισμού (επαναλαμβάνουμε: μακριά από εμάς το «πιάστε κι αυτούς»!!!) δεν θα έχει μεν κάποιο «ολικό υγιειονομικό» αποτέλεσμα (σιγά!!!), θα έχει όμως μια παραδειγματική πολιτική λειτουργία σε ότι αφορά τον έλεγχο της μισθωτής εργασίας συνολικά: οπουδήποτε αυτή θεωρείται «υποτιμημένη» θα πρέπει να αποδεικνύει την «αξία» της με όρους σκληρής πειθαρχίας!!! (Θα σου λένε «εμβολιάστηκες» όχι εκεί που έχουν ανάγκη τις γνώσεις σου, αλλά εκεί που θα θέλουν να σου πουν «περιμένουν πολλοί στην ουρά – εμβολιασμένοι»…) Σκεφτείτε το: οι εκβιασμοί στους εκπαιδευτικούς του δημόσιου μεταφέρονται αυτόματα στους εκπαιδευτικούς των φροντιστηρίων· οι εκβιασμοί στους υγιειονομικούς του δημόσιου τομέα μεταφέρονται το ίδιο εύκολα στους μισθωτούς της ιδιωτικής βιομηχανίας υγείας. Κι εκεί «επιβάλλονται» αλλιώς. Ο έλεγχος της μισθωτής εργασίας γενικά: μην έρθει κανείς σε πέντε χρόνια να μας πει «δίκιο είχατε!» – ντάξει;

Φυσικά, όπως στο «κάτσε φρόνιμα γιατί θα σε δείρω» έτσι κι εδώ υπάρχει ένας τυπικός φραγμός: αν πρόκειται για μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους δεν γίνεται να απολυθούν… με το ισχύον τυπικό σύνταγμα. Συνεπώς οι εκβιασμοί είναι προς το παρόν άσφαιροι. Όποιος, όποια, θέλει όμως να σηκώσει το κεφάλι και να δει τον ορίζοντα θα «θυμηθεί» ότι η κατάργηση της μονιμότητας (των δημόσιων υπαλλήλων) είναι από χρόνια στον πάγκο – και δεν μιλάμε για τις υπόλοιπες σχέσεις εργασίας (προσωρινοί, ωρομίσθιοι, εργολαβικοί). Ίσως όχι τους επόμενους μήνες αλλά τα κοντινά επόμενα χρόνια να επιχειρήσει κάποιο γκουβέρνο το άλμα: να χρησιμοποιήσει αυτήν ή την επόμενη υγιεινιστική τρομοκρατία (μην έχετε αυταπάτες: θα υπάρξει κι άλλη, κι άλλη – έχουν «κτυπήσει φλέβα» τ’ αφεντικά!) για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς και σ’ αυτό το πεδίο.

Τι σημαίνουν αυτά; Κατά την ταπεινή μας γνώμη σημαίνουν πως υπάρχουν και σοβαροί λόγοι και (ακόμα…) χρόνος αντίστασης!!! Ό,τι και και να λένε οι επαγγελματίες και οι εθελοντές του ψυχολογικού πολέμου, σ’ αυτήν την φάση δεν κάνουν (και δεν μπορούν να κάνουν) τίποτα άλλο απ’ το να απειλούν, από θέσεις εξουσίας και βίας βέβαια. (Φυσικά αυτός ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος…. Μιλάμε για τους επόμενους μήνες, συμπεριλαμβανόμενων των καλοκαιρινών…)

Υπάρχουν σοβαροί λόγοι και χρόνος αντίστασης ακόμα και για όσους έχουν πέσει θύματα των εκβιαστικών πλατφορμιασμών! Αντίθετα, κάθε οπισθοχώρηση, κάθε ατομική «σοφία» του είδους «ε, τι να κάνω; θα το κάνουν υποχρεωτικό οπότε σκύβω το κεφάλι και πάω», ταΐζει το θηρίο, ενισχύει την άμεση, μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη επιθετικότητά του. Και, ας είναι βέβαιο, δεν θα γλυτώσει κανέναν αυτό το πλήθος ατομικών συνθηκολογήσεων!

Προφανώς δεν απευθυνόμαστε στο «επαναστατικό αίσθημα» κανενός – δεν υπάρχει τέτοιο! Απευθυνόμαστε μόνο στη λογική, στην ιστορική, κριτική λογική· όπου υπάρχει περιθώριο γι’ αυτήν. Και στο σθένος.

Όπου δεν υπάρχουν; Χμμμμμ…. Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά!..

Το ξέρουμε. Κανένας, καμμία δεν ήταν έτοιμος / έτοιμη για κρίσιμες και ριζοσπαστικές στάσεις ζωής· αλλά και κανείς δεν διαλέγει σε τι καιρούς θα ζήσει. Πρόκειται γι’ αυτό που λέγεται το ύψος των περιστάσεων! Δεν αφορά τους «ήρωες» αλλά τους κανονικούς, τους συνηθισμένους ανθρώπους, τους κοινούς θνητούς, το αν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων ή όχι.

Μετά από σχεδόν 1,5 χρόνο «τα κουκιά είναι μετρημένα».

Διότι δεν συνεμορφώθη…

Δευτέρα 3 Μάη>> Ποιός νόμος ή ποιά λογική κάνει τις ιατρικές, διαγνωστικές εξετάσεις καταναγκαστικές; Ποιός νόμος ή ποιά λογική θα καταργήσει την προσωπική ανεξαρτησία σου σ’ αυτό το θεμελιώδες ζήτημα της υγείας σου και θα επιβάλλει ότι αν δεν κάνεις το χ ή το ψ τεστ, την χ ή ψ εξέταση, μέτρηση, επισκόπηση, τότε θα σου επιβληθούν πρόστιμα κι άλλες ποινές;

Κανένας νόμος – ως πριν έναν χρόνο· και καμμία λογική στους αιώνες των αιώνων! Αλλά τα πολιτικά αφεντικά, γνήσιοι λακέδες του συμπλέγματος, δρουν αλλιώς – και, είναι ολοφάνερο, δρουν με τα φρένα λυμμένα. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε «συνταγματικά δικαστήρια» ούτε «συνταγματολόγοι» που να σέβονται στοιχειωδώς τους τίτλους και τους εαυτούς τους· είναι όλοι αποφύσεις του πολιτικού προσοδισμού…. Αν δεν κάνεις την εξέταση που σου είπαμε, κάθε τότε που σου είπαμε, θα κηρυχτείς «μολυσματικό, αντικοινωνικό και αντεθνικό στοιχείο» – και θα υποστείς τις συνέπειες του νόμου!!!

Τι συμβαίνει εδώ; Το εξηγήσαμε πριν λίγο καιρό, πρέπει τώρα να το επαναλάβουμε. Επειδή η έκταση της κοινωνικής απόρριψης των πλατφορμιασμών σ’ όλο τον δυτικό κόσμο είναι πολύ μεγάλη (για πολλούς και διάφορους λόγους), πολύ μεγαλύτερη απ’ όση περίμεναν τα αφεντικά του συμπλέγματος και οι κάθε είδους λακέδες τους ειδικά μετά από 14 μήνες carpet bombing, αφορά δηλαδή πάνω από το μισό των πληθυσμών, διστάζουν προς το παρόν να επιβάλλουν τον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό. (Προς το παρόν – μην πάρετε θάρρος!!! )

Αντί γι’ αυτόν, και σαν «ενδιάμεση λύση», σκέφτηκαν να κάνουν κάτι άλλο, αναθέτοντας στο ελλαδιστάν ρόλο «πρωτοπόρου». Να επιβάλλουν το καταναγκαστικό τσεκάρισμα! Παραδεχόμαστε ότι η σκέψη τους ήταν / είναι έξυπνη: επειδή δεν υπάρχει ζήτημα επικινδυνότητας στα «test» η απόρριψή τους δεν έχει τα εύλογα επιχειρήματα της απόρριψης των πλατφορμών· απ’ την άλλη μεριά όμως εμπεδώνει / επιβάλλει τον υγιεινιστικό «νόμο και τάξη» που είναι η προϋπόθεση και για τον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό, σε μεταγενέστερο χρόνο!

Έχει ιδιαίτερη σημασία, σημασία «απόδειξης» αν θέλετε για το γεγονός ότι το καταναγκαστικό τσεκάρισμα είναι πειθαρχικός και όχι υγιειονομικός κανόνας, αυτό το απλό: το περιβόητο self test ΔΕΝ χρειάζεται να το κάνει κάποιος! Υποχρεώνεται όμως ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ (και ήταν negative…) ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΒΑΣΗ / ΦΑΚΕΛΩΜΑ του κράτους / παρακράτους! Μ’ άλλα λόγια ο πραγματικός, πρακτικός καταναγκασμός είναι ΜΟΝΟ στην ηλεκτρονική δήλωση· όμως ακόμα κι αυτός (ακριβώς επειδή είναι αυτός!) διαμορφώνει την «συνήθεια» της «υγιεινιστικής» επιτήρησης, τη νομιμοποιεί, την κάνει βασικό πυλώνα της «νέας κανονικότητας»! Κι αυτό είναι στη συγκεκριμένη ιστορική φάση το ζητούμενο των αφεντικών και των λακέδων τους… Όχι η υγεία (ανόητοι caradinieri και pfizerοι!!) αλλά η επιτήρηση, ο διαρκής έλεγχος, η διαρκής «χαρτογράφη» του κοινωνικού!!! Αν είναι, για να συναινέσετε ανόητοι, θα σας πετάξουν και κανά χάπι (που θα το χρυσοπληρώστε άμεσα ή έμμεσα φυσικά)… Κι αν αυτή η «σωτηρία» σας υποδουλώνει ακόμα περισσότερο, φυσικά και θα το οργανώσουν όσο καλύτερα γίνεται! Και με τα δύο σκέλη αυτό είναι το ζητούμενο: η απαλλοτρίωση των τελευταίων εκτάσεων του κοινωνικού που δεν ελέγχονταν άμεσα και διαρκώς.

Το γεγονός ότι οι καθεστωτικοί αντίπαλοι κάνουν αυτόν τον έξυπνο ελιγμό ξεφορτωνόμενοι τα εμπόδια της επικινδυνότητας της γενετικής μηχανικής κρατώντας όμως τον «πυρήνα» των σχεδίων και των μεθοδεύσεών τους, επιβάλει και στα πραγματικά ανταγωνιστικά εργατικά υποκείμενα να εμπλουτίσουν την κριτική τους. Για την ακρίβεια: να την εστιάσουν/με στο κέντρο των σκοπών της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας: στον καθολικό ψηφιακό έλεγχο με προσχήματα σήμερα το ένα και αύριο κάτι άλλο – και την ακύρωση οποιασδήποτε ατομικής ελευθερίας (που θα αποδίδεται με δόσεις και μόνο μετά από την συμμόρφωση…).

Αυτό ήταν το μισό των στόχων τους απ’ την αρχή (το άλλο μισό είναι η γενετική μηχανική) – το είπαμε όσο πιο δυνατά και όσο πιο έγκαιρα γινόταν! Τώρα, με το καταναγκαστικό αυτο-τεστάρισμα και τα πρόστιμα / ποινές σε όποιους τολμήσουν να μην πειθαρχήσουν, η αλήθεια αποδεικνύεται απ’ τα ίδια τα αφεντικά!!

Εννοείται ότι δεν περιμένουμε απ’ τους «σκληρούς» και «αποφασισμένους» συνδικαλιστές και τους οπαδούς τους, είτε «επαναστάτες» είτε όχι, να επιτεθούν μεθαύριο σ’ αυτήν την καινούργια αντι-ανθρώπινη και αντ-εργατική φάση των κρατικο-καπιταλιστικών πραξικοπημάτων! Γαργάρα θα την κάνουν όπως και όλες τις προηγούμενες – συναινώντας, με τον γνωστό «συνδικαλιστικό» τρόπο: πετάω την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται. «Λεφτά για την υγεία και όχι για το νατο»…. τα γνωστά, τετριμμένα , εύκολα κι ακίνδυνα…

«Όποιος δεν συμμορφώνεται προς τα υποδείξεις» λέει η «κοινή υπουργική απόφαση»…. Προς το παρόν θα απαγορεύεται να δουλεύει, και φυσικά δεν θα πληρώνεται…. Προσεχώς; Ε… καταλαβαίνετε… τι θα γίνει προσεχώς. Όχι; (Ο φασισμός νικήθηκε τον περασμένο Οκτώβρη, σωστά; Εντάξει;)

Είμαστε λίγοι και “περιθωριακοί”… Όμως όλο αυτό το σκυλολόι, όπως κι αν μοστράρεται, το έχουμε απέναντι.

Είναι το λιγότερο που μας αναλογεί.

Καταναγκαστικός αυτοέλεγχος

Δευτέρα 12 Απρίλη>> Η καταναγκαστική επιβολή των λεγόμενων «self test» από σήμερα σε μαθητές και μαθήτριες λυκείου, στους διδάσκοντες και σ’ όλο το υπόλοιπο προσωπικό των λυκείων δεν είναι καθόλου αθώα επιχείρηση. Τυπικά έχει ένα επιδημιολογικό επιχείρημα που φαίνεται να στέκει: «μεγαλύτερη κατά το δυνατόν ανίχνευση και εγκλεισμός των positive». Όμως το κρουσματόμετρο ήταν εξ’ αρχής κατασκευασμένο έτσι ώστε να ενισχύει και την τρομοεκστρατεία και την πειθάρχηση. Αρχίζοντας απ’ την δυτική κατασκευή της εκτρωματικής ιδέας του «μολυσματικού ασυμπτωματικού»· προχωρώντας ύστερα στα λεγόμενα pcr τεστ που χρησιμοποιήθηκαν επίτηδες με συστηματικά λανθασμένους τρόπους ώστε να κατασκευάζουν μαζικά «θετικούς» κρατώντας ενεργό τον μαζικό φόβο· μετά στα λεγόμενα rapid test, που είναι πιο αναξιόπιαστα απ’ τα pcr· και τώρα στα “self test» που είναι ακόμα χειρότερα…

Είναι εύλογο τώρα ότι μεταφέροντας μαζικά μια ιατρική πράξη (τέτοια είναι αυτά τα τεστ) στις κουζίνες και στα καθιστικά των σπιτιών ιατρικοποιείται άμεσα η καθημερινότητα όλων των υγιών – πολύ πέρα απ’ τον εντοπισμό «θετικών», που υποτίθεται πως είναι το (διόλιο σε κάθε περίπτωση) ζητούμενο. Η διαρκής ιατρικοποίηση της καθημερινής ζωής βρίσκεται έτσι κι αλλιώς στο βασικό μενού της εκστρατείας του συμπλέγματος, πράγμα που δεν έχει παραλείψει να επιδείξει με τα «φορετά» (που παρακολουθούν διαρκώς, νύχτα μέρα, την «κατάσταση της υγείας»…)· απλά τα “self test” φαίνονται να είναι ένα βήμα πιο πίσω.

Είναι εύλογο ότι κάποιοι (πόσοι;) θα αποφύγουν να τα κάνουν (ή δεν θα τα καταφέρουν ή θα κάνουν κάποιο λάθος) και απλά θα δηλώσουν «αρνητικό». Δεν φαίνεται όμως αυτό να απασχολεί ιδιαίτερα τους κυβερνολακέδες του συμπλέγματος. Γιατί (κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής) το «ζουμί» βρίσκεται αλλού: στην datoποίηση της καθημερινής υγιειονομικής αυτο-επιτήρησης! Στο ψηφιακό «αυτο-φακέλωμα» (για το καλό της δημόσιας υγείας πάντα)!!

Αμέσως λοιπόν εκείνο που αρχικά έμοιαζε να είναι «ένα βήμα πίσω» (σε σχέση με την υγιεινιστική ψηφιακή χειροπέδα γενικής χρήσης) έρχεται στην πρώτη γραμμή! Είτε με φορετά διαρκώς, 24/7, είτε με τα “self test “ δυο φορές την εβδομάδα, η αυτο-επιτήρηση και νομιμοποιείται και ψηφιοποιείται! Εν τω μεταξύ αυτή η καινούργια βάση αυτο-επιτήρησης, τα δεδομένα της για την ακρίβεια, έρχονται να προστεθούν σε άλλες βάσεις υγιειονομικών δεδομένων, που υπάρχουν ήδη. Ας πούμε την βάση δεδομένων των παραπεμπτικών για διάφορες άλλες ιατρικές εξετάσεις. Ειδικά μάλιστα για τους νεαρούς και τις νεαρές των λυκείων, που πιθανόν να μην έχουν «ιατρικό ιστορικό» στην μεγάλη πλειοψηφία τους, το τωρινό αυτο-φακέλωμα είναι η «μαγιά» για το ψηφιακό φακέλωμά τους στην υπόλοιπη ζωή τους. Αφενός επειδή είναι μια επιβεβαίωση της ατομικής πειθάρχησης τους στην ιατρικοποίηση, με το «καλημέρα». Αφετέρου επειδή με αυτήν την πυκνή και τακτική ροή δεδομένων θα εκπαιδευτούν / βελτιωθούν οι (υπό κατασκευή) αλγόριθμοι, που πρέπει να είναι «σωστοί» ακριβώς σε τέτοιες συνθήκες: διαρκούς ροής ατομικών πληροφοριών μιας μεγάλης έως πολύ μεγάλης μάζας ανθρώπων.

Θα περιμένατε απ’ τους λακέδες του συμπλέγματος, ντόπιους και μη, να βγουν και να πουν ανοικτά κλέβουμε τα προσωπικά σας δεδομένα – κι εσείς δεν παίρνετε χαμπάρι, ε; Όχι βέβαια… Μήπως περιμένατε κάποιους «αντι-» να φωνάξουν;

Δυστυχώς είναι πιο λίγοι και από ελάχιστοι όσοι καταλαβαίνουν (επειδή θέλουν να καταλαβαίνουν!) εγκαίρως τι συμβαίνει…

Αν τα απουσιολόγια ήταν μια μέθοδος πειθάρχησης, οι «υγιεινιστικές κάρτες», τα «διαβατήρια» ακόμα και με την μορφή του «αρνητικός» ενός κατ’ οίκον τεστ (τα οποία δεν προορίζονται καθόλου μόνο για το εκπαιδευτικό σύστημα…) δείχνουν πολύ πιο ανάγλυφα τις πειθαρχήσεις και την βία της «νέας κανονικότητας»… Και επιβάλλονται αμαχητί…

(Να θυμίσουμε τον ολέθριο ρόλο που θα έχει στην συναισθηματική κατάσταση νεαρών ήδη υπεστρεσσαρισμένων εν όψει των πανελλαδικών εξετάσεων το να νοιώθουν συνέχεια «άρρωστοι με αναστολή» και να περιμένουν απ’ το πλακάκι μιας χημικής εταιρείας να τους πει αν θα είναι «εγκεκριμένοι» για τις επόμενες λίγες ημέρες; Ψιλά γράμματα για τα αφεντικά – και τα ηρεμιστικά θα κάνουν φέτος ρεκόρ κατανάλωσης…

Έγινε το υπουργείο θρησκευμάτων πλασιέ αγχολυτικών; Όλα είναι πιθανά τέτοιους καιρούς…)

(φωτογραφία: Δεν φτάνει που κυκλοφορεί αδέσποτος… Ξαπλώνει κι όπου γουστάρει, έχοντας κάνει κράτηση!)

Χάνοντας το έδαφος

Δευτέρα 15 Φλεβάρη. Τι συμβαίνει όταν ένα κοινωνικό υποκείμενο, με μια ορισμένη (έστω και προσωρινή…) ταυτότητα, συγκροτημένο γύρω από ρουτίνες ή/και διαδικασίες εδαφοποιημένες, στερείται τον φυσικό του χώρο; Η περίπτωση των φοιτητών / φοιτητριών και των πανεπιστημίων αξίζει προσοχής. Όχι μόνο για την ίδια. Αλλά επειδή περιλαμβάνει στοιχεία και παραμέτρους ευρύτερης σημασίας.

Υπό άλλες συνθήκες εκείνο που στα μέρη μας ονομάζεται “φοιτητικό κίνημα” (δεν θα διατυπώσουμε τη γνώμη μας γι’ αυτό, είναι άσχετη με το θέμα) αν είχε να αντιμετωπίσει μια νομοθεσία για χωροφύλακες μέσα στα ιδρύματα, ήξερε τι θα έκανε. Συνελεύσεις (λιγότερο ή περισσότερο μαζικές), καταλήψεις (λιγότερο ή περισσότερο virtual) και, φυσικά, επίμονες και μαζικές διαδηλώσεις. Ο τόπος πολιτικής αναπαραγωγής του «φοιτητικού κινήματος», σ’ όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, είναι τα πανεπιστήμια· όχι τα antisocial media ή οι παραλίες. Ακόμα και για τις φοιτητικές παρατάξεις το πανεπιστημιακό έδαφος είναι κρίσιμος παράγοντας: μπορεί να έχουν γραφεία αλλού, ωστόσο τα ιδρύματα είναι οι τόποι της δράσης τους. Της όποιας…

Και «ξαφνικά» (όχι και τόσο…) το έδαφος χάνεται. Τα ιδρύματα κηρύσσονται «τόποι αναπαραγωγής της μολυσματικότητας», τόποι συνωστισμού· η «εκπαίδευσή» τους γίνεται τηλε-· (και οι συνδικαλιστικές εκλογές; χμμμμμ…)· ακαριαία όμως εξαφανίζεται και η «πηγή της πολιτικής δύναμης», της όποιας τέτοιας, αυτού του υποκειμένου. Χωρίς συνελεύσεις, χωρίς πηγαδάκια, χωρίς την φυσική συνάφεια, τριβή και κάποτε έμπνευση, χωρίς διαφωνίες και εντάσεις, χωρίς την δυνατότητα καταλήψεων, το «φοιτητικό κίνημα» ξεδοντιάζεται. Γίνεται σκόνη. Του μένει να δανειστεί «τσαμπουκά» μέσω (ας πούμε) μη εγκεκριμένων διαδηλώσεων, αλλά αυτές πια… (θα ήταν άδικο απ’ την μεριά μας να κατακρίνουμε οτιδήποτε υπ’ αυτές τις συνθήκες!) Κι έτσι το ρημαδογκουβέρνο, που είχε την βασική πονηριά να καταλάβει έγκαιρα πως η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία (θα) έχει πολλαπλά οφέλη άσχετα με την «δημόσια υγεία», επωφελείται…

Ως εδώ αυτά που λέμε είναι κοινότοπα. Έχει ενδιαφέρον όμως ότι δεν ήταν απρόβλεπτα. Τα περιβόητα «lockdown» που τόσοι έχουν αγαπήσει είναι στην πραγματικότητα, το είπαμε έγκαιρα, lockout: εκκένωση των φυσικών δημόσιων χώρων / χρόνων / δραστηριοτήτων γενικά, καθολικά, και αντικατάστασή τους από ψηφιακές, μηχανικές μεσολαβήσεις. Ειπωμένο διαφορετικά: ένα Καινούργιο Παράδειγμα μεσολάβησης και ελέγχου του οποίου ένας σκοπός και ένα αποτέλεσμα είναι το «κλάδεμα» των δυνατοτήτων της φυσικής, σχετικά άμεσης συνάφειας των ανθρώπων.

Ούτε κι αυτά είναι «σοφία»! Το ζήτημα είναι ότι και οι φοιτητές / φοιτήτριες, σαν κοινωνικό υποκείμενο με πολιτικές διαδικασίες και λειτουργίες (τις όποιες τέτοιες…) δέχτηκαν να χάσουν το έδαφός τους! Το παραχώρησαν! Γιατί; Επειδή the bigmouth striked again!!! Είπε: κινδυνεύει η υγεία σας, είμαι εδώ για να σας προστατέψω, θα κάνετε όπως σας λέω και θα σωθείτε! Δια-λυ-θεί-τε η-σύ-χως!!! (Και διαλύθηκαν ησύχως…)

Είμαστε εντελώς σίγουροι πως πολλοί, και απ’ αυτήν την «σπουδάζουσα νεολαία», είπαν η υγεία πάνω απ’ όλα. Χωρίς να ξέρουν περί τίνος πρόκειται, χωρίς να έχουν όρεξη να το ψάξουν με τον κόπο που χρειαζόταν. Το πραξικόπημα πέτυχε κι εκεί αλλά, τουλάχιστον, προστατεύτηκε η υγεία που είναι πάνω απ’ όλα… Έτσι δεν είναι; Αν κάτι είναι «πάνω απ’ όλα» αυτά τα “όλα” είναι απο κάτω…

Είναι αυτό σημάδι πολιτικής ωριμότητας στην 3η δεκαετία του 21ου αιώνα από ένα κοινωνικό υποκείμενο που θα ήθελε να θεωρείται ευφυές; Δεν θα το λέγαμε – και με το συμπάθειο. Κανένα manual δεν λέει πουθενά ότι πρέπει να παραχωρήσεις τα όπλα σου, το έδαφός σου, με αντάλλαγμα την όποια κρατική φροντίδα· πολύ λιγότερο με αντάλλαγμα τα παραμύθια της εξουσίας και της «φροντίδας» της. Και κανένα manual δεν λέει ότι μπορείς να την βγάλεις στον 21ο αιώνα με την ανεμελιά ή την ρουτίνα των βεβαιοτήτων του 20ου

Πράγμα που δείχνει ίσως, ίσως λέμε, ότι το έδαφος είχε χαθεί πριν χαθεί το έδαφος…

(φωτογραφία: Η πανεπιστημιακή αστυνομία εκπαιδεύεται…)

No U2!!!

Δευτέρα 8 Φλεβάρη. Όταν κάποιες φοιτήτριες, απ’ το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, ακούστηκαν να καταγγέλουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις ή και ακόμα χειρότερα (προφανώς από καθηγητές) η τόσο ιντριγκαδόρικη ελληνική εκδοχή του “metοο” έκανε ότι δεν άκουσε. Για την ακρίβεια θα πρέπει να έγινε κάτι ακόμα πιο βάρβαρο. Κάποια διαταγή: Εσείς σκασμός! Δεν είναι για εσάς αυτό το θέμα!

Όποιος / όποια έχει περάσει από ελληνικό πανεπιστήμιο, και οπωσδήποτε από σχολές με μεγάλο ποσοστό φοιτητριών, «ξέρει τι γίνεται». Αλλά το τελευταίο που θα ήθελαν τα αφεντικά του ντόπιου θεάματος θα ήταν να ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας», δηλαδή τα στόματα φοιτητριών (ή και φοιτητών), για το τι σημαίνει η χρήση της καθηγητικής εξουσίας για σεξουαλικούς σκοπούς. Δεν ξέρουμε αν θα έμενε κάτι όρθιο απ’ την περήφανη ακαδημαϊκή ιντελιγκέντσια του λαού και του τόπου.

Τα σπορ; Ο.Κ., ειδικά αν πρέπει να γίνουν αλλαγές στις διοικήσεις των ομοσπονδιών… Το καλλιτεχνικό θεάμα; Ο.Κ., «η τέχνη θέλει θυσίες»… Αλλά τα πανεπιστήμια; Το μόνο που συμβαίνει στα πανεπιστήμια είναι «η ανομία των γνωστών αγνώστων» – που θεραπεύεται, ως γνωστόν, απ’ την χωροφυλακή.

Μπορεί να μην υπάρχει γενική συμφωνία σ’ αυτό· υπάρχει όμως γενική συμφωνία στο άλλο: μην αγγίζετε την βρωμιά της οργανικής διανόησης… Κάτω τα χέρια απ’ τα «ιερά και όσια»!

Τελεία και παύλα! Καταλάβατε; (Νταβατζιλίκι λέγεται αυτό…)

(φωτογραφία: Η τάξη βασιλεύει…)

Επίτηδες το κάνουν;

Δευτέρα 25 Γενάρη. Μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες! Φορές φορές… Δεν προλαβαίνει να γράψει κάτι η ασταμάτητη μηχανή κι αμέσως… Το υπουργείο «παιδείας, θρησκευμάτων και δημόσιας τάξης» (το «δημόσιας τάξης» έχει προστεθεί αυτόματα σ’ όλες τις ταμπέλες υπουργείων, λόγω – καταλαβαίνετε – του «ιδιόρρυθμου Δικαίου της Ανάγκης» για την «προστασία της δημόσιας υγείας»… και λυπούμαστε αν δεν το έχετε προσέξει…) ανακοίνωσε ότι θα πέφτει πρόστιμο (300άρι σήμερα…) στους νεαρούς και στις νεαρές που αντί να τρέξουν γρήγορα στο σπίτι τους μετά το σχόλασμα απ’ το σχολείο θα χαζολογάνε απο ‘δω κι απο ‘κει κλωτσώντας κουτάκια… Άρα; Άρα προφανώς εκτός απ’ τους πανεπιστημιακούς είναι εθνικά απαραίτητοι και οι γυμνασιακοί / λυκειακοί χωροφύλακες!

Μια ιδέα θα ήταν να αγοραστούν κι άλλες κλούβες, πολλές κλούβες, πάρα πολλές κλούβες, και εν είδει «σχολικών» να παραλαμβάνουν μαθητές και μαθήτριες απ’ το σχολείο κατευθείαν για το σπίτι. Μια άλλη ιδέα θα ήταν να χρησιμοποιηθούν κατάλληλα οι πυροσβεστικές καταστολής πλήθους (περισσότερες τέτοιες, ακόμα περισσότερες) και με νερό υπό πίεση να τους σπρώχνουν όλους, έναν έναν, στην εξώπορτα του σπιτιού. Καθαριότητα της πόλης απ’ την μιαρή νεολαία της… 

Τρίτη ιδέα δεν έχει προς το παρόν η ασταμάτητη μηχανή… εκτός (χμμμμ…) απ’ αυτήν: Θυμούνται, άραγε, στο ρημαδογκουβέρνο, την μεγάλη επιτυχία της θητείας Κοντογιαννόπουλου στο υπουργείο παιδείας, θρησκευμάτων (και δημόσιας τάξης, πάλι είχε γίνει μια προσπάθεια…) επί γκουβέρνου πατρός Μητσοτάκη του Μέγιστου; Ή διάβαζαν τότε και δεν πήραν χαμπάρι;

(Υπάρχει μια παλιά σοφή κουβέντα που λέει ότι άμα στρίβεις πολύ το ελατήριο σπάει, πετάγεται και σου βγάζει το μάτι…)

Το σφυρί δεν είναι έξοδο. Είναι αδιέξοδο

Κυριακή 24 Γενάρη. Μια παλιά σοφή κουβέντα λέει πως όποιος μόνο σφυρί μπορεί να κρατήσει στο χέρι του θα βλέπει τα πάντα σαν πρόκες. Ακόμα χειρότερα αν το σφυρί το έχει μέσα στο κρανίο του. Θεωρητικά μιλώντας όποιος ψάχνει να βρει «προβλήματα δημόσιας τάξης» θα τα βρει παντού! Συνεπώς το παράδοξο με το ρημαδογκουβέρνο δεν είναι ότι βάζει μια χιλιάδα (προς το παρόν, αργότερα ποιος ξέρει; μπορεί να χρειαστούν περισσότεροι) χωροφύλακες στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Αλλά το ότι δεν είναι συνεπής με το σφυρί του, ώστε να βάλει πολύ περισσότερους παντού!

Το σχετικό «αίτημα» είναι παλιό· όσο, περίπου, το άλλο, για τα «ιδιωτικά» πανεπιστήμια. Η τακτική είναι επίσης παλιά, και απογειώθηκε χάρη στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία: παίρνεις (σαν εξουσία) κάτι στατιστικά ασήμαντο και το φουσκώνεις – φουσκώνεις – φουσκώνεις (μηντιακά) μέχρι να το κάνεις θεόρατο. Ύστερα στέλνεις το «ιππικό» σου να το αντιμετωπίσει, έτσι ώστε σύσσωμο κοινό και κριτικοί να σε αποθεώσουν για το θέαμα της εικονικής νομιμότητας που προσέφερες!

Γιατί, άραγε, το ρημαδογκουβέρνο δεν προεκτείνει το αγαπημένο του σφυρί στις λογικές του συνέπειες; Γιατί μόνο «πανεπιστημιακή» αστυνομία και όχι και «σχολική» αστυνομία; Ξεχάστηκαν, άραγε, τα έκτροπα και οι καταστροφές σε λύκεια και γυμνάσια κατά την διάρκεια καταλήψεων; Ακόμα και δολοφονία έχει γίνει εκεί: του δάσκαλου Τεμπονέρα. Την έκαναν, βέβαια, μέλη του κόμματος, επί πατρός Μητσοτάκη· αλλά μετά από τόσα χρόνια «φόβου και τρόμου» γιατί να μην σερβιριστούν τα γυμνάσια και τα λύκεια σαν ένας «εξαιρετικά επικίνδυνος για την δημόσια τάξη και ασφάλεια» χώρος;

Και τα δημοτικά; Μήπως αυτά δεν έχουν προβλήματα ανομίας; Έχουν και παραέχουν! Ξεχάστηκε τόσο εύκολα εκείνη η πρόσφατη περίοδος όπου το “bulling” ήταν η επικίνδυνη απειλή που βασίλευε στα δημοτικά, το πρώτο ελληνικό κύμα “metoo” – πάει αυτό; Και τι γίνεται με το social distancing και την μασκοφορία που εκτός σχολείων τιμωρείται με 300 (μπορεί προσεχώς και 500) ευρώ πρόστιμο; Μήπως τα δημοτικά είναι (ή μπορεί να γίνουν) φυτώρια αναρχίας;

Όπως οι πόλεις που για «το καλό της δημόσιας υγείας» πρέπει να τείνουν προς στρατόπεδα, έτσι και το ελληνικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει κι αυτό να τείνει προς στρατόπεδο, για «το καλό της δημόσιας εκπαίδευσης». Απλό δεν είναι; Τι δεν καταλαβαίνετε;

Παραφέρεται η ασταμάτητη μηχανή! Ένα είναι το βασικό πρόβλημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης φροντικού τύπου, και δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό: σε γενικές γραμμές είναι no future, στο βαθμό που σαν «μέλλον» εννοείται το επαγγελματικό σκαρφάλωμα σε κάποια μεσαία βαθμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας. Επειδή ο «τρίτος βαθμός» εκπαίδευσης είναι no future γι’ αυτό έχει μαζικοποιηθεί ο «τέταρτος» (τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά)· έχει φτάσει όμως ο καιρός που ούτε εκεί (θα) υπάρχει εγγυημένη (και κυρίως: μακρόχρονη) επαγγελματική αποκατάσταση.

Το πώς εκδηλώνεται ο εκνευρισμός γι’ αυτό το εκπαιδευτικό / επαγγελματικό no future διαφέρει, φυσικά, από κράτος σε κράτος. Ένας μεγάλος αριθμός τροχιών (ιδεολογικών, οικογενειακών, οικονομικών, ιδιοσυκρασιακών, ακόμα και παραδόσεων) διαστραυρώνονται πάντα είτε στην «επιτυχία» είτε στην ακύρωσή της. Ο ελληνικός μικροαστισμός έχει αποδείξει εδώ και 3 δεκαετίες πόσο φρικτός έως δολοφονικός είναι όταν «πετυχαίνει» – τι θα περίμενε, λοιπόν, κανείς αν στα ιδρύματα η ατμόσφαιρα του no future πλανάται πάνω από ένα πλέγμα καθηγητικών αυθαιρεσιών και εκβιασμών απ’ την μια μεριά και νεανικών αμφιβολιών έως εκνευρισμού απ’ την άλλη; Κι ωστόσο, μιλώντας γενικά, μάλλον «σιωπή» έως ανησυχητική παραίτηση επικρατεί στην ελληνική τριτοβάθμια παρά οτιδήποτε άλλο. (Οι χωροφύλακές της θα είναι αργόμισθοι…)

Αν υπάρχει κάποια ειδική ελληνική εκδοχή σ’ αυτό το γενικό πρόβλημα (του παρόντος και του μέλλοντος της καπιταλιστικής «εκπαίδευσης») είναι ότι ο ελληνικός λαός συνολικά (κι όχι απλά η νεολαία του) δεν έχει καμμία εμπιστοσύνη στην μορφή – κράτος, την οποία αντιμετωπίζει μόνο με όρους πολιτικών προσόδων. Δεν έχουν, κατά συνέπεια, σε σπουδαία υπόληψη αυτό που θεωρείται «δημόσιο» – παρά μόνο αν μπορούν να το εκμεταλλευτούν άμεσα και ιδιωτικά. Οι έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία, γενιά μετά τη γενιά, είναι φουλ οικογενειοκράτες και «αντικρατιστές» α λα καρτ· όχι με την σύγχρονη πολιτική αλλά με μια υπαρξιακή έννοια. Όμως αυτό δεν είναι καινούργιο! Έχει μια γεμάτη ιστορία σχεδόν 190 χρόνων…

(φωτογραφία: Εύκολη και γρήγορη εισαγωγή σε πανεπιστήμιο, χωρίς εξετάσεις. Greek way…)

Θεωρία παρκαρίσματος

Κυριακή 24 Γενάρη. Σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά δυτικό κόσμο η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι parking ανέργων!… Πώς παρκάρουν οι γάλλοι, οι ισπανοί, οι άγγλοι, οι γερμανοί ή οι έλληνες στους δημόσιους χώρους; Ε ανάλογη είναι η «τάξη» ή η «αταξία» και στα ιδρύματά τους… Έχουν χωροφύλακες με αυτόματα στο κέντρο της πόλης στο Βερολίνο ή στη Βαρσοβία; Όχι – στην Αθήνα έχουμε όμως (και στο Κάιρο…) Η ιδέα ότι με σφυρί, πολύ σφυρί, ακόμα περισσότερο σφυρί θα προκύψει «τάξη μέσα στο χάος» μόνο σφυροκέφαλους πείθει… Αλλά εφαρμόζεται.

Πριν σχεδόν 14 χρόνια, σ’ έναν 80σέλιδο οδηγό επιβίωσης στην εκπαιδευτική κρίση ξεκινούσαμε έτσι:

Προσέξτε τα πιο κάτω αποσπάσματα:

Α) … Οι 130 συγγραφείς που εστάλησαν σε 71 Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα έμειναν έκπληκτοι από την κλίμακα του προβληματος που αντιμετώπισαν. Ανακάλυψαν ότι οι περισσότεροι … φοιτητές στερούνται της βασικής ικανότητας να εκφραστούν γραπτώς… Οι ατομικές περιγραφές των συγγραφέων / ερευνητών μοιάζουν με ρεπορτάζ από ένα «πολεμικό μέτωπο», όπου οι φοιτητές αγωνίζονται να επιβιώσουν χωρίς βασικά εφόδια και εκπαίδευση… Η ανικανότητα γραφής, αποτέλεσμα της έλλειψης σχετικής προετοιμασίας και πρακτικής εξάσκησης, πλήττει την αυτοπεποίθηση των νέων και οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο άρνησης και στασιμότητας… Δεν ξέρουν από πού ν’ αρχίσουν, πώς να οργανώσουν το υλικό τους ή να διατυπώσουν μια σειρά σκέψεων με συνοχή. Υποφέρουν από «λεκτική ένδεια και συντακτική χρεωκοπία»… Τα προβλήματα αυτά φαίνεται να αφορούν μια μεγάλη γκάμα φοιτητών, ανεξαρτήτως δυνατοτήτων, ακαδημαϊκών στόχων ή επιστημονικού αντικειμένου… Η ανεπάρκειά τους αυτή γίνεται οδυνηρά αισθητή στον επαγγελματικό στίβο, τον οποίο έμαθαν να πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν μόλις πάρουν το δίπλωμά τους…

Β) Παραδόξως η τύχη του πανεπιστημίου δε φαίνεται να ανησυχεί κανέναν… Είμαστε πεπεισμένοι ότι το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα υπάρχει η πιθανότητα να διασωθεί μόνον αν κατορθώσουμε να μετατρέψουμε ένα άθροισμα εγωϊστικών και ανταγωνιστικών εκπαιδευτικών σχεδίων σε ένα ορθολογικό συλλογικό σχέδιο προς όφελος του συστήματος παιδείας. Έργο μεταστροφής – ή κινητοποίησης – το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό για να εγκαταλειφθεί σε κάποιο υπουργείο, ακόμα κι αν έχει τα φώτα διάφορων επιτροπών και συμβούλων, και το οποίο, για νa επιτύχει, προϋποθέτει ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι (μαθητές ή φοιτητές, γονείς μαθητών, καθηγητές όλων των βαθμίδων και όλων των κλάδων) κατανοούν ότι η αξία όλων όσων θα αποκτήσουν από το εκπαιδευτικό σύστημα, πτυχία, ικανότητες, γνώσεις κ.α., εξαρτάται από την αξία αυτού του εκπαιδευτικού συστήματος… Τίποτε δε θα ήταν πιο επικίνδυνο για τους πολίτες μιας χώρας από το να πιστεύουν ότι έχουν εκπαιδευτικό σύστημα όταν στην πραγματικότητα το μόνο που έχουν είναι ορισμένα είδη «εθνικών εργαστηρίων» που ανταμείβουν με κάποια χωρίς αντίκρισμα σχολικά παλιόχαρτα μαθητές δήθεν απασχολημένους σε εικονικές μαθήσεις.

Σε ποιές χώρες γίνονται τέτοιες παρατηρήσεις, γεμάτες απγοήτευση και θρήνο;… Θα μείνετε με την έκπληξη μαθαίνοντας πως το πρώτο απόσπασμα αφορά τα περίφημα βρετανικά πανεπιστήμια (από ρεπορτάζ που αναδημοσιεύτηκε στην εφ. «ελευθεροτυπία» στις 1/7/2006) και το δεύτερο αφορά τα περίφημα γαλλικά πανεπιστήμια (από μεγάλη έκθεση με τίτλο «επείγουσες διαγνώσεις και θεραπείες για ένα πανεπιστήμιο σε κατάσταση κινδύνου» ομάδας γάλλων πανεπιστημιακών, εκδ. στα ελληνικά Πατάκης»)…

Είτε επειδή δεν ψάχνουν «προβλήματα δημόσιας τάξης» παντού σ’ αυτά τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, είτε επειδή ξέρουν να χρησιμοποιήσουν κι άλλα εργαλεία εκτός από σφυρί, μπορούν να δουν βασικά προβλήματα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με κάπως τιμιότερο τρόπο. (Σίγουρα μπορούσαν να το κάνουν στις αρχές του 21ου αιώνα).

Δεν πρέπει να έχει βελτιωθεί κάτι ούτε κι εκεί – μάλλον έχουν επιδεινωθεί οι καταστάσεις. Πτυχία, φυσικά, δίνονται· και πτυχιούχοι βγαίνουν απ’ τις μηχανές μαζικά. Όταν όμως το φλερτ (και) σ’ αυτές τις ηλικίες γίνεται μέσω tinder (ένα “πολιτισμικό” παράδειγμα είναι αυτό) είναι απίθανο ότι η ανθρωπο-φοβία θα οδηγήσει τις μάζες των ειδικευμένων ή μισο-ειδικευμένων σε κάτι διαφορετικό απ’ το να υιοθετήσουν κι αυτοί / αυτές, κάποια στιγμή, την εξουσία του σφυριού.

Είναι μάταιο, το ξέρουμε, αλλά σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι τις γνωσιολογικές και μεθοδολογικές ανάγκες και επιθυμίες της η σύγχρονη εργατική τάξη μπορεί να τις υπηρετήσει μόνο η ίδια· ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φτιάξει δικά της σχολεία, ολοδικά της εκπαιδευτικά συστήματα. Τα επίσημα, όταν δεν είναι ξένα είναι αλλοτριωτικά.

Οι χωροφύλακες-στα-ιδρύματα είναι ένα θέμα· αλλά, επίσης, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η μετατόπιση προς την πειθαρχική διαχείριση των πληθυσμών (και όχι μόνο των φοιτητών), όχι παντού με το ίδιο τέμπο, είναι σαφής επιλογή των αφεντικών. Διαφορές από μέρος σε μέρος υπάρχουν και θα υπάρχουν, για διάφορους λόγους. Αλλά «είναι γραμμένη στον τοίχο» – δεν την βλέπετε;

Πράγμα που έχει διάφορες συνέπειες και προεκτάσεις.

(φωτογραφία: Ριζική επίλυση προβλημάτων…)