Tag: εξωτερική πολιτική

Μια «ελλάδα» του βορρά;

Πέμπτη 24 Αυγούστου. Η εσθονία δεν έχει καμμία ομοιότητα με το ελλαδιστάν. Εκτός, ίσως, από ένα βασικό σημείο που αφορά την κυρίαρχη ιδεολογία: το σύμπλεγμα κατωτερότητας (: κόμπλεξ) απέναντι στην ιστορία.

Με πληθυσμό ίσα ίσα 1,5 μύριο ψυχές η εσθονία είναι ένα μικρό κράτος του ευρωπαϊκού βορρά. Εντυπωσιακά τοπία και εντυπωσιακή τάξη: η κυρίαρχη κουλτούρα (και) στην εσθονία έχει μια τόσο έντονη και συστηματική ροπή στον «σεβασμό του νόμου» ώστε για τους νοτιοευρωπαίους (και όχι μόνο για τους έλληνες) το εσθονικό κράτος είναι ύποπτο για κάποιον κακόφημο –ισμό. Πράγμα όχι εντελώς αυθαίρετο.

Εν τω μεταξύ, ίσως επειδή αυτή η νομιμοφροσύνη είναι βασικός παράγοντας, ο εσθονικός καπιταλισμός (αφού ξεφορτώθηκε το «πλεονάζον εργατικό δυναμικό»: μετανάστες στην ε.ε.) έχει κάνει εντυπωσιακά βήματα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τελευταία πληροφορία: διασυνδεδεμένη τραπεζικά με τα μεγάλα μαγαζιά της κεντρικής ευρώπης, η εσθονία ήταν απ’ τα πρώτα κράτη που βούλιαξαν στην κρίση (αλλά και αναδιάρθρωση) μετά το 2008.

Όμως η εθνική μυθολογία είναι εντελώς άλλο πράγμα. Το ¼ του πληθυσμού της εσθονίας είναι ρωσικής καταγωγής. Κι έτσι το Tallinn στέκεται πάντα έντρομο: όχι μπροστά στην “εθνική” ανομοιογένεια της επικράτειάς του, αλλά απέναντι στο γεγονός ότι δεν μπορεί να επιβάλει την εθνική ομογενοποίηση με τους “κομψούς” (καταλαβαίνετε…) τρόπους του 20ου αιώνα. Και γιατί να την επιβάλλει; Επειδή (φοβάται ότι) ο ένας στους τέσσρεις κατοίκους μπορεί να είναι ή να αποδειχθεί “πράκτορας του εχθρού”. Της Μόσχας.

Εδώ βρίσκεται η έκκεντρη ομοιότητα με το ελλαδιστάν. Στα μέρη μας μια χούφτα μετανάστες απ’ την συρία ή το ιράκ κτυπάνε στο φασισταριό τις καμπάνες της “μουσουλμανοποίησης της χώρας”. Στο Tallinn ένα μεγαλύτερο ποσοστό ντόπιων “αλλοεθνών” κτυπάει στο εσθονικό φασισταριό τις καμπάνες της επέμβασης του ρωσικού στρατού. Κι έτσι το εσθονικό καθεστώς ισορροπεί αβέβαια ανάμεσα στην προοπτική της «αφομοίωσης» (που έχει λίγους υποστηρικτές) και στην τακτική των εσθονών νεοναζί: να τους διώξουμε (τους «ρώσους»). Αν οι έλληνες δεν ήταν τόσο άρρωστα ρωσόφιλοι θα αγκάλιαζαν τους εσθονούς: ναι ρε, να τους πετάξουμε στη θάλασσα (ο καθένας τους δικούς του…)!!!

Δεν είναι αξιολύπητο το εσθονικό καθεστώς! Ούτε οι λαχανιασμένες ανασκαφές του στην ιστορία (του) θα το σώσουν. Αλλά στο ελλαδιστάν θα έπρεπε να υπάρχει κατανόηση για την εσθονική περίπτωση και την ρωσοφοβία του: εδώ οι μιναρέδες έχουν κουρευτεί, και απ’ το Μοναστηράκι (που μπήκε στη θέση του καμπαναριό…) μέχρι σχεδόν οπουδήποτε αλλού δεν φτάνει η επιρροή της συνθήκης της Λωζάνης, τα τζαμιά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί… μην τυχόν και εγείρει αξιώσεις ο «εθνικός εχθρός». E, ο δικός τους, είναι διαφορετικός· και τι μ’ αυτό;

Τι να κάνουν και οι εσθονοί «πατριώτες»; Κάνουν συνέδρια ελπίζοντας στο ελληνικό know how. Μάταια προς το παρόν…

Ελληνική φιλία

Τρίτη 15 Αυγούστου. Ελπίζουμε ότι ο καλός τους φίλος θα τους συγχωρέσει αν παρέλειψαν να του ευχηθούν για την επέτειο. Προλαβαίνουν να το κάνουν σήμερα, ή ακόμα και αύριο· σημασία είναι να θυμηθούν το βαφτίσια του φίλου τους· στο αίμα.

Πριν 4 χρόνια, στις 14 Αυγούστου του 2013, ο φρέσκος δικτάτορας της αιγύπτου Σίσι διέταξε τον στρατό και την αστυνομία του να σφάξουν, κυριολεκτικά, τους συγκεντρωμένους σε δύο μεγάλα ειρηνικά sit-in, κατά της χούντας και υπέρ του προέδρου Morsi (που είχε ανατραπεί και συλληφθεί πριν 1,5 μήνα). Στην πλατεία al-Nahda και στην πλατεία Rabaa al-Adawiya, και οι δυο στο Κάιρο.

Η σφαγή ήταν υποδειγματική. Σύμφωνα με την human rights watch δολοφονήθηκαν πάνω από 1000 διαδηλωτές μέσα σε λίγες ώρες. Η χούντα παραδέχτηκε την δολοφονία 595. Ενώ οι οργανώσεις που είχαν καλέσει τις διαμαρτυρίες (με μακράν μεγαλύτερη την μουσουλμανική αδελφότητα) είπαν ότι μόνο στην Rabaa al-Adawiya δολοφονήθηκαν σχεδόν 2.600 διαδηλωτές.

Αφού ο χασάπης του Καΐρου είναι φίλος των φαιορόζ, δεν αξίζει να του στείλουν μια ευχετήρια κάρτα, να τον πάρουν ένα τηλέφωνο, να του στείλουν μια ανθοδέσμη, κάτι βρε αδελφέ;

(Όποιος / όποια δεν ξέρει ή έχει ξεχάσει, μπορεί να δει ένα μισάωρο αντι-πληροφοριακό videoc του Sarajevo. Δεν είναι, μόνο, «αιγυπτιακό» θέμα… )

Παραλίγο να ξεχαστούμε…

Σάββατο 12 Αυγούστου. Σωστό και απαραίτητο να αποδίδουμε και προσωπικά στον ψεκασμένο υπ.αμ. την ελληνο-αιγυπτιακή φιλία, σαν έκφραση των συμφερόντων του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Αλλά δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε την μέγιστη προσφορά του άλλου στρατάρχη των εθνικών συμφερόντων, του ψεκασμένου υπ.εξ. Nick the greek.

Η φωτογραφία επάνω είναι απ’ την συνάντησή του με τον υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας Sameh Hassan Shoukry «στο πλαίσιο της συμμετοχής του στο φόρουμ των αρχαίων πολιτισμών». Φαίνεται ότι εκείνη η μαφιόζικη γιορτούλα στα τέλη του περασμένου Απρίλη ήταν τόσο large ώστε οι χουντικοί του Καΐρου έσκασαν εδώ «πανηγυρικά», σωρηδόν, για να κάνουν τα deal τους με τους αδελφούς έλληνες. Ίσως και τους ισραηλινούς – γιατί όχι; Μπας και δεν είναι κι αυτοί «αρχαίος πολιτισμός»;

Λίγο νωρίτερα, στις αρχές Μάρτη, ο ογκόλιθος Nick the greek, με μακρυά και πλούσια εμπειρία «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ήδη απ’ τα ‘80s, είχε ενθαρρύνει τον κάποιο ρεαλισμό της ε.ε. απέναντι στη φασιστική χούντα του Καΐρου. Αναδημοσιεύουμε απ’ την καθεστωτική «καθημερινή» στις 7 Μάρτη:

… Τη σημασία της αλλαγής πολιτικής της Ε.Ε. έναντι της Αιγύπτου τόνισε χθες ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς, έπειτα από τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Υποθέσεων (ΣΕΥ) στις Βρυξέλλες. Η Αθήνα θεωρεί ότι η μεταβολή στάσης δικαιώνει την ελληνική στρατηγική έναντι της Αιγύπτου, η εσωτερική πολιτική σταθερότητα της οποίας, όπως έχει τονίσει ο κ. Κοτζιάς, είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την ασφάλεια της Ε.Ε.

Η Ελλάδα, σε προηγούμενες συνεδριάσεις του ΣΕΥ, καθώς και σε άλλες συγκυρίες, αντιτάχθηκε αρκετές φορές στις «αντιπαραγωγικές», όπως χαρακτηρίζονται από διπλωματικές πηγές, πιέσεις διαφόρων κρατών-μελών της Ε.Ε. για εξοντωτική καταδίκη του Καΐρου σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η σταθεροποίηση της χώρας θα οδηγήσει στην περαιτέρω διασφάλιση και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντιτείνει η Αθήνα….

Δεν είναι απλός γίγαντας! Είναι ο θεός ο ίδιος! “Η σταθεροποίηση της χούντας θα οδηγήσει και στην περαιτέρω διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” υποστηρίζει, και μπορεί να ανακηρυχτεί με κάθε επισημότητα σαν ο postmodern Προκρούστης… Αν το σκεφτείτε έχει δίκιο: για να σταθεροποιηθεί η χούντα της αιγύπτου (όπως και κάθε άλλη) θα πρέπει να εξοντώσει όλους τους εχθρούς της. Και τότε, προφανώς, αφού θα τους έχει θάψει όλους, δεν θα υπάρχει θέμα “παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”. Απλό; Ναι. (Αν έχεις δοξάσει τον Γιαρουζέλσκι σε καιρούς χαλεπούς, ο Σίσι είναι πανεύκολη υπόθεση. Στα ‘80s ήσουνα εγκάθετος, σκέτος και δακτυλοδεικτούμενος. Τώρα ποιος ασχολείται;…).

Το αφήσαμε για τελευταίο, μήπως και δεν έχετε ξεράσει ακόμα. Που, νομίζετε, ο ογκόλιθος Nick the greek διαπίστωσε «έλλειψη κουλτούρας συμβιβασμού και συνεννόησης» καθώς και «απουσία ακόμα και βασικών δημοκρατικών αρχών» στην ίδια συνεδρίαση στις Βρυξέλες; Θα το πάρει το ποτάμι, μην παιδευόσαστε: στην αλβανία και στην «πγδμ»! Σιγά μην του ξέφευγαν!!

Ο υποστηρικτής διάφορων δικτατοριών, με τελευταία και απίστευτα αιματηρή εκείνη της αιγύπτου, διαθέτει ραντάρ ανίχνευσης «δημοκρατικών ελλειμάτων». Ουάου! Διαθέτει ολοφάνερα, επίσης, πιστοποιητικό εθνικών φρονημάτων απ’ το ελληνικό βαθύ κράτος. Και τους διεθνείς συμμάχους του, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον…

Που βρίσκεται, είπαμε, ο «δημόσιος διάλογος»; Που βρίσκεται η «μέση κοινωνική συνείδηση»; Ποια είναι τα κρίσιμα ζητήματα;

Και πόσους χασάπηδες πρέπει να αγκαλιάσει το ελληνικό καθεστώς και οι φαιορόζ ορντινάτσες του, για να ανέβει το αίμα απ’ τα παπούτσια στις μύτες μας;

Μέδουσα…

Παρασκευή 11 Αυγούστου. Στα απόνερα των «μεγάλων ιμπεριαλιστικών στιγμών» ούτε και τα πλάσματα της θάλασσας, ακόμα και τα ενοχλητικά, δεν γλυτώνουν τον αναπτυσσόμενο μιλιταρισμό. Μακριά απ’ τα φώτα της δημοσιότητας (και για πιο λόγο, δηλαδή, οι “πατριώτες” έλληνες υπήκοοι και, ακόμα περισσότερο, οι “πατριώτες” της όποιας «αριστέρας» θα έπρεπε να ξέρουν; Για κανέναν!) medusa είναι το όνομα κοινών στρατιωτικών (αεροναυτικών) ασκήσεων που κάνει ο ελληνικός στρατός με τον στρατό του δικτάτορα μακελλάρη Σίσι. Της αιγύπτου. Απ’ το 2015.

Οι φετεινές έγιναν ανάμεσα στις 31 Ιούλη και στις 3 Αυγούστου. Στα αιγυπτιακά χωρικά ύδατα. Το ενδιαφέρον είναι ότι την medusa 2017 την χαιρέτησε… ποιος νομίζετε; Το ισραηλινό πεντάγωνο… Νοιάζεται για την μαχητικότητα των συμμάχων του… Αλλοίμονο.

Και επειδή το «δεν ξέρω» είναι άθλιο έως δολοφονικό, να μερικά στοιχεία απ’ αυτήν την συνεργασία, που απ’ την μεριά της Αθήνας έχει φαρδιά την υπογραφή της φαιορόζ διοίκησης. Μπας και εμποδίσουμε, στα όρια των δυνατοτήτων μας, αυτό το κλαψοκακόμοιρο «δεν ήξερα»… Οπότε μην παραλείψουν οι κομματικοί «αμφισβητίες» να γράψουν κανά κειμενάκι, να το μοιράσουν στο ερχόμενο συνέδριο του συ.ριζ.α. Μπας και κοροϊδέψουν άλλη μια φορά εαυτούς και αλλήλους.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ισραηλινούς «αδελφούς», η πρώτη medusa έγινε τον Δεκέμβρη του 2015, απ’ τις 9 ως τις 15, στο νότιο Αιγαίο, στη θάλασσα της Κρήτης (νότια απ’ το νησί) και στη λιβυκή θάλασσα. Νωρίτερα, τον Απρίλη του 2015, ο αιγύπτιος υπ.αμ. είχε βρεθεί με τον έλληνα ψεκασμένο υπ.αμ. για να συζητήσουν τις δυνατότητες στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των στρατών τους. Τον Μάη του 2015 ελληνικά πολεμικά συμμετείχαν σε κοινή άσκηση με αιγυπτιακά, στην αεροπορική άσκηση Horus 2015.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρώτη medusa, στις 30 Γενάρη του 2017, ο έλληνας ναύαρχος Μ. Τσούνης συναντήθηκε στο Κάιρο με τον αιγύπτιο αρχιστράτηγο Mahmoud Hegazy, για να προωθήσουν την στρατιωτική συνεργασία τους. Στις 24 Απρίλη του 2017, ο αιγύπτιος υπ.εξ. Sameh Shoukry συναντήθηκε στην Αθήνα με τον ψεκασμένο υπ.αμ. στο περιθώριο ενός συνεδρίου με τίτλο «Φόρουμ Αρχαίων Πολιτισμών», για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες… (Όπως οι μαφιόζοι που συναντιούνται σε γάμους και βαφτίσια για ξεκάρφωμα…). Η κουβέντα μεταξύ φίλων ήταν γόνιμη, κι έτσι μετά από ένα μήνα, στις 17 Μάη του 2017, υπογράφτηκε μεταξύ Αθήνας και Καΐρου «πρόγραμμα στρατιωτικής συνεργασίας». Κατ’ αρχήν για το 2017.

Έχει ενδιαφέρον το τι λέει το Τελ Αβίβ για τα «κοινά ενδιαφέροντα» ανάμεσα στην Αθήνα και το Κάιρο. Σημειώστε: οι πρόσφυγες (;;;), η «τρομοκρατία» (;;;), η λιβύη (ο.κ.) και … η τουρκία. Ω ναι! Ο ελληνικός μιλιταρισμός έχει βρει φιλαράκια τον ισραηλινό και τον αιγυπτιακό… εναντίον της τουρκίας…

Όλα αυτά είναι εντελώς φαιορόζ, και δείχνουν ακόμα μια φορά γιατί ο ψεκασμένος και το κόμμα του συγκυβερνούν: είναι μέρος του συμβόλαιου που υπέγραψε η Κουμουνδούρου (όχι με τον διάολο, αλλά με το βαθύ κράτος…) προκειμένου να παίρνουν τα στελέχη της τους μισθούς που παίρνουν.

Ηθικό δίδαγμα; Το τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία – οικογένεια έχει πλάκα, επειδή προσφέρεται για «κόντρες». Φάτε το απεριόριστα, συμφέρει το βαθύ κράτος / κεφάλαιο… Αντίθετα, το τρίπτυχο στρατός – χούντες – εθνικά συμφέροντα είναι σοβαρό. Και δεν προσφέρεται ούτε για δημοσιότητα ούτε για αμφισβητήσεις…

(φωτογραφίες: πάνω, η μεγάλη στιγμή της υπογραφής της στρατιωτικής συνεργασίας με το αιγυπτιακό φασισταριό, στις 17 Μάη του 2017. Δεξιά ο ταξίαρχος Μιλτιάδης Γρυλλάκης, επικεφαλής της διεύθυνσης διεθνών σχέσεων του ελληνικού γεεθα. Αριστέρα ο ομόλογός του, της χούντας του Καΐρου Ahmed Fahmy Ahmed Mohamed.

Κάτω: ελληνικό πολεμικό κατά τη διάρκεια της medusa 2017. Στο βάθος το ένα απ’ τα δύο ελικοπτεροφόρα mistral που αγόρασε απ’ τη γαλλία, και κατέχει ακόμα, η αιγυπτιακή χούντα…)

Υδρογονάνθρακες ντόπιοι

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Σε κάθε περίπτωση θα έχετε καταλάβει ήδη πάνω σε τίνος το ιμπεριαλιστικό σχέδιο ελπίζουν οι έλληνες, σαν τσόντες, με τα δικά τους ιμπεριαλιστικά  ξεφτισμένα σχέδια (αυτήν την εποχή), να πουλήσουν “ενέργεια”, απ’ τα πλούσια κοιτάσματά τους (λέμε τώρα… ακόμα δεν τα είδανε και Γιάνη τα βαφτίσανε…).

Μόνο που αυτό το σχέδιο το καταλαβαίνουν όπως τους βολεύει: άλλο που δεν θέλουν οι αμερικανικές εταιρείες υγροποιημένου αερίου απ’ το να πουλάνε διάφορα ζαγάρια, ελληνικά και κυπριακά, τρεχούμενο γκάζι… Άλλο που δεν θέλουν…

Βαλκάνια 1

Τρίτη 8 Αυγούστου. Αφού ξεμπέρδεψε με το «κυπριακό» ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek ετοιμάζεται να ξεμπερδέψει και με το «μακεδονικό». Με την ίδια ελληνική εθνική γραμμή: η καλύτερη λύση είναι η παράταση της εκκρεμότητας. Βέβαια η εξωτερική πολιτική της ε.ε. (όσο και όπου υπάρχει τέτοια) δεν ευνοεί τα ελληνικά κόλπα. Επιπρόσθετα η Αθήνα έχει φτιάξει ένα φανταστικό όνομα έντιμου και αξίοπιστου εταίρου, σοβαρού διαπραγματευτή και καλοπροαίρετου ρεαλιστή εδώ και 7 χρόνια, όπως είναι γνωστό· ταλέντα που κάνουν τους ευρωπαίους να κοιτάνε με θαυμασμό τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες (ή κάνουμε λάθος;).

Έτσι, παρότι δεν επίκειται σύντομη είσοδος του μακεδονικού κράτους στην ε.ε. για λόγους εντελώς άσχετους με την «διένεξη για το όνομα» (την οποία οι πάντες στον πλανήτη θεωρούν γελοία), και ακριβώς επειδή δεν επίκειται κάτι τέτοιο, η ευρωενωσιακή διπλωματία θα πρέπει να υποστηρίξει τον σοσιαλδημοκράτη Zaev με άλλους τρόπους. Για λόγους ανταγωνισμού το ίδιο είναι πιθανό να ψάχνει και η Ουάσιγκτον. Αυτά υποδεικνύουν ότι ο ογκόλιθος και η ελληνική «εθνική γραμμή» θα νοιώσουν κάποια «πίεση». Δεν υπάρχει θέμα, όμως. Εδώ κατάφεραν να πετάξουν έξω τον οηε απ’ το «κυπριακό», στο «μακεδονικό» θα κολλήσουν οι πανέλληνες;

Βαλκάνια 2

Τρίτη 8 Αυγούστου. Φυσικά, τους άυπνους φύλακες αυτής της γραμμής, τους ανησυχεί λίγο (ή πολύ· σιωπηλά πάντως…) η «συμφωνία φιλίας και καλής γειτονίας» που υπέγραψαν πριν μια βδομάδα, στις 1 Αυγούστου, ο Zaev (πρωθ. της μακεδονίας) και ο Borissov (πρωθ. της βουλγαρίας) στη Σόφια. Την συμφωνία την χειροκρότησε ο Johannes Hahn (μικρό το κακό: είναι ο αρμόδιος επίτροπος για την διεύρυνση της ε.ε., μια διεύρυνση που έχει παγώσει εδώ και πολύ καιρό, λίγο πολύ άεργος δηλαδή – στην Αθήνα κάτι τέτοιους τους κάνει μια μπουκιά ο αντ’ αυτού, στον “πρωϊνό καφέ”… ) και ο Sigmar Gabriel (εδώ το κακό είναι αισθητά μεγαλύτερο: πρόκειται για τον υπ.εξ. της ανθελληνικής γερμανίας…). Εννοείται ότι στην Αθήνα δεν χάρηκε κανείς…

Από τότε που η άνοιξε η εθνική ελληνική όρεξη για την διάλυση της μεταγιουγκοσλαβικής επικράτειας του μακεδονικού κράτους και την μοιρασιά του, στις αρχές των ‘90s, η Αθήνα ποτέ δεν ήθελε να μπει σ’ αυτόν τον λογαριασμό η Σόφια. Στις κορυφαίες στιγμές του πρώτου μισού εκείνης της δεκαετίας, όταν η λεηλασία της μακεδονικής επικράτειας ήταν δημόσιο θέμα και κουβεντιαζόταν με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, η Αθήνα έκανε deal με το Βελιγράδι. Μπορούσε να ανεχτεί και τα Τίρανα (στη μοιρασιά), υπό την προϋπόθεση βέβαια κάποιων «ανταλλαγμάτων»: εδάφη της νότιας αλβανίας. Όμως η Σόφια ποτέ δεν περιλαμβανόταν στους επιτρεπόμενους διεκδικητές και υποψήφιους καταπατητές. Η Αθήνα ήταν η πλέον «κάθετη» σ’ αυτόν τον αποκλεισμό. Στο συγκεκριμένο χασάπικο δεν χωρούσαν τέσσερεις… Και σε καμία περίπτωση δεν χωρούσε η Σόφια – για λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ.

Το σχέδιο του πλιάτσικου απέτυχε. Το ’95 ήρθαν αυτοπροσώπως οι αμερικάνοι να βάλουν τάξη στα δυτικά βαλκάνια σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Το ελληνικό βαθύ κράτος και ο σοσιαλεθνικιστής Παπαντρέου ο Β κατάπιαν με πίκρα το σάλιο τους, και αναγκάστηκαν να υπογράψουν την περιβόητη “ενδιάμεση συμφωνία”, υπό την επιτήρηση της Ουάσιγκτον, που αναγνώριζε κάπως την ύπαρξη μακεδονικού κράτους. Οι ελληνικοί εθνικιστικοί / στρατόκαβλοι τόνοι έπεσαν, οι μπίζνες άρχισαν να γίνονται αλλιώς, το μακεδονικό κράτος έμεινε για την Αθήνα “fyrom”, “πρώην γιουγκοσλαβικό κάτι”, κάτι που με τον καιρό απέμεινε σαν ελληνικό καραγκιοζιλίκι. Πάντως για την Αθήνα η Σόφια παρέμεινε ο εν δυνάμει ανταγωνιστής στο «μακεδονικό». Και ποτέ σύμμαχος ή συνεταίρος.

Το βουλγαρικό κράτος, ακόμα και στην περίοδο της μετασοσιαλιστικής παρακμής του (‘90s), αν και σε αδυναμία, κράτησε μια γραμμή αντίθετη με εκείνη του ελληνικού. Αφενός αναγνώρισε αμέσως το μακεδονικό κράτος με το συνταγματικό όνομά του: δημοκρατία της μακεδονίας. Αφετέρου δεν αναγνώρισε την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας», όπως υποστηρίζει η εθνική μυθολογία των Σκοπίων, θεωρώντας το “μακεδονία” και τα παράγωγά του, συμπεριλαμβανομένης της σλαβικής διαλέκτου, de facto, γεωγραφικό προσδιορισμό – με τον οποίο δεν έχει κανένα πρόβλημα. Θεωρεί όσους αυτοπροσδιορίζονται “εθνοτικά” σαν «μακεδόνες» βουλγαρικό φύλο. Κι αυτό το στηρίζει στο γεγονός ότι ένα μέρος της γεωγραφικής μακεδονίας (και άρα της, ας πούμε, εδαφικής μήτρας των «μακεδόνων»), η μακεδονία του Πιρίν, είναι βουλγαρικό έδαφος. Και οι κάτοικοί της θεωρούνται, φυσιολογικά, βουλγαρικής εθνικότητας. Έχει έτσι η Σόφια την άνεση (αυτό ειπώθηκε απ’ τον Borissov μετά την υπογραφή της φιλίας) να δηλώνει “το πως αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας είναι δικό του θέμα – δεν μας αφορά”. Αβυσσαλέα απόσταση απ’ την ελληνική γραμμή που θέλει να “αυτοπροσδιορίσει” τους άλλους σύμφωνα με τα συμφέροντά και τις εθνικές παράνοιές της.

Προφανώς υπάρχει μια καλή δόση εθνικιστικής βουλγαρικής αυθαιρεσίας σε κάποια απ’ αυτά. Που έχει, όμως, ένα τακτικό (ίσως και στρατηγικό) πλεονέκτημα: η Σόφια δεν τρομάζει με τους μακεδόνες έξω απ’ τα δυτικά σύνορά της. Γιατί δεν καβαλάει έναν Βουκεφάλα… Οπότε δεν χρειάζεται να κρύβει τα τανκς της πίσω από μπακάλικα και τα γαλανόλευκα μπακάλικα πίσω απ’ τον μεγΑλέκο. Απλούστατα δεν χρειάζεται τίποτα απ’ αυτά – οπότε δεν γελοιοποιείται! Δεν ασχολείται με τα “π.Χ.” – έχει μεταγενέστερα και πιο στέρεα επιχειρήματα…

Απ’ τα τέλη των ’90s και μετά, όταν το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο έκανε την επέκτασή του στα βαλκάνια με «οικονομικά μέσα», το βουλγαρικό δεν είχε τέτοιες δυνατότητες. Έκανε, όμως, κάτι καλύτερο: άρχισε να δίνει αφειδώς βουλγαρικά διαβατήρια σε όσους κατοίκους του μακεδονικού κράτους ήθελαν να ταξιδεύουν χωρίς περιττές διατυπώσεις στην ευρώπη. Αρκετές χιλιάδες υπηκόων του μακεδονικού κράτους έχουν πια τέτοια διαβατήρια· και αντίστοιχα η Σόφια έχει, αν θα ήθελε να το χρησιμοποιήσει, ένα καλό επιχείρημα για το ότι «μα ιδού, είναι βούλγαροι!».

Μ’ άλλα λόγια: η Σόφια έχει εδραιώσει την επιρροή της στην μακεδονική επικράτεια, αφήνοντας την Αθήνα να βγάζει αφρούς…

Βαλκάνια 3

Τρίτη 8 Αυγούστου. Η βουλγαρική πολιτική είναι, λοιπόν, ένα μόνιμο αγκάθι στα πλευρά της ελληνικής, σε ότι αφορά τις συμμαχίες στα βαλκάνια, τους «άξονες» και, οπωσδήποτε το «μακεδονικό». Σε αντίθετη με την Αθήνα που προσπαθεί να κρατήσει τα Σκόπια έξω από διεθνείς συμμετοχές (είτε στο νατο είτε στην ε.ε.) βάζοντας σαν τρικλοποδιά την «εκκρεμότητα του ονόματος», η Σόφια υποστηρίζει όντως το μακεδονικό καθεστώς για τέτοιες αναβαθμίσεις. Η υπογραφή της πρόσφατης συμφωνίας φιλίας και καλής γειτονίας ανήκει σ’ αυτήν την πολιτική γραμμή. Μια μέρα μετά, στις 2 Αυγούστου, οι δύο υπ.εξ., η Ekaterina Zaharieva (Σόφια) και ο Nikola Dimitrov (Σκόπια) συμμετείχαν μαζί στο μνημόσυνο του Goce Delchev, ηγέτη μιας συνωμοτικής μακεδονικής οργάνωσης (“εσωτερική μακεδονική επαναστατική οργάνωση”), που τιμάται και στα δύο κράτη σαν οργανωτής της επανάστασης του Ilinden, το 1903, εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο τάφος του βρίσκεται στην Banitsa, στη βουλγαρία.

Είναι εύλογο ότι η ελληνική δημαγωγία τσίνισε και τα έκρυψε αυτά. Δεν ήταν σα να πηγαίνει ο ψεκασμένος υπ.αμ., πάνω σε χαλί και τάβλες στην αμμούτσα, άκρη άκρη στη θάλασσα, να τιμήσει τους πεσόντες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, κάτι που αξίζει προβολής! Όχι!!!

Τέτοιες ενέργειες έχουν βέβαια περισσότερο συμβολισμό παρά ουσία. Τα δύο κράτη έχουν τις διαφορές τους, όχι σπουδαίες ή άλυτες πάντως. Για τους ελληνικούς πονοκέφαλους σημαντικό είναι, επίσης, ότι ο αντίπαλος που θα έχει απέναντί του, στον όποιο “γύρο διαπραγματεύσεων για το όνομα” ο Nick the greek, ο 45χρονος μακεδόνας υπ.εξ. Nikola Dimitrov, θεωρείται έμπειρος διπλωμάτης, έχοντας κάνει ήδη θητείες σαν πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον, στο Άμστερνταμ και στη Μόσχα. Δεν έχει βέβαια, απ’ την άλλη, το βάρος και διεθνές κύρος (;) ενός εθνικιστή λεγεωνάριου “διανοούμενου” που κατάφερε να βουλιάξει τις τελευταίες διαπραγματεύσεις για το “κυπριακό”, επειδή γι’ αυτό πληρώνεται, λέγοντας ασύστολα ψέμματα όπου μπορούσε…

Αλλά με τέτοιο διπλωματικό εκτόπισμα ο Nick the greek θα είναι, πράγματι, σκέτη απόλαυση. Περιμένουμε (υπομονετικά) εθνικές δάφνες μεγάλες σα μπανανόφυλλα! Η χορτάτη απ’ τα ελληνικά καμώματα «διεθνής κοινότητα» θα χειροκροτήσει επίσης – δίχως άλλο…

Αλλοίμονο: ποιος τολμάει να τα βάλει με την “χρυσή βίδα” του πλανήτη;

Απορία

Τρίτη 8 Αυγούστου. Μια που πλησίασε στη κουβέντα: σας παρακαλούμε να δώσετε οποιαδήποτε βοήθεια / εξήγηση γι’ αυτό το γεγονός: ότι ο ακροδεξιός Σαμαράς, πρώην καραμπίνα αποτυχημένος πολιτευτής και μετά πρώην πρωθυπουργός, με δυο λόγια “ο άνθρωπος που βγήκε απ’ τη ναφθαλίνη” του βαθέος κράτους για να παίξει τον ρόλο του στη α λα ελληνικά διαχείριση της κρίσης, επισκέφτηκε το Πεκίνο και έγινε δεκτός (στις 27 του περασμένου Ιούλη) με τιμές σχεδόν «αρχηγού κράτους»… Επαφές και συζητήσεις με τον κινέζο πρωθ. Li Keqiang, επίσημο δείπνο μετά των συζύγων…. Με ποια ιδιότητα ακριβώς; Το κινεζικό καθεστώς δεν χαλάει την ζαχαρένια του εύκολα, ούτε ο κινέζος πρωθ. τεμπελιάζει, οπότε για να δικαιολογήσει τον μισθό του φωτογραφίζεται τρώγοντας με έναν παλιόφιλο. Ας αφήσουμε την αυστηρή κινεζική εθιμοτυπία, αυτοκρατορικής προέλευσης…

Ρωτάμε λοιπόν, και κάθε λογική απάντησή σας κατ’ αρχήν δεκτή: ως τι πήγε ο απλός βουλευτής Σαμαράς στο Πεκίνο στα τέλη του προηγούμενου μήνα; Και γιατί κάποια απ’ τις ντόπιες βαθυκρατικές φράξιες πρόβαλε την επίσκεψη; Ήταν σε αποστολή; Ποιος του την ανέθεσε; Εντός συνόρων η παραγγελία; Εκτός; Για ποιους δουλεύει;

Βοηθείστε μας τους αόμματους….

(φωτογραφία: το ότι συναντήθηκαν για να παίξουν μπιρίμπα, ένα παιχνίδι που ο κινέζος πρωθ. έμαθε από έλληνες ναυτικούς, ρεμάλια (με την καλή έννοια), στη Σαγκάη, και το αγάπησε ιδιαίτερα, είναι μια κάποια εξήγηση… Δεν δικαιολογεί βέβαια την επισημότητα της συνάντησης και την επίδειξή της… Σε ποιούς απευθύνονταν αυτά τα χαϊλίκια;)

Οι κλεφτοκοτάδες πατριώτες

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Όσο περνάνε οι μέρες αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο υπ.εξ. Nick the greek, εκπροσωπώντας επάξια τα διαχρονικά συμφέροντα του ελληνικού βαθέος κράτους, μαζί με τον «αδελφό» Αναστασιάδη, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του ελληνοκυπριακού βαθέος κράτους, βούλιαξαν συνειδητά και μεθοδικά τις τελευταίες «διαπραγματεύσεις για το κυπριακό». Αποδεικνύεται επίσης ότι την διαίωνιση της τριπλής στρατιωτικής κατοχής της κύπρου (ελληνικός, τουρκικός, αγγλικός στρατός) την συντηρεί η ελληνική πλευρά, σε συνεργασία προφανώς με την αγγλική.

Τα στοιχεία που βγαίνουν (όχι στην ελλάδα αλλά) στη νότια κύπρο είναι υπεραρκετά. Θα μεταφέρουμε εδώ, ενδεικτικά, τα αποσπάσματα «ανοικτής επιστολής» του Δ. Χριστόφια. Γιατί ειδικά αυτός; Επειδή είναι κι αυτός αρκετά βαθυκρατική περσόνα! Διετέλεσε πρόεδρος της (νότιας) κύπρου (απ’ το 2008 ως το 2013) και γ.γ. του ακελ· που αν δεν κάνουμε λάθος έχει «συντροφικές σχέσεις» με την Κουμουνδούρου. Ε, λοιπόν, ακόμα κι αυτός αναγκάζεται να παραδεχθεί μασημένα (μέσα στο μικρο-πολιτικό εσωτερικό παχνίδι των ελληνοκυπρίων, έρχονται και εκλογές…) τα εξής:

… Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία συνεχίζει να είναι αδιάλλακτη και προωθεί δικούς της στόχους στο Κυπριακό. Στο παιχνίδι, όμως, επίρριψης ευθυνών φαίνεται ότι ελίχτηκε καλύτερα από εμάς, κάλυψε τα νώτα της και όντως βρέθηκε βήματα μπροστά. Αυτό μαρτυρεί η δυσφορία των Ηνωμένων Εθνών, που είναι εμφανής και φαίνεται ότι δεν στρέφεται αποκλειστικά προς την τουρκική πλευρά ή δεν στρέφεται καν προς την τουρκική πλευρά, αλλά δαχτυλοδείχνει μάλλον τη δική μας πλευρά…

…

… Ο Τσαβούσογλου καλύφθηκε σύμφωνα με τα πρακτικά ακόμα και της δικής μας πλευράς, με τη θέση «ξέρει ο Γενικός Γραμματέας». Τι υπονοείται ότι ξέρει ο Γενικός Γραμματέας; Θα δώσω μιαν αυθαίρετη δική μου ερμηνεία. Πιστεύω ότι ο Τσαβούσογλου διαβεβαίωσε τον Γενικό Γραμματέα, ότι η Τουρκία δέχεται την ακύρωση των εγγυήσεων όπως τη γνωρίζαμε, καθώς και το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης. Ζήτησε 15 χρόνια ισχύος της παραμονής 650 Τούρκων στρατιωτών και 950 Ελλαδιτών, δηλαδή αυτά που προβλέπονται στη συνθήκη Συμμαχίας και αναθεώρηση – όχι ακύρωση – σε 15 χρόνια. Αυτό ηχεί απαράδεκτο στα αυτιά μας. Και είναι. Το ερώτημα, όμως, είναι το εξής: Δεν θα μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε αλλαγή ή διαφοροποίηση αυτής της θέσης της Τουρκίας, ώστε μετά από ένα χρονικό διάστημα, το οποίο θα εκαθορίζετο μέσα από τις συνομιλίες και με τη βοήθεια το Γενικού Γραμματέα, ακύρωση της παρουσίας των όποιων στρατευμάτων;

…

Σύμφωνα με δικές μου αξιόπιστες πηγές τόσο η Μογκερίνι, όσο και υψηλά ιστάμενοι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών, ένα σκαλί κάτω από τον Γενικό Γραμματέα, είναι χολωμένοι μαζί μας.

…

Ο πρώην γ.γ. παραδέχεται αυτό που θα έπρεπε να μείνει κρυφό. Ότι, δηλαδή, τουρκοκύπριοι και Άγκυρα συζητούν την αποστρατιωτικοποίηση, αλλά «όχι εδώ και τώρα» – αυτόν τον δήθεν αντιμιλιταρισμό που λάνσαρε από πέρυσι (παρουσιάζοντάς τον σαν τακτική την άνοιξη του 2016 στους άγγλους κατ’ αρχήν) ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. Και γιατί αυτή η τουρκική προσέγγιση θα έπρεπε να βαφτίζεται «αδιαλλαξία»; Μα για να δικαιώνεται η «εθνική γραμμή». Μόνο στο εσωτερικό του ελλαδιστάν και του ελληνοκυπριστάν… Κανείς άλλος δεν αγοράζει την “ελληνική πολιτική”.

Γκραν σουξέ, λοιπόν, για τον βαθυκρατικό άξονα Αθήνας – Λευκωσίας: όταν κρίνεται με βάση την «λύση του κυπριακού» βγαίνει σκάρτος, και έχει γίνει ρόμπα διεθνώς. Αλλά το μέτρο είναι λάθος! Η επιδίωξη είναι η διαιώνιση της διαίρεσης! Και η παραμονή τόσο του ελληνικού στρατού όσο και των αγγλικών βάσεων! Αν κριθεί με βάση αυτόν τον πραγματικό σκοπό, τότε «μεγάλη επιτυχία»!

Γερά!!!