Παρασκευή 26 Γενάρη. Αν τα πιο πάνω τα ζυγίζει κανείς με βάση τα ελληνικά (δημαγωγικά) δεδομένα θα πιστέψει ότι η Αθήνα και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, έστω στις φαντασιώσεις τους, έχουν το “πάνω χέρι”. Αμ δε!!!
Κανείς εκτός απ’ τους έλληνες εθνικόφρονες, κανένας στον πλανήτη, δεν τρώει τα ελληνικά επιχειρήματα περί “αλυτρωτισμού”, “ονόματος”, “ψυχής”, “μεγΑλέκου”, κλπ. Αντίθετα: στην αρχή ξεκαρδίζονταν, μετά χαμογέλαγαν, και εδώ και χρόνια χασμουριούνται από βαρεμάρα. Όταν κράτη συμπαγή και όχι “πρωτοκοσμικά”, όπως το τουρκικό ή το ιρανικό, αναγνωρίζουν στο εσωτερικό τους δεκάδες εθνοτικές ταυτότητες και γλώσσες (πόσο μάλλον εκτός συνόρων), το ότι υπάρχει ένα, που παριστάνει το “ευρωπαϊκό”, και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του μην του πάρουν την Σαλονίκη (και δεν φτιάχνει ούτε τζαμί ούτε καν μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αθήνα, απ’ τον εθνικό φόβο μήπως αντί για τον μαρμαρωμένο βασιλιά αναστηθεί ο Μωάμεθ ο πορθητής και ξανακαταλάβει την ελλάδα…), θεωρείται de facto failed.
Ένα τέτοιο κράτος (και η αντίστοιχη κοινωνία) το μόνο για το οποίο προσφέρονται πέρα απ’ τα χάχανα και τα χασμουρητά, είναι για (διεθνή) διαχείριση. Που σημαίνει: αν κάποιοι θέλουν το Α για το μακεδονικό κράτος και άλλοι το –Α, τότε τι ωραία, να ρίξουν είτε οι μεν είτε οι δε στην αρένα τον ελληνικό εθνικισμό, να γαυγίσει και να σκίσει τις πλεξούδες υπέρ τους! (Φυσικά και οι έλληνες θα γαυγίσουν προσδοκώντας κάποιο «μπισκότο»…)
Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι φαντασιώσεις του βολεύονται με την «παράταση της εκκρεμότητας», εν αναμονή της στιγμής που θα ξεμαρμαρώσει ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς». Αλλά έχουμε σχηματίσει την γνώμη ότι οι «άλλοι» (οι διάφορων ειδών «άλλοι») δεν ενδιαφέρονται να αγοράσουν «ελληνικά βέτο». Έχουν σοβαρότερες δουλειές πια…
Συνεχίζουμε να παρακαλουθούμε και να μαθαίνουμε…
(φωτογραφία: Δεν το είπαμε, αλλά η θεία Λίτσα έχει έναν ξάδελφο… Ντάξει, ας το πάρει το ποτάμι: το παλληκάρι είναι νεκρόφιλο. Αγνό βέβαια, έτσι; Αγνός νεκρόφιλος πατριώτης… Τι να πεις; Τους φίλους τους διαλέγεις, τους συγγενείς όχι.
Έστω, λοιπόν, και οι νεκρόφιλοι έχουν δικαιώματα. Αρκεί να μην σκοτώνουν για να μεγαλώσουν τη συλλογή τους στη ντουλάπα…)